Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Ο σκοτεινός "αυτονομιστής" -μη Κρητικός...- εκδότης Ρεθύμνου


Πηγή: http://hellenicrevenge.blogspot.com/2012/02/blog-post_5929.html

Μιλάμε για τον Βασίλη Κασιμάτη (εκδότη εφημερίδας στο Ρέθυμνο)
Που, σημειωτέο, προσπάθησε να τρυπώσει στους Ανεξάρτητους Έλληνες του Καμένου, αλλά τον πήραν χαμπάρι και τον έδιωξαν κακήν κακώς φυσικά!

 Ένας ΜΗ ΚΡΗΤΙΚΟΣ που ασύδοτα και θρασύτατα κάνει προπαγάνδα σκοτεινών κέντρων για ομοσπονδιακή Ελλάδα (όπως την προωθούν από ΕΕ μέσω του "Καλλικράτη" και των Ε.Ο.Ζ. με όχημα την οικονομική εξαθλίωση που μας δημιούργησαν)  και αυτονόμηση της Κρήτης...

Αφού αρθρογράφησε με τίτλο "Πολλοί μιλούν για αυτονομία" ...μετά που τον "δαγκώσαμε" είπε τα εξής ανεκδιήγητα:
"η Ελλάδα πρέπει να οδηγηθεί σε ομόσπονδο κράτος και η Κρήτη να είναι ένα από τα επτά ομοσπονδιακά κρατίδια της χώρας υπό ενιαία σημαία, πολίτευμα, νόμισμα, στράτευμα, κλπ."


Για την "αυτονομιστική" του αρθρογραφία, διαβάστε το άρθρο του Καραμπελιά εδώ ... 

Αξίζει να δείτε και τα ΑΥΤΟΝΟΜΙΣΤΙΚΑ  επιχειρήματα του ΚΑΣΙΜΑΤΗ που ακολουθούν την ανάλυση του Καραμπελιά.


Και παρακάτω γίνεται αναψηλάφηση στην υπόθεση...
Μάλιστα αναγράφεται ότι ΔΕΝ είναι Κρητικός και ΔΕΝ μιλάει καλά Ελληνικά!

http://hellenicrevenge.blogspot.com/2012/02/blog-post_5929.html

(ΔΟΚ) ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗ. ΑΥΤΟΣ ΑΝΑΚΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ. ΠΟΥ "ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ" ; ΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝ;

EDITORIAL: ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ, Εκδότης Διευθυντής - Δημοσιογράφος

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ: "Η εβδομαδιαία εφημερίδα "Κρητική ΦΩΝΗ" (πρώην ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ) διανέμεται, ΠΑΝΤΑ ΔΩΡΕΑΝ, με 20.000 τιράζ αντιτύπων (50.000 και πλέον αναγνώστες), κυρίαρχα στο Νομό Ρεθύμνης και σε επιλεγμένα σημεία σε όλη την Κρήτη. Αριθμοί ρεκόρ για την ιστορία των εφημερίδων στην Κρήτη, καθιστώντας έτσι τη Ρ.Α., 1η εφημερίδα σε κυκλοφορία αντιτύπων, σε όλο το νησί. Η Ρ.Α. είναι μια ανεξάρτητη εφημερίδα.

Η ηλεκτρονική εφημερίδα e-agora (agorapress.gr), όπου αυτή τη στιγμή πλοηγείστε, έχει ξεκινήσει πριν από δυομισυ χρόνια και έχει ήδη γίνει το αγαπημένο site του Ρεθύμνου, ενώ τα νούμερα επισκεψιμότητας την εντάσσουν μέσα στα 3 πρώτα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης στην Κρήτη. Ο πλουραλισμός της θεματολογίας των άρθρων μας προέρχεται κυρίαρχα από την τοπική επικαιρότητα, ενώ ταυτόχρονα φροντίζουμε να ενημερώνουμε το κοινό μας και για τα Εθνικά & Διεθνή θέματα."

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΕΣΤΕiΛΕ ΤΟ cretalive ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΗ ΜΑΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗ. (http://isxys.blogspot.com/2012/01/blog-post_5327.html)

http://www.agorapress.gr/el/news.php?n=5090 ( 28/1/12)
http://www.agorapress.gr/el/news.php?n=3370 (28/5/10)

ΣΗΜΕΙΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΛΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ. ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ. ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΑΝΤΩΣ ΠΩΣ ΖΕΙ, ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕ ΣΤΑ Μ.Μ.Ε ΠΩΣ ΓΕΝΙΚΑ ΜΑΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΣΤO ΡΕΘΥΜΝΟ ΑΥΤΟΣ Ο  .... .

ΕΠΙΣΗΣ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΤΟΠΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. ΤΟ ΟΤΙ ΕΠΕΛΕΧΘΕΙ ΤΟ ΡΕΘΥΜΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟ. ΕΧΕΙ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΝΑ ΔΙΑΣΥΝΔΕΘΕΙ ΜΕ ..."ΥΨΗΛΕΣ" ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ.
http://www.agorapress.gr/el/news.php?n=5050
http://www.agorapress.gr/el/news.php?n=662

Η Κα ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ (ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΡΕΘΥΜΝΟΥ) ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙ ΕΜΠΡΑΚΤΑ ΤΗΝ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ.

ΜΟΛΙΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ "ΧΛΩΡΙΔΑ", ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΕΣ ΤΗΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΒΑΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΒΛΑΣΤΗΣΗ.

ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΚΙ ΑΛΛΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.
ΔΕΙΤΕ:
http://endelehia.blogspot.com/2010/06/blog-post_3621.html
http://hellenicrevenge.blogspot.com/2010/06/blog-post_3972.html
http://www.spithachanion.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=217
http://trelogiannis.blogspot.com/2010/06/blog-post_5894.html

isxys.blogspot.com

Υ.Γ: ΤΟ cretalive ΠΑΝΤΩΣ ΚΑΤΟΝΟΜΑΣΕ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ. ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΛΕΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ. ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ. ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΜΙΣΟΛΟΓΑ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΚΦΥΓΕΣ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΜΥΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ.

isxys


ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

Ποιος πληρώνει τον "εκδότη" Ρεθύμνου Βασίλη Κασιμάτη να μιλάει για την ΑΝΑΓΚΗ αυτονόμησης της Κρήτης; 


Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ (ΕΚΔΟΤΗΣ "ΡΕΘΥΜΝΙΩΤΙΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ") ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙ "ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗΣ" ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ 

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Μίλων ο Κροτωνιάτης (Η άγνωστη πολιτική ζωή του μεγαλύτερου Ολυμπιονίκη)


του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

            Η αθλητική ζωή του παλαιστή Μίλωνα, είναι λίγο πολύ γνωστή.  Έξι φορές Ολυμπιονίκης (540 – παίδων, 532, 428, 524, 520, 516), επτά φορές στα Πύθια, δέκα στα Ίσθμια, εννέα στα Νέμεα, πέντε φορές Περιοδονίκης (5Χ30 περιοδεύουσες νίκες). Εκείνο όμως που δεν είναι τόσο πολύ γνωστό είναι οι πολιτικές ενασχολήσεις του.
            Ο Μίλων ήταν εξέχον και σεβαστό μέλος της πολιτείας του Κρότωνα, την εποχή που έφτασε εκεί, σταλμένος από τον Κρωτονιάτη γιατρό του Δαρείου, τον Δημοκίδη, ο Πυθαγόρας. Ο Πυθαγόρας ανέπτυξε σχέσεις με τον Μίλωνα, διότι άμα τη εμφανίσει του στον Κρότωνα είναι γνωστό πως ασχολήθηκε με συμβουλές στην εκπαίδευση των νέων, μεγάλο μέρος των οποίων εκπροσώπευε ο αθλητισμός, οι οποίοι βέβαια ίνδαλμα είχαν τον Μίλωνα.
            Ο Πυθαγόρας, αυστηρά φυτοφάγος ο ίδιος, είναι επίσης γνωστό πως συμβούλευε τους αθλούμενους του Κρότωνα να τρώνε κρέας ανάλογο των αθλημάτων τους, όπως οι παλαιστές βοδιού, οι δρομείς ζαρκαδιού, κ.λπ., διότι «ο αθλητισμός δεν γίνεται με ξερά σύκα». Ο Μίλων απετέλεσε τον πρόδρομο της προπονητικής που λέγεται «προοδευτική επιβάρυνση» και ο Πυθαγόρας της «ειδικής πρωτεϊνούχου διατροφής» που έφτασε στα στάδια του ντόπα. (Υπήρξε και άλλος Πυθαγόρας, αθλητής, αλλά δεν πρέπει να συνδέεται).
            Οι σχέσεις Μίλωνα και Πυθαγόρα προχώρησαν σε σημείο που θεωρείται πιθανόν ο Πυθαγόρας να παντρεύτηκε την κόρη του Μίλωνα, παρά ο Μίλωνας του Πυθαγόρα, όπως κάπου γράφεται. Κατόπιν, ήλθε ο Δημοκίδης και πήρε την (άλλη) κόρη του Μίλωνα, δημιουργώντας, Πυθαγόρας – Δημοκίδης – Μίλωνας, μια τριανδρία. Η τριανδρία αυτή έμελε να είναι καθοριστική στα πολιτικά πράγματα της πόλης, αποτελώντας μια σκιώδη κυβέρνηση. ...

            Στην κυβέρνηση όμως έχει συχνά σχέση ποιος τρώει. Όταν κάποιοι Συβαρίτες, της πόλης που ήκμαζε κοντά στον Κρότωνα, ζήτησαν βοήθεια για κάποια εγκλήματα που είχαν γίνει, καθώς εδραιώνετο εκεί η αιμάτινη μικρή που λέγεται Δημοκρατία, η σκιώδης κυβέρνηση του Κρότωνα ανέλαβε να δράσει κατά της αμαρτωλής Σύβαρης.
            Αρχηγός της επίθεσης των Κροτωνιατών έναντι των Συβαριτών, ήταν στο στρατιωτικό σκέλος ο αυτοεξόριστος ετεροθαλής αδελφός του βασιλιά της Σπάρτης Κλεομένη, ο Δωριαίας, αδελφός του γνωστού Λεωνίδα και του λιγότερου γνωστού Κλεόμβροτου. Αρχηγός της γενικότερης εκστρατείας ήταν ο Μίλωνας, φορώντας μια λεοντή κρατώντας σαν τον Ηρακλή ένα ρόπαλο στο χέρι. Η Σύβαρη καταστράφηκε πλήρως, σε σημείο που οι επιτιθέμενοι άλλαξαν ακόμα και τα ποτάμια της για να μη ξανακατοικηθεί.
            Η επιστροφή όμως του Μίλωνα που έγινε με τιμές και δόξες, δεν κράτησε πολύ. Η διαχείριση των πόρων και λαφύρων από την τριανδρία επέφερε τη μήνι των αριστοκρατών του Κρότωνα, που ως φαίνεται διοικούσαν.  Το μοίρασμα των λαφύρων από τους Πυθαγόρα, Δημοκίδη, Μίλωνα, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, ήταν η αρχή του τέλους της σκιώδους τριανδρίας, όπου έδρα είχε το σπίτι του Μίλωνα.
            Ο Μίλων λένε ότι πέθανε βάζοντας το χέρι του να σκίσει ένα δέντρο το οποίο είχε χωριστεί με σφήνες, και όταν αυτές έφυγαν δεν μπόρεσε να απεγκλωβιστεί και τον βρήκαν το βράδυ και τον έφαγαν οι λύκοι. Εάν αυτό συνέβη, δεν πρόλαβε να δει το σπίτι του να καίγεται και τους οπαδούς της τριανδρίας να εκδιώκονται από τον αριστοκράτη Κύλωνα, ο οποίος όπως φαίνεται ηγείτο της εξέγερσης αριστοκρατών κατά της σκιώδους κυβέρνησης της πόλης. 

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ: «Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ»

Αντώνης Στ. Περδικάρης
Από το HellasOnTheWeb.Org
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, οι οθωμανοί συνέχισαν την κυριαρχία τους αλώνοντας μέχρι το 1470 την μία μετά την άλλη τις μεγάλες ελληνικές πόλεις (βυζαντινές) που τότε ήταν κυρίως κάτω από την κυριαρχία της Δύσης. Κατά σειράν έπεσαν η Αθήνα, η Πελοπόννησος, η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, τα υπολείμματα του Δεσποτάτου της Ηπείρου καθώς και η κατάληψη της Εύβοιας. Μέχρι το πρώτο τέταρτο του 16ου αιώνα αφού κατέκτησαν και προσάρτησαν όλη την βόρεια Αφρική άρχισαν ξανά να εποφθαλμιούν ευρωπαϊκά εδάφη. Σε αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία σχεδόν παράλληλα στο άλλο άκρο της Ευρώπης άρχιζε μία άλλη εξέλιξη που επηρέασε σημαντικά την Ευρωπαϊκή ιστορία και την πορεία της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
womens-famagusta
Γυναίκες της Αμμοχώστου μεταφέρουν στα τείχη σακιά με χώμα
για να κλεισουν ρήγματα που ανοιγαν οι τουρκικές μπάλες.
Το 1492 οι βασιλείς της Ισπανίας, Φερδινάνδος της Αραγονίας και Ισαβέλλα της Καστίλης, εξέδωσαν το περίφημο διάταγμα απέλασης (διάταγμα της Αλάμπρα) με το οποίο έδιναν στους Εβραίους ένα χρονικό διάστημα τεσσάρων μηνών για να εγκαταλείψουν την Ισπανία 1.
Οι Εβραίοι εγκαταλείποντας την Ισπανία διασκορπίσθηκαν σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη παίρνοντας μαζί τους αμύθητο πλούτο2 που αποκτήθηκε και στην ιβηρική χερσόνησο3 μετά από μακραίωνες τραπεζικές και άλλες εμπορικές δραστηριότητες.
Από την άλλη μεριά, οι τούρκοι αν και στην πλειονότητα τους αποδείχτηκαν πολύ σκληροί και συχνά συμπεριφέρθηκαν σαν κτήνη έναντι των κατακτημένων λαών, κατά περίεργο τρόπο στους εβραίους συμπεριφέρθηκαν καλύτερα από ότι στον εαυτό τους. Και αυτός ο «κεραυνοβόλος έρωτας» κράτησε πολλούς αιώνες αρχίζοντας από τον σουλτάνο Oρχαν Γκαζί (1281 – 1360) που το 1326 μετά την άλωση και κατάληψη της Βυζαντινής Προύσας (Bursa), το πρώτο για το οποίο μερίμνησε ήταν η ανέγερση εβραϊκής συναγωγής 4 !
Αργότερα, στην αποσταθεροποίηση του Βυζαντινού Κράτους είχαν βοηθήσει δεόντως οι Εβραίοι δια υπόπτων συναλλαγών με τον Μεχμέτ(Μωάμεθ Β΄ο "πορθητής"). Έτσι όταν έπεσε η Κωνσταντίνου πόλεως, το 1453, εξανδραποδίστηκε ολόκληρος ο πληθυσμός, αλλά η εβραϊκή συνοικία Μπαλάτ έμεινε άθικτη! Κατόπιν, εβραίοι από όλη την Ευρώπη καλούνται να εγκατασταθούν στη χώρα και να επωφεληθούν από την φιλοεβραϊκή μεταχείριση τους από τον Μεχμέτ. "Αγαπημένος δάσκαλος" του Μεχμέτ ήταν ο Moses Capsalι (Capsali, Moses ben Elijah, 1420-1495), ο Εβραίος αρχιραβίνος της οθωμανικής αυτοκρατορίας που "έλυνε και έδενε" λίγο μετά την άλωση μέχρι τα χρόνια του Βαγιαζήτ. Αναφέρεται ότι ο Capsali για πρώτη φορά βρέθηκε ως ραβίνος στην Κωνσταντινούπολη, το 1450, τρία χρόνια προ της αλώσεως.  
Τον Ιούλιο του 1492, η Ισπανία απέλασε από τη χώρα τον εβραϊκό πληθυσμό, και αμέσως ο σουλτάνος Βαγιαζίτ ο Β΄ διέταξε τμήμα του οθωμανικού ναυτικού υπό την διοίκηση του ναυάρχου Κεμάλ Ρέις να αποπλεύσει στην Ισπανία, προκειμένου να φυγαδεύσει τους εβραίους με ασφάλεια στα εδάφη της οθωμανικής επικράτειας. Έστειλε «φιρμάνια» σε όλη την αυτοκρατορία ότι οι πρόσφυγες εβραίοι είναι ευπρόσδεκτοι και τους χορηγείται άδεια να εγκατασταθούν σε οποιαδήποτε περιοχή επιθυμούν, απειλώντας μάλιστα με θάνατο όλους εκείνους που θα τους αντιμετώπιζαν αρνητικά.
Ο Hans Dernschwam, ένας περιηγητής αντιπρόσωπος εκείνης της περιόδου, περιγράφει τους Εβραίους στην Τουρκία στο ημερολόγιο του ταξιδιού του ως εξής: «Στην Τουρκία θα βρείτε σε κάθε πόλη αμέτρητους Εβραίους. Κάθε εβραϊκή ομάδα συγκεντρώνεται μαζί, ανάλογα με τη γλώσσα της. Από όπου και αν προέρχονται οι Εβραίοι όλοι έρχονται στη Τουρκία, τόσο πυκνά, όπως τα «παράσιτα». Μιλούν γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, γαλλικά, Πολωνικά, Ελληνικά, Τουρκικά, Συριακά, Χαλδαίϊκα. Στην Κωνσταντινούπολη, είναι –τόσο πολλοί- σαν τα μυρμήγκια. Οι ίδιοι λένε ότι είναι πολυάριθμοι. Ζουν στο κάτω μέρος της πόλης κοντά στη θάλασσα».
Μία από τις πόλεις σταθμό που προ- εγκαταστάθηκαν εβραίοι ίσως επειδή ήταν πλησιέστερη προς την δύση ήταν η δημοκρατία της Ραγκούσα5. Εκεί έφτασαν και εγκαταστάθηκαν πολλοί από αυτούς που γρήγορα με τον πλούτο6 και την εύνοια των Οθωμανών επικράτησαν σε όλη την οθωμανική αυτοκρατορία, έφτασε δε σε σύντομο χρονικό διάστημα η δημοκρατία της Ραγκούσα να είναι ανταγωνίστρια πόλη της Βενετίας. Τον 16ο αιώνα, κάποιοι Ραγκουσαίοι φαίνεται πως κατοίκησαν σε νησιά του Αιγαίου (Νάξος κ.ά.) που βρίσκονταν κάτω από την κυριαρχία τουΙωσήφ Νάζη. Σε συνδυασμό με τους εβραίους που είχαν φτάσει στην Κωνσταντινούπολη αλλά και την Θεσσαλονίκη επικράτησαν οικονομικά και πολιτικά στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
Τώρα οι Οθωμανοί είναι απόλυτοι κυρίαρχοι στην νότια Βαλκανική και γρήγορα αρχίζουν να εποφθαλμιούν άλλες Βενετικές κτήσεις κυρίως των νησιών του Αιγαίου (Ρόδος) αλλά και της Ανατολικής Μεσογείου ενώ έφτασαν στο σημείο το 1529 να πολιορκήσουν -ευτυχώς- χωρίς επιτυχία την ίδια την Βιέννη.
Επί σουλτάνου Σελήμ Β΄ – του μέθυσου - (1566-1574), οι εβραίοι κατόρθωσαν στην ουσία να ιδρύσουν κράτος στο Αιγαίο, το λεγόμενο δουκάτο του Αιγαίου7, με αρχιδούκα τον Ιωσήφ Νάζη (João Miques / Micas, 1524-1579)8. Η οικογένειά προήλθε από την Ισπανία, και εκεί πριν φύγουν, στο βασίλειο της Καστίλης, μαζί με τον Αβραάμ Μπενβενίστε διαχειρίστηκαν τα δημόσια οικονομικά της Καστίλης. Ο ίδιος ο Νάζη γεννήθηκε στην Πορτογαλία αλλά στη συνέχεια, μαζί με την βαθύπλουτη θεία του, την Βεατρίκη ντε Λούνα Γκρασια Νάζη (Hannah), μετακόμισε στην Αμβέρσα. Αργότερα η θεία του, με τη βοήθεια του ιδίου, ίδρυσε τότε το "κράτος" της Τιβεριάδος, ένα πρώϊμο για εκείνη την εποχή κράτος του Ισραήλ.
Dona-Gracia-Nasi
Ισραηλινό γραμματόσημο με τηn μορφή της Dona Gracia Nasi
Οι περισσότερες πολιορκίες και αλώσεις πόλεων ή περιοχών από τους Οθωμανούς εκείνη την περίοδο είχαν ως εμπνευστές και σχεδιαστές εβραίους, ιδιαίτερα τον Ιωσήφ Νάζη που εποφθαλμιούσε για ίδιον όφελος. Μία από αυτές ήταν και η κατάκτηση της πολύπαθης Κύπρου9.
Εκείνη την εποχή η εβραϊκή επιρροή στην οθωμανική αυτοκρατορία έφτανε στο σημείο να καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ των ευρωπαίων ηγεμόνων και των Οθωμανών. Ένας άλλος εβραίος, από τους πολλούς, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο, ίσως και σημαντικότερο από αυτόν του Ιωσήφ Νάζη, ήταν ο Σόλομων μπεν Νάθαν Ασκενάζι, οι Τούρκοι τον ονόμαζαν Αλαμάνογλου, ο γιός του γερμανού. Ο Ασκενάζι υπήρξε προσωπικός γιατρός του βασιλιά της Πολωνίας Σιγιμούνδου του ΙΙΙ, αλλά και του Μαξιμιλιανού. Οι βασιλείς της Πολωνίας (και Λιθουανίας), Σιγιμούνδος Ι, ΙΙ, ΙΙΙ διατηρούσαν πολύ καλές σχέσεις με τους Οθωμανούς, σε αυτό συνέβαλαν εκτός από τις άριστες σχέσεις που είχαν η Ροξελάνα σύζυγος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή (το πραγματικό της όνομα Alexandra Anastasia Lisowska) και η Bona Sforza (σύζυγος του Σιγιμούνδου του Ι), αλλά και οι πολύ καλές διασυνδέσεις που είχαν οι υψηλόβαθμοι εβραίοι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με το πολωνικό «στέμμα». Το 1564 ο Σολομών Ασκενάζι εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη και έκτοτε έμεινε προσωπικός και ειδικός σύμβουλος του μεγάλου ΒεζίρηΣοκολού.
Pseudo-Dimitrij-IIFalse Dmitri: O Σιγιμούνδος ΙΙΙ, πήρε μέρος το 1605, σε μία πρωτοφανή πλεκτάνη με σκοπό να "ανεβάσουν" στον θρόνο της Ρωσίας έναν υποτιθέμενο γιο- διάδοχο του Ιβάν του τρομερού, (ωστόσο ο πραγματικός Δημήτριος είχε δολοφονηθεί όταν ήταν πολύ νέος), και  δισέγγονου της τσαρίνας Ζωής-Σοφίας Παλαιολόγου (η Σοφία Παλαιολόγου ήταν σύζυγος του Ιβάν του ΙΙΙ του μέγα, κόρη του Θωμά Παλαιολόγου, πρώτη ανηψιά του Κωνσταντίνου ΙΑ Παλαιολόγου, του τελευταίου αυτοκράτορα της βυζαντινής αυτοκρατορίας). Τελικά ο ψεύτο Δημήτριος αποδείχτηκε απατεώνας και εκτελέστηκε απο τους Βογιάρους. Αμέσως ακολούθησαν και άλλες δύο ανεπιτυχείς προσπάθειες "κατάληψης" του ρωσικού θρόνου από άλλους δύο ψευτο δημήτριους που ωστόσο είχαν ίδια τύχη με τον πρώτο.
Στην εικόνα επάνω δεξιά, απεικονίζεται ο ψευτοδημήτριος Νο 2. Αναφέρεται ως εβραίος, με καταγωγή από την Λευκορωσία.

Ο Σελίμ Β' ο Μέθυσος και η Κύπρος

Selim_IIΣτη χριστιανική Δύση, που ακόμη ήταν περιχαρής λόγω της ηρωικής αντίστασης των Ιπποτών στη Μάλτα10, η είδηση του θανάτου του Σουλτάνου Σουλεϊμάν (1494 – 1566) έγινε δεκτή με αγαλλίαση. Παρέμεινε όμως το ερώτημα: είχε λάβει πλέον οριστικά τέλος η επέλαση των Τούρκων ή επρόκειτο απλώς για μια προσωρινή διακοπή της προέλασης τους; Τον Σουλεϊμάν διαδέχθηκε ο μεγάλος του γιος Σελίμ Β' ο Μέθυσος-ένα παρωνύμιο που του ταίριαζε και με το παραπάνω- ήταν το άκρο αντίθετο του τρομερού πατέρα του. Κοντόχοντρος και άσωτος δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τις κρατικές υποθέσεις. Η επιθυμία των Τούρκων να καταλάβουν την Κύπρο ήταν φανερή στα τελευταία χρόνια του Σουλεϊμάν Α’, αλλά διάφοροι λόγοι συντελούν στην αναβολή της εκστρατείας. Ωστόσο σύντομα ο διάδοχος του Σουλεϊμάν, ο Σελήμ άρχισε να εποφθαλμιά την Κύπρο που αποτελούσε αποικία της Βενετίας. Στη Βενετία έφθαναν μια σειρά από ανησυχητικές αναφορές ότι οι Τούρκοι είχαν αρχίσει κάποιου είδους προετοιμασίες για την κατάληψη της νήσου. Παράλληλα ο Σουλτάνος είχε πρόσφατα υπογράψει μια οκταετή εκεχειρία με τον νέο Γερμανό αυτοκράτοραΜαξιμιλιανό Β', και ως εκ τούτου ήταν ελεύθερος να στρέψει όλη του την προσοχή σε μια νέα εκστρατεία. Ωστόσο το πλέον περίεργο της υπόθεσης είναι η φιλία που είχε ο Μαξιμιλιανός με τον βαθύπλουτο εβραίο τραπεζίτη11, τον Γιοσεφ Νάζη, που επηρέαζε παράλληλα και τον Σελήμ.(Εικόνα αριστέρα επάνω, ο Σελήμ Β)
Οι Οθωμανοί σύντομα άρχισαν τις κρυφές ετοιμασίες για την δημιουργία ενός μεγάλου στόλου, οι οποίες δεν διέφυγαν την προσοχή της Βενετίας. Όταν ό σουλτάνος ετοιμάστηκε, απαίτησε με επίσημο απεσταλμένο, τον Μάρτιο του 1570, να του παραχωρηθεί το νησί πού ανήκε στον σουλτάνο τής Αιγύπτου! Αλλιώς, απείλησε ότι θα το καταλάβει με την βία. Όμως η Βενετία απάντησε ότι θα το υπερασπίσει..
Η Δημοκρατία της Βενετίας ήδη είχε αρχίσει εκκλήσεις βοήθειας προς όλα τα χριστιανικά κράτη, αλλά οι απαντήσεις που είχε λάβει δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικές. Ο αυτοκράτορας Μαξιμιλιανός τόνιζε ότι η επίσημη εκεχειρία που μόλις είχε υπογράψει έληγε σε οκτώ χρόνια ενώ στη Γαλλία η Αικατερίνη των Μεδίκων, «δολοπλοκούσε» περισσότερο στο εσωτερικό της χώρας της ενώ βρισκόταν «στα μαχαίρια» και με την Ισπανία.
Ο τουρκικός στόλος δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση του στα ανοιχτά των κυπριακών ακτών την 1η Ιουλίου. Ο Οθωμανικός στρατός είχε για αρχηγό: τον Λάλα Μουσταφά πασά, που κατάφερε να πραγματοποιήσει απόβαση ολόκληρης της στρατιωτικής του δύναμης στη Λάρνακα, χωρίς να συναντήσει καμιά αντίσταση. Εκεί ό αρχηγός του εκστρατευτικού σώματος Μουσταφά πασάς περιχαρακώθηκε και περίμενε την άφιξη και άλλων στρατευμάτων από το απέναντι λιμάνι τής Μ. Ασίας. Πράγματι έως τις 22 Ιουλίου είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 100.000 άνδρες. που στις 24 του ίδιου μήνα είχαν στρατοπεδεύσει έξω από τα τείχη της Λευκωσίας.
Έτσι, ξεκίνησε η πολιορκία της πόλης που μπόρεσε να αντέξει για σαράντα πέντε ημέρες μέχρις ότου την 9η Σεπτεμβρίου αλώθηκε. Ακολούθησαν οι συνήθεις κτηνωδίες, οι σφαγές, οι διαμελισμοί και οι ανασκολοπισμοί, οι συνήθεις βεβηλώσεις εκκλησιών και οι βιασμοί νέων ανθρώπων και των δύο φύλων.
Η Λευκωσία ήταν πλούσια πόλη που διέθετε άφθονους θησαυρούς, εκκλησιαστικούς και κοσμικούς, δυτικούς και βυζαντινούς και χρειάστηκε μια εβδομάδα για να φορτωθούν σε κάρα όλος ο χρυσός και το ασήμι, οι πολύτιμοι λίθοι και οι πορσελάνινες λειψανοθήκες, τα πλουσιότερα λάφυρα που έπεσαν σε τουρκικά χέρια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης.

Η κατάληψη της Αμμοχώστου

Στις 11 Σεπτεμβρίου, μόλις δύο ημέρες μετά την άλωση της Λευκωσίας, ο Λάλα Μουσταφά έστειλε έναν αγγελιαφόρο στους διοικητές της Αμμοχώστου, ζητώντας τους να παραδοθούν.
Η Λευκωσία είχε προκαλέσει στους Τούρκους πολύ περισσότερα προβλήματα από όσα περίμεναν, η πρόκληση όμως της Αμμοχώστου ήταν ακόμη πιο τρομερή που τώρα με όλες τις πρόσφατες νέες οχυρώσεις της, έμοιαζε απόρθητη. Οι αμυνόμενοι πίσω από εκείνα τα τρομερά τείχη ήταν ομολογουμένως λίγοι - περίπου 8.000 σε σύγκριση με μια τουρκική δύναμη η οποία, με τα νέα στρατιωτικά αγήματα που κατέφθαναν από την ενδοχώρα, αριθμούσε όχι πιο κάτω από 200.000 άνδρες. Από την άλλη, οι Βενετοί, διέθεταν δύο εξαιρετικούς αρχηγούς, τον Μάρκο Αντώνιο Βραγαδίνο και τον διοικητή από την Περούτζια, τον Αοτόρε Μπαλιόνι, για τους οποίους ο θαυμασμός θα αυξανόταν όλο και περισσότερο κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών που θα αντιμετώπιζαν.
Η πολιορκία ξεκίνησε στις 17 Σεπτεμβρίου και συνεχίστηκε όλο τον χειμώνα, με τους πολιορκημένους -σε αντίθεση με εκείνους της Λευκωσίας- να κάνουν συχνές εξόδους από τα τείχη και κάποιες φορές μάλιστα να μεταφέρουν τη μάχη στην καρδιά του τουρκικού στρατοπέδου. Στα τέλη Απριλίου ο Λάλα Μουσταφά διέταξε το σώμα των Αρμενίων σκαπανέων να σκάψουν ένα τεράστιο δίκτυο χαρακωμάτων στα νότια. Οι εργασίες προχώρησαν με γοργούς ρυθμούς μια που το σώμα αυτό αριθμούσε 40.000 άνδρες, οι οποίοι ενισχύθηκαν περαιτέρω από καταναγκαστική εργασία που επιτέλεσαν οι ντόπιοι χωρικοί, στα μέσα Μαίου είχε σκαφτεί ολόκληρη η περιοχή σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από τα τείχη, ενώ τα χαρακώματα ήταν αρκετά ώστε να φιλοξενήσουν ολόκληρο τον πολιορκητικό στρατό και τόσο βαθιά ώστε όταν τα διέσχιζε το ιππικό, το μόνο που μπορούσαν να δουν οι παρατηρητές στους προμαχώνες ήταν οι άκρες των δοράτων των ιππέων. Επίσης, οι Τούρκοι κατασκεύασαν μια σειρά από δέκα πύργους, όλο και πιο κοντά στην πόλη, από τους οποίους μπορούσαν να πλήπουν τους πολιορκημένους. Από εκεί ξεκίνησε και ο τελευταίος καταιγισμός πυρών, στις 15 Μαΐου.
Οι Βενετοί αντιστάθηκαν με θάρρος και αποφασιστικότητα, σιγά σιγά όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, άρχισαν να αποθαρρύνονται. Είχαν σβήσει οι ελπίδες για μια μεγάλη εκστρατεία άρσης της πολιορκίας από Βενετούς και Ισπανούς ενώ είχε αρχίσει να λιγοστεύει το μπαρούτι και ακόμη περισσότερο τα τρόφιμα. Τον Ιούλιο είχαν φαγωθεί πλέον όλα τα άλογα, τα γαϊδούρια και οι γάτες της πόλης. Μόνο 500 από τους πολιορκημένους ήταν πια σε θέση να κρατήσουν όπλο και είχαν αρχίσει να καταρρέουν λόγω έλλειψης ύπνου, ωστόσο, συνέχιζαν να πολεμούν. Την τελευταία ημέρα εκείνου του εφιαλτικού μήνα ο Βραγαδίνος και ο Μπαλιόνι συνειδητοποίησαν ότι δεν άντεχαν άλλο και μόνο αν παραδίδονταν οικειοθελώς θα μπορούσαν ίσως, να αποφύγουν τις σφαγές και τις λεηλασίες που διαφορετικά θα ήταν αναπόφευκτες. Μόλις ξημέρωσε η 1η Αυγούστου, μια λευκή σημαία φάνηκε να κυματίζει στους προμαχώνες της Αμμοχώστου.
Οι όροι της ειρήνης ήταν απρόσμενα ευνοϊκοί. Θα επιτρεπόταν σε όλους τους Ιταλούς να επιβιβαστούν σε πλοία με τη σημαία τους και να φύγουν για την Κρήτη, μαζί με όσους Έλληνες επιθυμούσαν να τους ακολουθήσουν. Οι Έλληνες που θα επέλεγαν να παραμείνουν στο νησί θα λάμβαναν εγγυήσεις για την προσωπική τους ελευθερία και ιδιοκτησία και θα είχαν περιθώριο δύο χρόνων για να αποφασίσουν αν θα παρέμεναν μόνιμα στο νησί ή όχι, στη συνέχεια όσοι επέλεγαν να φύγουν, θα είχαν ασφαλή μετάβαση στη χώρα της επιλογής τους. Το έγγραφο που εξέθετε αυτούς τους όρους έφερε την υπογραφή του Λάλα Μουσταφά και τη σφραγίδα του Σουλτάνου, παραδόθηκε στον Βραγαδίνο και στον Μπαλιόνι μαζί με μια συνοδευτική επιστολή γεμάτη επαίνους για το θάρρος τους και για την εξαιρετική υπεράσπιση της πόλης.
Στις 5 Αυγούστου ο Βραγαδίνος έστειλε μήνυμα στον Λάλα Μουσταφά προτείνοντας του να τον επισκεφθεί και να του παραδώσει επισήμως τα κλειδιά της Αμμοχώστου, έλαβε την απάντηση ότι ο στρατηγός θα τον υποδεχόταν με μεγάλη χαρά. Ξεκίνησε το ίδιο βράδυ φορώντας το πορφυρό ένδυμα του αξιώματος του, μαζί με τον Μπαλιόνι και έναν αριθμό ανώτερων αξιωματικών, οι οποίοι συνοδεύονταν από ένα ετερόκλητο πλήθος Ιταλών, Ελλήνων και Αλβανών στρατιωτών. Ο Λάλα Μουσταφά τους υποδέχθηκε με μεγάλη ευγένεια, αλλά στη συνέχεια, εντελώς απροειδοποίητα, το πρόσωπο του σκυθρώπιασε και η συμπεριφορά του άλλαξε. Κυριευμένος από μια οργή που φούντωνε όλο και περισσότερο, άρχισε να εξαπολύει αβάσιμες κατηγορίες στους χριστιανούς που στέκονταν μπροστά του. Ξαφνικά έβγαλε ένα μαχαίρι και έκοψε το δεξί αυτί του Βραγαδίνου, διατάζοντας ταυτόχρονα έναν ακόλουθο να του κόψει και το αριστερό και τη μύτη του. Στη συνέχεια, στράφηκε προς τους φρουρούς του και διέταξε την άμεση εκτέλεση ολόκληρης της αντιπροσωπίας.
Marco-Antonio-Bragadino
Αμμόχωστος: Τα βασανιστήρια του Μάρκο Αντόνιο Βραγανδίνο από Οθωμανούς.  (gravure du XIXe s.)
Ο Μπαλιόνι αποκεφαλίστηκε, το ίδιο συνέβη και στον διοικητή του πυροβολικού, Λουίτζι Μαρτινένγκο. Ένας δυο κατάφεραν να ξεφύγουν, οι περισσότεροι όμως σφαγιάστηκαν, μαζί με κάποιους άλλους χριστιανούς που έτυχε να βρεθούν εκεί κοντά. Τέλος, τα κεφάλια όλων εκείνων που είχαν δολοφονηθεί στοιβάχτηκαν μπροστά στον οικίσκο του Λάλα Μουσταφά. Λέγεται ότι ανέρχονταν σε 350.
Τα χειρότερα επιφύλαξε η μοίρα για τον Μάρκο Αντώνιο Βραγαδίνο. Έμεινε στη φυλακή για περίπου δύο εβδομάδες, και οι ανοιχτές του πληγές κακοφόρμισαν με αποτέλεσμα ο ίδιος να αρρωστήσει βαριά. Τότε ήταν όμως που άρχισε το πραγματικό του μαρτύριο. Στην αρχή τον έσυραν γύρω από τα τείχη της Αμμοχώστου, με σάκους δεμένους στην πλάτη του γεμάτους χώμα και πέτρες, στη συνέχεια τον κρέμασαν δεμένο σε μια καρέκλα από το ακροκέραιο της τουρκικής ναυαρχίδας και τον εξέθεσαν στη χλεύη των ναυτών. Τέλος, τον μετέφεραν στο σημείο της εκτέλεσης του, στην κεντρική πλατεία, τον έδεσαν γυμνό, κυριολεκτικά τον έγδαραν ζωντανό. Λέγεται ότι ακόμη και αυτό το μαρτύριο το υπέμεινε σιωπηλά για μισή ώρα, ώσπου, φθάνοντας ο δήμιος στη μέση του, τελικά εξέπνευσε.
Όταν ολοκληρώθηκε αυτό το φρικιαστικό έργο, τον αποκεφάλισαν, διαμέλισαν το πτώμα του, ενώ παραγέμισαν το δέρμα του με άχυρα και βαμβάκι, το έβαλαν στη ράχη μιας αγελάδας και το περιέφεραν στους δρόμους της πόλης. Όταν, στις 22 Σεπτεμβρίου, ο Λάλα Μουσταφά επέστρεψε στην πατρίδα του, πήρε μαζί του τα κεφάλια των πιο επιφανών θυμάτων και το δέρμα του Μάρκου Αντώνιου Βραγαδίνου, το οποίο παρουσίασε με υπερηφάνεια στον Σουλτάνο.
Είναι άγνωστο ποια τύχη είχαν τα κεφάλια, εννέα χρόνια όμως αργότερα ένας από τους επιζήσαντες της πολιορκίας, κάποιος Τζιρόλαμο Πιλιντόρο, κατάφερε να κλέψει το δέρμα, από εκεί που φυλασσόταν στην Κωνσταντινούπολη, και να το επιστρέψει στους γιους του Βραγαδίνου, οι οποίοι το παρέδωσαν στην εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου στη Βενετία. Από εκεί μεταφέρθηκε το 1596 στο Θέατρο των Αγίων Ιωάννη και Παύλου, όπου τοποθετήθηκε στον νότιο διάδρομο κοντά στη δυτική πόρτα, σε μια κόγχη πίσω ακριβώς από την τεφροδόχο που αποτελεί μέρος του μνημείου του ήρωα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Τζον Τζουλιους Νοργουϊτς, «Η πολιορκία της Μάλτας και η άλωση της Αμμοχώστου», Ιστορία εικονογραφημένη, τ.520.
- Jocelyn Nigel Hillgarth, The Mirror of Spain, 1500-1700, Ann Arbor, University of Michigan Press, 2000
- Elli Kohen, History of the Turkish Jews and Sephardim: Memories of a Past Golden Age
- Mehmet Bulut, Ottoman-Dutch Economic Relations in the Early Modern Period 1571-1699, Hilversum, Uitgeverij Verloren, 2001
- Gad Nassi, Rebbeca Toueg, Dona Gracia Nasi. Women's International Zionist Organisation
- Sidney Nettleton Fisher. "The foreign relations of Turkey (1481-1512)"



Σημειώσεις:
1. Απελάθηκαν από την Ισπανία επί Φερδινάνδου και Ισαβέλλας διότι ενώ υποχρεώθηκαν να γίνουν χριστιανοί (Marrano) τελικά δεν τηρούσαν τον χριστιανισμό μένοντας στην πραγματικότητα κρυφοεβραίοι. Ωστόσο πραγματική αιτία της απέλασης τους ήταν διότι ως «χριστιανοί» πλέον μπορούσαν συν τον μεγάλο πλούτο που κατείχαν να καταλαμβάνουν μεγαλύτερα αξιώματα και πλούτο στην ιβηρική κυριαρχώντας όλο-ένα και περισσότερο στον υπόλοιπο πληθυσμό.
2. Οι Εβραίοι ως κύρια πηγή πλούτου χρησιμοποίησαν τον δανεισμό χρημάτων.
3. Οι Εβραίοι στην Ισπανία εγκαταστάθηκαν κυρίως κατά την διάρκεια των μαυριτανικών αραβικών κτήσεων στην Ανδαλουσία.
4. Μετά την κατάληψη της Προύσας, το 1326 ο σουλτάνος Ορχάν Γαζή εξέδωσε βασιλικό διάταγμα (φιρμάνι) για την οικοδόμηση συναγωγής."Η καταπιεσμένη εβραϊκή κοινότητα, χάρη στον Ορχάν Γαζή θα μπορούσε να αναπνεύσει ξανά!!! Όταν η Προύσα ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα, Εβραίοι έμποροι κλήθηκαν να κατοικήσουν τη Προύσα, ήλθαν Εβραίοι ακόμα και από την Αραβία!" Αυτά ισχυρίζεται μέσα από τα κείμενα του το «Ίδρυμα Σεφαραδιτών Σπουδών και Πολιτισμού», βγάζοντας έμμεσα μίσος εναντίον των Ελλήνων.
5. Η Δημοκρατία της Ραγκούσα βρισκόταν στο σημερινό Ντουμπρόβνικ των Δαλματικών ακτών. Σχεδόν απέναντι από την Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Μετά το 1492, εγκαταστάθηκε εκεί πολύς εβραϊκός πληθυσμός
6. Για τον Ιωσήφ Νάζη ενδιαφέρουσες πληροφορίες μας δίνει ό Gerlach: «Ήλθε από την Ιταλία στην Τουρκία επί Σουλεϊμάν Α’ με τεράστια περιουσία, 300.000 δουκάτα σε χρυσό και πολύτιμες πέτρες, και πώς κατόρθωσε με βαρύτιμα δώρα ν’ αποκτήση την εύνοια του σουλτάνου και ιδιαίτερα του γιου του Σελίμ».
7. Ο Σελίμ τον ωνόμασε δούκα της Νάξου, ένα τιμάριο που περιλάμβανε μια δωδεκάδα νησιών του Αιγαίου με σημαντική εμπορική και κάποια στρατηγική σημασία.
8. Δον Ιωσήφ Νάζη, Διάσημος Εβραίος τραπεζίτης και οικονομικός παράγοντας της εποχής του, γεννήθηκε το 1525 στην Πορτογαλίαν. Επιδόθηκε σε τραπεζιτικάς και άλλες επιχειρήσεις στο Βέλγιο, Ιταλία και Γαλλία και χάρη στο επιχειρηματικόν του πνεύμα σχημάτισε τεράστια περιουσία. Κατόρθωσε να προσελκύσει την εύνοια των διαφόρων βασιλικών οίκων της Δύσεως και με την αύξηση της ισχύος και της επιρροής του άρχισε να καλλιεργεί τολμηρά σιωνιστικά σχέδια. Ο Ναζής είχε εκχριστιανισθεί βιαίως, μη δυνάμενος όμως να υποκρίνεται τον χριστιανό, μετέβη και εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου, ως Ιουδαίος πλέον, χάρις στην φιλία του σουλτάνου Σουλεϊμάν Β' απέβη ταχέως ο ρυθμιστής της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Τουρκίας. Τουρκικά έγγραφα της εποχής τον αναφέρουν ως Φρανκ Μπέϋ Ογλού• για τους κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως ήταν απλώς Ο «Μέγας Εβραίος». Όταν απέθανε την θέση του πήρε ένας άλλος εβραίος ονόματι Σολομών Νάθαν Ασκενάζι, που μετονομάσθηκε σε Αλαμάνογλού!
9. Από την εγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ», τόμος 14, σελ. 300, λ. Νάζης. Ο Νάζης εμηχανορράφει διαρκώς εις την Κωνσταντινούπολιν κατά της Βενετίας και επέτυχε να εξωθήση τον σουλτάνον εις την κατάκτησιν της Κύπρου.
10. Οι Ιππότες της Μάλτας ήταν ένα μεσαιωνικό ιπποτικό και θρησκευτικό τάγμα, το οποίο στη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας του πήρε πολλά ονόματα. Αρχικά ονομάζονταν και Σπιταλιώτες ή Οσπιτάλιοι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, Ιππότες της Ρόδου ή απλώς Ιωαννίτες. Το τάγμα αυτό είναι ίσως το αρχαιότερο από τα ιπποτικά τάγματα. Απέτυχε να σταματήσει την οθωμανική πολιορκία στην Ρόδο η οποία και κατελήφθη από τους Οθωμανούς και Εβραίους, αλλά ωστόσο στη Μάλτα σταμάτησε τα σχέδια των Τούρκων αντιμετωπίζοντας τους με επιτυχία.
11. Με το αζημίωτο αφού ο Νάζη φέρεται να ήταν και δανειστής του Μαξιμιλιανού


Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Τι είναι και τι θέλει η Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ (κριτική)





  • Τι είναι και τι θέλει η Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ

Του Αρη Μεσούντα* (από την ιστοσελίδα Σχέδιο Β)
(κατά κόσμον Γιώργου Σιώζου)
Το ερώτημα το τι είναι και τι θέλει η Αριστερή - πλέον - Πλατφόρμα στον ΣΥΡΙΖΑ, ερώτημα που απασχολούσε τα μέλη που ανήκουν σ' αυτή την τάση, αλλά και ευρύτερα και άλλους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να απαντηθεί με σαφήνεια.

Αρκεί η παράθεση των τελευταίων γεγονότων και η στάση των βουλευτών της Α.Π. απέναντι σε αυτά να μας επιτρέψει να εξάγουμε κάποια ασφαλή συμπεράσματα.
1) Η θετική ψήφος των βουλευτών της Α.Π. για τη διακοπή της χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής με βάση το νόμο 187 (περί σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης).
2) Η πλήρης κάλυψη των δηλώσεων Τσίπρα από το μακρινό Τέξας από τον Π. Λαφαζάνη με τη δήλωση ότι αυτές κινούνται στο πλαίσιο των αποφάσεων του Συνεδρίου.
3) Η παντελής έλλειψη κριτικής των δηλώσεων του Γ. Δραγασάκη περί συνέχειας του κράτους με ότι αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή τη συνέχιση των δεσμεύσεων έναντι των δανειστών, τήρηση των ευρωατλαντικών συμφωνιών και εν τέλει υποταγής στην αστική νομιμότητα από μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η στάση εκ μέρους των βουλευτών και των κεντρικών στελεχών της Α.Π. συνιστά πλήρη υποταγή και αφομοίωση στην πλειοψηφική ομάδα και την κυρίαρχη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η στάση εκ μέρους των κεντρικών πολιτικών στελεχών της Α.Π. καθιστά έωλη τη θεωρία που επικαλούνται περί αλλαγής των συσχετισμών στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτοντας το προφανές: ότι το πραγματικό διακύβευμα των κεντρικών πολιτικών στελεχών της Α.Π. είναι η αγχώδης προσπάθεια για τη διατήρηση και την ενίσχυση των θέσεών τους στη νομή της εξουσίας εντός κόμματος και μάλιστα ενόψει κατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας. Το στόχο αυτό τον εξυπηρετούν δε, έναντι των υπηρεσιών που προσφέρουν, με τον εγκλωβισμό αριστερών συνειδήσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ, εντός ενός συστημικού και δεξιόστροφου κόμματος.
Παράλληλα, η Α.Π. αποτελεί το αριστερό άλλοθι που επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να ψαρεύει σε θολά νερά αριστερούς ψηφοφόρους. Ιδιαίτερα σήμερα με την αναβίωση στην κεντρική πολιτική σκηνή της παλιάς και ανιστόρητης θεωρίας, του "Σκότους" και του "Φωτός". "Σκότος" και "Φως" που στη σημερινή συγκυρία σημαίνει μνημονιακό τόξο (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) και αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ως στόχο τον εκβιασμό των αριστερών ψηφοφόρων, και η Α.Π. προσφέρει τα μέγιστα στη διατήρηση του "αριστερού" προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ.          
Προς επίρρωση των παραπάνω έρχεται να συνηγορήσει η δομή, ο χαρακτήρας και οι διαδικασίες της Α.Π. Δεν υπάρχει οργανωτική δομή, δεν υπάρχει εκλεγμένο όργανο που να εκφράζει τη βούληση των μελών και δεν υπάρχει συντακτική επιτροπή στην ΙΣΚΡΑ( ιστοσελίδα που εκφράζει την Α.Π.), η οποία θα έθετε την ιστοσελίδα στην υπηρεσία της συλλογικότητας.
Ποτέ η Α.Π. δεν έχει καταθέσει ολοκληρωμένη ιδεολογική και πολιτική πλατφόρμα εν όψει συνεδρίων ή συνδιασκέψεων παρά μόνο εξαντλείται στην κατάθεση προσθηκών και τροπολογιών. Γεγονός που δεν είναι καθόλου τυχαίο. Γιατί η συγκρότηση ιδεολογικής και πολιτικής πλατφόρμας θα έθετε ζήτημα παραμονής της στον ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας πασιφανές ότι πουθενά, ούτε ιδεολογικά αλλά ούτε και πολιτικά υπάρχει συνάφεια με την πλειοψηφούσα άποψη του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι ας έρθουμε τώρα στις συσκέψεις της Α.Π. Δεν παίρνεται καμία απόφαση, δεν γίνεται καμία ψηφοφορία, όλοι λειτουργούν κατά βούληση και ενίοτε - όπως στα τελευταία γεγονότα που αναφερόμαστε- οι βουλευτές της Α.Π. λειτουργούν σε πλήρη αντίθεση με τη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών.
Ως εκ τούτου οι συσκέψεις της Α.Π. καθίστανται συνεδρίες ομαδικής ψυχοθεραπείας καταπιεσμένων αριστερών συνειδήσεων και λειτουργούν ως αμορτισέρ απορρόφησης των αριστερών κραδασμών που υφίσταται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σύντροφοι της Αριστερής Πλατφόρμας είναι η ώρα να μπει ένα τέλος.
Η χώρα και ο λαός της δεν έχει να περιμένει τίποτα παρά μόνο απόλυτη υποταγή στα κελεύσματα της αστικής τάξης και της Ε.Ε. από μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα θα είναι η ιδεολογική και πολιτική ήττα της αριστεράς και η εδραίωση της πεποίθησης στην κοινωνία ότι δεν υπάρχει αριστερή εναλλακτική πρόταση. Μια νέα "Βάρκιζα" είναι πλέον ορατή γεγονός που θα αποφέρει την πλήρη υποταγή της κοινωνίας και τον εξανδραποδισμό των δυνάμεων της εργασίας.
Το "Σκότος" και το "Φως" θα μας φέρουν τα μεσάνυχτα.  
Είναι απολύτως δυνατόν η φάρσα να επαναληφθεί στον παρόντα χρόνο ως τραγωδία.
Σύντροφοι της Αριστερής Πλατφόρμας, ας απορρίψετε τα ψεύτικα σύνδρομα, τα ψεύτικα διλήμματα, ας εγκαταλείψετε τα αδιέξοδα πολιτικά σχήματα. Ας εμπιστευτούμε επιτέλους τη δύναμη των ιδεών του σοσιαλισμού και της ιστορικής αποστολής του κόσμου της εργασίας. Ας εργαστούμε με αυταπάρνηση και συνέπεια για τη συγκρότηση εκείνου του πόλου της Αριστεράς που θα παλεύει με βάση ένα μεταβατικό πρόγραμμα για:
- Τη μονομερή διαγραφή του χρέους
- Την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη σε ρήξη με την Ε.Ε.
- Την κρατικοποίηση - κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας
- Τη σχεδιοποιημένη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με σαφές ταξικό πρόσημο για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών
-Την εγκαθίδρυση σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων στοχεύοντας στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Κλείνω με την τελευταία στροφή από το ¨Περιμένοντας τους Βαρβάρους" του Καβάφη με την προσθήκη ενός ΔΕΝ από μεριάς μου:
"Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλά προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος
και οι Μήδοι επιτέλους (δεν) θα διαβούνε"
* Ανένταχτος της Αριστεράς, πρώην μέλος του ΣΥΡΙΖΑ
και της Αριστερής Πλατφόρμας 

*Σημ. "Αντίλογου": Παραθέτουμε τις παραπάνω απόψεις, υποσημειώνοντας το παρακάτω σχόλιο που στείλαμε γιαυτό στην σελίδα "Σχέδιο Β":


 Πολύ σωστή κριτική αλλά πολύ λάθος η αντίληψη πως σήμερα ένας ανοιχτά διακηρυσσόμενος στόχος για "εγκαθίδρυση σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων στοχεύοντας στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας" θα διευκολύνει ή δεν θα είναι εμπόδιο για τον άμεσο τακτικό στόχο, την επιτακτικά αναγκαία πλειοψηφική πλατιά συσπείρωση για τους υπόλοιπους ,πολύ σωστούς σήμερα, αναφερόμενους στόχους:
"μονομερή διαγραφή του χρέους

- Την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη σε ρήξη με την Ε.Ε.

- Την κρατικοποίηση - κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας
- Τη σχεδιοποιημένη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με σαφές ταξικό πρόσημο για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών"... 
Αν ήταν συσπειρωτική, άρα σωστή για κατάκτηση της απαιτούμενης λαϊκής πλειοψηφίας όλη η "μαξιμαλιστική"  στοχοδότηση που προτείνεται στο σωστό κατά τα άλλα κείμενο, τότε το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έχουν περίπου τους ίδιους άμεσους στόχους, θα είχαν υπερπενταπλάσια (τουλάχιστον) ποσοστά!... 

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ

Η Μάχη του Στάλινγκραντ
Η μεγαλύτερη και φονικότερη μάχη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της παγκόσμιας ιστορίας γενικότερα!
 Υπολογίζεται ότι πάνω από 1.500.000 άνθρωποι (στρατιώτες και πολίτες) έχασαν τη ζωή τους. Όταν κάνουμε λόγο για «Μάχη του Στάλινγκραντ», εννοούμε μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ Γερμανών και Σοβιετικών, που έλαβαν χώρα από τις 23 Αυγούστου 1942 έως τις 2 Φεβρουαρίου 1943 στα περίχωρα και στο κέντρο της πόλης του Στάλινγκραντ (νυν ...Βόλγκογκραντ).
Μετά την καταστροφική επιχείρηση του 1941 για την κατάληψη της Μόσχας, οι Γερμανοί σταθεροποίησαν τις θέσεις τους στην Ουκρανία και την άνοιξη του 1942 ήταν έτοιμοι να εξαπολύσουν νέα επίθεση κατά της Νότιας Ρωσίας. Ο Χίτλερ, με την παρότρυνση των οικονομολόγων του Τρίτου Ράιχ, επιδίωκε να θέσει υπό τον έλεγχό του τις πετρελαιοφόρες περιοχές του Καυκάσου, προκειμένου να εξασφαλίσει τις αναγκαίες ποσότητες πετρελαίου, που θα του επέτρεπαν να συνεχίσει τον πόλεμο.
Το Στάλινγκραντ θεωρήθηκε στρατηγικής σημασίας περιοχή για πολλούς λόγους. Ήταν ένα μεγάλο βιομηχανικό κέντρο στις όχθες του ποταμού Βόλγα (ζωτικής σημασίας θαλάσσιου δρόμου μεταξύ Κασπίας Θάλασσας και της βόρειας ρωσικής ενδοχώρας), η κατοχή του οποίου θα εξασφάλιζε τα νώτα των γερμανικών δυνάμεων που θα εξορμούσαν στον Καύκασο.
Αλλά και σε συμβολικό επίπεδο ήταν σπουδαίο το Στάλινγκραντ.
 Και μόνο το ότι έφερε το μισητό όνομα του αντιπάλου τους Στάλιν, ήταν αρκετό για τους ναζί.
Η ίδια διαπίστωση ίσχυε και για τον σοβιετικό ηγέτη, που ήθελε να μην αφήσει την πόλη στα χέρια του εχθρού. Γι' αυτό και οι εντολές και των δύο προς τους στρατηγούς τους ήταν: «κρατήστε τις θέσεις σας πάσει θυσία και με οποιοδήποτε κόστος».
Η επιθετική ενέργεια των Γερμανών κατά της Νότιας Ρωσίας είχε την κωδική ονομασία «Υπόθεση Μπλε» και θα την έφερναν σε πέρας η Ομάδα Στρατιών Α υπό τον στρατάρχη Πάουλ φον Κλάιστ, η οποία θα αναλάμβανε την επιχείρηση στον Καύκασο και η Ομάδα Στρατιών Β υπό τον στρατηγό Μαξιμίλιαν φον Βάιχς, που θα επιχειρούσε στο Στάλιγκραντ. 
Την ομάδα Στρατιών Β αποτελούσαν η 6η Στρατιά, υπό τον στρατηγό Φρίντριχ φον Πάουλους και η 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων υπό τον στρατηγό Χέρμαν Χοτ.
Η επίθεση εκδηλώθηκε στις 28 Ιουνίου 1942 με τη γρήγορη προέλαση του γερμανικού στρατού (850.000 άνδρες) και ιδιαίτερα της 6ης Στρατιάς του Πάουλους, που απώθησε τους Σοβιετικούς στις όχθες του ποταμού Δον, στο τέλος του Ιουλίου. Η σχετικά εύκολη προέλαση των δυνάμεών του έκανε τον Χίτλερ να πιστέψει ότι επρόκειτο για μια επιχείρηση περιπάτου. Έτσι, έλαβε την λανθασμένη απόφαση, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, να αποσύρει την 4η Στρατιά Τεθωρακισμένων από το μέτωπο του Στάλινγκραντ και να την ενσωματώσει στην Ομάδα Στρατιών Α, που επιχειρούσε στον Καύκασο.
Μετά την εξέλιξη αυτή, το βάρος της επίθεσης στο Στάλινγκραντ ανέλαβε η 6η Στρατιά του Φον Πάουλους.
-Την πόλη και την γύρω περιοχή υπερασπιζόταν η 62η Στρατιά του Κόκκινου Στρατού υπό τον στρατηγό Βασίλι Τσούικοφ. Ήταν σαφώς χαμηλότερων προδιαγραφών από την αντίστοιχη γερμανική, αλλά αντιστάθμιζε τις αδυναμίες της από το γεγονός ότι μάχες θα διεξάγονταν σε κατοικημένες περιοχές και όχι σε ανοικτό πεδίο. Γρήγορα ήλθε σε βοήθειά της η 64η Στρατιά. Συνολικά, οι στρατιωτικές δυνάμεις των Σοβιετικών καθ' όλο το διάστημα των μαχών ανήλθαν γύρω στους 1.700.000 άνδρες.


Βομβαρδισμός του Στάλινγκραντ, Αύγ. 1942
Η Μάχη του Στάλινγκραντ άρχισε στις 23 Αυγούστου 1942 με καταιγιστικό βομβαρδισμό από την «Λουφτβάφε». Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα το 80% της κτιριακής υποδομής της πόλης καταστράφηκε, λαμβανομένης υπ' όψη και της ανεπαρκούς αντιεροπορικής άμυνας, στην οποία υπηρετούσαν νεαρές εθελόντριες. Τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου τα χερσαία τμήματα της «Βέρμαχτ» είχαν σχεδόν περικυκλώσει την πόλη. Η μόνη γραμμή ανεφοδιασμού που απέμενε ήταν από τη θαλάσσια οδό του Βόλγα.
Στα μέσα Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί είχαν συμπιέσει τους Σοβιετικούς σε μια ζώνη μήκους 14 χιλιομέτρων και πλάτους 5 χιλιομέτρων. Οι σοβιετικοί επέλεξαν να αμυνθούν μέσα στην πόλη και τους επόμενους τρεις μήνες το κατεστραμμένο Στάλινγκραντ έγινε θέατρο σκληρών συγκρούσεων, πρωτοφανούς αγριότητας, αλλά και ανείπωτου ηρωισμού. Δρόμοι, οικοδομικά τετράγωνα, ακόμη και μεμονωμένα κτίρια διεκδικούνταν πόντο με πόντο και με το μεγαλύτερο πείσμα από τους εμπόλεμους, σε μάχες εκ του συστάδην. Όσο και να φαίνεται παράξενο, η κατάληψη μιας κουζίνας σε ένα από τα λιγοστά άθικτα κτίρια του Στάλινγκραντ κόστιζε δεκάδες νεκρούς.
Στα μέσα Οκτωβρίου η κατάσταση για αμυνομένους ήταν απελπιστική, καθώς δυσκόλεψε ο ανεφοδιασμός από τον Βόλγα, αφού γινόταν κάτω από τα πυρά των γερμανικών όπλων. Όμως, και το ηθικό των επιτιθεμένων είχε καταπέσει, εξαιτίας της κόπωσης, του επερχόμενου χειμώνα, αλλά και των βαρύτατων απωλειών. Θραύση έκαναν οι ελεύθεροι σκοπευτές του Κόκκινου Στρατού, που υπό την κάλυψη των ερειπίων, προκαλούσαν ανυπολόγιστη φθορά στους γερμανούς στρατιώτες. Πρωταθλητής στον μακάβριο κατάλογο, ο στρατιώτης Ιβάν Σιντορένκο* του 1122ου Συντάγματος Τυφεκιοφόρων, ο οποίος σκότωσε πάνω από 500 γερμανούς στρατιώτες. Ακολούθησε ο Βασίλι Ζάιτσεφ** από την ίδια μονάδα με 242 σκοτωμούς. Αυτός είναι πιο γνωστός στις μέρες μας, λόγω της ταινίας του Ζαν Ζακ Ανό «Ο εχθρός προ των πυλών» (2001), που εξιστορεί το κατόρθωμά του..
-Τον Νοέμβριο του 1942, το 90% του Στάλινγκραντ ήταν ένας σωρός ερειπίων και βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Γερμανών. Τα μόνα κτίρια που απέμεναν όρθια ήταν κάποια εργοστάσια που τα κρατούσαν με νύχια και δόντια οι αμυνόμενοι για τις ανάγκες του ανεφοδιασμού τους. -Ο Στάλιν, όμως, δεν είχε πει την τελευταία του λέξη...
Στις 19 Νοεμβρίου 1942, οι Σοβιετικοί εκδήλωσαν αντεπίθεση με την κωδική ονομασία «Ουρανός».
Το σχέδιο είχε εκπονηθεί από τους στρατηγούς Γκιόργκι Ζούκοφ και Αλεξάντρ Βασιλιέφσκι και προέβλεπε την προσβολή των εφεδρικών δυνάμεων της 6ης Στρατιάς, που τη συγκροτούσαν κακοεκπαιδευμένοι στρατιώτες των συμμαχικών χωρών των Άξονα (Ιταλοί, Κροάτες, Ρουμάνοι, Ούγγροι, αλλά και ντόπιοι συνεργάτες των Γερμανών).


Σοβιετική αντεπίθεση, Νοέμβριος 1942
Η σοβιετική αντεπίθεση εκδηλώθηκε με τρεις στρατιές υπό τον στρατηγό Νικολάι Βατούτιν και σημείωσε απόλυτη επιτυχία. Οι Γερμανοί σύντομα εγκλωβίστηκαν και μέσα σε μια περιοχή ολίγων τετραγωνικών χιλιομέτρων βρέθηκαν περικυκλωμένοι 250.000 στρατιώτες. Οι Σοβιετικοί ζήτησαν από τους Γερμανούς να παραδοθούν, προσφέροντάς τους ευνοϊκούς όρους. Όμως η διαταγή του Χίτλερ ήταν επίθεση μέχρις εσχάτων.
Μια αερογέφυρα που στήθηκε για τον ανεφοδιασμό των εγκλωβισμένων γερμανικών δυνάμεων κατέληξε σε οικτρά αποτυχία. Η σοβιετική αντιαεροπορική άμυνα κατέρριψε 490 αεροπλάνα της «Λουφτβάφε»...
Στις 16 Δεκεμβρίου 1942 οι σοβιετικοί εξαπέλυσαν και νέα επίθεση με την κωδική ονομασία «Κρόνος», με στόχο να εγκλωβίσουν αυτή τη φορά την Ομάδα Στρατιών Α, που είχε σταθεροποιήσει τις θέσεις της στον Καύκασο. Δεν τα κατάφεραν, αφού η αντίσταση της εγκλωβισμένης 6ης Στρατιάς στο Στάλινγκραντ έδωσε την ευκαιρία στον Φον Κλάιστ σε μια συντεταγμένη υποχώρηση. Μάλιστα, ο Χίτλερ προβίβασε τον φον Πάουλους στον βαθμό του στρατάρχη για τον ηρωισμό και την αυταπάρνησή του.
Όμως, τρεις μέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 2 Φεβρουαρίου1943 ο στρατάρχης πλέον Φον Πάουλους αναγκάστηκε να παραδοθεί, όταν οι Σοβιετικοί πολιόρκησαν το αρχηγείο του και κάθε αντίσταση ήταν μάταιη. Ήταν ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματικός που αναγκάστηκε να παραδοθεί στην ιστορία του γερμανικού στρατού. Μαζί του παραδόθηκαν 22 στρατηγοί και οι εναπομείναντες 91.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς. Τελικά και από αυτούς μόνο οι 5.000 επέζησαν από τις κακουχίες της αιχμαλωσίας και επέστρεψαν στη Γερμανία αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Συνολικά, οι απώλειες για τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους ανήλθαν σε 800.000 νεκρούς και τραυματίες. Οι Σοβιετικοί από την πλευρά τους είχαν, μαζί με τους πολίτες τους, μεγαλύτερες απώλειες: 478.741 νεκρούς και 650.000 τραυματίες, στρατιώτες και πολίτες.
 H Μάχη του Στάλινγκραντ αποτέλεσε σημείο καμπής στην πολεμική αναμέτρηση μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης.
Ήταν η καθοριστική για την έκβαση του 2ου Παγκ. Πολέμου μάχη.
 Εξολόθρευσε πολύτιμες στρατιωτικές δυνάμεις για τον Χίτλερ και ταπείνωσε τη γερμανική πολεμική μηχανή.


*Η ιστορία του καλύτερου σοβιετικού ελεύθερου σκοπευτή
Ιβάν Σιντορένκο:

Ivan Sidorenko

From Wikipedia, the free encyclopedia
Ivan Sidorenko
Born12 September 1919
ChantsovoRussian SFSR
DiedFebruary 19, 1994 (aged 74)
AllegianceSoviet Union
Years of service1939–1945
RankMajor
Unit1st Baltic Front, 1122nd Rifle Regiment
Battles/warsWorld War II
• Eastern Front
AwardsSoviet Union Hero of the Soviet Union
Ivan Mikhaylovich Sidorenko (RussianИва́н Миха́йлович Сидоре́нко) (born 12 September 1919) was a Red Army officer who served during World War II.[1] He was one of the top Soviet snipers in the war, with over five hundred confirmed kills.[2][3] Though a number of other Red Army snipers recorded nearly as many kills, Sidorenko was particularly prized by his superiors for his skill in training others in marksmanship.[4][5] Like many Soviet snipers of the war, Sidorenko's weapon of choice was the Mosin-Nagant rifle equipped with atelescopic sight.[4]

Early years[edit]

Born a peasant in ChantsovoRussia, Sidorenko attended ten grades of school and later studied at the Penza Art College. In 1939, he dropped out of college and was conscripted into the Red Army, receiving training at the Simferopol Military Infantry School in the Crimea.[1]

World War II service[edit]

In 1941, Sidorenko participated at the Battle of Moscow as a Junior Lieutenant of a mortar company. During the battle, he spent a considerable amount of time teaching himself to snipe. His hunts for enemy soldiers were highly successful, prompting Sidorenko's commanders to assign him to train others, who were chosen for their eyesight, weapons knowledge, and endurance. Sidorenko first taught them tactical theory, and then slowly took his pupils on combat missions with him. The Germans, threatened by their consistent losses, soon began fielding snipers of their own in Sidorenko's area of operation to counter the threat posed by him and his men.[1]
Sidorenko became assistant commander of the Headquarters of the 1122nd Rifle Regiment, fighting as part of the 1st Baltic Front. Though his primary role remained one of instruction, he occasionally fought in battles to provide his trainees with additional combat experience. In one of these excursions, he destroyed a tank and three tractors using incendiary bullets. These scouting missions also placed him in the line of fire, however, and he was wounded several times, most seriously in Estonia in 1944. This injury kept Sidorenko hospitalized until the end of the war. On 4 June 1944, while still recuperating, he was awarded the title of Hero of the Soviet Union. After this, Sidorenko was prohibited from directly engaging the enemy in combat by his superiors due to his value as a sniper trainer.[1]
By the end of the war, Sidorenko was credited with about five hundred confirmed kills,[6][7] and had additionally trained over two hundred and fifty snipers.[1] He achieved the rank of Major and was otherwise highly decorated in recognition of his having been the most successful Soviet sniper of the war.[8]

Post-war life[edit]

After the war ended, Sidorenko retired from the Red Army and settled in Chelyabinsk Oblast in the Ural Mountains, where he worked as the foreman of a coal mine. In 1974, he moved to the Republic of Dagestan in the Caucasus.[1]

** Η ιστορία του Βασίλι Ζάιτσεφ: 
1942-1943. Γερμανοί και Σοβιετικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με αδυσώπητες συνθήκες, αντιμέτωποι σε μια από τις πιο σκληρές συγκρούσεις του περασμένου αιώνα, στην μάχη του Στάλιγκραντ.
Τα ερείπια της άλλοτε κραταιάς πόλης, αποτέλεσαν εξαιρετικό πεδίο δράσης των ελεύθερων σκοπευτών του Ερυθρού στρατού, καθώς οι Σοβιετικοί ανακάλυψαν ότι η δράση τους έφερνε σημαντικά προβλήματα στην διοίκηση των αντίπαλων γερμανικών στρατευμάτων.
Επισυναπτόμενο Αρχείο  4505_99729687243_622902243_2576156_4946547_n.jpg   42.18K   0 Αριθμός λήψεωνΕπισυναπτόμενο Αρχείο Konigsberg_snipers.jpg   50.27K   0 Αριθμός λήψεωνΕπισυναπτόμενο Αρχείο  n532002611_294619_3388.jpg   52.57K   1 Αριθμός λήψεων
Είδωλο των Σοβιετικών ελεύθερων σκοπευτών ήταν ο αρχιλοχίας Βασίλι Ζάιτσεφ (που σημαίνει «λαγός») της284 Μεραρχίας Πεζικού, κυνηγός στο επάγγελμα πριν καταταγεί στον στρατό.
Ο Ζάιτσεφ, δεν ήταν ο δεινότερος Σοβιετικός σκοπευτής. Τα πρωτεία κατείχε ένας άλλος συνάδελφός του που αποκαλείτο απλώς «Ζικάν».
Αυτό που έκανε τον Ζάιτσεφ να ξεχωρίζει, ήταν η δημοσιότητα που έλαβαν οι σκοπευτικές του ικανότητες από τους πολιτικούς κομισάριους, καθώς και το σχολείο ελεύθερων σκοπευτών που του ανατέθηκε από τον στρατηγό Βασίλι Τσούνκοφ.

Οι «λαγοί» του Ζάιτσεφ κατόρθωσαν αν επιφέρουν πλήγματα τόσο στο γερμανικό ηθικο όσο και στο ανθρώπινο δυναμικό ανώτερων αξιωματικών, θέτοντας κύριο στόχο τους την εξόντωση του περιβόητου ελεύθερου σκοπευτή.

Με επείγον σήμα ζητήθηκε από το Βερολίνο να αποσταλεί στο Στάλιγκραντ ο ικανότερος σκοπευτής του Γ Ράιχ. Έτσι έφτασε στην βομβαρδισμένη πόλη ο συνταγματάρχης των SS Χάιντς φον Κρούπ Θόρβαλντ, που θεωρείτο σκοπευτής φαινόμενο.
Επισυναπτόμενο Αρχείο  Mosin_Nagant_series_of_rifles.jpg   80.29K   1 Αριθμός λήψεωνΕπισυναπτόμενο Αρχείο  M91.JPmn 1891.JPG   12.1K   3 Αριθμός λήψεωνΕπισυναπτόμενο Αρχείο  to tyfekio toy zaitsev.jpg   34.8K   5 Αριθμός λήψεων
Για τον Ζάιτσεφ ο Θόρβαλντ αντιπροσώπευε μια μεγάλη πρόκληση και 
πέρασε πολλές νύχτες με τους βοηθούς του, ψάχνοντας να βρει τρόπο να ανακαλύψουν το σημείο που θα καραδοκούσε ο Γερμανός ελεύθερος σκοπευτής. Αυτό κράτησε αρκετές μέρες, μέχρι που ανακαλύφθηκε το πτώμα του Γεωργιανού σκοπευτή Μπαουγκτέρις με μια σφαίρα στην δεξιά οφθαλμική κόχη. Τρεις μέρες αργότερα ο Σιβηριανός σκοπευτής Μορόζοφ σκοτώθηκε με πανομοιότυπο τρόπο και εξ ίσου ο παρατηρητήςΣάιχιν, τραυματίστηκε σοβαρά στον λαιμό. 

Ο Θόρβαλντ είχε ρίξει το γάντι, προκαλώντας σε αναμέτρηση τον Ζάιτσεφ, κοντά στην πλατεία της «9ης Ιανουαρίου», όπου είχε κρυφτεί αριστοτεχνικά.
Ο Ζάιτσεφ που είχε μαζί του ως παρατηρητή τον Νικολάι Κουλίκοφ και τον κομισάριο Ντανίλοφ επέλεξε μια θέση ανατολικά της πλατείας που του έδινε την δυνατότητα για εκτενή θέα και προσπάθησε να καταγράψει και την παραμικρή λεπτομέρεια.

Την Τρίτη μέρα, αντιλήφθηκαν την κίνηση ενός γερμανικού κράνους πίσω από έναν τοίχο. Ο Ντανίλοφπετάχτηκε για ένα δευτερόλεπτο πάνω φωνάζοντας «Τον είδα! Θα σας δείξω που είναι!», όταν μια βολίδα τον χτύπησε στο στήθος.
Από τη φορά του τραύματος ο Ζάιτσεφ αντιλήφθηκε ότι ο Θόρβαλντ βρισκόταν ευθεία μπροστά κι όχι μακρύτερα από δέκα μέτρα από τον τοίχο που είχε εμφανιστεί το κράνος πίσω από ένα κομμάτι στρεβλωμένης χαλύβδινης πλάκας. 
Αλλά έτσι είχε παραβιάσει τον υπ αριθμόν ένα κανόνα του ελεύθερου σκοπευτή: να μη βάλει ποτέ πολλές φορές από την ίδια θέση.

Την επόμενη μέρα, κρυμμένος πίσω από ένα κενό βλήμα όλμου είπε στον Κουλίκοφ να σηκώσει το κράνος του λίγο πάνω απ το χαράκωμα. Ακούστηκε ένας υπόκωφος πυροβολισμός, το κράνος τρυπήθηκε και ο Ζάιτσεφπρόλαβε να δει μια φευγαλέα λάμψη μέσα απ την κρυψώνα που είχε υποπτευθεί. Σκοπεύοντας λίγο ψηλότερα πυροβόλησε και ο ίδιος έπειτα από τέσσερα δευτερόλεπτα, τον χρόνο που κάνει ένας επιδέξιος σκοπευτής να οπλίσει το Kar 98k και να φέρει την διόπτρα στο μάτι του.
Επισυναπτόμενο Αρχείο  n641236370_1589287_4540.jpg   28.46K   5 Αριθμός λήψεωνΕπισυναπτόμενο Αρχείο  n728591155_631424_472.jpg   16.83K  5 Αριθμός λήψεωνΕπισυναπτόμενο Αρχείο  n728591155_631425_685.jpg   60.36K   5 Αριθμός λήψεων
Ο Ζάιτσεφ και ο Κουλίκοφ περίμεναν την νύχτα μέχρι να τολμήσουν να κινηθούν προς την κρυψώνα τουΘόρβαλντ. Εκεί, βρήκαν τον συνταγματάρχη νεκρό, με το κεφάλι διαλυμένο.

Ο Ζάιτσεφ ερωτεύτηκε τη σκοπεύτρια Τάνια Τσέρνοβα. Ο έρωτάς τους είχε άδοξο τέλος καθώς η Τσέρνοβα έπειτα από ατύχημα κατά την αποτυχημένη της προσπάθεια να σκοτώσει τον στρατάρχη Πάουλους, πήρε ασαφείς πληροφορίες για τον θάνατο του Ζάιτσεφ και οδηγήθηκε σε κατάθλιψη ενόσω νοσηλευόταν.
Ο Ζάιτσεφ πίστεψε το ίδιο για την σύντροφό του. 
Η Τσέρνοβα ανακάλυψε την αλήθεια το 1969!