Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν… η Ανατολική Γερμανία…



*Σημ. "Αντίλογου". 
Το παρακάτω αναδημοσιευόμενο εδώ κείμενο έχει πολλά χρήσιμα ιστορικά στοιχεία, αν και διαφωνούμε σε κάποια από τα αναφερόμενα ή παραλειπόμενα, όπως: 
Αποσιωπά ότι με πραξικόπημα εσωκομματικό που οργάνωσε δια του Γκορμπατσόφ η πολιτική ηγεσία της σοβιετικής διευθυντικής, παρασιτικής-νεοαστικής και γιαυτό αντικομμουνιστικής νομενκλατούρας   ανετράπη ο Χόνεκερ. Όπως και στην Τσεχοσλοβακία. Στην Κούβα μόνο δεν πέτυχε το σχέδιο "Γκόρμπι"-CIA... 
Το κείμενο "χαϊδεύει" την "περεστρόικα", την νομιμοποίηση δηλαδή της ιδιοκτησίας από αυτούς που είχαν άτυπα ήδη την νομή στα μέσα παραγωγής, δηλαδή από  την ιδιόμορφη νέα αστική  τάξη που σωστά επισήμανε (όψιμα δυστυχώς) ο Στάλιν, αλλά δεν πρόλαβε να την τσακίσει, την "νομενκλατούρα", που υπήρχε και επί Στάλιν και εδραιώθηκε θεσμικά (πχ απάτη περί ..."παλλαϊκού κράτους πλέον" χωρίς ενδοκοινωνικές ταξικές αντιθέσεις, προκειμένου να λυθούν τα χέρια της όλο και πιο ασύδοτης από τον έλεγχο των απονεκρωνόμενων εργατολαϊκών συμβουλίων-σοβιέτ  κομματικοκρατικής ολιγαρχίας επί του (όχι τυχαία διώκτη του Ζαχαριάδη και του 90% των Ελήνων πολιτικών προσφύγων στο πραξικόπημα της Τασκένδης, στην ΕΣΣΔ) Χρουστσώφ.
 Νομενκλατούρας που τελικά, μεθοδικότατα, πολύ  συνειδητά και όχι ..."από υπερβολές", όπως λέει το κείμενο, ανέτρεψε απόλυτα τα όποια υπολείμματα σοσιαλισμού και την ίδια την ΕΣΣΔ μα, μέχρι και με πραξικόπημα κατά του τότε δημοψηφίσματος και με βομβαρδισμό με τανκς του ίδιου του Κοινοβουλίου!!!  ως και την (αν και καπιταλιστική πια) διάδοχή της "Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών" επί ηγεσιών  Γκόρμπι-Γέλτσιν και CIA! 
Αλλίμονο αν ακόμα παραποιούμε την Ιστορία και κάνουμε πως "ξεχνάμε" τα αμέτρητα εγκώμια του Μπους , της Θάτσερ, της ΝΔ του Μητσοτάκη κλπ εδώ (μαζί με τους απανταχού "υπερεπαναστάτες" τροτσκιστές ως θλιβερές μαριονέτες...) στα καθάρματα της περεστρόικα!!! 
Αλίμονο αν δεν αναγνωρίζουν αυτοκριτικά οσοι θέλουν να λένε πως έιναι αριστεροί πόσο τραγικό λάθος ήταν η στήριξη της βρωμερής περεστρόικα, της καπιταλιστικής παλινόρθωσης (φαινόταν από ΟΛΑ τα μέτρα της, ας μην προφασίζονται κάποιοι γελοία πως ..."οι διακηρύξεις άλλα έλεγαν"! 
Μάτι έβγαζε (για όποιον είχε ανοιχτά μάτια)... Τυχαίο που ο ευρωκομμουνιστικός γκορμπατσοφισμός οδήγησε σε απόλυτο εκφυλισμό ποιοτικά αρχικά και συνακόλουθα και ποσοτικά ΟΛΑ τα πρώην ισχυρότατα και ιστορικά, ΚΚ της κεντροδυτικής Ευρώπης;...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν… η Ανατολική Γερμανία…


0


1945… Η Γερμανία έχει ηττηθεί, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος Τελειώνει. 
Το μόνο που έχει μείνει από το άλλωτε πανίσχυρο και θηριώδες ναζιστικό καθεστώς είναι ερείπια. 
Οι σύμμαχοι χωρίζουν το πλέον συρρικνωμένο γερμανικό κράτος σε 4 τομείς: Τον Αμερικανικό, το Βρετανικό, το Γαλλικό, και τον Σοβιετικό.
 Οι 3 πρώτοι σχημάτισαν με την βοήθεια των Η.Π.Α. το 1948 την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας-ΟΔΓ [Bundesrepublik Deutschland], αφού πρώτα ήρθαν σε οικονομική ενοποίηση, υιοθετώντας ως νόμισμα το γερμανικό μάρκο [Deutsche Mark-DM].
Ήταν ένα “χτύπημα κάτω από τη ζώνη” στην γερμανική ενότητα και στην επιθυμία των Σοβιετικών, οι οποίοι επιθυμούσαν ένα ενιαίο δημοκρατικό γερμανικό κράτος. Έτσι, το νέο κράτος που δημιουργήθηκε, αποτελούσε σύμμαχο των Η.Π.Α. , καθώς και μία οντότητα η οποία έδωσε “άφεση αμαρτιών” σε πολλούς πρώην ναζί.
Έτσι, στον Σοβιετικό τομέα, ιδρύθηκε στις 7 Οκτώβρη του 1949, το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος σε γερμανικό έδαφος μετά τη Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία του 1919. Ήταν η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας-ΛΔΓ [Deutsche Demokratische Republik-DDR].
Πρίν από όλα αυτά βέβαια, στον Σοβιετικό τομέα, είχε ήδη προηγηθεί μία ενωτική κίνηση από πλευράς των εργατικών κομμάτων. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας [ΚPD] και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας [SPD] του Σοβιετικού τομέα, με πρωτοβουλία των ηγετών τους Wilhelm Pieck και Otto Grotewohl, ενώθηκαν στις 21 Απρίλη του 1946 στο Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας [Sozialistische Einheitspartei Deutschlands-SED].
Παράλληλα,και στους 2 πλέον τομείς της Γερμανίας ιδρύθηκαν νέα κόμματα από όλο το πολιτικό φάσμα [Χριστιανοδημοκράτες, Φιλελεύθεροι κλπ]…
Η οικοδόμηση του Σοσιαλισμού στη ΛΔΓ.
Στο Ανατολικογερμανικό κράτος, ο σοσιαλισμός οικοδομήθηκε μέσω του Ενιαίου Μετώπου. Αυτό σχηματίστηκε, όχι μόνο από το SED, αλλά και από όλα τα ανατολικογερμανικά κόμματα, όπως το χριστιανοδημοκρατικό CDU κ.α. , καθώς και από τα εργατικά συνδικάτα. Σχηματίστηκε δηαδή μία κυβέρνηση με εκπροσώπηση από όλους τους χώρους με κύριο σκοπό την σοσιαλιστική οικοδόμηση στο νέο αυτό κράτος.
Επιτεύγματα αλλά και λάθη του σοσιαλισμού.
Η ΛΔΓ κατάφερε να προσφέρει στους πολίτες της ένα πολύ υψηλό βιοτικό επίπεδο, με εξασφαλισμένο το δικαίωμα στην εργασία για όλους. Η παιδεία και η υγεία ήταν δωρεάν. Τα παιδιά και οι νέοι απολάμβαναν χωρίς κανένα χρηματικό αντίτιμο υπηρεσίες κατάρτισης, εκγύμνασης και άθλησης.
Επίσης, ο πνευματικός κόσμος στη ΛΔΓ ήταν σε πλήρη ανάπτυξη. Το θέατρο και ο κινηματογράφος βρισκόντουσαν σε πλήρη άνθηση – ας μην ξεχνάμε τον μεγάλο συγγραφέα και δραματουργό Bertolt Brecht, ο οποίος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαταστάθηκε, εργάστηκε και έζησε ως το θάνατό του το 1956 στη ΛΔΓ-.
Με λίγα λόγια, η καθημερινότητα ήταν σε γενικές γραμμές άνετη, χωρίς να υπάρχει πείνα και ανεργία για κανέναν κάτοικο. Όμως, υπήρχαν και
κάποια μειονεκτήματα…
Το τείχος του Βερολίνου.
Το τείχος χτίστηκε τον Αύγουστο του 1961, χωρίζοντας το Βερολίνο και αποκόπτοντας τα 2 τμήματα μεταξύ τους. ‘Ηταν ένα μέτρο που από την κοινή γνώμη χαρακτηρίστηκε βάρβαρο, και προκάλεσε το θάνατο σε αρκετούς ανατολικογερμανούς που προσπάθησαν παράνομα να διαφύγουν στο Δυτικό Βερολίνο -καθώς η κυβέρνηση της ΛΔΓ είχε δώσει εντολή να πυροβολούνται όσοι προσπαθούν να διασχίσουν παράνομα τη διαχωριστική ζώνη-. Επίσης, ακόμα και αν γινόταν αίτηση ταξιδίου ή μεταναστεύσεως προς την ΟΔΓ ή άλλη χώρα της Δύσης νόμιμα, ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατο να εγκριθεί η αίτηση αυτή. Τα ταξίδια βέβαια επιτρεπόντουσαν κανονικά προς όλες τις σοσιαλιστικές χώρες του κόσμου [όπως η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία, η ΕΣΣΔ, η Κούβα κλπ].
Η ανέγερση του τείχους όμως δε πραγματοποιήθηκε χωρίς λόγο.
Από το 1949 και ύστερα, που τα γερμανικά κράτη ήταν de facto 2, στο Βερολίνο συνέβαινε το εξής παράδοξο: Υπήρχαν 2 κράτη στην ίδια πόλη, εφόσον με συμφωνία των συμμάχων η πόλη είχε χωριστεί σε 4 τομείς όπως και ολόκληρη η Γερμανία. Έτσι και εκεί δημιουργήθηκαν 2 τομείς, με το Δυτικό Βερολίνο να έχει προσαρτηθεί κατ’ ουσίαν από την ΟΔΓ. Δημιουργήθηκε δηλαδή ένας δυτικός θύλακας στην καρδιά της Ανατολικής Γερμανίας.
Με όλα αυτά, ξεκίνησαν να συμβαίνουν φαινόμενα κατασκοπίας και από τα 2 “στρατόπεδα” (το σοσιαλιστικό και το καπιταλιστικό).
Αυτό όμως που έφερε την απόφαση για την ανέγερση του τείχους ήταν ένα άλλο φαινόμενο:Η συνεχής ροή ανθρώπων (κυρίως νέων, οι οποίοι είχαν σπουδάσει και διαπαιδαγωγηθεί ΔΩΡΕΑΝ στη ΛΔΓ) από το Ανατολικό προς το Δυτικό Βερολίνο. Νέοι οι οποίοι θαμπώνονταν από τα αμερικανικά τζιν και τα “φώτα” του δυστικού κόσμου, μη αναλογιζόμενη την πραγματική ουσία, η οποία δεν είναι ο υλισμός, αλλά η αξιοπρέπεια.
Επίσης συνέβαιναν και άλλα παράδοξα, όπως η εύρεση εργασίας στο δυτικό τομέα από άτομα που ζούσαν στον ανατολικό, αλλά και το φαινόμενο με την αγορά των ειδών πρώτης ανάγκης: Tα προϊόντα πρώτης ανάγκης στη ΛΔΓ ήταν εξίσου ποιοτικά με αυτά της Δύσης, μα πολύ φθηνότερα (εφόσον ο σοσιαλισμός δε στοχεύει στο κέρδος, αλλά στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών). Συνεπώς, πολλοί δυτικογερμανοί διέσχιζαν τα σύνορα προς τη ΛΔΓ, αγοράζοντας με ανατολικογερμανικό Μάρκο φθηνά αυγά, ψωμί, κρέας, βούτυρο και άλλα τρόφιμα.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η γερμανική οικονομία βρισκόταν σε μεταπολεμικό επίπεδο, και η ΛΔΓ μοχθούσε για να καλύπτει με απόλυτη επάρκεια τις λαϊκές ανάγκες. Έτσι, οι ανατολικογερμανικές επιχειρήσεις, με τη φυσγή των νέων προς τη Δύση, έμεναν δίχως “αξιόμαχο” εργατικό δυναμικό, και η αγορά απογυμνωνώταν από τρόφιμα και άλλα καταναλωτικά αγαθά εξαιτίας των δυτικοβερολινέζων αγοραστών.
Όλα τα παραπάνω, έφεραν σε πολύ δύσκολη θέση την ανατολικογερμανική κυβέρνηση του Walter Ulbricht, καθώς και τα οικονομικά στοιχεία έδειχναν πως η εκροή πληθυσμού θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία της ΛΔΓ. Έτσι, τον Αύγουστο του 1961 αποφασίστηκε η ανέγερση του τείχους του Βερολίνου για να σταματήσει το φαινόμενο αυτό. Οι διαβάσεις προς το Δυτικό Βερολίνο έκλεισαν με συρματοπλέγματα, και αμέσως ξεκίνησε η ανέγερση ενός τείχους μήκους 165 χιλιομέτρων, το οποίο “έκλεινε” μέσα του το Δυτικό Βερολίνο.
Οικογένειες και φίλοι χωρίστηκαν, καθώς ζούσαν σε διαφορετικές πλευρές του τείχους. Ήταν ένα λάθος από πλευράς της κυβέρνησης της ΛΔΓ, καθώς απαγόρευε τη δυνατότητα κάθε είδους ταξιδίου προς τη Δύση. Όμως δεν ήταν φαινόμενο αδικαιολόγητο, καθώς ο σκοπός του τείχους δεν ήταν να “φυλακίσει” τους κατοίκους της χώρας, αλλά να εμποδίσει την καταστροφική για την οικονομία εκροή πληθυσμού, καθώς και να σταματήσει φαινόμενα κατασκοπίας από αμερικανικής πλευράς, πράγμα που ήταν αρκετά συχνό πριν την ανέγερση του τείχους.
Η Στάζι.
Μία άλλη υπερβολή της ανατολικογερμανικής κυβέρνησης ήταν το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφαλείας [Ministerium für Staatssicherheit-Stasi εν συντομία]. Η Στάζι βέβαια προϋπήρχε του τείχους (ιδρύθηκε το 1950) και αποτελούσε τη μυστική υπηρεσία της ΛΔΓ, πράγμα απολύτως φυσιολογικό, εφόσον σχεδόν κάθε χώρα διαθέτει τις δικές της μυστικές υπηρεσίες ασφαλείας -βλέπε τη δική μας Ε.Υ.Π.-, πόσω μάλλον μία χώρα που μαστιζόταν από δυτικούς κατασκόπους.
Όμως ο Erich Mielke, αρχηγός της από το 1957, το παράκανε. Η Στάζι λοιπόν, έστησε ένα πανίσχυρο δίκτυο από πληροφοριοδότες, το οποίο κατασκόπευε κάθε κάτοικο της ΛΔΓ, δημιουργώντας φακέλους ακόμη και για στελέχη του κόμματος, και στρατολόγησε πράκτορες από κάθε επάγγελμα και τομέα που υπήρχε. Έτσι δημιουργήθηκε ένα ασφυκτικό δίκτυο παρακολούθησης. Κάθε αναφορά που δεν ήταν θετική προς την κυβέρνηση, ή οποιαδήποτε άλλη πράξη -όπως η ανάγνωση ενός δυτικού βιβλίου- μπορούσε να θεωρηθεί επικίνδυνη για το καθεστώς, και ο “θύτης” της πράξης αυτής μπορούσε να βρεθεί να βαραίνεται με κατηγορίες, και να καταλήξει με τά από εξαντλητική ανάκριση σε κάποια ανατολικογερμανική φυλακή.
Το τείχος, η Στάζι, και η στέρηση ταξιδίων, ήταν τα αρνητικά στοιχεία της ΛΔΓ.
Ώσπου έφτασε η περεστρόικα, οι μεταρρυθμίσεις δηλαδή στο Σοβιετικό Μπλοκ, που προωθήθηκαν από τον ηγέτη της Ε.Σ.Σ.Δ. Μιχαήλ Σεργκέγιεβιτς Γκορμπατσώφ [Mikhail Sergeyevich Gorbachev], ο οποίος προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις, με σκοπό τον εκδημοκρατισμό της Σοβιετικής Ενώσεως (τελικά βέβαια η υπερβολή στις μεταρρυθμίσεις έφερε την κατάρρευση του σοσιαλισμού, αλλά αυτό αποτελεί μία άλλη,πονεμένη ιστορία).
Η Περεστρόικα λοιπόν δεν έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την κυβέρνηση της ΛΔΓ, επειδή η κυβέρνηση του Erich Honecker τη θεωρούσε επικίνδυνη για τη βιωσιμότητα της χώρας.
Όμως στις 18 Οκτώβρη του 1989, ο Honecker αντικαταστάθηκε από τον Egon Krenz σε συνεδρίαση της κεντρικής Επιτροπής του SED. Η νέα κυβέρνηση Krenz, σε παράδειγμα άλλων σοσιαλιστικών χωρών, οι οποίες ήδη αποδέχονταν τις μεταρρυθμίσεις, αποφάσισε να εξετάσει την άρση του νόμου σχετικά με τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς. Ήταν κάτι που έπρεπε επειγόντως να συμβεί, διότι από το καλοκαίρι του 1989 είχε ξεκινήσει η φυγή κατοίκων της ΛΔΓ προς τη Δυτική Γερμανία, μέσω των επίσης σοσιαλιστικών κρατών της Ουγγαρίας και Τσεχοσλοβακίας, οι οποίες είχαν ήδει άρει κάθε ταξιδιωτικό περιορισμό. Η κυβέρνηση της ΟΔΓ έσπευσε να παραχωρήσει άσυλο στους “φυγάδες” σε μία κίνηση προπαγάνδας κατά της ανατολικογερμανικής κυβέρνησης.
Στο εσωτερικό, η ΛΔΓ έμοιαζε με καζάνι που βράζει, με απλούς ανθρώπους, αλλά και πάστορες και διανοούμενους, να διοργανώνουν πορείες σε Ανατολικό Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία αλλά και άλλες πόλεις, με αίτημα τον εκδημοκρατισμό της Ανατολικής Γερμανίας, τη “χαλάρωση” της Στάζι, και την άρση των ταξιδιωτικών περιορισμών, το άνοιγμα δηλαδή των περασμάτων του τείχους.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, και παρ’ όλους τους μεγαλειώδεις εορτασμούς για τα 40 χρόνια από την ίδρυση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας που πραγματοποιήθηκαν στις 7 Οκτώβρη του 1989, η κυβέρνηση βρισκόταν σε προβληματισμό. Ήδη στα τέλη του Οκτώβρη ο Krenz εξέταζε το σχέδιο για το άνοιγμα των περασμάτων του τείχους.
Το άνοιγμα του τείχους.
Από το απόγευμα της 9ης Νοέμβρη του 1989, η κυβέρνηση της ΛΔΓ και η κεντρική επιτροπή του SED συνεδρίαζαν, με κύριο θέμα στην ημερήσια διάταξη την άρση των ταξιδιωτικών περιορισμών. Αποφασίστηκε λοιπόν το άνοιγμα των συνόρων τις επόμενες ημέρες με μία απλή αίτηση και σφραγίδα από τα checkpoints (τις διαβάσεις εξόδου) του τείχους. Όμως συνέβη μία παράλειψη: ο τρόπος και η έναρξη ισχύος της εξόδου δε γράφτηκαν στην σχετική εγκύκλιο, ούτε στην ανακοίνωση της απόφασης.
Έτσι, η ανακοίνωση δόθηκε ελλιπής στον Günter Schabowski, επικεφαλής του SED στο Ανατολικό Βερολίνο, για να αναγνωστεί στη συνέντευξη τύπου προς γερμανούς και ξένους δημοσιογράφους η οποία θα ακολουθούσε. Στη συνέντευξη τύπου λοιπόν, ανακοινώθηκε η μεγάλη αυτή απόφαση, και αμέσως μετά την έκπληξη που ακολούθησε, ένας παρευρισκόμενος δημοσιογράφος ρώτησε από πότε θα αρχίσει να ισχύει η εγκύκλιος αυτή. Ο Schabowski τότε έψαξε τα χαρτιά του και την απόφαση και απάντησε διστακτικά εφόσον η διάταξη δε το ανεγραφε, παίρνοντας ουσιαστικά την ευθύνη επάνω του “Απ’ όσο ξέρω, από τώρα”… Ήταν η κουβέντα που έκανε τους ασκούς του Αιόλου να ανοίξουν. Εκατοντάδες βερολινέζοι κατέκλυσαν τις συνοριακές διαβάσεις, ζητώντας να ανοίξουν οι μπάρες και να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση προς τον Δυτικό τομέα του Βερολίνου. Οι συνοριακοί φρούροι ήταν αμήχανοι, καθώς δεν είχαν λάβει καμία εντολή από τους ανωτέρους τους. Η κατάσταση ήταν έκρυθμη, καθώς οι συνοριοφύλακες δεν ήξεραν αν πρέπει να εμποδίσουν, ή ακόμη και να πυροβολήσουν βάσει του κανονισμού, ή απλά να ανοίξουν τις μπάρες. Οι αξιωματικοί που βρίσκονταν στις συνοριακές διαβάσεις, και οι οποίοι είχαν ενημερωθεί από την τηλεόραση για την απόφαση, αποφάσισαν να δώσουν εντολή να σηκωθούν οι μπάρες, ώστε να μην υπάρξει καμία αιματοχυσία, καθώς δεν ήθελαν να επιτεθούν σε άοπλους πολίτες.
Έτσι οι μπάρες άνοιξαν και πλήθος κόσμου ξεχύθηκε στο Δυτικό Βερολίνο. Η συγκίνηση των Βερολινέζων και από τις 2 πλευρές ήταν απίστευτη. Η νύχτα έοιαζε με μία απέραντη γιορτή…
Τις επόμενες ημέρες, με εντολή της ανατολικογερμανικής κυβέρνησης, άρχισε η κατεδάφιση του τείχους, καθώς και η ελεύθερη και απεριόριστη διέλευση ανάμεσα στα 2 γερμανικά κράτη. Παράλληλα, το SED μετονομάστηκε σε “Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού” [Partei des Demokratischen Sozialismus-PDS] υιοθετώντας το δημοκρατικό σοσιαλισμό στο πρόγραμμά του, και σε συννενόηση με τα άλλα κόμματα, συναποφασίστηκε η διεξαγωγή εκλογών για τις 18 Μάρτη του 1990.
Ολόκληρη η Γερμανία έμοιαζε να γιορτάζει εκείνες τις ημέρες… Όμως τα φώτα της γιορτής για τους ανατολικογερμανούς θα έσβηναν αργότερα…
Η νομισματική ένωση, η επανένωση, και το “ξεπούλημα”.
Το Μάρτη του 1990, οι εκλογές της ΛΔΓ ανέδειξαν πρώτους τους Χριστιανοδημοκράτες του CDU, οι οποίοι σχημάτισαν κυβέρνηση υπό τον Lothar de Maizière. Η νέα κυβέρνηση αποφάσισε την νομισματική ένωση με τη Δυτική Γερμανία από την 1η Ιούλη 1990, και συνυπέγραψε με τον Δυτικογερμανό καγκελάριο Helmut Kohl την επανένωση των 2 γερμανικών κρατών, η οποία αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί στις 3 Οκτώβρη του 1990. Ήταν μία κίνηση αμφιλεγόμενη, καθώς η απόφαση πάρθηκε χωρίς να ζητηθεί η γνώμη των ανατολικογρμανών, και έτσι, εκφράστηκαν επιφυλάξεις, όχι μόνο από ανατολικοερμαούς, αλλά και από δυτικούς και άλλους Ευρωπαίους πολίτες και πολιτικούς σχετικά με το αν θα πρέπει ή όχι να επανενωθούν τα 2 γερμανικά κράτη.
Από την πλευρά της Δυτικής Γερμανίας, σχηματίστηκε το 1990 η Treuhandanstalt, μία εταιρία δηλαδή η οποία θα ιδιωτικοποιούσε και θα αναδιάρθωνε τις πρώην κρατικές επιχειρήσεις της ΛΔΓ. Η εταιρία αυτή ξεπουλούσε έναντι “πινακίου φακής” τις επιχειρήσεις αυτές σε δυτικογερμανικές, και έκλεινε όσες θεωρούσε πως είναι μη κερδοφόρες. Έτσι εισήχθη βίαια το μοντέλο της “ελεύθερης αγοράς”, το οποίο έβλεπε την παραγωγική μονάδα σαν μέσο απόκτησης κερδών, και όχι σαν μέσο ικανοποίησης βιωτικών αναγκών μέσω των παραγομένων προϊόντων. Σημειωτέον, επικεφαλής της Treuhandanstalt ήταν ο βουλευτής του CDU και οικονομολόγος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (ΝΑΙ, Ο ΓΝΩΣΤΟΣ).
Τα αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων και των μεταρρυθμίσεων στην οικονομία ήταν καταστροφικά για τους εργαζομένους των ανατολικογερμανικών επιχειρήσεων. Πολλοί άνθρωποι στη ΛΔΓ εν μία νυκτί έχασαν τις δουλειές τους, και οδηγήθηκαν στην ανεργία και την ανέχεια. Επίσης, λόγω της νομισματικής ένωσης του Ιούλη του 1990, είδαν τα καταναλωτικά αγαθά να ακριβαίνουν έως και 10 (!!!) φορές, και τους μισθούς να είναι πλέον πολύ χαμηλοί για μία αξιοπρεπή διαβίωση. Με λίγα λόγια, εργαζόμενοι που επί δεκαετίες δούλευαν σκληρά σε μία ανατολικογερμανική επιχείρηση, είδαν την επιχήρηση αυτή να κλείνει, και το νέο ομοσπονδιακό γερμανικό κράτος να τους πετάει στο δρόμο.
Οι επιπτώσεις σήμερα.
Οι διαφορές των μετάξύ των 2 γερμανικών κρατών και οι επιπτώσεις της πτώσης του τείχους, είναι εμφανείς ακόμη και σήμερα. Η ανεργία μαστίζει την πρώην Ανατολική Γερμανία, όπως επίσης οι αμοιβές και το μέσο ετήσιο εισόδημα είναι αρκετά χαμηλότερα από αυτά της Δυτικής Γερμανίας. Η απελπισία και η αγανάκτηση του πληθυσμού είναι έκδηλη, και έκανε πολλούς να στραφούν ακόμη και στην ακροδεξιά, βρίσκοντας “αποκούμπι” για τη χαμένη τους περηφάνεια σε νεοναζιστικούς και ξενοφοβικούς πολιτικούς σχηματισμούς (εξ’ ού και η “άνθηση” του αντιισλαμικού και άκρως ρατσιστικού κινήματος “PEGIDA” στην περιοχή της Δρέσδης).
Η προσπάθεια εξάλειψης του παρελθόντος, αλλά και η νοσταλγία.
Το σημερινό γερμανικό κράτος καταβάλλει μία μεγάλη προσπάθεια για να δαιμονοποιήσει και να εξαλείψει κάθε στοιχείο της ιστορίας της ΛΔΓ. Έτσι, το άγαλμα του Λένιν διαλύθηκε και απομακρύνθηκε από το Βερολίνο, οδοί και πλατείες αλλάξανε ονόματα, “αποβάλλοντας” όποια θύμιζαν την εποχή του σοσιαλισμού. Η κυβέρνηση έφτασε μάλιστα στο σημείο να κατεδαφίσει το 2006 το κτήριο της Ανατολικογερμανικής Βουλής, το Palast der Republik, με το πρόσχημα πως για την κατασκευή του είχε χρησιμοποιηθεί αμίαντος και άλλα επικίνδυνα για την υγεία υλικά. Πραγματική αιτία ήταν η εξάλειψη του κτηρίου αυτού, το οποίο θύμιζε το ανατολικογερμανικό παρελθόν (απόδειξη αποτελεί πως τα δοκάρια του κτηρίου στάλθηκαν στο Ντουμπάι για την κατασκευή ουρανοξύστη).
Γενικότερα, η όλη αυτή προσπάθεια εξάλειψης της μνήμης, δεν έχει στεφθεί με επιτυχία. Στις περιοχές της πρώην ΛΔΓ αναπτύσσεται ραγδαία το κίνημα “ostalgie” (λογοπαίγνιο από τις γερμανικές λέξεις “ost-ανατολή” και “nostalgie-νοσταλγία”). Η τάση αυτή συναντάται όχι μόνο σε ηλικιωμένους που έχουν ζήζει τη ΛΔΓ, αλλά και σε νεότερα σε ηλικία άτομα. Τα 26 χρόνια ακραίου καπιταλισμού που επιβλήθηκε στην περιχή αυτή, έκαναν τους πληθυσμούς στις περιοχές αυτές να έχουν πλέον ένα “μέτρο σύγκρισης”.
Η νοσταλγία όμως αυτή δεν παραμένει σε επίπεδο ρομαντισμού και αναμνήσεων, αλλά πλέον έχει και πολιτική χροιά, περνώντας από το “χωνευτήρι” της κάλπης, και γίνεται ορατό κοιτώντας τα ποσοστά του κόμματος “Η Αριστερά [Die Linke] στα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Το Die linke ιδρύθηκε το 2007 μετά από συγχώνευση του PDS [πρώην SED], και της “Εργατικής και Κοινωνικής Δικαιοσύνης” [Arbeit und soziale Gerechtigkeit – Die Wahlalternative-WASG], μίας πολιτικής οργάνωσης που δημιουργήθηκε το Γενάρη του 2005 από διάσπαση στελεχών του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος [SPD]. Επικεφαλής μάλιστα του WASG ήταν ο πρώην υπουργός οικονοκικών της Γερμανίας και υποφήφιος καγκελάριος με το SPD στις εκλογές του 1990, Oskar Lafontaine.
To Die Linke κρατώντας την σοσιαλιστική παράδοση στο πρόγραμμά του, πετυχαίνει υψηλά ποσοστά στις εκλογές για τα τοπικά κοινοβούλια των γερμανικών κρατιδίων-τα υψηλότερά του είναι στα κρατίδια της πρώην ΛΔΓ-, αλλά και στις εθνικές εκλογές. Μάλιστα, στο κρατίδιο της Θουριγγίας το 2014 εκλέχθηκε πρωθυπουργός ο Bodo Ramelow, σημαίνον στέλεχος του Die Linke, σχηματίζοντας κυβέρνηση αριστερού συνασοισμού μαζί με το SPD και το κόμμα των Πρασίνων.
Τα γεγονότα αυτά αποδεικνύουν περίτρανα πως μεγάλο μέρος του πληθυσμού στις περιοχές αυτές νοσταλγεί τη ΛΔΓ, και πιστεύει στα πλεονεκτήματα του κοινωνικού κράτους που έχει ο σοσιαλισμός. Βέβαια, κατά τη διάρκεια του σοσιαλισμού συνέβησαν και αρκετά λάθη. Όμως δεν παρατηρήσαμε κάτι…
Αν προσέξουμε τις διαμαρτυρίες (τις “ειρηνικές επαναστάσεις” κατά πολλούς) στις σοσιαλιστικές χώρες την περίοδο των αλλαγών 1989-1991, θα παρατηρήσουμε μία λεπτομέρεια: Tη λεπτομέρεια πως οι πολίτες διεκδικούσαν τον εκδημοκρατισμό των κυβερνήσεων και τη δυνατότητα να ταξιδεύουν ελεύθερα. Ζητούσαν δηλαδή να αναμορφωθεί, και όχι να ανατραπεί ο σοσιαλισμός.
Αν λοιπόν σε αυτά τα κράτη δεν υπήρχαν ποτέ οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί και ο τόσο ασφυκτικός έλεγχος των πολιτών, τότε το σύστημα δεν θα κατέρρεε τη διετία 1989-1991, αλλά θα συνέχιζε να υπάρχει ακόμη και σήμερα, ίσως και πιο διευρυμένος σε σχέση με την εποχή εκείνη, αφού τα καλά που προσέφερε στους πολίτες του θα γίνονταν πιο εύκολα ορατά…

Τρίτη 18 Απριλίου 2017

Δανάη Στρατηγοπούλου: Το αηδόνι του Αττίκ, η αντιστασιακή της δράση και η σχέση της με Ρίτσο και Νερούδα

Η αξεπέραστη ερμηνεύτρια,τραγουδοποιός..δημοσιογράφος και ποιήτρια, φεύγει σα σήμερα – από τη Μαρία Λυδία Κυριακίδου
Αναρτήθηκε 18 Ιανουαρίου 2017

Ποια ήταν η Δανάη Στρατηγοπούλου
danai_stratigopoulou
Η αξεπέραστη ερμηνεύτρια,τραγουδοποιός,καθηγήτρια λαογραφίας,δημοσιογράφος και ποιήτρια Δανάη Στρατηγοπούλου, που έμεινε στην ιστορία ως το “αηδόνι του Αττίκ” φεύγει σα σήμερα από τη ζωή στις 18 Ιανουαρίου του 2009, σε ηλικία 96 ετών.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως γεννήθηκε  το 1911, άλλοι πως γεννήθηκε το 1913, το σίγουρο είναι πως γεννήθηκε στις 8 Φλεβάρη, στο Μεταξουργείο.
Καταγόταν από μια ιδιαίτερα καλλιεργημένη οικογένεια, με τον παππού της θεατρικό συγγραφέα, τον πατέρα της δημοσιογράφο και μηχανικό και τη μητέρα της εκπαιδευτικό.
Και οι δυο γονείς της έγραφαν ποίηματα, ενώ και οι δύο έπαιζαν μουσικά όργανα, με την μητέρα στο μαντολίνο και στην κιθάρα τον πατέρα της. Τη μητέρα της,  ιδιαιτέρως,την αποκαλούσε “άγγελο γνώσεων”.
danaiΤα παιδικά της χρόνια τα έζησε στη Γαλλία, όπου και αργότερα γράφτηκε σε Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει οικονομικά και πολιτικές επιστήμες.
Το μεγάλο πάθος της , όμως, ήταν η μουσική. Ασχολήθηκε από πολύ νωρίς με το ελαφρό τραγούδι ενώ σπούδασε ορθοφωνία και φωνητική μουσική.
Θα επιστρέψουν οικογενειακώς στην Αθήνα το 1923.
1404980092Ως πολίτης της χώρας, την περίοδο της Κατοχής δεν έμεινε άπραγη. Ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση, η οποία και την οδήγησε στις φυλακές Αβέρωφ. Ενταγμένη στους κόλπους του ΕΑΜ, έκρυβε συναγωνιστές της, οργάνωνε συσσίτια, τραγουδούσε στα νοσοκομεία.
Έγραψε περισσότερα από 300 τραγούδια, πολλά σε στίχους δικούς της και πολλά βιβλία, ενώ ασχολήθηκε και με μεταφράσεις. Μεταξύ άλλων, μετέφρασε ελληνικά δημοτικά τραγούδια στα ισπανικά και ποιήματα στα ελληνικά του Πάμπλο Νερούδα.
Παντρεύτηκε τον Γιώργο Χαλκιαδάκη και μαζί απέκτησαν μια κόρη, τη Λήδα.

 Δανάη- Αττίκ
attikΗ συνεργασία της με τον Αττίκ ξεκινά το 1935, όταν και τον ακολούθησε ως δημοσιογράφος σε μια περιοδεία του στην Αίγυπτο. Η ίδια θα πει γι’αυτή την εμπειρία:“Πήγα δημοσιογραφίσκη -κατά το παιδίσκη- και γύρισα επαγγελματίας τραγουδίστρια”. Η συνεργασία Αττίκ – Δανάης άφησε εποχή. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος ο Αττίκ: “Με κιθάρα να τα λέει η Δανάη και κάθε πέτρα να πονάει”, ενώ την αποκαλούσε “αηδόνι των τραγουδιών του”.
Δεν υπήρξε, σχεδόν, συνθέτης της εποχής της, που να μη τραγούδησε. Από τον Χαιρόπουλο μέχρι τον Γιαννίδη, τραγούδησε όλους τους συνθέτες της εποχής της, μα με την μεταξένια φωνή της, έμεινε στην ιστορία με τις μεγάλες τραγουδιστικές στιγμές “Ας ερχόσουν για λίγο”, “Τ’οργανάκι”, “Μαραμένα τα γιουλιά”, “Άδικα πήγαν τα νιάτα μου”, “Της μιας δραχμής τα γιασεμιά”, όλα δημιουργίες του Αττίκ.

 Η ιδιαίτερη σχέση με τον Γιάννη Ρίτσο
Ιδιαίτερα στενή και η σχέση της με τον Γιάννη Ρίτσο, για τον οποίο έγραψε το πραγματικά περίφημο:“Ένα όνειρο ονειρεύτηκε ο ποιητικός μας αρχάγγελος και αυτό το όνειρο πληρώνει. Το προδομένο όνειρο είχε για τα καλά διαβρώσει το υπερευαίσθητο υλικό της ψυχής του… Κι ακριβώς επειδή ήταν ονειροπόλος, έμεινε ένας ποιητής που πέθανε χωρίς να έχει γίνει ποτέ πλούσιος…”

Η επαφή της με τον Πάμπλο Νερούδα και τη Χιλή
Την περίοδο της δικτατορίας έζησε στη Χιλή, όπου διετέλεσε καθηγήτρια φωνητικής στο Ωδείο και καθηγήτρια της ελληνικής λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο. Γνώρισε προσωπικά και μετέφρασε στα ελληνικά το μείζον έργο του Πάμπλο Νερούδα“Κάντο Χενεράλ”.  Για τον Νερούδα, θα πει η ίδια: “Έξι μήνες τον περίμενα να γυρίσει στη Χιλή. Ήταν πολύ γοητευτικός, σχεδόν ερωτικός!” έγραψε για τη γνωριμία της με τον νομπελίστα ποιητή.
Μάλιστα, κάποτε η πρέσβειρα της Χιλής είχε πει: “Η Δανάη είναι παρούσα και σήμερα στους τοίχους και στις ψυχές των φοιτητών του Πανεπιστημίου του Σαντιάγκο όπου δίδαξε”. Είναι πραγματική πρέσβειρα της Ελλάδας στη Χιλή, με την προσφορά της στις αθάνατες αξίες της Τέχνης, της ανθρωπιάς και της ειρήνης”.
Οι εκδηλώσεις που γίνονταν τα επόμενα χρόνια προς τιμήν της, στην Πρεσβεία της Χιλής, την συγκινούσαν ιδιαίτερα.

Δανάη- Βέμπο
Ένας γλυκός συναγωνισμός φέρνει αντιμέτωπες στο μοντέρνο ελαφρό ελληνικό τραγούδι, τη Δανάη  με τη Βέμπο. Η Βέμπο θριαμβεύει συνοδεία ορχήστρας στο θέατρο, η Δανάη με την κιθάρα της στις σκηνές του βαριετέ και στην πίστα.
Η ίδια αρνείται να πει πολεμικά τραγούδια, θεωρώντας “πατριδοκαπηλική την υπερπαραγωγή τους αυτή την περίοδο”.

Τελευταία χρόνια
danae3Το 1981, εγκαταλείποντας το τραγούδι, συνεχίζει ασχολούμενη πλέον, κατά βάση, με το  γράψιμο και τις μεταφράσεις , ενώ το 1986 εκδίδει βιβλίο για τον Αττίκ.Δυστυχώς δεν ολοκλήρωσε  ποτέ τα απομνημονεύματά της.
‘Αφησε όμως, πίσω της, το αυτοβιογραφικό βιβλίο της “Τραγουδώντας το 1954″,  το οποίο αποτελεί  μια σπουδαία ιστορική καταγραφή για το ελληνικό τραγούδι και τους ανθρώπους της.
Μάλιστα,σε ένα Κεφάλαιο, στο συλλογικό τόμο Γυναίκες στην Αντίσταση, περιγράφεται η αντιστασιακή της δράση 1940-1944.
Τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής της, τα έζησε στη Ραφήνα.
Η κόρη της, τα τρία εγγόνια της, οι φίλοι και οι φίλες της, τα μικρά παιδιά, που την επισκέπτονταν καθημερινά, δεν της άφησαν χρόνο για μοναξιά. Πάντοτε με προσεγμένη εμφάνιση, μια κυρία καθ’όλα υψηλής αιθητικής, σε οποιαδήποτε παρουσία της, από τη λαϊκή αγορά, ως σε τηλεοπτική εκπομπή. Εύστροφη, με χιούμορ, ετοιμόλογη, μαχητική.
danai-2Νεανικές συντροφιές, μπιρίμπα με τις γειτόνισσες και scrabble,σπανακόπιτες από τον φούρνο της γειτονιάς της, η ζεστή μπίρα και η ζεστή Sprite, το παγωτό στην πλατεία, η καλή ταινία στο θερινό σινεμά, απέναντι από το σπίτι της, ήταν οι  κύριες ασχολίες της και οι συνήθειες της
Έπειτα η ζωγραφική σε ό,τι έβρισκε μπροστά της,  έργα τα οποία και χάριζε σε όποιον την επισκεπτόταν-μάλιστα μεγάλη αδυναμία έκρυβε για τη ζωγραφική πάνω στις πέτρες, τις οποίες κουβαλούσε από όποια γωνιά του πλανήτη κι αν είχε βρεθεί.
Επιπλέον διάβαζε κι έγραφε συνεχώς. Δυστυχώς ένα βιβλίο με τα δοκίμια και τις μελέτες της δε θα δει ποτέ το φως της δημοσιότητας, μιας και μια μεγάλη φωτιά το 2003 θα κάνει στάχτη μεγάλο μέρος του αρχείου της.
Θα κλείσει τα μάτια, πλήρης ημερών, συντροφιά με τα παιδιά και τα εγγόνια της.


Πηγή
  • Wikipedia
  • Musichaven

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

ΠΩΣ ΕΞΟΝΤΩΣΕ Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΚΗ-ΔΗΜΑΓΩΓΙΚΗ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΗΓΕΤΕΣ...

ΠΩΣ ΕΞΟΝΤΩΣΕ Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΚΗ-ΔΗΜΑΓΩΓΙΚΗ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΗΓΕΤΕΣ...
Πυθαγόρας 500 π.Χ. ετών 80: εξορία ....... από πείνα.
Μιλτιάδης 489 π.Χ. ετών 65: φυλακή.
Αριστείδης 468 π.Χ. ετών 72: εξορία ........από πείνα.
Θεμιστοκλής 461 π.Χ. ετών 66: εξορία.
Αισχύλος 456 π.Χ. ετών 69: εξορία.
Περικλής 429 π.Χ. ετών 66: παραιτήθηκε κατηγορούμενος.
Φειδίας 429 π.Χ. ετών 66:...φυλακή.
Αναξαγόρας 428 π.Χ. ετών 72: εξορία.
Ηρόδοτος 429 π.Χ. ετών 59: εξορία.
Ικτίνος 420 π.Χ. ετών: εξορία.
Σοφοκλής 406 π.Χ. ετών 90: εξορία ........ από πείνα.
Ευριπίδης 406 π.Χ. ετών 74: εξορία.
Αλκιβιάδης 404 π.Χ. ετών 48: εξορία.
Σωκράτης 399 π.Χ. ετών 71: ήπιε το κώνειο.
Θουκυδίδης 396 π.Χ. ετών 64: εξορία.
Αριστοφάνης 385 π.Χ. ετών 61: εξορία από πείνα.
Πλάτων 347 π.Χ. ετών 80: εξορία..
Ισοκράτης 338 π.Χ. ετών 99: εξορία.
Δημοσθένης 322 π.Χ. ετών 62: ήπιε δηλητήριο.
ΠΟΣΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!!! ΟΛΟΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΥΤΟΙ ΕΙΧΑΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑΪΚΗ (ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!!!
-ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΣΤΗΝ, ΠΡΟΤΥΠΗ ΓΙΑΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ-ΠΛΑΤΩΝΑ, ΛΑΚΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΙΣΩΝ ΚΛΗΡΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ,ΤΟΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ (ΣΤΗΝ ΓΙΑΥΤΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΚΑΤΑΣΥΚΟΦΑΝΤΗΜΕΝΗ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ...)

Πέμπτη 13 Απριλίου 2017

Μισάνθρωπες επιταγές αντιφάσεις και ασυναρτησίες της βίβλου

Δείγματα βιβλικής «θεοπνευστίας» - «Ιερές» αντιφάσεις και ασυναρτησίες

Πάρε-Δώσε 19 Δεκ 2010

Ιστοχώρος ποικίλης ύλης
Εδώ προσφέρομε στους αναγνώστες ένα μικρό και πρόχειρο δείγμα βιβλι­κής αν­τιφά­σεως και ασυναρ­τησίας. Υπολογίζω ότι ένα καλό ολοκλη­ρω­μέ­νο δείγμα πρέπει να ισούται με εκατό φο­ρές αυτό εδώ. Υπάρχουν τέτοιοι κατά­λογοι σχεδόν πλήρεις στην δι­ε­θνή βιβλιογραφία Αν τα βάλομε όλα μαζί, έχο­με τουλάχιστον επτά χιλιάδες (7.000) προβλήματα που ανα­κύπτουν από το ιε­ρό αυτό βιβλίο. Αν και τα θέ­ματα που εκτίθενται εδώ ευρίσκονται όλα εντός της Βίβλου, ζητώ συγγνώμη για τυ­χόν λανθασμένους αρι­θ­μούς στις αναφορές. Έπειτα, από έκδοση σε έκδοση υπάρχει μια διαφορά συν ή πλην ένα ή δύο στην αρί­θμη­ση των στίχων και των Ψαλ­μών. Οπό­τε ελέγξετε τις εκδόσεις του «αγίου» αυτού βιβλίου στις οποίες αναφέρεστε. Επί πλέ­ον, κά­θε έκδοση πε­ρι­έχει πολλές συγκρίσεις και αντι­πα­ραθέσεις στίχων στα περιθώ­ρια κλπ. Έτσι αν βρείτε όλες τις ανα­φορές και τις συγκρίσεις των, θα φτι­άξετε μια ατέρμονα αλυσίδα αντιφάσεων και ασυ­ναρτησίας. Καλό κουρά­γιο! Αξίζει όμως η προ­σπάθεια για να αποδείξετε έτσι την «θε­ο­π­νευστία», την «ακρίβεια» και το «άρι­σ­το» ύφος αυτού του αχρήστου βιβλίου!
Ποιους να σκοτώνεις
--Το άτακτο και ανυπάκουο παιδί. Δευτερονόμιον 21: 20-21.
--Αυτούς που καταρρώνται ή χτυπούν τους γονείς των. Λευιτικόν 20: 9, Έξοδος 21: 15.
--Τους λάτρεις άλλων θεών. Δευτερονόμιον 13: 6-11.
--Τους πνευματιστές και τις μάγισσες. Λευιτικόν 20: 27, Δευτερονόμιον 13: 6-11, Έξοδος 22: 18.
--Αυτούς που δεν πιστεύουν στον Χριστό (παραβολή). Λουκάς 19: 27.
--Αυτούς που εργάζονται τα Σάββατα. Έξοδος 35: 2 (ο Μωυσής σκοτώνει κά­ποιον γι’ αυτόν τον λόγο), Αριθμοί 15: 32-36.
--Αυτούς που κατηγορούνται από δύο μάρτυρες για κακοήθεια. Δευτερονόμιον 17: 6.
--Τα παιδιά και τα μωρά των εχθρών. Αριθμοί 31: 17, Δευτερονόμιον 20: 13, Ψαλμοί 136 (ή 137): 9, Λευιτικόν 26: 29.
--Τους Μοιχούς. Λευιτικόν 20: 10.
--Τους ομοφυλοφίλους. Λευιτικόν 20: 13.
--Τη γυναίκα που δεν είναι παρθένος όταν παντρεύεται. Δευτερονόμιον 22: 13-21.
--Αυτούς που έχουν φονικά ζώα. Έξοδος 21: 29.
--Τους κτηνοβάτες. Έξοδος 22: 19, Λευιτικόν 18: 23, 20: 15-16.
Ποιους να μισείς 
--Αυτούς που τρώνε καβούρια και γαρίδες. Λευιτικόν 11: 10.
--Αυτούς που θυσιάζουν στο Θεό ελαττωματικά ζώα. Δευτερονόμιον 17: 1.
--Αυτούς που ξαναπαντρεύονται το ίδιο άτομο μετά από διαζύγιο. Δευτερονό­μι­ον 24: 4.
--Τους ομοφυλοφίλους. Λευιτικόν 18: 22.
--Τους υπερηφάνους. Παροιμίαι 16: 5.
--Τις γυναίκες που φοράνε παντελόνια. Δευτερονόμιον 22: 5.
--Τον άνδρα με μακριά μαλλιά (τον Ιησού άραγε;) Α΄ Πρός Κορινθίους 11: 14, αντί­φαση με: Αριθμοί 6: 5, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών), 1: 11, Κριταί 13: 5.
--Αυτούς που αποκαλούν άλλους βλάκες. Ματθαίος 5: 22.
Οφείλομε να πράττομε αυτά; 
--Ολόκληρος ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης εφαρμόζεται και στην ΚαινήΜατθαίος 5: 17-19, εν μέρει αντιφάσκον με: Ματθαίος 5: 38-39. Τί λέτε λοι­πόν, να πράττομε αυτά που διατάζουν οι νόμοι της Παλαιάς Διαθήκης;;;...
Εσχατολογική λατρεία και εμμονή
--Ο Ιησούς και η Βίβλος διατείνονται ότι το τέλος του κόσμου είναι προ των θυρών, ακό­μα και στο παρελθόν. Μάρκος 9: 1, Ματθαίος 16: 27-28, Λουκάς 9: 26-27, Λου­κάς 21: 32, Ματθαίος, 24: 34 Ιωάννης, 5: 25-29, Ιακώβου 5: 8, Α΄ Ιωάννου 2: 18, Α΄ Πέτρου 4: 7, Μαλαχίας 4.


Διαβάστε περισσότερα: Δείγματα βιβλικής «θεοπνευστίας» - «Ιερές» αντιφάσεις και ασυναρτησίες | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net/3944#ixzz4e71tq21y