Μαντιναδοσεργιάνι...
Άσπρα πουλιά οι σκέψεις μου κι αφροδαρμένοι γλάροι!
στου λογισμού τσ΄αποστροφές, παλιών καιρών κουρσάροι...
Άντρας θα πει νά χει καρδιά, λόγο, τιμή και τρόπους.
Να έχει μπέσα εις το σεβντά, και να τιμά τσ΄ ανθρώπους.
Άσπρα πουλιά οι σκέψεις μου κι αφροδαρμένοι γλάροι!
στου λογισμού τσ΄αποστροφές, παλιών καιρών κουρσάροι...
Να έχει μπέσα εις το σεβντά, και να τιμά τσ΄ ανθρώπους.
Σταύρωση και Ανάσταση, χαρά, ελπίδα, πόνος,
αλήθεια, ψέμα, προσμονή, τση ζήσης μας ο δρόμος.
Πάντα τα λόγια τα πολλά χάνουνε την αξία.
Το λίγο αλάτι στο φαϊ τη δίνει την ουσία.
αλήθεια, ψέμα, προσμονή, τση ζήσης μας ο δρόμος.
Πάντα τα λόγια τα πολλά χάνουνε την αξία.
Το λίγο αλάτι στο φαϊ τη δίνει την ουσία.
Εκειά που τρέχουν τα νερά, βγαίνουν οι πρασινάδες
κι οι μερακλίδικες καρδιές λένε τσι μαντινάδες.
κι οι μερακλίδικες καρδιές λένε τσι μαντινάδες.
Χαρώ σε εκεί που κάθεσαι, και ροδοκοκκινίζεις!
Μόσχους και ροδοστάματα απάνω μου σκορπίζεις!
Μη με ρωτάς α(ν) σ΄αγαπώ, μα κοίταξέ με πρώτα.
Τα χείλη μου μην τα ρωτάς, τα δυο μου μάθια ρώτα!
Μη με ρωτάς α(ν) σ΄αγαπώ, μα κοίταξέ με πρώτα.
Τα χείλη μου μην τα ρωτάς, τα δυο μου μάθια ρώτα!
Γυρεύω την απάντηση, μ΄άνθρωπος δεν τη δίνει!
Γιατί τσ΄αγάπης η φωθιά, με το νερό δε σβήνει;...
Δεν είν' η αγάπη φόρεμα κυρά μου να τ' αλλάξεις,
ούτε του Τσίπρα δήλωση να κάνει μεταλλάξεις...
Τόσο κρατούν οι γι όρκοι σου, τα χάδια, τα φιλιά σου...
Ο ουρανός κουφοβροντά, βρέχει, μα δε με νοιάζει!
Σε φέρνω μες στη σκέψη μου, σ΄ ούλο τον κόσμο λιάζει...
Δροσοσταλίδα στ΄άνθη σου θα γίνω αμυγδαλιά μου,
την κάθε αυγή όντε ξυπνάς να σ΄έχω αγκαλιά μου
Εμένα μού μπεψεν ο θιος, το νού μου ταξιδιάρη.
Άσπρα πουλιά οι σκέψεις μου κι αφρολουσμένοι γλάροι.
την κάθε αυγή όντε ξυπνάς να σ΄έχω αγκαλιά μου
Εμένα μού μπεψεν ο θιος, το νού μου ταξιδιάρη.
Άσπρα πουλιά οι σκέψεις μου κι αφρολουσμένοι γλάροι.
Κώστας Σ. Ντουντουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου