Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018

Λαογραφία: ΟΙ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΤΣΙΑ ΤΗΣ ΓΡΟΘΙΑΣ ΜΑΣ


31 Ιουλίου σήμερα. Μα και ο επόμενος μήνας Αύγουστος έχει 31 μέρες... Καλοκαίρι και Άνοιξη έχουμε με βάση τις ημέρες των μηνών τους από 92 ημέρες. Φθινόπωρο 91 ημέρες και Χειμώνα 90 (91 κάθε 4 χρόνια που έχει 29 ο Φεβρουάριος).
Η σχεδόν αγράμματη μα πλήρης λαϊκής σοφίας γιαγιά μου μου είχε μάθει μεταξύ άλλων πώς να βρίσκω στα κότσια της γροθιάς ποιοι μήνες έχουν 31 μέρες:
Μετρώντας μήνες σε κότσια και λακκούβες στην κορυφή σφιγμένης γροθιάς, όσοι μήνες είναι σε κότσια είναι τριανταμιάρηδες. Οι άλλοι 30 ημερών, πλην Φεβρουαρίου που έχει 28 ή 29...
😊Έτσι, οι μήνες Ιούλιος-Αύγουστος είναι σε συνεχόμενα κότσια, άρα 31 ημερών, όπως και Δεκέμβριος-Ιανουάριος...

Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

Θυμαρίσιο μέλι, θρεπτική αξία και ιδιότητες


Φωτογραφία του Κώστας Ντουντουλάκης.
Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι ένα Ελληνικό νησί, τα γαλανά του νερά, τα άσπρά σπίτια και τι μυρίζω; Θυμάρι, θυμάρι μυρίζω! Και πώς θα μεταφέρω το θυμάρι στην καθημερινότητά μου; Μα με το θυμαρίσιο μέλι φυσικά, και θα πάρω εκτός από γλύκα, αρώματα και υφές, πλούσια διατροφική αξία και ευεργετική δράση για την υγεία μου. Το θυμαρίσιο μέλι αποτελεί το 10% της παραγωγής μελιού στην χώρα μας με το μεγαλύτερο ποσοστό του να παράγεται στα νησιά μας. Ένα μέλι με πλούσιο κεχριμπαρένιο χρώμα και ευχάριστο άρωμα που κερδίζει μικρούς και μεγάλους, έχει πολλά περισσότερα να μας δώσει εκτός από τέρψη των αισθήσεων, όπως υγεία και προστασία από καρκίνο και βακτηριακές λοιμώξεις.
Τι περιέχει το Θυμαρίσιο Μέλι
Το Ελληνικό θυμαρίσιο μέλι είναι πλούσιο σε υδατάνθρακες στη μορφή της γλυκόζης σε ποσοστό περίπου 30% και φρουκτόζης σε ποσοστό περίπου 37%. Ακόμη, περιέχει γυρεόκοκκους σε ποσοστό πάνω από 25% φτάνοντας σε περιπτώσεις το εντυπωσιακό ποσοστό του 85%! Η ποσότητα αυτή σε γυρεόκοκκους τα καθιστά ιδιαίτερα πλούσια σε μέταλλα και ιχνοστοιχεία όπως είναι το ασβέστιο, το μαγνήσιο, βόριο, πυρίτιο, σίδηρο, ψευδάργυρο και μαγγάνιο. Επίσης, περιέχει τα φλαβονοειδή κερκετίνη, εσπεριδίνη, κατεχίνη, καμφερόλη η ναρινγενίνη κ.α, σε ποσότητες που ποικίλουν ανάλογα με την γεωγραφική προέλευση.
Πού μας ωφελεί
Το θυμαρίσιο μέλι χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα για τις ευεργετικές του ιδιότητες. Στην εποχή μας, επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι διαθέτει ισχυρή αντιμικροβιακή, αντισηπτική και αντιμυκητισιακή δράση εμποδίζοντας αποτελεσματικά την βιωσιμότητα ενός ευρέως φάσματος ανθεκτικών μικροβίων και παθογόνων μυκήτων όπως είναι οι S.aureus, S. Epidermidis, E. coli, C. albigans κ.α. Επίσης, διαθέτει αντιοιστρογονική δράση σε χαμηλή συγκέντρωση αλλά και χημειοπροστατευτική δράση έναντι του καρκίνου του μαστού, του προστάτη και του ενδομητρίου.
Η υψηλή θρεπτική αξία και οι ισχυρές υγειοπροστατευτικές ιδιότητες του θυμαρίσιου μελιού το καθιστούν ένα βιολειτουργικό τρόφιμο, που όταν βρίσκεται στην διατροφή μας, προσφέρει υγεία, τόνωση και προστασία από ασθένειες.
Το άρθρο έγραψε η Κυριακή Ζακχαίου, Διατροφολόγος – Βιοχημικός.

Πηγές:
  • Ciulu, M.; Spano, N.; Pilo, M.I.; Sanna, G. Recent Advances in the Analysis of Phenolic Compounds in Unifloral Honeys.( 2016) Molecules , 21, 451.
  • Γεραναστάση Παρασκευή. Μελέτη στο Θυμαρίσιο μέλι
  • Ταυτότητα του Ελληνικού μελιού (Α.Θρασυβούλου) . 1ο Επιστημονικό Συνέδριο Μελισσοκομίας – Σηροτροφίας 2002
  • Ioannis K. Karabagias, Artemis P. Louppis, Stavros Kontakos, Chara Papastephanou, Michael G. Kontominas. Characterization and geographical discrimination of Greek pine and thyme honeys based on their mineral content, using chemometrics. (2016). European Food Research and Technology
  • Δρ. Ιωάννα Β. Χήνου. Μελέτη χημικών συστατικών – Βιολογικές δράσεις Ελληνικών θημαρίσιων μελιών. Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Φαρμακευτικό Τμήμα. Τομέας Φαρμακογνωσίας και Χημείας Φυσικών Προϊόντων.
  • Anna V. Tsiapara, Mari Jaakkolab, Ioanna Chinouc, Konstadia Graikouc, Tiina Tolonenb, Vesa Virtanenb, Paraskevi Moutsatsoua. Bioactivity of Greek honey extracts on breast cancer (MCF‐7), prostate cancer (PC‐3) and endometrial cancer (Ishikawa) cells: Profile analysis of extracts. Department of Biological Chemistry. University of Athens.

Από:

Το ανεπεξέργαστο θυμαρίσιο μέλι και το άγριο θυμάρι προστατεύει από καρκίνους!


melaki
«Ασπίδα» απέναντι στον καρκίνο του προστάτη και του μαστού αποτελεί το ελληνικό θυμαρίσιο μέλι, σύμφωνα με έρευνα του Εργαστηρίου Βιολογικής Χημείας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. «Tο θυμαρίσιο μέλι αναστέλλει τον πολλαπλασιασμό κυττάρων καρκίνου προστάτη και μαστού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι βιολογικές ιδιότητες μιας ένωσης (μονοτερπένιο) που απαντάται μόνο στο θυμαρίσιο μέλι και ρυθμίζει κυτταρικές και βιοχημικές διαδικασίες σημαντικές για την αναστολή του πολλαπλασιασμού των συγκεκριμένων τύπων καρκίνου», τόνισε η επικεφαλής του Εργαστηρίου, αναπληρώτρια καθηγήτρια της Ιατρικής Σχολής δρ Παρασκευή Μουτσάτσου – Λαδικού, μιλώντας στο πλαίσιο του 6ου Πανελληνίου Συνεδρίου και Σεμιναρίου Μελισσοθεραπείας που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Αθήνα.
Αναλύοντας τη χημική σύσταση και τις βιολογικές δράσεις των ελληνικών μελιών, οι επιστήμονες ανακάλυψαν επίσης ότι το ελληνικό μέλι και ειδικότερα το θυμαρίσιο, συγκρινόμενο με μέλια άλλης προέλευσης, είναι πλουσιότερο σε πολυφαινόλες και φαινολικά οξέα, δηλαδή αντιοξειδωτικές ενώσεις. Η περιεκτικότητά του σε αντιοξειδωτικές ουσίες είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα άνθη από τα οποία έγινε η συλλογή από τις μέλισσες. Εκτός από τον καρκίνο, οι φαινολικές ενώσεις του μελιού έχουν προστατευτική δράση και απέναντι στις καρδιαγγειακές παθήσεις. «Αυξάνοντας το αντιοξειδωτικό φορτίο του οργανισμού, το μέλι προστατεύει από την κυτταρική ζημιά που προκαλεί στα αγγεία η LDL (κακή) χοληστερόλη, όταν οξειδώνεται από τις ελεύθερες ρίζες», τόνισε ο διαιτολόγος – διατροφολόγος κ. Παρασκευάς Παπαχρήστος, μιλώντας στο ίδιο συνέδριο. Αναφέρθηκε, δε, σε έρευνα του Εργαστηρίου Βιολογικής Χημείας της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, που εξέτασε in vitro τη δράση του πευκόμελου.
Η έρευνα έδειξε ότι η συστηματική, μέτρια κατανάλωση μελιού καθυστερεί την οξείδωση της LDL χοληστερόλης και πιθανόν συμβάλλει στην πρόληψη των καρδιαγγειακών νοσημάτων. Απέδειξε, μάλιστα, ότι όσο υψηλότερες ήταν οι συγκεντρώσεις του μελιού τόσο μεγαλύτερη ήταν η αντιοξειδωτική προστασία.
«Μείωση της αντιοξειδωτικής δράσης του έχει παρατηρηθεί μόνο λόγω συγκεκριμένων μεθόδων που χρησιμοποιούνται στην επεξεργασία του και λόγω της παρατεταμένης αποθήκευσής του», παρατήρησε ο κ. Παπαχρήστος συστήνοντας «την αντικατάσταση των γλυκαντικών ουσιών με όσο το δυνατόν πιο φρέσκο μέλι».

Το ταπεινό μυρωδικό που προστατεύει από υπέρταση και καρκίνο του παχέος εντέρου

Ακολουθήστε μας στο GOOGLE NEWS και FACEBOOK
101kShares
facebook sharing button Share
twitter sharing button Tweet
pinterest sharing button Pin
email sharing button Email

Η ελληνική γη μας το προσφέρει απλόχερα και χάρη στην Μεσογειακή διατροφή υπάρχουν δεκάδες φαγητά και σαλάτες στα οποία μπορείτε να το προσθέσετε για άρωμα και γεύση.

Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι αυτό το ταπεινό και κοινό μυρωδικό έχει ορισμένες ισχυρές ευεργετικές δράσεις στην υγεία του ανθρώπινου οργανισμού, όπως το να “σηκώνει ασπίδα” στην υπέρταση τους καρκίνους του παχέος εντέρου και του μαστού.

Ο λόγος γίνεται για το θυμάρι. Τα άνθη, τα φύλλα και το έλαιο του θυμαριού χρησιμοποιούνται συνήθως από τους ανθρώπους για τη θεραπεία της διάρροιας, του πόνου στο στομάχι, της αρθρίτιδας, των κολικών, του πονόλαιμου, του βήχα (συμπεριλαμβανομένων του κοκίτη), της βρογχίτιδας, αλλά και ως διουρητικό.

Το αιθέριο έλαιο του θυμαριού (Thymus vulgaris) περιέχει 20-54% θυμόλη. Η θυμόλη ανήκει σε μια οικογένεια φυσικών ενώσεων, γνωστών ως “βιοκτόνα” (ουσίες που μπορούν να καταστρέψουν επιβλαβείς οργανισμούς). Όταν η θυμόλη χρησιμοποιείται μαζί με άλλα βιοκτόνα, όπως η καρβακρόλη, έχει ισχυρή αντιμικροβιακή δράση.

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα στον Καναδά, έγραψαν στο επιστημονικό περιοδικό International Journal of Food Microbiology, ότι η θυμόλη (*Θυμόλη είναι μια οργανική ένωση, συστατικό των αιθέριων ελαίων πολλών φυτών (κυρίως ειδών θυμαριού και ρίγανης).


Η θυμόλη δίνει στα φυτά στα οποία συναντάται το χαρακτηριστικό άρωμα θυμαριού) μπορεί να μειώσει την αντίσταση των βακτηρίων στα κοινά φάρμακα, όπως η πενικιλίνη.

Δείτε όμως πώς προστατεύει και από άλλες, πολύ πιο σοβαρές ασθένειες:

Υψηλή αρτηριακή πίεση (υπέρταση)

Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου ανέφεραν στο επιστημονικό περιοδικό Plant Foods for Human Nutrition, ότι ένα υδατικό εκχύλισμα που λαμβάνεται από το άγριο θυμάρι( Αγριοθύμαρο Thymus serpyllum L.) μειώνει την αρτηριακή πίεση σε πειράματα σε ποντίκια στο εργαστήριο. Επειδή τα ποντίκια τείνουν να έχουν παρόμοιες αποκρίσεις με τους ανθρώπους σε υπερτασικές καταστάσεις, οι επιστήμονες είναι αισιόδοξοι ότι περαιτέρω δοκιμές σε ανθρώπους θα επιβεβαιώσουν τα ευρήματά τους.

Καρκίνος του παχέος εντέρου


Μια μελέτη διαπίστωσε ότι το εκχύλισμα θυμαριού του τύπου Thymus mastichina L. μπορεί να προστατεύσει από τον καρκίνο του παχέος εντέρου. Η επιστημονική ομάδα, από το πανεπιστήμιο Nova de Lisboa στην Πορτογαλία ανέφερε στο επιστημονικό περιοδικό Natural Product Communications, ότι “η παρουσία αυτών των συστατικών που χαρακτηρίζονται από κυτταροτοξικότητα επί των όγκων στον καρκίνο του παχέος εντέρου, δείχνει ότι το εκχύλισμα του θυμαριού τύπου mastichina L. μπορεί να έχει προστατευτική επίδραση έναντι αυτού του τύπου καρκίνου.

Καρκίνος του μαστού

Ογκολόγοι ερευνητές στο πανεπιστήμιο Celal Bayar στην Τουρκία διεξήγαγαν μελέτη για να καθορίσουν ποια επίδραση μπορεί να έχει το άγριο θυμάρι (Thymus serpyllum) στη δραστηριότητα του καρκίνου του μαστού και συγκεκριμένα στην απόπτωση (κυτταρικός θάνατος) και τις επιγενετικές διαδικασίες στα κύτταρα του καρκίνου του μαστού. Πρόκειται για διαδικασίες επάνω στις μεταβολές που προκαλούνται από μηχανισμούς που δεν συνεπάγονται αλλαγές στην αλληλουχία του DNA. Όπως ανέφεραν στο επιστημονικό περιοδικό Nutrition και Cancer, το άγριο θυμάρι προκάλεσε τον θάνατο ορισμένων καρκινικών κυττάρων του μαστού. Οι συγγραφείς της μελέτης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το άγριο θυμάρι “μπορεί να είναι μια πολλά υποσχόμενη πηγή για την ανάπτυξη νέων θεραπευτικών φαρμάκων για τη θεραπεία του καρκίνου του μαστού”.

Βαρδινογιάννηδες, ο νόμος του ισχυρού και του χρήματος

Βαρδινογιάννηδες, ο νόμος του ισχυρού και του χρήματος: Σ τα νότια του νομού Ηρακλείου, εκεί που σκάνε τα κύματα του Λιβυκού, δεσπόζουν τα Αστερούσια Όρη. Κατάφυτα κι απόκρημνα, έγιναν πολλές φορ...

ΦYΣH KAI ANΘPΩΠOΣ ΣTHΝ ΦIΛOΣOΦIA TΩN ΣTΩIKΩN

Πυρήνας της στωικής φιλοσοφίας είναι η θέση και η σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Σύμφωνα με τις απόψεις των Στωικών ο άνθρωπος αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του φυσικού περιβάλλοντός του, διέπεται από τους άτεγκτους φυσικούς νόμους και η ευτυχία και η ευδαιμονία του εξαρτώνται από την αρμονική σχέση μ’ αυτούς. H σχέση αυτή είναι απόλυτα συγγενική καθότι ανάμεσα σ’ όλα τα φυσικά όντα υπάρχει η καθολική συμπάθεια. Λέξεις κλειδιά: Φύση, άνθρωπος, συμπάθεια και συγγένεια των όντων Kείμενο H στωική φιλοσοφία αποτελεί το πιο μεγάλο σύστημα κοσμοθεωρίας κατά την περίοδο των Eλληνιστικών χρόνων. Bασική επιδίωξή της είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο, σ’ αυτής της εποχής των μεγάλων πολιτικοκοινωνικών ανακατατάξεων, στην εσωτερική ευρυθμία και ευδαιμονία. Ως φιλοσοφικό σύστημα δεσπόζει και σχεδόν κυριαρχεί επί έξι αιώνες (3ος π.X. – 3ος μ.X.) Διακρίνεται σε τρεις περιόδους: α. την Aρχαία Στοά (350 – 200 π.X.) β. τη Mέση Στοά (200 π.X. – 10 μ.X.) γ. Nεώτερη Στοά (50 – 250 μ.X.)

Iδρυτής και κύριος διαμορφωτής της στωικής φιλοσοφίας είναι ο Zήνων από το Kίτιο της Kύπρου. Nεαρός ήρθε στην Aθήνα κι έγινε μαθητής στους Aκαδημεικούς Kράτη και Πολέμονα. Συνεχιστές της διδασκαλίας του στην περίοδο της Aρχαίας Στοάς είναι ο Kλεάνθης ο Aθηναίος, ο Aρίστων και ο Xρύσιππος. * * * Πυρήνας και κεντρική ιδέα της στωικής φιλοσοφίας είναι το απόφθεγμα «Oμολογουμένως τη φύσει ζην». Aυτή η άποψη αποτελεί μια στροφή της Φιλοσοφίας, από τη θεωρητική αναζήτηση των προηγουμένων φιλοσοφικών συστημάτων, προς την πρακτική φιλοσοφία, η οποία αναζητεί πλέον ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες του ανθρώπου της εποχής εκείνης. Aυτή η στροφή είναι αποτέλεσμα της καινούργιας κοσμοαντίληψης που προήλθε από το άπλωμα του ελληνικού κόσμου σ’ άλλες χώρες, ύστερα από την εκστρατεία του M. Aλεξάνδρου. M’ αυτό το άπλωμα η «κλειστή» κοινωνία των κρατών – πόλεων χάθηκε και τη θέση της πήραν οι μεγάλες πολιτειακές ενότητες που επηρέασαν βαθύτατα τον φιλοσοφικό στοχασμό. O άνθρωπος έτσι βρέθηκε εκτεθειμένος σε μια πληθώρα νέων αντιλήψεων, που ήσαν πολλές φορές αντίθετες και αλληλοσυγκρουόμενες μεταξύ τους, και το μόνο ενδιαφέρον του ήταν να μπορέσει να βρει την ηρεμία της ψυχής του και να διασφαλίσει την ευδαιμονία του. H στωική Φιλοσοφία σ’ αυτό το αίτημα προσπάθησε ν’ ανταποκριθεί με τον «χρυσό κανόνα». «Oμολογουμένως τη φύσει ζην» κανόνα και υπόδειξη, που τα νεώτερα χρόνια επανέλαβε ο Pουσσώ με την χαρακτηριστική προτροπή του: «Eπιστροφή στη Φύση».

  Σύμφωνα με την άποψη των Στωικών, ο άνθρωπος για να μπορέσει να βρει την ηρεμία και την ευδαιμονία οφείλει να ζει σε αρμονία με τη φύση. Πρωταρχικό πρόβλημα στη φιλοσοφία τους είναι ο καθορισμός της έννοιας «φύση». Tι δηλαδή ακριβώς εννοούμε με τον όρο «φύση» και ποιά είναι η θέση και η σχέση του ανθρώπου απέναντί της, γιατί μόνο εκείνος που γνωρίζει κατά βάθος την φύση και τη θέση του σ’ αυτήν είναι σοφός.
Στην γνώση αυτή οδηγεί η Φιλοσοφία που την διακρίνουν σε τρία μέρη: Φυσική – Hθική – Λογική επειδή τα μέρη αυτά αντιστοιχούν στα τρία κύρια είδη των επί μέρους αρετών. Στη διδασκαλία τους για τη φύση οι Στωικοί στηρίζονται στις επικρατέστερες απόψεις της εποχής τους για τη φυσική επιστήμη. Eλάμβαναν δηλαδή υπόψη περισσότερο τις αντιλήψεις του Aριστοτέλη όπως αυτές διατυπώνονται στα Φυσικά συγγράμματά του (Φυσικά, Mεγάλοι, Περί ουρανού, Περι γενέσεως και φθοράς, Mετεωρολογικά, Περί ζώων, μορίων και κινήσεως, Aνατομαί, Mικρά Φυσικά κ.ά.). Eδανείστηκαν όμως και από τον Hράκλειτο την άποψή του για το αιώνιο πυρ, τη φωτιά, που όμως το αντιδιέστελναν από το γήινο πυρ. Eπί πλέον στα τέσσερα στοιχεία (νερό – αέρας – γη – φωτιά), που ο Eμπεδοκλής ο Aκραγαντίνος (492-432 π.X.) επρέσβευε ότι αποτελούν τα συστατικά του κόσμου, οι Στωικοί δίπλα σ’ αυτά προσέθεταν κι ένα πέμπτο, τον αιθέρα, που όμως δεν το θεωρούσαν απαραίτητο.
 Kατά τους Στωικούς όλα τα όντα έχουν σωματική – υλική υπόσταση. Στις παραστάσεις τους για το κοσμικό οικοδόμημα ήταν περισσότερο επηρεασμένοι από τις σύγχρονές τους αντιλήψεις. Tα άστρα π.χ. φαντάζονταν ότι ήταν στερεωμένα στις σφαίρες τους. Tο Σύμπαν, υποστήριξαν, εμψυχώνεται από το αιώνιο πυρ, που συνέχει ως δύναμη, ως πνεύμα τα όντα και ζωογονεί αυτά ως ψυχή. 5 Θεός και κόσμος εδίδασκαν ότι αποτελούν ενιαίο όλον. H θειότητα και η λογικότητά τους εξάγεται από την καθαρότητα του πυρός, γιατί αυτό (το πυρ) είναι συγχρόνως και θείον και λογικόν και αποτελεί τον Λόγον του παντός. H φύση, λοιπόν, και όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτήν είναι λογικά, και διαμορφωμένα έτσι ώστε να τείνουν σε κάποιον σκοπό. O κόσμος είναι όπως ο άνθρωπος ζωντανό ον και λογικό, έχει δηλαδή τα ίδια στοιχεία με τον άνθρωπο και κυριαρχούν σ’ αυτόν οι ίδιοι νόμοι και η ίδια θεϊκή βούληση που διέπει τον άνθρωπο. Mεταξύ της φύσης και του ανθρώπου υπάρχει σχέση όμοια μ’ εκείνη που υπάρχει μεταξύ μακρόκοσμου και μικρόκοσμου. H γένεση του κόσμου είναι παραγωγή των δύο πρωταρχικών αρχών του Eίναι, της παθητικής και της ενεργού φύσης. Tις δύο αυτές αρχές τις θεωρούν οι Στωικοί άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Παρά ταύτα η ενεργοποιούσα τα πάντα Aρχή είναι το πυροειδές πνεύμα που διεισδύει σ’ όλα τα μόρια του κόσμου, είναι η θεότητα, ο Zευς, ο Δίας ή όπως αλλιώς το ονομάζουν οι άνθρωποι.

Aυτή η ενεργητική Aρχή είναι η Eιμαρμένη, η Πρόνοια, ο Φυσικός Nόμος. Eίναι Eιμαρμένη γιατί συνέδεσε τα πάντα με αυστηρή νομοτέλεια, με την άτεγκτη σχέση της αιτίας με το αιτιατό (αποτέλεσμα). Eίναι πρόνοια γιατί διέταξε τα πάντα με αγαθότητα και αγάπη που επιτρέπει στον άνθρωπο να έχει απεριόριστη εμπιστοσύνη σ’ αυτήν. Eίναι φυσικός νόμος γιατί αναγκάζει τα πάντα να ακολουθούν προδιαγεγραμμένη σ’ αυτά πορεία.
O κόσμος όμως αυτός δεν είναι αιώνιος. Mε την πάροδο κάθε κοσμικής περιόδου διαλύεται με εκπύρωση για να αναπτυχθεί ξανά, να ξαναγεννηθεί δηλαδή με νέα πύκνωση του πυρός μέσω της ενέργειας του σπερματικού λόγου.
Σ’ αυτήν τη θεώρηση του κόσμου, οι Στωικοί είναι φανερά επηρεασμένοι από την Hρακλείτεια θεωρία για την αιώνια ακακύκληση του σύμπαντος κόσμου. 

Kατά τον στωικισμό τα φυσικά όντα στο σύνολό τους διαιρούνται σε τέσσερις τάξεις: Aνόργανα – Φυτά – Zώα – Άνθρωπος. Aυτά διαφοροποιούνται ως εξής: Tο κοσμοπλαστικό πνεύμα στα ανόργανα ενεργεί μόνο ως απλή «έξη», σαν κάτι που συγκρατεί τα μέρη τους, τα στοιχεία τους, («το έχειν»). Στα φυτά ενεργεί ως αίσθηση Στα ζώα ως ένστικτο (ορμητική ψυχή).
Στον άνθρωπο ως λογική ψυχή.

 Tη μεγαλύτερη για τούτο σπουδαιότητα ανάμεσα σ’ όλα τα φυσικά όντα έχει για τη φιλοσοφία ο άνθρωπος, και στον άνθρωπο η λογική ψυχή του. Aυτή έχει φύση σωματική, γεννιέται μαζί με το υλικό σώμα, το σώμα της όμως αυτό είναι το καθαρότερο και ευγενέστερο τμήμα του θείου πυρός, που, όταν πρωτογεννήθηκαν οι άνθρωποι, έπεσε από τον αιθέρα στα σώματά τους και από τότε περνάει από τους γονείς στα παιδιά τους κληρονομικά, σαν παραφυάδα από τις δικές τους ψυχές. Aυτή η θεϊκή φωτιά (η ψυχή) τρέφεται από το αίμα και ιδιαίτερα από το κέντρο της κυκλοφορίας του, την καρδιά. Σ’ αυτήν υπάρχει το σπουδαιότερο και κυρίαρχο μέρος της ψυχής, το Hγεμονικόν. Aπό το Hγεμονικόν τμήμα της ψυχής απλώνονται οι επτά παραφυάδες της, οι πέντε αισθήσεις, το φωνητικό και το σπερματικό που εκφράζονται με τα αντίστοιχα όργανά τους.

 Aπ’ όλα τα όντα μόνο ο άνθρωπος με το λογικό του έχει την ικανότητα να γνωρίζει και να ακολουθεί τους φυσικούς νόμους και να πειθαρχεί σ’ αυτούς. Aπ’ αυτήν την ικανότητά του προκύπτει η ανώτατη αρχή της στωικής Φιλοσοφίας που είναι η σύμφωνη με τη φύση ζωή, το «ομολογουμένως τη φύσει ζην», αρχή που διετύπωσε ο Zήνων και οι μαθητές του, κυρίως ο Kλεάνθης, όπως μας πληροφορεί ο Διογένης ο Λαέρτιος και όπως επιβεβαιώνει ο, σύγχρονος του Διογένη, Xριστιανός φιλόσοφος Kλήμης ο Aλεξανδρέας (β’ αι. μ.X.) στο έργο του «Στρωματείς» . Στην διατύπωση αυτής της αρχής οι ανωτέρω συγγραφείς επισημαίνουν ότι ο Zήνων επηρεάστηκε από την άποψη του δασκάλου του Πολέμονα, που δίδασκε απλώς το «ομολογουμένως ζην». Mε αυτή την άποψη συμφωνούν και νεώτεροι σχολιαστές της στωικής φιλοσοφίας, όπως ο Reinhard και ο Edelstein. Aνάλογη υπήρξε και η διδασκαλία των Στωικών για την Συμπάθεια όλων των όντων που κατέχει επίζηλη θέση στη φιλοσοφία τους με πρώτον διδάξαντα τον Zήνωνα. Σύμφωνα μ’ αυτήν η ύλη βρίσκεται σε αδιάκοπη μεταβολή, αλλά η σταθερή βάση του πνεύματος διασφαλίζει την ενότητα του κόσμου. Aυτή πάλι η ενότητα κάνει όλα τα όντα συγγενικά και αυτή είναι η συμπάθεια των πάντων που οδηγεί στην παγκόσμια αρμονία. 9 O άνθρωπος συμμετέχει σ’ αυτήν την συγγένεια, και για τούτο κάθε απόπειρά του να διαταράξει την παγκόσμια αρμονία, είτε παραβιάζοντας τους φυσικούς νόμους, είτε αντιστρατευόμενος σ’ αυτούς, θεωρείται εκτροπή – αμάρτημα– από τη φυσική του υπόσταση. Nεώτερος σχολιαστής της διδασκαλίας των Στωικών, για τη συμπάθεια και τη συγγένεια των πάντων, ο Kλεομήδης10 (150-200 μ.X.), αναφέρει την ακόλουθη γνώμη του Στωικού Ποσειδώνιου11 (135-51 π.X.) εκπροσώπου της Mέσης Στοάς: «των ηνωμένων μερών του σώματος συμπάθειά τις εστίν, είγε δακτύλου τεμνομένου το όλον συνδιατίθεται σώμα. Hνωμένον τοίνυν εστί σώμα και ο κόσμος. Aυτή η στωική αντιληψη επεκράτησε και στη διδασκαλία του Aπ. Παύλου, ο οποίος δέχτηκε επιδράσεις του στωικισμού, όπως φαίνεται από αποψεις που διατυπώνει στις Eπιστολές του. Συγκεκριμένα στην A’ προς Kορινθίους επιστολή12 επισημαίνει αυτήν την συμπάθεια του σύμπαντος κόσμου και την κατ’ επέκταση συγγένεια, με το ίδιο σχεδόν παράδειγμα που αναφέρει ο Kλεομήδης: «ίνα μή ή σχίσμα εν τω σώματι, αλλά το αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τά μέλη, είτε πάσχει εν μέλος συμπάσχει πάντα τα μέλη. ΜΟΣΧΟΝΑΣ Σ. 26 ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ Aλλά και στην προς Pωμαίους επιστολή του διακρίνονται επιδράσεις του στωικισμού. Eπισημαίνοντας την ηθική κρίση της ανθρωπότητας, υποστηρίζει ότι η α-λογία αυτή έχει οδυνηρά αποτελέσματα και στην περιβάλλουσα τον άνθρωπο φύση. Γράφει: «τη γαρ ματαιότητι η κτίσις (φύσις) υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά διά τον αποτάξαντα (τον άνθρωπο). Oίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν...

 Aπό τα εκτεθέντα καταφαίνεται η άμεση σχέση και σύνδεση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, που αποτελεί γι’ αυτόν το λίκνο της ύπαρξής τους, σχέση και σύνδεση που η Στωική Φιλοσοφία κατέδειξε και επεσήμανε ποικιλότροπα.

ΣΠΥΡΟΣ Γ. ΜΟΣΧΟΝΑΣ Eπίτ. Λυκειάρχης – πρ. Kαθηγητής Φιλοσοφίας Γυμναστικής Aκαδημίας Aθηνών (T.E.Φ.A.A. Πανεπιστημίου Aθηνών) Προέδρος της E.K.Δ.E.Φ.

Σημειώσεις 1. Albin Lesky: Iστορία της Aρχαίας Eλληνικής Φιλοσοφίας, σ. 921 κ.ε. πρβλ και Σπύρου Γ. Mοσχονά: Tα φιλοσοφικά μαθήματα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, σ.σ. 117-118. 2. Oι απόψεις του Pουσσώ για τη σχέση ανθρώπου και φύσης υπάρχουν στο έργο του Aιμίλιος ή Περί Aγωγής . 3. πρβλ. N. I. Λούβαρι: Iστορία της Φιλοσοφίας σ.σ. 108-109. 4. πρβλ. Ed. Zeller: Iστορία της Eλληνικής Φιλοσοφίας, σ. 278. 5. Σπ. Kυριαζόπουλου: Hράκλειτος, σ. 112. 6. Ed. Zeller: ό.π., σ.σ. 278, 279. 7. Διογένη Λαέρτιου: Bίοι και γνώμαι των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων, εκδ. Πάπυρος, τομ. B’, βιβλίο 7, 87. 8. Kλήμεντος Aλεξανδρέως: Στρωματείς B’ βιβλίο, 21, 129. 9. E. Pούσσου – K .Kατσιμάνη: Φιλοσοφία, σ. 50. 10. Kλεομήδη: Kυκλική θεωρία (Fr. 354, 1). 11. Σπύρου Γ. Mοσχονά: Φιλοσοφικές Aρχές, σ. 73. 12. A’ προς Kορινθίους 12, 26. 13. Προς Pωμαίους 21, 27 Βιβλιογραφία Ed. Zeller: Iστορία της Eλληνικής Φιλοσοφίας, μτφρ. X. Θεοδωρίδη, Θεσσαλονίκη, 1942. Kλήμεντος Aλεξανδρεώς Στρωματείς, Eκδ. Aποστολικής Διακονίας, Aθήνα. Σπ. Kυριαζόπουλου: Hράκλειτος, Iωάννινα – Aθήνα, 1973. Albin Lesky: Iστορία της Aρχαίας Eλληνικής Λογοτεχνίας, μτφρ. A. Tσοπανάκη, Θεσσαλονίκη 1964. N. I. Λούβαρι: Iστορία της Φιλοσοφίας, εν Aθήναις, εκδ. Eλευθερουδάκη, χ.χ. Σπυρ. Γ. Mοσχονά: Φιλοσοφικές Aρχές, Aθήνα 1979. Tου ιδίου: Tα φιλοσοφικά μαθήματα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, Aθήνα 1993. Tου ιδίου: O Φιλοσοφικός Στοχασμός στη Xριστιανική Παράδοση, Aθήνα 1968. K. Σπυριδάκη: Συμβολή εις την μελέτην της Πολιτείας Zήνωνος του Kιτιέως, Λευκωσία 1952. E. Pούσσου – N. Kατσιμάνη: Φιλοσοφία, Aθήνα 1986.


25 πράγματα που διδάχτηκε ο Μάρκος Αυρήλιος από τον πατέρα του



Από τον πατέρα μου  διδάχτηκα την ήμερη διάθεση και την απαρασάλευτη επιμονή σε απόψεις δοκιμασμένες’ τ’ ότι δεν ήταν κενόδοξος και δεν επιζητούσε τις λεγάμενες «τιμές».
Τη φιλοπονία του και την επίμονη μελέτη.
Την προθυμία του να ακούει πάντα εκείνους που είχαν να πουν κάτι ωφέλιμο για την κοινωνία.
Το ότι πρόσφερε στον καθένα ανάλογα με την αξία του, χωρίς να παρεκτρέπεται.
Την πείρα του, που τού ’λεγε πού χρειαζόταν να σφίξει τα σχοινιά και πού να χαλαρώσει.
Την κατάργηση της παιδεραστίας.
Το ότι μοιραζόταν τα αισθήματα των άλλων, και το ότι δεν υποχρέωνε τους φίλους να δειπνούν μαζί του ή να τον συνοδεύουν στα ταξίδια του.
Το ότι δεν άλλαζε στάση απέναντι σε κείνους που για κάποιο λόγο δεν τον ακολούθησαν.
Την τάση να είναι ακριβόλογος και επίμονος στα συμβούλια, και να μη παραιτείται πρόωρα από την έρευνα, αρκούμενος σε εύκολες εντυπώσεις.
Το ότι διατηρούσε τις φιλίες του: χωρίς να τις βαριέται εύκολα αλλά και χωρίς υπερβολικούς ενθουσιασμούς’ πάντα αυτάρκης και πάντα ενδιάθετος.
Το ότι προνοούσε από καιρό πριν, ακόμα και για το παραμικρό, χωρίς να διεκτραγωδεί καταστάσεις.
Τ’ ότι απαγόρεψε τις ζητωκραυγές και κάθε κολακεία προς το πρόσωπό του.
Την φροντίδα για όλα τα αναγκαία μέτρα για τη διακυβέρνηση της χώρας, και την υπομονή του όταν κάποιοι τον κατηγορούσαν για φειδωλή διαχείριση των δημοσίων δαπανών.
Το ότι δεν ήταν δεισιδαίμων ούτε δημαγωγός, κόλακας του όχλου και λαϊκιστής, αλλά νηφάλιος και σταθερός στο καθετί, ποτέ ακαλαίσθητος ούτε σώνει και καλά καινοτόμος τα άφθονα υλικά αγαθά που του πρόσφερε η τύχη, τα απολάμβανε χωρίς επίδειξη και χωρίς προφάσεις, με τρόπο ώστε εκείνα που είχε στη διάθεσή του να τα χαίρεται ανυπόκριτα, και για εκείνα που δεν είχε να μη νιώθει στέρηση.

Το ότι κανείς δεν μπορούσε να πει γι’ αυτόν ότι ήταν είτε σοφιστής είτε γελωτοποιός είτε σχολαστικός, παρά μόνο ότι ήταν άνδρας ώριμος, τέλειος, ότι δεν έπαιρνε από κολακείες και ήξερε να χειριστεί και τις προσωπικές του υποθέσεις και των άλλων” και επί πλέον ότι εκτιμούσε τους αληθινούς φιλοσόφους – όσο για τους άλλους, ούτε τους πρόσβαλλε ούτε άφηνε να τον επηρεάσουν.
Ευχάριστος στις συντροφιές και διασκεδαστικός, αλλά όχι υπερβολικά.
Φρόντιζε το σώμα του με μέτρο: όχι σαν κάποιος που λατρεύει υπερβολικά τη ζωή ούτε για να δείχνει ωραίος, αλλά τόσο ώστε να ’χει όσο το δυνατό λιγότερη ανάγκη από γιατρούς και γιατρικά και καταπλάσματα.
Πάνω απ’ όλα, το ότι υποχωρούσε, χωρίς ίχνος φθόνου, μπροστά σε ανθρώπους που είχαν κάποια προσωπική ικανότητα, όπως η ευγλωττία ή επιστημονική γνώση των νόμων ή των εθίμων ή άλλων θεμάτων, και τους στήριζε, έτσι που ο καθένας τους να ευδοκιμήσει κατά τα προτερήματά του.
Και το ότι όλες οι ενέργειές του ήσαν σύμφωνες με τα πατροπαράδοτα, χωρίς όμως να δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί τεχνηέντως να διαφυλάξει την παράδοση.
Κι ακόμη, τ’ ότι δεν ήταν ευμετάβλητος ούτε πήγαινε πέρα-δώθε, παρά έμενε στα ίδια μέρη και στα ίδια πράγματα.
Και μετά τους παροξυσμούς της κεφαλαλγίας του, επέστρεφε παρευθύς ανανεωμένος και ακμαίος στις συνηθισμένες του δουλειές .το ότι δεν είχε παρά ελάχιστα απόρρητα μυστικά και αυτά μόνο για το δημόσιο  συμφέρον.
Γνωστικός και μετρημένος στα δημόσια θεάματα, όπως και στις κατασκευές έργων, στις διανομές στο λαό και τα παρόμοια, αποσκοπώντας σ’ εκείνο που έπρεπε να γίνει και όχι στην καλή φήμη που θα του χάριζε το έργο του.
Δεν σύχναζε στα λουτρά σε ώρες άσχετες, δεν είχε μανία να χτίζει οικοδομές, δεν επινοούσε καινούργια φαγητά, δεν καταγινόταν με υφάσματα και χρώματα ρούχων, ούτε με την ωραία εμφάνιση των δούλων του. Η στολή του ήταν η ίδια που φορούσε και στο Λώριο, στην έπαυλή του στα πεδινά, και τα υπόλοιπα ρούχα του τα προμηθευόταν από τους υφαντές τού Λανούβιου.
Θυμάμαι πώς φέρθηκε στον τελώνη των Τούσκλων που τον παρακαλούσε για κάτι’ την όλη συμπεριφορά του: ούτε σκληρός ούτε αδυσώπητος ούτε βιαστικός, ώστε να πει κανείς γι’ αυτόν πως «ιδρωκοπούσε».
Συλλογιζόταν το καθετί χωριστά, σαν να είχε όλο το χρόνο στη διάθεσή του, ήρεμα, με τάξη, αποφασιστικά, εναρμονισμένος με τη φύση των πραγμάτων’ θα του ταίριαζε αυτό που λέγεται για το Σωκράτη, ότι μπορούσε και να απέχει και να απολαμβάνει εκείνα τα πράγματα που οι περισσότεροι δυσκολεύονται να απαρνηθούν αλλά και ενδίδουν στην απόλαυσή τους’ ενώ το να δείχνεις δύναμη και καρτερικότητα, ακόμη και εγκράτεια -τόσο στην αποχή όσο και στην απόλαυση-, είναι γνώρισμα ανθρώπου με ατόφια και ακατάβλητη ψυχή, όπως φάνηκε και στην περίπτωση της αρρώστιας του Μάξιμου.
“Τα εις εαυτόν, Μάρκος Αυρήλιος” Εκδόσεις Θύραθεν
Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

Ερεικόμελο: ασπίδα σε προστάτη, κολικό νεφρού, ασθένειες ήπατος, εξάντληση, αϋπνία.


Είναι γνωστό ότι κάθε τύπος μελιού είναι ευεργετικός για την υγεία του ανθρώπου. Οι αντιμικροβιακές ιδιότητες του μελιού το καθιστούν ένα από τα πιο σημαντικά ιατρικά “εργαλεία” εδώ και αιώνες.
Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη μελιού, ανάλογα με το φυτό, το οποίο χρησιμοποιούν οι μέλισσες για να τραφούν.

Το ρείκι (έρεικας, με άφθονα μικρά άσπρα άνθη ο ανοιξιάτικος, με ανοιχτοκόκκινα ο φθινοπωρινός)  είναι ένα εξαιρετικό φυτό για την παραγωγή  μελιού κι έχει ορισμένες μοναδικές ιδιότητες που κάνουν καλό στην υγεία του ανθρώπου.

Αυτές τις ιδιότητες τις περνάει φυσικά και στο μέλι και γι' αυτό τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί κατακόρυφα η δημοφιλία του και ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι το αναζητούν στην αγορά.

Το ρείκι (Erica manipuliflora, ερείκη η σπονδυλανθής) ανήκει στην οικογένεια των Ερεικωδών. Ως βότανο περιέχει αλκαλοειδή, αρμπουτίνη, κιτρικό και φουμαρικό οξύ, πτητικό έλαιο, τανίνη και καροτίνη. Έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως σαν φαρμακευτικό φυτό στις ορεινές περιοχές της Ευρώπης, όπου υπάρχει αυτοφυές σε ολόκληρες εκτάσεις. Οι θεραπευτικές ιδιότητες του βοτάνου έχουν καταγραφεί ήδη από τον Μεσαίωνα, αφού αναφέρονται σε βιβλία του 7ου αιώνα μ.Χ.


Είναι στυπτικό, ελαφρώς ηρεμιστικό και υπνωτικό βότανο, με διουρητικές, αποχρεμπτικές και εφιδρωτικές ιδιότητες. Δρα ως αντισηπτικό και αντιφλεγμονώδες ιδιαίτερα στο ουροποιητικό σύστημα.

Το αφέψημα του φυτού δρα θετικά στις πέτρες που σχηματίζονται στο ουροποιητικό σύστημα, καταπολεμάει τον κολικό των νεφρών, την χρόνια κυστίτιδα και τα οιδήματα, ενώ συμβάλλει στην μείωση της πιθανότητας προβλήματος στον προστάτη.

Βοηθά, επίσης, σε προβλήματα γαστρίτιδας με υπερέκκριση πεπτικών υγρών, κολικούς των εντέρων συνοδευόμενους από διάρροια και σε ασθένειες του ήπατος και της χολής. Χάρη στις ηρεμιστικές του ιδιότητες, βοηθάει στην μείωση της νευρικής υπερδιέγερσης, στη νευρική εξάντληση και την αϋπνία.

Σε έρευνα του 2012 βρέθηκε ότι το μέλι από το φυτό ρείκι είχε την μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε φαινόλες. Επίσης, η υψηλή ποσότητα των αντιοξειδωτικών του μελιού ερείκης βοηθά στην απομάκρυνση των ελεύθερων ριζών που παράγονται ως αποτέλεσμα των μεταβολικών αντιδράσεων και αλληλεπιδράσεων με τους εξωτερικούς ρύπους του περιβάλλοντος. Η εξόντωση αυτών των ελευθέρων ριζών προλαμβάνει τη γήρανση και βελτιώνει τη γενική υγεία.

ΠΗΓΗ
http://www.iatropedia.gr/

Γλωσσικός Ιμπεριαλισμός



Δημοσιεύτηκε: alfa vita Τετάρτη, 9 Ιούλιος, 2014 - 12:29 | Στην Κατηγορία: 
Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μια μεγάλη σε έκταση επίθεση εναντίον της ελληνικής γλώσσας η οποία έχει πολλαπλούς στόχους. Επειδή πολλοί επιχειρούν να ντύσουν αυτή την ενέργεια με τον μανδύα της «εξέλιξης της γλώσσας», πρέπει, πριν απ' όλα, να τονιστεί η διαφορά ανάμεσα στην εξέλιξη και την κακοποίηση.
Κάθε ζωντανή γλώσσα δεν είναι στατική. Εξελίσσεται ανάλογα με την εξέλιξη και τις ανάγκες μιας κοινωνίας με την προσθήκη νέων λέξεων και όρων και την εγκατάληψη άλλων σαν ξεπερασμένων. Είναι πολύ φυσικό γεγονός πως οι σημερινοί Έλληνες δεν μιλούν την γλώσσα που μιλιόταν πριν 100, 50, ακόμα και πριν 10-15 χρόνια. Κι αυτό επειδή τα πράγματα στην κοινωνία έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Για παράδειγμα: Αν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με κάποιον που ζούσε την εποχή του Τρικούπη, σίγουρα θα μας κοιτούσε με απορία αν τον καλούσαμε να «πάμε σε μια ψησταριά» καθώς η μόνη οικεία σ’ αυτόν έννοια ήταν το «οινομαγειρείο». Κι, αντίστροφα, οι περισσότεροι από μας δεν θα ξέραμε πού να πάμε αν εκείνος μας καλούσε να συναντηθούμε στο «Μπύθουλα», δηλαδή στη σημερινή περιοχή του Κολωνού όπου εκείνη την εποχή λίμναζαν στάσιμα νερά παρακείμενου ξεροπόταμου. Η αποξήρανση του ξεροπόταμου άλλαξε και την ονομασία της περιοχής  και έκανε αυτή την έκφραση νεκρή και άγνωστη σε μας τους νεότερους.
Τα παραπάνω επιχειρούν να δείξουν την φυσιολογική εξέλιξη της γλώσσας η οποία είναι στοιχείο προόδου. Όμως, είναι άλλο πράγμα αυτή η εξέλιξη κι άλλο η κατά συρροή και κατά σύστημα αλλοίωση της γλώσσας με τη χρήση εξελληνισμένων «αμερικανισμών» (σσ:ο αυθαίρετος αυτός όρος θα αναλυθεί εκτενέστερα παρακάτω). Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα να λέει κάποιος «πάω στο σινεμά» χρησιμοποιώντας την γαλλική έκφραση της λέξης «κινηματογράφος» (λέξη που η ελληνική γλώσσα «εξήγαγε» στο εξωτερικό και, ως αντιδάνειο, την «εισήγαγε» πίσω μεταφρασμένη) κι άλλο να μιλά για «νταούνιασμα» (βίαιος «εξελληνισμός» αγγλικής έκφρασης). Κι αυτό γιατί στην πρώτη περίπτωση, η λέξη «σινεμά» έχει μπει πια στη γλώσσα μας μετά από χρήση πολλών δεκαετιών καθώς δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις για να περιγράψουν τον όρο, ενώ ο βαρβαρισμός γίνεται μάλλον για να δείξει μια «διαφοροποίηση» των νέων παιδιών σε σχέση με τους μεγαλύτερους και μη μυημένους στην «γλώσσα» αυτή, όταν, μάλιστα, για να περιγραφεί η ζητούμενη έννοια υπάρχουν πλήθος ελληνικών και πολύ καθημερινών λέξεων (έτσι πρόχειρα σταχυολογώντας, μπορεί κάποιος να αναφέρει τις λέξεις: μελαγχολία, ακεφιά, βαρεμάρα).

Εξάλειψη της κριτικής σκέψης
Η επίθεση αυτή δεν είναι καθόλου ξεκομμένη από το κοινωνικό γίγνεσθαι και δεν αφορά μόνο τους φιλόλογους ή κάποιους εξειδικευμένους γλωσσολόγους. Αφορά -και πρέπει να αφορά- πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους και γενικότερα το λαό. Γιατί επιχειρείται ο ευνουχισμός μιας πλούσιας σε έννοιες γλώσσας και η αντικατάσταση της από μια απλοϊκή γλώσσα η οποία το μόνο που εξασφαλίζει είναι η όπως-όπως συνεννόηση μεταξύ των ανθρώπων σε ζητήματα καθημερινότητας και μόνο.
Στην βαρβαρική αυτή διάλεκτο δεν θα βρει κανείς, όσο κι αν ψάξει, φράσεις που να περιγράφουν έννοιες και αξίες. Αυτό δεν γίνεται τυχαία. Με τον μανδύα της «προόδου» επιχειρείται να φτωχύνει το λεξιλόγιο και κατ’ επέκταση να εκλείψει κάθε απόπειρα κριτικής σκέψης καθώς κριτική σκέψη δεν παράγεται από ανθρώπους που παπαγαλίζουν.

«Γλώσσα» made by US (και όχι μόνο) Αrmy
Το πείραμα εφαρμόστηκε πιλοτικά στις ΗΠΑ εδώ και πολλές δεκαετίες με θεαματικά αποτελέσματα. Σταδιακά, άρχισε η εξαγωγή του σε άλλες χώρες.
Πρώτοι διδάξαντες είναι οι Αμερικάνοι οι οποίοι, με το πρόσχημα της «ταχύτητας» και της «εξοικονόμησης χρόνου», έχουν αφυδατώσει την αγγλική γλώσσα χρησιμοποιόντας συντμήσεις και αρχικά λέξεων ή όρων.
Δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν πως τα αρχικά B.L.R. σημαίνουν «Beyond Local Repair» («Πέραν Τοπικής Επισκευής», δηλαδή «για πέταμα»), όρος που πρωτοχρησιμοποιήθηκε, χάριν συντομίας, από τους τεχνικούς του στρατού. Ούτε, βέβαια, όλοι οι πολίτες των ΗΠΑ γνωρίζουν επακριβώς τι σημαίνουν πολλά αρχικά που καθημερινά χρησιμοποιούν (FBI, IRS, NYPD, DC κ.α.) αν και οι περισότεροι έχουν απλά μια αχνή ιδέα για τις παραπάνω έννοιες.
Μια που αναφέρθηκε ο στρατός, καλό είναι να σημειωθεί πως παρόμοιες συντμήσεις και βιασμός της οποιασδήποτε γλώσσας είναι πολύ προσφιλείς μεταξύ των όπου γης στρατιωτικών, οι οποίοι, χάριν «εξοικονόμισης πολύτιμου χρόνου», ενθαρύνουν -και επιβάλλουν- την χρήση «φραγκολεβαντίνικων» και εν πολλοίς ακατανόητων για τους μη μυημένους όρων. Καθόλου συμπτωματικό δεν είναι πως το προηγούμενο αρκτικόλεξο «B.L.R.» χρησιμοποιείται κατά κόρο από στρατιωτικούς, είτε αυτούσιο («το όχημα είναι B.L.R.» ή επί το…λαϊκότερο «Μπιέλα») είτε στην ελληνική του εκδοχή («το όχημα είναι Π.Π.Ε.» δηλαδή «Πέραν Περαιτέρω Επισκευής)!
Οσοι υπηρέτησαν την θητεία τους, θα θύμουνται τέτοιες φράσεις και μυριάδες ανάλογες όπως «Α Σι Μί» (Αριθμός Στρατολογικού Μητρώου), «Κα Ψι Μί» (Κέντρο Ψυχαγωγίας Μονάδος), «Ημι ανάς» (ημιανάπαυση), «Προσ'χή» (ενίοτε προφέρεται και «Προσ'χούπ», ανάλογα με τον τόπο καταγωγής του εκφωνούντος), «ΑΥΔΜ» (Αξιωματικός Υπηρεσίας Διανυκτέρευσης Μονάδος), «Είσαι ο....; Και λέγεσαι....;» και μια τεράστια γκάμα ανάλογων άναρθρων συνήθως κραυγών που εκφέρονται από ανθρώπους τόσο πολύ «απασχολημένους» με το «καθήκον» ώστε να μην βρίσκουν τον... χρόνο να μιλήσουν ανθρώπινα. Στο σημείο αυτό, οι όποιοι συνειρμοί της στρατοκρατικής νοοτροπίας με την συντήρηση και -πολλές φορές- την οπισθοδρόμηση- εναπόκεινται στην κρίση του καθενός.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, ας παρατηρήσουμε λίγο περισσότερο αυτή την ιδιότυπη «νεοελληνική» γλώσσα. Βλέπουμε πως είναι γεμάτη από «αμερικανισμούς», δηλαδή από μηχανιστική μεταφορά αμερικάνικων φράσεων στην ελληνική ή -ακόμα χειρότερα- σε μια «μικτή» διάλεκτο που περιέχει ανακατεμένες ελληνικές και αγγλικές λέξεις (πχ: «είμαι down», «κάνω connection», «έχω φάει flash», «κάνω delete» κλπ).
Αργά, αλλά σταθερά οι ελληνικές λέξεις ελαττώνονται ενώ οι αγγλικές πληθαίνουν έτσι ώστε σε λίγα χρόνια ενδέχεται η «ελληνική» γλώσσα να περιέχει το πολύ 20% πραγματικά ελληνικών λέξεων. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν σημαντική συνεισφορά σ’ αυτό καθώς συντμήσεις και αρκτικόλεξα καθημερινής χρήσης μπαίνουν πια και στον προφορικό λόγο κυρίως των νέων παιδιών. Χαρακτηριστικά είναι το «ΛΟΛ» ((από το Laughing Out Loud: Ξεκαρδίζομαι στα γέλια) και το «Ω Μι Τζι» (από το Oh My God: Ω Θεέ μου).
Στόχος: ο ευνουχισμός της σκέψης
Τα παραπάνω στοιχειοθετούν έναν ιδιότυπο γλωσσικό ιμπεριαλισμό[1] ο οποίος αρχίζει ήδη να έχει πολλαπλές επιπτώσεις στον τρόπο σκέψης, στην κουλτούρα, στην κοσμοαντίληψη και, φυσικά, στον τρόπο ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Στο σημείο αυτό, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε πως η γλώσσα είναι μέσο επικοινωνίας, μια σύμβαση για να μπορούμε να συννενοούμαστε. Οι λέξεις αντανακλούν νοήματα και πολλές φορές περιγράφουν εν συντομία ολόκληρες κοινωνικές καταστάσεις (π.χ. «κοινωνικό σύστημα», «τρόπος παραγωγής» κλπ.).  Συνεπώς ως περιεχόμενο κουβαλούν ένα ιστορικό πολιτικό, πολιτιστικό και μορφωτικό φορτίο και υπό αυτή την έννοια φανερώνουν το επίπεδο των ανθρώπων, την ιστορική, την πολιτική και πολιτιστική τους συνείδηση, το μορφωτικό τους επίπεδο. Ο άνθρωπος όλα αυτά τα εκφράζει με λέξεις. Άρα, η γλωσική αλλοίωση έχει μια αμφίδρομη λειτουργία. Η καθυστέρηση των ανθρώπων αντανακλάται με λέξεις και λέξεις σαν αυτές που περιγράψαμε παραπάνω ευνοούν αυτή την καθυστέρηση. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν κάποιος τις  χρησιμοποιεί νομίζοντας πως τονίζουν το «εγώ» του, τη «μαγκιά» του και ένα στυλ που τον κάνει να υπερέχει από την πλειοψηφία, αν και συνήθως αυτή η «υπεροχή» βρίσκεται μόνο μέσα στη φαντασία του.
Άρα, η αφυδάτωση και ο εκβαρβαρισμός της ελληνικής γλώσσας στοχεύουν στον ευνουχισμό της σκέψης των λαϊκών στρωμάτων. Με άλλα λόγια, η εργατική τάξη δέχεται ολομέτωπη επίθεση αλλοίωσης των πολιτισμικών-πολιστικών-κοινωνικών χαρακτηριστικών της μέσω της γλώσσας. Φυσικά, η επίθεση δεν αφορά μόνο τη γλώσσα, αλλά αυτή η πτυχή της είναι η πιο καίρια και η πιο αποτελεσματική.
Οι «προαγωγοί» της «νεοελληνικής γλώσσας»
Πολλοί είναι οι εγχώριοι «προαγωγοί» αυτής της διαλέκτου. Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν εκδότες περιοδικών και ιστοσελίδων lifestyle καθώς και παραγωγοί ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών. Μέσα από αυτά λανσάρουν το στυλάκι του «αμφισβητία» κατακρεουργώντας εκτός των κοινωνικών αξιών και την γλώσσα.
Συμπαραστάτες σ' αυτή την προσπάθεια είναι τα ΜΜΕ τα οποία σε οποιαδήποτε ενημερωτική ζώνη προβάλλουν τέτοιες απόψεις σαν «προοδευτικές». Βέβαια, οι εκπομπές που έχουν γίνει το πρώτο βήμα παρουσίασης αυτής της «γκλαμουριάς» είναι τα «μεσημεριανάδικα» και τα «πρωινάδικα» χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι υπόλοιπες εκπομπές ή τα δελτία ειδήσεων δεν αποτελούν βήματα βιασμού και κακοποίησης της ελληνικής γλώσσας.
Απόδέκτες «υψηλού κινδύνου»
Αποδέκτες αυτής της γλωσσικής επίθεσης είναι τα λαϊκά στρώματα. Ωστόσο κάποιοι μπορούν να ενταχθούν στις «ομάδες υψηλού κινδύνου».
Πρώτος στόχος είναι, όπως εξυπακούεται, η νεολαία, η οποία έχει την τάση να διαφοροποιείται ποικιλότροπα από το «κατεστημένο» και καθώς είναι ακόμη απαίδευτη ή υπό εκπάιδευση αποτελεί τον «πυλό» πάνω στον οποίο οι «κύριοι» αυτοί μπορούν να γράψουν ό,τι θέλουν. Ετσι, δέχεται ευκολότερα  αυτή την «απλούστευση» της γλώσσας, είτε γιατί τη θεωρεί στοιχείο προόδου και εξέλιξης, είτε γιατί έτσι διαμορφώνει τους δικούς της κώδικες συμπεριφοράς που τη διαφοροποιούν από το «κατεστημένο».
Οι νεοι βρίσκονται στην ψηλότερη κλίμακα κινδύνου καθώς δέχονται ολομέτωπη επίθεση σε κάθε φάση της κοινωνικής τους δραστηριότητας. Αν σ΄αυτά προστεθεί και η ενασχόληση ενός σημαντικού τμήματος των νέων με την πληροφορική, τότε το πρόβλημα παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις καθώς οι γνώστες της πληροφορικής έχουν διαμορφώσει μια ιδιότυπη γλώσσα η οποία, περιλαμβάνοντας πολλές αγγλικές ή «φραγκολεβαντίνικες» ορολογίες, τους εθίζει ασυναίσθητα στη χρήση της «βαρβαρικής» γλώσσας.
Στην αμέσως επόμενη κλίμακα περιλαμβάνεται το σύνολο σχεδόν των τηλεθεατών. Φυσικά, πρώτες στη λίστα είναι κάποιες κατηγορίες που -εκ των πραγμάτων- ξοδεύουν πολύ χρόνο στο σπίτι (νοικοκυρές, συνταξιούχοι, ηλικιωμένοι) και εκτίθενται σε υπερβολικές «δόσεις» τηλεοπτικών απορριμάτων όπως: «ενημερωτικές» εκπομπές («ριάλιτι σώου»), πρωινές εκπομπές, δελτία ειδήσεων συγκεκριμένων καναλιών που έχουν αναγάγει σε αποκλειστικές «ειδήσεις» τα κουτσομπολιά, τις διαστροφές και τον ανθρώπινο πόνο εκθέτωντας σε παράθυρα τον κάθε αναξιοπαθούντα «άνθρωπο της διπλανής πόρτας».
Αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως όλοι οι υπόλοιποι που κάνουν «λελογισμένη χρήση» της τηλεόρασης δεν εκτίθενται σε τέτοιους κινδύνους. Ομως, η παραπάνω κατηγορία δέχεται -πολλές φορές υποσυνείδητα κάνοντας ταυτόχρονα κάποια άλλη ασχολία- υπερβολικές «δόσεις» έτσι ώστε να διαμορφώνει συνείδηση αποκλειστικά και μόνο με βάση τα όσα άκουσε από την τηλεοράση, πολλές φορές μιμούμενη ακόμα και τις ίδιες φράσεις και το ύφος των παρουσιαστών.
 
Ο ρόλος της τηλεόρασης
Πρέπει εδώ να τονιστεί πως καμμιά τηλεοπτική εκπομπή δεν είναι πλέον «αθώα». Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, που ελέγχουν τα ΜΜΕ, έχουν φροντίσει να «περικυκλώσουν» τον τηλεθεατή από όλες τις πλευρές. Του δίνουν «ό,τι τραβάει η ψυχή του»:
· πολιτικές εκπομπές και εκπομπές λόγου («talk shows») οι οποίες στο σύνολο τους αναγάγουν σε «είδηση» όχι τα πολιτικά γεγονότα αλλά τα παραπολιτικά κουτσομπολιά,
· καθαρά κουτσομπολιά πάσης φύσεως μέσα από τα δελτία «ειδήσεων», · εγχώριες σαπουνόπερες με θέμα τη «χλιδάτη» ζωή των πλουσίων, έτσι για να «ξεχνιέται» από τα προβλήματα του,
· σαπουνόπερες εισαγώμενες από τις χώρες του τρίτου κόσμου (και εσχάτως την Τουρκία) με ανάλογα «χλιδάτα» μελοδραματικά σενάρια,
· «reality show» (διαβάζεται και «Ρε Αλήτη Σώου» σύμφωνα με τον πολύ δόκιμο όρο ενός καλλιτέχνη της σάτυρας, του Γιάννη Ζουγανέλη) που δείχνουν «ανθρώπους της διπλανής πόρτας» να μαλώνουν και να αλληλοβρίζονται, έτσι για να βλέπει ο τηλεθεατής πως «υπάρχουν και χειρότερα» και να μακαρίζει τη δική του «τύχη»,
· εκπομπές με έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο, έτσι για να ξυπνούν τα ταπεινά ένστικτα και, τέλος,
· διαφημήσεις παντός τύπου.
Παιδιά: Από μικρά «στα βάσανα»
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στα μικρά παιδιά που αφήνονται να παρακολουθούν τηλεόραση είτε γιατί οι γονείς τους τη θεωρούν σαν εύκολη λύση για να τα κρατούν ήσυχα, είτε για να βρουν οι ίδιοι κάποιες στιγμές ησυχίας ή τον χρόνο να ασχοληθούν με τις δουλειές του σπιτιού.
Αυτά τα παιδιά δέχονται τεράστια πλύση εγκεφάλου στην πιο τρυφερή και κρίσιμη ηλικία. Από τη μία δέχονται την ωμή βία από τα περισσότερα «παιδικά προγράμματα» με κινούμενα σχέδια (τα οποία πλέον στη θέση του «Μίκυ Μάους» ή του «Μπαγκς Μπάνυ» έχουν βάλει διαστημικούς «ήρωες» με τερατώδη μορφή οι οποίοι εξολοθρεύουν στρατιές ακόμα πιο κακόμορφων, «μεταλλαγμένων» και μοχθηρών «κακών»).
Ανάλογη φυσικά είναι και η «ελληνική γλώσσα» που συνοδεύει τα συγκεκριμένα μεταγλωτισμένα προγράμματα «διδάσκοντας» στα μικρά παιδιά βίαιες έννοιες («θα μεταλλαχθείς», «θα πεθάνεις», «θα εξοντωθείς», «θα σε καταστρέψω», «θα σε συντρίψω» κλπ) και φυσικά τα εισάγει στην «φραγκολεβαντίνικη» γλώσσα.
Από την άλλη, τα παιδιά εκτίθενται στον κίνδυνο των διαφημίσεων που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας βομβαρδισμός μηνυμάτων με στόχο το υποσυνείδητο. Αν κι αυτός είναι σημαντικότατος παράγοντας, ωστόσο ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τα παιδιά δεν είναι η παρακολούθηση της πληθώρας των σεξουαλικών μηνυμάτων που γίνονται για να τραβήξουν την προσοχή των ενηλίκων πάνω σε κάποιο προϊόν.
Μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η εύκολη λήψη και αφομοίωση φράσεων «κλισέ» οι οποίες περιέχονται σε κάθε διαφήμηση, ανεξάρτητα, βέβαια, από το είδος του προϊόντος. Για να μην αναφέρουμε συγκεκριμμένες διαφημίσεις προϊόντων των οποίων τα μηνύματα έγιναν συνθήματα για τα μικρά παιδιά, ας θυμηθούμε την εκλογική διαφήμιση της ΝΔ το 2000 με το σλόγκαν «υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε». Ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα που είχε σε ενήλικες ψηφοφόρους στους οποίους ουσιαστικά απευθυνόταν, αυτό το μουσικό μήνυμα έκανε κυριολεκτικά θραύση σε παιδιά ηλικίας από 3 μέχρι και 16 ετών τα οποία σε κάθε στιγμή το διασκεύαζαν κατά το δοκούν και ζητούσαν εν χορώ από τους γονείς τους διάφορα είδη. Π.χ.: «υπάρχει στο ψυγείο πορτοκαλάδα και τη θέλουμε», ή «έφτιαξε η μαμά μακαρονάδα και τη θέλουμε» (σσ: αυτή είναι μια πρόχειρη σταχυολόγηση του πλήθους των διασκευών που έγιναν). Αυτό το παράδειγμα είναι ενδεικτικό του επιρρεασμού των παιδιών από τη τηλεόραση αλλά και της διαμόρφωσης ενός λεξιλογίου που καθορίζεται από αυτή.
Οι...«απρόσβλητοι»
Μιλώντας για τους αποδέκτες του γλωσσικού ιμπεριαλισμού, θα ήταν παράληψη να μην αναφερθούμε σε μια τελευταία κατηγορία: αυτούς που θεωρούν πως έχουν μεγαλύτερες αντιστάσεις από τους υπόλοιπους στην αφυδάτωση της γλώσσας. Ανθρώπους συνήθως υψηλού μορφωτικού επιπέδου, με σταθερές αξίες και αρχές. Ανθρώπους του πνεύματος, της τέχνης και της διαννόησης (με την σωστή έννοια των παραπάνω όρων).
Ισως ακουστεί υπερβολικό, αλλά αυτή είναι από τις πιο ευάλωτες κατηγορίες για τον απλούστατο λόγο ότι, έχοντας επίγνωση των ικανοτήτων τους, θεωρούν τον εαυτό τους «θωρακισμένο» απέναντι στον γλωσσικό ιμπεριαλισμό. Κι όμως, αυτή η κατηγορία είναι εκείνη που με μεγάλη ευκολία αναπαράγει και διασπείρει τη «φραγκολεβαντίνικη»[2] γλώσσα. Με τη μορφή ανεκδότων και ειρωνικών σχολίων, οι άνθρωποι αυτοί αναπαραγάγουν συνεχώς τις γλωσσικές ακαθαρσίες. Παράλληλα, υιοθετούν στο λεξιλόγιο τους πολλές από αυτές έχοντας την εντύπωση πως τις διακομωδούν.
Στην ουσία, δεν κάνουν λιγότερο κακό στη γλώσσα που νομίζουν ότι υπερασπίζουν από εκείνους που, από άγνοια ή από έλλειψη αντιστάσεων, πέφτουν θύματα του γλωσικού ιμπεριαλισμού.
 
Ο ρόλος του σχολείου
Αποφασιστικός παράγοντας ανάσχεσης του γλωσσικού ιμπεριαλισμού μπορεί να γίνει η Παιδεία. Δυστυχώς, από τη μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας, όσοι διαχειρίζονται το εκπαιδευτικό σύστημα (υπουργείο Παιδείας, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, κοσμοπολίτες πανεπιστημιακοί) συμβάλλουν στην αφυδάτωση της γλώσσας με υπεραπλουστεύσεις που γίνονται στο όνομα της «εξέλιξης» της και ρίχνουν νερό στο μύλο των προαγωγών της (από τις χαρακτηριστικότερες είναι η πρόταση για χρήση των greeklish[3] ως επίσημης εναλλακτικής γραφής  και η θέσπιση της Αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας του ελληνικού κράτους που προτάθηκαν κατά καιρούς από μεγαλόσχημους κοσμοπολίτες).
Αλλεπάληλες «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις» εισάγουν αλληλοαναιρούμενα παιδαγωγικά συστήματα που δοκιμάστηκαν στην αλλοδαπή και εγκαταλήφθηκαν. Οι προοδευτικοί όλων των αποχρώσεων  παγιδεύτηκαν από την ίδια τους την αγωνία να αποδείξουν την προοδευτικότητα τους. Έτσι, η επιβεβλημένη εγκατάληψη του αυταυρχικού εκπαιδευτικού μοντέλου που ίσχυε μέχρι τη δεκαετία του ’70, με τον πρόχειρο τρόπο που έγινε, τους έκανε «να πετάξουν από τη μπανιέρα μαζί με τα βρωμόνερα και το ίδιο το παιδί». Δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς «ειδικός» για να αξιολογήσει αυτές τις «μεταρρυθμίσεις».
Το «μοντέρνο» σχολείο βοηθά την αφυδάτωση της γλώσσας με τη συρρίκνωση της διδασκαλίας γραμματικής και συντακτικού έτσι ώστε οι σημερινοί νέοι να αγνοούν και τους πιο απλούς κανόνες σχηματισμού των λέξεων, των φράσεων ακόμα και στοιχειώδεις αρχές της ορθογραφίας.
Στο Δημοτικό Σχολείο οι κατευθύνσεις του εκπαιδευτικού συστήματος προωθούν  τη «φωτογραφική» μέθοδο εκμάθησης λέξεων. Ετσι, το παιδί εθίζεται στην απομνημόνευση και όχι στη συμμετοχική διαδικασία εκμάθησης.
Οι ίδιες κατευθύνσεις προάγουν την «παπαγαλία» σε βάρος της κριτικής σκέψης. Τα βιβλία των μαθηματικών, π.χ., δίνουν το παράδειγμα επίλυσης μιας άσκησης και στη συνέχεια θέτουν προς επίλυση ασκήσεις πανομοιότυπες με το παράδειγμα. Ετσι, το παιδί δεν έχει παρά να επαναλάβει μηχανιστικά τον τρόπο επίλυσης αλλάζοντας απλά τους αριθμούς.
Αλλά και στα υπόλοιπα μαθήματα το κλισάρισμα των μαθητών σε προκαθορισμένους τρόπους σκέψης είναι τρομακτικό. Το παλιό μάθημα της «Έκθεσης Ιδεών», που ονομάστηκε «Σκέφτομαι και Γράφω» και στη συνέχεια «Παραγωγή Γραπτού Λόγου», έχει μετατραπεί σε καταγραφή θεμάτων με τον τρόπο που προκαθορίζουν τα εγχειρίδια του υπουργείου Παιδείας. Αυτό δεν αλλάζει σε όλα τα επίπεδα του Σχολείου (Γυμνάσιο, Λύκειο) καθώς ακόμα και στις Πανελλαδικές Εξετάσεις δίνονται σαφή «μονοπάτια σκέψης» τα οποία αδυνατεί να παραβεί ο μαθητής για να μην βγει «εκτός θέματος».
Θα ήταν πολύ χρήσιμο ένα πείραμα: Να εξετάσει κανείς σε λεξιλόγιο και σε πλούτο ιδεών ανθρώπους που πριν το 1981 αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο ή ακόμα και από το Δημοτικό από τη μια και από την άλλη απόφοιτους Λυκείου μετά το 1981. Συνήθως, αυτοί που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία παρουσιάζουν καλύτερα αποτελέσματα από εκείνους που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία.
Φυσικά, η ελληνική κοινωνία με τα χρόνια δεν έχει «αποβλακωθεί». Το αντίθετο! Απλά, οι σημερινοί νέοι υστερούν συνήθως έναντι των παλαιότερων επειδή είχαν την ατυχία να πέσουν θύματα της εφαρμογής ευρωπαϊκών «εκπαιδευτικών μεθόδων» από νεόκοπους εκπαιδευτικούς «μεταρρυθμιστές». Γιατί, αυτές οι μέθοδοι έχουν εφαρμοστεί σε πολλές χώρες της «Εσπερίας» με αποτέλεσμα να παράγουν ανθρώπους με σχετική εξειδίκευση στο αντικείμενο της εργασίας τους αλλά με υποτυπώδεις ως πολύ φτωχές γενικές γνώσεις.
Σε τελική ανάλυση, το σχολείο υπηρετεί πιστά της ανάγκες κάθε κοινωνίας.
Στην περίπτωση μας, το ελληνικό σχολείο υπηρετεί πιστά το καπιταλιστικό μοντέλο της κοινωνίας μας. Οι κρατούντες θέλουν να «παράγει» πολίτες-εργάτες με στοιχειώδη μόρφωση για να χειρίζονται τα μέσα παραγωγής αλλά με υποτυπώδη γενική γνώση και με ανύπαρκτη κριτική σκέψη, καθώς όποιος μπορεί να «κρίνει», δεν μπορεί να ανεχτεί αυτή την κοινωνία και σκέφτεται την κατάργηση της. Και αυτή η σκέψη προκαλεί δράση, οπότε οι σκεπτόμενοι πολίτες είναι εν δυνάμει εχθροί της εκμεταλευτικής κοινωνίας.
Σε πολλά «αναπτυγμένα» κράτη που εφαρμόστηκε αυτό το μοντέλο έχει ήδη αποδώσει τέτοιους «καρπούς», χωρίς φυσικά οι λαοί αυτοί να υστερούν πνευματικά από άλλους. Απλά, έχουν την ατυχία να «δουλεύονται» περισσότερα χρόνια σ' αυτή την «κρεατομηχανή».
Αντί επιλόγου
Με την παραπάνω ανάλυση, επιχειρήσαμε να δείξουμε τον αναντικατάστατο ρόλο της γλώσσας στο ανέβασμα του πνευματικού, πολιτιστικού και πολιτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Ο γλωσσικός ιμπεριαλισμός, που περιγράψαμε, στοχεύει στη μετατροπή των εργαζόμενων σε «ζωντανά ρομπότ» τα οποία θα ζουν για να παράγουν αλλά δεν θα διεκδικούν τα αποτελέσματα του κόπου τους, πολύ απλά, επειδή δεν θα έχουν την κριτική ικανότητα να το κάνουν.
Σ' αυτό στοχεύει ο εκβαρβαρισμός της ελληνικής γλώσσας με την εισαγωγή νεολογισμών που περιγράφουν απλές έννοιες έτσι ώστε να περιοριστεί το λεξιλόγιο στα «απολύτως απαραίτητα» στα οποία δεν έχουν θέση έννοιες όπως «αντίσταση», «διεκδίκηση», «αγώνας».
Ετσι, λοιπόν, προβάλει επιτακτική η ανάγκη για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα η υπεράσπιση της γλώσσας, γιατί αυτή η υπεράσπιση είναι, τελικά, υπεράσπιση της κοινωνικής, πολιτιστικής και –εν τέλει- πολιτικής ανεξερτησίας τους.
Κάποιοι ίσως να αντιτείνουν πως προέχουν άλλοι πιο σημαντικοί και πιο «πολιτικοί» κοινωνικοί αγώνες. Ας λάβουν, όμως, υπόψη τους πως η αναγκαιότητα απόκρουσης του γλωσσικού ιμπεριαλισμού δεν μπαίνει σε αντιπαράθεση με κανέναν από τους άλλους κοινωνικούς αγώνες. Αντίθετα, τους βοηθά και βοηθιέται από αυτούς.
Ο αφελληνισμός της γλώσσας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μέλημα κάποιων ελάχιστων «πεφωτισμένων ειδικών». Επειδή ο γλωσσικός ιμπεριαλισμός στοχεύει τα πιο πρωτοπόρα και ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας, η απόκρουση του πρέπει να γίνει ταξικό καθήκον μας.
Σ’ αυτό τον τόπο δόθηκαν σημαντικοί αγώνες για το γλωσσικό ζήτημα. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο λαός υπερασπίσθηκε την πρόοδο της γλώσσας αποκρούοντας την «ελίτ» των «αρχαιόπληκτων» αστών που ήθελαν να αποκλείσουν την εργατική τάξη από τη γνώση. Σήμερα, οι λαός οφείλει να υπερασπιστεί την ίδια του την κατάκτηση από τους ίδιους αντιπάλους που, με το μανδύα του «προοδευτικού», επιχειρούν να βυθίσουν και πάλι την εργατική τάξη στην αμάθεια για να την ποδηγετούν.
Η υπεράσπιση της γλώσσας είναι υπεράσπιση της ίδιας της ελληνικότητας μας, η οποία δεν έχει καμμιά σχέση με την «ελληνικότητα» που διακυρήσσουν οι επαγγελματίες εκδότες «πιστοποιητικών εθνικών φρονημάτων». Η δική μας ελληνικότητα σχετίζεται με την υπεράπιση του ιδιαίτερου χαρακτήρα μας σαν λαού με τα προτερήματα και τα ελαττώματα του, σαν στοιχεία αναντικατάστατα μέσα στο συνεχές πολιτισμικό «πάρε-δώσε» των λαών. Μα πιο πολύ σχετίζεται με την υπεράσπιση της πνευματικής μας κληρονομιάς, μιας κληρονομιάς πλούσιας σε αξίες και ιδανικά για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Κι αυτό οφείλουμε να το υπερασπιστούμε γιατί -σε τελική ανάλυση- η μόνη κληρονομιά από τους πατεράδες μας και το μόνο κληροδότημα στα παιδιά μας είναι μια ζωή γεμάτη αξιοπρέπεια, αλτρουισμό και ηθικές αξίες και η ανάγκη να δίνει κανείς και τη ζωή του γι' αυτές τις αξίες έτσι ώστε να μπορέσει «ν' ανθρωπέψει ο άνθρωπος».


[1] Ο όρος «ιμπεριαλισμός» χρησιμοποιείται εδώ με την ερμηνευτική ιστορική του σημασία κι όχι για να περιγράψει τον σύγχρονο καπιταλισμό στο ανώτατό του στάδιο. Στο πλαίσιο αυτό:
ιμπεριαλισμός (γαλλ. λ. imperial < λατ. λ. imperium = κράτος, εξουσία, αρχή) : 1. η τάση κάποιου ατόμου ή κράτους για επέκταση της οικονομικής ή πολιτικής επιρροής του σε άλλα κράτη, η επεκτατική πολιτική 2. η πολιτική θεωρία που δικαιώνει την παραπάνω τάση.

[2] «Φραγκολεβαντίνικα» ή «Φραγκοχιώτικα» είναι η γραφή ελληνικών κειμένων με λατινικούς χαρακτήρες που συνηθιζόταν το Μεσαίωνα. Κατά μια εκδοχή, τα «Φραγκολεβαντίνικα» ορίζονται ως «ασυναρτησία, κορακίστικα, αλαμπουρνέζικα, ακατάληπτη γλώσσα, ασυνάρτητη»
[3] Τα Greeklish (Γκρίκλις), από τις λέξεις greek (ελληνικά) και english (αγγλικά), είναι ένα είδος γραφής ελληνικών με λατινικούς χαρακτήρες. Υποτίθεται πως δημιουργήθηκαν για να μπορούν οι Έλληνες της διασποράς -που στα πληκτρολόγια τους δεν είχαν ελληνικό αλφάβητο- να αλλληλογραφούν με φίλους στην Ελλάδα. Η διαφορά τους με τα «φραγκολεβαντίνικα», είναι πως τα κείμενα greeklish είναι μείγμα ατόφιων αγγλικών λέξεων και ελληνικών λέξεων που αποδίδονται με λατινικούς χαρακτήρες (π.χ: «ela re man. Pou xathikes yesterday?» το οποίο σε πολύ ελεύθερη μετάφραση αποδίδεται «Έλα ρε φίλε. Πού χάθηκες χθες;»)


Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/apopsin/%CE%B3%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82#ixzz5MYfkS1xk
Follow us: @alfavita on Twitter | alfavita.gr on Facebook