Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019

Η ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ ΗΘΙΚΉ ΜΠΟΧΑ, ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΣΜΌΣ, ΓΥΡΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΊΚΗ ΓΙΑ "ΑΣΕΛΓΕΙΑ ΣΕ ΑΝΩ ΤΩΝ 15 ΕΤΩΝ ΑΝΉΛΙΚΕΣ"


Η άποψή μου, όπως περίπου, νομίζω, και κάθε άλλου χωρίς κομματικές παρωπίδες συμπολίτη:
1.Αισχρός, τιμωρήθηκε κατά τον νόμο άλλωστε, μα και τέλειωσε πολιτικά νομίζω, ο πολιτευτής της ΝΔ- κι ας ήταν όχι 12χρονες που θεωρεί ο νόμος παιδιά, αλλά 16χρονες ή 17χρονες οι εκδιδόμενες με τις οποίες συνευρέθη προ ετών αυτός στην Μολδαβία….
2.Καθόλου λιγότερο αισχροί, ως σύνολο όχι ένας δυο μόνο, οι κυβερνώντες που, με ηθική αυτουργία των εντολέων τους ΕΕ/τραπεζιτών/ΔΝΤ/ΗΠΑ κλπ, όπως και οι προκάτοχοί τους, αφού εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό εμφανιζόμενοι σαν μνημονιοσχίστες και αφού επιπλέον έκαναν το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ναι σε κάθε λογής ξεπούλημα και νέα μνημόνια, ασελγούν βάναυσα πολιτικά, οικονομικά, εργασιακά, φορολογικά, εκμαυλιστικά, εκφοβιστικά, εκβιαστικά, εξαθλιωτικά και εθνοαποδομητικά, κατ΄εξακολούθηση επί σειρά ετών σε βάρος εκατομυρίων ανηλίκων κι ενηλίκων συμπολιτών μας.
Ειδεχθείς ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ εγκληματίες αυτοί που εκχώρησαν όλη την δημόσια περιουσία στους τοκογλύφους για 99 χρόνια!!!…
Και αποτρόπαια αισχροί και κοινωνικά εγκληματούντες όλοι τους μαζί, ΣΥΡΙΖΑ.ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, και πολιτικές τσόντες τους, όταν από κοινού, κατ΄επιταγή της σάπιας ελίτ των πλανηταρχών επέβαλαν πραξικοπηματικά όχι μόνο γάμους ομοφυλοφίλων μα και ΥΙΟΘΕΣΙΑ αθώων κι ανύποπτων, φυσιολογικών ΠΑΙΔΙΩΝ από τραβεστί!!! Νηπίων φυσικά πάμφτωχων, ορφανών, σε ηλικία παντελούς αδυναμίας έκφρασης γνώμης και επιλογής σεξουαλικού προτύπου-"γονέα"!...
Υιοθεσίας (μη γελιόμαστε κι εδώ) από εύπορους μόνο κατά τις απαιτήσεις του νόμου, όλα μόνο για πλούσιους...)
Κι όλα αυτά, όπως τα πάντα, παρά την πασίγνωστη ριζική αντίθεση της ουδέποτε ερωτηθείσας λαϊκής πλειοψηφίας
γι αυτά ή για μέγιστα εθνικά ζητήματα όπως η πραξικοπηματική ένταξη των Σκοπίων (μα και της Ελλάδας...) στο εγκληματικό ΝΑΤΟ και την οικονομική όψη του, την ΕΕ.
-Όσον αφορά την "επιεική από τους δικαστές" (όχι τάχα λόγω της ανέγγιχτης και από τους νυν κυβερνώντες σχετικής νομοθεσίας) ποινή :
Αφού λοιπόν η ισχύουσα (με ευθύνη και της νυν κυβ/σης) νομοθεσία δεν προβλέπει ίδιες ποινές για την νομική περίπτωση της "κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια εις βάρος ανηλίκων άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής" με τις πολύ βαρύτερες προβλεπόμενες ποινές "εις βάρος ανηλίκων κάτω των 13 ετών", αφού δηλαδή δεν διώκει ουσιαστικά σαν παιδεραστία όταν υπάρχει "εκούσια, επ΄αμοιβή" συνεύρεση με άτομα άνω των 15 ετών, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό:
Θα αλλάξει αυτή την νομοθεσία ο ΣΥΡΙΖΑ έστω τώρα λοιπόν, αφού βγάζει λάβρος τόσες ανακοινώσεις για δήθεν χαριστική ποινή;...
Γιατί άραγε, αν αυτό θεωρούν νομικά σωστό οι πάμπολλοι βαρύγδουποι νομικοί του, δεν το είχε βάλει ποτέ στον κυβερνητικό του σχεδιασμό;
Μήπως απλά τσιρίζει για να κερδίσει ψηφαλάκια τώρα;…
Γιατί γράφω παραπάνω για απαράδεκτη και χοντροειδέστατη πολιτικάντικη προπαγάνδα αν δεν υπάρξει κυβερνητική ευαισθησία αλλαγής του σχετικού νόμου; ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ, αντίθετα με την παραπληροφόρηση που επιχειρούν τα κέντρα κυβερνητικής προπαγάνδας, ΕΞΑΝΤΛΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΌΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΣΧΎΟΝΤΟΣ ΝΟΜΟΥ!!!
Όλες σχεδόν οι εφημερίδες το έγραψαν, όλοι οι δικηγόροι το ξέρουν, πως επιβλήθηκε η ΜΕΓΙΣΤΗ ποινή που προβλέπει ο νόμος για το συγκεκριμένο αδίκημα, με ό,τι συνέπειες μπορεί να δημιουργεί αυτό για την ύπαρξη και δράση κυκλωμάτων trafficking…


Κώστας Σ. Ντουντουλάκης

Άνεμος Αντίστασης: «Πίσω μου είναι οι οδοντόπαστες που το CNN λέει ότ...

Άνεμος Αντίστασης: «Πίσω μου είναι οι οδοντόπαστες που το CNN λέει ότ...: Ο δημοσιογράφος Μαξ Μπλούμενθαλ επισκέφθηκε το Καράκας στη Βενεζουέλα και με σειρά βίντεο αποδεικνύει ότι τα προϊόντα που τα δυτικά ΜΜΕ...

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Γιάννης Ραχιώτης, δικηγόρος: Τι κρύβει η «έκρηξη» ΜΚΟ και η μαζική στρατολόγηση επιστημόνων








Γιάννης Ραχιώτης, δικηγόρος: Τι κρύβει η «έκρηξη» ΜΚΟ και η μαζική στρατολόγηση επιστημόνων


Απάντηση Ραχιώτη με κείμενο στο Indymedia μετά την επίθεση εναντίον του από αντιεξουσιαστέςΠηγή: Δρόμος της Αριστεράς φύλλο 353 - 1/4/2017  Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο

Με αφορμή την πρόσφατη παραίτησή του από την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), η οποία συνοδεύτηκε από ένα κείμενο καταγγελίας για μετατροπή της σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ), συνδεδεμένη, μάλιστα, με τις «δραστηριότητες» του Σόρος, ο γνωστός δικηγόρος Γιάννης Ραχιώτης μίλησε στον Δρόμο για την ιστορία, τη δομή και τις εμφανείς και «αφανείς» στοχεύσεις των ΜΚΟ.
Κατά τον Γιάννη Ραχιώτη, «στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια εξαπλώνονται ταχύτατα τα δίκτυα των μεγάλων δυτικών ΜΚΟ», ενώ οι «ειδικότεροι πολιτικοί στόχοι της μαζικής στρατολόγησης επιστημόνων και της διάχυσης εκατομμυρίων», όπως χαρακτηριστικά τονίζει, «δεν γίνονται αμέσως εμφανείς».
Αν σας ζητούσε κάποιος να του ορίσετε τι είναι οι περίφημες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τι θα του απαντούσατε;
Σαν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ορίζονται ομάδες ιδιωτών οργανωμένες σε σωματειακή, εταιρική ή και άτυπη μορφή, που έχουν κοινό χαρακτηριστικό την εργολαβική διεκπεραίωση «προγραμμάτων», δηλαδή, πολιτικών με χρηματοδότηση τρίτων, συνήθως κάποιας κυβέρνησης, διεθνούς οργανισμού ή μεγάλης εταιρείας. Αυτό είναι που τις διαφοροποιεί αφενός από τα συνήθη σωματεία που επιδιώκουν ένα κοινωνικό σκοπό, στηριγμένα στη δράση των μελών τους και αφετέρου από τις εταιρείες που επιδιώκουν κέρδος από δική τους οικονομική δραστηριότητα. 
Συνήθως έχουν ελάχιστα μέλη, η διοίκηση είναι στο παρασκήνιο και δεν επιδιώκουν κέρδος, αλλά υλοποίηση πολιτικής. Μπορεί να απασχολούν εκατοντάδες ή χιλιάδες εργαζόμενους και να εκτελούν προγράμματα μεγάλης πολιτικής σημασίας με προϋπολογισμούς εκατομμυρίων που καταβάλλονται από τον χρηματοδότη.
Οργανώθηκαν πρώτα στις ΗΠΑ, ήδη από τα τέλη της 10ετίας του ’40 και στη συνέχεια εμφανίστηκαν και στις υπόλοιπες μεγάλες δυτικές χώρες. 
Μέχρι σήμερα παραμένουν αποκλειστικά δυτικό ανεπίσημο εργαλείο άσκησης πολιτικής. Σχεδόν όλες συνδέονται – οικονομικά ή πολιτικά – με κυβερνήσεις ή θεσμούς της Δύσης. Εννοείται ότι υπάρχουν και κάποιες μικρές ΜΚΟ που σκοπός τους είναι ο βιοπορισμός των ιδρυτών τους ή η πραγματική υλοποίηση ενός κοινωφελούς σκοπού, αλλά αυτές είναι λίγες και η πολιτική τους σημασία αμελητέα.
Υπάρχουν και σωματεία ή οργανώσεις που ξεκίνησαν με άλλο στόχο και σκοπό και στην πορεία έγιναν ΜΚΟ;
Σε αρκετές χώρες, εκτός από τις οργανώσεις που ιδρύθηκαν ως ΜΚΟ, υπήρξαν και άλλες που μετατράπηκαν σε ΜΚΟ. Πρόκειται συνήθως για σωματεία που ενώ ιδρύθηκαν για την επιδίωξη, με τη δράση των μελών τους, κάποιου κοινωνικού σκοπού, άρχισαν να αναλαμβάνουν εργολαβικά ή να κατασκευάζουν οι ίδιες πολιτικά «επιλέξιμα προγράμματα» για χρηματοδότηση, από κάποια κυβέρνηση ή υπερεθνικό (δυτικό πάντα) οργανισμό…
Μπορεί να πει κανείς ότι σε αυτήν την κατηγορία εντάσσεται και η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ);
Δυστυχώς, τέτοια είναι και η περίπτωση της ΕΕΔΑ, ενός σωματείου που ιδρύθηκε πριν περίπου 80 χρόνια και από τη διοίκησή του πέρασαν αρκετοί φιλελεύθεροι – δημοκρατικοί ακαδημαϊκοί και νομικοί, που εξέφραζαν θέσεις υπέρ του αστικού εκσυγχρονισμού και της κατοχύρωσης ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Ως μειοψηφία πάντα, τις τελευταίες δεκαετίες, εκλέχθηκαν κατά καιρούς στη διοίκησή της κάποιες ριζοσπαστικές φωνές.
Εσείς πότε εμπλακήκατε με την ΕΕΔΑ και πότε διαπιστώσατε ότι άρχισαν να αλλάζουν τα χαρακτηριστικά και οι στόχοι της;
Εκλέχθηκα αναπληρωματικό μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου το 2008, αλλά αποστασιοποιήθηκα γρήγορα και φυσικά δεν έθεσα ξανά υποψηφιότητα, όταν είδα ότι η πλειοψηφία της διοίκησης άρχιζε από τότε να προσανατολίζεται στην ανάληψη χρηματοδοτούμενων «προγραμμάτων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της κυβέρνησης, συγκροτώντας τον ανάλογο μηχανισμό για τη διεκπεραίωσή τους. Στα επόμενα χρόνια η ανάληψη προγραμμάτων και εν γένει χρηματοδοτούμενων από τρίτους ενεργειών έγινε σημαντικό μέρος της δραστηριότητάς της και, φυσικά, προσαρμόστηκε η πολιτική της σε θέματα και κατευθύνσεις που δεν έθιγαν τους χρηματοδότες ή δεν έρχονταν σε αντίθεση με τους πολιτικούς στόχους των προγραμμάτων για τα οποία πληρωνόταν. Για να το πω με ένα (πραγματικό) παράδειγμα, όταν η Ένωση χρηματοδοτείται από το δίκτυο οργανώσεων του Σόρος, δεν γίνεται ταυτόχρονα να περιμένει κανείς να καταδικάσει τα πογκρόμ κατά των αριστερών, των ρωσόφωνων και των εθνικών μειονοτήτων που διεξάγει το φιλοναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας το οποίο υποστηρίζεται ανοιχτά από τον Σόρος.
Αυτός ήταν ο λόγος που με υποχρέωσε να αποχωρήσω ακόμη και από απλό μέλος της ΕΕΔΑ: Διάβασα στις ανακοινώσεις της, στο site της, ότι άρχισε να παίρνει χρηματοδοτήσεις ακόμη και από το δίκτυο του περιβόητου Σόρος, είτε απευθείας από την κεντρική οργάνωση το «Open SocietyFoundation– OSF», είτε από τη θυγατρική του στην Ελλάδα το «Solidarity now-Αλληλεγγύη».

Το OSF του Σόρος τι ακριβώς κάνει, τι προωθεί και πώς;
Είναι γνωστό ότι το OSF και οι θυγατρικές του, δραστηριοποιούνται εδώ και περίπου 25 χρόνια στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, πλην της Ρωσίας, από την οποία εκδιώχθηκαν πριν λίγα χρόνια. Στόχος τους είναι η διαπαιδαγώγηση, κυρίως της μορφωμένης νεολαίας, στις σύγχρονες «δυτικές αξίες», δηλαδή, στο νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση και προπαντός η υπονόμευση και ανατροπή οποιασδήποτε κυβέρνησης ή θεσμού δεν υποτάσσεται πλήρως σε αυτές τις «αξίες». Με απλά λόγια, δεν υπακούει χωρίς επιφυλάξεις στον τοπικό πρέσβη των ΗΠΑ. Η δράση του ήταν απροκάλυπτη στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς, στο ουκρανικό πραξικόπημα του 2014 και πρόσφατα στις προσπάθειες αποσταθεροποίησης της κατάστασης στη FYROM. Στην τελευταία, οι παρεμβάσεις του για την ανατροπή της κυβέρνησης και τη χειραγώγηση του αλβανικής καταγωγής πληθυσμού, έχουν προκαλέσει τέτοιες αντιδράσεις που έφτασαν μέχρι τη δημιουργία, από διανοούμενους και δημοσιογράφους, κίνησης με επωνυμία «STOP OPERATIONSOROSSOS». Ουσιαστικά, πρόκειται για την πολιτική των ΗΠΑ ελάχιστα καλυμμένη με το ανεπίσημο περιτύλιγμα του OSF.
Στην Ελλάδα, πάντως, μόλις τα τελευταία χρόνια έχουμε αρχίσει να ασχολούμαστε σοβαρά με τις ΜΚΟ…
Στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια εξαπλώνονται ταχύτατα τα δίκτυα των μεγάλων δυτικών ΜΚΟ. Εγκαθιστούν θυγατρικά σχήματα τα οποία στη συνέχεια ιδρύουν άλλες ΜΚΟ με διάφορους προσχηματικούς σκοπούς ή αναλαμβάνουν τον έλεγχο υφιστάμενων ΜΚΟ ή σωματείων, μέσω χρηματοδότησης προγραμμάτων ή θέσεων εργασίας. Έτσι δημιούργησαν ένα δίκτυο εκατοντάδων ΜΚΟ με χιλιάδες εργαζόμενους, όλοι με ολιγόμηνες ανανεόμενες συμβάσεις, ώστε να τους κρατούν διαρκώς εξαρτημένους και πειθαρχημένους, στη μεγάλη πλειοψηφία τους με υψηλή μόρφωση και πολύγλωσσους. Το αντικείμενο της εργασιακής τους απασχόλησης είναι κατά κύριο λόγο προσχηματικό και δεν φαίνεται να ενδιαφέρει πραγματικά τους χρηματοδότες: κάποιου είδους «καταγραφή», «συνηγορία», νομική «υποστήριξη», «strategic litigation» και άλλα ανάλογα συμπαθή μεν, ασαφή δε.
Δηλαδή, μιλάμε για μια ιδιότυπη στρατολόγηση ανθρώπων και δη υψηλού επιπέδου για την υπηρέτηση συγκεκριμένων στόχων;
Όπως συνέβη και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που βίωσαν παλαιότερα ανάλογη «έκρηξη» ΜΚΟ, οι ειδικότεροι πολιτικοί στόχοι αυτής της μαζικής στρατολόγησης επιστημόνων και της διάχυσης εκατομμυρίων δεν γίνονται αμέσως εμφανείς. Η στήριξη της πολιτικής της Ε.Ε. για το προσφυγικό, που αφορά πλέον λιγότερους από 50.000 πρόσφυγες, δεν είναι επαρκής εξήγηση γι’ αυτό το πράγματι τεράστιο δίκτυο ΜΚΟ που στήνεται μπροστά στα μάτια μας. 
Βέβαια, η οικονομική εξάρτηση και η διαπαιδαγώγηση χιλιάδων νεαρών επιστημόνων στις αξίες του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης είναι σημαντική από μόνη της, αλλά μάλλον πρέπει να περιμένουμε ότι θα δούμε περισσότερα.

Μέλι: Το Νέκταρ των Θεών & το «Βουλγάρικο» μέλι

Μέλι: Το Νέκταρ των Θεών & το «Βουλγάρικο» μέλι: Πολλές φορές ο σύγχρονος καταναλωτής αναρωτιέται πως είναι δυνατόν ένα εισαγόμενο μέλι στα ράφια των αλυσίδων λιανικής να πωλείται σε πολύ φτηνές τιμές (3 περίπου Ευρώ το μισό κιλό) όταν ένα αντίστ…

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

Μας πάνε «καρφί» για διαμελισμό - Μεγάλο αφιέρωμα του BBC στην «"αόρατη μειονότητα" της Ελλάδας, τους "Μακεδόνες"»

Μείζον θέμα για Ελλάδα έχει αρχίσει να δημιουργείται από μπαράζ δημοσιευμάτων και προπαγανδιστικών επιχειρήσεων ξένων κέντρων. 
Με κεντρικό τίτλο "Η αόρατη μειονότητα της Ελλάδας, οι Μακεδόνες Σλάβοι" το BBC μας προϊδεάζει πως oι επιχειρήσεις διαμελισμού της χώρας, μόλις ξεκίνησαν και τα χειρότερα θα τα βρούμε μπροστά μας.
Το ρεπορτάζ του BBC είναι μονάχα ένα ακόμη, που έρχεται να προστεθεί σε αυτά Ελβετών, Γερμανών, που σε συμπαιγνία με το "Ουράνιο Τόξο" γκριζάρουν ολόκληρη την επικράτεια της βόρειας Ελλάδας με στόχο την μελλοντική απόσχιση της.
Μάλιστα η δημιουργία "μακεδονικής μειονότητας" εντός Ελλάδας θα είναι το δεύτερο βήμα - το πρώτο έγινε με την δημιουργία "Βόρειας Μακεδονίας" στο δρόμο προς την ολοκλήρωση του σχεδίου διαμελισμού, ειδικά αν Ρωσία και ΗΠΑ συμφωνήσουν σε αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια κατά μήκος των εθνοτικών γραμμών και με βάση τα εθνικά κριτήρια όπως αναφέραμε και χτες.
Μάλιστα το BBC έχει πάρει και συνεντεύξεις από υποτιθέμενα μέλη της "μακεδονικής μειονότητας" της Ελλάδας προκειμένου να τεκμηριώσει τους ανθελληνικούς ισχυρισμούς.
Συγκεκριμένα στο ρεπορτάζ του το BBC αναφέρει:
"Επικυρώνοντας την συμφωνία με την νεοσυσταθείσα "Βόρεια Μακεδονία" η Ελλάδα έχει ρητά αναγνωρίσει την ύπαρξη "Μακεδονικής" γλώσσας και εθνότητας. Και ακόμη αρνείται την ύπαρξη της δικιάς της "Μακεδονικής" μειονότητας για δεκαετίες λέει η Μαρία Margaronis. Θα αλλάξει τώρα κάτι;
O κύριος Φωκάς ετών 92, ένας συνταξιούχος δικηγόρος μιλά ελληνικά αλλά με ένα ιδίωμα, η μητρική του γλώσσα είναι τα Μακεδονικά, μια σλαβική γλώσσα που σχετίζεται με τα Βουλγαρικά και την μιλούσαν στα Βαλκάνια για δεκαετίες. Μας ξεναγεί στο μοντέρνο σπίτι του γιου του στην βόρεια Ελλάδα και μας εξιστορεί μια ιστορία που πονάει, την ιστορία της μη αναγνωρισμένης σλαβικής μειονότητας της Ελλάδας.
Ο κύριος Φωκάς μας διευκρινίζει εξαρχής ότι είναι και τα δύο: εθνικά "Μακεδόνας" και Ελληνας πατριώτης. Εχει καλό λόγο να υπογραμμίζει την αφοσίωση του, για περίπου έναν αιώνα, οι "Μακεδόνες" στην Ελλάδα ήταν αντικείμενα υποψίας  καθώς η παρουσία τους δεν γινόταν αποδεκτή από κανέναν.
Οι περισσότεροι ήταν απρόθυμοι να μιλούν σε ξένους για την ταυτότητα τους. Για τους εαυτούς τους και τους άλλους, είναι γνωστοί απλά ως «ντόπιοι», που μιλούν μια γλώσσα που ονομάζεται «τοπική» (dopya).
Απουσιάζουν εντελώς από τα εγχειρίδια της σχολικής ιστορίας, δεν έχουν εμφανιστεί στις απογραφές από το 1951 (αναφέρθηκαν απλώς ως κάποιοι που μιλούν «σλαβικά») και δεν αναφέρονται καθόλου στο κοινό. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχουν.
Αυτή η διαγραφή ήταν ένας από τους λόγους για την μακρόχρονη διαμάχη της Ελλάδας με την πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία, που τώρα επίσημα ονομάζεται Δημοκρατία της "Βόρειας Μακεδονίας".
Η διαμάχη επιλύθηκε τελικά τον περασμένο μήνα με ψηφοφορία στο ελληνικό κοινοβούλιο επικυρώνοντας (με πλειοψηφία μόλις επτά ατόμων), μια συμφωνία που έγινε τον περασμένο Ιούνιο από τους δύο πρωθυπουργούς των χωρών. Όταν ο πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας, αναφέρθηκε κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής συζήτησης στην ύπαρξη «Σλαβομακεδόνων» στην Ελλάδα - την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου - έσπασε ένα μακροχρόνιο ταμπού.
Η χρήση του ονόματος "Μακεδονία" από το γειτονικό κράτος, αναγνωρίζει σιωπηρά ότι οι "Μακεδόνες" είναι αυτοί οι ίδιοι και ανοίγει την πόρτα σε δύσκολες ερωτήσεις σχετικά με την ιστορία της μακεδονικής "μειονότητας" της Ελλάδας.
Όταν γεννήθηκε ο κ. Φωκάς, η βόρεια ελληνική περιοχή της Μακεδονίας είχε μόλις προσαρτηθεί πρόσφατα από το ελληνικό κράτος. Μέχρι το 1913 ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με την Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία να "φλερτάρουν" με όσους κατοίκους μιλούσαν Σλαβικά, ως μέσο για την διεκδίκηση της επικράτειας.
Ως αντίδραση σε αυτές τις δυνάμεις που συγκρούονταν μεταξύ τους, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα προέκυψε μια ξεχωριστή ταυτότητα αυτή των "Σλαβομακεδόνων" . Όπως έλεγε ο θείος του κ. Φωκά, η οικογένεια δεν ήταν "ούτε Σέρβοι, ούτε Έλληνες ούτε Βούλγαροι, αλλά Ορθόδοξοι "Μακεδόνες".
Τελικά, οι Σλάβοι "Μακεδόνες" βρέθηκαν χωρισμένοι μεταξύ αυτών των τριών νέων κρατών. Στην Ελλάδα, ορισμένοι εκδιώχθηκαν, όσοι παρέμειναν αφομοιώθηκαν με την βία. Όλα τα χωριά και οι πόλεις με μη ελληνικά ονόματα έλαβαν νέα, τα οποία επέλεξε μια επιτροπή μελετητών στα τέλη της δεκαετίας του 1920, αν και σχεδόν έναν αιώνα μετά μερικοί «ντόπιοι» εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τα παλιά.
Το 1936, όταν ο κ. Φωκάς ήταν εννέα ετών, ο Έλληνας δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς (ένας θαυμαστής του Μουσολίνι) απαγόρευσε τη "μακεδονική" γλώσσα και ανάγκασε τους "Μακεδόνες" να αλλάξουν τα ονόματά τους σε ελληνικά.
Ο κ. Φωκάς θυμάται αστυνομικούς να παρακολουθούν όσους θρηνούσαν σε κηδείες και να στήνουν αυτί στα παράθυρα για να πιάσουν κάποιον που μιλάει ή τραγουδάει στην "απαγορευμένη γλώσσα". Υπήρχαν αγωγές, απειλές και ξυλοδαρμούς.
Οι γυναίκες - οι οποίες συχνά δεν μιλούσαν ελληνικά - θα κάλυπταν το στόμα τους με τις μαντίλες τους για να μιμηθούν την ομιλία τους, η μητέρα του κ. Φωκά συνελήφθη και της επιβλήθηκε πρόστιμο 250 δραχμών, ένα μεγάλο ποσό τότε.
"Οι Σλάβοι υπέφεραν πολλά από τους Έλληνες κάτω από τον Μεταξά", λέει. "Είκοσι άνθρωποι από αυτό το χωριό, οι αρχηγοί των μεγάλων οικογενειών, εξορίστηκαν στο νησί της Χίου, ο πεθερός μου ήταν ένας από αυτούς". Βασανίστηκαν, αναγκάστηκαν να πίνουν ρητινέλαιο, ένα ισχυρό καθαρτικό.
Όταν η Γερμανία, η Ιταλία και η Βουλγαρία εισέβαλαν στην Ελλάδα το 1941, μερικοί που Σλάβοι υποδέχτηκαν τους Βούλγαρους ως πιθανούς απελευθερωτές από το καταπιεστικό καθεστώς του Μεταξά. Αλλά πολλοί σύντομα εντάχθηκαν στην αντίσταση, υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος (το οποίο τότε υποστήριζε τη μακεδονική μειονότητα) και συνέχισαν να αγωνίζονται με τους κομμουνιστές στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε την κατοχή του Άξονα. (Η Βουλγαρία προσάρτησε το ανατολικό τμήμα της ελληνικής Μακεδονίας από το 1941 έως το 1944, διαπράττοντας πολλές φρικαλεότητες, πολλοί Έλληνες αποδίδουν εσφαλμένα αυτά στους "Μακεδόνες", τους οποίους αναγνωρίζουν ως Βούλγαροι).
Όταν οι κομμουνιστές τελικά ηττήθηκαν, ακολούθησαν σοβαρά αντίποινα για όποιον συνδεόταν με την αντίσταση ή την αριστερά.
"Οι "Μακεδόνες" πλήρωσαν περισσότερο από οποιονδήποτε για τον εμφύλιο πόλεμο", λέει ο κ. Φωκάς. "Οκτώ άτομα δικάστηκαν και εκτελέστηκαν από αυτό το χωριό, οκτώ από το επόμενο χωριό, 23 από το ένα απέναντι, σκοτώθηκαν ένας παππούς και ο εγγονός του, μόλις 18 χρονών".
Ο κ. Φωκάς στη συνέχεια φοίτησε στη Θεσσαλονίκη - αλλά και ο ίδιος συνελήφθη και πέρασε τρία χρόνια στη Μακρόνησο, όχι για κάτι που έκανε, αλλά επειδή η μητέρα του βοήθησε τον γαμπρό του να αποδράσει από τον φεγγίτη ένα καφενείο όπου κρατούνταν.
Οι περισσότεροι από τους κρατούμενους στη Μακρόνησο ήταν Έλληνες αριστεριστές και πιέστηκαν να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας για το υποτιθέμενο κομμουνιστικό τους παρελθόν. Εκείνοι που αρνήθηκαν αναγκάστηκαν να συρθούν κάτω από συρματόπλεγμα ή χτυπημένοι με παχιά μπαμπού. "Τα πράγματα έγιναν φρικτά", λέει ο κ. Φωκάς. "Αλλά δεν πρέπει να μιλάμε γι 'αυτούς, είναι μια προσβολή του ελληνικού πολιτισμού, βλάπτει το καλό όνομα της Ελλάδας".
Δεκάδες χιλιάδες μαχητές με το Δημοκρατικό Στρατό, περίπου οι μισοί από αυτούς μιλούσαν σλαβικά, εξορίστηκαν στις χώρες του ανατολικού μπλοκ κατά τη διάρκεια και μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Περίπου 20.000 παιδιά μεταφέρθηκαν πέρα ​​από τα σύνορα από τους κομμουνιστές, είτε για την προστασία τους είτε ως εφεδρικά στρατεύματα για μια μελλοντική αντεπίθεση.
Πολλοί Σλάβοι πολίτες επίσης πήγαν βόρεια για ασφάλεια. Ολόκληρα χωριά έμειναν κενά, όπως ο παλιός οικισμός της Κρυσταλλοπηγής (Smrdes στα "Μακεδονικά") κοντά στα αλβανικά σύνορα, όπου μόνο η επιβλητική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου μαρτυρεί έναν πληθυσμό που κάποτε αριθμούσε περισσότερες από 1.500 ψυχές.
Το 1982, 30 χρόνια μετά το τέλος της σύγκρουσης, η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ελλάδας εξέδωσε διάταγμα που επέτρεπε την επιστροφή των προσφύγων από τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά μόνο εκείνοι που ήταν «ελληνικής καταγωγής».
Οι "Μακεδόνες" από την Ελλάδα παρέμειναν εξόριστοι από τη χώρα τους, τα χωριά τους και τη γη τους, οι οικογένειες που χωρίστηκαν από τον πόλεμο δεν επανασυνδέθηκαν ποτέ.
Ο πατέρας και ο γαμπρός του κ. Φωκά πέθαναν και στα Σκόπια. Όμως, επισημαίνει, η απόφαση αυτή αναγνώρισε σιωπηρά ότι υπήρχαν "Μακεδόνες" (σσ μειονότητα) στην Ελλάδα, παρόλο που το κράτος δεν αναγνώρισε ποτέ επίσημα την ύπαρξή τους: «Αυτοί οι πρόσφυγες πολέμου άφησαν πίσω τους τα παιδιά, τα εγγόνια, τους πατέρες και τις μητέρες. "
Είναι αδύνατο να υπολογιστεί με ακρίβεια ο αριθμός των Σλάβων ή των απογόνων των "Μακεδόνων" στην Ελλάδα. Ο ιστορικός Leonidas Embiricos εκτιμά ότι περισσότεροι από 100.000 εξακολουθούν να ζουν στην ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας, αν και μόνο 10.000 έως 20.000 θα αναγνωριστούν ανοιχτά ως μέλη μιας μειονότητας - και πολλοί άλλοι είναι υπερήφανοι Ελληνες εθνικιστές.
Η "Μακεδονική" γλώσσα δεν έχει επίσημα απαγορευτεί στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, αλλά ο φόβος εξακολουθεί να παραμένει. Ένας μεσήλικας άνδρας που συνάντησα σε ένα χωριό κοντά στη λίμνη Πρέσπα, όπου η συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και "Βόρειας Μακεδονίας"  υπογράφηκε τον περασμένο Ιούνιο, εξήγησε ότι ο φόβος αυτός περνάει μέσα από τις γενιές.
"Οι γονείς μου δεν μιλούσαν τη γλώσσα στο σπίτι, σε περίπτωση που την έπαιρνα και την μιλούσα δημόσια, για να με προστατέψουν, δεν θυμάμαι, γιατί φοβούμαστε πια", είπε. Αργά η γλώσσα πέθαινε. Χρόνια καταστολής, την έσπρωξαν σε "εσωτερικούς" χώρους. η αφομοίωση την τελείωσε.
Και όμως μιλώντας ή τραγουδώντας στα "Μακεδονικά" μπορεί ακόμα να είναι αιτία παρενόχλησης. Ο γιος του κ. Φωκά είναι μουσικός. παίζει το "Μακεδονικό" φλάουτο καθώς μας κοιτάζει ο δικός του μικρός γιος. Αυτός και μια ομάδα φίλων συνήθιζαν να φιλοξενούν ένα διεθνές φεστιβάλ μουσικής στην πλατεία του χωριού, με συγκροτήματα από τη Βραζιλία, το Μεξικό και τη Ρωσία.
"Αφού έπαιζαν τα συγκροτήματα αυτά, κάναμε πάρτι και παίζαμε "Μακεδονικά" τραγούδια", λέει. "Κανένα από αυτά δεν ήταν εθνικιστικά ή αυτονομιστικά - δεν θα το αφήναμε ποτέ αυτό. Αλλά το 2008, όπως περιμέναμε να φτάσουν οι ξένοι μουσικοί, η τοπική αρχή μας απαγόρευσε ξαφνικά την διοργάνωση του φεστιβάλ στην πλατεία..."
O κύριος Φωκάς
Oι "Μακεδόνες" σε χωριά της Ελλάδας το 1947 λέει το BBC

Πόσο ειρηνικοί ήταν τελικά οι Μινωίτες;

Πόσο ειρηνικοί ήταν οι Μινωίτες; Γιατί δεν άφησαν εικονογραφία πολέμου, μαχών και τειχών παρά τις επαφές τους με άλλους, σύγχρονούς τους, ανατολικούς λαούς οι οποίοι συνήθιζαν τέτοιες αναπαραστάσεις; Μήπως οι κάτοικοι της μινωικής Κρήτης ήταν «παιδιά των λουλουδιών» που ζούσαν ανάμεσα σε κρίνα και περνούσαν το χρόνο τους με ταυρομαχίες και γιορτές σε λιβάδια και ελαιώνες;

Κράτη δεν ιδρύονται χωρίς βία, δεν εδραιώνονται χωρίς αγώνες και ταραχές, είτε εσωτερικές, εντός της κοινότητας, είτε εξωτερικές με τους γείτονες», απάντησε η αρχαιολόγος Δρ. Μεταξία Τσιποπούλου μέσω της ομιλίας της με τίτλο «Πόλεμος στο προϊστορικό Αιγαίο: ενδείξεις βίας και πολεμικής ετοιμότητας στη μινωική Κρήτη», που πραγματοποίησε πρόσφατα στο Μουσείο Ηρακλειδών, εγκαινιάζοντας τον θεματικό κύκλο των αρχαιολογικών διαλέξεων με τίτλο «Πόλεμος στην αρχαιότητα».«Δυστυχώς δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Είχαν αναπτυχθεί στην Κρήτη κρατικές οντότητες, εξάλλου σε κάποια φάση η Κνωσός φαίνεται πως κυριάρχησε σε όλο το νησί.
Η κ. Τσιποπούλου είναι επίτιμη διευθύντρια του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, ειδική για την Εποχή του Χαλκού και την Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου του Αιγαίου και ειδικότερα της Κρήτης, όπου έχει πραγματοποιήσει πολλές σημαντικές ανασκαφές.
Τα τελευταία 15 χρόνια διευθύνει τις αρχαιολογικές έρευνες στο νεκροταφείο της πρώιμης και μέσης μινωικής περιόδου (συνεχής χρήση από το 2800 έως το 1700 π.Χ.) του Πετρά στη Σητεία.
Πώς μπορεί, λοιπόν, να ερμηνευτεί η απουσία της πολεμικής θεματολογίας στην τέχνη των Μινωιτών.
Με δυο τρόπους, εξήγησε η ομιλήτρια. «Πρώτον ότι στα περισσότερα από 2.000 χρόνια που διήρκεσε ο Μινωικός πολιτισμός δεν έγιναν πόλεμοι ή άλλες συγκρούσεις ή, δεύτερον, ότι οι Μινωίτες θεώρησαν, για κάποιους λόγους, ότι δεν έπρεπε να απεικονίσουν μάχες και πολεμικές συρράξεις… Προφανώς ο κοινός νους ευνοεί την άποψη ότι οι Μινωίτες επέλεξαν να μην εικονίσουν τον πόλεμο», επεσήμανε, όπως αναφέρει το skai.gr.
Ο λόγος που έγινε κάτι τέτοιο, δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί. Όπως και γιατί στον μινωικό πολιτισμό δεν υπάρχει καμία παράσταση ή αναφορά σε άρχοντα.
«Από το Μινωικό πολιτισμό δεν έχουμε καμία παράσταση άρχοντα, ούτε και μας έχει σωθεί όνομα άλλο εκτός του Μίνωα, και ίσως του Ραδάμανθυ, για τον οποίο δεν έχουμε και πολλές πληροφορίες. Ο ομηρικός Ιδομενέας εξάλλου ήταν ένας Μυκηναίος βασιλιάς της Κρήτης», σημείωσε η κ. Τσιποπούλου, έχοντας ήδη τονίσει το μυστήριο του μινωικού πολιτισμού, που πυκνώνει συνεχώς, παρά τα νέα ευρήματα και τις καινούργιες ερμηνείες.
Και μια ενδιαφέρουσα πληροφορία από την ίδια: «Για όποιον απορεί για τον πασίγνωστο Πρίγκιπα με τα κρίνα από την Κνωσό, φοβάμαι ότι θα σας απογοητεύσω, διότι η τοιχογραφία αυτή, φαίνεται ότι έχει συγκροτηθεί από δύο ή τρεις διαφορετικές παραστάσεις, και το σώμα ανήκει σε πυγμάχο, ενώ το κεφάλι σε σφίγγα, σύμφωνα με μια μελέτη των θραυσμάτων που δημοσίευσε ο Wolf Dietrich Niemeyer».
Ωστόσο, τείχη υπήρχαν στη μινωική Κρήτη, όπως αυτά που αποκαλύφθηκαν κατά τις συστηματικές ανασκαφές τις οποίες διενήργησε η κ. Τσιποπούλου τη δεκαετία του 1980 στον Κόλπο της Σητείας, συγκεκριμένα στην Αγία Φωτιά και, κυρίως, στον Πετρά, όπου έχουν αποκαλυφθεί ένα μινωικό ανάκτορο, τμήμα ενός αστικού οικισμού, καθώς κι ένα ασύλητο ελίτ νεκροταφείο, με διάρκεια χρήσης περίπου 1.000 χρόνια.
Στην Αγία Φωτιά, το τείχος που περιβάλλει το μοναδικό (μέχρι σήμερα) ορθογώνιο κτίριο χρονολογείται –μαζί με το κτίριο– περίπου στο 2100-2000 π.Χ. «Υπήρχε άραγε κίνδυνος από τη θάλασσα; Ή μήπως αυτοί που το έκτισαν ήθελαν να προστατεύσουν τον χώρο τους και τις δραστηριότητές τους από τους γείτονες;», είναι μερικά από τα ερωτήματα που γεννώνται, σύμφωνα με την επίτιμη διευθύντρια του ΥΠΠΟΑ.
Αλλά και παραδίπλα, στον Πετρά, τη μινωική Σητεία, τι ρόλο μπορεί να έπαιζαν ακόμα δυο τείχη, σχεδόν κυκλώπειας κατασκευής και με ορθογώνιους πύργους, το δεύτερο από τα οποία περιβάλλει το πλάτωμα του ανακτόρου στην κορυφή του λόφου; Σύμφωνα με την ανασκαφέα του, τα δυο αυτά τείχη αποτελούν τμήμα εκτεταμένων έργων διαμόρφωσης του ευρύτερου χώρου, που σχετίζονται με την ίδρυση του ανακτόρου.
Τι πιστεύει λοιπόν; «Ότι της ίδρυσης των Παλαιών μινωικών ανακτόρων, γύρω στο 1900 π.Χ., προηγήθηκαν κοινωνικές αναταραχές, των οποίων την έκταση δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, μέχρι την τελική επικράτηση μιας εκ των ελίτ κάθε τόπου ή, το πιθανότερο, τον συμβιβασμό μεταξύ μερικών εξεχόντων γενών, τα οποία ανέλαβαν στη συνέχεια να διοικήσουν τα ανάκτορα.
Τα τείχη κτίσθηκαν αμέσως μετά από αυτήν την επικράτηση, επομένως αποτελούσαν μάλλον μια δήλωση ισχύος και προπαγάνδας της νέας εξουσίας, απέναντι σε όποιον σκεφτόταν να την επιβουλευθεί, ντόπιο ή ερχόμενο από τη θάλασσα».
Συνεπώς, τα τείχη «δεν σχετίζονταν με οποιουδήποτε είδους πολεμικές συρράξεις, αλλά κτίσθηκαν αμέσως μετά από τις όποιες αναταραχές, ακριβώς για να αποφευχθούν αντίστοιχες στο μέλλον, εναντίον της νέας ηγεσίας», εξήγησε η ομιλήτρια, συμπληρώνοντας ότι στην ίδια περίοδο χρονολογούνται και τα τείχη σε άλλες δύο σημαντικές ανακτορικές θέσεις της ανατολικής Κρήτης, τα Μάλια και τη Ζάκρο.
Και από όπλα; Στην Πρωτομινωική εποχή (3000-2100 π.Χ. περίπου), τα περισσότερα είναι εγχειρίδια, μικρά ξίφη δηλαδή, ασημένια ή χάλκινα, τα οποία, σύμφωνα με μελετητές, είτε αποτελούσαν μέσα επίδειξης (τα ασημένια) είτε μαχαίρια (τα χάλκινα) για διάφορες καθημερινές χρήσεις, ενώ σπανιότερα θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί ως όπλα για μονομαχίες εκ του πλησίον.
«Στην ίδια χονδρικά εποχή, καθώς και λίγο αργότερα, συναντούμε και ανδρικά ειδώλια που φέρουν αντίστοιχα εγχειρίδια στη ζώνη τους, όπως το πολύ γνωστό από το ιερό κορυφής του Πετσοφά, κοντά στο Παλαίκαστρο, ανατολικά του Πετρά.
Ανάλογα όπλα θα μπορούσαν βέβαια να σκοτώσουν, αν χρειαζόταν, αλλά μάλλον αυτοί που τα έφεραν επεδίωκαν να εντυπωσιάσουν, επιδεικνύοντας την υψηλή κοινωνική τους θέση, που τους επέτρεπε να έχουν πρόσβαση σε ακριβές εισηγμένες πρώτες ύλες, όπως ο χαλκός και το ελεφαντόδοντο», υπογράμμισε.
Μετά την καταστροφή των ανακτόρων της Κρήτης γύρω στο 1900 π. Χ. –μάλλον από σεισμό– ανεγείρονται νέα ανάκτορα, όπου κυριαρχεί η Κνωσός. Την ίδια περίοδο αρχίζει και η επεκτατική πολιτική στον Αιγαίο. Πόσο ειρηνική ήταν;
«Οι μινωικές εγκαταστάσεις στη Θήρα, τη Μήλο, την Ρόδο, την Κέα, τη Σάμο, αλλά και τη Μίλητο και την Ιασό της Μικράς Ασίας, πιθανότατα είναι αποικίες που ιδρύθηκαν για εμπορικούς σκοπούς. Είναι βέβαιο ότι αρκετοί Μινωίτες κατοίκησαν εκεί, δεν πρόκειται για απλά εμπορεία, μετέφεραν τον πολιτισμό τους, τις σφραγίδες τους, σε μερικές περιπτώσεις και πινακίδες Γραμμικής Α γραφής, τα αγγεία τους, τη μαγειρική και την υφαντική τους κλπ.
Αυτή η κατάσταση της Μινωικής –για την ακρίβεια Κνωσιακής– επικράτησης στο Αιγαίο ονομάσθηκε ‘μινωική ειρήνη’ κατ’ αντιστοιχία με την πολύ νεότερή της ‘ρωμαϊκή ειρήνη’ που επικράτησε σε όλη τη Μεσόγειο, μετά τις ρωμαϊκές κατακτήσεις όλων των ελληνιστικών βασιλείων και όχι μόνον.
Υπήρχε άραγε μινωικός στρατός στα νησιά για να προστατεύσει την κυριαρχία ή πρόκειται μόνον για ειρηνική, εμπορική αρχικά και πολιτιστική εξάπλωση; Προηγήθηκε μήπως κάποιος πόλεμος της ‘μινωικής ειρήνης; Δεν γνωρίζουμε. Πολύ ενδιαφέρουσες γι’ αυτήν τη Νεοανακτορική περίοδο, πέρα από το γεγονός της Μινωικής εξάπλωσης στο Αιγαίο, είναι άλλες δύο αλλαγές, η μια στα όπλα και η δεύτερη στις απεικονίσεις», ανέφερε η κ. Τσιποπούλου.
Και εξηγεί ότι την εποχή αυτή αρχίζουν να εμφανίζονται στην Κρήτη μεγάλα σπαθιά, οπωσδήποτε πιο λειτουργικά από τα προηγούμενα εγχειρίδια. Επίσης, για πρώτη φορά έχουμε παραστάσεις μονομαχιών σε σφραγιδόλιθους. Τι σημαίνουν τα τελευταία παραδείγματα;
«Πιθανότατα συνδέονται με τη λεγόμενη Μινωική θαλασσοκρατορία, αλλά οπωσδήποτε δείχνουν την άνοδο νέων ελίτ εντός της μινωικής κοινωνίας, την εποχή των Νέων Ανακτόρων, οι οποίες αισθάνονται την ανάγκη να διακριθούν ως πολεμιστές.
Είχαν προφανώς το χρόνο να εξασκηθούν και στα όπλα για να προωθήσουν την ιδεολογία τους και σε συμβολικό επίπεδο», ανέφερε η κ. Τσιποπούλου, συμπληρώνοντας πόσο περίεργο είναι οι παραστάσεις αυτές μονομαχιών να περιορίζονται στη μικρογλυπτική, ενώ θα ήταν πολύ καλύτερα εναρμονισμένες σε τοιχογραφίες, όπως συνέβη αργότερα στην Μυκηναϊκή Ελλάδα. «Όπως είπαμε όμως, δεν έχουμε στις μινωικές τοιχογραφίες καμία σκηνή βίας ή πολέμου».
Μετά το 1450 η Κρήτη ήταν υπό Μυκηναϊκή κυριαρχία και πολλές αλλαγές συνέβησαν στην κοινωνία και τη διοίκηση. Νέες ελίτ αναπτύχθηκαν.
Οι Μυκηναίοι ήταν πολεμιστές και πολλοί από αυτούς είχαν ταφεί με τα μακριά σπαθιά τους, αλλά και τα «οδοντόφρακτα κράνη» τους από χαυλιόδοτες κάπρου. Μετά την πτώση των Μυκηναϊκών ανακτόρων της κυρίως Ελλάδας, νέα κύματα Μυκηναίων έφθασαν στην Κρήτη και ενσωματώθηκαν με τον ντόπιο πληθυσμό. Μαζί με αυτούς και ομάδες πολεμιστών, οι οποίες τον 12ο αιώνα έχουν ταφεί σε μικρούς θολωτούς τάφους, συνοδευόμενες από ισχυρά επιθετικά και αμυντικά όπλα.
Πηγή: http://www.skai.gr/news/culture/article/397416/poso-eirinikoi-itan-telika-oi-minoitesendeixeis-vias-polemikis-etoimotitas/#ixzz5g4sxroqU

Νόμος Σόλωνα κατά ομοφυλοφιλίας

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, κείμενο

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019

Το ΝΑΤΟ αποσταθεροποιητικός παράγοντας στα Βαλκάνι...

Ας Μιλήσουμε Επιτέλους: Το ΝΑΤΟ αποσταθεροποιητικός παράγοντας στα Βαλκάνι...: Αναλαμβάνει δράση η Ρωσία… Του Παναγιώτη Αποστόλου Πολιτικού αναλυτή – αρθρογράφου Μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού ...

Η νέα παγκόσμια τάξη και η... αυτοεκπληρούμενη προ...

Η διαχείριση της νέας παγκόσμιας «μεσοβασιλείας»

"...Ο Ιταλός φιλόσοφος Αντόνιο Γκράμσι έγραψε πως «η κρίση έχει να κάνει ακριβώς με το γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει, αλλά το καινούριο δεν μπορεί να γεννηθεί· σε αυτή τη μεσοβασιλεία εμφανίζεται μια μεγάλη ποικιλία νοσηρών συμπτωμάτων». Κατά κάποιον τρόπο, αυτή είναι μια αρμόζουσα περιγραφή της παγκόσμιας τάξης σήμερα. Η μεταψυχροπολεμική περίοδος -και η γενική αισιοδοξία που σχετίζεται με αυτήν- έχει έρθει στο τέλος της. Πολλές από τις βεβαιότητες που οι περισσότεροι άνθρωποι της Δύσης θεωρούσαν δεδομένες, έχουν αμφισβητηθεί ή ακόμα και υπονομευθεί. Όμως είναι ασαφές το είδος της νέας τάξης που θα προκύψει, αν μπορούν να διατηρηθούν οι παλαιές βασικές αρχές, αν θα δούμε έναν κόσμο με ανταγωνιστικές τάξεις πραγμάτων και αν η μεταβατική περίοδος θα είναι ειρηνική. Αντιθέτως, αυτό που φαίνεται πως είναι ξεκάθαρο, είναι πως η μεσοβασιλεία θα είναι μια φάση παρατεταμένης αστάθειας και αβεβαιότητας.

Δεδομένων των στρατηγικών outlooks που επικρατούν σε Ουάσινγκτον, Πεκίνο και Μόσχα, οι προσδοκίες για μια νέα εποχή ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων φαίνεται πως θα γίνουν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αν όλοι προετοιμάζονται για έναν εχθρικό κόσμο, η άφιξή του έχει σχεδόν προκαθοριστεί. Όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο το πώς θα είναι ένας ανταγωνισμός μεγάλων δυνάμεων στον 21ο αιώνα και πού θα είναι ιδιαίτερα έντονος και επικίνδυνος. Η έλευση νέων τεχνολογιών και εργαλείων πολιτικής, οι νέες αλληλεξαρτήσεις και οι αδυναμίες θα επηρεάσουν το πώς θα ανταγωνιστούν οι μεγάλες δυνάμεις. Αυτό σημαίνει επίσης πως πιθανότατα θα χρειαστούμε νέα εργαλεία για να το χειριστούμε.

Το σημαντικότερο είναι πως αυτή η νέα αβεβαιότητα σημαίνει ότι οι παγκόσμιοι ηγέτες φέρουν τεράστια ευθύνη. Τους τελευταίους μήνες η καγκελάριος Μέρκελ επανειλημμένως αναφέρθηκε σε προηγούμενες περιόδους, στις οποίες οι πολιτικοί, πιστεύοντας στη σταθερότητα της επικρατούσας τάξης και μη έχοντας βιώσει τον προηγούμενο πόλεμο, θεωρούσαν πως θα μπορούσαν απλώς να έχουν λίγες περισσότερες απαιτήσεις και να συμπεριφερθούν λίγο πιο επιθετικά – «(…) και, ξαφνικά, χάλασε ολόκληρη η τάξη και ξέσπασε πόλεμος»...."



Ολόκληρη η ανάλυση παρακάτω: 







Ας Μιλήσουμε Επιτέλους: Η νέα παγκόσμια τάξη και η... αυτοεκπληρούμενη προ...: Ο κόσμος μας βρίσκεται σε κρίση και η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης υπό τον Ντόναλντ Τραμπ απλώς επιδεινώνει την κατάσταση, σύμφωνα ...

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

Ντιναμό Κιέβου: Από την ηρωική αντίσταση στους ναζί στις σβάστικες της «λευκής εξέδρας»


Μία ξεχωριστή ιστορία, μοναδική στον κόσμο, είναι αυτή που κουβαλάει στα χρόνια, η Ντιναμό Κιέβου, αντίπαλος του Ολυμπιακού, στο δρόμο για μία θέση ανάμεσα στις «16» του Europa League.
Γεννημένη πριν από 92 χρόνια, το 1927, η Ντιναμό Κιέβου, ομάδα δύο Κυπέλλων Κυπελλούχων (1975 και 1986) και ενός Σούπερ Κυπέλλου Ευρώπης (1975), βεβαίως του Βαλερί Λομπανόσφκι, των «δικών μας» Όλεγκ Μπαχίν και Όλεγκ Προτάφοφ, αλλά και των Ιγκόρ Μπελάνοφ και Σεργκέι Σεφτσένκο.
Περισσότερο όμως, από τα κατορθώματά της και τους ποδοσφαιρικούς της ήρωες, αποτέλεσε σύμβολο αντίστασης στη μάχη ενάντια στο φασισμό, κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το καλοκαίρι του 1942, η Ουκρανία βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή, οι ποδοσφαιριστές της Ντιναμό Κιέβου εργάζονταν σε ένα αρτοποιείο του Κιέβου, παίζοντας ποδόσφαιρο στον ελεύθερο χρόνο. Οι Γερμανοί τους ζήτησαν να δημιουργήσουν μια «Μικτή Κιέβου», ώστε να αγωνίζονται εναντίον μικτών ομάδων των γερμανικών στρατιωτικών μονάδων.
Ο παλιός τερματοφύλακας της ομάδας Νικολάι Τρούσεβιτς, αναλαμβάνει και καταφέρνει να συγκροτήσει μια νέα ομάδα.
Οκτώ ποδοσφαιριστές της Ντιναμό (Τρούσεβιτς, Σβιριντόφσκι, Κορότκιχ, Κλιμένκο, Τιούτσεφ, Πούτιστιν, Κουζμένκο, Χοντσαρένκο) και τρεις της Λοκομοτίβ Κιέβου (Μπαλάκιν, Σουκάρεφ, Μέλνικ), συγκρότησαν την «Start».
Στις 17 Ιουλίου, οι Γερμανοί παρουσίασαν την πιο δυνατή ομάδα τους, αλλά γνώρισαν την συντριβή με 6-0 από την Σταρτ. Πεισμωμένοι από την ήττα, σε μία εποχή που ο αθλητισμός, το ποδόσφαιρο και η πατρίδα ήταν αλληλένδετα για τους ναζί, κάλεσαν, την πανίσχυρη ομάδα της γερμανικής αεροπορίας, Flakelf, για να αντιμετωπίσει τη Σταρτ. Αλλά και πάλι έχασαν με 5-1 στις 6 Αυγούστου, «λειτουργώντας» πια ως ένεση ανάτασης για τον ουκρανικό λαό. Οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν με την ήττα. Ζήτησαν «εκδίκηση», ορίζοντας την ρεβάνς τρεις ημέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου. Τον «αγώνα του θανάτου» («The death match»), όπως χαρακτηρίστηκε.
Στα αποδυτήρια, πριν την έναρξη του αγώνα, οι άντρες των SS είναι ξεκάθαροι προς τους ποδοσφαιριστές της «Σταρτ»: «Οταν βγείτε στο γήπεδο θα χαιρετήσετε με τον δικό μας τρόπο». Εκεί όμως, μόλις βγαίνουν στο κατάμεστο στάδιο, στον ναζιστικό χαιρετισμό των αντιπάλων τους, απαντούν με τον σοβιετικό χαιρετισμό: «Fizcult Hura» (σ.σ.: «Ζήτω ο αθλητισμός »).
Στο ημίχρονο του αγώνα, και ενώ το σκορ ήταν 3-1 υπέρ της Σταρτ, οι ναζί φτάνουν στα αποδυτήρια των Ουκρανών με ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Η θα καθήσετε να χάσετε ή θα υποστείτε τις συνέπειες…
«Μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο τρέμοντας από τον φόβο και από την πείνα, αποφασισμένοι να χάσουν, όμως δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην αξιοπρέπεια», γράφει ο Ουρουγουανός Εντουάρδο Γκαλεάνο, στο βιβλίο του «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως».
Νίκησαν 5-3 … «Με τη λήξη του αγώνα, τουφεκίστηκαν στην κορυφή ενός ψηλού βράχου και οι ένδεκα, ενώ φορούσαν ακόμα τις φανέλες τους», συνεχίζει ο Γκαλεάνο.
O αγώνας ήρθε στο φως της δημοσιότητας 16 χρόνια μετά τη διεξαγωγή του, από ένα άρθρο Ουκρανού δημοσιογράφου σε εφημερίδα του Κιέβου.
Άλλοι, αναφέρουν πως κάποιοι από αυτούς, πέθαναν κατά τη διάρκεια βασανιστηρίων, μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκτελέστηκαν μερικούς μήνες αργότερα.
Το 2005 η Εισαγγελία του Αμβούργου έκλεισε την υπόθεση. Το πόρισμα ανέφερε ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οι ποδοσφαιριστές της Σταρτ δολοφονήθηκαν από τους Ναζί εξαιτίας της νίκης τους. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο, αλλά θεωρήθηκε μια ακόμα συγκάλυψη των γερμανικών εγκλημάτων κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ναζιστικά σκουπίδια λερώνουν την ιστορία…
Στα χρόνια που ακολούθησαν η ιστορία άρχισε να γράφεται με διαφορετικό τρόπο, φτάνοντας στις μέρες μας, όπου στο στάδιο «NSC Olimpiyskiy» κυριαρχεί η «100% λευκή εξέδρα», οι κουκούλες της Κου Κλουξ Κλαν, οι σβάστικες και το μίσος κατά των μαύρων ποδοσφαιριστών και οπαδών. Μία διαδρομή, που γιγαντώθηκε πολύ την τελευταία περίοδο.
«Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας. Όποιος δεν είναι λευκός, είναι κατώτερος από εμάς», είναι τα συνθήματα που κυριαρχούν στο ρατσιστικό τους παραλήρημα.
Πυρήνας των ένοπλων παραστρατιωτικών ομάδων του «Δεξιού τομέα» ένας ναζιστικός στρατός, που βαρύνεται με χιλιάδες εγκλήματα, επιθέσεις, δολοφονίες.
Στις 19 Μαρτίου του 2015, σε αγώνα με ρεκόρ προσέλευσης για το Europa League με 67.553 εισιτήρια, απέναντι στην Έβερτον, κρεμασμένα πανό με ακροδεξιά σύμβολα, ιαχές προς τους μαύρους παίκτες της αγγλικής ομάδας.
Τον Οκτώβριο του 2015, η επίθεση σε τέσσερις μαύρους φιλάθλους της Ντινάμο στον αγώνα με την Τσέλσι, αποτέλεσε αφορμή συζήτησης για δημιουργία εξέδρας μόνο για μαύρους, «Μαύρος Τομέας» ώστε να αντιμετωπιστούν οι ρατσιστικές επιθέσεις, που όμως δεν προχώρησε.
Φυσικά είναι καταγεγραμμένα στον ευρωπαϊκό Τύπο, τα «κατορθώματα» των ακροδεξιών φιλάθλων στης, όταν βγαίνουν από τα ουκρανικά σύνορα. Ανάμεσά τους και αυτά στην Αθήνα, στον αγώνα με την ΑΕΚ, πριν ένα χρόνο.
Τότε που οι φίλοι της ΑΕΚ, κρέμασαν τον περασμένο Φλεβάρη στο ΟΑΚΑ, στην αναμέτρηση με την Ντιναμό Κιέβου, ένα πανό θυμίζοντας σε όλους: «Το 1942 οι Ναζί κρέμασαν τους ποδοσφαιριστές σας, το 2018 δεν σέβεστε την Ιστορία σας».
Γιατί σίγουρα η Ιστορία είναι ανάγκη να διδάσκει, να εμπνέει. Και να θυμίζει. Όπως το μνημείο, που αντικρίζει κάποιος, βγαίνοντας από την κύρια έξοδο του σταδίου «Σταρτ» στο Κίεβο, με την εικόνα τεσσάρων ποδοσφαιριστών, με την επιγραφή. «Η δόξα σας δεν θα ξεθωριάσει στους αιώνες»…
(ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ-Αποσπάσματα από το αφιέρωμα του ΑΠΕ – ΜΠΕ)

Κτίριο και όχι "κτήριο": Νίκος Σαραντάκος, Ακαδημία Αθηνών, Λεξικό Σταματάκου

Ο συγγραφέας Νίκος Σαραντάκος σημειώνει για την γραφή κτίριο-κτίσμα και όχι "κτήριο":

" ...Η ορθογραφία "κτίριο" με –ι είναι καθιερωμένη από αιώνες (έτσι στο λεξικό του Σομαβέρα το 1709, έτσι και στον Βυζάντιο το 1846). 
Το λεξικό Μπαμπινιώτη δέχεται τη γραφή "κτήριο" ενώ του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη δέχεται "κτίριο". 
Στην καθημερινή χρήση, ο τύπος "κτίριο" επικρατεί με αναλογία πάνω από τρία προς ένα στην ονομαστική (επειδή το γκουγκλ για αριθμητικές συγκρίσεις είναι αναξιόπιστο, κοιτάξτε καλύτερα στην αλταβίστα), που γίνεται 5:1 σε πλάγιες πτώσεις, ενώ στα παράγωγα (κτιριακός, κτιριολογία) η υπεροχή των τύπων με –ι είναι συντριπτική, 20 και 30:1.

Εικάζω ότι ένας παράγοντας που συμβάλλει στη σχετική αντοχή του τύπου ‘κτήριο’ είναι ότι σε πολλούς αρχιτέκτονες φαίνεται να έχει μεγαλύτερο γόητρο η γραφή με –η, φαίνεται πιο επίσημη, βρε αδερφέ. Από την άλλη, δεν μπορώ με κανένα τρόπο να δεχτώ ότι γράφοντας ‘κτήριο’ με –η αντικατοπτρίζουμε την ετυμολογία της λέξης· μάλλον με το ‘κτήμα’ φαίνεται να τη συνδέουμε αν τη γράψουμε με –η, δηλαδή παρετυμολογούμε.

Όμως δεν θα δώσω εγώ την οριστική απάντηση, θα την αφήσω για την Ακαδημία Αθηνών, που πολλοί τη θεωρούν συντηρητική, ίσως και αρτηριοσκληρωτική. Κι όμως, η επιτροπή ακαδημαϊκών που ασχολήθηκε με την ορθογραφία της λέξης ήδη στη δεκαετία του 1930, αποφάνθηκε ότι:
Όσον και αν η γραφή κτήριον είναι ορθή (εκ του ευκτήριος οίκος – ευκτήριον – κτήριον), η Επιτροπή ουχ ήττον προτείνει να γράφεται κτίριον, ήτις γραφή άλλως τε έχει και επικρατήση πλέον λόγω της στενωτάτης μορφολογικής και σημασιολογικής της σχέσεως προς τα: κτίζω, κτίσμα, κτίσιμον (χτίζω, χτίσμα, χτίσιμο, χτίριο).
Τα πρακτικά της επιτροπής βρίσκονται στο επίμετρο του τρίτου τόμου του Λεξικού του Σταματάκου.
 Και σχολιάζει πολύ εύστοχα ο Ιω. Σταματάκος:
Αλλά και αν ακόμη δεχθώμεν ότι εκ του κτίζω μόνον το κτίσμα παράγεται, ουχί δε εκ παραλλήλου και το κτίριον, ερωτώμεν: πόσοι γράφοντες ή λέγοντες κτίριον σκέπτονται τον ευκτήριον οίκον; ασφαλώς ουδείς ή ελάχιστοι.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει χρεία άλλων μαρτύρων."

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019

Τρίκερι: το νησί της πολιτικής εξορίας πέντε χιλιάδων γυναικών (1948 – 1953)

(Αφιερωμένο στη μνήμη της Βικτωρίας Θεοδώρου. Απεβίωσε στις 15 Φεβρ 2019...)


Επιμέλεια: ofisofi //
viktoria-theodorouΗ  Βικτωρία Θεοδώρου, ποιήτρια της Α’ Μεταπολεμικής Γενιάς,  γεννήθηκε το 1926 στα Χανιά. Δεκαέξι χρονών εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ. Το 1947, φοιτήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας, την συνέλαβαν και μετά από τρίμηνη κράτηση στην Ασφάλεια την εξόρισαν αρχικά στη Χίο, μετά στο Τρίκερι και στη Μακρόνησο. Οι εμπειρίες της από την εξορία έχουν αποδοθεί ποιητικά. Υπάρχουν όμως και οι γραπτές της μαρτυρίες από το Στρατόπεδο Γυναικών του Τρίκερι. Οι μαρτυρίες αυτές μαζί με εκείνες από τη Χίο και τη Μακρόνησο που έγραψαν άλλες γυναίκες βρέθηκαν  στα «θαμμένα τετράδια», τα οποία έκρυψαν οι γυναίκες στις κουφάλες των δέντρων στο Τρίκερι. Το υλικό περιέσωσε η Ρόζα Ιμβριώτη και εξέδωσε η Βικτωρία Θεοδώρου. Από αυτό το υλικό είναι το κείμενο που ακολουθεί και ανήκει στην ενότητα Τρίκερι Α’ – Γράφει η Βικτωρία Θεοδώρου.
Είναι το πρώτο κείμενο της ενότητας και φέρει τον τίτλο «Βρήκαμε εξόριστες στο Μοναστήρι του Τρίκερι». Η γραφή της λιτή και συγχρόνως συνταρακτική παρουσιάζει το νησί και τις σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες ζωής των εξόριστων και  κυρίως των  γυναικών στο Στρατόπεδο Γυναικών Πολιτικών Εξορίστων στο Τρίκερι.
Το κείμενο αυτό μαζί με τα υπόλοιπα  και φωτογραφικό υλικό βρίσκονται στο βιβλίο «Στρατόπεδα Γυναικών. Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος – Αϊ – Στράτης 1948 – 1954, που εξέδωσαν  ο Σύλλογος Πολιτικών Εξορίστων Γυναικών  και οι εκδόσεις Αλφειός  το 2006.»
trikeri3
Το Τρίκερι είναι ένα σχεδόν ακατοίκητο νησί στην άκρη του Πηλίου, δεξιά μόλις μπαίνουμε στον Παγασητικό κόλπο. Απομονωμένο καθώς είναι – το περιτριγυρίζουν από τα δυτικά τα βουνά της Ρούμελης, από τα νότια της Εύβοιας οι κορφές κι από τα βόρεια κι ανατολικά ο κορμός του Πηλίου – κρίθηκε κατάλληλο για την ίδρυση στρατοπέδου συγκέντρωσης εξορίστων.
Είναι τόσο μικρό που δεν χρειάζεται περισσότερο από τρεις ώρες πεζοπορία για να κάμεις το γύρο του, κατάφυτο από λιόδενδρα κι αειθαλείς θάμνους, ήσυχο και υγρό. Βροχές ορμητικές πέφτουν όλο το χρόνο ακόμα και στη μέση του καλοκαιριού, γιατί πάντα είναι σκεπασμένο με υδρατμούς. Τους μήνες του χειμώνα, ο γραίγος το δέρνει και το χιονίζει.
Από το καλοκαίρι του 1947 άρχισαν να μαζεύουν τους άντρες που έπιασαν από τους διάφορους τόπους, χωριά και πόλεις της κεντρικής Ελλάδας, όπου μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος.  Έτσι ιδρύθηκε το στρατόπεδο των αντρών, που έφτασε τις τρεις ως τέσσερις χιλιάδες κρατούμενους, και που το Μάρτη του 1949 μεταφέρθηκε στο Μακρονήσι. 
Τον ίδιο χρόνο μαζί με τους άντρες έφερναν «προληπτικά» και γυναίκες από τις οικογένειες των ανταρτών και τις μάντρωναν στο μεγάλο Μοναστήρι του νησιού. Όλες σχεδόν ήταν αγρότισσες κάθε ηλικίας και δεν είχαν παρά μονάχα τα ρούχα που φορούσαν, ενώ πολλές απ’ αυτές κρατούσαν τα μωρά στην αγκαλιά τους. 
Ο αριθμός τους δεν ήταν σταθερός. Μερικές έφευγαν με « δηλώσεις μετανοίας», που αναγκάζονταν να κάνουν κάτω από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τις αρρώστιες και την πείνα, ενώ άλλες έφταναν με νέες αποστολές. 
Το 1948 έφτασαν τις πεντακόσιες, μα το Φλεβάρη του 1949 είχαν μείνει ενενήντα τρεις. 
Το στρατόπεδο για τις «προληπτικές» κράτησε μέχρι το τέλος του Δεκέμβρη του 1949. 
Κατά το φθινόπωρο άρχισαν να φεύγουν τσακισμένες, απελπισμένες.
 Κι όταν το Γενάρη μας πήγαν στη Μακρόνησο μας ακολούθησαν δεκαέξι.
Μεγάλο γεγονός για το στρατόπεδο των «προληπτικών» ήταν ο ερχομός στο Τρίκερι των γυναικών του στρατοπέδου της Χίου τις πρώτες μέρες του Απρίλη του 1949.
 Οι καινούριες στεγαστήκαμε στις άδειες σκηνές του στρατοπέδου των ανδρών, ενώ οι «προληπτικές» έμεναν ακόμα στα κελιά και σε σκηνές γύρω από το Μοναστήρι. Αποτελούσαν ξεχωριστό τμήμα του στρατοπέδου. Σύντομα οι χίλιες διακόσιες γυναίκες της Χίου ενώθηκαν με τις εξόριστες του Μοναστηριού, κι όταν το Μάη ήρθαν οι Σλαβομακεδόνισσες και οι Ηπειρώτισσες έφθασαν συνολικά τις τρεισίμισι χιλιάδες. Το Σεπτέμβριο του 1949 όλες μαζί με τα παιδιά ήμασταν τέσσερις χιλιάδες επτακόσιες γυναίκες απ’ όλη την Ελλάδα.
Οι αποστολές αποτελούνταν από γυναίκες κάθε περιοχής χωριστά. Στις 23 του Φλεβάρη έφτασε στο νησί μια καραβιά από διακόσιες περίπου Θεσσαλές. Το Μάρτη του ίδιου χρόνου είχαν έρθει οι Ηπειρώτισσες και στις 24 του Μάη μια μεγάλη αποστολή με το αρματαγωγό από χίλιες πεντακόσιες γυναίκες και παιδιά, που τις είχαν μαζέψει από τη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και τη Ρούμελη.
Το Μάη του 1949 άρχισαν επίσης να’ ρχονται οι Σλαβομακεδόνισσες, κοπαδιαστά, πεντακόσιες τόσες σε κάθε αποστολή, και το καλοκαίρι μαζεύτηκαν χίλιες επτακόσιες με δύο χιλιάδες γυναίκες και παιδιά.
Το Μοναστήρι του Τρίκερι χτίστηκε το 1841 στο ψηλότερο μέρος του νησιού. Στη μέση μιας πλακόστρωτης αυλής βρίσκεται η εκκλησία, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Το ωραίο τέμπλο της το είχε ανακαινίσει ένας εξόριστος καλλιτέχνης που αργότερα καταδικάστηκε σε θάνατο κι εκτελέστηκε...
Ολόγυρα τα κελιά σχηματίζουν ένα παραλληλόγραμμο. Τα ισόγεια των κελιών τα χρησιμοποιούσαν  για αποθήκες, στάβλους, μαγειρειά, λουτρά κλπ. γιατί ήταν ακατάλληλα για να κατοικηθούν. Αργότερα κατοικήθηκαν κι αυτά.
  Τα πατώματά τους είναι γκρεμισμένα, δεν έχουν πόρτες μήτε παραθυρόφυλλα. Ήλιος ποτέ δεν μπήκε στο εσωτερικό τους, είναι υγρά και μουχλιασμένα. Από την άνοιξη του 1948 έβαλαν τις γυναίκες σε μικρά ατομικά αντίσκηνα γύρω από το Μοναστήρι, όταν όμως το φθινόπωρο άρχισαν οι βροχές κι η παγωνιά η Διοίκηση αποφάσισε να τις στριμώξει μέσα στα κελιά και στα υπόγεια. Από τις 23 του Φλεβάρη που έφταναν οι μεγάλες αποστολές δεν υπήρχε τόπος να στεγαστούν. Τις άφηναν μέρες κάτω απ’ τα υπόστεγα του Μοναστηριού καταγής, να κοιμούνται μαζί με τα μωρά τους. Μα σαν οι βροχές έγιναν πιο συχνές, έστησαν στο λασπωμένο χώμα επτά μεγάλες αμερικάνικες σκηνές, που κανονικά χωρούν είκοσι ανθρώπους η κάθε μία. Εκεί μέσα, όμως έριξαν πενήντα με πενηνταπέντε γυναίκες.
Στρώματα δεν είχαν ούτε ρούχα. Έτσι έμειναν για πολλά βράδια όσο να μαζέψουν και να στρώσουν κλαδιά, στέκονταν όρθιες βαστώντας τα μωρά στην αγκαλιά τους ή κάθονταν σε κάποια στεγνή πέτρα.
Οι σκηνές αυτές έγιναν τα σπιτικά τους καθ’ όλη τη διάρκεια της εξορίας. Συχνά με τους αγέρηδες και τις θύελλες ξεριζώνονταν οι πάσσαλοι, χαλάρωναν τα σκοινιά και οι τέντες ανέμιζαν λασπωμένες πάνω απ’ τα κορμιά τους.
Μ’ όλο που ο αριθμός των γυναικών ολοένα αυξανόταν, η Διοίκηση αδιαφορούσε και δεν έστηνε καινούριες σκηνές.
Κι ας υπήρχαν ακόμα πολλά υπόγεια κελιά κλειδωμένα , με την πρόφαση πως ήταν αποθήκες της εκκλησίας.
Μια πτέρυγα και μισή, από τα επάνω κελιά που ήταν πιο γερά, τη χρησιμοποιούσε η Διοίκηση για γραφεία.
Όταν την άνοιξη του 1949 μαζεύτηκαν τρεις χιλιάδες περίπου γυναίκες στο νησί, έστησαν και μικρά ατομικά λιόφυτα του Μοναστηριού. Όλες αυτές οι μικρές τέντες ήταν τρύπιες και καταστραμμένες και μόλις έβρεχε έσταζαν και μούσκευαν τα στρώματα ή τα ξερά χόρτα που πάνω κει πλάγιαζαν οι εξόριστες με τα μωρά τους. Ήταν τόσο χαμηλές, που έπρεπε να διπλώσεις το κορμί σου για να μπεις μέσα και να βρίσκεσαι συνεχώς καμπουριασμένη. Όταν έπεφταν οι μεγάλες βροχές τα πάντα πλημμύριζαν με λάσπη και νερά και τα μικρά έκλαιγαν αντάμα με τις μάνες και τις γιαγιάδες τους.
Όλο το διάστημα από το 1947 έως το 1949 Διοικητής στο στρατόπεδο του Τρίκερι ήταν ο συνταγματάρχης Ι.Κ., άνθρωπος πολύ αυστηρός και σκληρός. Ύστερα από πολλά διαβήματα, οι εξόριστες κατάφεραν να συνεννοούνται μαζί του για τα καθημερινά τους προβλήματα και προπάντων για την καντίνα.
  Τη φρουρά την αποτελούσαν στρατιώτες «ανανήψαντες» της Μακρονήσου και άλλοι.
Σκοπός της Διοίκησης ήταν ν’ αχρηστέψει πολιτικά όσο μπορούσε περισσότερες εξόριστες και να εξευτελίσει στα μάτια τους το δίκαιο αγώνα που συνέχιζαν οι δικοί τους. Με διάφορα σωματικά βάσανα, με ψυχολογικά μέσα μελετημένα για να σπάνε το ηθικό, με την αδιαφορία στις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, την απαγόρευση κάθε μέσου μόρφωσης, ψυχαγωγίας και ξεκούρασης επιδίωκαν να τους αποσπάσουν μια υπογραφή κάτω από μια «δήλωση μετανοίας».
Επέβαλαν στη ζωή τους στρατιωτική πειθαρχία.
Δύο φορές την ημέρα, με βροχή και με χιόνι, τις ανάγκαζαν να βγαίνουν για το προσκλητήριο το πρωί οκτώ με εννιά και το βράδυ τέσσερις με πέντε. Εκεί τις είχαν να στέκονται ώρες, πεινασμένες και εξαντλημένες, έχοντας αφήσει τα μωρά τους μόνα μέσα στ’ αντίσκηνα.
Μόλις τελείωνε το προσκλητήριο, κατά τη διάρκεια του οποίου στέκονταν νηστικές από το προηγούμενο βράδυ γιατί έδιναν πρωινό ρόφημα, έτρεχαν στην ουρά για νερό πέρα στα πηγάδια. Και στις δώδεκα το μεσημέρι βιάζονταν να τρέξουν σ’ άλλη σειρά για το συσσίτιο, που μοιραζόταν κατά το στρατιωτικό σύστημα. Μετά το μεσημέρι έφτανε το καΐκι με τα εφόδια, που έπρεπε να το ξεφορτώσουν. Στις τέσσερις το απόγευμα όλες μαζεύονταν πάλι στην πλατεία για το βραδινό προσκλητήριο, κι αμέσως μετά για τη διανομή του δεύτερου συσσιτίου της μέρας. Στις οκτώ το βράδυ δεν έπρεπε να φαίνεται φως στις σκηνές και κάθε κυκλοφορία σταματούσε.
Κάθε μέρα στο πρωινό προσκλητήριο ο στρατοπεδάρχης διάβαζε το δελτίο ειδήσεων της ημέρα, για να τις πληροφορήσει πως ο αγώνας ολοένα εξασθενίζει και πως οι αντάρτες «καθημερινά παραδίδονται στα χέρια του νικηφόρου στρατού».
Το Φλεβάρη του 1948 η Διοίκηση διαίρεσε τις γυναίκες σε δεκατέσσερις διμοιρίες, που αποτελούσαν ένα λόχο κι έβαλε τη δικηγορίνα Θ.Ξ. από τη Λάρισα να τις αντιπροσωπεύει. Οι στρατιώτες της φρουράς φύλαγαν τα στρατόπεδα των αντρών και των γυναικών. Είχαν εγκαταστήσει σκοπιές στα κοντινά ακρωτήρια του νησιού, όπως και στο δρόμο που οδηγούσε στο χωριό.
 Οι περισσότεροι ήταν άλλοτε αγωνιστές της Αντίστασης, που κάτω από τη μακρονησιώτικη βία αποκήρυξαν το Δημοκρατικό Στρατό και υπηρετούσαν από φόβο τους βασανιστές τους. Υπήρχαν μερικοί που έδειχναν ανθρωπιά και φέρονταν καλά στους κρατούμενους. Οι γυναίκες, όμως, διηγούνταν πως κάποτε οι φρουροί χτύπησαν τις κοπέλες που είχαν φέρει από μια περιοχή που γίνονταν μάχες. Τις γυναίκες αυτές, που ήταν αντάρτισσες, τις μάντρωσαν με συρματόπλεγμα ξέχωρα από τις άλλες.
Η σκληρότητα και η απονιά των φρουρών ήταν απερίγραπτη. Εκτός από τις καθημερινές αγγαρείες έβαζαν τις γυναίκες, που οι περισσότερες ήταν μωρομάνες ή γερόντισσες, να τους κουβαλούν νερό, να τους πλένουν τα ρούχα και να τους καθαρίζουν τα κελιά που έμεναν. Κι όπως δεν έβρισκαν καμιά αντίδραση απ’ αυτές, τις έβαζαν να τους κουβαλούν και τα μπαούλα τους ακόμα από το λιμανάκι. Έτσι τις εξευτέλιζαν καθημερινά.
Το κράτος έδινε για τις εξόριστες 2.700 δρχ. την ημέρα για το συσσίτιο των γυναικών. Το μαγείρευαν οι ίδιες σε μεγάλα καζάνια, κι επειδή η δουλειά του μαγειρείου ήταν πολύ σκληρή άλλαζαν κάθε δύο μήνες. Το φαγητό ήταν λιγοστό και φτωχό. Τα γυφτοφάσουλα, τ’ άσπρα φασόλια και τα ρεβύθια ήταν τα πιο συνηθισμένα γεύματα. Σπάνια μαγείρευαν ζυμαρικά, πατάτες ή λαχανικά, και κρέας μαγείρευαν μία ή  δύο φορές το μήνα.
trikeri2
Πρωινό ρόφημα δεν έδιναν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, έτσι έμεναν νηστικές οι γυναίκες από τ’ απόγευμα της μια μέρας ως το μεσημέρι της άλλης. 
Τα 80 δράμια ψωμί δεν έφταναν παρά μονάχα για το μεσημεριανό γεύμα, γιατί απ’ αυτό έπρεπε να φάνε και τα παιδάκια, που δεν συμπεριλαμβάνονταν στον αριθμό των κρατουμένων. 
Έτσι τα διακόσια είκοσι τέσσερα παιδάκια, που ολοένα πλήθαιναν, τρέφονταν από το φαΐ που έδιναν στις μάνες τους.
Ποτέ δεν έδωσαν λάδι ή φωτιστικό πετρέλαιο για ν’ ανάβουν ένα φως μέσα στις σκηνές και οι γυναίκες αναγκάζονταν να φτιάχνουν μικρά καντηλάκια με τα 4 -5 δράμια λάδι που τους έδιναν για τις βραστές πατάτες. Για το μαγείρεμα του συσσιτίου κουβαλούσαν νερό από το μοναδικό με τρόμπα πηγάδι και έφερναν τα τρόφιμα από την αποθήκη που βρισκόταν κοντά στο λιμανάκι του νησιού, καμιά εφτακοσαριά μέτρα ανηφορικού δρόμου ως το Μοναστήρι.
Κουβαλούσαν ακόμα και τα ξύλα για τη φωτιά από μακριά, γιατί δεν υπήρχαν ζώα ή κάποιο άλλο μεταφορικό μέσο. Η αγγαρεία αυτή γινόταν πιο σκληρή τις μέρες του χειμώνα, που το καΐκι δεν μπορούσε να φέρει τα ξύλα του στρατοπέδου από τα χωριά του Πηλίου.
Η τραχιά ζωή των γυναικών γινόταν χίλιες φορές πιο ανυπόφορη εξαιτίας της ανυδρίας του νησιού. Αν και υπήρχαν τέσσερα πηγάδια, τα οποία οι εξόριστοι είχαν ανοίξει το 1947, το νερό δεν μπορούσε να διατηρηθεί καθαρό μήτε ν’ ανέβει εύκολα γιατί δεν είχαν τρόμπες.
Υπήρχε μία τρόμπα στο πηγάδι κοντά στο «χωριό», απ’ όπου έπαιρναν νερό οι γυναίκες , κι άλλη μία σ’ εκείνο που βρισκόταν έξω από το μαγειρείο των αντρών. Αργότερα όμως διόρθωσαν τις παλιές τρόμπες και εφοδίασαν μ’ αυτές ακόμα δύο πηγάδια, που’ ναι κοντά στον όρμο του Αϊ – Γιώργη.
Κάθε μέρα στις εννιά ένας στρατιώτης οδηγούσε  στη γραμμή τις εξόριστες για να γεμίσουν τα κανάτια τους κι άλλοι δύο τις επέβλεπαν . Μα την άνοιξη του 1949, που οι γυναίκες πολλαπλασιάστηκαν γιατί συνεχώς έφταναν νέες αποστολές, η ανυδρία που χρόνια βασάνιζε τους εξόριστους άρχισε από το Πάσχα.
Όλο το πλήθος , πέντε χιλιάδες περίπου γυναίκες, έπρεπε να πιεί, να μαγειρέψει και να πλυθεί απ’ το νερό τριών πηγαδιών.
΄Ετσι αναγκάζονταν να ξεκινήσουν πριν χαράξει, για να γεμίσουν τους κουβάδες του συσσιτίου ή τα κανάτια τους. Οι τρόμπες απέδιδαν στην αρχή, μετά όμως αγκομαχούσαν ανεβάζοντας λάσπη. Δεν άκουγες όλη μέρα τίποτα άλλο παρά μόνο εκείνον τον κουφό κρότο που μεγάλωνε την απελπισία.
Πριν φύγουν οι εξόριστοι για το Μακρονήσι οι βαριές αγγαρείες – όπως το ξεφόρτωμα του καϊκιού ή το κουβάλημα των ξύλων – ήταν αποκλειστικά δουλειά των αντρών. Οι γυναίκες κατέβαιναν στην αποθήκη και κουβαλούσαν από κει ως το Μοναστήρι τα τρόφιμα και τ’ άλλα εφόδια.
Μετά το Μάρτη του 1948 που έφυγαν οι άντρες, μονάχες τους ξεφόρτωναν οκάδες από τρόφιμα, ξύλα, τσιμέντα, ασβέστη, εφόδια για τέσσερις και πέντε χιλιάδες ψυχές και τ’ ανέβαζαν από ένα μαρτυρικό ανήφορο στην αποθήκη. Η δουλειά αυτή γινόταν καθημερινά από τρεις διμοιρίες και κρατούσε συχνά τέσσερις ώρες.
Μα η πιο εξαντλητική κι άσκοπη αγγαρεία, που θύμιζε το κάτεργο του Μακρονησιού, ήταν να κουβαλούν από το γιαλό βότσαλα, άμμο και νερό της θάλασσας για να φτιάξουν ένα πελώριο στέμμα σε μια πλαγιά του νησιού, ώστε  να φαίνεται από τη θάλασσα απ’ όπου περνούσαν τα πλοία.
Όταν διέταξαν τους εξόριστους να επισκευάσουν τα γκρεμισμένα κελιά του Μοναστηριού, οι γυναίκες μονάχες τους κουβαλούσαν από το λιμανάκι τσιμέντα, τούβλα, ασβέστη, ξυλεία και θαλασσινό νερό. Οι αγγαρείες αυτές κρατούσαν μήνες ολάκερους και ήταν οι πιο βαριές και βάρβαρες.
Για το μαρτύριο του νερού μιλήσαμε και πρωτύτερα. Καθημερινά για το μαγείρεμα του συσσιτίου και για το καθάρισμα της αυλής και των άλλων χώρων του Μοναστηριού, οι εξόριστες κατέβαιναν χαράματα  κι έστεκαν ώρες περιμένοντας να μαζευτεί νερό στα ξεροπήγαδα.
Επειδή για πολύ καιρό αποχωρητήρια δεν υπήρχαν στο στρατόπεδο, οι εξόριστες αναγκάζονταν να αποπατούν στα γύρω χωράφια και στα λιόφυτα και κάθε βδομάδα να βγαίνουν με κασμάδες , φτυάρια ή ξύλα για να σκεπάσουν τις ακαθαρσίες, να κάψουν τα σκουπίδια και να ραντίσουν με ασβέστη τα χώματα. Μα και πάλι τα κοράκια κι οι κάργιες , που σμήνη πετούσαν στο νησί, ξέθαβαν τις ακαθαρσίες και σκορπούσαν τα ματωμένα κουρέλια.
Βλέποντας οι διάφοροι αξιωματικοί της φρουράς ή οι απλοί χωροφύλακες πως δούλευαν αδιαμαρτύρητα, καθημερινά τις φόρτωναν και τα δικά τους τρόφιμα ή τα μπαγκάζια από τα καΐκια για να τ’ ανεβάσουν από τον ανήφορο του Μοναστηριού κι αυτοί ακολουθούσαν πίσω τους με αδειανά τα χέρια χασκογελώντας και πειράζοντάς τες.
Όλη αυτή η βασανισμένη ζωή του σκλάβου, που καθημερινά γινόταν όλο και πιο βαριά, έκανε όσες είχαν παιδιά να τα παραμελούν μοιρολατρικά. Αδιάκοπα έκλαιγαν τα σπυριασμένα και ακάθαρτα εκείνα παιδάκια, ζητιανεύοντας και γυρεύοντας τις μάνες τους στα χωράφια. Όσο για τις ίδιες όσο περνούσαν οι μέρες τσακίζονταν από τις κακουχίες, χλώμιαζαν από την πείνα και κουρελιαζόταν η μοναδική τους φορεσιά και τα παπούτσια τους. Πάνω στα πρόσωπά τους ήταν φανερή η αγωνία για τους δικούς τους, που καιρό τώρα πολεμούσαν στα βουνά και είχαν χάσει τα ίχνη τους.
Γράμματα, επιταγές, εφημερίδες και λιγοστά δέματα έρχονταν μια φορά τη βδομάδα με το καΐκι του στρατοπέδου. Όλα τα λογόκριναν πολύ αυστηρά πριν τα δώσουν στις εξόριστες, καθυστερούσαν τα λίγα χρήματα από τις επιταγές κι έσβηναν ή έκοβαν ένα μέρος από το περιεχόμενο των γραμμάτων.
Συνηθισμένο ήταν να τα κρατούν, θέλοντας να τιμωρήσουν ορισμένες γυναίκες επειδή βαρυγκόμησαν την ώρα της αγγαρείας ή για να τις κρατούν σε αγωνία. Η στέρηση αυτή από τα γράμματα και τα μηνύματα ήταν η πιο πρόχειρη τιμωρία στα χέρια της Διοίκησης.
Το ταχυδρομείο το μοίραζε ο ίδιος ο Διοικητής στο πρωινό προσκλητήριο, όπου οι γυναίκες στέκονταν στη σειρά. Αν καμιά αργούσε να τρέξει μόλις φώναζε το όνομά της, κρατούσε το γράμμα και της το’ δινε ύστερα από μέρες, ενώ τα γράμματα που έρχονταν να φέρουν το μήνυμα για το θάνατο κανενός αντάρτη τα φύλαγε τελευταία και τα διάβαζε άπονα μπροστά στη δύστυχη μάνα, αδερφή ή σύζυγο. λέγοντάς της αμέσως να κάνει δήλωση γιατί λόγος πια δεν υπάρχει να βρίσκεται εκεί. Οι εξόριστες έγραφαν ένα γράμμα τη βδομάδα, που κι αυτό το λογόκριναν το ίδιο αυστηρά, και συχνά όλα τα μαζί τα έκαιγαν για να μην πάνε στον προορισμό τους. Τις εφημερίδες, που πριν έρχονταν, τις απαγόρεψαν μόλις το στρατόπεδο των αντρών έφυγε για το Μακρονήσι.
Μέχρι το Φλεβάρη του 1948, που οι γυναίκες ήταν πολύ λιγότερες, πήγαιναν σχεδόν ελεύθερα στο στρατόπεδο των αντρών για να ψωνίσουν από την καντίνα και για να πάρουν τα τρόφιμα όταν ερχόταν το καΐκι.
Στις μεγάλες γιορτές ( Πάσχα, Χριστούγεννα, Ευαγγελισμού) έτρωγαν όλοι μαζί. Όταν όμως έφτασαν οι μεγάλες καραβιές και το Μοναστήρι γέμισε από εξόριστες η επικοινωνία απαγορεύτηκε. Ο Διοικητής έδινε άδεια κάθε φορά μόνο σ’ έναν ορισμένο αριθμό γυναικών και για ορισμένη ώρα για τα ψώνια τους.
Οι άντρες εκτός από την καντίνα είχαν παπουτσάδικο, μαραγκούδικο, ένα συνεργείο που διόρθωνε τα διάφορα σκεύη τους, έφτιαχναν σκάφες, σκαμνιά και άλλα εργαλεία. Είχαν και ραφτάδικο με δική τους ραπτομηχανή.
Με άδεια μονάχα μονάχα μπορούσαν οι γυναίκες να περάσουν από τη σκοπιά για να πάνε τα παπούτσια τους στον μπαλωματή ή στ’ άλλα συνεργεία.
Στην καντίνα μπορούσες να βρεις τα πιο απαραίτητα πράγματα, από χαρτοφάκελλα, γραμματόσημα, κλωστές και βελόνες, μέχρι κονσέρβες και ψωμί. Όλα αυτά τα είδη τα πουλούσαν οι εξόριστοι σε πολύ χαμηλότερες τιμές από το μαγαζάκι του χωριού.
Η καντίνα αυτή, που τόσο εξυπηρετούσε τον εξόριστο κόσμο του Τρίκερι, έγινε ύστερα από αδιάκοπες αιτήσεις και διαβήματα στο Διοικητή.
Ένα μέρος από τα κέρδη, όπως μας είπαν, τα κρατούσε η Διοίκηση και το υπόλοιπο 7%, το διέθεταν για συμπληρωματικό λάδι στο καζάνι του γενικού συσσιτίου, για τις διάφορες ανάγκες των συνεργείων και για τους εντελώς άπορους εξόριστους άντρες ή γυναίκες.
Το Φλεβάρη, που οι άντρες έφυγαν για το Μακρονήσι, παρέδωσαν τα είδη της καντίνας σε δυο τρεις γυναίκες να τα διαχειριστούν και να τα πουλήσουν και έδωσαν εντολή για όσα πράγματα δεν πουληθούν να μοιραστούν στις μικρομάνες.
Από διάφορες οικονομίες τους οι άντρες είχαν αγοράσει μια ραπτομηχανή που την άφησαν κι αυτή στο στρατόπεδο γυναικών και που όταν το Γενάρη του 1950 μας μπάρκαραν για το Μακρονήσι, μέσα στη γενική τρομοκρατία και σύγχυση, επωφελήθηκαν και μας την πήραν με τη δικαιολογία πως οι εξόριστοι την έκαναν δώρο στην εκκλησία.
Οι εξόριστοι άντρες ήταν ηθικό στήριγμα στις εγκαταλελειμμένες εκείνες γυναίκες, που ίσως πρώτη φορά έβγαιναν από τα σπίτια τους κι αντιμετώπιζαν τη σκληρότητα και τη στρατιωτική πειθαρχία. Εκτός απ’ την πρακτική και ηθική βοήθεια που πρόσφεραν φρόντιζαν να παίρνουν μέρος και εκείνες στις εκδηλώσεις ψυχαγωγίας – γιατί είχαν θέατρο, χορωδία και καλό γήπεδο γυμναστικής. Αλλά ας ξαναγυρίοσυμε στις δύστυχες συνεξόριστες.
Η ελονοσία ήταν καθημερινή αρρώστια στο στρατόπεδο. Πολλές γυναίκες και παιδάκια είχαν την ωχρότητα που τη χαρακτηρίζει. Οι θέρμες και τα ρίγη τις έριχναν συχνά χάμω στο στρώμα, τις έλουζαν στον ιδρώτα, τις έλιωναν, κι ύστερα έφευγαν όπως ήρθαν δίχως φάρμακα και νοσηλεία.
Την άλλη μέρα, μετά από την κρίση ή και με πυρετό ακόμη, πήγαιναν στις αγγαρείες.
Η ελονοσία πρώτη, κι ύστερα η φυματίωση. Για τις φυματικές δεν υπήρχε καμιά ξεχωριστή έγνοια. Κοιμόνταν μέσα στ’ αντίσκηνα μαζί με τις άλλες, πλάι  πλάι με τα μωρά. Εκεί αιμόπτυαν, εκεί έβηχαν κι αγκομαχούσαν.
Η Παρασκευή Κριμέκη, μια νέα εξόριστη γυναίκα, μόλις έφτασε στο Τρίκερι ύστερα από τις ταλαιπωρίες άρχισε να χλωμιάζει και να λιώνει. Αργότερα έκανε συνεχείς αιμοπτύσεις μέσα στη σκηνή της μπροστά στις τρομοκρατημένες γυναίκες. Σε λίγο καιρό, εξαντλημένη καθώς ήταν κι απελπισμένη υπέγραψε δήλωση κι έφυγε με το φορείο. Έζησε άραγε;
Η Βαγγελίτσα Εργάτη, μια μικρή χωριατοπούλα 18 χρονών, πέθανε από φυματίωση λίγες μέρες μετά τον ερχομό της στο στρατόπεδο. Την έθαψαν εκεί σαν ζώο, αλλά εγώ δεν πρέπει να την ξεχάσω…
Ήταν λίγες εκείνες, προπάντων οι ηλικιωμένες, που δεν βογκούσαν από την κούραση και την υγρασία, που δεν είχαν πόνους στα σπλάχνα τους χωρίς να ξέρουν την αιτία και τη γιατρειά τους. Εκείνο που τις έλιωνε περισσότερο δεν ήταν η βαριά δουλειά, γιατί ήταν μαθημένες στη σκληρή αγροτική ζωή, όσο η παγωνιά, η πείνα, το στρίμωγμα στις σκηνές, οι γκρίνιες, τα κλάματα, η κλεισούρα και η απλυσιά.
Μαύρα σμήνη από μύγες έφευγαν από τους λάκκους και τις ακάλυπτες ακαθαρσίες κι έβοσκαν πάνω στο ψωμί, στο φαΐ, κάθονταν επίμονα γύρω απ’ το στόμα και τα ματάκια των παιδιών. Οι μύγες μετέδιδαν τα μικρόβια της δυσεντερίας και του πονόματου, τις δυο πληγές του Τρίκερι. 
Η δυσεντερία ήταν η πιο συχνή κι η χειρότερη απ’ τις αρρώστιες στο στρατόπεδο. Έριχνε κάτω διμοιρίες ολάκερες, και συχνά απλωνόταν γρήγορα σ’ όλο το λόχο γιατί δεν υπήρχαν αποχωρητήρια και φάρμακα. Σιγά σιγά η ελεεινή αυτή αρρώστια γινόταν χρόνια, γιατί έβρισκε εξαντλημένους οργανισμούς. Ήταν σαν ένα είδος χολέρας που έφερνε αφυδάτωση, ωχρότητα και μελαγχολία.
Μα δεν έλειψε και ο τύφος, που ερχόταν από τα θολά νερά των πηγαδιών κι από τα κακοπλυμένα λαχανικά. Τα προσωπάκια των παιδιών ήταν πληγιασμένα από σπυριά, που τα βασάνιζαν και τα έκαναν γκρινιάρικα κι ενοχλητικά. Η σταφυλοκοκκίαση κι η ψώρα ήταν πολύ διαδεδομένες στις εξόριστες και πιο βασανιστικές και από τους ίδιους τους βασανιστές τους.
Γι’ αυτές τις φοβερές επιδημίες η Διοίκηση δεν έδινε ρύζι, ζάχαρη, λεμόνια, ούτε καν φάρμακα. Το συσσίτιο με τα όσπρια το πετούσαν στη θάλασσα να παχαίνουν τα ψάρια, γιατί οι πιο πολλές δεν μπορούσαν να το φάνε κι άλλες πάλι που το έτρωγαν γίνονταν χειρότερα.
Αν και υπήρχαν αρκετοί εξόριστοι γιατροί στο στρατόπεδο των αντρών, δεν τους επέτρεπαν να περιθάλψουν τις άρρωστες. Ο γιατρός του στρατοπέδου είχε το ιατρείο του σ’ ένα κελί του Μοναστηριού και δίπλα υπήρχε ένα δωμάτιο, το «αναρρωτήριο», που είχε τρία τέσσερα στρώματα για τις βαριά άρρωστες.
Από τα φάρμακα του Ερυθρού Σταυρού δεν έφταναν σε μας παρά μονάχα ασπιρίνη, ιώδιο, και ελάχιστο κινίνο για την ελονοσία. Δεν υπήρχε μήτε ψωραλοιφή ούτε αλοιφές με σουλφαμίδες για τα σπυριά των παιδιών.
Πολλές από τις «προληπτικές» εξόριστες κρατούσαν μαζί τους τα παιδιά τους, βρέφη, νήπια ή μεγαλύτερα, από 6 έως 12 χρονών. Το καλοκαίρι του 1949 ήταν περίπου εκατόν ογδόντα παιδιά. Γι’ όλα αυτά τα παιδάκια δεν έδιναν το επίδομα των 2.700 δρχ., που το κράτος διέθετε για κάθε εξόριστο, ούτε καμία άλλη βοήθεια. Έτσι δεν είχαν μερίδα ψωμιού ή φαγητού και θα έμεναν τελείως νηστικά αν δεν τρέφονταν από τα 80 δράμια ψωμί που έδιναν στις μάνες τους.
Από το μεγάλο καζάνι του συσσίτιου φρόντιζαν πάντα οι γυναίκες να βγάλουν το φαγητό των παιδιών, κρυφά απ’ τη Διοίκηση, ελαττώνοντας έτσι τη γενική μερίδα. Το πρόβλημα όμως του ψωμιού έμενε άλυτο γιατί δεν έφτανε για κανέναν, κι αυτό που έφερναν από το κάτω στρατόπεδο, που είχε λιγότερα παιδιά, ήταν ασήμαντο μπροστά στη φοβερή έλλειψη.
trikeri
Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός ποτέ δεν ενίσχυσε αυτά τα παιδιά ούτε τα αναγνώριζε σαν κρατούμενους. Τα κρατούσαν εκεί ως αντίποινα για το «παιδομάζωμα» των ανταρτών.
Επειδή το σαπούνι και το νερό ήταν τόσο σπάνια κι ακριβά έμεναν λερωμένα, κουρελιασμένα, χλωμά και γεμάτα σπυριά. Σκιές, όμοιες με φαντάσματα παιδιών.
 Γι’ αυτά τα παιδιά προπάντων πολλές μάνες έκαναν δήλωση και έφυγαν από το καταραμένο νησί.
Μπροστά σ’ αυτή τη δυστυχία είναι περιττό ν’ αναφέρουμε πως τα μεγάλα παιδιά έμεναν δίχως καμιά εκπαίδευση ή παιδαγωγική φροντίδα, κι όλη μέρα τριγύριζαν στα χωράφια και στις απότομες ακρογιαλιές ή έμεναν ζαρωμένα μέσα στα μουχλιασμένα κελιά και στις σκοτεινές σκηνές χωρίς να παίζουν.
Τα βρέφη υπέφεραν περισσότερο γιατί γάλα δεν υπήρχε, κι αν ακόμα οι μητέρες τους είχαν να τα θηλάσουν οι καθημερινές αγγαρείες δεν τια άφηναν.
Οι κρατούμενες έγκυες γυναίκες – και υπήρχαν αρκετές σ’ αυτή την κατάσταση  – με τρόμο αντίκριζαν τη δύσκολη ώρα της γέννας. Δεν υπήρχε καμία φροντίδα για τις λεχώνες και τα μικρά. Μήτε σπάργανα για να τα τυλίξουν και να τα προφυλάξουν από την παγωνιά.
Το χειμώνα του 1948 πέθανε ένα νεογέννητο αμέσως μετά τη γέννησή του. Το Σεπτέμβριο του 1949 μια Σλαβομακεδόνισσα γέννησε δίδυμα. Μέχρι τις τελευταίες  μέρες της εγκυμοσύνης της έτρεχε στις αγγαρείες  και κουβαλούσε με μια παράξενη περηφάνια την ανημπόρια της. Γέννησε δίδυμα πάνω στο χωματένιο πάτωμα ενός υπογείου του Μοναστηριού, χωρίς κανένας σχεδόν να το ξέρει. Το ένα μωρό πέθανε σε δυο μέρες και τ’ άλλο το βάφτισαν Ελευθερία μερικές κοπέλες από το κάτω στρατόπεδο. Πέθανε κι αυτό μια βδομάδα αργότερα.
Έξω από το Μοναστήρι, λίγα μέτρα από την κεντρική πύλη, είναι το μικρό νεκροταφείο για τους κατάδικους του Τρίκερι. Δεν έχει τίποτα που να μοιάζει με τα νεκροταφεία που ξέρουμε. Είναι ένας μικρός τετράγωνος χώρος με πέντε έξι φρέσκα μνήματα, που με τα πρωτοβρόχια παρσίνιζε όπως τα γύρω χωράφια.
Κάποιοι παλιοί εξόριστοι φύτεψαν σ’ εκείνο το μέρος μια πικροδάφνη και στερέωσαν  μέσα στη γη ένα ξυλόγλυπτο σταυρό από ελιά. Άλλοι μικρότεροι σταυροί είναι σπαρμένοι τριγύρω, σάπιοι από τις βροχές και τον ήλιο, και πάνω τους μόλις που ξεχωρίζουν κάτι αχνά γράμματα με το όνομα και την πατρίδα των νεκρών.
Οι τάφοι των μικρών παιδιών δεν ξεχωρίζουν καθόλου. Τα νερά της βροχής μονάχα λιμνάζουν στις μικρές λακκουβίτσες τους και την άνοιξη πρωτοφυτρώνουν εκεί οι παπαρούνες και τα χαμομήλια.
Δυο βήματα από τους ανώνυμους αυτούς τάφους, που μόνο εμείς τους ξέρουμε, είναι τ’ αντίσκηνα. Εκεί στο πλάι πηγαινοέρχονται οι γυναίκες και κάποτε παίζοντας τα παιδάκια πάνε και κρύβονται πίσω απ’ τη φουντωτή πικροδάφνη και το μεγάλο ξύλινο σταυρό.
Είναι όλοι τους τόσο κοντά στα μνήματα, που η καθημερινή γειτονιά τους με τους πεθαμένους δεν τους κάνει καμία εντύπωση. Ίσως επειδή ύστερα από μια βαριά κρίση ελονοσίας, μια πνευμονία, μια φυματίωση, μια γρίπη, ή ακόμα κι ένα γρατζούνισμα πάνω στα φαρμακερά σύρματα, μπορεί κι αυτές να βρεθούν κάτω από το αρμυρό χώμα.
Βικτωρία Θεοδώρου                     Τρίκερι, Οκτώβρης 1950