Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2023
Η υστερία Σιωνισμού και Δύσης απέναντι στην Ιστορία και τα γεγονότα, ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Αμπάς της Φατάχ για την συνεργασία σιωνιστών και ναζιστών και ιδιοποίηση του ολοκαυτώματος από τους σιωνιστές και ο κατά τον Λένιν ενιαίος ρόλος σιωνισμού, αποικιοκρατίας και ιμπεριαλισμού.
Παλαιστίνιος Πρόεδρος Μαχμούτ Αμπάς: "Η Δύση αντιδρά με τόση υστερία σήμερα αρνούμενη τα ιστορικά γεγονότα, με σκοπό να γλιτώσει από τις ευθύνες που έχει για την ισραηλινή κατοχή."
Η υστερία Σιωνισμού και Δύσης απέναντι στην Ιστορία και τα γεγονότα
Από: https://kosmodromio.gr 2023/09/17
Του Μαρουάν Τουμπάσι, πρώην πρέσβη της Παλαιστίνης στην Ελλάδα
Η Σιωνιστική και η Δυτική υστερία κλιμακώθηκε τις τελευταίες μέρες με φρενήρη ρυθμό απέναντι στον πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς «Αμπού Μάζεν» με αφορμή την ομιλία του για γεγονότα της Ιστορίας του Ιουδαϊσμού και το νόημα των επιθυμιών και των ορισμών του σημιτισμού στη διάρκεια της συνεδρίασης του Επαναστατικού Συμβουλίου του Κινήματος της Φατάχ.
Η αποικιοκρατική Δύση, που έχει την ηθική ευθύνη για την εξάλειψη των Εβραίων που έλεγχαν τις χρηματοπιστωτικές δομές στις ευρωπαϊκές χώρες πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέβαλε στη μετανάστευσή τους και την αποικιακή εγκατάστασή τους στην Παλαιστίνη και στη δημιουργία του κράτους τους. Αυτή η Δύση εξακολουθεί να διατηρεί σιγή σχετικά με τα εγκλήματά της, που διαρκούν εδώ και 75 χρόνια, ενάντια στον λαό της Παλαιστίνης.
Η Δύση, λοιπόν, συνεχίζει να συμφωνεί με τον τρόπο κατά τον οποίο το Ισραήλ προβάλλεται μέσα από τη φρίκη σαν «θύμα της Ιστορίας», ενώ η αμέτρητη «δικαιοσύνη του στέκεται ενάντια στην αδικία» και στους «αντι-Εβραίους», «προστατεύοντας από κινδύνους» συμβάλλοντας στην παραποίηση των γεγονότων και της ιστορίας σε σχέση με το θέμα του εβραϊκού ζητήματος στην Ευρώπη. Συμβάλλει επίσης η Δύση στη διατήρηση του πολιτικού, οικονομικού έργου και του σχεδίου ασφαλείας του αποικιοκρατικού Σιωνιστικού Κινήματος με δειλές προφορικές ανακοινώσεις.
Πέρσι, ο Πρόεδρος Αμπάς «Αμπού Μάζεν» επιβεβαίωσε ξεκάθαρα την αδιαμφισβήτητη αλήθεια που δεν επιδέχεται ερμηνειών για τις πάνω από 50 σφαγές σε βάρος των Παλαιστινίων, που τις παρομοίασε σαν Ολοκαύτωμα σε βάρος του λαού μας, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου με τον Γερμανό Καγκελάριο.
Οι απαντήσεις του Προέδρου συμφωνούσαν με τα προ 75 ετών ιστορικά γεγονότα αναφορικά με τις σιωνιστικές συμμορίες βαρβαρότητας και φασιστών ηγετών του Κράτους του Ισραήλ που διέπραξαν σφαγές, τα εγκλήματα της εθνοκάθαρσης και του Απαρτχάιντ, αναφέρθηκαν (όπως έγινε και στην ομιλία του στη σύνοδο του Επαναστατικού Συμβουλίου της Φατάχ) σε ό,τι είχε πει ο Γερμανός φιλόσοφος Καρλ Μαρξ αναφορικά με εβραϊκά ιστορικά γεγονότα.
Σε δύο περιστατικά, δεν ήταν απαραίτητο να δοθούν διευκρινιστικά στοιχεία για αυτό που είπε ο πρόεδρος Αμπού Μάζεν, το οποίο ήταν σαφές και δεν επιδέχεται την κατασκευασμένη ερμηνεία της Δύσης. Επιπροσθέτως, η ομιλία του προέδρου υπό την ιδιότητα και τη θέση του, δε χρειάζεται διευκρινίσεις.
Εμείς οι Παλαιστίνιοι δεν προκαλέσαμε το Ολοκαύτωμα και δε θα σταματήσουμε να το καταδικάζουμε, όπως και όλα τα εγκλήματα της Ιστορίας κατά της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένου του κοινού Ναζισμού και του φασισμού. Όμως, την ίδια στιγμή, όλοι θα πρέπει να γνωρίζουν πως υπήρξε και ένα ολοκαύτωμα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού πριν 75 χρόνια, η συνέχιση της κατοχής και της εγκατάστασης εποίκων που αυτά είναι από μόνα τους καραμπινάτα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σύμφωνα με τις θέσεις διεθνών οργανισμών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μεταξύ των οποίων και εβραϊκοί αντισιωνιστικοί οργανισμοί.
Όμως, το να παραμένει κανείς σιωπηλός για αυτά συνιστά ένα ακόμη έγκλημα.
Το Ισραήλ ιδρύθηκε ως αποικιοκρατικό κράτος σε βάρος των δικαιωμάτων του έθνους και της πατρίδας μας και αρνήθηκε να απολογηθεί για τα εγκλήματα που διέπραξε από την περίοδο της Καταστροφής της Παλαιστίνης, της Νάκμπα, το 1948 ως σήμερα, παρά τις νέες πληροφορίες για τα γεγονότα και ομολογίες για τις σφαγές των Παλαιστινίων και το ρόλο που έπαιξε το διεθνές σιωνιστικό κίνημα αντικαθιστώντας τους Άραβες με Εβραίους από τις χώρες τους σε Ιράκ, Συρία, Αίγυπτο, Μαρόκο και εγκαθιστώντας τους στη δική μας γη, κάτι το οποίο η Δύση πρέπει να γνωρίζει προτού μας ζητήσει, γελοιωδέστατα να ζητήσουμε εμείς συγνώμη!
Το Σιωνιστικό κίνημα, που από την ίδρυσή του έχει υιοθετήσει την παραποίηση της Ιστορίας, την αξιοποίηση της εβραϊκής εθνότητας πάνω σε μύθους ενώ από την δημιουργία του ήταν ένα ρατσιστικό, αντιδραστικό κίνημα και ένα εργαλείο στην υπηρεσία της αποικιοκρατίας και του διεθνούς ιμπεριαλισμού που καταδικάστηκες από τα Ηνωμένα Έθνη κατά το παρελθόν.
Υπό αυτή την έννοια, πρέπει να επανέλθω ξανά σε ένα προηγούμενο άρθρο μου για τη σημασία όσων ο Πρόεδρος Μαχμούτ Αμπάς έγραψε στο βιβλίο του με τον τίτλο «Το Σιωνιστικό Κίνημα στα έργα του Λένιν» (ηγέτη της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης), στην πρώτη έκδοση του 1979 και στη δεύτερη του 2011, όπου λέει:
«Ο Λένιν θεώρησε πως η συνεχιζόμενη εκμετάλλευση του εβραϊκού αγώνα για τα συμφέροντα της αποικιοκρατίας ήταν αυτό που εξυπηρετούσε τους σκοπούς του Σιωνιστικού Κινήματος που τροφοδοτεί αυτή την υπόθεση, την προωθεί και επωφελείται από αυτήν».
Το βιβλίο συνεχίζει με το ακόλουθο κείμενο:
«Εάν οι ηγέτες του κόσμου είχαν ακολουθήσει το παράδειγμα του Λένιν σε σχέση με την εκτίμηση και αντιμετώπιση του ζητήματος του Ιουδαϊσμού, το κίνημα του Σιωνισμού δεν θα επεκτεινόταν στους Εβραίους, και δεν θα υπήρχε το Κράτος του Ισραήλ. Εν ολίγοις, ο Λένιν πίστεψε πως οι Εβραίοι δεν αποτελούν έθνος και δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του έθνους, και θα έπρεπε να ζουν μέσα στις κοινωνίες στις οποίες συνυπήρχαν για εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια».
Το ίδιο βιβλίο αναφέρει στα τελευταία μέρη του τα ακόλουθα:
«ΟΛένιν δεν αποδέχθηκε την αρχή του διαχωρισμού ανάμεσα στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό από τη μία και του σιωνιστικού κινήματος από την άλλη».
Σημειώνεται πως σήμερα η Ευρωπαϊκή Δύση εξακολουθεί να ζει στη σκιά ενός σύνθετου τρόμου ως αποτέλεσμα του εβραϊκού μίσους από την Ευρώπη πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, για λόγους που δεν αφορούν την θρησκεία τους, και φοβούνται την ιδέα του σιωνιστικού κινήματος που φυτεύτηκε στα μυαλά πολλών εξ αυτών, που εξισώνει την κριτική στις πολιτικές του Ισραήλ με τον αντισημιτισμό, ενώ και εμείς οι Παλαιστίνιοι είμαστε Σημίτες λόγω της καταγωγής από την Καναά. Σε αυτή τη βάση, πολλοί Ευρωπαίοι, ιδιαίτερα εκείνοι που εμφορούνται από τις εβραϊκές και ακροδεξιές λαϊκίστικες ιδεολογίες, εντάχθηκαν στο παγκόσμιο Σιωνιστικό Κίνημα, και συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο που θέλουν, γιατί απορρίπτουν τη διάλυση του Ιουδαϊσμού εντός των ευρωπαϊκών κοινωνιών στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και πριν από αυτόν και ως σήμερα. Δημιούργησαν την ιδέα της λεγόμενης «δικής τους εθνικής πατρίδας».
Ως εκ τούτου, δεν έχουμε δυναμικές θέσεις ακόμη και από ευρωπαϊκές χώρες για να τελειώσει πρωτίστως η ισραηλινή κατοχή σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ, από κάποιο είδος υποταγής στις πολιτικές του βαθέως κράτους των ΗΠΑ, που είναι εχθρικό προς τα δικαιώματα των λαών που υπομένουν την ευθύνη για την πρόκληση ιστορικής αδικίας σε πολλούς λαούς, συμπεριλαμβανομένου του παλαιστινιακού λαού μας, σε συνεργασία με τη Βρετανία από τότε που σχεδίαζε με το σιωνιστικό κίνημα να εκπληρώσει την υπόσχεση της «διακήρυξης του Μπάλφουρ το 1917».
Το παγκόσμιο Σιωνιστικό κίνημα, εξαιτίας των αποικιοκρατικών πολιτικών θέσεων, θυσίασε μεγάλους αριθμούς φτωχών Εβραίων στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε συνεργασία με τους Ναζιστές εκείνης της εποχής, που διευκόλυναν την μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη στο πλαίσιο της «Συμφωνίας Haavara» με αντάλλαγμα χρήματα και μία προσπάθεια εκκένωσης της Ευρώπης από τους Εβραίους με τους οποίους οι Ευρωπαίοι είχαν μπουχτίσει εξαιτίας του ελέγχου που είχαν πάνω στις χρηματοπιστωτικές δομές εκείνη την εποχή.
Στον απολογισμό του Ολοκαυτώματος, που το Σιωνιστικό κίνημα εκμεταλλεύτηκε και ψευδεπίγραφα μονοπώλησε με τη χρήση της συγκεκριμένης λέξης παρά την ελληνική προέλευσή της, έγιναν στόχος όχι μόνον οι Εβραίοι από τους Ναζιστές αλλά και πολλοί Ευρωπαίοι, άρρωστοι άνθρωποι και ανάπηροι, κάτι που είναι εντελώς καταδικαστέο και εντάσσεται στην κατηγορία των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, όπως και εκείνη των ΗΠΑ, αγνόησαν τις διάφορες εκκλήσεις για αντιμετώπιση της επανεγκατάστασης των εκτοπισμένων Εβραίων ως καθήκον και υποχρέωση όλης της διεθνούς κοινότητας και αρνήθηκαν να χαλαρώσουν τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν για την στήριξη της μετανάστευσης, αναγκάζοντας πολλούς Ευρωπαϊκούς Εβραίους να αναζητήσουν την τύχη τους ζώντας ως έποικοι στην Παλαιστίνη εντός του πλαισίου διαφόρων συμφωνιών και συνωμοσιών μεταξύ του Σιωνιστικού Κινήματος και της Ναζιστικής Γερμανίας, και υπό τις εντολές της εκμετάλλευσης των Εβραίων από την Αμερική προς εφαρμογή του σιωνιστικού αποικιοκρατικού σχεδίου. Σχεδίου που προωθήθηκε σε βάρος της δικής μας παρουσίας στη γη μας και σε βάρος των πιστών της εβραϊκής θρησκείας που ζούσαν στην Παλαιστίνη στην οποία υπάρχουν και Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Αυτά, ενώ πολλοί Εβραίοι προτίμησαν να εγκατασταθούν αλλού ή στις ευρωπαϊκές χώρες καταγωγής τους, και πολλοί από αυτούς παραμένουν απέναντι στην ιδεολογία του σιωνιστικού κινήματος και στις πρακτικές της κατοχής και του Απαρτχάιντ και αρνούνται να εξισώσουν τον αντι-σιωνισμό με τον αντι-σημιτισμό.
Πρόκειται για τη θεωρία που λέει ότι το Σιωνιστικό κίνημα προσπαθεί να επιβάλλει και να εκβιάσει στη βάση των σχέσεων με τους άλλους και γι’ αυτό το λόγο θέσπισε την «Διεθνή Συμμαχία για την Μνήμη του Ολοκαυτώματος», που ξεκίνησε επί Τραμπ και τον γαμπρό του,Τζάρεντ Κούσνερ, και εγκρίθηκε από ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μέσω της νομοθεσίας τους.
Πολλοί Ευρωπαίοι εξαπολύουν πόλεμο υπό τις εντολές της αμερικανικής πολιτικής και της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας με την υποστήριξη του Σιωνιστικού κινήματος και των Χριστιανών Σιωνιστών και των νεο-ναζιστών συμμάχων τους στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ για να καταστρέψουν την τώρα αναδυόμενη ρωσική ισχύ, προκαλώντας εχθρότητα απέναντι στην αναδυόμενη Κίνα, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ενόψει της αμερικανικής μονοπολικής ηγεμονίας και της εκδίκησης για τη νίκη του Κόκκινου Στρατού κατά του ναζισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως επισήμανε ο Ρώσος πρώην υπουργός Άμυνας, ιδιαίτερα μετά από εκείνους που υποστηρίζουν τον Ζελένσκι και είναι οι Εβραίοι Σιωνιστές Ναζί, θέμα στο οποίο έχει αναφερθεί και ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν, λέγοντας:
«Είναι αηδιαστικό πως ο Ουκρανός ηγέτης, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, που στηρίχτηκε από τη Δύση και είναι Εβραίος από καταγωγή, για να καλύψει τις εκδηλώσεις δόξας του Ναζισμού στη χώρα», ο οποίος μέρες πριν είχε έρθει σε επαφή με τον ομόλογό του, τον νεοφασίστα Νετανιάχου, για να συντονίσουν τις θέσεις τους και την κοινή δράση.
Ακόμη και όταν οι ΗΠΑ και ορισμένες δυτικές ευρωπαϊκές χώρες, μετά τη συμμαχική νίκη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφιερώθηκαν στον ανταγωνισμό των εταίρων τους σε αυτόν τον πόλεμο, τη Σοβιετική Ένωση, υποστήριξαν τους εναπομείναντες φασίστες και ναζιστές, όπως τον Φράνκο στην Ισπανία και τα δικτατορικά καθεστώτα σε λατινοαμερικανικές χώρες εκείνης της εποχής.
Γι’ αυτό η Δύση αντιδρά με τόση υστερία σήμερα αρνούμενη τα ιστορικά γεγονότα, με σκοπό να γλιτώσει από τις ευθύνες που έχει για το τελείωμα της ισραηλινής κατοχής και για να δικαιολογήσει τα εγκλήματα που αυτό διαπράττει ως κράτος Απαρτχάιντ, όπως παραδέχθηκε και ο πρώην αρχηγός της Μοσάντ, Ταμίρ Μπάρντο, μιλώντας πρόσφατα στο πρακτορείο Associated Press.
Το Ισραήλ, που τώρα υποστηρίζεται από τα νεο-ναζιστικά κινήματα στην Ευρώπη και τους λευκούς εθνικιστές, συντηρητικούς και νεοευαγγελιστές στις ΗΠΑ, είναι σε θέση άμυνας σε μία μάχη που θα χάσει, εάν δεν την έχει ήδη χάσει. Δεν είναι δυνατόν για αυτό να αντιμετωπίσει ένα εντεινόμενα ενισχυμένο διεθνές μαζικό κίνημα ενώ το ίδιο είναι κτισμένο σε βάση πραγματικών εγκλημάτων και καθεστώτος Απαρτχάιντ, ενώ το κατοχικό κράτος πραγματοποιεί εκστρατεία δημοσίων σχέσεων, ανεξάρτητα από κόστος, μην έχοντας κανένα στοιχείο ή θέσεις πάνω σε μία σοβαρή ειρηνευτική διαδικασία στη βάση της εφαρμογής του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του λαού μας και της ίδρυσης ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους σύμφωνα με τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ.
Όλα αυτά έρχονται σε αντίφαση με το σχέδιο του Σιωνιστικού κινήματος στην περιοχή, με την προέλευσή του και τα ποικίλα στοιχεία του διεθνώς, τα οποία επιδιώκουν την εφαρμογή του παρά τις συνεχιζόμενες κρίσεις στο Ισραήλ.
Επίσης, για διάφορους λόγους, δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί ό,τι επιδιώκει η Αμερική, που απέρριψε τα απλά παλαιστινιακά αιτήματα ανεξάρτητα από την ουσία τους ώστε να σηματοδοτήσει τη νέα συμφωνία ομαλοποίησης σχέσεων ανάμεσα στο κατοχικό κράτος και τη Σαουδική Αραβία, που είναι αφοσιωμένη στην Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία, σύμφωνα με ό,τι έχει γίνει γνωστό. Αυτά, ενώ η ίδια μπορεί να πετύχει ό,τι θέλει μέσω των νέων σχέσεών της με τη Ρωσία και την Κίνα και την ένταξή της στους BRICS, αλλά και μέσω των διεθνών σχέσεων, που είναι ανοικτές σε αυτή και την προηγμένη της θέση τώρα στην περιοχή και στον αραβικό κόσμο. Γι’ αυτό και ο γνωστός Αμερικανός δημοσιογράφος Τ. Φρίντμαν συμβούλεψε τους Αμερικανούς και τους Σαουδάραβες, λέγοντας:
«Καμία εξομάλυνση δεν είναι δυνατή δίχως μία μη φυσιολογική ισραηλινή κυβέρνηση»...
Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2023
Εξωφρενικό: 390.000 αεροπλάνα καταστράφηκαν στον Β΄ Παγκ. Πόλεμο!...
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Διαβάστε όλο το άρθρο:
http://www.mixanitouxronou.gr/o-exofrenikos-arithmos-ton-aeroplanon-poy-katarrifthikan-ston-v-pagk-polemo-10-fores-perissotera-ap-osa-petoyn-simera/
Σήμερα σε όλο τον κόσμο υπάρχουν περίπου 39.000 πολεμικά και πολιτικά αεροπλάνα. Ο αριθμός αυτός είναι μόλις το ένα δέκατο των αεροπλάνων που καταστράφηκαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή περίπου 390.000 αεροπλάνα!
Αποτελεί και αυτό ένα στοιχείο της υπερπροσπάθειας που έγινε από τις χώρες να κερδίσουν τον πόλεμο. Ήταν η μεγαλύτερη σπατάλη πόρων στην ιστορία.
Πόσα αεροπλάνα υπάρχουν σήμερα; Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα «Τέλεγκραφ», το 2022 σε όλο τον κόσμο πετούσαν 23.600 επιβατικά και μεταφορικά αεροπλάνα και περίπου 15.400 στρατιωτικά (δεν συμπεριλαμβάνονται τα ελαφρά μονοκινητήρια). Δηλαδή, συνολικά 39.000 αεροπλάνα.
Ο αριθμός φαίνεται αρκετά μικρός, αν αναλογιστούμε ότι την ίδια χρονιά, σε όλο τον κόσμο υπήρχαν 1.5 δισεκατομμύρια αυτοκίνητα. Σύμφωνα με τη Μπόινγκ, μία από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες πολιτικών αεροπλάνων, μέσα στα επόμενα 20 χρόνια θα χρειαστούν επιπλέον 39.620 νέα αεροπλάνα ώστε να καλυφθεί η ζήτηση. Σύμφωνα με κάποιους άλλους υπολογισμούς, ο αριθμός όλων των αεροπλάνων το 2037 θα είναι 63.220.
Απώλειες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Άξονας Έχοντας υπόψη τους αριθμούς αυτούς, προκαλεί μεγάλη εντύπωση ο αριθμός των αεροπλάνων που συμμετείχαν και καταστράφηκαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Σοβιετικά αεροπλάνα που καταστράφηκαν στο έδαφος από τη Γερμανική Πολεμική Αεροπορία (Λουφτβάφε) τις πρώτες μέρες της γερμανικής ειβολής στην ΕΣΣΔ στα τέλη Ιουνίου 1941 (“Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα”). Πηγή: Wikipedia Η Γερμανία έχασε 31.673 μαχητικά, 12.037 βομβαρδιστικά, και 33.850 άλλους τύπους αεροπλάνων (αναγνωριστικά, μεταφορικά, εκπαιδευτικά κ.ά.). Δηλαδή, συνολικά, 77.560 αεροπλάνα. Οι απώλειες αεροπλάνων της Ιαπωνίας δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ, αλλά υπολογίζονται σε περίπου 50.000. Η Ιταλία έχασε συνολικά 5.272 αεροπλάνα. Απώλειες Συμμάχων Η Σοβιετική Ένωση έχασε περίπου 46.800 μαχητικά, 17.900 βομβαρδιστικά, και 41.700 άλλων τύπων, δηλαδή 106.400 αεροπλάνα. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχασε 30.045 μαχητικά και 11.965 βομβαρδιστικά, συν άλλα 250 αεροσκάφη διαφόρων τύπων στην Άπω Ανατολή, δηλαδή 42.260 αεροπλάνα. Βρετανικό μαχητικό που καταρρίφθηκε από ιταλικά αντιαεροπορικά στη Βόρεια Αφρική στις 4 Σεπτεμβρίου 1942. Πηγή: Wikimediamtx Commons Οι συνολικές απώλειες των Ηνωμένων Πολιτειών σε αεροπλάνα όλων των τύπων στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν 95.000. Η Εθνικιστική Κίνα έχασε συνολικά 2.468 αεροπλάνα. Η Γαλλία είχε πιο περιορισμένες απώλειες, καθώς ήταν στον πόλεμο μόνο τον πρώτο χρόνο (1939-1940). Οι απώλειές της ήταν ασήμαντες συγκρινόμενες με αυτές των άλλων μεγάλων δυνάμεων και μόλις 892 αεροπλάνα. 381.852 αεροπλάνα! Ακόμη και μικρότερες δυνάμεις, όπως για παράδειγμα, η Πολωνία, η Ελλάδα, η Γιουγκοσλαβία, η Φινλανδία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είχαν σημαντικές απώλειες αεροπλάνων με βάση τους αριθμούς αεροπλάνων που διέθεταν. Υπολογίζεται ότι όλες μαζί οι «μικρές» αεροπορίες απώλεσαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου περίπου 2000 αεροπλάνα. Γερμανικό μαχητικό που καταρρίφθηκε στη διάρκεια της Μάχης της Αγγλίας, τέλη Αυγούστου 1940. Πηγή: Wikimediamtx Common. Τα παραπάνω στοιχεία μας δίνουν τον ιλιγγιώδες αριθμό των 381.852 αεροπλάνων που καταστράφηκαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ 1939-1945. Βέβαια, τα αεροπλάνα αυτά δεν έχουν σχέση με τα σημερινά αφού η αεροπορική τεχνολογία έχει κάνει άλματα από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά. Όμως, ακόμη και έτσι, προκαλεί εντύπωση ο τεράστιος αριθμός αεροπλάνων που παρήχθη και χάθηκε στον πόλεμο. Είναι σχεδόν δεκαπλάσιος από αυτόν των αεροπλάνων που υπάρχουν σήμερα σε όλο τον κόσμο, σχεδόν 80 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου! Αν όλοι αυτοί οι πόροι είχαν χρησιμοποιηθεί για ειρηνικούς σκοπούς πόσο καλό θα είχε γίνει στον πλανήτη; Γερμανικά μεταγωγικά αεροπλάνα που έκαναν αναγκαστική προσγείωση στη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης το Μάιο 1941. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα αεροσκάφη δεν επισκευάστηκαν ποτέ και κατέληξαν παλιοσίδερα. Πηγή: Pinterest Αρχική εικόνα: Καταστραμμένα γερμανικά αεροπλάνα σε κάποιο αεροδρόμιο της Γερμανίας το 1945 μετά τη λήξη του πολέμου. Πηγή: Reddit...
Ότο Σκορτσένι: Ο αξιωματικός των SS που απήγαγε τον Μουσολίνι συνεργάστηκε με τη CIA και τη Μοσάντ και ήταν πίσω από τη δολοφονία του Κένεντι!
Ότο Σκορτσένι: Ήταν ο διαβόητος αξιωματικός των SS που απήγαγε τον Μουσολίνι από τα χέρια των Ιταλών, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1943, ήταν πράκτορας της CIA μετά τον πόλεμο και - όπως φημολογείται - βρίσκεται και πίσω από τη δολοφονία του Τζον Κένεντι. Όταν πέθανε ο Σκορτσένι άφησε αμύθητη η περιουσία!
Βίντεο: https://youtu.be/wpwbXqxxfdw
Αν κάποιος προσπερνούσε τη λευκή Mercedes του, όταν οδηγούσε στους αγροτικούς δρόμους γύρω από το Κούραγκ στην κομητεία Κιλντέρ της Ιρλανδίας - εκεί κάπου στα τέλη της 10ετίας του ’50 - δεν θα πίστευε ότι ο δύσθυμος οδηγός της ήταν ένας από τους πιο έμπιστους αξιωματικούς του Χίτλερ.
Ο άνθρωπος, που έμοιαζε να έχει πατήσει τα 60 και καθόλου δεν θύμιζε ιρλανδό αγρότη, ήταν ο Ότο Σκορτσένι, ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών, ο επικεφαλής των κομάντος που είχαν απαγάγει τον Μουσολίνι από τα χέρια των Ιταλών δεσμοφυλάκων του, ο Σημαδεμένος του Γ’ Ράιχ, ο θηριώδης διοικητής των επίλεκτων SS που κοίταζε τους κατωτέρους του με βλέμμα βλοσυρό από τα 1,83 μέτρα του και που πατούσε και τα 120 κιλά του άφηναν βαθύ το χνάρι τους στη γη… Ο Σκορτσένι δεν ήταν ο άνθρωπος, που θα μπορούσε να περάσει, ακόμα κι από τον πιο αδιάφορο χωρικό, απαρατήρητος.Ο Σκορτσένι ήταν χαρισματικός, αψύς και με ισχυρή προσωπικότητα· εντάχθηκε στο Αυστριακό Ναζιστικό Κόμμα το 1930 και όταν η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία το 1939, προσφέρθηκε εθελοντικά να ενταχθεί στη Luftwaffe, αλλά απορρίφθηκε καθώς ήταν ψηλός και ογκώδης! Έγινε δεκτός όμως ως δόκιμος αξιωματικός στο σύνταγμα της προσωπικής φρουράς του Χίτλερ, την Leibstandarte SS Adolf Hitler (LSSAH).
«Φέρε μου τον Μουσολόνι»
Η πρώτη προσπάθεια σε αυτή τη μορφή πολέμου δοκιμάστηκε στην Περσία, αλλά απέτυχε λόγω της αδιάλλακτης φύσης των φυλών των λόφων που οι Γερμανοί είχαν προσπαθήσει να υποκινήσουν σε εξέγερση. Η μονάδα είχε κάποια επιτυχία με τη δράση της πίσω από τις ρωσικές γραμμές, αλλά οι ελλείψεις προμηθειών, εξοπλισμού και αεροπλάνων για να ρίξουν τους αντάρτες έκαναν την ανάπτυξη τους εξαιρετικά αργή και αναποτελεσματική.
Ο Ντούτσε διασώθηκε χωρίς να πέσει μια σφαίρα! Ο ξεπεσμένος ιταλός δοκτάτορας οδηγήθηκε στη Ρώμη και μετά στο Βερολίνο, όπου τον υποδέχτηκε ο Χίτλερ. Ο Σκορτσένι προήχθη στο βαθμό του Sturmbannfuhrer (Ταγματάρχης) και του απονεμήθηκε ο Σιδηρούς Σταυρός. Εκείνη η επιτυχία θα ενίσχυσε τη θέση του Σκορτσένι απέναντι στον Χίτλερ και η τολμηρή επιτυχημένη επιδρομή έγινε πρωτοσέλιδο διεθνώς. Ακόμη και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ εντυπωσιάστηκε…
Ο Σκορτσένι συμμετείχε ή σχεδίασε πολλές άλλες παράτολμες επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου, συμπεριλαμβανομένης μιας αποτυχημένης απόπειρας δολοφονίας των Τσώρτσιλ, Στάλιν και Ρούσβελτ στη Διάσκεψη της Τεχεράνης το 1943.
Με στολές αμερικανών στρατιωτών!
H τελευταία του στρατιωτική επιχείρηση έγινε κατά τη διάρκεια της Μάχης των Αρδενών στα τέλη του 1944, όταν μαζί με στρατιώτες που μιλούσαν άπταιστα αγγλικά διείσδυσαν στις συμμαχικές γραμμές μεταμφιεσμένοι με αμερικανικές στολές, παραπλάνησαν τα στρατεύματα των Αμερικανών και αιχμαλώτισαν πολλούς.
Και οι Σύμμαχοι αιχμαλώτισαν Γερμανούς που φορούσαν αμερικανικές στρατιωτικές στολές και τους εκτέλεσαν.
Οι Σύμμαχοι συνέλαβαν τότε και άνδρες του Σκορτσένι, οι οποίοι διέδωσαν τη φήμη ότι ο επικεφαλής τους σκόπευε να ηγηθεί επιδρομής στο Παρίσι για να δολοφονήσει τον στρατηγό Αϊζενχάουερ, αναγκάζοντας τον Αμερικανό Στρατάρχη να περάσει τα Χριστούγεννα του 1944 απομονωμένος για λόγους ασφαλείας.
Ο Σκορτσένι πέρασε τους τελευταίους μήνες ως εν ενεργεία Υποστράτηγος στην Ανατολική Πρωσία.
Συνελήφθη και δικάστηκε με την κατηγορία της παραβίασης των νόμων του πολέμου, λόγω των αμερικανικών στολών που χρησιμοποίησε στην μάχη των Αρδενών. Η κατηγορία εναντίον του Σκορτσένι αποσύρθηκε!
Ο σκληρός γερμανός αξιωματικός κρατήθηκε στη φυλακή καθώς αντιμετώπιζε κι άλλες κατηγορίες από διαφορετικές χώρες, αλλά με τον δικό του τρόπο, ο Σκορτσένι, δραπέτευσε. Τρεις βετεράνοι των SS, ντυμένοι με αμερικανικές στολές, τον συνόδευσαν έξω από το στρατόπεδο, ισχυριζόμενοι ότι τον πήγαιναν για ακρόαση.
Κρύφτηκε σε ένα αγρόκτημα στη Βαυαρία για 18 μήνες και με τη βοήθεια της ισπανικής κυβέρνησης, διέφυγε στη Μαδρίτη. Από τα προσωπικά αρχεία του Σκορτσένι, προκύπτει ότι οι «Αμερικανοί» ήταν πράγματι Αμερικανοί πράκτορες της CIA, που στρατολόγησαν τον Γερμανό.
Ισχυρός στην Μαδρίτη
Στην ισπανική πρωτεύουσα, ο Σκορτσένι ίδρυσε μια μικρή επιχείρηση εισαγωγών-εξαγωγών. Ένα μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων του ήταν νόμιμες, αλλά οι φήμες έλεγαν ότι χρησιμοποίησε την επιχείρηση σαν βιτρίνα για να διευκολύνει τη διαφυγή των Ναζί από τη Γερμανία στην Αργεντινή και σε άλλες χώρες· κατηγορήθηκε ότι ήταν σύμβουλος και εκπαιδευτής των αιγυπτιακών ενόπλων δυνάμεων και σχετίστηκε με το σχέδιο Odessa. Το σχέδιο περιλάμβανε τη βοήθεια σε στρατιώτες των SS, που είχαν καταφέρει να διαφύγουν, σε βετεράνους SS να αποφύγουν την σύλληψη φυγαδεύγοντας τους σε χώρες του εξωτερικού.
Ο Σκορτσένι ταξίδεψε στην Αργεντινή και κάποια στιγμή έσωσε τη ζωή της Εύας Περόν (της Εβίτας), συζύγου του προέδρου της Αργεντινής Χουάν Περόν.
Στην Νότια Αμερική ήρθε σε επαφή με τον Άντολφ Άιχμαν και τον Κλάους Μπάρμπι και άλλα σημαίνοντα στελέχη των Ναζί!
Ήθελε να γίνει αγρότης...
Το θερμό του καλωσόρισμα στην Ιρλανδία ενθάρρυνε τον Σκορτσένι να αγοράσει το Martinstown House, ένα αγρόκτημα και εξοχική κατοικία 160 στρεμμάτων στο Curragh, στην κομητεία Kildare.
Ο Σκορτσένι ταξίδευε με διαβατήριο για απάτριδες, οπότε η Ιρλανδία δεν μπορούσε να του αρνηθεί την είσοδο. Η ιρλανδική κυβέρνηση δεν του είχε χορηγήσει ανοιχτή βίζα μόνιμης διαμονής, επομένως κάθε επίσκεψη του περιοριζόταν στις έξι εβδομάδες. Επίσης, δεν του επετράπη η είσοδος στην Αγγλία – μια απόφαση που έκανε έξαλλο τον Σκορτσένι…
Το ενδεχόμενο να επανακάμψει ο ναζισμός στην Ευρώπη τρόμαζε μετά τον πόλεμο και η παρουσία του Σκορτσένι στην Ιρλανδία απασχόλησε πολλούς πολιτικούς.
Οι ιρλανδικές αρχές φοβήθηκαν ότι ο Γερμανός λειτουργούσε ως ενδιάμεσος για τους φυγάδες Ναζί. Ο Νόελ Μπρόουνε, ο ιρλανδός υπουργός Υγείας εκείνη την εποχή, φοβόταν ότι, ο Σκορτσένι θα χρησιμοποιούσε την Ιρλανδία για αυτόν τον σκοπό. Αυτός ο φόβος δεν επαληθεύτηκε ποτέ, αλλά η συνεχιζόμενη αγωνία για την αναγέννηση του ναζιστικού καθεστώτος και το μίσος για τους SS τροφοδότησαν διαμαρτυρίες για άρνηση διαμονής στον Σκορτσένι.
Ο τελευταίος, πάντως, διέψευσε όλους τους ισχυρισμούς ότι βοηθούσε τους Ναζί φυγάδες και επέμεινε ότι το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να αγοράσει μερικά άλογα και να ζήσει ειρηνικά στο αγρόκτημά του. Αυτό δεν έγινε ποτέ και τελικά, ο Σημαδεμένος πούλησε το ακίνητο που είχε αγοράσει το 1971 και σταμάτησε να επισκέπτεται την Ιρλανδία. Η τελευταία γνωστή επιχειρηματική δραστηριότητα του Σκορτσένι ήταν η Paladin Group, με έδρα την Ισπανία. Αυτή η εταιρεία εκπαίδευε στρατεύματα για ανταρτοπόλεμο και πολλές κυβερνήσεις ήταν στο πελατολόγιό της.
Το αρχείο του στρατηγού λέει άλλα...
Το ντοκιμαντέρ, ισπανικής παραγωγής «Ο Πιο Επικίνδυνος Άνθρωπος της Ευρώπης» , που προβάλλεται από το Netflix - από τις αρχές Σεπτεμβρίου - παραθέτει στοιχεία, που προκύπτουν από το αρχείο του Σκορτσένι το οποίο η σύζυγός του εκχώρησε σε ισπανική οικογένεια, ότι ο αδίστακτος καταδρομέας συνεργάστηκε και με την CIA και με τη Μοσάντ ως κατάσκοπος!
Μάλιστα τονίζεται ότι ήταν προκλητικές οι καταθέσεις μαρτύρων υπεράσπισης στη δίκη του.
Ακόμα και ένας αμερικανός αξιωματικός, που βασανίστηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλτ (ο Γέο Τόμας) κατέθεσε με θέρμη υπέρ του και ουσιαστικά ήταν αυτός που τον αθώωσε!..
Επίσης - το πιο σημαντικό απ’ όλα - παραθέτονται στοιχεία, που δείχνουν τον Σκορτσένι να βρίσκεται πίσω και από τη δολοφονία του Τζον Κένεντι. Το δίκτυο με το οποίο συνεργαζόταν ο Ναζί αξιωματικός ήταν το ίδιο που δολοφόνησε τον πρόεδρο των ΗΠΑ!
Ο Σκορτσένι, άφησε στην τελευταία του σύζυγο Ίλσε πάνω από τρία εκατομμύρια δολάρια σε Τράπεζες της Ελβετίας, της Γερμανίας, της Ισπανίας και των ΗΠΑ! Επίσης η Ίλσε έγινε κάτοχος δεκάδων ακινήτων σε ολόκληρο τον κόσμο!
Ένας ακόμα Ναζί, που πέθανε πλούσιος από εμπειρίες και χρήμα στο μαλακό κρεβάτι του σπιτιού του, έστω κι από καρκίνο...
Για τη δράση του ναζί πράκτορά τους-του αρχιεγκληματία και μετά τον Β΄Παγκ. Πόλεμο Σκορτσένι, ούτε η CIA ούτε και η Μοσάντ έχουν μιλήσει ποτέ.
Και ούτε πρόκειται...
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Κ.Κ. Ρωσικής Ομοσπονδιασ
Η Ρωσία βρίσκεται σε μια απότομη στροφή στην ιστορία της. Με εξαπάτηση και εξαναγκασμό αναγκάστηκε να επιστρέψει στον καπιταλισμό. Αυτό είναι ένα μονοπάτι κοινωνικής οπισθοδρόμησης που οδηγεί σε μια εθνική καταστροφή και τον θάνατο του πολιτισμού μας.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας διεξάγει έναν αγώνα χωρίς συμβιβασμούς ενάντια στην αποκατάσταση του καπιταλισμού, την καταστροφή της Ένωσης της ΣΣΔ και της σοβιετικής εξουσίας. Το CPRF είναι η μόνη πολιτική οργάνωση που υπερασπίζεται με συνέπεια τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα συμφέροντα του εθνικού κράτους. Ο στρατηγικός στόχος του Κόμματος είναι να οικοδομήσει στη Ρωσία τον ανανεωμένο σοσιαλισμό, τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Κατά τον καθορισμό των προγραμματικών στόχων και καθηκόντων του, η στρατηγική και η τακτική του Κόμματος μας προέρχεται από την ανάλυση της κοινωνικής και πολιτικής πρακτικής, από το μαρξιστικό-λενινιστικό δόγμα που αναπτύσσει δημιουργικά και από τα επιτεύγματα της εγχώριας και παγκόσμιας επιστήμης και πολιτισμού.
1. Ο σύγχρονος κόσμος και η Ρωσία
Οι Ρώσοι κομμουνιστές πιστεύουν ότι το θεμελιώδες ζήτημα μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού που ήταν το χαρακτηριστικό του 20ού αιώνα δεν έχει επιλυθεί. Παρά τις προσωρινές υποχωρήσεις του επαναστατικού κινήματος, η σημερινή εποχή είναι εποχή μετάβασης από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό.
Ο καπιταλισμός, που σήμερα επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, είναι μια κοινωνία όπου η υλική και πνευματική παραγωγή διέπεται από τους νόμους της αγοράς για την απόκτηση μέγιστων κερδών και τη συσσώρευση κεφαλαίου. Όλα μετατρέπονται σε εμπόρευμα, με το χρήμα να είναι το κύριο κριτήριο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής σημαίνει αχαλίνωτη εκμετάλλευση των ανθρώπινων και φυσικών πόρων χωρίς καμία ανησυχία για τις βλαβερές συνέπειες για τη ζωή των μελλοντικών γενεών και για το περιβάλλον.
Η λενινιστική διδασκαλία για τον ιμπεριαλισμό ως το υψηλότερο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού δικαιώνεται. Η διαδικασία συγκέντρωσης του κεφαλαίου στις αρχές του 20ου αιώνα δημιούργησε τεράστιες μονοπωλιακές συμμαχίες. Τραπεζικά και βιομηχανικά κεφάλαια συγχωνεύτηκαν. Ο ολοένα και πιο οξύς αγώνας για την αναδιάσπαση των αγορών προκάλεσε δύο παγκόσμιους πολέμους που στοίχισαν ανείπωτα ανθρώπινα θύματα και πλήθος τοπικών ένοπλων συγκρούσεων.
Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα , έχοντας εμπλουτιστεί με ληστρική εκμετάλλευση των πόρων του πλανήτη, οικονομικές κερδοσκοπίες, πολέμους και νέες εξελιγμένες μεθόδους αποικισμού, μια ομάδα ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, το λεγόμενο «χρυσό δισεκατομμύριο», εισήλθε σε μια περίοδο. που ονομάζεται «κοινωνία των καταναλωτών». Αντί να είναι μια φυσική ανθρώπινη λειτουργία, η κατανάλωση γίνεται «ιερός στόχος», με την κοινωνική θέση του ατόμου να εξαρτάται από το πόσο με ζήλο επιδιώκει αυτόν τον στόχο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για υπερ-εκμετάλλευση και επέκταση της αγοράς μέσω επιθετικής διαφήμισης και άλλων μεθόδων ψυχολογικής πίεσης.
Χρησιμοποιώντας τις τελευταίες τεχνολογίες, ο ιμπεριαλισμός μετατρέπει τον παγκόσμιο πληθυσμό σε ζόμπι. Επιδιώκει να διαδώσει τον ιστό της πληροφόρησης σε όλο τον κόσμο, να εμφυσήσει τον εγωισμό, τη βία, τον χυδαίο υλισμό και τον κοσμοπολιτισμό.
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την αποκατάσταση του καπιταλισμού στον μετασοβιετικό χώρο και στην Ανατολική Ευρώπη, οι ΗΠΑ και οι στενότεροι σύμμαχοί τους ακολουθούν μια πολιτική ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση εμφανίζεται. Η διεθνής αντιπαράθεση μεταξύ Εργασίας και Κεφαλαίου παρουσιάζεται ως «πόλεμος πολιτισμών». Ο κόσμος φτιάχνεται. Οι σφαίρες οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής επιρροής αναδιανέμονται. Ο αγώνας για τον έλεγχο των φυσικών πόρων του πλανήτη εντείνεται. Για την επίτευξη των στόχων τους, οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι χρησιμοποιούν ενεργά στρατιωτικοπολιτικά μπλοκ και καταφεύγουν σε απροκάλυπτες στρατιωτικές ενέργειες.
Η παγκόσμια δομή που έχει αναδυθεί δίνει τη δυνατότητα στα κορυφαία καπιταλιστικά κράτη να διατηρήσουν τη σχετική σταθερότητα, να αποδυναμώσουν τα εργατικά και άλλα κινήματα διαμαρτυρίας και να εξομαλύνουν τις κοινωνικές συγκρούσεις σε μεμονωμένες χώρες.
Ωστόσο, ενώ εξασφαλίζει υψηλό επίπεδο κατανάλωσης για μια μικρή ομάδα χωρών, ο καπιταλισμός οδηγεί ταυτόχρονα την ανθρωπότητα σε μια νέα σπείρα αντιφάσεων που επιδεινώνουν σημαντικά όλα τα παγκόσμια προβλήματα.
Η περαιτέρω διατήρηση του καπιταλισμού ως κυρίαρχου συστήματος στον πλανήτη μπορεί να οδηγήσει σε μια καταστροφή.
Ακόμη και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του παραδέχονται ότι η ανάπτυξη της παραγωγής με τις ληστρικές μεθόδους που είναι εγγενείς στον καπιταλισμό οδηγεί σε πρόωρη εξάντληση βασικών φυσικών πόρων.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση βαθαίνει. Ο καπιταλισμός υπονομεύει τις ζωές των ανθρώπων από τοπικούς πολέμους που απειλούν συνεχώς να εξελιχθούν σε νέο παγκόσμιο πόλεμο, επανασχεδιάζοντας τα κρατικά σύνορα, από ανθρωπογενείς καταστροφές, πολιτιστική και πνευματική υποβάθμιση. Η ελεύθερη ανταλλαγή πληροφοριών είναι επίσης ασυμβίβαστη με τη σύγχρονη αγορά.
Ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιουργεί προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση ενός άλλου, καλύτερου κοινωνικού συστήματος. Η κύρια υλική βάση της αναπόφευκτης έλευσης του σοσιαλισμού παρέχεται από την κοινωνικοποίηση της παραγωγής .
Η κινητήρια δύναμη αυτής της διαδικασίας ήταν και παραμένει ο εργάτης, η εργατική τάξη. Η επιστημονική και τεχνική πρόοδος έχει ως αποτέλεσμα μια ποιοτική και δομική αλλαγή των αστικών και αγροτικών εργατικών τάξεων. Οι μηχανικοί, οι τεχνικοί και επιστημονικά εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες είναι ως επί το πλείστον μισθωτοί.
Ως αποτέλεσμα, αναδύεται μια πρωτοπορία, ένας πυρήνας της σύγχρονης εργατικής τάξης. Οι κομμουνιστές το βλέπουν ως την κύρια κοινωνική του βάση . Οι ιδέες τους απευθύνονται πρώτα και κύρια σε αυτήν την τάξη την οποία βοηθούν να συνειδητοποιήσει και να προωθήσει τα συμφέροντά της σε εθνική και διεθνή κλίμακα. Αυτή η πρωτοπορία κρατά στα χέρια της το πεπρωμένο όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά ολόκληρου του ανθρώπινου πολιτισμού.
Οι Ρώσοι κομμουνιστές ατενίζουν το μέλλον με σιγουριά. Ο σοσιαλισμός μόνο θα μπορέσει να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον άχαρο χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής και κατανάλωσης. Η αποκατάσταση του καπιταλισμού που συνέβη στην ΕΣΣΔ και σε ορισμένες άλλες χώρες σηματοδοτεί μια προσωρινή υποχώρηση του σοσιαλισμού. Δεν είναι ο σοσιαλισμός ως κοινωνικό σύστημα, αλλά η πρώιμη μορφή του που έχει χάσει.
Οι δυνάμεις του σοσιαλισμού ωριμάζουν και μεγαλώνουν. Η σοσιαλιστική Κίνα αναπτύσσεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Άλλες χώρες προχωρούν επίσης στον δρόμο του σοσιαλισμού.
Ορισμένα κράτη διοικούνται από κομμουνιστικά ή προοδευτικά κόμματα των οποίων οι ηγέτες είναι συμπαθείς προς αυτό το μονοπάτι. Μετά την Κούβα, η σοσιαλιστική επιλογή προσελκύει όλο και περισσότερο τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας σε πολλές χώρες εντείνεται στερώντας τον καπιταλισμό από ένα βασικό απόθεμα και δυναμικό που παρατείνει την ύπαρξή του. Το κίνημα όσων αντιτίθενται στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση μιλάει με ολοένα και πιο δυνατή φωνή. Γι' αυτό υπάρχει κάθε έδαφος για να πούμε ότι ο σοσιαλισμός ως δόγμα, μαζικό κίνημα και σοσιαλιστικό σύστημα θα αποκτήσει μια δεύτερη πνοή στον 21ο αιώνα .
2. Τα μαθήματα της ιστορίας και οι τρόποι για να σωθεί η Πατρίδα
Εξετάζοντας τις κανονικότητες της ανάπτυξης της ανθρωπότητας, το CPRF προχωρά στη βάση ότι κάθε λαός και κάθε χώρα πρέπει να ακολουθεί τις κανονικότητες της ανάπτυξης λαμβάνοντας δεόντως υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και την ιστορική τους εμπειρία. Αυτό ισχύει πλήρως για την Πατρίδα μας. Η Ρωσία έχει συνεισφέρει μοναδική στην ανθρώπινη ανάπτυξη χάρη στην αφοσιωμένη εργασία και τα στρατιωτικά κατορθώματα των λαών της, την αυθεντική της κοινωνική συνείδηση, την πνευματική θέρμη των μεγάλων συγγραφέων, μουσικών και καλλιτεχνών, επιστημόνων και μηχανικών της και το μαρτύριο γενεών Ρώσων πατριωτών. και επαναστάτες. Το μέλλον της Πατρίδας μας μπορεί να οικοδομηθεί μόνο σε αυτό το στέρεο θεμέλιο της ιστορικής συνέχειας.
Η περίπλοκη διαπλοκή της γεωπολιτικής κατάστασης, των εθνικών και οικονομικών συνθηκών έχει δημιουργήσει μια ρωσική κοινωνία με ξεχωριστή κουλτούρα και ηθικές παραδόσεις. Οι θεμελιώδεις αξίες του είναι ο κοινοτισμός, η συλλογικότητα και ο πατριωτισμός και η στενή διασύνδεση ατόμου, κοινωνίας και κράτους. Εξ ου και η επιθυμία του λαού να εφαρμόσει τα υψηλά ιδανικά της Αλήθειας, του Καλού και της Δικαιοσύνης, της ισότητας όλων των πολιτών ανεξάρτητα από τις εθνικές, θρησκευτικές και άλλες διαφορές τους.
Αυτές οι ιδιότητες ήταν μια σημαντική προϋπόθεση που συνέβαλαν στη διάδοση των απελευθερωτικών και επαναστατικών ιδεών μεταξύ των μαζών.
Η ρωσική ιστορία παρέχει άφθονη απόδειξη ότι οι επαναστάσεις είναι οι ατμομηχανές της ιστορίας. Χωρίς τους πολέμους των χωρικών που διεξήγαγαν οι Stepan Razin και Yemelyen Pugachov, οι ιδέες του Alexander Radishchev, η εξέγερση των Decembrist και οι αφοσιωμένες προσπάθειες των Alexander Herzen και Nikolai Chernyshevsky, η δουλοπαροικία δεν θα είχε καταργηθεί. Ο τσαρισμός δεν θα είχε καταρρεύσει χωρίς τον αγώνα των επαναστατικών δυνάμεων. Η ανθρωπότητα δεν θα είχε ποτέ αποκτήσει ένα θεμελιωδώς νέο κοινωνικό σύστημα χωρίς τις δραστηριότητες του Βλαντιμίρ Λένιν και του Μπολσεβίκικου Κόμματος του οποίου ηγήθηκε. Ο νέος τύπος εξουσίας, η Δημοκρατία των Σοβιετικών, που δημιουργήθηκε από την ιστορική δημιουργικότητα των μαζών δεν θα είχε εδραιωθεί.
Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση ήταν η μόνη ευκαιρία για τη Ρωσία να διατηρήσει τον εαυτό της ως έθνος στο πλαίσιο της στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής αναταραχής, της αποσύνθεσης της χώρας και της ολοκληρωτικής αναποτελεσματικότητας του κυβερνώντος μπλοκ των καπιταλιστών και των γαιοκτημόνων. Η συγκρότηση της πολυεθνικής Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ήταν μια λογική εκδήλωση του δημιουργικού χαρακτήρα της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης.
Η χώρα μας ήταν πρωτοπόρος στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ωστόσο, η ανάγκη να δέσουμε τα πολλά «χαλαρά άκρα» που παρέμειναν στην καπιταλιστική Ρωσία και το γεγονός ότι περικυκλωνόμαστε από εχθρούς άφησε ένα ουσιαστικό αποτύπωμα σε αυτή τη διαδικασία.
Καθιερώθηκε η εξουσία της εργατικής πλειοψηφίας. Εισήχθη μια προγραμματισμένη οικονομία βασισμένη στη σοσιαλιστική ιδιοκτησία. Οι Σοβιετικοί άνθρωποι έλυσαν γρήγορα τα καθήκοντα της περιόδου ανοικοδόμησης. Πέτυχαν θεαματικές κοινωνικές και πολιτιστικές επιτυχίες. Οι μετέπειτα εξελίξεις δικαίωσαν την πορεία του Κόμματος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια μεμονωμένη χώρα.
Ωστόσο, η οικονομία μας εξακολουθούσε να υστερεί σε σχέση με αυτές των κορυφαίων καπιταλιστικών κρατών. Οι Σοβιετικοί εργάτες εμποτίστηκαν με τη σημασία της ιδέας του Ιωσήφ Στάλιν για την ανάγκη να καλυφθεί σε δέκα χρόνια η ιστορική διαδρομή που είχαν διανύσει οι κορυφαίες καπιταλιστικές χώρες σε τουλάχιστον έναν αιώνα. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι μέθοδοι της κινητοποιητικής οικονομίας χρησιμοποιήθηκαν για να επιτευχθεί η εκβιομηχάνιση που απασχόλησε μια ολόκληρη ιστορική εποχή στις καπιταλιστικές χώρες.
Η κολεκτιβοποίηση της γεωργίας πραγματοποιήθηκε με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Ο μαζικός αναλφαβητισμός καταργήθηκε και πραγματοποιήθηκε μια πολιτιστική επανάσταση . Όλα αυτά ανέβασαν την κοινωνία σε ένα ποιοτικά νέο επίπεδο.
Η ειρηνική ανάπτυξη της ΕΣΣΔ διακόπηκε από την ύπουλη επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας και των δορυφόρων της. Η επίθεση στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους και προκάλεσε κολοσσιαία καταστροφή. Ο μαζικός ηρωισμός του σοβιετικού λαού κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, η επιτυχής ανασυγκρότηση της εθνικής οικονομίας και η περαιτέρω ανάπτυξη της χώρας απέδειξαν ξανά τα ιστορικά πλεονεκτήματα του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης που επιλέξαμε.
Προέκυψε ένα ενιαίο εθνικό οικονομικό σύμπλεγμα βασισμένο σε έναν εντελώς νέο τύπο καταμερισμού εργασίας. Εγγυήθηκαν στους πολίτες όλα τα βασικά δικαιώματα: το δικαίωμα στην εργασία, τον ελεύθερο χρόνο, την υγειονομική περίθαλψη, ένα άνετο γήρας, τη στέγαση, την εκπαίδευση και την πρόσβαση στα παγκόσμια πολιτιστικά επιτεύγματα. Η ευημερία και το προσδόκιμο ζωής του σοβιετικού λαού αυξανόταν σταθερά. Η ΕΣΣΔ ήταν η πρώτη που έστειλε έναν άνθρωπο στο διάστημα, για να χρησιμοποιήσει την πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς και να εξασφαλίσει την άνθηση της επιστήμης και του πολιτισμού. Ο σοβιετικός σοσιαλισμός ήταν ένας ισχυρός παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας στον κόσμο. «Το ρωσικό θαύμα» έδειξε τις τεράστιες δυνατότητες του σοσιαλιστικού συστήματος και κέρδισε τον σεβασμό όλων των λαών του πλανήτη.
Ωστόσο, το έργο της δημιουργίας των παραγωγικών δυνάμεων που ταίριαζαν με τον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής δεν λύθηκε σε καμία περίπτωση πλήρως. Η κινητοποιητική οικονομία που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα οδήγησε σε μαζική κρατική παρέμβαση και συγκεντροποίηση πολλών τομέων της κοινωνικής ζωής. Ο οικονομικός μηχανισμός δεν προσαρμόστηκε έγκαιρα στις ανάγκες των παραγωγικών δυνάμεων. Η διοικητική γραφειοκρατία αυξανόταν, η αυτοοργάνωση του λαού συγκρατήθηκε, η κοινωνική ενέργεια και η πρωτοβουλία των εργαζομένων μειώνονταν. Έγιναν σοβαρές αποκλίσεις από μια από τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού, «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τη δουλειά του». Τα επιτεύγματα της επιστημονικής και τεχνικής επανάστασης δεν αξιοποιήθηκαν πλήρως στα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού. Η χώρα έτρεχε μπροστά, όπως τονίστηκε από το τρίτο πρόγραμμα του ΚΚΣΕ που εγκρίθηκε το 1961.
Το κύριο καθήκον που αντιμετώπισε η κοινωνία ήταν να περάσει από τις πρώην και από πολλές απόψεις ελλιπείς μορφές σοσιαλισμού στις πιο ώριμες μορφές του. Να εξασφαλίσει την ανάπτυξη στην ΕΣΣΔ του πραγματικού σοσιαλισμού στα δικά της θεμέλια. Η παραγωγή έπρεπε να κοινωνικοποιηθεί στην πραγματικότητα, και όχι μόνο με τυπικούς και νομικούς όρους.
Ήταν απαραίτητο να επιτευχθεί υψηλότερο επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων και υψηλότερη ποιότητα ζωής από ό,τι στον καπιταλισμό, να περάσουμε στην αυτοδιαχείριση των εργασιακών συλλογικοτήτων, να εισαγάγουμε πιο αποτελεσματικά εργασιακά κίνητρα και να δημιουργηθούν με συνέπεια συνθήκες για αρμονική και στρογγυλεμένη ανάπτυξη του ατόμου.
Ο σοβιετικός λαός συνειδητοποίησε την ανάγκη για αλλαγή. Ωστόσο, η ηγεσία της χώρας καθυστέρησε να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις και δεν ήταν αρκετά επίμονη στην εφαρμογή τους. Ως αποτέλεσμα, οι δυσκολίες, τα προβλήματα και οι δυσμενείς τάσεις συσσωρεύτηκαν στην κοινωνία. Εμπόδισαν τη χρήση των πλεονεκτημάτων του σοσιαλιστικού συστήματος και το παραμόρφωσαν και επιβράδυναν την πρόοδο. Αυτό προκάλεσε απογοήτευση και έλλειψη πίστης στο μυαλό πολλών ανθρώπων.
Αυτές οι συνθήκες πρέπει να ληφθούν υπόψη αν θέλουμε να κατανοήσουμε τέτοιες αντιφάσεις της ιστορίας μας όπως ο συνδυασμός του εκτεταμένου δημιουργικού ενθουσιασμού των εργαζομένων μα και των παραβιάσεων της σοσιαλιστικής νομιμότητας στις δεκαετίες του 1930 και του 1940, τις οποίες το Κόμμα μας έχει αποφασιστικά καταδικάσει.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα προσπάθησε να είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης και ολόκληρου του σοβιετικού λαού, ένωσε τους πιο ενεργούς και ικανούς πολίτες και είχε ένα στέλεχος αφιερωμένο στη σοσιαλιστική υπόθεση. Είχε μεγάλη εξουσία στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Ωστόσο, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχαν συσσωρευτεί σοβαρά αρνητικά φαινόμενα στη δραστηριότητα του ΚΚΣΕ. Η κρίση που επηρέασε τη σοβιετική κοινωνία οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην κρίση μέσα στο Κόμμα. Το ΚΚΣΕ βρέθηκε σε μια παρατεταμένη περίοδο στασιμότητας από άποψη θεωρίας.
Εξάλλου, όπως είχε προειδοποιήσει ο Βλαντιμίρ Λένιν, στο κυβερνόν κόμμα διείσδυσαν μεγάλος αριθμός τυχοδιωκτικών στοιχείων, κυνικών που αναζητούν καριέρα και διακομιστές του χρόνου. Αυτοί οι υποστηρικτές της μικροαστικής ιδεολογίας αποτελούσαν πάντα έναν ιδιαίτερο κίνδυνο για τον σοσιαλισμό.
Ο εξαναγκασμός να αυξηθούν οι τάξεις του κόμματος, η έλλειψη μηχανισμού που να διασφαλίζει τη διαδοχή και την αναζωογόνηση των ηγετικών στελεχών αποδυνάμωσε το ΚΚΣΕ. Το πολιτικά ώριμο τμήμα του κόμματος δεν μπόρεσε να ασκήσει την απαραίτητη επιρροή στις δραστηριότητες των κυβερνητικών δομών και να ανακόψει τη διείσδυση εχθρικών ατόμων στο Κόμμα. Η υποτίμηση του κινδύνου των συνεχιζόμενων διεργασιών, το μονοπώλιο της εξουσίας και της ιδεολογίας και η προδοσία ορισμένων κομματικών ηγετών φέρνουν το ΚΚΣΕ σε θέση «αλαζονικού κόμματος». Οι ηγέτες του άρχισαν να χωρίζουν όλο και περισσότερο από τα εκατομμύρια των κομμουνιστών και των εργαζομένων.
Ωστόσο, ο αγώνας για τη λενινιστική πορεία, για τον γνήσιο σοσιαλισμό δεν είχε σταματήσει ποτέ. Η ΕΣΣΔ προχωρούσε, η ισχύς και η διεθνής της εξουσία μεγάλωναν. Υπήρχε ένα αυξανόμενο κίνημα μεταξύ των λενινιστών κομμουνιστών για την αντιμετώπιση των εκκρεμών προβλημάτων, την υπέρβαση των αρνητικών τάσεων στην κοινωνία και τη μετάβαση σε νέα σύνορα. Ωστόσο, αυτή η φιλοδοξία χρησιμοποιήθηκε με δόλο από εκείνους που είχαν προδώσει τον σοσιαλισμό.
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 λάνσαραν υποκριτικά το σύνθημα «Περισσότερη δημοκρατία, περισσότερος σοσιαλισμός». Στην πραγματικότητα άρχισαν να το καταστρέψουν. Ο ρόλος της κοινωνικής ιδιοκτησίας, το θεμέλιο του σοσιαλιστικού συστήματος, υπονομεύτηκε με κάθε τρόπο. Ο ρόλος των εργασιακών συλλογικοτήτων και συνεταιρισμών ήταν διαστρεβλωμένος. Δεν ελήφθησαν μέτρα για τον περιορισμό της «παραοικονομίας». Η αποδυνάμωση του ρόλου του κράτους, οι αποκλίσεις από τις αρχές του σχεδιασμού αποδιοργάνωσαν την οικονομία και την καταναλωτική αγορά. Η τεχνητά δημιουργημένη έλλειψη αγαθών προκάλεσε λαϊκές διαμαρτυρίες. Τα ΜΜΕ τέθηκαν σκόπιμα στα χέρια των υποστηρικτών των αστικών απόψεων. Χρησιμοποιώντας μεθόδους ψυχολογικού πολέμου απελευθέρωσαν στη μαζική συνείδηση μια πλημμύρα πληροφοριών που δυσφήμησαν τη σοβιετική και τη ρωσική ιστορία, που άφησε ελεύθερο το χέρι στο «σκιώδες κεφάλαιο», σε εθνικιστές, αντιλαϊκές δυνάμεις που αντιτάχθηκαν στη σοβιετική εξουσία και σε ένα ενιαίο ομοσπονδιακό κράτος.
Η πολιτική ελίτ χρησιμοποίησε τη θέση της για να αρπάξει την περιουσία που ανήκε σε ολόκληρο τον λαό. Όταν οι ενέργειές του ήρθαν σε αντιπαράθεση από την πλευρά των γνήσιων μελών του κόμματος που ζητούσαν τη διατήρηση του σοσιαλιστικού συστήματος και της Σοβιετικής Ένωσης, τα "παλτά" οργάνωσαν ένα αντεπαναστατικό πραξικόπημα τον Αύγουστο-Δεκέμβριο του 1991 και έθεσαν εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Η συμπαιγνία Belovezhskaya Pushcha μεταξύ των απροκάλυπτων προδότων της χώρας μας σηματοδότησε ένα ακόμη βήμα για την επιβολή του καπιταλισμού και την καταστροφή της χώρας. Παραβίασαν κατάφωρα την ιερή βούληση του λαού, την επιθυμία τους να ζήσουν σε ένα ενιαίο πολυεθνικό κράτος που είχε εκφραστεί κατηγορηματικά στο Πανενωσιακό Δημοψήφισμα της 17ης Μαρτίου 1991.
Μια επαίσχυντη κορωνίδα αυτών των εγκληματικών ενεργειών ήταν ο αιματηρός Οκτώβριος του 1993, ο βομβαρδισμός του Σώματος των Σοβιέτ στη Μόσχα από τανκς και η διάλυση του Κογκρέσου των Λαϊκών Αντιπροσώπων. Τα γεγονότα αυτά ήταν ο πρόλογος της δημιουργίας αστικού κράτους και της εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος εθνικής προδοσίας.
Οι αντισοβιετικές δυνάμεις στη χώρα μας εμπνεύστηκαν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους και τις δυτικές ειδικές υπηρεσίες. Υπό την προστασία τους δημιουργήθηκε στη χώρα μας η «πέμπτη φάλαγγα». Έπαιξε βασικό ρόλο στην ολοκλήρωση του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος που οδήγησε στην εδραίωση και την προσωρινή σταθερότητα του καπιταλισμού που επιβλήθηκε στους λαούς της Ρωσίας. Η καταστροφική πορεία της παρούσας εξουσίας και η καταστροφική της πολιτική γίνονται όλο και πιο εμφανείς σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Η αποκατάσταση του καπιταλισμού προκάλεσε αναπόφευκτα την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και προκάλεσε βαθύ ρήγμα στην κοινωνία.
Σε έναν πόλο βρισκόταν η λεγόμενη τάξη των «στρατηγικών ιδιοκτητών», της οποίας ο πυρήνας αποτελούταν αρχικά από τραπεζικούς κερδοσκόπους και εξαγωγείς πρώτων υλών. Είναι στενά συνδεδεμένο με τη Δύση οικονομικά και έχει έντονο χαρακτήρα κομπραδόρ. Το εθνικό κεφάλαιο, παρά την επιδίωξη ανάπτυξης της εγχώριας οικονομίας, δεν έχει χάσει τον ταξικό του χαρακτήρα. Ο αριθμός των εκατομμυριούχων και δισεκατομμυριούχων δολαρίων στη χώρα αυξάνεται. Στον άλλο πόλο βρίσκεται η τεράστια μάζα των φτωχών ανθρώπων των μισθωτών που συντρίβονται από την απειλή της ανεργίας και το αίσθημα ανασφάλειας.
Η ανταγωνιστική αντίφαση μεταξύ μισθωτής εργασίας και κεφαλαίου επιστρέφει στη Ρωσία .
Η κρατική μηχανή που στηρίζει αυτή την τάξη πραγμάτων εκφράζει πλήρως τα συμφέροντα και τη βούληση της αστικής τάξης και της ελίτ της όπως εκπροσωπούνται από τους ολιγάρχες.
Η χώρα βρίσκεται σε συστημική κρίση. Η αποκατάσταση του κεφαλαίου συνεπαγόταν συρρίκνωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, την υποβάθμιση της επιστήμης, της εκπαίδευσης και του πολιτισμού. Παρά την πλημμύρα των πετροδολαρίων, κανένας τομέας της οικονομίας δεν έχει σημειώσει ουσιαστική πρόοδο. Ο πληθυσμός συρρικνώνεται. Οι πολίτες απαγορεύεται να συμμετέχουν στη διαχείριση των υποθέσεων της κοινωνίας. Ακόμη και οι νόρμες της αστικής δημοκρατίας παραβιάζονται. Οι εκλογές στα κυβερνητικά όργανα μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε φάρσα.
Το χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών, μεταξύ των νέων σφιχτών και της πλειοψηφίας του λαού διευρύνεται. Οι εργαζόμενοι έχουν στερηθεί τα περισσότερα από τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά τους δικαιώματα. Η προλεταριοποίηση της πλειοψηφίας των συμπατριωτών μας συνοδεύεται από κοινωνική διαστρωμάτωση. Η απόλυτη εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, βετεράνων και συνταξιούχων συνεχίζεται. Εκατομμύρια παιδιά είναι αλήτες που δεν πηγαίνουν σχολείο. Οι αντιθέσεις μεταξύ περιοχών, μεταξύ πόλης και υπαίθρου γίνονται οξύτερες.
Οι φλόγες των διεθνικών συγκρούσεων μαίνονται. Το ρωσικό ζήτημα απέκτησε ιδιαίτερη σημασία στα χρόνια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Οι Ρώσοι σήμερα είναι ο μεγαλύτερος διχασμένος λαός στον πλανήτη. Συντελείται μια ανοιχτή γενοκτονία ενός μεγάλου έθνους. Ο ρωσικός πληθυσμός μειώνεται. Ο ιστορικός πολιτισμός και η γλώσσα διαβρώνονται.
Η λύση του ρωσικού ζητήματος και οι προκλήσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα.
Η χώρα μας έχει χάσει τις θέσεις της στον διεθνή χώρο. Η μαχητική ικανότητα των ενόπλων δυνάμεων έχει μειωθεί. Το ΝΑΤΟ κινείται ανεπιτήδευτα προς τα σύνορά μας. Η Ρωσική Ομοσπονδία γίνεται αντικείμενο μιας άλλης αναδιαίρεσης του κόσμου και ένα παράρτημα πρώτων υλών στα ιμπεριαλιστικά κράτη.
Η CPRF είναι πεπεισμένη ότι η σωτηρία της Πατρίδας μπορεί να έρθει μόνο μέσω της αναβίωσης του σοβιετικού συστήματος και μέσω της ακολουθίας του μονοπατιού του σοσιαλισμού. Η ιστορία έβαλε ξανά τους λαούς της χώρας μας μπροστά στην ίδια επιλογή όπως το 1917 και το 1941: είτε μια μεγάλη δύναμη και σοσιαλισμός είτε περαιτέρω καταστροφή της χώρας και μετατροπή της σε αποικία. Δεν μιλάμε για επιστροφή, αλλά για πρόοδο προς έναν ανανεωμένο σοσιαλισμό καθαρισμένο από τα λάθη και τις αυταπάτες του παρελθόντος, έναν σοσιαλισμό που ανταποκρίνεται στις πραγματικότητες του σήμερα.
Καθώς βαθαίνει η συστημική κρίση, υπάρχει μια αυξανόμενη λαϊκή αγανάκτηση και δυσαρέσκεια του κυβερνώντος καθεστώτος. Η αίσθηση ταπείνωσης των καταπιεσμένων και των μειονεκτούντων αναμειγνύεται με την αγωνία των πατριωτών βλέποντας την ταπείνωση της χώρας τους. Αυτό παρέχει τη βάση για ένα διευρυνόμενο εθνικο-πατριωτικό κίνημα για την ανεξαρτησία της χώρας.
Στις σημερινές συνθήκες, η CPRF πιστεύει ότι καθήκον της είναι να ενώσει τα κοινωνικά-ταξικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε ένα ενιαίο λαϊκό μέτωπο , δίνοντάς του μια αίσθηση σκοπού.
Το Κόμμα αγωνίζεται για την ενότητα, την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Πατρίδας, για την αναδημιουργία της αδελφικής ένωσης των σοβιετικών λαών, την ευημερία και την ασφάλεια, την ηθική και σωματική υγεία των πολιτών του .
Οι Ρώσοι κομμουνιστές απευθύνουν τις ιδέες τους πάνω απ' όλα στη σύγχρονη εργατική τάξη. Ευρύτερα, οι εργατικές τάξεις και τα στρώματα στη Ρωσία. Αυτοί που με τη δουλειά τους δημιουργούν υλικές και πνευματικές αξίες και προσφέρουν ζωτικές υπηρεσίες στον πληθυσμό. Οι κομμουνιστές βλέπουν αυτούς τους ανθρώπους ως την κύρια κοινωνική τους βάση.
Η ιστορική εμπειρία μαρτυρεί ότι στα δύσκολα χρόνια η χώρα μας σημείωσε επιτυχία μόνο όταν οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός γνώριζε τα πραγματικά ζωτικά συμφέροντα και ξεσηκώθηκε αποφασιστικά για να τα υπερασπιστεί. Είναι καθήκον των κομμουνιστών να παράσχουν κάθε βοήθεια σε αυτή τη διαδικασία και να την πρωτοστατήσουν.
Το CPRF τάσσεται υπέρ μιας παγκόσμιας μετάβασης στον σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα, όπως λέει η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, οι αρχές πρέπει να νοιάζονται για τις ανάγκες του λαού «εάν ο άνθρωπος δεν αναγκαστεί να καταφύγει, ως έσχατη λύση, στην εξέγερση κατά της τυραννίας. και την καταπίεση». Το καθεστώς της χώρας, ασκώντας την αντιλαϊκή πολιτική του, σκάβει τον τάφο του.
Επιδιώκοντας να προωθήσει τον κοινωνικό-ταξικό και εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, το CPRF γνωρίζει ότι έχει πραγματικούς και δυνητικούς πολιτικούς συμμάχους. Αυτά είναι τα κόμματα και οι μη κυβερνητικές ενώσεις της αριστεράς, του σοσιαλιστικού άκρου του φάσματος και του προοδευτικού πατριωτικού κινήματος. Περιλαμβάνουν τα συνδικάτα, εργατικές, αγροτικές, γυναίκες, βετεράνους, νεολαίες, θρησκευτικές, εκπαιδευτικές, δημιουργικές, περιβαλλοντικές, αντιπαγκοσμιοποιητικές και άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις. Όλοι όσοι νοιάζονται για τους εργαζόμενους και αγωνίζονται ενάντια στην υποδούλωση της Ρωσίας, αυτοί που δεν αμαύρωσαν το όνομά τους κατευνάζοντας την καταστροφική πορεία του κυβερνώντος καθεστώτος. Οι κομμουνιστές σέβονται το δικαίωμά τους να έχουν τις δικές τους απόψεις και δεν τους επιβάλλουν τις δικές τους απόψεις.
Αλλά κατά τη διάρκεια του διαλόγου και της αλληλεπίδρασης μαζί τους δεν πιστεύουν ότι πρέπει να κρύψουν τη σταθερή τους πεποίθηση ότι η προστασία των εθνικών-κρατικών συμφερόντων της Ρωσίας σήμερα συνδυάζεται με τον αγώνα για το σοσιαλισμό και τις σοβιετικές μορφές διακυβέρνησης από τον λαό. Είμαστε σίγουροι ότι η ζωή θα μας αποδείξει ότι έχουμε δίκιο.
3. Τρία στάδια στην ανάπτυξη της χώρας
Το Κόμμα οραματίζεται τρία στάδια για την επίτευξη των στρατηγικών του στόχων με ειρηνικά μέσα.
Στάδιο 1 . Το κύριο καθήκον σε αυτό το στάδιο είναι η εγκαθίδρυση της δημοκρατικής διακυβέρνησης των εργαζομένων και των ευρειών πατριωτικών δυνάμεων με επικεφαλής την CPRF . Οι κομμουνιστές οργανώνουν τις λαϊκές μάζες στον αγώνα για τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά τους συμφέροντα. Πρωτοστατούν στις εκδηλώσεις των εργαζομένων, των βετεράνων και των νέων για την υπεράσπιση των νόμιμων δικαιωμάτων τους. Το Κόμμα επιδιώκει να δημιουργήσει συνθήκες για δίκαιες εκλογές όλων των οργάνων της εξουσίας και να σχηματίσει κυβέρνηση λαϊκής εμπιστοσύνης. Η κατάκτηση των μοχλών εξουσίας θα τους επιτρέψει να εξαλείψουν τις καταστροφικές συνέπειες των «μεταρρυθμίσεων», αποκαθιστώντας τα κύρια πολιτικά και κοινωνικοοικονομικά δικαιώματα των πολιτών, επαναφέροντας στο λαό και θέτοντας υπό κρατικό έλεγχο την ιδιοκτησία βασικών παραγωγικών περιουσιακών στοιχείων που ιδιοποιήθηκαν παράνομα. . Η εθνικοποίηση θα δημιουργήσει μια σταθερή οικονομική βάση για περαιτέρω μετασχηματισμούς. Θα δοθεί τέλος στη λεηλασία των μικρών παρόχων αγαθών από μεγάλα κεφάλαια, γραφειοκράτες και ομάδες μαφίας.
Τα αντιπροσωπευτικά όργανα της εξουσίας και η κυβέρνηση θα διασφαλίσουν την ασφάλεια και την ανεξαρτησία της χώρας. Θα δημιουργήσουν εγγυήσεις ενάντια στις προσπάθειες των αρχιτεκτόνων της «νέας παγκόσμιας τάξης» να αρπάξουν τον φυσικό πλούτο και την παραγωγική βάση της Ρωσίας. Θα κάνουν τα πάντα για να προωθήσουν την οικονομική και πολιτική επανένταξη των Δημοκρατιών της εγκληματικά διαμελισμένης Σοβιετικής Ένωσης.
Η CPRF θα αναβιώσει ενεργά και θα αναπτύξει την άμεση διακυβέρνηση από τον λαό: τα τοπικά Σοβιέτ των Λαϊκών Βουλευτών, τα συμβούλια των εργασιακών κολεκτίβων, τις επιτροπές αυτοδιοίκησης, αυτοοργάνωσης και αυτοάμυνας. Θα υποστηρίξουν την εισαγωγή του εργατικού ελέγχου στα εκτελεστικά και αντιπροσωπευτικά τμήματα. Το θέμα της πλήρους αποκατάστασης του σοβιετικού συστήματος κρατικής εξουσίας θα τεθεί σε δημοψήφισμα.
Στάδιο 2 . Αφού επιτευχθεί πολιτική και οικονομική σταθερότητα, η CPRF θα λάβει τα απαραίτητα μέτρα για να εξασφαλίσει ευρύτερη συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση του κράτους. Αυτό θα πρέπει να γίνει μέσω των Σοβιέτ, των συνδικάτων, της εργατικής αυτοδιοίκησης και άλλων οργάνων άμεσης διακυβέρνησης από τον λαό που δημιουργείται κατά τη διάρκεια της καθημερινής πρακτικής.
Στην οικονομία θα εκδηλωθεί ξεκάθαρα ο πρωταγωνιστικός ρόλος των σοσιαλιστικών μορφών διαχείρισης που είναι οι πιο αποτελεσματικές για τη διασφάλιση της ευημερίας του λαού. Σε αυτό το στάδιο, η ποικιλομορφία των οικονομικών μοντέλων θα εξακολουθήσει να διατηρείται λόγω του επιπέδου ανάπτυξης των δυνάμεων παραγωγής. Αφού πάρουν στα χέρια τους τον φυσικό πλούτο και τους στρατηγικούς τομείς παραγωγής, το κράτος θα θέσει σε εφαρμογή τον σχεδιασμό των κύριων οικονομικών δεικτών. Θα σχηματίσει έναν πλήρη προϋπολογισμό και θα γίνει ο κύριος ανάδοχος για προϊόντα εγχώριων επιχειρήσεων. Η λαϊκή κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει ενεργά τους μηχανισμούς σχεδιασμού και αγοράς για τη ρύθμιση της ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνικής σφαίρας. Η αγροτική παραγωγή θα έχει κρατική στήριξη. Το περιβόητο «χάσμα τιμών» μεταξύ αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων, η λεηλασία της γεωργίας και των εργαζομένων της θα εκκαθαριστεί. Το κόμμα πιστεύει ότι η αναζωπύρωση της γεωργίας θα πρέπει να οδηγηθεί από μεγάλες επιχειρήσεις που συνδυάζουν την παραγωγή, τη μεταποίηση και την εμπορία γεωργικών προϊόντων. Το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων θα αυξάνεται σταθερά.
Στάδιο 3 . Το περιεχόμενό του θα είναι σθεναρή εργασία για την ολοκλήρωση της διαμόρφωσης των σοσιαλιστικών κοινωνικών σχέσεων, τη διασφάλιση της βιώσιμης ανάπτυξης του σοσιαλιστικού συστήματος στη δική του βάση. Θα κυριαρχήσουν οι δημόσιες μορφές ιδιοκτησίας των κύριων μέσων παραγωγής. Καθώς αυξάνεται το πραγματικό επίπεδο κοινωνικοποίησης της εργασίας και της παραγωγής, ο κρίσιμος ρόλος της στην οικονομία θα παγιωθεί σταδιακά. Ο ρόλος της επιστήμης ως άμεσης παραγωγικής δύναμης στην κοινωνία θα εκδηλωθεί πιο έντονα. Με βάση τα επιτεύγματα της επιστημονικής και τεχνικής επανάστασης θα ανασυγκροτηθεί η εθνική οικονομία. Οι ανάγκες των ανθρώπων θα καλύπτονται όλο και πληρέστερα. Οι αρχές θα εξασφαλίσουν μια ταχεία ανάπτυξη της εκπαίδευσης και του πολιτισμού.
Το CPRF βλέπει τον σοσιαλισμό ως μια κοινωνία απαλλαγμένη από εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που βασίζεται στη δημόσια ιδιοκτησία και διανέμει παροχές ζωής σύμφωνα με την ποσότητα, την ποιότητα και τα αποτελέσματα της εργασίας. Είναι μια κοινωνία με υψηλή παραγωγικότητα εργασίας και αποτελεσματική παραγωγή που επιτυγχάνεται μέσω του επιστημονικού σχεδιασμού και διαχείρισης, της χρήσης τεχνολογιών έντασης επιστήμης και εξοικονόμησης πόρων. Είναι μια κοινωνία γνήσιας λαϊκής διακυβέρνησης και ανεπτυγμένου πολιτισμού που τονώνει τη δημιουργική δραστηριότητα της ατομικής και εργατικής αυτοδιοίκησης. Ο άνθρωπος θα είναι ο κύριος στόχος και παράγοντας κοινωνικής ανάπτυξης.
Καθώς ο σοσιαλισμός αναπτύσσεται, αναδύονται και ωριμάζουν οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση του κομμουνισμού, που είναι το ιστορικό μέλλον της ανθρωπότητας. Θα χαρακτηριστεί από ένα επίπεδο κοινωνικών σχέσεων αμέτρητα υψηλότερο από αυτό του σοσιαλισμού. Θα είναι μια αταξική πανκοινωνική συλλογικότητα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων.
4. Ελάχιστο Πρόγραμμα
Το Ελάχιστο Πρόγραμμα προβλέπει μέτρα προτεραιότητας με στόχο την επίτευξη του στρατηγικού στόχου του Κόμματος. Αυτό το Πρόγραμμα έχει ωριμάσει ανάμεσα στα ευρύτερα στρώματα των εργαζομένων. Το στήριξαν σε λαϊκό δημοψήφισμα, με πολυάριθμες δράσεις διαμαρτυρίας, εκδηλώσεις και συναντήσεις.
Επομένως, στις σημερινές συνθήκες η CPRF κρίνει απαραίτητο:
— να χρησιμοποιήσει κάθε νόμιμο μέσο για να απομακρύνει τη μαφιόζικη κομπραδόρικη αστική τάξη από την εξουσία. — να εγκαθιδρύσουν την κυριαρχία των εργαζομένων και των λαϊκών-πατριωτικών δυνάμεων.
— να σταματήσει η εξαφάνιση του πληθυσμού της χώρας, να αποκατασταθούν τα οφέλη για τις πολύτεκνες οικογένειες, να αναδημιουργηθεί το δίκτυο των γενικά προσβάσιμων παιδικών σταθμών, να δοθεί στέγαση σε νέες οικογένειες.
— για την εθνικοποίηση του φυσικού πλούτου της Ρωσίας και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, τα έσοδα από αυτούς τους τομείς θα χρησιμοποιηθούν προς το συμφέρον όλων των πολιτών·
— να φέρει πίσω στη Ρωσία τα κρατικά κεφάλαια που διατηρούνται σήμερα σε ξένες τράπεζες, για να τα χρησιμοποιήσει για σκοπούς οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης·
— να καταργηθεί το σύστημα της χονδρικής νοθείας των εκλογών.
— δημιουργία μιας πραγματικά ανεξάρτητης δικαιοσύνης·
— να εφαρμόσει ένα επείγοντα πρόγραμμα μέτρων για την καταπολέμηση της φτώχειας, να εισαγάγει κρατικό έλεγχο στις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης·
— να αναθεωρηθούν οι νόμοι που επιδεινώνουν την υλική θέση των πολιτών και επιτρέπουν την κλοπή των φυσικών πόρων της χώρας, πρωτίστως ο νόμος για τη «νομισματοποίηση» των παροχών σε είδος, οι Κώδικες Εργασίας, Στέγασης, Γης, Δασοκομίας και Υδάτων. Για να αποφευχθεί η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης.
— να αποκατασταθεί η ευθύνη των αρχών για τη στέγαση και τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, να καθοριστούν τα ποσοστά στέγασης και κοινής ωφελείας σε όχι περισσότερο από 10% του οικογενειακού εισοδήματος, να σταματήσουν οι εξώσεις ανθρώπων, να αυξηθεί η κατασκευή κατοικιών από την κυβέρνηση·
— να αυξηθεί η χρηματοδότηση της επιστήμης, να παρέχονται στους επιστήμονες αξιοπρεπείς μισθοί και ό,τι είναι απαραίτητο για τις ερευνητικές δραστηριότητες·
— να αποκατασταθούν τα υψηλά πρότυπα της καθολικής δωρεάν εκπαίδευσης·
— να εξασφαλιστεί γενικά προσβάσιμη και υψηλής ποιότητας υγειονομική περίθαλψη·
— να αναπτυχθεί δυναμικά η παραγωγή επιστημονικής έντασης·
— να διασφαλίσει την ασφάλεια των τροφίμων και το περιβάλλον της χώρας, να υποστηρίξει μεγάλες συλλογικές οντότητες για την παραγωγή και μεταποίηση αγροτικών προϊόντων·
— να καθοριστεί η προτεραιότητα του εσωτερικού έναντι του εξωτερικού χρέους, να αντισταθμιστούν οι καταθέσεις των πολιτών που εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια των καταστροφικών «μεταρρυθμίσεων».
— να εισαχθεί μια προοδευτική φορολογική κλίμακα, να απαλλάξει τους πολίτες με χαμηλό εισόδημα από φόρους.
— να καταστεί το σύστημα κυβερνητικής διαχείρισης πιο αποτελεσματικό, να μειωθεί ο αριθμός των γραφειοκρατών, να διευρυνθούν τα δικαιώματα των εργατικών συλλογικοτήτων και των συνδικάτων·
— δημιουργία συνθηκών για την ανάπτυξη της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας.
— να διασφαλιστεί ότι τα πολιτιστικά οφέλη είναι γενικά προσβάσιμα, να σταματήσει η εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, να προστατευθεί ο ρωσικός πολιτισμός ως η βάση της πνευματικής ενότητας της πολυεθνικής Ρωσίας και των εθνικών πολιτισμών όλων των λαών της χώρας·
— να θωρακίσει την κοινωνία από τη διάδοση της χυδαιότητας και του κυνισμού στα μέσα ενημέρωσης, να παράσχει πρόσβαση στα κρατικά μέσα ενημέρωσης για όλες τις πολιτικές δυνάμεις που λειτουργούν στο πλαίσιο του νόμου, για να τερματιστεί η απαξίωση της ρωσικής και σοβιετικής ιστορίας·
— να ληφθούν αποφασιστικά μέτρα για την καταπολέμηση της διαφθοράς και του εγκλήματος, να σταματήσει η πρακτική των ψεύτικων χρεοκοπιών, να δημιουργηθεί ένα φράγμα στον δρόμο των επιδρομέων που κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία·
— να ενισχυθεί η αμυντική ικανότητα της χώρας, να ψηφιστεί νομοθεσία που απαγορεύει τη χρήση των Ενόπλων Δυνάμεων εναντίον του λαού και τη δημιουργία στρατού μισθοφόρων που προστατεύουν το Κεφάλαιο, να διευρύνουν τις κοινωνικές εγγυήσεις στους στρατιωτικούς και σε όσους απασχολούνται στα όργανα επιβολής του νόμου.
— να διασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα της Ρωσίας και την προστασία των συμπατριωτών του στο εξωτερικό· και
— να ασκήσει εξωτερική πολιτική βασισμένη στον αμοιβαίο σεβασμό μεταξύ χωρών και λαών, να προωθήσει την εθελοντική αποκατάσταση του κράτους της Ένωσης.
Όλα αυτά μπορούν να επιτευχθούν μόνο με τη συνεχή καταπολέμηση της εξουσίας του εγκληματικού κεφαλαίου. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να ενταχθούν στις τάξεις των δημιουργών και οικοδόμων του μέλλοντός τους.
5. Ιδεολογική και Οργανωτική Ενίσχυση του CPRFF
Το CPRF εντοπίζει την προέλευσή του στο RSDLP-RSDLP(B)-RCP(B)-AUCP(B)-CPSU-CP του RSFSR. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία των κομμουνιστών και των βασικών οργανώσεων του ΚΚ RSFSR και του ΚΚΣΕ, συνεχίζοντας την υπόθεση του ΚΚΣΕ και του ΚΚ RSFSR, είναι ο νόμιμος διάδοχός τους στην επικράτεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Από την προηγούμενη εμπειρία του ρωσικού, σοβιετικού και παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος δανείζεται ό,τι έχει δοκιμαστεί στην πράξη, που του δίνει τη δυνατότητα να συγκροτηθεί ως το αληθινό κόμμα των εργαζομένων που δίνει απαντήσεις στα πιο πιεστικά ερωτήματα της σύγχρονης ανάπτυξης.
Το Κόμμα μας καλεί τους συμπατριώτες να ενισχύσουν και να διευρύνουν τη συμμαχία των πατριωτικών δυνάμεων στον αγώνα για το σοσιαλισμό και την υπεράσπιση των εθνικών κρατικών συμφερόντων της χώρας. Θα κάνει τα πάντα για να μπορέσει η ένωση των εργατών, των αγροτών και της λαϊκής διανόησης, όλων των εργαζομένων να υπερασπιστεί την τιμή και την ανεξαρτησία της Ρωσίας και να εξασφαλίσει την πρόοδό της προς τον σοσιαλισμό.
Η CPRF θα κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει τη δυνατότητα στα πλατιά στρώματα των εργαζομένων να συνειδητοποιήσουν τα συμφέροντά τους, τον βασικό ρόλο του εργάτη στη σωτηρία της Πατρίδας, στη στροφή της χώρας στον προοδευτικό δρόμο της ανάπτυξης. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη αυτών των στόχων είναι η μεγαλύτερη πολιτική δραστηριότητα των εργαζομένων, η συμμετοχή τους στο εθνικό κίνημα για την αναβίωση του σοσιαλισμού, για την ελευθερία και την ακεραιότητα της Ρωσίας, για την αποκατάσταση του συνδικαλιστικού κράτους.
Το κόμμα οργανώνει και υποστηρίζει διάφορες μορφές δραστηριοτήτων εντός και εκτός του κοινοβουλίου, συμπεριλαμβανομένων μαζικών διαμαρτυριών, απεργιών και άλλων μορφών πολιτικής διαμαρτυρίας που προβλέπονται από τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η CPRF βλέπει την κοινοβουλευτική πάλη ως ταξική πάλη που αποκλείει συμβιβασμούς με την αντιλαϊκή πορεία της παρούσας κυβέρνησης. Μόνο τότε μπορεί να είναι αποτελεσματική η σύνδεση μεταξύ του μαζικού κινήματος διαμαρτυρίας και των κοινοβουλευτικών δραστηριοτήτων των κομμουνιστών.
Το CPRF είναι το κόμμα του μέλλοντος και το μέλλον ανήκει στους νέους. Το κόμμα παρέχει κάθε βοήθεια στην Κομσομόλ και στο κίνημα των Νέων Πρωτοπόρων που βασίζεται στη σοβιετική παράδοση.
Ως ανεξάρτητη μη κυβερνητική οργάνωση, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας αναγνωρίζει την ανεξαρτησία όλων των άλλων κομμουνιστικών κομμάτων. Η CPRF χτίζει τις σχέσεις της μαζί τους με βάση τα κοινά ταξικά συμφέροντα, τους πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους, τη συντροφικότητα και την αλληλοβοήθεια και τη συλλογική ηθική. Βγαίνει ενάντια στη διχόνοια στο κομμουνιστικό κίνημα, για τη συνοχή του σε μια κοινή ιδεολογικο-ηθική και πολιτική βάση που επεξεργάστηκαν γενιές Ρώσων και όλων των Σοβιετικών κομμουνιστών.
Το CPRF είναι μέλος της Ένωσης Κομμουνιστικών Κομμάτων – Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης (UCP-CPSU). Θεωρεί ότι η ενίσχυσή του αποτελεί βασική πολιτική προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση, σε εθελοντική βάση, του ομοσπονδιακού κράτους και τη συγκρότηση ενός ενιαίου κομμουνιστικού κόμματος σε αυτή τη βάση. Το CPRF προωθεί τη συνεργασία με τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα και τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα σε όλο τον κόσμο. Βγαίνει με συνέπεια για στενότερο συντονισμό και ενότητα των κομμουνιστικών ενεργειών στην παγκόσμια σκηνή.
Η CPRF επιδιώκει συνεχώς να αναπτύσσει και να τελειοποιεί τις μορφές και τις μεθόδους της δραστηριότητάς της. Για να ενισχύσει την πολιτική του επιρροή στην κοινωνική διαδικασία το κόμμα κρίνει απαραίτητο:
— να διασφαλίσει ότι η CPRF εκπροσωπείται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας και τις οργανώσεις που είναι σημαντικές για τους ανθρώπους·
— να συνδυάσουν εξωκοινοβουλευτικές και κοινοβουλευτικές μορφές πάλης ενάντια στην καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, να συντονίσουν τις δραστηριότητες και να αξιοποιήσουν στο έπακρο την επιρροή του κοινοβουλευτικού κόμματος και των κομμουνιστικών ομάδων στα αντιπροσωπευτικά σώματα για την υποστήριξη των συμφερόντων των εργαζομένων.
— βελτίωση της πολιτικής εργασίας στις συλλογικότητες εργασίας, τα όργανα αυτοδιοίκησης, αυτοοργάνωσης και αυτοάμυνας, συνδικαλιστικές οργανώσεις, εργατικά αγροτικά και πατριωτικά κινήματα, δημιουργικές, γυναικείες, νεολαίες, βετεράνους, φιλανθρωπικές και άλλες οργανώσεις ;
— να αλληλεπιδρούν με τα συνδικάτα στην οικονομική και πολιτική σφαίρα, να καλλιεργούν την ταξική συνείδηση των εργατών, των αγροτών και της διανόησης, να τους ενθαρρύνουν να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους.
— Διεξαγωγή δράσεων για την υποστήριξη των νόμιμων αιτημάτων των εργατικών συλλογικοτήτων, των μισθωτών, των ανέργων, των βετεράνων και των φοιτητών, για τη δημιουργία ενός ευρέος δικτύου ενώσεων υποστηρικτών της CPRF.
— να λάβει μέρος στις εκλογές των οργάνων εξουσίας σε ομοσπονδιακό επίπεδο και στις εκλογές των οργάνων τοπικής αυτοδιοίκησης·
— για την προάσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στη Ρωσική Ομοσπονδία, των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των συμπατριωτών στα κράτη που σχηματίστηκαν στο έδαφος των πρώην δημοκρατιών της ΕΣΣΔ· και
— να υπερασπιστεί την ιστορία και τον πολιτισμό της χώρας, την τιμή του πολίτη, πατριώτη και διεθνιστή.
Τα ακόλουθα είναι τα καθήκοντα προτεραιότητας στις εσωκομματικές σχέσεις:
— ιδεολογική και οργανωτική ενίσχυση του κόμματος, ιδιαίτερα της ίδρυσής του – των πρωτογενών οργανώσεων.
— επιβολή της κομματικής πειθαρχίας στη βάση της κοινής ιδεολογίας και ηθικής, της κριτικής και της αυτοκριτικής, της συντροφικότητας, της ισότητας και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού·
— σταθερή προσήλωση στην προειδοποίηση του Λένιν για τον κίνδυνο τόσο του αριστερού όσο και του δεξιού οπορτουνισμού. Οποιαδήποτε εκδήλωση φραξιονισμού ή σεχταρισμού είναι ασυμβίβαστη με την ένταξη στο κόμμα.
— συνεπής ανανέωση και ανανέωση των μελών του κόμματος. Προσέλκυση στις τάξεις του κόμματος και στα κυβερνητικά όργανα της νέας γενιάς συνδυάζοντας την ενέργεια και την ορμή των νέων με την εμπειρία των παλαιότερων γενεών μελών του κόμματος και διασφαλίζοντας τη συνέχεια της πολιτικής. Υποστήριξη βετεράνων του κόμματος.
— εκδημοκρατισμός της εσωκομματικής ζωής, συντονισμένη δουλειά για τη συγκρότηση ενός κόμματος των εργαζομένων μαζών που αποκλείει τη γραφειοκρατία και τη λατρεία του ηγέτη, συστηματική ανανέωση όλων των εκλεγμένων κομματικών οργάνων και ηγετικών στελεχών και του σώματος των κομμουνιστών βουλευτών στο κοινοβούλιο.
— τη δημιουργία συνθηκών που εμποδίζουν την εμφάνιση πολιτικών παλτών, καριεριστών που χρησιμοποιούν τη συμμετοχή τους στο κόμμα για να προωθήσουν τους εγωιστικούς στόχους τους και να υπονομεύσουν την εξουσία του· και
— πολιτική εκπαίδευση και κατάρτιση των κομμουνιστών, εμφύτευση προηγμένης κοινωνικής συνείδησης στη μάζα των εργαζομένων, επιστημονική μελέτη της ρωσικής και παγκόσμιας πραγματικότητας, ανάπτυξη θεμελιωδών και εφαρμοσμένων επιστημών της κοινωνίας.
Το πανό CPRF είναι κόκκινο.
Ο ύμνος της CPRF είναι η «Internationale».
Το σύμβολο της CPRF είναι το σύμβολο της συμμαχίας των αστικών, αγροτικών, επιστημονικών και πολιτιστικών εργαζομένων - σφυροδρέπανο και ένα βιβλίο.
Το σύνθημα της CPRF είναι «Ρωσία, Εργασία, Λαϊκή Εξουσία, Σοσιαλισμός!».