Το ξεπούλημα της Ελλάδας στην Ε.Ε. και οι πλατείες

                      Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ενώ η χώρα 
είναι στα πρόθυρα να ανακηρυχθεί και επίσημα προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ 
(δηλαδή της πολιτικής και οικονομικής ελίτ των ΗΠΑ και Ε.Ε.), η παραπέρα 
συνέχιση του δανεισμού μας... για να ξεπληρώνουμε τα παλιά δάνεια εξαρτάται 
τώρα από το ξεπούλημα κάθε κοινωνικού πλούτου (λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα, 
ηλεκτρικό, νερό κ.λπ.) στις ίδιες ελίτ -και ό,τι ξεροκόμματο αρπάξει και η 
ντόπια οικονομική ελίτ. 
Για το 
ξεπούλημα αυτό, που ακόμη και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» περιγράφουν ως «απώλεια, 
όχι μόνο της κυριαρχίας, αλλά και της αξιοπρέπειας της χώρας», είναι άμεσα 
συνυπεύθυνα τα κόμματα εξουσίας, που συναίνεσαν στην «αξιοποίηση» αντί πινακίου 
φακής του κοινωνικού μας πλούτου, που θα έχει καταστροφικές συνέπειες στο 
μέλλον. 
Εμμεσα, 
όμως, συνυπεύθυνα είναι και τα κόμματα της «Αριστεράς» και «Οικολογίας», καθώς 
και η πνευματική και πολιτιστική ελίτ, που δεν θέτουν θέμα άμεσης και 
μονομερούς εξόδου από την Ε.Ε. (και όχι απλά από το ευρώ, που θα ήταν 
καταστροφική λύση), αλλά αποπροσανατολίζουν το λαό στο να «δέρνει το σαμάρι» 
-δηλαδή τους επαγγελματίες πολιτικούς για τη διαφθορά τους κ.λπ., που δεν 
αποτελούν, βέβαια, την απώτερη αιτία της κρίσης, αφού είναι απλά εκτελεστικά 
όργανα των ελίτ. Ετσι, σύσσωμη η Αριστερά, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι, πιο αριστερά, 
την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που μιλά για ρήξη και καπιταλιστική αποδέσμευση από την Ε.Ε.... 
σε τρία τέρμινα), καθώς και την πατριωτική Αριστερά του Μίκη (που μιλά για 
προστατευτισμό... μέσα στην Ε.Ε.!) αντιμετωπίζουν ως ταμπού το θέμα της εξόδου 
από την Ε.Ε. και ασχολούνται με το... Λογιστικό Ελεγχο του Χρέους (μήπως 
«κουρέψουμε» κάποιο τμήμα του!), ενώ κάποιοι παπαγαλίζουν τη συστημική γραμμή 
ότι η επιστροφή στη δραχμή οδηγεί στην καταστροφή, «ξεχνώντας» ν' αναφέρουν ότι 
αυτό ισχύει μόνο αν η έξοδος από την Ε.Ε. δεν συνοδεύεται από σειρά άλλων 
μέτρων και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για ένα εντελώς διαφορετικό 
οικονομικό μοντέλο. Δηλαδή ένα μοντέλο, που θα μας απαλλάξει διά παντός από τη 
χρεοκοπία και την εξάρτηση μέσα από μια αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) οικονομία, 
πιθανώς σε μια συνομοσπονδία αυτοδύναμων οικονομιών του ευρωπαϊκού «Νότου».1 
Τέλος, το ΚΚΕ βλέπει μεν σωστά ότι χωρίς την έξοδο από την Ε.Ε. δεν είναι 
δυνατή η ελεγχόμενη από το λαό οικονομία, αλλά ανάγει το θέμα στην κατάκτηση 
της Λαϊκής Εξουσίας, δηλαδή όταν και εάν δημιουργηθούν επαναστατικές συνθήκες! 
Και, φυσικά, η αντιεξουσιαστική «Αριστερά» περί άλλα τυρβάζει... 
Η οικονομική 
αυτοδυναμία σήμερα είναι, επομένως, όχι μόνο επιθυμητή ως προϋπόθεση της 
οικονομικής δημοκρατίας, αλλά και εφικτή. Η αυτοδυναμία αυτή δεν σημαίνει, 
βέβαια, «κλείσιμο των συνόρων», όπως διαστρεβλώνουν πολλοί τη διαδικασία αυτή, 
αλλά ανάκτηση του κοινωνικού ελέγχου στην οικονομία, που σήμερα είναι αδύνατος 
με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές. Στην πραγματικότητα, η οικονομική 
αυτοδυναμία αποτελεί τη μόνη λύση για διέξοδο, όχι μόνο από την τωρινή βαθιά 
κρίση, αλλά και από τη μακροπρόθεσμη κρίση, στην οποία οδηγούν η 
παγκοσμιοποίηση και η συνακόλουθη οικολογική καταστροφή, καθώς και η συναφής 
κερδοσκοπία, που μόλις ανακοινώθηκε πως θα διπλασιάσει τις τιμές τροφίμων μέχρι 
το 2030! Οι αυτοδύναμες οικονομίες αποτελούν σήμερα όχι μόνο τη μόνη απάντηση 
στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, αλλά και θεμελιακά στοιχεία ενός νέου 
διεθνισμού, ο οποίος υιοθετεί μεν τις βασικές αρχές του παραδοσιακού διεθνισμού 
της Αριστεράς, αλλά και τον υπερβαίνει, διότι θεμελιώνεται σε μια 
διεθνοποιημένη οικονομία, που δεν καθορίζεται ούτε από την καπιταλιστική 
οικονομία της αγοράς ούτε από το κεντρικό Πλάνο, αλλά από την Οικονομική 
Δημοκρατία, δηλαδή τις αυτο-καθοριζόμενες (μέσω των συνελεύσεων των πολιτών) 
οικονομίες. 
Στο μεταξύ, 
ένα πρωτόγνωρο είδος ειρηνικής εξέγερσης ξεκίνησε στις πλατείες της Ισπανίας 
και της Ελλάδας, που δυνητικά έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις εξεγέρσεις 
στις αραβικές χώρες, εφ' όσον στρέφεται, έστω έμμεσα προς το παρόν, κατά της 
ίδιας της υπερεθνικής ελίτ και όχι ενάντια σε εύκολα αναλώσιμους τυράννους 
τύπου Μουμπάρακ και Μπεν Αλι. Ο αυθόρμητος και αμεσοδημοκρατικός χαρακτήρας των 
εξεγέρσεων αυτών είναι η δύναμή τους, αλλά και η πιθανή πηγή αδυναμίας τους. 
Είναι η δύναμή τους, γιατί σε αυτές μετέχουν οι πολίτες ως πολίτες και όχι σαν 
κομματικά ή γραφειοκρατικά στελέχη συνδικάτων κ.λπ. Αλλά είναι και η πηγή 
αδυναμίας τους γιατί, αν δεν υιοθετήσουν στόχους και στρατηγική με βάση κάποιο 
πολιτικό πρόταγμα, που θα έχει μια στοιχειώδη ανάλυση των συστημικών αιτίων της 
κρίσης και των τρόπων για την υπέρβασή της, εύκολα τα μη συνειδητοποιημένα 
στοιχεία τους θα ενσωματωθούν πάλι στο σύστημα, ενώ τα πιο ριζοσπαστικά θα 
συντριβούν από τη χουντική βία. 
* Η πλήρης 
εκδοχή του άρθρου και υποσημειώσεις δημοσιεύονται εδώ: 
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/ 
1. «Η 
Λατινοαμερικανοποίηση του ευρωπαϊκού "Νότου"», Περιεκτική Δημοκρατία, 
τεύχος 22 (Καλοκαίρι - Φθινόπωρο 2010).