ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΙΝΤΕΚΙΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΟΜΠΗ ΑΠΟ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ. ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΤΕΛΗ

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ (γενικό)
Στην πολιτική πολλές φορές αναγκαζόμαστε να καταπιέζουμε τα ίδια τα
συναισθήματά μας γιατί απλά στην πολιτική δεν χωρούν
συναισθηματισμοί. Στην πολιτική αναλαμβάνεις την ευθύνη για την τύχη
ολόκληρων κοινωνικών τάξεων, λαών και εθνών και ο κάθε δισταγμός
μπορεί να αποβεί υποσκαπτικός ή και μοιραίος.
Η Ιστορία δεν κρίνει τους πολιτικούς από τις καλές ή και κακές
προθέσεις και μόνο. Πολλές φορές συγκεκριμένες προθέσεις οδηγούν
από φυσικού τους στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από το
επιδιωκόμενο γιατί εμπερικλείουν αντιφάσεις ως προς τα μέσα και το
σκοπό ...
Έτσι εμφανίζεται και η πρόθεση της δημοκρατικής ισότητας
προκρούστιου τύπου.
Ναι! Ο Προκρούστης ζει, και ζει ανάμεσά μας εκπροσωπούμενος από
όσους αντί να κοιτάξουν να ψηλώσουν οι ίδιοι, ψάχνουν να βρουν τρόπο
να κόψουν από το μπόι των άλλων.
Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου και επί του θέματος του καταστατικού
πολλοί ρώτησαν για το πώς θα εκλέγονται τα όργανα του μετώπου
βάζοντας θέμα για το πώς θα κρίνονται οι ικανότητες των υποψηφίων. Η
απάντησή μας είναι μια ερώτηση προς αυτούς τους ερωτώντες: Μήπως
τυχαίνει να αμφιβάλλουν και οι ίδιοι για τις ικανότητές τους και παρόλα
αυτά επιθυμούν να «εκλέγονται» και «επανεκλέγονται» και γι αυτό
φωνασκούν περί «δημοκρατίας»;
Το ΕΠΑΜ είναι ένα λαϊκό μέτωπο και ένα λαϊκό μέτωπο είναι πολιτική
οργάνωση. Ακριβώς λοιπόν ο φόβος ορισμένων που ψάχνουν να βρουν
τον τρίτο δρόμο (όχι του ΠΑΣΟΚ βέβαια, που μας τελείωσε) μεταξύ ενός
δομημένου καταστατικού που οριοθετεί ένα αρραγές μέτωπο από το
«μπάχαλο» επιμένοντας να αγνοούν: και τη θεωρία των λαϊκών μετώπων,
και ιδιαίτερα του πολύ συγκεκριμένους δημιουργούς της, είναι σε
τελευταία ανάλυση που τους τάσσει (αυτός ο φόβος τους) υπέρ του
μπάχαλου που κυριαρχεί στον ανεκδιήγητο εγκέφαλό τους.
Και ακριβώς όπως «οι μωροί ποιητές τους λύκους φοβούνται» οι μωροί
«δημοκράτες» μας φοβούνται τη συγκροτημένη οργάνωση που
2
προϋποθέτει μια σταθερότητα δομών και έτσι συμμετέχοντας στην
οργάνωσή μας την αποδιοργανώνουν επανοδηγούμενοι στις σέκτες ή και
το «μπάχαλο» απ’ όπου προήλθαν.
Το πρόγραμμα του ΕΑΜ ήταν το πρόγραμμα ενός λαϊκού μετώπου που
ήθελε να ενώσει όλους τους Έλληνες σε κοινούς στόχους, με κοινή
εθνική-κοινωνική προοπτική ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Και όλοι
γνωρίζουμε από ποιας θεωρητικής κατεύθυνσης ανθρώπους, συντάχθηκε.
Τον τελευταίο καιρό είναι πολύ της μόδας μέσα στις γραμμές μας να
ακούγονται πολλά τερπνά αντιηγετικά όλων των τύπων.
Αγνοείται συστηματικά ότι τα συγκρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα:
κοινωνικών ομάδων, στρωμάτων, τάξεων, συνασπισμών τάξεων κοκ
εκφράζονται από πολιτικές οργανώσεις όπως: κόμματα, κινήματα,
μέτωπα κτλ των οποίων η συλλογικοί εκφραστές είναι συγκεκριμένες
κάθε φορά ομάδες προσώπων τα οποία χαίρουν ιδιαιτέρου κύρους για τις
παντός είδους αναγκαίες υπηρεσίες που προσφέρουν στον αγώνα για την
επίτευξη στόχων και σκοπών, για την επικράτηση των προαναφερθέντων
συγκεκριμένων συμφερόντων.
Η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα αμφισβητεί την ψευδή
αντιπαράθεση οργανώσεων μαζών και οργανώσεων ηγεσιών απλά και
μόνο γιατί ιστορικά αυτά τα δύο ταυτίζονται και όπως έλεγε κάποιος
μεγάλος: «Ο χαρακτήρας ενός κινήματος εξαρτάται από το χαρακτήρα
της ηγεσίας του».
Η ιστορία μας δείχνει ότι όλοι όσοι βρίσκονται εκτός φυσικής θέσης
ηγεσίας διεκδικούν ηγετικό ρόλο δια μέσου ηγεμονικής συμπεριφοράς,
ηγούμενοι -κατά το μοναστηριακόν- «αντιηγετικών» ομάδων, τύπου
εισοδιστικής γκρούπας, ακριβώς διότι δεν διαθέτουν φύση και θέση την
δύναμη και το σθένος να διεκδικήσουν την ηγεσία απ’ ευθείας.
Έτσι φωνασκούν κατά των φυσικών ηγετών μετατρεπόμενοι οι ίδιοι σε
ηγέτες «αντιηγετικών» ομάδων μιας και δεν διαθέτουν τα προσόντα να
γίνουν ηγέτες του συνόλου (της οργάνωσης στην οποία εισήλθαν).
Γι’ αυτό δεν τους ενδιαφέρει ο αντιηγεμονισμός παρά μόνο στο βαθμό
που δεν ηγούνται οι ίδιοι και στην πράξη απεμπολούν κάθε ίχνος
πολιτικού ήθους προκειμένου να προβληθούν ως ηγεμονεύοντες.
Και ω! της ξευτίλας:
Τζάμπα αρχηγοί, οικοδομώντας παράλληλα δίκτυα εντός του μετώπου.
Και ενώ εμφανίζονται στα λόγια ως ενωτικοί, η συμπεριφορά των όσων
αφελών συναγωνιστών κατάφεραν να επηρεάσουν είναι άκρως
διασπαστική.
Και αυτά σε ολοκληρωτική αντιδιαστολή με την έντιμη συμπεριφορά
συναγωνιστών όπως οι Δούλφης και Ιεροδιάκονος που ακόμα και κατά
τη διάρκεια της προσωρινής διάστασης απόψεων με το προτεινόμενο
καταστατικό του συναγωνιστή Καζάκη, ουδεμία διασπαστική
συμπεριφορά επέδειξαν, αλλά όλως αντιθέτως ακόμα και κατά την
3
διάρκεια της πρόσκαιρης αντιπαράθεσης επέδειξαν κοσμιότητα
εκδηλώνοντας τις πλέον άριστες διαθέσεις για συμβιβασμό και
συνδιαλλαγή στη βάση αρχών. Και αυτό προς τιμήν τους …
Όταν όμως αντί μιας πολιτικής αντιπαράθεσης υπάρχει μια προσωπική
και μάλιστα κακόβουλη από το ένα μέρος τότε δεν μπορεί να υπάρξει
συμφιλίωση.
Ακριβώς όπως το να επιδιώκεις την ένωση ομάδων ανθρώπων χωρίς
ιδεολογικούς ή άλλους διαχωρισμούς για επίτευξη κοινών στόχων,
συνιστά και αυτό από μόνο του μια «ιδεολογική» πολιτική άποψη-
τοποθέτηση, έτσι και το να υποβιβάζει και να υποτάσσεις το πολιτικό στο
προσωπικό-ατομικό είναι και αυτό από μόνο του μια πολιτική θέση που
επισύρει και τις αντίστοιχες αναλογικά πολιτικές αντιδράσεις.
Και ενώ πολλές φορές νομίζουμε κατ’ αρχήν πως δεν υπάρχει κακή
πρόθεση παρά μια γενική κριτική διάθεση, στο τέλος διαπιστώνουμε ότι
υπάρχουν διαφορετικά κίνητρα που η κατ’ επανάληψη εκδήλωσή τους
δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά παρά σαν λάθη
επαναλαμβανόμενα, που κατά συνέπεια δεν συνιστούν άλλο από σαφή
ταξικο-πολιτική τοποθέτηση.
Υπήρξε μεταπολιτευτικά ακραία περίπτωση όπου διεκδικών την ηγεσία
οργάνωσης, αφού ανέλαβε να συντάξει κείμενο για λογαριασμό της
οργάνωσης, κατόπιν διαφώνησε με τα γραφόμενά του προφασιζόμενος
ότι η πολιτική του διαφωνία επί του περιεχομένου των όσων ο ίδιος
συνέταξε, αφορά καθαρά τις πολιτικές θέσεις της οργάνωσης και
επιχειρηματολογώντας ότι δεν έχει σημασία το ποιος έγραψε το κείμενο
οδήγησε την οργάνωση στη διάσπαση για να ηγηθεί στη συνέχεια των
μετ’ αυτού διασπασθέντων ...
Τέτοιοι συναγωνιστές ακόμα και εάν θέλουν να εκφράζουν τη «λογική
της ιστορίας» οδηγούνται αντίθετα να πραγματώνουν την -ας την πούμε-
«λογική» υπονόμευση της ιστορίας.
Κάτι τέτοιοι σήμερα μας διακηρύσσουν ότι δεν υπάρχει «στόφα ηγέτη»,
παραγνωρίζοντας ότι χωρίς τις συγκεκριμένες ιστορικές προσωπικότητες
δεν υπάρχει συγκεκριμένη ιστορία.
Και η ιστορία από λογική άποψη φαντάζει παράλογη με την αφαίρεση
του ρόλου της προσωπικότητας.
Ποιά ιστορία θα υπήρχε χωρίς τον Θεμιστοκλή και τον Μιλτιάδη, χωρίς
τον Λεωνίδα, τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο, χωρίς τον Καίσαρα, χωρίς
τον Κρόμγουελ και τον Ροβεσπιέρο, τον Λένιν και την Λούξεμπουργκ,
τον Στάλιν και τον Χίτλερ, τον Μάο Τσε Τουγκ και τον Τσε Γκεβάρα,
τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Ευκλείδη και τον Ήρωνα, τον
Αρχιμήδη και τον Ιπποκράτη, τον Επίκουρο και το Μαρξ;
Κάποιοι «αντιηγετικοί» μας θυμίζουν τον μεγάλο αντιεξουσιαστή
Μπακούνιν που στη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας κατέλαβε το
δημαρχείο της Λιών, αυτοαναγορεύτηκε δήμαρχος και εξέδωσε την
4
καθόλα «δημοκρατική» εντολή πως όποιος δεν εκτελεί τις αποφάσεις του
δημάρχου πρέπει να εκτελείται επί τόπου.
Έτσι οι σύγχρονοι δικοί μας «αντιηγετικοί» προχωρούν σε συνειδητές
διαστρεβλώσεις επιλέγοντας εκλεκτικιστικά όποια λεξούλα δύνανται να
διαστρεβλώσουν ευκολότερα και κατασκευάζουν έντεχνα υποτιθέμενες
θέσεις διακεκριμένου κύρους ανθρώπων, για να επιτεθούν στη συνέχεια
σαν Δον Κιχώτες στους «απειλητικούς» ανεμόμυλους που οι ίδιοι
κατασκεύασαν, ακολουθούμενοι από κανά δυό πρόθυμους υποψήφιους
Σάντσο Πάντσα.
Μάλιστα, χωρίς την παλικαριά του Δον Κιχώτη που επιτιθόταν απ΄
ευθείας, αλλά πλαγίως και ύπουλα με υπαινιγμούς, ειρωνείες κλπ.
Κατόπιν διακόπτουν με φωνασκίες και ασχημονίες όποιον υπερασπίζεται
τη λογική για να αναιρέσουν την φυσιολογική έκβαση της όποιας
διαδικασίας.
Αυτοί πρέπει να απομακρυνθούν από το μέτωπο παρά τα όποια ατομικά
προσόντα και ικανότητές τους αφού αυτά όπως χρησιμοποιούνται
αποβαίνουν τελικώς επιβλαβή για το μέτωπο.
Αυτό πρέπει να γίνεται πάντα από ένα σοβαρό κόμμα, μέτωπο, κίνημα,
ακόμα και όταν εγκυμονεί τη διάσπαση.
Για να θυμηθούμε λίγο την Χεγγελιανή Λογική: «Όταν ένα κόμμα
διασπάται ξεβράζει από μέσα του ακριβώς αυτό που πολεμάει έξω του».
Όσο περισσότερο αναπτύσσεται το ΕΠΑΜ μέσα στο λαό, άλλο τόσο και
ακόμα περισσότερο αυξάνει και η λυσσαλέα αντίδραση και ο πόλεμος
εναντίον του από την πλευρά των κατοχικών δυνάμεων και των
δοσίλογων συνεργατών τους, που χρησιμοποιούν κάθε μέσο προκειμένου
να το διαλύσουν, στρατολογώντας τους εντός του μετώπου
αμφιταλαντευόμενους και τους αλλότρια των προταγμάτων μας
προτάσσοντες.
Υπάρχουν δύο ειδών τείχη προστασίας για έναν πολιτικό οργανισμό, που
χωρίς αυτά είναι καταδικασμένος σε αφανισμό:
α) Τα εξωτερικά, που είναι ευκόλως αναγνωρίσιμα
β) Τα εσωτερικά, που μας προστατεύουν από τους εσωτερικούς
κινδύνους οι οποίοι αντιπροσωπεύονται από τη διείσδυση όσων
ξεπερνούν το πρώτο τείχος και γι’ αυτό αντιπροσωπεύουν τον πλέον
επικίνδυνο εχθρό.
Όση ενέργεια δαπανούμε προκειμένου να επεκτείνουμε το μέτωπο μέσα
στις τάξεις του λαού, πολλές φορές περισσότερη πρέπει να δαπανήσουμε
προκειμένου να προφυλάξουμε και να προστατέψουμε το ΕΠΑΜ από
τους εξωτερικούς και κυρίως εσωτερικούς εχθρούς.
Γι’ αυτό λοιπόν, οι αντιπρόσωποι συνεδρίων πρέπει πάντα να λαμβάνουν
υπόψη τους την κρισιμότητα της κατάστασης, προκειμένου να ψηφίσουν
τους καταλληλότερους και ικανότερους στα ηγετικά όργανα του μετώπου
5
και να αποπέμψουν τους επικίνδυνους για τη συνοχή και την καθαρότητα
των πολιτικών θέσεων και της γενικής κατεύθυνσης του μετώπου.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ (ειδικό)
Α. ΓΕΓΟΝΟΤΑ
1.Συμπεριφορά του μέσα στην ΠΕ
Συνεχείς ειρωνείες, προκλήσεις, υπονοούμενα, προσωπικές προπέτειες
και χλευασμοί απαξίωσης κατά των μελών της ΠΕ εγγίζοντας ενίοτε τα
όρια του προπηλακισμού και αποκαλώντας την ΠΕ συνολικά παιδική
χαρά. Αποστασιοποιημένος από οποιαδήποτε ενέργεια-δράση ενώ και ο
ίδιος ανήκε στην ΠΕ και θα έπρεπε να τηρεί στάση συναγωνιστική, αυτός
κρατούσε στάση ανταγωνιστική και υπονομευτική με απώτερο σκοπό να
ελέγξει ένα τμήμα από τον κόσμο του Ε.ΠΑ.Μ.
2.Μεϊλ κατά Καζάκη σε συναγωνιστές συντονιστές
Η θέση του Καζάκη ότι:
«δεν είμαστε αναφανδόν κατά των όποιων ηγετών αρκεί αυτοί να
αναδεικνύονται μέσα από τον λαό με τους αγώνες τους»
την διέστρεψε σε:
«είμαστε αρχηγικό κόμμα με ηγέτη εμένα τον Καζάκη».
Την θέση του Καζάκη ότι:
«όσοι δεν υπερασπίζονται τα προτάγματα του μετώπου και
ψευδοδιαφωνούν υπονομεύουν την ανάπτυξή μας για να δημιουργήσουν
τοπαρχίες θα διωχθούν κλοτσηδόν”
την διέστρεψε σε:
«εγώ είμαι αρχηγός αλλιώς θα πάω μόνος μου και όσοι διαφωνούν θα
καθυβρίζονται χυδαία και θα διωχθούν κλοτσηδόν»
3.Επικοινωνία με Καζαντζίδη
Σε πρόταση του συναγωνιστή να κατέβουν με κοινή πλατφόρμα για τις
συμμαχίες αλλά ενωτικά εκείνος απάντησε με τρόπο που αναδείκνυε
ασυμβίβαστη αντίθεση με τον Καζάκη θεωρώντας πως η συνεργασία με
τον Καμμένο είναι δεδομένη απόφαση του Καζάκη για να δεσμεύσει το
μέτωπο για δικούς του -καθόλου κολακευτικούς- λόγους.
4.Επικοινωνία με συναγωνιστή Πολίτη
Κατάπληκτος συναγωνιστής μας ενημέρωσε ότι έλαβε ένα μέϊλ
αναρωτώμενος μήπως είναι φάρσα, μέϊλ το οποίο προηγουμένως το είχε
στείλει στην καθόλα ανεκτική ΠΕ. Έμαθα κατόπιν από άλλους
συναγωνιστές ότι το έστειλε σε πολλά συντονιστικά. Αφού αυτά
6
απέστειλε στα μέϊλ του φανταστείτε τι λέει εναντίων συναγωνιστών σε
προσωπικές συνομιλίες.
5. Επικοινωνία Σκάϊπ με Μιντεκίδη
Αν ο συναγωνιστής Πατέλης έχει την συνομιλία μαγνητοφωνημένη
μπορεί να ακούσει ξανά τι είπε στον Μιντεκίδη.
Λέει στον Μιντεκίδη ότι τον ξέρει ο ίδιος καλά τον Καζάκη και ότι δεν
είναι έτσι όπως παρουσιάζεται. Του λέει ότι ο Καζάκης σε έχει
εξαπατήσει με το ύφος του και ενώ είναι ηγεμονικός και αυταρχικός
παρουσιάζεται σε εσένα με προσωπείο δημοκρατικό. Του λέει ότι
δημιουργεί αυλή από την οποία κολακεύεται γεμάτος αυταρέσκεια. Λέει
ότι ο Καζάκης δεν έχει καμιά σχέση με αυτά που δηλώνει και δείχνει,
διότι ο ίδιος τον γνωρίζει πολύ καλά από παλιά ενώ εσύ τώρα τον
γνώρισες.
Και όταν ο Μιντεκίδης του είπε ότι πιστεύω τον Καζάκη διότι προβλέπει
πάντα σωστά, αυτός εμφανώς εκνευρισμένος απάντησε πως σε καμιά
πολιτική του πρόβλεψη ο Καζάκης δεν έχει πέσει μέσα και πως
αντιθέτως ο ίδιος πάντα πέφτει μέσα και συνέχισε λέγοντας με
περιφρονητικό ύφος πως ο Καζάκης ξέρει μόνον κάνα δύο νούμερα από
οικονομική.
Όταν του αντέτεινε πάλι ο Μιντεκίδης πως είναι δυνατόν ο Καζάκης να
συγκινεί το λαό σε τέτοιο βαθμό και να έχει πετύχει τόσα πολλά μέσα σε
δύο μόνον χρόνια, αυτός απάντησε ότι ο ίδιος έχει πετύχει περισσότερα
και ότι στις ομιλίες του προστρέχει περισσότερος κόσμος από ότι στου
Καζάκη.
Τότε ο Μιντεκίδης διαπίστωσε πως πρόκειται περί ενός ενδεχομένως
όλως ιδιότυπου χαρακτήρα ανθρώπου, σίγουρα επικίνδυνου για την
υπόσταση του ΕΠΑΜ και άρχισε να ενδιαφέρεται για τις πολιτικές του
κινήσεις και να ερμηνεύει παρελθούσες και τρέχουσες συμπεριφορές υπό
το πρίσμα της νέας εικόνας που δημιούργησε γι αυτόν...
Στο τέλος της συζήτησης και αφού χαιρετήθηκαν ξανά πιέζει τον
συνομιλητή του προκειμένου να αποσπάσει μια δέσμευση-συμφωνία με
αυτά που λέει. Ο Μιντεκίδης του απαντά: τα άκουσα όλα αυτά που λες
και νιώθω ανακουφισμένος, …
6.Προειδοποιήσεις συναγωνιστών
Ενώ προειδοποιήθηκε πολλές φορές και από πολλούς ότι με τις αήθεις
προσωπικές επιθέσεις υποσκάπτεται η ανάπτυξη του μετώπου, αυτός
συνέχισε απτόητος το έργο του χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψη του
τους συναγωνιστές της ΠΕ. Ενδεικτικά και μόνον αναφέρω:
α) Αυστηρότατη και δηκτικότατη προειδοποίηση Αποσκίτη
(για να εκνευριστεί ακόμη και ο Αποσκίτης, φανταστείτε σε ποια όρια
έφερε τον άνθρωπο)
7
β) Σχόλια αγανάκτησης Χαρτάλου
γ) Παράπονα Κουμαρέλου
δ) Καυστικότατες παρατηρήσεις Σοφίας Νασοπούλου
κ.α., κ.α.
7.Επιστολή Μιντεκίδη προς ΠΕ για θέματα συμμαχιών
Ενώ ο Μιντεκίδης διετύπωσε συγκεκριμένους όρους για την όποια
συνεργασία με Καμμένο που έδειχνε να τον ικανοποιούν -όρους και
προϋποθέσεις που όπως ανέφερε ο Πατέλης στον συναγωνιστή
Καζαντζίδη δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει ο Καμμένος - αυτός
συνέχισε την υπονόμευση κατηγορώντας τον Καζάκη για ήδη ειλημμένες
αποφάσεις γεγονός που δηλώνει ότι οι συνεχείς αντιδράσεις του σε όλα
και όλους δεν είχαν σχέση με κανένα πολιτικό περιεχόμενο αλλά
κινούνταν στα πλαίσια των ανομολόγητων - ίσως και στον ίδιο του τον
εαυτό- προσωπικών, σε κάθε περίπτωση επικίνδυνων για το Ε.ΠΑ.Μ.,
φιλοδοξιών του …
8.Παραποίηση λέξεων Καζάκη στο συνέδριο
Ακόμη και μέσα στο συνέδριο δεν σταμάτησε την διαστρεβλωτική κατά
Καζάκη, τακτική του. Την φράση του καταστατικού Καζάκη «φυσική
επιλογή» την διέστρεψε πονηρά σε «κοινωνικό δαρβινισμό», μια επαχθή
κοινωνική θεωρία, παρουσιάζοντας τον Καζάκη ως υποστηριχτή της.
Την αποδοχή πολιτικών προσωπικοτήτων με «στόφα ηγέτη» την
διέστρεψε ειρωνικότατα σε αρχομανία.
Κατόπιν άσκησε κριτική στις διαστρεμμένες θέσεις που ουδεμία σχέση
έχουν με τις φράσεις του Καζάκη προσβάλλοντας βάναυσα την
νοημοσύνη των συνέδρων.
Και δεν θέλω να συνεχίσω, διότι ο κατάλογος των διαστρεβλώσεων
τραβάει σε ευμέγεθες μάκρος.
9.Υποστήρηξη Οικονομάκη
Ήταν το μόνο μέλος της ΠΕ που υποστήριζε σθεναρότατα και μέχρι
τέλους τον γνωστό αυτόν κύριο Οικονομάκη και την παρέα του.
(Αναφέρομαι σε γνωστή υπόθεση πρακτορο-χαφιέδων.)
10.Εκμετάλευση ασήμαντων δυσαρεσκειών κάποιων πυρήνων
Η μεθοδικότητα με την οποία έστρεφε κάθε αντίθεση μέσα στο ΕΠΑΜ
προς όφελός του είναι ομολογουμένως αξιοθαύμαστη (αλλά και εμείς
στο ΕΠΑΜ ηλίθιοι δεν είμαστε…) Χαρακτηριστικό παράδειγμα η
επίσκεψή του στο ΕΠΑΜ Κατερίνης όπου έγιναν κατά πως φαίνεται τα
ακατονόμαστα προκειμένου να στρέψει του συναγωνιστές κατά τον
Καζάκη και προς όφελός του …
8
11. Ώστε Φίρερ ο Καζάκης
Νεαρός φοιτητής σύνεδρος γιός επίσης συνέδρου του ΕΠΑΜ ερωτώντας
τον στο διάδρομο κάτι για φιλοσοφία, αυτός απαντάει άλλα αντί άλλων:
Ο Καζάκης είναι ένας νέος Φίρερ, παιδί μου.
(Διακόπτω την απαρίθμηση, …)
Β. ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ
α) Αποδυνάμωση του μετώπου, με δημιουργία κλειστής ομάδας ατύπως
συνεργαζόμενης με τους προτεστάντες διαμαρτυρόμενους που
εμφορούνται από το αναρχοαυτόνομο πνεύμα των πλατειών πράγμα που
οδηγεί σε ολοκληρωτικό λικβινταρισμό όπως εκδηλώθηκε στο συνέδριο.
β) Στρατολόγηση με σκοπό την υφαρπαγή μιας ανύπαρκτης κατ'ουσίαν
εξουσίας δηλαδή προσπάθεια δημιουργίας μηχανισμού εξουσίας μέσα
στο μέτωπο ακόμα και με την άδηλη απειλή διάσπασης.
γ) Και εδώ μετά από σειρά παρόμοιων περιπτώσεων εμφανίζονται
ενδείξεις και εγείρονται βάσιμες υποψίες:
(1) Ραδίσης-Γρόλιος
(2) Οικονομάκης-Παπαδόπουλος-Νάκος
(3) Πατέλης με την τακτική συνεργασία του με την ΛΑΘΡΟ-Σεισάχθεια
και το Βαθύ Κόκκινο.
Λες και έχουμε ένα συνδυασμένο δίκτυο ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ-ΚΚΕ-κλπ
αριστεράς μέσα στο ΕΠΑΜ. Και που αν υπάρχει πρέπει να τελειώνουμε
με δαύτους είτε κινούνται με κομματική καθοδήγηση είτε μόνον
ιδεολογικά, διότι το αποτέλεσμα εις βάρος μας είναι το ίδιο.
δ) Έκανε χρήση των όποιων γνώσεών του μαρξισμού για να
προσηλυτίσει αγνούς αριστερούς στην γκρούπα του ώστε να κάνει τον
Καζάκη να φαντάζει δεξιός (συν τα περί ‘αρχηγικός’) χρησιμοποιώντας
τον όποιο μαρξισμό του ως φωτοστέφανο και με σκοπό να πολώσει τους
συναγωνιστές και να τους μετατρέψει σε ανταγωνιστές.
Και εμείς, αγαπητοί σύνεδροι, μαρξιστές είμαστε αλλά ουδέποτε
διανοηθήκαμε να κάνουμε αγκιτάτσια μέσα στον μέτωπο. Και δεν
χρησιμοποιούμε αυτήν την επιστήμη σαν ρεκλάμα για να διχάσουμε τους
συναγωνιστές μας ιδεολογικώς, αλλά απλώς και μόνον ως ένα από τα
πολλά εργαλεία που μας παρέχει η επιστήμη για να τους ενώσουμε πάνω
στα βασικά μας προτάγματα, για να πάμε σε μια ανώτερης τάξεως
ένωση.
ε) Έχοντας τέτοια τεράστια εσωτερικά προβλήματα στο μέτωπο, ενώ έξω
οι κατοχικές δυνάμεις ανεμπόδιστες λεηλατούν την χώρα, προκαλείται
απογοήτευση του λαού και έτσι όλο περισσότερο καθυστερεί η ώρα που
το μέτωπό μας συνολικά θα παραταχθεί σε θέση μάχης για την κατάληψη
της εξουσίας.
9
Γ. ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ
Όλα αυτά συνιστούν υπονομευτική δράση ενάντια στην ενότητα του
μετώπου, υπονόμευση μελών της ΠΕ, προσπάθεια εκμαίευσης και
συνειδησιακής δέσμευσης μελών του ΕΠΑΜ στις κατηγορίες του κατά
Καζάκη, διαβολή, διπλοπροσωπία και διάθεση σαμποτάζ.
Βαλτός ή όχι αδιάφορο. Είτε έτσι είτε αλλιώς δηλητηριάζει τις σχέσεις
μέσα στο ΕΠΑΜ και δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο τις λασπολογίες
που ουδεμία σχέση έχουν με συγκροτημένο πολιτικό λόγο.
Κάτω από αυτά τα γεγονότα και τις συνθήκες όπως διαμορφώθηκαν
μέχρι τώρα θεωρούμε πως το συνέδριο πρέπει να λάβει τα προσήκοντα
μέτρα:
Ο παραληρηματικός αυτο-ετερο-αναφορικός λόγος με διαβολές και
ειρωνείες κατά παντός μη αρεστού που φτάνει να παραποιεί κάθε φράση
όλων των συναγωνιστών και κυρίως του συναγωνιστή Καζάκη οφείλει
να πάψει να απασχολεί οριστικά το μέτωπο.
Εάν αντιλαμβανόμασταν ότι υπάρχει ψυχολογικό πρόβλημα απώλειας
αυτοελέγχου λόγω φόρτου προσωπικής αυτοεκτίμησης, θα έπρεπε να
επιληφθούμε συλλογικά του θέματος ώστε να αποκατασταθούν οι
αληθείς λόγοι των συγκρούσεων και να βοηθήσουμε τον συναγωνιστή να
το ξεπεράσει.
Αλλά η επαναληψιμότητα του φαινομένου δείχνει ότι όλα αυτά γίνονται
σκόπιμα και έτσι δεν μένει παρά να ανακληθεί από τα όποια καθήκοντα
και θέση του στο ΕΠΑΜ ώστε να μην εκτίθεται το μέτωπο κι ακόμα
περισσότερο να πάψει να ανδρώνεται αυτό το κλίμα διάσπασης που
καλλιεργείται από την όλη συμπεριφορά του, για να ξανασκεφτεί και ο
ίδιος καλύτερα την πολιτική θέση και στάση του μέσα στο μέτωπο και
έναντι όλων των εκτός μετώπου σχέσεων του ...
Θέτοντας ύπουλα και πλαγίως θέμα εξουσίας σε ένα κατ εξοχήν μη
ηγετικό μέτωπο με την έννοια της πυραμιδικής ιεραρχίας πρόβαλε
συνεχώς τον εαυτό του ως ηγούμενο της αντιηγετικής ομάδας (!) με
συνεχείς δημοσιεύσεις στη ΛΑΘΡΟ- Σεισάχθεια που όλοι γνωρίζουμε το
ρόλο και την ιστορία της.
Συνέδριο με κλακαδόρους σαμποταριστές και υπονομευτές καταντά
παρωδία και κατάργηση όχι μόνον του συνεδρίου αλλά και την ίδια την
έννοια της δημοκρατίας περί της οποίας κοπτόμεθα σε αυτό το μέτωπο
τόσο.
Ένα και μόνον από όλα όσα έχουν διαπραχθεί θα έφτανε για να
αποτελέσει αιτία άμεσης διαγραφής από το ΕΠΑΜ ποσώς μάλλον
όταν έχουν διαπραχθεί όλα.
Αλλά εμείς δεν μπορούμε να επιθυμούμε αυτό. Μάλλον θα πρέπει ο
ίδιος να το σκεφτεί πηγαίνοντας στο σπίτι του για να ξεκαθαρίσει με τον
ίδιο τον εαυτό του τα όσα προκάλεσε στο μέτωπο και τις συνέπειες των
10
όσων συνεχίζει να προκαλεί. Και αν μετανοήσει, το ΕΠΑΜ δεν κλείνει
τις πόρτες του σε ηθικούς, τίμιους και ανιδιοτελείς συναγωνιστές.
Αν λοιπόν πάει σπίτι του έχει δύο επιλογές:
α) Να προσπαθήσει να ξαναγράψει μια εποποιία τύπου Μεγάλων
Ανδρών στην Εξορία, κατά τα πρότυπα Βίλιχ και Σάπερ, με προοπτική
να εξιλεωθεί προοπτικά στο μέλλον προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε
ένα νέο αμερικανικό εμφύλιο π.χ. και
β) Όπως εμείς θα τον συμβουλεύαμε, να πάει σπίτι του χωρίς να
επιδίδεται σε ενέργειες που χτυπούν και βλάπτουν το ίδιο το μέτωπο και
ας ξεκινήσει να κάνει ο ίδιος κάτι δικό του για να συνειδητοποιήσει πώς
χτίζεται ένας πολιτικός οργανισμός και εμείς πάλι εδώ είμαστε.