ΚΙ ΟΜΩΣ… (απόπειρα ποίησης)

 Εφήμερης πεταλούδας  χαμοφτερούγισμα ανέμελο,

Μπρος   στ΄ αψήλου το πέταγμα αετού αιωνόβιου,

Τι να΄ναι;  

Αστραπής φωτιά, βροντή και λάμψη,

Μπρος  στην πύρινη κόλαση των σπλάχνων της Γης,

Τι να ΄ναι;

Του μεγαλύτερου φυσιογνώστη, αστρονόμου ή φιλοσόφου

Η  γνώση για την επιστήμη του,

Μπρος στις γνώσεις όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών

Για όλα όσα μπόρεσαν αυτοί να μάθουν,

Τι νά ΄ναι;

Όλες οι επιστημονικές αλήθειες,

Κάθε λογής υπερφυσικές θρησκειών δοξασίες,

Μεταφυσικές ερμηνείες, αισθήσεις και  ψευδαισθήσεις,

Πλάνες, υποκειμενικές αλήθειες ή δεισιδαιμονίες,

Μπροστά στις απόρθητες, ασύλληπτες στον Αιώνα τον άπαντα,

Του Σύμπαντος τις  μεγάλες Αλήθειες,

Μπροστά στον απέραντο Χώρο, τον άπειρο Χρόνο,

Τις ακατάπαυστες κι ανεξιχνίαστες Δυνάμεις που αγνοώντας

Του μυαλού μας τ΄ασήμαντα σύνορα, συνυπάρχουν,

Συγκρούονται, καταστρέφουν, δημιουργούν,

Κινούν μέσα μας κι έξω μας, Μικρόκοσμους και Μεγάκοσμους,

Των οποίων την ύπαρξη ψυχανεμιζόμαστε

 Ιχνηλατώντας για λίγο στην ελάχιστη ζήση μας,

 Με το φτωχό μυαλό μας,

Λίγο πέρα από  εντυπώσεις πλάνων αισθήσεων

  Τι να ΄ναι;

-Κι όμως!

 Όχι, δεν είναι μακάριοι οι «πτωχοί τω πνεύματι»!

Η  πλήρης άγνοια δεν κάνει τον Άνθρωπο ευτυχέστερο

Απ΄ όσο  η  βασανιστική, λειψή, γεμάτη νέα αναπάντητα ερωτηματικά  Γνώση!

-Το σκοτάδι δεν είναι προτιμότερο

Από το πιο αμυδρό έστω λυκόφως!

-Όπως κι από τον  Έρωτα, όσο πικρή μετάγευση κι αν μείνει,

Δεν είναι προτιμότερος ένας βίος ανέραστος…

(Κώστας Ντουντουλάκης, 17/3/2013)