ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ (ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ) ΑΡΝΗΤΕΣ Ή ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΕΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ»…

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ «ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ» ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΠΑΛΙ Η ΑΠΛΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΓΝΩΜΗΣ!!!...

 ΤΟ ΙΔΙΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ  «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ» κλπ,  ΣΗΜΕΡΑ,

 ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ Ε.Ε….

(Αυτοαποκαλυπτική αναδημοσίευση αποσπασμάτων από την  ελεγχόμενη από το Σύστημα,που ασκεί αυτές τις διώξεις… Wikipedia)

“Η πρώτη σημαντική φυσιογνωμία που εμφανίστηκε στην Ευρώπη να αμφισβητεί το Ολοκαύτωμα στην Γαλλία ήταν ο Πωλ Ρασσινιέ. Ήταν διδάσκαλος σε σχολείο αρρένων στο Μπελφόρ. Αρχικά (πριν τον Β' Παγκόσμιο) ήταν πολιτικά τοποθετημένος στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας, στο οποίο προσχώρησε λίγο μετά την ίδρυσή του (1922) το 1924. Αποχώρησε όταν επέστρεψε από την στρατιωτική του θητεία στο Μαρόκο το (1926-28), η οποία φαίνεται να έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα πολιτική του τοποθέτηση και πορεία.^[10] Το 1932 προσχώρησε στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (SFIO), ενώ υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις την Συμφωνία του Μονάχου το 1938. Διαμαρτυρήθηκε έντονα για το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ του 1939. Έντονα αντικομμουνιστής και ειρηνιστής, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία προσχώρησε στην γαλλική αντίσταση (1942) και εξέδιδε την αντιστασιακή εφημερίδα "IVe Republique". Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς και υπέστη βασανιστήρια προκειμένου να παρέξει πληροφορίες. Τελικά μεταφέρθηκε στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, απ' όπου μεταφέρθηκε στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μίτελμπαου - Ντόρα, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της κράτησής του στα αναρρωτήρια. Όταν απελευθερώθηκε επέστρεψε στη Γαλλία σε φορείο και θεωρήθηκε ολοσχερώς ανάπηρος. Στις εκλογές της Συντακτικής Βουλής εξελέγη βουλευτής στο Μπελφόρ με το SFIO αλλά το 1946 έχασε τις εκλογές για την νομοθετική Βουλή και αποσύρθηκε από την πολιτική, αρχίζοντας να επανεξετάζει τις εμπειρίες του κατά τη διάρκεια της κράτησής του. Θάνατοι και εκτελέσεις κρατουμένων συνέβαιναν σε καθημερινή βάση, αλλά καθώς το Μπούχενβαλντ δεν ήταν στρατόπεδο εξόντωσης, δεν διέθετε θαλάμους αερίων. Αυτό που ποτέ δεν παραδέχτηκε ο Ρασσινιέ ήταν η ύπαρξη στρατοπέδων εξόντωσης στην Πολωνία, στρατοπέδων δηλαδή που στόχευαν να εξοντώσουν τους Εβραίους απαλλάσσοντας τον γερμανικό λαό από την παρουσία τους…

…Ένα χρόνο πριν το θάνατό του ήρθε σε επαφή με τον σημαντικό μετέπειτα αρνητή του Ολοκαυτώματος 

Ρομπέρ Φωρισσόν (Robert Faurisson), ο οποίος ήταν ο πρώτος που ανέφερε τον όρο "αναθεωρητές" και όχι "αρνητές" για όσους δεν δέχονταν το Ολοκαύτωμα. Ο Ρασσινιέ δεν δέχτηκε ποτέ ότι έγιναν θανατώσεις σε θαλάμους αερίων, ενώ ισχυριζόταν ότι το Ολοκαύτωμα ήταν, στην πραγματικότητα, μια πολιτική και οικονομική απάτη, οργανωμένη από τους Εβραίους μετά τη λήξη του Πολέμου.^[10]

Στις ΗΠΑ 

Ένας από τους πρώτους συγγραφείς που εμφανίστηκαν να αρνούνται το Ολοκαύτωμα ήταν ο Αμερικανός Χάρι Έλμερ Μπαρνς (Harry Elmer Barnes), ο οποίος αρχικά ήταν σημαντικός ιστορικός. Προς το τέλος της ζωής του στράφηκε προς την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Ο Μπαρνς έγινε γνωστός κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου ως αντιπολεμικός συγγραφέας και πρωτοπόρος στο κίνημα των αναθεωρητών. Από το 1924 και εντεύθεν συνεργάστηκε στενά με το Κέντρο Μελετών των αιτίων των Πολέμων...

...Το 1962 ο Μπαρνς εξέδωσε φυλλάδιο με τον τίτλο "Revisionism and Brainwashing" (Αναθεωρητισμός και πλύση εγκεφάλου), στο οποίο ισχυριζόταν ότι "υπάρχει έλλειψη σοβαρής εναντίωσης ή κοινά αποδεκτής αντίκρουσης στις περί ωμοτήτων αφηγήσεις και άλλων τρόπων ταπείνωσης του γερμανικού εθνικού χαρακτήρα και συμπεριφοράς".....^[14] Το φυλλάδιο αυτό ήταν η απαρχή και ο Μπαρνς άρχισε να εγκωμιάζει τον Γάλλο Πωλ Ρασσινιέ (Paul Rassinier), επίσης αρνητή του Ολοκαυτώματος, τον οποίο αποκαλούσε "διακεκριμένο ιστορικό" και για τον οποίο ισχυριζόταν ότι είχε αποκαλύψει τις "υπερβολές των ιστοριών περί ωμοτήτων".^[13] Στο άρθρο Zionist Fraud ο Μπαρνς, κάνοντας κριτική στο βιβλίο του Ρασσινιέ The Drama of the European Jews, αναφέρει: «Ο θαρραλέος συγγραφέας κατηγορεί, κατά κύριο λόγο, για την εσφαλμένη αναπαράσταση αυτούς που οφείλουμε να αποκαλέσουμε "απατεώνες των κρεματορίων", τους Ισραηλινούς πολιτικούς, που αποκόμισαν δισεκατομμύρια μάρκα από ανύπαρκτα, μυθικά και φανταστικά πτώματα, ο αριθμός των οποίων διογκώθηκε και παραμορφώθηκε με ανέντιμο τρόπο.» …

…Ακολουθώντας το "παράδειγμα" του Μπαρνς και άλλοι συγγραφείς οπαδοί της ελεύθερης θέλησης (libertarians) ασχολήθηκαν με τον αντιπολεμικό ρεβιζιονισμό, όπως ο Τζέιμς Μάρτιν (James J. Martin) άρχισαν να υιοθετούν στάση αμφισβήτησης του Ολοκαυτώματος. Οι περισσότεροι, όμως, αν και διατηρούν τον σεβασμό τους προς τα γραπτά του Μπαρνς, απορρίπτουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος.^[15]

Ολοκαύτωμα [

Το 1987 ο Μπράντλεϊ Σμιθ (Bradley R. Smith), πρώην διευθυντής του IHR δημιούργησε την "Επιτροπή Ανοικτής Συζήτησης για το Ολοκαύτωμα" (Committee for Open Debate on the Holocaust (CODOH)).^[20] Στις ΗΠΑ η επιτροπή αυτή, της οποίας ο Σμιθ είναι το μόνο μέλος, προσπάθησε κατ' επανάληψη να δημοσιεύσει καταχωρίσεις στις εφημερίδες, αναρωτώμενη αν το Ολοκαύτωμα πράγματι συνέβη, εστιάζοντας μάλιστα στις εφημερίδες των Πανεπιστημιουπόλεων. Οι προσπάθειες αυτές ήταν το επακόλουθο της πρόκλησης του Σμιθ προς τους πανεπιστημιακούς και διανοούμενους "να κατονομάσουν έστω ένα θύμα των θαλάμων αερίων". Η κοινότητα των διανοουμένων δεν ενεπλάκη, όπως ήταν φυσικό, σε διαμάχη προς απάντηση του ερωτήματος του Σμιθ(...).^[21]Μερικές από τις εφημερίδες αποδέχθηκαν τη δημοσίευση των πληρωμένων καταχωρίσεων του Σμιθ, κάποιες άλλες τις απέρριψαν. Η εφημερίδα Harvard Crimson δημοσίευσε την πληρωμένη καταχώριση του Σμιθ, η οποία επικρίθηκε τόσο άμεσα και ισχυρά, ώστε ο εκδότης αναγκάστηκε να δημοσιεύσει απολογητικό άρθρο, στο οποίο ισχυρίστηκε ότι επρόκειτο περί λάθους.^[22] Ο ίδιος ο Μπράντλεϊ δηλώνει ότι δεν θέλει πλέον να χάνει χρόνο με ενηλίκους, αλλά προτιμά να στραφεί προς τους σπουδαστές, που αποτελούν "κενά δοχεία προς πλήρωση".^[23] ...

Ρομπέρ Φωρισσόν [

Την "σκυτάλη" στην Γαλλία ύστερα από τον Ρασσινιέ παρέλαβε ο πανεπιστημιακός Ρομπέρ Φωρισσόν (Robert Faurisson). Γεννημένος στο Λονδίνο το 1929 από Γάλλο πατέρα και Σκωτσέζα μητέρα, ο Φωρισσόν σπούδασε στη Σορβόννη απ' όπου έλαβε το διδακτορικό του και τοποθετήθηκε, το 1978, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λυών. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 συνάντησε τον Ρασσινιέ (ένα χρόνο πριν αυτός πεθάνει) και επηρεάστηκε από τις θεωρίες του, χωρίς όμως να εκδηλώσει εκείνη την εποχή αυτή την επίδραση. Η απαρχή έγινε όταν, το 1974, ο Φωρισσόν απέστειλε στον διευθυντή του "Yad Vashem", της ισραηλινής αρχής για την ανάμνηση του Ολοκαυτώματος, μια προκλητική επιστολή, στην οποία εξέθετε πολλά από τα επιχειρήματά του, που αργότερα εμφανίστηκαν στα άρθρα και στα βιβλία του, σχετικά με την άρνηση του Ολοκαυτώματος.^[31] Ανάμεσα στα άλλα ανέγραφε ότι αρχειακές έρευνες που διεξήγαγε τον έπεισαν ότι οι Ναζί ουδέποτε είχαν σχεδιάσει την συστηματική εξόντωση των Εβραίων. Οι Ναζί που κατηγορήθηκαν ότι έλαβαν μέρος στην εξόντωση, όπως ο διοικητής του Άουσβιτς Ρούντολφ Ες έδωσαν καταθέσεις που περιείχαν τόσες αντιφάσεις, που εύκολα θα μπορούσαν να διαψευσθούν. Ο Φωρισσόν γίνεται ενεργό μέλος του IHR αμέσως μετά την ίδρυσή του, στα τέλη της δεκαετίας του '70, αρθρογραφεί και συγγράφει βιβλία και βοηθά με κάθε τρόπο τους συναδέλφους του αρνητές που αντιμετωπίζουν νομικά προβλήματα. Κατέθεσε ως μάρτυρας και στις δύο δίκες του Τσύντελ και ήταν αυτός που πρότεινε ως "ειδικό μάρτυρα" τον Λόιχτερ.^[31] Οι παρεμβάσεις του αυτές οδήγησαν στην δημιουργία της "Αναφοράς Λόιχτερ" που αποτελεί ένα από τα πλέον διαδεδομένα κείμενα της άρνησης του Ολοκαυτώματος, καθώς αρνείται την ύπαρξη των θαλάμων αερίων. Η συγγραφέας Ναντίν Φρεσκό αναφέρει σχετικά: "Όταν άνοιξα την εφημερίδα Le Monde στη σελίδα 8 του φύλλου της 28ης Δεκεμβρίου βρήκα ένα κείμενο, που υπέγραφε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Λυών2 και κατέληγε με την φράση: « L'inexistence des « chambres à gaz » est une bonne nouvelle pour la pauvre humanité. Une bonne nouvelle qu'on aurait tort de tenir plus longtemps cachée »" (Η ανυπαρξία των "θαλάμων αερίων" είναι πολύ καλό νέο για την ταλαίπωρη ανθρωπότητα. Ένα καλό νέο που θα ήταν λάθος να παραμείνει κρυμμένο για περισσότερο χρόνο).^[32] Δεδομένης της θέσης του Φωρισσόν σε Πανεπιστήμιο υψηλού κύρους, η άρνηση αυτή προκάλεσε την εμφάνιση σημαντικών κριτικών από πλευράς Γάλλων λογίων, με προεξάρχοντα τον διακεκριμένο Γάλλο ιστορικό Πιέρ Βιντάλ-Νακέ (Pierre Vidal-Naquet).

Ο Φωρισσόν αρχικά υποστηρίχθηκε από λογίους τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας αριστεράς, ενώ ο γνωστός φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι υπερασπίστηκε την άποψη ο Φωρισσόν πρέπει να έχει την ελευθερία του λόγου του.^[33] Εν τούτοις, η δυνατότητα του Φωρισσόν να διασπείρει τις ιδέες του περιορίστηκε σημαντικά όταν το γαλλικό Νομοθετικό Σώμα ψήφισε τον αποκαλούμενο "Νόμο Gayssot" κατά της άρνησης του Ολοκαυτώματος το 1990. Με βάση αυτό το νόμο, ο Φωρισσόν διώχθηκε δικαστικά, καταδικάστηκε και πλήρωσε πρόστιμο το 1991. Το ίδιο επίσης έτος απολύθηκε από το ακαδημαϊκό του αξίωμα.(...)

Παρά ταύτα και μολονότι η άρνηση του Ολοκαυτώματος έχει όλο και λιγότερους οπαδούς κατά την τελευταία χρονική περίοδο, δεν πτοήθηκε ούτε από την απογύμνωση των ισχυρισμών του, σύμφωνα με το δικαστήριο, κατά τη δίκη του Ντέιβιντ Ίρβιν το 2000 και συνεχίζει τον αγώνα του κατά της άρνησης. Το 2001 δημοσίευσε άρθρο στο οποίο αντιμαχόταν "την δημιουργία του εβραϊκού μύθου του Ολοκαυτώματος, ενώ το 2006 έδωσε συνέντευξη στην Τεχεράνη, στον απόηχο του Συνεδρίου για το Ολοκαύτωμα που διεξήχθη εκεί.^[34]

Άρθουρ Μπουτζ 

Το 1976 ο Αμερικανός πανεπιστημιακός καθηγητής Άρθουρ Μπουτζ (Arthur R. Butz) εξέδωσε το βιβλίο "Η απάτη του 20ού αιώνα", το οποίο αποτέλεσε ορόσημο για τους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Σε αυτό ο συγγραφέας προσπάθησε να προσδώσει στην εργασία του την σοβαρότητα της δημιουργίας ενός διανοούμενου, ώστε η άρνηση του Ολοκαυτώματος να προσλάβει το κύρος ενός εγχειρήματος με ιστορικές βάσεις. Η διαφορά του από τις ως τότε εκδόσεις ήταν ότι το βιβλίο διέθετε υποσημειώσεις, βιβλιογραφία και γενικά τα χαρακτηριστικά έκδοσης ενός λόγιου ιστορικού βιβλίου. Περιλάμβανε, επίσης, τις νεότερες απόψεις για το Ολοκαύτωμα και, αντίθετα από τις υπόλοιπες εκδόσεις, παρουσιαζόταν ως αντικειμενικός σκοπός ενός διανοούμενου.^[35] Σε αυτό ισχυριζόταν ότι μετά το τέλος του Πολέμου αγνοούνταν μόνο 350.000 Εβραίοι και, προχωρώντας ακόμη περισσότερο, αναφέρει ότι αρκετοί από αυτούς δεν ήταν πραγματικά αγνοούμενοι, αλλά απλά είχαν χάσει την επαφή με τις οικογένειές τους.

Μόνο 200.000 περίπου εκτελέστηκαν από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Πολέμου. Πολλοί άλλοι, επίσης, δεν εκτελέστηκαν αλλά στην πραγματικότητα διέφυγαν, ως λαθρομετανάστες στις ΗΠΑ, άλλαξαν ταυτότητα και απορροφήθηκαν από τον αμερικανικό λαό χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος από το παρελθόν τους. 

Τα "έξι εκατομμύρια" θυμάτων είναι αριθμός - αποκύημα φαντασίας των Σιωνιστών.^[36] Στο βιβλίο του χρησιμοποιούσε, επίσης, χαρακτηρισμούς για τις μαρτυρίες περί του Ολοκαυτώματος όπως "υστερικές", "παράλογες", "παλαβές", "ανοησίες" κτλ. Οι Σιωνιστές, σύμφωνα με τον Μπουτζ, είχαν παραχαράξει τεράστιο αριθμό εγγράφων, προκειμένου να δημιουργήσουν την βάση για την μεγαλύτερη απάτη του 20ού αιώνα…

…η εργασία του Μπουτζ αποτέλεσε σταθερή βιβλιογραφική αναφορά για όλους τους ως τότε και μετέπειτα αρνητές του Ολοκαυτώματος.^[35]

Η περίπτωση Νόλτε 

Ο Γερμανός ιστορικός και φιλόσοφος Ερνστ Νόλτε (Ernst Nolte) κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1980 διατύπωσε μια σειρά θεωριών με τις οποίες, αν και δεν αρνείτο το Ολοκαύτωμα, έπαιζε με την ιδέα της άρνησής του, ως σοβαρού ιστορικού επιχειρήματος.^[37] Σε επιστολή του προς τον Ισραηλινό συνάδελφό Όττο Ντοβ Κούλκα (Otto Dov Kulka) το 1986, ο Νόλτε ασκούσε κριτική στα γραπτά του Φωρισσόν λέγοντας ότι το Ολοκαύτωμα στην Γαλλία (αντικείμενο "μελέτης" του Φωρισσόν) ναι μεν συνέβη, αλλά δικαιολογούσε τον Φωρισσόν στη βάση της συμπάθειάς του προς τουςΠαλαιστινίους και την αντίθεσή του προς το Ισραήλ. Το επόμενο έτος (1987) ο Νόλτε εξέδωσε το βιβλίο του Der europäische Bürgerkrieg (Ο Ευρωπαϊκός Εμφύλιος Πόλεμος), στο οποίο ανέφερε ότι οι προθέσεις των αρνητών του Ολοκαυτώματος "είναι συχνά έντιμες" και ότι "ορισμένα από τα επιχειρήματά τους δεν είναι εμφανώς αστήρικτα". Ο ίδιος ο Νόλτε, ο οποίος ποτέ δεν αρνήθηκε το Ολοκαύτωμα ως γεγονός, ισχυρίζεται ότι η Διάσκεψη της Βάνζεε το 1942 ουδέποτε πραγματοποιήθηκε και ότι οι καταγραφές της χαλκεύτηκαν από προκατειλημμένους Εβραίους ιστορικούς...

Ντέιβιντ Ίρβιν 

Ένας από τους πλέον πολυσυζητημένους αρνητές του Ολοκαυτώματος είναι ο Βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Ντέιβιντ Ίρβιν (David Irwing, γενν. 1938)…

…Το 1992 δήλωσε δημόσια ότι "δεν υπήρξαν θάλαμοι αερίων στο Άουσβιτς".

Η δήλωση αυτή προκάλεσε την καταδίκη του από γερμανικό δικαστήριο, καθώς στην Γερμανία η άρνηση του Ολοκαυτώματος αποτελεί αδίκημα. Ο Ίρβιν εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι κάτι παρόμοιο δεν συμβαίνει στην Βρετανία, όπου, στις 5 Σεπτεμβρίου 1996 ο Ίρβιν κατέθεσε μήνυση εναντίον τηςΝτέμπορα Λίπστατ και του εκδοτικού οίκου "Penguin" για τα όσα δημοσίευσε η συγγραφέας στο βιβλίο της Denying the Holocaust: The Growing Assault on Truth and Memory, το οποίο εξέδωσε ο εν λόγω εκδοτικός οίκος στις ΗΠΑ το 1993^[7] Σύμφωνα με τον Ίρβιν, το βιβλίο αυτό αποτελούσε λιβελογράφημα εναντίον του, καθώς η Λίπστατ τον αποκαλούσε σε αυτό "αρνητή του Ολοκαυτώματος, πλαστογράφο και φανατικό" και ανέφερε ότι "παραμόρφωνε το πραγματικό περιεχόμενο των ντοκουμέντων". Ο Ίρβιν ισχυρίστηκε ότι η Λίπστατ τον ανέφερε ως "αρνητή του Ολοκαυτώματος" ενώ δεν υπάρχει Ολοκαύτωμα για να το αρνηθεί κανείς"…

…Ο Ίρβιν έχασε τη δικαστική αυτή διαμάχη, εφόσον οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Υπό το φως των μαρτυριών που παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο, η εργογραφία του υπέστη σκληρή κριτική, η οποία έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό. Ο Ίρβιν από μηνυτής μετατράπηκε σε κατηγορούμενο: :

Ο Πρόεδρος του δικαστηρίου τον χαρακτήρισε "ρατσιστή, αντισημίτη και ενεργό αρνητή του Ολοκαυτώματος" και του επέβαλε να πληρώσει τα έξοδα της δίκης συμπεριλαμβανομένων και αυτών των ως τότε κατηγορουμένων, με συνέπεια να κληθεί να καταβάλει περίπου 3 εκατ. λίρες (...)

Αυτή η απόφαση τον οδήγησε σχεδόν σε χρεωκοπία, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει την κατοικία του στο Μέιφερ (Mayfair) του Λονδίνου και να διαμείνει σε ενοικιαζόμενη κατοικία.^[40] Αρχικά τέθηκε εν αμφιβόλω αν μπορούσε να καταβάλει παρόμοια ποσά, αλλά η δικηγορική εταιρεία Davenport Lyons που εκπροσώπησε την "Penguin Books" στο Δικαστήριο τελικά τον εξανάγκασε σε χρεωκοπία το 2002.^[47]...

...Τον Φεβρουάριο του 2006 ο Ίρβιν συνελήφθη στην Αυστρία, όπου η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι παράνομη πράξη, για λόγο που είχε εκφωνήσει το 1989,(!!!) στον οποίο είχε αρνηθεί την ύπαρξη θαλάμων αερίων στο Άουσβιτς. Ο Ίρβιν αποφυλακίστηκε 13 μήνες αργότερα και απελάθηκε στις αρχές του 2007.

Το επεισόδιο αυτό σηματοδότησε νέα διεθνή διαμάχη σχετικά με την ελευθερία του λόγου και τα όριά της. Η κατά το παρελθόν αντίπαλος του Ίρβιν ιστορικός Ντέμπορα Λίπστατ δήλωσε μετά την καταδίκη του: "Δεν είμαι ευχαριστημένη όταν νικά η λογοκρισία. Δεν πιστεύω ότι οι μάχες κερδίζονται μέσω αυτής. Ο ενδεδειγμένος τρόπος να μάχεσαι κατά των αρνητών του Ολοκαυτώματος είναι μέσω της Ιστορίας και της αλήθειας".^[50]

 Σύμφωνα με το CNN ο Ίρβιν δήλωσε φθάνοντας στο αεροδρόμιο Χίθροου του Λονδίνου αμέσως μετά την απέλασή του από την Αυστρία: "Δεν χρειάζεται πλέον να νιώθω τύψεις για την άρνηση του Ολοκαυτώματος" και κάλεσε όλους τους ιστορικούς να μποϊκοτάρουν τους Γερμανούς και Αυστριακούς ιστορικούς, μέχρις ότου αυτές οι χώρες να αποσύρουν τους νόμους τους περί άρνησης του Ολοκαυτώματος...^[51]

^{***(Σημ. Αντίλογου: ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ,ΤΩΡΑ Η ΤΡΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  ΤΩΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΘΕΣΜΟΘΕΤΕΙ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ "ΕΒΡΑΪΚΟΎ" ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ... ΑΡΧΙΚΑ ΕΙΧΕ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΕΙ ΕΠΙ ΠΑΣΟΚ,Ο ΚΑΣΤΑΝΙΔΗΣ...)} 

Η διένεξη Μάγερ 

Το 1988 ο Αμερικανός ιστορικός Άρνο Μάγερ (Arno J. Mayer) εξέδωσε βιβλίο με τον τίτλο "Why Did the Heavens Not Darken?" (γιατί δεν σκοτείνιασε ο ουρανός;). Στο βιβλίο αυτό ο Μάγερ δεν προέβαινε σε άρνηση του Ολοκαυτώματος, διατύπωνε όμως την άποψη ότι η πλειονότητα των θανάτων στο Άουσβιτς δεν οφειλόταν σε δολοφονίες στους θαλάμους αερίων, αλλά οφειλόταν σε επιδημικές ασθένειες. Με τον τρόπο αυτό παρείχε επιχειρήματα στους αρνητές του Ολοκαυτώματος.

Σημερινή κατάσταση - τάσεις [

Ευρώπη [

Το 2001 στο Βέλγιο ο Ρόελαντ Ράες (Roeland Raes) αντιπρόεδρος και ιδεολογικός καθοδηγητής ενός από τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα της χώρας, του "Φλαμανδικού Μπλοκ" (Vlaams Blok) έδωσε συνέντευξη στο κανάλι NCRV της Ολλανδικής τηλεόρασης στις 26 Φεβρουαρίου 2001, στην οποία έθεσε εν αμφιβόλω τον αριθμό των Εβραίων που δολοφόνησαν οι Ναζί κατά το Ολοκαύτωμα. Αμφισβήτησε, επίσης, το εύρος χρήσης των θαλάμων αερίων από τους Ναζί, όπως και την γνησιότητα του ημερολογίου της Άννα Φρανκ.^[54][55] Όπως ήταν αναμενόμενο, η δήλωση ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών που εξανάγκασαν τον Ράες σε παραίτηση(...) Τρία χρόνια αργότερα το Vlaams Blok κατηγορήθηκε για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου και καταδικάστηκε από δικαστήριο της χώρας^[56] επιλέγοντας να διαλυθεί, για να επανασυσταθεί νόμιμα υπό το νέο όνομα "Vlaams Belang" (Φλαμανδικό Συμφέρον) με τους ίδιους ηγέτες και τα ίδια μέλη.(…)

Τον Μάρτιο του 1999 ο Ντάριους Ρατάιτσακ (Dariusz Ratajczak), πρώην καθηγητής του Πανεπιστημίου του Οπόλε (Opole) στη νότια Πολωνία, εξέδωσε 350 αντίτυπα ενός βιβλίου με τίτλο "Επικίνδυνα θέματα", στο οποίο αμφισβητούσε τις εκτελέσεις Εβραίων στους θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς. Ο Ρατάιτσακ ανέγραφε ότι ο Κυκλώνας Β χρησιμοποιήθηκε στο στρατόπεδο ως απολυμαντικό και όχι ως μέσο δολοφονίας ανθρώπων, τα "λουτρά" προορίζονταν για την υγιεινή των κρατουμένων και όχι για τη διάπραξη γενοκτονίας και ότι οι αναφορές των επιζώντων για θανατώσεις με αέρια δεν είναι αξιόπιστες. Εναντίον του κινήθηκε η νομική διαδικασία και ο δημόσιος κατήγορος ζήτησε δεκάμηνη φυλάκιση, δημοσίευση της καταδίκης σε όλα τα πολωνικά ΜΜΕ και απόδοση του 25% του εισοδήματός του στο Μουσείο του Άουσβιτς. …Ωστόσο, το τοπικό δικαστήριο του Οπόλε έκρινε ότι "η δημόσια ζημία που προκλήθηκε από τον Ρατάιτσακ είναι αμελητέα, καθώς μόνο πέντε αντίτυπα του βιβλίου έφθασαν στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη και πωλήθηκαν μόνον δύο". Υπό αυτό το πρίσμα, τον έθεσε υπό παρακολούθηση επί ένα έτος, ενώ αν παρέβαινε τον νόμο περί άρνησης του Ολοκαυτώματος θα επανερχόταν στο δικαστήριο. Του επέβαλε, επίσης, να καταβάλει 300 ζλότι στο Ορφανοτροφείο του Tarnów Opolski και του καταλόγισε τα έξοδα της δίκης (82 ζλότι). Του αναγνώρισε, ωστόσο, ότι δεν είχε ποινικό μητρώο και απολάμβανε της δημόσιας υπόληψης εκεί που ζούσε και εργαζόταν. Όταν όμως η πολωνική εφημερίδαGazeta Wyborcza αποκάλυψε το περιεχόμενο του βιβλίου, ο διευθυντής του Μουσείου του Άουσβιτς διαμαρτυρήθηκε και η υπόθεση άρχισε να εκδικάζεται εκ νέου. Το τοπικό δικαστήριο πάγωσε εκ νέου την υπόθεση, παρά το γεγονός ότι ο δημόσιος κατήγορος πρότεινε τριετή φυλάκιση, η οποία παρέμεινε στο στάδιο της εκ νέου διερεύνησης των κινήτρων του συγγραφέα.^[57]

Στην Γαλλία η άρνηση του Ολοκαυτώματος αναφέρεται, από το 1990 και μετά, ως "αρνητισμός" (négationnisme) και από την άκρα αριστερά(…) της δεκαετίας του '60 πέρασε στην άκρα δεξιά, στη βάση αντισημιτικών απόψεων, κριτικής του Σιωνισμού και εν γένει υλικού που "συνδαυλίζει" αυτό που αποκλήθηκε "συνωμοσιολογική Ιουδαιοφοβία"...^[58] 

Επιπλέον, ο γνωστός Γάλλος λόγιος και φιλόσοφος Ροζέ Γκαροντί, ο οποίος αρχικά ήταν προσκείμενος στο κομμουνιστικό κόμμα, μεταστράφηκε στο Ισλάμ και, το 1996, συνέγραψε το βιβλίο "Les Mythes fondateurs de la politique israelienne" (Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής) στο οποίο αρνείτο το Ολοκαύτωμα. Το κείμενο του βιβλίου παραβίαζε σαφώς τον γαλλικό νόμο περί άρνησης του Ολοκαυτώματος και επακολούθησε η ποινική του δίωξη. Ο Γκαρωντύ καταδικάστηκε, στις 27 Φεβρουαρίου 1998 σε πρόστιμο 160.000 γαλλικών φράγκων και σε φυλάκιση με αναστολή.^(…)

Ισλαμικός και αραβικός κόσμος 

Η άρνηση του Ολοκαυτώματος έχει υποστηριχτεί κατ' επανάληψη από τμήμα του αραβικού κόσμου, τόσο από ορισμένους ηγέτες όσο και από μέσα μαζικής ενημέρωσης στη Μέση Ανατολή.^[60] Ο συγγραφέας και διευθυντής του Ιδρύματος Ουάσιγκτον για την Μεσανατολική πολιτική (Washington Institute for Near East Policy, WINEP) Ρόμπερτ Σάτλοφ (Robert Satloff) ανέφερε σε άρθρο του στην εφημερίδα "Washington Post" το 2006 ότι «υπάρχουν αναφορές ότι στην Αίγυπτο, στο Κατάρ και στην Σαουδική Αραβία ενθαρρύνεται η άρνηση του Ολοκαυτώματος και προστατεύονται οι αρνητές. Ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ δήλωσε ότι "δεν έχει καμία ένδειξη για το πόσοι Εβραίοι εξοντώθηκαν ούτε για τις μεθόδους εξόντωσής τους"...

 ...ο ηγέτης της Χεζμπολλάχ Χασάν Νασράλλα (Hasan Nasrallah) δήλωσε σε οπαδούς του ότι "Οι Εβραίοι εφηύραν τον μύθο του Ολοκαυτώματος",

ενώ η (τότε) ιστοσελίδα της Χαμάς ανέφερε ότι "η προσπάθεια των Ναζί να εξοντώσουν τους Εβραίους είναι υποθετική και επινοημένη ιστορία, που δεν έχει καμία βάση"».^[61]

Το 2002 το κέντρο Ζαγιέντ (Zayed Center for Coordination and Follow-Up), το οποίο διευθυνόταν από τον Sultan bin Zayed bin Sultan Al Nahyan, αναπληρωτή υπουργό πολιτισμού των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, προσπάθησε να διοργανώσει διεθνές συμπόσιο για την άρνηση του Ολοκαυτώματος στο Αμπού Ντάμπι. Ως απάντηση η κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων έκλεισε το κέντρο Ζαγιέντ.^[62]

Το 2005 ο ηγέτης της Αιγυπτιακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας Μοχάμεντ Μαχντί Ακέφ κατήγγειλε τον, όπως τον αποκάλεσε, "μύθο του Ολοκαυτώματος" θέλοντας να συμπράξει με και να υπερασπιστεί τον Ιρανό Πρόεδρο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, ο οποίος είχε αρνηθεί και εξακολουθεί ως σήμερα να αρνείται το Ολοκαύτωμα.^[63]...