ΦΑΣΙΣΜΟΣ-ΝΑΖΙΣΜΟΣ: "ΛΑΪΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙΟΔΩΝ ΜΕΓΑΛΗΣ ΗΤΤΑΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"...

1. Μπασπανέλος Βασίλης6 Φεβρουαρίου 2012 (αναδημ/ση από σχόλιο στο blog Δημ.Καζάκη)

   
   

   Το πρώτο που θέλω να επισημάνω είναι ότι δεν πρέπει να συγχέουμε τις αστικές στρατιωτικές δικτατορίες με τον φασισμό. Οι πρώτες δεν νοιάστηκαν ποτέ για τον λαό , σε αντίθεση με τον δεύτερο που δεν περιφρόνησε τους λεγόμενους απλούς ανθρώπους .

   
   

   Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι νιάστηκαν  για τον λαό ( και μη βιαστείτε να με παρεξηγήσετε ) σαν αταξική μάζα νοούμενο ,μην ξεχνάμε άλλωστε ότι επί του δικού μας Ι. Μεταξά θεσπίστηκε το οκτάωρο , δημιουργήθηκε το Ι.Κ.Α. κ.λ.π. Μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Χίτλερ λάνσαρε το σλόγκαν « ένα αυτοκίνητο για τον καθένα », κατασκευάζοντας ένα φτηνό όχημα , το περίφημο φολκσβαγκεν , που στα γερμανικά σημαίνει λαϊκό όχημα , αν και το ζητούμενο σε μία κοινωνία πρέπει να είναι καλές δημόσιες συγκοινωνίες για όλους .

   
   

   Τι θέλω να πώ με όλα αυτά ; Ότι ο φασισμός έχει τρία χαρακτηριστικά : α) Πίστη στη φυλή ή στο έθνος ή στο κράτος ή και στα τρία ταυτόχρονα . β) Πίστη στον ηγέτη και γ) Πίστη στον Λαό ,νοούμενο ως μάζα ταξικά αδιαφοροποίητη.

   
   

   Τα παραπάνω χαρακτηριστικά , για να μην ΄πώ ιδεολογήματα , ο Μουσολίνι (που σημειωτέον είχε επαρκέστατη Μαρξιστική παιδεία) θα τα κάνει να συγκλίνουν σε ένα , ανάγοντας τα σε Κοσμοθεωρία ( Φασισμός ) αν και σαν βιοθεωρία ο φασισμός υπάρχει από παλιά , χωρίς βέβαια να λέγεται έτσι .

   Ο φασισμός λοιπόν , αλλά και η χειρότερη μορφή του ο ναζισμός ( άλλωστε δεν υπάρχει μία ενιαία φασιστική θεωρία) είναι κοινωνικό κίνημα με λαϊκή βάση και όχι μία δικτατορία που καταλαμβάνει την εξουσία με τη βία .Ο Χίτλερ κατέλαβε την εξουσία με εκλογές το 1933 , ενώ ο Μουσολίνι , όπως και ο δικός μας Ι. Μεταξάς την κατέλαβε δι΄αναθέσεως από τους αστούς.( θυμίζει μήπως το τελευταίο κάτι σχετικά με τον Παπαδήμο ;) .

   Ο φασισμός επομένως είναι μία πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση , ακριβώς και επειδή έχει λαϊκή βάση. Κατά κάποιο τρόπο είναι ένας « σοσιαλισμός » των μικρομεσαίων , ένας λαϊκός καπιταλισμός και τελικά ένας χυδαίος και άκρως επικίνδυνος λαϊκισμός ( θυμίζουν μήπως αυτά κάτι πράσινο ;) .

   
   

   Ακριβώς λοιπόν επειδή ισχύουν τα παραπάνω, οι χωρίς ταξική συνείδηση « απλοί» λαϊκοί άνθρωποι , εύκολα μπορούν να μετακινηθούν , από τα ένα άκρο του πολιτικού σφάλματος στο άλλο , γι αυτό και λέμε ότι σε περιόδους πολιτικών –οικονομικών κρίσεων ενισχύονται τα άκρα !!!

   
   

   Ο Μαρξ έλεγε ότι η μάζα είναι ικανή και για το καλύτερο και για τα χειρότερο .Η μάζα δεν εξαγιάζεται από το γεγονός και μόνο πως είναι μάζα . Η μάζα είναι μία « δεξαμενή » που εμπεριέχει όλες τις δυνατότητες , ξαναλέει ο Μαρξ . Εμπιστοσύνη στη μάζα σημαίνει ότι πιστεύεις πως αυτή θα αναπτύξει τις καλύτερες δυνατότητες της , αν δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες .
2. 
   Οι επισημάνσεις του Μαρξ μοιάζει να επιβεβαιώνονται εδώ, γι αυτό και λέω ότι οι Γερμανοί που ακολούθησαν τον Χίτλερ ήταν σε ένα μεγάλο μέρος και πρώην Σπαρτακιστές , που μετά την ήττα του 1919 , με δολοφονημένη την ιστορική τους ηγεσία ( Ρόζα Λούξεμπουργκ) απογοητευμένοι παρασύρθηκαν κάτω από ένα πολλά υποσχόμενο δημαγωγό όπως ο Χίτλερ .

   
   

   Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι της ανόδου του φασισμού στην Ιταλία , είχε προηγηθεί μία ήττα του σοσιαλισμού και της ανόδου του ναζισμού στη Γερμανία είχε προηγηθεί μία ήττα της σοσιαλδημοκρατίας και αυτής είχε προηγηθεί μία συντριπτική ήττα του μαρξιστικού σοσιαλισμού από την σοσιαλδημοκρατία.

   
   

   Ίσως γι αυτό είναι σωστό αυτό που έχει ειπωθεί πως «ο φασισμός αντικαθιστά τον Σοσιαλισμό , όταν αυτός ηττάται» .
   

   
   

   Λίγα λόγια ακόμη για τα Έθνος – Εθνικισμό – Διεθνισμό:

   Ο διαφωτισμός, παρά την αναμφισβήτητη αξία του , είναι αυτός που δημιούργησε τον εθνικισμό στην σύγχρονη εκδοχή του, είναι ο τρόπος που βρήκαν οι διαφωτιστές –αστοί για να προσβάλουν την φεουδαρχία, παίρνοντας μαζί τους και άλλα καταπιεσμένα στρώματα του λαού . Έτσι δημιουργήθηκαν τα Εθνικά κράτη.

   
   

   Με άλλα λόγια , ο εθνικισμός δεν είναι πάντα και σε όλες τις περιπτώσεις αντιδραστικός , αλλά μπορεί να αποτελέσει ένα καλό εργαλείο για πολιτική δουλειά .Θέλω να πώ ακόμη πως και ο διεθνισμός δεν είναι εξ ορισμού προοδευτικός. Σε συνθήκες ανάπτυξης και επέκτασης του καπιταλισμού, σαφώς και δεν είμαστε διεθνιστές, με την έννοια που θέλει το μεγάλο κεφάλαιο. 
   

   Σε συνθήκες διεθνούς καπιταλιστικής επέλασης το εθνικό είναι και προοδευτικό.

   Με βάση τα παραπάνω , θέση μας ΔΕΝ πρέπει να είναι ,ούτε ο  κοσμοπολιτισμός ,ούτε ο άκρατος εθνικός πατριωτισμός, αλλά η συνεχής προσπάθεια για να αποκτήσει ταξική συνείδηση , η ταξικά αδιαφοροποίητη μάζα που είναι ο Λαός, ο οποίος είναι ικανός και για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο !!!

   
   

   Μόνο έτσι κατά την άποψή μου , σε τελική ανάλυση , δεν διασπάται η συνάφεια του ταξικού με το εθνικό - λαϊκό και αποκτάει νόημα η έννοια του « αυτοκράτορα λαού » που έλεγε ο Ρήγας!!!

   
   

   Βασίλης Μπασπανέλος

   
   

   Μηχ/γος –Μηχ/κος –Εκπ/κος
3. 
   
4. Σημ. "Αντίλογου":ΥΠΟΨΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ (ΔΙΩΧΘΕΙΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΥΣ) ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΤΑΣΗ, ΤΩΝ "ΣΤΡΑΣΕΡΙΣΤΩΝ", Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΡΩΠ. ΧΩΡΕΣ:                (Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια)
5. Ο Γκρέγκορ Στράσερ (Gregor Strasser, 31 Μαϊου 1892 – 30 Ιουνίου 1934) ήταν Γερμανός πολιτικός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, ο οποίος διαφώνησε με τη ηγεσία του και δολοφονήθηκε στο Βερολίνο κατά τις μεγάλες εκκαθαρίσεις που έγιναν τη "Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών", το 1934.
   
   
6. Τα πρώτα χρόνια
7. Ο Γκρέγκορ Στράσερ, όπως και ο μικρότερος αδελφός του Όττο, γεννήθηκαν στη μικρή πόλη Γκάιζενφελντ (Geisenfeld) της Άνω Βαυαρίας και ήταν παιδιά ενός Καθολικού δικαστικού υπαλλήλου. Παρακολούθησε τα μαθήματα στο τοπικό Γυμνάσιο και, όταν το ολοκλήρωσε (1910), πήγε στη μικρή πόλη Φροντενχάουζεν (Frontenhausen) της Κάτω Βαυαρίας, όπου εκπαιδεύτηκε ως φαρμακοποιός.[1] Το 1914 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Ludwig Maximilian του Μονάχου προκειμένου να σπουδάσει Φαρμακευτική. Διέκοψε, όμως, το ίδιο έτος, προκειμένου να καταταγεί εθελοντικά στο Γερμανικό Στρατό για να πολεμήσει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τιμήθηκε με τον Σιδηρό Σταυρό και έφθασε το βαθμό του υπολοχαγού.
   Το 1918 αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Friedrich-Alexander της Νυρεμβέργης, όπου και εντάχθηκε (1919) στο ακροδεξιό Freikorps του Φραντς φον Επ (Franz Ritter von Epp)[2] μαζί με τον αδελφό του Όττο. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1920 και άρχισε να εργάζεται ως φαρμακοποιός στην πόλη Λάντσχουτ. Εκεί οργάνωσε και έγινε αρχηγός του Sturmbataillon Niederbayern (Σύνταγμα εφόδου της Κάτω Βαυαρίας), στο οποίο εντάχθηκε και ο, νεαρός τότε, Χάινριχ Χίμλερ.
8. 
   Σταδιοδρομία στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα
   
   Η οργάνωση του Στράσερ εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα το 1921 και οι ηγετικές ικανότητές του έγιναν σύντομα αντιληπτές από τους ιθύνοντες του Κόμματος, με συνέπεια να του ανατεθεί η τοπική διοίκηση των SA στην Κάτω Βαυαρία. Στις 23 Νοεμβρίου 1923 ήταν από τους ενεργά συμμετέχοντες στο αποτυχημένο Πραξικόπημα της μπιραρίας, με συνέπεια να συλληφθεί και να καταδικαστεί σε φυλάκιση 1,5 έτους.
   Εγκλείστηκε στη φυλακή του Λάντσμπεργκ αλλά απελευθερώθηκε μερικές εβδομάδες αργότερα, καθώς εκλέχτηκε μέλος της τοπικής Βουλής της Βαυαρίας (Bayerische Landtag) με το "Völkischer Block", παρακλάδι του NSDAP στις 4 Μαϊου 1924, ενώ στις 7 Δεκεμβρίου 1924 κατάφερε να εκλεγεί μέλος του Ράιχσταγκ με το Κόμμα "Deutschvölkische Freiheitspartei", το οποίο λειτουργούσε ως υποκατάστατο του απαγορευμένου, από το 1923, Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Ο Στράσερ παρέμεινε βουλευτής μέχρι το 1932.
   Μετά την επίσημη επανίδρυση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος από τον Χίτλερ το 1925 ο Στράσερ ανέλαβε τη θέση του γκαουλάιτερ της Κάτω Βαυαρίας / Άνω Παλατινάτου και, όταν το γκάου χωρίστηκε, παρέμεινε γκαουλάιτερ της Κάτω Βαυαρίας από τον Οκτώβριο του 1928 έως το 1929.[3] Ήδη, όμως, είχε αναλάβει, από το 1926, επικεφαλής προπαγάνδας (Reichspropagandaleiter) του Ράιχ, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις αρχές του 1928, οπότε και ανέλαβε επικεφαλής οργάνωσης του Ράιχ (Reichsorganisationsleiter). Ο Στράσερ αναδιοργάνωσε τη δομή του Κόμματος τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ιεραρχίας. Οι εξαιρετικές οργανωτικές του ικανότητες βοήθησαν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα να ξεφύγει από το τοπικό επίπεδο και να επεκταθεί σε πανεθνικής εμβέλειας Κόμμα, ελκύοντας τις λαϊκές τάξεις και την τάση τους προς το σοσιαλισμό. Έτσι, ο αριθμός των μελών αυξήθηκε από περίπου 27.000 το 1925 σε περισσότερα από 800.000 το 1931. Η εδραίωση του Κόμματος στο βόρειο τμήμα της χώρας - και ισχυρότερου, ως οργάνωσης, από το αντίστοιχο νότιο, υπήρξε δικό του έργο. Η εγκαθίδρυση του τμήματος των SA στο Βερολίνο υπό την ηγεσία του Κουρτ Νταλουέγκε (Kurt Daluege) ήταν, επίσης, δικό του επίτευγμα. Δική του ήταν, επίσης, η πρωτοβουλία δημιουργίας της Υπηρεσίας Εξωτερικού (Auslands-Organisation) του Κόμματος, με επικεφαλής το δρα Χανς Νίλαντ (Hans Nieland) (Μάιος 1931).
   Το 1926 σε συνεργασία με τον αδελφό του Όττο ίδρυσε την εκδοτική εταιρεία Kampf-Verlag, η οποία εξέδιδε το εβδομαδιαίο περιοδικό "Der Nationale Sozialist" (Ο Εθνικοσοσιαλιστής) από το 1926 μέχρι το 1930. Οι αδελφοί Στράσερ ήταν οι κυρίαρχες μορφές του Κόμματος στο Βερολίνο[4] και ανέπτυξαν ανεξάρτητο ιδεολογικό προφίλ από τη νότια πτέρυγα του Κόμματος, την οποία έλεγχε ο Χίτλερ. Σε συνεργασία με τον Γιόζεφ Γκέμπελς ανέπτυξαν μια αντικαπιταλιστική, επαναστατικά σοσιαλιστική ιδεολογία, εμφορούμενη από έντονα αντισημιτικά και αντιμαρξιστικά στοιχεία. Το 1926, όμως, στο συνέδριο της Βαμβέργης, ο Χίτλερ ανφισβήτησε την "εθνικομπολσεβιστική ιδεολογία" των αδελφών Στράσερ με επιτυχία, κάτι που του εξασφάλισε την απόλυτη ηγεσία στο Κόμμα. Η ομάδα των Στράσερ αποδυναμώθηκε ολοσχερώς μετά από την οδηγία που εξέδωσε το Κόμμα στο Μόναχο την 1η Ιουλίου 1926.
9. 
   Σύγκρουση με τον Χίτλερ και θάνατος
   
   Ο προγραμματικός αλλά και προσωπικός ανταγωνισμός του με τον Χίτλερ εντάθηκε δραματικά όταν ο Καγκελάριος Κουρτ φον Σλάιχερ προσέφερε στον Στράσερ το αξίωμα του Αντικαγκελάριου και την Πρωθυπουργία της Πρωσίας το 1932. Ο Σλάιχερ στόχευε στο να διχάσει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, συσπειρώνοντας την αριστερή πτέρυγά του γύρω από τον Στράσερ και κρατώντας σε απόσταση τη συντηρητική πτέρυγα, μοιράζοντας έτσι το Κόμμα σε δύο "αντίπαλα" στρατόπεδα. Με τον τρόπο αυτό θεωρούσε ότι απέτρεπε τη δυνατότητα του Χίτλερ να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία. Η απόπειρα του Σλάιχερ απέτυχε: Με παρέμβαση του Χίτλερ ο Στράσερ παραιτήθηκε από όλες τις δημόσιες θέσεις και τα αξιώματα του Κόμματος. Η μόνη δραστηριότητα που διατήρησε ήταν αυτή του εκδότη: Από το 1931 έως το Φεβρουάριο του 1933, οπότε η έκδοση απαγορεύτηκε, εξέδιδε την εβδομαδιαία εφημερίδα Die Schwarze Front (Το Μαύρο Μέτωπο) - όνομα της πολιτικής οργάνωσης του αδελφού του - η οποία, όμως, είχε μικρή δημόσια απήχηση λόγω της μικρής της κυκλοφορίας (περίπου 10.000 φύλλα).
   Ο Στράσερ συνελήφθη τη Νύκτα των Μεγάλων Μαχαιριών και φυλακίστηκε. Εκτελέστηκε από την Γκεστάπο του Βερολίνου στις 30 Ιουνίου 1934 ύστερα από προσωπική διαταγή του Χίτλερ, με πυροβολισμούς από το παράθυρο του κελιού του..