Π. Ήφαιστος, Μοντερνισμός-Μεταμοντερνισμός: Διαδρομές του ιδεολογικού φαινομένου και η κατάληξή τους στην κυριαρχία των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων

Π. Ήφαιστος, Μοντερνισμός-Μεταμοντερνισμός: Διαδρομές του ιδεολογικού φαινομένου και η κατάληξή τους στην κυριαρχία των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων http://wp.me/p3OlPy-1GB

BY ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ on 17/10/2017

Σύντομες παρεμβάσεις όπως η παρούσα υποχρεωτικά δεν επιτρέπουν την πλήρη εκδίπλωση της σκέψης, την πλήρη τεκμηρίωση και την πλήρη βιβλιογραφική κάλυψη. Για το ίδιο θέμα πέραν των εκτενών κειμένων γίνεται προσπάθεια με συντομότερες παρεμβάσεις να καλυφθούν διάφορες όψεις, αποχρώσεις και ειδοποιούς διαφορές του ιδεολογικού φαινομένου. Δύσκολο εγχείρημα και στις σύντομες παρεμβάσεις οι επικαλύψεις είναι αναπόφευκτες αλλά και αναγκαίες. Γιατί κάποια πράγματα είναι πλέον κεντρικά και αξονικά και απαιτείται να υπογραμμίζονται.

Όπως και να το κάνουμε τους δύο κυρίως τελευταίους αιώνες το ιδεολογικό φαινόμενο κυριάρχησε και ταλαιπώρησε δισεκατομμύρια ανθρώπους. Ιστορικά δε καταμαρτυρείται ότι σ’ ένα κόσμο εκατοντάδων κοινωνιών και κρατών στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία τα ηγεμονικά κράτη μεταμφιέζουν τις αξιώσεις με οικουμενικές ιδέες (βλ. την έξοχη τεκμηρίωση του Edward H. Carr). Τα ιδεολογικά δόγματα του μοντερνισμού και οι εκφυλισμένες μεταμοντέρνες εκδοχές τους έσπειραν την ύστερη ιστορική διαδρομή με αναρίθμητα μεγάλα νεκροταφεία θυμάτων τους. Παρά το ότι το τέλος των ιδεολογικών μεταμφιέσεων του 20ου αιώνα έχουν για τα καλά μπει στα ράφια της ιστορίας -και νέες οικουμενικές μεταμφιέσεις γεννιούνται -, λόγω κεκτημένης ταχύτητας και επειδή στο παρελθόν δισεκατομμύρια άνθρωποι προσανατολίστηκαν ιδεολογικά και πολέμησαν μεταξύ τους γι’ αυτές τις ιδέες ή ακόμη και διεξήγαγαν εμφυλίους πολέμους, η επιρροή των ιδεολογιών δεν εξέλιπε.

Είναι πάντως ιλαροτραγικό όταν κράτη τα οποία ρίχθηκαν στο έδαφος για αυτούς και άλλους συναφείς λόγους, τα μέλη των κοινωνιών τους να συνεχίζουν να παραμιλούν για αριστερούς, δεξιούς, σοσιαλιστές, κεντρώους και άλλους βασικά κενούς, ακατανόητους και ξεπερασμένους όρους. Πολύ περισσότερο όταν σε αυτά τα κράτη συμπεριλαμβάνεται το νεοελληνικό το οποίο κανονικώς εχόντων των πραγμάτων απαιτείτο να ενσαρκώνει τους άξονες του πολιτικού πολιτισμού της ιστορίας, δηλαδή την οικουμενική και διαχρονική Ελληνικότητα, την Δημοκρατία, την Ελευθερία και την προϋπόθεσή τους εντός ενός πολιτικά κυρίαρχου εθνοκράτους, την Εθνική Ανεξαρτησία.Τα τελευταία χρόνια και με αφορμή την αβάσταχτη κρίση του νεοελληνικού κράτους -έχει βασικά καταληφθεί από τους κερδοσκόπους και τους τοκογλύφους του αθέσπιστου διεθνικού χρηματοοικονομικού κόσμου αφού το ίδιο φρόντισε να συντριβεί μέσα στις Συμπληγάδες της ΟΝΕ (βλ. ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS ) – έχουμε γράψει πολλά άλλα παραπλήσια και συναφή, ενώ η προσπάθεια συγκρότησης εκτενέστερων μονογραφιών είναι αδιάλειπτη. Γιατί όμως γράφουμε αυτές τις σύντομες παρεμβάσεις αλλά και εκτενέστερα κείμενα; Για όσους από εμάς έχουμε πειστεί πως η σημαντικότερη επιστημονική παραδοχή είναι το «εν οίδα ουδέν οίδα», ο λόγος που αποτολμούμε να δημοσιεύουμε κείμενα στα πεδία της πολιτικής σκέψης είναι επειδή έχουμε πειστεί -τουλάχιστον ο υποφαινόμενος – πως κάτι μπορεί να ειπωθεί εαν κανείς σταθεί στην προσανατολιστική θεώρηση των πραγμάτων [για την προσέγγιση αυτή βλ. «Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις»» http://wp.me/p3OlPy-Lb και «Οντολογική θεμελίωση του Πολιτικού και ο ρόλος της ισχύος στην αθέσπιστη διεθνή πολιτική: Πολιτικός στοχασμός versus Πολιτική Θεολογία» http://wp.me/p3OlPy-1no και ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων ­– http://wp.me/p3OlPy-1bH]

Κατ’ αρχάς, απαιτείται μια σύντομη, απλή και υποχρεωτικά γραμμική περιγραφή των Νέων Χρόνων. Συντομογραφικά, θα γίνει αναφορά στους προσανατολισμούς και στις βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις του ιστορικού γίγνεσθαι, στους βασικούς σταθμούς και εξόφθαλμα ορατά γεγονότα των Νέων Χρόνων πλην επισκιασμένα από την σχεδόν καθολικά στρατευμένη πολιτική σκέψη από το τέλος του Μεσαίωνα μέχρι τις μέρες μας. Στο τέλος παραθέτω το βίντεο μιας κατά την εκτίμησή μου πολύ σημαντικής ομιλίας του Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Ο Αριστοτέλης, η δημοκρατία και η νεοτερικότητα» όπου γίνεται μια εμπεριστατωμένη διαχρονική εξέταση του Αριστοτελισμού αλλά και της διαδρομής των Κοινωνικών και Πολιτικών γεγονότων υπό το πρίσμα της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας. Είναι διάρκειας 2 ωρών και 25 λεπτών και φωτίζει πολλές πτυχές του δοκιμίου που ακολουθεί.

Σε πρώτη φάση, η πολιτική σκέψη στρατεύτηκε στην αντί-Θεοκρατική πάλη, σε δεύτερη φάση στην συγκρότηση του αστικού κράτους και του καπιταλιστικού του υπόβαθρου και σε τρίτη φάση, βασικά τον 20ο αιώνα, τα εκατέρωθεν ιδεολογικά δόγματα αποτέλεσαν την κύρια μεταμφίεση των εκατέρωθεν αξιώσεων ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων του Ψυχρού Πολέμου.

Ως προς την τελευταία φάση, το έδαφος είχε ήδη προετοιμαστεί με την σταδιακή εμφάνιση του φαινομένου των εσχατολογικών διεθνιστικών ιδεολογικών δογμάτων τον 18ο και 19ο αιώνα. Από την μια του διεθνιστικού φιλελευθερισμού των πρώτων δεκαετιών μετά την Αμερικανική Επανάσταση και από την άλλη του Κομμουνισμού μετά την Ρωσική Επανάσταση του 1917. Είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί εξ αρχής κάτι πολύ σημαντικό και ευδιάκριτο πλην ελλειμματικά αναλυμένο μέσα στα εκατέρωθεν ιδεολογικά κείμενα.

Πρώτον, ο διεθνιστικός φιλελευθερισμός τάχιστα εγκαταλείφθηκε όταν αντί ενός χαλαρού Αμερικανικού κράτους σταδιακά οι ΗΠΑ διογκώθηκαν σε ηπειρωτική δύναμη με εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες και την μεγαλύτερη εδαφική επέκταση κράτους όλων των εποχών στην  Βόρεια Αμερική. [για εκτεταμένη ανάλυση της διαδρομής αυτής βλ. «Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική από την ιδεαλιστική αθωότητα στο Πεπρωμένο του έθνος»].

Βασικά, τα διεθνιστικά δόγματα αυτής της φάσης αναβίωσαν μετά από ένα περίπου αιώνα ως κυρίαρχες προσεγγίσεις της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δηλαδή του «λειτουργισμού» και «νεολειτουργισμού» [Ανάλυση σε όλα τα βιβλία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση του υποφαινόμενου και σε συντομότερες αναρτημένες αναλύσεις, δοκίμια και άρθρα]

Δεύτερον, το ίδιο είχαμε στην Σοβιετική Ένωση. Μια περίπου δεκαετία μετά όταν τέθηκε το ζήτημα συμμετοχής στην Κοινωνία των Εθνών η διένεξη Τρόσκι – Στάλιν –ο πρώτος υποστήριζε ότι θα  εγκαταλειφθεί η παγκόσμια επανάσταση ο δεύτερος ότι προεξάρχει ο σοσιαλισμός σε ένα  κράτος και αυτό έπεται– ο σοβιετικός διεθνισμός ουσιαστικά εγκαταλείφθηκε. Το θέμα αυτό το εξετάσαμε συγκριτικά με την ΕΕ στο τελευταίο κεφάλαιο του «Κοσμοθεωρητική ετερότητα και αξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας. Ευρωπαϊκή άμυνα, ασφάλεια και πολιτική ενοποίηση».

Για να το πούμε διαφορετικά, ήδη από τον 19ο αιώνα ο φιλελευθερισμός και ο κομμουνισμός ως δύο μορφικά πανομοιότυπες υλιστικές ιδεολογίες έπαυσαν να είναι διεθνιστικές. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αφενός ήταν, όπως θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε συντομογραφικά στην συνέχεια, πολιτική διαστροφή, και αφετέρου, οδήγησαν σε εκατόμβες. Επανεμφανίστηκαν σκληρά και δυνατά όπως είπαμε τον 20ο αιώνα ως υποκριτικές μεταμφιέσεις των εκατέρωθεν αξιώσεων ισχύος των δύο υπερδυνάμεων. Παρά το ότι ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε και εισήλθαμε σε μια ακόμη πιο αδυσώπητη ιστορική φάση πολλών  ηγεμονικών δυνάμεων, η κεκτημένη ταχύτητα δεν αφήνει πολλούς να εγκαταλείψουν αυτές τις ιδεοληψίες και αυτά τα ιδεολογήματα. Γιατί τα «δικαιώματα» αντί δημοκρατίας μετά την  Γαλλική εξέγερση θόλωσε την θέαση για απλά αλλά αυταπόδεικτα που ορίζουν τον πολιτικό πολιτισμό:

• Προσανατολισμός προς την Ιθάκη της Δημοκρατίας όπου και με προϋποθέσεις που θα καθιστούν τον πολίτη ολοένα και περισσότερο εντολέα της εξουσίας και την εξουσία ολοένα και περισσότερο εντολοδόχο.
• Αδιάλειπτο Πολιτικό άθλημα στα αλληλένδετα πεδία της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας που κορυφώνει την Δημοκρατία.
• Αδιάλειπτο Πολιτικό άθλημα για την κατοχύρωση της πολιτικής κυριαρχίας / εθνικής ανεξαρτησίας μιας κοινωνίας με τρόπο που επιτρέπει εσωτερικό κατ’ αλήθειαν τρόπο συμβατό με το Κοινωνικό γεγονός και την πολιτική ανθρωπολογία που ένα έκαστο Κοινωνικό γεγονός συνεπάγεται.
• Απόρριψη του οικουμενισμού καθότι είναι ένα πράγμα τα μετακρατοκεντρικά κοσμοσυστήματα όπως της Βυζαντινής Οικουμένης όπου το αυτεξούσιο και η πολιτική αυτοθέσπιση των Κοινών και των Πόλεων συντελούνταν σύμφωνα με τις ιστορικές τους προϋποθέσεις ταυτόχρονα συμμετέχοντας στους θεσμούς της Βασιλεύουσας Πόλης και άλλο ένα ανθρωπολογικά εξομοιωτικό και πολιτικά εξισωτικό πλανητικό σύστημα. Το τελευταίο μόνο διεστραμμένη φαντασία μπορεί να επινοήσει καθότι υπάρχουν και πάντοτε υπήρχαν εκατοντάδες διακριτές κοινωνίες προικισμένες με τον δικό τους εθνικό πολιτισμό και τις δικές τους εθνικές πολιτικές παραδόσεις. Μόνο εάν διαθέτεις μαγικό ραβδί να τις εξισώσεις και εξομοιώσεις μπορείς να μιλάς για οικουμενισμό. Και όμως τα ιδεολογικά δόγματα αυτό έκαναν και αυτό κάνουν στις ποικίλες εκδοχές και αποχρώσεις εκ των οποίων η πλέον διεστραμμένη είναι η μεταμοντέρνα εκδοχή τους (που καθ’ ημάς εύστοχα ονομάστηκε «εθνομηδενιστική»).

Κύριο επιχείρημα εδώ λοιπόν είναι ότι το φαινόμενο της ιδεολογίας με διαφορετικό τρόπο σε κάθε φάση κυριάρχησε με αποτέλεσμα να επηρεαστούν δραστικά οι διεθνείς σχέσεις από τον 18ο μέχρι τον 21ο αιώνα και να επιδράσουν διαβρωτικά στην ομαλή συγκρότηση των κοινωνικοπολιτικών δομών των κοινωνικών οντοτήτων που μετά τον 19ο αιώνα έκαναν εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες για να αποτινάξουν τον αποικιακό ζυγό.

Η κατανόηση αυτών των εξελίξεων των δύο τελευταίων αιώνων, όμως, απαιτεί μια αναδρομή για το πώς οδηγηθήκαμε στην Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648 μ.Χ. και την διαμόρφωση στην συνέχεια –προηγήθηκε το Κογκρέσο της Βιέννης το 1815 όταν επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί μια ηγεμονική τάξη– του σύγχρονου διακρατικού συστήματος όπως συγκροτήθηκε μέχρι και το 1945 όταν με την υιοθέτηση του Χάρτη του ΟΗΕ η κρατική κυριαρχία κατέστη ο νομικά και κοσμοθεωρητικά συμπεφωνημένος άξονας της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής. Σκιαγραφώντας την διαδρομή, τους προσανατολισμούς και τους κύριους σταθμούς θα μπορούσαμε να υπενθυμίσουμε τα εξής:

• Ο πολιτικός πολιτισμός που συμβολίζεται με το πέρασμα από την προ-πολιτική βαρβαρότητα στην οργάνωση των ανθρώπων σε πολιτικές ομάδες με σκοπούς, ιεραρχίες και πολιτικοοικονομική οργάνωση, τοποθετείται στους προ-κλασικούς χρόνους, πριν δηλαδή περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια.
• Η κλασική εποχή ήταν ένα εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και η σταθερότητα ήταν συνάρτηση της ισορροπίας δυνάμεων. Ο Αθηναϊκός ηγεμονισμός έφερε την αντί-ηγεμονική συσπείρωση, τον μεγάλο πόλεμο και την κυριαρχία των Μακεδόνων Βασιλέων που ακολούθησε, οπότε και αρχίζει η φάση των κοσμοσυστημάτων μέχρι και το 1648 μ.Χ.
• Στο πλαίσιο μιας διαδρομής πολλών αιώνων μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, τους Ελληνιστικούς Χρόνους και την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στερεώθηκαν δύο Οικουμενικές Αυτοκρατορίες: Η Θεοκρατικά κινούμενη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η Αριστοτελικά-ανθρωποκεντρικά κινούμενη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή Βυζαντινή Οικουμένη.
• Λογικό ήταν οι δύο αυτές Αυτοκρατορίες να βρίσκονταν σε αντιπαλότητα. Η Ρωμαιοκαθολική Αυτοκρατορία ενσάρκωνε την οπισθοδρόμηση στην απόλυτη δεσποτεία ενώ στον αντίθετο πόλο κινούταν το Βυζαντινό κοσμοσύστημα.
• Δύο ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του Βυζαντινού κοσμοσυστήματος.
  • Αφενός όπως ήδη υπαινιχθήκαμε ότι οι Πόλεις και τα Κοινά διατήρησαν την ανθρωπολογική τους ιδιοσυστασία όπως αυτή διαμορφώθηκε ιστορικά και όπως εξελισσόταν, ενώ εσωτερικά ασκούσαν πολιτική αυτοδιάθεση [Δηλαδή, αποτελούσε ένα μετά-κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα όπου αντίθετα με τους σύγχρονους μετά-κρατικούς διεθνισμούς δεν επιβαλλόταν ανθρωπολογική εξομοίωση και πολιτική εξίσωση].
  • Αφετέρου, ο Αυτοκράτορας έτεινε να είναι εντολοδόχος της Συγκλήτου των Πόλεων. Μια τέτοια κύμανση των πραγμάτων μιας περίπου χιλιετίας δεν μπορούσε να είναι μονοσήμαντη ή γραμμική. Μολαταύτα, κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι στο κοσμοσύστημα της Βυζαντινής Οικουμένης επιτεύχθηκε μια μετακρατοκεντρική ανοδική πορεία του πολιτικού πολιτισμού [τα θέματα αυτά τα έχει αναλύσει εκτεταμένα και τεκμηριωμένα ο Γιώργος Κοντογιώργης]
• Υπό το μόλις αναφερθέν πρίσμα, οι «Σταυροφορίες» των πραιτοριανών της Ρωμαιοκαθολικής Θεοκρατίας με σκοπό την αποδυνάμωση της εδραίας ανθρωποκεντρικής μετακρατοκεντρικής Βυζαντινής Οικουμένης θεωρείται ότι αποτέλεσε ένα ιστορικό πλήγμα ανυπολόγιστων προεκτάσεων κατά του πολιτικού πολιτισμού.
  • Ο πολιτικός πολιτισμός οπισθοδρόμησε σε περίπου προ-πολιτικές εποχές όταν Ανατολικές Δεσποτείες κατάλαβαν την Βασιλεύουσα Πόλη το 1453.
• Ένα περίπου αιώνα μετά οι ηγεμόνες στασίασαν για πρώτη φορά κατά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ορίζοντας αυτοί τους αντιπροσώπους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου.
• Στην συνέχεια έχουμε τον Τριακονταετή Πόλεμο και την Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, η οποία θεωρείται η αφετηρία του σύγχρονου διακρατικού συστήματος.
  • Έχει σημασία να τονιστεί προκαταρτικά, στο σημείο αυτό, ότι στην συνέχεια ο πολιτικός πολιτισμός από άποψη πολιτικής συγκρότησης βρέθηκε περίπου στα πρώιμα κλασικά χρόνια ή και πιο πίσω όταν, εισερχόμενοι στον 21ο αιώνα με ταχύρρυθμο τρόπο, αναρίθμητοι διεθνικοί δρώντες οι οποίοι στερούνται παντελώς κοινωνικοπολιτικών ελέγχων κατέχουν ισχύ διανεμητικών προεκτάσεων. [ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OlPy-1pn]
    • Η Γαλλική εξέγερση των μετά-Μεσαιωνικών δουλοπαροίκων και των διανοουμένων που επιχείρησε να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση πέτυχε μεν να δοθούν «ανθρώπινα δικαιώματα» και έμμεση αντιπροσώπευση πλην η εξέλιξη των πραγμάτων δεν μαρτυρεί τροχιά μετατροπής της έμμεσης αντιπροσώπευσης σε έμμεση, τουλάχιστον, δημοκρατία.
• Από τον σκοτεινό Θεοκρατικό Ρωμαιοκαθολικό Μεσαίωνα η Συνθήκη της Βεστφαλίας του 1648 μ.Χ. συμβολίζει την μετάβαση στην μετά-Μεσαιωνική κρατική εξουσία των ηγεμόνων, των φεουδαρχών, των γεωκτημόνων και των τραπεζιτών (πολλοί από τους οποίους θεμελίωσαν οικονομικές αυτοκρατορίες από την λεηλασία της Βασιλεύουσας Πόλης).

• Σταδιακά, οι διοικητικοί μηχανισμοί των μετά-Μεσαιωνικών ηγεμόνων έγιναν κράτη. Κράτημε την έννοια της κρατικής κυριαρχίας που επιτάσσει μη επέμβαση και εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία. Η εσωτερική πολιτική ανθρωπολογία είναι ζήτημα άλλης τάξης και τέθηκε πολύ σκληρά όταν τον 18ο και 19ο αιώνα επιχειρήθηκε μια διαφορετική πολιτική οργάνωση που θα συμπεριελάμβανε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τους μετά-Μεσαιωνικούς ανθρώπους.
• Συνεχίζοντας την περιγραφή όσο συντομότερα μπορούμε, αναφέρεται ότι η αναζήτηση πολιτών –ιδιαίτερα μετά την Γαλλική εξέγερση (δύσκολα θα μπορούσε να ονομαστεί «επανάσταση» καθότι προϋπόθετε άτομα διαφορετικής ανθρωπολογικής υπόστασης)– από το ανάμεικτο σύστημα ηγεμόνων, αστών και αστικοφιλελεύθερων, προσέκρουε πάνω στο θλιβερό γεγονός ότι δεν υπήρχαν ώριμοι πολίτες. Υπήρχε μόνο η δύσμοιρη μετά-Μεσαιωνική ανθρωπολογία των δουλοπαροίκων. Ας υπογραμμίσουμε, σε αναφορά με την τελευταία επισήμανση, ότι στην Γαλλική εξέγερση δεν είχαμε μόνο διανοούμενους αλλά και τους δύσμοιρους «ξεβράκωτους» δουλοπάροικους οι οποίοι ανέμιζαν σημαίες στοιχειώδους αναγνώρισης της κάποιων έστω δικαιωμάτων.
  • ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΩΝ «ΜΑΖΩΝ»: Αυτή είναι μια κρίσιμη ιστορική πτυχή που επιβάλλεται να υπογραμμιστεί με έμφαση, καθότι, όπως τελικά εξελίχθηκαν τα πράγματα –αναμφίβολα αντίθετα απ’ ότι πολλοί ήθελαν– προσδιόρισε τον προσανατολισμό των κρατών όχι προς δημοκρατία αλλά προς την διαιώνιση ενός μικτού πατερναλιστικού ολιγαρχικού και κατά καιρούς ακραία δεσποτικού συστήματος εξουσιών: Όσοι φιλοδοξούσαν να αναβιώσουν το κλασικό σύστημα ναι μεν θεώρησαν ότι έκαναν σημαντικά βήματα μετά την «εξέγερση των μαζών» στην Γαλλία έφερε κάποια «δικαιώματα» –και την υιοθέτηση της έμμεσης αντιπροσώπευσης και κάποιου είδους λαϊκής κυριαρχίας και διάφορες ψηφοφορίες που αφορούσαν αυτά τα δικαιώματα (η λαϊκή κυριαρχία αφορούσε βασικά την εκλογή έμμεσων αντιπροσώπων)– πλην είχαμε και δεσποτικά … διαλείμματα, ιδιαίτερα όταν κινδύνευαν τα συμφέροντα των ολιγαρχικών συστημάτων. Την εξουσία των διατήρησαν οι ολιγάρχες και ο πατερναλιστικός εξουσιαστικός τους περίγυρος – πανομοιότυπα, πρέπει να πούμε, συνέβη και στην ΕΣΣΔ με την κομμουνιστική νομενκλατούρα. Μετατράπηκαν, ουσιαστικά, σε εναλλασσόμενες μορφικά πανομοιότυπες εξουσιαστικές συμμορίες που διαιωνίστηκαν μέχρι και τις μέρες μας.
  • Το σύστημα έμμεσης αντιπροσώπευσης δεν ήταν, τουτέστιν, τουλάχιστον, προσανατολισμένο προς κάποιου είδους έμμεση δημοκρατία αλλά προς μια εξεζητημένη δεσποτεία στην οποία στην μεταμοντέρνα εποχή, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, συμμετέχουν και παντελώς ανεξέλεγκτοι πολιτικοί δρώντες ή ακόμη οι τελευταίοι ελέγχουν όλο το σύστημα.
  • Στις μέρες μας τα «δικαιώματα» τα επισείουν πάλι οι ολιγάρχες για να νομιμοποιούν την μεταχείριση των πολιτών ως περίπου «μαζών δουλοπαροίκων». [Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στο νεοελληνικό κράτος για οποίο πολλοί αξιώνουν να είναι κληρονόμοι της μεγάλης πολιτικής παράδοσης της Ελληνικότητας άξονες της οποίας είναι η Πολιτική Ελευθερία και η Εθνική Ανεξαρτησία που προϋποθέτουν αυτεξούσιους πολίτες, άτομα που αναρριχήθηκαν στην εξουσία και μετατράπηκαν σε πραιτοριανούς ξένων συμφερόντων, μιλούν όχι για έθνος αλλά για λαό ή μάζες ατόμων που τους νομιμοποιούν με ψηφοφορίες όπου κύρια σημαία είναι όχι η πολιτική ελευθερία αλλά τα συμφέροντα διεθνικών χρηματοοικονομικών δρώντων και τεχνοκρατών οι οποίοι είναι, δήθεν, ανίκητοι]
  • Μια μεγάλη διαφορά, τέλη και αρχές του 21 αιώνα, είναι ότι η κυριαρχία των διεθνικών δρώντων φορέων διανεμητικής ισχύος πλην ανεξέλεγκτων ή στην υπηρεσία των ηγεμονικών δυνάμεων, όπως αναφέρθηκε μόλις, σηματοδότησε μια πολιτική οπισθοδρόμηση η οποία γίνεται ολοένα εντονότερη [βλ. ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij]

• Η προσπάθεια να συγκροτηθούν κράτη απαιτούσε λοιπόν πολίτες για τους οποίους όμως δεν υπάρχει μαγικό ραβδί κατασκευής τους. Η μετά-Μεσαιωνική Ευρώπη, δεν είχε πολίτες με υπόσταση, επαναλαμβάνουμε ξανά, γιατί πρόκειται για το σημαντικότερο διαμορφωτικό γεγονός της σύγχρονης εποχής. Κάτω από τους κρατικούς διοικητικούς μηχανισμούς υπήρχαν δύσμοιροι και κακόμοιροι πολιτικά ανυπόστατοι μετά-Μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι. Μεταξύ αυτών των διοικητικών μηχανισμών και των «μαζών» ένα μεγάλο κύμα «διαφωτιστών» που επιχειρούσαν να αναβιώσουν την κλασική εποχή, κυριολεκτικά κατέληξαν να την πιθηκίζουν.
• Να θυμηθούμε ότι στην κλασική εποχή ο συλλογικός κατ’ αλήθειαν βίος για την διαμόρφωση των συλλογικών σκοπών, των ηθικών επιταγών που τους νομιμοποιούν και των δομών εξουσίας και κοινωνίας, πρώτον, αφορούσε πολίτες με πολιτική υπόσταση, και δεύτερον, οι πολίτες προσέρχονταν μέσα στον Δήμο της Δημοκρατίας όχι με υλικά μόνο κριτήρια αλλά και με τον πνευματικό τους κόσμο: Πολιτειακή συγκρότηση προϋποθέτει «σύμμειξη και μέθεξη αισθητών με τα πνευματικά» και όχι ατομιστές, ωφελιμιστές, ηδονιστές και πολιτικά αδιάφορους που προσανατολίζονται προς τα Σόδομα και Γόμορρα του συνεπούς υλιστή Μαρκήσιου de Sade. Γιατί αυτή ήταν η ροπή του ύστερου μοντερνισμού που κορυφώνεται στην μεταμοντέρνα εποχή.

• Κατά την διάρκεια των πολλών φάσεων και σταθμών του μοντερνισμού –στο Κοσμοθεωρία των Εθνών διακρίναμε τον στενό υλιστικό δρόμο του μοντερνισμού από τον ευρύτερο φαρδύ δρόμο της Νεοτερικότητας όπου αναμενόμενα είχαμε πολλά και υψηλά πνευματικά επιτεύγματα που σταδιακά ερήμην των ιδεολόγων συγκρότησαν τις υποστάσεις των συγκαιρινών κοινωνιών– το «απείθαρχο και ταραχοποιό πνεύμα», για να παραφράσουμε τον Κονδύλη, δεν μπορούσε να κινηθεί γραμμικά μέσα στην μετά-Μεσαιωνικές κρατικές σφαίρες. Εξ ου και έχουμε έναρξη της τραγωδίας επινόησης υλιστικών ιδεολογικών δογμάτων πειθάρχησης των ανυπάκουων ανθρώπων της μετά τους δουλοπάροικους εποχής … Αφού δεν κατασκευάζονται με το δόγμα και τα θεσμικά Εποικοδομήματα/Επιφάσεις, ακολουθεί η βία για την συμμόρφωσή τους. Αυτά όλα είναι πολύ σημαντικά. Είχαμε:
  • Αντί αθλήματος πολιτειακής δημοκρατικής συγκρότησης είχαμε εξοστρακισμό του Αριστοτελισμού και στοχοποίηση του Σταγειρίτη πολιτικού στοχαστή ως … θετικιστή (σε αντίθεση με τις νεφελοβατούσες εσχατολογικές ιδεολογίες). Βασικά οι μετά-Μεσαιωνικοί «φιλόσοφοι» δεν κατανοούσαν ότι ο Αριστοτέλης δεν ήταν θεοκρατικός αλλά ανθρωποκεντρικός– αυτή την πτυχή της αφετηρίας και της διαδρομής των Νέων Χρόνων την περιγράφει εξαντλητικά και αριστουργηματικά ο Παναγιώτης Κονδύλης στο «Κριτική της Μεταφυσικής». Το αποτέλεσμα ήταν πλατωνισμοί εκτός τόπου και χρόνου, ψευτοπλατωνίζοντα δόγματα μικρών ανθρώπων μέσα στα οποία μπήκαν μεγάλες ιδέες κάθε είδους και κάθε απόχρωσης. Κατάσταση που συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας με πιο σκληρό μεταμοντέρνο τρόπο όποτε και όταν επιχειρείται η κατασκευή ή ανακατασκευή κοινωνιών και ανθρώπων βάση δόγματος. Το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: Μια αλληλουχία διαδοχικών μεγάλων νεκροταφείων ανθρώπων που δεν συμμορφώνονται με την πολιτική ιδεολογία του εκάστοτε ιδεολογικού δόγματος και των συμπαρομαρτούντων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων.
  • ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ.

• Τα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα, τουτέστιν, τα οποία έτσι γεννήθηκαν και καταμαρτυρούμενα έτσι εξελίχθηκαν (είναι ανεξήγητοι οι λόγοι που πολλοί δεν το βλέπουν), αφού προγραμματικά θεωρήσουν τους ανθρώπους ανυπόστατους και μηδενικά («μάζες» και «όχλο-λαό» όπως περίπου ήταν το ανθρωπολογικό περιβάλλον της δύσμοιρης ανθρωπολογίας της Γαλλικής εξέγερσης «sans-culottes»–ξεβράκωτοι), επιδιώκουν να κατασκευάσουν κοινωνίες και ανθρώπους «βάσει δόγματος» επινοημένου στο εγκέφαλο κάποιων ιδιωτών. Ιδιώτες που στην συνέχεια χαρακτηρίζονται «μεγάλοι» «φιλόσοφοι» και τόσο μεγαλύτεροι θεωρούνται όσο μεγαλύτερη βλακεία «τεκμηριώσουν» μέσα από ογκώδεις τόμους μεταφυσικών φαντασιώσεων. Θα ενωθεί ο πλανήτης υλιστικά συγκροτώντας μια μυστήρια πλανητική οικονομική ανθρωπολογία εμπόρων και ωφελιμιστών ή αντίστοιχα θα ενωθεί αταξικά επειδή με κάποιο μυστήριο τρόπο όλοι θα συνυπάρξουν κάτω από ένα ιδεολογικά προκατασκευασμένο διοικητικό Εποικοδόμημα. Φαντασιόπληκτα πράγματα μεν πιστευτά από πολλούς δε.
• Δεν χρειάζεται πολιτική δημοκρατικά προσανατολισμένη, μας λένε βασικά, οι «μεγάλοι» ιδεολόγοι και τα παρακολουθήματά τους πολλοί από τους οποίους είναι φορείς επιστημονικών τίτλων, γιατί, δήθεν, θα έχουμε την μια ή την άλλη «δημοκρατία» των φαντασιώσεών τους όταν θα φτάσουμε στον ΕΣΧΑΤΟ (επίγειο) ΧΛΟΕΡΟ ΤΟΠΟεντός του οποίου κάθε ιδεολογικό δόγμα υπόσχεται (χωρίς ποτέ κανείς να το δει μέχρι σήμερα) ότι η ζωή όλων θα είναι παραδεισένια.
• ΕΣΧΑΤΟΙ (επίγειοι) ΧΛΟΕΡΟΙ ΤΌΠΟΙ, κυριολεκτικά. Αυτή είναι η υποθετική απόληξη των φαντασιόπληκτων υποσχέσεων όλων των ιδεολογικών δογμάτων του μοντερνισμού: Έσχατοι τόποι οι οποίοι καμιά σχέση δεν έχουν με την ανθρώπινη ύπαρξη, τις κυμάνσεις τις ανθρώπινης φύσης, την ανάγκη για πολιτική συγκρότηση των συλλογικών οντοτήτων και την ετερογένεια και ανομοιογένεια των κοινωνιών. Ανυπόστατες και φαντασιόπληκτες ιδέες με τις οποίες μυστηριωδώς τόσοι πολλοί παραμυθιάστηκαν στο παρελθόν αλλά ακόμη πιο μυστηριωδώς πολλοί συνεχίζουν να μηρυκάζουν αυτοκτονικά. Μέχρι να φθάσουμε στον έσχατο ιδεολογικά κατασκευασμένο τρόπο, βέβαια, θα έχουμε «έμμεσα» μεταβατικά συστήματα όπου οι φαντασιόπληκτοι θα αυτοσχεδιάζουν απάνθρωπα, θα προσπαθούν να συμμορφώσουν τους ανθρώπους που εγκλωβίστηκαν μέσα στα Εποικοδομήματα-Επιφάσεις των διεστραμμένων πολιτικών φαντασιώσεών τους (ή στην καλύτερη περίπτωση των ευσεβών τους πόθων) και όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται θα υπάρχει τιμωρία … Δεκάδες εκατομμύρια ή πολύ περισσότεροι άνθρωποι σφαγιάστηκαν πάνω στους ιδεολογικούς βωμούς τους δύο τελευταίους αιώνες γεμίζοντας τα μεγαλύτερα νεκροταφεία ιστορίας.

 Δεν υπάρχει, τουτέστιν, τυπολογία δημοκρατίας εφαρμόσιμη για όλους, για όλα και πλανητικά ανεξαρτήτως κοινωνίας, έθνους, διαδρομής και κάθε άλλου κριτηρίου ή παράγοντα που προσδιορίζει την ετερότητα μιας συλλογικής οντότητας. Επαναλαμβάνουμε και συνοψίζουμε. 

1. Η δημοκρατία το άθλημα του συλλογικού κατ’ αλήθεια βίου.

2. Είναι το άθλημα ολοένα μεγαλύτερου ελέγχου της εντολοδόχου εξουσίας.

3. Είναι το άθλημα το οποίο είναι προσανατολισμένο σε τροχιά κίνησης που θα εκπληρώνει την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία. Μέσα σε μια δίνει οι τυπολογίες και οι ονοματολογίες είναι πολιτικά ανυπόστατη πολιτική θεολογία που αναστέλλει τον δημοκρατικό προσανατολισμό κάθε κοινωνικής οντότητας σύμφωνα με τις προϋποθέσεις της ετερότητάς της όπως είναι και όπως εξελίσσεται.

Κατά την διάρκεια της μοντερνιστικής διαδρομής –είπαμε, του στενότερου υλιστικού δρόμου εντός του ευρύτερου δρόμου της Νεοτερικότητας– και ανεξαρτήτως εποικοδομημάτων, οι κοινωνίες όπως πάντα έκαναν ιστορικά, αυτοθεσπίζονταν και αυτοσυγκροτούνταν οντολογικά και πολιτικοανθρωπολογικά. Αναμφίβολα, με δυσκολίες, αντιστροφές και ανατροπές, όταν οι άνθρωποι, για να θυμηθούμε τις διατυπώσεις του Κονδύλη, βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε ανθρωπολογικά στενόχωρους θεσμούς, ασφυκτιούν ή εξεγείρονται. Μολαταύτα και παρά τον μεγάλο ανασταλτικό ρόλο τόσο του ιδεολογικού φαινομένου όσο και του αποικιοκρατικού φαινομένου, τα εθνοκράτη σταδιακά σταθεροποίησαν πολιτικές ανθρωπολογίες τα μέλη των οποίων δεν είναι στήλες ύλης αλλά φορείς πνεύματος και ψυχικών ιδιοτήτων.

Αναμφίβολα, το Πολιτειακό γεγονός ποτέ δεν ήταν ανθόσπαρτο και ποτέ δεν θα είναι, ιδιαίτερα στην διαδρομή της εθνοκρατοκεντρικής θεμελίωσης του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, πτυχές της οποίες σκιαγραφήσαμε πιο πάνω. Η μεγαλύτερη τραγωδία, πάντως, είναι όταν συχνά κατά την διάρκεια αυτής της διαδρομής τα αδιέξοδα της υλιστικής επιδίωξης μιας οικονομικής ανθρωπολογίας οδηγούσαν σε μια ρατσιστική αντίληψη της κοινωνικής συνοχής και σε εκατόμβες εκπλήρωσής της.

Τον 19ο και 20ο αιώνα σταδιακά η συρρίκνωση των αποικιοκρατικών δυνάμεων αλλάζει το σκηνικό καθότι γιγαντιαία έθνη μακραίωνων πολιτισμών και πολιτικών παραδόσεων εισέρχονται δυνατά στο προσκήνιο όχι μόνο ως μεγάλες δυνάμεις αλλά και ως πολιτικοί φορείς που καμιά σχέση δεν μπορούν να έχουν με τον στενόχωρο υλιστικό δρόμο νοηματοδότησης του κράτους με αμιγώς οικονομικούς όρους, ωφελιμισμού και χρησιμοθηρίας. Αυτό όμως είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα και αφορά το επερχόμενο πολυπολικό διεθνές σύστημα του 21 αιώνα.

Πως προσανατολίζονται οι νεοέλληνες εάν κατορθώσουν να σηκωθούν όρθιοι μετά τα θανάσιμα πολιτικοοικονομικά και κοινωνικοπολιτικά πλήγματα που υπέστησαν την δεκαετία του 2010; Κάθε λογικός και ορθολογιστικής θα απαντούσε τα αυτονόητα:

• Να κολυμπήσουν μέσα στον ωκεανό του πολιτισμού και των πολιτικών παραδόσεων Δημοκρατίας και Ελευθερίας της Ελληνικότητας.
• Να μην δημιουργήσουν «κόμματα» ή όταν έγιναν να τα καταργήσουν και με μια καταστατική πράξη να ιδρύσουν Εθνοσυνέλευση ανακλητών μελών να πάρουν την εξουσία και το κράτος στα χέρια τους.
• Να θεμελιώνουν καθημερινά μέσα στο δημοκρατικό πολιτειακό άθλημα φορά κίνησης προς την Πολιτική ελευθερία.
• Σαν μια γροθιά και σαν ένα σώμα να περιφρουρήσουν την εθνική ανεξαρτησία με το να καταστήσουν το νεοελληνικό κράτος κοσμοθεωρητικά πανίσχυρο, με άξονα τις υψηλές κοσμοθεωρητικές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
• Να παλέψουν για οικονομική ανταγωνιστικότητα που στον σύγχρονο κρατοκεντρικό κόσμο αποτελεί αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση όχι μόνο ευημερίας αλλά και εθνικής ασφάλειας.
• Να γίνει το Ελληνικό κράτος άξιος φορέας των πολιτικών παραδόσεων της Ελληνικότητας και η νέα Ελληνική Πολιτεία που θα συνένωνε δημοκρατικά τις Ελληνικές κοινότητες –αλλά και την γιγαντιαία Ελληνική Διασπορά με ρίζες μέχρι και την Βυζαντινή Οικουμένη– να καταστεί φάρος οικουμενικού πολιτισμού δημοκρατίας και ελευθερίας.
• Να κατανοήσει τις κρατοκεντρικές λογικές ούτως ώστε ανεξαρτήτως θυσιών να καταστεί το νεοελληνικό κράτος στρατιωτικά πανίσχυρο σε βαθμό που να μπορούν να επιβάλουν τεράστιο κόστος κατά όποιου τους απειλεί.
• Να διαιωνίσει τα ερείσματα εκεί τουλάχιστον που η διεθνής νομιμότητα των Συμβάσεων και των συμφωνιών το επιτρέπει όπως για παράδειγμα των Ελλήνων της Ανατολής και της Μέσης Ανατολής μετά το 1922, τους Έλληνες των Βαλκανίων και ιδίως της Βόρειας Ηπείρου (υπάρχουν και κάποια ξεχασμένα πρωτόκολλα) και ασφαλώς τους Έλληνες στο σημαντικότερο γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη, την Μεγαλόνησο Κύπρο, στην οποία, πέραν όλων των άλλων, είναι και … εγγυήτρια.

Αφού έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα απαιτούνται αντοχές για πολλά πράγματα εκ των οποίων ένα είναι κύριο: Ποτέ εμφύλιο ξανά. Να μετρούμε τους ανάλγητους και να μην τους ξεχνούμε και να καιροφυλαχτούμε. Να καιροφυλαχτούμε για να αρπάξουμε το κράτος μας από τα χέρια των τοκογλύφων και των αντιπροσώπων τους. Και εάν και όταν εξορθολογίσουμε το κράτος προς την κατεύθυνση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, να αρχίσουμε την ανηφόρα για να το κάνουμε ανταγωνιστικό, δυνατό και πρωτίστως δικό μας. Δύσκολο το ξέρουμε. Αλλά στην ζωή δεν υπάρχουν ανέφικτα πράγματα παρά μόνο δύσκολα.

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21^ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτηςhttps://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos