Ο Ανάχαρσις και ο περί νόμου ορισμός του.

«Ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Οι μικρές μύγες πιάνονται, ενώ οι μεγάλες σχίζουν το δίχτυ και φεύγουν.»

Ανάχαρσις, 6ος π.Χ. αιών.

Ο παραπάνω Σκύθης ποιητής και φιλόσοφος, «νομάς και πλάνης άνθρωπος» όπως αυτοπροσδιοριζόταν στον διάλογο του Λουκιανού «Ανάχαρσις ή περί γυμνασίων», συναριθμήθηκε στους κορυφαίους σοφούς «επ’ ευτελεία, σωφροσύνη και συνέσει», κατά τον Στράβωνα. Για τον συνυπολογισμό του δεν μέτρησε τόσο το γεγονός ότι η μητέρα του ήταν Ελληνίδα, και χάρη σ’ αυτήν ήταν «δίγλωττος», αλλά το ότι λάτρεψε το ελληνικό πνεύμα, τον ελληνικό τρόπο. Προσπάθησε μάλιστα, όταν επέστρεψε στην πατρίδα του μετά τα ταξίδια του, και με την ισχύ του σαν γιος του βασιλιά, να εφαρμόσει τις φιλοσοφικές του ιδέες, να εισαγάγει τη λατρεία της Δήμητρας και να πείσει τους πατριώτες του να υιοθετήσουν τη συμπεριφορά των Ελλήνων.
 («Πάντας έπειθε βιούν ήθεσιν Ελλαδικοίς», κατά το επίγραμμα του Διογένη).
 Τον τόξευσε όμως στο κυνήγι ο αδερφός του και τον σκότωσε, γιατί είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι σκόπευε να καταλύσει τα έθιμα και τις συνήθειες της πατρίδας του.

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι μια από τις συνήθειες των συμπατριωτών του που θέλησε να τιθασσέψει ο Ανάχαρσις ήταν η περιβόητη «σκυθική μέθη»,κάτι σαν το βάρβαρο έθιμο της "κούπας" σε μερικά χωριάτης Κρήτης, που την αποδοκίμασε ακόμα και ο Ανακρέων, σεσημασμένος λάτρης του κρασιού και υμνητής του. 
 - Τριών ειδών τσαμπιά (τσαμπί-«βότρυς»), έλεγε, παράγει το αμπέλι: 
«Τον πρώτον ηδονής· τον δεύτερον μέθης· τον τρίτον αηδίας».
 Προφανώς στην Ελλάδα είχε γευτεί τον υποστηρικτικό τού διαλόγου και του στοχασμού κεκραμένον οίνον, τρία μέρη ελαφρά αρωματισμένου ύδατος, ένα μέρος οίνου, κεκραμένα στον "κρατήρα" (εξ ού η λέξις "κρασί", από το κεράνυμι=αναμιγνύω) .
Ο Πλούταρχος του παραχωρεί θέση στο «Επτά σοφών συμπόσιόν» του.

Κ.Ντ.