Ανακάλυψα τυχαία στο διαδίκτυο αυτή την φωτογραφία.
Τι μου θύμισε αυτό ακριβώς το σημείο της ακατοίκητης νησίδας!
...Μεγάλη 😏λαχτάρα τότε, 😝γέλιο τώρα κάθε που το θυμάμαι:
Σ΄αυτήν ακριβώς την κόγχη του βράχου από κάτω, στο κέντρο της φωτογραφίας, νύχτα, ενώ κοιμόμουν στo αμμοχάλικο, έζησα μια κωμικοτραγική εμπειρία τον Ιούνιο του 1999.
Είχα πάει στα Παξιμάδια, μόνος μου, από Αγιά Γαλήνη με ένα παλιό φουσκωτό συμβατικό Mostro 3,60 μέτρα με 25άρα δίχρονη εξωλέμβια που είχα.
Πάνω: Οι δυο νησίδες Παξιμάδια όπως φαίνονται από την στεριά.
Κάτω: Δυτικό Παξιμάδι και αριστερά του κατακόρυφος ψηλός βράχος που αναδύεται από τα βάθη της θάλασσας.
Μετά από ολοήμερο ψαροτούφεκο και στα δυο νησάκια, σαν άρχισε να νυχτώνει, άραξα εκεί, βγήκα από την βάρκα σε αυτό ακριβώς το σημείο, το μόνο βολικό για ύπνο αφού είχε λίγη άμμο, τηγάνισα δυο ψαράκια, ήπια το κρασάκι μου, έφαγα μερικά από τα βερύκοκα που κρατούσα, κρέμασα τα υπόλοιπα με την τσαντούλα που τα είχα βάλει στον βράχο από πάνω μου, χάζεψα λίγο τ΄αμέτρητα αστέρια πάνω μου, τυλίχτηκα σ΄ ένα σεντόνι και κατάκοπος όπως ήμουν, αποκοιμήθηκα στην άμμο νανουριζόμενος από τον φλοίσβο της θάλασσας και το παιχνίδισμα του φεγγαριού στο πέλαγος.
Τι μου θύμισε αυτό ακριβώς το σημείο της ακατοίκητης νησίδας!
...Μεγάλη 😏λαχτάρα τότε, 😝γέλιο τώρα κάθε που το θυμάμαι:
Σ΄αυτήν ακριβώς την κόγχη του βράχου από κάτω, στο κέντρο της φωτογραφίας, νύχτα, ενώ κοιμόμουν στo αμμοχάλικο, έζησα μια κωμικοτραγική εμπειρία τον Ιούνιο του 1999.
Είχα πάει στα Παξιμάδια, μόνος μου, από Αγιά Γαλήνη με ένα παλιό φουσκωτό συμβατικό Mostro 3,60 μέτρα με 25άρα δίχρονη εξωλέμβια που είχα.
Πάνω: Οι δυο νησίδες Παξιμάδια όπως φαίνονται από την στεριά.
Κάτω: Δυτικό Παξιμάδι και αριστερά του κατακόρυφος ψηλός βράχος που αναδύεται από τα βάθη της θάλασσας.
Μετά από ολοήμερο ψαροτούφεκο και στα δυο νησάκια, σαν άρχισε να νυχτώνει, άραξα εκεί, βγήκα από την βάρκα σε αυτό ακριβώς το σημείο, το μόνο βολικό για ύπνο αφού είχε λίγη άμμο, τηγάνισα δυο ψαράκια, ήπια το κρασάκι μου, έφαγα μερικά από τα βερύκοκα που κρατούσα, κρέμασα τα υπόλοιπα με την τσαντούλα που τα είχα βάλει στον βράχο από πάνω μου, χάζεψα λίγο τ΄αμέτρητα αστέρια πάνω μου, τυλίχτηκα σ΄ ένα σεντόνι και κατάκοπος όπως ήμουν, αποκοιμήθηκα στην άμμο νανουριζόμενος από τον φλοίσβο της θάλασσας και το παιχνίδισμα του φεγγαριού στο πέλαγος.
Ξαφνικά, ξυπνώ από ένα δυνατό χτύπημα σαν από πέτρα, στον μηρό μου! Πετάγομαι όρθιος,ανάβω τον φακό, και τι να δω!
Δεκάδες μεγάλα ποντίκια γύρω μου, ψηλά στον βράχο πάνω από δέκα μέτρα ύψος, παντού!
Το πιο εκπληκτικό ήταν πως, αφού προφανώς έφαγαν τα λίγα ψαροκόκαλα που πέταξα παραπέρα, είχαν κάνει στόχο τα βερύκοκα, αλλά πώς;...
Επειδή ο βράχος, σε μια μικρή εξοχή του οποίου τα είχα κρεμάσει με την σακκούλα, ήταν κάθετος και λείος και δεν μπορούσαν να αναρριχηθούν από κάτω ή από πλάι, έκαναν ...ελεύθερη πτώση, βουτιές στην σακκούλα από την κορυφή του βράχου πολύ πιο πάνω!!! Την είχαν ξεσκίσει ήδη με τις βουτιές, ενώ άλλα ποντίκια εύρισκαν τον στόχο, άλλα έπεφταν δίπλα και χτυπούσαν κάτω μετά!
Προφανώς ένα από αυτά είχε πέσει έτσι πάνω στο πόδι μου!
Κατέβασα την σακκούλα, πέταξα όσα βερύκοκα είχαν μείνει πολύ μακριά και ...πού να με πάρει ύπνος μετά!
Η παρέλαση των τρωκτικών συνεχιζόταν αμείωτα.
Μετά από πολλή ώρα, κουκουλώθηκα ολόκληρος με το σεντόνι μπας και πάει να με δαγκάσει κανένας αποθρασυμένος ποντικός σε αυτιά όπως είχα ακούσει πως μπορεί να συμβεί σε ανάλογες περιπτώσεις και κατάκοπος ών, κυριολεκτικά "λαγοκοιμήθηκα" ως το χάραμα...
😏Απίστευτο ε;...
Δεκάδες μεγάλα ποντίκια γύρω μου, ψηλά στον βράχο πάνω από δέκα μέτρα ύψος, παντού!
Το πιο εκπληκτικό ήταν πως, αφού προφανώς έφαγαν τα λίγα ψαροκόκαλα που πέταξα παραπέρα, είχαν κάνει στόχο τα βερύκοκα, αλλά πώς;...
Επειδή ο βράχος, σε μια μικρή εξοχή του οποίου τα είχα κρεμάσει με την σακκούλα, ήταν κάθετος και λείος και δεν μπορούσαν να αναρριχηθούν από κάτω ή από πλάι, έκαναν ...ελεύθερη πτώση, βουτιές στην σακκούλα από την κορυφή του βράχου πολύ πιο πάνω!!! Την είχαν ξεσκίσει ήδη με τις βουτιές, ενώ άλλα ποντίκια εύρισκαν τον στόχο, άλλα έπεφταν δίπλα και χτυπούσαν κάτω μετά!
Προφανώς ένα από αυτά είχε πέσει έτσι πάνω στο πόδι μου!
Κατέβασα την σακκούλα, πέταξα όσα βερύκοκα είχαν μείνει πολύ μακριά και ...πού να με πάρει ύπνος μετά!
Η παρέλαση των τρωκτικών συνεχιζόταν αμείωτα.
Μετά από πολλή ώρα, κουκουλώθηκα ολόκληρος με το σεντόνι μπας και πάει να με δαγκάσει κανένας αποθρασυμένος ποντικός σε αυτιά όπως είχα ακούσει πως μπορεί να συμβεί σε ανάλογες περιπτώσεις και κατάκοπος ών, κυριολεκτικά "λαγοκοιμήθηκα" ως το χάραμα...
😏Απίστευτο ε;...
Κώστας Σ. Ντουντουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.