ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΙΣΧΥΡΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ἐγκλήματα κατὰ Ἑλλήνων κατὰ τὴν Τουρκοκρατία

του Δημητρίου Σοπιάδη

Στὶς 29 Μαΐου 1453 κυριεύεται ἡ Κωνσταντινούπολις.
Οἱ Ἑβραῖοι τότε θησαύρισαν ἀπὸ τὸ δουλεμπόριο ποὺ ἔκαναν. Σχετικῶς στὴν Ἐγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ» [τόμος 11ος σελ. 897 λήμμ. «Κωνσταντινούπολις»] ἀναφέρεται: «… Ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας (1453, 29-31 Μαΐου) ἐπεκράτησαν σφαγαί, λεηλασίαι, αἰχμαλωσίαι καὶ παντὸς εἴδους ἄλλαι βιαιοπραγίαι ἐν τῇ καταλειφθείσῃ πόλει. Λέγεται ὅτι τότε περὶ τᾶς 60 χιλιάδας Ἑλλήνων καὶ Λατίνων περιῆλθαν εἰς τουρκικὴν αἰχμαλωσίαν. Ἐξ αὐτῶν πολλοὶ ἐπωλήθησαν εἰς Ἑβραίους, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν Ἅλωσιν καὶ μετ' αὐτὴν πολὺ ἐπλούτισαν μετερχόμενοι τὴν ἐμπορίαν τῶν σκλάβων, ἔχοντες ἰδὶαν συνοικίαν εἰς τὸν Γαλατὰ καὶ ἰδὶαν «παλαιὰν Ἑβραϊκὴ σκάλαν», κειμένην πιθανότατα πλησίον τοῦ Βαλούμ-Παζὰρ…».

Περὶ τῶν ἔργων καὶ ἡμερῶν τοῦ διαβόητου ἑβραίου ὀνόματι “Μαυρογόνατος” ἡ «Μεγάλη Ἐγκυκλοπαίδεια Πυρσὸς» [ἒκδ. 1931, τόμος ΙΣΤ, σελ. 786 λήμμ. «Μαυρογόνατος»] γράφει:
««… Μαυρογόνατος Δαυὶδ Ἠλίας. Ἑβραῖος ἔμπορος διαμένων ἐν Ρεθύμνῃ τῆς Κρήτης κατὰ τὰ μέσα τοῦ ΙΕ αἰῶνος. Τῷ 1453 ἐμήνυσεν εἰς τᾶς Ἐνετικᾶς ἀρχὰς τὸν πρόκριτον Ρεθύμνης Σήφην Βλαστὸν, ὡς μελετώντα ἐπανάστασιν κατὰ τῶν Ἐνετῶν. Ὁ Βλαστὸς καὶ ἡ σύζυγός του μετὰ τῶν τέκνων των, συλληφθέντες ὑπὸ τῶν Ἐνετῶν, ἐθανατώθησαν οἰκτρῶς ἐν τῇ φυλακῇ, ὁ δὲ Μαυρογόνατος ἀμειφθεῖς γενναίως ὑπὸ τῶν Ἐνετῶν μετηνάστευσεν εἰς Ἐνετίαν μέχρι τοῦ 1462, ὄτε, ἐπανελθῶν εἰς Ρεθύμνην ἐμύνησε τοὺς προκρίτους Ἰωάννην καὶ Γεώργιον Γαβαλάδες ὡς συνωμοτοῦντες κατὰ τῶν Ἐνετῶν καὶ ἐπέτυχε καὶ τούτων τὴν ἐξόντωσιν.
Ἡ Ἑνετικὴ κυβέρνησις ἀμοίβουσα τᾶς ὑπηρεσίας του, ἔδωσεν αὐτῶ 3 χιλιάδες φλωρῖων καὶ προσέτι ἐπεδίκασεν αὐτῶ ἐτήσιον ἐπιχορήγησιν ἐκ 500 φλωρῖων μεταβιβαζόμενη καὶ εἰς τοὺς κληρονόμους του, πλέον δὲ τούτων ἐχορήγησεων αὐτῶ καὶ τοὶς λοιποὶς ἐν Κρήτῃ ἑβραίους διάφορα προνόμια...»»

Πλεῖστοι τῶν Ἑβραίων στὸν Ἑλληνικὸ χῶρο εὑρέθησαν ὡς κατατρεγμένοι, ἀνεπιθύμητοι καὶ κατὰ βίαιον τρόπον, ἰδίως στὴν περίοδο ποὺ οἱ βασιλεῖς τῆς Ἱσπανίας Φερδινάνδος (τῆς Ἀραγωνίας) καὶ Ἰσαβέλλα (τῆς Καστίλλης) τὸ 1492 ἐξεδίωξαν περίπου 200.000 αὐτῶν, ἐπειδὴ ἀνεκάλυψαν ὅτι ὑποκινοῦσαν τοὺς Ἄραβες νὰ καταλάβουν τὴν Ἱσπανία. Ὁ Φερδινάνδος κατόρθωσε, μετὰ ἀπὸ δεκαετῆ ἀγώνα (1482-1492) νὰ νικήσει τοὺς Ἄραβες. Μέρος τῶν διωχθέντων Ἑβραίων συμφώνησε μὲ τὸν Τοῦρκο Σουλτάνο Βαγιαζίτ Β΄ (1447-1512) , ὑπὸ τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, νὰ ἐγκατασταθοῦν στὴ Θεσσαλονίκη, ὄχι βεβαίως στὰ χωράφια, ἀλλὰ στὴν πόλη, διώκοντες, μὲ τὴν δύναμη τῶν Τούρκων τοὺς Ἕλληνας, τῶν ὁποίων κατέλαβαν τὶς οἰκίες καὶ τὶς περιουσίες. Κατόπιν, ὡς δεῖγμα “εὐγνωμοσύνης”, οἱ Ἑβραῖοι ἐδολοφόνησαν τὸν Βαγιαζὶτ Β΄, ὁ ὁποῖος "ἐδηλητηριάσθη ὑπὸ τίνος Ἑβραίου ἰατροῦ" καὶ ἀνεκηρύχθη Σουλτάνος ὁ τριτότοκος υἱός του, Σελίμ, ὁ ὁποῖος ηὔξησε τὰ προνόμια τῶν Ἑβραίων στὴν Θεσσαλονίκη, ὅπου κατετυράν-νησαν τοὺς Ἕλληνας, [Ἐγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ», τομ. 4ος, σελ. 16].

Γιὰ νὰ ἀποδώσουμε τὸ δίκαιο, πλεῖστοι ἐκ τῶν ἐκδιωχθέντων Ἑβραίων ἦταν Ἰουδαῖοι, ὄντως θύματα τοῦ ἐξουσιασμοῦ τοῦ Καισαροπαπικοῦ Ἰμπεριαλισμοῦ, δημεύτηκαν οἱ περιουσίες τους, ὑπὲρ τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων κατὰ τῶν Ἀράβων καὶ ὑπέστησαν τὰ φοβερὰ δεινά τῆς “Ἱερᾶς Ἐξέτασης” τῶν “πολιτισμένων” Λατίνων -Βισιγότθων τῆς Δύσης.
Ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι ἀμέσως μετὰ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης, οἱ Τοῦρκοι ἐπιδόθηκαν στὸν ἀφελληνι-σμό της, καταφεύγοντας, μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ στὸ μέτρο τοῦ ἐποικισμοῦ. Εἶναι ἱστορικὰ τεκμηριωμένο, ὅτι ἀμέσως μετὰ τὴν ἅλωση τοῦ 1453, ὁ σουλτάνος Μωάμεθ ὁ Β’, διέταξε τὸν ἐποικισμὸ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ μεταφέρθηκαν ἑκατοντάδες οἰκογένειες ἑβραίων ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐπ’ αὐτοῦ, ὁ Βρετανὸς Τουρκολόγος Lowry, ἀναφέρει ὅτι ὁλόκληρος ὁ ἑβραϊκὸς πληθυσμὸς τῆς Θεσσαλονίκης, μεταφέρθηκε καὶ ἐγκαταστάθηκε, ὁριστικά, μὲ τὴν ὑπόδειξη τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν, στὴν πρωτεύουσα τῆς Ὀθωμανικῆς πλέον Αὐτοκρατορίας, συγκροτώντας μάλιστα ἰδιαίτερη συνοικία (Cemaat). Ἐπίσης δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο τὸ γεγονός, ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶχε ὑπουργοποιήσει τοὺς ἑβραίους Χακίμ καὶ Γιακούμπ, μέλη τῆς ἀνθελληνικῆς ὁμάδας «Γκαρέμπια».

Καθ’ ὅλη τη διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας, οἱ ἑβραῖοι θησαύριζαν εἰσπράττοντας φόρους ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμό, ἐλέγχοντας τὸ ἐμπόριο καὶ κατάσχοντας Ἑλληνικὲς περιουσίες.

Περὶ τῶν πεπραγμένων τοῦ Νάζη ή Ναζὴ, στὴν «Ἐγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ» [τόμος 14, σελ. 300 λ. «Νάζης»] ἀναφέρεται: «ΝΑΖΗΣ, δὸν Ἰωσήφ, Διάσημος Ἑβραῖος τραπεζίτης καὶ οἰκονομικὸς παράγων τῆς ἐποχῆς του, γεννηθεῖς τὸ 1525 εἰς Πορτογαλίαν. Ἐπεδόθη εἰς τραπεζιτικᾶς καὶ ἄλλας ἐπιχειρήσεις εἰς Βέλγιον, Ἰταλίαν καὶ Γαλλίαν καὶ χάρις εἰς τὸ ἐπιχειρηματικόν του πνεῦμα ἐσχημάτισε τεραστίαν περιουσίαν. Κατόρθωσε νὰ προσελκύση τὴν εὔνοιαν τῶν διαφόρων βασιλικῶν οἴκων τῆς Δύσεως καὶ μὲ τὴν αὔξησιν τῆς ἰσχύος καὶ τῆς ἐπιρροῆς τοῦ ἤρχισε νὰ καλλιεργῆ τολμηρὰ σιωνιστι-κὰ σχέδια. Ὁ Ναζής, μὴ δυνάμενος νὰ ὑποκρίνεται τὸν χριστιανόν, μετέβη καὶ ἐγκατεστάθη εἰς Κωνσταντινούπολιν, ὅπου, ὡς Ἰουδαῖος πλέον, χάρις εἰς τὴν φιλίαν τοῦ σουλτάνου Σουλεϊμᾶν Β' ἀπέβη ταχέως ὁ ρυθμιστὴς τῆς οἰκονομικῆς καὶ πολιτικῆς ζωῆς τῆς Τουρκίας, ἐρχόμενος εἰς ἀπ' εὐθείας ἐπαφὴν μὲ τᾶς εὐρωπαϊκᾶς κυβερνήσεις καὶ τοὺς βασιλεῖς τῆς Δύσεως.
Ἀφοῦ ἀπέτυχεν εἰς τᾶς προσπάθειάς του νὰ ἱδρύση ἰουδαϊκὴν ἑστίαν εἰς τὴν Παλαιστίνην, ἔλαβε παρὰ τοῦ σουλτάνου ὡς τιμάριον τὴν Νάξον, Ἄνδρον, Μῆλον καὶ ἄλλας νήσους τοῦ Αἰγαίου, μὲ τὸν τίτλον τοῦ δουκός. Κατὰ τὸ διάστημα τῆς δεκατριετοὺς ἡγεμονίας τοῦ οὐδέποτε ἐπεσκέφθη τᾶς νήσους του, ἀλλ' ἐκυβέρνα αὐτὸς ἀπὸ τὸ μεγαλοπρεπὲς δουκικὸν παλάτιόν του, τοῦ Πέραν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου ἔζη μὲ ἡγεμονικὴν ἐθιμοτυπίαν, ἐξερχόμενος πάντοτε συνοδεία ἐνόπλων. Τὴν τοπικὴν διοίκησιν τοῦ τιμαρίου του ἤσκει ὁ τοποτηρητὴς του, Φραγκίσκος Κορονέλλος. Ὁ Νάζης ἐμηχανορράφει διαρκῶς εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν κατὰ τῆς Βενετίας καὶ ἐπέτυχε νὰ ἐξωθήση τὸν σουλτάνον εἰς τὴν κατάκτησιν τῆς Κύπρου. Ὁ Νάζης, ἡ δύναμις τοῦ ὁποίου εἶχε μειωθῆ ἀπὸ τοῦ θανάτου τοῦ Σελὶμ (1574), ἀπέθανε τὸ 1579, τὸ δὲ δουκάτον τοῦ προσηρτήθη εἰς τὴν Τουρκίαν». Ὁ ἑβραῖος Νάζης, μετέβαλε τὸ ὄνομά του καὶ στὰ ἔγγραφα τῆς ἐποχῆς ἀναφέρεται ὡς Φρὰνκ Μπέϋ Ὀγλοῦ! Ὅταν ἀπέθανε τὴν θέση του πῆρε ἕνας ἄλλος ἑβραῖος ὀνόματι Σολομῶν Νάθαν Ἀσκενάζι, ποὺ μετονομάσθηκε σὲ Ἀλαμᾶν Ὀγλοὺ!
Κατὰ τὸν Π. Ζερλέντο, ὁ Ι. Νάζης μέχρι τὸ θάνατό του, ἀφαίμαξε στὴν κυριολεξία τὰ Κυκλαδίτικα νησιά, εἰσέπραττε ὡς φόρο 15.000 δουκάτα, ἀπὸ τὰ ὁποία ἀποδίδονταν στὸν σουλτάνο μόλις 2.000. Εἶχε δηλαδὴ ὑπερδιογκώσει τὸ φόρο, προκειμένου νὰ θησαυρίσει ἀκόμη περισσότερο, ὑποβάλλοντας τὸν ὑπόδουλο Ἑλληνισμὸ σὲ δυσβάστακτα βάρη, [Π. Ζερλέντος,- «Ἰωσὴφ Νάζης Ἰουδαῖος Δοῦξ τοῦ Αἰγαίου Πελάγους, 1566-1579» ].

Σχετικῶς μὲ τὸν Ἐθνομάρτυρα Κοσμᾶ Αἰτωλὸ:
Κατὰ τὸν Φ. Μιχαλόπουλο, βιογράφο τοῦ Ἐθνομάρτυρα Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (1714-1779) [«Βίος Κοσμά» Βενετία 1814, σελ. 28]:
«… οἱ ἑβραῖοι ἐπῆγαν εἰς τὸν Κούρτ-Πασὰν καὶ τοῦ ἔδωσαν πολλὰ πουγγιὰ γιὰ νὰ τὸν θανατώση». Συγκεκριμένα οἱ Ἰουδαῖοι πλήρωσαν τὸν Τοῦρκο δολοφόνο μὲ 20.000 γρόσια. Τὸ πτῶμα τοῦ ἀπαγχονισθέντος Ἁγίου οἱ λυσσομανοῦντες ἑβραῖοι ρίξανε σ' ἕνα ποτάμι μὲ μία πέτρα δεμένη στὸ λαιμὸ.
Ὁ Σπ. Αραβαντινός: [«Ἱστορία Ἀλὴ Πασὰ» έκδ. «Πυρρός» τόμος 1ος Αθ. 1895 σελ. 30] ἀναφέρει:
««… Ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς προετοίμαζε τὴν ἐπανάστασιν διὰ τῆς παιδείας τῶν Ἑλλήνων. Οἱ ἑβραῖοι ποὺ παρακολουθούσανε τὴν δράση του, ποὺ ἵδρυε παντοῦ σχολεῖα ἀνησυχοῦσαν. Ὁ ἴδιος δὲ ὁ Κοσμᾶς, ὁ ὁποῖος ἐγνώριζε τὸ ποιὸν τῶν Ἰουδαίων «παρήνει τοὺς Χριστιανοὺς νὰ ἀπέχωσι πάσης κοινωνίας καὶ συναλλαγῆς πρὸς τοὺς Ἰουδαίους». Μετὰ πολλὰ καὶ «ἕνεκα διαβολῶν ἰσραηλιτῶν» (ἔνθ. ἀνωτ.) οἱ Τοῦρκοι (Κοὺρτ Πασάς) ἀφοῦ πληρωθήκανε ἀπὸ τοὺς ἑβραίους ἐθανάτωσαν τὸν Κοσμᾶ. Τὸ ὅτι οἱ Τοῦρκοι δὲν ἐπιθυμοῦσαν τὸν φόνο τοῦ Ἱεράρχου φαίνεται κι ἀπὸ τὴν ἀντίδραση τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ, ὁ ὁποῖος ἀγανάκτησε ὅταν ἐπληροφορήθη ὅτι σκοτώσανε τὸν Κοσμᾶ καὶ ἔκτισε Ἐκκλησία εἰς μνήμη του, ἀκριβῶς ὅπου τὸν ἀπαγχονίσανε»».

Κατὰ τὸν Χ. Κοντού: [«Ἐφημ. τῶν φιλομαθῶν» τομ. ΙΕ, 1867, σελ. 1413] καὶ εἰς Φ. Μιχαλόπουλο: [«Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς» σελ. 110]: ὁ ἴδιος ὁ Κοσμᾶς, στὶς 2 Μαρτίου 1779 τελείωνε ἐπιστολή, πρὸς τὸν ἀδελφό του Χρύσανθο μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια:
«Δέκα χιλιάδες Χριστιανοὶ μὲ ἀγαπώσι καὶ ἕνας μὲ μισεῖ. Χίλιοι Τοῦρκοι μὲ ἀγαπώσι καὶ ἕνας ὄχι τόσον. Χιλιάδες ἑβραῖοι θέλουν τὸν θάνατόν μου καὶ ἕνας ὄχι. - Ὁ σὸς ἀδελφὸς Κοσμᾶς ἱερομόναχος».
Στὴν προαναφερόμενη βιογραφία του, συναντῶνται συχνὰ φράσεις, ὅπως «οἱ ἑβραῖοι τὸν ἔβλεπαν μ' ἐχθρότητα καὶ μίσος» [σελ. 86], «ὁ φανατισμὸς καὶ τὸ μίσος τῶν ἑβραίων» [σελ. 103].

Σχετικῶς μὲ τὸν Διονύσιο, ἐπίσκοπο Τρίκης (Τρικάλων)
Οἱ τοῦρκοι τοὺς παραχώρησαν τεράστιες ἀγροτικὲς ἐκτάσεις καὶ πολλοὶ ἑβραῖοι ἔγιναν μεγαλογαι-οκτήμονες. Στὰ κτήματά τους ἐργάζονταν, κάτω ἀπὸ ἀπάνθρωπες συνθῆκες -μέχρι φυσικῆς ἐξοντώσεως- Ἕλληνες ραγιάδες, οἱ ὁποῖοι ἀμείβονταν μὲ πενιχρότατα ποσὰ. Στὸ διάστημα τῶν τεσσάρων περίπου αἰώνων τουρκικῆς δουλείας, οἱ ἑβραῖοι μετεβλήθησαν σὲ ἀληθινοὺς δήμιούς του Ἑλληνισμοῦ. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ Διονυσίου, ἐπισκόπου Τρικάλων, ὁ ὁποῖος τὸν 17ο αἰώνα γδάρθηκε ζωντανὸς ἀπὸ τοὺς ἑβραίους, στὴ Λίμνη τῶν Ἰωαννίνων, διότι εἶχε τὸ θάρρος νὰ ἐπιχειρήσει τὴν ἐπαναστατικὴ ἀφύπνιση τοῦ ὑπόδουλου ἔθνους. Ἐξίσου τραγικὸ εἶναι τὸ παράδειγμα τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε συνεπαρμένος ἀπὸ τὰ ὁράματα τῆς ἀνεξάρτητης Ἑλλάδας καὶ τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἀποκεφαλιζόμενος ἀπὸ τοὺς ἑβραίους συγκατακτητές. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι οἱ ἑβραῖοι πέτυχαν τὴν ἐξόντωση τοῦ Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ, μετερχόμενοι τὸν ἀκόλουθο δόλο: Γνωρίζοντας ὅτι αὐτὸς δίδασκε ἀκόμη καὶ στὰ χωράφια τοὺς ἐργαζόμενους Ἕλληνες, τὸν κατηγόρησαν στὶς τουρκικὲς ἀρχὲς ὅτι ξεσηκώνει τοὺς ἐργάτες καὶ τοὺς ἀποσπᾶ ἀπὸ τὴν παραγωγή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πετύχουν τελικὰ τὸν ἄθλιο σκοπό τους, τὴν θανάτωση τοῦ ἐξέχοντος αὐτοῦ κήρυκα τοῦ Ἑλληνικοῦ λόγου...

Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τουρκοκρατίας, οἱ ἑβραῖοι οὐσιαστικὰ ὑπῆρξαν οἱ πλέον ὠφελημένοι. Εὐνοήθηκαν ἀφάνταστα, μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ στὸν τομέα τοῦ ἐμπορίου, ὑφιστάμενοι μία προνομιακὴ μεταχείριση ἀπὸ τὸν Σουλτάνο ποὺ θὰ τὴν ἐποφθαλμιοῦσαν καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Τοῦρκοι...
Ἡ ἐπιρροὴ τῶν ἰουδαίων στοὺς τούρκους ἦταν τέτοια, ὥστε οἱ ἑβραῖοι ὑφαντουργοί, πέραν τοῦ ἀπολύτου ἐλέγχου τοῦ ἐμπορικοῦ τομέα, τὸν ὁποῖον εἶχαν διασφαλίσει ἀπὸ τὸ 1515, κατασκεύαζαν ἀκόμη καὶ τὶς στολὲς τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ...
Ἐξάλλου μέσα ἀπὸ τὴν πληθώρα ἀναφορῶν, προκύπτει ὅτι οἱ ἑβραῖοι ἐμφανίζονται περισσότερο αἰμοδιψεῖς ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς τούρκους. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι οἱ τοῦρκοι εἶχαν ἀναθέσει σὲ ἑβραίους τὴν ἐπιλογὴ Ἑλληνοπαίδων γιὰ νὰ συγκροτήσουν τὰ σώματα τῶν γενιτσάρων.

<Εἰκόνα>:: Τὸ σημερινό κράτος τοῦ Ἰσραὴλ ἀποτείει φόρο τιμῆς στὴν οἰκογένεια Νάζη

Δημήτριος Σοπιάδης