(Κείμενο Γιάννη Φρονιμάκη)
Γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης, στην “Αναφορά στο Γκρέκο”, σελίδα 482
"Μια μέρα οι εργάτες που ξεφόρτωναν τα βαγόνια στην Τιφλίδα κήρυξαν απεργία. Ρίχτηκε η αστυνομία απάνω τους, έπιασε μια πενηνταριά, τους αράδιασε σ' ένα χωράφι, παρατάχτηκαν κι οι στρατιώτες του τσάρου, και καθένας κρατούσε κι ένα κνούτο, γαρνιρισμένο με καρφιά.
Ένας ένας εργάτης γύμνωνε το απανωκόρμι του, περνούσε μπροστά από τον παραταγμένο στρατό, κι ο κάθε στρατιώτης του κατάφερνε με όλη του τη δύναμη το κνούτο. Το αίμα τινάζουνταν, αβάσταχτος ο πόνος, πολλοί δεν μπόρεσαν να περάσουν όλη την παράταξη, λιποθυμούσαν, μερικοί έπεφταν κάτω νεκροί.
'Ηρθε η σειρά του αρχηγού της αργατιάς. Πέταξε την μπλούζα του, γύμνωσε τον κορμό του και, πριν ν' αρχίσει το μαρτύριο, έσκυψε στη γης, έκοψε ένα τρυφερό χορταράκι και το πέρασε ανάμεσα στα δόντια του. Κι ύστερα πήρε να διαβαίνει αργά, αλύγιστος, μπροστά από τον κάθε στρατιώτη. Έπεφτε απάνω του λυσσασμένο το κνούτο, πηδούσε το αίμα από τις πληγές, μα κρατούσε αυτός το στόμα του κλειστό, δεν έβγαζε άχνα. Πεισμάτωσαν οι στρατιώτες, βάλθηκαν να τον ξεκάμουν, τον χτυπούσαν δυο και τρεις φορές ο καθένας, αυτός άχνα. Πέρασε όλη την παράταξη, αλύγιστος, αγόγγυστος, κι όταν έφτασε στον τελευταίο στρατιώτη έβγαλε ανάμεσα από τα δόντια του το χορταράκι και του το 'δωκε.
Γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης, στην “Αναφορά στο Γκρέκο”, σελίδα 482
"Μια μέρα οι εργάτες που ξεφόρτωναν τα βαγόνια στην Τιφλίδα κήρυξαν απεργία. Ρίχτηκε η αστυνομία απάνω τους, έπιασε μια πενηνταριά, τους αράδιασε σ' ένα χωράφι, παρατάχτηκαν κι οι στρατιώτες του τσάρου, και καθένας κρατούσε κι ένα κνούτο, γαρνιρισμένο με καρφιά.
Ένας ένας εργάτης γύμνωνε το απανωκόρμι του, περνούσε μπροστά από τον παραταγμένο στρατό, κι ο κάθε στρατιώτης του κατάφερνε με όλη του τη δύναμη το κνούτο. Το αίμα τινάζουνταν, αβάσταχτος ο πόνος, πολλοί δεν μπόρεσαν να περάσουν όλη την παράταξη, λιποθυμούσαν, μερικοί έπεφταν κάτω νεκροί.
'Ηρθε η σειρά του αρχηγού της αργατιάς. Πέταξε την μπλούζα του, γύμνωσε τον κορμό του και, πριν ν' αρχίσει το μαρτύριο, έσκυψε στη γης, έκοψε ένα τρυφερό χορταράκι και το πέρασε ανάμεσα στα δόντια του. Κι ύστερα πήρε να διαβαίνει αργά, αλύγιστος, μπροστά από τον κάθε στρατιώτη. Έπεφτε απάνω του λυσσασμένο το κνούτο, πηδούσε το αίμα από τις πληγές, μα κρατούσε αυτός το στόμα του κλειστό, δεν έβγαζε άχνα. Πεισμάτωσαν οι στρατιώτες, βάλθηκαν να τον ξεκάμουν, τον χτυπούσαν δυο και τρεις φορές ο καθένας, αυτός άχνα. Πέρασε όλη την παράταξη, αλύγιστος, αγόγγυστος, κι όταν έφτασε στον τελευταίο στρατιώτη έβγαλε ανάμεσα από τα δόντια του το χορταράκι και του το 'δωκε.
“Πάρε αυτό", τού 'πε, "να με θυμάσαι... Κοίτα το, ούτε που το δάγκασα. Με λένε Στάλιν”..."
Πέθανε σαν σήμερα πριν 66 χρόνια
Πέθανε σαν σήμερα πριν 66 χρόνια
Πρίν 6 χρόνια επίσης πέθανε ο Ούγκο Τσάβες, ο λαϊκός ηγέτης που έβγαλε τον λαό του από την πείνα και την αγραμματοσύνη .Αυτός που πήρε πίσω από τους Αμερικανούς τα πετρέλαια τα εργοστάσια και την αγροτική γη και τα έδωσε πίσω στον λαό. Για αυτό τώρα έχουν λυσσάξει και μας έχουν φλομώσει στα ψέματα
Φωτογραφία: Ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι σε νεότερη ηλικία, ως "Κόμπα"- ηρωικός ηγέτης επαναστατών επί Τσάρου, μετέπειτα γνωστός "Στάλιν" (Ατσαλένιος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.