Το ...κωμικοτραγικό "κόψιμό" μου, το 1973, ως χειριστή ελικοπτέρων της αεροπορίας στρατού

Τι θυμήθηκα πάλι, σκαλίζοντας αναμνήσεις και ψάχνοντας φωτογραφίες στο διαδίκτυο...

Πισωγύρισα κάμποσες δεκαετίες πίσω, τότε που εκπαιδευόμουν στην Σχολή Αεροπορίας Στρατού, στο Αγρίνιο , ως χειριστής αυτού του ελικοπτέρου...
Η Σχολή είχε μεταφερθεί εκεί προσωρινά μια διετία από τα Μέγαρα, πριν πάει στον Βόλο όπου είναι ως τώρα.
Συμπλήρωσα, όπως γράφει η σχετική βεβαίωση που πήρα, 48 ώρες και 30 λεπτά πτήσεων από τις οποίες 8 ώρες και 45 λεπτά σόλο (μόνος, άνευ εκπαιδευτού-συγκυβερνήτη).
Αλλά δυστυχώς ήμουν ο μόνος ίσως στην ιστορία της Σχολής που "κόπηκε" αφότου είχαμε περατώσει επιτυχώς (9 μαζί μ΄εμένα, από 18 που είχαμε επιλεγεί να φοιτήσουμε μεταξύ 130 εθελοντών δοκίμων εφέδρων αξιωματικών) την 15ωρη αρχική πτητική εκπαίδευση, και είχαμε κριθεί πια από καιρό ικανοί να πετάμε σόλο...
-Το γιατί με έκοψαν είναι μια θλιβερή αν όχι ...κωμικοτραγική ιστορία μικρόνοιας και τυφλού κομπλεξικού φανατισμού μερικών (όχι όλων, υπήρχαν αρκετοί έντιμοι και αντικειμενικοί αλλά δεν περνούσε ο λόγος τους τότε...) χουνταίων αξ/κών εκπαιδευτών:
-Συνέπεσε, ενώ πετούσα από καιρό πια, το δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου για "βασιλευόμενη ή προεδρική δημοκρατία". Προέκυψε μετά το οπερετικό "αντιδικτατορικό κίνημα" του βασιλιά και την φυγή του στο εξωτερικό. Ο επικεφαλής του 2ου Γραφείου (Γραφείο Πληροφοριών και ελέγχου διαγωγής και φρονημάτων) της Σχολής, φανατικός χουνταίος λοχαγός, μαζί με τον δ/τή της σχολής, μας κάλεσαν σεσύσκεψη αξ/κών και μας είπαν: "εμείς, ωςαξ/κοί μόνιμοι είτε έφεδροι, ας ψηφίσουμε φανερά ναι στο νέο σύνταγμα, δεν μπαίνουμε, όπως οι πολίτες στο παραβάν" στο εκλογικό τμήμα!
Όταν όμως πήγα την επομένη στο εκλογ τμήμα παρεούλα με τρεις άλλους ακόμα συνεκπαιδευόμενους να ψηφίσουμε (εκτός υπηρεσίας, ήμασταν με πολιτικά ρούχα όλοι) αφηρημένος έπραξα όπως οι προηγούμενοι πολίτες στην σειρά!

Πήρα τα ψηφοδέλτια ναι και όχι, μπήκα στο παραβάν, ψήφισα (ναι ψήφισασημειωτέο, γιατί απλά μια ζωή πάπου προς πάπου αντιβασιλικοί ήμασταν στο σόι μου, ήθελα να πάψει η βασιλεία) και βγήκα άνετος! Αμέσως αντιλήφθηκα το γεμάτο έκπληξη βλέμμα του επόμενου από εμένα, συνεκπαιδευόμενου (και συγκατοίκου) μου ενώ ταυτόχρονα μου ψιθύριζε έντρομος: "Τι έκανες ρε;!!!" Αμέσως κατάλαβα, δαγκώθηκα, έλπισα να μην με είδε κανένα "καρφί", αλλά... όπως πήγαινα να βγώ από την αίθουσα είδα μπροστά μου τον φανατικό χουνταίο λοχαγό-εκπαιδευτή που ήταν επικεφαλής του 2ου Γραφείου, να με καρφώνει με ένα βλέμμα γεμάτο δηλητήριο!
Ούτε μου είπε ούτε του είπα τίποτα. Ούτε την επομένη, στην Σχολή, ούτε στις πτήσεις μου είπε είτε αυτός είτε ο δ/τής ή άλλος κανείς τίποτα... Βλέπετε η επίσημη κυβερνητική θέση ήταν ότι όλοι, πολίτες είτε στρατιωτικοί, ψηφίζουν όπως λέει ο νόμος... αλλά...

Αλλά, από τότε και κάθε μέρα μετά,
1ο: Μου άλλαζαν εκπαιδευτή σε κάθε πτήση, μόνο εμένα, σε κανέναν άλλο εκπαιδευόμενο. Και ...ώ του "θαύματος"!
2ο:Οι 5 εκπ/τές από τους 8 συνολικά που υπήρχαν τότε, προφανώς όσοι είχαν τον ίδιο αρρωστημένο "ζήλο" με τον υπεύθυνο του 2ου Γραφείου, ενώ ως τότε είχα μόνο "πράσινα" (δηλαδή θετική βαθμολογία)

σε όλες μου τις πτήσεις, μου έβαζαν σερί κόκκινα!!! Μόνο αυτοί, ενώ οι άλλοι 3 εξακολουθούσαν να μου βάζουν πράσινο, μετά να κατεβαίνουν από το ελικόπτερο και να μου το δίνουν να ξαναπετώ σόλο.

Έτσι, όταν ήταν πια να μπούμε στα μεγάλα (πολύ πιο σύγχρονα, πιο εύκολα σταθεροποιούμενα σε αιώρηση κλπ) ελικόπτερα και σ΄ένα δίμηνο να πάρουμε τα πτυχία χειριστών, με πέρασαν συμβούλιο κρίσης, είπαν τα δικά τους οι ραδιούργοι, εγώ τα δικά μου που καθόλου δεν άρεσαν στον δ/τή και μ΄απείλησε ως και με παραπομπή σε στρατοδικείο!!!
Και με έκοψαν...
Ήταν η μεγαλύτερη ως τότε, και πάρα πολύ βαριά, στεναχώρια μου.
Ας όψονται... Γεννήματα μισαλλόδοξων κοινωνικών καταστάσεων, έτσι είχαν μάθει να σκέφτονται, έτσι έπραξαν.
Κώστας Σ. Ντουντουλάκης

-Να τα ελικοπτεράκια εκείνα λοιπόν, μαγεία η πτήση με αυτά, με ανοιχτές πόρτες, καλοκαίρι τότε, ήμασταν εξάλλου δεμένοι με ζώνη καθίσματος.

Ακόμα, δεκαετίες μετά, ονειρεύομαι πού και πού πως πετάω έτσι... 😊

Ελικόπτερο Bell H-13 Sioux, εκπαιδευτικά και αναγνωριστικά της

Ελληνικής Αεροπορίας Στρατού δεκαετίες 1960-αρχές ΄80

Μέγιστη ταχύτητα πτήσης: 160 χλμ./ώρα
Ταχ. ταξιδιού: 95 -110 χλ/ώρα
Άνοιγμα πτερύγων κυρίου στροφείου: 11 μ.
Βάρος: 1.339 kg
Τύπος κινητήρα: Lycoming O-435 260 ίπποι.
Οροφή πτήσης 4.600 μέτρα.
Ημερομηνία πρώτης πτήσης: 8 Δεκεμβρίου 1945

Τα εγκαταλειμμένα κτίρια της τότε Σχολής (Λειτούργησε στο Αγρίνιο το 1973-74 ) Μετά και ως τώρα είναι στον Βόλο. Παλιότερα ήταν στα Μέγαρα.

Λιτόχωρο, 26η επιλαρχία μέσων αρμάτων, Δεκέμβριος 1974, μετά από το ιλαροτραγικό "κόψιμό" μου από την σχολή αεροπορίας στρατού...