Αξίες, μουσική και αίτια της παρακμής του κοινωνικού συστήματος.

Από CelinΤετάρτη, 9 Ιουλίου 2014

ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΞΕΓΕΙΡΟΜΑΣΤΕ;" (ΡΟΚ, ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΠΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ)

H ανάρτηση αυτή είναι -κατά πάσα πιθανότητα- ο επίλογος της προσπάθειας μου να καταλάβω γιατί παραδοθήκαμε τόσο εύκολα, γιατί υποταχτήκαμε σε αυτούς που αδιαμφισβήτητα πια, είναι εδώ για να μας σκοτώσουν. Για να σκοτώσουν κυριολεκτικά ένα τμήμα του πληθυσμού και για να υποδουλώσουν το μεγαλύτερο κομμάτι του υπόλοιπου. 
Ανάλογη προσπάθεια έκανα για να καταλάβω στο γιατί τα κάνουν αυτά. 
Αλλά σε αυτό το γιατί, η εξήγηση ήταν πολύ ευκολότερο να βρεθεί. Σε κάθε μεγάλη οικονομική κρίση, εξοντώνονται κομμάτια του πληθυσμού γιατί απλούστατα δε χωράνε. Πετάγονται στη τρικυμία σαν ανθρώπινη σαβούρα. Δε θα επεκταθώ εδώ, όχι γιατι δεν είναι χρήσιμο (Η μεγάλη πλειοψηφία ακόμα αναρωτιέται) αλλα γιατί πολύ απλά δε με ενδιαφέρει. Αυτά για όσους έχουν ακόμα το κουράγιο να εξηγούν τί ήταν το Μάαστριχτ, γιατί στην ελεύθερη αγορά το πρόβλημα είναι δομικό, γιατί η συσσώρευση πλούτου "στουμπώνει" το σύστημα και πρέπει να καταστραφούν μέσα παραγωγής κλπ κλπ. 
Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας κυλάνε λιγότερο επώδυνα όταν αποδεχτείς ότι βρίσκεσαι μέσα σε αυτές.
Το ενδιαφέρον "Γιατί" δεν είναι λοιπόν αυτό. Αλλά το "Γιατί παραδοθήκαμε;" Γιατί, ενώ βλέπουμε σε ζωντανή σύνδεση την εκτέλεσή μας, όχι απλά δε το αποτρέπουμε, αλλά βαριόμαστε και να αλλάξουμε κανάλι. Τί είναι αυτό που έφερε την αδράνεια; Τι είναι αυτό που μας κάνει να αποδεχόμαστε τον θάνατό μας; Τί είναι αυτό που ακόμα και σε μια διαδικασία όπως οι Ευρωεκλογές, που καμιά σημασία δεν έχουν και καμιά πολιτική δε καθορίζουν, οι λαοί της Ευρώπης ψήφισαν συντριπτικά αυτούς που τους εξολοθρεύουν, δίχως έστω για μια υποτυπώδη διαμαρτυρία, να ψηφίσουν αντισυστημικά, από τη στιγμή που τίποτα δε διακυβευόταν. Κρατάμε το "Λαοί της Ευρώπης", βλέπε Δύση, γιατί αυτό που λέγεται ότι ο Ελληνας τελικά είναι ραγιάς και δούλος, δεν ισχύει, δεν είναι μόνο ο Ελληνας, συνολικά ο Δυτικός Άνθρωπος είναι νεκρός και η δυσφορία στα ρουθούνια και τις ψυχές μας είναι η αποφορά από το πτώμα του (μας) που όζει και σαπίζει.



Για να γίνουν  κατανοητά όσα ακολουθήσουν, θα πρέπει να διαβαστούν οι παρακάτω αναρτήσεις. Αλλωστε εδώ είναι επίλογος και θα γραφτούν ανθυπολεπτομέρειες.

ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ
Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΤΙΚΩΝ
Η ΑΕΝΑΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
SHAME
TO NEOΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΜΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΞΕΓΕΙΡΟΜΑΣΤΕ;
ΟΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ

Καταλαβαίνω ότι ο χρόνος που απαιτείται για αυτή την ανάγνωση είναι αρκετός, όμως εκεί γράφονται πράγματα που αξίζουν να διαβαστούν. Αν αύριο μια βλάβη της γκουγκλ εξαφάνιζε το ιστολόγιο, το μόνο κρίμα θα είναι αυτές οι αναρτήσεις: Για το σύνολο των υπολοίπων, δε θα χάσει η Βενετια βελόνι.

Στον επίλογο λοιπόν αυτής της προσπάθειας να καταλάβω γιατί παραδοθήκαμε αμαχητί, θα ξεκινήσω από τη Μουσική. Θα αναφερθώ στη Ροκ μουσική, που υποτίθεται ότι ήταν η επαναστατική. Προφανώς και δε θα ασχοληθώ πχ με την εμπορική ποπ μουσική, γιατί ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι τραγούδια που υποβαθμίζουν τη γυναίκα σαν αντικείμενο ή μιλάνε για το πόσο ωραίο είναι το χρήμα και τα αμάξια μετατρέποντας σε από άνθρωπο σε καταναλώτη, δε ριζοσπαστικοποιούν και τόσο.
(Μεγάλη κατάρα κυρίως για την Αμερικανική νεολαία αυτη η παναθλια εμπορική r&b τύπου rihanna η ψευτοραπ)
Αλλά κι ένα μεγάλο τμήμα τη; Ροκ μουσικής δεν διαφοροποιείται καθόλου. 
Στις προηγούμενες δεκαετίες θεωρούταν επαναστατικό να ακούς χαρντ ροκ μουσική που ασχολούταν αποκλειστικά με το σεξ και τα ναρκωτικά. Ή τα ξίδια. Τα γρήγορα αμάξια. Θέλω να γαμάω ό,τι κινείται και να βγάλω φράγκα για να οδηγώ γρήγορα αμάξια. 
Ήταν το μουσικό αντίστοιχο ακριβώς του Κωστόπουλου και θεωρείτο μάλιστα "επαναστατικό". Τερμα τα μεγάφωνα, κάψτε τα ηχεία. Εκατομμύρια παιδιά στη Δύση μεγάλωσαν με το γκλαμ-σληζ-χαρντ ροκ, επαναστατώντας τάχα απέναντι στους γονείς τους.
Διεκδικώντας δήθεν τη σεξουαλική απελευθέρωση, ξεχνώντας ότι η σάρκα δε λέει τίποτα όταν λείπει η ψυχή. 
Για να μη παρερμηνευτώ, δε πιστεύω ότι η σεξουαλική καταπίεση, οι απαγορεύσεις, οι παπαριές για αποχή πριν τον γάμο κλπ δημιουργούν άτομα σεξουαλικώς υγιή. Άτομα με απωθημένα δημιουργούν, που δε μπορούν να απολαύσουν το παραμικρό.
Τό ίδιο ακριβώς όμως δημιουργούν και τα ακριβώς αντίστροφα. Η σκέψη ότι μπορώ να γαμιέμαι ακόμα και με τα πόμολα, δίχως συνέπειες. Η σκέψη ότι η δέσμευση είναι κάτι αναχρονιστικό και ντεμοντέ. Η σκέψη ότι το σώμα μου ανήκει και μπορώ να το δίνω όπου γουστάρω.
Γιατι το σώμα σαφώς και μας ανήκει και μπορούμε να το δίνουμε όπου γουστάρουμε, 
αλλά αν το δίνουμε σε όλον τον κόσμο, το σώμα αυτό μολύνεται επειδή δε το αγγίζουν συναισθήματα παρά επιπόλαια και βιαστικά χέρια. Κι αυτό ισχύει και για τα δύο φύλα.
Απεχθάνομαι τις κοινωνίες της μπούργκας και της καταπίεσης των γυναικών. Πιστεύω ότι κοινωνίες που οι γυναίκες θεωρούνται κτήμα του άνδρα είναι κοινωνίες που δε πρέπει να υπάρχουν. Τα σιχαίνομαι αυτά, αν είχα στρατό θα εισέβαλλα σε χώρες που γίνονται βιασμοί και λιθοβολισμοι γυναικών επειδή πήγαν με άλλο άνδρα. Θα εισέβαλλα και δε θα άφηνα ζωντανό όυτε έναν άνδρα που τα θεωρεί αυτά φυσιολογικά.
Αυτό που λέω είναι ότι δε πρέπει να υπάρχουν απαγορεύσεις και ό,τι ο καθένας δικαιούται να πάει με όποιον/όποια γουστάρει και να κάνει ό,τι γουστάρει με κάποιον άλλον από τη στιγμή που είναι συναινών ενήλικος. Ταυτόχρονα όμως, πιστεύω στον αυτο-περιορισμό, πρέπει να ξέρουμε ότι και το άλλο άκρο, δεν ωφελεί. Για την ακρίβεια, είναι ένας από τους λόγους που παραδοθήκαμε. 
Τα σημερινά βιντεοκλιπ, όπου ημίγυμνες και ημίγυμνοι φωνάζουν για το πόσο πολύ θέλουν να γαμιούνται, είναι η απόδειξη της συνέπειας όλων αυτών. Καταλύοντας τον ρομαντισμό, τη δέσμευση, τον έρωτα, τον σεβασμό, τη διαφορετικότητα. Μάυροι, άσπροι και κίτρινοι, λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα. "Θέλω να γαμιέμαι", μα ουσιαστικά δε κάνουν ούτε κι αυτό. Γιατί έχει επέλθει κορεσμός. Γιατί χορτάσαμε από σάρκα. Γιατί αν η γκόμενα μας δεν είναι σα τη Μπιγιονσε, δε θέλουμε ούτε να την αγγίζουμε. Γιατί προτιμάμε να τον παίζουμε με τη κάθε Μπιγιονσέ. Γιατι τα πορνοσαιτ είναι μονίμως γεμάτα.
Γιατί το "I AM FREE TO DO WHAT I WANT", των Ρόλινγκ Στόουνς, δεν έχει τη παραμικρή αξία αν αυτό που κατέληξες να κάνεις είναι να ρουφηχτείς από τη κοινωνία του θεάματος και να περνάς την ώρα σου αποκλειστικά με ποδόσφαιρο, ψυχαγωγικές εκπομπές, κουτσομπολίστικα σαιτ, youtube
συσσωρεύοντας ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες που σε μετατρέπουν σε ένα πρεζάκι που περνά την ώρα του μαθαίνοντας ένα σωρό άχρηστα πράγματα, σε ένα πρεζάκι που σε αποκοιμίζουν με μεταμοντέρνο άρτον και θεάματα,
σε ένα πρεζάκι που στεναχωριέται μεν αν ξεπουλιέται η ΔΕΗ, αν μένει κόσμος χωρίς δουλεία, αν βλέπει στα σκουπίδια κόσμο να τρέφεται από αυτά,
αλλά αυτό που πραγματικά θα του χαλάσει τη μέρα θα είναι αν το κομπιούτερ του χρειαστεί επισκευή κι αναγκαστεί να μείνει κάποιες μέρες δίχως να ενημερωθεί για τα αθλητικά-κινηματογραφικά δρώμενα, δίχως να δει τις αγαπημένες του σειρές, δίχως να παίξει τα αγαπημένα του παιχνίδια κλπ.

Και για να επανέλθουμε στη μουσική. Στη Punk μουσική πχ. Ποιά ήταν ας πούμε η επαναστικότητα της punk, ενός προϊόντος που προωθήθηκε από μάνατζερ και πολυεθνικές;
Το να τραγουδάς πχ NO FUTURE; Μα, αυτό ακριβώς δεν ήθελαν οι καπιταλιστες επικυρίαρχοι αυτού του πλανήτη; Να καταλάβεις ότι δεν έχεις κανένα μέλλον παρά μόνο το μέλλον που εκείνοι θα σου επιβάλλουν; Τί άλλο ήταν ο μηδενισμός της πανκ από μια προσπάθεια να συνειδητοποιηθεί η ματαιότητα; Η ματαιότητα της ζωής, του να αγωνίζεσαι, η ματαιότητα της συλλογικότητας,
 όταν προβαλλόταν η προτεραιότητα του ατόμου και της αυτονομίας του;
FUCK YOU I WON'T DO WHAT YOU TELL ME, χτυπιόμουν κι εγώ στους ήχους των RAGE AGAINST THE MACHINE, αλλά δε φτάνει να μην κάνεις αυτό που σου λένε να κάνεις,
πρέπει κι αυτό που θέλεις να κάνεις να είναι κάτι σωστό. Κάτι χρήσιμο για σένα και για τη γενιά σου.
Κάτι ωφέλιμο. Γιατί δε φτάνει η Άρνηση. Μια στείρα άρνηση στις επιταγές της κοινωνίας ουσιαστικά καταλήγει στο να κάνεις ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.
Μία άρνηση δίχως κατάφαση δεν είναι παρά απομόνωση, ματαιότητα, γροθιά σε τοίχο.
Ένα σωρό τραγούδια, κι όχι μόνο πανκ, διαλαλούσαν τον θρίαμβο της αυτονομίας , την άρνηση,
ένα ΑΕΙ ΓΑΜΗΣΟΥ, που δεν ήταν ξεκάθαρο σε ποιον ακριβώς απευθυνόταν.
Μας διαπαιδαγώγησαν στο να είμαστε άτομα κι όχι κοινωνία.
Το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της Ροκ μουσικής είναι νεοφιλελευθερισμός.
Το Ατομο πάνω από όλα, πάνω από απαγορεύσεις, από φραγμούς, από "συμβουλές" των μεγαλυτέρων.
Μόνο που έτσι καταλύονται οι δεσμοί με τους γύρω μας
-άλλωστε, για πόσα χρόνια κάναμε παρέα με κάποιον που άκουγε την ίδια μουσική με εμάς;
Κι επιπλέον, σφυρηλατούνται έτσι οι δεσμοί;-
μόνο που έτσι καταλύθηκε κάθε μορφής συλλογικότητα. Μόνο που έτσι, δεν υπάρχει κοινωνία
(Μόνο άτομα, που έλεγε και η σιχαμερή Θάτσερ)

Υποσυνείδητα μηνύματα λοιπόν είχε τελικά η Ροκ Μουσική. Μόνο που αυτά δεν μας προέτρεπαν να γίνουμε Σατανιστές. Μας προέτρεπαν να γίνουμε υλιστές. Μοναχικοί. Ιδιώτες. Μελαγχολικοί.
(Πέρα από το ξεφάντωμα: Η σοβαρή ποπ ροκ μουσική είναι εν πολλοίς μελαγχολική. 
Στη ταινία HIGH FIDELITY το ερώτημα του ήρωα ήταν ακούω ποπ επειδή είμαι μελαγχολικός ή εγινα μελαγχολικός επειδή ακούω ποπ; Η μελαγχολία δείχνει μεν σκεπτόμενο άνθρωπο, από την άλλη δε, οι μελαγχολικοί δεν εξεγείρονται.)
Σεξ, ντραγκς και ροκνρολ, με αποτέλεσμα σήμερα οι νεολαίες της Δύσης να μη κυνηγούν όχι μόνο τη ταξική συνείδηση ή την αλληλεγγύη, αλλά ούτε καν το παραπάνω τρίπτυχο, αντιθέτως, ύστερα από όλο αυτό το Ξεφάντωμα, σήμερα οι νεολαίες είναι συντηρητικότερες από ποτέ. Και πιο αποχαυνωμένες από ποτέ. Δίχως να "χρειαστεί" να πάρουν καν ναρκωτικά.
(Σεξ, ντραγκς και ροκνρολ, Αμερική των 60's, τελική κατάληξη: Ξανα μελαγχολία.)

Κι ας μην αναφερθώ στις τότε νεολαίες που σήμερα ήρθαν στα πράγματα.
Γιατί δε λέει κάτι να μεγάλωσες πχ με Rolling Stones παίζοντας το επαναστάτης όταν στον κόσμο που η γενιά σου δημιούργησε μπορεί μεν πχ να υπάρχει σεξουαλική απελευθέρωση κι απαλλάγη από αρκετές συντηρητικές δεισιδαιμονίες, όμως δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τα παιδιά σου.

"Εμεις οι ιδιοι, οι καρικατουρες του εαυτου μας, σε εναν κοσμο PUNK ROCK απο την αναποδη,
δεν ειναι οι φτωχοι που τραγουδανε NO FUTURE,
 το NO FUTURE στο τραγουδανε στη μαπα σου οι πλουσιοι
(το περιοδικο των Αμερικανικων Ελιτ FORBES γραφει στα ισα οτι πολλοι Αμερικανοι δε θα παρουν καν συνταξη, κι οσοι τη παρουν, θα τη παρουν μονο στα βαθια γεραματα κι αν προλαβουν
http://ciaoant1.blogspot.gr/2013/04/blog-post_8619.html
αλλα δε χρειαζεται να παμε μεχρι την Αμερικη για να ακουσουμε το NO FUTURE που σου φτυνουν στα μουτρα οι καπιταλιστες, μια ματια στις ειδησεις των χουντοκαναλων ειναι αρκετη),
ενας κοσμος αναποδου PUNK, ωμα νεοφιλελευθερος, μηδενιστικος,
-δεν ειναι οι Τραπεζιτες σημερα οι πραγματικοι Αναρχικοι, οπως τα περιεγραφε τοσα χρονια πριν ο Φερναντο Πεσσοα στο βιβλιο του;-
ενας κοσμος αποκοσμος οπου το να εχεις μια Ιδεα ειναι παντελως ηλιθιο, λαοι που εθιζονται να ζητανε την ιδια τους την αυτοκαταστροφη,
το Θεαμα σαν ενα ναρκωτικο οπου σε εθιζει στην εικονα ενος κατεστραμμενου Εαυτου σου,"

όχι, δεν είναι "ενας κοσμος PUNK ROCK απο την αναποδη,"

είναι η πεμπτουσία του Πανκ, είναι αυτό που το Πανκ ήταν από την αρχή.

Να το πάω ακόμα βαθύτερα; Γιατί όλο και κάποιοι θα μου αναφέρουν εκατοντάδες τραγούδια που προάγουν τη ταξική συνείδηση, ή έστω τα χώνουν στους πλούσιους, τους επικυρίαρχους, και γενικότερα έχουν όντως να συμβάλλουν στην αφύπνιση των συνειδήσεων.

Το πάω λοιπόν: Η ίδια η μουσική είναι το πρόβλημα. "Το μέσον είναι το μήνυμα¨". 

Η εκτόνωση μέσω ενός τραγουδιού είναι το πρόβλημα. Η χαλάρωση του να αφήνεσαι σε έναν ωραίο στίχο ή σε μία ωραία μελωδία, το να λέει κάποιος άλλος πράγματα αντί για εμάς και η διαδικασία του να τραγουδάς εσύ ο ίδιος αυτό που νομίζεις ότι πολεμάς,
 την αδικία και την λύσσα των κακών.

Όταν τραγουδάς για την αδικία, είναι σα να την αποδέχεσαι. Όταν τραγουδάς την ήττα σου, τη διαιωνίζεις.

Αποκτά ένα μεγαλείο, ένας ναρκισσισμός της ήττας και της παραίτησης, όταν γυρίζεις τη πλάτη σου στο μέλλον, 
δε στηλιτεύεις έτσι το μέλλον που φτιάχνουν όπως θέλουνε, αλλά γίνεσαι κι εσύ έμμεσος συνεργός τους.

Όταν τραγουδάς για τους εχθρούς που μπήκαν στη πόλη, είναι σα να τους ανοίγεις εσύ τη πόρτα.

Όταν σε κάθε διαδήλωση, παιζουν από τα μεγάφωνα τα ίδια τραγούδια της ήττας, πρέπει να παραδεχτείς ότι δε πήγες εκεί για να διαμαρτυρηθείς η για να αλλάξεις το παραμικρό αλλά για να τραγουδήσεις το αναλλοίωτο της μοίρας σου. 
Βαρέθηκα να ακούω σε κάθε διαμαρτυρία "ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ Ο ΤΑΔΕ ΤΟ ΤΑΔΕ",

δε πήγαμε εκεί για "να αποτρέψουμε το κλείσιμο της ΕΡΤ", πήγαμε για να ακούσουμε τον Κραουνάκη να τα χώνει τραγουδώντας στον Αδωνι. 

Πηγαμε εκεί και στο κάθε εκεί για χορούς και πανηγύρια, και υπάρχουν μάλλον σημαντικές διαφορές μεταξύ του πανηγυρτζή και του εξεγερμένου.

Τον Ανδρέα θα τον σαπίζουνε κάθε βράδυ στο ξύλο στην ταράτσα, όσο εμείς το τραγουδάμε,

 αντί να σπάσουμε τα χέρια τους.

Και πέρα από τους συμβολισμούς και τη σημειολογία: Η ίδια η διαδικασία του να αγοράζεις μια κασέτα από το δισκάδικο παλαιότερα και να την ακούς μόνος σου σπίτι η σήμερα ακόμα χειρότερα, να ακούς ό,τι θέλεις κατεβάζοντας το ή στο γιουτιουμπ πάλι μόνος σου σπίτι, είναι απομόνωση, ιδρυματισμός και φυσικά σημαίνει θάνατο της συλλογικότητας και της κοινωνικοποίησης

(Εδώ ξαναγυρνάμε στο Διαδίκτυο που τα σημαίνει όλα αυτά πανηγυρικά)

Και για να το τελειώνω: Δεν υπήρχαν υποθέτω μεγάφωνα που να παίζουν τον Ρώσο Θεοδωράκη στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Υποθέτω το ίδιο και στην Παρισινή Κομμούνα. Ή το 1848.

Η μόνη μουσική που ακούγαν στη Γαλλική Επανάσταση ήταν ο ήχος από τα κεφάλια βασιλιάδων κι αντεπαναστατών που έπεφταν από τη γκιλοτίνα. Αντε και τίποτα τροβαδούροι γύρω από τη φωτιά.

Αλλά και πέρα απο τις ταξικές επαναστάσεις: Όταν οι Ελληνες πήγαν κωλοφεράτζα τον Ιταλό εισβολέα ακούγαν Βέμπο κι όχι Κιάμο ή έστω τραγούδια της μεταπολίτευσης. Γιατί εκεί πήγαν να πολεμήσουν. Οχι για να κλάψουν τον χωρισμό τους όύτε για να τραγουδήσουν συγκινημένοι την ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς εναντι της Δεξιάς.

(Εμείς είμαστε οι καλοί γιατί κρατάμε τριαντάφυλλα, άσε τα κορόιδα να κρατάνε τα όπλα).

Και φυσικά αυτά ισχύουν για ολόκληρη την Δύση.

(Nα το ολοκληρώσω με όση περισσότερη σαφήνεια μπορώ: Η Μουσική ομορφαίνει τις ζωές μας. Είτε ροκ, ποπ, λαϊκά είτε με πολιτικό στίχο. Είναι απαραίτητη η διασκέδαση, το ξεφάντωμα, η πρόσκαιρη λήθη για τις στεναχώριες μας. Αυτό που λέω είναι ότι από μέσο διασκέδασης, κατάντησε αυτοσκοπός. Κουλτούρα, νοοτροπία, στάση ζωής. 
Και δυστυχώς, ήταν μάλλον, λόγω της τεχνολογίας, αναπόφευκτο.
Διασκεδάζω για να διασκεδάζω, τα σπάω για να τα σπάσω. Συνέβαλλε στη δημιουργία του Ανθρώπου-Πανηγυρτζή, ώχου χέσε με τώρα, ροκάρω, κάνω headbanging, χορεύω, μεθάω, την ακούω. Συνέβαλλε στη δημιουργία εγωιστών, κλεισμένων στον εαυτό τους κι απορροφημένων απο τις διαπροσωπικές σχέσεις, από τη καψούρα. Ο σκυλάς είναι σε μια μόνιμη κατάσταση χωρισμού, ο ροκάς είναι σε μια μόνιμη κατάσταση ροκαρίσματος, ο ρεηβάς τα ίδια. Δεν είναι κάτι που θα μπορούσαμε να αποφύγουμε με τη τεχνολογική εξέλιξη, είναι κάτι τελείως νορμάλ που κι αυτό όμως έπαιξε το μικρό ρόλο του σε αυτή την απάθεια: Λαοί που διασκεδάζουν και το ρίχνουν στη μουσική για να ξεχαστούν είναι λαοί με αυξημένο το Διονυσιακό στοιχείο της μέθεξης και πιθανόν αρκετά συμπαθείς και μερακλήδες που απολαμβάνουν τη ζωή, ταυτόχρονα όμως αυτοί οι λαοί ημέρεψαν, εκπολιτίστηκαν, έχασαν τον πρωτόγονο κι ενστικτώδη εαυτό τους, με αποτέλεσμα να σκύβουν το κεφάλι τον κάθε κατακτητή, ντόπιο ή ξένο. Είναι η ξενοιασιά της Διασκέδασης και η αφέλεια του στρουθοκάμηλου, να μαζεύω τα προβλήματα μέσα στο χαλί για να μη τα σκέφτομαι και στεναχωριέμαι. Είναι η ίδια η σύγχρονη Μουσική, φτιαγμένη για εκτόνωση, ασόβαρη, χαβαλετζίδικη, έιναι η ίδια η σύγχρονη υφή της, κλεισμένη μέσα σε δίσκους αναπαραγωγής ή στο αχανές Διαδίκτυο που μηδενίζει ακόμα κι αν οι στίχοι έχουν  κάτι της προκοπής να πούνε. Είναι η ροή του τεχνολογικού Πολιτισμού που ρέει αναπόφευκτα στο ίδιο σημείο, στο σημείο της Μοναχικότητας, της άκαρπης Διασκέδασης, στειρώνοντας,αυτοματοποιώντας και τελικά εκμηδενίζοντας τους κοινωνικούς δεσμούς.)

Καταλαβαίνω ότι η ανάρτηση είναι αχταρμας, δίχως ιδιαίτερη συνοχή, από τη μουσική στο διαδίκτυο κλπ, για αυτό και ζήτησα να διαβαστούν οι αρχικοί συνδέσμοι, γιατί η ανάρτηση αυτή είναι  το συμπλήρωμα εκείνων, 

από μόνη της, πήζει στην ασυναρτησία. Διότι φυσικά και δε φταίει το ροκ για όλα αυτά από μόνο του.

Ο Δυτικός άνθρωπος τελείωσε. Εκφυλίστηκε, μαράθηκε, σάπισε. Αναλώθηκε από τις τεχνητές απολαύσεις, από την ηδονή που -νομίζει ότι είναι-παντού αλλά διαρκώς γλυστράει από τα χέρια του. Από τις ενοχές του που δε μπορεί να απολαύσει τίποτα, από τη κοινωνία του θεάματος που τον νανουρίζει και τον αυνανίζει γλυκά, αποχαυνώνοντας τον. Από το σώμα του, που κατοικείται από φαντασιώσεις, από την απομάκρυνση από το σώμα του, τη σάρκα του, από τον εξευτελισμό του έρωτα.  
Εχθρός του η Δέσμευση, θέλει να είναι "ελεύθερος" και να διατηρεί τις "επιλογές " του,

θέλει να είναι απελπιστικά διαθέσιμος απέναντι στους πειρασμούς, νιώθει ότι εγκλωβίζεται μέσα σε μία σχέση, δε θέλει να δεσμεύεται απέναντι σε Ανθρώπους και Ιδέες. Θέλει να είναι εύπλαστος, ως αντανάκλαση της flexicurity, δε θέλει σταθερότητα στις σχέσεις, ως αντανάκλαση της εργασιακής ανασφάλειας και του νοικιάσματος εργαζομένων, 
έμαθε δηλάδη να θέλει αυτα που η άρχουσα τάξη επιθυμεί να θέλει,

και εκκινώντας από τη προσωπική ζωή του φτάσαμε στην επαγγελματική ζωή του.

Ο Καπιταλισμός καταβροχθίζει σταθερές επαναστατικοποιώντας αδιάκοπα όλες τις σχέσεις, σχέσεις παραγωγής, σχέσεις προσωπικές, τις διασυνδέσεις μεταξύ των ανθρώπων, καταργώντας τες, δημιουργώντας ανθρώπους-νησίδες στον χάρτη, που τους χωρίζουν οι θάλασσες της τεχνολογικής απομόνωσης. 'Ανθρωποι έρμαια δίχως σημεία αναφοράς. Ανθρωποι εύπλαστοι και πλαδαροί που το μόνο που τους ενώνει με τους άλλους είναι ο φθόνος και η αντίληψη του ενός από τον αλλον ως μέσου κι όχι ως σκοπού. Κοινωνικος αυτοματισμός και δαρβινισμός και κατάργηση συνόρων, αδιάκοπη μετανάστευση εργατών αλλά κι επιστημόνων ως αναλώσιμοι σκλάβοι, κίνηση κεφαλαίων που ρημάζουν τις χώρες φουσκωνοντας τα "στοιχεία ενεργητικού της" κι έπειτα ξεφουσκώνοντας τα, δημιουργώντας αποικίες χρέους. Ολόκληρος ο πλανήτης ως lebensraum των Πολυεθνικών και των Τραπεζών.

Κι ο λαός αντί να αντισταθεί, ένα άνευρο ανθρωπάκι, που πάει όπου φυσάει ο άνεμος.

Ο Δυτικός Άνθρωπος θα προτιμήσει να πεθάνει από το να αντισταθεί. Και αυτό γιατί ήδη νιώθει νεκρός.

Οποιαδήποτε αντίδραση θα του θύμιζε ότι μπορεί τελικά και να είναι ζωντανός, για αυτό και την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. 'Εχει επαναπαυτεί τόσο στη σήψη του, ώστε οι άρχουσες τάξεις δε χρειάζεται καν να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους για να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση (Αυτοί πεθαίνουν από μόνοι τους, που θα πάει, λίγα εκατομμύρια ακόμα και θα πάρει μπρος η καπιταλιστική μηχανή)

Τί πιο ενδεικτικό από την υπογεννητικότητα; η Δύση δε σταμάτησε να κάνει παιδιά τώρα, έχει σταματήσει προ πολλού. 

Όπως γράφει και ο Σπένγκλερ, σε μία από τις προτεινόμενες αναρτήσεις της εισαγωγής:

".....Και τωρα απο το γεγονος οτι η υπαρξη χανει ολο και πιο πολυ τις ριζες της και η εγρηγορση γινεται ολο και πιο τεταμενη προκυπτει τελικα το φαινομενο που αθορυβα προετοιμαζοταν απο καιρο για να αναδυθει ξαφνικα στο απλετο φως της ιστοριας και να θεσει τερμα σε ολο αυτο το δραμα: η στειροτητα του τεχνικα πολιτισμενου ανθρωπου. Εδω δεν προκειται για κατι που θα μπορουσε να κατανοηθει με καθημερινους αιτιωδεις συλλογισμους, λογου χαρη φυσιολογικα, οπως προσπαθησε να κανει η επιστημη. Εδω εχουμε οπωσδηποτε μια μεταφυσικη στροφη προς τον θανατο. Ο τελευταιος ανθρωπος των κοσμοπολεων δεν θελει πια να ζησει: ως ατομο θελει ασφαλως αλλα οχι ως τυπος, ως πληθος. Σε αυτον τον συνολικο χαρακτηρα σβηνει ο φοβος του θανατου.
 Εκεινο που καταλαμβανει τον γνησιο αγροτη με μια βαθεια κι ανεξηγητη αγωνια, η σκεψη οτι μπορει να εκλειψει η οικογενεια και το ονομα, εχει χασει το νοημα του. Την επιβιωση του συγγενικου αιματος μεσα στον ορατο κοσμο ο ανθρωπος της μεγαλοπολης δεν την αισθανεται πια ως καθηκον του αιματος, τη μοιρα του να ειναι ο τελευταιος δεν την αισθανεται πια ως μοιραια καταστροφη.
Τα παιδια δεν εκλειπουν μονον επειδη εγινε αδυνατο να τα εχει κανεις, αλλα προπαντων επειδη η οξυμμενη στο επακρο ευφυια δεν βρισκει πλεον λογους για την υπαρξη τους.............."

ΥΓ Επαναλαμβάνω: Η Μουσική είναι ένα πολύ μικρό αίτιο του γιατί παραδοθήκαμε αμαχητί. Και αυτό δίχως να έχει ξεκαθαριστεί απολύτως στο νου μου με συνέπεια στην ανάρτηση να συγχύζονται η αιτία με το αποτέλεσμα. Τα υπόλοιπα αίτια βρίσκονται στις προτεινόμενες αναρτήσεις της εισαγωγής: Χρησιμοποιώντας τη Ψυχανάλυση, τη Φιλοσοφία, προσπάθησα να καταλάβω. Θα χρειαζόταν ίσως ξεχωριστή ανάρτήση για τη ζημιά που επέφερε το Διαδίκτυο, αλλά σκέψεις για αυτό βρίσκονται διάσπαρτες σε όλες τις αναρτήσεις, ακόμα κι εδώ. Δε πρόλαβα να γράψω για τον Κινηματογράφο, όχι μόνο πως χειραγωγεί τη Σκέψη,
http://celinathens.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html
αλλά και πώς ο ίδιος ο Κινηματογράφος ως αναπόσπαστο και βασικό κομμάτι της Κοινωνίας του Θεάματος, συνειδητά η όχι, απομονώνει τους ανθρώπους, τους εθίζει όπως η μουσική σε μια στείρα και μοναχική διασκέδαση, λειτουργεί ως ναρκωτικό στις συνειδήσεις τους αποκοιμίζοντας κι ευνουχίζοντας τους, ειδικά τώρα με το Διαδίκτυο που έχεις πρόσβαση σε όλες τις ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ παγκοσμίως, είναι κοινή η φράση για τους λάτρεις του "ΔΕ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΔΩ ΟΣΑ ΘΕΛΩ".
Δεν είναι τυχαίο που μόνο λαοί μη εθισμένοι σε μέσα μαζικής ψυχαγωγίας, λαοί δίχως υψηλή τεχνολογική εξέλιξη, που δεν έχουν στη κουλτούρα τους τον ασταμάτητο χορό, ή τα μούλτιπλεξ, ή τριάντα τηλεοράσεις και τρία τέσσερα κομπιούτερ σε κάθε σπίτι
δηλαδή λαοί εκτός Δύσης
εξεγείρονται, μάχονται, σκοτώνονται στους δρόμους, έστω και καθοδηγούμενοι, από τη Δύση.
 Κανείς Δυτικός
-με ελάχιστες εξαιρέσεις-
δεν είναι πρόθυμος να αφήσει την καλοπέραση του
-είτε ως άνεργος στο σπίτι των γονιών του είτε δουλεύοντας ως σκλάβος, με κομπιούτερ όμως, τηλεόραση, κατεβασμένες άπειρες ταινίες και σειρές-
για να τα βάλει με τους δολοφόνους του. 
Στο σπίτι μέσα μας να μπουν για να μας καθαρίσουν, θα τους ζητήσουμε να μας αφήσουν λίγο ακόμα ζωντανούς για να δούμε πως τελείωσε ο τέταρτος κύκλος του GAME OF THRONES ('Η κάποιας τούρκικης σειράς, για τους μεγαλύτερους).

(Η εκτέλεση του πρωταγωνιστή στο GAME OF THRONES 
-ή παλιότερα ο νέος δίσκος καποιου γκρουπ ή ο τελικός του C.L- 
είναι για τις νεολαίες της Δύσης απείρως συγκλονιστικότερο και σημαντικότερο συμβάν, από όχι μόνο την ιδιωτικοποίηση κάποιας επιχείρησης δημόσιας ωφέλειας
-καλά καλά δεν εχουν βεβαιωθεί ότι είναι κάτι κακό-
αλλά και πχ από τις σφαγές στην Ουκρανία ή την εκτέλεση κάποιου διαδηλωτή πχ στην Τουρκία. Αυτό από μόνο του δεν τα εξηγεί όλα;)

 Η Μαζική Ποπ Κολτούρα δημιούργησε ευγενικούς μορφωμένους ανθρώπους, με επίπεδο και πνεύμα, που είναι ενημερωμένοι ακόμα και για το πιο κουλό πράγμα, ταυτόχρονα 'ομως εκφύλισε και εξημέρωσε, με αποτέλεσμα να χρειαζεται μια πραγματική καταστροφή για να πάρουν τα ένστικτα μπρος. Όσο γελοίο έιναι να μιλάς για επανάσταση στο διαδίκτυο, άλλο τόσο γελοίο είναι να τη λες ως σύνθημα διαδηλώνοντας, όταν στη πρώτη θέα των ματατζήδων, τη κάνεις γυριστή για το αιρκοντίσιον σου. Δεν απορρίπτω τους κοινωνικούς αγώνες και όσοι αγωνίζονται σαφώς και δεν ανήκουν στον Δυτικό Άνθρωπο που περιγράφω. Μόνο με αγώνες, μπορεί να αλλάξει κάτι, 
αυτό που λέω είναι ότι είναι τέτοια η εποχή και οι δομές της, που καταντούν σχεδόν ανεδαφικοί κι ουτοπικοί.
'Αρα τι προτείνεις; Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος; Μπας κι έχει σκοπό αυτή η ανάρτηση να μας πείσει να κάτσουμε στα αυγά μας;
Όχι. Δε προτείνω τίποτα και δε δικαιούμαι να προτείνω από τη στιγμή που αυτό που περιγράφω ως Δυτικό Άνθρωπο, δεν έχει και πολλές διαφορές από εμένα.
Αυτό που προσπαθώ είναι να καταλάβω γιατι καθόμαστε να μας δολοφονούν δίχως να πέσει έστω μια "σφαίρα", για τη τιμή των όπλων
(Συμβολικά μιλάω....)
Ολοι το σκέφτονται και προσπαθούν να το εξηγήσουν. Γιατί;
Νομίζω λοιπόν ότι αν βρούμε τα πραγματικά αίτια, μόνο τότε θα μπορούσαμε να το αλλάξουμε. Μόνο αν ξέρεις πχ τί είναι αυτό που πραγματικά σε βασανίζει, μόνο τότε μπορείς να το διορθώσεις. Αλλιώς, κυνηγάς ανεμόμυλους και παλεύεις χιμαιρες.
Και πάλι όμως, δεν είναι βέβαιο ότι ονοματίζοντας το, πολεμιέται.
Ίσως δηλαδή να χρειάζεται μια πολύ μεγάλη καταστροφή, ή να μας κηρύξει τον πόλεμο καμιά Τουρκια, για να κυλήσει πάλι το αίμα στις φλέβες.


ΥΓ2 Αναφέρομαι κι επιμένω στον Δυτικό Ανθρωπο, γιατί μπορεί μεν η Δυση να είναι η Μάστιγα του πλανήτη, πίνοντας το αίμα όσων μη Δυτικών μπορεί, από την άλλη, ο,τι ανατρεπτικό και αφυπνίζον συνειδήσεις, ό,τι αφορά την πάλη των Τάξεων, από εδώ θα προκύψει. Γιατί αν περιμένουμε ταξικές επαναστάσεις από το Ισλάμ, την  Αφρική ή την Ασία, άστο καλύτερα, το τίμημα του μη εκφυλισμού είναι βαρύ: Στο μεν Ισλαμ ο άλλος θα βγει στους δρόμους μόνο για τον δικό του Σουνίτικο ή Σιϊτικο Αλλάχ, στη δε Κινα κλπ η Νιρβάνα και η στωικότητα της Βουδιστικής-Ταοιστικής-Ινδουιστικής Θρησκείας, απαγορεύει οποιαδήποτε αλλαγή στο Status Quo.

(H Ιστορία της Κίνας είναι γεμάτη από πολέμους μεν, φατρίες εναντίον φατρίων δε. Και κάθε φατρία που υποσχόταν περισσότερη δικαιοσύνη, όταν κέρδιζε, δεν αποδεικνυόταν καλύτερη από τη προηγούμενη).
Όχι ότι η Δύση 'εχει πολά περισσότερα να επιδείξει. Αλλά όσο να ναι, υπάρχει και το 1789. Το 1918. Το ι871. Το 1848. Ο Μαρξ, ο Ενγκελς, ο Λενιν, ο Ροβεσπιέρος, ο Μπλανκι, ο Μπαμπέφ, ο Σπάρτακος, ο Τομας Μύντσερ, ο Βελουχιώτης, οι Ισοπεδωτές και οι Σκαφτιάδες στην Αγγλία..