Βαγγέλης Κανάρης: Μια άγνωστη σήμερα κορυφαία μορφή ενός Ηρακλειώτη σταφιδεργάτη-βαλκανιονίκη αρσιβαρίστα

Βαγγέλης Κανάρης: Μια άγνωστη κορυφαία μορφή ενός Ηρακλειώτη (μικρασιατικής καταγωγής) σταφιδεργάτη-βαλκανιονίκη αρσιβαρίστα και εξαιρετικού χαρακτήρα (είχα την τύχη να γυμνάζομαι μαζί του και γίναμε καλοί φίλοι όταν ήμουν σπουδαστής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας στο Ηράκλειο) που -χωρίς κανένα χημικό βοήθημα...) έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στο ντεβελοπέ αλλά ...δεν αναγνωρίστηκε γιατί οι αγώνες εκείνοι της ΕΟΑΒ δεν ήταν επίσημοι!
-Σημειωτέο: Είχε ηράκλεια δύναμη σε χέρια-μέση-πλάτη-τραπεζοειδείς σε τέτοιον απίστευτο βαθμό ώστε να παίρνει όρθιος, χωρίς τεχνικό "κλέψιμο" με βαθύ κάθισμα-σκουώτ, όσα κιλά επωμιζόταν σε ντεβελοπέ όσο και στο ζετέ!
Υστερούσε στην δύναμη ποδιών σχετικά με άλλους κορυφαίους αρσιβαρίστες, γιαυτό σήκωνε έτσι, εντελώς δυναμικά. Όσα κιλά έστριβε επωλέ όρθιος (ως 130 κιλά ενώ ζύγιζε 60!!!) τα έκανε πάντα και ντεβελοπέ και ζετέ!

Κώστας Ντουντουλάκης

"Αθλητικές Ιστορίες" με τον 1ο κρητικό αρσιβαρίστα

(του Γιώργου Μιμίκου, από neakriti 5/3/2016)

* Στη φωτογραφία του 1960 (γνωρίσατε το Στάδιο Ελευθερίας;), ο Ευάγγελος Κανάρης στα 14 του, έχει μόλις ξεκινήσει σαν αθλητής άρσης βαρών

Ο Ευάγγελος Κανάρης που φιλοξενείται σήμερα στις "Αθλητικές Ιστορίες" ακολούθησε ένα άθλημα που στα χρόνια του '60 δύσκολα θα του έδινε μεγάλη δόξα, όπως αυτή του ποδοσφαίρου που πήρε αργότερα (με τον Εργοτέλη) ο μικρότερος αδελφός του Στέλιος! Και όμως, ακολούθησε τη δύναμή του και αυτό που του άρεσε και δικαιώθηκε αφού μέσα σε λίγα χρόνια έγινε πρωταθλητής Ελλάδος και βαλκανιονίκης!

Τα υπόλοιπα από τον ίδιο...

Πως έγινε αρσιβαρίστας: "Από μικρός δούλευα σταφιδεργάτης γιατί η οικογένεια μου δεν ειχε οικονομικές δυνατότητες και είχα...γυμναστεί! Ήξερα πως είμαι δυνατός! Το 1960 είδα στον κινηματογράφο την Ολυμπιάδα της Ρώμης και τον Ρώσο Βλασόφ και αυτό ήταν! Βρήκα το άθλημα μου! Είπα αυτό είναι! Στη συνέχεια μάλιστα έγινα φίλος με τον Βασίλι Αλεξέγιεφ, άλλο μεγάλο Ρώσο αρσιβαρίστα. Πάντως αργότερα να προσθέσω, είχα και το χόμπι του σκαλιστή στις πέτρες να ξέρετε"!

Η χαρά του βαλκανιονίκη: "Μεγάλη τιμή και περηφάνια! Ειδικά τότε οι κορυφαίοι αρσιβαρίστες αγωνίζονταν εκεί! Και σαν πρωταθλητής Ελλάδος όμως ήμουν περήφανος γιατί έκανα ό, τι έκανα με τις δυνάμεις μου και χωρίς να έχω πάρει ποτέ κάποιο βοήθημα"!

Το παγκόσμιο ρεκόρ που δε μέτρησε: "Το έκανα στο "Καραισκάκη" τέλη της δεκαετιας του 1960. Το είχε ένας Ιάπωνας στα 67 κιλά με 122.5 κιλά στην κίνηση "ντεβελοπέ" που ήταν δύσκολη και καταργήθηκε στη συνέχεια. Σήκωσα 130 κιλά και έσπασα το παγκόσμιο ρεκόρ αλλά οι αγώνες δεν ήταν επίσημοι, οι κριτές δεν ήταν διεθνείς και δε μέτρησε"!

Το χαμένο κύπελλο: "Μετά από πανελλήνιους αγώνες που κέρδισα το 1968, πήρα την πρωτιά και το κύπελλο αλλά μπήκα στο πλοίο χωρίς χρήματα για εισιτήριο! Μου κατέσχεσαν τότε τη βαλίτσα και το κύπελλο και δεν μου τα επέστρεψαν ποτέ αν και τους έλεγα βάλτε μου να κάνω μια δουλειά για να καλύψω το αντίτιμο! Άλλες εποχές"!

Ο ΠΟΑ: "Έκανα την αρχή για το άθλημα της άρσης βαρών στο Ηράκλειο και ο ΠΟΑ ηταν ο 1ος συλλογος μέσω εμένα που το καλλιέργησε στην πόλη του Ηρακλείου. Στην εποχή μου υπήρχαν κάποια παιδιά όπως τον Σακουλάκη που σήκωναν βάρη αλλά δεν έκαναν-είναι η αλήθεια-τις δικές μου διακρίσεις"...

Ο αδελφός του Στέλιος Κανάρης: "Ήταν πολύ καλός ποδοσφαιριστής και γκολτζής του Εργοτέλη. Φώναζαν τότε (σ.σ.): Ένα και να καιει, ο Κανάρης φταίει! Έπρεπε να κάνει μεγαλύτερη καριέρα! Σήμερα ζει στην Καβάλα όπου παντρεύτηκε και όποτε πήγαινε ο Εργοτέλης τον επισκεπτόταν σε ξενοδοχείο και γήπεδο"...

                                     Το βιογραφικό
Στο Ατσαλένιο τα περισσότερα παιδιά (από παλιά) έψαχναν κάθε ευκαιρία να βγουν στο δρόμο ή σε κάποια αλάνα για να παίξουν ποδοσφαιρο! Ο "ήρωας" μας όμως στις σημερινές "Αθλητικές Ιστορίες" βλέποντας τη δύναμή του ήθελε κάτι διαφορετικό! Ο Ευάγγελος Κανάρης δούλευε σκληρά σαν σταφιδεργάτης μαζί με τον πρώτο διεθνή ποδοσφαιριστή από την Κρήτη, τον Δημήτρη Βάβουλα (έπαιξε σε ΟΦΗ-Εθνικό). Ο Μικρασιάτης πατέρας του είχε ταλέντο σαν... ακροβάτης. Ο ίδιος διάλεξε κάτι επίσης δύσκολο: Την άρση βαρών! Στην αρχή σηκώνοντας διάφορα μεταλλικά βαριά αντικείμενα σε μια πρώιμη ειδικά για την Κρήτη εποχή στο άθλημα και στη συνέχεια στο υψηλότερο επίπεδο! Πρωταθλητής Ελλάδος αρχικά στα 60 και στη συνέχεια στα 67 κιλά, από το 1965 μέχρι το 1970, ο Κανάρης (μεγάλος αδελφός του ικανότατου ποδοσφαιριστή του Εργοτέλη Στέλιου Κανάρη), έφτασε στην κορυφαία του στιγμή το 1969 στη Ρουμανία όπου σαν μέλος της 1ης Εθνικής Ομάδας άρσης βαρών (μαζί με τον ομοσπονδιακό και προπονητή του Πύρρου Δήμα Χρήστο Ιακώβου) στέφθηκε βαλκανιονίκης! Έζησε από κοντά σε αποστολές και άλλους σπουδαίους, όπως τον Γαλακτόπουλο της πάλης (αρχικά η ομοσπονδία πάλης είχε υπό την αιγίδα της την άρση βαρών) αλλά και τον τεράστιο αθλητή στίβου Χρήστο Παπανικολάου! Το 1968 σαν Ατσαλενιώτης σε συνεργασία με τους ποδοσφαιρικούς παράγοντες της ομάδας του προσφυγικού προαστίου Μαρσέλο και Λέλεκα, έφτιαξε το τμήμα άρσης βαρών του ΠΟΑ (με γυμναστήριο στην πλατεία "Αναξαγόρα" στο Ατσαλένιο) και αφού πήρε βάρη και όργανα γυμναστικής σαν δωρεά από το σωματείο του Αμαρουσίου Αττικής που τον είχε στις τάξεις του. Ουσιαστικά και λόγω των ικανοτήτων του (δεν τον πλησίαζε κανείς στην Κρήτη στην εποχή του) ο Ευάγγελος Κανάρης έκανε γνωστό το άθλημα της άρσης βαρών στη μεγαλόνησο με πολλούς να τον θυμούνται (με δέος) να προπονείται στο Στάδιο Ελευθερίας και πιο πρόσφατα, μετά το τέλος της καριέρας του και να σηκώνει απίστευτα κιλά...