Φώτη Τερζάκη : ΔΕΝ ΕΜΒΟΛΙΑΖOΜΑΙ ΡΕ, ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ;

 

ΔΕΝ ΕΜΒΟΛΙΑΖOΜΑΙ ΡΕ, ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ; 

του Φώτη Τερζάκη*

(Από https://www.kontrabandafreepress.com/propaganda)

Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα, 7 Ιουνίου 2021, 01:24

Εκτός από τους υπηρεσιακούς διανοούμενους που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να λειτουργήσουν σαν παρακρατική ομάδα κρούσης προς υπεράσπιση των κατεστημένων συμφερόντων, υπάρχουν και οι «άλλοι», οι λεγόμενοι προοδευτικοί και υποψιασμένοι (δεν λέω «αριστεροί» για να μην ξεράσω…), που στην παρούσα εφιαλτική συγκυρία αναλαμβάνουν το ρόλο τής τρίτης φάλαγγας του συντηρητισμού.

Τέτοιος είναι ο κος Άρης Χατζηστεφάνου, που εδώ και καιρό μάς βομβαρδίζει με παραινέσεις υπακοής στις προσταγές τού κράτους υγιειονομικής ασφάλειας, κουνώντας το δάχτυλο σε όσους αρνούνται να εξαπατηθούν κι επιστρατεύοντας με ύφος αυταρχικού λυκειάρχη όλες τις γνωστές και μέχρι ναυτίας επαναλαμβανόμενες συκοφαντίες (που δεν χρειάζεται να επαναλάβω εδώ: «συνομωσιολόγοι», «ακροδεξιοί», «ψεκασμένοι», κ.ο.κ. – αφού, όπως τους έχει διδάξει και η ναζιστική πείρα, στο τέλος πάντα «κάτι μένει»…).

Το πρόσφατο δημοσίευμά του «Εμβολιάσου ρε, τί σου ζητάμε;» που εμφανίστηκε στις 5 Mαΐου 2021 στον δικτυακό τόπο INFOWAR είναι μια επιτομή τής ρητορικής του, μίγμα ιεραποστολικής ηθικολογίας και κηρύγματος βλοσυρού κολλεκτιβισμού (του είδους που —τί περίεργο!— έκανε μέχρι προσφάτως να βγάζουν φλύκταινες τα παπαγαλάκια τού φιλελευθερισμού, τα οποία αναπάντεχα τώρα θυμήθηκαν τη «συλλογική ευθύνη» και το «κοινό καλό»).

Δεν μου αρέσει η ad hominem επιχειρηματολογία: τη θεωρώ γενικά ένα ύπουλο στρατήγημα που μέσ’ από την ατέρμονη περιπτωσιολογία διαλύει δραστικά κάθε κατανόηση της δομής. Θα είχα ωστόσο, με τους όρους που ο ίδιος μιλάει σε αυτό το δημοσίευμα, να του αντιτάξω —χάριν παιδιάς, όπως λέμε— μυριάδες αντιπαραδείγματα.

Μας περιγράφει ας πούμε μελοδραματικά τα συμπτώματα που είχε ο ίδιος όταν προσβλήθηκε από τον κορωνοϊό. Τα ίδια ακριβώς συμπτώματα —εκτός από την ψυχαναγκαστική αγκαλιά με το οξύμετρο, εννοείται, παρά τη χρόνια ιγμορίτιδά μου— τον διαβεβαιώ πως είχα κι εγώ δεκάδες φορές στη ζωή μου προσβεβλημένος από κοινές, κοινότατες γρίπες· τί πιο φυσιολογικό για τους ανθρώπους από το να αρρωσταίνουν και ύστερα να γίνονται καλά; Απρόσβλητοι ρομποκόμπ υπάρχουνε μόνο στα αμερικανικά blockbuster…

Από την άλλη πλευρά, οι «ενοχλήσεις» από τα εμβόλια που αναφέρει είναι πράγματι άξιες μειδιάματος εν συγκρίσει με τα δεκάδες σοβαρά επεισόδια, μέχρι και θανάτους, που έχουν προκληθεί ήδη από τους δυο-τρεις πρώτους μήνες των εμβολιασμών, τα οποία συστηματικά κρύβουν ή, όταν έρχονται τυχαία στο φως, προσπαθούν να υποβαθμίσουν τα πρακτορεία τής Υπηρεσιακής Ενημέρωσης.

Κι εδώ σημειώνεται, παρεμπιπτόντως, ένα ακόμη ωμό πλήγμα στην κοινή λογική: όταν κάποιος εμβολιασμένος πεθάνει, προσπαθούν να μας πουν ότι αυτό οφειλόταν σε άσχετα «υποκείμενα νοσήματα», οτιδήποτε άλλο τελοσπάντων εκτός από το εμβόλιο· όταν όμως πεθάνει κάποιoς που έχει διαγνωσθεί θετικός στον Covid (ό,τι εγκυρότητα κι αν έχουν αυτές ο διαγνώσεις) με δεκαοχτώ άλλα υποκείμενα νοσήματα, παίρνουν όρκο ότι τον σκότωσε ο κορωνοϊός!

Τέλος πάντων, κι εγώ έχω να του αναφέρω ήδη δύο περιπτώσεις από το στενό μου περιβάλλον, ανδρών πάνω-κάτω στην ηλικία μου (συν-πλην 60 χρονών), που υπέστησαν σοβαρότατες θρομβώσεις την επαύριο του εμβολιασμού τους: και οι δύο νοσηλεύονται (στην Αθήνα και στην Πάτρα), ο ένας κινδυνεύοντας να χάσει το πόδι του και ο άλλος μάλλον ανέλπιδα (ουσιαστικά, εγκεφαλικά νεκρός)…

Δεν θα συνεχίσω όμως σε αυτό το πνεύμα. Όποιος θέλει να γίνει πειραματόζωο για το καλό τής ανθρωπότητας (κι αν υποθέσουμε ότι ξέρει ποιο είναι το καλό τής ανθρωπότητας), είναι αξιέπαινος και μπράβο του, για την πρόθεσή του τουλάχιστον.

Ό,τι και να του συμβεί είναι αναμενόμενο και κανείς δεν θα πει πως εξαπατήθηκε. Όταν όμως ένας ολόκληρος πληθυσμός εξαναγκάζεται να γίνει πειραματόζωο (πιθανώς όχι τύποις, γιατί ακόμα υπάρχουν νομικές πρόνοιες τις οποίες δεν πρόλαβαν να ξηλώσουν, αλλά με αθέμιτους εκβιασμούς, τους οποίους επίσης δεν χρειάζεται ν’ αναφέρω γιατί χιλιάδες άνθρωποι τους ζουν στο πετσί τους – και καθημερινά μάς τηλεφωνούν στη «Διεπιστημονική Ένωση για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Βιοηθικής» ζητώντας απεγνωσμένα νομική βοήθεια), πρόκειται για οργανωμένο, εν ψυχρώ κι εκ προμελέτης, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

1. Και σε αυτό το έγκλημα οφείλουμε όλοι να ορθώσουμε το ανάστημά μας, να πούμε ανυποχώρητα όχι! ρισκάροντας οιαδήποτε συνέπεια, όπως ακριβώς η ανθρωπότητα απαίτησε από τον γερμανικό λαό μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επιρρίπτοντάς του παθητική ενοχή —δια παραλείψεως, όπως λέμε— για τα ναζιστικά εγκλήματα.

Αυτή είναι η μόνη αληθινά ηθική στάση, σε αντίθεση με τις γλυκερές αισθηματολογίες από τις οποίες βρίθει ο παραινετικός τού κου Χατζηστεφάνου· που επιπλέον στηρίζεται σε μια ολόκληρη αλυσίδα από αδιατύπωτες προκείμενες, στις οποίες ακριβώς έγκειται η —θελημένη ή αθέλητη έχει μικρή σημασία— πλάνη του.

Για παράδειγμα, όταν λέει «όσοι αρνούνται να εμβολιαστούν προτιμούν να έχουμε καθημερινά 70 με 100 νεκρούς παρά…» υποβάλλει ως δεδομένα τρία εξόχως αμφισβητούμενα πράγματα:

• πρώτον, ότι τα εμβόλια είναι προς το συμφέρον και όχι προς ζημίαν τής ανθρωπότητας (πράγμα που για ένα εμβόλιο, και ανεξαρτήτως του τί λένε τα ιατρικά πρωτόκολλα, κανείς δεν μπορεί να ξέρει πριν περάσουν 15-20 χρόνια – πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια τεχνολογία επέμβασης στο ανθρώπινο DNA που και μόνον όποιος τη σκέφτεται θα έπρεπε να δικάζεται με βάση τους Κώδικες της Νυρεμβέργης!)·

• δεύτερον, ότι τα συγκεκριμένα εμβόλια όντως αποτρέπουν τη μόλυνση και προφυλάσσουν από τη μετάδοσή της (πράγμα που αρνούνται ακόμη κι οι ίδιοι οι κατασκευαστές τους, και ούτως ή άλλως οι παραινέσεις που συνοδεύουν την επιβολή τους —εξακολουθητική μασκοφορία, «κοινωνική αποστασιοποίηση», κτλ.— προδίδουν κατάφωρα)·

• τρίτον, και πολύ σοβαρότερο, ότι για τους «καθημερινά 70 με 100 νεκρούς», και γενικότερα για τους «10.669 που πέθαναν στην Ελλάδα, τα 3,22 εκατομμύρια που πέθαναν σε όλο τον κόσμο και τα δεκάδες εκατομμύρια συγγενών και φίλων που δεν πρόλαβαν να τους αποχαιρετίσουν και να τους σφίξουν στο χέρι» ευθύνεται ο Covid…!

Αναμασά δηλαδή με μακάρια αμεριμνησία το αφήγημα των εμπνευστών της θανάσιμης βιοπολιτικής που θέλει να αποδώσει σε έναν συνήθη ιό τα αποτελέσματα των δικών της ολέθριων στρατηγικών!

Αλλά, δυστυχώς για τον κο Χατζηστεφάνου και τους ομοϊδεάτες του ειδικά τής ψευδο-αριστεράς, τα νούμερα, οσοδήποτε τυφλά και παραπλανητικά, δεν μπορούν να κρύψουν το προφανές. Το πρόβλημα με αυτούς τους αριθμούς είναι ότι μετρούν νεκρούς στη διάρκεια του κορωνοϊού, τους οποίους αποδίδουν στον κορωνοϊό.

Μετρούν δηλαδή όσους πέθαναν από άλλες υποκείμενες αιτίες, επειδή κάποια στιγμή είχαν μια (επισφαλή) διάγνωση κορωνοϊού από (αναξιόπιστα) τεστ· ή επειδή τους ώθησαν να συρρεύσουν στα νοσοκομεία, όπου μολύνθηκαν από τρέχοντες μικροβιακούς παράγοντες ή υπέστησαν ακατάλληλες θεραπείες (ακούμε πολλά για τα τρομερά «πρωτόκολλα» που εφαρμόζουν τρομοκρατημένοι και παραπληροφορημένοι γιατροί, κορτιζόνες και αντιβιοτικά, χωρίς λόγο εντατικές και διασωληνώσεις, τα οποία σκοτώνουν εν ψυχρώ βέβαια)· αλλά και όσους πέθαναν απλώς επειδή στις συνθήκες αποκλεισμού και «κορωνοποίησης» που επιβλήθηκαν δεν μπορούσαν να έχουν τη συνήθη ιατρική φροντίδα για χρόνια  προβλήματα που αντιμετώπιζαν – και δεν λογαριάζω ακόμα τα νούμερα των εξοντωμένων από την κοινωνική, οικονομική και ψυχική περιθωριοποίηση που ήταν συνέπεια αυτών των παρανοϊκών πολιτικών «προφύλαξης» (από έναν κίνδυνο που δεν υπάρχει)… Διότι ακόμη κι έτσι, με αυτές τις υπολογιστικές λαθροχειρίες, το σύνολο των καταγεγραμμένων θανάτων από οιαδήποτε αιτία στο υπό συζήτησιν χρονικό διάστημα και στις περισσότερες χώρες τού κόσμου είναι απολύτως συγκρίσιμο με άλλες οξείες επιδημίες γρίπης των προηγούμενων χρόνων (για να μη μιλήσουμε για ελονοσία, φυματίωση, κλπ. Με αντίστοιχους αριθμούς θυμάτων σε ετήσια βάση), είτε κι ελαφρώς μικρότερο…

2. Εν ολίγοις, έτσι κατασκευάστηκε η οφθαλμαπάτη.

Αν λοιπόν, σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο κος Χαζηστεφάνου (που αντανακλούν τις «επίσημες» ανακοινώσεις των σχετικών διεθνών υπηρεσιών, εκ προοιμίου αναξιόπιστων λόγω των πολιτικών τους δεσμεύσεων), προκύπτει ένας δείκτης γενικής θνησιμότητας της τάξεως του 2,85% περίπου, πώς συσχετίζεται αυτός με τον δείκτη θνητότητας του Sars-Cov-2 που δίνουν οι σοβαρότεροι επιστήμονες και τα πιο έγκυρα ιατρικά περιοδικά, ο οποίος κυμαίνεται μεταξύ 0,05-0,20%; Η διαφορά δείχνει, ακριβώς, το ποσοστό πληθυσμού που δολοφόνησαν οι πολιτικές τού εγκλεισμού, τα υγειονομικά μέτρα και η ίδια η ιατρική στη διάρκεια της λεγόμενης πανδημίας.

3. Αυτά είναι υποχρεωμένη να σκεφτεί μία κριτική, κοινωνικά ευαισθητοποιημένη σκέψη που θα μπορούσε ακόμα να διεκδικήσει μια κάποιου είδους αριστερή ταυτότητα, αντί να εξαπολύει πομφόλυγες τύπου «προμηθεϊκά επιτεύγματα», «ακροδεξιοί συνομωσιολόγοι του Τραμπ ή του Μπολσονάρου», «πρόταξη του εαυτού εις βάρος τού κοινωνικού συνόλου», και άλλα πολλά τέτοια άσφαιρα…

Το τελευταίο αυτό όμως κρύβει και μιαν ανησυχητική παραδοχή: αν η άρνηση κάποιου να κάνει να το εμβόλιο σημαίνει ότι προκρίνει το ατομικό του συμφέρον έναντι της συλλογικότητας, δεν υπονοεί αυτό άραγε πως είναι πράγματι προς ατομική του ζημία να κάνει το εμβόλιο; Τότε τί είναι εκείνο που κατά τη μεταφορά τού εμβολίου από το άτομο στη συλλογικότητα το μετατρέπει από επιζήμιο σ’ επωφελές;

Θα συνιστούσα στον κο Χατζηστεφάνου να σκεφτεί σοβαρότερα τί σημαίνουν οι όροι «ατομικό» και «συλλογικό» και ποιος ο συσχετισμός τους σε μία υπερανεπτυγμένη καπιταλιστική και τεχνοκρατούμενη κοινωνία – κι επίσης να αφήσει τη ρητορεία τού λαϊκού ιεροκήρυκα και να αναλογιστεί με συνέπεια το νόημα του ηθικού πράττειν.

Αν, σύμφωνα τουλάχιστον με το καντιανό μάθημα, πράττω ηθικά σημαίνει ότι δεν εξαιρώ τον εαυτό μου αλλά προτείνω τον κανόνα τής πράξης μου ως αρχή γενικής νομοθεσίας για όλη την ανθρωπότητα, τότε ναι, αρνούμαστε το εμβόλιο όχι για να σωθούμε προσωπικά (όπως στην πραγματικότητα κάνει η τρομοκρατημένη αγέλη που παίρνει εντολές από την τηλεόραση) αλλά επειδή ζητάμε απ’ όλη την ανθρωπότητα να το αρνηθεί, εν πλήρη ευθύνη· ζητάμε απ’ όλη την ανθρωπότητα να εγείρει ατσάλινες αντιστάσεις πολιτικής ανυπακοής σε όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς, να πολεμήσει με ό,τι μέσον διαθέτει την τελευταία και πιο αποτροπιαστική μεταμόρφωση ενός καπιταλισμού σε παροξυσμό, τον υγειονομικό ολοκληρωτισμό που ανατέλλει μεσ’ από έναν ωκεανό ανθρώπινου αίματος και οδύνης.

Σε αυτόν τον αγώνα ζωής και θανάτου, πράγματι, ή θα χορέψουμε όλοι ή δεν θα χορέψει κανένας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Αυτή τη στιγμή άλλωστε ετοιμάζεται ένα δικαστικό γεγονός αποφασιστικών διαστάσεων (που κάποιοι ονόμασαν «Η νέα Δίκη τής Νυρεμβέργης»): μια ομάδα περισσότερων από 1.000 δικηγόρους και πάνω από 10.000 εμπειρογνώμονες ιατρικής, με επικεφαλής τον δρ. Reiner Fullmich, ξεκίνησαν νομικές διαδικασίες στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εναντίον τού CDC, τον ΠΟΥ και της «ομάδας τού Νταβός» για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Για περισσότερες πληροφορίες, βλ.

https://halithheia.blogspot.com/2021/05/2021-cdc.html

2. Για μια κρυστάλλινη και συνεκτική έκθεση των επιβεβαιωμένων μέχρι στιγμής στοιχείων, με τον προσήκοντα συγκριτικό τρόπο και με ιδιαίτερες λεπτομέρειες για την Κύπρο και την Ελλάδα, βλ. την παρουσίαση του διακεκριμένου κύπριου γιατρού δρ. Ελπιδοφόρου Σωτηριάδη στη «Σχολή Γονέων» τού Ανοικτού Πανεπιστημίου Κατερίνης, 19 Απριλίου 2021:

https://www.youtube.com/watch?v=RSTagJTxfzs&ab_channel.

3. Παρεμπιπτόντως, ποιες είναι οι «εκατόμβες νεκρών σε χώρες όπως η Ινδία»; Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δίνει η Ευρωστατιστική Υπηρεσία, τούτη τη στιγμή ο ρυθμός των θανάτων στην Ινδία είναι 2.95 ανά 1.000 κατοίκους (σε μια χώρα όπου οι συνθήκες υγιεινής είναι άθλιες, η κυβέρνηση επιεικώς εγκληματική και η θνησιμότητα πάντα πολύ υψηλή, όπως άλλωστε και ο ρυθμός των γεννήσεων) – ενώ στην Ελλάδα είναι, αυτή τη στιγμή, 6,52 ανά 1.000 κατοίκους!

Και για να καταλάβουμε τί ακριβώς σημαίνει αυτό, πρέπει επίσης να έχουμε υπόψιν ότι, σύμφωνα με τα δεδομένα που δίνει η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2020 το σύνολο των θανάτων από οιαδήποτε αιτία στην Ελλάδα ήταν ελαφρώς μικρότερο από το αντίστοιχο του 2019 την ίδια περίοδο· παρουσίασε ωστόσο μια θεαματική άνοδο τους δύο τελευταίους μήνες τού 2020 (αφότου δηλαδή επιβλήθηκε η πιο σκληρή καραντίνα) για να χαμηλώσει και πάλι τους πρώτους μήνες του 2021, ενώ την ίδια στιγμή ανακοινώνονται αυξημένοι αριθμοί θανάτων «από κορονοϊό» (διαρκούσης της καραντίνας και αφότου όταν είχαν ξεκινήσει μαζικοί εμβολιασμοί). Μπορεί ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του...!

ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

Διαβάστε το κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου στο οποίο αναφέρεται το παραπάνω κείμενο του Φώτη Τερζάκη

«Εμβολιάσου ρε, τι σου ζητάμε;»

Γνωρίζω πως όσοι αναρτούν τις εμπειρίες τους από τις μικρές παρενέργειες που έχουν για ορισμένους τα εμβόλια το κάνουν συνήθως για καλό σκοπό. Εξηγούν ότι ένας πυρετός και μερικοί μυϊκοί πόνοι δεν είναι τίποτα μπροστά στην ασφάλεια που προσφέρει το εμβόλιο στους ίδιους και σε αυτούς που αγαπούν. Ακόμη και έτσι όμως, ακούγοντας τα σχόλια όσων λένε ότι αισθάνονται «σαν να τους πάτησε τρένο», σχηματίζεται στο πρόσωπό μου ένα ελαφρύ μειδίαμα. Γιατί όσα βιώνουν για μια ή δυο ημέρες τα έζησα στο πολλαπλάσιο για σχεδόν τρείς βδομάδες, όταν προσβλήθηκα πριν από μήνες από τον ιό.

Θυμάμαι τους μυϊκούς πόνους που δεν με άφηναν να κοιμηθώ για μέρες. Θυμάμαι τις νύχτες, αγκαλιά με το οξύμετρο, να μετράω τις επιπτώσεις στο άσθμα μου. Θυμάμαι ότι δεν άντεχα να κοιτάζω ούτε την οθόνη του κινητού για περισσότερο από ένα λεπτό. Θυμάμαι την άδεια που ζήτησα από τη δουλειά γιατί δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ – όχι να γράψω κείμενο ή να εκφωνήσω εκπομπή. Και ύστερα κι άλλες εβδομάδες με διαρκή κούραση και μια συνεχή «θολούρα». Όταν υποχώρησαν οι πόνοι, έμεινε για μήνες η ανησυχία ότι ο οργανισμός δεν θα επανέλθει ποτέ στην προηγούμενη κατάσταση του. Σαν να έχασες μέσα σε λίγες ημέρες δυο δεκαετίες ζωτικότητας και διαύγειας.

Φυσικά, όπως υπομειδιώ εγώ για τις μικροπαρενέργειες του εμβολίου, κάποιοι θα γελάνε μαζί μου διαβάζοντας τα «γελοία» συμπτώματα που αναφέρω. Είναι οι άνθρωποι που μπήκαν στα νοσοκομεία, διασωληνώθηκαν και είδαν τον θάνατο να τους χτυπά την πόρτα. Κάποιοι άλλοι δεν μπορούν ούτε να γελάσουν. Είναι οι 10.669 που πέθαναν στην Ελλάδα, τα 3,22 εκατομμύρια που πέθαναν σε όλο τον κόσμο και τα δεκάδες εκατομμύρια συγγενών και φίλων που δεν πρόλαβαν να τους αποχαιρετίσουν και να τους σφίξουν στο χέρι.

Γι’ αυτό, όταν έφτασε στο κινητό μου το μήνυμα του εμβολιασμού χρειάστηκα λιγότερο από τρία λεπτά για να κλείσω το ραντεβού. Είχα μάλιστα τη δυνατότητα να επιλέξω ανάμεσα σε Pfizer και AstraZeneca, αλλά προτίμησα χωρίς σκέψη το δεύτερο γιατί θα γινόταν λίγες ημέρες ή εβδομάδες νωρίτερα. Δεν το έκανα μόνο για μένα (εγώ έχω μάλλον κάτι περισσευούμενα αντισώματα), αλλά για όλους αυτούς που θα μπορούσα να σκοτώσω (κυριολεκτικά) περπατώντας ανάμεσά τους ανεμβολίαστος.

Τα εμβόλια φέρνουν την ανθρωπότητα μπροστά σε έναν καθρέφτη, όπως ελάχιστα ιστορικά γεγονότα μπορούν να το κάνουν. Η παραγωγή τους αποτελεί ένα προμηθεϊκό επίτευγμα, για το οποίο υποκλινόμαστε μπροστά στην επιστημονική κοινότητα. Από τη στιγμή όμως που κάποιος Προμηθέας αποφασίζει να προσφέρει τη φωτιά, μέχρι αυτή να φτάσει στον προορισμό της, υπάρχουν πολλά εμπόδια. Υπάρχουν καταρχήν οι εταιρείες, που εκμεταλλεύονται τις πατέντες (δηλαδή το προϊόν της συλλογικής γνώσης για το οποίο πλήρωναν εδώ και δεκαετίες εκατομμύρια φορολογούμενοι σε όλο τον κόσμο) αδιαφορώντας για τις εκατόμβες νεκρών σε χώρες όπως η Ινδία. Τα λόμπι των φαρμακοβιομηχανιών βρίσκονται τις τελευταίες εβδομάδες στις επάλξεις προκειμένου να σταματήσουν την απελευθέρωση των δικαιωμάτων ευρεσιτεχνίας, αν και γνωρίζουν ότι αν δεν επιτευχθεί άμεσα η ανοσία αγέλης σε όλο τον κόσμο ο ιός θα συνεχίσει να μεταλλάσσεται. Το κέρδος τους δεν προέρχεται από τον εμβολιασμό όλων αλλά από τον εμβολιασμό αυτών που μπορούν να πληρώσουν εμβόλια, τα οποία θα παρασκευάζονται μόνο σε δικά τους εργοστάσια. Οι μεταλλάξεις δεν θα επηρεάσουν την κερδοφορία τους. Ίσως μάλιστα να την αυξήσουν.

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που δεν θέλουν να πάρουν το δώρο του Προμηθέα. Εκτός από τους ακροδεξιούς συνωμοσιολόγους του Τραμπ ή του Μπολσονάρο, συναντάς και αυτούς που νομίζουν ότι αντιστέκονται στην κυριαρχία των πολυεθνικών του φαρμάκου ή πως στήνουν «οδοφράγματα» απέναντι στον αυταρχισμό της κρατικής εξουσίας. Στην πραγματικότητα αντιγράφουν κατά γράμμα τη συμπεριφορά των εταιρειών: προτάσσουν τον εαυτό τους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Ύστερα από δεκαετίες κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού έμαθαν να μιλούν μόνο για τα ατομικά δικαιώματα αγνοώντας τα συλλογικά. Πίστεψαν βαθιά μέσα τους ότι υπάρχει μόνο το «εγώ», το οποίο νομίζουν ότι μπορεί να επιβιώσει χωρίς το «εμείς».

Γνωρίζουν ότι από εμβόλια όπως το AstraZeneca ενδέχεται να παρουσιαστεί ένα περιστατικό θρόμβωσης (τις περισσότερες φορές άμεσα αντιμετωπίσιμο) ανά 100.000 εμβολιασμούς. Αυτό σημαίνει ότι αν εμβολιάζαμε δέκα εκατομμύρια ανθρώπους στην Ελλάδα θα είχαμε συνολικά 100 περιστατικά θρομβώσεων (όχι θανάτων… θρομβώσεων) και θα ξεμπερδεύαμε.

Όσοι αρνούνται να εμβολιαστούν προτιμούν να έχουμε καθημερινά 70 με 100 νεκρούς παρά να βρεθούν μπροστά στο απειροελάχιστο ενδεχόμενο μιας παρενέργειας, την οποία μπορούν να αντιμετωπίσουν με έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία.

Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να είναι λίγοι αλλά καταφέρνουν να διαχέουν το φόβο σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού διαδίδοντας ψευδείς πληροφορίες. Το κάνουν με τη βοήθεια των ΜΜΕ, που εμπορευματοποιούν το φόβο και υπερπροβάλλουν κάθε παρενέργεια που ίσως να συνδέεται με κάποιο εμβόλιο (συχνά χωρίς κανένα στοιχείο).

Όσοι από αυτούς τους ανθρώπους ανήκουν στην εθνικιστική δεξιά μιλούν όλη την ημέρα για τις θυσίες του έθνους, αλλά αρνούνται να κάνουν την παραμικρή προσπάθεια για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους και εν τέλει την οικονομία της χώρας. Όσοι από αυτούς ανήκουν στην αριστερά ή την αναρχία μιλούν για την «αλληλεγγύη» και την «αλληλοβοήθεια» αλλά αρνούνται να τις προσφέρουν στους διπλανούς τους. Κάνουν «αντίσταση» απέναντι στο κράτος όπως και οι φαρμακοβιομηχανίες: επιβεβαιώνουν την ατομική «κυριαρχία» τους διαιωνίζοντας το πρόβλημα.

Μην γίνεις σαν αυτούς που σκέφτονται και δρουν σαν εταιρείες. Να σκέφτεσαι και να δρας σαν άνθρωπος. Μην κάνεις το εμβόλιο για σένα. Κάν’το για τους γύρω σου. Κάντο για αυτούς που πέθαναν γιατί δεν είχαν την τύχη να υπάρχει ένα εμβόλιο όταν προσβλήθηκαν από τον ιό. Και ύστερα διαφήμισέ το σε όλους. Βοήθησέ τους να ξεπεράσουν τους φόβους που τους δημιουργούν όσοι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Είναι ίσως η πιο ανέξοδη προμηθεϊκή πράξη που θα έχεις τη δυνατότητα να κάνεις στη ζωή σου.

Άρης Χατζηστεφάνου.

*Φώτης Τερζάκης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση στην πλοήγησηΠήδηση στην αναζήτηση

Φώτης Τερζάκης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	17  Οκτωβρίου 1959
Εθνικότητα	Έλληνες
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ελληνικά
Σπουδές	Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	συγγραφέας εκδότης μεταφραστής
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Φώτης Τερζάκης (γεν­νή­θη­κε στις 17 Ο­κτω­βρί­ου 1959 στην Πάτρα) είναι Έλληνας συγγραφέας, μεταφραστής και εκδότης.

Πίνακας περιεχομένων

• 1Βιογραφικά στοιχεία
• 2Τα Έργα του
  • 2.1Ποίηση
  • 2.2Πρόζα
  • 2.3Δοκίμια
  • 2.4Μεταφράσεις
• 3Αναφορές
• 4Παραπομπές

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1977–78 πα­ρα­κο­λού­θη­σε μα­θή­μα­τα κι­νη­μα­το­γρά­φου στη Σχο­λή Σταυ­ρά­κου και το 1980–81, σε συ­νερ­γα­σί­α με φί­λους, ορ­γά­νω­σε έ­ναν χώ­ρο αυ­το­σχε­δια­ζό­με­νης μου­σι­κής στην Πά­τρα. Το 1982 ί­δρυ­σε στην Α­θή­να τις εκ­δό­σεις Praxis τις ο­ποί­ες διη­ύ­θυ­νε ως το 1990, ε­νώ α­πό το 1990 ως το 1994 υ­πήρ­ξε συ­νερ­γά­της των εκ­δό­σε­ων Πρί­σμα· από το 1998 ως το 2004 σχε­δί­α­ζε τη σει­ρά «Ι­στάρ. Αν­θρω­πο­λο­γί­α της Σεξουα­λι­κό­τη­τας» στις εκδό­σεις Ο­ξύ, και από το 2008 τη σειρά «Ιανός. Πολιτισμικές Διασταυρώσεις» στις εκδόσεις Futura.

Έ­χει ερ­γα­στεί ε­ρευ­νη­τι­κά, στα πλαί­σια σε­μι­να­ρί­ων, σε ποι­κί­λους το­μείς των επιστημών του ανθρώπου (φιλοσοφία, πο­λι­τι­κή ψυ­χο­λο­γί­α, ομαδική ανάλυση και κοι­νω­νι­κή ανθρωπολογία). Α­πό το 1992 ως το 2001 συνδιορ­γά­νω­νε, με τον Μάριο Μπέγζο, το ανεξάρ­τη­το Θρη­σκειο­λο­γι­κό Σε­μι­νά­ριο που το 1997 ο­δή­γη­σε στη δημιουρ­γί­α της Εταιρεί­ας Θρησκειο­λο­γικών Ε­ρευ­νών (της ο­ποί­ας χρη­μά­τι­σε διαδοχικά γραμ­μα­τέ­ας και πρόεδρος), και ή­ταν από τους βα­σι­κούς συ­ντά­κτες του Θρησκειο­λο­γι­κού Λε­ξι­κού στις εκδό­σεις Ελ­λη­νι­κά Γράμ­μα­τα. Την πε­ρί­ο­δο 2001–2 συν­διορ­γά­νω­σε, με τον Γιώργο Σαγκριώτη, για το Ί­δρυ­μα Τά­κη Σι­νό­που­λου στη Νέ­α Ιω­νί­α τους κύ­κλους δια­λέ­ξε­ων πάνω στη θε­ω­ρί­α της λογο­τε­χνί­ας, «Ποί­η­ση: λό­γος και τέ­χνη». Από το 2005 έχει ιδρύσει το «Κέντρο Διαπολιτισμικών Σπούδων», όπου διδάσκει φιλοσοφία, αισθητική και συγκριτική θρησκειολογία.

Έ­χει δη­μο­σιεύ­σει ε­κτε­τα­μέ­νο αριθ­μό δο­κι­μί­ων και κρι­τι­κών σε έ­ντυ­πα ό­πως τα

• Ιδεοδρόμιο
• Ο Πο­λί­της
• Ση­μειώ­σεις
• Λε­βιά­θαν
• Ή­χος
• Σή­μα
• Αν­θρω­πο­θε­ω­ρί­α
• Εθνολογία
• Δη­μο­κρα­τί­α και Φύ­ση
• Convoy
• Pro­pa­ganda
• Ευ­το­πί­α
• Διαβάζω
• Θε­ός και Θρη­σκεί­α
• Άβα­τον
• Πλα­νό­διον
• Ε­πο­χή
• Πριν
• Futura
• Διάπλους
• Κριτική Διεπιστημονικότητα * Βαβυλωνία
• Πανοπτικόν, κ.ά.
  και συ­νερ­γα­στεί κα­τά περιόδους ως βιβλιοκριτι­κός με τις ε­φη­με­ρί­δες Κα­θη­με­ρι­νή, Ελευθεροτυ­πί­α, Αυ­γή και Ελεύθερος Τύπος. Εκτός από το προσωπικό δοκιμιογραφικό του έργο, έ­χει παρουσιάσει με­γά­λο α­ριθ­μό με­τα­φρά­σε­ων, μεταξύ των οποίων τα λήμματα Ανατολικών Φιλοσοφιών στο Φιλοσοφικό Λεξικό του Καίμπριτζ (υπό έκδοση από τις εκδ. Κέδρος) και τα συνοδευτικά κείμενα του Marcus Steinweg για την εννοιολογική εικαστική σύνθεση «U-Lounge» του Thomas Hirschhorn· επίσης, έχει δι­δάξει μετάφρα­ση φι­λο­σο­φί­ας στο Αγ­γλι­κό Τμή­μα του Ευρωπα­ϊ­κού Κέ­ντρου Μετάφρασης (ΕΚΕ­ΜΕΛ).

Τα Έργα του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Τα αί­μα­τα της γλώσ­σας. Έ­ξι ποι­ή­μα­τα (Ό­στρα­κα: Πά­τρα 1988)

Πρόζα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Η αυλακιά του Ρεμπώ. Τρία ταξίδια (Πανοπτικόν: Θεσσαλονίκη 2010)

Δοκίμια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Φύ­ση και Κοι­νω­νί­α: γε­νε­α­λο­γί­α ε­νός τύπου συ­νεί­δη­σης και μιας σχέ­σης κυ­ριαρ­χί­ας (΄Ερασμος: Α­θή­να 1990)
• Ση­μειώ­σεις για μιαν αν­θρω­πο­λο­γί­α τής μου­σι­κής (Πρί­σμα: Αθή­να 1990)
• Φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός και τρο­μο­κρα­τία. Πο­λι­τι­κά κεί­με­να (Πρί­σμα: Α­θή­να 1991)
• Οι Α­ντί­πο­δες του ’60: πί­σω α­πό τη δι­φο­ρού­με­νη έν­νοια του με­τα­μο­ντερ­νι­σμού και μέσ’ από τα «νέ­α» κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα (Πρί­σμα: Α­θή­να 1992)
• Το Φά­ντα­σμα μιας Δεκαε­τί­ας: κουλ­τού­ρα και ε­ναλ­λα­κτι­κός πο­λι­τι­σμός στη δεκα­ε­τί­α τού 1960 [συλλο­γι­κός τόμος: ε­πιμ., με τη Σώ­τη Τρια­ντα­φύλ­λου] (Δελ­φί­νι: Α­θή­να 1994)
• Φιλο­σο­φι­κός Ρεφορμισμός. Προ­βλή­μα­τα δια­λεκτι­κής και ο­λό­τη­τας στη φι­λο­σο­φί­α και στην πο­λι­τι­κή θεω­ρί­α του Jürgen Habermas (΄Ε­ρα­σμος: Α­θή­να, 1996)
• Η Δια­λε­κτι­κή Επαναπροσδιορισμέ­νη. Συμ­βο­λή στη διε­ρεύ­νη­ση των φι­λο­σο­φι­κών και ανθρωπολογικών θε­με­λί­ων μιας έν­νοιας (Φι­λί­στωρ: Α­θή­να 1996)
• Μελέ­τες για το Ιερό (Ελ­λη­νι­κά Γράμματα: Α­θή­να 1997)
• ’Ανορ­θο­λο­γι­σμός, φο­ντα­με­ντα­λι­σμός και θρη­σκευ­τι­κή αναβίωση: τα χρώ­μα­τα της σκα­κιέ­ρας (Ελ­λη­νι­κά Γράμ­μα­τα: Α­θή­να 1998)
• Τα Ο­νό­ματα του Διο­νύ­σου: προ­α­ναγ­γε­λί­ες μιας διαρ­κώς μα­ταιού­με­νης έ­λευ­σης (Ο­ξύ: Α­θή­να 2000)
• Τό φά­ντα­σμα του έ­θνους καί το ι­κρί­ωμα της α­γο­ράς. Πο­λι­τι­κά κεί­με­να Ι­Ι (Α­λε­ξάν­δρεια: Α­θή­να 2001)
• Τό πνεύ­μα στην ε­ξο­ρί­α. Πα­πα­ϊ­ω­άν­νου-Καστο­ριά­δης-Αξε­λός (΄Ε­ρα­σμος: Α­θή­να 2003)
• Θά­να­τος καί ε­σχα­το­λο­γικά ο­ρά­μα­τα. Θρη­σκειο­ϊ­στο­ρι­κές προ­ο­πτι­κές [συλλο­γι­κός τό­μος, ε­πιμ.] (Αρ­χέ­τυ­πο: Θεσ­σα­λο­νί­κη 2003)
• Α­πο­σπά­σμα­τα μιας φιλοσοφί­ας τής φύ­σης (Futura: Α­θή­να 2003)
• Νι­τσε­ϊ­κές με­τα­μορ­φώ­σεις. Για την πρόσληψη του Νί­τσε στην ε­πο­χή τού τε­χνι­κο­ποι­η­μέ­νου καπιταλι­σμού (Futura: Α­θή­να 2004)
• Kα­θε­στώς Ε­κτά­κτου Α­νά­γκης. Α­πό­πει­ρες για μια επεί­γου­σα κα­τα­νό­η­ση του σύγ­χρο­νου κό­σμου (Futura: Αθήνα 2005) * Τροχιές τού αισθητικού. Η ιστορική σύσταση μιας αισθητικής φιλοσοφίας και ο ανθρωπολογικός της ορίζοντας (Futura: Αθήνα 2007) * Ερμηνευτικά για τη Σχολή τής Φραγκφούρτης (Αλεξάνδρεια: Αθηνα 2008)
• Κρίση και ιδεολογίες στην αυγή του 21ου αιώνα (Futura: Αθήνα 2009).

Μεταφράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Ezra Pound - N. Stock: Ε­ρω­τι­κή ποί­η­ση α­πό την αρ­χαί­α Αί­γυ­πτο (Ε­ρα­τώ: Α­θή­να 1995)
• Α­νω­νύ­μου: «Ο Α­ρα­βι­κός ΄Υμνος στο Χα­σίς». Πα­ράρ­τ. στο Walter Benjamin, Το χα­σίς στη Μασ­σα­λί­α, μετ. Πέπης Σουλιώτου (Πρί­σμα: Α­θή­να 1990)
• Α­νω­νύ­μου: Άν­θρω­πος και Θε­ός. Έ­νας σου­φι­κός ύ­μνος (Η­ρό­δο­τος: Α­θή­να 2004)
• Julio Caimi, «Οι διά­φο­ρες τάσεις της νέ­ας ζω­γρα­φι­κής στην Α­θή­να», στο Μι­σέλ Φά­ις [ε­πιμ.], Τζού­λιο Κα­ΐ­μη: έ­νας α­πο­σιω­πη­μέ­νος (Γα­βρι­η­λί­δης: Α­θή­να 1994)
• David Cooper, «Ο Σαρ­τρ για τον Ζε­νέ», στο R.D. Laing - D.G. Cooper, Λό­γος και βί­α, μετ. Λένας Κασίμη (Praxis: Α­θή­να 1983)
• R.D. Laing - A.R. Lee - H. Phillipson, Διαπροσω­πι­κή Aντί­λη­ψη: θε­ω­ρί­α [με την Πέ­πη Σου­λιώ­του] (Πρί­σμα: Α­θή­να 1990) * Ronald D. Laing, Η σο­φία, η τρέ­λα και η α­νο­η­σί­α. Η κα­τα­σκευ­ή ε­νός ψυ­χιά­τρου [με την Πέπη Σου­λιώ­του] (Praxis: Α­θή­να 1990)
• Anthony Wilden: Ε­πι­στη­μο­λο­γί­α και οι­κο­λο­γί­α (Πα­ρου­σί­α, Α­θή­να, 1997)
• Anthony Wilden: Κριτι­κή του φαλ­λο­κε­ντρισμού στον Φρό­υ­ντ και στον Λα­κάν, και η λα­κα­νι­κή θε­ω­ρί­α του Στα­δί­ου τούΚα­θρέ­φτη (Ο­ξύ: Α­θή­να 1998)
• Julius Evola, Η με­τα­φυ­σι­κή του φύ­λου (Ο­ξύ: Α­θή­να 1998)
• Alan Watts, Ει­σα­γω­γή στην Α­γαλ­λια­στι­κή Κο­σμο­λο­γί­α (Πρί­σμα: Α­θή­να, 1991)
• Timothy Leary, Σχε­δια­σμός θα­νά­του (Ελ­λη­νι­κά Γράμ­μα­τα: Α­θή­να 1999)
• Theodore Roszak, Η γέν­νη­ση μιας αντι­κουλ­τού­ρας. Στο­χα­σμοί γύ­ρω α­πό την τε­χνο­κρα­τι­κή κοι­νω­νί­α και τη νε­α­νική της αμ­φι­σβή­τη­ση (Futura – υπό έκδοσιν)
• Theodor W. Adorno, Τα Ά­στρα Κά­τω στη Γη. Κοι­νω­νιο­ψυ­χο­λο­γι­κή με­λέ­τη της λα­ϊ­κής α­στρο­λο­γί­ας (Πρί­σμα: Αθή­να 1992)
• Theodor W. Adorno, Κοι­νω­νιο­λο­γί­α της μου­σι­κής [με τους Γ. Σα­γκριώ­τη και Θ. Λου­πα­σά­κη] (Νε­φέ­λη: Α­θή­να 1997) * Theodor W. Adorno, «Θέ­σεις πά­νω στη τέχνη και τη θρη­σκεί­α σή­με­ρα», περ. Futura, 9 (Κα­λο­καί­ρι 2004): 182-190 * Theodor W. Adorno, «Πε­ρί ο­δο­φραγ­μά­των και ε­λε­φά­ντι­νων πύργων»: η τε­λευ­ταί­α συ­νέ­ντευ­ξη του Adorno, περ. Futura, 9 (Κα­λο­καί­ρι 2004): 226-233
• Walter Benjamin, Δο­κί­μια φιλο­σο­φί­ας της γλώσ­σας (Νήσος: Α­θή­να 1999)
• Max Horkheimer, Οι Εβραίοι και η Ευρώπη (Έρασμος: Αθήνα 2006)
• Martin Jay, Ερνστ Μπλοχ, καί η ε­πέ­κτα­ση του μαρξιστι­κού ολι­σμού στη φύ­ση (Φι­λί­στωρ: Α­θή­να 1996)
• Martin Jay, Η Δια­λε­κτική Φαντα­σί­α. Ι­στο­ρί­α της Σχο­λής της Φρα­γκφούρ­της και του Ινστι­τού­του Κοινω­νι­κής Έ­ρευνας, 1923-1950 (Α­λε­ξάν­δρεια: Αθήνα 2010)
• Jeanne A. Schuler, «Ο Κίρ­κε­γκωρ υ­πό την ο­πτι­κή του Adorno», περ. Futura, 9 (Καλο­καί­ρι 2004): 192-201
• Sabine Wilke, «Ανα­γνώ­σεις του Χούσερλ α­πό τον Adorno και τον Derrida», περ. Futura, 9 (Κα­λο­καί­ρι 2004): 202-225
• Andreas Kalyvas, «Κανονιστικό­τη­τα και κρι­τι­κή στη θε­ω­ρί­α της αυτονο­μί­ας του Κορ­νή­λιου Κα­στο­ριά­δη», περ. Νέ­α Κοι­νω­νιο­λο­γί­α, 31 (Φθι­νό­πω­ρο 2000): 93-110
• R. Wellek, M. Jay, S. Buck-Morss, T. Eagleton, K. Hirtschkop, κ.ά., Μετα­μαρ­ξι­στι­κά ρεύ­μα­τα στην αισθητική και στη θε­ωρί­α της λο­γο­τε­χνί­ας (Futura: Α­θή­να 2003)
• Μιχαήλ Μπαχτίν, «Εισαγωγή στο Ο Ραμπελαί και ο κόσμος του», περ. Πλανόδιον, 38 (Καλοκαίρι 2005)
• Peter Burke, Ιστο­ρί­α και κοι­νω­νι­κή θε­ω­ρί­α (Νή­σος: Α­θή­να, 2002)
• Bruno Latour, Ου­δέ­πο­τε υπήρξα­με μο­ντέρ­νοι. Δο­κί­μιο συμ­με­τρι­κής ανθρω­πο­λο­γί­ας (Σύ­ναλ­μα: Α­θή­να 2000)
• Edward E. Said, Ο­ριε­ντα­λι­σμός (Νε­φέ­λη: Αθήνα 1996)
• Rudolf Bultmann, ΄Υ­παρ­ξη καί Πί­στη. Δο­κί­μια ερ­μη­νευ­τι­κής θε­ο­λο­γί­ας (Άρ­τος Ζω­ής: Α­θή­να 1995)
• Karen Armstrong, Η ι­στο­ρί­α του Θε­ού (Φι­λί­στωρ: Α­θή­να 1996)
• Karen Armstrong, Μωάμεθ. Μια δυτι­κή α­πό­πει­ρα κα­τα­νό­η­σης του Ι­σλάμ (Φιλίστωρ: Α­θή­να 2002)
• Karen Armstrong, Ι­σλάμ: μια σύ­ντο­μη ι­στο­ρί­α (Πα­τά­κης: Αθή­να 2002)
• John P. Brown, Δερβίσες, ή ο μυστικισμός της Ανατολής (Ηρόδοτος: Αθήνα 2010)
• Regina M. Schwartz, Βί­α καί μο­νο­θε­ϊ­σμός. Η κα­τά­ρα του Κά­ιν (Φιλί­στωρ: Αθή­να 2000)
• D. Marquand - R.L. Nettler [ε­πιμ.], Θρη­σκεί­α και δη­μο­κρα­τί­α (Αλεξάνδρεια: Α­θή­να 2003)
• Richard W. Bulliet, Ισλαμοχριστιανικός πολιτισμός. Μία πρόταση (Εκδόσεις του 21ου: Αθήνα 2007)
• Susan Buck-Morss, Πέρ’ από τον τρόμο. Ισλάμ, κρι­τι­κή θεω­ρί­α και α­ρι­στε­ρά (Α­λε­ξάν­δρεια: Αθήνα 2006)
• Rebecca Solnit, Ελπίδα μέσ’ στο σκοτάδι. Η ανέκφραστη ιστορία τής δύναμης των ανθρώπων (Εκδόσεις 8: Αθήνα 2008)
• Charlene Spretnak, Οι χα­μέ­νες θε­ές της πρώ­ι­μης Ελ­λά­δας (Α­πό­πει­ρα: Α­θή­να 1998)
• Peter Kingsley, Αρ­χαί­α φι­λο­σο­φί­α, μυ­στή­ρια και μα­γεί­α: ο Εμπε­δο­κλής και η πυθα­γό­ρεια παρά­δο­ση (Αρ­χέ­τυ­πο: Θεσ­σα­λο­νί­κη 2001)
• Stanislav Grof, Η ψυ­χο­λο­γία τού μέλ­λο­ντος. Με­λέ­τες και πει­ρά­μα­τα α­πό τη σύγ­χρο­νη έ­ρευ­να για τη διεύρυν­ση της συνείδησης (Αρ­χέ­τυ­πο: Θεσ­σα­λο­νί­κη 2002)
• Robert Layton, Ανθρωπολογί­α τής τέχνης (Εκ­δό­σεις τού 21ου: Α­θή­να 2003)
• Adam Kuper, Η επανάκαμψη της πρωτόγονης κοινωνίας. Μεταμορφώσεις ενός μύθου [με την Βενετία Κάντσα] (Αλεξάνδρεια: Αθήνα 2007)
• John Dewey, Δημοκρατία και εκπαίδευση. Μια εισαγωγή στη φιλοσοφία της εκπαίδευσης (Ηρόδοτος – υπό έκδοσιν).

Αναφορές

• Φὠτης Τερζάκης. Τροχιές τού αισθητικού. Η ιστορική σύσταση μιας αισθητικής φιλοσοφίας και ο ανθρωπολογικός της ορίζοντας, Futura: Αθήνα 2007, σ. 563-566 ("Για τον Συγγραφέα").