ΒΑΣΙΚΑ ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

(Βασισμένο σε όσα θεωρώ πιο σημαντικά, με μερικές δικές μου προσθήκες, σε εύστοχων επισημάνσεων άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου-με τον οποίο σημειωτέο, δε συμφωνώ σε κάποια άλλα ειδικότερα πολιτικά ζητήματα...)

1. Ποτέ στην ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων της χώρας ο δεύτερος δεν κατάφερε να μην πάρει ούτε ...τους μισούς ψήφους από τον πρώτο και με διαφορά 20 μονάδων!

2. Ποτέ στην ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που (θεωρητικά) διεκδικούσε την διακυβέρνηση δεν υπέστη καθίζηση 12 μονάδων από το ποσοστό του στις προηγούμενες εκλογές.

3. Η ΝΔ, μετά από 4 χρόνια τέτοιας διακυβέρνησης (με έγκλημα στα Τέμπη, με σκάνδαλο υποκλοπών, με απάνθρωπα αυταρχική διαχείριση της "πανδημίας", με -7,4% στην αξία του πραγματικού μισθού, με 26 μήνες διψήφιο πληθωρισμό στα τρόφιμα, με 2.700.000 ανθρώπους σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, με αδιάκοπη αισχροκέρδεια και ανατιμήσεις σε ρεύμα, καύσιμα κοκ) στις χτεσινές εκλογές είχε άνοδο σε σχέση με το 2019 κατά 150.000 ψήφους και πλέον…

3. Ήδη στην πατρίδα μας τα σημάδια του ελλοχεύοντος κινδύνου να μετατραπεί η κρίση σε παρατεταμένο σάπισμα είναι φανερά. Θα ήταν ωστόσο παραίτηση ακριβώς από την διαλεκτική να μην σημειώνει κανείς τις επίσης φανερές δυνατότητες να τραβήξει άλλο δρόμο η Ιστορία...

4. Μια εκλογική νίκη, ακόμα και σαρωτική, εκείνο που αποτυπώνει για τον νικητή ΔΕΝ είναι την δικαίωση της πολιτικής του. Αυτό καθορίζεται αντικειμενικά, μέσα από την αποτίμηση του αν η ζωή του λαού έγινε καλύτερη ή χειρότερη από την άσκηση αυτής της πολιτικής:

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2019 και ο Σαμαράς τον Ιούνη του 2012. Οι εκλογικές τους νίκες δεν έκαναν «καλό» ούτε το 3ο Μνημόνιο του Τσίπρα, ούτε το 2ο Μνημόνιο του Σαμαρά. Αντίστοιχα, η Θάτσερ κέρδιζε εκλογές. Αυτό δεν κάνει τον «θατσερισμό» λιγότερο απεχθή για τα λαικά συμφέροντα.... Ο Ερντογάν πάει για την πολλοστή εκλογική του επικράτηση. Αυτό δεν «δικαιώνει» την φτώχεια για τα λαικά στρώματα στην Τουρκία. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ακόμα και εκλογές όπως του ’33 στη Γερμανία, αλλά εδώ που έχει φτάσει το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης όπως αυτό ορίζεται από τα «τρολ» και τις ομάδες βρωμιάς των διαδικτύων, αυτό θα έδινε αφορμή σε αυτές τις ομάδες βρωμιάς (επίσημες και ανεπίσημες) να επιδιώξουν χυδαίες «παρανοήσεις»....

Μια εκλογική αναμέτρηση στο καπιταλιστικό σύστημα καταγράφει την με κομματικούς όρους γεωμετρία που έχει διαμορφωθεί στο κοινωνικο-πολιτικό εκκρεμές, σε δεδομένες συνθήκες. Η κάλπη, με μια κουβέντα, δεν είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ ούτε για εγκλήματα όπως των Τεμπών, ούτε για τον χαφιεδισμό των υποκλοπών, ούτε για την οικειοθελή “φορολόγηση” των εφοπλιστών την ώρα της λαικής φοροληστείας, ούτε για τα δις στους ολιγάρχες της ενέργειας, ούτε για το ότι ο μισθός δεν φτουράει ούτε για τις 20 πρώτες μέρες του μήνα.

5. Γιατί είχαμε αυτό το αποτέλεσμα χτες; Ας σκεφτούμε: Ακόμα και μετά την νίκη της ΝΔ με 40%, το υπόλοιπο 60% του εκλογικού σώματος προσήλθε στην κάλπη με την βεβαιότητα ότι είχε απέναντί του την χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Σε συνθήκες παλιού δικομματισμού αυτό θα σήμαινε πως ο όποιος αντίπαλος του Μητσοτάκη χτες θα σάρωνε. Ποιά είναι τα στοιχεία που αυτό το δικομματικό «κεκτημένο», το καθεστώς της εναλλαγής, ανατράπηκε άρδην;

Πρώτο, σε αυτή τη ζωή μπορεί στην πολιτική εντός του αστικού πλαισίου να λες ψέματα με όποιο πρόσημο θες, να είσαι αναξιόπιστος με όποιο πρόσημο θες, να είσαι αφερέγγυος με όποιο πρόσημο θες, να είσαι κωλοτούμπας με όποιο πρόσημο θες, και αυτά να γίνονται ανεκτά. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν γίνεται ανεκτό, όταν το διαπράττεις βάζοντάς του μπροστά το πρόσημο της Αριστεράς! Αριστερά δεν είναι «το άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα πιστεύω κι άλλα κάνω», δεν είναι η ανακολουθία, δεν είναι το ψέμα. Είναι η συνέπεια, η ειλικρίνεια, η ευθύτητα, η αξιοπιστία.

Κι ό,τι όλα τα προηγούμενα τα “μαγαρίζει”, αργά ή γρήγορα πληρώνεται.

Κι όποιος προσπαθεί να πουλήσει σαν «αριστερό» το «δεν υπάρχει εναλλακτική» και το «δεν αλλάζει τίποτα», σε όσο περισσότερο κόσμο το έχει περάσει και του το έχει εμπεδώσει

(να η μεγάλη υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα:

η εμπέδωση σε πλατιά στρώματα της καθεστηκυίας προπαγάνδας ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική»),

τόσο περισσότερο το βρίσκει μπροστά του, όπως το βρίσκει στο αλάτι εκείνος που κατουράει τη θάλασσα.

Δεύτερο, χτες ο ΣΥΡΙΖΑ, ως απότοκο της μεγάλης του υπηρεσίας στο σύστημα, δηλαδή της συντηρητικοποίησης πολιτών μέσα από την διάψευση και την απάτη με τα οποία “κέρασε” την ελληνική κοινωνία, έλαβε το δεύτερο λογαριασμό για όσα διέπραξε, όχι μόνο την περίοδο 2019-2023 όταν ψήφιζε το 50% των νόμων της ΝΔ,

αλλά για όσα διέπραξε το 2015-2019....

Τρίτο, στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο, όποιος στην πολιτική έχει να διαλέξει ανάμεσα στο πρωτότυπο και στο αντίγραφο, διαλέγει το πρωτότυπο: Όταν οι Εργατικοί ακολουθούν την πολιτική της Θάτσερ οι Αγγλοι διαλέγουν τους Τόρις.

Όταν οι Ολάντ ακολουθούν την πολιτική των γκωλικών οι Γάλλοι διαλέγουν δεξιούς λιμοκοντόρους. Όταν οι σοσιαλδημοκράτες ακολουθούν την πολιτική των χριστιανοδημοκρατών στη Γερμανία, οι Γερμανοί έχουν 15 χρόνια Μέρκελ κι όταν οι ευρωκομμουνιστές και οι οπορτουνιστές πάνε πακέτο με την σοσιαλδημοκρατία, εξαϋλώνονται..

δ) Μεγάλη προσπάθεια γίνεται από χτες η νέα προσφυγή στις κάλπες σε ένα μήνα να αποδοθεί στην «αναποτελεσματική» απλή αναλογική, που αν πιστέψουμε τους επικριτές της είναι το τρίτο χειρότερο σε αυτή τη ζωή μετά τον δάκο και την μουχρίτσα.

Προσοχή: Απλή αναλογική, αγνή και ανόθευτη (και τέτοια δεν είναι ούτε η χτεσινή), σημαίνει δικαιοσύνη και δημοκρατία. Σημαίνει δηλαδή ότι η ψήφος του ενός μετράει όσο μετράει και η ψήφος του άλλου. Εδώ, όμως, τι συμβαίνει:

Το εμπόδιο για να φτιάξουν κυβέρνηση δεν είναι η απλή αναλογική, αφού τέτοια κυβέρνηση άνετα θα μπορούσε να φτιάξει η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή με ένα κόμμα που στην προηγούμενη 4ετία ψήφισε το70% των νόμων Μητσοτάκη. Εμπόδιο είναι οι μυλόπετρες των κομματικών τακτικών τους. Είναι η διεκδίκηση από τον καθένα για λογαριασμό του όλων των τιμαλφή της κυβερνητικής καρέκλας, για τον μεν, της εικόνας της δήθεν «ανόθευτης αντιπολίτευσης» για τον άλλον.

...Αυτοί που αποκαλούν «δημοκρατία» με το 40% των ψηφισάντων να ελέγχουν το 60% των βουλευτικών εδρών, κι όσοι συμφωνούν μαζί τους, είναι οι ίδιοι που νομοθετούν ότι για να γίνει απεργία πρέπει οι εργαζόμενοι να το έχουν αποφασίσει με το 50 συν1% και μάλιστα όχι ψηφισάντων, αλλά επί των εγγεγραμμένων στα σωματεία!

ε) Η 22η του Μάη αλλά και η επόμενη μέρα των ερχόμενων εκλογών δεν θα αλλάξει ούτε την μακροοικονομική ούτε την μικροοικονομική εικόνα της χώρας:

Το δημόσιο χρέος θα είναι στα 400 δις,

το ιδιωτικό χρέος στα 270 δις,

ο πληθωρισμός στα τρόφιμα στο 15%,

οι πλειστηριασμοί θα καραδοκούν για 700.000 οικογένειες, οι 2.700.000 άνθρωποι θα διαβιούν σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού,

ο μέσος μισθός θα είναι κάτω από τα 1000 ευρώ ακαθάριστα.

Τι θα μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε μια ακραία νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα που ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να αναδείξει με τον αέρα μιας σαρωτικής εκλογικής επικράτησης προπαγανδίζοντας πως είναι «δικαιωμένη» και ξεστομίζοντας για κάθε αντιλαϊκή αθλιότητα που θα διαπράττει το «αυτά θέλει ο λαός, γι’ αυτά μας ψήφισε»;

Το διακύβευμα των επόμενων εκλογών δεν είναι πια “τι κυβέρνηση”,

αλλά “τι αντιπολίτευση”.

Οχι μούφα, αλλά κανονική αντισυστημική-αντινεοταξίτικη αντιπολίτευση.

Για να μπορεί να αντικρούσει όσα έρχονται, για να επιβάλλει ακύρωση μεθοδεύσεων, για να κατακτήσει νίκες μέσα στη ζωή που δεν τελειώνει τις βραδιές των εκλογών, για να ανοίξει δρόμους νέων ελπιδοφόρων αυτή τη φορά κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών...