Στέφανος Κασσελάκης, παρένθετες μητέρες, ελληνοτουρκικά, ρόλος Πάιατ-Τσίπρα CSIS και Ιδρύματος Νιάρχου ...

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
από την προσωπική του ιστοσελίδα, 8 Σεπτεμβρίου 2023

Τις προάλλες μιλούσα με γνωστό μου, διακηρυγμένο οπαδό της ΝΔ. Μου εξηγούσε ότι ο τόπος χρειάζεται μια ισχυρή αντιπολίτευση. «Κι εγώ τη θέλω», μου είπε, «για να ελέγχουν τους δικούς μου από τον κακό τους εαυτό!»

«Και λοιπόν;» τον ρώτησα, κάπως παραξενεμένος από την εισαγωγή του. «Ε», μου λέει, «λέω να πάω την Κυριακή, να ψηφίσω Κασσελάκη για να γίνει πιο δυνατός ο ΣΥΡΙΖΑ».

Ορίστε σε ποιο περαιτέρω χάος οδηγεί την αριστερά και την πολιτική ζωή της χώρας (αν δηλαδή υπάρχει τίποτα από αυτά τα δύο) η δήθεν δημοκρατική «αμερικανιά» της «εκλογής από τη βάση», σε συνδυασμό με την απουσία σοβαρότητας και οποιασδήποτε ηθικής και ιδεολογικής δέσμευσης σε μερίδα τουλάχιστο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο ένα σύμπτωμα της αξιοθρήνητης κατάστασης που βρίσκεται ο δημόσιος βίος της χώρας.

Κάθε μέρα που περνάει έρχονται και καινούρια στοιχεία στο φως γύρω από την εξωφρενική υπόθεση της διεκδίκησης της ηγεσίας του δεύτερου ελληνικού κόμματος από έναν εξ ΗΠΑ ορμώμενο εφοπλιστή που δεν ήταν ούτε καν μέλος του πριν από μερικές μέρες και δεν έχει καμία «ορατή» σχέση με την αριστερά και τις ιδέες της.

Πριν όμως αναφερθώ σε μερικές από αυτές που εκτιμώ ως πολύ σημαντικές, νοιώθω την ανάγκη να απευθύνω ένα ερώτημα στα 30 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που, με επικεφαλής τον Πολάκη και τον γνωστό και ως «εξάδερφο» του Αρχηγού, τον Γιώργο Τσίπρα, υπέγραψαν υπέρ της υποψηφιότητας Κασσελάκη. Το ίδιο ερώτημα απευθύνω βέβαια και στον Αλέξη Τσίπρα που έβαλε τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και τώρα υποδύεται τον Βούδα, παρά τα σοβαρότατα ζητήματα που απειλούν την ενότητα του κόμματός του αλλά και τα σοβαρότατα ερωτήματα που έχουν τεθεί αναφορικά με την «προϋπηρεσία» στη Goldman Sachs και σε πολεμοχαρές ινστιτούτο που συνδέεται με το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τις ιδέες εν τέλει του κ. Κασσελάκη.

Οι πολιτικοί ηγέτες δεν είναι μόνο για τα εύκολα και για τα χειροκροτήματα, δεν είναι μόνο για τον εαυτούλη τους. Έχουν και ευθύνες απέναντι στους ανθρώπους που τους υποστήριξαν ελπίζοντας ότι θα καταφέρουν κι αυτοί να τους στηρίξουν και να τους προστατεύσουν.

Ο φέρελπις υποψήφιος για αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μας έχει πει περίπου τίποτα για το τι σκέφτεται και θέλει να κάνει με τα μεγάλα προβλήματα των εργαζόμενων, των ανέργων, των αγροτών, μιας χώρας που απειλείται η ίδια της η υπόσταση, και εσωτερικά και διεθνώς, δεν μας έχει πει τίποτα για τους πλειστηριασμούς που έρχονται, για την ακρίβεια ή για το ΕΣΥ, για την εξελισσόμενη αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, την Ουκρανία ή το μέλλον της Ευρώπης, έσπευσε όμως, ευθύς εξ αρχής της πολιτικής του παρουσίας να μας ενημερώσει αναλυτικά για τη σεξουαλική του ζωή, κατά τα φαινόμενα αποβλέποντας και στην υπέρ αυτού κινητοποίηση όσων έχουν ανάλογες κλίσεις. Υποστήριξε μάλιστα ότι αυτός ο λόγος, η αποκατάσταση δηλαδή των «αδικιών» που, κατά τη γνώμη του, υφίστανται τα άτομα ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα, εν σχέσει με τα δικαιώματα που απολαμβάνουν στην Αμερική είναι ένας από τους βασικούς λόγους που αποφάσισε να μπει στην πολιτική.

Είναι σοσιαλιστική ιδέα η ενοικίαση γυναικών;

Ο καθένας δικαιούται ασφαλώς να διαχειρίζεται όπως νομίζει τη σεξουαλική ζωή του. Μπορεί να την κρατάει για τον εαυτό του ή μπορεί να την προβάλλει στο πανελλήνιο από τηλεοράσεως. Μεταξύ όμως όσων μας είπε ο κ. Κασσελάκης σχετικά υπάρχει και κάτι πολύ ενδιαφέρον. Μας είπε ότι ο ίδιος και ο φίλος του, επειδή θέλουν λέει να κάνουν παιδί, θα νοικιάσουν ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, μια γυναίκα, και θα τη βάλουν να τους κάνει ένα παιδί. Δεν μας εξήγησε βέβαια γιατί δεν υιοθετούν ένα ορφανό παιδί (δεν θα συζητήσω εδώ τα επιχειρήματα όσων ενδεχομένως αντιτίθενται σε κάθε τέτοια πρακτική). Προφανώς, έμπλεοι της έννοιας της ιδιοκτησίας και του έχειν, όχι του είναι και του δίνω, αντιλαμβάνονται το θέλω ένα παιδί, ως θέλω προπάντων ένα δικό μου παιδί, κατ’ επέκτασιν ένα παιδί για μένα.

Θα νοικιάσουν λοιπόν μια γυναίκα, εκμεταλλευόμενοι τη δική της οικονομική ανάγκη και τη δική τους οικονομική δύναμη, θα τη βάλουν να τους κάνει ένα παιδί, θα αναλάβει και τους έστω περιορισμένους κινδύνους μιας εγκυμοσύνης  και μετά θα πάρουν το παιδί από τη μάνα που το κοιλοπονούσε εννιά μήνες και τη μάνα από το παιδί που μεγάλωνε μέσα της, για να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους. Μια τέτοια σχέση δεν είναι όμως ασφαλώς μια ελεύθερη σχέση, που έχει προκύψει από την ελεύθερη βούληση των συμβαλλομένων. Είναι μια σχέση εκμετάλλευσης του ενός από τον άλλο και βαθειάς ανισότητας, που εγκαθίσταται λόγω μεγάλης ανάγκης της μιας πλευράς και μεγάλης οικονομικής ισχύος της άλλης πλευράς.

Ο κ. Στέφανος με αυτά τα σχέδια ήρθε από την Αμερική για να τεθεί επικεφαλής ενός κόμματος που, αν κάτι τουλάχιστο προβάλλει με ένταση, είναι η αποστροφή προς τις σχέσεις εκμετάλλευσης και ανισότητας. Η ενοικίαση γυναικών, εμπλέκοντας το ίδιο το σώμα και το συναίσθημα της ενοικιαζόμενης, είναι μια μορφή ανισότητας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης, με οικονομικές αιτίες, πιο βαθειά από τα ενυπάρχοντα τέτοια στοιχεία στη μισθωτή εργασία. Είναι δυνατόν να θέλει ένας άνθρωπος να θέλει να ενοικιάζει άλλους και ταυτόχρονα να θέλει να γίνει αρχηγός ενός κόμματος της αριστεράς; Είναι μια τέτοια υποψηφιότητα, άρα και οι απόψεις του, αποδεκτή (αποδεκτές) από την αριστερά.

Αυτό το ερώτημα υποβάλλω στους δύο Τσίπρες, τον Πολάκη και τους λοιπούς υποστηρικτές της υποψηφιότητας Κασσελάκη.

Έθνος, εθνισμός, σεξουαλικότητα και αριστερά

Ένα άλλο πολύ σπουδαίο και πολύ επίκαιρο ζήτημα, που δεν μπορώ όμως να διαπραγματευθώ στα πλαίσια αυτού του άρθρου, είναι βέβαια η θέση που πρέπει να έχουν σήμερα τα ζητήματα της σεξουαλικότητας, αλλά και του έθνους, στην πολιτική των αριστερών κομμάτων και πώς πρέπει να χειρίζονται αυτά τα θέματα. Η αριστερά γεννήθηκε από την ανάγκη να ενώσει τα λαϊκά, αν είναι δυνατόν και τα μεσαία στρώματα, γύρω από μια λογική, ένα σχέδιο κοινωνικής απελευθέρωσης, προόδου όλης της κοινωνίας και του έθνους στα πλαίσια των οποίων δρα. Η λογική του μεγάλου Κεφαλαίου είναι να κατακερματίσει σε διάφορα γκέτο τα λαϊκά, αλλά και τα μεσαία στρώματα, ώστε να επιδοθούν σε διάφορους πολέμους ταυτοτήτων και να μη μπορέσουν ποτέ να συγκροτήσουν σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, μια δύναμη ικανή να αμφισβητήσει την εξουσία του.

Το μεγάλο Κεφάλαιο, που στις μέρες μας είναι απολύτως παγκοσμιοποιημένο, χρειάζεται από τη μια, μια εκφυλισμένη αριστερά που διοικείται από μεσοαστούς και εκφράζει κυρίως το έντονο ενδιαφέρον τους για τα ατομικά τους δικαιώματα όπως τα αντιλαμβάνονται και από την άλλη μια άκρα δεξιά, που εστιάζει την αντιπαράθεσή της με το «σύστημα» αποκλειστικά στα ζητήματα εθνικής και σεξουαλικής ταυτότητας, ώστε και οι δύο μαζί να συγκρούονται μεταξύ τους χωρίς να θέτουν ποτέ σε κίνδυνο την εξουσία του (του μεγάλου διεθνοποιημένου κεφαλαίου δηλαδή) πάνω στην Κοινωνία, στο Λαό και στο Έθνος.

Αυτή είναι η ουσία των πολιτικών συγκρούσεων που βλέπουμε σήμερα σε όλη τη Δύση.

Από πέρυσι ετοιμάστηκε η απόβαση Κασσελάκη

Σύμφωνα με απολύτως έγκυρες πληροφορίες μας, ήδη από τον περασμένο Δεκέμβρη ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ – όχι της τάσης των «προεδρικών» – ενημερώθηκαν από φίλους τους στις ΗΠΑ ότι ο Κασσελάκης ετοιμάζεται να «μετακομίσει» στην Ελλάδα και να «αναλάβει» το κόμμα τους! Οι άνθρωποι θεώρησαν απλώς τρελούς αυτούς που τους ειδοποίησαν. Απεδείχθη όμως εν τέλει και ότι «τρελή» είναι η πραγματικότητα και ότι οι Αμερικανοί οργανώνουν καλά και μεθοδικά τις δουλειές τους.

Μήπως άλλωστε δεν είχαν προβλέψει το 1993, έξι μήνες νωρίτερα, πότε ακριβώς θα έπεφτε η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη;

CSIS: Μηχανισμός παρέμβασης σε άλλες χώρες Με την ευκαιρία της υποψηφιότητας Κασσελάκη φίλος με ενημέρωσε  επίσης για το ποιόν και την προέλευση του CSIS, του Κέντρου με το οποίο συνεργάστηκε (ή και συνεργάζεται ακόμα) ο υποψήφιος ηγέτης του «Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Αναφέρθηκα σε αυτό το κέντρο, μια από τις πολλές εκφράσεις του αμερικανικού «Κόμματος του Πολέμου» και του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος σε προηγούμενα άρθρα εδώ και εδώ.

Το militarist-monitor.org έχει δημοσιεύσει στο παρελθόν ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το ποιος δημιούργησε αυτό το κέντρο και γιατί.

Από τα στοιχεία που περιέχει προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι το Κέντρο είναι δημιούργημα της νεοσυντηρητικής και βαθειά αντικομμουνιστικής αμερικανικής άκρας δεξιάς που επικεντρώνει, όπως λέει το ίδιο, τις προσπάθειές του στα «ζητήματα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην εκτέλεση των παγκοσμίων καθηκόντων τους» (φαίνεται ότι ένα από αυτά τα πολλά «καθήκοντα» είναι και το τι θα απογίνει ο ΣΥΡΙΖΑ!)

Δύο είναι οι κατ’ εξοχήν ειδικότητες του Κέντρου με το οποίο συνεργάσθηκε ο κ. Κασσελάκης:

• Οι «μελέτες διαχείρισης κρίσεων, με μια έμφαση στο πως οι ΗΠΑ πρέπει να διαχειρίζονται κρίσεις σε άλλες χώρες»
• Οι διαφημιστικές καμπάνιες υπέρ της αμερικανικής πολιτικής στα αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ, ενίοτε και με τη χρήση ξεγυρισμένων ψεμμάτων όπως όταν κατηγόρησαν τους αριστερούς αντάρτες για τα εγκλήματα που έκανε η φιλοαμερικανική χούντα της Γουατεμάλας

Πάντως ο ίδιος ο Τίμοθι Σ. Χίλι, τέως πρόεδρος του Πανεπιστημίου Τζορτζτάουν με το οποίο συνδεόταν μέχρι το 1987 το CSIS το έχει χαρακτηρίσει ως «ακαδημαϊκά λιγότερο αξιόπιστο από ότι εμφανίζεται», τις δημοσιεύσεις του ως «επιφανειακές» με ακαδημαϊκά κριτήρια και το ίδιο βασικά μια «συντηρητική μηχανή προπαγάνδας» της αμερικανικής ακροδεξιάς, με αποκορύφωμα τον ρόλο της στην προβολή εντός και εκτός ΗΠΑ της πολεμοχαρούς κυβέρνησης του προέδρου Ρόναλντ Ρήγκαν (του Πολέμου των Άστρων). Η σχέση του Πανεπιστημίου με το CSIS διεκόπη τελικά το 1987 εξαιτίας

Α) του αγώνα του Κέντρου κατά του ελέγχου των εξοπλισμών (μέλος του CSIS ήταν και ο ιδρυτής της Επιτροπής για τον Παρόντα Κίνδυνο, που προσπαθούσε με την κατασκευή πλαστών στοιχείων να αποτρέψει κάθε έλεγχο των πυρηνικών όπλων ελπίζοντας ότι οι ΗΠΑ θα κατάφερναν ένα νικηφόρο πυρηνικό πόλεμο κάποια στιγμή στο μέλλον)

Β) της ταύτισής του CSIS με τις εγκληματικές δραστηριότητες της κυβέρνησης Ρήγκαν στη Νικαράγουα, το Σαλβαδόρ και τη Γουατεμάλα (σκάνδαλο IranContra Gate)

Γ) της υποστήριξης του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική και

Δ) της μαζικής χρηματοδότησής του από τις πολεμικές βιομηχανίες, ώστε να κάνει λόμπινγ και καμπάνιες στα ΜΜΕ υπέρ των πολιτικών που θέλουν και τις συμφέρουν.

Τώρα τι να πω εγώ; Ο Τσίπρας, ο ξάδερφός του και ο Πολάκης θεωρούν την προϋπηρεσία σε ένα τέτοιο κέντρο ως κατάλληλη προετοιμασία για την ηγεσία ενός αριστερού κόμματος;

Πάιατ, CSIS, Νιάρχος και ελληνική εξωτερική πολιτική

Μέχρι τώρα δεν μας έχουν πει – και υποθέτουμε ότι δεν θα μας πουν – ποιος συνέστησε τον Κασσελάκη στον Τσίπρα. Ξέρουμε για τις σχέσεις του Κασσελάκη με τον Διαματάρη, με το Ίδρυμα Νιάρχου, με τη Goldman Sachs, με το CSIS, αλλά πως βρέθηκε ξαφνικά υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί τον επέλεξε ο Τσίπρας; Ένα πράγμα πάντως που ξέρουμε είναι ότι το CSIS ανέλαβε εκτός των άλλων, υπό τη γενική καθοδήγηση του Αμερικανού Πρέσβη Τζέφρι Πάιατ, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να «σιάξει» την ελληνική εξωτερική πολιτική.

Όσοι ασχολούνται με την εξωτερική πολιτική και μελετάνε το θέμα αυτό (κάτι που συνιστώ και στους διάφορους ηγετίσκους όλων των φραξιών του ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν, γιατί έχουν όλοι έντονες και απόλυτες απόψεις, αλλά δεν μελετάνε το θέμα και δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για αυτό) γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «σιάξιμο». Εδώ και δεκαετίες η βασική αμερικανική πολιτική είναι πάγια. Αποβλέπει στη δημιουργία μιας ενιαίας ζώνης αμεριανο-ισραηλινής κυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο υπό την ηγεσία Τουρκίας και Αιγύπτου και για να επιτευχθεί αυτό χρειάζονται παραχωρήσεις ελληνικής κυριαρχίας και διάλυση του κυπριακού κράτους (κυριολεκτικά το γράφω το τελευταίο, όχι ως σχήμα λόγου).

Βέβαια, αν αυτό είναι και παραμένει το κεντρικό στρατηγικό σχέδιο των ΗΠΑ, αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια και εναλλακτικό, που προβλέπει τη χρήση της Ελλάδας και της Κύπρου ως χρήσιμων ηλίθιων για να πιεστεί η ‘Αγκυρα. 

Εξ ου και η σχιζοφρένεια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που τη μια προκαλεί την Τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο άνευ λόγου και ορατού κέρδους, φτάνοντας στα πρόθυρα πολέμου το 2020 και ταυτόχρονα της παραχωρεί όλα τα δικαιώματα στην ΑΟΖ της αν. Μεσογείου εμμέσως, δια της συμφωνίας Δένδια με την Αίγυπτο (που επέβαλλε ο ΥΠΕΞ του Τραμπ Πομπέο), που αναγνώρισε μειωμένη επήρεια στην Κρήτη, άρα καμία στο Καστελόριζο (τα προς ανατολάς όρια των ορισθεισών ΑΟΖ Ελλάδας και Αιγύπτου είναι τα πραγματικά όρια έως τα οποία προβλέπουν οι Αμερικανοί ότι θα αναγνωρίσουν τουρκικά δικαιώματα). Αυτά συμβαίνουν όταν οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες εφαρμόζουν με «μάτια ερμητικά κλειστά» ότι τους λένε Αμερικανοί και Ισραηλινοί, με αντάλλαγμα βεβαίως να τις αφήνουν ήσυχες να κάνουν τις μπάζες τους και να λεηλατούν «εσωτερικά» τη χώρα τους.
Εκτός αυτών, το ίδρυμα Νιάρχου και το CSIS έχουν αναλάβει από κοινού να σιάξουν και την ενημέρωσή μας «εκπαιδεύοντας», σε συνεργασία και με το Αριστοτέλειο, δημοσιογράφους στην πληροφόρηση όπως την καταλαβαίνουν. Για παράδειγμα δείτε εδώ, εδώ και εδώ.

Το γράφουμε για να ξέρουμε ποιον θα ευγνωμονείτε κάθε φορά που βλέπετε/ακούτε τα καταπληκτικά ρεπορτάζ των ελληνικών μέσων για την Ουκρανία και άλλα θέματα.

Ο πολύ πιθανός ρόλος του Πάιατ

Ο Πάιατ είναι ασφαλώς ένας εξαιρετικά δραστήριος διπλωμάτης. Ως πρέσβης στο Κίεβο έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, μαζί με τον αρχηγό της CIA Μπρένερ και τη Βικτώρια Νούλαντ, (διακομματική) αρχάγγελο του πολέμου (και εφευρέτη της πενταμερούς για την Κύπρο), στην ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Γιανουκόβιτς, γεγονός που οδήγησε στον ουκρανικό πόλεμο, κατέστρεψε τις σχέσεις Ευρώπης και Ρωσίας και μας έχει φέρει πιο κοντά στο πυρηνικό και το οικολογικό ολοκαύτωμα της ανθρωπότητας. 

Η Αθήνα δεν προσφερόταν ασφαλώς για τόσο μεγάλες επιτυχίες, παρόλα αυτά ο διπλωμάτης έκανε ότι μπορούσε.

Είχε θαυμάσιες σχέσεις με τον Τσίπρα και με το ίδρυμα Νιάρχου. Και, όπως επανειλημμένα, αλλά όχι εντελώς αδικαιολόγητα έχει καυχηθεί, επί των ημερών του είχαμε τις καλύτερες ελληνοαμερικανικές σχέσεις – δηλαδή καλύτερες και από την εποχή του Πιουριφόι...

Η συνέχεια επί της οθόνης