Όταν ρώτησαν κάποτε τον πατέρα της Θεωρίας των Κατηγοριών, τον σπουδαίο πολωνο-αμερικανό μαθηματικό Samuel Eilenberg, αν υπάρχει σύγχρονος Έλληνας μαθηµατικός στο μέγεθος ενός Ευκλείδη ή Αρχιµήδη, εκείνος απάντησε αμέσως χωρίς να το σκεφτεί:
«Φυσικά, ο ‘‘Πάπα’’!» (Χρήστος Παπακυριακόπουλος).
Τα πρώτα χρόνια του:
Ο Χρήστος Παπακυριακόπουλος γεννιέται στις 29 Ιουνίου 1914 στο Χαλάνδρι της Αθήνας ως ο μεγαλύτερος από τους δύο γιους ενός ευκατάστατου υφασματέμπορου με καταγωγή από την Τρίπολη.
Ο μικρός Χρήστος μεγαλώνει με τις ανέσεις του μεγαλοαστικού αθηναϊκού περιβάλλοντος, έχοντας μάλιστα όχι μία, αλλά δύο προσωπικές γκουβερνάντες, μια Γερμανίδα και μια Αγγλίδα.
Τις πρώτες ριπές της διάνοιάς του τις φανέρωσε ήδη από τα σχολικά του χρόνια στο Βαρβάκειο, όπου ήταν σταθερά ο πρώτος στην τάξη, ένα πανέξυπνο και επιμελές παιδί που διακρινόταν σε όλα τα μαθήματα.
Στη συνέχεια ως νεαρός σπουδαστής θα έχει την τύχη να συναντήσει στο Μετσόβιο τον φωτισμένο καθηγητή μαθηματικών Νικόλαο Κρητικό, ο οποίος αναγνώρισε τη μαθηματική του ιδιοφυΐα και τον έπεισε να μετεγγραφεί στη Φυσικοµαθηµατική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, παρά το γεγονός ότι έχει ήδη ολοκληρώσει δύο χρόνια φοίτησης.
Με πτυχίο μαθηματικού βγήκε ο Χρήστος από το πανεπιστήμιο το 1938 και ο Κρητικός τον παίρνει αμέσως βοηθό του. Στον πόλεμο του 1940 κατατάσσεται στον ελληνικό στρατό και τραβά για το αλβανικό μέτωπο.
Μετά τον πόλεμο συνέχισε με το διδακτορικό του.
Παρά τις μεγαλοαστικές του καταβολές, ο Παπακυριακόπουλος ήταν κομμουνιστής και συμμετείχε μάλιστα στην οργάνωση του ΕΑΜ Πολυτεχνείου.
Μέρος πήρε επίσης και στην άοπλη διαδήλωση της 3ης Δεκεμβρίου 1944 με το ΕΑΜ, εκεί στο ξέσπασμα των Δεκεμβριανών.
Ως πνεύμα ήταν πάντοτε προοδευτικό, είχε ψηφίσει το 1935 στο δημοψήφισμα κατά της βασιλικής παλινόρθωσης.
Η ζωή του θα άλλαζε ριζικά έπειτα από κείνες τις συμπλοκές που έλαβαν χώρα στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1944-Ιανουάριο του 1945.
Ως μέλος του ΕΑΜ, παίρνει μετά την ήττα τα βουνά με τους άλλους αντάρτες.
Ο Παπακυριακόπουλος επέστρεψε στην Αθήνα μόνο μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας τον Φεβρουάριο του 1945, όταν και έμαθε πως ο νονός του και υπουργός Εσωτερικών τον έψαχνε εδώ και καιρό για να τον διορίσει δήμαρχο Χαλανδρίου!
Δεν δέχτηκε και επέστρεψε στη θέση του στο πανεπιστήμιο.
Τώρα όμως ήταν στιγματισμένος κομμουνιστής και το κλίμα ήταν τουλάχιστον εχθρικό γι’ αυτόν στο ακαδημαϊκό κατεστημένο. Περνά τα δύο επόμενα χρόνια κλεισμένος στο σπίτι του στο Χαλάνδρι πάνω στα χαρτιά του.
Φεύγει για την Αμερική, για το Πρίνστον όπου διαπρέπει στην έρευνα.
Οι τόσοι θρύλοι του Πρίνστον που αφορούν τον ιδιαίτερο αυτό Έλληνα μας λένε πως ακόμα κι όταν πήγαινε για τον καφέ του στην αίθουσα των καθηγητών, καθόταν πάντα παράμερα σε μια γωνιά και έκανε τα πάντα για να αποθαρρύνει τις ανούσιες συζητήσεις.
Ερημίτης, πέρασε 25 ολόκληρα χρόνια στις ΗΠΑ σε κείνο το καμαράκι του ξενοδοχείου που πρωτοκατέλυσε, διατηρώντας τα λιγοστά υπάρχοντά του στη βαλίτσα της μετανάστευσης.
Όλοι πάντως αναγνώρισαν ποιος ήταν το 1964, όταν του απονεμήθηκε η ύψιστη μαθηματική διάκριση του κόσμου για αξιοσημείωτες ανακαλύψεις στη γεωμετρία (Βραβείο Βέµπλεν), η οποία δινόταν μάλιστα για πρώτη φορά!
Ως στυλοβάτης της γεωμετρικής τοπολογίας και πρωτοπόρος των μαθηματικών πέρασε αυτά τα 25 σπαρτιάτικα χρόνια στο Πρίνστον, μαλώνοντας συχνά με τις πρυτανικές αρχές καθώς δεν ήθελε καμία ακαδημαϊκή εξέλιξη!
Η πρόοδος του ερευνητικού του έργου, και ειδικά η εργασία του «Για τα πέρατα των κομβικών ομάδων» (1955), μελετήθηκαν εξονυχιστικά.
Το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον τον τίμησε σε ειδική τελετή το 1976 και δημοσίευσε τόσο τα μαθηματικά άπαντά του όσο και κάποιες έρευνες που δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας.
Πέθανε από καρκίνο στην Αμερική, 29 Ιουνίου του 1976, χωρίς να επιστρέψει ποτέ στην Ελλάδα.
Εν τω μεταξύ μετά την δικτατορία των Συνταγματαρχών του είχε αποδοθεί ξανά η ελληνική υπηκοότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.