Η Εταιρεία Κρητικών Σπουδών, Ίδρυμα Καψωμένου, καλεί όλους τους Πολιτιστικούς Συλλόγους να πάρουν θέση για το Νομοσχέδιο γάμου ομοφυλοφίλων

 Η άποψη των Πολιτιστικών Συλλόγων

Συμμετοχή στη Δημόσια Διαβούλευση για το Νομοσχέδιο

που αφορά στο γάμο των ομοφυλοφίλων

Προς το Προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων

E-mail: presdent@parliament.gr 

*Αγαπητοί Φίλοι και Μέλη της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών,

Συμμετέχοντας στη δημόσια διαβούλευση για το Νομοσχέδιο περί γάμου ομοφυλοφίλων, προτείνομε το συνημμένο κείμενο ως βάση προβληματισμού. Τελικός προορισμός του είναι το Προεδρείο της Βουλής, όπου μπορεί ο καθένας μας, εάν συμφωνεί, να το στείλει και προσωπικά στο E-mail της Βουλής

Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι που υπογράφομε το παρόν κείμενο, καταθέτομε

την άποψή μας ως συμβολή στη δημόσια διαβούλευση για το Σχέδιο Νόμου

που αφορά το γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, όπως έχομε δικαίωμα και

καθήκον, όταν πρόκειται για τον πολιτισμό τον οποίο έχομε ταχθεί

καταστατικά να υπερασπιζόμαστε και να καλλιεργούμε για χάρη των

μελλοντικών γενεών. Ο πολιτισμός δεν αφορά μια περιορισμένη περιοχή της

ανθρώπινης δραστηριότητας. Περιλαμβάνει και ιεραρχεί όλες τις εκφράσεις

της υλικής και πνευματικής ζωής μιας ανθρώπινης κοινωνίας σ’ ένα

οργανωμένο σύστημα. Έτσι, δημιουργεί μια κοινωνική σφαίρα γύρω από τον

άνθρωπο, η οποία είναι τόσο απαραίτητη για την ύπαρξη κοινωνικής ζωής

όσο απαραίτητη είναι η βιόσφαιρα για την ύπαρξη οργανικής ζωής.

Συνεπώς, όποιος επιχειρεί να αποδομήσει έναν πολιτισμό, υπονομεύει, στη

διάσταση του μέλλοντος, την επιβίωση του λαού και του έθνους που αντλεί τη

συνείδηση της ταυτότητάς του και το λόγο ύπαρξής του από τις αρχές και τις

αξίες αυτού του πολιτισμού. Και καμιά εθνική ή υπερεθνική εξουσία ή

αντιπροσωπευτική αρχή, που είναι εξ ορισμού περιορισμένης θητείας ή

εξουσιοδότησης, δεν έχει δικαίωμα να αποδομήσει έναν πολιτισμό που

χρειάστηκε εκατονταετίες ή χιλιετίες για να συγκροτηθεί σε ένα βιώσιμο

σύστημα ισορροπίας. Για να προστατεύει το απαραβίαστο των αρχών και

αξιών του αντίστοιχου πολιτισμού θεσπίστηκε σε κάθε δημοκρατική χώρα ο

θεσμός του Συντάγματος. Και εγγυητές για την τήρησή του ορίστηκαν οι

πολίτες της χώρας.

Ως πολίτες αυτής της χώρας έχομε την πρόθεση και την υποχρέωση να

διαφωτίσομε την κοινή γνώμη, τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους μας και

το νομοθετικό σώμα για τις οντολογικές διαστάσεις του υπό διαβούλευση

ζητήματος, ώστε οι όποιες αποφάσεις να ληφθούν με πλήρη γνώση όλων των

παραμέτρων του προβλήματος και των ευρύτερων συνεπειών που θα έχουν

για το μέλλον του λαού μας και του τόπου μας οι όποιες επιλογές.

Διευκρινίζομε προκαταρκτικά ότι στο δημόσιο αυτόν διάλογο δεν έχει θέση η

όποια άποψη μπορεί να έχει ο καθένας απέναντι στη συγκεκριμένη

παρέκκλιση, πόσο μάλλον απέναντι στους ανθρώπους που θέλουν να

ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Θεμελιώδης αρχή του διαχρονικού

πολιτισμού μας είναι η συνύπαρξη και ισορροπία των αντιθέσεων, που θα πει,

η ανοχή του διαφορετικού σε όλα τα επίπεδα ως αυτονόητη συνθήκη της

συλλογικής ζωής (και διόλου η στείρα μονοχρωμία και μονοφωνία, που

μεταβάλλουν την κοινωνία σε άμορφη και αδρανή μάζα και

απανθρωποποιούν τον άνθρωπο). Η αρχή αυτή στην ελληνορθόδοξη

πνευματική μας παράδοση εξειδικεύεται στην «κατ’ επιείκειαν και κατά

παραχώρησιν» αντιμετώπιση κάθε παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς, με την

κατανόηση, τη διακριτικότητα και το σεβασμό που δικαιούται κάθε

συνάνθρωπος ιδιάζουσας και ευάλωτης ψυχολογίας. Και ασφαλώς, με

παροχή προστασίας απέναντι σε ενδεχόμενες βίαιες εκδηλώσεις

αποδοκιμασίας. Ως προς αυτό δεν υφίσταται πεδίο διαφωνίας.

Το πρόβλημα προκύπτει όταν η βούληση του νομοθετικού σώματος

αποκλίνει ριζικά από το πνεύμα του πολιτισμού τον οποίο έχει συνταγματική

υποχρέωση να σέβεται και να εξειδικεύει με το νομοθετικό έργο. Και όχι να

σπεύδει να θεσμοθετήσει τον γάμο των ομοφυλοφίλων και να κατοχυρώσει

την τεκνοθεσία και τα κληρονομικά δικαιώματα, ώστε να εξισωθεί πλήρως με

το θεσμό της οικογένειας, ανατρέποντας την ισορροπία που έχει ήδη

επιτευχθεί σε κοινωνικό και σε νομοθετικό επίπεδο. Εννοούμε το ιδιωτικού

δικαίου «Σύμφωνο συμβίωσης», που καλύπτει επαρκώς την κοινωνική

πλευρά του προβλήματος· και το οποίο θα μπορούσε να ενισχυθεί, σε

περιπτώσεις που οι ενδιαφερόμενοι θα το έκριναν αναγκαίο, με πρόσθετες

μεταξύ τους συμβολαιογραφικές πράξεις που να κατοχυρώνουν

αποτελεσματικότερα τα όποια ειδικά αιτήματα.

Αντ’ αυτού και χωρίς να συντρέχουν λόγοι επείγουσας ανάγκης, έχει ήδη

κατατεθεί στην ελληνική Βουλή, για να ψηφισθεί με συνοπτικές διαδικασίες,

ένα νομοσχέδιο, που αντιμετωπίζει με παιδική αφέλεια το θεμελιώδες

πρόβλημα του Φύλου, το οποίο μέσα στην ιστορία των ανθρώπινων

πολιτισμών αποτέλεσε διαχρονικά κεντρικό πρόβλημα της Οντολογίας, της

Ανθρωπολογίας και της Ηθικής Φιλοσοφίας. Και όπως το είπε ο μεγάλος μας

ποιητής Άγγελος Σικελιανός, αποτελεί “το κέντρο βάρους όλου μας του

υπαρκτικού μυστηρίου”, μέσα στο οποίο, είτε το ξέρουμε είτε όχι, “ζούμε όλοι

και κινούμεθα και εσμέν”». Και γι’ αυτό, μια βίαιη ανατροπή στους αξιακούς

κώδικες που ορίζουν τη σεξουαλική ηθική μιας κοινωνίας, έχει ισχυρό

αντίχτυπο στην ψυχική ισορροπία των μελών της και παράγει απροσδόκητες

αντιδράσεις προς αυτήν ή την άλλη κατεύθυνση.

Κατά την τρέχουσα συζήτηση του Νομοσχεδίου, πρέπει να ληφθεί σοβαρά

υπ’ όψιν ένα δεδομένο, που επηρεάζει ουσιαστικά τις αποφάσεις που θα

ληφθούν. Όπως είναι παγκοίνως γνωστό, τα ΜΜΕ προβάλλουν συστηματικά

τα τελευταία χρόνια τη συγκεκριμένη σεξουαλική παρέκκλιση ως ένδειξη

πολιτιστικής προόδου και την επιλογή της ως στοιχείο πνευματικής και ηθικής

ανωτερότητας· και ορισμένοι σπεύδουν να υποδυθούν αυτό το ρόλο και να

προβάλουν τον εαυτό τους ως πρότυπο προς μίμηση· και συνεπώς, το γάμο

των ομοφυλοφίλων ως κοινωνικό ιδεώδες προς επίτευξη.

Με αυτά τα συμφραζόμενα, η Βουλή εμφανίζεται ωσάν να έρχεται να

αναγνωρίσει επίσημα και να κατοχυρώσει νομοθετικά την προτεραιότητα

αυτής της παρά φύσιν επιλογής έναντι του κατά φύσιν γάμου μεταξύ

ετεροφύλων. Και έτσι φαίνεται να ιεροσυλεί ανεπίγνωστα πάνω στο ιερότερο

σύμβολο των ανθρώπινων πολιτισμών, την αρχετυπική πρωτοεικόνα της

Μητρότητας, την πάνσεπτη μορφή της Θεάς-Μάνας, που από τα προϊστορικά

χρόνια καθαγίασαν κάτω από διάφορα ονόματα (από τη Γαία ως την

Θεοτόκο), οι θρησκευτικοί μύθοι των λαών.

Σε κάθε υγιή πολιτισμό το πρότυπο του υγιούς τόσο στην οργανική όσο και

στην κοινωνική ζωή είναι η φύση. Ένας ζωικός οργανισμός κρίνεται υγιής αν

λειτουργεί σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Όταν παύει να λειτουργεί

φυσιολογικά είναι άρρωστος, απαιτεί θεραπεία. Το ανάλογο ισχύει στο

πνευματικό πεδίο. Το κατά φύσιν παρέχει το πρότυπο του ορθού τόσο στο

πεδίο των φυσικών επιστημών όσο και στο πεδίο των επιστημών του

ανθρώπου. Ιδιαίτερα στον ελληνικό παραδοσιακό πολιτισμό η φύση αποτελεί

το πρότυπο και το μέτρο για όλες τις αξίες. Κατεξοχήν διακριτικό του

ελληνικού πολιτισμού, λόγιου και λαϊκού, είναι η σχέση αντιστοιχίας και

αρμονίας των κοινωνικών προς τις φυσικές αξίες. Αντίθετα, η παρέκκλιση από

το φυσιολογικό, δηλ. το «παρά φύσιν» είναι το ασφαλέστερο κριτήριο του

νοσηρού.

Στη θεωρία του πολιτισμού, η αντίθεση προς το «κατά φύσιν ζειν» αποτελεί το

σήμα κατατεθέν της παρακμής, το ασφαλέστερο σύμπτωμα ότι ένας

πολιτισμός δεν έχει να προσφέρει τίποτε βιώσιμο, μια προοπτική για το

μέλλον του ανθρώπου. Και η επικράτηση της τάσης του «παρά φύσιν ζειν»

αποτελεί τυπική ένδειξη ότι η κατάρρευση αυτού του πολιτισμού έχει αρχίσει.

Η ιστορία της ανθρωπότητας μας παρέχει πολλά τέτοια παραδείγματα.

Ενδεικτικά σημειώνομε τα πιο χαρακτηριστικά: ένα μυθικό, τα Σόδομα και τα

Γόμορα της Παλαιάς Διαθήκης, που καταστράφηκαν εξ αιτίας της ακραίας

παρέκκλισης από το «κατά φύσιν ζειν» στο πεδίο της σεξουαλικής ζωής

(ανάλογη περίπτωση στο πεδίο της επικοινωνίας, Ο Πύργος της Βαβέλ, που

κατέρρευσε εξ αιτίας της αδυναμίας συνεννόησης: κάτι αντίστοιχο του

σημερινού «πολυπολιτισμού»)· – και ένα ιστορικό παράδειγμα, τη ρωμαϊκή

αυτοκρατορία, που στην ύστατη φάση της παρακμής, πριν από την οριστική

της κατάρρευση (πρβλ. το καβαφικό ποίημα «Περιμένοντας τους

βαρβάρους»), ανέδειξε σε ύψιστη θεότητα τον θεό Ερμαφρόδιτο, σύμβολο της

στείρας και ακόρεστης σεξουαλικότητας. Τα αντιθετικά ζεύγη: γονιμότητα =

Ζωή vs στειρότητα = Θάνατος αποτελούν κριτήριο ταξινόμησης των

πολιτισμικών συστημάτων.

Ύστερα από ενδεχόμενη ψήφιση του νομοσχεδίου, ο πολιτισμός της

ελληνικής Βουλής κινδυνεύει να ταξινομηθεί στον αντίθετο πόλο του

πολιτισμού των Ελλήνων. Από την κατηγορία των πολιτισμών της

γονιμότητας και της ζωής να μεταταγεί στους πολιτισμούς της στειρότητας και

του θανάτου.

Αρνούμαστε να πιστέψομε ότι στη χώρα του αρχαιότερου και μακροβιότερου

ζώντος διαχρονικού πολιτισμού, που ανέδειξε τη χαρά της ζωής και την

ευδαιμονία του έρωτα «σε μέγα καλό και πρώτο», αυτό το φλάμπουρο θα

επέλεγαν να σηκώσουν οι σημερινοί πολιτικοί του εκπρόσωποι: να

διακηρύξουν σε όλη την υφήλιο, που πίστεψε άλλοτε και επένδυσε ελπίδες

στον ελληνικό πολιτισμό, πως ήρθε η ώρα να δώσομε τέλος στο ανθρώπινο

είδος!

Με δεδομένη την οξύτητα του δημογραφικού προβλήματος στην πατρίδα

μας – εδώ κι αν συντρέχει λόγος επείγουσας ανάγκης! – κάνομε ύστατη

έκκληση προς το Ελληνικό Κοινοβούλιο να αποσύρει το υπό συζήτηση

Νομοσχέδιο για το γάμο των ομοφυλοφίλων και στη θέση του να ψηφίσει

γενναία μέτρα για την υποστήριξη των κατά φύσιν γάμων και της αύξησης των

γεννήσεων (και όχι να δημιουργήσει κίνητρα για το διεθνές εμπόριο βρεφών).

Υ.Γ. Έχομε κι εμείς μια επείγουσα ανάγκη, να καμαρώνουμε για τους

εκπροσώπους μας – και όχι το αντίθετο.