Μαντινάδες μου, λογιών λογιών. (Κ.Ντ.)

Άντρας θα πεί νά ΄χεις καρδιά, λόγο, τιμή και τρόπους.

Να έχεις μπέσα στη φιλιά, και να τιμάς τσ΄ανθρώπους.

Γυναίκα αυτή που μας γεννά, κι άλλη που μάς πεθαίνει.

Λέξη με πόνο και χαρά μέσα στο νού γραμμένη!

Εκειά που τρέχουν τα νερά, βγαίνουνε πρασινάδες.

Οι μερακλίδικες καρδιές, φτιάχνουν τσι μαντινάδες.

Δεν είναι λόγια η Λευτεριά, στιχάκια του αέρα.

Είναι αξία μιας ζωής και πράξη κάθε μέρα!

(την έγραψα την περίοδο αντίστασης κατά του κορονοφασισμού)

Πέλαγος είσαι κι ουρανός, ήλιος, βροχή κι αέρας.

Το γλυκοχάραμα τσ΄αυγής κι όλο το φως τση μέρας!

Αστροφεγγιά τση σκέψης μου, φεγγάρι τ΄ουρανού μου,

του λογισμού παρηγοριά και ροδαυγή του νού μου!

Χαρώ σε ΄κεί που κάθεσαι, και ροδοκοκκινίζεις!

Ρόδα και τριαντάφυλλα απάνω μου σκορπίζεις.

Όσο κι αν μπόρα το χτυπά κι άνεμος το τσακίζει,

πάντα θα βρίσκει τ΄ όνειρο θάλασσα ν΄αρμενίζει.

Κείνους που λίγα κλέβουνε, στη φυλακή τσι κλειούνε

Μα όσους κλέβουν τα πολλά, νόμιμα τσι τιμούνε.

Σε πάγο είναι η ψυχή κι η σκέψη σε καμίνι

σαν έχει δίχως σύντροφο η καρδιά τ΄ανθρώπου μείνει.

Η Κρήτη απού γεννήθηκες, θεών πατέρα Δία,

σ΄ό,τι ομορφαίνει τη ζωή, δίνει μεγάλη αξία.

Κλείνω με μια σαρκαστική "μοδάτων" γεμάτων με τατουάζ ή σκουλαρίκια σε ...χείλη, μύτες, γλώσσες κλπ.

Είχαν παλιά οι κανίβαλοι τατού και σκουλαρίκια,

μα κι οι "μοδάτοι" σήμερα, ίδια μασκαραλίκια...

Κώστας Σ. Ντουντουλάκης