Η χώρα μου... (ποίημα του Αριστ. Βαλαωρίτη)

Η χώρα μου 
δεν είναι πια η χώρα των ποιητών
Αλλά όπως η Κιμερία
"βουτηγμένη στο σκοτάδι
και στην απουσία"
Την κατοικούνε 
ανάποδα και τετράποδα
κι' εντός κοκόρου γνώση
Μ' εν τρίτον οφθαλμού
κι εν όγδοον χιλιοστό αυτιού
Στόμα τρίγωνο καρδιά στον αφαλό
και τα μαλλιά σαν χόρτα ξεραμένα
Αντίς για μάτια τα θηλυκά
φοράνε βέρες
κι' αντίς για γλώσσα
μια σαύρα ζωντανή
Ντουλαποκλειδωμένες
κρύβουν την ουρά τους
ντροπαλά κάτω απ' τα σκέλια
και δρέπουν τους καρπούς
της μελαγχολικής τους
κλωστοϋφαντουργίας."

Η χώρα μου δεν είναι πια
η χώρα των ποιητών
Η σκευωρία του εγώ
και η συνωμοσία του
"ποιος είσαι σύ"
Διαιρούν τους άχρηστους
και τους ανύπαρκτους
σε δυο αντίπαλες φατρίες
Εξίσου υπεύθυνοι
και οι δυο για το όνειδος
και για την αθυροστομία
την παρωδία των θεών και των θνητών
τον μέγα εξευτελισμό
Και δια της βίας
το έλα εδώ εσύ αντιρρησία
Υπόγραψε τούτο το χαρτί
κι' αυτή τη συμφωνία
Και μια δήλωση παραίτησης
από τα νύχια ως την κορφή
Και κάτσε ήσυχα
γιατί θα στην αστράψουμε
Μια καρπαζιά σε άπταιστο
βλαχοβαλκανική."

"Η χώρα μου δεν είναι πια
η χώρα των ποιητών
Αλλά το μνήμα
της αμνημοσύνης
και του ωραίου ο βόθρος
Της φτώχειας και της αβουλίας
ο άγριος τοκετός
Η χώρα μου δεν είναι πια
η χώρα κ α ν ε ν ό ς."
Νάνος Βαλαωρίτης