Ο Ιούλιος Καίσαρ στο βιβλίο του «Περί του Γαλατικού Πολέμου», ένα βιβλίο με την μορφή των απομνημονευμάτων μας δίδει τις ακόλουθες πληροφορίες : ότι οι θρησκευτικές τελετέςτων Κελτών και των Γαλατών ήσαν ίδιες με τις Ελληνικές, ενώ στην γλώσσα όπου έψελναν οι Δρυΐδες ήτο επίσης η Ελληνική.. Αλλά και οι αξιωματικοί του συνεννοούντο με τους ιερείς των Κελτών, τους Δρυΐδες, ομιλούντες την Ελληνική. :
Η Κελτίνη ήταν κόρη του Βρεττανού. Επιστρέφοντας ο Ηρακλής από τον άθλο του μαζί με τα βόδια του Γηρυόνη, έπεσε στην παγίδα της Κελτίνης, η οποία έκρυψε την αγέλη των βοδιών και υποσχέθηκε στον ήρωα να του τα επιστρέψει μόνο αν αυτός δεχόταν να έχει μια σεξουαλική επαφή μαζί της. Ο Ηρακλής δέχθηκε επειδή ήθελε τα βόδια γρήγορα, αλλά και επειδή η Κελτίνη ήταν όμορφη. Με τον τρόπο αυτό ο Ηρακλής έγινε πατέρας του Κελτού, που έδωσε το όνομά του στους Κέλτες.
Η Βικιπαίδεια γράφει επίσης: Οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς ονομάζουν την Νήσο (της Ιρλανδίας) με το όνομα «ΙΕΡΝΗ» (Ιέρνη). Τούτο το συναντούμε στα Αργοναυτικά στον Αριστοτέλη και στον Στράβωνα. Στα Ελληνικά ΙΕΡΝΗ σημαίνει Ιερά Νήσος.
Η Βικιπαίδεια γράφει επίσης: Οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς ονομάζουν την Νήσο (της Ιρλανδίας) με το όνομα «ΙΕΡΝΗ» (Ιέρνη). Τούτο το συναντούμε στα Αργοναυτικά στον Αριστοτέλη και στον Στράβωνα. Στα Ελληνικά ΙΕΡΝΗ σημαίνει Ιερά Νήσος.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης την ονομάζει «Νήσο της Ίριδος». Η Ίριδα ήταν Θεά Αγγελιοφόρος του Δία και της Ήρας.
Στο ιρλανδικό βιβλίο Leadharcadhal αναφέρεται ότι «περί το 1240 π.Χ. έφθασαν στο νησί της κόρης τους της Ίριδος, ο Θαύμας, Θεός του Πόντου και η Ηλέκτρα κόρη του Άτλαντα και της Πλειόνης». Δηλαδή είτε το ένα είτε το άλλο, η ονομασία του νησιού σχετίζεται με την Ελλάδα. Στο βιβλίο του Τζιράλτους ντε Μπάρι (History and Topography of Irland) αναφέρεται: «Αργότερα ο Έλληνας πρίγκιπας Παρθόλος έφθασε στο Νησί συνοδευόμενος από 24 ζεύγη Ελλήνων, μεταξύ των οποίων και οι τρεις υιοί του με τις συζύγους τους αποβιβάστηκαν στον κόλπο Κένμαρ και εγκατασταθήκαν στην περιοχή του Δουβλίνου. Σε τριακόσια χρόνια έγιναν πέντε χιλιάδες. Από επιδημία οι περισσότεροι πέθαναν και τάφηκαν σε ομαδικό τάφο (τύμβο) στο Tallaght έξω από το Δουβλίνο».
Μετά τον Τρωικό Πόλεμο, όπως γράφουν ο Φ. Ζιρώ και Ζ. Ροθ στο βιβλίο τους «Γενική Μυθολογία», έφθασαν στο Νησί οι Thuta de Danan (Έλληνες Δαναοί) άνθρωποι Θείας καταγωγής με ρομφαίες και δόρατα καθώς και την «πέτρα της μοίρας» που έφεραν από το Σπήλαιο του Διός, στο όρος Ίδη της Κρήτης, όπου ο Βασιλιάς Μίνωας ο Α’ αγρυπνούσε κάθε εννιά χρόνια, περιμένοντας την επιφοίτηση του προγόνου του, του Διός, για να νομοθετήσει και να κυβερνά σωστά το λαό του.
Αργότερα οι Βασιλείς της Νήσου κάθονταν πάνω σ’ αυτήν την «πέτρα» περιμένοντας τη Θεία έμπνευση. Οι Δαναοί στην αρχή συγκρούστηκαν με τους Γίγαντες, τους Φορμόρους, που ήσαν και αυτοί θεϊκής καταγωγής, μετά όμως συμβίωσαν.
Στη συλλογή «Αρχαίες Ιρλανδικές Ιστορίες» αναφέρεται ότι οι Δαναοί που ζούσαν στα βόρεια νησιά έγιναν οι σοφότεροι της ανθρωπότητος. Έκτισαν τέσσερις πόλεις: τη Φαλιά, τη Γοριά, τη Μυριά και την Φιδιά.
Στην περιοχή Αράν της Β. Ιρλανδίας διασώζονται κυκλώπεια τείχη που τα κατασκεύασαν οι άνθρωποι της θάλασσας, οι Έλληνες Γίγαντες. Τα ίδια περίπου αναφέρονται και στο βιβλίο των Επιδρομών του Λεβάρ Γαβχάλα.
Οι Ιρλανδοί καυχώνται ότι είναι απόγονοι των Κελτών που έφθασαν στη Νήσο τον τρίτο π.Χ. αιώνα.
Να μη διαφεύγει της προσοχής μας ότι οι Κέλτες είναι ελληνογενείς. Το όνομά τους το πήραν είτε από τον προγεννήτωρά τους, τον Κέλτο (Κέλτος), γιο του Ηρακλή και της Κελτίνης κόρης του βασιλιά Βρεττανού (Βρεττανός (μυθολογία)) της Βρεττάνης στη Βόρεια Γαλλία, είτε από τους Κέλητες ίππους των Αρχαίων Ελλήνων. Κέλητες ίπποι είναι τα γρήγορα και δυνατά άλογα. Οι Κέλτες εθεωρούντο πολύ καλοί πολεμιστές.
Μετά εγκαταστάθηκαν στο Νησί οι Πικτοί από την Καλληδονία (Σκωτία) και την Ουαλία. Σχεδόν όλοι οι Καλληδόνες ήσαν Έλληνες. Οι σημερινοί Ιρλανδοί είναι απόγονοι όλων όσων αναφέρθηκαν.
Το 430 μ.Χ. επισκέφθηκε το Νησί ο Επίσκοπος Πατρίκιος ορμώμενος από την Σκωτία και δίδαξε το Χριστιανισμό.
- Πηγή: το άρθρο που έγραψε ο φυσιογνώστης Ρένος Θ. Κυριακίδης, με τον τίτλο «Οι αρχαίοι Έλληνες στην Ιρλανδία», από το περιοδικό «Ενατενίσεις», έκδοση της Ιεράς Βασιλικής και Σταυροπηγιακής Μονής της Παναγίας του Κύκκου (στην Κύπρο), τεύχος 4, σελ. 74-77.
Όπως και οι θεοί τους είχαν ίδιες ή παραφθαρμένες ονομασίες ελληνικές, όπως Diis Pater – Δευς [Ζευς] Πατέρας.
Η ελληνική μυθολογία μας αναφέρει ότι όταν ο Ηρακλής εξεστράτευσε στην Δύση, ερωτεύθηκε την Γαλάτεια, μια νύμφη όπου μαζί της απέκτησε δυο υιούς τον Κέλτη και τον Γαλάτη. Όπου από αυτά τα δυο παιδιά του προήλθαν οι Κέλτες και οι Γαλάτες.
Πρώτα στην Ιρλανδία και μετά την Βρεττανία.
Στην Ιρλανδία οι κέλτικες παραδόσεις και οι ελληνικότητες δεν εχάθησαν ποτέ. Όπου αυτό φαίνεται και από την Κέλτικη μυθολογία, και πρώτοι ήσαν οι Δαναοί και μετά οι Μιλήσιοι.
Αναφέρει : «Μετά την δεύτερη μάχη του Μάγκ Τουρέδ [ετυμολογία αγγλικών λέξεων], οι Δαναοί [οι Δαναοί αναφέρονται στα Ομηρικά Έπη, όπου είναι η άλλη ονομασία των Αχαιών Ελλήνων] εκυβέρνησαν την Ιρλανδία μέχρι τον ερχομό των Μιλησίων, υιών του Μιλήτου [Η Μίλητος ήτο αποικία των Αθηναίων]».
Ο Ιρλανδικός μύθος αναφέρει ότι η φυλή αυτή κατήγετο από θείους προγόνους.
Συνεχίζει : Ήτο Πέμπτη, Πρωτομαγιά και 17η ημέρα της Σελήνης [σεληνιακό ημερολόγιο], όταν οι Μιλήσιοι έφθασαν στην Ιρλανδία. Πρωτομαγιά αποβιβάσθηκαν και ο Παρθάλων στα νησιά.
Ο Ιρλανδικός μύθος αναφέρει ότι ο Βασιλέας Παρθάλων, ήρθε στην Ιρλανδία τρεις αιώνες περίπου μετά τον μεγάλο κατακλυσμό. Λέγεται ότι ξεκίνησε από την Μακεδονία ή Μέση Ελλάδα συνοδευόμενος από μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Ανάμεσά τους ήσαν 3 Δρυΐδες από την Δωδώνη, που ονομάζοντο Φίος, Αίολος και Φομόρης.
Ένα αρχαίο Ιρλανδέζικο ποίημα του Αμέργινου λέγει :«Επικαλούμαι την γη της Ιρλανδίας.
Γαλήνια είναι η γόνιμη θάλασσα
γόνιμα είναι τα βουνά με καρποφόρα δένδρα,
γεμάτα με καρποφόρα δένδρα είναι τα δροσερά δάση,
δροσερά είναι τα νερά των καταρρακτών,
από καταρράκτες σχηματίζονται οι βαθιές λομνούλες,
βαθιές λιμνούλες είναι οι πηγές των πλαγιών.
Μια πηγή φυλών είναι η μεγάλη συνέλευσις,
η συνέλευσις των βασιλιάδων της Τάρας.
Η Τάρα είναι η ακρόπολις των φυλών,
των φυλών των απογόνων του Μίλητου,
του Μίλητου με τα πολλά καράβια και τις λέμβους.
Μια μεγαλειώδης λέμβος είναι η Ιρλανδία,
η μεγαλειώδης Ιρλανδία, η πολυτραγουδισμένη.
Να μια επίκλησις μεγάλης τέχνης
Επικαλούμαι την γη της Ιρλανδίας».
Υπάρχει ακόμη πλήθος Ιρλανδικών μύθων που αναφέρονται στα ελληνικά φύλα που την αποίκισαν.
Ακόμη και σήμερα οι Ιρλανδοί υπερηφανεύονται για την Ελληνική τους καταγωγή, όπου το κυρίαρχο πολεμικό τραγούδι του Ιρλανδικού Επαναστατικού Στρατού [Ι.Ρ.Α], έχει τον τίτλο «Ένα έθνος ενωμένο, ακόμη μια φορά», ανάμεσα στους στίχους του, υμνεί τους 300 του Λεωνίδα που εθυσιάσθηκαν για την Ελευθερία και καλεί τους Ιρλανδούς να θυμηθούν τους προγόνους τους και να τους μιμηθούν.
Σήμερα επίσης υπάρχει στην Ιρλανδία πόλη με το όνομα Salonica, δηλαδή Θεσσαλονίκη, στην πλατεία της οποίας υπάρχει και άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Δεύτερον στην Βρεττανία, οι μύθοι και οι παραδόσεις είναι και εδώ πάρα πολλές.
Ο Αινείας μετά την άλωση της Τροίας, διέφυγε στην Ιταλία. Ο εγγονός του ο Βρούτος, σε ηλικία 15 ετών, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την χώρα στην οποία είχε γεννηθεί, και ηγούμενος με 3.000 νεαρούς Τρώες, ξεκίνησε να βρεί την τύχη του. Στην εκστρατεία του αυτή τον ακολούθησαν και οι Έλληνες της κρητικής αποικίας της Καλαβρίας [περιοχή της νοτίου Ιταλίας], με ηγέτη τον Τεύκρο.
Μετά από πολλές περιπέτειες αποφάσισε να αποικήσει την μεγάλη Λευκή νήσο της Βορείου θαλάσσης, όπως ονομάζετο τότε η Βρεττανία.
Έφθασαν εκεί αφού εξερχόμενοι από τις Ηράκλειες στήλες ταξίδεψαν δυτικά, συναντώντες 4 τρωϊκές αποικίες τις οποίες κυβερνούσε ο Τράνιος.
Έφθασαν στην Λευκή Νήσο, όπου και την ονόμασαν Βρουτανία, από το όνομα του Βρούτου, όπου ίδρυσαν μια πόλη και την ονόμασαν Νέα Τροία, η οποία είναι το σημερινό Λονδίνο.
Συμφώνως με όσα αναφέρει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα», οι Τρώες μαζί με τους Κρήτες θεωρούνται οι αποικιστές της Βρεττανίας [παραφθορά του Βρουτανία ;], αλλά και οι ιδρυτές του πρώτου πολιτισμού στην Λευκή Νήσο.
ΠΗΓΗ: Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Έλληνες ή Ελληνίζοντες Χριστιανοί;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.