Οι σιωνιστικές καταγγελίες κατά του ..Βολταίρου, του Μπρούνο Μπάουερ, του Προυντόν και ..του Μπακούνιν, του Μαρξ, του Στάλιν και των κομμουνιστών για ..."αντισημιτισμό"!

Σημ. Αντίλογου: 

Το αναδημοσιεύουμε αν και μισαλλόδοξο όσο και ηλιθιωδώς  σιωνιστικού περιεχομένου, ως χρήσιμο, επίσημων σιωνιστικών επιτελείων στοιχείο, για την σύγκρουση των απόψεων όλων των κορυφαίων  διανοούμενων και επαναστατών (ανεξάρτητα από το αν και πόσο συμφωνεί καθένας με κάποιον ή κάποιους από αυτούς) από τον Βολταίρο ως τον Μπακούνιν και από τον Μαρξ ως τον Στάλιν με τον εβραϊκό ρατσισμό και τις ίντριγκές των ολιγαρχών σιωνιστών για την επιβολή σήμερα της εθνοαποδομητικής όλων των μη "περιούσιων" εθνών καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του διεθνοφασισμού τους...

Η Αριστερά και οι Εβραίοι

FRONTPAGE MAG 13.8.2013
Του Vladimir Tismaneanu

Σχεδόν πριν από εξήντα χρόνια, το Νοέμβριο του 1952, ο πρώην γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας, ένας υπερσυντηρητικός φανατικός σταλινιστής, ο Ρούντολφ Σλάνσκι, μαζί με 13 ακόμη επιφανείς κομμουνιστές, ως επί το πλείστον Εβραίους, καταδικάστηκε σε θάνατο με τις κατηγορίες της δήθεν προδοσίας και της σιωνιστικής συνωμοσίας. Την ίδια χρονική περίοδο, η παράνοια του Στάλιν που βρισκόταν στο τελικό της στάδιο, οδήγησε στην εκτέλεση των ηγετών της Εβραϊκής Αντιφασιστικής Επιτροπής, μέλη της οποίας ήταν ο γνωστός ποιητής Πέρετς Μάρκις που έγραφε στα γίντις, καθώς και στην φυλάκιση διακεκριμένων γιατρών που κατηγορήθηκαν πως προσπάθησαν να δηλητηριάσουν σοβιετικούς ηγέτες. Τα ΜΜΕ του Σοβιετικού Συνασπισμού έβριθαν από αντισημιτικούς φιλιππικούς. Αν δεν πέθαινε τελικώς ο Στάλιν τον Μάρτιο του 1953, οι γιατροί θα είχαν εκτελεστεί, εκατοντάδες θα είχαν συλληφθεί και εκατομμύρια θα είχαν μεταφερθεί σε άλλες περιοχές διά της βίας. Η ομοιότητα ενός γιγαντιαίου πογκρόμ, μιας σοβιετικού τύπου Kristallnacht (σ.τ.μ. “Νύχτας των Κρυστάλλων”) ξεπρόβαλε με απειλητικές διαστάσεις. Η επίσημη ορολογία για τους Εβραίους ήταν “κοσμοπολίτες χωρίς ρίζες”. Όπως ακριβώς στην εθνικοσοσιαλιστική δαιμονολογία, στιγματίζονταν σαν η κινητήρια δύναμη του καταραμένου καπιταλισμού, ως φορείς παρηκμασμένων αξιών, πράκτορες της προδοσίας και της διάλυσης. Ακόμη και μετά τη μεταβίβαση της εξουσίας από τον Στάλιν, ο διάδοχός του Νικήτα Χρουτσώφ, συνέχισε να ενθαρρύνει την αντισημιτική εικόνα των Εβραίων σαν παραδόπιστων ατόμων, καιροσκόπων και “γενετικά” αντι-πατριωτών.

Πώς κατάφερε ο διεθνιστικός μπολσεβικισμός να εκφυλιστεί σε αχρείο αντισημιτισμό, παρόμοιο με τη χείριστη αχαλίνωτη προπαγάνδα των Μαύρων Εκατονταετιών της τσαρικής Ρωσίας; Πού εξαφανίστηκαν οι υποσχέσεις του μαρξιστικού ουμανισμού, του ονείρου για αλληλεγγύη του προλεταριάτου, ανεξαρτήτως γλώσσας και καταγωγής; Υπήρχε ίσως κάτι στην κρυφή γραμματική των αριστερίστικων εμμόνων ιδεών, στις υποκείμενες πολιτικές φαντασιώσεις της Αριστεράς, που θα μπορούσε να εξηγήσει αυτές τα ποταπά ξεσπάσματα αδιαλλαξίας;

Υπάρχει και μια γενεαλογία αυτής της καταθλιπτικής ιστορίας, μια γραμμή ιδεών που μας οδηγεί πίσω στις απαρχές του σύγχρονου σοσιαλισμού και στην εχθρότητά του προς το χρήμα, τις τράπεζες, το κέρδος και τον καπιταλισμό γενικώς. Όχι μόνο ο Μαρξισμός ρίζωσε αναζητώντας μιας καθαρή, αμόλυντη φυσική κοινωνία αλλά και τα νεορομαντικά κινήματα που εξελίχθηκαν στον Φασισμό. Ένας ευσυνείδητος και εξαιρετικά μορφωμένος ιστορικός των σύγχρονων πολιτικών παθών, συμπεριλαμβανομένου του σοσιαλισμού, του σιωνισμού και των αντιστοιχιών τους στο δεξιό άκρο του ιδεολογικού φάσματος, ο Ρόμπερτ Γουίστιτς (ο οποίος διδάσκει στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ) έγραψε μια πραγματεία με όλη τη σημασία της λέξεως σχετικά με τις ανθεκτικές αντισημιτικές τάσεις μέσα στα διάφορα αριστερά επαναστατικά κινήματα. Η πραγματεία δημοσιεύτηκε το 2012 από τις Εκδόσεις του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα υπό τον τίτλο “Από την Αμφισημία στην Προδοσία: Η Αριστερά, οι Εβραίοι και το Ισραήλ” και συνιστά απαραίτητο βιβλίο για όποιον θέλει να κατανοήσει τον προφανή παράδοξο αρραβώνα της Αριστεράς με τις ακροδεξιές συνωμοτικές, ξενοφοβικές αυταπάτες.

Αποδεικνύει με ποιο τρόπο πρόσφατες ιδέες σφυρηλάτησαν την πρωτότυπη σοσιαλιστική εικόνα των Εβραίων σαν υποστηρικτών των καπιταλιστικών ενστίκτων και ελαττωμάτων. Ακόμη και πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, μείζονες φιγούρες του Διαφωτισμού εξέφρασαν σταθερές εβραιοφοβικές ιδέες. Στη Γαλλία ο Βολταίρος καθύβριζε τους Εβραίους αδιόρθωτα προσηλωμένους στην φυλή τους, ενώ οι μαθητές του Χέγκελ στη Γερμανία θεωρούσαν τον Ιουδαϊσμό σαν εκ θεμελίων αντιδραστική θρησκεία και εμπόδιο στην ανθρώπινη χειραφέτηση. Ένας άλλος μεγάλος γερμανός φιλόσοφος, ο Γιόχαν Γκότλομπ Φίχτε, διατύπωσε το αξίωμα της ασυμβατότητας μεταξύ γερμανικότητας (ορισμένης με φυλετικά κριτήρια) και των Εβραίων. Από τον Φϊχτε μέχρι τον Ριχάρδο Βάγκνερ και τους προφήτες της γενοκτονίας Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και Άντολφ Χίτλερ, υπήρχε μια γραμμή νοσηρής ψυχωτικής προσκόλλησης εναντίον των Εβραίων σαν παθογενετικού παράγοντα, συγκρινόμενου με τα βλαβερά έντομα των οποίων η εξόντωση θα εξασφάλιζε την υγεία της κοινότητας του λαού (Volksgemeinschaft).

Ένας από τους πλέον αδιάλλακτους αντισημίτες ήταν ο Μπρούνο Μπάουερ, αρχικά εκλεκτός φίλος του Καρόλου Μαρξ και κατοπινός φιλοσοφικός και πολιτικός του αντίπαλος. Ο ίδιος ο Μαρξ κρατούσε μια αμφιλεγόμενη,, συχνά αμήχανη και εχθρική στάση απέναντι στην εβραϊκή του καταγωγή. Και μάλιστα, στο πρώιμο κείμενό του “Το Εβραϊκό Ζήτημα” του Μαρξ παρουσίαζε τους Εβραίους με τα λιγότερο κολακευτικά λόγια, και τους θεωρούσε ως την ενσωμάτωση κάθε ρομαντικής αγάπης στο μίσος: εγωισμός, μερκαντιλισμός, αναλγησία. Για την άποψη του νεαρού Χέγγελ οι Εβραίοι σήμαιναν καπιταλισμό και η υπέρβαση του εβραϊκού ζητήματος απαιτούσε ια προλεταριακή επανάσταση που θα καταργούσε τον καπιταλισμό και ως εκ τούτου και τον εβραϊκό παράγοντα. Παρ' όλη την άσχημη αντισημιτική του στάση, το πρώιμο κείμενο του Μαρξ έγινε ιερό κείμενο για τους αριστερούς που προσπάθησαν να καταπιαστούν με την εβραϊκή χειραφέτηση και την αφομοίωση. Όλοι τους κληρονόμησαν από τον ιδρυτή την πεποίθηση ότι οι Εβραίοι ήσαν η προσωποποίηση της καπιταλιστικής αδικίας, τους συνέδεαν με την άσπλαχνη πλουτοκρατία και έκαναν έκκληση για μια έσχατη απο-ιουδαιοποίηση της κοινωνίαςς μέσω της έσχατης επαναστατικής αποκάλυψης. Για τον Μαρξ μια αταξική κοινωνία  σήμαινε μια κοινωνία χωρίς Εβραίους ως Εβραίους. Οι στοχασμοί του γύρω από το εβραϊκό ζήτημα ήταν φιλοσοφικά εξωφρενικό, ηθικά επίμεμπτο και κοινωνιολογικά αβάσιμο.

Η ίδια νοσηρή εμμονή λειτούργησε και στους μη-μαρξιστικούς αριστερούς κύκλους, από τον Προυντόν μέχρι τον Μπακούνιν και άλλους αναρχικούς. Ο Γουίστριτς ερευνά διεξοδικά τα όρια μεταξύ άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς με όρους της κοινής τους αντίθεσης προς μία υποτιθέμενη ιουδαιο-πλουτοκρατική συνωμοσία. Οι Ναζί άμβλυναν περαιτέρω αυτόν τον μύθο, ενσωματώνοντάς τον σε μια ευρύτερη Weltanschauung που ενέμενε στην ανάγκη να αντιτίθεται τόσο στον εβραϊκό καπιταλισμό όσο και τον εβραϊκό κομουνισμό. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τις λογικές αντιφάσεις, αυτοί οι μύθοι επέζησαν για δεκαετίες. Στο τέλος της ζωής του, ο Γιόζεφ Στάλιν ήταν πεπεισμένος όσο και ο Χίτλερ ότι ο οίκος του Ρότσιλντ (ή η Γουόλ Στρίτ ως το επόμενο εξελικτικό του στάδιο) βρίσκεται πίσω από όλα τα παγκόσμια ιστορικά γεγονότα.

Η δαινομοποίηση των Εβραίων σαν σύμβολο μιας φρικιαστικής μπουρζουαζίας συνέπεσε, εντός της Αριστεράς, με τις προσπάθειες εβραίων πνευματικών ταγών που είχαν παράλληλα και την ιδιότητα των υψηλόβαθμων μελών, να αρνηθούν τις ρίζες τους. Τέτοιοι πνευματικοί ταγοί ήσαν οι Γκριγκόρι Ζινόβιεφ, Λιέφ Καμένεφ, Γιακόβ Σβέρντλωφ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Ρουθ Φίσερ και η λίστα είναι ατέλειωτη. Τόσο η “Κόκκινη Ρόζα” όσο και ο Λέων Τρότσκυ γεννήθηκαν σε παραδοσιακές εβραϊκές οικογένειες, και οι δύο έκαναν κάθε προσπάθεια να υπερβούν αυτή την κληρονομιά και να υιοθετήσουν μια υπερ-εθνική, πραγματικά παγκόσμια ταυτότητα. Και οι δυο τους πρέσβευαν το μεσσιανικό δόγμα μιας αποκαλυπτικής επανάστασης. Στο κάτω-κάτω της γραφής, οι Μαρξ και Έγκελς ισχυρίζονταν στο “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” ότι οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Για ποιο λόγο αυτοί, η Ρόζα και ο Λέων, να έχουν; Δεν προσπάθησαν να αποκρύψουν τις ρίζες τους αλλά τις θεώρησαν άσχετες με την κατά πολύ μεγαλύτερη, την όντως μεγαλειώδη ατζέντα των επαναστατικών τους οραμάτων. Τα πέτυχαν στ' αλήθεια;

Προφανώς, ο εβραϊκός επαναστατικός διεθνισμός απέτυχε. Τόσο οι γερμανοί όσο και οι ρώσοι σοσιαλιστές συνέχιζαν να βλέπουν τους εβραίους επαναστάτες σαν άτομα που τα ανέχονταν αντί για ισότιμα μέλη των εθνικών κομμάτων. Βετεράνοι σοσιαλδημοκράτες όπως ο Άουγκουστ Μπέμπελ και ο Φράτνς Μέρινγκ έιδαν την Ρόζα σαν μια επηρμένη δονκιχωτική φιγούρα. Στον αγώνα του για το δαχτυλίδι της εξουσίας του Λένιν, ο Στάλιν δεν δίστασε να καταφύγει στα αντισημιτικά υπονοούμενα εναντίον του κυρίως αντιπάλου του, του Τρότσκυ (τον οποίο αποκαλούσε Ιούδα) καθώς και άλλων Εβραίων-μελών της Παλαιάς Φρουράς των Μπολσεβίκων. Δημοσίως, τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του 1930,ο βοζντ (=αρχηγός) καταδίκαζε τον αντισημιτισμό που όριζε σαν μια σύγχρονη έκδοση του κανιβαλισμού. Ιδιωτικά, αναίσχυντα επιδιδόταν σε αντισημιτικά αστεία με βωμολοχίες. 

Η ρουμάνα σταλινίστρια Άννα Πάουκερ, η υπουργός εξωτερικών της χώρας μεταξύ 1947 και 1952, υπήρξε πρωτίστως και πάνω από όλα ένας στρατιώτης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Παρέμεινε πιστή στα πιστεύω των μπολσεβίκων παρά τις πολλές φοβερές εμπειρίες, συμπεριλαμβανομένης της εκτέλεσης του συζύγου της στην ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εκκαθάρισης, ως εξωμότη και κατασκόπου. Η ίδια η Άννα Πάουκερ συνελήφθη λίγους μήνες αργότερα στις αρχές του 1953. Όταν πληροφορήθηκε πως πέθανε ο Στάλιν το Μάρτιο του 1953 ξέσπασε σε κλάματα.

Η άνοδος του Σιωνισμού συνέβαλε στη ριζοσπαστικοποίηση της αντισημιτικής προκατάληψης της Αριστεράς. Επιπρόσθετα, ανίκανη να προβλέψει το Ολοκαύτωμα (ο Τρότσκυ υπήρξε η μοναδική αξιοσημείωτη εξαίρεση), η Αριστερά παρέμενε προσκολλημένοι στο φθαρμένο δόγμα της. Η εμφάνιση του κράτους του Ισραήλ δημιούργησε μαι νέα πραγματικότητα την οποία η αριστερά επέλεξε είτε να αγνοήσει είτε να το διαστρέψει μέχρι του σημείου να το κάνει μια γκροτέσκικη καρικατούρα. Αντί για την παραδοσιακή ταύτιση με τον αουτσάιντερ, η ριζοσπαστική αριστερά αποφάσισε ότι το Ισραήλ παριστά τον καπιταλισμό στη χειρότερη εκδοχή του, είναι μία νέα μορφή αποικιοκρατίας και ρατσισμού.

Απηχώντας τις προηγούμενες ανοησίες, μερικοί από αυτούς που πρωταγωνίστησαν σε αυτές τις στάσεις συνέβη να είναι και οι ίδιοι Εβραίοι. 
Από μια άποψη είναι σαν να αρνούνται οι άνθρωποι να μάθουν από την ιστορία τους. Ίσως αντί για “άνθρωποι” να πρέπει να πω “διανοούμενοι”: ένα είδος που απαρτίζεται από άτομα πολύ συχνά ξελογιασμένα (ή με τη λαχτάρα να ξελογιαστούν) από τα τραγούδια των Σειρήνων του ουτοπισμού.

Τα τελευταία χρόνια, οι αριστερίστικες προκαταλήψεις, τα στερεότυπα και οι αυταπάτες που αφορούν τους Εβραίους, τον Ιουδαϊσμό και το Κράτος του Ισραήλ έχουν αυξηθεί και πολλαπλασιαστεί. Και η ειρωνεία είναι ότι οι περισσότεροι από όσους προωθούν και υπερασπίζονται παρόμοιες μισαλλόδοξες, συνωμοτικές απόψεις δεν έχουν ιδέα πως ανακυκλώνουν αποκλειστικά τα δολοφονικά οράματα του Αδόλφου Χίτλερ και του Ιωσήφ Στάλιν για έναν κόσμο χωρίς Εβραίους.

http://frontpagemag.com/2013/vladimir-tismaneanu/betrayed-illusions-the-left-and-the-jews/

*Υπόψιν: https://archive.org/details/WallStreetAndTheRiseOfHitlerByAntonySutton