ΑΠΟ ΤΟΝ "ΑΝΤΙΛΟΓΟ ΧΑΝΙΩΝ" 

      ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΙ ΟΛΕΣ:


        Στέλνω σε όλους σας ευχή αλλοιώτικη από τσ΄άλλες! 

                Όσες οι μπόρες της ζωής,   τόσες χαρές οι στάλες!

                               
                           
   Στο νέο έτος πού ΄ρχεται,υγεία και ειρήνη! 
       
      και ο Λαός κυρίαρχος στον τόπο μας να γίνει!     

      

     

ΛΑΪΚΟ Ή "ΤΑΞΙΚΟ" (ΚΑΙ ΠΟΙΑΣ ΕΚΔΟΧΗΣ;) ΤΟ ΑΜΕΣΑ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ;...

ΣΆΒΒΑΤΟ, 29 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2012

Ακόμη μία άποψη για την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός Τρίτου Αριστερού Μετωπικού Πόλου!

   ΣΧΟΛΙΟ: Χωρίς να θέλουμε να προκαταλάβουμε την άποψη που διατυπώνει ο Γ.Ρούσης για το θέμα που αναπτύσει, διατυπώνουμε την απορία, πως μπορεί μέσα σε συνθήκες οικονομικής κατοχής και απώλειας της εθνικής κυριαρχίας που βιώνει η Πατρίδα μας, να περιθωρειοποιούμε ανθρώπους χωρίς αριστερές καταβολές, ενώ είναι σφόδρα  ενάντια σε ότι συμβαίνει σήμερα σε αυτήν; 

 

Αν όμως έτσι πρόκειται να ενεργεί  και ο νέος αριστερός μετωπικός πόλος που προτείνεται, προκειμένου να δημιουργήσει τις κατ'άλληλες συνθήκες για την ολική πολιτική  ανατροπή, γιατί τότε δεν αποδέχεται τους κανόνες και διαφοροπειέιται από όσα διακηρύσσει το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ; 

 

Κατά τη δική μας άποψη το θέμα  που πρέπει να πρυτανεύει σε παρόμοιες προτάσεις, είναι πόσες και ποιες από τις αυτοπροσδιοριζόμενες σαν αριστερές δυνάμεις, αντιλαμβάνονται ότι τα προβλήματα σήμερα ξεπερνούν τα στενά όρια των μελών και φίλων των σχηματισμών τους και ''στραγγαλίζουν'' ευρύτερες λαικές μάζες και τι κάνει κανείς τώρα για να απαλύνει τα δυσβάσταχτα βάρη και τον αγώνα επιβίωσης που δίνουν αυτές.

 

Για το λόγο αυτό συντασσόμαστε απόλυτα  με το σχόλιο που διατυπώνεται από το blog ''ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ'' στο τέλος του άρθρου.

 

 

του Γ. Ρούση

(Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ» στο τέλος του άρθρου)

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Αριστερά επιβεβαιώνουν και καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη συγκρότησης ενός αντικαπιταλιστικού αντιιμπεριαλιστικού μετωπικού της πόλου.

Το ΚΚΕ με τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του για το 19ο Συνέδριο του πετυχαίνει εκείνο που δεν θα φαντάζονταν ούτε στα καλύτερα τους όνειρα οι χειρότεροι εχθροί του. Οδεύει στην αυτοκτονία δια της μεθόδου της ασφυξίας, μιας που με αυτές του τις Θέσεις, αλλά και τις επεξηγηματικές συμπληρώσεις τους από την Αλέκα Παπαρήγα σφραγίζει πια ερμητικά κάθε χαραμάδα που θα του επέτρεπε έστω και κατ’ ελάχιστο να αναπνέει τον αέρα του έξω από αυτό κόσμου.

Απόδειξη; Η παντελής έλλειψη κάθε προβληματισμού, για το γεγονός ότι όχι μόνον οι σύμμαχες της κοινωνικές δυνάμεις, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ίδιας της εργατικής τάξης, κάθε άλλο παρά εκφράζεται από το ΚΚΕ.

Η αντιμετώπιση της κοινωνικής συμμαχίας ως συμμετοχής στα υπό το ΚΚΕ μετωπικά σχήματα...
τύπου ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ κλπ

Ο αποκλεισμός κάθε πολιτικής συνεργασίας με άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.

Ο ρητός, γενικός αποκλεισμός σε παγκόσμια πρώτη στην ιστορία όλου του κομμουνιστικού κινήματος,   κάθε   εκλογικής συμπόρευσης (θέση 67).

Η εκ μέρους της ΓΓ καινοτόμος δήλωση (κατά την επίσημη παρουσίαση των θέσεων )ότι για την όποια συνεργασία απαιτείται από τους συνεργαζόμενους η εκ μέρους τους αποδοχή των αναλύσεων του ΚΚΕ περί «υπαρκτού».

Ο αποκλεισμός από τη λαϊκή συμμαχία οποιουδήποτε πέρασε ποτέ από το ΚΚΕ και στη συνέχεια διαγράφτηκε ή αποχώρησε !!!!!

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πρόσφατες τοποθετήσεις των ίδιων των ηγετικών στελεχών του, φαίνεται ότι όσο εκτιμά ότι πλησιάζει προς την κυβερνητική εξουσία, τόσο περισσότερο συμβιβάζεται με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων.

Αυτά πέρα του ότι αναφανδόν δηλώνουν ότι είναι οι πλέον φερέγγυοι υποστηριχτές του Ευρώ της ΕΕ , και οι πλέον καλύτεροι εγγυητές των ιδιωτών επενδυτών, πέρα του ότι η βασική διαφοροποίηση τους από τους κυβερνώντες, κατά τις δικές τους δηλώσεις, είναι ότι θα είναι πιο σκληροί διαπραγματευτές απέναντι στους δυνάστες μας, συνεχίζουν να αφήνουν ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο συνεργασίας του με σημερινές κυβερνητικές δυνάμεις, ή ακόμη και με καθαρά νεοφιλελεύθερες, εθνικιστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ταυτόχρονα και συνεπαγόμενα, η κυρίαρχη τάση του φαίνεται όλο και περισσότερο να συμπορεύεται με το ΚΚΕ-διευκολυνόμενη και από τη δική του στάση- ως προς τον αλληλοαποκλεισμό τους από κάθε συνεργασία, αλλά και να αποκλείει τη συνεργασία με τις ριζοσπαστικές δυνάμεις της αριστεράς.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες προβάλλει επιτακτική η ανάγκη διαμόρφωσης ενός αριστερού, ριζοσπαστικού, αντικαπιταλιστικού, αντιιμπεριαλιστικού, μετωπικού πόλου που θα υπερβαίνει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ , το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, ή άλλα σχήματα, ή συνιστώσες .

Το Μέτωπο αυτό πρέπει να έχει ένα τέτοια περιεχόμενο, διότι αυτό ανταποκρίνεται στη σύγχρονη λεπτή σχέση μεταρρύθμισης και επανάστασης, και ταυτόχρονα οδηγεί στην ανύψωση του επιπέδου συνειδητότητας των λαϊκών δυνάμεων.

Πιο αναλυτικά ένα τέτοιο αντικαπιταλιστικό- αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο απορρέει από το ότι :

-Υπεύθυνος για την κρίση είναι ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παράγωγης, και συνεπώς αυτός είναι που πρέπει να καταπολεμηθεί.

- Όλο και ευρύτερες λαϊκές μάζες τείνουν να συνειδητοποιήσουν την παραπάνω αλήθεια.

-Η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική διέξοδος –προϋπόθεση της όποιας προοδευτικής μεταρρύθμισης- μπορεί να δείξει πιο άμεσα στην πράξη, ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος, που να βελτιώνει αντί να επιδεινώνει την κατάσταση των εργαζομένων.

Με ποιο φιλοσοφικούς όρους, αυτό σημαίνει ότι η άρνηση της άρνησης (του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού) μπορεί να γίνει πιο εύκολα άμεσα αποδεκτή από την κοινή συνείδηση απ’ ό,τι η θέση (του σοσιαλισμού), διότι ο μεν καπιταλισμός αποτελεί το Είναι των ανθρώπων, ο δε σοσιαλισμός το δέον Είναι τους, το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει για την ώρα πουθενά.

-Αν δεν υπάρξει ένας τέτοιος ουσιαστικά αντισυστημικός αριστερός πόλος, το κενό αυτό θα έλθουν να το καλύψουν φασιστικές δυνάμεις.

από την "Iskra.gr"

-ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΛΑΪΚΟ, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΞΑΘΛΙΟΥΜΕΝΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΞΕΝΟΔΟΥΛΗΣ ΜΕΓΑΛΟΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ "ΤΑΞΙΚΟ" ΜΙΑΣ ΜΟΝΟ (ΠΟΙΑΣ;...)ΤΑΞΗΣ ΜΕΤΩΠΟ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΛΛΕΣ (ΠΟΙΕΣ;) ΤΑΞΕΙΣ:

Σχόλιο της «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: 

Το μόνιμο λάθος που κάνουν όσοι επιδιώκουν τη δημιουργία ενός μετωπικού σχήματος που θα μπορούσε να παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις, είναι ότι με την εμμονή τους σε ένα καθαρά ταξικό αντικαπιταλιστικό πλαίσιο βάζουν για ακόμα μια φορά το κάρο μπροστά από το άλογο, δεν αναγνωρίζουν και αποκλείουν άλλες δημοκρατικές δυνάμεις που ριζοσπαστικοποιούνται και κατανοούν τον ταξικό αγώνα ως εθνικο-απελευθερωτικό.

Αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις προερχόμενες απ’ όλο το δημοκρατικό φάσμα, από τη λαϊκή δεξιά, το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, μέχρι και τη κομμουνιστική αριστερά κατανοούν το πρόβλημα της χώρας, ως πρόβλημα ξένης κατοχής και επικυριαρχίας ενός διεφθαρμένου καθεστώτος διαπλοκής που βρίσκει στήριγμα ακριβώς στους ξένους επικυρίαρχους και όχι απλά και υπεραπλουστευτικά ως πρόβλημα όξυνσης της ταξικής επίθεσης από τη πλευρά του Κεφαλαίου. Με άλλα λόγια κατανοούν, ότι χωρίς αποκατάσταση ενός καθεστώτος πραγματικής Δημοκρατίας, δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική απελευθέρωση. Και αποκατάσταση της Δημοκρατίας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ανάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και αυτή με τη σειρά της δεν μπορεί παρά να στηριχθεί στη Νομισματική Κυριαρχία.

Μόνο με την ανάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και την εμπέδωση ενός καθεστώτος πραγματικής Λαϊκής Κυριαρχίας, θα μπορούμε (στη συνέχεια) να μιλήσουμε για Κοινωνική Απελευθέρωση από τα δεσμά της Κεφαλαιοκρατίας και του Ιμπεριαλισμού.

Δηλαδή, οι θιασώτες των αντικαπιταλιστικών μετώπων αρνούνται πεισματικά να κατανοήσουν αυτό που για τους απλούς καθημαγμένους από τη κρίση πολίτες γίνεται ολοένα και πιο καθαρό, ότι ο «ταξικός» αγώνας είναι κάτω από τις σημερινές συνθήκες πρώτα και κύρια εθνικοαπελευθερωτικός.

Εμείς του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου κατανοώντας έγκαιρα τις ανάγκες των καιρών προχωρήσαμε στο σχηματισμό αυτού του Κινήματος που φιλοδοξεί να αγκαλιάσει όλη τη Κοινωνία που πλήττεται από τη κρίση κι ΕΔΩ και ΤΩΡΑ να δώσει τον Αγώνα, αφήνοντας πίσω ιδεολογικές αγκυλώσεις, ή αντιλήψεις που προκύπτουν από θρησκόληπτη προσήλωση σε εγχειρίδια «ταξικής πάλης», ή κομματικές εντάξεις και καταβολές.

Ναι, το Μέτωπο που αγωνιωδώς ζητείται και από, τον έγκριτο κατά τα άλλα, συγγραφέα του άρθρου, υπάρχει, είναι εδώ, δίνει τη καθημερινή μάχη, αποκτά βαθιές ρίζες μέσα στο κοινωνικό σώμα και καλεί όλους τους Έλληνες να συστρατευθούν με μόνα προαπαιτούμενα τη δημοκρατική και πατριωτική τους συνείδηση.

Όλες οι άλλες απόπειρες συγκρότησης σχημάτων και μετώπων, που θα περιχαρακώνονται με βάση ιδεολογήματα, ή αντιλήψεις άκαιρων διαχωρισμών μεταξύ αριστερών, ή δεξιών, αντικαπιταλιστών, ή μη, είναι καταδικασμένα σε πλήρη αποτυχία.  

Για το «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ»

Όθωνας Κουμαρέλλας

μέλος της ΠΓ του Ε.Πα.Μ.

Λυκούργος της Σπάρτης - Έργο και Νομοθεσία

                Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΩΣ ΤΩΡΑ  ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ !!!

                         (ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ...)

                                   

Κατά τη διάρκεια του 8ου, 7ου και 6ου π.Χ, αιώνα κυριαρχούσα πολιτεία στην Ελλάδα
 ήταν η Σπάρτη. Το καθεστώς της Σπάρτης αποδιδόταν στον Λυκούργο και οι κανόνες 
 του συστήματος ονομάζονται «οι νόμοι του Λυκούργου». Η λέξη νόμος μπορεί να μεταφραστεί
 «law», αν και έχει πλατύτερη έννοια απ' ό,τί αυτή η αγγλική λέξη. Περιλαμβάνει συνήθειες 
 και έθιμα, που πρέπει ή δεν πρέπει να τηρηθούν, έστω και αν δεν ορίζονται με διάταξη
 ή δεν επιβάλλονται από τη δημόσια αρχή. Όταν οι νόμοι της Σπάρτης αποδίδονται στον
 Λυκούργο, αυτό που εννοείται είναι ότι ο Λυκούργος διετύπωσε κανόνες και αξίωσε
 από τους Σπαρτιάτες να τους τηρήσουν: «εφύλαξε ταύτα μη παραβαίνειν», «σιγούρεψε 
 ότι δεν θα τους παρέβαιναν» (Ηροδ. 1.65.5).

Το μυστικό της Πολιτείας της Σπάρτης, ήταν η παιδεία που παρείχε στα τέκνα της. Όσο κρατήθηκε «ζωντανή» η Μεγάλη Ρήτρα του Λυκούργου και οι παραδόσεις της Σπάρτης, κανείς ξένος κατακτητής δεν κατάφερε να πατήσει το πόδι του στην Σπάρτη. Πάντοτε προκαλούσε την απορία αλλά και τον φθόνο των υπολοίπων, πως κατάφεραν αυτά τα πέντε πλινθόκτιστα χωριά (που αποτελούσαν την πόλη της Σπάρτης), τα οποία δεν περιβάλλονταν από προστατευτικό τείχος, η μοναδική πόλη όχι μόνο στον Ελληνικό κόσμο αλλά και στα πολιτισμένα έθνη της Μεσογείου και της Ασίας που δεν διέθετε έστω μια υποτυπώδη οχύρωση, να ηγούνται όλων για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΡΗΤΡΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ

Οι Δωριείς της Σπάρτης άρχισαν κυρίως να επεκτείνονται μετά την εποχή του Λυκούργου. Η Πολιτεία της Σπάρτης οφείλει πολλά από το ένδοξο μεγαλείο της στους νόμους που θέσπισε ο Λυκούργος για τους Λακεδαιμονίους. Ωστόσο, την ευνομία που ευλαβικά προσέφερε στην Πολιτεία την πλήρωσε με την αγανάκτηση των πλούσιων πολιτών της, και λίγο έλειψε με την ίδια του τη ζωή. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στη βιογραφία του, που παραθέτει ο Πλούταρχος, το χτύπημα που δέχτηκε ο Λυκούργος στο πρόσωπο, από την βακτηρία του πλούσιου Σπαρτιάτη Άλκανδρου έπειτα από καταδίωξη.

"Ο Λυκούργος λίγο έλειψε να χάσει το ένα μάτι του, αλλά μπόρεσε να θεραπευτεί χάρη στην Αθηνά οφθαλμίτιδα, «Οπτιλλέτιν», γιατί οι Λάκωνες Δωριείς λέγουν τους οφθαλμούς οπτίλους και στην οποία ίδρυσε το ομώνυμο ιερό για να την ευχαριστήσει" (Πλούτ. Λυκ. 116. 55-56).

Ο Λυκούργος έζησε το πιθανότερο κατά τον 8ο αιώνα. Κατά τον Ηρόδοτο υπήρξε επίτροπος του βασιλέως Λεωβώτου και καταγόταν από τον κλάδο των Αγιαδών. Αντίθετα ο Αριστοτέλης (Αριστ. Πολ. Β. 10-15), τον παρουσιάζει ως επίτροπο του βασιλέως Χαρίλλου ή Χαρίλαου, έλκοντας έτσι την καταγωγή του από το γένος των Ευρυπωντιδών. Κανείς όμως εκ των δύο προαναφερθέντων δεν αμφισβητεί την ιστορικότητα του νομοθέτη.

Ο Πλούταρχος (Λυκ. 6), έρχεται έπειτα να βάλει και αυτός την υπογραφή του στην ιστορικότητα του Λυκούργου (όταν καταγράφοντας την Μεγάλη Ρήτρα), λέει πως καλούσε λαοσυνάξεις (Απέλλα), από καιρό σε καιρό (σε τακτικά δηλαδή διαστήματα), στο μέρος που είναι ανάμεσα στην γέφυρα Βάβυκα και τον ποταμό Κνακίωνα, το σημερινό δηλαδή ρέμα της Μαγούλας ή αλλιώς Τριπιώτικο ποτάμι. Ο Λυκούργος όρισε ακόμη με την Ρήτρα του τη συνεδρίαση της Απέλλας κάθε πανσέληνο.

Ο Πλάτων επίσης θαύμαζε και επικροτούσε τους νόμους του, πιστεύοντας πως είναι θεϊκής προελεύσεως. Ακόμη και αρκετοί στωϊκοί φιλόσοφοι έδωσαν πίστη στον «μύθο» για την νομοθεσία του Λυκούργου. Ένας από αυτούς που ήταν θαυμαστής του αρχαίου μεγαλείου της Σπάρτης (και είχε ο ίδιος προσωπικά μυήσει στη στωϊκή φιλοσοφία τους μεταρρυθμιστές βασιλείς Άγι τον Δ΄ και τον Κλεομένη τον Γ΄), ο φιλόσοφος Σφαίρος ο Βορυσθενίτης, σε δύο μελέτες του, Περί της Λακεδαιμονίων Πολιτείας και Περί Λυκούργου και Σωκράτους, πρόβαλε το Λυκούργειο πολίτευμα, ως το πολίτευμα που θα φέρει την ευτυχία στους ανθρώπους. Υπάρχει επίσης μια πλειάδα αρχαίων συγγραφέων που παραδέχονται την ιστορικότητα του Λυκούργου, ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγονται οι Τίμαιος, Φύλαρχος, Διόδωρος, Ερατοσθένης, Απολλόδωρος, Σιμωνίδης, Διευτυχίδας.

Για να θεσπίσει τους νόμους του ο Λυκούργος θα ακολουθήσει και θα σεβαστεί πολλές από τις ήδη υπάρχουσες παραδόσεις και θεσμούς των Σπαρτιατών, όπως για παράδειγμα τον θεσμό της διπλής βασιλείας που προϋπήρξε όπως και η διανομή της κατακτηθείσης από τους Δωριείς γης σε κλήρους. Με τη ρήτρα του χώρισε την γη των Λακεδαιμονίων σε ίσους κλήρους, ίσους σε παραγωγική απόδοση το κυριότερο όμως είναι πως τους έκανε αναπαλλοτρίωτους, δηλαδή, ο κάτοχος του κλήρου δεν είχε το δικαίωμα να πωλήσει τον κλήρο του, γιατί ανήκε στην Πολιτεία των Σπαρτιατών.

Ο θεσμός των εφόρων πιστεύεται από τους σύγχρονους ιστορικούς, πως είναι πολύ μεταγενέστερος της Ρήτρας του Λυκούργου (Ηρόδ. Ιστ. Α΄. 65). Κατά τις εκστρατείες οι έφοροι (δύο των αριθμό), ήταν τα «μάτια της ρήτρας του Λυκούργου», χωρίς το δικαίωμα της επεμβάσεως. Βασικό τους μέλημα ήταν να ελέγχουν εάν τηρούνταν οι νόμοι του Λυκούργου. Ένα παλίμψηστο του Βατικανού (Βατ. Ελληνικά, 2306), το οποίο αναφέρεται στις δικονομικές διαδικασίες των Λακεδαιμονίων, βεβαιώθηκε από τον J. J. Keaney “Theophrastus Greek Judicial Procedure”, ως γνήσιο και εκδόθηκε πολλές φορές, πιστοποιώντας πως: «Η Γερουσία, οι δύο βασιλείς και οι έφοροι συμπράττουν στην άσκηση της Δικαιοσύνης» (Richers 2001).  Επίσης οι έφοροι διαθέτουν δικό τους κατασκοπευτικό δίκτυο. Από την πρώιμη κλασική εποχή και μεταγενέστερα «οι έφοροι είναι υπεύθυνοι για την αστυνόμευση σε όλη την επικράτεια των Λακεδαιμονίων», (Cristien 2001).

Ανέκαθεν οι Σπαρτιάτες κοιτούσαν με νοσταλγία το παρελθόν, τον καιρό που έζησε ο νομοθέτης τους, αναπολώντας την ευνομία των παρελθόντων ετών. Τον Λυκούργο τίμησαν ως ημίθεο και τον περιέβαλαν με συμβολικές μορφές, τελούσαν δε προς τιμήν του ειδική ενιαύσιο εορτή τα Λυκούργεια. Στην πόλη της Σπάρτης υπήρχε και ναός του νομοθέτη, πίσω από τον οποίο βρισκόταν ο τάφος του υιού του Ευκόσμου.

Όπως σχολιάζει ο Ξενοφών οι νόμοι του Λυκούργου, αν και γράφτηκαν στην απώτατη αρχαιότητα, ήταν πάντα επίκαιροι. Εμπνεύστηκαν από τον νομοθέτη την εποχή των πρώτων απογόνων των Ηρακλειδών και μέχρι τις ημέρες του Ξενοφώντος ήταν «ζωντανοί» και κατάλληλοι για όλες τις περιστάσεις. Οι νόμοι του Λυκούργου γαλουχούσαν τους αρχιστράτηγους – πολέμαρχους ώστε να έχουν κοντά στο μαχητικό και στρατηγικό πνεύμα. Πολλοί από τους νόμους που είχε θεσπίσει ο Λυκούργος ήταν δυσδιάκριτοι ανάμεσα στις παραδόσεις των Σπαρτιατών. Στην προ Λυκούργου εποχή, υπάρχουν αναφορές πως οι Σπαρτιάτες πλούτιζαν από το εμπόριο και ανθούσε η βιοτεχνία, καλλιεργούνταν δε συστηματικά οι καλές τέχνες.

Η Μεγάλη Ρήτρα του Λυκούργου σφυρηλατεί την ιδανική Πολιτεία. Ο Λυκούργος για να προστατεύσει τους ευπατρίδες και τις οικογένειές τους (ενώ παράλληλα θα θελήσει να κρατήσει το στράτευμα των Σπαρτιατών αλώβητο), θα περάσει στην εφαρμογή αυτών των μέτρων για να τους διασφαλίσει. Ο νομοθέτης προσπάθησε να δομήσει κατά τέτοιον τρόπο την κοινωνία της πόλεως, ώστε η καθημερινότητά τους να περιστρέφεται γύρω απ’ την ζωή της τιμής. Ο Σπαρτιάτης με γνώμονα την πολεμική αρετή ξεκινούσε έναν μεγάλο κύκλο, εκπαιδεύσεως που είχε ως αφετηρία του την παιδική ηλικία των επτά ετών.

Ο νομοθέτης βρέθηκε μεταξύ σφύρας και άκμονος, όταν προσπάθησε να επιβάλει στην Πολιτεία τα νέα του νομοσχέδια (Μεγάλη Ρήτρα), με στόχο, ο πολίτης της Σπάρτης όταν συμπλήρωνε τα τριάντα του έτη να έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα, ώστε να μπορεί, με την αξία του πλέον, να διεκδικήσει κάθε στρατιωτικό και πολιτικό αξίωμα […]. Μόλις στα είκοσι του έτη ο νέος της Σπάρτης ήταν απόφοιτος της μοναδικής για την εποχή, Ακαδημίας του Πολέμου και γινόταν μέλος μιας από τις φοβερότερες πολεμικές μηχανές που υπήρξαν ποτέ, με παγκόσμια φήμη. Κύριος προσανατολισμός του Λυκούργου ήταν να δημιουργήσει καλούς και αγαθούς πολίτες, δηλαδή ανδρείους, καταδικάζοντας την μαλθακότητα και την πολυτέλεια, με τη λογική πως για να φθάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα ο πολίτης, πρέπει να αφιερωθεί εξολοκλήρου στον τρόπο ζωής που ήθελε να εφαρμόσει για τους Σπαρτιάτες. Η εξοικονόμηση ελεύθερου χρόνου, επιτεύχθηκε χάρη στην Ρήτρα του Λυκούργου, που είδε πως κάποιος εργαζόμενος σε οποιαδήποτε εργασία, δεν θα μπορούσε ακόμη και αν το ήθελε να γυμνάζει συγχρόνως και το πνεύμα του. Συν τοις άλλοις, επέβαλε την απαραίτητη πειθαρχία στο στράτευμα, ώστε να δημιουργηθεί ένας στρατός πρότυπο. Το κυνήγι εθεωρείτο μια πολύ ευχάριστη απασχόληση για τον ομοίο.

Οι πηγές καταγράφουν την εισαγωγή του σιδερένιου νομίσματος από τον Λυκούργο. Από τον Ξενοφώντα διαβάζουμε:

«Διότι πρώτον με τοιούτον όρισε νόμισμα, του οποίου και δέκα μόνον μνων αξίας αν εις την οικίαν μετακομιστεί, δεν θα μείνει απαρατήτητον ούτε από τους κυρίους ούτε από τους δούλους, επειδή και τόπον πολύν θα χρειαστεί και άμαξαν προς μεταφοράν (Λακ. Πολ. VII. 5). «Εις την Σπάρτη όμως ο Λυκούργος απαγόρευσεν εις τους ελευθέρους πολίτας όλα τα είδη του χρηματισμού, ως μόνην δ’ εργασία των διέταξε να θεωρούν όσα εξασφαλίζουν την ελευθερία των πόλεων», (Ξεν. Λακ. Πολ. VII. 2). 

Οι είλωτες αν και δεν ήταν ομοίοι δηλαδή πολίτες της πόλεως της Σπάρτης και συνεπώς δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα και λόγο ή βήμα αν θέλετε, στην Απέλλα για όσα διαδραματίζονταν, εν τούτοις ήταν ένα πολύ ισχυρό κομμάτι στο πολιτικό ψηφιδωτό που είχε δημιουργήσει ο Λυκούργος.

Παραδίδεται επίσης από τον Ξενοφώντα πως ο Λυκούργος ήταν αυτός που συνέταξε και τους κανονισμούς για τη μάχη των εφήβων (στον Πλατανιστά). Στη «μάχη» αυτή χωρίς όπλα, η οποία ήταν καθοριστικής σημασίας αλλά και ένας σημαντικός σταθμός στην εξέλιξη της ενηλικίωσης. Η «καρτερία» ήταν μια δοκιμασία επιδείξεως της αντοχής στον πόνο δημοσίως. Θεωρείται πως εισηγητής της τελετής της διαμαστιγώσεως (αγώνας καρτερίας), ήταν ο Λυκούργος.

Σίγουρα αυτό το μυστηριώδες πρόσωπο ο Λυκούργος, που η ύπαρξή του οριοβατεί ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα, θα πρέπει να είχε μελετήσει επί μακρόν την συμπεριφορά του λύκου και της κοινωνίας του, πριν συντάξει την Μεγάλη Ρήτρα. Άλλωστε και το όνομά του μήπως δεν παραπέμπει εκεί, κατά μια εκδοχή; Λυκούργος < λύκος + έργον>. Επικρατέστερη άποψη βέβαια είναι το θέμα της λέξεως λυκ να προέρχεται από το ουσιαστικό λύκη, «πρωινό φως, χάραμα», συνεπώς πρέπει να εξεταστεί σοβαρά και η πιθανότητα να προέρχεται από το ουσιαστικό λυκαεργός – λυκούργειος, ο εργαζόμενος λαμπρά έργα. Η Πυθία κατά την επίσκεψη του Λυκούργου στους Δελφούς τον είχε προσφωνήσει ως Λυκόεργε, Λυκόεργο, που ήταν επίθετα του Απόλλωνος, (Ηρόδ. Ιστορίαι. Α΄. 65). Ο λύκος δημιουργός, ο αρχιτέκτων, ο σοφός, Sol Invictus.

Οι ομοίοι με την ενηλικίωσή τους στελέχωναν τις δωδεκαμελείς ομάδες που ονομάζονταν συσκηνίες. Προφανώς, επειδή έμεναν μαζί σε σκηνές ή ιδιαίτερα οικήματα. Αρκετοί από τους θεσμούς της συντηρητικής όπως νομίζεται Σπάρτης, όπως ήταν και αυτός της συσκηνίας προέρχονταν από μια παλιά παράδοση, ίσως όχι έτσι οργανωμένοι και δομημένοι, αφού θεωρείται έργο και αυτό του Λυκούργου. Μόνο μετά την συμπλήρωση του τριακοστού έτους της ηλικίας τους οι ομοίοι μπορούσαν να δειπνούν και να κοιμούνται στις οικίες τους με τις γυναίκες τους κάποιες ημέρες το χρόνο. Και αυτό για τον Λυκούργο είχε σίγουρα παιδαγωγικό σκοπό, που είχε να κάνει μάλλον με την συζυγική διαγωγή και συμπεριφορά.

Ο Λυκούργος πιστεύοντας στην ευγονία των πολιτών, τους επέβαλε να γυμνάζονται. Εκτός των νέων και οι νέες της Σπάρτης ακολουθούσαν ένα πρόγραμμα αγωγής, ώστε εκτός των άλλων ωφελειών που είχαν, να τεκνοποιούν υγιή παιδιά. Ο Λυκούργος κατάφερε ώστε οι Σπαρτιάτες να έχουν φίλαθλο και ηρωικό πνεύμα.

Λέγεται πως ο Λυκούργος επέβαλε μέσα από την Ρήτρα άπαντες οι πολίτες της Σπάρτης να τρέφουν μακριά (μαλλιά) κόμη. Ο Λυκούργος όπως αναφέρεται στην Μεγάλη Ρήτρα εισηγήθηκε τον ερυθρό τρίβωνα, επειδή έβλεπε πως η απόχρωση αυτή ήταν ιδανικότερη για τους άνδρες, που έχουν ως στόχο να νικούν στο πεδίο της μάχης.

Ο ίδιος ο Λυκούργος, αναφέρεται πως είχε απαντήσει, όταν τον ρώτησαν γιατί όρισε την συχνή μετακίνηση του στρατοπέδου: «Για να προκαλούμε περισσότερο κακό στους εχθρούς», (Πλούτ. Ηθικά. 24. Λυκούργος). Αλλά και στην Λακεδαίμονα μπορεί να παρατηρήσει κανείς πως υπάρχουν πανάρχαιες αναπαραστάσεις των Διοσκούρων, ως ιππέων. Μήπως συνάμα αποτυπώνουν την αριστοκρατική τάξη των ιππέων στην προ Λυκούργου εποχή; Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο τιμητικός τίτλος ιππείς να αντανακλά στη μνήμη μιας ιδιαίτερης τάξης ευγενών, που στο παρελθόν, ίσως προ Λυκούργου υπήρξαν έξοχο ιππικό σώμα.

Η θρυλική επανίδρυση της Σπάρτης στις όχθες του Ευρώτα από τον Λυκούργο σηματοδότησε μια σειρά από κοσμογονικές αλλαγές, οι οποίες με την σειρά τους θα επηρεάσουν αλυσιδωτά και ριζικά, πολιτικά συστήματα σε πολλές χρονικές περιόδους. Ο νομοθέτης Λυκούργος, δημιουργώντας με τις ρήτρες του μια ισορροπία εξουσιών, μεταξύ των αριστοκρατικών φατριών της πόλεως, συγχρόνως θα σημάνει την στρατιωτική πρωτοκαθεδρία της Σπάρτης.



Πηγή: Δημήτριος Θ. Κατσούλης, Εκδόσεις Παύλος, Αθήνα 2010

Οι χρεοκοπίες της Ελλάδας

Οι χρεοκοπίες της Ελλάδας

19/06/2011
Του Δημήτρη Καζάκη

Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827. Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων "δανείων ανεξαρτησίας" που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ' αυτή τη χώρα. Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα.

Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις. Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του. Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, "παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα". "Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο". Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή.

Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια. Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση. Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως "εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου". Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας. Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο-αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.

Μετά τον 2ο ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν. Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι' αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.

Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι' αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον "θεσμό επιφανείας". Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο. Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι. Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία. Δεύτερον. Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισάγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή. Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά. Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα. Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.

Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα. Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι. Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ. Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι' αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το «οικονομικόν θαύμα» όπως το ονομάσανε, η «ισχυρή Ελλάς» αναπτυσσόταν κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ. Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία, στην Ελλάδα! να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%. Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. Δηλαδή έλεος! Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα. Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες.

Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης. Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ό,τι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη. Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες. Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008. Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή. Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις.

Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 = περίπου 500) Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε! Λοιπόν, τι έγινε τώρα;

Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής. Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε;

Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν "εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ". Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες». Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας. Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση. Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, «εξαναγκάσανε» τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι' αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν «τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα». Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας.

Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα. Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσίλογων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι «εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα». Αυτό είναι γεγονός. Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δοσίλογο Αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα. Και 'δω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;

Πρώτον. Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.

Δεύτερον. Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.

Τρίτον. Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα. Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι. το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη. Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι' αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας «υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα».

Τέταρτον και το χειρότερο. Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνείς αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο «ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές». Δηλαδή ό,τι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση. Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους». Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι' αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον. Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.

Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ' αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 «Θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία», θα ξεσηκωνόταν όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε; Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλημμα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; «Ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας». Αυτό ήταν το δίλημμα των τοκογλύφων. Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει «Α στα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει». Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά. Έχουμε πετρέλαια. Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια. Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος; Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους.

Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει. Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία. Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει: Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ' αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του. Με αυτό το πράγμα θέλω να κλείσω, Κοιτάξτε. Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους την διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες. Ή εμείς ή κανένας...

Ο Μ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ!

"Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΙΣΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΕΦΤΑΣΕ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΝΥΣΣΑ, ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΜΙΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ,Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΙΧΕ ΦΤΑΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ....ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΤΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΗ ΤΡΟΦΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΠΟΥ ΛΕΓΟΤΑΝ ΝΥΣΣΑ, ΕΝΩ ΤΟ ΓΕΙΤΟΝΙΚΟ ΒΟΥΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑΖΑΝ ΜΗΡΟΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΟΓΟΝΙΑ Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΡΟ ΤΟΥ ΔΙΑ.....ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΤΟΥ ΕΔΕΙΞΑΝ ΤΟΝ ΚΙΣΣΟ ΠΟΥ ΦΥΤΡΩΝΕ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΕΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ..."

(ΑΡΡΙΑΝΟΣ, "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ")

-ΠΟΣΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΕΞΑΛΛΟΥ ΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ 17ο-18ο ΑΙΩΝΑ Μ.Χ, ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ;...

-ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ (ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΑ) ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ,ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ
ΤΑ "ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΑ" ΠΟΥ ΘΕΩΡΗΘΗΚΑΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ( ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΘΕΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ "ΑΡΕΙΑΣ ΦΥΛΗΣ"...) ΑΠΟ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΑΡΧΙΚΑ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΥΣ, ΩΣ ΜΗΤΡΙΚΑ ΤΑΧΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ,
 ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΜΙΛΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΙΝΔΙΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΙΣΤΗ ΚΑΣΤΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ, 

ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΟΤΙ ΤΑ ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!

-Η ΘΕΩΡΙΑ ΠΕΡΙ "ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΩΝ"ΚΑΙ "ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ"  ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΑΡΑΔΕΚΤΟ  ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΧΟΝΤΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ,ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΥΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΥΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΑΤΗ ΟΣΟ ΚΑΙ Η ΣΥΓΓΕΝΙΚΗ ΤΗΣ, ΠΕΡΙ ΦΟΙΝΙΚΙΚΗΣ ΤΑΧΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ...

ΤΟ ΕΥΡΩ ΩΣ ΤΑΞΙΚΟ ΟΡΙΟ

Αναρτήθηκε στις Δεκεμβρίου 18th, 2012 απο admin

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ, Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012, ISKRA

Στην συζήτηση σχετικά με το ευρώ, η οποία διεξάγεται στον ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά στην Αριστερά, παρατηρείται μια εύλογη έμφαση στην λειτουργία του ως νομίσματος σε αντίθεση με το εθνικό νόμισμα.

Η συζήτηση αυτή δεν είναι ουδέτερη ούτε τεχνική.

Ορθά επισημαίνεται ότι το ευρώ αντανακλά και επικυρώνει τον κυρίαρχο ταξικό συσχετισμό δύναμης στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, όπως αυτό εκφράζεται από τις Συνθήκες από το Μάαστριχτ ως την Λισσαβώνα και από τις δομές της Ε.Ε. και της ευρωζώνης.

Επίσης, είναι ισχυρή η θέση ότι αυτός ο συσχετισμός γύρω από το ευρώ είναι δομικός και όχι συγκυριακός. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και στην περίπτωση όπου θα ενισχυόταν το εργατικό κίνημα και η Αριστερά σε περισσότερες χώρες της ευρωζώνης, πράγμα ιδιαίτερα επιθυμητό, αυτό δεν θα συνεπαγόταν την κοινωνική μεταρρύθμιση της ευρωζώνης. Οι ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές χώρες και ιδίως το ιμπεριαλιστικό κέντρο γύρω από την Γερμανία θα προχωρούσαν είτε στην διάλυση της ευρωζώνης είτε στην αναδίπλωση σε μια στενότερη και πιο θωρακισμένη ευρωζώνη. Αυτό είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι οι δομές της ευρωζώνης αποτελούν έναν «σκληρυμένο» υπερκρατικό μηχανισμό. Ο μηχανισμός αυτός δεν αντιστοιχεί στην αντίληψη του Ν. Πουλαντζά για το (εθνικό) αστικό κράτος ως πεδίο συμπύκνωσης των ταξικών συσχετισμών (η οποία και αυτή είναι τότε μόνο ορθή, όταν συνοδεύεται από την ύπαρξη ενός δομικού ορίου, πέρα από το οποίο το αστικό κράτος δεν είναι μετασχηματίσιμο), καθώς είναι ένας «θωρακισμένος» μηχανισμός, εχθρικός προς την επενέργεια των δυνάμεων της εργασίας. Άρα, τίθεται ζήτημα ανατροπής των δομών της ευρωζώνης και της Ε.Ε., αν θέλουμε να κατευθυνθούμε προς την Ευρώπη των Εργαζομένων, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Δεν μπορούμε με τα ίδια εργαλεία, θεσμούς και δομικές αποκρυσταλλώσεις να οικοδομήσουμε δυο ριζικά διαφορετικά πράγματα.

Η ΕΟΚ και κατόπιν η Ευρωπαϊκή Ένωση οικοδομήθηκε ιστορικά ως μια καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική συμμαχία, η οποία αρκετά νωρίς -από τα μέσα του 1980- ηγεμονεύθηκε από την επιθετική νεοφιλελεύθερη στρατηγική. Τα όποια προνοιακά και κοινωνικά-συμβολαιακά στοιχεία υπήρχαν στην λειτουργία της ΕΟΚ σταδιακά καταργήθηκαν με βίαιο και έντονο τρόπο. Η ελληνική αστική τάξη εντάχθηκε με ενθουσιασμό αρχικά στην ΕΟΚ και στην συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη, ελπίζοντας ότι θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά της - ιδίως στην στενότερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου - αλλά ακόμη και προσδοκώντας ότι θα χρησιμοποιήσει την ιδιαίτερη ισχύ της Ε.Ε. , πολιτική, ιδεολογική, οικονομική για να ενδυναμώσει εσωτερικά την δική της κυριαρχία και θρίαμβο πάνω στις δυνάμεις της εργασίας. Όπως είχε πει κάποιος υπουργός κάποτε, «αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να την εφεύρουμε». Ακόμη και πριν από την κρίση, το επιχείρημα της «δύσκολης» ανταγωνιστικότητας εντός της Ε.Ε. και της ευρωζώνης λειτούργησε πάντοτε υπέρ των πολιτικών της λιτότητας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους. Με λίγα λόγια, η Ε.Ε. και το ευρώ λειτούργησαν ως η κύρια στρατηγική αλλά και αφήγηση της εθνικής αστικής μας τάξης. Λειτούργησαν ως η προβολή των προσδοκιών της στο μέλλον αλλά και ως η ασπίδα της απέναντι στην ταξική πάλη. Ως ένα κεντρικό σημείο ενότητας του αστικού συνασπισμού εξουσίας στην Ελλάδα, ως ένα εργαλείο κοινωνικής αντεπανάστασης. Άρα, το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο ένα ζήτημα σχέσης μεταξύ χωρών ( αν και αυτή η διάσταση είναι σαφώς υπαρκτή), είναι σε μεγάλο βαθμό το ζήτημα μιας διακρατικής καπιταλιστικής συμμαχίας κατά της μισθωτής εργασίας στην Ελλάδα όπως και στις άλλες χώρες. Ιδίως, η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως κοινωνικό πειραματόζωο από την εθνική και την ευρωπαϊκή αστική τάξη για τα όρια συμπίεσης των μισθωτών και του λαού.

Και περαιτέρω, όμως, το νόμισμα δεν είναι έλασσον ζήτημα, όπως ακούγεται από κάποιες πλευρές. Εκφράζει σχέσεις ανταγωνιστικότητας, κυριαρχίας και ανισόμετρης ανάπτυξης μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Σχέσεις ιδεολογικές και πολιτιστικές, ηγεμονικές τάσεις, πολιτικούς συσχετισμούς, συμμαχίες, δυνατότητες ή αδυναμίες οικονομικής πολιτικής. . Στην περίοδο από την έναρξη του ευρώ μέχρι σήμερα, το ενιαίο νόμισμα λειτούργησε διευρύνοντας τις διαφορές και αναντιστοιχίες ανάμεσα στην ανταγωνιστικότητα των κεφαλαίων των πιο ισχυρών κρίκων της ευρωζώνης (ιμπεριαλιστικές χώρες, ιδίως οι χώρες του Βορρά) και των πιο αδύνατων κρίκων (ιδίως οι χώρες του Νότου). Ιδίως το γερμανικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιοαπέσπασε πολλαπλά οφέλη από την λειτουργία αυτήν της ευρωζώνης έχοντας προηγουμένως απομυζήσει και καθηλώσει τους δικούς του εργαζόμενους. Όπως προκύπτει από δημοσιεύματα ( π.χ. «Ελευθεροτυπία» της 19-11-2011, Μίκαελ Σλεχτ ), η Γερμανίααύξησε τα εμπορικά της πλεονάσματα από το 2001 ως το 2010 κατά 265 %. Η Ελλάδα, παρά τις όποιες τάσεις ανάπτυξης εμφανίσθηκαν στα πρώτα χρόνια του αιώνα , γνώρισε μια συσσώρευση εμπορικών ελλειμμάτων, η οποία συνέβαλε σημαντικά (μαζί και με άλλους παράγοντες όπως η μη φορολόγηση του κεφαλαίου, τα εξοπλιστικά προγράμματα κλπ) στην διόγκωση των δημοσίων ελλειμμάτων και του δημοσίου χρέους. Μετά δε την έναρξη της κρίσης, υπάρχει μια πολύ σημαντική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού εντός του διεθνούς συστήματος καθώς και μια ισχυρή τάση απαξίωσης όχι μόνο των μικρομεσαίων αλλά και τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου. Αυτά δεν λέγονται για να συμβάλουμε «εθνικά» στην αστική διέξοδο από την κρίση αλλά για να κατανοήσουμε ότι η κρίση εκφράζεται εντονότερα και οξύτερα στους πιο ευάλωτους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας (τους «αδύνατους» κρίκους).

Όμως, το ευρώ δεν είναι μόνο ένα νόμισμα Είναι ένα συμβολικό ταξικό όριο, μια άκαμπτη ιδεολογική επίκληση, ένα κατώφλι , το οποίο δεν επιτρέπεται να διαβούν οι εργαζόμενοι, αυτοί που προβάλλουν κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Είναι ένα απαγορευτικό σήμα στην ταξική πάλη. Ένα βασικό επιχείρημα για να καμφθεί η Αριστερά και να υποχωρήσει από τις ταξικές-ανταγωνιστικές της θέσεις. Ο λόγος υπέρ της πάση θυσία παραμονής στο ευρώ θυμίζει έντονα το παλιό ταξικό όριο της «δημοκρατίας».Όταν παλιότερα έθετες το ζήτημα της ριζικής κριτικής του καπιταλισμού, γινόσουν «σταλινικός» , «ολοκληρωτικός», εκτός συνταγματικού φάσματος, εκτός «δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό». Κήρυττες τον εαυτό σου ως «εχθρό». Μια τέτοια συμβολική αναπαράσταση συμβαίνει και με το ευρώ και δείχνει γιατί είναι σημαντικό το ζήτημα του εναλλακτικού σχεδίου και εκτός ευρώ. Αν δεχθούμε ότι υπάρχει αυστηρά και μόνο το Plan Α , στην πράξη αποδεχόμαστε το συμβολικό ταξικό όριο, την πρόκληση του αντιπάλου. Αν συμφωνούσαμε, στην Αριστερά, ότι δεν υπάρχει κανένα ταξικό όριο ανάμεσα στην στρατηγική μας και την πραγματικότητα , θα έφτανε το «καμία θυσία για το ευρώ» και τίποτε άλλο. Όμως, δεν είναι βέβαιο ότι συμφωνούμε.

ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ

(Το κείμενο αυτό έχει ενδιαφέρον για την ουσία της πάλης των απόψεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ)

Το να σηκώνουμε σινικά τείχη μέσα στον κόσμο της αριστεράς είναι τραγικό λάθος…

Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΡΙΜΙΚΗΡΗ,  «Αυγή» , Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012.

Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν γνωρίζω πόσοι έχουν διαβάσει το άρθρο στην Κυριακάτικη Αυγή (16/12) του φίλου Δ. Χρήστου που κάνει αναφορά στο Αριστερό Ρεύμα και στην κατάσταση όπως διαμορφώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την συνδιάσκεψή του. Για όσους το διάβασαν νομίζω ότι θα έμειναν έκπληκτοι από την σφοδρότητα της επίθεσης στο Αριστερό Ρεύμα. Δυστυχώς τέτοιες απόψεις λίγη σχέση έχουν με τη σύγχρονη Αριστερά και την ίδια την «Αυγή».

Ο δημοσιογράφος αυτός, μάλλον, δεν έχει καταλάβει ούτε σε ποια εφημερίδα γράφει ούτε και σε ποιο κόμμα βρίσκεται, γιατί δεν επιτρέπεται να παραποιεί και να ασελγεί πολιτικά στοχοποιώντας ένα σημαντικό ιστορικό κομμάτι του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ με τέτοια δημοσιεύματα.

Χαρακτηρίζει, χωρίς να δίνει κανένα σοβαρό στοιχείο, το Αριστερό Ρεύμα ως ένα αντιπολιτευόμενο κόμμα μέσα στο υπό διαμόρφωση νέο κόμμα, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα αναστείλει τη λειτουργία του μόνο για ένα μήνα προ των εκλογών κάνοντας ανακωχή. Ένα κόμμα δηλαδή το Αριστερό Ρεύμα που θα λειτουργεί ανεξάρτητα και αντιθετικά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς στα όσα υποστηρίζει ο φίλος Χρήστου είναι ότι όλα αυτά είναι κακόγουστες δίκες πολιτικών προθέσεων και φαντασιώσεις με στόχο να «αδρανοποιήσει» πολιτικά τα μέλη και τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος. Επιπλέον αποσκοπούν, θα μπορούσε να πει κανείς, στο να ενισχύσουν προσπάθειες δημιουργίας ενός κόμματος προεδροκεντρικού, άκρως συγκεντρωτικού, μονολιθικού όπου κάθε διαφορετική φωνή θα πνίγετε από δημοσιογραφικούς «λαγούς» που προτρέχοντας θα προαναγγέλλουν τον αποκλεισμό της οποιασδήποτε διαφορετικής άποψης.

Ο δημοσιογράφος αυτός δεν έχει αντιληφθεί, παρότι εργάζεται στην Αυγή αρκετά χρόνια, ότι ο ΣΥΝ χθες και ο νέος ΣΥΡΙΖΑ αύριο θα είναι ένα ενιαίο και πολυτασικό κόμμα. Δεν έχει καταλάβει ότι η διαφορετικότητα είναι ο πλούτος της σύγχρονης ριζοσπαστικής ταξικής αριστεράς. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει και την δημιουργία καμιάς εσωκομματικής αντιπολίτευσης, το αντίθετο μάλιστα για το Αριστερό Ρεύμα η ενότητα προωθείται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από τη διαφορετικότητα και όχι από το κουκούλωμα και τις απειλές για δήθεν αντικομματική στάση. Πολλές φορές έχει κατηγορηθεί το Αριστερό Ρεύμα για πιθανές διασπάσεις πάντα όμως αποδείχθηκε ότι τα μέλη και τα στελέχη του πάλεψαν για την κομματική ενότητα και όχι μόνο. Αντίθετα οι κατήγοροί του σήμερα βρίσκονται σε άλλους χώρους εχθρικούς προς την αριστερά στο σύνολό της.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έζησε τη τραυματική εμπειρία της αρρωστημένης αντιδημοκρατικής μονολιθικότητας που κάθε άλλο παρά προστάτεψε τα κόμματα της αριστεράς από διασπάσεις. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι στο όνομα πάντα των «νέων συνθηκών» και των «μηνυμάτων», που υποτίθεται ότι έστελνε ο λαός, έγιναν πολιτικοί κανιβαλισμοί στην οποιαδήποτε διαφορετική άποψη και στην ανάπτυξη ενός ξεχωριστού πολιτικού προβληματισμού .

Ο αγαπητός Χρήστου ίσως να μην γνωρίζει, όφειλε, όμως, να πληροφορηθεί ότι το Αριστερό Ρεύμα ήταν πάντα η ενωτική προωθητική δύναμη μέσα στον ΣΥΝ και μετέπειτα στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα μέλη και τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος έχουν από τη μακρόχρονη διαδρομή τους στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα μάθει να σέβονται τις συλλογικές αποφάσεις, τις αποφάσεις της εσωκομματικής πλειοψηφίας. Οι λογικές τύπου Κόμμα μέσα στο Κόμμα και αρρωστημένοι φραξιονισμοί δεν έχουν καμιά σχέση με το Αριστερό Ρεύμα.

Στο Αριστερό Ρεύμα πάντα υπερασπιστήκαμε την ενότητα, αλλά και τη δυνατότητα της έκφρασης και της τασικής υπόστασης στους πάντες, μέσα στον ΣΥΝ και στο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και σ΄ αυτούς που είχαν ένα εκ διαμέτρου διαφορετικό πολιτικό σχεδιασμό από τον δικό του. Με την Ανανεωτική πτέρυγα για παράδειγμα το Α.Ρ είχε κάθετη αντίθεση στο μεγάλο ζήτημα του πολιτικού σχεδιασμού της Κεντροαριστερά, ναι ή όχι. Όμως, υπερασπίστηκε τη δυνατότητα της πολιτικής συμβίωσης εντός του ΣΥΝ. Έκανε ότι πέρναγε από το χέρι του για να μην γίνει η διάσπαση από την Ανανεωτική πτέρυγα η οποία όμως είχε κάνει τις διασπαστικές λαθεμένες επιλογές της. Επομένως, αυτά που γράφει ο Χρήστου για αντιπολιτεύσεις μέσα στο κόμμα είναι απαράδεκτα και προκλητικά .

Ο φίλος Χρήστου όμως προχωρεί και παραπέρα, μπαίνει και στην πολιτική αντιπαράθεση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρεί ότι είναι εξωφρενικό και αντιδεοντολογικό – άραγε γιατί ; – το Αριστερό Ρεύμα να επιμένει στην κοινή δράση και στην ενότητα της Αριστεράς. Θεωρεί ότι η προσπάθεια για κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς ιδικά με ΚΚΕ και Ανταρσία είναι ένα αποκρουστικό πολιτικό σχέδιο που εξυπηρετεί κάποιο σταλινικό μοντέλο που έχει καταρρεύσει και φυσικά η ενότητα της αριστεράς θα οδηγήσει, αν περάσει η άποψη του Αριστερού Ρεύματος στο Χοτζεϊκο αλβανικό πρότυπο εξουσίας. Το να έχεις διαφορετική άποψη από το Αριστερό Ρεύμα είναι επιτρεπτό και σεβαστό. Το να θέλεις μια αυτοδύναμη κυβέρνηση για τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τις άλλες δυνάμεις τις αριστεράς και αυτό είναι αποδεκτό. Το να θέλεις κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με πασοκογενείς δυνάμεις κεντροαριστερού τύπου και αυτό είναι μια σεβαστή άποψη και δεν θα πείραζε κανέναν ακόμα και αυτούς που αντιστρατεύονται σταθερά τα κεντροαριστερά νεφελώματα . Είναι όμως απαράδεκτο ένας «αριστερός» δημοσιογράφος της Αυγής να παραποιεί τόσο βάρβαρα την πολιτική σκέψη σημαντικού αριθμού συντρόφων του που δεν είναι απόκτημα σημερινό του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είδαν φως και μπήκαν όπως ορισμένοι άλλοι ενόψει εξουσίας. Τα μέλη και τα στελέχη του Αριστερού ρεύματος συνέβαλαν σημαντικά για να κερδηθεί αυτό το 27% και αυτό το αποδεικνύει και η κοινοβουλευτική τους παρουσία.

Στην πραγματικότητα, ο φίλος Χρήστου και όποιος καθοδηγεί ίσως την πένα του απλά ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχθεί στην καλύτερη των περιπτώσεων, γιατί υπάρχει και η Κεντροαριστερά, την πολιτική επιλογή της αυτοδυναμίας που εκ των πραγμάτων σημαίνει διμέτωπο αγώνα ενάντια στο σάπιο δικομματικό πολιτικό σύστημα από τη μια και ενάντια σε όλες τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λ.π από την άλλη. Οι δυνάμεις αυτές της αριστεράς χαρακτηρίζονται απαράδεκτα σταλινικά και χοτζεϊκα απολιθώματα.

Η λαθεμένη τοποθέτηση του φίλου Χρήστου τελειώνει με το αμίμητο, ότι το αίτημα της κοινωνίας για την ενότητα της αριστεράς απαντήθηκε με την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ. Μου θυμίζει λίγο το «ένα» είναι το κόμμα που υποστήριζε τη δεκαετία του 70-80 το ΚΚΕ. Η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός πράγματι τιμώρησαν την ηγεσία του Περισσού για τις σεχταριστικές επιλογές της και επιβράβευσαν την ενωτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αλλά δεν εξαφάνισαν τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Πέρα όμως και από το τι έγινε υπάρχει και το μέλλον και θα ήταν καταστροφή για την αριστερά αν μπαίναμε σε επιλογές αυτοδυναμιών και άλλα παρεμφερή που γνωρίσαμε από τα κόμματα εξουσίας στο πρόσφατο παρελθόν.

Το να σηκώνουμε σινικά τείχη μέσα στον κόσμο της αριστεράς είναι τραγικό λάθος και ο ΣΥΡΙΖΑ με την δυναμική παρουσία και του Αριστερού ρεύματος δεν θα κάνει αυτό το λάθος.

Το Αριστερό Ρεύμα δεν μπορεί να φιμωθεί και αδρανοποιηθεί από αντιλήψεις σαν αυτές του φίλου μας του Χρήστου από την Αυγή. Έδωσε και θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ και όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων για την ουσιαστική ανατροπή της σημερινής καταστροφικής πραγματικότητας για την εργατική τάξη και το λαό της χώρας μας.

*

Λίθος Φωτός: Η επόμενη Χιροσίμα είναι θέμα χρόνου...

Λίθος Φωτός: Η επόμενη Χιροσίμα είναι θέμα χρόνου...: Οι Αμερικανοί είναι πιο πολύ οπλισμένοι απ’ τους Αφγανούς , οι οποίοι στο κάτω - κάτω βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση (τ...

Λίθος Φωτός: Αμερικανορωσικός πόλεμος για ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ και τον ...

Λίθος Φωτός: Αμερικανορωσικός πόλεμος για ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ και τον ...: Ενεργειακός πόλεμος ΗΠΑ-Ρωσίας με φόντο την Ελλάδα Άγριες κόντρες και μίζες και για τον ΟΠΑΠ Οι ιδιωτικοποιήσεις προκ...

Λίθος Φωτός: Είναι η Τουρκία το επίκεντρο ενός παγκόσμιου πολέμ...

Λίθος Φωτός: Είναι η Τουρκία το επίκεντρο ενός παγκόσμιου πολέμ...: Του Νίκου Στέλγια Το εννοούν. Δεν αστειεύονται. Μόσχα και Τεχεράνη προειδοποιούν: Η εγκατάσταση των νατοϊκών πυραύλων τύπου «Patr...

Λίθος Φωτός: Πως θα καταργήσουν τη θητεία! Ένας "υποψιασμένος" ...

Λίθος Φωτός: Πως θα καταργήσουν τη θητεία! Ένας "υποψιασμένος" ...: Η κυβέρνηση διέψευσε το ενδεχόμενο κατάργησης της στρατιωτικής θητείας, που προβλέπεται στο σχέδιο μνημονίου και δημοσιεύτηκε πρόσφατα....

DON’T REMAIN SILENT: Η ετυμολογία του ελληνικού αλφαβήτου..

DON’T REMAIN SILENT: Η ετυμολογία του ελληνικού αλφαβήτου..: Άλφα (Α) Από τα άρ-ω, αραρίσκω, αρ-χίζω (τον λόγο) + φα- (ρίζα του φημί). Το πρώτο φώνημα κάθε ανθρώπου ανά την υφήλιο όταν εξέρχεται από τη...

Ο "ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ" ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΕΣ ΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΟΥ

Γράφει ο Κώστας Ντουντουλάκης.


Ο Στάλιν ήταν μια προσωπικότητα με θετικά και αρνητικά, όπως πχ ο μέγας Κων/νος ( τα εγκλήματα του οποίου τα κάνουν "γαργάρα" οι αφθονούντες  "υπερευαίσθητοι ανθρωπιστές-αντισταλινικοί" διανοούμενοι φοβούμενοι συνέπειες στις καρριέρες τους αν τολμήσουν να μιλήσουν και γιαυτόν το ίδιο "ελεύθερα" όπως για τον Στάλιν...) Ήταν μια εξίσου "αμφιλεγόμενη"  προσωπικότητα όπως οι Νταντών,Μαρά,Ροβεσπιέρος, πολλοί οπλαρχηγοί του ΄21 (που και ηρωικές πράξεις έκαναν μα και βίαιες ως και αλληλοσφαγές ηρωικών συναγωνιστών τους) όπως ο Άρης Βελουχιώτης, όπως ο Γκαριμπάλντι,ο Ζαπάτα, ο Κάστρο, ο Μάο, ο Χο Τσι Μιν και οι Βιετκόγκ,οι Τουπαμάρος,ο Αραφάτ, η Χεζμπολάχ...κλπ κλπ!... 
Αφενός,αν  ο Στάλιν δεν υπήρχε, όλοι οι σοβαροί ιστορικοί συμφωνούν πως μάλλον εντελώς άλλη θα ήταν η εξέλιξη του παγκ.πολέμου και της ανθρωπότητας.Οι νίκες δεν εξασφαλίζονται απλά με...τον ηρωισμό!
Και γιατί μέχρι την ΕΣΣΔ ήταν περίπατος η προέλαση των ναζί; Μόνο οι σοβιετικοί(και γιατί;) ήταν ηρωικοί μαχητές; Και αν εξηγηθεί έτσι,φυλετικά και όχι πολιτικά, αυτός ο ηρωισμός αυτό προφανώς συνιστά έναν ρατσιστικό ανορθολογισμό. 
Οι μεγάλες νίκες εξασφαλίζονται πρωτίστως με σωστή, πολυεπίπεδη και παντοειδή υλική οργανωτική και πολιτική-ψυχολογική προετοιμασία,σωστή στρατηγική και τακτική. Και δεν νικά ο αλάθητος,αλλά αυτός που κάνει τα λιγότερα λάθη...
Π.χ:Στρατιές καθοδηγούμενων από το ΚΚΣΕ,τον Στάλιν, σοβιετικών παρτιζάνων είχαν συγκροτηθεί στα μετόπισθεν του αήττητου ως τότε ναζιστικού στρατού.Γιατί οι (ελάχιστοι πλην Ελλάδας και Γιουγκοσλαβίας) αντάρτες στις "δημοκρατικές" χώρες δεν φτιάχτηκαν κι εκεί από τις καθεστωτικές τους δυνάμεις,αλλά συγκροτήθηκαν μόνο από τα (φιλοσταλινικά τότε...) ΚΚ;...
 Για το "Σύμφωνο Ρίμπετροπ-Μολότωφ", που τόσο προκατειλημένα μηρυκάζουν κάποιοι, μόνο ανιστόρητοι ή φερέφωνα της ψυχροπολεμικής καπιταλιστικής  προπαγάνδας, "δεν ξέρουν"(;)  ότι είχε προηγηθεί πολυετής φανερή,επίμονη προσπάθεια των Σοβιετικών να συναφθεί αντιφασιστικό σύμφωνο με Αγγλία-Γαλλία, αλλά αυτές οι χώρες, όχι μόνο κωλυσιεργούσαν,αλλά και υπέγραψαν το (φράση του Τσώρτσιλ) "επαίσχυντο Σύμφωνο Ειρήνης του Μονάχου" (Χίτλερ-Νταλαντιέ-Τσάμπερλεν)για να στρέψουν τον Χίτλερ κατά του ομολογούμενου ανέκαθεν μεγάλου στόχου του: Κατά της ΕΣΣΔ. Ο παμπόνηρος Στάλιν όμως τους έριξε στο λάκκο που του έσκαψαν!...Και αντί να επιτεθεί ο Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ,όπως τον έσπρωχναν, ξεκίνησε τον πόλεμο κατά των Αγγλογάλλων,που τον άφησαν να "καταπιεί" την Αυστρία ("Άνσλους") και την Τσεχοσλοβακία! Μετά ήρθε η σειρά της συμμάχου τους Πολωνίας (που κατείχε ρωσσικά εδάφη προσαρτημένα από τον πόλεμο του 1914-18 τα οποία και μόνο πολύ σωστά,ξαναπήρε πίσω τότε η ΕΣΣΔ...)  και των Αγγλογάλλων...
Η μεταγενέστερη του "επαίσχυντου Συμφώνου του Μονάχου"  διπλωματική "τρίπλα" του Στάλιν ήταν μια επιβαλλόμενη τακτικά, παμπόνηρη απάντησή του στην ύπουλη στάση των Αγγλογάλλων. 
Του έδωσε πολύτιμο χρόνο για να προετοιμάσει όλη εκείνη την τεράστια πολεμική μηχανή που αργότερα συνέτριψε,αρχικά  στην εποποιία του Στάλινγκραντ και σε εκατοντάδες τεράστιες μάχες μετά, τους ναζί.
Το ότι δεν περίμενε να του επιτεθούν είναι ηλίθιο ψέμα,αποδείχνεται από την τιτάνια αύξηση της παραγωγής πολεμικού υλικού μετά το σύμφωνο αυτό.
Βέβαια (λάθος του αυτό) περίμενε λίγο αργότερα την επίθεση,παρά την ενημέρωση από τον Ζόργκε,που την θεώρησε διοχετευμένη παραπληροφόρηση σ΄αυτόν από τους Άγγλους. 

-Ευτυχώς που υπήρξε ο Στάλιν στον Β Παγκ.Πόλεμο λοιπόν. Μην εθελοτυφλούμε! 

-Αφετέρου,δυστυχώς για το σοσιαλιστικό ιδεώδες, επεκράτησε (θέλει πολύ σοβαρή συζήτηση το γιατί...) η σταλινική, σαφέστατα μη μαρξιστική,ούτε λενινιστική, αντίληψη για το κόμμα, για υποκατάσταση της εργατολαϊκής εξουσίας από αυτήν των κομματικών μηχανισμών, διαλύθηκε αντί να ανασυγκροτηθεί δημοκρατικά η Κομμουνιστ.Διεθνής ενώ όλες οι αστικές δυνάμεις (χριστιανοδημοκράτες,"σοσιαλιστές",ως και οι φασίστες  κλπ) έφτιαξαν τις Διεθνείς τους!...

-Αυτά (καθώς και οι διωγμοί χιλιάδων τίμιων αγωνιστών και απλών ανθρώπων,μαζί με τους πραγματικούς εγκληματίες...) ήταν απαράδεκτες,εγκληματικές πράξεις του Στάλιν.

-Τα προαναφερθέντα, απέναντι στο τέρας του ναζισμού, την τότε "Νέα Τάξη"-πρόδρομο της σημερινής απάνθρωπης εθνοαποδομητικής καπιταλλιστικής παγκοσμιοποίησης, ήταν στα θετικά του.

Η Ιστορία και η Πολιτική δεν είναι ποτέ "μαύρο-άσπρο"...

-ΠΑΝΤΩΣ ΤΟΣΟ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΑΤΙΚΟΤΑΤΟΙ "ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ"... ΚΑΤΙ ΛΕΕΙ ΑΥΤΟ...  
ΑΣ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΟΛΥΤΑ "ΑΝΤΙΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ" ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ  "ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ"...