ΠΡΟΣ ΘΡΗΣΚΟΛΗΠΤΟΥΣ, ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝΤΕΣ ΩΣ ΚΑΙ "ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ" ΚΑΙ "ΣΑΝΤΑΛΑ ΑΓΙΩΝ", ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΕΣ ΟΜΩΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ..."ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ"!!!!...

Οι Έλληνες ποτέ δεν λάτρευαν είδωλα! Μιλούσαν όρθιοι στα αγάλμάτά τους, δεν έπεφταν στα γόνατα φοβικά, όπως οι γιαχβεϊστές στις εικόνες ή οι φονταμενταλιστές για τον Αλλάχ! 
Οι θεοί τους ήταν συμβολιστικοί, βαθιά ανθρώπινοι ουσιαστικά και προπαντός, δεν ήταν ρατσιστές θεοί όπως ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης που κάνει φρικτά εγκλήματα κατά "αλλοφύλων" (και κατά Φιλισταίων, απογόνων Κρητών,προγόνων των Παλαιστινίων) χάριν του "περιούσιου λαού"!...
Διαβάστε φίλοι μου λίγο την Γένεση να δείτε πως η Σάρα ήταν αδελφή και γυναίκα!!! του Αβραάμ, η Άγαρ ήταν επίσης γυναίκα του που μαζί με τον γιο της τον Ισμαήλ την έδιωξε να πεθάνει στην έρημο γιατί δεν ήταν καθαρόαιμη Εβραία! "Θεάρεστη" πράξη ε;... Διαβάστε πώς ο Λωτ συνευρισκόταν με τις θυγατέρες του για να κάνει "καθαρόαιμους" απογόνους!(Υπάρχει και τεράστιος πίνακας σχετικός με την"άγια" αυτή πράξη στο Μουσείο του Λούβρου...) Διαβάστε ποιο ήταν το τέλος και από ποιον της Φαύστας και του Κρύσπου, συζύγου και γιου του"αγίου" Κωσταντίνου που εφάρμοσε το "αν τις σε ραπίσει επι την μιαν παρειάν στρέψον αυτώ και την άλλη"!!!κάνοντας τον σταυρό από σύμβολο θυσίας για την εντολή αυτή του Χριστού, σύμβολο αυτοκρατορικής σημαίας για αιμοσταγείς εγωιστικούς πολέμους με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες! Αυτό θα έπραττε ο Χριστός;... Διαβάστε για τον"Όσιο" Νίκωνα τον "μετανοείτε", που κατέφαξε μαζί με τον Νικηφόρο Φωκά 240.000 Έλληνες Κρήτες που είχαν ανεξαρτοποιηθεί από την τυρρανία του Ρωμαϊκου κράτους (Έτσι ονομαζόταν καιέτσιήταν και σκότωνε, φυλάκιζε, δήμευε τις περιουσίες ως είναι πασίγνωστο, όσων δήλωναν Έλληνες...) και τον Κύριλλο Αλεξανδρείας που με εβραιοκαλογερικό (άκρως αντιχριστιανικό στην ουσία του, σιωνιστικών αντιλήψεων) όχλο έκαψε όλη σχεδόν την ελληνική γραμματεία, την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας κι εθανάτωσε με τον αγριότερο τρόπο την πρύτανή της Αθηναία φιλόσοφο και μαθηματικό Υπατία! Η βάρβαρη, άκρως ρατσιστική, δουλόφρονη, φοβική σιωνιστική θρησκεία του Γιαχβέ ήταν και είναι φανατικός αντίπαλος και καταστροφέας του ελληνικού ανθρωπισμού, της ελεύθερης κριτικής σκέψης, της αγάπης για την επιστημονική αλήθεια, για την ομορφιά της ζωής! Γιαυτό την υιοθέτησαν, διαστρεβλώνοντας τον πρώτο, αγνό αν και αφελή, χριστιανισμό, διώκοντας πρ'ωτα τους πρώτους, πραγματικούς χριστιανούς οι αυτοκράτορες, οι τσάροι, όλοι οι τύρανοι, όλων των εποχών. Και παρουσιάζουν σαν χριστιανισμό μιαν εκλεγχόμενη και υπηρετούσα τα συμφέροντά τους απολύτως αιρετική σιωνιστική ερμηνεία του, Παράλληλα έφτιαξαν οι εβραιόπληκτοι και το άλλο παρακλάδι του γιαχβεϊσμού, τον μουσουλμανισμό, που επίσης έχει ιερό βιβλίο του εκτός από το Κοράνι και την"Παλαιά Διαθήκη"...

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ

(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ  06/08/2014)

Απόσπασμα από το κεφάλαιο 9 του βιβλίου Π. Ήφαιστος, ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ. Διαδρομή, αντικείμενο, περιεχόμενο και γνωσιοθεωρητικό υπόβαθρο των διεθνών σχέσεων (Εκδόσεις Ποιότητα, σελίδα facebook του βιβλίου)

«Η θεμελιώδης συνάφεια αυτοσυντήρησης και κοινωνίας καταφαίνεται στο απλό γεγονός ότι καμιά κοινωνική τάξη πραγμάτων δεν μπορεί να υπάρξει μακροπρόθεσμα αν δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί τη συλλογική και ατομική ασφάλεια της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών της». (Κονδύλης 1991α, σ. 87).

9. 9.1. Εθνική ασφάλεια, Ένοπλες Δυνάμεις και συλλογική ελευθερία

facebook, σελίδα βιβλίου

Όπως διαπιστώσαμε στις αναφορές μας σε ποικίλα ιδεολογικοπολιτικά  ρεύματα σκέψης όπως οι κριτικοί κονστρουκτιβιστές, έχουν ως συνειδητό δήθεν επιστημονικό σκοπό την κατεδάφιση των εθνών-κρατών, αρχίζοντας από τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας1. Για την παρούσα ανάλυση και σύμφωνα με τις παραδοχές που αναπτύχθηκαν για το Διεθνές Δέον στο κεφάλαιο 2, το έθνος-κράτος αποτελεί θεσμό ελευθερίας και η κρατική κυριαρχία μέσο οργάνωσης των διεθνών σχέσεων με τρόπο που είναι συμβατός με τον πολιτικό πολιτισμό των διεθνών σχέσεων. Αποτελεί επίσης θεσμό που ενσαρκώνει τις οντολογικού περιεχομένου αξιώσεις συλλογικής ελευθερίας. Γι’ αυτούς τους ουσιαστικούς λόγους η παρούσα ανάλυση θεωρεί τα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων ενός μη ηγεμονικού κράτους τους προασπιστές της συλλογικής ελευθερίας, ένα από τα σημαντικότερα μέλη του κοινωνικού σώματος και έναν από τους σημαντικότερους θεσμούς που μαζί με το διπλωματικό σώμα διαχειρίζονται τα ζητήματα που αφορούν τον διακρατικό βίο στον οποίο αυτοδίκαια συμμετέχει ένα κυρίαρχο κράτος. Στη βάση αυτών των συλλογισμών, η κατάρτιση των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων επί θεμάτων διεθνούς πολιτικής αποτελεί στις μέρες αναγκαία προϋπόθεση εκπλήρωσης της υψηλής αποστολής τους στο σύγχρονο διεθνές σύστημα. Βασικά η αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων συνίσταται αφενός στη διασφάλιση της συλλογικής ελευθερίας μιας κοινωνίας και αφετέρου στη στρατιωτική διπλωματία. Η τελευταία συμπεριλαμβάνει τόσο διμερείς όσο και πολυμερείς αποστολές στους διεθνείς οργανισμούς και σε ποικίλες στρατιωτικές αποστολές.

Η ασφάλεια μιας ελεύθερης-κυρίαρχης συλλογικής οντότητας ιεραρχείται πάντοτε στην πιο υψηλή βαθμίδα των συλλογικών προτεραιοτήτων όλων των κοινωνιών. Υπέρτατος σκοπός κάθε συλλογικής οντότητας είναι η διασφάλιση-κατασφάλιση της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας, τουτέστιν της συλλογικής ελευθερίας. Η αξίωση κυριαρχίας-ελευθερίας και η κατανομή των ζητημάτων τάξης και δικαιοσύνης στο εθνικό-κρατικό επίπεδο προκαλούν ακαριαία διεθνή αναρχία, δηλαδή απουσία μιας νομιμοποιημένης διεθνούς εξουσίας που θα αποφαίνεται και θα επιλύει τις διεθνείς διενέξεις όταν τα κράτη διαφωνούν στην εφαρμογή των Συνθηκών ή όταν υπάρχουν αξιώσεις για αλλαγές των κυριαρχικών οριοθετήσεων.

Πολύ περισσότερο, όπως συχνά συνέβη στην πρόσφατη ιστορία, η συλλογική ελευθερία-κυριαρχία μιας κοινωνίας δεν διασφαλίζεται όταν μία ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις προβάλλουν επαναστατικές και ηγεμονικές αξιώσεις. Η εθνική-κρατική κυριαρχία με την οποία προικίζεται κάθε κοινωνία που κατορθώνει να κατακτήσει τη συλλογική της ελευθερία είναι ουσιαστικά το μέσο που της προσφέρει τη δυνατότητα να είναι συλλογικά ελεύθερη απέναντι σ’ αυτούς που κατά καιρούς αποσκοπούν να αλλάξουν το ιεραρχικό καθεστώς ή απλά να ηγεμονεύσουν και να κατεξουσιάσουν τα υπόλοιπα κράτη. Της προσφέρει επίσης τη δυνατότητα να διεκδικεί –όπως εξάλλου επιτάσσει το διεθνές δίκαιο των νεότερων χρόνων– ισοτιμία με τις υπόλοιπες πολιτικά κυρίαρχες συλλογικές οντότητες του παγκόσμιου χώρου. Τέλος, το καθεστώς της εθνικής-κρατικής κυριαρχίας παρέχει τη δυνατότητα σ’ όλα τα κράτη να συναλλάσσονται, να συνεργάζονται και να διευθετούν τις διαφορές τους όταν συγκρούονται τα συμφέροντά τους ή όταν καταφεύγουν στην άσκηση πολεμικής βίας.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το ότι η ασφάλεια κάθε κράτους βρίσκεται πάντοτε στην πιο υψηλή βαθμίδα των κοινωνικών προτεραιοτήτων και, υπό αυτό το πρίσμα, οι Ένοπλες Δυνάμεις ενός μη αναθεωρητικού κράτους είναι η υπέρτατη και ύστατη εγγύηση της συλλογικής και ατομικής ελευθερίας των μελών του[2]. Βασικά η συλλογική ελευθερία κάθε κοινωνίας, η ασφάλεια κάθε κράτους, τα μέσα που τη διασφαλίζουν, δηλαδή οι Ένοπλες Δυνάμεις του, και η διεθνής ειρήνη και σταθερότητα είναι όλα άρρηκτα συνδεδεμένα. Κανένας κοινωνικός σκοπός δεν μπορεί να εκπληρωθεί χωρίς εξωτερικά διασφαλισμένη συλλογική ελευθερία και χωρίς εσωτερικά διασφαλισμένη τάξη-δικαιοσύνη. Γι’ αυτό ο κοινωνικός ρόλος των Ενόπλων Δυνάμεων όσον αφορά την εξωτερική ασφάλεια της χώρας είναι πρωταρχικός.

facebook, ιστοσελίδα

Για τους πιο πάνω σημαντικούς και ουσιαστικούς λόγους οι Ένοπλες Δυνάμεις ενός δημοκρατικού και μη ηγεμονικού-αναθεωρητικού κράτους συνιστούν τη σημαντικότερη ίσως ομάδα της κοινωνίας. Για τους ίδιους λόγους επίσης είναι σαφές πως αυτοί που καταπολεμούν τις Ένοπλες Δυνάμεις στη βάση ποικίλων ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων όπως αυτών των κριτικών κονστρουκτιβιστών είναι εχθροί της συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας μιας χώρας. Αυτά ισχύουν για κάθε κράτος. Εάν σταθούμε στην Ελλάδα, ο «αντιμιλιταρισμός» πολλών μελών της ελληνικής διανόησης είναι λανθασμένος για δύο τουλάχιστον λόγους: πρώτον, άλλο να είσαι εναντίον του πολέμου και άλλο να είσαι εναντίον του σώματος εκείνου της κοινωνίας ενός μη αναθεωρητικού κράτους όπως η Ελλάδα που είναι εντεταλμένο να προασπίσει τη συλλογική ελευθερία του λαού και να αποτρέψει την εκτέλεση των εξωτερικών απειλών. Δεύτερον, όπως και για πολλά άλλα πράγματα που αφορούν την αναγκαία και μη εξαιρετέα κοσμοθεωρία μιας κυρίαρχης κοινωνίας, τα άτομα αυτά συγχέουν αίτια και αιτιατά της αδιαμφισβήτητης παρέμβασης των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας. Εκτός των ιστορικών λόγων που αφορούσαν την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη του ελληνικού κράτους, το αίτιο της καταστροφικής χρήσης των Ενόπλων Δυνάμεων από την πολιτική ηγεσία και τελικά από εξωτερικές υπηρεσίες, με αποτέλεσμα την καταστροφή της Κύπρου, είναι η ευρέως διαδεδομένη αμφισβήτηση της εθνικής-κρατικής κυριαρχίας ως θεσμού ελευθερίας της ελληνικής κοινωνίας. Ως γνωστόν, αμφότερα τα κυρίαρχα ιδεολογήματα της μεταπολεμικής περιόδου στη βάση ποικίλων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων θεωρούσαν το ελληνικό έθνος-κράτος αναλώσιμο στο βωμό διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων αντιλήψεων που εξ ορισμού διαβρώνουν τους θεσμούς, συγχύζουν την κοινωνία, διευκολύνουν το έργο κατασκόπων και πρακτόρων και καθιστούν την πολιτική κυριαρχία εύκολη λεία ξένων συμφερόντων. Τα ίδια αίτια ήταν εμφανέστατα τη δεκαετία του 1990 και κορυφώθηκαν με τη θέση πως το σχέδιο Ανάν για το Κυπριακό αποτελούσε περίπου πολιτικό μάννα εξ ουρανού επειδή οι Έλληνες της Κύπρου ναι μεν θα έχαναν την πολιτική τους κυριαρχία, αλλά αυτό ήταν ασήμαντο μπροστά στο γεγονός πως η ανθρωπότητα εισέρχεται στη… μεταεθνική εποχή[3]. Ενδεικτικές των προβλημάτων σοβαρής συζήτησης στην Ελλάδα είναι ενίοτε και οι αναλύσεις περί Κλάουζεβιτς, τις οποίες συχνά πολλοί συγχέουν με μιλιταρισμό, εθνικισμό και… πολεμοκάπηλες διαθέσεις. Kι αυτό διότι ποτέ δεν διάβασαν ούτε κατανόησαν το βάθος της κλαουζεβιτσιανής ρήσης πως «ο πόλεμος είναι η πολιτική με άλλα μέσα», δηλαδή πως ο πόλεμος πρέπει να διέπεται και να ελέγχεται από τη λογική των κοινωνικά προσδιορισμένων σκοπών και πως η διεξαγωγή του πολέμου δεν έχει δική της αυτόνομη λογική. Αυτό είναι ευδιάκριτο από τις θέσεις πολλών αναλυτών (βλ. παραπομπή της υποσημείωσης 1 του κεφαλαίου 5, ο οποίος συχνά υιοθετούσε τέτοιες θέσεις) οι οποίοι με επιστημονικά ανεπίτρεπτο τρόπο συγχέουν τη μελέτη της κλαουζεβιτσιανής ανάλυσης περί πολέμου με τον εθνικισμό και άλλους επιστημονικά άθλιους χαρακτηρισμούς που εκτοξεύονται σ’ αυτό που κατ’ ευφημισμό, θα μπορούσε να αναφερθεί ως επιστημονική ανάλυση των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα[4].

Εκπλήρωση του ρόλου των Ενόπλων Δυνάμεων προϋποθέτει ότι κατέχουν τη σωστή θέση στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Πιο συγκεκριμένα, επειδή «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα» και επειδή ο «ο πόλεμος δεν έχει τη δική του γραμματική», ο ρόλος των Ενόπλων Δυνάμεων διέπεται και ελέγχεται από τη λογική των πολιτικών σκοπών μιας κοινωνίας: η λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων, η δομή τους, η αποστολή τους, η άσκηση βίας και οποιοσδήποτε άλλος ρόλος εντάσσονται στη λογική των πολιτικών στόχων της κοινωνίας στην οποία ανήκουν και τους σκοπούς της οποίας υπηρετούν.

Ιεραρχία εθνικών συμφερόντων

Δέσμες εθνικών σκοπών και ιεράρχησή τους

(στηρίζεται στην αγγλοσαξονική πρακτική ανάλυσης και εκτίμησης των πραγμάτων και λίγο πολύ ισχύει για όλα τα κράτη ανάλογα με τις περιστάσεις και τις γεωπολιτικές συγκυρίες. Τα «κουτάκια» συμπληρώνονται ανάλογα και αντίστοιχα με τις προϋποθέσεις κάθε κράτους)

Έσχατη Λογική: επιβίωση- Διασφάλιση κυριαρχίας	Ζωτικά συμφέροντα	Μείζονα συμφέροντα	Δευτερογενή συμφέροντα
Άμυνα, Ασφάλεια, ακεραιότητα της εθνικής επικράτειας. Συνολικά αντιμετώπιση εξωτερικών απειλών κατά της επικράτειας. Στρατιωτική και διπλωματική ισχύς ανάλογη των εξωτερικών απειλών. Αποτρεπτική φήμη. Ανάλογα με την κατανομή ισχύος και τις απειλές: επαρκής εσωτερική και εξωτερική εξισορρόπηση (συντελεστές ισχύος και συμμαχίες)	Κατανομή ισχύος και συμφερόντων, Ισορροπία ισχύος με αντιπάλους και Θέση-ρόλος εξυπηρετικά των Εθνικών συμφερόντων Αντιμετώπιση δραστηριοτήτων ή ενεργειών που διαβρώνουν και αποδυναμώνουν την εθνική ισχύ την κοινωνική συνοχή και το Πολιτειακό σύστημα. Ισχυρή οικονομία και ιδιαίτερα των βιομηχανιών που σχετίζονται με την εθνική άμυνα-ασφάλεια. Συμμετοχή και ενεργός δρων στους διεθνείς θεσμούς, σε συμμαχίες, στο διμερές επίπεδο και στο διεθνές και περιφερειακό επίπεδο. Ισχυρό απόθεμα διαπραγματευτικών ερεισμάτων και συνεχής καλλιέργειά τους. Πολίτες ή ομοεθνείς εκτός συνόρων.	Διαφύλαξη συλλογικών πνευματικών αγαθών ιδ. πολιτισμού, ελευθερίας, αξιοπρέπειας, τιμής.	Δραστηριότητες ιδιωτών, εξωτερικές, οικονομικές, δραστηριότητες εταιρειών.

Αντλεί από το D. Nuechterlein, United States interest in a changing world, Kentusky Univ. Press, Kentusky, 1973

Έσχατες αξιωματικές θέσεις όταν χαράσσεται η στρατηγική ενός οποιουδήποτε κράτους

• Κάθε κράτος θεωρεί απαραβίαστη την εθνική του κυριαρχία. Δεν εκχωρείται κυριαρχία παρά μόνο μετά από ένα αποτυχημένο επιθετικό πόλεμο
• Κάθε πολίτης κάθε κράτους υποχρεωμένος (ηθικά και νομικά) να επιδείξει αυτοθυσία αν κινδυνεύσει η κρατική κυριαρχία.
• Μόνο εθνοκράτη ανθρωπολογικά ζωντανά,δυναμικά και στρατηγικά προσανατολισμένα μπορούν να έχουν εθνικούς σκοπούς και έσχατα εθνικά συμφέροντα και να συγκροτούν στρατηγικές εκπλήρωσης αυτών των σκοπών. Για να το επιτύχουν πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις συσπείρωσης των πολιτών γύρω από τα εθνικά συμφέροντα.
• Όποια κράτηστερούνται αυτών και άλλων συναφών προϋποθέσεων παραπαίουν ή και αποθνήσκουν. Υπέρτατο και έσχατο εθνικό συμφέρον όλων των εθνοκρατών είναι η εθνική επιβίωση μέσα σε ένα ως εκ της φύσεώς του άκρως ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.
• Εάν τα μέλη μιας κοινωνίας αντί πίστης, νομιμοφροσύνης και φιλοπατρίας αλληθωρίζουν εσχατολογικά προσβλέποντας προς ανύπαρκτους και ανέφικτους παγκόσμιους πολιτικούς τόπους, Η πολιτεία δύσκολα επιβιώνει και είναι διαρκώς ευάλωτη σε έξωθεν διαβρώσεις και επιβουλές.

Υπό το παραπάνω πρίσμα που συναρτά με επιστημονικά δόκιμες προσεγγίσεις την αποστολή και τον ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων με τους κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένους σκοπούς, οι Ένοπλες Δυνάμεις αποτελούν ισότιμο συνομιλητή της πολιτικής ηγεσίας επί ενός αριθμού ζητημάτων υψίστης σημασίας που αφορούν την εθνική ασφάλεια. Κατ’ αρχάς, με δεδομένο πως οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι οι εντολοδόχοι και όχι οι εντολείς της πολιτικής εξουσίας, μαζί με τα υπόλοιπα όργανα του κράτους –αλλά ως προς αυτό έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων και της οργάνωσης των υπόλοιπων κρατικών υπηρεσιών–, το Γενικό Επιτελείο αναλύει την κατανομή ισχύος, τις στρατιωτικές ικανότητες και τα στρατηγικά δόγματα άλλων κρατών, παρακολουθεί την ανάπτυξη των οπλικών συστημάτων κρατών που απειλούν τη χώρα και προχωρεί στην εκτίμηση της απειλής. Με κριτήριο την ιεράρχηση των εθνικών συμφερόντων που ορίζει η πολιτική ηγεσία (βλ. πίνακα) η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων εκτιμά την απειλή κατά της εθνικής ασφάλειας, υπολογίζει με ακρίβεια τα αναγκαία μέσα για την αντιμετώπισή της, πληροφορεί αναλόγως την πολιτική ηγεσία και περιγράφει-προτείνει κατ’ αυτό τον τρόπο τις ανάγκες των εξοπλιστικών προγραμμάτων[5] και την ανάπτυξη των δυνάμεων στον εθνικό χώρο.

Τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και σε καιρό κρίσης ή πολέμου οι Ένοπλες Δυνάμεις βρίσκονται σε συνεχή ένταση και συνεχή επικοινωνία με την πολιτική ηγεσία για τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων. Ιδιαίτερα σε περίπτωση κρίσης ή έναρξης συγκρούσεων είναι αυτονόητο ότι ο ρόλος τόσο του αρχιστράτηγου όσο και των επιτελών του αναβαθμίζεται. Γι’ αυτό η ικανότητα των επιτελών η κατάρτισή τους τόσο επί θεμάτων αποτροπής ή διεξαγωγής ενός πολέμου όσο και επί θεμάτων που αφορούν το διεθνές περιβάλλον, τη στρατηγική των άλλων κρατών και τη διεθνή διπλωματία απαιτείται να είναι άρτιες και αποτελεσματικές. Οι επιτελείς των σύγχρονων Ενόπλων Δυνάμεων, όπως είναι φανερό, είναι μη αιρετά ενεργά μέλη της ανώτατης ηγεσίας του τόπου, οι πολυτιμότεροι συνεργάτες της πολιτικής ηγεσίας –και σε περιπτώσεις κρίσεων οι σημαντικότεροι συνεργάτες– στη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων και ιδιαίτερα του εθνικού συμφέροντος επιβίωσης. Στην ατυχή περίπτωση ένοπλων συρράξεων οι εγγυητές της ακεραιότητας της επικράτειας και της ελευθερίας της κοινωνίας είναι σχεδόν πλήρως στα χέρια του Γενικού Επιτελείου και των υπόλοιπων μελών των Ενόπλων Δυνάμεων που προασπίζονται την ακεραιότητα της χώρας και την ελευθερία των πολιτών.

Για τους παραπάνω λόγους η ικανότητα επιστημονικής ανάλυσης, εκτίμησης και κρίσης των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων επί θεμάτων διεθνούς πολιτικής είναι εξίσου σημαντικοί παράγοντες με την οργάνωση των πολεμικών μέσων και τη διατήρηση της αποτρεπτικής τους αξιοπιστίας. Επειδή, όπως εκτενώς αναλύθηκε παραπάνω, η επιστημονική ανάλυση των διεθνών σχέσεων δεν είναι ευθύγραμμη υπόθεση, οι διεθνείς σπουδές στις παραγωγικές σχολές των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων αποκτά ιδιαίτερη σημασία για την εκπλήρωση της υψηλής κοινωνικής αποστολής τους.

9. 9.2. Στρατιωτική διπλωματία, θέση, ρόλος και αποστολές στη σύγχρονη διεθνή πολιτική

Για να γίνει ακόμη καλύτερα κατανοητή η σημασία της διεθνολογικής κατάρτισης των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε ποικίλες αποστολές που συμπληρώνουν ή ακόμη και υποκαθιστούν τις λειτουργίες του υπουργείου Εξωτερικών. Ουσιαστικά η μία όψη του νομίσματος της εξωτερικής πολιτικής είναι η καθαυτό διπλωματία και η άλλη ο διεθνής ρόλος των Ενόπλων Δυνάμεων. Συνοπτικά, η στρατιωτική ικανότητα προσδιορίζει το ειδικό βάρος και τα διαπραγματευτικά ερείσματα ενός κράτους σε πλήθος διεθνών συναλλαγών και διεθνών συμμετοχών. Εν συντομία:

Πρώτον, για τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο ρόλος ενός κράτους-μέλους στην υπό διαμόρφωση συλλογική άμυνα και ασφάλεια όπως συζητείται τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι συνάρτηση της ικανότητας συμμετοχής στη δομή άμυνας και ασφάλειας που οικοδομείται. Στο σημείο αυτό επισημαίνεται ακριβώς πως σημασία δεν έχει κατά πόσο θα αναδειχτεί μια αποτελεσματική ευρωπαϊκή άμυνα. Για κάθε ευρωπαϊκό κράτος τα αμυντικά δρώμενα συναρτώνται με πλήθος παραγόντων και κριτηρίων που αφορούν ζωτικά μια χώρα, όπως η τυποποίηση των οπλικών συστημάτων, η διαμόρφωση των συμμαχικών στρατηγικών δογμάτων, η ανταλλαγή πληροφοριών, ο συντονισμός των κοινών δράσεων και η διαμόρφωση τακτικών συμμαχιών στα ποικίλα επίπεδα διαπραγματεύσεων και αποφάσεων.

Δεύτερον, οι πελατειακές σχέσεις μικρών και μεγάλων δυνάμεων όπως αυτές προσδιορίζονται από την πολιτική ηγεσία κατά περίπτωση και κατά συγκυρία συναρτώνται με την ικανότητα των λιγότερο ισχυρών κρατών αφενός να αμύνονται κατά των αναθεωρητικών κρατών που τα απειλούν και αφετέρου να είναι ενεργοί στρατηγικοί δρώντες των στρατηγικών εξελίξεων στην περιφέρεια οπου ανήκουν. Εάν πάρουμε ως παράδειγμα τις εξελίξεις στα Βαλκάνια τη δεκαετία του 1990, παρατηρούμε πως υπήρξαν πλήθος αναθεωρητικών απειλών, ρευστές ανακατανομές ισχύος, συνόρων και συμφερόντων, μετακινήσεις πληθυσμών, αντιμετώπιση κρίσεων, αποστολή αγημάτων σε στρατιωτικές αποστολές, αλλαγές συμμαχιών, επεμβάσεις εξωβαλκανικών κρατών και διαπραγμάτευση επί ποικίλων ζητημάτων όπως οι αγωγοί πετρελαίου, η αντιμετώπιση κρίσεων και οι συμμετοχές στους διεθνείς οργανισμούς. Ένα κράτος που ανήκει σε μια περιφέρεια σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να διαδραματίσει τον ρόλο που του αρμόζει, να συμμετάσχει στη διαμόρφωση σταθερών διακρατικών ισορροπιών και να διασφαλίσει τα συμφέροντά του όπως καταγράφηκαν παραπάνω αν δεν κατέχει ισχυρή θέση στο περιφερειακό σύστημα ισχύος και συμφερόντων όπου η οικονομική και η στρατιωτική ισχύς είναι δύο μεγάλης σημασίας παράγοντες.

Τρίτον, οι Ένοπλες Δυνάμεις ενός σύγχρονου κράτους είναι σημαντικό μέσο των διεθνών συμμετοχών μιας χώρας, πιο συγκεκριμένα της «στρατιωτικής διπλωματίας». Μεταξύ άλλων, οι σύγχρονες Ένοπλες Δυνάμεις αναπτύσσουν ρόλους ως προς τα εξής ζητήματα: α) Παροχή συμβουλών στην πολιτική ηγεσία για τους τρόπους πολιτικής αξιοποίησης της στρατιωτικής ισχύος υπό το πρίσμα των διεθνών εξελίξεων. β) Συμμετοχή στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων στην επίσημη διπλωματική αντιπροσώπευση της χώρας σε άλλα κράτη ή σε διεθνείς θεσμούς και στρατιωτικούς οργανισμούς. γ) Έπειτα από εντολή της πολιτικής ηγεσίας, σύναψη στενών σχέσεων, μυστικού ή δημοσιοποιημένου χαρακτήρα, με τις Ένοπλες Δυνάμεις άλλων κρατών. δ) Πάντοτε υπό το πρίσμα των πολιτικών εντολών, συμμετοχή σε στρατιωτικά γυμνάσια και διακρατικές συνεργασίες όπως αυτές που αναπτύχθηκαν υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ με κράτη των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ευρώπης τη δεκαετία του 1990. ε) Συμμετοχή σε διεθνείς αποστολές (ανθρωπιστικές, «ειρηνευτικές» κ.λπ.). στ) Βοήθεια προς άλλους στρατούς (εκπαίδευση, υποδομή, τεχνολογία κ.λπ.). Και ζ) συνεργασία με άλλα κυβερνητικά τμήματα και μυστικές αποστολές που εξυπηρετούν την αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεων.

Στο ίδιο πλαίσιο, όπως ήδη αναφέρθηκε στην προηγούμενη ενότητα, τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων είναι επιφορτισμένα με την  παραγωγή αναλύσεων, πληροφοριών και εκτιμήσεων για την κατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα, εκτιμήσεις των απειλών και ιεράρχησή τους υπό το πρίσμα της δεδομένης κατανομής ισχύος και προτάσεις πολιτικής για πρακτικές προσεγγίσεις που μεγιστοποιούν την εθνική ασφάλεια. Αναφορικά με το τελευταίο σημείο, προστίθεται πως στις προσεγγίσεις αυτές συμπεριλαμβάνονται οι συμμαχικές σχέσεις ή άλλου είδους συμφωνίες ή σχέσεις με τις Ένοπλες Δυνάμεις τρίτων κρατών που αντιμετωπίζουν τις ίδιες απειλές και προτάσεις για συγκεκριμένες επαφές, ενέργειες και άλλες στρατηγικές ή τακτικές κινήσεις που θα ενισχύσουν τη θέση και τον ρόλο της χώρας στο πλαίσιο της δεδομένης κατανομής ισχύος. Επίσης, προτάσεις για επαφές, ενέργειες και αποστολές των Ενόπλων Δυνάμεων υπό το πρίσμα τόσο της δεδομένης κατανομής ισχύος όσο και του στρατηγικού περιβάλλοντος που δημιουργούν τα στρατηγικά και πολιτικά δόγματα των κρατών του διεθνούς υποσυστήματος στο οποίο ανήκει η χώρα.

9. 9.3. Παραγωγικές Σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων

Το σημαντικότερο ίσως ζήτημα που τίθεται όσον αφορά τις προσφερόμενες γνώσεις στις παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων αφορά την αξιολογική ουδετερότητα. Ο αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων και πολύ περισσότερο οι επιτελείς δεν έχουν κανένα απολύτως περιθώριο να δεχτούν αυτό που στα προηγούμενα κεφάλαια αναφέραμε ως «διεθνολογικές τσαρλατανιές». Αν η διδασκαλία διεθνολογικών τσαρλατανιών στα Πανεπιστήμια σημαίνει σταδιακή διάβρωση του συλλογικού ορθολογισμού περί τα διεθνή, αντίστοιχη διάβρωση στο επίπεδο των αξιωματικών θέτει σε άμεσο κίνδυνο τα συμφέροντα του κράτους ή ακόμη και της ειρήνης. Ο αξιωματικός των παραγωγικών σχολών είναι επαγγελματίας και ανώτερος κρατικός λειτουργός, ο οποίος μετά τη θητεία μερικών μηνών σε μια παραγωγική σχολή επανέρχεται αμέσως στην άμεση και ενεργό δράση στο επιτελείο, σε μονάδες στα σύνορα όπου ενδεχομένως μετατίθεται ή σε ποικίλες θέσεις στο πλαίσιο των διμερών και πολυμερών σχέσεων ενός κράτους.

Για τους λόγους αυτούς και πολύ περισσότερο απ’ ό,τι σε αναφορά με άλλους χώρους απαιτείται να ζητείται από τους διδάσκοντες που προσκαλούνται να διδάξουν στις παραγωγικές σχολές να διακρίνουν μεταξύ επιστημονικής ανάλυσης των διεθνών σχέσεων και έκφρασης γνωμών, οι οποίες εξ ορισμού προπαγανδίζουν υπέρ ενός οποιουδήποτε σκοπού. Η ενημέρωση για τους πολιτικούς σκοπούς που πρέπει να υπηρετεί ένας αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων γίνεται από τους ανωτέρους του, οι οποίοι με τη σειρά τους επικοινωνούν με την πολιτική ηγεσία. Κάθε απομάκρυνση των διδασκόντων στις παραγωγικές σχολές από την αξιολογική ουδετερότητα είναι ύποπτη και σε κάθε περίπτωση αντιπαραγωγική, αν όχι επικίνδυνη.

Συναφώς, αν και ομολογουμένως πολλοί πολιτικοί επιστήμονες ενδύονται ακαδημαϊκούς μανδύες για να προπαγανδίσουν ιδεολογίες, πολιτικές θέσεις ή ακόμη και να προπαγανδίσουν υπέρ αδιαφανών συμφερόντων, αυτό το γεγονός δεν είναι πειθαναγκαστικό για μια σχολή πολέμου που έχει την πολυτέλεια επιλογής ούτως ώστε η ακαδημαϊκή ανάλυση να διακρίνεται από πολιτικές εκλογικεύσεις. Για να το θέσουμε διαφορετικά, πρέπει να γίνεται διάκριση μεταξύ διάφορων ατόμων που κατέχουν το Α ή το Β αξίωμα και που κρίνεται σκόπιμο να καλούνται για να εκφράσουν απόψεις αναμενόμενα υποκειμενικού-πολιτικού χαρακτήρα (και αναμφίβολα χρήσιμου χαρακτήρα για τη σφαιρική επιμόρφωση ενός αξιωματικού) και αναλυτών που με αξιολογική ουδετερότητα προσφέρουν γνώση και ερμηνευτικά εργαλεία για τη μορφή, τον χαρακτήρα και τα προβλήματα του διεθνούς συστήματος.

Προϋπόθεση ορθολογικών πολιτικών και στρατιωτικών αποφάσεων είναι να εδράζονται οι συλλογισμοί σε ορθές αναλύσεις, δηλαδή σε καλή θεωρία. Με διαφορετικά λόγια, προηγείται η καλή θεωρία και έπονται οι πολιτικές και στρατιωτικές αποφάσεις που κατά περίπτωση συναρτώνται με κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένα μέσα, σκοπούς και προσεγγίσεις εκπλήρωσής τους. Αρμόδιοι γι’ αυτό είναι τα μέλη κάθε κοινωνίας και οι πολιτικοί-στρατιωτικοί της ηγέτες. Κατ’ επέκταση, καλή επιστήμη των διεθνών σχέσεων είναι αυτή η οποία: α) Έχει μεγάλη ερμηνευτική δύναμη και ευρεία κλίμακα αναφοράς (δηλαδή αναφέρεται σε μια ευρεία κλίμακα φαινομένων), β) είναι σημαντική (επειδή αναφέρεται στα ουσιώδη ζητήματα και στην αιτιώδη σχέση μεταξύ εξαρτημένων και ανεξάρτητων μεταβλητών του διεθνούς συστήματος) και γ) έχει εφαρμοσιμότητα (δηλαδή συνάφεια με τον πραγματικό κόσμο). Η καλή θεωρία διεθνών σχέσεων εστιάζεται στον πραγματικό κόσμο, εξηγεί σφαιρικά και εις βάθος τα αίτια – αιτιατά, έχει διάρθρωση που επιτρέπει τον έλεγχό της και την επιβεβαίωση ή τη διάψευσή της και τα συμπεράσματά της έχουν συμβουλευτική αξία επειδή διαφωτίζουν τα άτομα ή τις ομάδες που εμπλέκονται στους πολιτικούς αγώνες για την πραγματική δομή των προβλημάτων και των διλημμάτων των διεθνών σχέσεων.

Εντέλει, υποστηρίζεται ότι η εκπαίδευση σε μια σχολή των Ενόπλων Δυνάμεων έχει βασικά τρεις πτυχές: πρώτον, τεχνική-τεχνολογική κατάρτιση επί πτυχών που αφορούν την πολεμική βία. Δεύτερον, επικοινωνία με επισκέπτες ομιλητές που αναπτύσσουν πολιτικές θέσεις. Τρίτον, επικοινωνία με καθηγητές του ακαδημαϊκού χώρου που αναλύουν τη διεθνή πολιτική και τη στρατηγική υπό το πρίσμα αξιολογικής ουδετερότητας. Ενώ οι δύο πρώτες πτυχές είναι μάλλον ευθύγραμμες, η τρίτη πτυχή τίθεται διαφορετικά. Αυτό διότι η νομιμοποίηση πολιτικών γνωμών ενδεδυμένων ακαδημαϊκούς μανδύες αποτελεί επικίνδυνη προπαγάνδα που στρεβλώνει τη σκέψη και αποπροσανατολίζει τους στοχασμούς. Ο υποφαινόμενος, ως μέλος αυτού που στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ονομάζεται «διεθνολογική κοινότητα», εκτιμά πως ένας κίβδηλος επιστημονικός τίτλος που χρησιμοποιείται για να νομιμοποιήσει προπαγανδιστικές ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις είναι ενδεχομένως πιο επικίνδυνος από μια μεραρχία εχθρικών και καλά εξοπλισμένων δυνάμεων.

Οι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων, λόγω του άκρως κρίσιμου ρόλου τους, στις επικοινωνίες τους με διαλέκτες ακαδημαϊκών καταβολών είναι καλό να προσλαμβάνουν όχι φορείς προπαγανδιστικών ή υποκειμενικές γνωμών, αλλά διεθνολόγους ικανούς να αναλύσουν τα διεθνή φαινόμενα με επιστημονική επάρκεια. Σκοπός της διδασκαλίας σ’ ένα τέτοιο ακροατήριο είναι να ακονιστεί το κριτικό πνεύμα με το να θίγονται ζητήματα ουσίας και με το να αναδεικνύονται τα διλήμματα και τα προβλήματα της διεθνούς πολιτικής στον τόπο και στον χρόνο. Υπό αυτό το πρίσμα και με την προϋπόθεση ότι πληρούνται αυστηρά ακαδημαϊκά και ποιοτικά κριτήρια, το αντικείμενο των διεθνών σχέσεων αναφέρεται, πρωταρχικά, στα εξής: α) Στα αίτια πολέμου, β) στον χαρακτήρα των δύο κύριων όψεων του διεθνούς συστήματος, δηλαδή του καθεστώτος της κρατικής κυριαρχίας και της διεθνούς αναρχίας, γ) στη δομή, στις λειτουργίες και στον ρόλο των διεθνών θεσμών και του διεθνούς δικαίου  (δεν αναφερόμαστε στις καθαυτό νομικές, αλλά στις πολιτικές όψεις του διεθνούς δικαίου), δ) στον ρόλο του εθνικού συμφέροντος και στις πηγές/τρόπους διαμόρφωσής του, ε) στον ρόλο της κυριαρχίας ως βάσης της ενδοκρατικής κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης και ταυτόχρονα ως βάσης διακρατικής οργάνωσης, στ) στην τάξη-δικαιοσύνη όπως είναι αποκεντρωμένες στα έθνη-κράτη και όπως επιχειρείται να συγκροτηθούν στον διεθνή χώρο στο πλαίσιο των συστημάτων συλλογικής ασφάλειας (ή στο πλαίσιο ηγεμονικών αξιώσεων), ζ) στα όρια και στους περιορισμούς των συστημάτων συλλογικής ασφάλειας και η) σε πτυχές εκείνες του δημόσιου διεθνούς δικαίου (που θα πρέπει να συμπληρώνονται όμως από αναλύσεις για τις πολιτικές όψεις των διεθνών θεσμών και του διεθνούς δικαίου ούτως ώστε να αποφεύγεται η διαμόρφωση  λανθασμένων-νομικίστικων παραστάσεων).

Για να καλυφθούν σφαιρικά και εις βάθος αυτές οι σύνθετες πτυχές του διεθνούς συστήματος απαιτούνται περιπτωσιολογικές θεμελιώσεις συγκεκριμένων (θεωρητικών) προτάσεων σε αναφορά με ποικίλα ζητήματα και προβλήματα που αφορούν κράτη, περιοχές, συμμαχίες και τις αξιώσεις επαναστατικής αλλαγής. Πιο συγκεκριμένα, απαιτείται να καλύπτονται, μεταξύ άλλων, τα εξής: α) Οι διπλωματικές και εν γένει στρατηγικές των κρατών (ιδιαίτερα των ισχυρών κρατών και των κρατών για τα οποία υπάρχει ειδικό ενδιαφέρον[6]). β) Οι λειτουργίες των διεθνών θεσμών και του διεθνούς δικαίου μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα[7]. γ) Η διερεύνηση παραγόντων όπως η τεχνολογία, οι επικοινωνίες και τα επαναστατικά ιδεολογήματα που επηρεάζουν το διεθνές σύστημα (το οποίο, επαναλαμβάνεται, δεν είναι δυνατό να κατανοηθεί αν οι θεωρήσεις δεν εκτιμούν ορθά τον ρόλο της κρατικής κυριαρχίας, του εθνικού συμφέροντος και της κατανομής ισχύος). δ) Η εξέταση του φαινομένου της ολοκλήρωσης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη όπου αναπτύσσεται ένα ιδιαίτερο και ιδιόμορφο διακρατικό σύστημα με υπόβαθρο τους υπερεθνικούς θεσμούς και με υπερκαλύπτοντα στρατηγικό θεσμό την Ατλαντική Συμμαχία. ε) Η γεωπολιτική και γεωστρατηγική σημασία του ευρωατλαντικού χώρου όπως αναπτύχθηκε μεταπολεμικά με άξονα την Ατλαντική Συμμαχία. στ) Η διαμόρφωση πόλων ισχύος, διακρατικών συσπειρώσεων στην ευρασιατική μάζα και κυρίως οι εξελίξεις με άξονα τη ρωσική πολιτική, την κινεζική πολιτική και τις συσχετίσεις που αναπτύσσονται σε αναφορά με την πλανητική στρατηγική των ΗΠΑ. ζ) Η δομή της πολιτικής οικονομίας των διεθνών σχέσεων και ο τρόπος με τον οποίο επηρεάζει την πολιτική των κρατών[8]. η) Μελέτες κρατών και περιφερειών σε αναφορά με τα κεντρικά ερωτήματα της επιστήμης των διεθνών σχέσεων. θ) Εισαγωγικές γνώσεις στρατηγικής και αποκρυσταλλωμένα συμπεράσματα θεμελιωμένα σε παραδείγματα των διακρατικών σχέσεων.

Για να εμπεδωθούν περιεκτικά και εις βάθος γνώσεις της πιο πάνω μορφής, επαναλαμβάνεται, απαιτείται να γίνεται ανάλυση υπό μια αξιολογικά ελεύθερη οπτική γωνία της πολιτικής φιλοσοφίας των διεθνών σχέσεων. Πιο συγκεκριμένα, να γίνονται συσχετίσεις που αναφέρονται στο κράτος ως ηθικοκανονιστική δομή, στην εξουσία και στις πηγές της, στην ισχύ και στα όριά της, στη διαφορά μεταξύ (θεμιτής-νομιμοποιημένης) ενδοκρατικής εξουσίας και διακρατικών αξιώσεων ηγεμονίας ή αναθεωρητικών αιτημάτων, στη φύση της ελευθερίας και των υποχρεώσεων στη διεθνή πολιτική, στη σχέση υποχρεώσεων και δικαιωμάτων υπό το πρίσμα του άναρχου διεθνούς συστήματος και του πραγματικού χαρακτήρα των διεθνών θεσμών και του διεθνούς δικαίου.

9. 9.4. Περιεχόμενο σπουδών στις Ένοπλες Δυνάμεις

Εκτός από τα μαθήματα στρατιωτικής υφής που αφορούν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα κάθε κλάδου, τα μαθήματα από καθηγητές ή άλλους  προσκεκλημένους δεν πρέπει να διαμορφώνονται για να προσαρμοστούν στο γνωστικό αντικείμενο του προσκεκλημένου. Με δεδομένο τον περιορισμένο χρόνο, τις διδακτικές ανάγκες άλλων γνωστικών αντικειμένων και τον συγκεκριμένο χαρακτήρα των εκπαιδευτικών αναγκών μιας παραγωγικής σχολής των Ενόπλων Δυνάμεων, μια τέτοια προσέγγιση συνιστά ενδεχομένως πολυτέλεια. Πιο ορθολογικό, νομίζουμε, είναι να προσδιορίζονται σε μια πιο μόνιμη βάση τα επιστημονικά όρια που κάθε καλός επιστήμονας μπορεί να διδάξει σε μια εκάστη σχολή των Ενόπλων Δυνάμεων. Στη συνέχεια, η ανάθεση διδασκαλίας θα συναρτάται με το διαθέσιμο επιστημονικό προσωπικό. Ακόμη πιο σημαντικό, τη στιγμή που το μάθημα διδάσκεται για ποικίλους λόγους ενδέχεται η ύλη να μην ανταποκρίνεται πάντοτε στις προδιαγραφές που είχαν τεθεί αρχικά. Εάν αυτά συμβαίνουν, αποδυναμώνεται η συνολική συνοχή και αποτελεσματικότητα της εκπαίδευσης[9]. Ένας διδάσκων, για παράδειγμα, ενώ καλείται να αναλύσει ένα συγκεκριμένο θεωρητικό ζήτημα, θα μπορούσε να αναλώσει τον χρόνο που διατίθεται σ’ αυτόν στην εκφορά αδιάφορων γνωμών που σχολιάζουν την επικαιρότητα. Για τους παραπάνω λόγους τα μαθήματα πρέπει να διατυπώνονται με αυστηρά επιστημονικά και επιστημολογικά κριτήρια και η εκάστοτε πρόσκληση διδάσκοντος να υπόκειται στη βάσανο του ερωτήματος κατά πόσο πληρούνται οι προδιαγραφές που θέτουν οι Ένοπλες Δυνάμεις.

Αναμφίβολα τα προγράμματα σπουδών μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι δυνατό να υπόκεινται διαρκείς βελτιωτικές αλλαγές τόσο ως προς τα μαθήματα όσο και ως προς τους διδάσκοντες. Ακόμη, είναι δυνατό το μάθημα και το περιεχόμενό του να ορίζονται με τρόπο που να αφήνει στον εκάστοτε διδάσκοντα περιθώρια ευελιξίας που θα προσαρμόζουν την εκπαίδευση στο γνωστικό επίπεδο του εκάστοτε ακροατηρίου. Έτσι, τα συστατικά μέρη της διδασκαλίας –εισαγωγικές γνώσεις, παραδείγματα, εμβάθυνση– θα διαμορφώνονται αφού αρχικά διαγνωστεί η προγενέστερη εκπαίδευση των μαθητών της σχολής επί ενός συγκεκριμένου γνωστικού αντικειμένου.

Όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις ως τομέα διδασκαλίας στις παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων, τα παρακάτω κριτήρια είναι ενδεχομένως ενδεικτικά του σκεπτικού της θεματικής διαμόρφωσης των διεθνολογικών μαθημάτων ενός προγράμματος σπουδών:  πρώτον, προσπάθεια σφαιρικής κάλυψης του γνωστικού πεδίου των διεθνών σχέσεων. Δεύτερον, προσπάθεια μετάδοσης επαρκών εισαγωγικών γνώσεων και κυρίως προσπάθεια προβληματισμού επί θεμελιωδών ζητημάτων της θεωρίας διεθνών σχέσεων –πρωτίστως όσον αφορά τον ρόλο της ισχύος στο πλέγμα των συσχετίσεων της διεθνούς τάξης, του διεθνούς δικαίου και του εθνικού συμφέροντος– ούτως ώστε να κεντριστεί το ενδιαφέρον για περαιτέρω μελέτη. Τρίτον, εμπλουτισμός και συσχέτιση των θεμελιωδών γνώσεων με παραδείγματα που θα μελετούν κράτη, συμμαχίες και περιοχές. Τέταρτον, εξειδικεύσεις, ιδιαίτερα στο πλαίσιο των μαθημάτων στρατηγικής σε τομείς που αγγίζουν πιο συγκεκριμένα ενδιαφέροντα των Ενόπλων Δυνάμεων. Πέμπτον, εστίαση του ενδιαφέροντος σε γνώσεις που άπτονται όχι μόνο του έργου ενός αξιωματικού όταν υπηρετεί στην Ελλάδα, αλλά επίσης του ρόλου του ως αντιπροσώπου σε διεθνείς θεσμούς και σε άλλες αποστολές στο εξωτερικό.

9. 9.5. Ενδεικτικές θεματικές ενός προγράμματος σπουδών για σκοπούς διδασκαλίας των διεθνών σχέσεων και συγγραφής μελετών

Κρίνουμε χρήσιμο και σκόπιμο να παραθέσουμε τίτλους και περιεχόμενα μαθημάτων που δύναται να διδάσκονται σ’ ένα εξάμηνο εντατικών σεμιναρίων μιας παραγωγικής σχολής των Ενόπλων Δυνάμεων. Τα μαθήματα αναφέρονται σε διαλέξεις 4 ωρών στο πλαίσιο των οποίων οι αξιωματικοί θα πρέπει να έχουν προετοιμαστεί για να συμμετάσχουν με ερωτήσεις και σχόλια. Άποψη του γράφοντος είναι πως, αν δεν υπάρχει διαθέσιμο επιστημονικό προσωπικό για ανάλυση του επιπέδου που προτείνεται πιο κάτω, αντί ανάλωσης του χρόνου σε μεταμφιεσμένες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις ή γνώμες, είναι πιο χρήσιμο να δοθεί στους αξιωματικούς αξιόπιστη βιβλιογραφία για μελέτη και συγγραφή εργασιών. Σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως του τι προτείνουμε στη συνέχεια, τονίζουμε ότι θεωρούμε συναφή την ανάλυση των κεφαλαίων που προηγήθηκαν και ότι οι επιτελείς των Ενόπλων Δυνάμεων που καταρτίζουν τα προγράμματα σπουδών θα πρέπει να μπορούν να ορίζουν αυτοδύναμα τα θέματα διδασκαλίας και τις εργασίες που εξυπηρετούν καλύτερα τους σκοπούς και την αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι ενδεικτικές θεματικές που προτείνουμε είναι οι ακόλουθες:

Ενδεικτικά θέματα για διδασκαλία

(ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΠΑΡΙΘΜΗΣΗ ΘΕΜΑΤΩΝ)

Υποσημειώσεις:

1. Αυτοί οι μεταμφιεσμένοι προπαγανδιστές δεν αποκλείεται –στο όνομα του επιστημονικού παραλογισμού περί δήθεν ανάγκης «να ακούγονται όλες οι απόψεις» που θίξαμε στο κεφάλαιο 6– σε μερικές περιστάσεις να παρεισφρέουν και να διδάσκουν σε παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων. Το ζήτημα που τίθεται βεβαίως είναι κατά πόσο οι πολιτικοί εντολείς ενός τόσο σημαντικού σώματος επαγγελματιών θέλουν να ρυπαίνονται τα μυαλά των αξιωματικών με ιδέες που ανατρέπουν την κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη τάξη-δικαιοσύνη και που αντιβαίνουν στις αξιώσεις συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας της οποίας την ασφάλεια είναι προορισμένοι να υπερασπίζονται. Αν στο όνομα κάποιας ιδεολογικής αντίληψης το επιθυμούν, τότε αυτό αποτελεί μια περίπτωση που χρήζει μάλλον ψυχαναλυτικής και όχι διεθνολογικής διερεύνησης. Αν όμως πρόκειται για αυτοχειριασμό εν αγνοία αποτελεί ακόμη έναν λόγο για τη χρησιμότητα της ανάλυσης των κεφαλαίων που προηγήθηκαν.

2. Είναι αυτονόητο πως αναφερόμαστε στην ατομική ελευθερία που ενδεχομένως να κινδυνεύει από εξωτερικούς και όχι εσωτερικούς εχθρούς. Για αυτούς που απειλούν την ατομική ελευθερία όπως ορίζεται από το κανονιστικό σύστημα κάθε κυρίαρχου κράτους δημιουργούνται εσωτερικές δυνάμεις τάξης. Δεν είναι καθόλου σπάνιο όμως η νόμιμη και νομιμοποιημένη πολιτική ηγεσία να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις των οποίων σκοπός είναι η εξωτερική ασφάλεια για να διαφυλάξει την εσωτερική ασφάλειας, σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ χρησιμοποιήθηκαν οι δυνάμεις εξωτερικής ασφάλειας για τη διασφάλιση των πολιτών όταν τρομοκρατικές οργανώσεις διείσδυσαν και επέφεραν πλήγματα κατά του εμπορικού κέντρου της Νέας Υόρκης το 2001. Στη Γαλλία επίσης όταν αναρχικές ομάδες με σύνθημα το ανόητο και ανεύθυνο ιδεολόγημα «η ουτοπία στην εξουσία» απείλησαν την Πέμπτη Δημοκρατία, ο πρόεδρος Ντε Γκολ χρησιμοποίησε αποτρεπτικά τον στρατό για να διαφυλάξει την πρωτεύουσα της χώρας. Αυτές οι εξαιρέσεις βεβαίως δεν είναι ο κανόνας και σε κράτη με αναπτυγμένους θεσμούς σπάνια γίνονται επικλήσεις σε τέτοια μέτρα έκτακτης ανάγκης. Μια άλλη περίπτωση είναι η χρησιμοποίηση της αντικατασκοπίας μιας χώρας προκειμένου να διαφυλάξει την ακεραιότητα της χώρας από τη δράση εξωγενών παραγόντων που διεισδύουν και παρανομούν. Έτσι, για παράδειγμα, όταν κατέρρευσαν τα κομουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, οι υπηρεσίες της Γερμανίας ανακάλυψαν πως εκατοντάδες πολίτες της πρώην Δυτικής Γερμανίας είχαν στρατευτεί από τις μυστικές υπηρεσίες του αντίπαλου κράτους. Σύμφωνα με τους νόμους κάθε βιώσιμης Πολιτείας, τέτοιες στρατεύσεις δεν είναι μόνο αντιδεοντολογικές, αλλά και παράνομες.

3. Βλ. κεφάλαιο 2. Από τυπική-λογική άποψη οι ίδιες ακριβώς εκλογικεύσεις που αντιβαίνουν στην συλλογική ελευθερία μιας κοινωνίας εκστομίζονταν από τη φιλελεύθερη αντίληψη στο όνομα του «ελεύθερου κόσμου» («στρατηγέ, ιδού ο στρατός σου», όπως αναφώνησε σε αμερικανό αξιωματούχο σημαίνων έλληνας ηγέτης) και τη μαρξιστική αντίληψη περί παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας όσον αφορά την ακεραιότητα της Ελλάδας στα βόρεια σύνορά της κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

4. Σε ακόμη πιο διεστραμμένες αντιλήψεις αρμοδιότητας ψυχιάτρου ο Κλάουζεβιτς και η ισορροπία στο Αιγαίο συγχέονται με το… machpolitik του Χίτλερ. Επαναλαμβάνεται η θέση που εκφράσαμε πιο πάνω, πως αν τέτοια πνευματικά σκουπίδια κρύβονται πίσω από την ακαδημαϊκή ανεξαρτησία ή τους «διακεκριμένους καθηγητές» και για ποικίλους λόγους δεν τυγχάνουν των αναγκαίων και μη εξαιρετέων ελέγχων, τότε το πρόβλημα παύει να είναι ακαδημαϊκό. Συναρτάται με την πνευματική υγεία των φοιτητών και την εθνική ασφάλεια ενός κράτους, δηλαδή τη συλλογική ελευθερία της κοινωνίας. Τι θα έκανε η ιατρική επιστήμη εάν ένας υποτιθέμενος γιατρός χειρουργούσε με σπαθί;

5. Στην στρατηγική ανάλυση συνηθίζεται να λέγεται πως η εκτίμηση της απειλής και των προτάσεων για εξοπλισμούς πρέπει να είναι τέτοια ούτως ώστε, ιδεατά, να μην είναι ούτε ένα σεντς λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που απαιτεί η διασφάλισης της κυριαρχίας και της επιβίωσης ενός κράτους.

6. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κράτη με αποικιακό παρελθόν υπάρχει παράδοση ανάπτυξης της μελέτης κρατών και περιφερειών. Επίσης, οι ΗΠΑ και η πρώην ΕΣΣΔ καλλιέργησαν τη γνώση της άλλης πλευράς μέσα από κρατικούς και ακαδημαϊκούς φορείς. Συνήθως καλλιεργούνται συχνά γνώσεις με ιδιαίτερο τρόπο και σε αναφορά με κράτη ή περιοχές όταν υπάρχει ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο. Στην περίπτωση της Ελλάδας σημαντικά ζητήματα, για παράδειγμα, είναι η στρατηγική της Τουρκίας (απειλές και περιφερειακός ρόλος), τα Βαλκάνια (κατανομή ισχύος και συμφερόντων), η Μέση Ανατολή (ιστορικές σχέσεις και οικονομικά συμφέροντα) και η Ευρώπη-ευρωατλαντικός χώρος (λόγω συμμετοχής και ποικίλων άλλων συμφερόντων).

7. Ήδη υπαινιχτήκαμε ότι η νομικίστικη γνώση είναι επουσιώδης. Πιο συγκεκριμένα, ενώ στην ενδοκρατική τάξη-δικαιοσύνη ο χώρος αναφοράς είναι η κοινωνία της χώρας, στη διακρατική τάξη χώρος αναφοράς είναι η «κοινωνία των κρατών» (έννοια που παραπέμπει όχι σε εύκολες κοσμοπολίτικες θεωρήσεις, αλλά στο δύσκολο ζήτημα της εφαρμογής των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου περί μη επέμβασης και διακρατικής ισοτιμίας σε συνάρτηση με το πνεύμα και το γράμμα των διεθνών θεσμών και του διεθνούς δικαίου).

8. Η πολιτική οικονομία των διεθνών σχέσεων εάν διδάσκεται ορθά –σημειώνουμε πως στην Ελλάδα αυτός ο επιστημονικός κλάδος των διεθνών σχέσεων έχει ελάχιστα αναπτυχθεί– συναρτά τα γνωστικά πεδία, όπως είναι η οικονομική θεωρία, η δομή της διεθνούς οικονομίας, οι οικονομικές στρατηγικές των κρατών, οι διεθνείς οικονομικοί θεσμοί, το διεθνές νομισματικό σύστημα, οι χρηματοοικονομικές ροές, η βιομηχανική στρατηγική των κρατών, ο εμπορικός-οικονομικός ανταγωνισμός, η κρατική ισχύς και οι στρατηγικές των κρατών, σε αναφορά με αυτούς και άλλους συναφείς παράγοντες

9. Σημειώνεται ότι τα ίδια ακριβώς φαινόμενα παρατηρούνται στη διδασκαλία σε πολλά Πανεπιστημιακά Τμήματα.

Πόσους σκότωσε ο Γιαχβέ στην Παλαιά Διαθήκη; – Τα θύματα τής Αγίας Γραφής, σε αριθμούς!

Το ότι η Αγία Γραφή και ιδίως η Παλαιά Διαθήκη, είναι εμποτισμένη με αίμα, σπέρμα και βία, δεν είναι κάτι άγνωστο (τουλάχιστον σε αρκετούς, πλην του «ποιμνίου» τής Εκκλησίας). Είναι γνωστόν πως βρίθει από πράξεις ανομολόγητες, γεμάτες κακία και μίσος. Αυτό το τερατούργημα, επιμένουν να το αποκαλούν «θεόπνευστο» και «ιερό», που εκπέμπει μηνύματα «αγάπης»!

Τι θα λέγατε όμως, να τα βάλουμε κάτω -τα «ιερά» κείμενα- κι αφού γίνουμε λίγο «πεζοί», να δούμε και σε αριθμούς, πως μετριέται η «αγάπη» που αποπνέουν τα κείμενα, καθώς κι ο Θεός των Εβραίων και των χριστιανών, ο οποίος είναι ένα και το αυτό και φέρει το όνομα Γιαχβέ;

Το πόνημα που ακολουθεί, «αλιεύθηκε» σε ελληνικό forum (phorum.gr) και περιέχει μια λεπτομερή καταγραφή των θυμάτων (νεκρών και τραυματιών) που αναφέρονται στην Αγία Γραφή. Είναι άγνωστο, αν ο συντάκτης κατόρθωσε να επιτύχει μια πλήρη καταγραφή. Ανεξαρτήτως όμως απ’ αυτό, ακόμα και στην περίπτωση που δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει όλες τις περιπτώσεις βίας, οι ήδη υπάρχουσες, είναι υπεραρκετές, για ν’ αποδώσουν γλαφυρά το κλίμα «αγάπης» και «αδελφοσύνης» που «διδάσκουν» αυτά τα «ιερά» κείμενα.

Για να μην υπάρξει ουδεμία αμφισβήτηση, ο συντάκτης έχει φροντίσει, όχι απλώς να παραπέμπει στα ανάλογα πρωτότυπα κείμενα, αλλά ταυτόχρονα να τα παραθέτει κιόλας. Για όποιον έχει την παραμικρή αμφιβολία, μπορεί να έχει άμεση πρόσβαση στα κείμενα τής Αγίας Γραφής και να διασταυρώσει τα γραφόμενα.

Πάρτε λοιπόν μια βαθιά ανάσα, κι αν έχετε χρόνο και υπομονή, αρχίστε το μέτρημα και την πρόσθεση…

---

Γένεσις
7, 23: «καὶ ἐξήλειψε πᾶν τὸ ἀνάστημα, ὃ ἦν ἐπί προσώπου τῆς γῆς, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἑρπετῶν καὶ τῶν πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐξηλείφθησαν ἀπὸ τῆς γῆς· καὶ κατελείφθη μόνος Νῶε καὶ οἱ μετ᾿ αὐτοῦ ἐν τῇ κιβωτῷ».
Αριθμός: Άγνωστος.

19, 24: «καὶ Κύριος ἔβρεξεν ἐπὶ Σόδομα καὶ Γόμοῤῥα θεῖον, καὶ πῦρ παρὰ Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ».
Αριθμός: Άγνωστος.

19, 26: «καὶ ἐπέβλεψεν ἡ γυνὴ αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ ἐγένετο στήλη ἁλός».
Αριθμός: 1.

38, 7: «ἐγένετο δὲ Ἢρ πρωτότοκος Ἰούδα πονηρὸς ἔναντι Κυρίου, καὶ ἀπέκτεινεν αὐτὸν ὁ Θεός».
Αριθμός: 1.

38, 10: «πονηρὸν δὲ ἐφάνη ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐποίησε τοῦτο, καὶ ἐθανάτωσε καὶ τοῦτον (τον Αυνάν)».
Αριθμός: 1.

Έξοδος
9, 25: «ἐπάταξε δὲ ἡ χάλαζα ἐν πάσῃ γῇ Αἰγύπτου ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους, καὶ πᾶσαν βοτάνην τὴν ἐν τῷ πεδίῳ ἐπάταξεν ἡ χάλαζα, καὶ πάντα τὰ ξύλα τὰ ἐν τοῖς πεδίοις συνέτριψεν ἡ χάλαζα».
Αριθμός: Άγνωστος.

12, 29: «Ἐγενήθη δὲ μεσούσης τῆς νυκτὸς καὶ Κύριος ἐπάταξε πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ, ἀπὸ πρωτοτόκου Φαραὼ τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου ἕως πρωτοτόκου τῆς αἰχμαλωτίδος τῆς ἐν τῷ λάκκῳ καὶ ἕως πρωτοτόκου παντὸς κτήνους».
Αριθμός: Άγνωστος.

14, 28: «καὶ ἐπαναστραφὲν τὸ ὕδωρ ἐκάλυψε τὰ ἅρματα καὶ τοὺς ἀναβάτας καὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν Φαραώ, τοὺς εἰσπορευομένους ὀπίσω αὐτῶν, εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ οὐ κατελήφθη ἐξ αὐτῶν οὐδὲ εἷς».
Αριθμός: Άγνωστος.

17, 11–14: «καὶ ἐγίνετο ὅταν ἐπῇρε Μωυσῆς τὰς χεῖρας, κατίσχυεν Ἰσραήλ· ὅταν δὲ καθῆκε τὰς χεῖρας, κατίσχυεν Ἀμαλήκ. αἱ δὲ χεῖρες Μωυσῆ βαρεῖαι· καὶ λαβόντες λίθον ὑπέθηκαν ὑπ᾿ αὐτόν, καὶ ἐκάθητο ἐπ᾿ αὐτοῦ, καὶ Ἀαρὼν καὶ Ὢρ ἐστήριζον τὰς χεῖρας αὐτοῦ, ἐντεῦθεν εἷς καὶ ἐντεῦθεν εἷς· καὶ ἐγένοντο αἱ χεῖρες Μωυσῆ ἐστηριγμέναι ἕως δυσμῶν ἡλίου. καὶ ἐτρέψατο Ἰησοῦς τὸν Ἀμαλὴκ καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ ἐν φόνῳ μαχαίρας. εἶπε δὲ Κύριος πρὸς Μωυσῆν· κατάγραψον τοῦτο εἰς μνημόσυνον ἐν βιβλίῳ καὶ δὸς εἰς τὰ ὦτα Ἰησοῦ, ὅτι ἀλοιφῇ ἐξαλείψω τὸ μνημόσυνον Ἀμαλὴκ ἐκ τῆς ὑπὸ τὸν οὐρανόν».
Αριθμός: Άγνωστος.

32, 27: «καὶ λέγει αὐτοῖς· τάδε λέγει Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραήλ· θέσθε ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ ῥομφαίαν ἐπὶ τὸν μηρὸν καὶ διέλθατε καὶ ἀνακάμψατε ἀπὸ πύλης ἐπὶ πύλην διά τῆς παρεμβολῆς καὶ ἀποκτείνατε ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἕκαστος τὸν πλησίον αὐτοῦ καὶ ἕκαστος τὸ ἔγγιστα αὐτοῦ. καὶ ἐποίησαν οἱ υἱοὶ Λευὶ καθὰ ἐλάλησεν αὐτοῖς Μωυσῆς, καὶ ἔπεσαν ἐκ τοῦ λαοῦ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ εἰς τρισχιλίους ἄνδρας».
Αριθμός: 3.000.

Λευιτικόν
10, 1–3: «Καὶ λαβόντες οἱ δύο υἱοὶ Ἀαρὼν Ναδὰβ καὶ Ἀβιοὺδ ἕκαστος τὸ πυρεῖον αὐτοῦ ἐπέθηκαν ἐπ᾿ αὐτὸ πῦρ καὶ ἐπέβαλον ἐπ᾿ αὐτὸ θυμίαμα καὶ προσήνεγκαν ἔναντι Κυρίου πῦρ ἀλλότριον, ὃ οὐ προσέταξε Κύριος αὐτοῖς. καὶ ἐξῆλθε πῦρ παρὰ Κυρίου καὶ κατέφαγεν αὐτούς, καὶ ἀπέθανον ἔναντι Κυρίου. καὶ εἶπε Μωυσῆς πρὸς Ἀαρών· τοῦτό ἐστιν, ὃ εἶπε Κύριος λέγων· ἐν τοῖς ἐγγίζουσί μοι ἁγιασθήσομαι καὶ ἐν πάσῃ τῇ συναγωγῇ δοξασθήσομαι. καὶ κατενύχθη Ἀαρών».
Αριθμός: 2.
(Σκοτώνονται οι γιοι του Ααρών).

Αριθμοί
11, 1: «Καὶ ἦν ὁ λαὸς γογγύζων πονηρὰ ἔναντι Κυρίου, καὶ ἤκουσε Κύριος καὶ ἐθυμώθη ὀργῇ, καὶ ἐξεκαύθη ἐν αὐτοῖς πῦρ παρὰ Κυρίου καὶ κατέφαγε μέρος τι τῆς παρεμβολῆς».
Αριθμός: Άγνωστος.

11, 33: «τὰ κρέα ἔτι ἦν ἐν τοῖς ὀδοῦσιν αὐτῶν πρινὴ ἐκλείπειν, καὶ Κύριος ἐθυμώθη εἰς τὸν λαόν, καὶ ἐπάταξε Κύριος τὸν λαὸν πληγὴν μεγάλην σφόδρα».
Αριθμός: Άγνωστος.

14, 35–37: «ἐγὼ Κύριος ἐλάλησα· ᾖ μὴν οὕτω ποιήσω τῇ συναγωγῇ τῇ πονηρᾷ ταύτῃ τῇ ἐπισυνισταμένῃ ἐπ᾿ ἐμέ· ἐν τῇ ἐρήμῳ ταύτῃ ἐξαναλωθήσονται καὶ ἐκεῖ ἀποθανοῦνται. καὶ οἱ ἄνθρωποι, οὓς ἀπέστειλε Μωυσῆς κατασκέψασθαι τὴν γῆν καὶ παραγενηθέντες διεγόγγυσαν κατ᾿ αὐτῆς πρὸς τὴν συναγωγὴν ἐξενέγκαι ῥήματα πονηρὰ περὶ τῆς γῆς, καὶ ἀπέθανον οἱ ἄνθρωποι οἱ κατείπαντες πονηρὰ κατὰ τῆς γῆς ἐν τῇ πληγῇ ἔναντι Κυρίου».
Αριθμός: Άγνωστος.

15, 32–35: «Καὶ ἦσαν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ ἐν τῇ ἐρήμῳ…καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· θανάτῳ θανατούσθω ὁ ἄνθρωπος, λιθοβολήσατε αὐτὸν λίθοις πᾶσα ἡ συναγωγή».
Αριθμός: 1.

16, 27–32: «καὶ ἀπέστησαν ἀπὸ τῆς σκηνῆς Κορὲ κύκλῳ·…καὶ ἠνοίχθη ἡ γῆ καὶ κατέπιεν αὐτοὺς καὶ τοὺς οἴκους αὐτῶν καὶ πάντας τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ὄντας μετὰ Κορὲ καὶ τὰ κτήνη αὐτῶν».
Αριθμός: Άγνωστος.

16, 35: «καὶ πῦρ ἐξῆλθε παρὰ Κυρίου καὶ κατέφαγε τοὺς πεντήκοντα καὶ διακοσίους ἄνδρας τοὺς προσφέροντας τὸ θυμίαμα».
Αριθμός: 250.

17, 14: «καὶ ἐγένοντο οἱ τεθνηκότες ἐν τῇ θραύσει τεσσαρεσκαίδεκα χιλιάδες καὶ ἑπτακόσιοι, χωρὶς τῶν τεθνηκότων ἕνεκεν Κορέ».
Αριθμός: 14.700.

21, 3: «καὶ εἰσήκουσε Κύριος τῆς φωνῆς Ἰσραὴλ καὶ παρέδωκε τὸν Χανανεὶν ὑποχείριον αὐτοῦ, καὶ ἀνεθεμάτισεν αὐτὸν καὶ τὰς πόλεις αὐτοῦ· καὶ ἐπεκάλεσαν τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Ἀνάθεμα».
Αριθμός: 1.
(Για την ακρίβεια, τον παρέδωσε στους Ισραηλίτες).

21, 6: «καὶ ἀπέστειλε Κύριος εἰς τὸν λαὸν τοὺς ὄφεις τοὺς θανατοῦντας, καὶ ἔδακνον τὸν λαόν, καὶ ἀπέθανε λαὸς πολὺς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ».
Αριθμός: Άγνωστος.

21, 34: «καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· μὴ φοβηθῇς αὐτόν, ὅτι εἰς τὰς χεῖράς σου παραδέδωκα αὐτὸν καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ πᾶσαν τὴν γῆν αὐτοῦ, καὶ ποιήσεις αὐτῷ καθὼς ἐποίησας τῷ Σηὼν βασιλεῖ τῶν Ἀμοῤῥαίων, ὃς κατῴκει ἐν Ἐσεβών. καὶ ἐπάταξεν αὐτὸν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ, ἕως τοῦ μὴ καταλιπεῖν αὐτοῦ ζωγρείαν· καὶ ἐκληρονόμησαν τὴν γῆν αὐτοῦ».
Αριθμός: Άγνωστος.

25, 8: «…καὶ ἐπαύσατο ἡ πληγὴ ἀπὸ υἱῶν Ἰσραήλ. καὶ ἐγένοντο οἱ τεθνηκότες ἐν τῇ πληγῇ τέσσαρες καὶ εἴκοσι χιλιάδες».
Αριθμός: 24.000.

31, 7: «καὶ παρετάξαντο ἐπὶ Μαδιάν, καθὰ ἐνετείλατο Κύριος Μωυσῇ, καὶ ἀπέκτειναν πᾶν ἀρσενικόν».
Αριθμός: Άγνωστος.

Δευτερονόμιον
2, 21: «ἔθνος μέγα καὶ πολὺ καὶ δυνατώτερον ὑμῶν, ὥσπερ καὶ οἱ Ἐνακίμ, καὶ ἀπώλεσεν αὐτοὺς Κύριος πρὸ προσώπου αὐτῶν, καὶ κατεκληρονόμησαν καὶ κατῳκίσθησαν ἀντ᾿ αὐτῶν ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης».
Αριθμός: Άγνωστος.

2, 33–34: «καὶ παρέδωκεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν πρὸ προσώπου ἡμῶν, καὶ ἐπατάξαμεν αὐτὸν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ·καὶ ἐκρατήσαμεν πασῶν τῶν πόλεων αὐτοῦ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ ἐξωλοθρεύσαμεν πᾶσαν πόλιν ἑξῆς, καὶ τὰς γυναῖκας αὐτῶν καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν, οὐ κατελίπομεν ζωγρείαν».
Αριθμός: Άγνωστος.

3, 3–6: «καὶ παρέδωκεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν εἰς τὰς χεῖρας ἡμῶν, καὶ τὸν Ὢγ βασιλέα τῆς Βασὰν καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ, καὶ ἐπατάξαμεν αὐτὸν ἕως τοῦ μὴ καταλιπεῖν αὐτοῦ σπέρμα. καὶ ἐκρατήσαμεν πασῶν τῶν πόλεων αὐτοῦ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ· οὐκ ἦν πόλις, ἣν οὐκ ἐλάβομεν παρ᾿ αὐτῶν, ἑξήκοντα πόλεις, πάντα τὰ περίχωρα Ἀργὸβ βασιλέως Ὢγ ἐν Βασάν, πᾶσαι πόλεις ὀχυραί, τείχη ὑψηλά, πύλαι καὶ μοχλοί, πλὴν τῶν πόλεων τῶν Φερεζαίων τῶν πολλῶν σφόδρα. ἐξωλοθρεύσαμεν αὐτούς, ὥσπερ ἐποιήσαμεν τὸν Σηὼν βασιλέα Ἐσεβών, καὶ ἐξωλοθρεύσαμεν πᾶσαν πόλιν ἑξῆς καὶ τὰς γυναῖκας καὶ τὰ παιδία·καὶ πάντα τὰ κτήνη, καὶ τὰ σκῦλα τῶν πόλεων ἐπρονομεύσαμεν ἑαυτοῖς».
Αριθμός: Άγνωστος.

Ιησούς του Ναυή
6, 16–21: «καὶ ἐγένετο τῇ περιόδῳ τῇ ἑβδόμῃ ἐσάλπισαν οἱ ἱερεῖς, καὶ εἶπεν Ἰησοῦς τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ· κεκράξατε, παρέδωκε γὰρ Κύριος ὑμῖν τὴν πόλιν…καὶ ἀνεθεμάτισεν αὐτὴν Ἰησοῦς καὶ ὅσα ἦν ἐν τῇ πόλει ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ ἕως γυναικός, ἀπὸ νεανίσκου καὶ ἕως πρεσβύτου καὶ ἕως μόσχου καὶ ὑποζυγίου, ἐν στόματι ῥομφαίας».
Αριθμός: Άγνωστος.

7, 25–26: «καὶ εἶπεν Ἰησοῦς τῷ Ἄχαρ· τί ὠλόθρευσας ἡμᾶς; ἐξολοθρεύσαι σε Κύριος καθὰ καὶ σήμερον. καὶ ἐλιθοβόλησαν αὐτὸν λίθοις πᾶς Ἰσραήλ….καὶ ἐπέστησαν αὐτῷ σωρὸν λίθων μέγαν. καὶ ἐπαύσατο Κύριος τοῦ θυμοῦ τῆς ὀργῆς· διὰ τοῦτο ἐπωνόμασεν αὐτὸ Ἐμεκαχὼρ ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης».
Αριθμός: Άγνωστος.

8, 1–25: «Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Ἰησοῦν· μὴ φοβηθῇς μηδὲ δειλιάσῃς, λάβε μετὰ σοῦ πάντας τοὺς ἄνδρας τοὺς πολεμιστὰς καὶ ἀναστὰς ἀνάβηθι εἰς Γαί· ἰδοὺ δέδωκα εἰς τὰς χεῖράς σου τὸν βασιλέα Γαὶ καὶ τὴν γῆν αὐτοῦ….καὶ ἐγενήθησαν οἱ πεσόντες ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ ἕως γυναικὸς δώδεκα χιλιάδες, πάντας τοὺς κατοικοῦντας Γαί».
Αριθμός: 12.000.

10, 10–11: «καὶ ἐξέστησεν αὐτοὺς Κύριος ἀπὸ προσώπου τῶν υἱῶν Ἰσραήλ, καὶ συνέτριψεν αὐτοὺς Κύριος συντρίψει μεγάλῃ ἐν Γαβαών, καὶ κατεδίωξαν αὐτοὺς ὁδὸν ἀναβάσεως Ὠρωνὶν καὶ κατέκοπτον αὐτοὺς ἕως Ἀζηκὰ καὶ ἕως Μακηδά. ἐν δὲ τῷ φεύγειν αὐτοὺς ἀπὸ προσώπου τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐπὶ τῆς καταβάσεως Ὠρωνὶν καὶ Κύριος ἐπέῤῥιψεν αὐτοῖς λίθους χαλάζης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἕως Ἀζηκά, καὶ ἐγένοντο πλείους οἱ ἀποθανόντες διὰ τοὺς λίθους τῆς χαλάζης ἢ οὓς ἀπέκτειναν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ μαχαίρᾳ ἐν τῷ πολέμῳ».
Αριθμός: Άγνωστος.

10, 24–26: «καὶ ἐπεὶ ἐξήγαγον αὐτοὺς πρὸς Ἰησοῦν (του Ναϋή), καὶ συνεκάλεσεν Ἰησοῦς πάντα Ἰσραήλ, καὶ τοὺς ἐναρχομένους τοῦ πολέμου τοὺς συμπορευομένους αὐτῷ, λέγων αὐτοῖς· προπορεύεσθε καὶ ἐπίθετε τοὺς πόδας ὑμῶν ἐπὶ τοὺς τραχήλους αὐτῶν. καὶ προσελθόντες ἐπέθηκαν τοὺς πόδας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς τραχήλους αὐτῶν. καὶ εἶπεν Ἰησοῦς πρὸς αὐτούς· μὴ φοβηθῆτε αὐτοὺς μηδὲ δειλιάσητε· ἀνδρίζεσθε καὶ ἰσχύετε, ὅτι οὕτω ποιήσει Κύριος πᾶσι τοῖς ἐχθροῖς ὑμῶν, οὓς ὑμεῖς καταπολεμεῖτε αὐτούς. καὶ ἀπέκτεινεν αὐτοὺς Ἰησοῦς καὶ ἐκρέμασεν αὐτοὺς ἐπὶ πέντε ξύλων, καὶ ἦσαν κρεμάμενοι ἐπὶ τῶν ξύλων ἕως ἑσπέρας».
Αριθμός: 5.

10, 28–42: «αὶ τὴν Μακηδὰ ἐλάβοσαν…καὶ παρέδωκεν αὐτὴν Κύριος ἐν χειρὶ Ἰσραήλ…ὃν τρόπον ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραήλ,… καὶ πάντας τοὺς βασιλεῖς αὐτῶν καὶ τὴν γῆν αὐτῶν ἐπάταξεν Ἰησοῦς εἰσάπαξ, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ συνεπολέμει τῷ Ἰσραήλ».
Αριθμός: Άγνωστος.

11, 8–12: «καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς Κύριος ὑποχειρίους Ἰσραήλ, καὶ κόπτοντες αὐτοὺς κατεδίωκον ἕως Σιδῶνος τῆς μεγάλης καὶ ἕως Μασερὼν καὶ ἕως τῶν πεδίων Μασσὼχ κατ᾿ ἀνατολὰς καὶ κατέκοψαν αὐτοὺς ἕως τοῦ μὴ καταλειφθῆναι αὐτῶν διασεσωσμένον….καὶ πάσας τὰς πόλεις τῶν βασιλειῶν καὶ τοὺς βασιλεῖς αὐτῶν ἔλαβεν Ἰησοῦς καὶ ἀνεῖλεν αὐτοὺς ἐν στόματι ξίφους, καὶ ἐξωλόθρευσαν αὐτούς, ὃν τρόπον συνέταξε Μωυσῆς ὁ παῖς Κυρίου».
Αριθμός: Άγνωστος.

11, 20–21: «ὅτι διὰ Κυρίου ἐγένετο κατισχῦσαι αὐτῶν τὴν καρδίαν συναντᾶν εἰς πόλεμον πρὸς Ἰσραήλ, ἵνα ἐξολοθρευθῶσιν, ὅπως μὴ δοθῇ αὐτοῖς ἔλεος, ἀλλ᾿ ἵνα ἐξολοθρευθῶσιν, ὃν τρόπον εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν. Καὶ ἦλθεν Ἰησοῦς ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ ἐξωλόθρευσε τοὺς Ἐνακὶμ ἐκ τῆς ὀρεινῆς, ἐκ Χεβρὼν καὶ ἐκ Δαβὶρ καὶ ἐξ Ἀναβὼθ καὶ ἐκ παντὸς γένους Ἰσραὴλ καὶ ἐκ παντὸς ὄρους Ἰούδα σὺν ταῖς πόλεσιν αὐτῶν, καὶ ἐξωλόθρευσεν αὐτοὺς Ἰησοῦς (του Ναϋή)».
Αριθμός: Άγνωστος.

Κριταί
1, 4: «καὶ ἀνέβη Ἰούδας, καὶ παρέδωκε Κύριος τὸν Χαναναῖον καὶ τὸν Φερεζαῖον εἰς τὰς χεῖρας αὐτῶν. καὶ ἔκοψαν αὐτοὺς ἐν Βεζὰκ εἰς δέκα χιλιάδας ἀνδρῶν».
Αριθμός: 10.000.

3, 15-22: «καὶ εἶπεν αὐτῷ Ἀσχά· δὸς δή μοι εὐλογίαν…καὶ ἀνέβησαν οἱ υἱοὶ Ἰωσὴφ καί γε αὐτοὶ εἰς Βαιθήλ, καὶ Κύριος ἦν μετ᾿ αὐτῶν».
Αριθμός: 1.

3, 28–30: «καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· κατάβητε ὀπίσω μου, ὅτι παρέδωκε Κύριος ὁ Θεὸς τοὺς ἐχθροὺς ἡμῶν τὴν Μωὰβ ἐν χειρὶ ἡμῶν. καὶ κατέβησαν ὀπίσω αὐτοῦ καὶ προκατελάβοντο τὰς διαβάσεις τοῦ Ἰορδάνου τῆς Μωάβ, καὶ οὐκ ἀφῆκεν ἄνδρα διαβῆναι….καὶ ἐνετράπη Μωὰβ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ὑπὸ χεῖρα Ἰσραήλ, καὶ ἡσύχασεν ἡ γῆ ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ ἔκρινεν αὐτοὺς Ἀὼδ ἕως οὗ ἀπέθανε».
Αριθμός: 10.000.

4, 14–15: «καὶ εἶπε Δεββώρα πρὸς Βαράκ· ἀνάστηθι, ὅτι αὕτη ἡ ἡμέρα, ἐν ᾗ παρέδωκε Κύριος τὸν Σισάρα ἐν τῇ χειρί σου, ὅτι Κύριος ἐξελεύσεται ἔμπροσθέν σου. καὶ κατέβη Βαρὰκ κατὰ τὸ ὄρος Θαβὼρ καὶ δέκα χιλιάδες ἀνδρῶν ὀπίσω αὐτοῦ. καὶ ἐξέστησε Κύριος τὸν Σισάρα καὶ πάντα τὰ ἅρματα αὐτοῦ καὶ πᾶσαν τὴν παρεμβολὴν αὐτοῦ ἐν στόματι ῥομφαίας ἐνώπιον Βαράκ· καὶ κατέβη Σισάρα ἐπάνωθεν τοῦ ἅρματος αὐτοῦ καὶ ἔφυγε τοῖς ποσὶν αὐτοῦ».
Αριθμός: Άγνωστος.

7, 2–22 και 8, 10: «καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Γεδεών· πολὺς ὁ λαὸς ὁ μετὰ σοῦ, ὥστε μὴ παραδοῦναί με τὴν Μαδιὰμ ἐν χειρὶ αὐτῶν, μή ποτε καυχήσηται Ἰσραὴλ ἐπ᾿ ἐμὲ λέγων· ἡ χείρ μου ἔσωσέ με·…αὶ ἐσάλπισαν ἐν ταῖς τριακοσίαις κερατίναις, καὶ ἔθηκε Κύριος τὴν ῥομφαίαν ἀνδρὸς ἐν τῷ πλησίον αὐτοῦ ἐν πάσῃ τῇ παρεμβολῇ» [...] «…καὶ οἱ πεπτωκότες ἑκατὸν εἴκοσι χιλιάδες ἀνδρῶν σπωμένων ῥομφαίαν…».
Αριθμός: 120.000.

11, 32–33: «καὶ ἐπάταξεν αὐτοὺς ἀπὸ Ἀροὴρ ἕως ἐλθεῖν ἄχρις Ἀρνὼν ἐν ἀριθμῷ εἴκοσι πόλεις καὶ ἕως Ἐβελχαρμὶμ πληγὴν μεγάλην σφόδρα, καὶ συνεστάλησαν οἱ υἱοὶ Ἀμμὼν ἀπὸ προσώπου υἱῶν Ἰσραήλ».
Αριθμός: Άγνωστος.

14, 19: «καὶ ἥλατο ἐπ᾿ αὐτὸν πνεῦμα Κυρίου, καὶ κατέβη εἰς Ἀσκάλωνα καὶ ἐπάταξεν ἐξ αὐτῶν τριάκοντα ἄνδρας καὶ ἔλαβε τὰ ἱμάτια αὐτῶν καὶ ἔδωκε τὰς στολὰς τοῖς ἀπαγγείλασι τὸ πρόβλημα. καὶ ὠργίσθη θυμῷ Σαμψὼν καὶ ἀνέβη εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρὸς αὐτοῦ».
Αριθμός: 30.

15, 14–15: «καὶ ἦλθον ἕως Σιαγόνος· καὶ οἱ ἀλλόφυλοι ἠλάλαξαν καὶ ἔδραμον εἰς συνάντησιν αὐτοῦ· καὶ ἥλατο ἐπ᾿ αὐτὸν πνεῦμα Κυρίου, καὶ ἐγενήθη τὰ καλώδια τὰ ἐπὶ βραχίοσιν αὐτοῦ ὡσεὶ στυππίον, ὃ ἐξεκαύθη ἐν πυρί, καὶ ἐτάκησαν δεσμοὶ αὐτοῦ ἀπὸ χειρῶν αὐτοῦ. καὶ εὗρε σιαγόνα ὄνου ἐξεῤῥιμένη καὶ ἐξέτεινε τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ἔλαβεν αὐτὴν καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτῇ χιλίους ἄνδρας».
Αριθμός: 1.000.

16, 28–30: «αὶ ἔκλαυσε Σαμψὼν πρὸς Κύριον, καὶ εἶπεν· Ἀδωναϊὲ Κύριε, μνήσθητι δή μου νῦν καὶ ἐνίσχυσόν με ἔτι τὸ ἅπαξ τοῦτο, Θεέ, καὶ ἀνταποδώσω ἀνταπόδοσιν μίαν περὶ τῶν δύο ὀφθαλμῶν μου τοῖς ἀλλοφύλοις. καὶ περιέλαβε Σαμψὼν τοὺς δύο κίονας τοῦ οἴκου, ἐφ᾿ οὓς ὁ οἶκος εἱστήκει, καὶ ἐπεστηρίχθη ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἐκράτησεν ἕνα τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ καὶ ἕνα τῇ ἀριστερᾷ αὐτοῦ. καὶ εἶπε Σαμψών· ἀποθανέτω ψυχή μου μετὰ τῶν ἀλλοφύλων· καὶ ἐβάσταξεν ἐν ἰσχύϊ, καὶ ἔπεσεν ὁ οἶκος ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας καὶ ἐπὶ πάντα τὸν λαὸν τὸν ἐν αὐτῷ· καὶ ἦσαν οἱ τεθνηκότες, οὓς ἐθανάτωσε Σαμψὼν ἐν τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, πλείους ἢ οὓς ἐθανάτωσεν ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ».
Αριθμός: 3.000.

20, 35: «καὶ ἐπάταξε Κύριος τὸν Βενιαμὶν ἐνώπιον υἱῶν Ἰσραήλ, καὶ διέφθειραν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ ἐκ τοῦ Βενιαμὶν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ εἴκοσι καὶ πέντε χιλιάδας καὶ ἑκατὸν ἄνδρας· πάντες οὗτοι εἷλκον ῥομφαίαν».
Αριθμός: 25.100.

20, 44: «καὶ ἔπεσον ἀπὸ Βενιαμὶν ὀκτωκαίδεκα χιλιάδες ἀνδρῶν· οἱ πάντες οὗτοι ἄνδρες δυνάμεως».
Αριθμός: 18.000.

Α’ Βασιλειών
6 19: «Καὶ οὐκ ἠσμένισαν οἱ υἱοὶ Ἰεχονίου ἐν τοῖς ἀνδράσι Βαιθσαμύς, ὅτι εἶδον κιβωτὸν Κυρίου· καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἄνδρας, καὶ πεντήκοντα χιλιάδας ἀνδρῶν, καὶ ἐπένθησεν ὁ λαός, ὅτι ἐπάταξε Κύριος ἐν τῷ λαῷ πληγὴν μεγάλην σφόδρα».
Αριθμός: 50.070.

14, 12–13: «καὶ ἀπεκρίθησαν οἱ ἄνδρες Μεσσὰβ πρὸς Ἰωνάθαν καὶ πρὸς τὸν αἴροντα τὰ σκεύη αὐτοῦ καὶ λέγουσιν· ἀνάβητε πρὸς ἡμᾶς, καὶ γνωριοῦμεν ὑμῖν ῥῆμα. καὶ εἶπεν Ἰωνάθαν πρὸς τὸν αἴροντα τὰ σκεύη αὐτοῦ· ἀνάβηθι ὀπίσω μου, ὅτι παρέδωκεν αὐτοὺς Κύριος εἰς χεῖρας Ἰσραήλ. καὶ ἀνέβη Ἰωνάθαν ἐπὶ τὰς χεῖρας αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ὁ αἴρων τὰ σκεύη αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ ἐπέβλεψαν κατὰ πρόσωπον Ἰωνάθαν, καὶ ἐπάταξεν αὐτούς, καὶ ὁ αἴρων τὰ σκεύη αὐτοῦ ἐπεδίδου ὀπίσω αὐτοῦ».
Αριθμός: 20.

14, 20–23: «καὶ ἀνέβη Σαοὺλ καὶ πᾶς ὁ λαὸς ὁ μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἔρχονται ἕως τοῦ πολέμου, καὶ ἰδοὺ ἐγένετο ῥομφαία ἀνδρὸς ἐπὶ τὸν πλησίον αὐτοῦ, σύγχυσις μεγάλη σφόδρα. καὶ οἱ δοῦλοι οἱ ὄντες ἐχθὲς καὶ τρίτην ἡμέραν μετὰ τῶν ἀλλοφύλων οἱ ἀναβάντες εἰς τὴν παρεμβολὴν ἐπεστράφησαν καὶ αὐτοὶ εἶναι μετὰ Ἰσραὴλ τῶν μετὰ Σαοὺλ καὶ Ἰωνάθαν. καὶ πᾶς Ἰσραὴλ οἱ κρυπτόμενοι ἐν τῷ ὄρει Ἐφραὶμ καὶ ἤκουσαν ὅτι πεφεύγασιν οἱ ἀλλόφυλοι, καὶ συνάπτουσι καὶ αὐτοὶ ὀπίσω αὐτῶν εἰς πόλεμον. καὶ ἔσωσε Κύριος ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τὸν Ἰσραήλ. Καὶ ὁ πόλεμος διῆλθε τὴν Βαμώθ, καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἦν μετὰ Σαοὺλ ὡς δέκα χιλιάδες ἀνδρῶν· καὶ ἦν ὁ πόλεμος διεσπαρμένος εἰς ὅλην τὴν πόλιν ἐν τῷ ὄρει Ἐφραίμ».
Αριθμός: Άγνωστος.

15, 1–3: «Καὶ εἶπε Σαμουὴλ πρὸς Σαούλ· ἐμὲ ἀπέστειλε Κύριος χρῖσαί σε εἰς βασιλέα ἐπὶ Ἰσραήλ, καὶ νῦν ἄκουε τῆς φωνῆς Κυρίου·τάδε εἶπε Κύριος Σαβαώθ· νῦν ἐκδικήσω ἃ ἐποίησεν Ἀμαλὴκ τῷ Ἰσραήλ, ὡς ἀπήντησεν αὐτῷ ἐν τῇ ὁδῷ ἀναβαίνοντος αὐτοῦ ἐξ Αἰγύπτου·καὶ νῦν πορεύου καὶ πατάξεις τὸν Ἀμαλὴκ καὶ Ἱερὶμ καὶ πάντα τὰ αὐτοῦ καὶ οὐ περιποιήσῃ ἐξ αὐτοῦ καὶ ἐξολοθρεύσεις αὐτὸν καὶ ἀναθεματιεῖς αὐτὸν καὶ πάντα τὰ αὐτοῦ καὶ οὐ φείσῃ ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ ἀποκτενεῖς ἀπὸ ἀνδρὸς καὶ ἕως γυναικὸς καὶ ἀπὸ νηπίου ἕως θηλάζοντος καὶ ἀπὸ μόσχου ἕως προβάτου καὶ ἀπὸ καμήλου ἕως ὄνου».
Αριθμός: Άγνωστος.

15, 33: «καὶ εἶπε Σαμουὴλ πρὸς Ἀγάγ· καθότι ἠτέκνωσε γυναῖκας ἡ ῥομφαία σου, οὕτως ἀτεκνωθήσεται ἐκ γυναικῶν ἡ μήτηρ σου, καὶ ἔσφαξε Σαμουὴλ τὸν Ἀγὰγ ἐνώπιον Κυρίου ἐν Γαλγάλ».
Αριθμός: Άγνωστος.

23, 2–5: «καὶ ἐπηρώτησε Δαυὶδ διὰ τοῦ Κυρίου λέγων· εἰ πορευθῶ καὶ πατάξω τοὺς ἀλλοφύλους τούτους; καὶ εἶπε Κύριος· πορεύου καὶ πατάξεις ἐν τοῖς ἀλλοφύλοις τούτοις καὶ σώσεις τὴν Κεϊλά. καὶ εἶπαν οἱ ἄνδρες τοῦ Δαυὶδ πρὸς αὐτόν· ἰδοὺ ἡμεῖς ἐνταῦθα ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ φοβούμεθα, καὶ πῶς ἔσται ἐὰν πορευθῶμεν εἰς Κεϊλά; εἰς τὰ σκῦλα τῶν ἀλλοφύλων εἰσπορευσόμεθα; καὶ προσέθετο Δαυὶδ ἔτι ἐπερωτῆσαι διὰ τοῦ Κυρίου, καὶ ἀπεκρίθη αὐτῷ Κύριος καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀνάστηθι καὶ κατάβηθι εἰς Κεϊλά, ὅτι ἐγὼ παραδίδωμι τοὺς ἀλλοφύλους εἰς χεῖράς σου. καὶ ἐπορεύθη Δαυὶδ καὶ οἱ ἄνδρες οἱ μετ᾿ αὐτοῦ εἰς Κεϊλὰ καὶ ἐπολέμησε τοῖς ἀλλοφύλοις, καὶ ἔφυγον ἐκ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἀπήγαγε τὰ κτήνη αὐτῶν καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτοῖς πληγὴν μεγάλην, καὶ ἔσωσε Δαυὶδ τούς κατοικοῦντας Κεϊλά».
Αριθμός: Άγνωστος.

25, 38: «καὶ ἐγένετο ὡσεὶ δέκα ἡμέραι καὶ ἐπάταξε Κύριος τὸν Νάβαλ, καὶ ἀπέθανε».
Αριθμός: 1.

Β’ Βασιλειών
5, 19–20: «καὶ ἠρώτησε Δαυὶδ διὰ Κυρίου λέγων· εἰ ἀναβῶ πρὸς τοὺς ἀλλοφύλους καὶ παραδώσεις αὐτοὺς εἰς τὰς χεῖράς μου; καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Δαυίδ· ἀνάβαινε, ὅτι παραδιδοὺς παραδώσω τοὺς ἀλλοφύλους εἰς τὰς χεῖράς σου. καὶ ἦλθε Δαυὶδ ἐκ τῶν ἐπάνω διακοπῶν καὶ ἔκοψε τοὺς ἀλλοφύλους ἐκεῖ, καὶ εἶπε Δαυίδ· διέκοψε Κύριος τοὺς ἐχθροὺς ἀλλοφύλους ἐνώπιον ἐμοῦ, ὡς διακόπτεται ὕδατα· διὰ τοῦτο ἐκλήθη τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου, Ἐπάνω διακοπῶν».
Αριθμός: Άγνωστος.

6, 7: «καὶ ἐθυμώθη ὀργῇ Κύριος τῷ Ὀζά, καὶ ἔπαισεν αὐτὸν ἐκεῖ ὁ Θεός, καὶ ἀπέθανεν ἐκεῖ παρὰ τὴν κιβωτὸν τοῦ Κυρίου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
Αριθμός: 1.

12, 14–18: «πλὴν ὅτι παροργίζων παρώργισας τοὺς ἐχθροὺς Κυρίου ἐν τῷ ῥήματι τούτῳ, καί γε ὁ υἱός σου ὁ τεχθείς σοι θανάτῳ ἀποθανεῖται. καὶ ἀπῆλθε Νάθαν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. καὶ ἔθραυσε Κύριος τὸ παιδίον, ὃ ἔτεκεν ἡ γυνὴ Οὐρίου τοῦ Χετταίου τῷ Δαυίδ, καὶ ἠῤῥώστησε. καὶ ἐζήτησε Δαυὶδ τὸν Θεὸν περὶ τοῦ παιδαρίου, καὶ ἐνήστευσε Δαυὶδ νηστείαν καὶ εἰσῆλθε καὶ ηὐλίσθη ἐν σάκκῳ ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ ἀνέστησαν ἐπ᾿ αὐτὸν οἱ πρεσβύτεροι τοῦ οἴκου αὐτοῦ ἐγεῖραι αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ οὐκ ἠθέλησε καὶ οὐ συνέφαγεν αὐτοῖς ἄρτον. καὶ ἐγένετο ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ καὶ ἀπέθανε τὸ παιδάριον· καὶ ἐφοβήθησαν οἱ δοῦλοι Δαυὶδ ἀναγγεῖλαι αὐτῷ ὅτι τέθνηκε τὸ παιδάριον, ὅτι εἶπαν· ἰδοὺ ἐν τῷ τὸ παιδάριον ἔτι ζῆν ἐλαλήσαμεν πρὸς αὐτόν, καὶ οὐκ εἰσήκουσε τῆς φωνῆς ἡμῶν· καὶ πῶς εἴπωμεν πρὸς αὐτὸν ὅτι τέθνηκε τὸ παιδάριον; καὶ ποιήσει κακά».
Αριθμός: 1.

21, 1: «Καὶ ἐγένετο λιμὸς ἐν ταῖς ἡμέραις Δαυὶδ τρία ἔτη, ἐνιαυτὸς ὁ ἐχόμενος ἐνιαυτοῦ, καὶ ἐζήτησε Δαυὶδ τὸ πρόσωπον Κυρίου. καὶ εἶπε Κύριος· ἐπὶ Σαοὺλ καὶ ἐπὶ τὸν οἶκον αὐτοῦ ἀδικία ἐν θανάτῳ αἱμάτων αὐτοῦ, περὶ οὗ ἐθανάτωσε τοὺς Γαβαωνίτας».
Αριθμός: Άγνωστος.
(Συγκεκριμένα ο Θεός έστειλε λιμό για τρία συναπτά έτη).

21, 6–9: «δότω ἡμῖν ἑπτὰ ἄνδρας ἐκ τῶν υἱῶν αὐτοῦ, καὶ ἐξηλιάσωμεν αὐτοὺς τῷ Κυρίῳ ἐν τῷ Γαβαὼν Σαοὺλ ἐκλεκτοὺς Κυρίου. καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· ἐγὼ δώσω. καὶ ἐφείσατο ὁ βασιλεὺς ἐπὶ Μεμφιβοσθὲ υἱὸν Ἰωνάθαν υἱοῦ Σαοὺλ διὰ τὸν ὅρκον Κυρίου τὸν ἀνὰ μέσον αὐτῶν καὶ ἀνὰ μέσον Δαυὶδ καὶ ἀνὰ μέσον Ἰωνάθαν υἱοῦ Σαούλ·καὶ ἔλαβεν ὁ βασιλεὺς τοὺς δύο υἱοὺς Ῥεσφὰ θυγατρὸς Ἁϊᾶ, οὓς ἔτεκε τῷ Σαούλ, τὸν Ἑρμωνὶ καὶ τὸν Μεμφιβοσθέ, καὶ τοὺς πέντε υἱοὺς τῆς Μιχὸλ θυγατρὸς Σαούλ, οὓς ἔτεκε τῷ Ἐσδριὴλ υἱῷ Βερζελλὶ τῷ Μουλαθί, καὶ ἔδωκεν αὐτοὺς ἐν χειρὶ τῶν Γαβαωνιτῶν, καὶ ἐξηλίασαν αὐτοὺς ἐν τῷ ὄρει ἔναντι Κυρίου, καὶ ἔπεσαν οἱ ἑπτὰ αὐτοὶ ἐπὶ τὸ αὐτό· καὶ αὐτοὶ δὲ ἐθανατώθησαν ἐν ἡμέραις θερισμοῦ ἐν πρώτοις, ἐν ἀρχῇ θερισμοῦ κριθῶν».
Αριθμός: 7.

24, 13–15: «καὶ εἰσῆλθε Γὰδ πρὸς Δαυὶδ καὶ ἀνήγγειλε καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἔκλεξαι σεαυτῷ γενέσθαι, εἰ ἔλθῃ σοι τρία ἔτη λιμὸς ἐν τῇ γῇ σου, ἢ τρεῖς μῆνας φεύγειν σε ἔμπροσθεν τῶν ἐχθρῶν σου καὶ ἔσονται διώκοντές σε, ἢ γενέσθαι τρεῖς ἡμέρας θάνατον ἐν τῇ γῇ σου· νῦν οὖν γνῶθι καὶ ἰδὲ τί ἀποκριθῶ τῷ ἀποστείλαντί με ῥῆμα. καὶ εἶπε Δαυὶδ πρὸς Γάδ· στενά μοι πάντοθεν σφόδρα ἐστίν· ἐμπεσοῦμαι δὴ εἰς χεῖρας Κυρίου, ὅτι πολλοὶ οἱ οἰκτιρμοὶ αὐτοῦ σφόδρα, εἰς δὲ χεῖρας ἀνθρώπου οὐ μὴ ἐμπέσω·καὶ ἐξελέξατο ἑαυτῷ Δαυὶδ τὸν θάνατον. καὶ ἡμέραι θερισμοῦ πυρῶν, καὶ ἔδωκε Κύριος θάνατον ἐν Ἰσραὴλ ἀπὸ πρωΐθεν ἕως ὥρας ἀρίστου, καὶ ἤρξατο ἡ θραῦσις ἐν τῷ λαῷ, καὶ ἀπέθανεν ἐκ τοῦ λαοῦ ἀπὸ Δὰν καὶ ἕως Βηρσαβεὲ ἑβδομήκοντα χιλιάδες ἀνδρῶν».
Αριθμός: 70.000.

Γ’ Βασιλειών (Βασιλέων Α’)
15, 29–30: «καὶ ἐγένετο ὡς ἐβασίλευσε, καὶ ἐπάταξεν ὅλον τὸν οἶκον Ἱεροβοὰμ καὶ οὐχ ὑπελίπετο πᾶσαν πνοὴν τοῦ Ἱεροβοὰμ ἕως τοῦ ἐξολοθρεῦσαι αὐτὸν κατὰ τὸ ῥῆμα Κυρίου, ὃ ἐλάλησεν ἐν χειρὶ δούλου αὐτοῦ Ἀχιὰ τοῦ Σηλωνίτουπερὶ τῶν ἁμαρτιῶν Ἱεροβοάμ, ὡς ἐξήμαρτε τὸν Ἰσραήλ, καὶ ἐν τῷ παροργισμῷ αὐτοῦ, ᾧ παρώργισε τὸν Κύριον Θεὸν τοῦ Ἰσραήλ».
Αριθμός: Άγνωστος.

16, 11–13: «αὶ ἐγενήθη ἐν τῷ βασιλεῦσαι αὐτὸν ἐν τῷ καθίσαι αὐτὸν ἐπὶ τοῦ θρόνου αὐτοῦ καὶ ἐπάταξεν ὅλον τὸν οἶκον Βαασὰκατὰ τὸ ῥῆμα, ὃ ἐλάλησε Κύριος ἐπὶ τὸν οἶκον Βαασά, πρὸς Ἰοὺ τὸν προφήτηνπερὶ πασῶν τῶν ἁμαρτιῶν Βαασὰ καὶ Ἠλὰ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, ὡς ἐξήμαρτε τὸν Ἰσραὴλ τοῦ παροργίσαι Κύριον τὸν Θεὸν Ἰσραὴλ ἐν τοῖς ματαίοις αὐτῶν».
Αριθμός: 1.

18, 22–40: «καὶ εἶπεν Ἠλιοὺ πρὸς τὸν λαόν· ἐγὼ ὑπολέλειμμαι προφήτης τοῦ Κυρίου μονώτατος, καὶ οἱ προφῆται τοῦ Βάαλ τετρακόσιοι καὶ πεντήκοντα ἄνδρες, καὶ οἱ προφῆται τοῦ ἄλσους τετρακόσιοι·…καὶ εἶπεν Ἠλιοὺ πρὸς τὸν λαόν· συλλάβετε τοὺς προφήτας τοῦ Βάαλ, μηδεὶς σωθήτω ἐξ αὐτῶν· καὶ συνέλαβον αὐτούς, καὶ κατάγει αὐτοὺς Ἠλιοὺ εἰς τὸν χειμάῤῥουν Κισσῶν καὶ ἔσφαξεν αὐτοὺς ἐκεῖ».
Αριθμός: 450.

21, 28–30: «καὶ προσῆλθεν ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ εἶπε τῷ βασιλεῖ Ἰσραήλ· τάδε λέγει Κύριος· ἀνθ᾿ ὧν εἶπε Συρία· Θεὸς ὀρέων Κύριος ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ καὶ οὐ Θεὸς κοιλάδων αὐτός, καὶ δώσω τὴν δύναμιν τὴν μεγάλην ταύτην εἰς χεῖρα σήν, καὶ γνώσῃ ὅτι ἐγὼ Κύριος. καὶ παρεμβάλλουσιν οὗτοι ἀπέναντι τούτων ἑπτὰ ἡμέρας, καὶ ἐγένετο ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ καὶ προσήγαγεν ὁ πόλεμος, καὶ ἐπάταξεν Ἰσραὴλ τὴν Συρίαν ἑκατὸν χιλιάδας πεζῶν μιᾷ ἡμέρᾳ. καὶ ἔφυγον οἱ κατάλοιποι εἰς Ἀφεκὰ εἰς τὴν πόλιν, καὶ ἔπεσε τὸ τεῖχος ἐπὶ εἴκοσι καὶ ἑπτὰ χιλιάδας ἀνδρῶν τῶν καταλοίπων. καὶ υἱὸς Ἄδερ ἔφυγε καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ κοιτῶνος, εἰς τὸ ταμιεῖον».
Αριθμός: 127.000.

21, 35–36: «Καὶ ἄνθρωπος εἷς ἐκ τῶν υἱῶν τῶν προφητῶν εἶπε πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ ἐν λόγῳ Κυρίου· πάταξον δή με· καὶ οὐκ ἠθέλησεν ὁ ἄνθρωπος πατάξαι αὐτόν. καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἤκουσας τῆς φωνῆς Κυρίου καὶ ἰδοὺ σὺ ἀποτρέχεις ἀπ᾿ ἐμοῦ, καὶ πατάξει σε λέων· καὶ ἀπῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ, καὶ εὑρίσκει αὐτὸν λέων καὶ ἐπάταξεν αὐτόν».
Αριθμός: 1.

Βασιλειών Δ’ (Βασιλέων Β’)
1, 4: «ὅτι τάδε λέγει Κύριος· ἡ κλίνη, ἐφ᾿ ἧς ἀνέβης ἐκεῖ, οὐ καταβήσῃ ἀπ᾿ αὐτῆς, ὅτι θανάτῳ ἀποθανῇ. καὶ ἐπορεύθη Ἠλιοὺ καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς».
Αριθμός: 1.

1, 9–12: «καὶ ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν πεντηκόνταρχον καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ, καὶ ἀνέβη πρὸς αὐτόν, καὶ ἰδοὺ Ἠλιοὺ ἐκάθητο ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους. καὶ ἐλάλησεν ὁ πεντηκόνταρχος πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπεν· ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ὁ βασιλεὺς ἐκάλεσέ σε, κατάβηθι. καὶ ἀπεκρίθη Ἠλιού, καὶ εἶπε πρὸς τὸν πεντηκόνταρχον· καὶ εἰ ἄνθρωπος Θεοῦ ἐγώ, καταβήσεται πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ καταφάγεταί σε καὶ τοὺς πεντήκοντά σου· καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέφαγεν αὐτὸν καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ. καὶ προσέθετο ὁ βασιλεὺς καὶ ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν ἄλλον πεντηκόνταρχον καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ, καὶ ἀνέβη καὶ ἐλάλησεν ὁ πεντηκόνταρχος πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπεν· ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, τάδε λέγει ὁ βασιλεύς· ταχέως κατάβηθι. καὶ ἀπεκρίθη Ἠλιοὺ καὶ ἐλάλησε πρὸς αὐτὸν καὶ εἶπεν· εἰ ἄνθρωπος Θεοῦ ἐγώ, καταβήσεται πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ καταφάγεταί σε καὶ τοὺς πεντήκοντά σου· καὶ κατέβη πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καὶ κατέφαγε αὐτὸν καὶ τοὺς πεντήκοντα αὐτοῦ».
Αριθμός: 102.

2, 23–24: «καὶ ἀνέβη ἐκεῖθεν εἰς Βαιθήλ· καὶ ἀναβαίνοντος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁδῷ καὶ παιδάρια μικρὰ ἐξῆλθον ἐκ τῆς πόλεως καὶ κατέπαιζον αὐτοῦ καὶ εἶπον αὐτῷ· ἀνάβαινε, φαλακρέ, ἀνάβαινε. καὶ ἐξένευσεν ὀπίσω αὐτῶν καὶ εἶδεν αὐτά, καὶ κατηράσατο αὐτοῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου· καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον δύο ἄρκοι ἐκ τοῦ δρυμοῦ καὶ ἀνέῤῥηξαν ἀπ᾿ αὐτῶν τεσσαράκοντα καὶ δύο παῖδας».
Αριθμός: 42.
(Σημειώστε εδώ, πως πρόκειται για καθαρή παιδοκτονία, που προκαλεί ένας σημερινός «άγιος» (Ελισαίος) τής Εκκλησίας [τον «τιμά» στις 14 Ιουνίου]).

7, 19–20: «καὶ ἀπεκρίθη ὁ τριστάτης τῷ Ἑλισαιὲ καὶ εἶπεν· ἰδοὺ Κύριος ποιεῖ καταράκτας ἐν τῷ οὐρανῷ, μὴ ἔσται τὸ ῥῆμα τοῦτο; καὶ εἶπεν Ἑλισαιέ· ἰδοὺ ὄψῃ τοῖς ὀφθαλμοῖς σου καὶ ἐκεῖθεν οὐ μὴ φάγῃ. καὶ ἐγένετο οὕτως, καὶ συνεπάτησεν αὐτὸν ὁ λαὸς ἐν τῇ πύλῃ καὶ ἀπέθανε».
Αριθμός: 1.

8, 1: «Καὶ Ἑλισαιὲ ἐλάλησε πρὸς τὴν γυναῖκα, ἧς ἐζωπύρησε τὸν υἱόν, λέγων· ἀνάστηθι καὶ δεῦρο σὺ καὶ ὁ οἶκός σου καὶ παροίκει, οὗ ἐὰν παροικήσῃς, ὅτι κέκληκε Κύριος λιμὸν ἐπὶ τὴν γῆν, καί γε ἦλθεν ἐπὶ τὴν γῆν ἑπτὰ ἔτη».
Αριθμός: Άγνωστος.
(Συγκεκριμένα έστειλε λιμό για 7 συναπτά έτη).

9, 33–37: «καὶ εἶπε· κυλίσατε αὐτήν, καὶ ἐκύλισαν αὐτήν, καὶ ἐῤῥαντίσθη τοῦ αἵματος αὐτῆς πρὸς τὸν τοῖχον καὶ πρὸς τοὺς ἵππους, καὶ συνεπάτησαν αὐτήν. καὶ εἰσῆλθε καὶ ἔφαγε καὶ ἔπιε καὶ εἶπεν· ἐπισκέψασθε δὴ τὴν κατηραμένην ταύτην καὶ θάψατε αὐτήν, ὅτι θυγάτηρ βασιλέως ἐστί. καὶ ἐπορεύθησαν θάψαι αὐτὴν καὶ οὐχ εὗρον ἐν αὐτῇ ἄλλο τι ἢ τὸ κρανίον καὶ οἱ πόδες καὶ τὰ ἴχνη τῶν χειρῶν. καὶ ἐπέστρεψαν καὶ ἀνήγγειλαν αὐτῷ, καὶ εἶπε· λόγος Κυρίου, ὃν ἐλάλησεν ἐν χειρὶ Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου λέγων· ἐν τῇ μερίδι Ἰεζράελ καταφάγονται οἱ κύνες τὰς σάρκας Ἰεζάβελ, καὶ ἔσται τὸ θνησιμαῖον Ἰεζάβελ ὡς κοπρία ἐπὶ προσώπου τοῦ ἀγροῦ ἐν τῇ μερίδι Ἰεζράελ, ὥστε μὴ εἰπεῖν αὐτοὺς Ἰεζάβελ».
Αριθμός: 1.

10, 16–17: «καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· δεῦρο μετ᾿ ἐμοῦ καὶ ἰδὲ ἐν τῷ ζηλῶσαί με τῷ Κυρίῳ Σαββαὼθ καὶ ἐπεκάθισεν αὐτὸν ἐν τῷ ἅρματι αὐτοῦ. καὶ εἰσῆλθεν εἰς Σαμάρειαν καὶ ἐπάταξε πάντας τοὺς καταλειφθέντας τοῦ Ἀχαὰβ ἐν Σαμαρείᾳ ἕως τοῦ ἀφανίσαι αὐτὸν κατὰ τὸ ῥῆμα Κυρίου, ὃ ἐλάλησε πρὸς Ἠλιού».
Αριθμός: Άγνωστος.

17, 25: «καὶ ἐγένετο ἐν ἀρχῇ τῆς καθέδρας αὐτῶν οὐκ ἐφοβήθησαν τὸν Κύριον, καὶ ἀπέστειλε Κύριος ἐν αὐτοῖς τοὺς λέοντας, καὶ ἦσαν ἀποκτέννοντες ἐν αὐτοῖς».
Αριθμός: Άγνωστος.

19, 35: «Καὶ ἐγένετο ἕως νυκτὸς καὶ ἐξῆλθεν ἄγγελος Κυρίου καὶ ἐπάταξεν ἐν τῇ παρεμβολῇ Ἀσσυρίων ἑκατὸν ὀγδοηκονταπέντε χιλιάδας· καὶ ὤρθρισαν τὸ πρωΐ, καὶ ἰδοὺ πάντες σώματα νεκρά».
Αριθμός: 185.000.

Παραλειπομένων Α’ (Χρονικών Α’)
10, 14: «καὶ οὐκ ἐζήτησε Κύριον, καὶ ἀπέκτεινεν αὐτὸν καὶ ἐπέστρεψε τὴν βασιλείαν τῷ Δαυὶδ υἱῷ Ἰεσσαί».
Αριθμός: 1.

Παραλειπομένων Β’ (Χρονικών Β’)
13, 16–17: «καὶ ἔφυγον οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ ἀπὸ προσώπου Ἰούδα, καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς Κύριος εἰς τὰς χεῖρας αὐτῶν. καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτοῖς Ἀβιὰ καὶ ὁ λαὸς αὐτοῦ πληγὴν μεγάλην, καὶ ἔπεσον τραυματίαι ἀπὸ Ἰσραὴλ πεντακόσιαι χιλιάδες ἄνδρες δυνατοί».
Αριθμός: 500.000.

13, 20: «καὶ οὐκ ἔσχεν ἰσχὺν Ἱεροβοὰμ ἔτι πάσας τὰς ἡμέρας Ἀβιά, καὶ ἐπάταξεν αὐτὸν Κύριος, καὶ ἐτελεύτησε».
Αριθμός: 1.

14, 9–13: «καὶ ἐξῆλθεν ἐπ’ αὐτοὺς Ζαρὲ ὁ Αἰθίοψ ἐν δυνάμει ἐν χιλίαις χιλιάσι καὶ ἅρμασι τριακοσίοις, καὶ ἦλθεν ἕως Μαρισά. καὶ ἐξῆλθεν Ἀσὰ εἰς συνάντησιν αὐτῷ καὶ παρετάξατο πόλεμον ἐν τῇ φάραγγι κατὰ βορρᾶν Μαρισά. καὶ ἐβόησεν Ἀσὰ πρὸς Κύριο Θεὸν αὐτοῦ καὶ εἶπε· Κύριε, οὐκ ἀδυνατεῖ παρὰ σοὶ σώζειν ἐν πολλοῖς καὶ ἐν ὀλίγοις· κατίσχυσον ἡμᾶς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὅτι ἐπὶ σοὶ πεποίθαμεν καὶ ἐπὶ τῷ ὀνόματί σου ἤλθομεν ἐπὶ τὸ πλῆθος τὸ πολὺ τοῦτο· Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, μὴ κατισχυσάτω πρός σε ἄνθρωπος. καὶ ἐπάταξε Κύριος τοὺς Αἰθίοπας ἐναντίον Ἰούδα, καὶ ἔφυγον Αἰθίοπες· καὶ κατεδίωξεν αὐτοὺς Ἀσὰ καὶ ὁ λαὸς αὐτοῦ ἕως Γεδώρ, καὶ ἔπεσον Αἰθίοπες ὥστε μὴ εἶναι ἐν αὐτοῖς περιποίησιν, ὅτι συνετρίβησαν ἐνώπιον Κυρίου καὶ ἐναντίον τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, καὶ ἐσκύλευσαν σκῦλα πολλά».
Αριθμός: 1.000.000 (14, 9).

21, 14–19: «ἰδοὺ Κύριος πατάξει σε πληγὴν μεγάλην ἐν τῷ λαῷ σου καὶ ἐν τοῖς υἱοῖς σου καὶ ἐν γυναιξί σου καὶ ἐν πάσῃ τῇ ἀποσκευῇ σου….καὶ ἐγένετο ἐξ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας, καὶ ὡς ἦλθε καιρὸς τῶν ἡμερῶν ἡμέρας δύο, ἐξῆλθεν ἡ κοιλία αὐτοῦ μετὰ τῆς νόσου, καὶ ἀπέθανεν ἐν μαλακίᾳ πονηρᾷ. καὶ οὐκ ἐποίησεν ὁ λαὸς αὐτοῦ ἐκφορὰν καθὼς ἐκφορὰν πατέρων αὐτοῦ».
Αριθμός: 1.

28, 5–6: «καὶ παρέδωκεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ διὰ χειρὸς βασιλέως Συρίας, καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτῷ καὶ ᾐχμαλώτευσεν ἐξ αὐτῶν αἰχμαλωσίαν πολλὴν καὶ ἤγαγεν εἰς Δαμασκόν· καὶ γὰρ εἰς χεῖρας βασιλέως Ἰσραὴλ παρέδωκεν αὐτόν, καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτῷ πληγὴν μεγάλην. καὶ ἀπέκτεινε Φακεὲ ὁ τοῦ Ῥομελία βασιλεὺς Ἰσραὴλ ἐν Ἰούδᾳ ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἑκατὸν εἴκοσι χιλιάδας ἀνδρῶν δυνατῶν ἰσχύϊ ἐν τῷ καταλιπεῖν αὐτοὺς Κύριον τὸν Θεὸν τῶν πατέρων αὐτῶν».
Αριθμός: 120.000.

36, 16–17: «καὶ ἦσαν μυκτηρίζοντες τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ καὶ ἐξουθενοῦντες τοὺς λόγους αὐτοῦ καὶ ἐμπαίζοντες ἐν τοῖς προφήταις αὐτοῦ, ἕως ἀνέβη ὁ θυμὸς Κυρίου ἐν τῷ λαῷ αὐτοῦ, ἕως οὐκ ἦν ἴαμα. καὶ ἤγαγεν ἐπ᾿ αὐτοὺς βασιλέα Χαλδαίων, καὶ ἀπέκτεινε τοὺς νεανίσκους αὐτῶν ἐν ῥομφαίᾳ ἐν οἴκῳ ἁγιάσματος αὐτοῦ καὶ οὐκ ἐφείσατο τοῦ Σεδεκίου καὶ τὰς παρθένους αὐτῶν οὐκ ἠλέησε καὶ τοὺς πρεσβυτέρους αὐτῶν ἀπήγαγον· τὰ πάντα παρέδωκεν ἐν χερσίν αὐτῶν».
Αριθμός: Άγνωστος.

Ιεζεκιήλ
24, 15–18: «Καὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός με λέγων·υἱὲ ἀνθρώπου, ἰδοὺ ἐγὼ λαμβάνω ἐκ σοῦ τὰ ἐπιθυμήματα τῶν ὀφθαλμῶν σου ἐν παρατάξει· οὐ μὴ κοπῇς οὐδ᾿ οὐ μὴ κλαυσθῇς. τεναγμὸς αἵματος, ὀσφύος, πένθους ἐστίν· οὐκ ἔσται τὸ τρίχωμά σου συμπεπλεγμένον ἐπὶ σὲ καὶ τὰ ὑποδήματά σου ἐν τοῖς ποσί σου, οὐ μὴ παρακληθῇς ἐν χείλεσιν αὐτῶν καὶ ἄρτον ἀνδρῶν οὐ μὴ φάγῃς. καὶ ἐλάλησα πρὸς τὸν λαὸν τὸ πρωΐ, ὃν τρόπον ἐνετείλατό μοι, καὶ ἀπέθανεν ἡ γυνή μου ἑσπέρας, καὶ ἐποίησα τὸ πρωΐ ὃν τρόπον ἐπετάγη μοι».
Αριθμός: 1.

Πράξεις Αποστόλων (Καινή Διαθήκη)
5, 1–10: «Ἀνὴρ δέ τις Ἀνανίας ὀνόματι σὺν Σαπφείρῃ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ ἐπώλησε κτῆμα…ἔπεσε δὲ παραχρῆμα παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἐξέψυξεν· εἰσελθόντες δὲ οἱ νεανίσκοι εὗρον αὐτὴν νεκράν, καὶ ἐξενέγκαντες ἔθαψαν πρὸς τὸν ἄνδρα αὐτῆς».
Αριθμός: 2.

12, 23: «παραχρῆμα δὲ ἐπάταξεν αὐτὸν ἄγγελος Κυρίου ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἔδωκε τὴν δόξαν τῷ Θεῷ, καὶ γενόμενος σκωληκόβρωτος ἐξέψυξεν».
Αριθμός: 1.

---

Αν δεν έχει γίνει λάθος στην καταμέτρηση, τα εξακριβωμένα θύματα είναι2.293.799. Αν συνυπολογίσει όμως κανείς, ότι παραμένει άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων των διαφόρων στρατών, τα θύματα του κατακλυσμού του Νώε, των Σοδόμων και Γομόρρων, ή τα θύματα των αμέτρητων επιδημιών, λιμών, βιασμών κ.λπ., τότε ο αριθμός θα φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη.

Για να περάσουμε και στην αντίπερα όχθη, πόσους σκότωσε ο Σατανάς;
Το μόνο που βρέθηκε, ήταν η «αντιπαράθεσή του» με τον Γιαχβέ σχετικά με τον Ιώβ (Ιώβ κεφ. 1). Η ιστορία έχει κάπως έτσι: Στην Αυσίτιδα ζούσε κάποτε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Ιώβ. Είχε αποκτήσει εφτά γιους και τρεις θυγατέρες. Ο Γιαχβέ λέει στον Σατανά: «Πρόσεξες τον δούλο μου, τον Ιώβ; Δεν υπάρχει άλλος σαν κι αυτόν πάνω στη γη, είναι άνθρωπος ακέραιος κι ευθύς, με σέβεται και αποστρέφεται το κακό». Ο Σατανάς του απάντησε: «Μήπως με το αζημίωτο σε σέβεται ο Ιώβ; (σ.σ.: κλασικός Εβραίος). Κάνε πως αγγίζεις τα υπάρχοντά του και να δεις αν δημόσια δεν σε βλαστημήσει». (σ.σ.: κλασικός Εβραίος 2) Είπε τότε ο Γιαχβέ στον Σατανά: «Ορίστε, σου παραδίδω όλα τα υπάρχοντά του, μόνο πάνω στον ίδιο να μην απλώσεις χέρι». Και ο Σατανάς έφυγε από τη σύναξη του Γιαχβέ. Μια μέρα που οι γιοι και οι κόρες τού Ιώβ έτρωγαν κι έπιναν στο σπίτι του μεγαλύτερου αδερφού τους, φτάνει στον Ιώβ ένας αγγελιοφόρος. Ξαφνικά φύσηξε άνεμος δυνατός από την άλλη άκρη της ερήμου, χτύπησε το σπίτι από παντού και το γκρέμισε! Τα παιδιά πλακώθηκαν στα ερείπια και σκοτώθηκαν…

Έτσι φαίνεται ότι εδώ παίχτηκε ένα στοίχημα, οπότε μάλλον χρεώνονται και οι δύο τα δέκα αυτά θύματα. Αν είναι έτσι, το αποτέλεσμα έχει ως εξής:
Γιαχβέ: 2.293.799+10= 2.293.809 θύματα.
Σατανάς: 10 θύματα.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=3320#ixzz1VNWwvM8t