Ο Δαίμων στην Αρχαία Ελλάδα

Στην αρχαιότητα η λέξη «Δαίμων» ενείχε ευσέβεια. Αρχικά στην επική ποίηση Δαίμονες καλούνταν οι Θεοί. Παράγεται από το ρήμα «δαίω» και «δαίομαι» που σημαίνει μοιράζω (μοιράζω στον καθένα την τύχη του). Επομένως Δαίμων είναι αυτός...

Πηγή: nemesis

Στην αρχαιότητα η λέξη «Δαίμων» ενείχε ευσέβεια.
Αρχικά στην επική ποίηση Δαίμονες καλούνταν οι Θεοί. Παράγεται από το ρήμα «δαίω» και «δαίομαι» που σημαίνει μοιράζω (μοιράζω στον καθένα την τύχη του). Επομένως Δαίμων είναι αυτός που μοιράζει, που δίνει μερίδια και κατ’ επέκταση «αυτός που ορίζει τη μοίρα ενός ανθρώπου».
Εφόσον οι άνθρωποι ήσαν πολυάριθμοι, θεωρούσαν ότι εξίσου πολυπληθείς ήσαν και οι δαίμονες. Αν και συνυπήρχε με την λέξη Θεός, εντούτοις, ο Δαίμων αναφερόταν στην απρόσωπη και απροσδιόριστη Δύναμη, ενώ ο Θεός στην ανθρωπόμορφη θεϊκή οντότητα. Η έννοια του Δαίμονος ισοδυναμούσε με την Μοίρα, την Ειμαρμένη.
Επίσης, στην λέξη Δαίμονα, απέδιδαν την έννοια του φύλακα αγγέλου: «κατά φύλακα Δαίμονα». Από εδώ προέρχεται και η λέξη ευδαιμονία (ευτυχία, προσδιόριζε τον έχοντα την εύνοια του Δαίμονος). Στην αρχαία Ελλάδα οι Δαίμονες είχαν σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων. Συναντούνται σε πλήθος συγγραμμάτων, όπως του Ομήρου, του Ησιόδου, του Πλάτωνα, του Πλούταρχου, του Ηρόδοτου κ.α. Αναφέρονται κυρίως σαν Θεότητες που δρουν στον ουράνιο χώρο ανάμεσα στους Θεούς και τους ανθρώπους. Έχουν μια αμφίδρομη σχέση, δηλαδή είναι κατά κάποιο τρόπο ο ενδιάμεσος αγγελιοφόρος των Θεών προς τον γήινο κόσμο και το αντίστροφο.
Σαν βοηθοί των Θεών στέλνουν τις αποφάσεις τους διαμέσου των χρησμών, ενώ παρακολουθούν και την εξέλιξη της ζωής των θνητών μέχρι να ελευθερωθεί η ψυχή τους από τα δεσμά του ανθρώπινου σώματος. Ακόμα φέρονται σαν φύλακες άγγελοι του κάθε ανθρώπου, ενώ κάθε Θεός μπορούσε να έχει πλήθος απ’ αυτούς στη διάθεσή του. Ο Ησίοδος μας αποκαλύπτει περισσότερο την αγαθή έννοια της ύπαρξής τους, διότι μας αναφέρει ότι σαν Δαίμονες δρουν οι ψυχές του “Χρυσού Γένους” που θεοποιήθηκαν και με προσταγή του Δία προστάτευαν τους ανθρώπους.
Ο Πλάτωνας, προσπαθεί να δώσει την ερμηνεία της έννοιας Δαίμων:
«ΣΩΚ.: Αλήθεια, Ερμογένη. Τι να σημαίνει άραγε το όνομα «Δαίμονες»; Πρόσεξε αν σου φανώ ότι λέω κάτι σπουδαίο.
ΕΡΜ.: Λέγε.
ΣΩΚ.: Γνωρίζεις ποιοι, κατά τον Ησίοδο, είναι οι Δαίμονες;
ΕΡΜ.: Δεν γνωρίζω.
ΣΩΚ.: Δεν γνωρίζεις ούτε για το Χρυσό Γένος των ανθρώπων, που λέει ότι υπήρξε πρώτο;
ΕΡΜ.: Αυτό το ξέρω.
ΣΩΚ.: Λέει λοιπόν γι’ αυτό:
«Μόλις το γένος τούτο χωρίστηκε σε μέρη
οι Δαίμονες αγνοί και γήινοι ονομάζονται, λαμπροί,
προστάτες από το κακό, φύλακες των ανθρώπων.»
ΕΡΜ.: Δηλαδή, τι εννοείς;
ΣΩΚ.: Νομίζω πως, λέγοντας Χρυσό Γένος, δεν εννοεί φτιαγμένο από χρυσάφι, αλλά καλό και ωραίο. Απόδειξη θεωρώ το γεγονός ότι για μας λέει πως είμαστε σιδερένιο γένος.
ΕΡΜ.: Έχεις δίκιο.
ΣΩΚ.: Πιστεύεις λοιπόν ότι, και αν κάποιος από τους συγχρόνους μας είναι καλός, θα μπορούσε να πει πως ανήκει στο Χρυσό Γένος;
ΕΡΜ.: Βέβαια.
ΣΩΚ.: Οι καλοί όμως είναι συνετοί ή τίποτε άλλο;
ΕΡΜ.: Συνετοί.
ΣΩΚ.: Κατά τη γνώμη μου, αυτό περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει τους Δαίμονες∙ επειδή ήταν συνετοί και «δαήμονες» (σοφοί) τους ονόμασε «Δαίμονες». Και στην αρχαία γλώσσα μας το όνομα αυτό αντιστοιχεί στο ίδιο. Σωστά λοιπόν και αυτός και άλλοι ποιητές λένε ότι, αν πεθάνει κάποιος ενάρετος, μεγάλη τύχη και τιμές αποκτάει και γίνεται Δαίμονας, σύμφωνα με την ονομασία της φρόνησης. Έτσι και εγώ λοιπόν αντιλαμβάνομαι τον «Δαήμονα», δηλαδή κάθε άνθρωπο, Θεϊκό όσο ζει και αφότου πεθάνει, και νομίζω ότι σωστά ονομάζεται «Δαίμων».» Πλάτωνας, “Κρατύλος” 397e- 398c
Μετά τον Ησίοδο, οι φιλόσοφοι, όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας κ.α, έγραψαν ότι οι Δαίμονες είναι οι “επόμενοι των Θεών” ή ότι είναι “παίδες αυτών αλλά όχι Θεοί” ενώ χαρακτηρίστηκαν είτε σαν μοίρα- ειμαρμένη, είτε σαν τύχη, καλή ή κακή με τον χαρακτηρισμό καλοδαίμων ή κακοδαίμων.
«Πολλή δε η δαιμόνων αγέλη· τρις γαρ μύριοί εισιν επί χθονί πουλυβοτείρη, αθάνατοι, Ζηνός πρόπολοι· οι μεν νοσημάτων, οι δε των απόρων σύμβουλοι, οι δε των αφανών άγγελοι, οι δε τέχνης συνεργάτοι, οι δε οδού συνέμποροι· οι μεν αστικοί, οι δε αγροτικοί, οι δε θαλάττιοι, οι δε ηπειρωτικοί· είληχεν δε άλλος άλλην εστίαν σώματος, ο μεν Σωκράτην, ο δε Πλάτωνα, ο δε Ζήνωνα, ο δε Διογένην· ο μεν φοβερός, ο δε φιλάνθρωπος, ο δε πολιτικός, ο δε τακτικός· όσαι φύσεις ανδρών, τοσαύται και δαιμόνων.» Μάξιμος Τύριος, 8. 8F
Παράλληλα, μην ξεχνάμε και το περίφημο δαιμόνιο του Σωκράτη, που μέσω αυτού έπαιρνε τις “σωστές” αποφάσεις. Για το δαιμόνιο του Σωκράτη ο Πλούταρχος αναφέρει: «Έτσι και στο Σωκράτη το δαιμόνιο μοιάζει να του προσέφερε εξ αρχής ως οδηγό του βίου του μια όραση, «που» μόνο «αυτή προχωρώντας μπροστά ρίχνει φως στα άδηλα πράγματα, καθώς και σε όσα η ανθρώπινη φρόνηση δεν μπορεί να συλλογιστεί. Γι’ αυτά τα πράγματα το δαιμόνιο συνομιλούσε πολλές φορές μαζί του και ενέπνεε τις επιλογές του.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”
Ο ίδιος λέει για το δαιμόνιό του στην απολογία του στην δίκη, όπου τελικά καταδικάστηκε να πιει το κώνειο: «Ίσως πάλι να σας φανεί αλλόκοτο που εγώ περιφέρομαι και δίνω τέτοιες συμβουλές κατ’ ιδίαν και ανακατεύομαι στις ξένες υποθέσεις, ενώ στη δημόσια ζωή δεν τολμώ να ανεβώ στο βήμα μπροστά στο δήμο και να πω την γνώμη μου στην πόλη. Αιτία για αυτή την συμπεριφορά μου είναι αυτό που με ακούσατε να λέω πολλές φορές και σε πολλά μέρη, ότι δηλαδή μου έρχεται ένα θεϊκό δαιμόνιο, αυτό το δαιμόνιο που ο Μέλητος κοροϊδεύοντας το περιέλαβε στην κατηγορία. Αυτό μου συμβαίνει από παιδί, μια φωνή που ακούω μέσα μου, η οποία, όταν έρχεται πάντα με αποτρέπει από κάτι που πρόκειται να πράξω, αλλά ποτέ δε με προτρέπει.» Πλάτωνας, “Απολογία Σωκράτη”
Η επίδραση του δαιμονίου στον Σωκράτη άρχισε από τα παιδικά του χρόνια. Ο ίδιος ο πατέρας του είχε προϊδεαστεί για τον γιο του να μην του φέρνει εμπόδια σ’ αυτή την ιδιαιτερότητα, αλλά αντίθετα να τον βοηθήσει. Ο Πλούταρχος αναφέρει: «…όπως προφήτεψε ο χρησμός που δόθηκε στον πατέρα του, όταν ο Σωκράτης ήταν ακόμη παιδί. Γιατί ο χρησμός προέτρεπε τον πατέρα του να τον αφήνει να κάνει ό,τι τυχόν του έρχεται στο νου, να μην τον καταπιέζει ούτε και να τον οδηγεί σε άλλη κατεύθυνση, αλλά να αφήνει ελεύθερη την ορμή του παιδιού και να προσεύχεται για χάρη του στον Αγοραίο Δία και τις Μούσες. Κατά τα άλλα, όμως, να μην πολυασχολείται με το Σωκράτη, γιατί αυτός βέβαια διαθέτει εντός του οδηγό της ζωής ανώτερο από αμέτρητους δασκάλους και παιδαγωγούς.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”

Φιλόσοφοι, όπως ο Θαλής και ο Εμπεδοκλής, με την έννοια των Δαιμόνων εννοούσαν την ψυχή του σύμπαντος. Χαρακτηριστικό πάντως είναι ότι παρ’ όλες τις έννοιες που δόθηκαν στην αρχαιότητα δεν προσωποποιήθηκε κανένας δαίμονας! Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έννοια του Δαίμονα, αντικατοπτρίζει μια άυλη μορφή, υψηλής πνευματικότητας, που διαχέεται στο σύμπαν και που εκπορεύεται από το Θείο, με σκοπό την βοήθεια όλων των ανθρώπων, ή την δοκιμασία τους, ώστε να βρουν το δρόμο τους στην δύσκολη υλιστική ζωή: «τούτου δε το αίτιον γέγονεν ουκ ανθρώπειον, αλλά τι δαιμόνιον εναντίωμα» [η αιτία του γεγονότος δεν ήταν κάτι ανθρώπινο, αντίθετα ήταν κώλυμα θεϊκό] Πλάτωνας, “Αλκιβιάδης Ι”
Η επαφή του δαίμονα με τον άνθρωπο όμως προϋποθέτει και ανάλογο πνευματικό υπόβαθρο των θνητών, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουν να αντιληφθούν την καλοσύνη και την αγαθότητα του δαίμονα: «Αυτός, φίλοι μου, είναι και ο τρόπος που ενεργεί το δαιμόνιο. Όσο, δηλαδή, είμαστε βυθισμένοι στα εγκόσμια και αλλάζουμε πολλά σώματα σαν οχήματα, μας αφήνει να αγωνιζόμαστε μόνοι μας και να επιμένουμε, προσπαθώντας να σωθούμε με τη βοήθεια της δικής μας αρετής και να πιάσουμε λιμάνι. Την ψυχή, όμως, που έχοντας καλά και πρόθυμα κοπιάσει σε αγώνες μακράς διάρκειας μέσα από αναρίθμητες γεννήσεις και, ενώ ο κύκλος της πλησιάζει στο τέλος του, αψηφώντας τον κίνδυνο και δείχνοντας φιλοτιμία για την έκβαση του αγώνα της, ανεβαίνει προς τις ανώτερες υπάρξεις με πολύ ιδρώτα, αυτήν την ψυχή ο Θεός δεν θεωρεί απρεπές να την βοηθήσει ο οικείος της δαίμονας, αλλά αφήνει όποιον δείχνει προθυμία να βοηθήσει. Και ο δαίμονας προθυμοποιείται να διασώσει και άλλη ψυχή με τις προτροπές του. Κι εκείνη, επειδή είναι κοντά, τον ακούει και σώζεται. Αν, όμως, δεν υπακούσει, την εγκαταλείπει ο δαίμονας και δεν έχει ευτυχισμένο τέλος.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”
Στο παραπάνω απόσπασμα ο μυημένος στα μυστήρια Πλούταρχος μιλάει σαφώς για μετενσάρκωση. Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και συγγραφείς, που ήσαν μυημένοι στα αρχαία μυστήρια (Ελευσίνια- Καβείρια- Ορφικά- Κρητικά- Πυθαγόρεια, Κρητικά κ.λ.π.) πίστευαν στην μετενσάρκωση ή στην μετεμψύχωση, κατά την οποία η ψυχή χρησιμοποιεί το σώμα ως όχημα για να ενσαρκωθεί στο γήινο πεδίο. Σταδιακά, μέσα από τις ευκαιρίες που τις παρουσιάζονται στις διαδοχικές της ενσαρκώσεις, εξελίσσεται και κάποτε, όταν τελειωθεί, φθάνει στην Θέωση. Ο Δαίμονας μπορεί να βοηθήσει στην γρηγορότερη τελείωση, αρκεί ο θνητός να αντιλαμβάνεται τις “κρούσεις” του Δαίμονα και να “ακούει την φωνή του”
«Οι σκέψεις, όμως, των Δαιμόνων διαθέτουνε φως και λάμπουν επάνω στις ψυχές των Δαιμόνιων ανθρώπων, δίχως να έχουν ανάγκη από λόγια και ονόματα, τα οποία χρησιμοποιώντας οι άνθρωποι μεταξύ τους ως σύμβολα βλέπουν μόνο είδωλα και εικόνες των σκέψεων. Τις ίδιες, όμως, σκέψεις δεν τις γνωρίζουν παρά μόνο εκείνοι που λαμβάνουν έναν ίδιον και Δαιμόνιο, όπως ειπώθηκε, φως… Έτσι και οι σκέψεις των Δαιμόνων, αν περνούν μέσα απ’ όλα, αντηχούν μόνο μέσα σ’ αυτούς που διαθέτουν ήθος ατάραχο και ήρεμη ψυχή. Αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους λέμε Ιερούς και Δαιμόνιους.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”
Στο διάλογο του Σωκράτη με την ιέρεια Διοτίμα, που δίνει ο Πλάτωνας στο “Συμπόσιο” η ιέρεια αποδίδει με λόγια τις αντιλήψεις του Πλάτωνα περί δαιμόνων:
« -Τότε, της είπα, τι θα ‘ναι ο Έρως, θνητός;
– Κάθε άλλο!
– Αλλά τότε, τι;
– Κάτι σαν αυτά που αναφέραμε πριν, το ενδιάμεσο ανάμεσα στο θνητό και το αθάνατο.
– Δηλαδή τι, Διοτίμα;
– Δαίμων μέγας, Σωκράτη∙ γιατί βέβαια όλο το γένος των Δαιμόνων είναι ενδιάμεσο ανάμεσα σε Θεούς και σε θνητούς.
– Και ποια είναι, είπα, η δύναμή τους;
– Να εξηγούν και να διαβάζουν τα μηνύματα των ανθρώπων στους Θεούς και στους ανθρώπου των Θεών, των πρώτων τις προσευχές και τις θυσίες, ενώ των Θεών τις εντολές και τις ανταποδόσεις για τις θυσίες∙ και, καθώς βρίσκονται στο ενδιάμεσο Θεών και ανθρώπων, καλύπτουν το μεταξύ τους κενό, ώστε το σύμπαν ν’ αποχτήσει τη συνοχή του. Είναι ο δίαυλος, απ’ τον οποίο διαβιβάζεται και η μαντική στο σύνολό της και το λειτούργημα του ιερατείου, που έχει να κάνει με τις θυσίες και τις μυήσεις και τα μαγικά άσματα και κάθε μαντεία και μαγγανεία.
Ο Θεός δεν έρχεται σε άμεση επαφή με τον άνθρωπο, αλλά με την διαμεσολάβηση των δαιμόνων συντελείται κάθε επικοινωνία και συνομιλία των Θεών με τους ανθρώπους, και στον ύπνο και στο ξύπνιο τους∙ κι ο άνθρωπος που είναι σοφός σ’ αυτές τις συναλλαγές είναι δαιμόνιος, ενώ ο σοφός σ’ ό,τι άλλο, που έχει να κάνει με επαγγέλματα ή κάποιες χειρωνακτικές εργασίες, αγοραίος. Οι δαίμονες λοιπόν που λέμε είναι πολλοί και κάθε λογής κι ένας ανάμεσά τους είναι ο Έρως.» Πλάτωνας, “Συμπόσιον” 202d- 203a

Ο Πλάτωνας στον Θεαίτητο, παρουσιάζει τον Σωκράτη να αναλύει την “μαιευτική” του και να εξηγεί την επίδραση του δαιμονίου του: «Η μαίευση βέβαια οφείλεται στον Θεό και σε μένα. Αποδεικνύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο∙ πολλοί ως τώρα που αγνόησαν τούτο και απέδωσαν την αιτία στους εαυτούς των, περιφρονώντας με είτε από μόνοι τους είτε επειδή πείστηκαν από άλλους, έφυγαν από κοντά μου νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε∙ αφού απομακρύνθηκαν άμβλωσαν τα υπόλοιπα τέκνα τους λόγω φαύλων συναναστροφών, ενώ όσα τους είχα μαιεύσει εγώ τ’ ανέθρεψαν άσχημα και τα έχασαν. Υπολόγισαν τα ψέματα και τα φαντάσματα περισσότερο από τα αληθινά, και τελικά φάνηκαν και στους ίδιους και στους άλλους αμαθείς.
Ένας από αυτούς ήταν ο Αριστείδης του Λυσιμάχου και πάρα πολλοί άλλοι. Από τούτους, όταν ξαναγυρίζουν και ζητούν τη συναναστροφή μου και κάνουν γι’ αυτό αξιοθαύμαστες πράξεις, από τη συναναστροφή το δαιμόνιό μου με αποτρέπει να συναναστρέφομαι μερικούς, και οι τελευταίοι ανακτούν την επίδοσή τους. Όσοι με συναναστρέφονται παθαίνουν και τούτο το ίδιο με τις γυναίκες που γεννούν∙ νιώθουν ωδίνες και είναι γεμάτοι απορίες νυχθημερόν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εκείνες. Τις ωδύνες αυτές, όμως, η δική μου τέχνη μπορεί να παροξύνει και να καταπραΰνει. Τούτοι λοιπόν έτσι φέρονται. Για μερικούς, Θεαίτητε, που θα μου δώσουν την εντύπωση πως δεν κυοφορούν, καταλαβαίνω πως δεν μ’ έχουν ανάγκη και τους προξενεύω με πολύ ευνοϊκή διάθεση και, συν θεώ, διαπιστώνω πολύ σωστά τίνων η συναναστροφή θα τους ωφελούσε.» Πλάτωνας, “Θεαίτητος” 150e- 151b
Ανάλογη κρούση αναφέρει ο σοφός και στον Ευθύδημο: «Κατά καλή μου τύχη βρέθηκα να κάθομαι μόνος εκεί, όπου με είδες, στα αποδυτήρια, και ήδη σκεφτόμουν να σηκωθώ να φύγω. Καθώς όμως πήγα να σηκωθώ, μου έδωσε το συνηθισμένο σημάδι το Δαιμόνιο.» Πλάτωνας, “Ευθύδημος” 272e
Ο Σωκράτης παρουσιάζει το δαιμόνιό του να τον συγκρατεί από πράξεις, που έπρεπε να αποφύγει. Το δαιμόνιό του, λέει, ποτέ δεν τον ωθούσε να πραγματοποιήσει κάποια πράξη: «Ηνίκ’ έμελλον, ωγαθέ, τον ποταμόν διαβαίνειν, το δαιμόνιόν τε και το ειωθώς σημείον μοι γίγνεσθαι εγένετο- αεί δε με επίσχει ο αν μέλλω πράττειν- και τινα φωνήν έδοξα αυτόθεν ακούσαι, ή με ουκ εά απιέναι πριν αν αφοσιώσομαθ, ως δη τι ημαρτηκότα εις το θείον» [Καλέ μου φίλε, όταν επρόκειτο να διαβώ τον ποταμό, συνέβη να μου έρθει το θεϊκό πνεύμα, ο οιωνός που με επισκέπτεται συνήθως- πάντα με συγκρατεί από αυτό που σκοπεύω να κάνω- και μου φάνηκε ότι, από το ίδιο μέρος, άκουσα κάποια φωνή που δε με αφήνει να φύγω πριν εξαγνιστώ, σα να έχω αμαρτήσει για κάποιο πράγμα στον Θεό.] Πλάτωνας, Φαίδρος 242 c
Ο Ησίοδος, όπως αναφέραμε ήδη, μας μεταφέρει την εκδοχή να έγιναν δαίμονες το πρώτο γένος των ανθρώπων, το Χρυσό Γένος, που ζούσαν σαν Θεοί:
«Πρώτο απ’ όλα το χρυσό το γένος των θνητών ανθρώπων
έφτιαξαν οι αθάνατοι που τα Ολύμπια τα δώματα κατέχουν.
Όμως αφού το γένος τούτο το σκέπασε το χώμα,
γίνανε εκείνοι δαίμονες αγαθοί, με τη θέληση του Δία του μεγάλου,
πάνω στη γη φύλακες των θνητών ανθρώπων
που προσέχουν δίκαιες κρίσεις κι άδικα έργα
ντυμένοι ομίχλη, σ’ όλη τη γη γυρνώντας,
πλουτοδότες. Τούτο το βασιλικό προνόμιο αποκτήσαν» Ησίοδος, “Έργα και Ημέρες” 109- 110, 121- 126
Αυτό ήταν το πιο αγνό γένος. Τα υπόλοιπα παρουσιάζονται να φθίνουν ως προς το ήθος. Ο Βοιωτός ποιητής μέμφεται τη μοίρα του που γεννήθηκε στο σιδηρούν γένος, το πέμπτο και χειρότερο. Αυτό που ζούμε σήμερα. Έτσι οι ψυχές του πρώτου γένους έγιναν οδηγοί και φύλακες του πέμπτου γένους.
Όταν οι ψυχές υπακούουν τον δαίμονά τους γίνονται ευσεβείς και ηθικές, μας λέει ο Πλούταρχος: «Από εκείνες, όμως, τις ψυχές που είναι ευπειθείς και υπακούουν ευθύς εξ αρχής και από την γέννησή τους στον οικείο δαίμονα προέρχεται το γένος των μάντεων και των θεόπνευστων ανθρώπων. Μια απ’ αυτές ήταν η ψυχή του Ερμότιμου του Κλαζομένιου, για την οποία έχεις βέβαια ακούσει ότι αφήνοντας ολοκληρωτικά το σώμα και κατά την νύχτα και κατά την μέρα περιπλανιόταν σε μεγάλη έκταση, για να επιστρέψει και πάλι πίσω, έχοντας τύχει να παραβρεθεί σε πολλές συνομιλίες και πράξεις που έγιναν σε μακρινά μέρη. Μέχρις ότου τον πρόδωσε η γυναίκα του και οι εχθροί του βρήκαν το σώμα άδειο απ’ την ψυχή και το έκαψαν στο σπίτι του. Αυτό, όμως, δεν είναι αλήθεια. Γιατί η ψυχή του δεν έβγαινε από το σώμα του, αλλά υποχωρώντας πάντοτε στο δαιμόνιο και χαλαρώνοντας για χάρη του το σύνδεσμο, του επέτρεπε να περιπλανιέται και να περιφέρεται, με αποτέλεσμα να τον πληροφορεί εσωτερικά για πολλά απ’ αυτά που είδε και άκουσε έξω.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”, 592C- D
Εδώ ο μύστης από τον Ορχομενό μας μεταφέρει αυτό που γνωρίζουν οι μυημένοι. Ότι κάποιοι άνθρωποι προχωρημένοι στην πνευματική τους τελείωση, όπως ο Ερμότιμος, έχουν αποκτήσει την ικανότητα να αποσπούν από το φυσικό τους σώμα την ψυχή, την οποία στέλνουν να περιπλανιέται σε μικρή ή σε μεγάλη απόσταση από το φυσικό σώμα. Αυτό που στη γλώσσα του εσωτερισμού ονομάζεται “αστρική προβολή” θέλει εξάσκηση και πολύ μεγάλη προσοχή και δεν μπορεί να γίνει από τον καθένα, γιατί είναι επικίνδυνη. Η ψυχή συνδέεται με το φυσικό σώμα διαμέσου ενός πολύ λεπτού νήματος αιθερικής φύσης, του λεγόμενου αργυρού νήματος, το σχοινίον του αργυρίου κατά τον «Εκκλησιαστή», που μπορεί να σπάσει και έτσι να πεθάνει αυτός που κάνει αστρική προβολή. Αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι εχθροί του Ερμότιμου.
Ο Πλάτωνας στον “Φαίδωνα” υποστηρίζει ότι ο δαίμονας οδηγεί την ψυχή του ανθρώπου στον Άδη: «Η παράδοση λέει ότι τον καθένα, όταν πεθάνει, ο δαίμονάς του, που του έχει ορίσει η τύχη, όσο ζούσε, αναλαμβάνει να τον οδηγήσει σε κάποιον τόπο, όπου πρέπει όσοι συγκεντρωθούν, αφού δικαστούν, να παν στον Άδη με οδηγό εκείνον στον οποίο έχει δοθεί εντολή να συνοδεύσει τους εδώ στο δρόμο τους προς τα εκεί. Αφού τους τύχουν εκεί όσα πρέπει να τους τύχουν και μείνουν όσο χρόνο πρέπει, ένας άλλος οδηγός πάλι τους φέρνει εδώ, κι αυτό γίνεται σε πολλά και μεγάλα γυρίσματα του χρόνου.» Πλάτωνας, “Φαίδων”, 107d
Στην “Πολιτεία” ο αθηναίος φιλόσοφος μας λέει ότι ο Θεός δεν έχει ευθύνη για τον Δαίμονα που θα διαλέξει ο κάθε θνητός. Τον Δαίμονα τον αποκτά ο άνθρωπος τραβώντας λαχνό πριν ενσαρκωθούν. Στο ακόλουθο απόσπασμα παρουσιάζει τις ψυχές λίγο πριν την ενσάρκωσή τους:
«Ολόγυρα κάθονταν, σε ίση απόσταση μεταξύ τους, τρεις άλλες γυναίκες, η καθεμιά στο θρόνο της, αυτές ήταν οι κόρες της Ανάγκης, οι Μοίρες, η Λάχεσις, η Κλωθώ, και η Άτροπος, φορούσαν λευκά φορέματα, και είχαν στέμματα στο κεφάλι και τραγουδούσαν στον σκοπό των σειρήνων, η Λάχεσις τα περασμένα, η Κλωθώ τα παρόντα και η Άτροπος τα μελλοντικά… Αυτοί λοιπόν, μόλις έφτασαν, έπρεπε να παρουσιαστούν αμέσως στην Λάχεση. Στην αρχή ένας προφήτης τους τακτοποιούσε χωριστά τον έναν από τον άλλον, έπειτα πήρε από τα γόνατα της Λάχεσης κλήρους και πρότυπα τρόπων ζωής, κι αφού ανέβηκε πάνω σ’ ένα ψηλό βήμα είπε:
«Αυτά τα λόγια ανήκουν στην παρθένα Λάχεση, κόρη της Ανάγκης. Ψυχές εφήμερες, αρχίζει για το θνητό γένος μια άλλη περίοδος ζωής που θα καταλήξει στον θάνατο. Δεν θα σας διαλέξει ο δαίμων με κλήρο, αλλά εσείς θα διαλέξετε τον δαίμονά σας. Εκείνος που ο κλήρος του θα βγει πρώτος, ας διαλέξει πρώτος τον τρόπο ζωής του, που θα ακολουθήσει κατ’ ανάγκη. Η αρετή είναι κτήμα χωρίς ιδιοκτήτη, αλλά ανάλογα με την προτίμηση ή την περιφρόνηση που θα δείξει ο καθένας από σας θα πάρει μεγαλύτερο ή μικρότερο μερίδιο. Η ευθύνη ανήκει σ’ εκείνον που διαλέγει, ο Θεός είναι ανεύθυνος.» Πλάτωνας, Πολιτεία Ι΄, 617 c,d,e
Έχοντας πάντα υπόψη ότι αν και θνητοί, είμαστε ουράνια πλάσματα, ο Δαίμονας έχει σαν αποστολή να μας οδηγήσει και πάλι στον ουρανό: «Όπως λοιπόν έχουμε πολλές φορές πει, συνυπάρχουν μέσα μας τρία διακριτά είδη ψυχής, το καθένα με τις δικές του κινήσεις… Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι το κυρίαρχο είδος ψυχής, που δώρισε ο Θεός στον καθένα μας, είναι ένας δαίμων. Είναι αυτό που, όπως είπαμε, κατοικεί στην κορυφή του σώματος και μας ανυψώνει από τη Γη προς τον συγγενικό μας ουρανό, γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαστε ουράνια πλάσματα και όχι γήινα. Στον ουρανό συνέβη η πρώτη γέννηση της ψυχής και εκεί βρίσκονται οι ρίζες μας- εκεί η θεϊκή ψυχή προσαρτά και ριζώνει το κεφάλι μας, και από εκεί ορθώνει προς τα κάτω όλο το σώμα. Αν λοιπόν κάποιος έχει αφοσιωθεί στις επιθυμίες και στις έριδες και σπαταλάει εκεί όλη την ορμή του, οι σκέψεις του γίνονται αναγκαστικά θνητές.
Θα γινόταν μάλιστα εξ ολοκλήρου θνητός και ο ίδιος, αν αυτό ήταν δυνατόν∙ στην πραγματικότητα ελάχιστα απέχει από αυτό, αφού έχει αναπτύξει μόνον το θνητό μέρος του. Αν όμως έχει αφιερωθεί στην αγάπη της μάθησης και της αληθινής σοφίας και καλλιεργεί αυτήν κυρίως την πλευρά του εαυτού του, για να προσεγγίσει την αλήθεια, είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται τα αθάνατα και τα θεία. Λίγο απέχει από την κατάκτηση της αθανασίας, όσο βέβαια η αθανασία είναι προσιτή στην ανθρώπινη φύση∙ και επειδή πάντοτε φροντίζει για την θεϊκή ψυχή και περιποιείται τον δαίμονα που φιλοξενεί μέσα του, φθάνει και ο ίδιος σε ιδιαίτερη ευδαιμονία.» Πλάτωνας, Τίμαιος 90a,b,c
Στο παραπάνω απόσπασμα ο Πλάτωνας παρομοιάζει τον άνθρωπο με “ουράνιο φυτό”. Οι ρίζες του είναι το κεφάλι και το έδαφος, όπου φυτρώνει δεν είναι στη γη, αλλά στον ουρανό. Το σώμα δεν ορθώνεται από κάτω προς τα πάνω, αλλά από πάνω προς τα κάτω. Και αυτό γίνεται, γιατί όπως το φυτό, σαν γήινο είδος, τρέφεται από την γη διαμέσου των ριζών του που διεισδύουν στην γη, έτσι και ο άνθρωπος, ως ουράνιο είδος, τρέφεται από τον ουρανό με πνευματική τροφή. Ο άνθρωπος μπορεί ν’ αποκτήσει πραγματικά την αθανασία διαμέσου της μάθησης και της σοφίας. Γι’ αυτό τονίζουμε πως ο βασικός στόχος της έλευσης του ανθρώπου στην γη είναι η απόκτηση της γνώσης, της λεγόμενης βιωματικής γνώσης- όχι της θεωρητικής- και η μετουσίωσή της σε σοφία. Έτσι μπορεί να θεαθεί τον κόσμο των Ιδεών, να ιδεί τα ουράνια, να νιώσει τον εντός του Θεό.

Στον Τίμαιο ο Πλάτωνας μιλάει για το «εν ημίν Θείον». Πολύ πριν την επικράτηση του χριστιανισμού, που μιλάει για τον εντός μας Θεό: «Ότι ο Θεός όντως εν υμίν εστι» Παύλου Α΄ επ. προς Κορινθίους, ιδ’ 25 και «ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί» Λουκάς, ιζ΄ 21, ο αθηναίος μύστης μιλούσε για τον εντός μας Θεό. Γιατί οι μυημένοι σε όλες τις εποχές γνωρίζουν ότι το σώμα μας είναι το μέρος ενοίκησης του Θείου, που κατά τον απόστολο των εθνών: «ος εστιν Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης» Παύλου επ. προς Κολασσαείς, α’ 27 και γι’ αυτό ρωτάει: «ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστε και το Πνεύμα οικεί εν υμίν;»  Παύλου Α΄ επ. προς Κορινθίους.
Η Θεία καταγωγή που λέει ο Πλάτωνας τονίζεται κι από τον χριστιανισμό: «αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού» Παύλου επ. προς Ρωμαίους. Ο ίδιος ο Ιησούς ρωτάει: «ουκ έστι γεγραμμένον εν τω νόμω υμών, εγώ είπα, θεοί εστέ;» Ιωάννης. Παρόμοιο ερώτημα απευθύνει και ο Παύλος: «ή ουκ επιγινώσκετε εαυτούς ότι Ιησούς Χριστός εν υμίν εστιν;» Παύλου Β΄ επ. προς Κορινθίους. «άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν» Παύλου επ. προς Γαλάτας. Με την πλήρη εγκατάσταση, «ει δε Χριστός εν υμίν» Παύλου επ. προς Ρωμαίους, οδηγούνται στην θέωση, οι χριστιανοί.
Ο Ηνίοχος που οδηγεί την ψυχή στον ουρανό είναι ο Δαίμονας: «Γιατί ο σύνδεσμος είναι ριγμένος σαν χαλινάρι μέσα στο λογικό τμήμα της ψυχής και, όταν ο δαίμονας το τραβήξει προς τα πίσω, φέρνει τη λεγόμενη μεταμέλεια για τις αμαρτίες και ντροπή για τις ηδονές που είναι παράνομες και αχαλίνωτες» Πλούταρχος “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”
Σε κάθε ενσάρκωση η ψυχή δεν έχει τον ίδιο Δαίμονα, αλλά αλλάζει από γέννηση σε γέννηση, όπως μας λέει ο Πλούταρχος: «Γιατί το σώμα του Λύση κηδεύτηκε από τους φίλους του με όσιο τρόπο, ενώ η ψυχή του, έχοντας ήδη κριθεί, αφέθηκε να γεννηθεί και πάλι και της έλαχε να συνδεθεί με κάποιον άλλο Δαίμονα. Όταν μάλιστα συνάντησα το πρωί τον Επαμεινώνδα και άκουσα τον τρόπο με τον οποίο έθαψε το Λύση, κατάλαβα ότι αυτός είχε εκπαιδευτεί καλώς από εκείνον τον άνδρα μέχρι και τα απόρρητα δόγματα και ότι είχε ως οδηγό στη ζωή του τον ίδιο Δαίμονα- αν και δεν είμαι ανίκανος στο να εξάγω συμπεράσματα για τον κυβερνήτη από τον πλου. Γιατί πολλές είναι οι ατραποί της ζωής, λίγες όμως εκείνες στις οποίες οδηγούν τους ανθρώπους οι Δαίμονες.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου” 585F- 586A
Σταδιακά εξυψώνεται η ψυχή και από ενσάρκωση σε ενσάρκωση κατορθώνει την τελείωση, την πνευματικοποίηση, την Θέωση. Τότε δεν έχει την ανάγκη να ξαναενσαρκωθεί, αλλά πολλές φορές αναλαμβάνει το ρόλο του βοηθού άλλων ψυχών, ακολουθώντας το: «καγώ εάν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν» Ιωάννης, ιβ΄ 32.
Αυτό αναφέρει κι ο Πλούταρχος εξετάζοντας το δαιμόνιο του Σωκράτη: «…έτσι και το Θείο συνομιλεί απ’ ευθείας με λίγους και σπάνια, ενώ στους πολλούς δίνει σημάδια, απ’ τα οποία προκύπτει η λεγόμενη μαντική τέχνη. Γιατί οι Θεοί κατευθύνουν τη ζωή λίγων ανθρώπων, εκείνων δηλαδή που τυχόν θα αποφασίσουν να τους καταστήσουν άκρως μακάριους και αληθώς Θείους. Ενώ οι ψυχές οι απαλλαγμένες απ’ την γένεση και ξένοιαστες στο εξής από το σώμα, σαν να έχουν αφεθεί παντελώς ελεύθερες, είναι οι Δαίμονες που επιβλέπουν τους ανθρώπους κατά τον Ησίοδο…
Έτσι κι εκείνοι που έχουν σχολάσει απ’ τους αγώνες για την ζωή και εξ αιτίας της αρετής της ψυχής τους έγιναν Δαίμονες δεν περιφρονούν παντελώς τα εδώ πράγματα, λόγους και ασχολίες, αλλά όντας ευμενείς προς εκείνους οι οποίοι γυμνάζονται για τον ίδιο μ’ αυτούς σκοπό μοιράζονται μαζί τους την φιλοτιμία τους, τους προτρέπουν προς την αρετή και εξορμούν μαζί τους, όταν τους βλέπουν πως με τον αγώνα είναι κοντά στην προσδοκία τους και την αγγίζουν. Γιατί το Δαιμόνιο δεν βοηθά όποιους να ‘ναι στην τύχη.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου”
Οι ψυχές που έφτασαν στην τελείωση είτε θα γίνουν Δαίμονες, βοηθώντας αόρατα άλλες αδελφές ψυχές στην δύσκολη πορεία τους, είτε θα ενσαρκωθούν και θα αποτελέσουν τους διδάσκαλους της ανθρωπότητας, βοηθώντας από το ορατό με νέες ιδέες, ως άγιοι φωτισμένοι στις διάφορες θρησκείες, μεγάλοι φιλόσοφοι με νέες φιλοσοφικές απόψεις, πρωτοπόροι ηγέτες κ.λ.π. Ένας τέτοιος Δαίμονας κατεύθυνε και την ψυχή του Σωκράτη αποτελώντας το Δαιμόνιό του. Αποτελούσε το χαλινάρι της ψυχής του, δρώντας αποτρεπτικά.
Γι’ αυτό το Δαιμόνιο γράφει και πάλι ο Πλούταρχος: «Ως εκ τούτου μας ήρθε στο νου, καθώς εξετάζαμε μεταξύ μας κατ’ ιδίαν το ζήτημα, η υποψία πως το δαιμόνιο του Σωκράτη ίσως να μην ήταν όραμα αλλά αίσθηση κάποιας φωνής ή νόηση κάποιου λόγου που έφτανε ως αυτόν με κάποιο παράδοξο τρόπο, όπως ακριβώς και στην διάρκεια του ύπνου δεν υπάρχει φωνή, αλλά λαμβάνοντας κάποιες εντυπώσεις και νοήσεις λόγων οι άνθρωποι νομίζουν ότι ακούν κάποιους να μιλούν. Όμως σε ορισμένους η αντίληψη αυτού του είδους πραγματώνεται στα όνειρα, επειδή είναι πιο δεκτικοί όταν κοιμούνται, εξαιτίας της ησυχίας και της γαλήνης του σώματος. Όταν όμως είναι ξύπνιοι, μετά βίας αντιλαμβάνεται η ψυχή τους τα ανώτερα πράγματα, των πνιγμένων από το θόρυβο των παθών και το στρόβιλο των αναγκών δεν μπορούν να εισακούσουν και να προσηλώσουν το νου τους σε όσα φανερώνονται…
Αυτά τα μηνύματα που έπεφταν πάνω στον νου θα μπορούσε κανείς να τα εκλάβει όχι ως φωνή αλλά ως σκέψη κάποιου δαίμονος, η οποία δίχως φωνή ερχόταν σε επαφή με τη νόηση του Σωκράτη μόνο χάρη στο ίδιο το περιεχόμενο του μηνύματος. Γιατί η φωνή παρομοιάζεται με χτύπημα στην ψυχή, η οποία δέχεται βίαια μέσα από τα αυτιά το λόγο, όταν συνομιλούμε μεταξύ μας. Ο νους, όμως, του ανώτερου όντος οδηγεί την εκ φύσεως κατάλληλη ψυχή αγγίζοντάς την με το ίδιο το νοητό, αφού δεν έχει αυτή ανάγκη από κάποιο χτύπημα. Εκείνη, πάλι, ενδίδει στο Θείο νου, καθώς εκείνος χαλαρώνει και εντείνει τις ορμές του. Οι ορμές αυτές δεν είναι πια βίαιες από τα αντιμαχόμενα πάθη, αλλά ευκίνητες και μαλακές ενδίδουν σαν ηνία.» Πλούταρχος, “Περί του Σωκράτους Δαιμονίου” 588C- F
Καμία σχέση, λοιπόν, ο Δαίμονας της αρχαιοελληνικής παράδοσης με τον δαίμονα της χριστιανικής θρησκείας. Οι Δαίμονες των προγόνων μας βοηθούν τους ανθρώπους στην Θέωσή τους, ενώ οι δαίμονες των χριστιανών προβάλλουν εμπόδια στην προσπάθεια των ανθρώπων να φτάσουν την Θέωση.

Η ΕΟΚ-ΕΕ ήταν σαφέστατο σχέδιο των ναζί του 1943

Στις 21 Μαρτίου του 1943, ο υπουργός εξωτερικών του Χίτλερ συνέταξε ένα σχέδιο για το πως θα συστήνονταν και πως θα ήταν η μεταπολεμική Ευρώπη, έτσι ώστε αυτή να αποτελεί το 4ο Ράιχ και να εξυπηρετεί ακριβώς τα συμφέροντα αυτού ακριβώς... Διαβάστε το σε μετάφραση* και συγκρίνετε την σημερινή Ευρώπη με αυτήν που σχεδίασε ο τότε υπουργός εξωτερικών της ναζιστικής Γερμανίας. Είναι το παρακάτω:

"Γιοαχίμ φον Ρίμπεντροπ (Υπουργός Εξωτερικών του Αδόλφου Χίτλερ):

  21 Μαρτίου 1943

Θέμα: Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία

Είμαι της γνώμης, όπως πρότεινα ήδη στον Φύρερ στις προηγούμενες σημειώσεις μου, πως θα ήταν σκόπιμο όσο το δυνατό ενωρίτερα και μάλιστα, αμέσως μετά από μια σημαντική στρατιωτική μας επιτυχία, να ανακηρύξουμε σε μια εντελώς συγκεκριμένη μορφή, την ίδρυση της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας.

Σαν ιδρυτική πράξη, φαντάζομαι την πρόσκληση όλων των πρωθυπουργών των δυνητικών ευρωπαϊκών χωρών μαζί με τις κυβερνήσεις τους, σε ένα ασφαλές σημείο, π.χ. στο Σάλτσμπουργκ ή στη Βιέννη, όπου σε πανηγυρική μορφή θα υπογράψουν την ιδρυτική πράξη της υπόψη Συνομοσπονδίας.

Αρχικά θα εξετάζονταν ως ομόσπονδες χώρες οι: Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Δανία, Νορβηγία, Φινλανδία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κροατία, Σερβία, Ελλάδα και Ισπανία. Σ’ αυτές, αν το σκόπευε και ο Φύρερ, θα προστίθενταν και οι ανεξάρτητες χώρες που θα προέκυπταν στα τμήματα εκείνα της Ευρώπης, τα οποία έχουν καταληφθεί ήδη από εμάς.

Μόνο μια τέτοια, εντελώς συγκεκριμένη ιδρυτική πράξη, θα μπορούσε κατά τη γνώμη μου, να έχει για μας την επιτυχία που εμείς επιθυμούμε.

Η ίδρυση μιας ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας κρατών θα είχε για μας τα παρακάτω πλεονεκτήματα:

1. Θα απάλλασσε από τους φίλους και ομοσπονδιακούς εταίρους μας την ανησυχια, ότι αμέσως μετά την σύναψη μιας ειρήνης, θα εγκαθίσταντο σε όλες ένας Γερμανός γκάουλάϊτερ (διοικητής).

2. Θα αφαιρούσε από τους ουδέτερους την ανησυχία, ότι αυτοί θα ενσωματώνονταν μετά το τέλος του πολέμου στη Γερμανία.

3. Θα αφαιρούσε από την Ιταλία την ανησυχία, ότι η ισχυρή Γερμανία θα την έστηνε στον τοίχο.

4. Θα μπορούσαν, αν θα ήταν σύμφωνος και ο Φύρερ μ’ αυτό, να δημιουργηθούν από συγκεκριμένες καταληφθείσες περιοχές, αρκετά, λιγότερο ή περισσότερο, αυτόνομα κράτη, τα οποία μετά παρόλ' αυτά θα βρίσκονταν κάτω από τη δική μας σφαίρα επιρροής, έτσι ώστε να επιτυγχάνονταν μια σημαντική ηρεμία και εντατικοποίηση των δυνάμεων που θα εξυπηρετούσε τον δικό μας πόλεμο στις χώρες αυτές.

5. Θα δίνονταν αφορμή στους Ρώσους να δημιουργηθεί το συναίσθημα, ότι η Ρωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ενωμένη Ευρώπη και με τον τρόπο αυτό θα αποδυναμώνει την ρωσική πολεμική ισχύ .

6. Θα παρέλυε την πολεμική ισχύ των Άγγλων και των Αμερικανών, αν αυτοί δεν θα είχαν ως σκοπό την απελευθέρωση των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά το να επιτεθούν εναντίον μιας συμπαγούς και ενωμένης Ευρώπης

7. Θα παρέλυε σε ότι έχει σχέση με την εσωτερική πολιτική, τόσο την Αγγλία, όσο και την Αμερική. Σε ότι αφορά την Αμερική, θα προκαλούσε ένα μεγάλο σοκ στον Ρούσβελτ. Θα προκαλούσε και στις δύο χώρες, αλλά πολύ περισσότερο στην Αμερική, την αφαίρεση, των καλύτερων επιχειρημάτων για την προπαγάνδα εναντίον της Γερμανίας, από τα χέρια του Ρούσβελτ Στις ομάδες της αντιπολίτευσης θα προσφέρονταν συνθήματα, όπως «Ότι δεν θα έπρεπε να εμποδίσουν την Ευρώπη να δημιουργήσει, αυτό ακριβώς που συνέβη στην Βόρειο Αμερική, δηλαδή την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής",

8. Θα ενεργούσε στην Γαλλία, όπως και σε άλλες καταληφθείσες περιοχές, προς την κατεύθυνση του ότι οι χώρες αυτές, αναμφίβολα θα συνεισέφεραν εντελώς διαφορετικά στις πολεμικές προσπάθειες σε προσωπικό και υλικό επίπεδο, απ’ ότι πρωτύτερα. Ιδιαίτερα, θα επηρέαζε στην γαλλική εντατικοποίηση τόσο της εργασίας, όσο και των εξοπλισμών.

9. Στη Γαλλία, σκέφτομαι ιδιαίτερα και το έχω συζητήσει και με τον Χίμλερ, ότι θα μπορούσαμε εδώ από τα γερμανο - γαλλικά τμήματα, μ’ αυτό το ξεκάθαρο ευρωπαϊκό σύνθημα να στρατολογήσουμε κάτω από κάποιες συνθήκες μερικά πρωτοκλασάτα συντάγματα SS, που θα ήταν μετά συμπληρωματικά διαθέσιμα για τον δικό μας αγώνα. Όλες τις λεπτομέρειες για το θέμα αυτό τις έχουμε σκεφτεί εμπεριστατωμένα και θα συζητηθούν εκτενέστερα τις επόμενες μέρες, ανάμεσα στον Χίμλερ και σε μένα. Χωρίς ένα τέτοιο σύνθημα δεν θα είχε μια τέτοια προσέλκυση την οποιαδήποτε επιτυχία.

10. Θα έκαναν κάποιους ουδέτερους, όπως π.χ. την Σουηδία, την Τουρκία, την Πορτογαλία κλπ. να κρατήσουν απόσταση, από το να συνδεθούν στενά με την Αγγλία ή με την Αμερική. Επίσης και οι προσπάθειες της Τουρκίας να δημιουργήσει την συνομοσπονδία των βαλκανικών χωρών, πίσω από τις οποίες κρύβεται σαφώς η Αγγλία, δεν θα ευοδώνονταν αν θα είχε δημιουργηθεί η συνομοσπονδία των χωρών της Ευρώπης.

11. Ένα πρόχειρο σχέδιο σχετικά με το περιεχόμενο της Ιδρυτικής Πράξης θα το παρουσιάσω στον Φύρερ.

12. Πιστεύω, πως η ίδρυση αυτής της συνομοσπονδίας στην κατάλληλη στιγμή θα ενεργήσει τόσο έμμονα, έτσι ώστε με αυτήν να χάσουν πρακτικά οι εχθροί για το μέλλον κάθε υπόβαθρο που θα είναι σημαντικό για την προπαγάνδα τους. Πιστεύω επίσης, πως η εχθρική Συμμαχία λόγω των μεγάλων αποκλίσεων των συμμάχων που την αποτελούν και εμφανίζονται ήδη ακόμη και σήμερα, ανάμεσα στην Αγγλία, στην Αμερική και στην Ρωσία, οι οποίες και θα γιγαντωθούν τεράστια κάποια μέρα, θα διαλυθεί τελικά, απέναντι σε μια τέτοια ενωμένη Ευρώπη.

13. Ιδιαίτερης σημασίας είναι επίσης και η επενέργεια πάνω στον δικό μας αγώνα στην Τυνησία, επειδή σύμφωνα με την δική μου πεποίθηση, μετά από την ίδρυση αυτής της συνομοσπονδίας κρατών, κατά την οποία θα είναι παρών και ο αντιπτέραρχος Τετέν, ο Στρατηγός Ζιρώ θα μπορεί πολύ δύσκολα να κινητοποιηθεί και να κινηθεί πολεμικά εναντίον μας.

Το θέμα της εδαφικής οριοθέτησης των διαφόρων χωρών δεν θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο συζήτησης κατά την ιδρυτική πράξη. Το θέμα αυτό θα πρέπει φυσικά να μείνει ανοικτό μέχρι και τις καθοριστικές συμφωνίες ειρήνης.

Όλα τα άλλα επί μέρους ζητήματα, που προκύπτουν από την ίδρυση της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας, θα είναι συνυφασμένες με την μία ή την άλλη δυσκολία, π.χ. το ερώτημα σχετικά με το ποιος θα αναλάβει την προεδρία κλπ. όλα αυτά όμως μπορούν να λυθούν από την στιγμή που ο Φύρερ θα είναι σύμφωνος με την ίδρυση της υπόψη συνομοσπονδίας των ευρωπαϊκών χωρών.

Θα ήθελα να συστήσω θερμά την ίδρυση αυτή. Αν τοποθετήσουμε παντού, δηλαδή σε οποιαδήποτε κρατική οντότητα των επί μέρους χωρών, πάντοτε τα πλέον κατάλληλα σκληρά άτομα, τα οποία παρά την όλη εξωτερική διπλωματικότητα θα ακολουθούν χωρίς κανένα συμβιβασμό τον πραγματικό πολιτικό μας στόχο, είναι αυτονόητο πως δεν θα στοχεύουμε, μετά το τέλος του πολέμου, μέσω αυτής της συνομοσπονδίας κρατών, σε τίποτε άλλο, πέρα από τη δημιουργία μιας Μεγάλης Γερμανικής Αυτοκρατορίας.

Αποτελεί στιβαρή προσωπική μου πεποίθηση, πως, αν ενεργήσουμε στοχευμένα, βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε το να μην έχουμε, σε μεγάλο βαθμό, απώλειες σε γερμανικό έμψυχο υλικό.

Θα ήθελα κατά τα άλλα να προτείνω, να συζητήσουμε το υπόψη θέμα με τον Ντούτσε, στο Σαλτσβούργο.

Συνημμένο 7

ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ «ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΧΩΡΏΝ»

Οι κυβερνήσεις της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Δανίας, της Νορβηγίας, της Φιλανδίας, της Λετονίας, της Λιθουανίας, της Σλοβακίας, της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας, της Ελλάδας, της Κροατίας και της Ισπανίας αποφάσισαν την ίδρυση μιας «Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Χωρών»

Για τον σκοπό αυτό συνήλθαν οι Αρχηγοί των Κρατών, όπως και οι Πρωθυπουργοί των την......... στην ........ . Η Ιδρυτική Πράξη της «Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Χωρών», που έχει υπογραφεί από τους εξουσιοδοτημένους των υπόψη Κυβερνήσεων των ευρωπαϊκών χωρών, περιέχει τους παρακάτω όρους:

1. Προκειμένου να τονιστεί το ουσιαστικό κοινό μέλλον των ευρωπαϊκών λαών και για να εξασφαλιστεί, ότι δεν θα συμβούν ποτέ ξανά πόλεμοι ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς, ιδρύεται από τις υπογράφουσες χώρες για πάντα, η «Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Κρατών».

2. Τα μέλη της «Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Κρατών» αποτελούν ανεξάρτητες χώρες και εγγυώνται αμοιβαία την ελευθερία και την πολιτική ανεξαρτησία τους. Η διαμόρφωση των εσωτερικών πολιτικών και οικονομικών συνθηκών, αφήνεται στην ανεξάρτητη βούλησή τους.

3. Τα ενωμένα κράτη μέσα στην «Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Χωρών» θα διαφυλάττουν από κοινού τα συμφέροντα της Ευρώπης, προς κάθε κατεύθυνση και θα αμύνονται για την ελευθερία της Ευρώπης, έναντι οποιουδήποτε εξωτερικού εχθρού.

4. Οι χώρες της «Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Χωρών» θα ιδρύσουν για την άμυνα της Ευρώπης μια αμυντική συμμαχία και θα καθορίσουν τα σχέδια γι’ αυτήν.

5. Η ευρωπαϊκή οικονομία θα διαμορφώνεται από τα μέλη της συνομοσπονδίας των κρατών, σύμφωνα με κοινή και ενιαία σχεδίαση. Οι τελωνειακοί περιορισμοί ανάμεσα στα κράτη μέλη, βαθμιαία θα καταργηθούν.

6. Οι χώρες που θα συμβληθούν στην «Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Κρατών» θα βρίσκονται σε στενή πολιτιστική ανταλλαγή, ενώ θα διαφυλάσσουν τα ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά τους ως λαοί.

7. Οι ευρωπαϊκές χώρες που δεν θα συμμετέχουν στην ίδρυση της συνομοσπονδίας κρατών, θα προσκαλούνται πανηγυρικά να γίνουν μέλη στην «Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών κρατών».

8. Όλες οι λεπτομέρειες της οργάνωσης της «Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Κρατών» θα καταγραφούν σε μια Ομοσπονδιακή Ιδρυτική Πράξη, για την συνδιάσκεψη της οποίας θα συνέλθουν εξουσιοδοτημένα άτομα όλων των συμμετεχόντων Κυβερνήσεων, μετά το τέλος του πολέμου.

ΔΙΑΤΑΓΜΑ

Κάτω από τη δική μου διεύθυνση, θα ιδρυθεί στο Υπουργείο Εξωτερικών μια «Ευρωπαϊκή Επιτροπή», που θα αποτελείται από τα παρακάτω μέλη:

Γενικός Γραμματέας φον Στεενγκραχτ (ταυτόχρονα αναπληρωτής διευθυντής)
Πρέσβυς Γκάους
Πρέσβυς φον Ρίντελεν
Δεύτερος Γενικός Γραμματέας Χένκε
Διευθυντής Υπουργείου Βίλ
Υπουργός Άλμπρεχτ
Υπουργός Σάϊτ (τύπος)
Υπουργός Ρίλε
Υπουργός Καθηγητής Μπέρμπερ
Δρ. Μέγκερλε
Επιτετραμένος Ι. Κλάσε φον Σμίντεν
Επιτετραμένος Βάγκνερ
Διοικητής Ταξιαρχίας Σιξ
Διοικητής Ταξιαρχίας Φρέντσελ
Επιτετραμένος φον Τρύτς: Καθορίζεται ως Γραμματέας της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής»

Η «Ευρωπαϊκή επιτροπή» συνέρχεται ανάλογα με τις ανάγκες και οι εργασίες της είναι εμπιστευτικές. Επιφυλάσσομαι, να καθορίσω την ακριβή ημερομηνία που θα γνωστοποιηθεί στα αρμόδια γραφεία του γερμανικού κράτους και των συμμετεχόντων μερών, σχετικά με την ίδρυση της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής» καθώς και το πότε θα τους ζητηθεί να αποστείλουν αντιπροσώπους.

Για την προετοιμασία των συσκέψεων της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής» καθορίζονται ήδη από τώρα οι εξής ομάδες:

Ομάδα Α: Διεύθυνση Καθηγητής Μπέρμπερ

Αποστολή της ομάδας αυτής θα είναι, η σύνταξη μιας γραφικής παράστασης του ιστορικού, γεωγραφικού και στατιστικού υλικού, σχετικά με τις επί μέρους ευρωπαϊκές χώρες. Η υπόψη ομάδα έχει εκτός από αυτό, την αποστολή να προετοιμάσει ιστορικά πραγματικά στοιχεία, σχετικά με την πολιτική εξέλιξη στην Ευρώπη, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη τους προηγούμενους τύπους των ευρωπαϊκών συνδέσμων. Οι σύμβουλοι εξωτερικής πολιτικής των επί μέρους τμημάτων στο Υπουργείο Εξωτερικών θα βρίσκονται διαρκώς στη διάθεση του Καθηγητή Μπέρμπερ, σχετικά με την σύνταξη του υλικού που θα αφορά τις επί μέρους χώρες.

Ομάδα Β: Υπό τη διεύθυνση του Πρέσβυ φον Ρίντελεν

Η ομάδα αυτή θα εξετάζει προβλήματα, που χρειάζονται νομική ρύθμιση κατά την επερχόμενη υλοποίηση της νέας ευρωπαϊκής τάξης. Ιδιαίτερης σημασίας είναι τα συμπλέγματα των ερωτημάτων, για τα οποία θα πρέπει να επιτευχθεί μια συνολική ευρωπαϊκή λύση, ή τα προβλήματα που θα πρέπει να ρυθμιστούν ενιαία με τις μελλοντικές υπογράφουσες χώρες. Για την υλοποίηση των αποστολών που ανατίθενται στην υπόψη ομάδα, εξουσιοδοτούνται οι τμηματάρχες που ανήκουν στην «Ευρωπαϊκή Επιτροπή», να καθορίζουν αντιπροσώπους από εισηγητές που θα ανήκουν στα αντίστοιχα τμήματα της ομάδας αυτής.

Ομάδα C: Κάτω από τη διεύθυνση του Υπουργού Σμιτ (Τρέσσε)

Η ομάδα αυτή εξουσιοδοτείται να ασχολείται με την παρακολούθηση και αν είναι αναγκαίο με την διεύθυνση της προπαγάνδας, σχετικά με τα ευρωπαϊκά προβλήματα, κυρίως όμως με τον έλεγχο και τον συντονισμό του τύπου, με την σύνταξη των διαλέξεων κλπ., σύμφωνα πάντα με προκαθορισμένο, ενιαίο σχέδιο. Οι τμηματάρχες της ομάδας αυτής έχουν επίσης το δικαίωμα, να καθορίζουν αντιπροσώπους που θα προέρχονται από υπάρχοντες εισηγητές του τμήματός τους, οι οποίοι και θα έχουν καθοριστεί για την ειδική αυτή εργασία.

Το υλικό των ομάδων αυτών που θα έχει συλλεχθεί κατά την διάρκεια της δραστηριότητάς τους, θα συλλέγεται διαρκώς και θα τακτοποιείται από τον Γραμματέα της επιτροπής, Επιτετραμένο φον Τρίτσλερ, έτσι ώστε να είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμο. Ο επιτετραμένος φον Τρίτσλερ φροντίζει ακόμη, ως συνήθως, για την συλλογή ντοκουμέντων σχετικά με εχθρικούς πολεμικούς στόχους, όπως και άλλες σημαντικές πληροφορίες από το εξωτερικό, που έχουν ως θέμα την ευρωπαϊκή ενοποίηση

Αρχηγείο του Φύρερ, 5 Απριλίου 1943

(Υπογραφή) Ρίμπεντροπ

Οδηγίες σχετικά με την εργασία της «Ευρωπαϊκής Επιτροπής»

1. Η βασική αποστολή της επιτροπής, κατά την παρούσα κατάσταση του πολέμου, περιλαμβάνει την συλλογή υλικού και την προετοιμασία των στοιχείων, που θα εξυπηρετήσουν στην μελλοντική ρύθμιση της Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης, μετά το τέλος του πολέμου. Προς το παρόν δεν επεξεργαζόμαστε καθόλου συγκεκριμένα σχέδια για τη διαμόρφωση μιας μελλοντικής ενιαίας Ευρώπης. Θα πρέπει να ξεκινά κανείς από το σημείο, ότι στο μέλλον οι σχέσεις της Μεγάλης Γερμανίας με τις επί μέρους ευρωπαϊκές χώρες θα είναι είτε στενές, είτε χαλαρές και δεν είναι δυνατόν να καθορίζονται σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο σταθερό σχήμα. Για κάθε μια επί μέρους χώρα και για κάθε έναν λαό ξεχωριστα θα λαμβάνεται μια ειδική απόφαση. Είναι πάντως από τώρα σαφές, ότι η μελλοντική Ευρώπη θα μπορεί να έχει υπόσταση, αν η επικυριαρχία της Μεγάλης Γερμανίας θα υφίσταται με επιτυχία. Η εξασφάλιση της επικυριαρχίας αυτής είναι για το λόγο αυτό ο βασικός όρος για τη Νέα Τάξη. Ιδιαίτερη σημασία έχει ακόμη ο έλεγχος των θεμάτων, για τα οποία θα πρέπει να προωθηθεί μια συνολική ευρωπαϊκή λύση.

Σε ότι αφορά τον προπαγανδιστικό χειρισμό του ευρωπαϊκού προβλήματος, θα πρέπει αρχικά να περιοριζόμαστε σε γενικές εκφράσεις, από τη στιγμή που θα μας προσφερθεί η δυνατότητα, να εκφράσουμε το γεγονός, πως σκοπός μας είναι η δημιουργία μιας δίκαιας Νέας Τάξης, που θα εξασφαλίζει τους ευρωπαϊκούς λαούς, έτσι ώστε κάτω από στενή αμοιβαία οικονομική και πολιτιστική συνεργασία να εξασφαλίζει τον αποκλεισμό κάθε ξένης κηδεμονίας. Μια υπόδειξη που θα προχωρεί σε λεπτομέρειες για την πολιτική δομή της μελλοντικής Ευρώπης, δεν την συζητάμε ακόμη. Αν είχαμε καθορίσει γι’ αυτό βασικές αρχές, αυτό θα προκαλούσε αντίστοιχες υποσχέσεις εκ μέρους μας, σχετικά με την απαίτηση των λαών αυτών για αυτονομία και ανεξαρτησία, καθώς και με ότι θα είχε σχέση με τον επιτυχή προπαγανδιστικό χειρισμό του θέματος. Είναι ήδη παρόλα αυτά από σήμερα σαφές, ότι πολύ περισσότερο, η ασφάλεια της μελλοντικής Ευρώπης έναντι μιας εξωτερικής απειλής απαιτεί έναν περιορισμό της ανεξαρτησίας και θυσίες από κάθε έναν λαό ξεχωριστά. Επιπλέον δεν μας επιτρέπει η μπερδεμένη κατάσταση και η σύνθεση της Ευρώπης από τα επί μέρους κράτη, να καθορίσουμε ενιαίους κανόνες για όλες τις χώρες. Θα πρέπει κατά πρώτον να περιοριστούμε στο να υποσχεθούμε στα διάφορα κράτη, ότι το καθένα από αυτά, θα βρει στην μελλοντική Ευρώπη, τη θέση που του ανήκει. Γενικά θα πρέπει όμως να κρατηθεί απόσταση, από το να ασχοληθούμε διεξοδικότερα με τέτοια θέματα.

Η σωστή αξιολόγηση, του φόβου που επικρατεί σε όλες τις χώρες, πως ο μπολσεβικισμός θα μπορούσε να μεταδοθεί και στην Ευρώπη, μπορεί να αποδειχτεί, πως αποτελεί μια αποτελεσματική βοήθεια, στο να πεισθουν τα ευρωπαϊκά κράτη για την αναγκαιότητα της μελλοντικής Νέας Τάξης. Όσο πιο προφανές καταστεί, το ότι η σοβιετική Ρωσία, σε περίπτωση μιας νίκης των συμμάχων, θα ανεχτεί μόνο εκείνες τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη που θα είναι αρεστές στη Μόσχα και θα έχουν για το λόγο αυτό ασπασθεί τον μπολσεβικισμό, και όσο περισσότερο κατανοήσουν οι χώρες, πώς μόνο ο γερμανικός στρατός θα μπορούσε να εμποδίσει αυτόν τον κίνδυνο, τόσο περισσότερο θα αναγνωρίσουν όλες οι χώρες την αναγκαιότητα της δημιουργίας μιας Νέας Τάξης, η οποία θα πρέπει να είναι σχεδιασμένη κατά τέτοιον τρόπο που θα εμποδίζει στο μέλλον την επανάληψη μιας όμοιας επικίνδυνης κατάστασης. Η αποκάλυψη των πολεμικών στόχων των εχθρών μας, ιδιαίτερα οι πολεμικοί στόχοι της Ρωσίας, αποτελεί για το λόγο αυτό την καλύτερη προπαγάνδα, που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε προς το παρόν, προκειμένου να παρουσιάσουμε με σαφήνεια την ανάγκη της δημιουργίας της μελλοντικής ευρωπαϊκής τάξης. Η Ευρώπη θα πρέπει να οργανωθεί με τρόπο, που θα αποκλείει την οποιαδήποτε επικίνδυνη κατάσταση που θα μπορούσε να προκύψει. Επομένως είναι ιδιαίτερα αναγκαίο, να τονίσουμε προπαγανδιστικά τα συμπεράσματα, τα οποία μπορούν να συναχθούν από την παρούσα κρίση για τη διαμόρφωση της μελλοντικής Ευρώπης. Όσο περισσότερο μπορεί να κατευθυνθεί η κοινή γνώμη, στις διάφορες χώρες προς αυτή την κατεύθυνση, προκειμένου να εξάγει τα δικά της συμπεράσματα, τόσο το καλύτερο.

(Υπογραφή) Ρίμπεντροπ) "

*Μετάφραση από τα γερμανικά, Θωμάς Ακριτίδης
από http://www.profit-over-life.org/books/books.php?book=37&pageID=86&expand=no. Στο υποσέλιδο του συνδέσμου σελίδες 85, 86, 87 ως όλες τις σελίδες που αναφέρονται στο υποσέλιδο (μέχρι και την τελευταία).

Βίοι «αγίων»

  Πηγή "Πάρε-Δώσε" 11/04/2009   

Η κοινή λογική λέει, πως άγιος είναι κάποιος, ο οποίος τουλάχιστον διακατέχονταν από ηθικές αξίες, αγάπη για τον συνάνθρωπο και καλοσύνη. Καθώς φαίνεται όμως, η κοινή λογική δεν συμβαδίζει πάντοτε με τα κριτήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι περισσότεροι άγιοι κρίθηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία, όχι με βάση τον ενάρετο βίο τους, αλλά με την συνεισφορά τους στην άνοδό της στην εξουσία και στην τελική επικράτηση, διατήρηση και ενίσχυση του Χριστιανισμού. Το ότι πολλοί απ' αυτούς, ποδοπάτησαν σχεδόν και τις 10 Εντολές, με τον έναν ή άλλον τρόπο, είναι ψιλά γράμματα...

Τώρα, το πως η σημερινή Εκκλησία, εξακολουθεί να τιμά, όσους αποδεδειγμένα (ακόμα και γι' αυτήν) έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα αθώων και μη, ή κάθε άλλο παρά υπόδειγμα ηθικής ήταν, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα...«αγιοσύνης», με την επιφύλαξη να εμπλουτιστεί μελλοντικά και με άλλα «μπουμπούκια».

Μέγας Θεοδόσιος (17 Ιανουαρίου)
Ήταν φανατικός χριστιανός, βυζαντινός αυτοκράτορας, ισπανικής καταγωγής. Βαφτίστηκε το 380 στη Θεσσαλονίκη από τον επίσκοπο Αχόλιο. Αναμείχθηκε ενεργά στα διάφορα εκκλησιαστικά ζητήματα. Κάλεσε τη Β' Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, καταδίωξε τους ειδωλολάτρες και τους αιρετικούς, δήμευσε τις περιουσίες τους, σταμάτησε τους Ολυμπιακούς αγώνες και ως επίσημη θρησκεία επέβαλε το χριστιανισμό. Το 390 στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σφάχτηκαν με διαταγή του 7.000 άνθρωποι (κατ' άλλους 15.000), ανεξάρτητα από την ηλικία τους, γιατί είχαν στασιάσει κι είχαν σκοτώσει τον Γότθο στρατιωτικό διοικητή της Θεσσαλονίκης, Βουθέριχο. Γι' αυτή τη θηριωδία, ο επίσκοπος Μεδιολάνων Αμβρόσιος «τιμώρησε» το Θεοδόσιο για λίγους μήνες με την απαγόρευση να πάει στη Θεία Ευχαριστία.

Άγιος Αθανάσιος (18 Ιανουαρίου)
Ο βίος του αγίου Αθανασίου ακολουθεί την πεπατημένη γραμμή της Ορθοδοξίας, που πρεσβεύει, ότι όσο πιο φανατικός, μισαλλόδοξος, αιμοβόρος και βίαιος είναι κάποιος ιερέας ή πιστός της, τότε αγιοποιείται. Αρκεί βέβαια να υποστηρίζει με οποιοδήποτε τρόπο τα εξουσιαστικά συμφέροντα της Εκκλησίας. Ο Άγιος και Μέγας Αθανάσιος εορτάζεται στις 18 Ιανουαρίου κάθε έτους μαζί με τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, τον εγκέφαλο της κατακρεούργησης της φιλοσόφου Υπατίας.

Το 328 μ.Χ. και σε ηλικία τριάντα τριών περίπου ετών ο Αθανάσιος ανέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Ήταν μικρόσωμος και φιλάσθενος, αλλά τρομερά δραστήριος και πανούργος. Σύμφωνα με όλους τους υποστηρικτές του, αλλά και τους μη, μέθοδοί του ήταν οι κολακείες, οι δωροδοκίες, οι πλαστογραφίες, οι συκοφαντίες, η βία ενάντια στους εχθρούς του, οι πυρπολήσεις ναών και οι δολοφονίες. Απ΄ την Αλεξάνδρεια ο Αθανάσιος εκδιώχθηκε πέντε φορές μέσα σε μία χρονική περίοδο 18 ετών.

Η εκλογή του στο αξίωμα του πατριάρχη έγινε με τον πλέον σκοτεινό και αμφιλεγόμενο τρόπο, αφού απ΄ τους πενήντα τέσσερις εκλέκτορες αρχιμανδρίτες τον χειροτόνησαν μόνον οι επτά, που παρεμπιπτόντως ήταν και επίορκοι. Πιστοί του Αθανασίου προέβησαν σε ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και δολοφονίες εναντίον όσων αμφισβητούσαν τον ποιμένα τους. Η δράση του αγίου επικεντρώθηκε κυρίως εναντίον των Αρειανιστών και των Μελιτιανών χριστιανών.

Το 335 μ.Χ. είχαν συσσωρευτεί πολλές κατηγορίες εναντίον του πατριάρχη Αθανασίου. Οι κύριες ήταν: Για υπερβολική φορολογία, που είχε επιβάλλει στην επαρχία της Αλεξάνδρειας, για βίαιες ενέργειες αυτού και των πιστών του εναντίον πολλών εκ των εχθρών του ακόμα και μέσα σε εκκλησίες, για την κρυφή βοήθεια σε πολιτικούς αντιπάλους τού αυτοκράτορα και για την παρεμπόδιση της αποστολής σιταριού απ΄ το λιμάνι της πόλης, που κατευθυνόταν προς τους φτωχούς.

Οι κατηγορίες αυτές τον οδήγησαν στην καθαίρεσή του απ΄ τον ίδιο τον ορθόδοξο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, με έγγραφο που έστειλε στην σύνοδο της Τύρου. Όμως, ο Αθανάσιος παραποίησε το έγγραφο αυτό δύο φορές, αναδημοσιεύοντας την επιστολή με ψεύτικα λόγια του Κωνσταντίνου, που έλεγαν δήθεν, ότι ο Αθανάσιος συκοφαντήθηκε. Οι κατηγορίες για βία και επιθέσεις πλήθαιναν, όπως ότι διέταξε τον ιερέα Μακάριο να επιτεθεί εναντίον του Αρειανιστή ιερέα Ισχύρα, ότι ο ίδιος ο Αθανάσιος είχε δολοφονήσει τον επίσκοπο Αρσένιο κι ότι ο άγιος είχε διαφθείρει κάποια γυναίκα.

Ο Αθανάσιος στα γραπτά του επιτίθεται κατά πάντων μη ορθοδόξων και ειδικά κατά των Ελλήνων: «Ουκούν ει μήτε άνθρωπος απλώς μήτε μάγος μήτε δαίμων τις εστίν ο Σωτήρ, αλλά και την παρά ποιηταίς υπόνοιαν και δαιμόνων φαντασίαν και Ελλήνων σοφίαν τη εαυτού θειότητι κατήργησε και επεσκίασε» (Άγιος Αθανάσιος, «Κατά Ελλήνων», κεφ.48, παρ. 9). Επίθετα και φράσεις εναντίον των Ελλήνων εξακοντίζονται σε όλα τα έργα του όπως «βλάσφημοι», «τρελλοί», «ψεύτες», «δουλοπρεπείς», «άθεοι», «πρέπει να εξοντωθούν», «θα καούν στην Κόλαση», «αποτρόπαιοι δαίμονες» κ.ά.: «…εξιλεούσθαι ους Έλληνες καλούσιν αποτροπαίους δαίμονας» (Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», βιβλίο 5, κεφ. 5, παρ. 1).

Όσιος Ιάκωβος ο Ασκητής (28 Ιανουαρίου)
Ο Ιάκωβος ασκήτευε δεκαπέντε χρόνια σε μια σπηλιά. Κάποτε, από την κοντινή πολίχνη (την Πορφυριώνη) κάποιοι ευφυείς και τότε πολέμιοι του θρησκευτικού σκοταδισμού έστειλαν στη σπηλιά του μια πόρνη γυναίκα να του προσφέρει προκλητικά τα θέλγητρά της. Ο Ιάκωβος δεν ενέδωσε στην εύκολη ηδονή και η συνάντηση λειτούργησε συγκλονιστικά για τη γυναίκα, που από τότε εγκατέλειψε το επάγγελμά της και έζησε με συνέπεια μέσα στην Εκκλησία.

Ύστερα από κάποια χρόνια, «άρχων ένδοξος» της περιοχής πήγε στον ασκητή τη θυγατέρα του που έπασχε από νόσο βαριά. Ο Ιάκωβος προσευχήθηκε και ελευθέρωσε το κορίτσι από την ασθένεια, δέχθηκε μάλιστα να το κρατήσει λίγες μέρες στη σπηλιά, μαζί με τον αδελφό της, όπως επέμενε για σιγουριά ο πατέρας της. Τότε όμως ο Ιάκωβος, «ως άνθρωπος και αυτός» νικήθηκε από την επιθυμία. Βίασε την κόρη και στη συνέχεια έντρομος, μήπως φανερωθεί η πράξη του, τη σκότωσε μαζί με τον αδελφό της, μόνο μάρτυρα των εγκλημάτων του.

Σε πανικό απόγνωσης φεύγει στην έρημο, σκάβει έναν τάφο και μπαίνει μέσα ο ίδιος να πεθάνει δίχως ελπίδα ελέους από τον Θεό. Ο τοπικός επίσκοπος μαθαίνει τα συντρέξαντα και ξεκινάει μέρες πορείας στην έρημο για να τον βρει. Κάποτε τον ανακαλύπτει και θρηνώντας του εξηγεί ότι η απελπισία είναι αμάρτημα μεγαλύτερο από τον βιασμό και τους φόνους. Ο Ιάκωβος δέχεται με συντριβή την παραμυθία, αλλά δεν εγκαταλείπει τον τάφο ως ενδιαίτημα. Θα μείνει εκεί σε σκληρότατη άσκηση αυταπάρνησης ως την τελευτή του.
Παρεμβάλλεται μια τρομακτική ανομβρία στην περιοχή και ο επίσκοπος έχει «πληροφορίαν καρδίας» ότι μόνο αν προσευχηθεί ο Ιάκωβος μπορεί να νικηθούν της φύσεως οι όροι. Κλήρος και λαός βγαίνουν στην έρημο και φτάνουν στον τάφο όπου είναι κλεισμένος ο εγκληματίας ασκητής. Τον πείθουν να προσευχηθεί και η βροχή φτάνει αμέσως ευεργητική να βεβαιώσει την αγιότητα του μετανοημένου...

Τρεις ιεράρχες - Μέγας Βασίλειος, Ιωάννης Χρυσόστομος, Γρηγόριος Ναζιανζηνός (30 Ιανουαρίου)
Οι τρεις Ιεράρχες, τιμούνται από την ελληνική Εκκλησία διότι διέσωσαν τα ελληνικά γράμματα. Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει, είναι, από ποιους τα διέσωσαν και πώς; Αφού η ελληνική γλώσσα ήταν, τότε, η επίσημη γλώσσα του γνωστού κόσμου!

Πώς όμως υπερασπίστηκαν τον ελληνισμό όταν ο Μέγας Βασίλειος γράφει στο έργο του «εις τον Προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον»:
«Μη δειλιάζετε από των ελληνικών πιθανολογημάτων... τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν».

Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει στην ομιλία του εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν:
«Αν κοιτάξεις στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) θα δεις, τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας (των Ελλήνων φιλοσόφων!), όλα δε είναι γεμάτα ακαθαρσίες και πύον, και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν από σκουλίκιαν... Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, παίρνοντας από τους φιλοσόφους τους... Εμείς όμως, δεν παραιτούμαστε από την μάχη εναντίον τους».

Τόση ήταν η αγάπη τους προς τους Έλληνες και την Ελλάδα που ο Χρυσόστομος συμβουλεύει τους χριστιανούς στον λόγο του «Περί Κενοδοξίας και πώς δει τους Γονείς Ανατρέφειν τα Τέκνα»:
«Κανένας δεν πρέπει να δίνει στα παιδιά του ονόματα των Ελλήνων προγόνων του, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά να δίνει τα ονόματα των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης».

Είναι όμως και ο Γρηγόριος Νανζιαζηνός:
«Η μητέρα μου πρόσεχε να μη φιλήσουν τα χείλη μου Ελληνικά χείλη, να μην αγγίξουν τα χέρια μου Ελληνικά χέρια και ούτε Ελληνικά τραγούδια να ΜΟΛΥΝΟΥΝ τα αυτιά και την γλώσσα μου».

Μέγας Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη (21 Μαΐου)
Οι «διευκολύνσεις» και η προνομιακή μεταχείριση που προσφέρθηκαν στην Εκκλησία από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, ήταν αρκετά για να κάνει άγιο κάποιον, που θεωρείται υπεύθυνος ή ηθικός αυτουργός, για τις δολοφονίες του 17χρονου γιου του, του 12χρονου ανηψιού του, της συζύγου του, του πεθερού του, των δυο γαμπρών του και του κουνιάδου του. Επειδή κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, όπως λέει μια λαϊκή παροιμία, η Εκκλησία φρόντισε να «αγιοποιήσει» και να «τιμήσει» (επίσης στις 21 Μαΐου) και την μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Ελένη (ηθικός συναυτουργός στην δολοφονία της νύφης της), η οποία ως φαίνεται, ασκούσε το αρχαιότερο επάγγελμα στο πανδοχείο του πατέρα της, μέχρι την στιγμή που γνώρισε τον πατέρα του Μέγα Κωνσταντίνου, Κωνστάντιο και έγινε αρχικά μια απ' τις παλλακίδες του, εώς ότου την νυμφευθεί. Ένας άλλος άγιος μάλιστα, ο άγιος Αμβρόσιος είχε αναφέρει χαρακτηριστικά, πως «ο Χριστός την περιμάζεψε από την κοπριά». Ο Άγγελος Βλάχος στις αναμνήσεις του ως πρόξενου στα Ιεροσόλυμα («Μια φορά κι ένα καιρό»-εκδ.Εστία) γράφει: «Όταν διαβάζει κανείς το χρονικό (απόκρυφο υποθέτω) της ανακαλύψεως του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη, φρικιά με τα απάνθρωπα βασανιστήρια που μεταχειρίστηκε η Αγία για να αναγκάσει τρεις Εβραίους να της αποκαλύψουν το μέρος όπου είχαν κρύψει το Τίμιο Ξύλο. Τρεις μέρες τους βασάνιζε κάνοντας το χριστιανικό της χρέος και, αν θυμούμαι καλά, τους θανάτωσε όταν της είπαν την αλήθεια, όχι βέβαια για να τους απαλλάξει ευσπλαχνικά από την ζωή, αφού τους είχε σπάσει τα κόκαλα και τους είχε παντοιοτρόπως τσουρουφλίσει, αλλά για να τους τιμωρήσει».

Άγιος Νικηφόρος (2 Ιουνίου)
Νικηφόρος ο Α΄ ήταν πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης (806-815). Ο άγιος απαίτησε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Α΄(811-813) να επιβάλλει την θανατική ποινή στους Παυλικιανούς, που αναγκάστηκαν να περάσουν τα σύνορα και να ζητήσουν άσυλο στον εμίρη της Μελιτινής. Ο Νικηφόρος υπέστη αργότερα με την σειρά του την κρατική βία. Φανατικός εικονολάτρης, εκθρονίστηκε και πέθανε εξόριστος. Το αίμα που χύθηκε άδικα εξ αιτίας του ήταν τόσο πολύ, που η Εκκλησία τον γιορτάζει δυο φορές, στις 13 Μαρτίου η Καθολική και στις 2 Ιουνίου η Ορθόδοξη.

Προφήτης Ελισαίος (14 Ιουνίου)
«καὶ ἀνέβη ἐκεῖθεν εἰς Βαιθήλ· καὶ ἀναβαίνοντος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁδῷ καὶ παιδάρια μικρὰ ἐξῆλθον ἐκ τῆς πόλεως καὶ κατέπαιζον αὐτοῦ καὶ εἶπον αὐτῷ· ἀνάβαινε, φαλακρέ, ἀνάβαινε. καὶ ἐξένευσεν ὀπίσω αὐτῶν καὶ εἶδεν αὐτά, καὶ κατηράσατο αὐτοῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου· καὶ ἰδοὺ ἐξῆλθον δύο ἄρκοι ἐκ τοῦ δρυμοῦ καὶ ἀνέῤῥηξαν ἀπ᾿ αὐτῶν τεσσαράκοντα καὶ δύο παῖδας» (Βασιλειών Δ’ [Βασιλέων Β’] 2: 23-24).
Τί μας λέει το κείμενο; Μερικά παιδιά κορόιδευαν τον Ελισαίο για την φαλάκρα του, κι αυτός ο πράος και ενάρετος άνθρωπος, τα καταράστηκε στο όνομα τού Θεού. Η κατάρα του ως φαίνεται εισακούσθηκε από τον «φιλέσπλαχνο» Θεό, κι ευθύς αμέσως έκαναν την εμφάνισή τους δυο αρκούδες, οι οποίες κατασπάραξαν 42 παιδιά. Ασχέτως αν αυτό το περιστατικό ηθικής αυτουργίας σε παιδοκτονία ανήκει στην σφαίρα τής φαντασίας, η Εκκλησία λαμβάνοντας υπόψιν την Παλαιά Διαθήκη, απ' όπου πληροφορούμαστε και το «γεγονός», προφανώς θεώρησε αυτό «συμβάν» αρκετά ασήμαντο για να λερώσει το ήθος του Ελισαίου.

Άγιος Κύριλλος (9 Ιουνίου και 18 Ιανουαρίου)
Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας υπήρξε επίσκοπος Αλεξανδρείας μεταξύ των ετών 412 και 444, όταν διαδέχθηκε τον αποβιώσαντα Θεόφιλο. Αμέσως ο Κύριλλος άρχισε έναν αγώνα για την «καθαρότητα της πίστης», εκδιώκοντας από την πόλη όλους τους μη ορθόδοξους χριστιανούς. Φυσικά αυτός ο διωγμός έλαβε χώρα και για την επέκταση της θρησκευτικής του δικαιοδοσίας στις υποθέσεις της κρατικής διοίκησης. Την εποχή εκείνη, στην Αλεξάνδρεια ζούσε και η περίφημη Υπατία η Αλεξανδρινή, ονομαστή φιλόσοφος και επιστήμων, που αρνήθηκε να ασπαστεί τον Χριστιανισμό. Προκειμένου λοιπόν να την κατηγορήσει και να την αποξενώσει από τον απλό λαό, ο Κύριλλος την κατηγόρησε ότι ασκούσε μαύρη μαγεία! Η κατηγορία της μαγείας άλλωστε για εκείνη την εποχή ήταν κύριο όπλο της χριστιανικής ελίτ κάθε φορά που επεδίωκε φυσική και ηθική εξόντωση κάποιου αντιπάλου της. Ο Κύριλλος έβλεπε στην Υπατία μια συνεχή απειλή για τη διάδοση της χριστιανικής πίστης. Την σαρακοστή του 415, ενώ η Υπατία επέστρεφε στην κατοικία της, μετά από τον συνηθισμένο περίπατό της στην πόλη, μια ομάδα χριστιανών (Παραβαλάνοι: ομάδα νεαρών που λειτουργούσαν ως στρατιωτικό σώμα του Πατριάρχη) αφού έκαψαν το σπίτι της, την έσυραν στην εκκλησία Καισάρειον, όπου ξέσχισαν τα ρούχα της και κομμάτιασαν το σώμα της με όστρακα. Έπειτα, αφού έσυραν τα κομμάτια της σε ολόκληρη την πόλη, τα κάψανε στην πυρά έξω από την Αλεξάνδρεια, στην θέση Κίναρον. Ο Κύριλλος, τουλάχιστον ηθικά, ήταν η αιτία του τραγικού της θανάτου, καθώς δημιούργησε το κλίμα που επέτρεψε μια τέτοια θηριωδία. Παρά κάθε επόμενη προσπάθεια να τον απαλλάξουν από το στίγμα του δολοφόνου, το αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποτρέψει το αποτρόπαιο και βίαιο έγκλημα. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορεί κανείς να προσφέρει σαν υπεράσπισή του είναι το ότι, τυφλωμένος από τη μανία του φανατισμού, ο Κύριλλος θεωρούσε την Υπατία ως μάγισσα εκπρόσωπο του Κακού.

Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα (Κυριακή της Ορθοδοξίας)
Η Θεοδώρα η Β' (που δεν πρέπει να συγχέεται με την ομώνυμη πόρνη του Ιππόδρομου και αγία αυτοκράτειρα φόνισσα Θεοδώρα Α΄ σύζυγο αγίου φονιά Ιουστινιανού), χήρα του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεόφιλου, παραβίασε τους όρκους που έδωσε στην επιθανάτια κλίνη του άντρα της και αναστήλωσε με τη βοήθεια του στρατού τα ξύλινα είδωλα. Το θεάρεστο έργο της δεν τελειώνει εδώ. Κατά διαταγήν της επίσης, εξοντώθηκαν πάνω από εκατό χιλιάδες Παυλικιανοί. «Τους μεν ξύλω ανήρτων, τους δε ξίφει παρεδίδουν, τους δε τω τη θαλάσσει βυθώ». Στο τέλος της ζωής της κλείστηκε από τον σφετεριστή αδελφό της Βάρδα, επίτροπο του ανίκανου γιου της Μιχαήλ του Γ΄, σε μοναστήρι. Η αγία ατύχησε όχι μόνον ως σύζυγος αλλά και ως μητέρα αφού ο γιος της έντυνε τον γελωτοποιό του «αρχιεπίσκοπο της Κολωνίας» και οργάνωνε μουσικοχορευτικές παρωδίες της θείας λειτουργίας στις οποίες συμμετείχε και ο ίδιος μεταμφιεσμένος σε μητροπολίτη. Ο Γεώργιος Κεδρηνός διηγείται το πάθημα της ξυλολάτρισσας αγίας που έπεσε να προσκυνήσει τον τζουτζέ νομίζοντας πως είναι ο πατριάρχης, ζητώντας την ευλογία του την οποία και έλαβε με την μορφή εκφυσήματος των εντέρων υπό τα χάχανα των αυλικών. Η αγία αγαπούσε τον άντρα της παρ’ όλο που τον πρόδωσε, γι’ αυτό και έπεισε τον άγιο Μεθόδιο Α΄ (αυτή τον διόρισε πατριάρχη, ο άντρας της τον είχε εξορίσει) να εξαιρέσει τον μακαρίτη από τον αφορισμό των εικονομάχων, με το ψεματάκι, πως την ώρα που η Παναγιότις του πήγαινε να απαγγείλει το όνομά του διαβάζοντας το αφοριστήριο που ακουμπούσε στην Αγία Τράπεζα, αυτό έσβηνε...
Λείψανο της Θεοδώρας εκτίθεται σε προσκύνηση στην Κέρκυρα, νησί που προστατεύει εξ αδιαιρέτου με τον Άγιο Σπυρίδωνα και η μνήμη της εορτάζεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (24 Ιουνίου)
Ο Αθανάσιος Πάριος (1722-1813), ήταν συντηρητικός μοναχός και δάσκαλος στη Χίο. Ο Πάριος (πραγματικό όνομα Αθανάσιος Τούλιος, το οποίο αντικατέστησε αρχικά με το ψευδώνυμο «Ναθαναήλ Νεοκαισαρεύς» και αργότερα κατέληξε στο «καλλιτεχνικό» ψευδώνυμο «Πάριος»), οποίος κήρυττε πάνω απ’ όλα την άρνηση κάθε αντίστασης στον κατακτητή και έδινε θεολογικό υπόβαθρο στη γνωστή ρήση «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω». Το πρώτο του σχετικό πόνημα ήταν ένας λίβελος κατά του Ρήγα Φεραίου («Ο Νέος Ραψάκης») που έμεινε ανέκδοτο, ενώ σε άλλο βιβλίο που κυκλοφόρησε σε τρεις διαδοχικές εκδόσεις (1798, 1800, 1805) ολοκλήρωσε την πολεμική του κατά του Διαφωτισμού, από τη σκοπιά της ορθόδοξης θεολογίας («Απολογία Χριστιανική»). Εκεί υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι «ούτε γεννώνται ούτε είναι ελεύθεροι» στην κοινωνία, ενώ θεωρούσε ότι η κοσμική ελευθερία είναι απαράδεκτη, εφόσον αναγκαία προϋπόθεσή της είναι η αθεΐα. Μάλιστα εκφράζει τη λύπη του επειδή «ο νόμος της χάριτος δεν συγχωρεί θάνατον την σήμερον» σε όσους κήρυτταν την «πολυθρύλητον και πολυτάραχον ελευθερίαν των δημοκρατικών» και σε όσους «εις τάς σημαίας υψηλά επιγράφουσιν ελευθερία, ισότης […] προς στασιασμούς και δημεγερσίας κατά των κρειττόνων». Ωστόσο, τον παρηγορούσε η δυνατότητα ότι «ημπορεί […] η ποινή να γίνηται εις τα μιαρά εκείνων συγγράμματα, ήτοι να κατακρίνωνται, να στηλιτεύωνται και να καίωνται». Φυσικά, ο Αθανάσιος ο Πάριος, σε ανταμοιβή των αντεθνικών του ιδεών κι ως ένας από τους πιο μαχητικούς εκφραστές του «Αντιδιαφωτισμού», από το 1995 έχει ανακηρυχτεί «άγιος» της Ορθόδοξης Εκκλησίας με απόφαση του Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Αγία Όλγα (11 Ιουλίου)
Η Αγία Όλγα είναι η πρώτη αγία προερχόμενη από τους Ρως, τους προγόνους των σημερινών Ρώσων και Ουκρανών. Ο σύζυγός της δολοφονήθηκε το 945 από τους Δρεβλιανούς κατά τη συλλογή φόρου υποτέλειας, με αποτέλεσμα ο θρόνος να περάσει στο μικρό γιο τους Σβιάτοσλαβ που ήταν ακόμη βρέφος. Έτσι η Όλγα ανέλαβε χρέη επιτρόπου μέχρι την ενηλικίωσή του, ασκώντας για σχεδόν δύο δεκαετίες την πραγματική εξουσία στο κράτους. Πρώτο μέλημά της ήταν να λάβει εκδίκηση για το χαμό του άνδρα της, πράγμα που έπραξε με μεγάλη αγριότητα. Όπως λέγεται, κατέσφαξε πολλούς Δρεβλιανούς και έκλεισε άλλους ζωντανούς μέσα σε πλοία, τα οποία κατόπιν βύθισε. Άλλοι εκτελέσθηκαν στην πυρά, ενώ τέλος μαρτυράται η εξής χαρακτηριστική ιστορία: Ενώ πολιορκούσε μια πόλη, υποσχέθηκε να αποχωρήσει εάν κάθε σπίτι τής χάριζε από ένα οικόσιτο περιστέρι για εξευμενισμό. Οι πολιορκημένοι την πίστεψαν και της παρέδωσαν τα δώρα, αλλά καθώς αποχωρούσε η Όλγα έβαλε φωτιά στα πόδια των περιστεριών. Αυτά τρομαγμένα γύρισαν ενστικτωδώς στις εστίες τους, βάζοντας φωτιά στις ξύλινες στέγες των σπιτιών. Έτσι κάηκε ολόκληρη η πόλη. Για τις προσπάθειές της να διαδώσει το χριστιανισμό στην επικράτεια των Ρως ανακηρύχθηκε αγία και ισαπόστολος από την ορθόδοξη εκκλησία το 1587.

Άγιος Βλαδίμηρος (15 Ιουλίου)
Ο Βλαδίμηρος Α' ο Μέγας, ήταν εγγονός της Αγίας Όλγας. Δολοφόνησε τον μεγαλύτερο αδελφό του, Γιαροπόλκ και έγινε μεγάλος Δούκας των Ρως. Θέλοντας συμμαχία με την Κωνσταντινούπολη, κυρίευσε την Βυζαντινή Χερσώνα και διαπραγματεύτηκε την επιστροφή της, με τον όρο να του δοθεί ως σύζυγος η αδελφή του Βυζαντινού αυτοκράτορα Βασιλείου του Β΄, πράγμα που έγινε. Δεν είναι πάντως ιστορικά εξακριβωμένο εάν χώρισε τις δεκάδες συζύγους που είχε πριν βαπτισθεί χριστιανός και παντρευθεί την Άννα. Το 988, βαπτίστηκε Χριστιανός και καθιέρωσε την Ορθοδοξία επίσημη κρατική θρησκεία, θεμελιώνοντας πάνω της την σκληρότατη φεουδαρχική εξουσία. Έτσι ο ρωσικός λαός βαπτίστηκε κατά χιλιάδες. Στην ουσία, οι παγανιστές υποδέχτηκαν εχθρικά την καινούργια πίστη που επιβλήθηκε δια της βίας, γι αυτό και ο εκχριστιανισμός διήρκεσε πολύ, έχοντας να αντιμετωπίσει και τον ξεσηκωμό εξαθλιωμένων αγροτών. Με την προτροπή της Εκκλησίας, ο άγιος θέσπισε την θανατική ποινή για τους εξεγερμένους που ονομάστηκαν «ληστές». Ο Βλαδίμηρος πέθανε στο Μπερέστοβο (πόλη κοντά στο Κίεβο) το 1015 καθ' οδόν προς το Νόβγκοροντ, όπου πήγαινε για να τιμωρήσει το γιο του (και τοπικό πρίγκιπα) Γιάροσλαβ, επειδή ο τελευταίος αρνήθηκε να του αποδώσει φόρους. Ο Βλαδίμηρος ανακηρύχθηκε άγιος τόσο από την Ορθόδοξη όσο και από την Καθολική Εκκλησία για τον εκχριστιανισμό του λαού του.

Ιουστινιανός και Θεοδώρα (2 Αυγούστου)
Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ανακηρύχθηκε άγιος επί πατριαρχίας του Ιωάννη του Θ΄ και στην ελλαδική Εκκλησία η μνήμη του γιορτάζεται διακριτικά μαζί με αυτήν της συμβίας του στις 2 Αυγούστου. Με τη χάρη του αγίου, ξεπεράστηκε το τυπικό κώλυμα πως έσφαξε 35.000 πολίτες στον Ιππόδρομο, για να αντιμετωπίσει την «Στάση του Νίκα» καθ’ υπόδειξιν της αγίας Θεοδώρας, που την ώρα που ο άντρας της ετοιμαζόταν να το σκάσει δήλωσε πως θέλει να ταφεί φορώντας την πορφύρα, δηλαδή να πεθάνει ως βασίλισσα. Η Θεοδώρα ήταν μια πόρνη που έκανε στον Ιππόδρομο νούμερα με πάπιες που έτρωγαν καλαμπόκι από το αιδοίο της και εξελίχθηκε από ερωμένη του βασιλιά σε βασίλισσα, αφού προηγουμένως ως μαιτρέσα ενός διοικητή αφρικανικής επαρχίας, σχετίστηκε με τους πατριάρχες Τιμόθεο Γ΄Αλεξανδρείας και Σεβήρο Αντιοχείας, οι οποίοι την επηρέασαν υπέρ του μονοφυσιτισμού. Ήταν μια αγράμματη γυναίκα με πολλά απωθημένα, που η εξουσία τη μέθυσε τόσο, που δεν δίστασε για να την κρατήσει να βουτήξει τα χέρια της στο αίμα.

Αγία Ειρήνη η Αθηναία (9 Αυγούστου)
Η Ειρήνη η Αθηναία υπήρξε αυτοκράτειρα του Βυζαντίου από το έτος 797 έως το 802. Η Ειρήνη διαδέχθηκε τον, Τούρκο (από μητέρα) άνδρα της εικονομάχο Λέοντα Δ΄ τον Χάζαρο, ως κηδεμών του 12ετούς γιου τους, Κωνσταντίνου ΣΤ'. Εικονόφιλη από πεποίθηση, ήταν αντίθετη με την εικονομαχική πολιτική. Ωστόσο απέφυγε να έλθει σε ανοιχτή σύγκρουση με την εικονομαχική ηγεσία του στρατού μέχρι την ισχυροποίηση της και την επάνδρωση των κυριότερων δημόσιων αξιωμάτων με εικονόφιλους. Οι εικονομάχοι κατάφεραν να φέρουν στον θρόνο τον γιο της (που ήταν κι αυτός εικονομάχος) ο οποίος αργότερα αποκατέστησε την μητέρα του, Αυτή όμως κατάφερε τελικά να του επιβληθεί και όταν ο γιος της στασίασε διέταξε την τύφλωσή του στο πορφυρό δωμάτιο όπου τον είχε γεννήσει. Η πράξη έγινε με τόση βιαιότητα όπως αναφέρει ο χρονογράφος Θεοφάνης, που παρά λίγο το θύμα να πεθάνει. Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης επαίνεσε την «πανάγαθη ηγεμονίδα, με τόσο αγνό πνεύμα, με την αληθινά αγία ψυχή», που τα έργα της «λάμπουν σαν άστρα», αφού έτσι «και οι ίδιοι οι αυτοκράτορες θα διδαχτούν να μην παραβιάζουν τους νόμους του Θεού». Η Ειρήνη πήρε τον ανδρικό τίτλο «αυτοκράτωρ των Ρωμαίων». Αν και 9η Αυγούστου, ημέρα του θανάτου της, είναι αφιερωμένη στην μνήμη της, εν τούτοις, όλως περιέργως, οι σύγχρονες εκκλησιαστικές αναφορές σ' αυτήν, μπορεί να πει κανείς ότι είναι από δυσεύρετες εώς εξαφανισμένες...

Γεννάδιος Σχολάριος (25 Αυγούστου και 20 Νοεμβρίου)
Είναι ο άνθρωπος, που όταν τον ρώτησαν τρία χρόνια προ της Πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως αν είναι Έλληνας, απάντησε «Γνωρίζετε την απάντησή μου. Είμαι χριστιανός». Είναι αυτός, που σε επιστολή του έγραφε: «Αυτούς λοιπόν τους δυσεβείς και αλάστορας (επικατάρατους, κακούργους) Έλληνες, μάλλον δε τους αναιδείς αποστάτες, με φωτιά και σίδερο και νερό (πνιγμό) και με όποιον άλλο τρόπο μπορείτε, να τους βγάλετε από την παρούσα ζωή, εάν πράγματι εσείς είσαστε μέλη της Χριστιανικής αλήθειας εκτός εάν φροντίζεται για την σωτηρία αυτών». Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, που είπε το αξεπέραστο «Καλύτερα φέσι τουρκικό, παρά τιάρα παπική»...
Παλιός δικαστής με το όνομα Γεώργιος Σχολάριος, έκαιγε βιβλία εθνικών φιλοσόφων και έδινε διαστροφικές συμβουλές βασανιστηρίων: «… τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε τής παρούσης ζωής … ράβδιζε, είργε, είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε καν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ». 
Στις 29 Μαΐου του 1453 ο Μωάμεθ ο Β΄ μπήκε νικητής στην Κωνσταντινούπολη και ανέβηκε στον πάλαι ποτέ ένδοξο θρόνο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του ΙΒ΄ Παλαιολόγου, που έπεσε πολεμώντας στα τείχη της Πόλης. Μαζί με τον τελευταίο αυτοκράτορα είχε καταρρεύσει και η ύστατη ελπίδα των Βυζαντινών να σώσουν την άλλοτε περήφανη και φημισμένη βασιλεύουσα. Μετά την τριήμερη λεηλασία και τις σφαγές του πληθυσμού ο σουλτάνος Μωάμεθ, ο οποίος δεν ήθελε να παραλάβει μόνο ερείπια, επενέβη με πρόθεση να αποκαταστήσει κάποια μορφή τάξης στην Πόλη και να ξαναδώσει στην καθημερινή ζωή τους όποιους ρυθμούς θα μπορούσε πλέον να έχει. Ένα από τα πρώτα του μελήματα προκειμένου να πείσει τους Χριστιανούς ότι δεν κινδύνευαν πλέον και ότι έπρεπε να υπακούσουν πρόθυμα την νέα τάξη που επέφερε η εξουσία του στην Πόλη ήταν να προβεί σε εκλογή και ενθρόνιση νέου Πατριάρχου μια και ο θρόνος χήρευε κατά την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Τον νέο πατριάρχη που θα αναγνώριζε την ούτως ή άλλως δεδομένη εξουσία του, τον βρήκε στο πρόσωπο του μοναχού και καθηγητού Γεωργίου Γενναδίου Σχολαρίου, διακηρυγμένου εχθρού του τραγικού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΒ΄. Ο Σχολάριος με την πτώση της Πόλης περιέργως βρέθηκε ασφαλής στην Ανδριανούπολή, στην αυλή ενός πασά ο οποίος τον εκτιμούσε ιδιαιτέρως. Με εντολή του σουλτάνου μετέβη στην Κωνσταντινούπολη και ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο με το όνομα Γεννάδιος ο Β΄. Παρά το ότι έχαιρε της ιδιαιτέρας εκτίμησης του Μωάμεθ, από τον οποίον δέχθηκε τη ράβδο και την κρατική αναγνώριση, η πατριαρχία του δεν διήρκεσε επί μακρόν. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης στους «απίστους» είχε συγκλονίσει τρομερά τους επιβιώσαντες της καταστροφής Χριστιανούς και σίγουρα η δική του στάση έναντι του κατακτητού δεν ήταν αυτή που θα του έδινε την ιδιότητα του «Εθνάρχου» στα μάτια τους.

Λωτ (9 Οκτωβρίου)
Ο γνωστός βιβλικός Λωτ, ανηψιός του «γενάρχη» Αβραάμ. Και οι δυο τιμούνται απ' την Εκκλησία ως «Δίκαιοι». Το γεγονός ότι ο Λωτ διατηρούσε αιμομικτική σχέση με τις δυο του κόρες, με τις οποίες μάλιστα τεκνοποίησε, είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια: « Ανέβη δε ο Λώτ από Σηγώρ και κατώκησεν εν τω όρει και μετ’ αυτού αι δύο θυγατέρες αυτού, διότι εφοβήθη να κατοίκηση εν Σηγώρ και κατοίκησεν εν σπηλαίω, αυτός και αι δύο θυγατέρες αυτού. [...] Και είπεν η πρεσβυτέρα προς την νεωτέρα… ελθέ ας ποτίσωμεν τον πατέρα ημών οίνον κι ας κοιμηθώμεν μετ’ αυτού. [...] Επότισαν λοιπόν και την νύκτα εκείνη τον πατέρα εαυτών οίνον, και σηκωθείσα η νεωτέρα εκοιμήθη μετ’ αυτοΰ και εκείνος δεν ενόησεν ούτε πότε πλαγίασεν αυτή και πότε εσηκώθη. Και συνέλαβαν αι δύο θυγατέρες τού Λώτ εκ του πατρός αυτών» (Γένεσις ΙΘ’ 30, ΙΘ’ 32, ΙΘ’ 35-36).
Το ότι είχε προσπαθήσει προηγουμένως να τις «προσφέρει» για να προστατεύσει τους αγγέλους που τον επισκέφτηκαν απ' τους Σοδομίτες και τις άγριες ερωτικές διαθέσεις τους, που είχαν περικυκλώσει το σπίτι του, μάλλον θα πρέπει να θεωρείται «πταίσμα» μπρος στην αιμομιξία: «Έχω δύο θυγατέρας αίτινες δεν εγνώρισαν άνδρα, να σας φέρω λοιπόν αυτάς έξω και κάμετε εις αυτάς όπως φανή εις εσάς αρεστόν» (Γένεσις ΙΘ’ 8).
Κατά τ' άλλα, υποτίθεται ότι οι Σοδομίτες ήταν οι...ανήθικοι της ιστορίας...

Άγιος Αρτέμιος (20 Οκτωβρίου)
Θα γίνει μια αναφορά στον Αρτέμιο, όχι γιατί έκανε κάτι κακό (υπάρχουν και οι εξαιρέσεις), αλλά για να καταδειχθεί το γελοίον του πράγματος (όπου «γελοίον»=αγιοποιήσεις και «προστασίες»). Οι περισσότεροι ίσως γνωρίζουν τον Άγιο Αρτέμιο, λόγω του ότι είναι ο «προστάτης» της Ελληνικής Αστυνομίας. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι είναι «προστάτης» και (κρατηθείτε!) των...όρχεων!!! Ναι, σωστά διαβάσατε. Ο Αρτέμιος είχε ειδικότητα στη θαυματουργή θεραπεία νόσων που αφορούσαν τα «δίδυμα»!
Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στον Συναξαριστή του Άγιου Νικόδημου του Αγιορείτου:
«Άξιον δε είναι να προσθέσωμεν εδώ και μερικών θαυ­μάτων τού αγίου διήγησιν άνθρωπος τις έχων τα δίδυμά του πολλά εξογκωμένα από το σπάσημον, έπηγεν εις τόν ναόν του αγίου Αρτεμίου κλαίων και ζητών την ιατρείαν. Εκείτετο λοιπόν ο ασθενής εις το μέσον του ναού επάνω είς στρώμα, και ολίγον υπνώσας, βλέπει τόν άγιον Άρτέμιον εις τόν ύπνον του λέγοντα αύτο, δείξον μου το πάθος σου, ό δε έδει­ξε τόν τόπον, όπου είχε τό πάθος. Τότε ό άγιος κύφας (έσκυψε) και πιάσας επιτήδεια μέ τάς δύο του χείρας τό σπάσιμον τών διδύμων του, έσφιγξεν αυτά όσον έδύνατο, ό δέ ασθενής πονήσας μεγάλως και φωνάξας τό, ούαί μοι, έξύπνησε και εύρε τόν ε­αυτόν του υγιή δοξάζων τόν θεόν και τόν άγιον».

Άγιος Δημήτριος (26 Οκτωβρίου)
Δεν χρειάζεται και πολλές συστάσεις ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης. Η αγιογραφία του τα λέει όλα. Εμφανίζεται να σκοτώνει άνθρωπο. Άξιος ο «μισθός» του από την Εκκλησία και το φωτοστέφανο που του φορά, πόσο μάλλον όταν αυτός που σκοτώνει, «ομοιάζει» και με Εθνικό. Αν και δεν χρειάζεται βέβαια μια αγιογραφία, για να καταλάβει κάποιος, πως ο Ρωμαίος Δημήτριος, σαν στρατιωτικός, είναι σχεδόν βέβαιο ότι είχε βάψει τα χέρια του και το σπαθί του με αίμα. Αξίζει φυσικά να επισημανθεί, ότι ο Άγιος Δημήτριος αναφέρεται με το συνοδευτικό «Μυροβλύτης», επειδή ο τάφος του ευωδιάζει. Το ότι το «άγιο μύρο» δεν εκλύεται από τον τάφο του Αγίου Δημητρίου, αλλά ρέει τεχνηέντως μέσω αγωγού στο μνήμα του, είναι φυσικά μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια...
Παρ' όλα αυτά, φαίνεται ότι για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο Άγιος Δημήτριος θεωρήθηκε καταλληλότερος ως έμβλημα, ακόμα κι από τον Αριστοτέλη, του οποίου το όνομα φέρει. Ελλάς το μεγαλείο σου...

Όσιος Νίκων ο «Μετανοείτε» (26 Νοεμβρίου)
Ο Αρμένιος προσηλυτιστής Νίκων, ο αποκαλούμενος «Μετανοείτε», θεωρείται ως ο κύριος υπεύθυνος για την κατασφαγή των εν «Λακεδαιμονία» Ιουδαίων και των ανεπιδέκτων εκχριστιανισμού παγανιστών Σλάβων των πεδινών οικισμών της περιοχής (των «Τελχίνων» όπως τους έλεγαν σε μία προσπάθεια δαιμονοποιήσεως οι Βυζαντινοί). Ο Αρμένιος προσηλυτιστής, θανάτωσε τους ιερείς και όλους τους «τολμητίες και θρασυκαρδίους» αμεταπείστους, αφού προηγουμένως, όπως φαίνεται από την λεγομένη «Διαθήκη» του, με αφορμή μια από τις πολλές επιδημίες («θανατικά») της εποχής, παρακίνησε από τις Αμύκλες τους χριστιανούς της περιοχής (ο ίδιος ο βιογράφος του ομολογεί στον «Βίο» του ότι επρόκειτο περί «των της Λακεδαίμονος εποίκων», 130 α 25) να κυνηγήσουν τους Ιουδαίους της περιοχής και να καταστρέψουν τους τελευταίους Εθνικούς και τα επί του Ταϋγέτου πτωχικά Ιερά τους: «Εις τους οποίους εγώ απικρίθηκα ότι επειδή και η οργή είναι θεϊκή, εσείς δεν έχετε πού να φύγετε, διατί ο Θεός όπου κατοικά εις τους ουρανούς κυριεύει και την Ανατολήν και την Δύσιν, και εις οποίον τόπον εσείς θέλετε υπάγηι, ευρίσκει σας. Όμως εσείς κάμετέ μου μίαν ομολογίαν ιδιόχειρον, ότι να μου υπακούσετε εις εκείνα οπού μέλλω να κάμω. Το οποίον είναι τούτο: να ευγάλω τους Εβραίους από μέσα από την χώραν, να υπάγουν έξω. Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...» («Διαθήκη Νίκωνος», όπως δημοσιεύθηκε στο «Νέο Ελληνομνήμονα», τεύχος 3.1906, με πολύ ενδιαφέρον το εντελώς άσχετο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται στο «να τα χαλάσουν»). Στην ίδια στην πάλαι ποτέ «κατείδωλον» Σπάρτη, έχτισε αμέσως μετά από όλα αυτά εκκλησία του «Σωτήρος Χριστού» πάνω στο ιερό λόφο του ιστορικού Ναού της Θεάς Χαλκιοίκου Αθηνάς, αφού προηγουμένως πέθανε («συνέβη και απέθανε») μυστηριωδώς ένας ακόμη Εθνικός που τον εμπόδιζε να κτίσει την εκκλησία του στον ιερό τόπο, καθώς και αναρίθμητες άλλες εκκλησίες επάνω σε άλλα ιερά (ή χρησιμοποιώντας τα συντρίμμια τους ως δομικά υλικά, όπως λ.χ. στις εκκλησίες των Γερονθών). Ο Νίκων σήμερα είναι πολιούχος της Σπάρτης.

Άγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου)
Ως γνωστόν, ο Ηρόστρατος έβαλε φωτιά στον ναό τής Αρτέμιδος στην Έφεσσο, για να μείνει το όνομά του στην...ιστορία. Ο άγιος Νικόλαος, δεν χρειάστηκε να κινηθεί με βάση τέτοια «ταπεινά» ελατήρια. Του αρκούσε η πεποίθηση ότι μέσα στους ελληνικούς ναούς και τα περίτεχνα αγάλματα κατοικούσαν...δαιμόνια. Το «κοινωνικό έργο» τής κατεδαφίσεως αυτών των λαμπρών μνημείων (τα απομεινάρια των οποίων θαυμάζει η υφήλιος σήμερα) τού Νικόλαου, απεικονίστηκε ακόμη και σε αγιογραφίες με τον Νικόλαο να συντρίβει τα «είδωλα», ενώ δεν λείπουν και τα χριστιανικά λαϊκά αναγνώσματα τύπου «κόμικ», που εμφανίζει τον «φιλέλληνα» άγιο να κατεδαφίζει τον ναό της Αρτέμιδος. Το χριστιανικό αυτό «έργο», φροντίζει να τιμά η ελληνική Εκκλησία, ψάλλοντας κατά την 6η Δεκεμβρίου «Χαίρε, ο εκτεφρώσας τους βωμούς των ειδώλων».

Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος: "Χριστιανός";... Και μάλιστα, "Άγιος";

Όταν με ρωτούν την γνώμη μου για τον "άγιο" συνονόματό μου αυτοκράτορα, απλά λέω καθαρά και ξάστερα, χωρίς ήξεις αφήξεις, όπως θα έπρεπε να πράττουν και όλοι οι πραγματικοί χριστιανοί, αυτά:
Ως αυτοκράτορας ο εν λόγω εμμονικά και αδίστακτα φίλαρχος και φιλόδοξος Ιλλυριός, όπως είναι πασίγνωστο,για να γίνει "ελέω θεού" μονοκράτορας, μετέτρεψε το σταυρικό σύμβολο του "εάν τις σε ραπίσει εν τη μια παρειά στρέψον αυτώ και την άλλη" σε ..."εν τούτω νίκα"-σε "σφάζε τους αντιπάλους μου" δηλαδή, ως σημαία των στρατιωτών του!!!
Λιγότερο γνωστό, φροντίζουν να μας το κρύβουν οι διάγοντες βίο άκρως αντίθετο από του Ιησού σύγχρονοι φαρισαίοι, αλλά αναγράφεται σε κάθε ιστορικό κείμενο γιαυτόν, είναι ότι δολοφόνησε τον γιο του Κρύσπο και την γυναίκα του Φαύστα και το δίχρονο ανηψάκι του!!!... (βλ πχ και http://www.mixanitouxronou.gr/megas-konstantinos-o-ematiro…/)
Ε... ως "άγιος" που ανακηρύχθηκε μετά θάνατον επειδή χρησιμοποίησε τον χριστιανισμό και διόρισε φερέφωνά του-θεομπαίχτες ως εκκλησιαστική μα και κοσμική ηγεσία αυτοκρατορικών σκοπιμοτήτων διαστρεβλώνοντας απόλυτα τα προτάγματα του Ιησού, αυτοί οι διορισμένοι από αυτόν χειρότεροι των παλιών φαρισαίων ιεράρχες, με πρόσχημα προς απορούντες το ότι τάχα ....μετανόησε ο (οπαδός άλλωστε του ανατολικού θεού Μίθρα ως τον θάνατό του) Κων/νος και ...βαφτίστηκε όταν πέθαινε και έτσι...άγιασε!
Έτσι, οι νέοι φαρισαίοι και θεομπαίχτες(πιο αδίστακτοι και μισαλλόδοξοι ακόμα και από εκείνους που κατάγγελνε δριμύτατα ο Ιησούς) μετέτρεψαν οι πανάθλιοι και το "ευκολώτερον εστί κάμηλος τριμαλιάς δι οπής βελόνης εισελθείν ή πλούσιος εν τη βασιλεία των ουρανών" σε ...πρώτη θέση παραδείσου ως και ..."αγιασμό" πάμπλουτων ως και αιμοσταγών πάμπλουτων αυτοκρατόρων.
Για να άγεται και να φέρεται κατά πως θέλουν το θεωρούμενο ως λοβοτομημένο από τέτοιους "ποιμένες ψυχών" και τα επί γης πονηρά αφεντικά τους "ποίμνιο"...

Κώστας Σ. Ντουντουλάκης, συντ/χος δάσκαλος

Μπουτάρης, "Δημοκρατικό Τόξο", Κεμάλ και Χίτλερ...

...Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, αυτονόητο είναι ότι σέβεται την ιστορία του. Εννοείται επίσης πως οι εκλεγμένοι ηγήτορές του είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, οφείλουν να σέβονται αυτά που σέβεται ο λαός που τους εκλέγει. Εάν δεν σέβονται αυτά που ο λαός σέβεται, έχουν το δικαίωμα να κρατήσουν για τον εαυτό τους την ασέβεια, αλλά δεν μπορεί να κατέχουν δημόσια αξιώματα.

Αν υπήρχε κράτος σοβαρό κι όχι το κράτος του Τσίπρα και του Γαβρόγλου, ο κ.Μπουτάρης θα έπρεπε να έχει καθαιρεθεί από το αξίωμά του.

Ένας ανθρωπος που δηλώνει για τον Κεμάλ και τις σφαγές των Ποντίων: «I don’t give a shit if he killed Greeks or not or whatever», δηλαδή «Χέστηκα αν (ο Κεμάλ) σκότωσε Έλληνες ή όχι ή οτιδήποτε», αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει ούτε μία δεκάρα.

Και επειδή ο ασεβής αυτός μιλάει με τόσο δέος και τόσους γλυκασμούς για τον Μουσταφά Κεμάλ, θα του θυμίσουμε την άποψη που είχε ο Χίτλερ για τον σφαγέα Κεμάλ Ατατούρκ, όπως προκύπτει μέσα από το έργο του Κεμαλιστή δημοσιογράφου και συγγραφέα Φαλίχ Ρίφκι Ατάϋ (Falih Rifki Atay) στο βιβλίο του Cankaya. Γράφει λοιπόν αυτός, ότι ως μέλος μιας τουρκικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα πεντηκοστά του γενέθλια. Εκείνος απευθυνόμενος προς αυτούς ανέφερε τον Μουσταφά Κεμάλ ως δάσκαλό του «…ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ [δηλαδή ο Χίτλερ] είμαι ο δεύτερος μαθητής του».(1)

1. Stefan Ihrig. «Ατατούρκ και Ναζί, δάσκαλος και μαθητές στην εφαρμογή του ολοκληρωτισμού», εκδ. Παπαδόπουλος, 2016.

(Από δημοσίευμα του Δημήτρη Καζάκη στις 23/5/2018)

Θυμάρι, συστατικά, χρήσεις του, ετυμολογία και θυμαρόμελο.

Το θυμάρι είναι αυτοφυές θαμνώδες φυτό.
Αντέχει στα ξηροθερμικά κλίματα και φύεται σε όλη την Ελλάδα Τα φύλα του έχουν έντονα αρωματική καυτερή γεύση και χρησιμοποιούνται στην μαγειρική. Ανήκει στην κατηγορία των αρωματικών φυτών.
Στην Κρήτη συναντούμε δύο είδη θυμαριού: Το θυμάρι με τα μοβ λουλούδια και το θυμάρι με τα λευκά λουλούδια. Και τα δύο ανθίζουν από τις αρχές Ιουνίου στα χαμηλά και καθώς περνά το καλοκαίρι προχωράει η ανθοφορία του προς τα μέρη που έχουν μεγαλύτερο υψόμετρο. Μπορούμε να δούμε ανθισμένα θυμάρια σε σημεία με μεγάλο υψόμετρο ακόμα και τον μήνα Σεπτέμβριο.
1.Συλλογή
Συλλέγουμε το θυμάρι, δύο φορές το χρόνο, τον Ιούνιο και Σεπτέμβριο-Οκτώβριο. Συλλέγουμε κυρίως τις ανθισμένες κορυφές, νωρίς το πρωί και αποξηραίνουμε σε ματσάκια, σε δροσερό μέρος, μακριά από τον ήλιο, σε θερμοκρασία κάτω από 35 βαθμούς Κελσίου. Για μαγειρική χρήση, καλό είναι να κρατάμε μόνο τα πράσινα φυλλαράκια και τα ανθάκια του και αφού τα θρυμματίσουμε, να τα φυλάμε σε καθαρά βαζάκια, αεροστεγώς κλεισμένα.

2.Συστατικά
Περιέχει πάνω από 1% πτητικό έλαιο (περιέχει θυμόλη, καρβακρόλη,κυμόλη, λιναλόλη, βορνεόλη), πικρά στοιχεία, τανίνη, φλαβονοειδή και τριτερπενοειδή.

3.Ιστορία και παράδοση
Η λέξη Θύμος, που είναι η επιστημονική ονομασία του θυμαριού προέρχεται από το αρχαιοελληνικό θύω = θυσιάζω, ετυμολογία που δικαιολογεί την παρουσία του θυμαριού, στο κάψιμο θυμιαμάτων στους βωμούς.
Οι αρχαίοι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν για να τονώνουν την εγκεφαλική λειτουργία, μαζί με μέλι και ξίδι. Οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν στο μπάνιο τους για να αποκτήσουν σφρίγος και ενεργητικότητα. Ο Πλίνιος το 77μ.χ συνιστούσε κομπρέσες από θυμάρι και ξίδι, για την αντιμετώπιση των πονοκεφάλων. Επίσης, το χρησιμοποιούσε κατά των δηγμάτων των φιδιών και των τσιμπημάτων των εντόμων. Ο Μέγας Αλέξανδρος το χρησιμοποιούσε στις εκστρατείες του κατά των φθειρών. Τον 16ο αιώνα, οι γυναίκες πρόσφεραν στους αγαπημένους τους, σούπα με τριμμένο θυμάρι και μπύρα ως αφροδισιακό. Την ίδια εποχή, χρησιμοποιούσαν το θυμάρι κατά της μελαγχολίας, γεμίζοντας τα μαξιλάρια του ασθενή, με θρυμματισμένο θυμάρι.

4.Θεραπευτικές δράσεις και χρήσεις
-To θυμάρι χρησιμοποιείται κατά της ουλίτιδας(τρίβουμε με αυτό τα ούλα), της τερηδόνας και της οδοντικής πλάκας
-γαργάρες με αφέψημα θυμαριού έχουν καλά αποτελέσματα κατά του πονόλαιμου και του έντονου βήχα. Προκαλεί απόχρεμψη και μειώνει τους περιττούς σπασμούς
-μπορεί να χρησιμοποιηθεί στον κοκίτη και το άσθμα
-σκοτώνει τα μικρόβια. Η θυμόλη και βορνεόλη που περιέχει του προσδίδουν ιδιαίτερες αντισηπτικές και αντιβακτηριακές ιδιότητες
-το ρόφημα βοηθά την εντερική λειτουργία και καταπραϋνει τα φουσκώματα
-καταπολεμά την ατονία και το άγχος, την ψυχική και σωματική εξάντληση, την κατάθλιψη και την απάθεια
-χρησιμοποιώντας το στο μπάνιο, ανακουφίζει τους ασθενείς με ρευματισμούς
-σαν κατάπλασμα καταπραϋνει από τον κνησμό
-στα μικρά παιδιά χορηγείται για την καταπολέμηση των σκωλήκων
-γενικά χρησιμοποιείται σαν τονωτικό και δυναμωτικό του οργανισμού
-αντισπασμωδικό και μαλακτικό του στομάχου
-χρησιμοποιείται εξωτερικά σαν λοσιόν για μολυσμένα τραύματα
-βοηθά στις αναπνευστικές και πεπτικές λοιμώξεις
-βοηθά στην αντιμετώπιση της διάρροιας και στο σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, τη γνωστή κολίτιδα
-έχει καλά αποτελέσματα στη λαρυγγίτιδα, φαρυγγίτιδα και αμυγδαλίτιδα
-για τις βαθιά εγκατεστημένες λοιμώξεις των πνευμόνων

5.Διατροφή
-μαζί με ρίγανη και μαντζουράνα αρωματίζει σούπες και σάλτσες
-ταιριάζει πολύ στις ψητές μελιτζάνες και τις πιπεριές φούρνου
-πολλοί το θεωρούν ιδανικό μπαχαρικό, ακόμη και για το ψάρι

6.Τρόπος παρασκευής
Έγχυμα: ρίξτε 2 κουταλάκια του γλυκού ξηρό βότανο σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό και αφήστε το για 10 λεπτά. Πίνετε το ρόφημα αυτό, τρεις φορές την ημέρα.

Βάμμα: 2-4 ml βάμματος, τρεις φορές την ημέρα.

Αιθέριο έλαιο: 1-5 σταγόνες μέσα στη μπανιέρα με χλιαρό νερό, κάνουμε ένα πολύ καλό ιαματικό μπάνιο, εάν υποφέρουμε από ρευματισμούς ή αρθρίτιδες.

Λέγεται επίσης, ότι 1 σταγόνα αιθέριου ελαίου πάνω στο πονεμένο δόντι, κατευνάζει τον πόνο.

Λέγεται ότι τα άτομα που υποφέρουν από αϋπνίες, κοιμούνται ευχάριστα αν βάλουν ένα βλαστάρι θυμαριού κάτω από το μαξιλάρι τους.

7.Μελισσοκομία:
Τα λουλούδια του θυμαριού έχουν χρώμα μοβ ή λευκό. Το θυμάρι δίνει πολύ μέλι και ελάχιστη γύρη. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μελώσει το θυμάρι όπως λένε οι παλιοί μελισσοκόμοι πρέπει να επικρατούν θερμοκρασίες από 25 έως και 32 βαθμούς C

Το θυμαρίσιο μέλι έχει βαθύ χρυσαφί χρώμα και υπέροχο άρωμα. Στην Κρήτη και Κυκλάδες επικρατεί ξηροθερμικό κλίμα και σύμφωνα με τους ειδικούς αυτή είναι η αιτία που το κρητικό και κυκλαδίτικο θυμαρίσιο μέλι είναι τόσο αρωματικό. Όσο πιο ξηροθερμικό είναι το κλίμα μιας περιοχής τόσο πιο αρωματικό είναι το μέλι που παράγεται σε αυτή. Το κρητικό και κυκλαδίτικο θυμαρίσιο μέλι (μιλάμε για γνήσιο, αυτό που αμέσως ξεχωρίζει από οποιοδήποτε άλλο μέλι στην εξαιρεική και αρωματική του γεύση, γιατί στο εμπόριο γίνονται πολλά δυστυχώς...) λόγω του ξηροθερμικού κλίματος έχει λιγότερη υγρασία από μέλια άλλων περιοχών της ίδιας κατηγορίας και ίσως να είναι αυτή η αιτία που το κάνει να έχει αυτό το υπέροχο άρωμα.

Το θυμαρίσιο μέλι είναι το ποιο γνωστό και το ποιο εμπορεύσιμο μέλι στην αγορά.
Πριν ξεκινήσει η ανθοφορία του θυμαριού, οι μελισσοκόμοι κάνουν όλες τις απαραίτητες ενέργειες, ούτως ώστε τα Μελίσσια τους, να έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό εργατικού πληθυσμού, προκειμένου να εκμεταλλευτούν την ανθοφορία αυτή.

Τα θυμάρια ωφελούνται από τις χειμερινές και ανοιξιάτικες βροχές. Παρατηρείται ότι τα θυμάρια που έχουν πλούσια βλάστηση στο τέλος της Άνοιξης έχουν πλούσια ανθοφορία και καλύτερη νεκταροέκριση το καλοκαίρι.
Τέλος οι καλοκαιρινές βροχές αναστέλλουν την νεκταροέκριση του θυμαριού, καθώς επίσης και οι πολύ υψηλές θερμοκρασίες επιταχύνουν την ανθοφορία του, και φυσικά τα αποτελέσματα είναι αρνητικά.

*Σημ: Δυστυχώς το θυμάρι δεν φυτρώνει σε όλη την Ελλάδα, Στην ηπειρωτική Ελλάδα υπάρχει μια νοητή γραμμή στο ύψος της Λαμίας και λίγο βορειότερα που από κει και πάνω δεν γνωρίζουν καν τι είναι θυμάρι!!!

Μοναδική εξαίρεση ίσως οι περιοχές της δυτικής Ελλάδας όπου το θυμάρι ανεβαίνει λίγο βορειότερα. Δεν είναι τυχαίο που οι βορειοελαδίτες καταναλωτές δεν προτιμούν το θυμαρίσιο μέλι. Απλά δεν το δοκίμασαν ποτέ και δεν ξέρουν τι χάνουν...

Τα πιο θεραπευτικά είδη μελιού:

1.Το θυμαρίσιο

Ο Γάλλος καθηγητής Μπερνάρ Ντεκότ, μετά τον έλεγχο εκατοντάδων ειδών μελιού από ολόκληρο τον κόσμο, ανέδειξε πρώτο και με διαφορά το θυμαρίσιο μέλι, το οποίο περιέχει θυμόλη, μια φαινόλη με αναγνωρισμένες αντισηπτικές ιδιότητες. Οι έρευνές του έδειξαν ότι εξασφαλίζει την επούλωση πληγών και εγκαυμάτων δύο φορές πιο γρήγορα απ΄ ό,τι η ειδική γάζα.

2.Το μέλι μανούκα

Το μέλι μανούκα προέρχεται από τα δέντρα Leptospermum scoparium της Νέας Ζηλανδίας και είναι έως και 100 φορές πλουσιότερο από τα υπόλοιπα είδη μελιού σε μεθυλγλυοξάλη, μια ουσία που δρα δραστικά κατά του πονόλαιμου, της γαστρεντερίτιδας, της τερηδόνας, των μυκητιάσεων αλλά και των εντερόκοκκων και σταφυλόκοκκων.

Αυτά για μερικούς (δυστυχώς και κάποιους "ειδικούς") που πασχίζουν για ευνόητους ιδιοτελείς λόγους να υποβαθμίζουν το θυμαρόμελο αποκρύπτοντας τέτοια ακράδαντα πραγματικά επιστημονικά στοιχεία ξένων ερευνητών. Κατά την "λογική" τους λοιπόν, και για όλες τους (δεκάδες, ας ψάξει κανείς στο διαδίκτυο) θεραπευτικές καταπραϋντικές κλπ χρήσεις που έχει το θυμάρι ως αφέψημα, βάμμα κλπ, θα πρέπει να γίνει υποκατάσταση των πολύτιμων συστατικών του θυμαριού από τα νεροζούμια βοτάνων ή ...από απεκκρίσεις εντόμων-μελιτώματα με γελοία πρόφαση πως αυτά έχουν περισσότερο (όσο και οι φακές το πολύ ως ημερήσια πρόσληψη...) σίδηρο ή άλλα ιχνοστοιχεία που υπάρχουν άφθονα στις περισσότερες τροφές και φρούτα!!! Η θυμόλη και οι άλλες πραγματικά πολύτιμες και δυσεύρετες ουσίες που ανιχνεύουν εκστασιαζόμενοι σοβαροί ερευνητές (βλ και παλιότερη ενημέρωση στο θυμάρι και στο θυμαρόμελο ενώ δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο μέλι, σε καμιά σχεδόν τροφή ή φρούτο, αποσιωπώνται απαράδεκτα και θεωρούνται ...άνευ σημασίας μπροστά σε ιχνοστοιχεία (και μόνο!) άλλων μελιών, τα οποία δεν μπαίνουν οι προπαγανδιστές τους σε κόπο φυσικά να μας πουν αν είναι περισσότερα ως πρόσληψη σε μια κουταλιά σούπας μελιτώματος (τόση το πολύ τρώει συνήθως ένας καταναλωτής μελιού) από όσα σε μια μερίδα κρέας ή φακές ή πεντέξι σύκα, σταφύλια, μια χούφτα ξηρούς καρπούς κλπ...

Τέλος, να  εδώ, μια ακόμα έντιμη  παρουσίαση για το θυμαρόμελο από το κατ΄εξοχήν έγκυρο και σοβαρό περιοδικό των μελισσοκόμων.
 (Πηγή : "Μελισσοκομικό Βήμα")

Ο "βασιλιάς" των ελληνικών μελιών και σίγουρα ένα και από τα καλύτερα μέλια στον κόσμο, παράγεται από έναν ταπεινό φρυγανοειδή θάμνο που με τίποτα δεν τραβάει το μάτι ώσπου να γεμίσει μαβιά άνθη. Ωστόσο το άρωμα του συμμετέχει στην μυρωδιά του ελληνικού καλοκαιριού και το χρώμα του δίνει χρώμα στο ξερό καλοκαιρινό τοπίο. Μιλάμε φυσικά για το θυμάρι από το οποίο παράγεται το 10% της ετήσιας σοδειάς μελιού...
...Το θυμαρίσιο μέλι είναι περιζήτητο και ακριβό όχι μόνο για την υπέροχη γεύση και το αρωμά του αλλά και επειδή δεν μπορεί να παραχθεί σε μεγάλη ποσότητα. Το ελληνικό θυμαρίσιο μέλι  ξεχωρίζει  από τα άλλα της μεσογείου. Μας το δήλωσαν αυτό οι Γάλλοι, Ισπανοί και Ιταλοί μελισοκόμοι που δοκίμασαν το θυμαρόμελο στο περίπτερο της Ο.Μ.Σ.Ε στο Μονπελιέ και το επαίνεσαν με την ψυχή τους.

Με χρώμα κεχριμπαρένιο που φτάνει να κοκκινίζει σαν του κονιάκ , δυνατό ιξώδες, μοναδικό άρωμα και έντονη γεύση που αφήνει ένα χαρακτηριστικό κάψιμο στο λαιμό είναι ίσως το πιο εύκολα αναγνωρίσιμο μέλι. Στις πιο μονοανθικές του εκδόσεις αργεί να κρυσταλλώσει συγκριτικά με τα άλλα ανθόμελα (6-18 μήνες).

Όσο μοναδικά είναι τα οργανοληπτικά του χαρακτηριστικά εξίσου μοναδικές είναι και οι βιολογικές του ιδιότητες. Στην εξαιρετική της εργασία με τίτλο "Μελέτη χημικών συστατικών - Βιολογικές δράσεις Ελληνικών θυμαρίσιων μελιών" , η Δρ.Ιωάννα Χήνου αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Φαρμακευτικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών , τις περιγράφει ως εξής:

Τα ελληνικά θυμαρίσια μέλια με υψηλά % ποσοστά από γυρεόκοκκους  Thymus sp. (μεγαλύτερα από 50%, είναι τα μόνα ελληνικά μέλια που περιέχουν μια τριόλη (χημικό όνομα E-4(1.2.4- Trihydroxy-2.6.6.-trimethycyclohexyl)- but-3-en-2-one). Η τριόλη αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως χημικός δείκτης  - αποτύπωμα , για την διάκριση-ταυτοποίηση των μελιών αυτών. Η έρευνα της κ.Χήνου έδειξε ότι η παραπάνω ουσία δεν προκύπτει από το φυτό (από αποικοδόμηση καροτενοειδών του) αλλά από χημική μετατροπή καροτενοειδών κατά την διάρκεια ή μετά την μεταφορά στην κυψέλη από τις μέλισσες .

Μελετήθηκαν επίσης τα πτητικά συστατικά των ελληνικών θυμαρίσιων μελιών . Μεταξύ αυτών ανιχνεύθηκαν παράγωγα του 3,4,5 trimethoxybenzoate, που μέχρι σήμερα είχαν αναφερθεί μόνο σε δείγματα μελιού Μανούκα της Αυστραλίας (Leptospermumscoparium) ,  ενώ ιδιαίτερα αξιοσημίωτη ήταν η παρουσία και απομόνωση - ταυτοποίηση της ουσίας  3-hydroxy-4-phenyl-2-butanone, ενός φυσικού προϊόντος με εξαίσια οσμή, που δεν έχει ανιχνευθεί ποτέ μέχρι σήμερα , σε κανένα είδος μελιού και σε κανένα φυτό της Ελληνικής χλωρίδας. Είχε όμως προηγούμενα αναφερθεί ως συστατικό των αιθέριων ελαίων των υποτροπικών φυτών Mimusops elengi L. από την Μαλαισία και Wisteria floribunda από την Ιαπωνία.

Όλα τα δείγματα θυμαρίσιων μελιών εμφάνισαν μέση έως ισχυρή αντιμικροβιακή δράση έναντι πρότυπων Gram (+) βακτηριακών στελεχών S. aureus, S.epidermidis, E.coli, P.aeruginosa, K.pneumomiae, E.cloaceae των βακτηρίων της στοματικής κοιλότητας S.viridians και S.mutans και των περισσοτέρων από 17 κλινικά ανθεκτικά βακτηριακά στελέχη, καθώς και των ανθρωποπαθογόνων C.albicans, C.tropicalis και C.Glabrata.
Τα θυμαρίσια μέλια με μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε τριόλη , άρα και μεγαλύτερη αναλογία γυρεοκόκκων θυμαριού, είχαν και ισχυρότερη αντιμικροβιακή δράση.

Ενώ η αντιοξειδωτική  δράση του θυμαρίσιου μελιού δεν φαίνεται να είναι μεγάλη, φαίνεται όμως να έχει χημειοπροστατευτική δράση έναντι του καρκίνου του μαστού , προστάτη και ενδομητρίου.

Παραδοσιακά το θυμαρίσιο μέλι χρησιμοποιείται σε λοιμώξεις του αναπνευστικού , ως τονωτικό του οργανισμού, για την καλύτερη πέψη και λύση των σπασμών του στομάχου  του εντέρου. Σε πληγές ως αντισηπτικό και επουλωτικό, έχει χρησιμοποιηθεί και από τον Δρ Ντεσκότ επί 25 χρόνια , στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λιμόζ.

Θα μπορούσε το ελληνικό θυμαρίσιο μέλι να έχει τη διεθνή προβολή και θεραπευτική κατοχύρωση που έχει το μέλι Μάνουκα;
Πιστεύουμε ότι σίγουρα μπορεί, εφόσον συνδυαστούν οι έρευνες των επιστημόνων με τις σωστές κινήσεις προώθησης εκ μέρους του μελισσοκομικού κλάδου και εφόσον όλοι όσοι το παράγουν τηρούν πολύ πιστά την ορθή μελισσοκομική πρακτική.