Η προπαγάνδα του «Κεμαλομπολσεβικισμού

Ξεχνάνε ή απλά δεν το έχουν ποτέ ακούσει κάποιοι πως :
1.Η πρώτη πράξη της νεαρής και υπό εισβολή των αποικιοκρατικών δυνάμεων της Αντάντ ΕΣΣΔ προς την Ελλάδα ήταν η διαγραφή του χρέους μας προς την Ρωσία!

2. Πως το ευχαριστώ γιαυτό ήταν η ΑΠΡΌΚΛΗΤΗ ΚΉΡΥΞΗ ΠΟΛΈΜΟΥ ΚΑΤΆ ΤΗΣ ΕΣΣΔ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΟΔΟΥΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΚΥΒΈΡΝΗΣΗ ΤΟ 1919!!!
Η κυβέρνηση Βενιζέλου έστειλε δύο ολόκληρες μεραρχίες 23.000 ανδρών, κατά των μπολσεβίκων της Ουκρανίας!!!!!

Βλέπετε, η Ουκρανία τότε, όπως και η Κορέα το 1955, είναι ... δίπλα μας και ήταν ύψιστο συμφέρον εθνικής υποτέλειας να στείλουν οι γιέσμεν ελληνικό στρατό, ενώ οι ίδιες και οι διάδοχές τους ξενόδουλες πατριδοκάπηλες δυνάμεις είπαν σε όλους τους μεγάλους αγώνες ή τραγωδίες του κυπριακού λαού, το 1931, το 1952ως1956, το 1964, το 1974, και λένε ακόμα πως "η Κύπρος είναι πολύ μακριά για να βοηθήσει στρατιωτικά η Ελλάδα"!!!
Για συγκρίνετε τις τόσο ακραία αντιφατικές τους στάσεις και σκεφτείτε το μέγεθος της εθνικής υποτέλειας και προδοσίας όλων αυτών των πατριδοκάπηλων ή και ..."εθναρχών"!

4. Ότι οι μεραρχίες εκείνες κατατροπώθηκαν από τον επαναστατημένο λαό εκεί αλλά πολύ μεγαλόψυχα η ΕΣΣΔ άφησε ελεύθερους όλους τους άνω των 20.000 επιζήσαντες. Ο ίδιος ο Νίκος Καζαντζάκης, ως φιλικά προσκείμενος στους μπολσεβίκους, στάλθηκε από την κυβέρνηση να εκλιπαρήσει την απελευθέρωση τους μετά το έγκλημα της εισβολής και τον εξευτελισμό...
ΆΡΑ ΠΟΙΟΊ ΕΣΠΡΩΞΑΝ ΤΗΝ ΕΣΣΔ ΝΑ ΒΟΗΘΉΣΕΙ ΤΟΝ ΚΕΜΑΛ;;;
(Η ΊΔΙΑ ΑΙΜΟΡΡΑΓΟΎΣΕ ΤΌΤΕ... ΕΛΆΧΙΣΤΗ ΗΤΑΝ, ΚΥΡΊΩΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΉ Η ΒΟΉΘΕΙΑ ΑΥΤΉ)
Την τεράστια και καθοριστική βοήθεια στον Κεμάλ την έδωσαν οι νταβατζήδες βενιζελικών και βασιλοφρόνων, οι Αγγλογάλλοι και είναι πασίγνωστο.
Και κυρίως, οι ξενόδουλοι ολιγάρχες πολιτικοί και των δύο πολιτικών παρατάξεων που κυβέρνησαν τότε...

Κ.Ντ.

O Λένιν, ο Κεμάλ και ο Πόντος: Η προπαγάνδα του «Κεμαλομπολσεβικισμού»

H προπαγάνδα του «κεμαλομπολσεβικισμού»: από τα πιο παλιά χυδαία αντικομμουνιστικά «όπλα» προπαγάνδας της άρχουσας τάξης

Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πέρυσι σε εφημερίδα της βόρειας Ελλάδας και πραγματεύεται την αντικομμουνιστική προπαγάνδα του «Κεμαλομπολσεβικισμού».

Περί «κεμαλομπολσεβικισμού»

Πρόσφατα το ιδεολόγημα περί «κεμαλομπολσεβικισμού», προϊόν λιγότερο φωτεινών περιόδων της ελληνικής Ιστορίας και αναπόσπαστο τμήμα του οπλοστασίου του αντικομμουνισμού από την δικτατορία του Πάγκαλου μέχρι την Χούντα των Συνταγματαρχών, αναβίωσε και πάλι σε άρθρο με τίτλο «Οι ευθύνες του ΚΚΕ και ο Φιλοκεμαλισμός στην Ελλάδα». Συνοδευόμενο από πομπώδεις εκφράσεις (όπως π.χ. «υποκριτές γραμματείς και φαρισαίοι της Αριστεράς», «ενδοτισμός» της Αριστεράς, κ.α.), διαστρεβλώσεις και συγχύσεις (που ταύτιζαν π.χ. αυθαίρετα τις θέσεις του Ριζοσπάστη με τις αντίστοιχες της κ. Ρεπούση), το εν λόγω δημοσίευμα προσπάθησε να στοιχειοθετήσει μια ιστορικοφανή «εχθρική στάση» των κομμουνιστών έναντι του ποντιακού λαού.

Επιχειρώντας μια σύντομη και κατά το δυνατόν πληρέστερη απάντηση θα ήταν χρήσιμο να αφήσουμε στην άκρη τους συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς που διατυπώνονται στο κείμενο, προσανατολίζοντας την συζήτηση προς μια περισσότερο εποικοδομητική βάση. Εξετάζοντας λοιπόν πτυχές του ιστορικού παρελθόντος που, είτε από άγνοια είτε από πολιτική σκοπιμότητα, αποσιωπούνται και διαστρεβλώνονται θα μπορούσαμε να σταθούμε επιγραμματικά στα εξής.

Τα γενεσιουργά αίτια της καταστροφής της Μικράς Ασίας και του Πόντου δεν μπορούν δυστυχώς να αποδοθούν αναλυτικά στα πλαίσια ενός άρθρου. Είχαν να κάνουν με ένα συνδυασμό παραγόντων που παρουσιάζουμε εδώ κωδικοποιημένα: με την άνοδο του τουρκικού αστικού εθνικισμού, την επιδίωξη συγκρότησης ενός έθνους κράτους στο οποίο η ανερχόμενη τουρκική αστική τάξη θα μπορούσε να αναπαραχθεί ως κυρίαρχη δύναμη και που το ισχυρό ελληνικό και αρμένικο κεφάλαιο αποτελούσε σημαντικό εμπόδιο, με την διείσδυση του γερμανικού ιμπεριαλισμού στις αγορές της Ανατολής και την ταύτιση του χριστιανικού στοιχείου με τα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα των ανταγωνιστών του, τις συγκεκριμένες επιδιώξεις και επιλογές της ελληνικής και ελληνοποντιακής πολιτικοοικονομικής ηγεσίας, κλπ.

Δεν αποτελεί έκπληξη γιατί οι συνυπεύθυνες για την καταστροφή του ελληνισμού της Ανατολής κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, πάσχισαν από την επομένη κιόλας ημέρα να αποπροσανατολίσουν τις προσφυγικές μάζες που κατέφθαναν στις ελληνικές ακτές μετατοπίζοντας τις ευθύνες, από τους κατεξοχήν υπαίτιους, στους κομμουνιστές. Για όλα έφταιγε…ο Λένιν, οι μπολσεβίκοι και τα κατά τόπους «μίσθαρνά όργανα της Μόσχας»!

Και όμως, η στάση της νεαρής σοβιετικής πολιτείας έναντι των Ποντίων έχει μνημονευτεί από πολλούς. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Τραπεζούντας Χρύσανθος, αφηγούμενος τα γεγονότα, τόνισε πως «όταν η νέα σοβιετική εξουσία έβγαλε την χώρα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δεν εγκατέλειψε τον ελληνισμό του Πόντου στο έλεος των τσέτηδων. Τον βοήθησε και πάλι να αμυνθεί.» Για να προσθέσει σε μια άλλη περίπτωση πως «οι άθεοι κομμουνιστές εφάνησαν περισσότερον χριστιανοί από τους ‘χριστιανούς’ Αγγλογάλλους.»[1] Ο Σκουλούδης έγραψε επίσης πως «εις πολλάς περιστάσεις οι Τούρκοι συνέλαβον ολόκληρους πληθυσμούς, με σκοπόν να τους εκτοπίσουν και οι Μπολσεβίκοι εξηγόραζον από τους Τούρκους τους πληθυσμούς αυτούς. Εκτός αυτού έθετον εις την διάθεσιν των Ελλήνων και πλοία ίνα μεταφέρουν αυτούς από Τραπεζούντος εις τα έναντι ρωσικά παράλια.»[2]

«Μα ο Λένιν έδωσε στον Κεμάλ όπλα!» αναφωνούν ορισμένοι. Η σοβιετο-τουρκική προσέγγιση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια εφαρμογής της πολιτικής για την υποστήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων. Ναι, η νεαρή σοβιετική κυβέρνηση βοήθησε υλικά και στρατιωτικά το κίνημα του Κεμάλ, ως κίνημα αστικό-εθνικοαπελευθερωτικό, το οποίο αντιμαχόταν τη φεουδαρχία, την ιμπεριαλιστική διείσδυση και τον διαμελισμό μιας χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως συμμεριζόταν το ιδεολογικό του περιεχόμενο, το οποίο ήταν εθνικιστικό / αστικό, ή τις μεθόδους εφαρμογής του.

Επιπλέον, συνυπολογίζοντας τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων (καπιταλιστική περικύκλωση, ξένη στρατιωτική επέμβαση, κλπ.), η επαναστατημένη χώρα των Σοβιέτ είχε γνώση των κινδύνων που απέρρεαν από μια ενδεχόμενη μετατροπή της Τουρκίας σε στρατηγικό προγεφύρωμα εναντίον της ΕΣΣΔ.

«Υπερβολές», θα πει κάποιος. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν μια τέτοια πρόθεση. Και όμως η συμφωνία μεταξύ Ποντίων και Αρμενίων, η οποία μεταβιβάστηκε τηλεγραφικώς στον Βενιζέλο στις 3 Ιανουαρίου 1920, ανέφερε μεταξύ άλλων: «1) παρακαλούν οι αντιπροσωπείες Ποντίων και Αρμενίων τη μεγάλη Δύναμη, που ενδεχομένως θα αναλάβει την εντολή στην περιοχή, να αποστείλει το ταχύτερον στρατιωτικές συμμαχικές δυνάμεις για να αναχαιτίσουν την προώθηση των Μπολσεβίκων και 2) ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να παράσχει βοήθεια στους Έλληνες του Πόντου για να αντισταθούν, με την συνεργασία και του αρμένικου στρατού, στις κανονικές τουρκικές δυνάμεις, ενώ ο αρμενικός στρατός θα εμποδίζει την κάθοδο των Μπολσεβίκων. Ακόμη 3) ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να ενισχύσει με στρατό και υλικό την οργάνωση του αρμενικού στρατού.»[3]

Και ακόμα: «Μπροστά στην αδυναμία των Συμμάχων να σταματήσουν την επέκταση του μπολσεβικισμού και να ισχυροποιήσουν τον αγώνα του Ντενίκιν, που υποχωρούσε –είχε δε αναγγελθεί μάλιστα και η πτώσις του Ροστώφ της νότιας Ρωσίας- [ο Καθενιώτης] πήρε την πρωτοβουλία να απευθυνθεί στην Κωνσταντινούπολη στους στρατιωτικούς διοικητές Άγγλων και Γάλλων, για να τους εκθέσει πως οι ποντιακές εθελοντικές μονάδες θα μπορούσαν να είναι πολύ χρήσιμες στους Συμμάχους στις τότε συνθήκες και μάλιστα μετά τη συνεχή υποχώρηση του Ντενίκιν και την αποτυχία των προσδοκιών του Άγγλου αρμοστή στον Καύκασο Wardrop για την απόκρουση της καθόδου του μπολσεβικισμού στον Καύκασο.»[4]

Ας μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα είχε ήδη επέμβει στρατιωτικά εναντίον της Σοβιετικής Ρωσίας. Παρόλα αυτά, η νεαρή σοβιετική εξουσία επιχείρησε επανειλημμένως να προσεγγίσει την Ελλάδα και να αποκαταστήσει τις μεταξύ τους διπλωματικές σχέσεις, από το 1920 ακόμα, την ίδια δηλαδή χρονιά που η συμμετοχή της στην απαράδεκτη στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία έλαβε άδοξο τέλος. Η ελληνική πλευρά, ωστόσο, δεν ανταποκρίθηκε (η Ελλάδα αναγνώρισε τελικά την Σοβιετική Ένωση στις 8 Μαρτίου του 1924, υπέγραψε δε το πρώτο εμπορικό σύμφωνο δύο χρόνια μετά, το 1926). Με αφορμή τη συζήτηση περί αποκατάστασης των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας-Σοβιετικής Ρωσίας, ο Σταύρος Κανονίδης (διανοούμενος ποντιακής καταγωγής) τόνισε το 1921: «Δεν πρέπει να λησμονήσει η ελληνική κοινή γνώμη ότι η στάσις του ελληνικού βασιλείου απέναντι της Δημοκρατίας των Σοβιέτ ευθύς εξ αρχής υπήρξεν εξαιρετικώς κακόπιστος και άστοχος. Μια από τις απαισιωτέρας πράξεις τη βενιζελικής κυριαρχίας υπήρξεν η εκστρατεία της Νοτίου Ρωσίας, εις την οποίαν δια πρώτην φοράν καθ’ όλην την ελληνική ιστορίαν, τα ελληνικά όπλα εχρησιμοποιήθησαν προς εξυπηρέτησιν ξένων ποταπών συμφερόντων και προς εκβιασμόν της θελήσεως ενός λαού επιζητούντος την πολιτικήν και οικονομικήν του απελευθέρωσιν.»[5]

Ένα όμως επιπρόσθετο στοιχείο, που σπανίως αναδεικνύεται από την κρατούσα ιστοριογραφία, είναι το γεγονός ότι οι μπολσεβίκοι επιχείρησαν να έρθουν σε συνεννόηση με τους Ποντίους με σκοπό την στήριξη του αγώνα τους, προσφέροντας υλικο-στρατιωτική βοήθεια. Πράγματι, στις 27 Απριλίου 1920, ο Έλληνας πρόξενος στην Τιφλίδα έστειλε επιστολή στον ύπατο αρμοστή Κανελλόπουλο (ο οποίος με τη σειρά του το γνωστοποίησε στο Υπουργείο των Εξωτερικών), όπου έγραφε τα εξής: «Ημετέρα επιτροπή Νοβορωσίσκ συνοδεύουσα κομισαίρ Μπολσεβίκων, οίτινες ανεγνώρισαν σύστασιν αρχών συμβουλίου Ποντίων Βατούμ, ανακοινοί ότι αυτοβούλως προτάσει ημετέρου συμβουλίου Νοβορωσίσκ μπολσεβικικαί αρχαί συνενοηθήσαι μετά Μόσχας δέχονται υποβοηθήσωσι αγώνα Ποντίων επιτρέπουσαι οργάνωσιν επί τόπου, προσφέρουσι όπλα, όχι αξιωματικούς. Ερωτώσι τι δύναται συνεισφέρη Ελληνική κυβέρνησις εις αγώνα Ποντίων.» Η απάντηση που έλαβαν οι Μπολσεβίκοι στην πρότασή τους για βοήθεια του αγώνα του ποντιακού ελληνισμού ήταν τόσο άμεση όσο και κατηγορηματικά αρνητική.[6]

Τέλος αξιομνημόνευτη υπήρξε η προσπάθεια της Σοβιετικής Ρωσίας για διαμεσολάβηση μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής πλευράς προκειμένου να επιτευχθεί ειρηνική λύση στη διαμορφούμενη κατάσταση στην Μικρά Ασία. Ο ιστορικός –και τότε γενικός γραμματέας του ΣΕΚΕ (Κ)- Γιάννης Κορδάτος αναφέρει σχετικά πως τον Απρίλη του 1922 κατέφθασε μυστικά στην Ελλάδα απεσταλμένος της Τρίτης Διεθνούς και του Υπουργείου Εξωτερικών και Στρατιωτικών της Σοβιετικής Ρωσίας. Είχε εντολή να διερευνήσει τη δυνατότητα μεσολάβησης της χώρας του για ειρηνικό τερματισμό του μικρασιατικού πολέμου μέσα από επαφές που θα είχε με την ηγεσία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος (αυτός ο τρόπος άφιξης του ξένου απεσταλμένου και η μέθοδος διερεύνησης οφείλονταν στην ανυπαρξία διπλωματικών σχέσεων των δύο κρατών). Ακολούθως, συναντήθηκε με τον Γ. Κορδάτο, τον ενημέρωσε για τον σκοπό της παρουσίας του και του ζήτησε να ανακοινώσει στην ελληνική κυβέρνηση την άφιξή του, καθώς και την επιθυμία της χώρας του για μεσολάβηση στο μικρασιατικό ζήτημα. Η πρότασή του περιελάμβανε την υπογραφή ανακωχής ανάμεσα στην Ελλάδα και τον Κεμάλ και καθεστώς αυτονομίας για την περιοχή της Μικράς Ασίας. Ως αντάλλαγμα ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίσει, έστω και defacto, τη σοβιετική εξουσία.

Ο σοβιετικός απεσταλμένος τόνισε μεταξύ άλλων: «Γι’ αυτό θέλουμε να μείνουνε οι Έλληνες στην Μικρασία, όχι από κούφιο συναισθηματισμό, αλλά από ρεαλιστική αντίληψη για το αύριο και μεθαύριο. Οι μειονότητες στην Τουρκία στάθηκαν από τη μία μεριά τροχοπέδη στον ολοκληρωτικό εξισλαμισμό της Βαλκανικής και Ανατολής και από την άλλη έγιναν η πηγή που τροφοδότησε τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Βαλκανικής από το 1770 ως τα χτες.»[7]

Ο ηγέτης του ΣΕΚΕ (Κ) συναντήθηκε με τον Ν. Στράτο (αντιπολίτευση τότε) και τον Α. Καρτάλη (υπουργό στην Κυβέρνηση Γούναρη) προκειμένου να τους μεταφέρει τις σοβιετικές προτάσεις χωρίς, ωστόσο, θετικό αποτέλεσμα. Ο τελευταίος μάλιστα, όπως γράφει ο ίδιος ο Κορδάτος, τον έβρισε και τον έδιωξε. Αυτά λοιπόν όσον αφορά την στάση της νεαρής σοβιετικής εξουσίας έναντι των γεγονότων, των προσώπων και των πραγμάτων που καθόρισαν τις εξελίξεις στην περιοχή την συγκεκριμένη περίοδο.

Πως αντιμετώπισαν όμως τους πρόσφυγες τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα; Και εδώ υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον. Η βενιζελική παράταξη προχώρησε σε γεωγραφική κατανομή των προσφυγικών πληθυσμών με βάση το μέγιστο γι’ αυτούς εκλογικό όφελος (παρότι ορισμένες περιοχές δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν βιοποριστικά τους πρόσφυγες με αποτέλεσμα πολλοί να πεθάνουν ή να γίνουν μετανάστες), τους στοίβαξε σε συνοικισμούς-γκέτο, διαιωνίζοντας με κάθε τρόπο τις διαχωριστικές γραμμές γηγενών-προσφύγων ώστε να εξασφαλίζεται ες αεί η πολιτική «κηδεμονία» τους.[8]

Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς», των «εθνικοφρόνων», καλούσαν για τον «εξαγνισμό της πρωτεύουσας», τον διαχωρισμό των «καθαρόαιμων Ελλήνων» από τους «Τουρκόσπορους», κλπ.[9] «Οι γηγενείς καλούνται να συνασπιστούν σε συλλόγους ‘αμύνης’ κατά των προσφύγων», έγραφε η «Ακρόπολις». «Κηρύγματα ερεθισμού και λυσσώδους εμπάθειας απευθύνονται καθημερινώς προς τον αυτόχθονα πληθυσμόν. Και οι πρόσφυγες περιλούονται με ύβρεις εμετικάς. Ονομάζονται ‘λεφούσι’, χαρακτηρίζονται ‘Τούρκοι’, απειλούνται με εξόντωσιν.»[10] Είναι πραγματικά αποκαλυπτική η στάση των λεγόμενων «πατριωτών» και «εθνικοφρόνων» της εποχής έναντι των προσφύγων, ενώ αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς την προσπάθεια που πραγματοποιεί ο ίδιος ιδεολογικοπολιτικός χώρος σήμερα να καπηλευτεί την ποντιακή (τουρκοποντιακή και ρωσοποντιακή) ψήφο.

Οι κομμουνιστές έδωσαν τότε μια τιτάνια μάχη καταγγέλλοντας –στον αγώνα τους να καταργήσουν στην πράξη- τις διαχωριστικές γραμμές που ήθελε να επιβάλλει ο αστικός κόσμος μεταξύ προσφύγων και γηγενών εργαζομένων στην λογική του «διαίρει και βασίλευε». «Η Ελλάδα δεν διαιρείται σε ντόπιους και πρόσφυγες», έγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις 7 Σεπτεμβρίου 1929. «Η Ελλάδα διαιρείται σε πλούσιους και φτωχούς, σε ανθρώπους που δε δουλεύουν και ζουν και σε ανθρώπους που ολημερίς και ολονυχτίς δουλεύουν και δεν μπορούν να ζήσουν…ο καθένας πρέπει να διαλέξει μεταξύ του πλουσίου πρόσφυγα που συνδυάζεται με τον πλούσιο ντόπιο και του φτωχού πρόσφυγα που σύντροφό του θα έχει το φτωχό ντόπιο εργάτη ή αγρότη.»

Το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που στάθηκε ειλικρινά δίπλα στους πρόσφυγες από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πόλεις όπου το κομμουνιστικό κίνημα και οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις κατείχαν ηγεμονική θέση, όπως η Καβάλα, οι πρόσφυγες εντάχθηκαν αμέσως στην τοπική κοινωνία, τα κρούσματα ρατσισμού ήταν σχεδόν ανύπαρκτα, ενώ τα σωματεία μερίμνησαν από πολύ νωρίς για την επαγγελματική τους εκπαίδευση και την πετυχημένη ένταξή τους στην παραγωγή.

Εν κατακλείδι, «αναρωτιέστε» κύριε συγγραφέα του επίμαχου άρθρου «αν εδώ και 80 χρόνια διδάσκονταν η πραγματική ιστορία στα ελληνόπουλα για τον ρόλο των Μπολσεβίκων και του Λένιν στην Μικρασιατική Καταστροφή και στη γενοκτονία των ποντίων από τον Κεμάλ, ποια θα ήταν η πορεία της Αριστεράς στην πατρίδα μας…» Το ζήτημα είναι πως αυτά που ισχυρίζεστε αναπαράγονται εδώ και δεκαετίες με κάθε μέσο και σε κάθε ευκαιρία. Το ότι αυτή η αντικομμουνιστική προπαγάνδα δεν «έπιασε», δεν οφείλεται στην έλλειψη ζήλου από πλευράς των εκάστοτε κρατούντων, αλλά στο γεγονός ότι οι όποιες συκοφαντίες και ψεύδη κατέρρεαν πάντοτε στην συνείδηση του προσφυγικού κόσμου από την πραγματικότητα της καθημερινής δράσης και στάσης των κομμουνιστών δίπλα στους αγώνες και τα προβλήματά του. Γι’ αυτό και οι προσφυγικοί συνοικισμοί μετατράπηκαν στην Κατοχή σε πραγματικά κάστρα της ΕΑΜικής εθνικής αντίστασης και γι’ αυτό οι πρόσφυγες εντάχθηκαν κατά χιλιάδες στους αγώνες του λαού μας για ειρήνη, ανεξαρτησία, εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες μαζί με το ΚΚΕ.

Υ.Γ. Δεν γνωρίζω από πού προκύπτει ο ισχυρισμός σας ότι το ΚΚΕ δεν ψήφισε την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων. Σας παραπέμπω όμως στα Πρακτικά της Βουλής, τόμος Δ, Η4, σελ.228 και στη σχετική συνεδρίαση της 24^ης Φεβρουαρίου 1994, ώστε να διαπιστώσετε και ιδίοις όμμασι ότι ο εν λόγω νόμος (2194/94) ψηφίστηκε ομόφωνα.

---

[1] Διδώ Σωτηρίου (1985) «Η Μικρασιατική καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο» (Αθήνα: Κέδρος) σελ.89-90 και εφημερίδα «ΝΕΑ» 1/9/1972

[2] Φωτιάδης Κ (2004) «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» (Αθήνα: Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία) σελ.209

[3] Έκθεση Δ. Καθενιώτη «Το ζήτημα του Πόντου», όπως παρατίθεται στο Λαμψίδης Ο (2002) «Προσπάθειες στρατιωτικής οργανώσεως των ελληνοποντίων» σελ.91

[4] Έκθεση Δ. Καθενιώτη, όπως πριν, σελ.96

[5] Όπως παρατίθεται στο Φωτιάδης Κ (2004) όπως πριν, σελ.344-345

[6] Τα σχετικά έγγραφα του Υπουργείου των Εξωτερικών παρατίθενται στο Φωτιάδης Κ (2004), όπως πριν, σελ.455

[7] Κορδάτος Γ. (1955) «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τόμος XIII(Αθήνα: 20ς αιώνας) σελ.567

[8] «Πατρίς» 23/11/1935

[9] «Καθημερινή» 16/7/1928 και 19/7/1928

[10] «Ακρόπολις» 6/2/1936

Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΒΙΒΛΟ -Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΙΩΣΗΠΟΥ ΦΛΑΒΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΡΩΜΑΪΚΟΥ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΥ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ"

Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΒΙΒΛΟ

(Του Νεκτάριου Βασιλάκη) 

Στο κείμενο αυτό παραδίδω κάποια ιστορικά στοιχεία που φανερώνουν την πηγή του ανθελληνισμού στην παλαιά διαθήκη. Επειδή, όπως έχω αναφέρει και σε άλλες δημοσιεύσεις, οι Φαρισαίοι είναι εκείνοι που αποδέχθηκαν την Περσική παράδοση και αντιτάχθηκαν στην ελληνική, ο ανθελληνισμός έχει την πηγή του στους Ελληνοπερσικούς πολέμους. 

Η πρώτη εκστρατεία των Περσών με τον στρατηγό Μαρδόνιο δεν συνεχίστηκε νοτιότερα της Μακεδονίας, εξαιτίας της επανάστασης των Ιώνων στην Μικρά Ασία. Τους Ίωνες ξεσήκωσε ο Ιστιαίος, που γι΄ αυτό τον λόγο σταυρώθηκε από τους Πέρσες. Ο Ιστιαίος ήταν λοιπόν ο πρώτος εσταυρωμένος που αναφέρει η ιστορία. 

Ο βασιλιάς των Περσών Ξέρξης

 Ο Μαρδόνιος ήταν αυτός που έπεισε τον Ξέρξη να επιχειρήσει τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο κατά της Ελλάδος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως ο Μαρδόνιος ήταν εκείνος που επέμενε για την ανάγκη αυτής της εκστρατείας και μιλούσε με υποτιμητικά λόγια για τους Έλληνες στην προσπάθεια του να επηρεάσει τον βασιλιά. Ο Ηρόδοτος γράφει ότι τα έκανε αυτά γιατί ήθελε να γίνει ο σατράπης των Ελλήνων και να κυβερνήσει την χώρα. 

 Ο Μαρδόνιος του Γωβρύα ήταν στρατηγός του Δαρείου στην πρώτη εκστρατεία των Περσών κατά των Ελλήνων. Η αποτυχία του ήταν αιτία να χάσει την θέση του. Ο Δάτις και ο Αρταφέρνης που τον αντικατέστησαν υπέστησαν την γνωστή πανωλεθρία στο Μαραθώνα. Αργότερα όμως, όταν ανέβηκε στο θρόνο ο Ξέρξης, ο Μαρδόνιος έγινε πάλι σημαντικός στρατηγός. Ήταν άλλωστε γαμπρός του Δαρείου και ο Ξέρξης ήταν ανιψιός του. 

 Για την ιστορία των Περσών και των Μακεδόνων δεν πληροφορούμαστε μόνο από τις Μούσες του Ηροδότου. Αρκετές πληροφορίες βρίσκονται στα βιβλία της παλαιάς διαθήκης. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία είναι εκείνη της Εσθήρ. Το βιβλίο της Εσθήρ περιλαμβάνεται στην νεώτερη μετάφραση της εβραϊκής βίβλου και στην παλαιότερη ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα. Ωστόσο δεν βρέθηκε ανάμεσα στα χειρόγραφα που ανακαλύφθηκαν στις σπηλιές της Νεκράς θάλασσας. 

 Ο Μαρδοχαίος του Ιαϊρου (Μαρδόνιος του Γωβρύα στον Ηρόδοτο) ήταν Ιουδαίος που ζούσε στα Σούσα επί Αρταξέρξη. Προερχόταν από τους Ιουδαίους εκείνους που ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουδοχονόσορας είχε μεταφέρει στην Μεσοποταμία όταν κατέλαβε την Ιερουσαλήμ. Ο Μαρδοχαίος αποκάλυψε στον Αρταξέρξη την συνωμοσία δύο ευνούχων του παλατιού κι έτσι κέρδισε μια θέση κοντά στο βασιλιά των Περσών. Ο Μαρδοχαίος ανέτρεφε εκείνο τον καιρό την Αδασά, δηλαδή την Εσθήρ, η οποία ήταν κόρη του θείου του Αμιναδάβ. 

 Κάποτε ο Αρταξέρξης κάλεσε τους βασιλιάδες επί των οποίων κυριαρχούσε και εποίησε συμπόσιο. Η βασίλισσα Αστίν εποίησε συμπόσιο στις γυναίκες των βασιλιάδων. Την έβδομη ημέρα ηδέως γενόμενος ο βασιλιάς είπε στον Αμάν τον βασιλιά των Μακεδόνων να του φέρουν την βασίλισσα Αστίν για να δείξει στους καλεσμένους τα κάλη και την ομορφιά της. Η βασίλισσα όμως αρνήθηκε να παραβρεθεί στο ανδρικό συμπόσιο. 

 Ο Αρταξέρξης, ο μεγάλος πολεμιστής, θύμωσε και αποφάσισε να διαλέξει μια άλλη γυναίκα για βασίλισσα. Ο Μαρδοχαίος έδωσε την Εσθήρ στον φύλακα των γυναικών του παλατιού, όπου και την είδε ο βασιλιάς. Και ήρεσε του Αταρξέρξη το κοράσιον και την έκανε βασίλισσα στην θέση της βασίλισσας. Η Εσθήρ ακολουθώντας τις συμβουλές του Μαρδοχαίου δεν εκμυστηρεύθηκε σε κανένα πως ήταν Ιουδαία.

Τον Μεγα Αλέξανδρο συνήθως τον ζωγραφίζουν σαν διάβολο.  Άλλωστε στην ισλαμική παράδοση τον ονομάζουν Δικέρατο. Στα νομίσματα εικονιζόταν με τα δύο κέρατα του Κριού, σημάδι του Άμμωνα Δία. 

 Ο Αμάν του Αμαδαθά ο Μακεδόνας έγινε ο πρώτος βασιλιάς του Αταρξέρξη, υπεράνω όλων των αρχόντων των περί αυτόν. Πάντες οι δούλοι του βασιλέως έκλινον και προσκυνούσαν τον Αμάν, ο δε Μαρδοχαίος δεν έκλινε και δεν προσκυνούσε αυτόν. Έτσι έγινε γνωστή στο παλάτι η ιουδαϊκή καταγωγή του Μαρδοχαίου. 

 Ο Αμάν είπε τότε στον Αρταξέρξη ότι υπάρχει ένας λαός διασπαρμένος και διαχωρισμένος μεταξύ των λαών και πάσας τα επαρχίας του βασιλείου και οι νόμοι αυτών είναι διάφοροι πάντων των νόμων πάντων των λαών και δεν φυλάττουσι τους νόμους τους βασιλέως και εάν είναι αρεστόν εις τον βασιλέα ας γραφεί να εξολοθρευθούν, να γίνει δηλαδή ένα ολοκαύτωμα.. Ο Αμάν υποσχέθηκε δέκα χιλιάδες τάλαντα αν ο βασιλιάς υπέγραφε την καταδίκη των Ιουδαίων. 

 Ο Αρταξέρξης συμφώνησε και σφράγισε την διαταγή με το δαχτυλίδι του. Πρώτος από όλους τους Ιουδαίους καταδικάστηκε να πεθάνει ο Μαρδοχαίος. Η μεσολάβηση όμως της Εσθήρ άλλαξε την ροή των γεγονότων. Η βασίλισσα των Περσών ομολόγησε την ταυτότητα της στον βασιλιά λέγοντας του ότι είναι Ιουδαία ονόματι Αδασά, η ανιψιά του Μαρδοχαίου, εκείνου που είχε αποκαλύψει την συνωμοσία των ευνούχων. 

 Όταν εισήλθε ο βασιλιάς σε συμπόσιο με την Εσθήρ, την ρώτησε τί ήθελε να κάνει γι αυτήν, δηλώνοντας ότι ήταν έτοιμος να της παραχωρήσει ακόμη και το μισό της βασιλείας του. Περίπου τα ίδια που είπε ο Ηρώδης στην Σαλώμη δηλαδή. Και η Εσθήρ είπε, ρήσαι υμάς από του πονηρού Αμάν γιατί είναι άνθρωπος εχθρός και δεν του αξίζουν οι τιμές. Έτσι δόθηκαν οι τιμές και πάντα τα υπάρχοντα του Αμάν του Μακεδόνα στον Μαρδοχαίο τον Ιουδαίο. 

 Έγραψε τότε γράμμα ο Πέρσης βασιλιάς υπέρ των Ιουδαίων και του σωτήρα και δια παντός ευεργέτη Μαρδοχαίου και εναντίον του πονηρού και τρισαλητηρίου Αμάν του Μακεδόνα. Διέταξε μάλιστα προς ταις Σούσων πύλαις να σταυρωθεί ο Αμάν συν την πανοικία. Η σταύρωση έγινε την δεκατη Τρίτη του Δεκέμβρη. Στις δεκατρεις του δωδεκάτου μηνός Αδάρ χάθηκαν οι εχθροί των Ιουδαίων.

 Ο Πλούταρχος αναφέρει στον βίο του Αλεξάνδρου ότι στο παλάτι του Πέρση Δαρείου ζούσε ένας Μακεδόνας ονόματι Αμύντας. Το ελληνικό Αμύντας αποδίδει βέβαια το όνομα της βίβλου Αμαδάθης. Δεν αναφέρει όμως το θλιβερό του τέλος, ούτε λέει κουβέντα για κάποιους Ιουδαίους. Η ιστορία της Εσθήρ είναι πολύ πιθανό να είναι πλαστή γιατί πρέπει να γνωρίζουμε ότι η πλαστογράφηση της ιστορίας ξεκινάει από την Ιουδαϊκή ιστορία. Ο λαός του θεού φαίνεται ότι παίζει με τα λόγια του θεού αιώνες και καταγράφει το συμφέρον του ως θεϊκή προσταγή σε βίβλους και προφητείες. 

 Το βιβλίο της Εσθήρ υπάρχει και στην ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα και στην μασορίτικη μετάφραση. Είναι μάλιστα περισσότερο ανθελληνικό το κείμενο της ελληνικής μετάφρασης. Κι όμως αυτό το βιβλίο δε το βρίσκουμε στα αρχαία εβραϊκά χειρόγραφα που βρέθηκαν στο Κουμράν. Ο Ρώσος μελετητής Ντ Αμούσιν αναφέρει ότι «ανάμεσα στα χειρόγραφα που αποκρυπτογραφήθηκαν, μελετήθηκαν και δημοσιεύτηκαν συναντώνται όλα τα κανονικά βιβλία της Ιουδαϊκής Παλαιάς Διαθήκης, εκτός από το βιβλίο της Εσθήρ.» 

 Η ανθελληνική παράδοση αναπτύχθηκε ιδιαίτερα την εποχή των μακεδόνων και αυτό το μίσος εναντίον της μακεδονικής βασιλείας προσπαθεί να εκφράσει το βιβλίο της Εσθήρ. Το ίδιο μίσος εκφράζουν σήμερα αρκετά χριστιανικά κείμενα, όπως και τα Μακκαβαϊκά βιβλία της ελληνικής μετάφρασης της Παλαιάς Διαθήκης. Επίκεντρο αυτού του μίσους είναι ο τρις αλητήριος Μακεδόνας βασιλιάς Αντίοχος ο Δ’ ο Επιφανής, επειδή κατέλαβε την Ιερουσαλήμ και βεβήλωσε τον ναό. Τότε τοποθετήθηκε αρχιερέας ο Ιησούς ο Ναζιραίος ο οποίος καταδιώχθηκε από τους Ιουδαίους και κατέφυγε στην Αλεξάνδρεια και τελικά πέθανε στην Σπάρτη !!! 

 Την εποχή εκείνη οι ιερείς ενώ δεν είχαν λάδι έβαλαν για μία μέρα λάδι στην επτάφωτη λυχνία και άναβε για οκτώ ημέρες. Έτσι γιορτάζουν το Χανουκά περίπου την ίδια εποχή με την σταύρωση του Αμάν του Μακεδόνα. Η βασική εορτή των Ιουδαίων έχει βάση της αυτόν τον ανθελληνισμό. Ωστόσο η αληθινή ιστορία προφανώς είναι διαφορετική. Η οκτάφωτη λυχνία του Χανουκά δεν δημιουργήθηκε επειδή έγινε το θαύμα με το λάδι, όπως και ο Κωνσταντίνος δεν έγινε χριστιανός επειδή είδε τον φωτεινό σταυρό με την επιγραφή «τουτω νίκα» στον ουρανό. Η οκτάφωτη λυχνία προέρχεται από την ελληνική Ιουδαϊκή παράδοση και συναντά την κατανόηση στην όγδωη ημέρα των Χριστιανών την Κυριακή. Έτσι η βάση της πλαστογράφησης της αληθινής χριστιανικής ιστορίας είναι η πλαστογράφηση της Ιουδαϊκής ιστορίας και η απόκρυψη της ελληνικής βασιλικής οικογένειας των Ασαμωναίων. 

Η οκτάφωτη λυχνία του Χανουκά ανάβει αυτή την εποχή τον Δεκέμβριο γιατί τότε σκότωσαν τον στρατηγό του Μακεδόνα βασιλιά Αντιόχου Νικάνορα στην Ωραία Πύλη του Ναού. 

 Τον ανθελληνισμό διδάσκει και ο προφήτης Ζαχαρίας με μεγάλη έπαρση γράφοντας: «Γιατί τέντωσα τον Ιούδα για μένα ως τόξο, δυνατά τέντωσα τον Εφραίμ και ξεσήκωσα τα παιδιά σου, Σιών εναντίον των παιδιών σου Ελλάς και σε έκανα ως σπαθί μαχητή.» 

 Αντί λοιπόν να διδαχθούμε την αλήθεια που πρόσφερε η ειρηνική συμβίωση Ελλήνων και Ιουδαίων υπό την ηγεμονία των Ασαμωναίων βασιλιάδων συνεχίζουμε ακόμα και σήμερα να επιμένουμε στον ανθελληνισμό του προφήτη Ζαχαρία και του ψευδοβιβλίου της Εσθήρ. Πολλά τα σιωνιστικά βέλη στην φαρέτρα σου Εφραίμ και μέγα το σπαθί σου Ζαχαρία μα ο λόγος του Κυρίου ο αληθινός δεν βρίσκεται ούτε στην καρδιά σας, ούτε στην κεφαλή σας. 

 Η συμμαχία της Ελλάδος με το Ισραήλ είναι απαραίτητο να γίνει με βάση την λογική και την σοφία και να προάγει το κοινό συμφέρον και όχι τα θρησκευτικά πάθη. Ο νέος κόσμος έχει χτιστεί στα πανεπιστήμια με την δύναμη της ανθρώπινης σοφίας. Η καταδίκη του ανθρώπου έχει καταγραφεί στα αρχαία βιβλία των θρησκειών. Ας ανάβουν τα καντήλια τους και ας μετρούν τα κομποσκίνια τους ραβίνοι και μητροπολίτες αλλά ας αφήσουν την πολιτική σε εκείνους που δεν έχουν σπουδάσει θεολογία. 

Το βασίλειο των Ασαμωναίων ήταν μεγαλύτερο από κάθε Ιουδαϊκό βασίλειο.

 Ο χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός είναι δύο θρησκείες που προάγουν τον ανθελληνισμό. Μπορεί εύκολα κάποιος να διαπιστωσει ότι η ασθένεια των θρησκειών αυτών είναι ο ανθελληνισμός. Το μίσος τους εναντίον του ελληνισμού πηγάζει από την εποχή των Μακεδόνων. Γι αυτό και ο ανθελληνισμός έχει στραφεί κυρίως εναντίον του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Μακεδόνων. Το ψευδομακεδονικό κράτος των Σκοπίων είναι ένα δημιούργημα αυτής της πλαστογραφημένης ιστορίας. Δυστυχώς οι σημερινοί Ρωμιοί δεν έχουν δικαίωμα να παραπονιούνται όταν οι ίδιοι συντηρούν το μίσος εναντίον των Ελλήνων προσβλέποντας στον ανθελληνικό χριστιανισμό και υπηρετώντας την ψεύτικη ιστορία. Γιατί δεν έχεις το δικαίωμα να ζητάς την αληθινή ιστορία για το Μακεδονικό αλλά να δέχεσαι την ψεύτικη για τον κάλπικο ελληνοχριστιανισμό σου. Βάλε και λίγο εβραιοχριστιανισμό και λίγο απόλα ότι θες και φτιάξε κουραμπιέδες. 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ 

Ιωσηφ Ντ. Αμούσιν 

Της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ 

ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 

Σελίδα 98 

ΖΑΧΑΡΙΑΣ 

Θ΄ 13. Διότι ενέτεινα τον Ιούδαν δι εμαυτόν ως τόξον, ισχυρώς ενέτεινα τον Εφραίμ και εξήγειρα τα τέκνα σου, Σιών, κατά των τέκνων σου, Ελλάς και σε έκαμον ως ρομφαίαν μαχητού. 

Γιατί τέντωσα τον Ιούδα για μένα ως τόξο, δυνατά τέντωσα τον Εφραίμ και ξεσήκωσα τα παιδιά σου, Σιών εναντίον των παιδιών σου Ελλάς και σε έκανα ως σπαθί μαχητή. 

Από το βιβλίο της Εσθήρ 

Στις δεκατρεις του δωδεκάτου μηνός Αδάρ χάθηκαν οι εχθροί των Ιουδαίων 

¨Εν γαρ τω δωδεκάτω μηνί τη τρισκαιδεκάτη του μηνός, ος εστίν Αδάρ, παρήν τα γράμματα τα γραφέντα υπό του βασιλέως, εν αυτή τη ημέρα απώλοντο οι αντικείμενοι τοις Ιουδαίοις, ουδείς γαρ αντέστη, φοβούμενος αυτούς, οι γαρ άρχοντες των σατραπών και οι τύραννοι και οι βασιλικοί γραμματείς ετίμων τους Ιουδαίους, ο γαρ φόβος Μαρδοχαίου ενέκειτο αυτοίς. Και εν Σούσοις τη πόλει απέκτειναν οι Ιουδαίοι άνδρας πεντακόσιους, τον τε Φαρσανές και Δελφών και Βαρέα και .... και Ρουφαίον και Αρσαίον και Ζαβουθαίον, τους δέκα υιούς του Αμάν Αμαθάδου Βουγαίου του εχθρού των Ιουδαίων και διήρπασαν, ...¨ 

καθὼς ἔγραψεν αὐτοῖς ὁ Μαρδοχαῖος, 24 πῶς Αµαν Αµαδαθου ὁ Μακεδὼν ἐπολέµει αὐτούς, καθὼς ἔθετο ψήφισµα καὶ κλῆρον ἀφανίσαι αὐτούς, 25 καὶ ὡς εἰσῆλθεν πρὸς τὸν βασιλέα λέγων κρεµάσαι τὸν Μαρδοχαῖον· ὅσα δὲ ἐπεχείρησεν ἐπάξαι ἐπὶ τοὺς Ιουδαίους κακά, ἐπ. αὐτὸν ἐγένοντο, καὶ ἐκρεµάσθη αὐτὸς καὶ τὰ τέκνα αὐτοῦ. 26 διὰ τοῦτο ἐπεκλήθησαν αἱ ἡµέραι αὗται Φρουραι διὰ τοὺς κλήρους, ὅτι τῇ διαλέκτῳ αὐτῶν καλοῦνται Φρουραι, διὰ τοὺς λόγους τῆς ἐπιστολῆς ταύτης καὶ ὅσα πεπόνθασιν διὰ ταῦτα καὶ ὅσα αὐτοῖς ἐγένετο· 

Για το βιβλίο της Εσθήρ 

Η ιστορία της Εσθήρ υπάρχει και στις δύο διαθήκες, την ελληνική και την αραμαϊκή. Η διαφορά τους είναι στα ονόματα. Το Ελληνικό κείμενο των εβδομήκοντα αναφέρει τον βασιλέα των Περσών Αρταξέρξη ενώ η νεώτερη μετάφραση αναφέρει τον Πέρση βασιλέα Ασουήρη. Πέρση βασιλιά με τέτοιο όνομα δεν μπορούμε να εντοπίσουμε στην ιστορία. Ο Ασουήρης αυτός σύμφωνα με το βιβλίο του Δανιήλ είναι ο πατέρας του Δαρείου. 

Τον Αμάν το νεώτερο κείμενο δεν τον θεωρεί Μακεδόνα αλλά Αγαγίτη, χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε τίποτα περί της Αγαγίας. Αγάγης βέβαια είναι ο αυθυπότακτος. Τον δε Μαρδοχαίο, η νεώτερη εκ του εβραϊκού μετάφραση ονομάζει Μαροδοχαίο, προσθέτοντας μόνο ένα όμικρον στο όνομα του. Όπως παράδειγμα θα μπορούσαμε να πούμε αντί Μαρδόνιος Μαροδόνιος. Κατά τα άλλα τα δύο κείμενα συμφωνούν, όπως φυσικά και στην σημαντική ημερομηνία που σταυρώθηκε ο Μακεδόνας Αμάν, την 13η του δωδεκάτου μηνός, Αδάρ. Το όνομα του μηνός Αδάρ, είναι και αυτό αραμαϊκό και όχι αρχαίο εβραϊκό. 

Από τον Ηρόδοτο. 

Τα χρόνια που βασίλευαν οι Πέρσες, ο Δαρείος, ο Αταρξέρξης, και ο Ξέρξης, ήταν τα πιο δύσκολα των Ελλήνων. Δεν ήταν τυχαίο, αναφέρει ο Ηρόδοτος, που τότε έγινε για πρώτη φορά σεισμός στο ιερό νησί της Δήλου. Τότε ξεκίνησε και η εκστρατεία των Περσών με πολλές ιερόσυλες πράξεις. Ο Ξέρξης, επειδή μια καταιγίδα χάλασε την γέφυρα που οι σύμμαχοι του Φοίνικες έφτιαχναν στον Ελλήσποντο, έδωσε διαταγή να μαστιγώσουν την θάλασσα τριακόσιες φορές και να πετάξουν στο πέλαγος ένα ζευγάρι χειροπέδες. Φυσικά διέταξε να αποκεφαλισθούν κι εκείνοι που επιτηρούσαν την κατασκευή της γέφυρας. 

Ένας άλλος Πέρσης διοικητής σπίλωσε το ιερό του Πρωτεσίλαου, πηγαίνοντας εκεί τις γυναίκες που του άρεσαν, για ευνόητους λόγους. Ο Πρωτεσίλαος ήταν ο πρώτος Αχαιός από το πανελλήνιο ο οποίος πάτησε το πόδι του στην γη κατά την απόβαση στην Τροία. Ένας χρησμός πρόλεγε πως ο πρώτος που θα κατέβαινε από τα καράβια των Αχαιών θα σκοτωνόταν. Έτσι έγινε και ο Πρωτεσίλαος τιμήθηκε σαν ήρωας. Οι Αθηναίοι με στρατηγό τον Ξάνθιππο, έπιασαν τον Πέρση διοικητή ονόματι Αρταύκτη του Χορασμίου και τον κάρφωσαν ζωντανό πάνω σε μια σανίδα. Δηλαδή τον σταύρωσαν. 

Ο Ξέρξης σε αυτή την εκστρατεία έσκαψε την διώρυγα στον Αθω κι έδωσε την πρώτη μάχη στο στενό των Θερμοπυλών απέναντι στους τριακόσιους Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Ο Σπαρτιάτης Λεωνίδας πέθανε υπέρ της πατρίδος, πολεμώντας τους Πέρσες στις Θερμοπύλες. Τις ελεύθερες ώρες του χτένιζε τα μακριά μαλλιά του, καθώς οι Πέρσες τοξότες φρόντιζαν να σκιάζουν με τα βέλη τους τον καυτό ήλιο του μεσημεριού. Ο Μαρδόνιος αποκεφάλισε τον νεκρό Λεωνίδα και έστησε το κεφάλι του πάνω σε ένα παλούκι. 

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Θηβαίοι μόλις είδαν την υπεροχή των Περσών άλλαξαν στρατόπεδο αφήνοντας τους Σπαρτιάτες. Όμως οι βάρβαροι δεν τους χάρισαν την ζωή αλλά σκότωσαν πολλούς από αυτούς και άλλους τους σημάδεψαν με την βασιλική σφραγίδα. Ο Μακεδόνας Αλέξανδρος του Αμύντα, που ήταν υπό την εξουσία του Ξέρξη, έβαλε φρουρές στις βοιωτικές πόλεις που είχαν όλες μηδίσει, όπως λέει ο Ηρόδοτος για να τις προστατέψει από τους Πέρσες και να μην κακοπάθουν. 

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας σήμανε το τέλος της ναυτικής κυριαρχίας των Φοινίκων που αποτελούσαν τους καλύτερους συμμάχους των Περσών στην θάλασσα. Η νίκη των Ελλήνων οφειλόταν στην προσπάθεια του Θεμιστοκλή, ο οποίος ενθάρρυνε τους Ίωνες και τους Κάρες που βρισκόταν στην υπηρεσία του Ασιάτη βασιλιά να μην πολεμήσουν εναντίον τους. Αν δεν μπορείτε να αυτομολήσετε, τουλάχιστον μην πολεμάτε με όλη σας την δύναμη, τους φώναζαν οι Έλληνες από τα καράβια τους. Οι Φοίνικες κατηγόρησαν γι΄ αυτό τους Ίωνες μπροστά στο Ξέρξη χωρίς όμως να τον πείσουν. 

Τις ελπίδες των Περσών, μετά την μάχη της Σαλαμίνας, διατηρούσε ο στρατηγός Μαρδόνιος με τον στρατό που βρισκόταν παραταγμένος στην Βοιωτία. Οι Έλληνες νίκησαν στην μάχη των Πλαταιών και ο Μαρδόνιος σκοτώθηκε. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που οι Πέρσες πάτησαν πόδι στην Ελλάδα ως εχθροί. Η βοήθεια του Μακεδόνα βασιλιά εκτιμήθηκε από όλους τους Έλληνες. Το χρυσό άγαλμα του Αλεξάνδρου του πρώτου, του γιου του Αμύντα, στήθηκε στους Δελφούς. 

Μετά την νίκη των Ελλήνων, ο Λάμπων από την Αίγινα συμβούλευσε τον στρατηγό των Σπαρτιατών Παυσανία να στήσει το κεφάλι του Μαρδόνιου πάνω σε παλούκι, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για τον Λεωνίδα.. 

Ο Παυσανίας όμως αρνήθηκε λέγοντας πως αυτά πρέπουν περισσότερο στους βαρβάρους παρά στους Έλληνες, τα οποία όταν τα κάνουν τους κατηγορούμε. Λέγεται ότι ο Εφέσιος ο Διονυσοφάνης έθαψε τον Μαρδόνιο. Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται από τα βιβλία του Ηροδότου. 

Ένας άλλος Μαρδόνιος όμως έπαιξε σημαντικότερο ρόλο στην ιστορία. Εκείνος που διέταξε την δολοφονία του Αλεξάνδρου του τέταρτου, του γιου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Ρωξάνης. Ο παππούς του ο Δίας δεν τον βοήθησε. Δολοφονήθηκε το 311 π.Χ. ενώ είχε γεννηθεί την χρονιά που πέθανε ο πατέρας του, το 323 π.Χ. 

Το 311 π.Χ. ήταν το πρώτο έτος της βασιλείας του Σέλευκου και της βασιλείας των Ελλήνων σύμφωνα με την χρονολογία χρησιμοποιούν τα κείμενα της ελληνικής παλαιάς διαθήκης. 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Κυριακή, 9 Δεκεμβρίου 2012

ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Β' - Ο ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ

Ο εκκλησιαστικός ιστορικός επίσκοπος της Καισάρειας Ευσέβιος

 Ο καθηγητής κ. Χρήστου ξεκινάει την εισαγωγή του στην εκκλησιαστική ιστορία του Ευσεβίου γράφοντας: «Όσον εκτιμώμεν ημείς σήμερον την προσφοράν του Ευσεβίου Καισαρείας εις την ζωήν της εκκλησίας, άλλο τόσον την εξετίμων καθ΄όλους τους αιώνας. Συνηθίζωμεν να λέγωμεν, κάτι το απολύτως ορθόν άλλωστε, ότι θα ήτο αδύνατον να σχηματίσωμεν κάποιαν εικόνα περί της Εκκλησίας κατά τους τρείς πρώτους αιώνας, αν δεν μας είχε αφήσει ο Ευσέβιος την Εκκλησιαστική του ιστορία και τα άλλα ιστορικά συγγράματα».

Ποιος είναι όμως ο Ευσέβιος της Καισάρειας; 

Ο Ευσέβιος της Καισάρειας ζούσε την εποχή του Διοκλητιανού. Όταν εξερράγη ο μέγας διωγμός πλήθη Χριστιανών υπέστησαν τον μαρτυρικό θάνατο. «Γεννάται λοιπόν το ερώτημα πως τόσον ο δάσκαλος του Ευσεβίου, ο Πάμφιλος, όσο και ο Ευσέβιος διέφυγον πάντα κίνδυνον κατά τα πρώτα έτη του διωγμού. Αυτό συνέβη γιατί ο Ευσέβιος επεριόδεψε στην Αίγυπτο και αλλού και για τούτο δεν συνελήφθη», εξηγεί ο κ. Χρήστου. 

«Ο Ευσέβιος επανήλθε στην Καισάρεια το 306 μ.Χ. όπου συνελήφθη μαζί με τον Πάμφιλο. Αλλ΄ ενώ ο Πάμφιλος αποκεφαλίσθη, αυτός είχεν προ καιρού ελευθερωθή. Βραδύτερον κατηγορήθη δι΄ αποστασία. Ο μεν Αθανάσιος Αλεξανδρείας λέγει: ουκ Ευσέβιος ο εν Καισάρεια της Παλαιστίνης επί θυσία κατηγορείτο υπό των συν ημίν ομολογητών; Ο δε Ποτάμων Ηρακλείας εβεβαίωνεν ενώπιον της συνόδου της Τύρου ότι ο Ευσέβιος ενώ ήτο έγκλειστος μετ΄αυτού, έπειτα ηλευθερώθη αιφνιδίως, άρα δι΄αποστασίας». 

Ο Αθανάσιος Αλεξανδρείας και ο Ποτάμων Ηρακλείας κατηγορούν τον Ευσέβιο της Καισάρειας, τον μοναδικό εκκλησιαστικό ιστορικό ως αποστάτη και προδότη. Κατηγορείτε ότι θυσίασε στους αυτοκράτορες για να σώσει την ζωή του και αργότερα έγινε ο προσωπικός φίλος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. 

Το 313 μ.Χ. μετά την έκδοση του διατάγματος των Μεδιολάνων σταμάτησαν οι διωγμοί εναντίον των Χριστιανών. Το 312 μ.Χ. ο Ευσέβιος γράφει την «Εκκλησιαστική ιστορία». Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν ακόμη αρχιερέας των εκτός της εκκλησίας Χριστιανών. Ο Ευσέβιος «είχε όμως συνδεθεί δια στενής και ειλικρινούς φιλίας μετά του αυτοκράτωρος Κωνσταντίνου. Αι ιδέαι και αι ελπίδες του Κωνσταντίνου και του Ευσεβίου είχον συμπέσει μέχρις σημείου ώστε να δικαιολογείται πλήρως η στενή φιλία η οποία τους συνέδεσεν, η δε φιλία αυτή κατηύθυνεν επί πολλά έτη την εκκλησιαστική πολιτικήν του Αυτοκράτωρος», αναφέρει ο κ. Χρήστου. Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου το 337 μ.Χ. ο φίλος του ο Ευσέβιος «ησθάνθη την ανάγκη να βιογραφήσει αυτόν κατά τρόπον εγκωμιαστικόν». 

Κεφαλή του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

 Πάντα βέβαια έκανε υποχωρήσεις ο Ευσέβιος και όχι ο αυτοκράτορας. Γι΄ αυτό ο Ευσέβιος αν και δεν συμφωνεί με το «ομοούσιον» και την καταδίκη του Αρείου, υπογράφει όλα τα διατάγματα των συνόδων που συγκάλεσε ο Μέγας Κωνσταντίνος. Έτσι αν και ο Ευσέβιος δεν δέχεται πως ο Βασιλέας Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός αναγκάζεται να υποκύψει και να υπογράψει το πιστεύω των Ορθοδόξων Χριστιανών. «Ηγωνίσθη όμως εναντίον των Ορθοδόξων, συμμετασχών εις πολλάς συνόδους και πρώτον εν Αντιόχεια το 327 μ.Χ.». 

Ο Ευσέβιος ήταν ένας από τρεις που δεν καταδίκασαν την διδασκαλία του Άρειου. Πίστευε δηλαδή κι εκείνος ότι ο Υιός ήταν κατώτερος του Πατέρα. Αυτή την γνώμη είχαν οι ελληνιστές χριστιανοί και οι Εβραίοι. Ο Ευσέβιος μετανόησε και υπέγραψε το σύμβολο με το ομοούσιο, χαριζόμενος στον αυτοκράτορα. «Εναντίον των Ορθοδόξων ηγωνίσθη ο Ευσέβιος, συμμετασχών εις πολλάς συνόδους, και πρώτον εν Αντιοχεία 327 ένθα κατηγορήθη υπό του Ευσταθίου Αντιοχείας επί απιστία έναντι της συνόδου της Νικαίας και αυτός κατηγόρησε τον Ευστάθιον ως Σαβελλιανιστήν. Το 330 η συνοδος εν Αντιοχεία καταδίκασε τον Ευστάθιο ως Σαβελλιανιστήν και ως υβρίζοντα την βασιλομήτορα» 

Εις επιστολήν του Προς Κωνσταντίαν, γραφείσαν κατά τα τελευταία έτη του βίου του, αποδοκιμάζει την σκέψιν της αδελφής του Μ. Κωνσταντίνου και άλλοτε συζύγου του Λικινίου, σοβαρώς αρειανιζούσης, να προμηθευθεί εικόνα του χριστού ως ειδωλολατρικής εμπνεύσεως. Όπως είναι φυσικόν, οι εικονοκλασται του η’ αιώνος εχρησιμοποίησαν ευρέως χωρία της επιστολής ταύτης ως επιχειρήματα, τα οποία ανεσκεύασεν ο Νικηφόρος Κωνσταντινουπόλεως και η ζ’ οικουμενική σύνοδος. 

Ο Ευσέβιος αναφέρει με θαυμασμό το όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου το οποίο είδε στον ουρανό, ένα σταυρό σχηματισμένο από φως, στο οποίο υπήρχε μάλιστα επιγραφή λέγουσα, τουτω νίκα. Μόνο οι χριστιανοί θα μπορούσαν να χρειάζονται τέτοιες οφθαλμαπάτες για να επιβεβαιώσουν την πίστη τους. 

Ο συγγραφέας της μοναδικής εκκλησιαστικής ιστορίας, μοιάζει σε τούτο με τον συγγραφέα της μοναδικής Ιουδαϊκής αρχαιολογίας. Και ο Ευσέβιος και ο Ιώσηπος κατηγορήθηκαν ως αποστάτες. Τελικά ο Ιώσηπος μετατράπηκε σε κόλακα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βεσπασιανού και ο Ευσέβιος σε κόλακα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. 

Μετά την καταστροφή του αρχαίου κόσμου, οι φιλοσοφικές σχολές έκλεισαν, οι βιβλιοθήκες κάηκαν, οι μεγάλες ελληνικές πολιτείες της ανατολής μετατράπηκαν σε ερείπια και οι επιστήμες χάθηκαν. Κατά τον μεσαίωνα τα περισσότερα κείμενα που κυκλοφορούσαν ήταν πλαστά και οι αρχιερείς ενδιαφερόταν μόνο πώς να κάψουν τις μάγισσες και τους φιλόσοφους. Η επιστήμη της ιστορίας γεννήθηκε ξανά μετά τον 15ο αιώνα, την εποχή της αναγέννησης. Γι αυτά θα γράψω στην επόμενη δημοσίευση, τους προδότες της ιστορίας … 3 

Κύριε ελέησον...................

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Διαβάστε επίσης:

ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Α - ΦΛΑΒΙΟΣ ΙΩΣΗΠΟΣ

ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Γ’

ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΥΘΟ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ 

Αμφί μεσημβρινάς ηλίου ώρας, ήδη της ημέρας αποκλινούσης, αυτοίς οφθαλμοίς ιδεί νέφη εν αυτώ ουρανώ υπερκείμενον του ηλίου σταυρού τρόπαινον εκ φωτός συνιστάμενον, γραφήν τε αυτώ συνήφθαι λέγουσαν , τούτω νίκα. 

Είδε με τους οφθαλμούς του εις τους ουρανούς τρόπαιον του σταυρού επάνων από τον ήλιον συνιστάμενον από φως και ότι εις αυτόν συνημμένη επιγραφή λέγουσα, «δι αυτού νίκα». 

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΙΕΡΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΣΕΒΙΟ 

Στον ιστορικό της εκκλησίας Μαλάλα, ο οποίος συνέχισε το έργο του Ευσεβίου, διαβάζουμε ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος κανόνισε να γραφτούν ευαγγέλια σύμφωνα με την άποψη του Ευσεβίου της Καισάρειας και τα μοίρασε στις επισκοπές όλης της αυτοκρατορίας 

«Για την κατασκευη των ιερών βιβλίων έγραψε προς τον Ευσέβιο από την Παλαιστίνη. Νικητής Κωνσταντίνος μέγιστος Σεβαστός, Ευσεβίω Καισαρείας. Να κατασκευάσεις πενήντα κομμάτια σε δέρμα, ευανάγνωστα και εύκολα προς την χρήση, από τεχνίτες καλλιγράφους και θα διατάξεις εσυ την ακριβη τέχνη με την οποία θέλεις να γραφτούν, οι θείες αυτές γραφές για τις οποίες γνωρίζεις πολύ καλά την ανάγκη που έχει η εκκλησία. Για να τελειώσεις γρήγορα την δουλειά θα έχεις δύο δημόσια οχήματα στην εξουσία για να γίνει η διακομιδή.» 

Όπως διευκρινίζει ο Μαλάλας, ο Κωνσταντίνος όχι μόνο αύξαινε τα των Χριστιανών αλλά και όσα ήταν ελληνικά καθαιρούσε. 

«Καὶ οὐ μόνον, ὡς ἔφην, ηὔξει τὰ τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ τὰ τῶν Ἑλλήνων καθῄρει.» 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Σάββατο, 8 Δεκεμβρίου 2012

ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΙΩΣΗΠΟΣ

Ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος

 Έχω ήδη αναφερθεί στην προηγούμενη δημοσίευση στην προσπάθεια που έκανε ο ευαγγελιστής Λουκάς να ερμηνεύσει με τον δικό του Φαρισαϊκό τρόπο τα παλαιότερα ευαγγέλια, προσθέτοντας μάλιστα τις πράξεις των αποστόλων. Βιογραφικά στοιχεία για τον ευαγγελιστή Λουκά δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν για κανένα από τα πρόσωπα της χριστιανικής μυθολογίας περιλαμβανομένου του λεγόμενου Χριστού. Γνωρίζουμε αρκετά όμως για τον Μεγάλο Ηρώδη και την οικογένεια του, όπως και για τους Φαρισαίους αρχιερείς, κυρίως από τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο. Ο ιστορικός αυτός είναι η βασική πηγή πληροφοριών για την ιστορία της Ιουδαίας την εποχή του Χριστού.

 Την χριστιανική ιστορία των πρώτων τριακοσίων χρόνων καταγράφει ο μοναδικός ιστορικός της εκκλησίας, ο Ευσέβιος επίσκοπος της Καισάρειας. Όποιος θέλει να γνωρίσει την χριστιανική ιστορία δεν έχει παρά να διαβάσει αυτούς τους δύο ιστορικούς. Φυσικά υπήρξαν και άλλοι ιστορικοί εκτός από αυτούς αλλά η χριστιανική εξουσία δεν επέτρεψε τα βιβλία τους να φτάσουν ως εμάς. 

 Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος ισχυρίζεται ότι έγραψε την ιστορία του για να αντικρούσει τα βιβλία των Ελλήνων ιστορικών που δεν γνώρισαν τα γεγονότα, όπως εκείνος που ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Το ίδιο δηλαδή που ισχυρίζεται και ο ευαγγελιστής Λουκάς, ότι άκουσε τις διηγήσεις του από αυτόπτες μάρτυρες.

 Δεν υπάρχουν όμως τα κείμενα του Νικολάου του Δαμασκηνού, δικηγόρου του Μεγάλου Ηρώδη, ο οποίος ήταν γνωστός μελετητής του Αριστοτέλη. Δεν υπάρχουν και τα κείμενα του φιλέλληνα ιστορικού Ιούστου της Τιβεριάδος, ο οποίος ήταν εχθρός του Ιουδαίου ιστορικού Ιώσηπου. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν έχουμε τις ιστορίες αρχαίων χριστιανών, όπως παράδειγμα του Ηγήσιππου και άλλων τους οποίους αναφέρει ο Ευσέβιος της Καισάρειας.

 Σε αυτή την δημοσίευση δεν θα αναφερθώ στα ιστορικά γεγονότα που διαπραγματεύονται αυτοί οι δύο ανθέλληνες ιστορικοί. Μια εισαγωγή θα κάνω στην αμέσως επόμενη δημοσίευση. Εδώ έχω σκοπό να παραδώσω τα βιογραφικά τους στοιχεία και να αποκαλύψω ότι ήταν και οι δύο προδότες και κόλακες των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.

 Ο πρώτος, ο Φλάβιος Ιώσηπος, ήταν προδότης του Ισραήλ και συνειδητά παρέδωσε την Ιερουσαλήμ στα χέρια των Ρωμαίων, προφητεύοντας μάλιστα ότι ο Ρωμαίος Βεσπασιανός θα γίνει ο άρχων όλου του κόσμου, με ότι συνειρμούς μπορεί να προκαλεί μια τέτοια προφητεία την εποχή εκείνη. 

Ο δεύτερος, ο επίσκοπος Ευσέβιος, ήταν προδότης της εκκλησίας του και παραδόθηκε αμαχητί στον Μεγάλο Κωνσταντίνο για τον οποίο εργάστηκε σε όλη του την ζωή. Ο ίδιος ήταν οπαδός του Άρειου και δεν ήθελε να ψηφίσει στην πρώτη σύνοδο το «ομοούσιο». Πρόδωσε όμως την εκκλησία του και συντάχθηκε με τον αυτοκράτορα. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και άλλοι επίσκοποι τον κατηγόρησαν μάλιστα ότι ενώ ήταν φυλακισμένος βγήκε από την φυλακή, όταν οι συγκατηγορούμενοι του, όπως και ο δάσκαλος του Πάμφιλος, αποκεφαλίσθηκαν. Κατηγορήθηκε δηλαδή ότο θυσίασε στους αυτοκράτορες κι εσωσε την ζωή του. Για τον Ευσέβιο θα γράψω περισσότερα στην επόμενη δημοσίευση. Εδώ θα αναφερθώ στον Ιουδαίο ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο.

Ο Ιώσηπος από τα δεκαεννιά του χρόνια ακολούθησε την αίρεση των Φαρισαίων, όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία του.

«ἐννεακαιδέκατον δ' ἔτος ἔχων ἠρξάμην τε πολιτεύεσθαι τῇ Φαρισαίων αἱρέσει κατακολουθῶν, ἣ παραπλήσιός ἐστι τῇ παρ' Ελλησιν Στωϊκων λεγομενων.» Η οποία είναι παραπλήσια με την φιλοσοφία των Στωικών. 

Ο Φλάβιος Ιώσηπος έγραψε δύο βιβλία για τον λαό του. Λίγο μετά το 70 μ.Χ. τελείωσε τον Ιουδαϊκό πόλεμο στα αραμαϊκά, και είκοσι χρόνια αργότερα την Ιουδαϊκή αρχαιολογία, όταν μεταφράστηκαν τα βιβλία του ελληνικά.

Τα βιβλία του Ιώσηπου έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Κάκτος.

 Τα βιβλία Ιωσήπου κυκλοφόρησαν τον δεύτερο αιώνα διορθωμένα σύμφωνα με τις χριστιανικές ιδέες, γράφει ο Ερνέστος Ρενάν στο βιβλίο του για τον Ιησού, προσθέτοντας: «Εν πάση περιπτώσει, εκείνο που αποτελεί μεγάλο ενδιαφέρον των βιβλίων του Ιωσήπου για το αντικείμενο που μας απασχολεί, είναι το ζωηρό φως που χύνουν πάνω στα γεγονότα της εποχή του. Χάρη στον Ιουδαίο ιστορικό, ο Ηρώδης, η Ηρωδιάς, ο Αντύπας, ο Φίλιππος, ο Άννας, ο Καϊάφας, ο Πιλάτος είναι πρόσωπα χειροπιαστά για μας, μπορούμε να πούμε, και που τα βλέπουμε να ζουν μπροστά μας με μια χτυπητή πραγματικότητα». Μια χτυπητή πραγματικότητα η οποία απουσιάζει από τις διηγήσεις των ευαγγελίων.

Ο Ιώσηπος στην Αρχαιολογία γράφει την ιστορία των Ιουδαίων από τον Αδάμ μέχρι τον βασιλιά Αγρίππα Β΄, περίπου το 90 μ.Χ.. Ο βασιλιάς Αγρίππας Β΄ ήταν δισέγγονος της βασίλισσας Μαρίας, της μητέρας του Αλεξάνδρου. Στον Ιουδαϊκό πόλεμο αναφέρει όλη την ιστορία των Ασαμωναίων βασιλιάδων από τον δεύτερο αιώνα προ Χριστού και διηγείται αναλυτικά τα περιστατικά του πολέμου μεταξύ των Ιουδαίων και των Ρωμαίων, ο οποίος ξεκίνησε κατά την διάρκεια της βασιλείας του Νέρωνα, το 66 μ.Χ.

 Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον γιο του Βεσπασιανού, τον μετέπειτα αυτοκράτορα Τίτο, είναι το θλιβερό τέλος της ιστορίας του Ιώσηπου. Όλες οι προφητείες περί της κυριαρχίας των παιδιών του Αβραάμ πάνω στην γη κατέληξαν στην καταστροφή και την ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ. Όπως είχε προφητεύσει ο Ιησούς, στα ποταπά κτήρια της Ιερουσαλήμ, δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα.

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΙΩΣΗΠΟΥ

 Σπουδαιότερο απ΄ όλα είναι, να λάβει κανείς υπ΄ όψιν τις θέσεις του Ιώσηπου, οι οποίες δεν είναι μόνο θέσεις ενός ιστορικού επιστήμονα αλλά και ενός επαναστάτη που πολέμησε εναντίον των Ρωμαίων και εναντίον εκείνων των Ιουδαίων που είχαν ελληνική παιδεία.

 Όπως αναφέρει ο Ιώσηπος στην βιογραφία του, όταν κατά την διάρκεια του Ιουδαϊκού πολέμου έφτασαν διαταγές από την Ιερουσαλήμ να παραιτηθεί από την θέση του στρατηγού της Γαλιλαίας, ο Ιώσηπος τις αψήφησε και παρατηρώντας πως οι απεσταλμένοι είχαν κοινή την ελληνική παιδεία, πολέμησε με ζήλο τους Γαλιλαίους αντιπάλους του. Προκάλεσε τότε ένα εμφύλιο πόλεμο και κυριάρχησε τελικά με τον στρατό του, περιμένοντας τον στρατηγό του Νέρωνα, τον γέρο Βεσπασιανό, ο οποίος κατέφτανε με τις Ρωμαϊκές λεγεώνες για να καταπνίξει την επανάσταση. 

Όμως εκείνος που πολέμησε με ζήλο τους αντιπάλους του ελληνιστές Ιουδαίους, παραδόθηκε στον Φλάβιο Βεσπασιανό και τελικά τον κολάκεψε και τον υπηρέτησε σε όλη του την ζωή, παίρνοντας μάλιστα και το όνομα Φλάβιος. Αυτό που φανερώνει πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς στον ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο, είναι η διήγηση του, για το πως παραδόθηκε στον εχθρό.

 Όταν ο Βεσπασιανός νίκησε τον στρατό του Ιώσηπου κι άρχιζε να σφάζει και να σκοτώνει τους επαναστάτες στην Γαλιλαία, ο ίδιος ο Ιώσηπος δεν βρισκόταν πουθενά. Είχε με την βοήθεια του θεού βρει μια τρύπα όπου χώθηκε και κατέληξε σε ένα σπήλαιο με σαράντα ακόμη συντρόφους του. Οι σύντροφοι του Ιώσηπου πρότειναν, αφού ήταν αδύνατον να σωθούν, να σκοτωθούν ώστε να μην πέσουν στα χέρια των Ρωμαίων. Αφού μετά από πολλά επιχειρήματα ο Ιώσηπος, που δεν συμφωνούσε καθόλου με την ιδέα αυτή, δεν τους έπεισε να παραδοθούν στους Ρωμαίους, τους πρότεινε να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο μέχρι τέλους.

“Μια και δεν αλλάζετε γνώμη κι επιμένετε να σκοτωθούμε παρά να παραδοθούμε, ελάτε να ρίξουμε κλήρο με τρόπο που ν΄ αποφύγουμε την αυτοκτονία. Οποίος βγει πρώτος στον κλήρο αυτός θα σκοτώνεται από τον αμέσως επόμενο. Κ΄ έτσι η τύχη θα περάσει απ΄ όλους ώστε κανένας να μην σκοτωθεί από το ίδιο του το χέρι. Γιατί δε ταιριάζει να σκοτωθούνε οι άλλοι και να μετανιώσει κανένας ύστερα και να σωθεί”. 

Οι σύντροφοι του δεχτήκανε με χαρά να πεθάνουν μαζί με τον στρατηγό τους Ιώσηπο κι έτσι ξεκίνησαν να ρίχνουν κλήρο και να αλληλοσκοτώνονται μέσα στην σπηλιά. Ως εκ θαύματος όμως, “υπό τύχης είτε υπό Θεού προνείας” λέει ο Ιώσηπος, σκοτώθηκαν οι τριανταοκτώ άνδρες κι έμεινε ο ίδιος με ένα ακόμη για να τραβήξουν κλήρο. Αυτόν τον πείθει να παρατήσουν τον κλήρο και παραδοθούν στους Ρωμαίους.

Έτσι έσωσε την ζωή του ο Ιώσηπος και μόλις συνάντησε τον Βεσπασιανό του είπε όλα όσα γράφει και στο βιβλίο του, ότι ποτέ δεν συμπαθούσε τους επαναστάτες και ότι ο ίδιος αναγκάστηκε να πάρει μέρος στην επανάσταση. Προφήτεψε μάλιστα πως ο Βεσπασιανός θα γίνει αυτοκράτορας, όπως και ο γιος του Τίτος, τον οποίο συνόδευσε στην πολιορκία της Ιερουσαλήμ.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΩΣΗΠΟΥ

Στην αρχή κιόλας της βιογραφίας του ο Ιώσηπος αναφέρει την γνωριμία του με την γυναίκα του Νέρωνα. Την εποχή που ήταν διοικητής της Ιουδαίας ο Φήλικας, ο Ιώσηπος στάλθηκε με μια ομάδα υπερασπισθεί κάποιους Ιουδαίους που είχαν συλληφθεί. Τότε, είχε παρουσιασθεί και ο απόστολος Παύλος στον Φήλικα και ζήτησε να δει τον Καίσαρα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν είχε κάποια σχέση το περιστατικό που αναφέρει ο Ιώσηπος με τον απόστολο Παύλο. Μπορούμε όμως να κάνουμε κάποιες υποθέσεις διότι υπάρχουν σαφέστατες ενδείξεις. 

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρωνας.

Ο Ιώσηπος αναφέρει ότι μέσω ενός Ιουδαίου μίμου που ήταν στο παλάτι, ονόματι Αλιτύρω, γνώρισε την γυναίκα του Νέρωνα Ποπαία. 

«διὰ φιλίας ἀφικόμην Ἁλιτύρῳ, μιμολόγος δ' ἦν οὗτος μάλιστα τῷ Νέρωνι καταθύμιος Ἰουδαῖος τὸ γένος, καὶ δι' αὐτοῦ Ποππαίᾳ τῇ τοῦ Καίσαρος γυναικὶ γνωσθεὶς προνοῶ ὡς τάχιστα παρακαλέσας αὐτὴν τοὺς ἱερεῖς λυθῆναι. μεγάλων δὲ δωρεῶν πρὸς τῇ εὐεργεσίᾳ ταύτῃ τυχὼν παρὰ τῆς Ποππαίας ὑπέστρεφον ἐπὶ τὴν οἰκείαν.»

 Με αυτόν τον τρόπο βοήθησε τους Ιουδαίους κι επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ. Όταν έγραψε τα βιβλία του τα αφιέρωσε στον Επαφρόδιτο, ο οποίος ήταν απελεύθερος δούλος του Νέρωνα. Αυτός ο Επαφρόδιτος βοήθησε το Νέρωνα να αυτοκτονήσει, ώστε να επιβεβαιωθεί η προφητεία του Ιώσηπου και ο Βεσπασιανός να γίνει αυτοκράτορας. Ο Φήλικας ήταν αδερφός του απελεύθερου Πάλαντα, όλοι πρώην δούλοι του Νέρωνα. Το ίδιο και ο Γαλίωνας ήταν αδελφός του Σενέκα, στωϊκού φιλοσόφου. Ο Σενέκας είχε εξορισθεί από τον Νέρωνα γιατί συνωμοτούσε εναντίον του. Υπάρχει μια απόκρυφη αλληλογραφία του Σενέκα με τον απόστολο Παύλο. Οι πρώτοι χριστιανοί πάντως θεωρούσαν τον Σενέκα χριστιανό. Ακόμα και ο Στωικός φιλόσοφος Επίκτητος, του οποίου τα κείμενα υπάρχουν εν αφθονία στα ορθόδοξα μοναστήρια θεωρείτε χριστιανός και ήταν δούλος του Επαφρόδιτου.

Ο Στωικός φιλόσοφος Σενέκας.

  

 Η προδοσία του Ιώσηπου έχει μεγάλη σημασία, όχι μόνο επειδη εγκατέλειψε την πατρίδα του και τη θρησκεία του, αλλά γιατί παρέδωσε και τη θάλασσα στον Βεσπασιανό τον οποίο έχρισε άρχων του κόσμου τούτου.

 Ο Βεσπασιανός είχε στείλει στην σπηλιά που κρυβόταν ο Ιώσηπος κάποιο Νικάνορα για να διαπραγματευτεί την παράδοση του. Ο Ιώσηπος γνωρίζει πολύ καλά το όνομα Νικάνορας. Έτσι ονομαζόταν ήταν ο στρατηγός του Αντιόχου του Επιφανη του Δ’, ο εχθρός των Ιουδαίων που κατέλαβε το ναό. Οι Ιουδαίοι ακόμα και σήμερα μισούν τον τρισαλητήριο Αντίοχο και γιορτάζουν το Χανουκά εις ανάμνηση της δολοφονίας του στρατηγού Νικάνορα μπροστά στην Ωραία Πύλη του ναού, την οποία και ονόμασαν έκτοτε πύλη του Νικάνορα.

 Ο Ιώσηπος όμως παραδόθηκε όχι για να σώσει μοναχά την ζωή του αλλά γιατί εφόσον ήταν ιερέας και Φαρισαίος, επικοινωνούσε με τον Θεό και ο Θεός του είπε ότι ο Βεσπασιανός θα γίνει αυτοκράτορας. Έτσι όταν ο Βεσπασιανός τον έστελνε στο Νέρωνα, ο Ιώσηπος του είπε να τον κρατήσει «δέσμιο δικό του γιατί δεν θα έχει έτσι μόνο ένα αιχμάλωτο αλλά θα γίνει βασιλιάς της γης και της θάλασσας και όλου του ανθρώπινου γένους.»

«δεσπότης μὲν γὰρ οὐ μόνον ἐμοῦ σὺ Καῖσαρ, ἀλλὰ καὶ γῆς καὶ θαλάττης καὶ παντὸς ἀνθρώπων γένους».

Ο αρχων της γης της θαλασσας και ολης της ανθρωπότητας αυτοκρατορας Ρωμης Φλάβιος Βεσπασιανός.

 Έτσι αργότερα ο Βεσπασιανός τον αποκαλεί «διάκονο της φωνής του θεού» έτσι με τις προφητείες του κέρδισε την ελευθερία του. Βιβλιο Δ 10.7 - 626

Ο διάκονος της φωνής του Θεού λοιπόν βγάζει ένα λόγο στους Ιουδαίους και τους παρακινεί να σταματήσουν τον πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων λέγοντας τους:

«εγω πεφευγέναι μεν εκ των αγίων οίμαι το θείον, εστάναι δε παρ’ οις πολεμείται νυν» 

Εγω νομίζω ότι ο θεός έφυγε από τον ναό και είναι μαζί με αυτους που εσεις τώρα πολεμάτε. Βιβλίο ε’ 412

Ο Βεσπασιανός που κατέλαβε την Ιουδαία, σαράντα μόλις χρόνια μετά την ανάσταση του Χριστού, μιμείται τον Ιησού βάζοντας λάσπη στα μάτια ενός τυφλού και ακουμπώντας ένα άρρωστο με το πόδι, μετά από προτροπή των συμβούλων του όπως αναφέρει ο Σουετώνιος στην ζωή των Καισάρων. Αυτή την πληροφορία του Σουετώνιου χρησιμοποίησαν οι Μόντυ Πάιθονς στην ζωή του Μπράιαν, όταν οι Ιουδαίοι απλώνουν τα πόδια τους φωνάζοντας στον Μπράιαν, «άγγιξε μου το πόδι». 

Αυτά έγιναν φυσικά εξαιτίας της πολύ διαδεδομένης προφητείας πως ο βασιλιάς του κόσμου θα έρθει από την ανατολή και συγκεκριμένα από την Ιουδαία. Ο Σουετώνιος λέει ότι οι Ιουδαίοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν αυτή την προφητεία για τον εαυτό τους, ενώ ο Βεσπασιανός προσπαθεί να την χρησιμοποιήσει για δικό του όφελος. Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος εφαρμόζει επίσης την προφητεία της ανατολής στον Βεσπασιανό, όπως παρατηρεί και ο διαφωτιστής Βάκωνα στο δοκίμιο του για τις προφητείες. Γεγονός όμως είναι ότι εκείνος που προφήτεψε πως ο Βεσπασιανός θα είναι ο άρχων του κόσμου είναι ο ιστορικός Ιώσηπος. Παραδόθηκε σε αυτόν, άλλαξε το όνομα του και το έκανε Φλάβιος, επειδή Φλάβιο έλεγαν τον Βεσπασιανό. 

Ο Βεσπασιανός έγινε διάσημος για τις δημόσιες τουαλέτες που κατασκεύασε σε όλη την αυτοκρατορία. Τέτοιες λεγόμενες από τότε «βεσπασιανές» κατασκευάστηκαν κα στην Αθήνα. Ο γιός του ο Τίτος δεν ένιωθε άνετα με τις κερδοσκοπικές επιχειρήσεις του πατέρα του. Ο Βεσπασιανός όταν του παραπονέθηκε έπιασε μερικά χρήματα και τα έβαλε μπροστά στη μύτη του γιού του. Μυρίζουν; Τον ρώτησε.

Είναι ενδιαφέρον πως ένα απόσπασμα από το Ταλμούδ, το οποίο μπορεί να αναφέρεται στον Χριστό, γράφει για τον Ιησού που κάποτε σταμάτησε ένα ραβίνο και τον ρώτησε: με τα λεφτά μια πόρνης μπορείς να χτίσεις μια τουαλέτα; Τα βρώμικα θα πάνε στα βρώμικα. 

Απομεινάρια βεσπασιανών στην κοντινή Ρωμαϊκή Αγορά. Πριν χρησιμοποιήσει ο πολίτης το δημόσιο αποχωρητήριο, έστελνε το δούλο του να ζεστάνει το κρύο μάρμαρο. Η χρήση ήταν κοινή και μάλιστα ο χώρος προσφερόταν για κοινωνική συναναστροφή. Κάτω από τις βεσπασιανές υπήρχε αποχέτευση για την απομάκρυνση των λυμάτων. Στη μέση του τετραγώνου που σχημάτιζαν οι βεσπασιανές, υπήρχε μικρή δεξαμενή με βατράχια, που με το θόρυβό τους κάλυπταν τους ανθρώπινους ήχους. Η κάθετη τομή μπροστά στην οπή ήταν για να μην ακουμπούν οι όρχεις στο μάρμαρο και κρυώνουν, ενώ το αυλάκι μπροστά στο δάπεδο ήταν για την ούρηση. Φυσικά ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός δεν ήταν χαζός να συνδέσει την υστεροφημία του με τις δημόσιες τουαλέτες. Κάθε φορά που οι πολίτες χρησιμοποιούσαν τις βεσπασιανές για την ανάγκη τους, πλήρωναν φόρο. Από τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους η κουλτούρα του νερού και των λουτρών πέρασε στο Βυζάντιο και ακολούθως στους Οθωμανούς, χωρίς να χρειάζεται Παγκόσμια Ημέρα Νερού, όπως η σημερινή, για να τους το υπενθυμίζει 

Αυτά ο Ιώσηπος.

 Ο Επόμενος προδότης της ιστορίας είναι ο επίσκοπος Ευσέβιος της Καισάρειας. Αυτός έγινε δούλος του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Επειδή το κείμενο είναι μεγαλύτερο από αυτό που περίμενα, θα γράψω για τον προδότη επίσκοπο Ευσέβιο της Καισάρειας στην επόμενη δημοσίευση. 

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ Β' 

Ο ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

Ο Ιώσηπος στην βιογραφία του αναφέρει με υπερηφάνεια ότι η οικογένεια του κρατάει από τον Ιωνάθη, τον πρώτο Ασαμωναίο αρχιερέα, την κόρη του οποίου παντρεύτηκε ένας πρόγονος του, ο Σίμων ο Ψελλός. Ο Σίμων δε, εγέννησε τον Ματθία τον Κυρτό. Ο Ματθίας δε, εγέννησε το ένατο έτος της βασίλισσας Αλεξάνδρας (67 π.Χ.), τον Ιώσηπο. Ο Ιώσηπος δε, εγέννησε το δέκατο έτος της βασιλείας του Αρχελάου τον Ματθία, τον πατέρα του ιστορικού μας. Ο πατέρας του Φλάβιου Ιώσηπου γεννήθηκε το 6 μ.Χ., την χρονιά που, σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Λουκά, γεννήθηκε ο Σωτήρας Χριστός. Ο ίδιος ο Ιώσηπος γεννήθηκε το πρώτο έτος της βασιλείας του Καλιγούλα, γύρω στο 37 μ.Χ.

Ιουδαικού πολέμου Βιβλίο γ’ 402-403

Δεσμει δε με νυν ασφαλέστερον, και τήρει σε αυτώ, δεσπότης μεν γαρ ου μονον εμού συ Καίσαρ, αλλά και γης και θαλάττης και παντός ανθρώπων γένους, εγώ δε επί τιμωρίαν δέομαι φρουράς μείζονος, ει κατασχεδιάζω και θεού.

Το να με κρατήσεις δέσμιο τώρα, είναι ασφαλέστερο, και να με κρατήσεις για τον εαυτό σου, γιατί θα γίνεις αφεντικό όχι μονάχα δικό μου, αλλά και της γης και της θάλασσας κάθε ανθρώπινου γένους, και θα τιμωρηθώ από σένα αν εγώ απλά αυτοσχεδιάζω με τα λόγια του θεού. Αυτά είπε στον Βεσπασιανό ο Ιώσηπος όταν εκείνος ήθελε να τον στείλει στον Νέρωνα. 

ΙΩΣΗΠΟΣ

Ιστορία Ιουδαϊκού Πολέμου προς Ρωμαίους

Βιβλίο 2 - 627

Στα Ιεροσόλυμα ενέκρινα ψήφισμα με το οποίο τον καθαιρούσαν από την ηγεσία του στρατού. Μη θεωρώντας ωστόσο το ψήφισμα αυτό αρκετό, έστειλαν δύο χιλιάδες πεντακόσιους οπλίτες, μαζί με τέσσερις αξιόλογους άνδρες, με σκοπό να στρέψουν τον πληθυσμό εναντίον του Ιώσηπου.

Βιβλίο 3 - 340

 Εκείνη την ημέρα οι Ρωμαίοι σκότωσαν όλους όσους φανερώθηκαν. Τις επόμενες ημέρες έψαχναν τις κρυψώνες και ξέσπαγαν την εκδίκηση τους πάνω σε όσους είχαν καταφύγει σε σπηλιές και τους υπονόμους, χωρίς να δείξουν οίκτο για κανένα, εκτός από τα μωρά και τις γυναίκες.  (οι Ρωμαίοι είναι καλά παιδιά δεν σφάζουν γυναίκες και μωρά) Οι αιχμάλωτοι που συνελήφθησαν ανήλθαν στις δώδεκα χιλιάδες. Οι νεκροί, έφθασαν τις τέσσερις χιλιάδες. Ο Βεσπασιανός έδωσε διαταγή να καταστραφεί συθέμελη η πόλη και να βάλλουν φωτιά σε όλα τα οχυρά. Με τον τρόπο αυτό καταλήφθηκε η Ιωταπάτη το δέκατο τρίτο έτος της βασιλείας του Νέρωνα, την πρώτη του Πανέμου.

 Οι Ρωμαίοι άρχισαν τότε να αναζητούν τον Ιώσηπο, τόσο για να ικανοποιήσουν την οργή τους, όσο και τη μεγάλη επιθυμία του στρατηγού τους, ο οποίος θεωρούσε ότι η τύχη του πολέμου εξαρτιόταν κατά πολύ από την σύλληψη του. Ερευνούσαν για τον λόγο αυτό προσεκτικά τα πτώματα και όσους είχαν κρυφτεί. Ο Ιώσηπος όμως, όταν η πόλη πλέον έπεφτε, με τη βοήθεια της θείας πρόνοιας, κατάφερε να διαφύγει καταμεσής του εχθρού και να κρυφτεί σε ένα βαθιά λάκκο που έβγαζε από τη μια πλευρά σε μια μεγάλη σπηλιά, η οποία δεν φαινόταν σε αυτούς που ήταν από πάνω. Εκεί βρήκε κρυμμένος άλλους σαράντα εξέχοντες άνδρες, με εφόδια αρκετά για να περάσουν λίγες ημέρες. Κατά την διάρκεια της ημέρας παρέμεινε κρυμμένος, καθώς ο εχθρός βρισκόταν σε κάθε γωνιά της πόλης, τη νύχτα όμως βγήκε να αναζητήσει τρόπο να διαφύγει χωρίς να γίνει αντιληπτός από τους φρουρούς. Αλλά βλέποντας πως υπήρχαν παντού φρουροί που τον αναζητούσαν και ότι δεν μπορούσε να διαφύγει χωρίς να γίνει αντιληπτός, κατέβηκε πάλι στη σπηλιά. Κρυβόταν επί δύο ημέρες. Την Τρίτη ημέρα, μια γυναίκα που είχε συλληφθεί την πρόδωσε και ο Βεσπασιανός έστειλε αμέσως δύο χιλίαρχους τον Παυλίνο και τον Γαλλικανό, με διαταγές να μην πειράξουν τον Ιώσηπο και να του ζητήσουν να βγει έξω.

 Φθάνοντας εκεί που ήταν κρυμμένος τον παρακαλούσαν να βγει και του υπόσχονταν να μην τον πειράξουν, χωρίς όμως να καταφέρουν να τον πείσουν. Εκείνος ήταν καχύποπτος, όχι τόσο γιατί δεν εμπιστευόταν τον χαρακτήρα των ανδρών αλλά επειδή είχε την συναίσθηση των πράξεων του και πίστευε ότι θα τον τιμωρούσαν αναλόγως. Εξακολουθούσε να υποψιάζεται ότι του ζητούν να βγεί για να τον τιμωρήσουν, έως ότου ο Βεσπασιανός έστειλε έναν τρίτο αγγελιοφόρο, τον χιλίαρχο Νικάνορα, παλιό γνωστό και φίλο του Ιωσήπου. Φτάνοντας εκείνος άρχισε να του μιλάει για την γενναιοδωρία που έδειχναν οι Ρωμαίοι σε αυτούς που καταλάμβαναν, διαβεβαιώνοντας τον ότι η γενναιοψυχία του είχε προκαλέσει μάλλον τον θαυμασμό των αξιωματικών, παρά το μίσος τους και ότι ο στρατηγός ανυπομονούσε να τον βγάλει έξω όχι για να τον τιμωρήσει – κάτι που θα έκανε αν αρνιόταν να βγει – αλλά επειδή ήθελε να σώσει ένα γενναίο άνδρα.

 Έλεγε ακόμα ότι αν ο Βεσπασιανός ήθελε να τον παγιδεύσει, δεν θα έστελνε ποτέ αυτόν, ένα φίλο του, χρησιμοποιώντας μία από τις μεγαλύτερες αξίες την φιλία, ως πρόφαση για να διαπράξει το μεγαλύτερο από τα εγκλήματα την προδοσία. Αλλά ούτε ο ίδιος θα ερχόταν να εξαπατήσει ένα φίλο.

 Και ενώ ο Ιώσηπος αμφιταλαντευόταν ακόμη μετά από τις διαβεβαιώσεις του Νικάνορα, οι στρατιώτες εξοργισμένοι, προσπάθησαν να βάλουν φωτιά στη σπηλιά, αλλά τους σταμάτησε ο διοικητής τους που ήθελε να τον πιάσει ζωντανό. Καθώς λοιπόν ο Νικάνορας τον εκλιπαρούσε να υπακούσει και ο Ιώσηπος άκουγε τις απειλές του εχθρικού πλήθους, θυμήθηκε ξαφνικά εκείνα τα όνειρα που έβλεπε τις νύχτες, στα οποία ο Θεός είχε προβλέψει τις συμφορές που επρόκειτο να συμβούν στους Ιουδαίους και τα όσα θα συνέβαιναν στους Ρωμαίους βασιλείς. Ο ίδιος ήταν από αυτούς που ερμήνευαν τα όνειρα και είχε την ικανότητα να επεξηγεί τις διφορούμενες προφητείες του Θεού. Ιερέας ο ίδιος, που καταγόταν από ιερείς, γνώριζε καλά τις προφητείες στα ιερά βιβλία. Εκείνη την στιγμή κατάλαβε το νόημα τους και αναπολώντας τα φρικτά όνειρα που είχε πρόσφατα δει, προσευχήθηκε στο Θεό. «Αφού είναι θέλημα, έλεγε, εκείνου που δημιούργησε το Ιουδαϊκό έθνος να καταστρέψει τη φυλή, αφού όλη η τύχη πέρασε στους Ρωμαίους και αφού ήταν επιλογή του να διαλέξει το δικό μου πνεύμα για να ανακοινώσει τα όσα πρόκειται να συμβούν, θα παραδοθώ οικειοθελώς στους Ρωμαίους και θα συνεχίσω να ζω. Αλλά έχω μάρτυρα μου τον Θεό ότι δεν παραδίδομαι σαν προδότης αλλά ως κάποιος που είναι έτοιμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του.»

 Με τα λόγια αυτά ήταν έτοιμος να παραδοθεί στον Νικάνορα. Όταν όμως οι Ιουδαίοι που είχαν κρυφτεί μαζί του κατάλαβαν ότι ο Ιώσηπος ετοιμάζεται να παραδοθεί, μαζεύτηκαν γύρω του και άρχισαν να φωνάζουν: ¨Ω σίγουρα είναι οι νόμοι των προγόνων μας και ο Θεός ο Ίδιος που έστρεψε το βλέμμα του αλλού, ο Θεός που εμφύτευσε στους Ιουδαίους ψυχές που είναι άξιες θανάτου. Τόσο πολύ αγαπάς την ζωή Ιώσηπε, που πιστεύεις ότι θα βρεις τη σωτηρία στην σκλαβιά; Πόσο γρήγορα ξέχασες τον εαυτό σου και όλους εκείνους που έπεισες να πεθάνουν για την ελευθερία. Ήταν ψέματα λοιπόν τα όσα περί ανδρείας έλεγες, ψέματα όλη αυτή η φήμη που σε ακολουθούσε, ότι είσαι συνετός, αφού ελπίζεις ότι μπορείς να σωθείς από αυτούς που πολέμησες με τόση σκληρότητα και να καταδέχεσαι να αφιερώσεις την ζωή σου σε εκείνους.  Ακόμα κι αν η τύχη των Ρωμαίων σε έκανε να ξεχάσεις ποιος είσαι, εμείς πρέπει να προνοήσουμε να διασώσουμε την τιμή της πατρίδος. Θα σου απλώσουμε το δεξί χέρι και ένα ξίφος. Αν πεθάνεις με τη θέληση σου, θα έχεις πεθάνει ως στρατηγός των Ιουδαίων. Αν όχι, ως προδότης». Τελειώνοντας τα λόγια αυτά άπλωσαν τα ξίφη τους και απειλούσαν να τον σκοτώσουν αν παραδινόταν στους Ρωμαίους.

Ο Ιώσηπος φοβούμενος την έφοδο και πιστεύοντας ότι θα ήταν προδοσία προς τις εντολές του Θεού, αν πέθαινε πριν αναγγείλει το μήνυμα του, προχώρησε και παρ’ όλη την δύσκολη θέση που βρισκόταν προσπάθησε να τους λογικέψει. «Γιατί σύντροφοι, είπε, αυτή η δίψα για το δικό μας αίμα; Γιατί διαχωρίζουμε τα τόσο αγαπητά, το σώμα από την ψυχή; Κάποιος λέει ότι άλλαξα: Λοιπόν οι Ρωμαίοι γνωρίζουν την αλήθεια. Κάποιος άλλος υποστηρίζει, «είναι τιμή να πεθάνεις πολεμώντας», ναι, αλλά σύμφωνα με τους νόμους του πολέμου, δηλαδή από το χέρι του κατακτητή. Αν ήταν να σκοτωθώ από το ξίφος των Ρωμαίων, θα προτιμούσα σίγουρα να σκοτωθώ από το δικό μου ξίφος και από το δικό μου χέρι. Αλλά όταν αυτοί δείχνουν συμπόνια για κάποιον εχθρό, πόσο πιο δίκαιο είναι να λυπηθούμε τους εαυτούς μας;

 Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει πιο δειλός από τον κυβερνήτη, που επειδή φοβάται την καταιγίδα, βυθίζει με τη θέληση του το σκάφος, πριν η θύελλα ξεσπάσει. Όχι, η αυτοκτονία δεν αρμόζει στην κοινή φύση όλων των ζώων και αποτελεί ασέβεια προς τον Θεό. Ανάμεσα στα ζώα δεν υπάρχει ούτε ένα που να σκοτώνει τον εαυτό του. Τόσο δυνατός είναι ο νόμος της φύσης, η επιθυμία για ζωή. Και ο Θεός πιστεύετε ότι δεν αγανακτεί όταν ο άνθρωπος περιφρονεί το δώρο του; Γιατί σε Εκείνον οφείλουμε την ύπαρξη μας και Εκείνον πρέπει να αφήσουμε να αποφασίσει να την πάρει.

Είναι λοιπόν καλύτερα σύντροφοι να ακούσουμε την λογική και να μη προσθέσουμε στις ανθρώπινες συμφορές μας το έγκλημα της ασέβειας προς τον Θεό.

Με αυτά και παρόμοια επιχειρήματα, ο Ιώσηπος προσπάθησε να αποτρέψει τους συντρόφους του από την αυτοκτονία. Η απόγνωση  όμως τους είχε κλείσει τα αυτιά γιατί από καιρό είχαν αφιερωθεί στον θάνατο. Ήταν λοιπόν εξαγριωμένοι μαζί του και όρμησαν άλλος από εδώ και άλλος από εκεί, με το ξίφος στο χέρι, βρίζοντας τον ως δειλό, και ο καθένας ήταν έτοιμος να τον σκοτώσει αμέσως. Αλλά ο Ιώσηπος αποκαλώντας τον ένα με το όνομα του ή στρέφοντας το βλέμμα του με την αυστηρότητα του στρατηγού προς ένα άλλο και αρπάζοντας το χέρι ενός τρίτου, κάνοντας ένα τέταρτο να αισθανθεί ντροπή με τα παρακάλια του και χρησιμοποιώντας όλων των ειδών τα συναισθήματα εκείνη την κρίσιμη ώρα, κατάφερε να σταματήσει τα ξίφη ολωνών.

Ακόμη εκείνη την δύσκολη ώρα δεν τους έλειψαν οι επινοήσεις. Έχοντας εμπιστοσύνη στην προστασία του Θεού, έβαλε την ζωή του σε κίνδυνο και είπε: «Αφού πρόκειται να πεθάνουμε, ας αφήσουμε την τύχη να διαλέξει τη σειρά με την οποία θα σκοτώσει ο ένας τον άλλο. Ας αφήσουμε αυτόν που θα τραβήξει πρώτος τον κλήρο να πεθάνει από τα χέρια του επόμενου. Με αυτόν τον τρόπο η τύχη θα περάσει από όλους μας και δεν θα χρειαστεί, να σκοτωθούμε από το ίδιο μας το χέρι. Λέγοντας αυτά φάνηκε πιστευτός και αφού τους έπεισε, τράβηξαν κλήρο. Κάθε άνδρας που κληρωνόταν πρότεινε τον εαυτό του για σφαγή, με την πεποίθηση ότι ο στρατηγός θα μοιραζόταν την ίδια τύχη μ’ εκείνον. Γιατί τους ευχαριστούσε πιο πολύ και από την ζωή η σκέψη ότι θα πέθαιναν μαζί με τον Ιώσηπο. Ο Ιώσηπος – από τύχη, θα έλεγε κάποιος ή μήπως χάρη στην Πρόνεια του Θεού; - έμεινε μόνος με έναν άλλο. Προσπαθώντας, λοιπόν, ούτε να καταδικαστεί με τον κλήρο, ούτε να μείνει τελευταίος και να μολύνει το χέρι του με το αίμα ενός συμπατριώτη του, τον έπεισε, με υποσχέσεις, να παραμείνει ζωντανός.

 Εχοντας γλιτώσει τόσο από τον πόλεμο με τους Ρωμαίους όσο και από εκείνον με τους συντρόφους του, ο Ιώσηπος παρουσιάστηκε από τον Νικάνορα στον Βεσπασιανό. Όλοι οι Ρωμαίοι μαζεύτηκαν για να τον δούν…

Ο Ιώσηπος ζήτησε να έχει προσωπική συνάντηση με τον Βεσπασιανό. «Νομίζεις Βεσπασιανέ, ότι στο πρόσωπο του Ιώσηπου έχεις απλώς ένα αιχμάλωτο. Εγώ όμως παρουσιάζομαι ενώπιον σου ως αγγελιοφόρος μεγάλων γεγονότων. Αν δεν με είχε στείλει ο Θεός, γνώριζα πολύ καλά τους νόμους των Ιουδαίων και το πώς πρέπει να πεθαίνει ένας στρατηγός. Στον Νέρωνα με στέλνεις; Γιατί άραγε; Πιστεύεις ότι ο Νέρωνας και αυτοί που θα τον διαδεχτούν μέχρι την δική σου ανάδειξη θα παραμείνουν; Εσύ θα είσαι ο Καίσαρας, Βεσπασιανέ, εσύ θα είσαι ο αυτοκράτορας. Εσύ και ο γιός σου ο αυτός εδώ. Φυλάκισε με ακόμα πιο αυστηρά και κράτησε με για τον εαυτό σου. Γιατί εσύ Καίσαρ, δεν είσαι μονάχα δικός μου αφέντης αλλά και της στεριάς και της θάλασσας και ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Εγώ ο ίδιος επιζητώ την τιμωρία μου, να φυλακιστώ ακόμα πιο σκληρά, αν διανοήθηκα να παίξω με τα λόγια του Θεού.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΩΣΗΠΟΥ ΒΙΟΣ 

Μόλις έκλεισα τα είκοσι έξι, μου έτυχε να βρεθώ στη Ρώμη για την αιτία που θα πω. Την εποχή που ήταν επίτροπος της Ιουδαίας ο Φήλιξ, κάποιους ιερείς τους οποίους γνώριζα κι ήταν πολύ καλοί άνθρωποι, τους έστειλε δέσμιους στην Ρώμη για να δώσουν λογαριασμό στον Καίσαρα για κάποιο ασήμαντο. Εγώ ήθελα να βρω τρόπο να τους απελευθερώσω, έτσι έφτασα στην Ρώμη μετά από πολλούς κινδύνους στην θάλασσα, γιατί το πλοίο μας βυθίστηκε στη μέση της Αδριατικής και εξακόσιοι περίπου άνθρωποι αναγκαστήκαμε να κολυμπήσουμε όλη νύχτα. Με το φως της ημέρας και χάρη στην θεία πρόνεια εμφανίσθηκε ένα Κυρηναϊκό πλοίο, κι εγω μαζί με ογδώντα άλλους προφθάσαμε και ανεβήκαμε στο πλοίο. Φθανοντας σώος στην Δικαιάρχεια που οι Ιταλοί αποκαλούν Ποτιόλους, έγινα φίλος με τον Αλιτύρο, ένα ηθοποιό (μιμολόγο) Ιουδαϊκής καταγωγής και ιδιαίτερα αγαπητό στον Νέρωνα. Μέσω αυτού γνώρισα την Ποππαία, την γυναίκα του Καίσαρα, και φρόντισα με την πρώτη ευκαιρία να την παρακαλέσω να απελευθερώσει τους ιερείς.

132 Και καθως απλώθηκε η φήμη σε ολόκληρη τη Γαλιλαία ότι σκόπευα να προδώσω τη χώρα μου στους Ρωμαίους και εξαγριωμένοι όλοι ζητούσαν την τιμωρία μου, ακόμη και οι κάτοικοι της Ταριχέας πίστεψαν ως αληθινά όσα έλεγαν οι νεαροί και έπεισαν τους σωματοφύλακες και τους στρατιώτες μου να με εγκαταλείψουν, την ώρα που κοιμόμουν και να τρέξουν στον ιππόδρομο, για να πάρουν μέρος σε ανοικτή συζήτηση. 

Ο Σίμωνας που είχε επιφορτιστεί με την προσωπική μου ασφάλεια και ήταν ο μόνος που μου είχε απομείνει πιστός, βλέποντας την εναντίον μου επιδρομή των πολιτών, με ξύπνησε και μου ανακοίνωσε τον κίνδυνο που διέτρεχα, συνιστώντας μου να πεθάνω γενναία ως στρατηγός από τα χέρια του, πριν φθάσουν οι εχθροί και με εξαναγκάσουν ή με σκοτώσουν εκείνοι. 

(αυτό συνιστούσε ο Επαφρόδιτος στο Νέρωνα μερικά χρόνια μετά.)

Αφού άλλαξα τα ρούχα μου και φόρεσα μαύρα και κρέμασα το ξίφος μου από τον αυχένα, βγήκα από άλλο δρόμο, ελπίζοντας ότι δεν θα γίνω αντιληπτός από τους εχθρούς μου και κατευθύνθηκα προς τον ιππόδρομο, όπου, καθώς εμφανίσθηκα ξαφνικά, έπεσα μπρούμητα και βρέχοντας το χώμα με τα δάκρυα μου προκάλεσα τον οίκτο όλων. 

Βλέποντας την μεταβολή του πλήθους, επιχείρησα να προκαλέσω διάσταση απόψεων μεταξύ τους, πριν επιστρέψουν οι οπλίτες στο σπίτι μου.

(δείτε τι αχρείος είναι) 

Παραδέχτηκα πως σύμφωνα με τη γνώμη τους ήμουν ένοχος, αλλά παρακάλεσα να με αφήσουν πρώτα να τους πω για ποιο λόγο κράτησα τα χρήματα από τα κλοπιμαία και μετά, αν έτσι νομίζουν να με καταδικάσουν σε θάνατο.

Αλλά πάλι οι ληστές και οι υπαίτιοι της ανταρσίας, φοβούμενοι ότι θα τους τιμωρήσω για τις πράξεις τους, πήραν εξακόσιους οπλίτες και ήρθαν στο σπίτι που έμενα με σκοπό να βάλουν φωτιά. Μόλις πληροφορήθηκα την έφοδο τους και θεωρώντας ότι είναι δειλία να το σκάσω, αποφάσισα να διακινδυνεύσω κάτι παράτολμο. Αφού έδωσα διαταγή να κλείσουν οι πόρτες του σπιτιού, ανέβηκα στο υπερώο και τους παρακαλούσα να στείλουν κάποιον να πάρουν τα χρήματα τους. Εστειλαν τότε τον πιο θρασύ από όλους, τον οποίο αφού και μαστίγωσα σκληρά, διέταξα να κοπεί το ένα του χέρι και να του το κρεμάσουν στο λαιμό, και σε αυτή την κατάσταση τον έστειλα στους δικούς του. 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΙΩΣΗΠΟΥ

Ο ίδιος γράφει, ότι δεν γνώριζε καλά τα ελληνικά και γι΄ αυτό έβαλε Έλληνες να του διορθώσουν τα γραπτά του. “Καθώς ο λαός μου δεν ευνοεί τα άτομα που χρησιμοποιούν την γλώσσα πολλών εθνών, επειδή θεωρούν ότι αυτό συνηθίζεται όχι μόνο στους ελεύθερους ανθρώπους αλλά ακόμα και δούλοι που επιθυμούν μπορούν να το κάνουν. Ενώ δίνει αξία μόνο σε όσους έχουν ακριβή γνώση του νόμου και είναι ικανοί να ερμηνεύουν το νόημα των ιερών βιβλίων”. Αυτά γράφει ο Φαρισαίος Ιώσηπος στην τελευταία σελίδα της Ιουδαϊκής Αρχαιολογίας μόνο όμως για να δηλώσει την αντιπάθεια του σε μια ξένη γλώσσα την οποία γνωρίζει πολύ καλά, αφού διαβάζει, γράφει και προφανώς μιλάει ελληνικά. Η μητρική γλώσσα του Ιωσήπου μπορεί να είναι η αραμαϊκή αλλά η παράδοση με την οποία ανατράφηκε ήταν ένα μίγμα της αραμαϊκής και της ελληνικής παραδόσεως. 

Άλλωστε η “Ιουδαϊκή Αρχαιολογία”, συμφωνεί με όσα γράφονται στην αρχαία ελληνική μετάφραση της παλαιάς διαθήκης και όχι με το θεωρούμενο εβραϊκό κείμενο. Αυτό φανερώνει ότι το ελληνικό κείμενο γνώριζε και πίστευε ο Ιώσηπος. Το βιβλίο αυτό ανήκει στην ελληνική παράδοση των Ιουδαίων, μια παράδοση μέσα στην οποία ανατράφηκε ο Ιώσηπος και οι άλλοι Ιουδαίοι του καιρού του. Οι Ασαμωναίοι βασιλιάδες προώθησαν την ελληνική παιδεία στην Ιουδαία, αφού και οι ίδιοι είχαν ελληνική παιδεία και τα νομίσματα τους είχαν ελληνικά σύμβολα και ελληνικά γράμματα. Η άποψη ότι οι Ιουδαίοι δεν συμπαθούν ξένες γλώσσες δεν είναι Ιουδαϊκή αλλά εκφράζεται κυρίως από τους Φαρισαίους, οι οποίοι αντιστάθηκαν από την αρχή στην βασιλεία των Ασαμωναίων. 

Οι Ιουδαίοι την εποχή του Χριστού, δεν μιλούν την εβραϊκή γλώσσα. Την αρχαία εβραϊκή γλώσσα προώθησαν οι Ασαμωναίοι βασιλιάδες, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν το ελληνικό και το αρχαίο εβραϊκό κείμενο, περιφρονώντας τα αραμαϊκά βιβλία των Φαρισαίων. Η διδασκαλία της αρχαίας εβραϊκής γλώσσας γνώρισε άνθηση μόνο τον καιρό των Ασαμωναίων. Τα εβραϊκά δεν έγιναν βέβαια γλώσσα του λαού, αλλά γλώσσα του θεϊκού νόμου ή της εκκλησίας όπως θα λέγαμε σήμερα. Στα νομίσματα των Ασαμωναίων βασιλιάδων χαράζονται από την μία πλευρά εβραϊκά και από την άλλη ελληνικά γράμματα. Τα αραμαϊκά των Περσών απουσιάζουν από τον πολιτισμό των ελληνιστών βασιλιάδων. 

Οι αστοί της Παλαιστίνης μιλούν την ελληνική γλώσσα, ανεξαρτήτως εθνότητας. Στην επαρχία όμως μιλούσαν αραμαϊκά, την σημιτική γλώσσα της Περσικής αυτοκρατορίας. Πως λοιπόν ισχυρίζεται ο Ιώσηπος ότι ο λαός του δεν μαθαίνει ξένες γλώσσες; Ο λαός του Ιώσηπου δεν μιλάει καθόλου την δική του γλώσσα αλλά την γλώσσα των Περσών. Οι ελληνιστές βασιλιάδες ήταν εκείνοι που δίδαξαν την αρχαία εβραϊκή φιλολογία και ξαναζωντάνεψαν το αρχαίο εβραϊκό αλφάβητο, που ως εκ θαύματος έμοιαζε με το ελληνικό. Σήμερα οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν, χωρίς να μπορούν να αποδείξουν κάτι τέτοιο, ότι και τα δύο αρχαία αλφάβητα προέρχονται από το Φοινικικό αλφάβητο. 

Παράδειγμα όταν πλησιάζει η ώρα του θανάτου πάνω στον σταυρό ο Ιησούς ψάλει τους πρώτους στίχους από ένα ψαλμό του Δαβίδ: “Ελωί Ελωί, λαμά σαβαχθανί”, το οποίο σημαίνει στα αρχαία εβραϊκά, Θεέ μου Θεέ μου, μη με εγκαταλείπεις. Οι παρευρισκόμενοι που δεν μιλούσαν τα εβραϊκά νόμισαν ότι ο Ιησούς φώναζε τον προφήτη Ηλία. Αν ο στίχος προφερόταν στα αραμαϊκά ή στα ελληνικά οι παρευρισκόμενοι θα καταλάβαιναν. Ο Ιησούς όμως είναι αρκετά μορφωμένος ώστε να απαγγέλλει τον ψαλμό του Δαυίδ στα αρχαία εβραϊκά, όπως σήμερα κάποιος μορφωμένος γνωρίζει τα αρχαία ελληνικά του Ομήρου. 

Ο Αγρίππας του Αριστόβουλου, ανιψιός του Αλεξάνδρου της Μαρίας, όταν βρισκόταν στην Ρώμη και ήθελε να μιλήσει χωρίς να τον καταλάβουν με τους Ιουδαίους φίλους του, μιλούσε στα εβραϊκά, μια γλώσσα που την διδασκόταν μόνο οι αριστοκράτες και όσοι μπορούσαν να πληρώσουν ένα δάσκαλο εβραϊκής φιλολογίας. Ανάλογα με την μόρφωση του κάθε Ιουδαίος γνώριζε πολλές ή λίγες φράσεις της αρχαίας Ιουδαϊκής γλώσσας, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. 

Ο Μητροπολίτης Πισιδίας κ. Μεθόδιος Φούγιας στο βιβλίο του για την Ελληνιστική Ιουδαϊκή παράδοση αναφέρει πως στην σχολή του Γαμαλιήλ, στην οποία σπούδασε ο απόστολος Παύλος, πεντακόσιοι σπουδαστές ακολουθούσαν την εβραϊκή φιλολογία και οι άλλοι πεντακόσιοι την ελληνική.

Ο Ερνέστος Ρενάν στον “Βίο του Ιησού”, αναφέρεται όμως εκτενώς στην αντιπάθεια των Εβραίων προς την ελληνική παιδεία. “Είναι βέβαιο πως στην Ιερουσαλήμ μελετούσαν τα ελληνικά πολύ λίγο και θεωρούσαν επικίνδυνες και μάλιστα δουλοπρεπείς τις ελληνικές μελέτες και δήλωναν πως αξίζουν μόνο για γυναίκες ως πρόσθετο στολίδι. Μόνο την μελέτη του νόμου θεωρούσαν σαν φιλελεύθερη και άξια για ένα σοβαρό άνθρωπο. Όταν ρώτησαν κάποτε ένα σοφό ραββίνο, ποια θα ήταν η κατάλληλη στιγμή που θα έπρεπε να διδάξουν στα παιδιά την ελληνική σοφία, εκείνος απάντησε: Όταν δεν θα είναι ούτε μέρα ούτε νύχτα, γιατί είναι γραμμένο μέσα στον νόμο, θα τον μελετάς μέρα και νύχτα”. Αυτά αναφέρει ο Ρενάν.

Ο Ιώσηπος όμως, όπως και ο Ρενάν αναφέρεται μοναχά στην αντίδραση μερικών Ιουδαίων στην ελληνική παιδεία και δεν μας λένε καμία αλήθεια για την πλειοψηφία των Ιουδαίων. Οι Ιουδαίοι μεγαλούργησαν στα ελληνικά γράμματα και δημιούργησαν μια τεράστια ελληνική παράδοση, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα ζωντανή και ακμάζουσα, μέσα στην Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία. Κάθε Έλληνας που έχει μελετήσει αυτόν τον Ιουδαϊκό θησαυρό της ελληνικής γραμματολογίας κατανοεί εύκολα το ύψος του φιλοσοφικού στοχασμού στο οποίο έφθασαν οι ελληνιστές Ιουδαίοι. 

Στο βιβλίο του εναντίον του Απίωνα, ο Ιουδαίος Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρεται στους ιστορικούς Δημήτριο Φαληρέα, Φίλων τον πρεσβύτερο και Ευπόλεμο, θεωρώντας τους Έλληνες, επειδή έγραψαν στην ελληνική γλώσσα. Ετούτοι όμως αναφέρονται και από τον Πολυίστωρ και άλλους Έλληνες ως Ιουδαίοι συγγραφείς. Ο Φλάβιος Ιώσηπος τους ελληνιστές Ιουδαίους τους θεωρεί Αιγυπτίους ή Έλληνες αλλά ποτέ Ιουδαίους. Δεν θέλει με τίποτα να παραδεχθεί τους αντιπάλους του, τους εξελληνισμένους Ιουδαίους.

Την παράδοση των ελληνιστών Ιουδαίων αντιπαθεί ο Φαρισαίος Ιώσηπος και όχι τους Έλληνες. Διότι οι Έλληνες όπως γράφει στο “Κατ΄ Απίωνος”, θυσιάζουν εκατόμβες, ενώ οι ελληνιστές Ιουδαίοι δεν θυσιάζουν αίμα, όπως απαιτεί η νέα φιλοσοφική λατρεία, την οποία διδάσκει ο Απολλώνιος ο Αντέρως και ο Απίωνας ο Μόχθος.

Ο Φλάβιος Ιώσηπος παραπονείται γιατί ο Απίωνας κατηγορεί τους Ιουδαίους ότι “ζώα θύομεν και χοίρον ουκ εσθίομεν”. “Ο Απίων τοις θύουσιν εγκαλών όντας το γένος Αιγυπτίων”, γράφει ο Ιώσηπος, υποστηρίζοντας πως οι οπαδοί του Απίωνα δεν είναι Έλληνες αλλά Αιγύπτιοι και γι΄ αυτό δεν θυσιάζουν. Όμως οι Αιγύπτιοι έκαναν περιτομή ενώ ο Απίωνας “και την των αιδίων χλευάζει περιτομή”, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Ιώσηπος.

“Ο Απίωνος ο Πλειστονίκου, ο επικλειθείς μόχθος, Αιγύπτιος, κατά δε Ελικώνιον Κρης, γραμματικός, μαθητής Απολλωνίου του Αρχιβίου, ηκηκόει δε και Ευφράνορος γηραιού και υπέρ εκατόν έτη γεγονότος, Διδύμου του μεγάλου θρεπτός, επαίδευσε επί Τιβερίου Καίσαρος και Κλαυδίου εν Ρώμη, ην δε διάδοχος Θέωνος του γραμματικού και σύγχρονος του Διονυσίου του Αλικαρνασσέως, έγραψεν ιστορίαν κατ΄ έθνος και άλλα τινά”. Αυτά μας μεταφέρει το λεξικό της Σούδας για τον Απίωνα, ο οποίος ονομάστηκε μόχθος επειδή έγραψε πολλά έργα. Τα έργα του Απίωνα όμως κάηκαν στην πυρά.

ΙΩΣΗΠΟΣ ΚΑΙ ΑΣΑΜΩΝΑΙΟΙ

Ο Φλάβιος Ιώσηπος γράφει την ιστορία του ακολουθώντας την ελληνική μετάφραση της παλαιάς διαθήκης. Η βίβλος των εβδομήκοντα που χρησιμοποιούν οι ελληνιστές Ιουδαίοι και η Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία καταγράφει τα γεγονότα των βασιλιάδων της Ιερουσαλήμ, Δαυίδ, Σολομώντα και τους υπόλοιπους μέχρι την εξορία της Βαβυλώνας, όταν και για πρώτη φορά καταστράφηκε ο ναός από τον Ναβουγοδονόσορα. Έπειτα ιστορεί το χτίσιμο του ναού από τους Πέρσες βασιλιάδες Κύρο και Δαρείο, και συνεχίζει με την κατάλυση της βασιλείας των Περσών από τον Αλέξανδρο. 

Τα τελευταία βιβλία της ελληνικής βίβλου, καταγράφουν τα γεγονότα της επανάστασης των Μακκαβαίων και την τελική ελευθέρωση της Ιουδαίας από τους Μακεδόνες βασιλιάδες. Σύμφωνα με τον Ιώσηπο και όλους τους ιστορικούς, οι οποίοι ερεύνησαν την ζωή του Χριστού, οι Μακκαβαίοι και οι Ασαμωναίοι έχουν κοινή καταγωγή, εφόσον ο πρώτος Ασαμωναίος αρχιερέας Ιωνάθης ήταν αδερφός του Ιούδα του Μακκαβαίου. Έτσι λοιπόν η Παλαιά Διαθήκη της Ελληνικής Ορθοδόξου εκκλησίας αναφέρεται στους προγόνους των Ασαμωναίων, τους προγόνους δηλαδή του Αλεξάνδρου της Μαρίας αλλά και του ιστορικού μας, του Φλάβιου Ιώσηπου. 

Μετά από την επανάσταση των Μακκαβαίων και την δημιουργία του νέου αυτόνομου Ιουδαϊκού βασιλείου, κυβέρνησαν οι ελληνιστές Ασαμωναίοι, για τους οποίους η βίβλος δεν κάνει ούτε μία αναφορά. Ο Ιώσηπος όμως που γράφει Ιουδαϊκή αρχαιολογία θεωρεί ότι το θέμα του είναι ακριβώς η βασιλική οικογένεια των Ασαμωναίων. Συνεχίζει λοιπόν την ιστορία του, διηγούμενος πως οι Μακκαβαίοι επαναστάτες εξελίχτηκαν σε βασιλιάδες και κυβέρνησαν πάνω από εκατό χρόνια το Ιουδαϊκό βασίλειο.

Τα γεγονότα που η βίβλος αγνοεί, αλλά μας τα παραδίδει ο Ιώσηπος, καλύπτουν το χρονικό διάστημα από την άνοδο του Ασαμωναίου βασιλέα, του Ιούδα Αριστοβούλου (103 π.Χ.), μέχρι και τον Ιδουμαίο Ηρώδη, ο οποίος έκλεψε τον θρόνο των προγόνων του Αλεξάνδρου της Μαρίας, με την βοήθεια των Ρωμαίων, το 36 π.Χ.. Τελευταίος νόμιμος άρχοντας της Ιερουσαλήμ, θεωρείτε από τον Φλάβιο Ιώσηπο και τον Ευσέβιο της Καισάρειας ο Ιωάννης Υρκανός, ο παππούς της βασίλισσας Μαρίας, όπως και στα ευαγγέλια θεωρείται τελευταίος προφήτης, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. 

Από την βασιλεία του Ηρώδη όμως ξεκινάει η Νέα Διαθήκη, περιγράφοντας την γέννηση και την καταδίωξη του βασιλιά της Ιουδαίας, του Σωτήρος Χριστού. Οι Πράξεις των αποστόλων περιγράφουν ακόμη τα γεγονότα όταν ήταν βασιλιάς ο Αγρίππας Α΄, ο εγγονός της βασίλισσας Μαρίας και ο Αγρίππας Β΄, ο δισέγγονος της βασίλισσας Μαρίας.

Η Καινή διαθήκη όμως δεν αναφέρει καμία βασίλισσα Μαρία και κανένα νόμιμο βασιλιά Ασαμωναίο, αν και αναφέρεται στον Ηρώδη και τους Ηρωδιανούς. Οι Χριστιανοί ιστορικοί και θεολόγοι παραβλέπουν την αληθινή ιστορία της Ιουδαίας αναγνωρίζοντας ως Ιουδαίους βασιλιάδες μόνο τον Δαυίδ και τον Σολομώντα, αγνοώντας τους Ασαμωναίους βασιλιάδες και το γένος του Αλεξάνδρου της Μαρίας.

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

Και που είστε, παρτε κανένα βιβλίο από τον κύριο υπουργό. 

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας. Δείτε πως αντιμετωπίζει την προδοσία του Ιώσηπου

Όταν ο Ιώσηπος παραδόθηκε, με διορατικότητα πρόβλεψε ότι ο Βεσπασιανός σύντομα θα γινόταν αυτοκράτορας. Φυλακίστηκε αλλά γλίτωσε την τιμωρία λόγω της πρόβλεψης του, και αφέθηκε ελεύθερος όταν αυτή επαληθεύτηκε. Αυτό αποτέλεσεε σημείο στροφής στη ζωή του. Για το υπόλοιπo του πολέμου, υπηρέτησε τους Ρωμαίους ως διερμηνέας και μεσολαβητής. Σε ένδειξη της προ­στασίας που του παρείχαν ο Βεσπασιανός και οι γιοι του, Τίτος και Δομιτιανός, ο Ιώσηπος πρό­σθεσε το οικογενειακό όνομα Φλάβιος στο δικό του.

Μετά τον πόλεμο, ο Ιώσηπος πήγε στη Ρώμη. Απολαμβάνοντας την εύνοια των Φλαβίων, έζησε ως Ρωμαίος πολίτης στο πρώην αρχοντικό του Βεσπασιανού και έλαβε μια αυτοκρατορική σύνταξη μαζί με δώρα από τον Τίτο. Ο Ιώσηπος στη συνέχεια ακολούθησε συγγραφική σταδιοδρομία.