Στο ναρκοπέδιο του ονόματος ”Μακεδονία”: Γεωγραφία και γεωπολιτική εναντίον ιστορίας

• e

Γράφει ο Κλεάνθης Γρίβας

Ανεξάρτητα από τις όποιες -δικαιολογημένες ή όχι- συναισθηματικές αντιδράσεις, η επίλυση της διαφοράς με τη γειτονική χώρα με την απο-δοχή από την πλευρά της Ελλάδας μιας σύνθετης ονομασίας της που θα περιέχει το όνομα «Μακεδονία», εναρμονίζεται (για λόγους που αναλύονται παρακάτω) με τα -διαφορετικά- γεωπολιτικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της πΓΔΜ αλλά και της Ελλάδας, για την οποία είναι, προτιμότερο να υπάρχει στα βόρεια σύνορά της ένα μικρό αλλά σταθερό κράτος (η οικονομία του οποίου εξαρτάται εν πολλοίς από την Ελλάδα) θωρακισμένο κάπως από την συμμετοχή του στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΝΑΤΟ, παρά ένα ασταθές και σαθρό «κράτος» που θα είναι έρμαιο ενός επιθετικού αλβανικού εθνικισμού, ο οποίος αποσκοπεί στη δημιουργία μιας «μεγάλης Αλβανίας» με την πιθανή ενσωμάτωση του Κόσσοβου και της πΓΔΜ ως πρώτα θύματα και την Ελλάδα ως επόμενο στόχο, μιας «μεγάλης Αλβανίας» η οποία μαζί με την Τουρκία θα πιέζουν ασφυκτικά την Ελλάδα από τα βόρεια και από τα ανατολικά. 

Η αρχιτεκτονική δομή της ισχύρος

Στη διεθνή αρχιτεκτονική δομή της ισχύος που έχει πυραμιδικό σχήμα, όλες οι χώρες τοποθετούνται σε ένα ορισμένο επίπεδο με βάση τον πλούτο, τον πληθυσμό και τη γεωγραφική τους θέση

Η Ευρώπη, ως σύνολο, βρισκόταν στην κορυφή αυτής της πυραμίδας επί 4 αιώνες (1492-1914), έχοντας κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Και, μέσα στα 31 χρόνια ενός ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου (1914-1945), μεταβλήθηκε σε μια κατακερματισμένη, κατεστραμμένη και κατεχόμενη ήπειρο. 

• ΑΠΟ ΤΟ 1792 ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ, μεγάλες δυνάμεις στην Ευρώπη ήταν:

Η Γαλλία: από το 1792 μέχρι το 1940 (που καταλήφθηκε από τη ναζιστική Γερμανία).

Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία (Πρωσία πριν το 1870): από το 1792 μέχρι το 1945.

Η Ρωσία (τσαρική μέχρι το 1917 και σοβιετική από το 1917 μέχρι το 1991): το μοναδικό κράτος που ήταν μεγάλη δύναμη σε όλη την περίο-δο από το 1792 μέχρι το 1990.

Η Αυστροουγγαρία (Αυστρία πριν το 1867): από το 1792 μέχρι τη διά-λυση της το 1918.

Η Ιταλία: θεωρούνταν μεγάλη δύναμη από το 1861 μέχρι το 1943 (οπότε και κατέρρευσε).

Οι Ηνωμένες Πολιτείες: από το 1898 που βγήκαν στη διεθνή σκηνή μέχρι το 2017. 

• ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΨΥΧΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (1945-1990), μεγάλες δυνάμεις ήταν οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ρωσία.

Στην Ευρώπη, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία ήταν μεσαίες δυνάμεις, και στην Β.Α. Ασία, η Κίνα και η Ιαπωνία, δεδομένου ότι δεν διέθεταν τη στρατιωτική ισχύ που θα τους επέτρεπε να χαρακτηριστούν ως μεγάλες δυνάμεις. 

• ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ (από το 1991 μέχρι το 2017), μεγάλες δυνάμεις στη διεθνή σκηνή είναι οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα.

Μετά τη λήξη της δεύτερης φάσης του ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου (1945), η Ευρώπη έμοιαζε με ένα απέραντο νεκροταφείο με πάνω από εκατό εκατομμύρια νεκρούς, ερειπωμένες πόλεις, εκατοντάδες εκα-τομμύρια αμετάκλητα κατεστραμμένες ζωές, κατεχόμενη από δύο με-γάλες δυνάμεις (τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ρωσία) και έχοντας απωλέσει οριστικά τη δυνατότητα να ορίζει τη μοίρα της. Οι αποφάσεις για πόλεμο και ειρήνη ή για ζωή και θάνατο δεν παίρνονταν πια στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά στην Ουάσινγκτον και τη Μόσχα.

Σ’ αυτές τις συνθήκες, εντελώς ιδιαίτερος είναι ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών οι οποίες, μετά την ολοκλήρωση της εσωτερικής τους επέκτασης και αφού επιβλήθηκαν ως αδιαμφισβήτητος ηπειρωτικός ηγεμόνας στο δυτικό ημισφαίριο, εξήλθαν στη διεθνή σκηνή κατά τον σύντομο αμερικανο-ισπανικό πόλεμο (1898).

Έκτοτε, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται, εξ’ αντικειμένου, στην κορυφή της πυραμίδας της ισχύος διεθνώς,εξαιτίας του ότι είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που πέτυχε να αναχθεί σε «ηπειρωτικό ηγεμόνα» (ένας όρος που υποδηλώνει την υπεροχή μιας χώρας στην ήπειρό της, απέναντι στην οποία δεν μπορούν να αντιταχθούν οικονομικά και στρατιωτικά οι άλλες χώρες της ηπείρου, είτε όλες μαζί είτε μεμονωμένα)1.

Αυτό δίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες το μέγιστο προνόμιο να μπορούν να λειτουργούν ως «παγκόσμιος ισορροπιστής» στο υφιστάμενο σύστημα της ισχύος και, συνεπώς, ο πάγιος στόχος και η βασική επιδίωξη της εξωτερικής πολιτικής τους είναι η αποτροπή κάθε προσπάθειας οποιασδήποτε χώρας, σε οποιαδήποτε ήπειρο και σε οποιεσδήποτε συνθήκες, να αναχθεί σε ηγεμόνα στην ήπειρό της, γιατί αυτό θα τις εξανάγκαζε να μοιραστούν μαζί της το μέγιστο προνόμιο του «παγκόσμιου ισορροπιστή», πράγμα που θα σήμανε το οριστικό τέλος του Αμερικανικού αιώνα. 

Με εξαίρεση το δυτικό ημισφαίριο (στο οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αδιαμφισβήτητος ηπειρωτικός ηγεμόνας), σε όλες τις άλλες ηπείρους, η ισορροπία της ισχύος διαμορφώνεται ως ισορροπία μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων που υπάρχουν σε κάθε ήπειρο, υπό την άγρυπνη εποπτεία των Ηνωμένων Πολιτειών που φροντίζουν ώστε καμιά από αυτές να μην αναδειχθεί σε ηπειρωτικό ηγεμόνα.

• Στην Ευρώπη, από το 1945 και μετά, το σύστημα ισχύος ήταν και παραμένει διπολικό. Διαμορφώνεται πρωτίστως από δύο δυνάμεις (ΗΠΑ και Ρωσία), οι οποίες επικαθορίζουν τις σχέσεις του βασικού τριγώνου των μεσαίων δυνάμεων μεταξύ τους (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία), ενώ οι μικρότερες χώρες (Ιταλία, Κάτω Χώρες, Σκανδιναβικές χώρες, χώρες της Κεντρική και Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων) προσπαθούν να επιβιώνουν αναπτύσσοντας ποικίλες σχέσεις (α) με τις δύο μεγάλες δυνάμεις, ΗΠΑ και Ρωσία, (β) με τις τρεις μεσαίες δυνάμεις, Γερμανία, Γαλλία και Βρετανία, και (γ) μεταξύ τους.

Σ’ αυτό το πλέγμα, ο ρόλος της Ρωσίας στο ευρωπαϊκό σύστημα ισχύος είναι αποφασιστικός αλλά και περιορισμένος από το γεγονός ότι η Ρω-σία αποτελεί περιφερειακή δύναμη ευρωπαϊκή και ασιατική συγχρό-νως, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να προβληθεί ως δυνητικός ηγεμόνας ούτε στο ευρωπαϊκό ούτε στο ασιατικό υποσύστημα ισχύος.

• Στη Β.Α. Ασία, το σύστημα ισχύος είναι πολυπολικό, και διαμορφώνεται πρωτίστως από το βασικό τρίγωνο Κίνας, Ιαπωνίας και Ινδίας και δευτερευόντως από τη Νότια και Βόρεια Κορέα, τη Σιγκαπούρη, την Ινδονησία, το Βιετνάμ, κ.α., οι οποίες προσπαθούν να ισορροπούν αναπτύσσοντας ποικίλες σχέσεις (α) με τις Ηνωμένες Πολιτείες, (β) με τα με τα μέλη του βασικού τριγώνου, και (γ) μεταξύ τους, υπό την άγρυπνη εποπτεία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δεδομένου ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να επιτύχει παγκόσμια ηγεμονία, και δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κάνουν καθετί προκειμένου να αποτραπεί η ανάδειξη οποιασδήποτε χώρας σε «ηγε-μόνα» στην ήπειρό της (γιατί τότε θα ήταν υποχρεωμένες να μοιρασ-τούν μαζί της το μοναδικό προνόμιο τους, του «παγκόσμιου ισορροπιστή»), ο κόσμος είναι καταδικασμένος να βιώνει ένα διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων σε περιφερειακό-ηπειρωτικό επίπεδο, κυρίως.

Από την άποψη αυτή είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, τόσο στον Πρώτο όσο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν αναμείχθηκαν στη σύγκρουση των ευρωπαϊκών δυνάμεων παρά μόνο όταν κατέστη προφανές ότι δυτικές δυνάμεις (Γαλλία και Βρετα-νία) δεν ήταν ικανές να αποκρούσουν τη γερμανική προέλαση προς την ηπειρωτική ηγεμονία, οπότε μπήκαν οι ίδιες στον πόλεμο ρίχνον-τας αποφασιστικά τα βάρος τους στη μεριά των δυτικο-ευρωπαϊκών χωρών.

• Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), οι Ηνωμένες Πολιτείες κήρυξαν τον πόλεμο στις Κεντρικές Δυνάμεις το 1917, έστειλαν τα πρώτα στρατιωτικά αγήματά τους στην Ευρώπη την Άνοιξη του 1918 και τον Νοέμβριο 1918, ο πόλεμος έληξε με ήττα της Γερμανίας.

• Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1939-1945) συνέβη το ίδιο: Ο Χίτλερ κήρυξε τον πόλεμο στις ΗΠΑ το Δεκέμβριο 1941 (μετά το Περλ Χάρμπορ), οι Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν τα πρώτα στρατιωτικά αγήματά τους στην Ευρώπη το 1943 (με την απόβαση στη Σικελία), τον κύριο όγκο των δυνάμεών τους τον Ιούνιο του 1944 (με την απόβαση στη Νορμανδία) και τον Μάιο του 1945 ο πόλεμος έληξε με συντριβή της Γερμανίας.

Το λογικό συμπέρασμα από τη μέχρι σήμερα ασκούμενη εξωτερική πολιτική της μοναδικής δύναμης που είναι «ηπειρωτικός ηγεμόνας» και, ως εκ τούτου, «παγκόσμιος ισορροπιστής», είναι 

(α) ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα συρθούν σε πόλεμο μόνο εάν τεθεί υπό δραστική αμφισβήτηση η θέση τους ως «παγκόσμιου ισορροπιστή» με την εμφάνιση ενός δυνητικού «ηπειρωτικού ηγεμόνα» σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, και 

(β) ότι σε κάθε άλλη περίπτωση, θα επιδιώκουν ισορροπιών μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του κάθε ηπειρωτικού υποσυστήματος.

Αυτό ερμηνεύει τη συμπεριφορά των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι σ’ εκείνες τις χώρες της Ευρώπης και της Βορειο-ανατολικής Ασίας που θα μπορούσαν κάποια στιγμή να προβληθούν ως δυνητικοί ηπειρωτικοί ηγεμόνες στην περιφέρειά τους.

Ειδικό πλαίσιο: Ευρώπη

Στην Ευρώπη, η Γερμανία προσπάθησε ανεπιτυχώς δύο φορές στο παρελθόν να επιβληθεί ως ηπειρωτικός ηγεμόνας με τα όπλα: 1914-1918 και 1939-1945.

Για να προβάλλει μία χώρα αξιώσεις δυνητικού ηπειρωτικού ηγεμόνα πρέπει να εξασφαλίζει δύο προϋποθέσεις: οικονομική ισχύ και πληθυσμό.

Η Γερμανία κατέκτησε την πρώτη προϋπόθεση (οικονομική ισχύς) κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου (1945-1990), όντας διασπασμένη και κατεχόμενη, και τη δεύτερη προϋπόθεση (πληθυσμός) με την επανένωσή της (3 Οκτωβρίου 1990). Πράγμα, που σε συνδυασμό με την κατάρρευση της σοβιετικής Ρωσίας, είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει ξαφνικά ο χάρτης της Ευρώπης μετά το 1991, αρχίζει να μοιάζει εντυπωσιακά (και απειλητικά) με τον χάρτη της Ευρώπης του Μεσοπολέμου (1919-1939), που είναι γνωστό πού οδήγησε.1 

Μετά το 1990, η Γερμανία ήταν σε θέση να λειτουργήσει ως υποψήφιος ηπειρωτικός δυνητικός ηγεμόνας, μέσω της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» υπό γερμανικό σχεδιασμό και έλεγχο, δηλαδή, επιδιώκοντας να αναχθεί σε ηπειρωτικό ηγεμόνα, για τρίτη φορά, όχι πια με τα όπλα, αλλά με οικονομικά μέσα.

Κι αυτό, αφενός βρίσκεται σε αντίθεση με τις βασικές επιδιώξεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και αφετέρου ερμηνεύει τον εξελισσόμενο οικονομικό πόλεμο μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Γερμανίας.

Στην Ευρώπη, η κατάσταση εμφανίζεται ιδιαίτερα περιπεπλεγμένη από το γεγονός ότι η Γερμανία, κατέχει το κέντρο της ηπειρωτικής Ευρώπης και, συνεπώς, η επέκτασή της προς βορρά περιορίζεται από ένα θαλάσσιο τείχος (τη Βαλτική θάλασσα και τη Βόρεια θάλασσα), ενώ η επέκτασή της προς νότο από ένα ορεινό τείχος (την οροσειρά των Άλπεων), με αποτέλεσμα η όποια επέκτασή της να είναι δυνατή είτε προς δυσμάς (Γαλλία) είτε προς ανατολάς (Ρωσία).

Και ακριβώς για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο της επέκτασής της Γερμανίας προς Ανατολάς (πράγμα που έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν), οι Ηνωμένες Πολιτείες οργανώνουν μια «ζώνη ασφαλείας» ανάμεσα στη Γερμανία και τη Ρωσία, υπό τον έλεγχό τους, ενσωματώνοντας στο ΝΑΤΟ τις χώρες της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. 

Με βάση αυτό τον προβληματισμό, κατά τη γνώμη μου, η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη αποσκοπεί πρωτίστως στην αποτροπή του ενδεχόμενου μιας στροφής της Γερμανίας προς ανατολάς (πράγμα που θα ανέτρεπε εκ βάθρων την υφιστάμενη ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη) και δευτερευόντως στην «περι-κύκλωση» της Ρωσίας (που είναι αδύνατο να «περικυκλωθεί», δεδομένου ότι εκτείνεται σε δύο ηπείρους).

Στην ευρωπαϊκή γεωπολιτική σκακιέρα, οι χώρες διατάσσονται σε τρία επίπεδα από άποψη βαρύτητας σε σχέση με την επίτευξη του βασικού στόχου της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής αναφορικά με την ενδο-ευρωπαϊκή ισορροπία δυνάμεων.

• Στο πρώτο επίπεδο, ανήκουν οι μεγάλες ρυθμιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ και Ρωσία), από τις σχέσεις και τις αποφάσεις των οποίων εξαρτάται η μοίρα της ευρωπαϊκής ηπείρου.

• Στο δεύτερο επίπεδο, ανήκουν οι «μεγάλες» ευρωπαϊκές δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία), οι οποίες πρέπει να βρίσκονται σε τέτοια ισορροπία μεταξύ τους, ώστε καμιά να μην καταστεί ικανή να αναδειχθεί σε υποψήφιο «ηπειρωτικό ηγεμόνα». Για να επιτευχθεί αυτό, οι χώρες που συνασπίζονται έναντι ενός δυνητικού ηγεμόνα είναι υποχρεωμένες να αναπτύσσουν κατάλληλες σχέσεις τόσο με τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και μεταξύ τους.

• Στο τρίτο επίπεδο, ανήκουν οι «μεσαίες» (Ιταλία) και οι «μικρές» δυνάμεις (Κάτω Χώρες, χώρες της Σκανδιναβίας, της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων), που είναι υποχρεωμένες να αναπτύσσουν κατάλληλες επιβιωτικές σχέσεις (α) με τις Ηνωμένες Πολιτείες, (β) με τις τρεις «μεγάλες» ευρωπαϊκές δυνάμεις και (γ) μεταξύ τους.

Όλες οι χώρες, ανεξάρτητα από το επίπεδο στο οποίο ανήκουν, μπορούν να ασκούν μια εξωτερική πολιτική που λειτουργεί υποχρεωτικά είτε υποστηρικτικά είτε, υπονομευτικά σε σχέση με τον επιδιωκόμενο βασικό στόχο του υπερπόντιου «ισορροπιστή». Και, όπως είναι ευνόητο, η δεύτερη επιλογή είναι εξόχως δύσκολη και εν πολλοίς, επικίνδυνη για κάθε μικρή χώρα.

Εάν για τις μεγάλες χώρες η επιλογή είναι δύσκολη και πολύπλοκη, για τις μικρότερες χώρες και, ιδιαιτέρως για την Ελλάδα, οι δυσκολίες είναι από τεράστιες έως αξεπέραστες.

Πρώτο, η Ελλάδα έχει σοβαρές διαφορές με μια χώρα, την Τουρκία, με την οποία ανήκει στην ίδια στρατιωτική συμμαχία (το ΝΑΤΟ). Οι διαφορές αυτές εκτείνονται από το ζήτημα της τουρκικής εισβολής και κατοχής ενός μέρους της Κύπρου μέχρι την αμφισβήτηση της ελληνικής κυ-ριαρχίας σε μεγάλο μέρος του Αιγαίου, η οποία εξυπηρετεί εδαφικές, γεωπολιτικές και οικονομικές (υποθαλάσσιος πλούτος) επιδιώξεις της Τουρκίας. 

Δεύτερο, η Ελλάδα έχει ένα ανοικτό ζήτημα με ένα βόρειο γείτονά της (την πΔΓΜ) ο οποίος φιλοδοξεί να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που είναι αδύνατο χωρίς τη συγκατάθεση της Ελλάδας. 

Γεωγραφία, Γεωπολιτική, Ιστορία και Όνομα

Η διεκδίκηση του ονόματος «Μακεδονία» από τη γειτονική χώρα:

(α) Από ιστορική άποψη είναι αβάσιμη (και γι’ αυτό, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση).

(β) Από γεωγραφική άποψη είναι βάσιμη, δεδομένου ότι η γεωγραφική περιοχή με το όνομα «Μακεδονία» κατέχονταν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων (1913). Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913) τα βαλκανικά εδάφη που κατείχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία,2 μοιράστηκαν ανάμεσα στην Ελλάδα (ως Μακεδονία) τη Σερβία (ως Νότια Σερβία) και τη Βουλγαρία (Μακεδονία του Πιρίν). 

• Η Ελλάδα αύξησε το έδαφός της από 64.790 σε 108.610 τ.χλμ. και τον πληθυσμό της από 2.660.000 σε 4.363.000, ενσωματώνοντας μεγάλα τμήματα της Ηπείρου και της Μακεδονίας (συμπε-ριλαμβανομένης και της Θεσσαλονίκης). Η Κρήτη ενσωματώθηκε οριστικά στην Ελλάδα και επίσημα στις (14 Δεκεμβρίου 1913)
• Η Σερβία αύξησε το έδαφός της από 48.300 σε 87,780 τ.χλμ. και τον πληθυσμό της κατά 1,5 εκατ. κατοίκους, ενσωματώνοντας ένα μέρος της Μακεδονίας ως Νότια Σερβία, και από το 1929 ως Βαρ-ντάρσκα Μπανόβινα / περιφέρεια του Βαρδάρη (ως μέρος του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά καιρούς στην περιοχή αυτή δίνονταν διάφορα ονόματα (όπως Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, το 1944 – Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, το 1963 — Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας από το 1992) που όλα αποτελούσαν σύνθετες ονομασίες που περιέχουν το όνομα «Μα-κεδονία», χωρίς ποτέ να υπάρξει καμιά αντίδραση από την πλε-υρά όλων των ελληνικών κυβερνήσεων κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου).

• Η Βουλγαρία ενσωμάτωσε ένα τμήμα της Μακεδονίας (τη Μακεδονία του Πιρίν ή Βουλγαρική Μακεδονία) και παραχώρησε στη Ρουμανία τη Νότια Δοβρουτσά.

H θέση των Μεγάλων Δυνάμεων στη συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου (1913) επί των ελληνικών αιτημάτων ήταν η ακόλουθη: Η Γερμανία και η Γαλλία υποστήριξαν τις ελληνικές θέσεις. Η Ρωσία και η Αυστρουγγαρία υποστήριξαν τις διεκδικήσεις της Βουλγαρίας (όπως τη παραχώρηση της Καβάλας). Ενώ, η Αγγλία και η Ιταλία ούτε εναντιώθηκαν ούτε υποστήριξαν τα ελληνικά αιτήματα.

(γ) Από γεωπολιτική άποψη, είναι σημαντική για τη λειτουργία του ευρωπαϊκού συστήματος ισχύος, γιατί καθορίζει την ένταξη της πΓΔΜ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ

Το ζήτημα του ονόματος είναι συναρτημένο με την απάντηση στο ερώτημα εάν στη γεωπολιτική πραγματικότητα βαραίνει περισσότερο η γεωγραφία και η γεωπολιτική ή η ιστορία.

Η απάντηση είναι μάλλον εύκολη, εάν ρίξει κανείς μια ματιά στις αλλεπάλληλες αλλαγές συνόρων στην ευρωπαϊκή ήπειρο κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, στις οποίες τον πρώτο και καθοριστικό λόγο είχε πάντοτε ο συνδυασμός γεωγραφίας και γεωπολιτικής και όχι η ιστορία. Κι αυτό γιατί απλούστατα, η γεωγραφία είναι αμετάλλακτη και η γεωπολιτική είναι επιδίωξη απτών συμφερόντων (τουτέστιν, συσχετισμού δυνάμεων), ενώ η ιστορία χρησιμοποιείται, κατά κανόνα, εργαλειακά, προκειμένου να εξυπηρετηθούν διάφορες σκοπιμότητες.

Συνεπώς, δεν πρέπει να αναμένει κανείς από τις μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία), τις μεσαίες δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία) και τις μικρές δυνάμεις που συνυπάρχουν στη ευρωπαϊκή ήπειρο, ότι είναι πιθανό να αποποιηθούν αυτό τον κανόνα για χάρη των «ιστορικών λό-γων» που, δικαίως, επικαλείται η Ελλάδα.

Επιπροσθέτως, από γεωπολιτική άποψη για την Ελλάδα είναι, προτιμότερο να υπάρχει στα βόρεια σύνορά της ένα μικρό αλλά σταθερό κράτος (η οικονομία του οποίου εξαρτάται εν πολλοίς από την Ελλάδα) θωρακισμένο κάπως από την συμμετοχή του στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΝΑΤΟ, παρά ένα ασταθές και σαθρό «κράτος» που θα είναι έρμαιο ενός επιθετικού αλβανικού εθνικισμού, ο οποίος αποσκοπεί στη δημιουργία μιας «μεγάλης Αλβανίας» με την πιθανή ενσωμάτωση του Κόσσοβου και της πΓΔΜ ως πρώτα θύματα και την Ελλάδα ως επόμενο στόχο, μιας «μεγάλης Αλβανίας» η οποία μαζί με την Τουρκία θα πιέζουν ασφυκτικά την Ελλάδα από τα βόρεια και από τα ανατολικά.

Συνεπώς, η αποτροπή μιας τέτοιας εξέλιξης είναι προς όφελος και της πΓΔΜ και της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, η οποία αποδείχθηκε ανίκανη να αντιμετωπίζει σοβαρές κρίσεις (πόλεμοι της Γιουγκοσλαβί-ας στη δεκαετία του 1990, προσφυγική κρίση στα μέσα της δεκαετίας του 2010), και το μέλλον της οποίας δεν είναι ούτε ασφαλές ούτε αποσαφηνισμένο.

Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα έχει να παίξει ένα πολύ σημαντικό ρόλο «ως προάγγελος των ευρύτερων γεωπολιτικών τάσεων… Προφανώς, η Ελλάδα δεν θα καθορίσει το πεπρωμένο της Ευρώπης και της Ρωσίας, αλλά θα καταδείξει προς τα πού βαίνουν οι σχέσεις ισχύος μεταξύ τους, καθώς βρίσκεται εξίσου κοντά τόσο στη Μόσχα όσο και στις Βρυξέλλες… Εκτός από τη Γερμανία και τη Ρωσία, το πεπρωμένο της Ευρώπης εναπόκειται στην ίδια τη μικρή Ελλάδα, η οποία, από όλα τα μέρη, είναι αυτή που θα αποτελέσει το ασφαλέστερο κριτήριο για την ομαλή λειτουργία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος… Η Ελλάδα είναι το σημείο όπου η Ευρώπη -και κατά συνέπεια η Δύση- αρχίζει και τελειώνει», διαπιστώνει ο γεωπολιτικός αναλυτής Ρόμπερτ Κάπλαν.3 

Σε σχέση με την κατεύθυνση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, ο πολιτικός αναλυτής Τζορτζ Φριντμαν έθεσε ένα ζωτικής-επιβιωτικής σημασίας ερώτημα: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύθηκε για την ειρήνη και την ευημερία. Αν η ευημερία εξαφανιστεί ή αν εξαφανιστεί σε κάποια κράτη, τι θα συμβεί με την ειρήνη;».4 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση οργανώθηκε (με μεγάλες εγγενείς δομικές ατέλειες) με στόχο να αποβάλλει οριστικά τους εφιάλτες του τριακονταετούς ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου (1914-1945), θεμελιωμένη στην Ειρήνη και την Ευημερία.

Στο ερώτημα τί θα προκύψει εάν η ευημερία πάψει να υφίσταται, η απάντηση είναι, μάλλον, προφανής: Θα αναβιώσει το σκηνικό του μεσοπολέμου και μαζί του οι εφιάλτες που υποτίθεται ότι είχαν αποβληθεί, και η Ευρώπη θα ξαναμετατραπεί σε πεδίο σύγκρουσης ποικίλλων όσων εθνικισμών, σε μια ήπειρο θανάτου και καταστροφής, πράγμα το οποίο αποτελούσε το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της ιστορίας της. Κι αυτό, είναι που πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο.

Για να διασφαλιστεί αυτό πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο η εγγενής παραφροσύνη του ανθρώπινου είδους που κάνει όλη την ιστορία του να διαρρέεται από ποταμούς αίματος. Μ’ άλλα λόγια, να απαλειφθεί η πλέον δολοφονική και καταστρεπτική έκφανσή της, ο φανατισμός στις ποικίλες εκφάνσεις του: εθνικιστικός, θρησκευτικός, ρατσιστικός, κ.α

Η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να αποφύγει τη μοίρα που της επιφυλάσσει ο αναδυόμενος εθνικισμός στο έδαφός της, εξαλείφοντας τον παράγοντα που τον τροφοδοτεί αενάως: τα σύνορα.

Κι αυτό, μπορεί να επιτευχθεί μέσω της οργάνωσής της σε ομοσπονδιακή βάση, κατά το πρότυπο των Ηνωμένων Πολιτειών. Γιατί αυτό καθιστά τον πόλεμο τόσο αδιανόητο, όσο αδιανόητος είναι και μεταξύ των διαφόρων πολιτειών που συναπαρτίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Επιπλέον, μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία, η Ευρώπη, που ήταν κυρίαρχη σε πλανητικό επίπεδο επί 4 αιώνες (και αυτοκτόνησε μέσα σε 31 χρόνια), σίγουρα δεν μπορεί να επανακτήσει αυτή τη θέση στα χρόνια που έρχονται. Μπορεί, όμως, να αποκατασταθεί ως μεγάλη δύναμη με αποφασιστικό λόγο στο διεθνές σύστημα της ισχύος

Υπόμνηση για μία ιστορία που επαναλαμβάνεται με τον ίδιο πρωταγωνιστή και με άλλα μέσα

(από την κυριαρχία με τα όπλα στην κυριαρχία με οικονομικά εργαλεία)

Η Γερμανία, σε όλη την ιστορική της διαδρομή αποδείχθηκε ένα από τα πιο επιθετικά κράτη στην παγκόσμια ιστορία, με κορυφαία εκδήλωση της κακοήθους επιθετικότητάς της, τη ναζιστική της περίοδο (1933-45).

Μετά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (1919), η Γερμανία ήταν αδύναμη στρατιωτικά. Αλλά, μετά την άνοδό του στην εξουσία στις 30 Ιανουαρί-ου 1933 και μέχρι το 1939, ο Χίτλερ οργάνωσε μια ισχυρή Βέρμαχτ και χρησιμοποιώντας την ως εργαλείο, άρχισε να επεκτείνει τα σύνορα της Γερμανίας, με στόχο της καταλήστευση των πόρων ολόκληρης της Ευρώπης.

• το 1938, ενσωμάτωσε την Αυστρία και την τσεχοσλοβακική Σουδητία, χωρίς την παραμικρή αντίσταση,

• τον Μάρτιο 1939, ενσωμάτωσε την υπόλοιπη Τσεχοσλοβακία και τη λιθουανική πόλη του Μέμελτον. Και στη συνέχεια, εισέβαλε:

• στις 1 Σεπτεμβρίου 1939, στην Πολωνία,

• τον Απρίλιο 1940, στη Δανία και τη Νορβηγία, 

• τον Μάιο 1940, στο Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο και Γαλλία, 

• τον Απρίλιο 1941 στην Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα. Και

• τον Ιούνιο 1941 στη Σοβιετική Ένωση.

Από το 1990, η Βέρμαχτ, ένα αναποτελεσματικό και απαρχαιωμένο μέσο, πλέον, αντικαταστάθηκε από οικονομικά εργαλεία για την επιδίωξη του (ίδιου) γερμανικού στόχου: την εγκατάσταση σχέσεων υποταγής και εκμετάλλευσης των ίδιων ευρωπαϊκών χωρών.

Άραγε, υπάρχει κάποια ποιοτική συγγένεια ανάμεσα στις γερμανικές φυλές που περιγράφει ο ρωμαίος Ιστορικός Τάκιτος, τον 1ο αιώνα μ.Χ. («Οι Γερμανοί δεν δείχνουν καμιά προτίμηση στην ειρήνη… [ο Γερμανός] θεωρεί άτολμο και ποταπό να κερδίζει με ιδρώτα αυτό που μπορεί να αγο-ράσει με αίμα»),5 στις δηλώσεις του Εριχ Κοχ, γκαουλάϊτερ του Χίτλερ στην Ουκρανία («Θα ρουφήξω όλο το μεδούλι απ’ αυτή τη χώρα. Δεν ήρθα εδώ να σπείρω την ευτυχία, αλλά να βοηθήσω τον Φύρερ»)6 και στη σημερινή εμμονή της Γερμανίας στις ανθρωποθυσιαστικές πολιτικές λιτότητας που επιβάλλει στην Ευρώπη;

Σημειώσεις:

__________________________________

1. Βλ. John Mearsheimer: Η Τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (6η έκδ., Ποιότητα, Αθήνα, 2011) 

2. Εκτός από μια περιοχή γύρω από την Αδριανούπολη και κάποια τμήματα της Ανα-τολικής Θράκης μέχρι τον ποταμό Έβρο. 

3 . Ρόμπερτ Κάπλαν: Η Εκδίκηση της Γεωγραφίας (Μελάνι, Αθήνα, 2016), σ. 22.

4 . Τζορτζ Φρίντμαν: Σημεία Ανάφλεξης. Η αναδυόμενη κρίση στην Ευρώπη (Ενάλιος, Αθήνα, 2015), σ. 26.

5. John Hirst: Σύντομη Ιστορία της Ευρώπης (Μεταίχμιο, Αθήνα, 2012), σ. 27.

6. Mark Mazower: Σκοτεινή ήπειρος: Ο ευρωπαϊκός Εικοστός Αιώνας (Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 2001), σ. 157.

zougla.gr

Ο ΠΑΖΟΛΊΝΙ ΚΑΙ ΆΛΛΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΩΘΟΥΜΕΝΟ ΑΠΌ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ "ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΌ"...

«Αναρωτιέμαι, αγαπητέ Alberto, αν αυτός ο θυμωμένος αντιφασισμός που βρίσκει σήμερα, με τελειωμένο τον φασισμό, διέξοδο εκτόνωσης στις πλατείες, δεν είναι κατά βάθος ένα όπλο αποπροσανατολισμού που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη σε βάρος των φοιτητών και των εργαζομένων για να περιορίσει την αμφισβήτηση. Για να ωθήσουν τις μάζες να πολεμήσουν έναν ανύπαρκτο εχθρό, ενώ ο σύγχρονος καταναλωτισμός έρπει ύπουλα, διεισδύει και διαφθείρει την ήδη ετοιμοθάνατη κοινωνία».
Επιστολή του Pier Paolo Pasolini στον Alberto Moravia.

«Το πιο όμορφο δείγμα φασισμού που μπορεί κάποιος να συναντήσει, είναι αυτό του σημερινού αποκλειστικού μαχητικού αντιφασίστα που χαρακτηρίζει φασίστες αυτούς που δεν ταυτίζονται μαζί του.»
Leonardo Sciascia

Θα προσθέσουμε και το τι έγραψε και ένας δικός μας διανοητής, ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, το 1977:

«…Ο συγκεκριμένος φασισμός, αυτός που πέρασε από μια ορισμένη στιγμή της ιστορίας, δεν πρόκειται να ξαναφανεί ποτέ πια με το ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Το δράμα συνεχίζεται αλλά οι μάσκες που χρησιμοποιήθηκαν πετάχτηκαν στην αποθήκη του θεάτρου ή κατέληξαν στραπατσαρισμένες στα χέρια των παιδιών που θέλουν να παίξουν το δικό τους ρόλο με ξένα προσωπεία. Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός».

Λ.Δ. ΚΙΝΑΣ-ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΑ, ΕΛΛΑΔΑ-FYROM ΚΑΙ ΝΕΟΤΑΞΙΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΌΣ

"Τα επιχειρήματα που προβάλλονται είναι επιπέδου καφενείου. Όσοι μάλιστα ειρωνεύονται την «ονοματολογία» καλά θα κάνουν να μας απαντήσουν γιατί άλλα κράτη επιμένουν σ’ αυτήν εδώ και δεκαετίες;
Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας επί παραδείγματι από το 1971 που αναγνωρίστηκε τελικά ως μέλος του ΟΗΕ, απαίτησε και πέτυχε την εκδίωξη της εθνικιστικής Κίνας, δηλαδή της Φορμόζας. Η Ταϊβάν έως τότε όχι μόνο ήταν μέλος του ΟΗΕ, αλλά συμμετείχε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας με την επωνυμία Δημοκρατία της Κίνας. Η ΛΔ της Κίνας θεώρησε ότι αναγνώριση της Φορμόζας συνιστά οιωνεί απειλή για την εθνική της κυριαρχία και αρνείται μέχρι σήμερα να την αναγνωρίσει.
Γιατί άραγε επιμένει η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας στην «ονοματολογία» της Φορμόζας;...
Ο κατάλογος των χωρών με περιορισμένη αναγνώριση λόγω «ονοματολογίας» είναι αρκετά μεγάλος. Πρόκειται για σύγκρουση «εθνικισμών», ή για αναμέτρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Προφανώς το δεύτερο. Σε όλες τις περιπτώσεις, όπου τίθεται θέμα αναγνώρισης και ονόματος....[...]
Η υιοθέτηση του ονόματος της Μακεδονίας από το εν λόγω κρατίδιο – έστω και με τη μορφή της σύνθετης ονομασίας – θέτει εκ πραγμάτων ζήτημα αναθεώρησης των αποτελεσμάτων των βαλκανικών πολέμων και ύστερα. Μας γυρίζει πίσω στην περίοδο του 1878-1908 όπου η αυτονομία της Μακεδονίας υπό διεθνή προστασία είχε αναδειχθεί από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής..."ως εγγύηση για την ειρήνη και της ασφάλεια των Βαλκανίων".
Το ίδιο επιδιώκεται και σήμερα από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο σε βάρος της Ρωσίας, αλλά και σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας όλων των χωρών στα Βαλκάνια. Για τους ίδιους λόγους που επικαλούνταν τότε ο Μπίσμαρκ.
Να γιατί η «ονοματολογία» δεν είναι κάτι δευτερεύον. Δεν είναι δευτερεύον πρώτα και κύρια για το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους βασικούς υπεύθυνους της νέας «βαλκανοποίησης» των Βαλκανίων. Ιδίως μετά το 1990..."

Μια διόλου ευκαταφρόνητη άποψη - ανάλυση, του Καζάκη (άσχετα αν διαφωνώ στα θέματα τακτικής και εσωτερικών μεθοδεύσεων στο ΕΠΑΜ ) που βρίσκει σύμφωνο κάθε έντιμο κι χωρίς παρωπίδες σκεπτόμενο συμπολίτη:
* Γιατί τέτοια επιμονή, από τους ευρωατλαντικούς δυνάστες, στο όνομα που θα φέρει το κρατίδιο των Σκοπίων; Γιατί "σώνει και καλά" επιμένουν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές να συμπεριλαμβάνεται στο όνομα και η λέξη Μακεδονία, ως σύνθετη ονομασία; Ποιοι οι επόμενοι σχεδιασμοί τους στη Βαλκανική;;;
-----------------------------------
"[...] ... Ποιο συμφέρον και σκοπιμότητα άραγε έφερε τον Τσίπρα και το Ζάεφ στο Νταβός, στην ετήσια παγκόσμια συνάντηση των μεγαλύτερων αρπακτικών του πλανήτη; Πρόκειται για μια συνάντηση «to know us better» όσων δουλεύουν για τα συμφέροντα του 1% του πλανήτη που ελέγχει πάνω από το 82% του παγκόσμιου πλούτου, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Oxfam.
Στο περιθώριο λοιπόν αυτής της συνάντησης οι δυο δοτοί πρωθυπουργοί μας ανακοίνωσαν ότι πάνε για συμφωνία για το όνομα.... [...]

Ήδη η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Federica Mogherini έχει ξεκαθαρίσει ότι η «Ευρώπη» βλέπει τα Σκόπια ως «πολυπολιτισμικό κράτος» κι όχι ως «εθνικό κράτος». Ταυτόχρονα οι επιτετραμμένοι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Σκόπια δουλεύουν στο παρασκήνιο για την σύνταξη νέου Συντάγματος, όπου θα προβλέπεται η εφαρμογή μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας υπό την άμεση επιτροπεία και εγγύηση της «διεθνούς κοινότητας».
Το ερώτημα λοιπόν μετά απ’ όλα αυτά που τίθεται προς όλους όσοι υποβαθμίζουν την υπόθεση του ονόματος, είναι το εξής απλό: γιατί επιμένουν στην υιοθέτηση του ονόματος της Μακεδονίας, έστω με κάποια σύνθετη μορφή. Τι τους κοστίζει να υιοθετήσουν ένα άλλο όνομα, σαν το «Βαρδαρία», που συνιστά το ιστορικό όνομα της περιοχής προ «κομμουνισμού» αλά Τίτο; Γιατί επιμένουν; Ιδίως από τη στιγμή που έχουν δρομολογηθεί διαδικασίες μετεξέλιξης των Σκοπίων σε «πολυπολιτισμικό κράτος»;
Τα επιχειρήματα που προβάλλονται είναι επιπέδου καφενείου. Όσοι μάλιστα ειρωνεύονται την «ονοματολογία» καλά θα κάνουν να μας απαντήσουν γιατί άλλα κράτη επιμένουν σ’ αυτήν εδώ και δεκαετίες;
Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας επί παραδείγματι από το 1971 που αναγνωρίστηκε τελικά ως μέλος του ΟΗΕ, απαίτησε και πέτυχε την εκδίωξη της εθνικιστικής Κίνας, δηλαδή της Φορμόζας. Η Ταϊβάν έως τότε όχι μόνο ήταν μέλος του ΟΗΕ, αλλά συμμετείχε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας με την επωνυμία Δημοκρατία της Κίνας. Η ΛΔ της Κίνας θεώρησε ότι αναγνώριση της Φορμόζας συνιστά οιωνεί απειλή για την εθνική της κυριαρχία και αρνείται μέχρι σήμερα να την αναγνωρίσει.
Γιατί άραγε επιμένει η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας στην «ονοματολογία» της Φορμόζας; Τι έχουν να πουν άραγε οι σύντροφοι εκ Περισσού του αδελφού κόμματος της Κίνας;
Ο κατάλογος των χωρών με περιορισμένη αναγνώριση λόγω «ονοματολογίας» είναι αρκετά μεγάλος. Πρόκειται για σύγκρουση «εθνικισμών», ή για αναμέτρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Προφανώς το δεύτερο. Σε όλες τις περιπτώσεις, όπου τίθεται θέμα αναγνώρισης και ονόματος....[...]

Η υιοθέτηση του ονόματος της Μακεδονίας από το εν λόγω κρατίδιο – έστω και με τη μορφή της σύνθετης ονομασίας – θέτει εκ πραγμάτων ζήτημα αναθεώρησης των αποτελεσμάτων των βαλκανικών πολέμων και ύστερα. Μας γυρίζει πίσω στην περίοδο του 1878-1908 όπου η αυτονομία της Μακεδονίας υπό διεθνή προστασία είχε αναδειχθεί από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής..."ως εγγύηση για την ειρήνη και της ασφάλεια των Βαλκανίων".
Το ίδιο επιδιώκεται και σήμερα από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο σε βάρος της Ρωσίας, αλλά και σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας όλων των χωρών στα Βαλκάνια. Για τους ίδιους λόγους που επικαλούνταν τότε ο Μπίσμαρκ.
Να γιατί η «ονοματολογία» δεν είναι κάτι δευτερεύον. Δεν είναι δευτερεύον πρώτα και κύρια για το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους βασικούς υπεύθυνους της νέας «βαλκανοποίησης» των Βαλκανίων. Ιδίως μετά το 1990. Αν ήταν δευτερεύον ζήτημα γι’ αυτές τις δυνάμεις, (και για τις "πλάτες" που παρέχουν στα Σκόπια) πόσο λέτε να άντεχε η ηγεσία των Σκοπίων στις πιέσεις για λύση χωρίς αναφορά στο όνομα της Μακεδονίας;;; ...[...]"
[ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΗΣ]
(περισσότερα στο σύνδεσμο > όλο το άρθρο)
https://www.facebook.com/dimitris.kazakis.5/posts/1726665094139526

Dimitris Kazakis

22 ώρες · 

Γιατί τέτοια επιμονή στο όνομα;

Σε καλό κλίμα, όπως ειπώθηκε, ήταν οι συζητήσεις των δυο φερόμενων ως πρωθυπουργών, Τσίπρα και Ζάεφ. Κι όλα αυτά στο περιθώριο της συνάντησης του Νταβός, όπου παραβρέθηκαν και οι δυο τους. Χωρίς βέβαια να εξηγήσουν το γιατί. Ποιο συμφέρον και σκοπιμότητα άραγε τους έφερε στο Νταβός, στην ετήσια παγκόσμια συνάντηση των μεγαλύτερων αρπακτικών του πλανήτη; Πρόκειται για μια συνάντηση «to know us better» όσων δουλεύουν για τα συμφέροντα του 1% του πλανήτη που ελέγχει πάνω από το 82% του παγκόσμιου πλούτου, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Oxfam.

Στο περιθώριο λοιπόν αυτής της συνάντησης οι δυο δοτοί πρωθυπουργοί μας ανακοίνωσαν ότι πάνε για συμφωνία για το όνομα. Για τον σκοπό αυτό ο κ. Ζάεφ δήλωσε ότι δεν υπάρχει κανενός είδους διεκδίκηση έναντι της Ελλάδας. Δήλωσε επίσης ότι το αεροδρόμιο των Σκοπίων θα αλλάξει το όνομά του από «Μέγας Αλέξανδρος» σε κάτι άλλο. Ο οδικός άξονας Σκοπίων-Θεσσαλονίκης θα ονομαστεί Λεωφόρος Φιλίας, κοκ.

Πολύ ωραία. Τότε γιατί επιμένει στην επωνυμία Μακεδονία με κάποια σύνθετη μορφή; Μόλις πριν από λίγες ημέρες η βουλή των Σκοπίων προχώρησε σε μια σοβαρή συνταγματική μεταρρύθμιση. Όρισε την Αλβανική ως επίσημη γλώσσα του κρατιδίου και μάλιστα τυπικά ισότιμη με τη «μακεδονική».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ πιέζουν επίσης να υπάρξει μια σε βάθος συνταγματική μεταρρύθμιση προς όφελος των Αλβανών. Οι εκπρόσωποι των Αλβανών απαιτούν να γίνει αλλαγή του συντάγματος των Σκοπίων και να αναγνωριστούν ως ισότιμη εθνότητα του κρατιδίου. Κι επομένως να καταργηθεί η συνταγματική αναφορά που θέλει τα Σκόπια ως «κράτος των Μακεδόνων». Και τέλος απαιτούν να ιδρυθεί κρατικό πανεπιστήμιο για Αλβανικές σπουδές.

Ο σοσιαλδημοκράτης Ζόραν Ζάεφ αναδείχθηκε μετά τις έκτακτες εκλογές του 2016 σε πρωθυπουργό, χάρις στη στήριξη των 4 αλβανικών κομμάτων, που κατέχουν 20 έδρες στη Βουλή των Σκοπίων. Χωρίς αυτά είναι αδύνατον να κυβερνήσει. Στις προγραμματικές του δηλώσεις υποσχέθηκε τάχιστη ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υιοθέτησε επίσης και τα τρία βασικά αιτήματα των Αλβανών, γλώσσα-Σύνταγμα-Πανεπιστήμιο. Ήδη το πρώτο, δηλαδή η γλώσσα, υιοθετήθηκε από τη βουλή των Σκοπίων.

Η επίσημη ένταξη στο ΝΑΤΟ και η έναρξη της διαδικασίας ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ανοίξει το δρόμο για την εκ βάθρων αναθεώρηση του υφιστάμενου Συντάγματος των Σκοπίων. Θα επιτρέψουν τη νόμιμη επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, έναντι τυχόν ανωμαλιών που πιθανόν να δημιουργήσει το νεοφασιστικό VMRO του Γκρούεφσκι. Το συγκεκριμένο νεοφασιστικό κόμμα, γέννημα-θρέμμα των ΗΠΑ, μπορεί να έχασε την κυβέρνηση το 2016, αλλά χάρις στα τόσα χρόνια εξουσίας, αλλά και στο οργανωμένο έγκλημα με το οποίο συνδέεται, διατηρεί ισχυρές δυνάμεις. Επίσημα το κόμμα αυτό, επειδή γνωρίζει ότι έχει τεθεί σε δυσμένεια από τα μεγάλα αφεντικά της Ευρώπης και των ΗΠΑ, έχει κηρύξει «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» μπας και διασωθεί ο Γκρούεφσκι και η συμμορία γύρω του.

Ήδη η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Federica Mogherini έχει ξεκαθαρίσει ότι η «Ευρώπη» βλέπει τα Σκόπια ως «πολυπολιτισμικό κράτος» κι όχι ως «εθνικό κράτος». Ταυτόχρονα οι επιτετραμμένοι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Σκόπια δουλεύουν στο παρασκήνιο για την σύνταξη νέου Συντάγματος, όπου θα προβλέπεται η εφαρμογή μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας υπό την άμεση επιτροπεία και εγγύηση της «διεθνούς κοινότητας».

Το ερώτημα λοιπόν μετά απ’ όλα αυτά που τίθεται προς όλους όσοι υποβαθμίζουν την υπόθεση του ονόματος, είναι το εξής απλό: γιατί επιμένουν στην υιοθέτηση του ονόματος της Μακεδονίας, έστω με κάποια σύνθετη μορφή. Τι τους κοστίζει να υιοθετήσουν ένα άλλο όνομα, σαν το «βαρδαρία», που συνιστά το ιστορικό όνομα της περιοχής προ «κομμουνισμού» αλά Τίτο; Γιατί επιμένουν; Ιδίως από τη στιγμή που έχουν δρομολογηθεί διαδικασίες μετεξέλιξης των Σκοπίων σε «πολυπολιτισμικό κράτος»;

Τα επιχειρήματα που προβάλλονται είναι επιπέδου καφενείου. Όσοι μάλιστα ειρωνεύονται την «ονοματολογία» καλά θα κάνουν να μας απαντήσουν γιατί άλλα κράτη επιμένουν σ’ αυτήν εδώ και δεκαετίες;

Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας επί παραδείγματι από το 1971 που αναγνωρίστηκε τελικά ως μέλος του ΟΗΕ, απαίτησε και πέτυχε την εκδίωξη της εθνικιστικής Κίνας, δηλαδή της Φορμόζας. Η Ταϊβάν έως τότε όχι μόνο ήταν μέλος του ΟΗΕ, αλλά συμμετείχε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας με την επωνυμία Δημοκρατία της Κίνας. Η ΛΔ της Κίνας θεώρησε ότι αναγνώριση της Φορμόζας συνιστά οιωνοί απειλή για την εθνική της κυριαρχία και αρνείται μέχρι σήμερα να την αναγνωρίσει.

Γιατί άραγε επιμένει η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας στην «ονοματολογία» της Φορμόζας; Τι έχουν να πουν άραγε οι σύντροφοι εκ Περισσού του αδελφού κόμματος της Κίνας;
Ο κατάλογος των χωρών με περιορισμένη αναγνώριση λόγω «ονοματολογίας» είναι αρκετά μεγάλος. Πρόκειται για σύγκρουση «εθνικισμών», ή για αναμέτρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Προφανώς το δεύτερο. Σε όλες τις περιπτώσεις, όπου τίθεται θέμα αναγνώρισης και ονόματος.

Η «ονοματολογία» σχετικά με την Μακεδονία δεν είναι πρόσφατο ζήτημα. Το λεγόμενο Μακεδονικό προέκυψε για πρώτη φορά, όχι ως σύγκρουση «εθνικισμών», αλλά ως αναμέτρηση σφαιρών επιρροής στην τότε καταρρέουσα Οθωμανική αυτοκρατορία. Την αυτονόμησή της αρχικά στα πλαίσια του σουλτανάτου, τέθηκε από το Συνέδριο του Βερολίνο στα 1878. Από τότε και μέχρι το 1908 κλιμακώνεται η αναμέτρηση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις τους κονσέρτου της Ευρώπης εκείνης της εποχής για το ποια θα θέσει τη Μακεδονία στη δική της σφαίρα επιρροής.

Η Μακεδονία ήταν και είναι το σταυροδρόμι της Βαλκανικής χερσονήσου. Για να ταξιδέψει κανείς από την Κεντρική Ευρώπη στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης που βγάζει στο Αιγαίο, ή από την Αδριατική Θάλασσα στην Κωνσταντινούπολη, το εμπόριο ήταν και είναι υποχρεωμένο να περάσει μέσα από τη Μακεδονία για να αποφύγει τη διέλευση των βαλκανικών βουνών. Ακόμη και ο Μπίσμαρκ με την γνωστή περιφρόνησή του για τις βαλκανικές υποθέσεις είχει αναγνωρίσει τη στρατηγική θέση της Μακεδονίας. «Αυτοί που ελέγχουν την κοιλάδα του ποταμού Βαρδάρη», έλεγε, «είναι οι κύριοι των Βαλκανίων.» (A. Michael Radin, IMRO and the Macedonian Question, Skopje, σ. 19)

Δεν είναι τυχαίο που ο πρόεδρος των Σκοπίων, Ιβανόφ, σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του (7/11/2017) αναφέρθηκε κι αυτός στον Μπίσμαρκ: «Ο Bismarck είπε κάποτε ότι εμείς που ελέγχει την κοιλάδα του ποταμού Vardar ελέγχει τις συνδέσεις μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής. Και όποιος ελέγχει τις συνδέσεις μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, ελέγχει επίσης τις συνδέσεις μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Η ΕΕ φαίνεται να έχει ξεχάσει αυτό το θέμα.»

Ο Ιβανόφ απλά ομολόγησε το raison d'etre του κρατιδίου των Σκοπίων. Γεννήθηκε και υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των μεγάλων.

Βέβαια, καθώς τα εθνικά κινήματα πήραν κεφάλι με την Βαλκανική Αντάντ έλυσαν με τον τρόπο τους, το ζήτημα της Οθωμανικής Μακεδονίας ενσωματώνοντας την σε μεγάλα εθνικά κράτη με τους Βαλκανικού πολέμους. Η διαμόρφωση αυτή των εθνικών κρατών στα Βαλκάνια επικυρώθηκε κι ως αποτέλεσμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η παλιά Οθωμανική Μακεδονία έγινε αναπόσπαστο μέρος της εθνικής επικράτειας της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας.

Ωστόσο, κάθε φορά που οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες των μεγάλων για σφαίρες επιρροής και προτεκτοράτου άναβε, η αυτονομία της Μακεδονίας έμπαινε ξανά στο τραπέζι. Έτσι η ναζιστική Γερμανία ανακάλυψε και ίδρυσε το 1941 τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Το ίδιο συνέβη και μετά το 1990. Η αυτονομία της Μακεδονίας δεν μεθοδεύτηκε από τις ΗΠΑ και την «Ευρώπη», απλά για τη διάλυση και αποικιοποίηση της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας, αλλά για να τεθεί θέμα αναθεώρησης των κεκτημένων εθνικών επικρατειών στο σύνολο των Βαλκανίων. Να γιατί επιμένουν ακόμη και σήμερα στο όνομα της Μακεδονίας.

Η υιοθέτηση του ονόματος της Μακεδονίας από το εν λόγω κρατίδιο – έστω και με τη μορφή της σύνθετης ονομασίας – θέτει εκ πραγμάτων ζήτημα αναθεώρησης των αποτελεσμάτων των βαλκανικών πολέμων και ύστερα. Μας γυρίζει πίσω στην περίοδο του 1878-1908 όπου η αυτονομία της Μακεδονίας υπό διεθνή προστασία είχε αναδειχθεί από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής ως εγγύηση για την ειρήνη και της ασφάλεια των Βαλκανίων.

Το ίδιο επιδιώκεται και σήμερα από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο σε βάρος της Ρωσίας, αλλά και σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας όλων των χωρών στα Βαλκάνια. Για τους ίδιους λόγους που επικαλούνταν τότε ο Μπίσμαρκ.

Να γιατί η «ονοματολογία» δεν είναι κάτι δευτερεύον. Δεν είναι δευτερεύον πρώτα και κύρια για το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους βασικούς υπεύθυνους της νέας «βαλκανοποίησης» των Βαλκανίων. Ιδίως μετά το 1990. Αν ήταν δευτερεύον ζήτημα γι’ αυτές τις δυνάμεις, πόσο λέτε να άντεχε η ηγεσία των Σκοπίων στις πιέσεις για λύση χωρίς αναφορά στο όνομα της Μακεδονίας;

Το γεγονός ότι επιμένουν τα Σκόπια, οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι το ζήτημα του ονόματος θεωρείται πρώτιστο για τα επιτελεία του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Κι επομένως αυτός που αδιαφορεί, ή υποτιμά ως δευτερεύον το ζήτημα του ονόματος, ουσιαστικά συνθηκολογεί και υποτάσσεται στις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού.

Ούτε φυσικά μπορεί να αδιαφορεί κανείς για το γεγονός ότι το όνομα συνδέεται στενά με την επιμονή και τις επιδιώξεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Επομένως εκείνος που απομονώνει το ζήτημα του ονόματος από τις επιδιώξεις Ευρωπαίων και Αμερικανών στην περιοχή μας, δεν είναι παρά πράκτορας των συμφερόντων τους. Η άρνηση να υπάρξει κράτος με το όνομα Μακεδονία, με σύνθετη ή μη μορφή, συνδέεται οργανικά με την εναντίωση στις επιδιώξεις και στον επεκτατισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΝΑΤΟ. Όχι στο Μακεδονία με ή χωρίς σύνθετο προσδιορισμό, χωρίς όχι στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει κανένα νόημα. Δεν είναι παρά μια απάτη.

Η εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία στην ΕΣΣΔ

Μάθημα από λογοπαιδαγωγό σε μοσχοβίτικο παιδικό σταθμό

Μόλις ένα χρόνο μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, στις 10 Δεκέμβρη του 1919, η νεαρή εργατική εξουσία έθεσε ως απόλυτη προτεραιότητα τη φροντίδα και την εκπαίδευση των ανάπηρων παιδιών. Ετσι, με διάταγμα υπογεγραμμένο από τον ίδιο τον Λένιν, καθορίστηκαν για το Λαϊκό Επιτροπάτο Παιδείας τα καθήκοντα και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης αυτών των παιδιών, καθώς η κληρονομιά από την καπιταλιστική, προεπαναστατική Ρωσία ήταν πάμφτωχη στον τομέα αυτό και τα ιδρύματα που πρόσφεραν υπηρεσίες ήταν είτε ιδιωτικά είτε φιλανθρωπικά.

Βέβαια, η θεσμική, και όχι μόνο, κατοχύρωση του δικαιώματος των παιδιών με κάθε είδους αναπηρία να τους παρέχεται καθολική εκπαίδευση, δωρεάν, με ευθύνη του κράτους, ήταν κοινωνικό και ιστορικό άλμα που επιτεύχθηκε στη σοσιαλιστική κοινωνία, καθώς βασικό μέτρο προόδου και εξέλιξής της είναι ο άνθρωπος, οι ανάγκες του και η ικανοποίησή τους.

Οι συνθήκες ζωής και το σύστημα Υγείας οδήγησαν σε χαμηλά ποσοστά αναπηρίας

Αν και η θετικά ανισότιμη παρέμβαση στον τομέα της Εκπαίδευσης που έκανε σχεδιασμένα αυτή η κοινωνία, για να αντισταθμίσει το έλλειμμα που προέκυπτε από την ίδια την αναπηρία, είχε τεράστια κοινωνική σημασία, αυτό που πραγματικά απέδειξε την υπεροχή του σοσιαλιστικού συστήματος ήταν η κοινωνικά, κεντρικά σχεδιασμένη, δημιουργία των προϋποθέσεων για την πρόληψη και την εξάλειψη των αναπηριών, στο βαθμό φυσικά που το επέτρεπαν η πρόοδος της επιστήμης και τα επιτεύγματά της.

Μονάδα αποκατάστασης για κινητικά προβλήματα

Είναι, λοιπόν, αξιοσημείωτο ότι το ποσοστό των παιδιών με αναπηρίες στη Σοβιετική Ενωση ήταν το μικρότερο σε όλο τον κόσμο, καθώς το σοβιετικό κράτος είχε πάρει μέτρα για την ανύψωση του βιοτικού και εργασιακού επιπέδου των πολιτών, ανέπτυξε καθολικό δημόσιο σύστημα Υγείας με εκτεταμένο δίκτυο κέντρων πρόληψης ασθενειών και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την καταπολέμηση πολλών αιτιών που προκαλούσαν τη μη τυπική ανάπτυξή τους.

Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στη μέριμνα και τη φροντίδα της εργαζόμενης γυναίκας και του παιδιού, ιδρύοντας δίκτυο κέντρων συμβουλευτικής, κατοχυρώθηκε η άδεια μητρότητας με πλήρεις αποδοχές. Οι παιδιατρικές πολυκλινικές ήταν υπεύθυνες για την υγεία του βρέφους από τη στιγμή που αποχωρούσε από το μαιευτήριο. Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους ζωής ενός βρέφους, γίνονταν καθολικά και υποχρεωτικά 16 ιατρικές εξετάσεις από διάφορες ειδικότητες γιατρών. Αυτά τα μέτρα πρόληψης είχαν εξαλείψει ασθένειες που προκαλούσαν αναπτυξιακές διαταραχές και είχαν λυθεί στο σοσιαλισμό, ενώ στην ίδια ιστορική φάση επιβίωναν στην καπιταλιστική κοινωνία και ευθύνονταν για τη μη τυπική ανάπτυξη των παιδιών.

Βέβαια, υπήρχαν και αιτίες που με δεδομένη την ανάπτυξη της επιστήμης δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ή να εξαλειφθούν, όπως οι τραυματισμοί, κάποιες λοιμώδεις ασθένειες κατά την πρώιμη παιδική ηλικία, λειτουργικές ανεπάρκειες στο έμβρυο, γι' αυτό και αναπτύχθηκε ένα ευρύ δίκτυο ειδικών σχολείων για την εκπαίδευση των παιδιών με ειδικές ανάγκες.

Ετσι, η Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση εξελίχθηκε και προόδευσε ακολουθώντας τα στάδια της Γενικής Αγωγής, καθώς θεωρούνταν αναπόσπαστο κομμάτι του ενιαίου εκπαιδευτικού συστήματος, αναγνωριζόταν ως δημόσιο, δωρεάν και καθολικό δικαίωμα.

Ιδρύθηκαν εξειδικευμένα σχολεία

Το 1931, το Λαϊκό Σοβιέτ Εκπαίδευσης της ΕΣΣΔ εξέδωσε διάταγμα «για την εισαγωγή της Καθολικής Βασικής Εκπαίδευσης για τα σωματικώς ανάπηρα και ψυχικώς μειονεκτούντα παιδιά και εφήβους, καθώς και γι' αυτά με διαταραχές του λόγου».

Στα μέσα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, όλα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες βρήκαν πλήρη φροντίδα στο σύστημα των ειδικών σχολείων των μεγάλων πόλεων της ΕΣΣΔ, ενώ την ίδια περίοδο το καθήκον αυτό άρχισε να υλοποιείται στις περιφερειακές πόλεις.

Σε όλο το φάσμα της Προσχολικής Αγωγής και υποχρεωτικής Εκπαίδευσης υπήρχε πρόβλεψη για ειδικές δομές ανάλογα με την αναπηρία και το έλλειμμα και το πρόγραμμα ήταν προσαρμοσμένο στις ανάγκες των παιδιών. Λειτουργούσαν με επιτυχία δομές Προσχολικής Αγωγής για παιδιά με οπτικές, ακουστικές αδυναμίες, με νοητική στέρηση και διαταραχές λόγου.

Κατά τη δεκαετία του '50 παρεχόταν πλήρης δευτεροβάθμια 12ετής εκπαίδευση σε παιδιά με οπτικές αδυναμίες. Τα παιδιά με απουσία ακουστικής αίσθησης ή με δεύτερης κατηγορίας βαρηκοΐα ολοκλήρωναν το πρόγραμμα σπουδών της 8χρονης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ τα παιδιά με μεγάλη βαρηκοΐα ολοκλήρωναν το πρόγραμμα της τυπικής δεκάχρονης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε 12 χρόνια. Τα σχολεία αυτά ήταν εξοπλισμένα με διάφορα οπτικά βοηθήματα, που στόχευαν στη βελτίωση της όρασης και αύξαναν το ρυθμό ανάγνωσης κατά 50%, ήταν σημαντικά για τη διαφύλαξη της όρασης και αποφεύγονταν οι αρνητικές επιπτώσεις στη σωματική τους ανάπτυξη.

Τα ειδικά σχολεία για παιδιά με νοητική καθυστέρηση παρείχαν 8χρονη πρωτοβάθμια μόρφωση και επαγγελματική εκπαίδευση. Το 1962 ιδρύθηκαν ειδικά σχολεία για παιδιά που έπασχαν από σοβαρές διαταραχές λόγου (αλαλία, αφασία, ειδικές δυσφρασίες, δυσλαλίες κ.λπ.). Ενώ, στα τέλη του 1960, σε πολλά σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης λειτουργούσαν τάξεις λογοθεραπείας, για να βοηθήσουν τους μαθητές με διαταραχές λόγου.

Επίσης, υπήρχαν ειδικά σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για παιδιά με κινητικά και αισθησιοκινητικά προβλήματα.

Ιδρύθηκαν ειδικά απογευματινά σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για εργαζόμενους ενήλικες οι οποίοι είχαν προβλήματα όρασης ή ακοής, μερικής ή ολικής.

Επαγγελματική αποκατάσταση και ανάπτυξη της έρευνας

Μετά την αποφοίτησή τους από το ειδικό σχολείο, κυρίως τα παιδιά με κινητικές και αισθητηριακές αναπηρίες μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε τεχνικά σχολεία, μάλιστα ορισμένα από αυτά είχαν ειδικά τμήματα για μαθητές με ακουστική ανεπάρκεια, σε σχολεία καλών τεχνών και σε πανεπιστημιακά ιδρύματα. Αποφοίτησαν από τα σχολεία αυτά και κατάφεραν να γίνουν δάσκαλοι, μηχανικοί και ερευνητές. Σε πάνω από 200 αποφοίτους αυτών των σχολείων απονεμήθηκε ο τίτλος του Υποψήφιου Διδάκτορα της Επιστήμης, όπως ο εξέχων ακαδημαϊκός Σοβιετικός μαθηματικός L.S. Pontryagin, η διδάκτωρ παιδαγωγικών επιστημών, με ολική απώλεια ακοής και όρασης, ερευνήτρια στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Ελλειμματολογίας της Μόσχας, O.I. Skorokhodova, και δεκάδες άλλοι.

Οι μαθητές όλων των ειδικών σχολείων, αφού ολοκλήρωναν την υποχρεωτική εκπαίδευση λαμβάνοντας γενική και επαγγελματική μόρφωση, είχαν εγγυημένη εργασία. Γύρω στο 50% των παιδιών με νοητική στέρηση δούλευαν σε συνηθισμένες επιχειρήσεις και δουλειές για τις οποίες είχαν προετοιμαστεί από το σχολείο. Για τους εφήβους που λόγω σοβαρής αναπηρίας δεν μπορούσαν να αναλάβουν πλήρη ή μερική εργασία, προβλέπονταν θέσεις εργασίας ειδικά γι' αυτούς. Ενα μικρό ποσοστό παιδιών με βαριά νοητική στέρηση ή ταυτόχρονες διαταραχές προσλαμβανόταν με κεντρικό σχεδιασμό σε προστατευόμενα εργαστήρια.

Η πλούσια αυτή παιδαγωγική δραστηριότητα, το ολοκληρωμένο σύστημα Ειδικής Εκπαίδευσης ήταν αποτέλεσμα των προτεραιοτήτων που έθεσε η κοινωνία στην έρευνα. Ετσι, ιδρύθηκαν τμήματα εντός των παιδαγωγικών σχολών με αποκλειστικό επιστημονικό αντικείμενο την Ειδική Εκπαίδευση. Η επιστημονική έρευνα διεξαγόταν με τις συντονισμένες προσπάθειες των ερευνητικών κέντρων της ΕΣΣΔ, όπως ήταν το Επιστημονικό Ινστιτούτο Ερευνας και Ελλειμματολογίας της Ακαδημίας Παιδαγωγικών Επιστημών, μαζί με τα τμήματα Ελλειμματολογίας των παιδαγωγικών σχολών σε όλη την ΕΣΣΔ. Το ερευνητικό ενδιαφέρον του Ινστιτούτου αφορούσε στη μελέτη όλων των ζητημάτων που σχετίζονται με την Ειδική Εκπαίδευση και το δυναμικό του απαρτιζόταν από επιστήμονες παιδαγωγούς, ψυχολόγους, γιατρούς και ερευνητές της Φυσιολογίας. Ηταν το μοναδικό, στο είδους του, παγκόσμια, με ένα ευρύ πεδίο δραστηριοτήτων στον τομέα της Ειδικής Αγωγής.

Οι αρχές λειτουργίας της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης

Η Ελλειμματολογία, που θεμελιώθηκε και αναπτύχθηκε στη Σοβιετική Ενωση και εξακολουθεί και υπάρχει στην καπιταλιστική Ρωσία, είναι ένα σύνθετο επιστημονικό πεδίο, που μελετά όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την εκπαίδευση και καθοδήγηση των παιδιών και ενηλίκων με ειδικές ανάγκες και επεκτείνεται στην εργασιακή και επαγγελματική τους κατάρτιση. Το φάσμα που κάλυπτε η Ελλειμματολογία στην περίοδο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ήταν ευρύ και αφορούσε στις κλινικές, ψυχολογικές, φυσιολογικές, παιδαγωγικές και τεχνικές μελέτες, όπως είναι η εξέλιξη των τεχνολογικών μέσων και η εφαρμογή ειδικών συσκευών στη διδακτική πράξη.

Η Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση λειτουργούσε στο πλαίσιο των γενικών αρχών του σοσιαλιστικού σχολείου και υπηρετούσε τους ευρύτερους κοινωνικούς σκοπούς που σχετίζονταν με την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του μαθητή, την προετοιμασία του για μια μελλοντική, ανεξάρτητη ζωή ως ενεργού μέλους της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η ειδικότερη αντίληψη της επιστήμης της Ελλειμματολογίας που υπηρετούσε την παραπάνω γενική αρχή ήταν αυτή της αναπλήρωσης του ελλείμματος ως ανάγκη και δικαίωμα του κάθε ανάπηρου παιδιού ή ενήλικα.

Εξίσου σημαντική αρχή ήταν η όσο πιο πρώιμη έναρξη της Ειδικής Εκπαίδευσης, γιατί όσο πιο νωρίς ξεκινούσε η στοχευμένη, διεπιστημονική παρέμβαση για την αναπλήρωση του ελλείμματος, αποφεύγονταν η εμφάνιση και η εξέλιξη δευτερευόντων ελλειμμάτων. Γι' αυτό είχε δημιουργηθεί ένα διευρυμένο σύστημα προσχολικών δομών με νηπιαγωγεία, πρωινούς βρεφικούς σταθμούς και ειδικές ομάδες μέσα στα νηπιαγωγεία, όπου φοιτούσαν παιδιά με αισθητηριακές αναπηρίες, αναπηρίες λόγου και νοητική στέρηση.

Μετά την ολοκλήρωση της επτάχρονης φοίτησης στις προσχολικές δομές, διεπιστημονική σχολική επιτροπή εκτιμούσε τη συνολική ανάπτυξη του παιδιού, τις ικανότητές του, τις δυνατότητές του και πρότεινε την ανάλογη δομή, είτε του γενικού είτε του ειδικού σχολείου, που ανταποκρινόταν στις ανάγκες του.

Αντιπαράθεση με τις αστικές θεωρίες ένταξης των ΑμεΑ στα κοινά σχολεία

Παράλληλα, με το πλούσιο παιδαγωγικό έργο για την Ειδική Εκπαίδευση, ήδη από τη δεκαετία του '60, οι Σοβιετικοί επιστήμονες που δραστηριοποιούνταν στον τομέα αυτό, απαντούσαν στις αστικές θεωρίες περί ένταξης όλων των παιδιών με ειδικές ανάγκες στη Γενική Εκπαίδευση. Βασικό επιχείρημά τους ήταν η αντιπαράθεση μεταξύ της ουσιαστικής ένταξης των παιδιών με αναπηρία, κόντρα στην υποκριτική ένταξη των αστικών θεωριών.

Η ουσιαστική ένταξη, για τη σοσιαλιστική κοινωνία, αφορά τον τελικό σκοπό, που είναι, διαχρονικά ο σημαντικότερος, η ένταξη του ατόμου στην κοινωνία, η αυτονομία του, η ανεξαρτησία του, η κοινωνική προσφορά μέσα από την παραγωγική εργασία. Αλλωστε, αυτό δεν είναι και το ουσιαστικότερο για το κάθε άτομο, είτε ανήκει στους τυπικά αναπτυσσόμενους είτε στους αποκλίνοντες; Το μέσο που υπηρετεί τον παραπάνω σκοπό είναι η Εκπαίδευση και πρωταρχικής σημασίας είναι η εξατομικευμένη ενίσχυση, διαφοροποιημένη ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες των παιδιών με αναπηρία. Γι' αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, στον ιδιαίτερο τομέα της Ειδικής Εκπαίδευσης, εξασφάλιζε αυτές τις αναγκαίες προϋποθέσεις και όλα τα εφόδια προκειμένου να ανταποκριθεί σε αυτό το καθήκον.

Αντίθετα, στο πλαίσιο του αστικού σχολείου, όχι μόνο δεν υπάρχει πρόβλεψη για εξατομικευμένη, παιδαγωγική παρέμβαση ανά περίπτωση παιδιού με βάση τις ανάγκες του, η όποια ειδική παρέμβαση που επιτυγχάνεται είτε είναι ευκαιριακή είτε πανάκριβη, ενώ το ουσιαστικότερο ζήτημα της ένταξης στην κοινωνία αφορά μια ελάχιστη μειοψηφία αναπήρων και γίνεται με ευκαιριακό και όχι μόνιμο τρόπο. Με αποτέλεσμα η πλειοψηφία αυτών των ατόμων να ζουν μεταξύ επιδοματικής πολιτικής, στα όρια της ανέχειας και του απόλυτου περιθωρίου. Εκ του αποτελέσματος μπορούμε να πούμε ότι οι αστικές ευαισθησίες περί ισότιμης πρόσβασης των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνία, που υπηρετούνται μέσα από την παιδαγωγική τους ένταξη, γκρεμίζονται μπροστά στη βάρβαρη πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν αυτά τα άτομα.

Φυσικά, το σοβιετικό σχολείο δεν απέκλειε τη δυνατότητα της ένταξης παιδιών με ειδικές ανάγκες στο γενικό σχολείο, αλλά θα έπρεπε να εξασφαλίζονται ορισμένες προϋποθέσεις, όπως η ικανότητα των παιδιών να παρακολουθήσουν τη διδακτική διαδικασία ή να τους παρέχεται ο κατάλληλος, ειδικός τεχνικός εξοπλισμός (π.χ. ακουστικά βοηθήματα). Βέβαια, η θέση αυτή δεν ήταν γενικευμένη και αφορούσε συγκεκριμένα τα παιδιά που μπορούσαν να συμβαδίσουν με τη μαθησιακή ύλη και το ρυθμό της.

Για το παιδαγωγικό περιεχόμενο της Ειδικής Εκπαίδευσης

Τα ειδικά σχολεία παρείχαν μόρφωση όμοια με αυτή των γενικών δημοτικών σχολείων και ταυτόχρονα διατρέχονταν από την αρχή της διαφοροποιημένης, εξατομικευμένης παρέμβασης, που με αντισταθμιστικές παρεμβάσεις βελτίωναν την ψυχολογική, φυσική κατάσταση των παιδιών, διορθώνονταν οι διαταραχές λόγου, μάθαιναν να είναι αυτόνομα και προετοιμάζονταν για την ένταξή τους στη σοσιαλιστική κοινωνία.

Θεμελιώδης παιδαγωγική αρχή ήταν η έμφαση που δινόταν στη δυνατότητα του παιδιού και όχι στο έλλειμμα, που απέρρεε από τη γενική τοποθέτηση της διαλεκτικής υλιστικής ψυχολογίας του L.S. Vygotsky, ότι η Εκπαίδευση, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να βλέπει το αύριο και όχι το χτες του μαθητή. Αυτή η γενική αρχή είχε πλήρη εφαρμογή στην Ειδική Εκπαίδευση.

Για να επιτευχθεί η παραπάνω αρχή, βασικό μέσο ήταν η διαφοροποιημένη και εξατομικευμένη διδακτική παρέμβαση για κάθε είδους αναπηρία, καθώς κάθε περίπτωση παιδιού ήταν διαφορετική. Φυσικά, η εξατομίκευση έπονταν της πρώτης γενικής ένταξης σε κάποιο ειδικό σχολείο ανάλογα με την κύρια αναπηρία, όμως εντός του σχολικού πλαισίου, με διεπιστημονική προσέγγιση και παρακολούθηση του παιδιού, διαμορφωνόταν το κατάλληλο παιδαγωγικό πρόγραμμα που ανέπτυσσε παραπέρα τις ικανότητές του και τα ενδιαφέροντά του, ανάλογα με τις δυνατότητές του.

Βασικό μέσο αγωγής και παιδαγωγικής παρέμβασης ήταν η δουλειά με το χέρι, που παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων, όπως είναι ο κινητικός συντονισμός, η ωρίμανση των αισθητηριακών λειτουργιών και ως αποτέλεσμα αυτής η νοητική ανάπτυξη και παραπέρα η κοινωνικοποίηση του παιδιού, που δεν αφορά στενά στην ανάπτυξη των κοινωνικών σχέσεων και επαφών, αλλά στην αφομοίωση όλης της κοινωνικής πείρας και εξέλιξης.

    

Μια αναφορά στο έργο του Αλεξάντρ Μεστεριάκωφ με παιδιά τυφλόκωφα

Ο Αλεξάντρ Μεστεριάκωφ με τους μαθητές του, Αλεξάντρ Σουβόροφ, Σεργκέι Σιρότκιν και Νατάσα Κορνέγιεβα

Ο Αλεξάντρ Μεστεριάκωφ (1923-1974) ήταν διδάκτωρ Επιστημών (Ψυχολογία), διακεκριμένος Σοβιετικός ψυχολόγος, ειδικός στην εκπαίδευση κωφών και τυφλών παιδιών. Τα συμπεράσματα από τις μακροχρόνιες έρευνές του τα εφάρμοσε με μεγάλη επιτυχία στη σχολή στο Ζαγκόρσκ, που ιδρύθηκε το 1963. Το επιστημονικό του έργο έδειξε ότι η διανοητική ανάπτυξη παιδιών που δεν έχουν όραση και ακοή, μπορεί να φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Υπό την επίβλεψή του, τέσσερις απόφοιτοι της σχολής Ζαγκόρσκ αποφοίτησαν από το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Μόσχας.

Η μέθοδος που εφαρμόστηκε για την εκπαίδευση των παιδιών ήταν αυτής της «διαιρεμένης λειτουργικής δράσης», που ακολουθούσε τα εξής στάδια: Αρχικά ο δάσκαλος έκανε όλες τις πράξεις μόνος του, κρατώντας τα χέρια του κωφάλαλου και τυφλού παιδιού στα δικά του και οδηγώντας τα και στο τελικό στάδιο φτάνει ένα απλό σήμα του παιδαγωγού - ένα ειδικό άγγιγμα του χεριού - για να καταφέρει το παιδί να κάνει όλες τις ενέργειες που έμαθε. Στην πραγματικότητα, αυτή η μέθοδος ήταν η εφαρμογή της θεμελιακής φιλοσοφικής θεωρίας του Βιγκότσκι ότι τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου διαμορφώνονται κάτω από την επιρροή της κοινωνίας, μέσω των εργαλείων, του λόγου και των κανόνων συμπεριφοράς.

Οι απόφοιτοι της σχολής δεν ήταν ταλέντα, ήταν τα λογικά προϊόντα του κολοσσιαίου έργου που βασίστηκε στη μέγιστη αξιοποίηση και ενεργοποίηση του εναπομείναντος αισθητήριου συνδέσμου του παιδιού με τον έξω κόσμο, στις εναπομείνασες αισθήσεις, της αφής και τις παλμικές και οσφρητικές αισθήσεις. Ομως, για να χρησιμοποιηθούν αυτές οι πηγές γνώσης, έπρεπε να βρεθεί μια συγκεκριμένη βάση για την ανάπτυξή τους και άρχισε μια μακρόχρονη αναζήτηση. Τελικά, η διαδικασία της μάθησης του χειρισμού των αντικειμένων έδωσε την ένδειξη για τη διάπλαση του ανθρώπινου νου.

Ο χειρισμός αυτός αφορούσε αντικείμενα φτιαγμένα από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Μέσω τέτοιων πράξεων μπορεί το τυφλόκωφο παιδί αρχικά να συνειδητοποιήσει τις λειτουργικές ιδιότητες των αντικειμένων, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται από τον κοινωνικό άνθρωπο, και ν' αναγνωρίσει τα αντικείμενα ως πράγματα που υπάρχουν ξεχωριστά το ένα από το άλλο και από το άτομο που τα χειρίζεται. Ετσι, εντάσσεται στη «διαδικασία της εργασίας» και την «εργασιακή επικοινωνία» και το παιδί καταλήγει να βλέπει τον έξω κόσμο με ανθρώπινο τρόπο και να παίρνει ανθρώπινες εικόνες απ' αυτόν τον κόσμο. Με τη χρήση των αντικειμένων τού προσφέρεται η βάση για να κάνει χειρονομίες, που αρχικά είναι η ίδια η πράξη που δείχνει το ίδιο το αντικείμενο (κουτάλι, πετσέτα κ.τ.λ.). Σιγά - σιγά, η χειρονομία «μειώνεται» και γίνεται περισσότερο συμβολική, προετοιμάζοντας έτσι τον προφορικό, αρχικά δακτυλικό λόγο και, έχοντας μάθει καλά τη γλώσσα, έχουν μπροστά τους νέους ορίζοντες για την ανάπτυξη της νοημοσύνης και της προσωπικότητας και νέες δυνατότητες για λειτουργικές δραστηριότητες που εμπλέκουν τις αισθήσεις.

Το μυστικό της επιτυχίας ήταν ότι όλη η διαδικασία της εκπαίδευσης και της διδασκαλίας ήταν συνδεδεμένη με τον βαθμιαίο μετασχηματισμό των πράξεων από εξωτερικά αντικείμενα σε εσωτερικές πράξεις, δηλαδή την «εσωτερίκευση» της εξωτερικής δραστηριότητας.

Κλείνοντας τη σύντομη αναφορά σε αυτό το κεφαλαιώδες έργο, θα αναφέρουμε το εξής περιστατικό από το βιβλίο του Ιλιένκωφ «Μάθετε να σκέφτεστε από τους νέους»: «Οταν οι τέσσερις μαθητές του Μεστεριάκωφ κράτησαν ένα πυκνό ακροατήριο από εκατοντάδες φοιτητές και δασκάλους συνεπαρμένο για τρεις ώρες, μια από τις πολλές σημειώσεις από το ακροατήριο έγραφε "το πείραμά σας δεν ανατρέπει την παλιά αλήθεια του υλισμού, όπου τίποτα δεν υπάρχει στο νου εάν πρώτα δεν τυπωθούν στις αισθήσεις; Δεν βλέπουν και δεν ακούν τίποτα, αλλά καταλαβαίνουν τα πάντα καλύτερα από εμάς". Μετέδωσα αυτήν την ερώτηση, γράμμα - γράμμα, μέσω του δακτυλικού αλφαβήτου στον Σάσα Σοβόροφ. Ημουν σίγουρος ότι θα μπορούσε να απαντήσει καλύτερα από μένα. Και πράγματι απάντησε γρήγορα και καθαρά μιλώντας μέσα στο μικρόφωνο: "Ποιος σας είπε ότι δεν βλέπουμε και δεν ακούμε τίποτα; Βλέπουμε και ακούμε με τα μάτια και τ' αυτιά των φίλων μας, όλων των ανθρώπων, όλης της ανθρωπότητας"».

Θα προσθέταμε εμείς σήμερα, μετά από τις αντεπαναστατικές ανατροπές, ότι αυτή η ανθρωπότητα ήταν η σοσιαλιστική, που οδήγησε, στην κυριολεξία από το χέρι, τον ανάπηρο άνθρωπο από το σκοτάδι της ανάγκης, που γεννά το έλλειμμα, στο φως της ολόπλευρης ανθρώπινης ύπαρξης, που γεύεται ισότιμα τη ζωή και προσφέρει ισότιμα στη ζωή.

(Πηγή: "Ριζοσπάστης" 3 Ιαν. 2018)

Περί ονόματος των Σκοπίων - του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη

του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*

          Προσφάτως ασχολήθηκα  λόγω της «επικαιροποίησης του Σκοπιανού» (με κείμενα μου) χωρίς φυσικά να μπορώ να επεκταθώ στο «όλον ζήτημα». Με το παρόν κείμενο θεωρώ χρήσιμο να θέσω υπ’ όψιν και τα εξής:

          1) Στις 2 Φεβρουαρίου 1992, στο πλαίσιο των Ευρωπαϊκών Οργάνων οι Υπουργοί Εξωτερικών ανέθεσαν στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Πορτογαλίας Joao de Deus Pinheiro» (Πινέϊρο) να προτείνει λύση αναφορικώς με τα Σκόπια. Η απόφαση αυτή ήταν συνέχεια της από 16 Δεκεμβρίου 1991 σαφούς στάσης των Ευρωπαίων Ηγετών υπέρ της Ελλάδος.

          2) Μετά από μερικούς μήνες διαπραγματεύσεων ο κ.Πινέϊρο πρότεινε το όνομα «Nova Macedonia». Η «πρόταση Πινέϊρο» απορρίφθηκε από το Συμβούλιο Αρχηγών στο πλαίσιο των Ευρωπαϊκών Οργάνων, ακριβώς γιατί περιείχε τον όρο «Μακεδονία».

          3) Στις 13 Απριλίου 1992, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε σε σύσκεψη το Συμβούλιο των Ελλήνων Πολιτικών Αρχηγών να πάρει θέση για την ονομασία και την αναγνώριση των Σκοπίων ως νέου κράτους.

          Την απόφαση του Συμβουλίου ανακοίνωσε ο τότε Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας Δημοκρατίας και εγκρατής διπλωμάτης Πέτρος Μολυβιάτης. Ο Πέτρος Μολυβιάτης ανέγνωσε το επίσημο ανακοινωθέν των Αρχηγών, το οποίο έχει ως εξής: «Σχετικά με το θέμα των Σκοπίων, η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση του ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη ‘’Μακεδονία’’».

          4) Στις 27 Ιουνίου 1992 οι Ευρωπαίοι ηγέτες απεφάσισαν και πάλι ομοφώνως να επιβεβαιώσουν την ελληνική θέση ότι: θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος «μόνον εάν η ονομασία δεν περιέχει τη λέξη Μακεδονία».

          5) Στις 3 Οκτωβρίου 1992 ο υποψήφιος για την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ), τότε Κυβερνήτης της Πολιτείας Arkansas Bill Clinton (Μπιλ Κλίντον)  προέβη στην εξής επίσημη δήλωση:

          «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία». Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία». Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας «ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας» ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.» Και συμπλήρωσε:

          «Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει κατ’ αρχάς να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η Κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας».

          Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου του 1992 ο Μπιλ Κλίντον εκλέχτηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ κερδίζοντας τις εκλογές από τον τότε Πρόεδρο George H.W.Buch (Τζόρτζ Μπους τον πρεσβύτερο). Υπ’ όψιν ότι η «οικογένεια Buch» υποστήριξε τα Σκόπια και όχι την Ελλάδα.

          6) Τον Απρίλιο του 1993, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) με την υπ’ αριθμ. 817 (S/RES/817/07/04/1993) ομόφωνη απόφασή του αποδέχθηκε το αίτημα ένταξης των Σκοπίων με την προσωρινή ονομασία «the former Yugoslav Republic of Macedonia» (FYROM-ΠΓΔΜ) χωρίς το δικαίωμα ανάρτησης συμβόλου κυριαρχίας (σημαίας), έως ότου υπάρξει αμοιβαία αποδεκτή συμφωνία με την Ελλάδα, για το ζήτημα της ονομασίας, καθότι στο μεταξύ είχαν αρχίσει διμερείς διαπραγματεύσεις.

          7) Στις 16 Φεβρουαρίου 1994, η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου θεωρώντας ότι η ΠΓΔΜ τηρούσε αδιάλλακτη στάση ως προς τις διαπραγματεύσεις και επέμενε να χρησιμοποιεί ως σημαία του κράτους το ελληνικό σύμβολο του δεκαεξάκτινου Ήλιου της Βεργίνας, αποφάσισε την επιβολή ασφυκτικού οικονομικού αποκλεισμού (embargo).

          8) Λόγω των εξελίξεων αυτών οι ΗΠΑ ανέλαβαν διπλωματικές πρωτοβουλίες για την εκτόνωση της κατάστασης, και στις 4 Σεπτεμβρίου 1995, ο υφυπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ Richard Holbrook (Χόλμπουρκ) με απευθείας επαφές σε Αθήνα και Σκόπια, «πέτυχε» την επίτευξη συμφωνίας για επανάληψη του διμερούς διαλόγου σε επίπεδο Υπουργών Εξωτερικών, με στόχο την υπογραφή μιας «Ενδιάμεσης Συμφωνίας» (interim Accord). Ο διάλογος αυτός θα τελούσε υπό την αιγίδα του Cyrus Vance (Σάιρους Βανς).

          Η «Συμφωνία» αυτή μεταξύ των άλλων στο άρθρο 6 και στο άρθρο 9 συμπεριέλαβε δεσμεύσεις. Ως προς το άρθρο 6 η ΠΓΔΜ δεσμεύθηκε ότι οι συνταγματικές διατάξεις των άρθρων 3 και 49 επουδενί μπορούν να αποτελέσουν έδαφος ώστε να υπάρξουν ζητήματα διεκδικήσεων που αφορούν στις γειτονικές χώρες ή προϋποθέσεις επεμβάσεων στις εσωτερικές υποθέσεις για να προστατευθούν πρόσωπα που είναι πολίτες των γειτονικών χωρών. Επίσης στο άρθρο 9 συνομολογήθηκε η αμοιβαία δέσμευση ότι τα δύο Μέρη δεσμεύονταν να συντονίσουν τη δράση τους σύμφωνα με το σύνολο των βασικών διατάξεων του Διεθνούς Δικαίου, όπως ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, η Τελική Πράξη του Ελσίνκι, η Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.

          Οι δεσμεύσεις όμως αυτές δεν προκύπτει ότι υλοποιούνται, από πλευράς των Σκοπιανών, λόγω διαρκών και επαναλαμβανομένων προκλήσεων και μάλιστα από αξιωματούχους της Κεντρικής Διοίκησης και της πολιτικής ηγεσίας της γείτονος χώρας.

          Με τούτα τα δεδομένα τίθενται τα εξής καίρια ερωτήματα:

          ΠΡΩΤΟΝ: Γιατί το «κεκτημένο» που προέκυψε τόσο σε επίπεδο ΗΠΑ, όσο και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αξιοποιήθηκε από πλευράς της Ελλάδας ή έστω δεν απέδωσε στη συνέχεια τα επιβαλλόμενα -και «τις πταίει».

          ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Γιατί δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ότι τα άρθρα 6 και 9 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας δεν τηρούνται από τους Σκοπιανούς, με βάση τα οποία οι Σκοπιανοί πρέπει να απέχουν από κάθε είδους προκλήσεις «πολιτικών της Κεντρικής Διοίκησης» και «υλικών πράξεων» γενικώς. Ενταύθα θα πρέπει να ξεκαθαριστεί από πλευράς Ελλάδας αμετακλήτως ότι ονοματοδοσίες δημοσίων χώρων, ή αγάλματα και άλλες υλικές πράξεις που διεκδικούν να σηματοδοτούν απαλλοτρίωση του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής ιστορίας από τους Σκοπιανούς, καθώς και δηλώσεις αξιωματούχων των Σκοπίων που προσβάλουν την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά και διδασκαλία σε δημόσια σχολεία που πλαστογραφεί την ελληνική ιστορία και καθοδηγεί σε αλυτρωτισμό την σπουδάζουσα και μαθητική νεολαία της γείτονος, αποτελούν πράξεις και πολιτικές οι οποίες, εφόσον δεν επιλυθούν, δεν παρέχουν έδαφος συζητήσεων περί την οριστική ονοματοδοσία της γείτονος.

          ΤΡΙΤΟΝ: Γιατί δεν θέτουμε ως προϋπόθεση συζητήσεων με τα Σκόπια τη συνταγματική αναθεώρηση των άρθρων 3 και 49 του Συντάγματος τους, ώστε να δεχθούμε συζήτηση και για το «Συνταγματικό Όνομα» της ΠΓΔΜ erga omnes (έναντι πάντων).

          Ασφαλώς τα ερωτήματα αυτά είναι βάσιμα, όμως η κοινή γνώμη αγνοεί εάν τα θέματα αυτά έχουν ήδη τεθεί στο  «τραπέζι». Σε κάθε περίπτωση ο γράφων πιστεύει ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και συνολικώς η αντιπολίτευση που αφορά στα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, θα πράξουν το καθήκον τους επί του σοβαρού αυτού ζητήματος!

--------------------------------------------

 * Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια τουΣτρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC- EU).

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ, ΝΑΤΟ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ΚΑΙ ΝΑΤΟΪΚΟΙ "ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ"!

Υπάρχει κανείς που να μη μπορεί να καταλάβει πως όλη η προσπάθεια του ΝΑΤΟ και όλων των πάσης αποχρώσεως πολιτικών πλασιέ του για άρον άρον "λύση" στην ονομασία της FYROM, είναι μόνο και μόνο για την ένταξη του τυφλά υποτελούς στις ΗΠΑ κρατιδίου στο εγκληματικό ΝΑΤΟ-υπεύθυνο για την χούντα εδώ και την Κυπριακή προδοσία, την αιμοσταγή λυκοσυμμαχία των βομβαρδιστών και διαμελιστών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, Λιβύης, Ιράκ, Συρίας και της θερμοπυρηνικής πυραυλικής περικύκλωσης της Ρωσίας-αντιπάλου,για δικούς της λόγους, της νέας απάνθρωπης καπιταλιστικής τους τάξης;

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τώρα, αυτήν ακριβώς την επιδίωξη υπηρετεί με τον Τσίπρα να δηλώνει μάλιστα ωμότατα, ακριβώς τα ίδια (τι "τυχαία" σύμπτωση!) με τον εκπρόσωπο του ΝΑΤΟ Νίμιτς:

"Δεν θα είναι πρόβλημα η αποδοχή ονομασίας με γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισμό που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία" !...

Θυμίζω πως ο γνωστός επιτελάρχης του ιταλικού καπιταλισμού Ανιέλι είχε πει για το εξίσου με τον ΣΥΡΙΖΑ καπιταλιστικό κι εκφυλισμένο και γιαυτό...αλήστου μνήμης πια Κ.Κ. Ιταλίας:

" Υπάρχει ένα είδος αριστεράς που μας είναι πολύ χρήσιμο γιατί μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές που τα παραδοσιακά αστικά κόμματα όσοκι αν θέλουν, δεν μπορούν"...

-Μπορούμε να υποθέσουμε πάντως με το μέρος ποιών θα τάσσονταν σε άλλες κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας επίσης, κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι "αντιεθνικιστές" ( ένθερμοι υποστηρικτές όμως ξένων εθνικισμών, όπως των "σλαβομακεδόνων"...) που χύνουν χολή και μαύρο δάκρυ επειδή εκατοντάδες χιλιάδες λαού όλων των πολιτικών απόψεων έκαναν συλλαλητήριο στην Θεσσαλονίκη αγνοώντας την γραμμή ΝΑΤΟ-κυβέρνησης και λοιπών ένθερμα φιλονατοϊκών κομμάτων για "λύση" που να βάζει το γελοία εθνικιστικό τεχνητό κρατικό κατασκεύασμα της κατά 35% κατοικούμενης (και διεκδικούμενης...) από Αλβανούς σημειωτέο, FYROM στο ΝΑΤΟ. Ενός κρατιδίου που προορίζουν κάποιοι να παίξει ανάλογα με τις μελλοντικές συνθήκες, ρόλο διαμελιστή της Ελλάδας, αφού, αν και το αποσιωπούν ύπουλα οι πλασιέ της νέας τάξης επαγγελματίες "αντιεθνικιστές", είναι πασίγνωστο πως πχ ως και τα κρατικά του σχολικά βιβλία του δείχνουν το "έθνος" τους να έχει σύνορα ως την ...Θεσσαλία!...

-Στις 22 Ιουλίου του 1943, όταν πάνω από 300.000 Ελλήνων, αδιαφορώντας για την απειλητική παρουσία των κατοχικών δυνάμεων σε επίκαιρα σημεία της πρωτεύουσας, διαδήλωνε στους δρόμους της Αθήνας, κρατώντας ελληνικές σημαίες και φωνάζοντας συνθήματα, όπως «Όχι στην Επέκταση» και «Έξω οι Βούλγαροι φασίστες από τη Μακεδονία και τη Θράκη»,και οι Επονίτισσες ,Σταθοπούλου (τυλιγμένη με την Ελληνική σημαία) και Λίλη ,Μπακόλα έπεφταν νεκρές από τις σφαίρες των ναζιστών, αυτοί οι ..."αντιεθνικιστές" θα ήταν σίγουρα με τους κατοχικούς δοσίλογους.

-Όταν ο Κολοκοτρώνης κατατρόπωνε τον Ιμπραήμ ,αυτοί θα έστελναν υπομνήματα ,για τις βιαιότητες των Ελλήνων, στην Ιερά Συμμαχία ,και σε ιδεολογικούς προγόνους σημερινών "Παρατηρητηρίων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων".

-Όταν οι Σουλιώτες έδιναν τον αγώνα απέναντι στον Αλή Πασά, οι σημερινοί πλασιέ των απόψεων του Σόρος ,που μοιράζει εκατομμύρια δολάρια για "βελούδινες" αλλαγές και νεοταξίτικες γεωπολιτικές επιδιώξεις από πρώην Γιουγκοσλαβία ως Γεωργία, Ουκρανία, Συρία (εκεί δεν τους βγήκε) και χρηματοδοτεί βιβλία ιστορίας για τα Βαλκάνια,μαζί βέβαια με τις στρατιωτικές επεμβάσεις στην ίδια κατεύθυνση, αυτοί θα έτρεχαν για προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην αυλή του δυνάστη.

Οποτεδήποτε ο κάθε εξωτερικός εχθρός επιβουλευόνταν τα εδάφη της πατρίδας μας, όπως οι Ιταλοί του Μοσολίνι και μετά και οι Γερμανοί, "τις πεζούλες μας" που έλεγε ο Άρης, αυτοί θα ήταν πάντα με το "δίκιο του άλλου". Ή θα κήρυτταν αποχή από κάθε Εθνική Αντίσταση στο όνομα της εν καιρώ εισβολής και πολέμου ..."συναδέλφωσης με τους στρατιώτες του εχθρού" που υλοποιούσαν την εισβολή και κατοχή!
Όπως ακριβώς έπρατταν το 1940 και επί κατοχής οι ..."ταξικοί και υπερεπαναστάτες" αρχειομαρξιστές-τροτσκιστές, που μεταπολεμικά κατάντησαν αφενός να πάρουν μέρος, με μηδενική λαϊκή απήχηση, στις εκλογές απόλυτης βίας και νοθείας του 1946, αφετέρου να στείλουν δημόσια συγχαρητήρια στον στρατάρχη Παπάγο για την συντριβή, ελέω των όπλων και ναπάλμ των διαδόχων της Αγγλίας ΗΠΑ, του στρατού των ανταρτών!...

Ίδιοι ρόλοι με πολλών ειδών μάσκες, τότε και τώρα...

Κώστας Ντουντουλάκης, συντ. δάσκαλος

Βαρρόα: Φανή Χατζήνα, Ολέθριες συνέπειες μετά απο θεραπείε...

Ορεινή Μέλισσα: Φανή Χατζήνα: Ολέθριες συνέπειες μετά απο θεραπείε...: Αποκαλυπτικά στοιχεία σήμερα στην Ορεινή Μέλισσα, σε ένα θέμα τόσο σημαντικό. Η πλέον διακεκριμένη ερευνήτρια Δρ. Φανή Χατζήνα, μιλάει κα...