Τρίτη 25 Απριλίου 2023

 

Αυγερινός παντρεύτηκε, την πούλια έκανε ταίρι
κι όλα τ΄αστέρια τ΄ουρανού, γίνανε συμπεθέροι!


Ζωή κι αγάπη, δυο μαζί, τι ταιριαστό ζευγάρι!

Είν΄ η αγάπη λούλουδο και η ζωή κλωνάρι…

 

Ανθίζουν κάμποι και βουνά, μοσχοβολούν οι τόποι,

σαν αγαπιούνται αληθινά και σμίγουν οι ανθρώποι!

 

(The verses of the above three mandinathes in somewhat free translation in English):

Phosphorus married, Hesperus made  a match

and all the sky stars became companiers!

 

Life and love, together two, what a matching pair!

 Life is a branch and love is the flower...

 

Plains and mountains are blooming, the places are full of musk,

as come together people really loving each other!




Λίγα λόγια από καρδιάς, που ένιωσα χρέος κι ανάγκη να πω για το χαρμόσυνο και συνάμα εξαιρετικά τιμητικό για το χωριό μας γεγονός του γάμου του Yarek και της Sheila που από καιρό αποφάσισαν να ζήσουν μόνιμα στα Λιβάδια και σήμερα το επισφράγισαν ενώνοντας εδώ και τις τύχες των.

Λίγες φορές ως τώρα είχα την τύχη να κάνω παρέα και να κουβεντιάσω μαζί τους μα μεγάλη ήταν η έκπληξή και η χαρά μου για την ανθρώπινη ακτινοβολία τους, εξαρχής, απ΄όταν τους πρωτογνώρισα, εδώ και τότε, στο υπέροχης παραδοσιακής και προσωπικής αρχιτεκτονικής τέχνης κτιριακό συγκρότημα της εξαίρετης οικογένειας του Γιώργου, της Αγγελικής και των παιδιών τους.
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, όσο μπόρεσα να καταλάβω συζητώντας μαζί τους-και κατάλαβα αρκετά, παρά τα λειψά αγγλικά μου- το ήθος, η οικειότητα και ευγένεια,  η ελεύθερη χωρίς παρωπίδες κριτική τους σκέψη και στάση ζωής,  οι πολύπλευρες και σε βάθος,  αδογμάτιστα και κριτικά αφομοιωμένες γνώσεις τους, η όλη πνευματική κι αισθητική τους καλλιέργεια, η αγάπη τους για τη ζωή στη Φύση, η κοινωνικότητά τους και τα πολλαπλά τους δημιουργικά ενδιαφέροντα και ασχολίες.


Απ΄όσα έμαθα ρωτώντας τους,
η Shelley γεννήθηκε στη Βιέννη της Αυστρίας, το 1992. Η μητέρα της είναι Αμερικανίδα, ο πατέρας της Αυστριακός, με γονείς από Ουγγαρία και Γερμανία.

 

Ο Yarek γεννήθηκε το 1985 στο Κίεβο, τότε ήταν στην Σοβιετική Ένωση, νυν Ουκρανία, από Ρωσίδα μητέρα,  Πολωνό πατέρα και μεγάλωσε στην Πολωνία.

Η Shelley μελετά τις παραδοσιακές θεραπείες, συνδυάζοντας ανατολική και δυτική ιατρική. Εργάζεται με βότανα, φυτά, μέταλλα και φτιάχνει ειδικά αποστάγματα και φάρμακα σύμφωνα με τις παλιές παραδόσεις της ολιστικής θεραπείας.

 

Ο Yarek ήταν φωτογράφος και κινηματογραφιστής, αλλά τώρα επικεντρώνεται στο να ξεκινήσει το δικό του εκδοτικό έργο βιβλίων, προσπαθώντας να διατηρήσει τη σοφία παλιών εποχών, κάνοντας νέες μεταφράσεις και δημοσιεύοντας κείμενα από τους παλιούς δασκάλους της Φιλοσοφίας και των Θεραπευτικών Επιστημών.
Σπουδάζει Φιλοσοφία
και μαζί με την Shelley μαθαίνουν τους παλιούς τρόπους παρασκευής φαρμάκων με έναν δάσκαλο από την Αυστρία

(ο οποίος επίσης αφιέρωσε πολύ χρόνο μαθαίνοντας στην Κρήτη όταν ήταν νεότερος!)

Αυτά για το όμορφο αυτό ζευγάρι των δυο τόσο ταιριαστών κι αγαπημένων νέων ανθρώπων που τίμησαν με την φιλία τους όλους εμάς που κάλεσαν να παρευρεθούμε στην μεγάλη τους σημερινή χαρά.
Άπρόσμενο συμβάν συγγενούς προσώπου με καθυστέρησε κι ήρθα αργά σήμερα, αλλά θεωρώ πως, μαζί με τις θερμότερες από καρδιάς μου κι απ΄τις καρδιές όλων μας ευχές για παντοτινή Αγάπη, ισόβια Ευτυχία και για να αξιωθούν να καμαρώσουν παιδιά κι εγγόνια και δισέγγονα στη
Sheilla και τον Yarek,
επιβαλλόταν να ειπωθούν αυτά τα λόγια.
Η ιστορικής σημασίας επιλογή τους, της τέλεσης εδώ, στην περιοχή μας, του γάμου τους, αν και είναι γεννημένοι μεγαλωμένοι και σπουδαγμένοι σε μακρινές άλλες χώρες, αφενός τους καθιστά όχι μόνο τυπικά αλλά και πολύ, πάρα πολύ ουσιαστικά χωριανούς και συντοπίτες μας,
αφετέρου, είμαι σίγουρος, σταδιακά θα γίνει παράδειγμα προς μίμηση σε αρκετά ντόπια νέα ζευγάρια να κάνουν γάμους και βαφτίσεις των παιδιών τους στο μέλλον όπως έκαναν και οι παλιοί μας.
 Όχι τυπικής δήθεν παράδοσης, σε πόλεις και κωμοπόλεις μακριά από τη μήτρα και ψυχή του λαϊκού μας πολιτισμού, αλλά στα χωριουδάκια μας!
Σαν ξεκινήσουν τέτοιες επιλογές, τότε και οι αναγκαίοι χώροι θα αρχίσουν να δημιουργούνται. Άφθονα γραφικά ξωκλήσια για τελετές υπάρχουν, για το γλέντι τι πιο εύκολο από μια μεγάλη αίθουσα-πρώην σχολείο σαν αυτό του Αμυγδαλοκεφαλιού, μια πλατεία, ή κάτι άλλο, κατάλληλα διαμορφωμένα… Τα γλέντια κι οι χαρές θα ξαναβρούν τις ρίζες τους, θα βγάλουν νέα φυντάνια πλάι στη μάνα Φύση.
Γιατί:
Η ρίζα κάνει το δεντρό, κλαδιά, καρπούς να βγάνει. Σαν έχει αξία ο κορμός,  έχει και το φυντάνι.
Κλείνω με την μαντιναδο-ευχή στους νιόπαντρους χωριανούς μας:
Όσά χει ο Απρίλης λούλουδα και ο Γενάρης χιόνια,
τόσα κι εγώ σας εύχομαι, ευτυχισμένα χρόνια

 Κώστας Ντουντουλάκης 21/4/23




A few words from the heart, which I felt a duty and need to say about the joyous and at the same time extremely honorable event for our village of the wedding of Yarek and Sheila who long ago decided to live permanently in Livadia and today they sealed it by joining here and the destinies of .



A few times so far I have been lucky enough to hang out and chat with them, but great was my surprise and joy for their human radiance, from the very beginning, since I first met them, here and then, in the wonderful traditional and personal architectural art building group of the excellent family of George, Angeliki and their children.

I was particularly impressed, as far as I could understand by talking with them - and I understood quite a bit, despite my poor English - their ethos, intimacy and kindness, their free, unblinking critical thinking and attitude to life, the multifaceted and in-depth, non-dogmatic and their critically assimilated knowledge, their entire intellectual and aesthetic cultivation, their love for life in Nature, their sociability and their multiple creative interests and occupations.

 

From what I learned by asking them,

Shelley was born in Vienna, Austria, in 1992. Her mother is American, her father is Austrian, with parents from Hungary and Germany.

 

Yarek was born in 1985 in Kiev, then in the Soviet Union, now Ukraine, to a Russian mother, a Polish father, and grew up in Poland.

Shelley studies traditional therapies, combining Eastern and Western medicine. He works with herbs, plants, minerals and makes special essences and medicines according to the old traditions of holistic healing.

 

Yarek was a photographer and filmmaker, but now he is focused on starting his own book publishing project, trying to preserve the wisdom of old times, making new translations and publishing texts from the old masters of Philosophy and Healing Sciences.

He is studying Philosophy as Shelley too and they are learning the old ways of making medicine with a teacher from Austria

(who also spent a lot of time learning in Crete when he was younger!)

 

That's all for this beautiful couple of two such well-matched and beloved young people who honored with their friendship all of us who invited to attend their great joy today.

An unexpected event of a relative delayed me and I came late today, but I think that, along with the warmest wishes from my heart and from the hearts of all of us for eternal Love, lifelong Happiness and to be able to boast children and grandchildren and great-grandchildren to Sheilla and Yarek,

these words had to be said.

Their historically important choice, of having their wedding here, in our region, although they were born, raised and educated in distant other countries, on the one hand makes them not only formally but also very, very essentially our villagers and fellow citizens,

on the other hand, I am sure, it will gradually become an example for many local young couples to do weddings and christenings of their children in the future as our old ones did.

  Not of typical so-called tradition, in cities and towns far from the womb and soul of our popular culture, but in our villages!

Once such options begin, then the necessary spaces will begin to be created. There are many picturesque chapels for ceremonies, for the feast what could be easier than a large hall-former school like that of Amygdalokephali, a square, or something else, properly designed... Feasts and joys will find their roots again, they will bring forth new plants next to Mother Nature.

Why: The root makes the tree, branches, fruits come out.

As the trunk has value, so does the planter (translation of the mandinatha)

I close with the mantinado-wish to our newlywed villagers:

Where April has flowers and January has snow, (translation of the mandinatha)

I wish you the same, happy years


                   Kostas Doudoulakis 21/4/23

 

Τετάρτη 19 Απριλίου 2023

 

Η Χρυσή Αυγή στη φυλακή – οι Ναζί στην εξουσία…



Θα μπορούσε να είναι σενάριο των Monthy Pythons: μια κυβέρνηση-συμμορία, μια αξιωματική αντιπολίτευση με προϋπηρεσία στην παραχάραξη της λαϊκής εντολής κι ένα κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας με κύριο χαρακτηριστικό του την πλήρη έλλειψη αρχών, σχεδιάζουν το colpo grosso. Η πλοκή είναι βέβαια προβλέψιμη, γεμάτη χολιγουντιανή ηθικολογία και επίσης βασανιστικά αργή – ωστόσο οι χαρακτήρες των τριών πολιτικών αρχηγών σκιαγραφούνται ζωηρά, ενώ για τους δευτερεύοντες ρόλους έχει επιστρατευτεί ένας ολόκληρος γαλαξίας αστέρων της μνημονιακής εποχής.

Τα όσα διαμείβονται σε σχέση με την απαγόρευση του «κόμματος Κασιδιάρη» θα μπορούσαν να είναι ταινία, όμως δεν είναι. Είναι ακόμη ένας κρίκος στην αλυσίδα του ξηλώματος της (όποιας) μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, με στόχο την πλήρη παράδοση της χώρας στα δεσμά της υποτέλειας και στους θανατηφόρους Ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς. Μόλο που οι φωταδιστές καραδοκούν με τα αυτοκόλλητα ταμπελάκια τους ανά χείρας, στο παρόν θα εξηγήσουμε το πώς και το γιατί.

Στο νομικό σύστημα της χώρας μας υπάρχει μια σειρά αξιόποινων πράξεων που η τιμωρία τους προβλέπει στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για όσους κριθούν ένοχοι. Το σκεπτικό μοιάζει με εκείνο της απαγόρευσης εισόδου των χούλιγκανς στα γήπεδα: όποιος μαχαιρώνει για την ομάδα, του κόβουμε τη μπάλα κι όποιος στο όνομα της πολιτικής διαπράττει δολοφονίες, βασανισμούς και τα λοιπά, του κόβουμε την πολιτική, σωστά;
Προσέξτε όμως – μιλάμε εδώ όχι μόνο για ποινικά αδικήματα αλλά και για αδικήματα πολιτικά όπως η κατάληψη της εξουσίας με τη χρήση βίας. Όσοι από τους αναγνώστες δεν αποτάσσονται τον μπολσεβικισμό και δεν ασπάζονται τις θεωρίες περί επανάστασης άνευ θραύσεως υαλοπινάκων, κατανοούν πως ήδη βαδίζουμε σε επικίνδυνα νερά… Κι επειδή είμαστε αραπάδες, δηλαδή καθυστερημένοι και φανατικοί, κάπου εδώ βάζουμε στην κουβέντα το κριτήριο της ταξικής πάλης.

Δεν θα στερούσαμε βέβαια τα πολιτικά δικαιώματα από τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα, στην υποθετική περίπτωση που επιβίωναν της εκδίκησης των σωματοφυλάκων του τυράννου, έτσι; Spoiler: οι φασίστες, είναι με τον τελευταίο… Ούτε από τα μέλη της Ο.Π.Λ.Α. που καθάριζαν μαυραγορίτες, ούτε από τα μέλη του ΠΑΚ, που έκαναν – όσο έκαναν – ένοπλο αντιδικτατορικό αγώνα, ούτε από τους αξιωματικούς του Κινήματος της Αεροπορίας, σωστά; Από τον Παττακό και τον Παπαδόπουλο όμως θα τα στερούσαμε ξανά, έτσι δεν είναι; Οι φασίστες, φυσικά, έχουν εντελώς αντίθετη γνώμη…

Επειδή όμως η ιστορία είναι πράγμα μακρουλό, όλο και κάπου μπορεί να εκτεθείς… Κάπως έτσι οι διαπρεπείς συνταγματολόγοι της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης του κέντρου», εκείνοι ντε, που καταδικάζουν ασκαρδαμυκτί το κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, όταν πρόκειται για τους αξιωματικούς της «Εθνικής Αμύνης» ή για τη διχοτόμηση της χώρας από τον «εθνάρχη» Βενιζέλο, τη γυρνάνε την μπιφτέκα… Τούτων λεχθέντων, μερικά πράγματα καλό είναι να γίνονται, ώστε να ικανοποιηθεί το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα. Η θέση των πρωτεργατών της Χούντας ήταν στον Κορυδαλλό (και λίγοι μπήκανε), όπως και η θέση των Χρυσαυγιτών (και λίγοι μπήκαν, επίσης), κρατήστε ωστόσο πως το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα ήταν που επικαλέστηκε κι ο Χίτλερ μετά την προβοκάτσια που έστησε με την φωτιά στο Ράιχσταγκ. Το θέμα, συνεπώς, είναι κομματάκι περίπλοκο…

Οι δημοκρατίες ανά τον κόσμο, συνήθως έχουν στον πυρήνα των ιδιαίτερων γενέθλιων μύθων τους διάφορα επεισόδια της πάλης για τις πολιτικές ελευθερίες. Τα πολιτικά δικαιώματα συνεπώς θεωρούνται (και είναι) ιδιαιτέρως σημαντικά και η στέρησή τους προβλέπεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις – και μόνο για αδικήματα που έχουν τελεσιδικήσει. 

Παρεμπιπτόντως, το ίδιο ισχύει και για τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν είστε υπέρ των διώξεων και του cancel culture με την πρώτη καταγγελία, φαντάζομαι; «-Μα ο Κασιδιάρης είναι φασίστας», φωνάζουν τα μόμολα, «δεν αξίζει τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους!» Κι εγώ λέω: «-Χμμμ…», καθώς πάντα υποστήριζα να παίρνουν όλοι οι κρατούμενοι τις άδειές τους κανονικά, ακόμη και οι «τρομοκράτες»… Τα δικαιώματα τα λέμε έτσι γιατί είναι καθολικά, δεν είναι χάρες που τις κάνουμε στα καλά παιδάκια, νομίζω… Όμως τα μόμολα εξακολουθούν να ωρύονται: «-Μα γιατί τα λες αυτά, tsaka; Εσύ δεν είσαι με το επαναστατικό δίκαιο;»

Είμαι και παραείμαι. Μόνο που το επαναστατικό δίκαιο εκπορεύεται από τον επαναστατημένο λαό και τις επαναστατικές του οργανώσεις κι όποιος νομίζει πως θα το βρει στους Μητσοτάκηδες, τους Τσίπρες, τους Ανδρουλάκηδες και τους Βενιζέλους του κόσμου αυτού, πλανάται πλάνην οικτράν. 

Από έναν τέτοιον εσμό, το μόνο που μπορεί να προσμένει κανείς είναι ο καιροσκοπισμός, η φιλαρχία, το μίσος για τον απλό κόσμο και η περιφρόνηση κάθε δημοκρατικής αρχής – και βέβαια, ο νομολογικός υπολογισμός…

Αν κάποιος ήθελε να εμποδίσει την εκλογική κάθοδο των Κασιδιαρέων, θα αρκούσε να ολοκλήρωνε επιτέλους τη δίκη για τα εγκλήματα της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Μετά και την τελική εκδίκαση των εφέσεων, ο κάθε κατεργάρης θα καθόταν στον πάγκο του, χωρίς να χρειαστεί να μετατραπεί το Σύνταγμα σε καρνέ δεσποινίδος ελευθερίων ηθών. Γιατί εκεί οδηγούν οι ρυθμίσεις των ταγών του πολιτικού μας συστήματος: αυτό που θεσμοθετείται είναι ένα πρωτοφανές Πολιτικό Δικαστήριο, με αρμοδιότητα να κρίνει ποια είναι η πραγματική (sic) ηγεσία του άλφα ή του βήτα κόμματος, καθώς και το κατά πόσον ο γάμμα ή ο δέλτα συνδυασμός επιδιώκει την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. 

Αλήθεια ρε ‘σεις που τα λέτε αυτά, με τι μούτρα θα πάτε να κάνετε κριτική στον Ερντογάν; Αλλά τι να πεις για τους συμμάχους του Ζελένσκι, που πρακτικά έχει απαγορεύσει ολάκερη την αντιπολίτευσή του;

Αν κάποιος ήθελε να σταματήσει την επανεμφάνιση και την ενδυνάμωση του φασισμού στην Ελλάδα, αυτό που θα έπρεπε να κάνει είναι συνεχίσει την έρευνα για τον εντοπισμό και την τιμωρία των συνενόχων και των πατρώνων  των Χρυσαυγιτών και παράλληλα να διεξάγει τον πιο πλατύ και πλήρη δημόσιο διάλογο για την αποδόμηση και καταδίκη του πολιτικού περιεχομένου του φασισμού. Έπειτα από αυτό, η τελεσίδικη τιμωρία των νεοναζί θα ήταν απλά ο ακρογωνιαίος λίθος

Κανέναν όμως από τους τρεις καμπαλέρος δεν συμφέρει να ανοίξει με πολιτικούς όρους μια τέτοια συζήτηση. Γιατί ένας λαός που θα καταδίκαζε ενεργά τους ντόπιους νεοναζί δεν θα ανεχόταν τη στήριξη των Ουκρανών ομοϊδεατών τους και από τα τρία μεγάλα κόμματα, ούτε θα ανεχόταν να γίνεται η χώρα μας αρωγός στη γενοκτονίες που συντελούνται στην Παλαιστίνη π.χ. ή την Υεμένη. Ένας λαός που θα συμπαραστεκόταν ουσιαστικά στους πρόσφυγες, δεν θα ανεχόταν τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών πολιτικών που ρημάζουν τις πατρίδες τους και από τα τρία μεγάλα κόμματα.

Εάν γινόταν κοινός τόπος η αξία των ατομικών ελευθεριών απέναντι στη σιδερένια φτέρνα ενός αυταρχικού κράτους, ποιος θα συναινούσε στη Μενγκελεϊανής έμπνευσης υγειονομική δυστοπία που και τα τρία μεγάλα κόμματα από κοινού μας επέβαλαν; 

Αν έβγαιναν στο φως οι οικονομικές διασυνδέσεις του εγχώριου φασισμού, ποιος δεν θα αντιλαμβανόταν πως η υποδούλωση της χώρας στα δεσμά του χρέους και η τραπεζοκίνητη λεηλασία του μόχθου των ανθρώπων της, είναι πολιτικές φασιστικές;

Ένα τέτοιο πολιτικό κλίμα θα ήταν ασύμβατο με τις κοινοβουλευτικές φιλοδοξίες των ναζί, με τον ίδιο τρόπο που το μεταπολιτευτικό περιβάλλον αποδείχθηκε τοξικό για τη χουντική ΕΠΕΝ, ανεξαρτήτως του ποια ήταν η …πραγματική της ηγεσία. 

Ωστόσο η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ έχουν επιλέξει τη νομικίστικη οδό αντί της πραγματικής πολιτικής αντιπαράθεσης με την ακροδεξιά απειλή – όχι τώρα, αλλά από τον καιρό της πρώτης «ρύθμισης» του θέματος και πίσω. Με το μπακαλοτέφτερο στο χέρι αφήνουν στο απυρόβλητο τις θέσεις και την πολιτική τοποθέτηση του εγχώριου φασισμού, ακριβώς επειδή συντάσσονται ολόψυχα με τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές της νεοναζιστικής διεθνούς που πλέον ηγεμονεύει στον Ευρωατλαντικό κόσμο.

Όχι πως τα άλλα κόμματα και οργανώσεις είναι άμοιρα ευθυνών. Η Ελληνική Λύση – αναμενόμενα -κάνει την πάπια, υπολογίζοντας πως θα καρπωθεί εκλογικά το μεγαλύτερο μέρος των διαταραγμένων που θα φτάσουν στην κάλπη και Κασιδιάρη δεν θα βρούνε. Το ΜΕΡΑ-25 από την πλευρά του, δεν ψηφίζει μεν την τροπολογία, όμως αδυνατεί και να εγκαταλείψει το ιδεολόγημα μιας Ευρώπης-φρουρίου του πολιτισμού (Festung Europa, για τους γερμανομαθείς) ενάντια στην πλημμυρίδα του …ανατολικού ανορθολογισμού. 

Παρομοίως, το ΚΚΕ και το κομπολόι των αριστερίστικων δορυφόρων του, ενώ διακηρύσσει την ανάγκη πολιτικής απάντησης στο νεοναζισμό, αρνείται να δει τον βαθμό της φασιστικοποίησης του Δυτικού Κόσμου και αυτοευνουχίζεται διολισθαίνοντας προς δευτεροδιεθνιστικές θέσεις. Η υιοθέτηση μάλιστα της καινοφανούς άποψης περί διατήρησης των «συνόρων του 91’», αυτού του τροπαίου της (πρόσκαιρης, ευτυχώς) ιμπεριαλιστικής νίκης και του εξανδραποδισμού των λαών του πρώην ανατολικού μπλοκ, εκτός από ντροπιαστική είναι και εξαιρετικά ύποπτη.

Υπάρχει ωστόσο ένα προβληματάκι: εμποδίζοντας την εκλογική κάθοδο των νεοναζί, το «δημοκρατικό τόξο» επιλέγει πεδίο μάχης. Από τούδε και στο εξής ο φασισμός δεν γίνεται να ηττηθεί εντός των ορίων της κοινοβουλευτικής κονίστρας. Επίσης, ο χρονισμός της απαγόρευσης της νόμιμης δράσης των Κασιδιαραίων σηκώνει πολύ συζήτηση.

 Αυτό που δεν συνέβη όταν κατέρρεαν εκλογικά γίνεται τη στιγμή που ένας σωρός (ύποπτα) γκάλοπ τους δείχνουν ανεβασμένους και που τα woke ΜΜΕ κι οι ντήλερ τους στα κοινωνικά δίκτυα τσουβαλιάζουν ως ακροδεξιούς τους πάντες: από τη γιαγιά που πήγε να μεταλάβει χωρίς να φοβάται τον κοροναϊό, μέχρι τον πιτσιρικά που σφύριξε το θαυμασμό του για μια γκόμενα στο δρόμο…

Αν θέλετε τη γνώμη μου, στην πραγματικότητα η απαγόρευση όχι μόνο δεν θα εμποδίσει στο ελάχιστο τον φασισμό αλλά αντιθέτως θα τον βοηθήσει να ολοκληρώσει τον βιολογικό του κύκλο ενισχυμένος. Διαχρονικά οι ναζί – όντας ριζοσπάστες – βλέπουν τις εκλογές αποκλειστικά ως εργαλείο, επιδιώκοντας την κατάληψη της εξουσίας μέσα από την διαρκή εναλλαγή νόμιμης και παράνομης δράσης. Η διαπλοκή τους με τις διάφορες μαφίες, το παρακράτος και τον ξένο παράγοντα, αντικειμενικά αποτελεί τη μοναδική επιλογή τους για το επόμενο διάστημα, όμως αυτό δεν τους ξενίζει, βέβαια. Ο νόμιμος δρόμος ωστόσο δεν κλείνει μόνο για τους σεσημασμένους ναζί αλλά και για τους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους.

Ακόμη κι αν ένα μικρό μόνο ποσοστό των τελευταίων «ριζοσπαστικοποιηθεί» μπροστά στο αδιέξοδο, πυκνώνοντας συνειδητά τις τάξεις των πρώτων, φοβάμαι πως ο φασισμός στη χώρα μας πρόκειται να εισέλθει τρομακτικά ενισχυμένος σε μια νέα, ασύμμετρη και υβριδική φάση ανάπτυξης και δράσης. Εμπλέκοντας νέα πρόσωπα και δίκτυα καθώς και πραγματικά ή επινοημένα κοινωνικά αιτήματα περισσότερο από ποτέ θολά, θα καραδοκεί και θα δυναμώνει στο περιθώριο της πολιτικής και εν ολίγοις στο απυρόβλητο της κριτικής. Ως εκ τούτου θα πρέπει να (ξανά) ηττηθεί στο δρόμο, τις γειτονιές ή όπου αλλού επιλέξει ως πεδίο αντιπαράθεσης αυτός πλέον. Για να το πω χοντρά, ίσως στο μέλλον κάποιοι χρειαστεί να δώσουν το αίμα τους όπως ο Παύλος Φύσσας εκείνη τη μοιραία Τρίτη, για να βγουν οι υπολογισμοί ορισμένων στις κάλπες. Εν τω μεταξύ, ο Θεός να μας φυλάει από τα πραξικοπήματα…

Πίσω στον ορίζοντα του παρόντος ωστόσο, η νομιμοφανής ακροβασία για την απαγόρευση του «κόμματος Κασιδιάρη» δημιουργεί κάκιστο προηγούμενο και συνιστά ΕΚΤΡΟΠΗ – ακόμη μία στη μεταμνημονιακή συνθήκη υποτέλειας της χώρας. Όχι βέβαια γιατί φαλκιδεύεται η ελεύθερη έκφραση των νεοναζί με τα κουστούμια και των οπαδών τους: εξηγήσαμε ήδη πως αυτοί θα μείνουν και με το παραπάνω ευχαριστημένοι από τα κυβερνητικά πεπραγμένα των τριών συνωμοτών, τους οποίους έτσι κι αλλιώς θα σπεύσουν να στηρίξουν στις κάλπες, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

Συνιστά ΕΚΤΡΟΠΗ, καθότι στην πραγματικότητα πρόκειται για προσπάθεια χειραγώγησης του εκλογικού αποτελέσματος στο όνομα μιας πολιτικής σταθερότητας που εξυπηρετεί αποκλειστικά το συστημικό πολιτικό προσωπικό, τα συμφέροντα που το χρηματοδοτούν και τους Ευρωατλαντικούς χειριστές του. Αποφεύγοντας να συμμαχήσουν ανοικτά με τον φασισμό, τα τρία κόμματα της …κυβερνητικής επιχειρούν να τον ενσωματώσουν. Αυτό όμως μόνο τέρατα μπορεί να γεννήσει.

Σε τελική ανάλυση, η επιχειρούμενη λαθροχειρία συνιστά ΕΚΤΡΟΠΗ, ακριβώς επειδή εκβιάζοντας το επιθυμητό για τις ελίτ αποτέλεσμα, σκοπεύει στην παραχάραξη της λαϊκής βούλησης. Ελλείψει επιλογών, ηγετών και οραμάτων, τελευταία έξοδος για τον λαό απομένει πια μονάχα η παρατεταμένη πολιτική αστάθεια και η διαρκής δυσλειτουργία της κρατικό-επιχειρηματικής γκαρόττας που του κόβει την αναπνοή. Ώσπου να γεννηθούν καινούριοι πυροτεχνουργοί, όποιος θέλει να μιλάει στο όνομα του για αυτήν την προοπτική της ακυβερνησίας, της αντίστασης και της ανυπακοής θα πρέπει να εργάζεται κι όχι να ηθικολογεί εκ του ασφαλούς – ενίοτε δε με το αζημίωτο.

ΥΓ: Τη στιγμή που γράφαμε τα παραπάνω, δεν είχε ολοκληρωθεί η συζήτηση της (ν)τροπολογίας στη Βουλή. Ως νέος Πόντιος Πιλάτος, μέρες που είναι, ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά …απείχε. Λες και μπορεί κανείς να πάρει μαχαίρι και να κόψει τον κόσμο από πάνω του… Κατά τη γνώμη μας η στάση του αυτή σηκώνει δύο αναγνώσεις: από τη μία αποτυπώνει τον πλήρη οπορτουνισμό της ηγεσίας του και από την άλλη αποτελεί προβολή της πραγματικής αμηχανίας ορισμένων στελεχών του μπροστά στην κατάφωρη παραβίαση θεμελιωδών συνταγματικών αρχών. Όπως και να έχει, όταν άλλοι θα βγάζουν το φίδι από την τρύπα, όλο και κάποιος εύσχημος λόγος για αποχή φαντάζομαι πως θα βρεθεί…

Τρίτη 18 Απριλίου 2023

Τέλος κόσμου όπως τον ξέρουμε.

O παγκόσμιος Νότος σε ανοιχτή γεωοικονομική εξέγερση

Δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε τις επιπτώσεις του γεωπολιτικού σεισμού που έπληξε το παγκόσμιο γίγνεσθαι το 2023:
Putin και Xi, στη Μόσχα, προαναγγέλλουν de facto την αρχή του τέλους της Pax Americana.
Πράγματι, όπως λέει ο δημοσιογράφος Pepe Escobar, για πάνω από έναν αιώνα αυτό ήταν το απόλυτο ανάθεμα για τις διακεκριμένες αγγλοαμερικανικές ηγεμονικές ελίτ: 

μια υπογεγραμμένη, σφραγισμένη, ολοκληρωμένη στρατηγική συνεργασία δύο μεγάλων ανταγωνιστών, που συνδυάζει τεράστια παραγωγική βάση και υπεροχή σε ό,τι αφορά την προσφορά φυσικών πόρων – με προστιθέμενη αξία τα ρωσικά όπλα τελευταίας τεχνολογίας και τη ρωσική διπλωματική διάνοια.


Από τη σκοπιά των 
αγγλοαμερικανικών ελίτ, των οποίων το Σχέδιο Α ήταν πάντα μια υποτιμημένη εκδοχή του «Διαίρει και βασίλευε»της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτό δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί.

Στην πραγματικότητα, τυφλωμένοι από… ύβρη, δεν το είδαν ποτέ να έρχεται.
Ο Xi και ο Putin, με μια κίνηση Sun Tzu, ακινητοποίησαν τον Οριενταλισμό, τον Ευρωκεντρισμό και, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, τη Νεοαποικιοκρατία.
Δεν είναι περίεργο που ο Παγκόσμιος Νότος επικεντρώθηκε σε αυτό που αναπτύχθηκε στη Μόσχα.
Τα μεγέθη, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, μπορεί να απεικονιστούν και με διαφορετικό τρόπο:
Από τη μία έχουμε τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, την Κίνα, με τη μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη παγκοσμίως, που την ίδια στιγμή είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο, και από την άλλη έχουμε τη Ρωσία, μια οικονομία που από απόψεως ΑΕΠ είναι ισοδύναμη ή και μεγαλύτερη από τη Γερμανία, με τα πρόσθετα πλεονεκτήματα ότι είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ενέργειας στον κόσμο και δεν εξαναγκάζεται σε αποβιομηχάνιση.
Μαζί και συγχρονισμένα επικεντρώνονται στη διαμόρφωση των απαραίτητων συνθηκών για να παρακάμψουν το δολάριο.
Ενδεικτική είναι η δήλωση του πρόεδρου Putin… «Είμαστε υπέρ της χρήσης του κινεζικού γιουάν για συναλλαγές μεταξύ της Ρωσίας και των χωρών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής».


Βασική συνέπεια αυτής της γεωπολιτικής και γεωοικονομικής συμμαχίας, που σχεδιάστηκε προσεκτικά τα τελευταία χρόνια, είναι η εξής: η εμφάνιση μιας πιθανής τριάδας όσον αφορά τις παγκόσμιες εμπορικές σχέσεις και, από πολλές απόψεις, ένας Παγκόσμιος Εμπορικός Πόλεμος.


Η Ευρασία καθοδηγείται –και οργανώνεται σε μεγάλο βαθμό– από τη συνεργασία Ρωσίας-Κίνας.
Η Κίνα θα διαδραματίσει επίσης βασικό ρόλο στον Παγκόσμιο Νότο, αλλά η Ινδία μπορεί επίσης να αποκτήσει μεγάλη επιρροή.
Και μετά υπάρχει το πρώην «απαραίτητο έθνος» που κυβερνά τους υποτελείς της ΕΕ και την Αγγλόσφαιρα όπως συμπυκνώνεται στα Πέντε Μάτια (ΗΠΑ, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Μεγάλη Βρετανία).

Αυτό που πραγματικά θέλουν οι Κινέζοι

Ο Ηγεμόνας, υπό την αυτοκατασκευασμένη «διεθνή τάξη», ουσιαστικά δεν έκανε ποτέ διπλωματία.
Το αγγλοαμερικανικό «Διαίρει και βασίλευε», εξ ορισμού, αποκλείει τη διπλωματία.
Η εκδοχή της «διπλωματίας» τους έχει εκφυλιστεί ακόμη περισσότερο, μετεξελισσόμενη σε ωμές προσβολές από διανοητικά αμφισβητούμενους και ειλικρινά ανόητους λειτουργούς των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου.
Δεν είναι περίεργο που ένας αληθινός κύριος, ο υπουργός Εξωτερικών Sergey Lavrov, αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Η Ρωσία δεν είναι πλέον εταίρος της ΕΕ…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση “έχασε” τη Ρωσία.
Αλλά η ίδια η Ένωση φταίει.
Τα κράτη μέλη της ΕΕ… δηλώνουν ανοιχτά ότι η Ρωσία πρέπει να δεχτεί μια στρατηγική ήττα.
Γι’ αυτό θεωρούμε την ΕΕ εχθρική οργάνωση».


Και όμως η νέα αντίληψη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, που ανακοινώθηκε από τον Putin στις 31 Μαρτίου, το καθιστά απολύτως σαφές: η Ρωσία δεν θεωρεί τον εαυτό της «εχθρό της Δύσης» και δεν επιδιώκει την απομόνωση.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένας ενήλικας για να μιλήσει από την άλλη πλευρά, μάλλον ένα σωρό ύαινες.
Αυτό οδήγησε τον Lavrov να τονίσει, για άλλη μια φορά, ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν «συμμετρικά και ασύμμετρα» μέτρα εναντίον όσων εμπλέκονται σε «εχθρικές» ενέργειες κατά της Μόσχας.
Όταν πρόκειται για το «Exceptionalistan», αυτό είναι αυτονόητο: οι ΗΠΑ ορίζονται από τη Μόσχα ως ο κύριος υποκινητής κατά της Ρωσίας και η συνολική πολιτική της συλλογικής Δύσης περιγράφεται ως «ένας νέος τύπος Υβριδικού Πολέμου».
Ωστόσο, αυτό που πραγματικά έχει σημασία για τη Μόσχα είναι: η ολοκλήρωση της Ευρασίας, η σύναψη στενότερων δεσμών με «φιλικά παγκόσμια κέντρα», όπως η Κίνα και η Ινδία, η αυξημένη βοήθεια προς την Αφρική, περισσότερη στρατηγική συνεργασία με τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, τα εδάφη του Ισλάμ (Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Συρία, Αίγυπτος) και ASEAN.

Φόρουμ Boao

Τα παραπάνω μας φέρνουν σε κάτι ουσιαστικό που –αναμενόμενα– αγνοήθηκε μαζικά από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης: το Φόρουμ του Boao για την Ασία, που έλαβε χώρα σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση του νέου δόγματος εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας.
Το Φόρουμ του Boao, που ξεκίνησε στις αρχές του 2001, πριν από την 11η Σεπτεμβρίου, έχει διαμορφωθεί στα πρότυπα του Νταβός, με τη γραμματεία του να εδρεύει στο Πεκίνο.
Το Boao βρίσκεται στην επαρχία Hainan, ένα από τα νησιά του κόλπου του Tonkin, και είναι ένας τουριστικός παράδεισος.
Μία από τις βασικές συνεδριάσεις του φετινού φόρουμ ήταν για την ανάπτυξη και την ασφάλεια, υπό την προεδρία του πρώην Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Ban Ki-moon, ο οποίος είναι σήμερα πρόεδρος του Boao.


Υπήρχαν δε αρκετές αναφορές στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ανάπτυξης του Xi καθώς και στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την Ασφάλεια – η οποία παρεμπιπτόντως ξεκίνησε στο Boao το 2022.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι δύο πρωτοβουλίες συνδέονται άμεσα με τον ΟΗΕ και τις ιδιοτροπίες της Ουάσιγκτον.
Το Πεκίνο, προς το παρόν, παίζει μαζί.
Ο Κινέζος πρωθυπουργός Li Qiang ήταν πιο συγκεκριμένος. Τονίζοντας την έννοια της «κοινότητας του κοινού μέλλοντος για την ανθρωπότητα» ως βάση για την ειρήνη και την ανάπτυξη, συνέδεσε την ειρηνική συνύπαρξη με το «Πνεύμα του Μπαντούνγκ» – σε άμεση συνέχεια με την εμφάνιση του NAM το 1955:
Αυτό θα έπρεπε να είναι ο «ασιατικός Τρόπος» αμοιβαίου σεβασμού και οικοδόμησης συναίνεσης – σε αντίθεση με «την αδιάκριτη επιβολή μονομερών κυρώσεων και το ξέσπασμα ενός «νέου Ψυχρού Πολέμου».
Και αυτό οδήγησε τον Li Qiang να επιδιώξει εμβάθυνση της εμπορικής συμφωνίας RCEP για την Ανατολική Ασία, καθώς και προώθηση των διαπραγματεύσεων για τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ Κίνας και ASEAN.
Και όλα αυτά ενσωματώθηκαν στη νέα επέκταση της Πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI), σε αντίθεση με τον εμπορικό προστατευτισμό.
Έτσι, για τους Κινέζους, αυτό που έχει σημασία -συνυφασμένο με τις επιχειρήσεις- είναι οι πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις, η συμπεριληπτικότητα, η αμοιβαία εμπιστοσύνη και μια αυστηρή άρνηση «σύγκρουσης πολιτισμών» και ιδεολογικής αντιπαράθεσης
.


Όσο και αν η Μόσχα προσυπογράφει εύκολα όλα τα παραπάνω – και στην πραγματικότητα τα εφαρμόζει με διπλωματική φινέτσα – η Ουάσιγκτον τρομοκρατείται από το κινεζικό αφήγημα για ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο.
Εξάλλου, η μοναδική προσφορά του Exceptionalistan στην αγορά των ιδεών είναι η μονομερής κυριαρχία.

Ξαναζούμε το 1848;

Εν τω μεταξύ, στα εδάφη των υποτελών, υπάρχει μια πιθανότητα αναβίωσης του 1848, όταν ένα μεγάλο επαναστατικό κύμα έπληξε όλη την Ευρώπη.
Εν προκειμένω αξίζει να ενθυμηθεί πως το 1848 ξέσπασαν σειρά από φιλελεύθερες επαναστάσεις.
Σήμερα έχουμε ουσιαστικά λαϊκές αντιφιλελεύθερες (και αντιπολεμικές) επαναστάσεις – από αγρότες στην Ολλανδία και το Βέλγιο μέχρι μη λαϊκιστές στην Ιταλία και αριστερούς και δεξιούς "λαϊκιστές" στη Γαλλία.
Ίσως είναι πολύ νωρίς για να θεωρήσουμε ότι επίκειται μια ευρωπαϊκή άνοιξη.

Ωστόσο, αυτό που είναι βέβαιο σε πολλά γεωγραφικά πλάτη είναι ότι οι μέσοι Ευρωπαίοι πολίτες νιώθουν ολοένα και περισσότερο διατεθειμένοι να αποτινάξουν τον ζυγό της Νεοφιλελεύθερης Τεχνοκρατίας και τη δικτατορία του κεφαλαίου.
Για να μην αναφέρουμε την πολεμική του ΝΑΤΟ.
Δεδομένου ότι σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από τεχνοκράτες, οι πολίτες δεν θα δουν τι γίνεται στο MSM.


Ωστόσο, υπάρχει η αίσθηση ότι αυτό μπορεί να προαναγγέλλει ένα τέλος μιας «δυναστείας κινεζικού τύπου».
Στο κινεζικό ημερολόγιο αυτό συμβαίνει πάντα: το ιστορικοκοινωνικό ρολόι τους τρέχει πάντα με περιόδους μεταξύ 200 και 400 ετών ανά δυναστεία.
Υπάρχουν, πράγματι, ενδείξεις ότι η Ευρώπη μπορεί να βιώνει μια αναγέννηση, σε κάθε περίπτωση όμως η περίοδος της αναταραχής θα είναι μακρά και επίπονη -λόγω των ορδών των αναρχοφιλελεύθερων, ήτοι χρήσιμων ηλίθιων της δυτικής ολιγαρχίας.
Πάντως, ο στόχος πρέπει να είναι ένας: ο θάνατος της νεοφιλελεύθερης Τεχνοκρατίας.
Κάπως έτσι, εκμεταλλευόμενοι αυτές τις αδυναμίες, οι Xi – Putin θα μπορούσαν να εισβάλουν στη συλλογική Δύση – κάτι που δείχνει ότι αυτή η «νεωτερικότητα» του ersatz είναι ουσιαστικά άκυρη σε σύγκριση με τις παραδοσιακές, βαθιά ριζωμένες πολιτιστικές αξίες – είτε είναι ο Κομφουκιανισμός, είτε ο Ταοϊσμός ή η Ορθοδοξία.

Οι κινεζικές και ρωσικές έννοιες του πολιτισμού-κράτους είναι πολύ πιο ελκυστικές από ό,τι φαίνονται.
Λοιπόν, η (πολιτιστική) επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά. αλλά μπορεί να γοητεύσει μέσω αμέτρητων καναλιών στο Telegram.
Η Γαλλία μπορεί κάλλιστα να πρωτοπορήσει.
Ωστόσο, τίποτα δεν θα αλλάξει εάν το παγκόσμιο οικονομικό καζίνο δεν ανατραπεί.
Η Ρωσία έδωσε στον κόσμο ένα μάθημα: προετοιμαζόταν, σιωπηλά, για έναν μακροπρόθεσμο Πόλεμο.
Τόσο πολύ, που η βαθμονομημένη αντίστροφη διάτρησή της φαίνεται να κερδίζει με ανατροπή τον Οικονομικό Πόλεμο – αποσταθεροποιώντας εντελώς το καζίνο.


Η Κίνα, εν τω μεταξύ, είναι στον δρόμο για έναν υβριδικό πόλεμο.


Ο ανεκτίμητος Michael Hudson, που αναλύει επιδέξια τον ρόλο του χρέους στην 
Ελλάδα και τη Ρώμη, τις κοιτίδες του δυτικού πολιτισμού, εξηγεί συνοπτικά την τρέχουσα κατάσταση:
«Η Αμερική έκανε μια έγχρωμη επανάσταση στη Γερμανία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία, ουσιαστικά, όπου η εξωτερική πολιτική της Ευρώπης δεν εκπροσωπεί τα δικά της οικονομικά συμφέροντα (…)
Η Αμερική απλά είπε, “Δεσμευόμαστε να υποστηρίξουμε (αυτό που αποκαλούν) τη δημοκρατία (εννοώντας ολιγαρχία) ενάντια στην απολυταρχία (…).
Η αυτοκρατορία είναι οποιαδήποτε χώρα αρκετά ισχυρή ώστε να αποτρέψει την εμφάνιση μιας ολιγαρχίας των πιστωτών, όπως η Κίνα απέτρεψε την ολιγαρχία των πιστωτών».

Με άλλα λόγια, η «ολιγαρχία των πιστωτών», στην πραγματικότητα, μπορεί να ερμηνευθεί ως η τοξική τομή μεταξύ των παγκοσμιοποιημένων «υγρών ονείρων» για τον απόλυτο έλεγχο και μια Κυριαρχία Πλήρους Φάσματος.
Η διαφορά τώρα είναι ότι η Ρωσία και η Κίνα δείχνουν στον Παγκόσμιο Νότο ότι αυτό που τους επιφύλασσαν οι Αμερικανοί στρατηγοί –θα «παγώσεις στο σκοτάδι» αν παρεκκλίνεις από αυτό που λέμε– δεν ισχύει πλέον.
Το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου Νότου βρίσκεται τώρα σε ανοιχτή γεωοικονομική εξέγερση.
Ο παγκοσμιοποιητικός νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός φυσικά δεν θα εξαφανιστεί κάτω από μια αμμοθύελλα – τουλάχιστον όχι ακόμα.
Υπάρχει ακόμη μια δίνη τοξικότητας μπροστά:
αναστολή των συνταγματικών δικαιωμάτων. Οργουελική προπαγάνδα; Λογοκρισία; Ιδεολογική συμμόρφωση? Παράλογοι περιορισμοί της ελευθερίας κινήσεων; Μίσος ή ακόμη και δίωξη των Σλάβων (Untermenschen), διαχωρισμός; ποινικοποίηση της διαφωνίας; Καψίματα βιβλίων; Τρομοκρατία τύπου ISIS;


Αλλά ο πιο σημαντικός φορέας είναι ότι τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία εμφανίζουν τις δικές της περίπλοκες ιδιαιτερότητες –και οι δύο απορρίπτονται από τη Δύση ως μη αφομοιώσιμες
– επενδύουν σε μεγάλο βαθμό στην οικοδόμηση εφαρμόσιμων οικονομικών μοντέλων που δεν συνδέονται με τα δυτικά χρηματοπιστωτικά δίκτυα-καζίνο και τη δυτική εφοδιαστική αλυσίδα.

Και αυτό είναι που εξοργίζει τους Exceptionalists.

Δευτέρα 17 Απριλίου 2023

 

ΚΚΕ-Αντώνης Σκυλλάκος: 
Για την προσέγγιση στη Σοσιαλιστική Επανάσταση

Παρασκευή 1 Μάρτη 2013 Ριζοσπάστης Σελίδα 20
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Η ανάγκη προσέγγισης στη Σοσιαλιστική Επανάσταση, καθιστά αναγκαία πέρα των άλλων και την πολιτική των συμμαχιών του Κόμματος. Πρόκειται για ταχτική μεγάλης στρατηγικής σημασίας. 

Σε αυτή την ανάγκη απαντούσε σωστά το 15ο Συνέδριο με την ταχτική του Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ).

Οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου ανατρέπουν αυτήν τη λογική και αντιπροτείνουν τη Λαϊκή Συμμαχία, που έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Οσα προτείνονται για τη συγκρότηση - σύνθεση - δράση κλπ της Λαϊκής Συμμαχίας, δε βοηθούν στη συγκέντρωση πλατιών δυνάμεων, δε βοηθούν στην προσέγγιση στη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Ετσι δημιουργείται σοβαρότατο κενό ταχτικής. Οι διαφορές του ΑΑΔΜ με τη Λαϊκή Συμμαχία είναι μεγάλες. 

Το ΑΑΔΜ πρόκειται για συμμαχία κοινωνική αλλά και πολιτική, για συσπείρωση Αντιμονοπωλιακή - Αντιιμπεριαλιστική - Δημοκρατική. Συσπείρωση στη βάση της αντίθεσης μονοπωλίων - ιμπεριαλισμού από τη μια και του λαού από την άλλη.

Αντίθετα στη Λαϊκή Συμμαχία γίνεται λόγος για συσπείρωση μόνο κοινωνική και (όχι πολιτική), αποκλείει καθαρά τη συμμαχία ακόμα και την κοινή δράση με άλλα πολιτικά κόμματα.

Σύμφωνα με τις Θέσεις, η Λαϊκή Συμμαχία είναι σήμερα ως ένα μικρό βαθμό διαμορφωμένη με κοινό πλαίσιο του ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ, που αποτελούν τους φορείς συγκρότησής της. Πρέπει να έχει σαφή αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό. Δηλαδή συσπείρωση στη βάση της αντίθεσης Καπιταλισμός - Σοσιαλισμός, που συγκεντρώνει πολύ λιγότερες λαϊκές δυνάμεις. Αφαιρείται ο αντιιμπεριαλιστικός και δημοκρατικός προσανατολισμός που περιλαμβανόταν στο ΑΑΔΜ.

Δηλαδή, στη Λαϊκή Συμμαχία θα μπουν μόνο όσοι συμφωνούν με το αντιμονοπωλιακό και το αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της, θα μπουν μόνο όσοι συμφωνούν με το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και τους άλλους φορείς που δημιούργησε το Κόμμα.

Σύμφωνα με τις Θέσεις, η συνεργασία του ΚΚΕ με άλλα κόμματα «είναι θνησιγενής». Φαίνεται ότι δεν παίρνεται υπόψη η επιτυχημένη και νικηφόρα συνεργασία των ΚΚ, με άλλα κόμματα π.χ. στις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ανατ. Ευρώπη.

Οι κομμουνιστές στη Χιλή συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Αλιέντε. Η ήττα δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία. Ούτε το ΕΑΜ ήταν θνησιγενές από τη φύση του, αλλά ηττήθηκε από τα λάθη της ηγεσίας του.

Με τη Λαϊκή Συμμαχία δε θα γίνει δυνατό να συγκεντρωθούν μαζικά άλλες δυνάμεις που έχουν χαμηλή πολιτική πείρα.

Αν θέλουμε συσπείρωση ευρύτερων μαζών, θα πρέπει να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις, που θίγονται ή καταστρέφονται από τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που υφίστανται στο «πετσί» τους την κρατική καταστολή. Δεν είναι δυνατόν σε συνθήκες καπιταλισμού, οι πλατιές λαϊκές μάζες να αποκτήσουν αντικαπιταλιστική συνείδηση και να συμφωνούν με το ΚΚΕ στη δικτατορία προλεταριάτου, γι' αυτό και προβάλαμε τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ.

Σύμφωνα με τις Θέσεις, η Λαϊκή Συμμαχία δε θα παίρνει μέρος σε κανενός είδους εκλογές και φυσικά δε θα διεκδικεί εξουσία. Επίσης η Λαϊκή Συμμαχία θα αποτελέσει το πρόπλασμα για τη συγκρότηση του Επαναστατικού Εργατικού - Λαϊκού Μετώπου, που αν νικήσει θα εγκαθιδρύσει την εργατική - λαϊκή εξουσία, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Δεν είναι φανερό ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό; Τι σημαίνει πρόπλασμα; Kαι εφόσον η Λαϊκή Συμμαχία δεν έχει πολιτικο χαρακτήρα, δεν θα παλεύει για την εξουσία, είναι σχεδόν αδύνατον να μετεξελιχθεί σε Επαναστατικό Μέτωπο, δε θα βοηθήσει στην προσέγγιση της Επανάστασης.

Επίσης, είναι φανερό, ότι υποβαθμίζεται ο αντιιμπεριαλιστικός - δημοκρατικός χαρακτήρας της Συμμαχίας. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι Θέσεις και άλλα κείμενα, δε θεωρούν τη χώρα μας εξαρτημένη, αλλά χώρα με κάποιες εξαρτήσεις. Στην πραγματικότητα η εξάρτηση έγινε τα τελευταία χρόνια πιο ισχυρή (συνεχής παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, μεγαλύτερη συμμετοχή στη νέα τάξη πραγμάτων, πολυεθνικά μονοπώλια ελέγχουν πιο βαθιά την ελληνική οικονομία). Αυτό δε σημαίνει ότι όλα τα παραπάνω γίνονται χωρίς τη θέληση και με τη σύμφωνη γνώμη του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα και του πολιτικού του προσωπικού. Η άποψη της ανισόμετρης «αλληλεξάρτησης» υποβαθμίζει το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μια εξαρτημένη χώρα.

Το 15ο Συνέδριο απαντούσε καθαρά και ρεαλιστικά σε όλα τα παραπάνω ζητήματα. Ελεγε ότι το Μέτωπο θα είναι Αντιιμπεριαλιστικό - Αντιμονοπωλιακό - Δημοκρατικό και όχι Αντικαπιταλιστικό. Οι επεξεργασίες του 15ου ήταν στη λογική του Λένιν και της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο και το σχηματισμό Εργατικής Κυβέρνησης, στη λογική των Μετώπων που αλλού νίκησαν (π.χ Ανατ. Ευρώπη - Λαϊκές Δημοκρατίες), αλλού ηττήθηκαν (π.χ. ΕΑΜ, Χιλή). Ο Λένιν έφτασε μάλιστα στο να συμμαχήσει στην Επαναστατική κυβέρνηση με τους αριστερούς Εσέρους και να δεχθεί ολόκληρο το αγροτικό τους πρόγραμμα, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της αγροτιάς. 

Στην ίδια λογική του Λένιν βρίσκονταν η ταχτική της μετεξέλιξης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε Σοσιαλιστική, καθώς και η δημιουργία εθνικοαπελευθερωτικών, αντιφασιστικών, αντιιμπεριαλιστικών κλπ Μετώπων που θα οδηγούσαν τελικά στη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Αυτήν τη θεωρητική αντίληψη και πρακτική πείρα του Παγκόσμιου Κομουνιστικού Κινήματος πρέπει να την αξιοποιούμε και όχι να την απορρίπτουμε. Στηριγμένο σε αυτή την αντίληψη και πρακτική το 15ο Συνέδριο έβαζε (πέρα από την επαναστατική κυβέρνηση χωρίς εκλογές) ως ενδεχόμενο το σχηματισμό με εκλογές αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής κυβέρνησης σε συνθήκες βέβαια οξυμένης ταξικής πάλης. Μιας κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού, όχι για να διαχειριστεί το σύστημα (όπως θέλουν οι οπορτουνιστές), αλλά με τη στήριξη και τη συμμετοχή του λαού να πάρει τα «κλειδιά» του κράτους , στα χέρια της, να ξεσηκώνει το λαό, να προωθήσει τα πρώτα μέτρα του Προγράμματός της. Ετσι ώστε να συμβάλλει στη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, στο να ανοίξει ο δρόμος για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Αυτό που πρέπει να απορρίψουμε είναι μια «στενή πολιτική», που οδηγεί μαθηματικά στη στασιμότητα και τη συρρίκνωση. Μήπως εκεί δεν οφείλεται η απόσπαση ελάχιστων επιπλέον δυνάμεων στις εκλογές του περασμένου Μάη, σε συνθήκες μάλιστα τεράστιων ανακατατάξεων σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;

Δεν επηρέασε αυτή η πολιτική μας γραμμή που σε συνδυασμό με την πόλωση στις εκλογές του Ιούνη να έχουμε το γνωστό αποτέλεσμα; Δε συμβάλλει στις μεγάλες δυσκολίες που έχουμε στην οικοδόμηση του Κόμματος και της ΚΝΕ, στην ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, στην αύξηση των δυνάμεών μας, στη λειψή σύνδεση με τις μάζες;

Κατά τη γνώμη μου σε συνθήκες οικονομικής κρίσης άλλοι θα έπρεπε να είναι οι δείκτες επιρροής του Κόμματος. Και σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να είναι ανοδικοί. Μπορούμε βέβαια να ακολουθήσουμε το «μοναχικό» δρόμο. Οι δυσκολίες όμως θα είναι τεράστιες, μέχρι και αξεπέραστες.



      Αντώνης Σκυλλάκος


    *Από Βικιπαίδεια:Ο Αντώνης Σκυλλάκος (15 Ιανουαρίου 1949 - 22 Αυγούστου 2021)[1] ήταν Έλληνας πολιτικός και μέλος της Κ.Ε.  του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Διετέλεσε βουλευτής.

Γεννήθηκε στην Λάρισα και ήταν γιος του βουλευτή με την Εθνική Προοδευτική Ένωση ΚέντρουΗλία Σκυλλάκου[2]. Σπούδασε νομικά. Το 1974 έγινε μέλος στο ΚΚΕ[3]. Στο 11ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1982, εκλέχθηκε στην Κεντρική Επιτροπή. Tο 1989 εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής στο Νομό Λαρίσης, όταν αντικατέστησε τον Ηλία Παπαδημητρίου, λόγω έκπτωσης του τελευταίου από το αξίωμά του. Επανεξελέγη με τον Συνασπισμό στις εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου του 1989, καθώς επίσης και του 1990. Στις 16 Ιουλίου 1991 εξελέγη βουλευτής του ΚΚΕ στη Λάρισα, καθώς και το 1993 και στη Β΄ Αθηνών το 2000, το 2004, το 2007 και το 2009.[4]

Απεβίωσε σε ηλικία 72 ετών στις 22 Αυγούστου 2021.