Το Τάγμα Εθελοντών Κρητών που μπήκε τιμητικά πρώτο το 1912 στην Θεσσαλονίκη

Το Aνεξάρτητο Τάγμα Εθελοντών Κρητών με διοικητή τον εγγονό του Κολοκοτρώνη

Το 1ο ανεξάρτητο Τάγμα Κρητών έλαβε μέρος στη μάχη των στενών της Πόρτας και στην κατάληψη της Κατερίνης και την 26 Οκτωβρίου 1912 μπήκε τιμητικά πρώτο ως εμπροσθοφυλακή της VΙΙ Μεραρχίας στην ελεύθερη Θεσσαλονίκη.

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Νικόλαος Σαμψών

Στις αρχές του Οκτωβρίου 1912 άρχισε ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος. Ο Βενιζέλος είχε πλήρως προετοιμάσει τον Ελληνικό Στρατό, που άρχισε μια τιτάνια προσπάθεια για την απελευθέρωση των εδαφών της Ηπείρου και της Μακεδονίας με την βοήθεια του Πολεμικού Ναυτικού που κυριαρχούσε στο Αιγαίο.

Για την ενίσχυση του Στρατού ο Βενιζέλος ζήτησε από την Κρητική Κυβέρνηση την συγκρότηση ενός Συντάγματος εθελοντών Κρητών. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει στην Κρήτη, η οποία ήταν αυτόνομη υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου και έτσι οι εθελοντές Κρητικοί άρχισαν να καταφθάνουν ομαδικά στον Πειραιά, όπου συγκροτήθηκε το Σύνταγμα Κρητών μέχρι την 4η Οκτωβρίου 1912. 

Ένα από τα Τάγματα του Συντάγματος ήταν το Ανεξάρτητο Τάγμα Εθελοντών Κρητών με διοικητή τον εγγονό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Ταγματάρχη Γεώργιο Κολοκοτρώνη.

Ο Ταγματάρχης Γεώργιος Κολοκοτρώνης.

Αξίζει να σημειωθεί η μεγάλη προθυμία των Κρητών να καταταγούν εθελοντές.
Ο Στρατηγός Ι. Αλεξάκης στο δίτομο έργο του για τους Βαλκανικούς Πολέμους αναφέρει την περίπτωση του Κονταξάκη, ο οποίος δεν έγινε δεκτός για κατάταξη λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Πληροφορήθηκε όμως ότι ένας στρατεύσιμος με το όνομα Βαλησμάς δεν παρουσιάστηκε για κατάταξη γιατί βρισκόταν στην Αμερική. Έτσι παρουσιάσθηκε με το όνομα Βαλησμάς και πέτυχε να καταταγεί. Σκοτώθηκε στην Κατερίνη και ο Λοχαγός του, που γνώριζε το πραγματικό του όνομα, ειδοποίησε τους γονείς του.

Ο Παντελής Σταγάκης από το Ατσιπόπουλο, που είχε καταταγεί το 1907 εθελοντής στο Ελληνικό Στρατό, υπηρέτησε σ’ αυτό το Τάγμα με το βαθμό του Ανθυπασπιστή κατά τη διάρκεια του Α΄Βαλκανικού Πολέμου και ως ανθυπολοχαγός στο Β΄Βαλκανικό Πόλεμο.
Σκοτώθηκε ως Ταγματάρχης στη μάχη του Αλή Βεράν στη Μικρά Ασία.

Οι επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού άρχισαν την 6η Οκτωβρίου 1912 με την μάχη της Ελασσόνας και ακολούθησε η μάχη του Σαρανταπόρου την 8η και 9η Οκτωβρίου, που άνοιξε το δρόμο προς Σέρβια και Κοζάνη.
Το 1ο ανεξάρτητο Τάγμα Κρητών έλαβε μέρος στη μάχη των στενών της Πόρτας και στην κατάληψη της Κατερίνης και την 26 Οκτωβρίου 1912 μπήκε τιμητικά πρώτοαπ΄όλο τον ελληνικό στρατό,  ως εμπροσθοφυλακή της VΙΙ Μεραρχίας στην ελεύθερη Θεσσαλονίκη.
Ο Διοικητής του Τάγματος Γ. Κολοκοτρώνης απευθυνόμενος προς τον τότε Ανθυπολοχαγό Ι. Αλεξάκη του είπε:
 «Δεν σας το έλεγα, Αλεξάκη, από την Αθήνα και την Λάρισα ότι εμείς οι Κρητικοί θα μπούμε πρώτοι στην Θεσσαλονίκη;»
Είπε εμείς οι Κρητικοί εννοώντας και τον εαυτό του Κρητικό αφού διοικούσε Τάγμα Κρητών αλλά και διότι κρητικοποιήθηκε όπως έλεγε από το έτος 1897, που ως νέος αξιωματικός είχε πάει στην Κρήτη και είχε λάβει μέρος στην Κρητική επανάσταση.
 Μετά την κατάληψη την Θεσσαλονίκης το Τάγμα του Κολοκοτρώνη απελευθέρωσε την Χαλκιδική και συνέχισε προς Λαχανά, όπου έλαβε μέρος στην τριήμερη αιματηρή μάχη με απώλειες 23 νεκρούς και 104 τραυματίες!

Ακολούθησε η καταδίωξη των Βουλγάρων οι οποίοι υποχωρούσαν προς Βορράν, καταστρέφοντας τα πάντα.
Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή της σφαγής του Δοξάτου: 
«Το Δοξάτον υπέστη βουλγαρικήν επιδρομήν υπό στρατού, πεζικού και ιππικού μετά Κομιτατζήδων. Εκτύπησαν δια 4 τηλεβόλων αρχικώς και έπειτα επετέθησαν, ενήργησαν σφαγάς ανδρών και γυναικοπαίδων, ακρωτηριασμούς, διαρπαγάς και πυρπόλησιν. Το ήμισυ του πληθυσμού εξολοθρεύθη». 
Το Τάγμα έδωσε σκληρή μάχη για την κατάληψη του Σιδηροκάστρου, όπου τραυματίσθηκε και ο Ανθγός Παντελής Σταγάκης.

Η τελική αντιπαράθεση του Ελληνικού Στρατού με τον Βουλγαρικό έγινε από 12-14 Ιουλίου 1913 στα στενά της Κρέσνας προ της Άνω Τζουμαγιάς μέσα στην Βουλγαρία. Εδώ κρίθηκε η τύχη του πολέμου με νίκη των Ελληνικών όπλων και συνθηκολόγηση των Βουλγάρων.

Ιππήλατο πυροβολικό στα στενά της Κρέσνας

Η μάχη για την κατάληψη του υψώματος 1378 (Αρισβάνιτσα) που διέκοπτε τον δρόμο προς Άνω Τζουμαγιά ( σημερινό Μπλαγκόεβγκραντ ) ήταν σκληρή, με βαριές απώλειες και από τις δύο πλευρές. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο τελικό στάδιο πριν την ανακωχή, η μάχη γινόταν ακόμη και με πέτρες ελλείψει πυρομαχικών. Ο ηρωικός Ταγματάρχης Γ. Κολοκοτρώνης έπεσε στο πεδίο της μάχης κτυπημένος από βουλγαρική οβίδα την 12 Ιουλίου 1913 και την επομένη είχε την ίδια τύχη και ο γενναίος Ταγματάρχης Ι. Βελισσαρίου ο ελευθερωτής των Ιωαννίνων.

Τι να πει κανείς για αυτές τις δυο ηρωικές μορφές των Βαλκανικών Πολέμων. 

Παραθέτω την περιγραφή του Στρατηγού Ι. Αλεξάκη, ο οποίος ήταν τότε Ανθυπολοχαγός και τραυματίσθηκε σοβαρά στο ύψωμα 1378:

«Ο ηρωικός πολεμιστής του Σαρανταπόρου, των Γιαννιτσών, των Ιωαννίνων, του υψώματος 605 (Καρτεραί) του Λαχανά, του Μπέλες και του υψώματος 1378, δεν υπήρχε πλέον. Ο γενναίος αυτός αξιωματικός ηκολούθησε τον χθές ανελθόντα εις τα φωτεινά δώματα της αθανασίας επίσης γενναίον ομοιόβαθμον του φίλον και συμπολεμιστήν μας Γεώργιον Κολοκοτρώνην.... 

Το Τάγμα μας των 1000 ανδρών εις την αρχήν του πολέμου είχεν ακόμη επί ποδός μόνον 100 περίπου και μετά από δύο ημέρας μόνον 50 άνδρας. Οι άνδρες του Τάγματος Κρητών αξιωματικοί και στρατιώται επολέμησαν με αυταπάρνησιν, η οποία είναι η κορυφή των αρετών.
Την εσπέραν της 12ης Ιουλίου 1913 το Τάγμα μας ήτο ακέφαλον... 
Ο ήρως Διοικητής του, ο τελευταίος γνήσιος εγγονός του μεγάλου αρχηγού του 1821, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, δεν υπήρχε πλέον.
 Έπεσεν ηρωικώς αποδειχθείς άξιος του παππού του και της πατρίδος».

Για τον εαυτό του που τραυματίσθηκε βαριά την ίδια ημέρα ο Αλεξάκης γράφει:

«Αι ένδοξαι και ιστορικαί εκείναι ημέραι υπήρξαν για μένα από τας ευτυχεστέρας της ζωής μου, διότι έχυσα πολύ αίμα δια την πατρίδα».

Aυτά τα λόγια εκφράζουν το πνεύμα αυτοθυσίας, που είχε εμποτίσει τις καρδιές των ηρώων εθελοντών Κρητών, που πολέμησαν με γενναιότητα για την απελευθέρωση της Ηπείρου και της Μακεδονίας κατά τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους.

 Αψήφησαν τους κινδύνους και θυσιάσθηκαν επαληθεύοντας τους στίχους του μεγάλου ποιητή μας Λορέντζου Μαβίλη : 

"Tους Κρητικούς τους θέριευε ο πόθος του θανάτου με τ’ αγιασμένα χώματα τα δαφνοστέφανα του".

Ο Β΄Βαλκανικός Πόλεμος έληξε με την ανακωχή της 18ης Ιουλίου 1913 και την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου την 28η Ιουλίου 1913.
Η Ελλάδα πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος με 5.851 νεκρούς , 23.847 τραυματίες και 188 αγνοούμενους.
 Οι Bούλγαροι είχαν συνολικά 65.927 νεκρούς και τραυματίες.

Έλληνες και Βούλγαροι Αξιωματικοί στην Άνω Τζουμαγιά καθορίζουν τη γραμμή . διαχωρισμού των στρατευμάτων μετά την προσωρινή ανακωχή 
(Από το . αρχείο του στρατηγού Γ. Σπυρίδωνος με ιδιόχειρη σημείωση του.)

Από το ανεξάρτητο Τάγμα Εθελοντών Κρητών διασώθηκαν μόνο δύο Αξιωματικοί ο μετέπειτα Στρατηγός Αλεξάκης Ιωάννης από το Οροπέδιο Λασηθίου και ο Ατσιπουλιανός τότε Ανθυπολοχαγός Παντελής Σταγάκης, ο οποίος σκοτώθηκε ως Ταγματάρχης στη μάχη του Αλή Βεράν στη Μικρά Ασία.
Ο Παντελής Σταγάκης διέσωσε την αιματοβαμένη σημαία του Τάγματος, την οποία διαφύλαξε με ιερή ευλάβεια και διατήρησε μέχρι σήμερα ο εγγονός του Βασίλειος Ιωαννίδης, που ζεί στην Αθήνα.

Η σημαία αυτή μαζί με τη στολή και τις στρατιωτικές διόπτρες του Σταγάκη παραδόθηκαν στο Στρατιωτικό Μουσείο Χρωμοναστηρίου από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ατσιποπούλου χάρις εις την ευγενική προσφορά του εγγονού του και θα παραμείνουν αιώνιο ιερό σύμβολο της θυσίας αίματος των εθελοντών Κρητών, που έπεσαν στους Βαλκανικούς Πολέμου.

Η τελετή παράδοσης αυτών των κειμηλίων έγινε στο Χρωμοναστήρι Ρεθύμνου την Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019 και ώρα 20:30.

Η ΚΡΗΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΩΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ "ΤΡΟΠΩΝ" ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Η Κρητική μουσική είναι μονοφωνική, όπως η Δημοτική μουσική της υπόλοιπης Ελλάδας (πλην ορισμένων πολυφωνικών τραγουδιών της Ηπείρου και Επτανήσου). 
Μορφολογικά προσομοιάζει με κάποιες μουσικές των νησιών, Κυκλάδων και Δωδεκανήσων, όπως και στο χορό. 
Οι διαφοροποιήσεις από νομό σε νομό και από τις πεδινές στις ορεινές περιοχές, δίνουν ένα ιδιαίτερο και μοναδικό χρώμα. Επιρροές μπορεί να υπήρξαν από τα 400 περίπου χρόνια της Ενετοκρατίας και εντοπίζονται στις δυτικότροπες Λασιθιώτικες μελωδίες, που στην πορεία όμως υιοθετήθηκαν από τους κάτοικους του Ψηλορείτη και μετετράπησαν σε καθαρό κρητικό ιδίωμα, τις χυ(ει)ματικές κοντυλιές που έως τότε πιθανολογούμε ότι τραγουδιόνταν σε άλλους σκοπούς ή ήταν μόνο απαγγελία.

Για τις ρίμες, οι παλιοί υποστηρίζουν ότι τραγουδιόνταν σε δύο σκοπούς.
Ρίμες βγάζανε σε όλη την Κρήτη, για γεγονότα ιστορικά, ηρωικά ή της καθημερινότητας, μία συνήθεια πανάρχαιη.
Το δημοτικό τραγούδι και η βυζαντινή μουσική, που διαιωνίζουν την αρχαιοελληνική μουσική κληρονομιά όπως διαδόθηκε από τον Μ.Αλέξανδρο στους λαούς της ανατολής μέχρι Ινδία, Περσία, Αραβία, είναι μουσική της εγρήγορσης του νου.
Ο παραδοσιακός Έλληνας ακροατής και χορευτής, και ειδικότερα ο Κρητικός, συμμετέχει και στο παραμικρό μουσικό παιχνίδισμα του οργανοπαίκτη, τη μελωδική δημιουργία του οποίου παρακολουθεί άμεσα, χορεύοντας ή ακούγοντας ή και τραγουδώντας μαζί του αλλά και ο μουσικός συμμετέχει αυτοσχεδιάζοντας σε κάθε τσαλίμι του χορευτή!

Εξάλλου η Κρητική Μουσική, εξακριβωμένα, δεν αποδίδεται επακριβώς με την ευρωπαϊκή μουσική σημειογραφία όπου καταγράφονται μόνο τόνοι και ημιτόνια και οι σταθερές νότες.
Η λύρα και το βιολί δεν έχουν τάστα και οι μουσικοί της Κρητικής - Ελληνικής μουσικής και οι τραγουδιστές των Ριζίτικων, μπορούν να παίζουν και να τραγουδούν και στα μεσοδιαστήματα μεταξύ νότας και ύφεσης ή δίεσής της. 
Για το λόγο αυτό, το λαγούτο που συνοδεύει τη λύρα και το βιολί, δεν έχει σταθερά προσαρμοσμένα τάστα αλλά τους κινητούς "μπερντέδες" τους οποίους οι μερακλήδες γνώστες μουσικοί μετακινούν, ανάλογα με τον Δρόμο (μακάμι) που θα ακολουθήσουν όταν παίζουν πρίμα τη μελωδία.
(Το ούτι δεν έχει καν τάστα ή μπερντέδες για τον ίδιο λόγο).

Η Βυζαντινή μουσική παρασημαντική, όπου οι νότες χωρίζονται μεταξύ τους έως και σε 9 διαστήματα, μπορεί να καταγράψει καλύτερα την Κρητική μουσική, αλλά και πάλι περιορισμένα.

Μια άλλη βασική διαφορά της Ευρωπαϊκής Μουσικής με την Ελληνική παραδοσιακή μουσική και συνεπώς τη Κρητική, είναι ότι 
η Κρητική Μουσική (όπως και η Βυζαντινή και η Δημοτική Ελληνική Μουσική) είναι τροπική, ακολουθεί δηλ. τους λεγόμενους δρόμους (τους  αρχαίους "τρόπους", τους ήχους της Βυζαντινής μουσικής, τα εξ αυτής "μακάμια" των λαών της ανατολικής Μεσογείου) ξεκινώντας από τη βασική νότα που επιλέγει ο μουσικός ενώ η δυτική μουσική με τη συγκερασμένη μουσική κλίμακα καταγράφει επακριβώς συγκεκριμένες νότες.

(Πηγή: Βικιπαίδεια)

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Οι μουσικό σύστημα των αρχαίων Ελλήνων αναπτύχθηκε σταδιακά. 
Αρχικά ήταν πιθανότατα πεντατονικό, δηλαδή μια κλίμακα είχε μόνο 5 βαθμίδες (αντίστοιχα με αυτό που επιβιώνει έως τις μέρες μας στην Ήπειρο).
 Με την προσθήκη ακόμη 2 φθόγγων στην κλίμακα τον 8ο αι. μετεξελίχθηκε σε επτατονικό το οποίο διαμόρφωσε το διατονικό σύστημα Τέλειον. 
Το τονικό σύστημα της αρχαίας Ελλάδας αποτέλεσε τη βάση του τονικού συστήματος της νεότερης εποχής, έως και τις μέρες μας.

Ονομασίες φθόγγων - Τετράχορδα.
Επειδή η λύρα ήταν το κύριο μουσικό όργανο των αρχαίων Ελλήνων, το μουσικό σύστημα στηρίζεται σ’ αυτήν:

οι ονομασίες των φθόγγων αντιστοιχούν στις ονομασίες των χορδών της.
οι κλίμακες ήταν κατιούσες όπως και οι χορδές στο κράτημα του οργάνου
οι κλίμακες προκύπτουν από 2 ομάδες 4 χορδών που ονομάζονται «τετράχορδα».
Οι ονομασίες των χορδών και των φθόγγων ήταν:
Στην τρίχορδη:

νήτη (=η πιο κάτω), [αντίστοιχη με τη Μι]
μέση, [Λα] και
υπάτη (=η πιο πάνω), [Μι]
Στις χορδές προστέθηκαν

η παραμέση [Σι] μετά τη μέση
η παρανήτη [Ρε] πριν τη νήτη και αργότερα
η λιχανός (=του δείκτη), [Σολ] πριν τη μέση.
Τέλος, προστέθηκαν

η τρίτη [Ντο] και
η παρυπάτη [Φα]
διαμορφώνοντας έτσι μία πλήρη διατονική κλίμακα.

Δεν χρησιμοποιείται το συγκερασμένο, αλλά το φυσικό κούρδισμα. 
Οι τόνοι και τα ημιτόνια δεν ήταν όλα ίσα μεταξύ τους αλλά διέφεραν ελαφρά ανάλογα με τη θέση τους. 
Ο συνδυασμός τόνων και ημιτονίων διαμορφώνει τρία τετράχορδα.
 Κάθε τετράχορδο έχει ονομασία που παραπέμπει στην καταγωγή του.
δώριο
φρύγιο
λύδιο
Η - Τ - Τ

Τ - Η - Τ

Τ – Τ - Τ

Τρόποι
Χαρακτηριστικό του συστήματος είναι η χρήση, όχι μόνο 2, όπως συμβαίνει με τον μείζονα και ελάσσονα στο δυτικό τονικό σύστημα, αλλά 7 τρόπων που ονομάζονται και αρμονίαι. 
Ο τρόπος δεν σήμανε μόνο την κλίμακα, αλλά και τον τρόπο (το ύφος) που παιζόταν ένα κομμάτι. 
Κάθε τρόπος έχει δύο τετράχορδα, που συνδέονται με ένα τόνο. 
Έτσι προκύπτουν οι τρόποι:

Δώριος
Μι - Μι

Φρύγιος
Ρε - Ρε

Λύδιος
Ντο - Ντο

Υποδώριος ή Αιόλιος

Λα-Λα
Υποφρύγιος ή Ιόνιος

Σολ – Σολ

Υπολύδιος
Φα – Φα

Μιξολύδιος
Σι – Σι

Αλλοιώσεις δεν υπήρχαν, με την έννοια που τις χρησιμοποιούμε σήμερα, αλλά υπήρχαν τα γένη (διατονικό, χρωματικό, εναρμόνιο) που αλλοίωναν (όξυναν ή βάρυναν) τους φθόγγους και κατά συνέπεια τα τετράχορδα. Δείτε ένα παράδειγμα στον πίνακα που ακολουθεί:

Το εναρμόνιο τετράχορδο μάλιστα, όπως φαίνεται και στο σχήμα, χρησιμοποιούσε και τέταρτα του τόνου που του προσέδιδαν χαρακτηριστικό χρώμα.

Η σημειογραφία

Υπήρχαν δύο ειδών σημειογραφίες (παρασημαντικές) η φωνητική και η οργανική.

Η λογική τους είναι απλή. 
Στην φωνητική σημειογραφία χρησιμοποιούνται γράμματα του ιωνικού αλφαβήτου (που μοιάζει με το σύγχρονο), που αντιστοιχούν σε κάποιο τονικό ύψος.

Σε κάθε φθόγγο αντιστοιχείται ένα γράμμα για τη κανονική του μορφή, το επόμενο για την 1η όξυνση (αλλοίωση) και το επόμενο για την 2η όξυνση. Μετά ακολουθεί ο επόμενος φθόγγος (προς τα κάτω). Π.χ. Το Φα ->Α το Φα# ->Β, Το Φα##-> Γ, το Μι -> Δ κ.ο.κ.

Στην οργανική σημειογραφία χρησιμοποιούνται γράμματα άλλου τοπικού αλφάβητου (πιθανώς αργίτικου) που περιστρέφονται για κάθε όξυνση. Η σημειογραφία αυτή χρησιμοποιήθηκε έως τον 3ο αιώνα μ.Χ., οπότε αντικαταστάθηκε με τη νευματική.

(Πηγή: musicportal.gr)

Επιμέλεια παράθεσης κειμένων και στοιχείων γιαυτό το δημοσίευμα στον Αντίλογο Χανίων: Κώστας Ντουντουλάκης

Χο Τσι Μινχ, ο «φωτισμένος» Βιετναμέζος

Κόκκινο καμίνι: Χο Τσι Μινχ, ο «φωτισμένος» Βιετναμέζος:  ΠΗΓΗ: TVXS - TV Χωρίς Σύνορα Ήταν 19 Μαϊου του 1890 όταν γεννήθηκε ο άνθρωπος που έμελλε να ηγηθεί των δυνάμεων του Βιετνάμ για τ...

11η Σεπτεμβρίου 2001: η μέρα που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας - Το Περιοδικό

Κάποιες στιγμές φτάνει κανείς  ν’ αναρωτιέται μήπως η 11η Σεπτεμβρίου (όπως και από όποιον και αν σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε) ήταν (ή χρησιμοποιήθηκε ως) το αναγκαίο έναυσμα για τη δρομολόγηση σειράς εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και στο εσωτερικό κάθε χώρας ξεχωριστά, εξελίξεων και μέτρων τέτοιων που προετοίμαζαν το έδαφος για την μεγάλη συστημική κρίση που τότε, όπως αποδεικνύεται πλέον, έκανε τα πρώτα της βήματα.  Μήπως ήταν (ή χρησιμοποιήθηκε ως) το αναγκαίο έναυσμα όχι μόνο για να ξαναμοιραστεί ο πλανήτης και ο πλούτος του αλλά και για  να χτιστεί αδιαμαρτύρητα το πλέγμα της καταστολής και της περιστολής κάθε είδους ελευθερίας και δικαιώματος που είναι απαραίτητο για την επιβολή της βαρβαρότητας που ζούμε σήμερα;

 Άλλωστε, όπως είχε πει χαρακτηριστικά και ο τότε υφυπουργός Άμυνας τον ΗΠΑ, Πολ Γούλφοβιτς, σιβυλλικά: «αν δεν υπήρχε η 11η Σεπτεμβρίου, θα έπρεπε να την εφεύρουμε»…

11η Σεπτεμβρίου 2001: η μέρα που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας - Το Περιοδικό: Όπως είχε πει χαρακτηριστικά και ο τότε υφυπουργός Άμυνας τον ΗΠΑ, Πολ Γούλφοβιτς, σιβυλλικά: «αν δεν υπήρχε η 11η Σεπτεμβρίου, θα έπρεπε να την εφεύρουμε»…

Το πραγματικό χρέος των ΗΠΑ είναι 18 φορές υψηλότερο από αυτό που μας λένε!...

Η γνωστή Αμερικανική χρηματοπιστωτική εταιρεία AllianceBernstein διεξήγαγε μια μελέτη που αποκάλυψε το πραγματικό μέγεθος του Αμερικανικού δημόσιου χρέους και τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης συγκλόνισαν τα εξειδικευμένα μέσα ενημέρωσης.

Το Αμερικανικό οικονομικό κανάλι CNBC κυκλοφόρησε ένα ειδικό υλικό για το θέμα αυτό υπό τον τίτλο "Το πραγματικό επίπεδο χρέους των ΗΠΑ μπορεί να είναι 2000% (του μεγέθους της Αμερικανικής οικονομίας) σύμφωνα με την έκθεση της Wall Street.
Η αξιολόγηση της Alliance Bernstein προσελκύει την προσοχή όχι μόνο λόγω των αριθμητικών στοιχείων που τα Αμερικανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης αποκαλούσαν «συγκλονιστικά», αλλά και επειδή αυτή η «διάγνωση του χρέους» γίνεται από ένα πολύ γνωστό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα: Η Alliance Bernstein ιδρύθηκε από τον γνωστό οικονομολόγο και δισεκατομμυριούχο Ζαλμάν Χάιμ Μπερνστάιν και τώρα διαχειρίζεται περιουσιακά στοιχεία αξίας 586 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στα οποία οι προβλέψεις του δίνουν ένα σημαντικό πρόσθετο βάρος. Επιπλέον, μετά από προσεκτική ανάγνωση των υπολογισμών και των συστάσεων των Αμερικανών χρηματοδοτών , φαίνεται ότι η δημοσίευση αυτής της μελέτης είναι μέρος της προετοιμασίας της δημόσιας συνείδησης ότι "ο Μπολιβάρ δεν θα αντέξει για δύο (αναφέρεται σε ένα κινηματογραφικό έργο που ένας σκοτώνει τον άλλον)" και ότι για να σωθεί η Αμερικανική οικονομία θα χρειαστεί να περιορίσουμε τα προγράμματα κοινωνικής στήριξης και άλλα στοιχεία της κοινωνίας που αφορούν την κοινωνική πρόνοια. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο ίδιος ο Ζαλμάν Χάιμ Μπερνστάιν πέρασε πολλά χρόνια της ζωής του προωθώντας την εφαρμογή του σχεδίου Marshall, ενός σχεδίου Αμερικανικών επενδύσεων στη Δυτική Ευρώπη με στόχο την ανάπτυξη των δυτικοευρωπαϊκών οικονομιών και την ενίσχυση της Αμερικανικής επιρροής στην Ευρώπη στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με την ΕΣΣΔ. Αλλά αυτό ήταν στο παρελθόν και σήμερα η εταιρεία που ιδρύθηκε από έναν από τους συμμετέχοντες στο σχέδιο Μάρσαλ υποδηλώνει ενεργά ότι για να σωθεί η Αμερικανική οικονομία από τη γάγγραινα χρέους θα χρειαστεί ένα νυστέρι ή ακόμα και αλυσοπρίονο και δεν πρέπει να μειωθεί το χρέος που οφείλεται στους ομολογιούχους των ΗΠΑ, αλλά οι αμερικανικές κοινωνικές εγγυήσεις (κοινωνική ασφάλιση, επιδόματα, συντάξεις κλπ).

Οι δημοσιογράφοι του CNBC εξηγούν πώς η Alliance Bernstein υπολόγισε το πραγματικό δημόσιο χρέος των ΗΠΑ και γιατί είναι σημαντικό: 

Το Κουτσαβάκι: Το πραγματικό χρέος των ΗΠΑ είναι 18 φορές υψηλότε...: © AFP 2019 / Getty Images / Spencer Platt Περαστικοί στην Wall Street στη Νέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες  Η γνωστή Α μερικανική χρη...

ΗΠΑ-Ελλάδα και πετρέλαια: Το τεχνικό μέρος της Επιχείρησης OVERKILL του 1988

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΜΥΝΑΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΩΝ-ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ
ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ -10 Οκτωβρίου 1988

ΑΠΟ: Φράνκ Καρλούτσι.

ΘΕΜΑ:Η σημερινή πορεία μας στήν επιχείρηση {OVERKILL}

1}Αν επικρατήσουν τα μυστικά κανάλια , θα χάσουμε τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα. Φοβάμαι ότι αυτά τα κανάλια θα χρησιμοποιήσουν κάποια στοιχεία {OVERKILL} πρίν από μας και εναντίον μας, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας εκεί.

2}Αν επιβληθούν, πρώτα θα ισχυροποιήσουν τη θέση τους με την αυτόνομη εξόρυξη των Ελληνικών πετρελαίων , διαταράσσοντας με αυτόν τον τρόπο την παγκόσμια πετρελαϊκή πολιτική, ενώ θα δυναμώσουν την Ελληνική οικονομία.

3}Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να δράσουμε άμεσα και αποφασιστικά. Πρέπει να εφαρμόσουμε την επιχείρηση {OVERKILL} τώρα στην Ελλάδα με κάθε δυνατή λεπτομέρεια.

Η Ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται σε αταξία και φανερή αδυναμία να αντισταθεί αποτελεσματικά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση στην Αθήνα ... 

Ο πρωθυπουργός Παπανδρέου βρίσκεται στο Λονδίνο για το γνωστό ζήτημα Υγείας του...

Επιμένω ότι η επιχείρηση πρέπει να εφαρμοστεί πρίν επιστρέψει στην Αθήνα.

Πιστεύω ότι θα προσφέρουμε μεγάλες υπηρεσίες στην ανθρωπότητα με μια άμεση ενέργεια μας στο Ελληνικό ζήτημα ...


ΥΠΟΓΡΑΦΗ: Φράνκ Καρλούτσι ...Υπουργός άμυνας ."

Διά-Κόσμος Ἑλλάς: Το τεχνικό μέρος της Επιχείρησης OVERKILL στην Ελλ...: 1} Ναρκοθέτηση των ελληνικών λιμανιών τησ Μακεδονίας-Θράκης {Θεσσαλονίκης , Καβάλας, Αλεξανδρούπολης κ.λ.π.} 2}Κατάληψη του Γ΄ Σώματος Στ...

«Ο Πήλιο-Γούσης- Ο μύθος της προδοσίας-Αποκατάσταση»

"...Οι κυριότεροι λόγοι που ο Περραιβός «παρέδωσε» στην ιστορία τον Πήλιο Γούση ως προδότη:

α) Το γεγονός ότι ο Χ. Περραιβός ήταν αφοσιωμένος στη «φάρα» των Τζαβελαίων και αντιπαλεύονταν τη φάρα των Μποτσαραίων (και Παλάσκας, Κουτσονίκας κ.ά.) στην οποία ήταν προσκείμενος ο Πήλιο Γούσης, άρα είχε κάθε λόγο να πέσει στη δυσμένεια του Χ. Περραιβού. 

β) Στη Συνέλευση της Κέρκυρας (το 1814) ο Χ. Περραιβός, ζήτησε από τους Σουλιώτες να τον ορίσουν πληρεξούσιο σε επιτροπή που θα μετέβαινε στη Βιέννη, να ζητήσει τη στήριξη του αυτοκράτορα Αλέξανδρου που βρισκόταν εκεί τότε. Ο Πύλιο Γούσης εναντιώθηκε στην πολιτική του Περραιβού, κρατώντας περήφανη στάση και αυτή ακριβώς τη στάση του την πλήρωσε ακριβά, με μια χαλκευμένη, όπως αποδείχθηκε, με μια ανύπαρκτη προδοσία. To 1815 στην 2^η έκδοση του βιβλίου του, ο Περραιβός τον έγραψε προδότη, πράγμα που δεν είχε γράψει στην 1^η έκδοση το 1814!!

 Στην διαφωνία τους αυτή (όπως αναφέρεται, ο Πήλιο Γούσης του είπε μεταξύ άλλων:  «…Περραιβέ, οι Σουλιώται, έχουν άνδρας να υπερασπισθούν τα δίκαιά των….». Πέραν των όσων αναφέρει ο κ. Τζιόβας στην έρευνά του, το γεγονός που και πολλοί άλλοι επικαλέσθηκαν και προκαλεί εύλογη απορία, είναι οι «άγραφοι» νόμοι των Σουλιωτών. Όι Σουλιώτες, σε θέματα προδοσίας ήταν αμείλικτοι. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν να άφηναν ατιμώρητο τον Πύλιο Γούση, να τον δέχονται στις τάξεις τους και σε κάποιες περιπτώσεις να τον ορίζουν κι εκπρόσωπό τους σε διάφορα θέματα. Αντίθετα, ήταν γενναίος συμπολεμιστής στους αγώνες τους, όπου και διακρίθηκε για την ανδρεία του και για την αγάπη του στην πατρίδα του, το Σούλι.

          γ) Ο ιστορικός συγγραφέας Κουγιτέας δίνει μια νέα άποψη, υποστηρίζοντας ότι το σπίτι στο οποίο οχυρώθηκαν οι 200 τουρκαλβανοί «…κατά κακήν σύμπτωσιν ανήκεν εις τον Πύλιον Γούσην, όστις κατά την ημέραν εκείνην εμάχετο απεγνωσμένως εις Κιάφαν».

Αυτό είναι βέβαια ευρύτερα γνωστό. Μάλιστα πολεμούσε μέσα από το σπίτι των Ζερβαίων και τραυματίστηκε στον ώμο. 

Μετά την συνθηκολόγηση ο Πήλιος έφτασε στο Ζάλογγο. Στη μάχη που ακολούθησε πολέμησε γενναία και τραυματίστηκε. Ο πατέρας του, ο θείος του, τα ανίψια του και η κόρη του σκοτώθηκαν.

Ανακρίβειες γραφόντουσαν σε κάθε εποχή! Μη μπορώντας να συνεχίσουν να κατηγορούν τον Πύλιο Γούση κάποιοι…, έγραψαν ότι υπήρχε κι άλλος Πύλιο Γούσης…Κερκυραίος ! Φυσικά αυτό ξεπερνάει και τις αστειότητες. Ο ίδιος ο Πύλιο Γούσης ήταν στην Κέρκυρα μαζί με όλους τους Σουλιώτες μετά το 1803-1804.

Είναι γνωστό ότι στην Ήπειρο υπήρχε η εκδίκηση (βεντέτα) σε περιπτώσεις, φόνου, προσβολής, προδοσίας. Πόσο μάλλον στο Σούλι.

Κυκλοφορούσε ανάμεσα στους Σουλιώτες χωρίς κανείς Σουλιώτης να του προσάψει κατηγορία προδοσίας, ούτε να σκοτώσει ή έστω να τον δολοφονήσει ως προδότη. Ούτε στο Σούλι, ούτε στην Πάργα που πήγαν μετά την αποχώρηση από το Σούλι, ούτε στην Κέρκυρα που έμειναν για χρόνια.

Το δε 1819 έγινε μέλος της μεγαλύτερης μυστικής οργάνωσης για την απελευθέρωση, την Φιλική  Εταιρεία.  

2^η πολιορκία, Μεσολόγγι 3 Μάρτη του 1826 μπροστά στο φάσμα της πείνας και μετά από την άλωση του Αιτωλικού συνήλθαν οι καπεταναίοι στο καλύβι του Ν. Ζέρβα και ο Πύλιο Γούσης, φαμελίτης ο ίδιος, επειδή νόμισε ότι οι μη οικογενειάρχες ήθελαν να φύγουν τους φοβέρισε με τα παρακάτω λόγια:

«Πουθενά δεν πηγαίνομεν! Βουνόν (εις ύψος) να το κάμη απ’ έξω, εδώ θα πεθάνωμεν, και όποιου (του) βαστά ο κώλος ας κάμη αρχήν και βλέπει. Ανατολικόν εδώ δεν το κάμνομεν».

Ο Πύλιο Γούσης με τον βαθμό του αντιστρατήγου, σκοτώθηκε  πολεμώντας ηρωικά, αν και τραυματισμένος, στην έξοδο του Μεσολογγίου τη νύχτα τής 11ης προς 12η Απριλίου 1826..."

Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου

Βασίλης Παυλίδης  (1914 – 1983): «Από την ελαφρότητα των νεωτέρων ιστορικών, γράφτηκε ως προδότης ο Πύλιο Γούσης».   

Πύλιο* Γούσης

Ο πατέρας Γιώργης (Γούση Μπούσμπος) και ο γιος Σπύρο (Πύλιο) Μπούσμπος .Αδερφός του ο οπλαρχηγός Λάμπρος Γούσης, (1775 – 1871)

Πατέρας λοιπόν του Πύλιο (Σπύρο) Γούση ήταν ο Γούσης (Γιωργούσης) Μπούσμπος.

 Στην Ήπειρο συνηθισμένο να φωνάζουν το όνομα με το πατρώνυμο. Ο Πύλιος του Γούση (Πύλιο Γούσης), ακόμη και τώρα.

 

Έχει γραφεί σε πολλά βιβλία ότι στην κατάληψη του Σουλίου από τον Αλή Πασά πιθανόν να συνετέλεσε η αμφιλεγόμενη «προδοσία» του Πήλιου Γούση, ο οποίος, κατά την παράδοση, οδήγησε από ένα άγνωστο μονοπάτι τους Αλβανούς στα νώτα των Σουλιωτών. 

Όμως για τον Πύλιο Γούση, τα πράγματα δεν είναι όπως μεταφέρθηκαν από τον Περραιβό.

Ο Πύλιος Γούσης ήταν Σουλιώτης πολεμιστής, πολέμησε τα έτη 1800-1804 κατά των Τουρκαλβανών του Αλή Πασά, μέλος της Φιλικής Εταιρείας από το έτος 1819 

και έπεσε ηρωικά ως αξιωματικός κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου το έτος 1826.

Το όνομα του Πύλιου Γούση είναι χαραγμένο σε έναν από τους τάφους στο Ηρώο Μεσολογγίου. 

Πως όμως του βγήκε το όνομα του Πύλιου Γούση;

             Η κακή φήμη βγήκε από τον συγγραφέα Χριστόφορο Περραιβό, τέως αξιωματικό του Βενετικού στρατού, ο οποίος έγραψε ότι «ο Γεώργιος Μπότσαρης και οι συμπέθεροί του Πύλιος Γούσης και Κουτσονίκας επρόδωσαν στον Αλή Πασά την πατρίδα τους το Σούλι». 

Θεωρείται βέβαιο όμως ότι αυτά τα έγραψε ο Χριστόφορος Περραιβός για προσωπικούς λόγους, διότι οι ανωτέρω τρεις είχαν κάποτε αντιδράσει στην αποστολή του ως πληρεξούσιου στον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο της Ρωσίας..

Ωστόσο, αισθάνομαι την ανάγκη , να τονίσω ότι αυτή η δεύτερη έκδοση θα πρέπει να αποτελέσει, αφού αξιολογηθεί , το κύκνειο άσμα μιας ιστορικής αδικίας προς έναν αθώο Σουλιώτη αγωνιστή , ο οποίος παραδόθηκε για τόσα χρόνια στην κοινή περιφρόνηση από το πείσμα του Περραιβού και, όπως παρατηρεί ο Βασίλης Παυλίδης, από την ελαφρότητα των νεωτέρων ιστορικών μας.. 

Έτσι πιστεύω ότι θα πρέπει ν΄ αναθεωρήσουμε ορισμένα σκοτεινά σημεία της ιστορίας μας, η οποία κάνει, πολλές φορές, λάθη τραγικά και να μη καταδικάζουμε αβασάνιστα ανθρώπους ως προδότες υψηλών ιδανικών . 

Με το ψέμα της δήθεν προδοσίας του Πύλιου Γούση στο Σούλι γαλουχήθηκαν πολλές γενιές Ελλήνων, γράφτηκαν ποιήματα και παίχθηκαν τραγωδίες, που βασίζονταν σε αστήριχτα παραμύθια. Από αυτά τα παραμύθια ,έχουμε χρέος, ν’ απαλλάξουμε τις ερχόμενες γενιές, στις οποίες θα πρέπει να δώσουμε πνευματική κληρονομιά , την ιστορική αλήθεια.  

Ο Π. Τζιόβας γράφει: «Προτού αρχίσει η δεύτερη πολιορκία του θρυλικού Μεσολογγίου 65 γυναικόπαιδα, οδηγούμενα από τους Θεοδ. Λάμπρου, Λ. Βέικο, Γ. Δράκο και Πήλιο Γούση μπήκαν στην πόλη με τη φροντίδα του φιλικού Αθ. Κεφαλά, ο οποίος καταγόταν από την Πρέβεζα». 

Ο Π. Γούσης μετείχε μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλλα και 500 μαχητές στην προσπάθεια διάσωσης της νησίδας Ντολμάς, η οποία τελικά αλώθηκε από τους Τούρκους.

Οι κυριότεροι λόγοι που ο Περραιβός «παρέδωσε» στην ιστορία τον Πήλιο Γούση ως προδότη:

α) Το γεγονός ότι ο Χ. Περραιβός ήταν αφοσιωμένος στη «φάρα» των Τζαβελαίων και αντιπαλεύονταν τη φάρα των Μποτσαραίων (και Παλάσκας, Κουτσονίκας κ.ά.) στην οποία ήταν προσκείμενος ο Πήλιο Γούσης, άρα είχε κάθε λόγο να πέσει στη δυσμένεια του Χ. Περραιβού. 

β) Στη Συνέλευση της Κέρκυρας (το 1814) ο Χ. Περραιβός, ζήτησε από τους Σουλιώτες να τον ορίσουν πληρεξούσιο σε επιτροπή που θα μετέβαινε στη Βιέννη, να ζητήσει τη στήριξη του αυτοκράτορα Αλέξανδρου που βρισκόταν εκεί τότε. Ο Πύλιο Γούσης εναντιώθηκε στην πολιτική του Περραιβού, κρατώντας περήφανη στάση και αυτή ακριβώς τη στάση του την πλήρωσε ακριβά, με μια χαλκευμένη, όπως αποδείχθηκε, με μια ανύπαρκτη προδοσία. To 1815 στην 2^η έκδοση του βιβλίου του, ο Περραιβός τον έγραψε προδότη, πράγμα που δεν είχε γράψει στην 1^η έκδοση το 1814!!

 Στην διαφωνία τους αυτή (όπως αναφέρεται, ο Πήλιο Γούσης του είπε μεταξύ άλλων:  «…Περραιβέ, οι Σουλιώται, έχουν άνδρας να υπερασπισθούν τα δίκαιά των….». Πέραν των όσων αναφέρει ο κ. Τζιόβας στην έρευνά του, το γεγονός που και πολλοί άλλοι επικαλέσθηκαν και προκαλεί εύλογη απορία, είναι οι «άγραφοι» νόμοι των Σουλιωτών. Όι Σουλιώτες, σε θέματα προδοσίας ήταν αμείλικτοι. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν να άφηναν ατιμώρητο τον Πύλιο Γούση, να τον δέχονται στις τάξεις τους και σε κάποιες περιπτώσεις να τον ορίζουν κι εκπρόσωπό τους σε διάφορα θέματα. Αντίθετα, ήταν γενναίος συμπολεμιστής στους αγώνες τους, όπου και διακρίθηκε για την ανδρεία του και για την αγάπη του στην πατρίδα του, το Σούλι.

          γ) Ο ιστορικός συγγραφέας Κουγιτέας δίνει μια νέα άποψη, υποστηρίζοντας ότι το σπίτι στο οποίο οχυρώθηκαν οι 200 τουρκαλβανοί «…κατά κακήν σύμπτωσιν ανήκεν εις τον Πύλιον Γούσην, όστις κατά την ημέραν εκείνην εμάχετο απεγνωσμένως εις Κιάφαν».

Αυτό είναι βέβαια ευρύτερα γνωστό. Μάλιστα πολεμούσε μέσα από το σπίτι των Ζερβαίων και τραυματίστηκε στον ώμο. 

Μετά την συνθηκολόγηση ο Πήλιος έφτασε στο Ζάλογγο. Στη μάχη που ακολούθησε πολέμησε γενναία και τραυματίστηκε. Ο πατέρας του, ο θείος του, τα ανίψια του και η κόρη του σκοτώθηκαν.

Ανακρίβειες γραφόντουσαν σε κάθε εποχή! Μη μπορώντας να συνεχίσουν να κατηγορούν τον Πύλιο Γούση κάποιοι…, έγραψαν ότι υπήρχε κι άλλος Πύλιο Γούσης…Κερκυραίος ! Φυσικά αυτό ξεπερνάει και τις αστειότητες. Ο ίδιος ο Πύλιο Γούσης ήταν στην Κέρκυρα μαζί με όλους τους Σουλιώτες μετά το 1803-1804.

Είναι γνωστό ότι στην Ήπειρο υπήρχε η εκδίκηση (βεντέτα) σε περιπτώσεις, φόνου, προσβολής, προδοσίας. Πόσο μάλλον στο Σούλι.

Κυκλοφορούσε ανάμεσα στους Σουλιώτες χωρίς κανείς Σουλιώτης να του προσάψει κατηγορία προδοσίας, ούτε να σκοτώσει ή έστω να τον δολοφονήσει ως προδότη. Ούτε στο Σούλι, ούτε στην Πάργα που πήγαν μετά την αποχώρηση από το Σούλι, ούτε στην Κέρκυρα που έμειναν για χρόνια.

Το δε 1819 έγινε μέλος της μεγαλύτερης μυστικής οργάνωσης για την απελευθέρωση, την Φιλική  Εταιρεία.  

2^η πολιορκία, Μεσολόγγι 3 Μάρτη του 1826 μπροστά στο φάσμα της πείνας και μετά από την άλωση του Αιτωλικού συνήλθαν οι καπεταναίοι στο καλύβι του Ν. Ζέρβα και ο Πύλιο Γούσης, φαμελίτης ο ίδιος, επειδή νόμισε ότι οι μη οικογενειάρχες ήθελαν να φύγουν τους φοβέρισε με τα παρακάτω λόγια:

«Πουθενά δεν πηγαίνομεν! Βουνόν (εις ύψος) να το κάμη απ’ έξω, εδώ θα πεθάνωμεν, και όποιου (του) βαστά ο κώλος ας κάμη αρχήν και βλέπει. Ανατολικόν εδώ δεν το κάμνομεν».

Ο Πύλιο Γούσης με τον βαθμό του αντιστρατήγου, σκοτώθηκε  πολεμώντας ηρωικά, αν και τραυματισμένος, στην έξοδο του Μεσολογγίου τη νύχτα τής 11ης προς 12η Απριλίου 1826. Στο Μεσολόγγι είχαν καταφύγει ύστερα από πολλές περιπλανήσεις κι αγώνες αρκετοί Σουλιώτες. Πριν από το θάνατό του είχε βοηθήσει στην αντίσταση των Μεσολογγιτών, κατά την πολύμηνη πολιορκία τους από τους Τούρκους. Κάποτε η ιστορία θα πρέπει να στέκεται πάνω από προσωπικές διαφορές κι έριδες και να αποδίδει τα γεγονότα όπως έγιναν κι όχι όπως τα περιγράφουν «μαγειρεμένα» κάποιοι, ανάλογα με συμπάθειες κι αντιπάθειες. Η Ιστορία όμως έτσι κι αλλιώς «γράφεται» από τους αγώνες των ανθρώπων, αλλά επίσης κι από ανθρώπους γράφεται, για να φτάσει στις επόμενες γενιές!

          Πρέπει εν πάση περιπτώσει θα πρέπει να αποκατασταθεί και επισήμως η ιστορική αδικία, από τον Χριστόφορο Περραιβό, του οποίου οι τροποποιήσεις στην 2^η έκδοση, εμφανίζουν τον Π. Γούση ως προδότη και παρά τις εμφανείς αντιφάσεις που πέφτει, επικράτησαν για πάρα πολλά χρόνια ακόμη και σε μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας, στα σχολικά βιβλία, και φυσικά, στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης.

          Στον «κήπο των ηρώων», στο μνημείο των νεκρών είναι μεταξύ των φονευθέντων ηρώων της εξόδου και το όνομα του Πύλιο Γούση.

Οι Μεσολογγίτες καθόλου δεν έλαβαν υπ’ όψιν την κατασυκοφάντηση του Πύλιο Γούση από τον Περραιβό.

Λυπηρό είναι όμως ο πρώην υπουργός άμυνας, που πρόσφατα θέλωντας να κατηγορήσει κάποιους βουλευτές ως προδότες, να τους αποκαλέσει: «Πυλιογούσηδες» είτε από άγνοια είτε μη πολύσκεπτόμενος από τον θυμό και την σύγχισή του.

Αποκατάσταση λοιπόν της ιστορίας από χαλκευμένες κατηγορίες ενός μόνο ανθρώπου που χρησιμοποίησαν ως «πηγή», «από ελαφρότητα κάποιοι νεωτέροι ιστορικοί», όπως είχε γράψει ο Βασίλης Παυλίδης.  

Πάνου Δημ. Τζιόβα, «Ο Πήλιο-Γούσης- Ο μύθος της προδοσίας-Αποκατάσταση», 

Ιωάννινα 1999, σ. 96, (19-2-2013)

Βασίλης Παυλίδης  (1914 – 1983)

Νικόλαος Κασομούλης (1795-1872)

http://users.sch.gr/panlampri/index.files/Page8088.htm  http://el.wikipedia.org/wiki/Ιγνάτιος_Ουγγροβλαχίας

*Σημ.: Γράφω με «υ» τον Πύλιο Γούση, διότι θεωρώ ότι είναι το σωστό. Δεν προέρχεται από το Πήλιο Μαγνησίας ώστε να είναι με «η». Το όνομα είναι υποκοριστικό από το: «Σπύρος». Συνηθισμένο στους αρβανιτόφωνους της Θεσπρωτίας, Φαναρίου Πρεβέζης και σε προέκταση σε όλη την Ήπειρο ακόμη και σήμερα!