"Οι Εβραίοι της οικουμένης που είναι ενάντια στην πολιτική του Ισραήλ είναι αντισημίτες; Πόσοι ξέρουν ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που καταψήφισε την απόφαση ίδρυσης του Ισραήλ το 1948 και ότι μόνο το 1990 επί Κων. Μητσοτάκη, το αναγνώρισε;"
Ο καθηγητής Πολιτειολογίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου και Κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Επιστημών, Δημήτρης Χριστόπουλος συζητεί με την Αθανασία Κουλέτα για την εξελισσόμενη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι σε αυτή, για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και πόσο πιθανό είναι να μη γνώριζε τίποτε ο πρωθυπουργός αλλά και για το πώς προχωράμε παρακάτω, χωρίς στιβαρό Κράτος Δικαίου και με ισχνά θεσμικά αντίβαρα...
Τρίτη 8 Ιουλίου 2025
Αριστερά, Καπιταλισμός και Ιμπεριαλισμός
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου* 21 Ιουνίου 2025
Η αυτοαποκαλούμενη «ριζοσπαστική αριστερά» μπήκε στην κρίση εφοδιασμένη κυρίως με μια σειρά καταγγελιών του καπιταλισμού, χωρίς όμως ένα σοβαρό πρόγραμμα, μια ικανοποιητική ανάλυση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και ένα συγκροτημένο «μεταβατικό πρόγραμμα». Χωρίς να διαθέτει πάντα κατάλληλα συγκροτημένα και δημοκρατικά στη λειτουργία τους κόμματα, χωρίς επαρκή συνείδηση του είδους των μαζικών κινημάτων που προϋποθέτει μια ρήξη με το κατεστημένο, ιδίως στο κέντρο του.
Δεν θέλησε επίσης, τουλάχιστο η πλειοψηφία της, να συγκρουσθεί μετωπικά με το ιμπεριαλιστικό σχέδιο, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και των επιθέσεων του ΝΑΤΟ κατά της Σερβίας, των δυτικών επεμβάσεων που κατέστρεψαν τη Λιβύη και έφεραν τελικά τους τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) στην εξουσία σε μια διαλυμένη Συρία, της διαρκούς επιθετικής πολιτικής του ΝΑΤΟ με την κατάργηση των συμφωνιών ελέγχου των εξοπλισμών και επέκτασης προς Ανατολάς, του πραξικοπήματος στο Κίεβο, με αποκορύφωμα την υποστήριξη στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία. Έδρασε πολύ περισσότερο και πολύ πιο ενεργητικά ως δύναμη αλληλεγγύης στους απελπισμένους ανθρώπους που αναζητούσαν στην Ευρώπη καταφύγιο από τους πολέμους που η ίδια η Δύση προκαλούσε, παρά για να σταματήσει αυτούς τους πολέμους!
Η δυτική «ριζοσπαστική αριστερά» έκανε περισσότερο λόγο για τον Καπιταλισμό και πολύ λιγότερο για τον Ιμπεριαλισμό.
Ο Καπιταλισμός όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον Ιμπεριαλισμό, γιατί είναι ο τελευταίος που διασφαλίζει τη συνέχιση της μεταφοράς του παγκόσμιου πλεονάσματος στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αλλά και όταν αναφερόταν στον καπιταλισμό το έκανε από τη σκοπιά της μείωσης των ανισοτήτων και αύξησης της κοινωνικής συνοχής, που τα έβλεπε/βλέπει ως απλά διαχειριστικά μέτρα, όχι ως είδος «ριζοσπαστικού ρεφορμισμού» προορισμένου να ανοίξει τον δρόμο σε πιο βαθιές επεμβάσεις στην ίδια τη λειτουργία του καπιταλισμού.
Αν η Αριστερά δεν συγκρούεται όμως με τον ιμπεριαλισμό, καταλήγει ένα είδος «συνδικάτου» στο εσωτερικό της αναπτυγμένης Δύσης, με αποστολή το πολύ πολύ μια καλύτερη διανομή της «ιμπεριαλιστικής υπεραξίας». Παύει να είναι φορέας ενός εναλλακτικού σχεδίου οργάνωσης των δυτικών κοινωνιών και της ανθρωπότητας, που είναι όμως αυτό που απαιτεί το βάθος της ολόπλευρης κρίσης (οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, διεθνούς, οικολογικής) που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, της σοβαρότερης και πιο απειλητικής σε όλη την ιστορία του είδους μας.
Μεγάλο μέρος όχι της πολιτικής και κοινωνικής βάσης της αριστεράς, αλλά της μικροαστικής και μεσοαστικής γραφειοκρατίας που την διοικεί και την εκπροσωπεί, δεν φιλοδοξεί στην πραγματικότητα παρά να διατηρεί τα προνόμια που διαθέτει στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, παριστάνοντας ένα είδος δήθεν «συνείδησης» (της κακιάς ώρας) του Καπιταλισμού.
Οι εξαιρέσεις είναι πολύ λίγες. Υπό τον Κόρμπιν, το βρετανικό Εργατικό Κόμμα προχώρησε στην επεξεργασία ενός πολύ ενδιαφέροντος οικονομικού προγράμματος που δεν επαναφέρει απλώς το αίτημα των εθνικοποιήσεων κρίσιμων τομέων της οικονομίας αλλά και υπό ποίες συνθήκες κοινωνικού ελέγχου και οικονομικού σχεδιασμού μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά.
Στην Γαλλία, πρέπει να αναγνωρίσουμε στην «Ανυπότακτη Γαλλία» του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, ότι, παρά τις σοβαρές αδυναμίες και ελλείψεις της, παρέμεινε θεμελιωδώς πιστή στο Μεγάλο Όχι του γαλλικού λαού στον «Ευρωφιλελευθερισμό» κατά το δημοψήφισμα του Μαΐου 2005(σε αντίθεση με την προδοσία από τον ΣΥΡΙΖΑ της εντολής του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα για το Μνημόνιο) βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την υπεράσπιση της γαλλικής και ευρωπαϊκής Δημοκρατίας και παράλληλα στην πρωτοπορία του αγώνα της ανθρωπότητας εναντίον της σημερινής μορφής του ναζισμού, που είναι ο σιωνισμός και τα σύμμαχά του ανά την υφήλιο ακροδεξιά (και ελάχιστα συγκαλυμμένα αντισημιτικά!) φασισταριά.
Στην Γερμανία πρέπει να αναγνωρίσουμε τον σπουδαίο αγώνα που κάνει η BSW της Ζάρα Βάγκενκνεχτ εναντίον της συμπόρευσης του γερμανικού με τον αμερικανικό και τον νατοϊκό ιμπεριαλισμό, που προκάλεσε ήδη μια τεράστια καταστροφή στην Ουκρανία, και μετατρέπει τώρα όλη την Ε.Ε. σε μια αντικοινωνική, αντιοικολογική και αντιδημοκρατική δομή, με έντονα μιλιταριστικά αν όχι και φασιστικά, σε ορισμένες περιπτώσεις, χαρακτηριστικά και αυξάνει εν τέλει σοβαρά τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου.
Αυτά όλα είναι πολύ σημαντικά μεν, αλλά και αρκετά λιγότερα όμως από όσα είναι απαραίτητα για να αποτελέσει ξανά η Αριστερά αντίπαλο δέος του ευρωπαϊκού, όλο και πιο αντιδραστικού και ολοκληρωτικού Καπιταλισμού. Αρκεί άλλωστε ο αναγνώστης να συγκρίνει τις σημερινές τόσο φτωχικές και ελλιπείς επεξεργασίες της αριστεράς, με το τι γράφαμε, μαζί με τον Μίκη και τον Τσίπρα (που δεν τα εννοούσε βέβαια όπως απεδείχθη στη συνέχεια) ήδη το 2011.
Η Ελλάδα υπήρξε η μόνη χώρα της Ευρώπης που, λόγω του βάθους της κρίσης, η «ριζοσπαστική αριστερά» κλήθηκε να κυβερνήσει. Το αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό. Οι δήθεν αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ, του «Τσίπρα χωρίς Τσίπα» κατέφεραν ένα συντριπτικό πλήγμα στην αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση του ελληνικού λαού, παραδίδοντάς τον εν τέλει ‘άοπλο’ στην πιο εγκληματική πτέρυγα μιας ανθελληνικής ολιγαρχίας με καθαρά μαφιόζικα χαρακτηριστικά. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση είναι με βεβαιότητα η χειρότερη μετά τη μεταπολίτευση, και πιθανότατα, όσο κι αν μοιάζει υπερβολικό, η χειρότερη μετά το 1821. Η χώρα, το κράτος και η κοινωνία μοιάζουν σε ελεύθερη πτώση, χωρίς σημείο πιθανής εξισορρόπησης στον ορίζοντα.
Όσο για την πολιτική και πνευματική παραγωγή όλων των τάσεων της αριστεράς και κεντροαριστεράς, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι το ΚΚΕ και από τον ΣΥΡΙΖΑ έως το ΠΑΣΟΚ, το «εγκεφαλογράφημά» τους της είναι πολύ κοντά σε μια οριζόντια ευθεία γραμμή.
Το ίδιο ισχύει και για την ελληνική δεξιά, αφοσιωμένη όσο ποτέ άλλοτε στην κύρια λειτουργία της, το φαγητό δηλαδή.
—–Δείτε εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ τα τέσσερα προηγούμενη άρθρα πάνω στη θεματική της πολιτικής διάσταση της κρίσης της παγκοσμιοποίησης.
Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).
Το ξύλο αποτελεί αναμφίβολα ένα φυσικό υλικό που έχει βοηθήσει πάρα πολύ στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Είναι όμως ένα ιδιαίτερο υλικό με πολυσύνθετη χημική σύσταση και για αυτό οι χρήσεις του απαιτούν ειδικές γνώσεις και εμπειρία.
Οι παλιοί τεχνίτες γνώριζαν πολύ καλά το ξύλο. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι στην αρχαία Ελλάδα, τέκτονας (δηλ. αρχιτέκτονας) ονομάζονταν ο πρωτομάστορας, ο πολύπειρος τεχνίτης διαφόρων κατασκευών από ξύλο, ιδίως ξυλουργός, ναυπηγός ή οικοδόμος. («τέκτονες ἄνδρες, οἵ οἱ ἐποίησαν θάλαμον καὶ δῶμα καὶ αὐλήν» Ομήρου Ιλιάδα).
Πλήθος από ξύλινες κατασκευές και τεχνουργήματα, που έχουν υλοποιηθεί ανά τους αιώνες (στην Ελλάδα π.χ. στο Άγιο Όρος, στα Μετέωρα κλπ.), πιστοποιούν ότι ο άνθρωπος γνώριζε πολύ καλά το ξύλο, τα είδη του και την τεχνολογία του, αν και αγνοούσε εντελώς την επιστήμη του υλικού τη χημεία και τη δομή του.
Γνώριζε να το κατεργάζεται, να το αξιοποιεί, να το προστατεύει και να το συντηρεί με ποικίλες τεχνικές που τις είχε «εφεύρει» και ήξερε ότι είναι αποτελεσματικές.
Συνεπώς, από τα πανάρχαια χρόνια ο άνθρωπος εφάρμοζε εντυπωσιακές τεχνικές, που αποδεικνύουν ότι γνώριζε τη φυσική ανθεκτικότητα των διαφόρων ειδών ξύλου (π.χ. κυπαρίσσι, κέδρος, δρυς, καστανιά) και μεριμνούσε τόσο για τη μείωση της διόγκωσης του, όπως επίσης και για την αύξηση της αντοχής του έναντι των «εχθρών» του.
Τεχνική εμβάπτισης ή επάλειψης του ξύλου σε φυσικά έλαια
Σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς όπως των Αιγυπτίων και των Ελλήνων η τεχνική αυτή ήταν ευρέως γνωστή.
Σήμερα η πιο γνωστή μέθοδος γίνεται με λινέλαιο (linseed oil), δηλ. το φυσικό λάδι του φυτού λινάρι (flax, Linum usitatissimum). Η μέθοδος γίνεται και με οικολογικά έλαια από άλλες φυτικές ύλες π.χ. κραμβέλαιο, ελαιόλαδο, με στόχο την υδροφοβία του ξύλου και συνήθως ο εμποτισμός των ετοίμων ξύλινων στοιχείων γίνεται με λινέλαιο ή σπορέλαια υπό χαμηλή πίεση (2-3 atm), ή χωρίς πίεση με εμβάπτιση σε καυτό λάδι.
Από ιστορικές πηγές, είναι γνωστό ότι οι Έλληνες του Μ. Αλεξάνδρου έκαναν προστατευτικό χειρισμό στην ξυλεία των γεφυρών που κατασκεύαζαν, με εμβάπτισή της σε καυτό λουτρό ελαιολάδου για αρκετές ώρες.
Φυσικό λάδι tung oil από το δένδρο Vernicia fordii χρησιμοποιείται στην Κίνα, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, για την εμβάπτιση (όχι τον εμποτισμό) ξυλείας ναυπηγικής, σαν ένα κατάλληλο συντηρητικό που διαπερνά το πορώδες του ξύλου και δημιουργεί ένα υδροφοβικό στρώμα βάθους έως και 5 mm.
Στα αρχαία χρόνια, ένα ακόμη φυσικό έλαιο για τη συντήρηση του ξύλου ήταν το έλαιο του κέδρου (cedar oil)
Σε ιστορικές πηγές αναφέρεται ότι το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία (ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου), μία κολοσσιαία, καθήμενη μορφή του θεού Δία, περίπου 13 m ύψος, σμιλευμένη από το φημισμένο Αθηναίο γλύπτη Φειδία, συντηρούνταν με κεδρέλαιο για πολλούς αιώνες.
Η επιφανειακή καύση του ξύλου
Μια άλλη τεχνική προστασίας του ξύλου που εφαρμόζεται ακόμη και σήμερα είναι το “μισοκάψιμο” του ξύλου που ουσιαστικά είναι η μερική απανθράκωση πάρα πολύ μικρού μέρους της επιφανείας του, δημιουργώντας έτσι ένα τεχνητό φυσικό φινίρισμα.
Η μέθοδος αυτή είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια για τη βελτίωση της ρίκνωσης-διόγκωσης και της σκληρότητας του ξύλου, καθώς και της αύξησης της αντοχής του σε δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες.
Σαν μέθοδος πέραν της χρωματικής αισθητικής που είναι από πολλούς επιθυμητή παρουσιάζει και πολλά άλλα σημαντικά πλεονεκτήματα όπως:
Η μεγάλη διάρκεια ζωής που αποκτά το ξύλο,
η αντοχή του στο νερό την υγρασία και την μούχλα (σε συνδυασμό το λάδι που έχει επαλειφθεί),
η μεγάλη του αντοχή στη φωτιά,
η μεγάλη αντοχή που παρουσιάζει στην προσβολή από τα διάφορα έντομα του ξύλου.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι το “μισοκάψιμο” του ξύλου θα το διατηρήσει για 80 – 100 χρόνια χωρίς περαιτέρω επεξεργασία. Εάν επίσης το “μισοκαμένο” ξύλο επαλείφεται με λάδι κάθε 10-15 χρόνια, θα διαρκέσει ακόμα περισσότερο.
Η τεχνική αυτή ήταν πολύ διαδεδομένη στην αρχαιότητα σε πολλούς και διαφορετικούς χρονικά πολιτισμούς της ανθρωπότητας, λόγω των πλεονεκτημάτων που παρουσιάζει σχετικά με την προστασία του ξύλου.
Στη Σκανδιναβία π.χ. είχε μεγάλη εφαρμογή κατά τον Μεσαίωνα από τους Βίκινγκς, οι οποίοι με το “μισοκάψιμο” των εξωτερικών ξύλων που κατασκεύαζαν τα πολεμικά τους καράβια, καταφέρνανε να είναι πιο ανθεκτικά και να έχουν αντοχή στη φωτιά.
Στην Ιαπωνία η τεχνική αυτή χάνεται στο βάθος των αιώνων και είναι γνωστή και αρκετά διαδεδομένη ακόμη και σήμερα ως Shou sugi ban ή Yakisugi (από το ιαπωνικό yaki που σημαίνει καίω και από το sugi που είναι το ιαπωνικό όνομα του κέδρου). Περιλαμβάνει τη μερική επιφανειακή καύση του ξύλου, συνήθως κέδρου ή κυπαρισσιού (Cryptomeria japonica) που προορίζεται για εξωτερικές κατασκευές.
Σήμερα το “μισοκάψιμο” του ξύλου χρησιμοποιείται ευρέως από πολλούς διακοσμητές, περισσότερο για την αισθητική που αποκτά η επιφάνεια του ξύλου μετά την εφαρμογή της τεχνικής που συνοψίζεται ως εξής:
Οι ξύλινες σανίδες καίγονται στην επιθυμητή πλευρά συνήθως με τη χρήση ενός φλόγιστρου. Με μια σκληρή συρμάτινη βούρτσα απομακρύνονται τα καμένα υπολείμματα από την επιφάνεια. Στη συνέχεια η καμένη επιφάνεια ή ξεπλένεται με νερό ή τρίβεται με κάποιο γυαλόχαρτο. Τέλος επαλείφεται με κάποιο φυσικό μη τοξικό λάδι ή βερνίκι ώστε να σφραγίσουν οι πόροι του ξύλου.
Τα χρώματα της τελικής επιφάνειας κυμαίνονται από ανοιχτό καφέ μέχρι σκούρο μαύρο και η τελική εμφάνιση καθορίζεται από το είδος του ξύλου, από το βάθος του καψίματος και από το πόσο έντονα είναι βουρτσισμένο ή τριμμένο. Μπορεί όμως και να τροποποιηθεί περισσότερο με την εφαρμογή οποιουδήποτε χρώματος πριν την επάλειψη του λαδιού ή βερνικιού.
Photo: www.vd-holzinform.de/
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί πως σήμερα η χρωματική αισθητική του καμένου ξύλου είναι στις πρώτες θέσεις του διεθνούς ντιζάιν και την βλέπουμε να κυριαρχεί έντονα σε πολλά ξύλινα πάνελ που χρησιμοποιεί η βιομηχανία του επίπλου.
Η Σάσων είναι νησί που ανήκει, σήμερα, στην Αλβανία. Η αλβανική της ονομασία είναι Sazan ή Sazani και η ιταλική της Saseno. Έχει έκταση περίπου 6 τ.χλμ. και μεγάλη στρατηγική σημασία, καθώς βρίσκεται ανάμεσα στα στενά του Οτράντο (Υδρούντα Απουλίας) και την είσοδο του Κόλπου της Αυλώνας της Ηπείρου.
Δεν έχει πια μόνιμους κατοίκους, τουλάχιστον επίσημα. Το νησί είναι το μεγαλύτερο της Αλβανίας, ενώ αποτελεί και το πιο δυτικό σημείο της επικρατείας της. Έχει μήκος 4,8 χιλιόμετρα και πλάτος 2,7 χιλιόμετρα και καλύπτει έκταση 5,7 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Διαθέτει 3 κορυφές, με το υψηλότερο σημείο του να είναι τα 337 μέτρα πάνω από την στάθμη της θάλασσας στο βόρειο τμήμα του. Η συνολική ακτογραμμή του είναι 15 χλμ. Στις δυτικές ακτές του υπάρχουν βράχοι, οι οποίοι φτάνουν σε βάθος 40 μέτρων
Στο νησί διαβιούν 7 είδη αμφιβίων, εκ των οποίων τα 3 θεωρούνται σπάνια (όπως ο Αβλέφαρος), καθώς και 15 είδη ερπετών, με τα 13 να είναι σπάνια, ενώ δεν υπάρχουν καθόλου οχιές σε αντίθεση με τον Αυλώνα και τις γύρω ηπειρωτικές περιοχές. Το κλίμα του νησιού είναι υποτροπικό, έχοντας θερμούς χειμώνες και ζεστά καλοκαίρια, κάτι ασυνήθιστο για την ευρύτερη περιοχή.
Μια ακόμα άγνωστη και σκοτεινή ιστορία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής θα εξετάσουμε και θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε, όσο περισσότερο γίνεται, σήμερα. Πρόκειται για την παραχώρηση με νόμο (με δύο μόλις άρθρα), από την ελληνική Βουλή, της νήσου Σάσωνος, που ανήκε στην Ελλάδα από το 1864 (με βάση το 2ο άρθρο της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/29 Μαρτίου 1864), στην Αλβανία, μετά από απαίτηση της Ιταλίας και της Αυστρίας.
Όπως γράφει στον Νέο Ελληνομνήμονα του 1914 ο Σπυρίδων Λάμπρος:
«Η δ’ Ελλάς, παραλαβούσα τας Ιονίους Νήσους, εξ ακατανοήτου μυωπίας και αβλεψίας δεν συμπεριέλαβε και την Σάσωνα…» .Φαίνεται ότι απόλυτη ελληνική κυριαρχία στο νησί δεν ασκήθηκε από το 1864 ως το 1912. Θεωρήθηκε ότι βρίσκεται μακριά (από πού αλήθεια); Ότι είναι άγονη και ορεινή; Άγνωστο.
Όμως, στις 8 Νοεμβρίου 1912 η χώρα μας, στα πλαίσια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, κατέλαβε ή μάλλον, καλύτερα, άσκησε την κυριαρχία της στη Σάσωνα. Άγημα του πλοίου «Πηνειός», με επικεφαλής τον αντιπλοίαρχο Κωνσταντίνο Γεωργαντά, αποβιβάστηκε στη Σάσωνα και ύψωσε την ελληνική σημαία. Αμέσως διευθετήθηκε και το ζήτημα της λειτουργίας του φάρου, που είχε διακοπεί προσωρινά λόγω μη καταβολής των μισθών (από ποιους ;) στους 4 Χειμαρριώτες φαροφύλακες.
Είναι γνωστές οι διεργασίες για το βορειοηπειρωτικό ζήτημα και οι διαρκείς διαπραγματεύσεις μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων (21/2/1913). Είναι επίσης γνωστό ότι Ιταλία, πρωτίστως, και Αυστρία, δευτερευόντως, αγωνίστηκαν λυσσαλέα για να μη δοθεί στην Ελλάδα η Βόρειος Ήπειρος, ενώ με δική τους πρωτοβουλία ιδρύθηκε από το πουθενά το αλβανικό κράτος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, απαιτήθηκε (18 Ιανουαρίου 1914 και 11 Μαρτίου 1914) η παραχώρηση της Σάσωνος στην Αλβανία.
Αυτό έγινε από όλες τις, λεγόμενες, Μεγάλες Δυνάμεις, καθώς το νησί «επιδικάστηκε» (από ποιους; ) στην Αλβανία. Η ελληνική κυβέρνηση δέχτηκε τελικά το παράλογο αυτό αίτημα. Ήταν η πρώτη φορά που, μετά το «μαύρο 1897», παραχωρήσαμε εθνικό έδαφος και μάλιστα αυτή τη φορά χωρίς πόλεμο! Έτσι, η κυβέρνηση Βενιζέλου έφερε στις 5 Μαΐου 1914 νομοσχέδιο με δύο άρθρα που έδωσε το νησί στην Αλβανία.
Ο βουλευτής Δ. Ράλλης εξαπέλυσε σφοδρότατη επίθεση στον Ελευθέριο Βενιζέλο προσωπικά και στην κυβέρνηση για την όλη στάση της στο βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Ανέφερε ότι αν η Ιταλία κήρυττε πόλεμο ενάντια στη χώρα μας, θα υπήρχαν αλυσιδωτές αντιδράσεις και ότι στην Αλβανία επικρατούσε (πράγματι είχε δίκιο) εκείνη την εποχή απόλυτο χάος.
Ο Υπουργός Εξωτερικών Γ. Στρέιτ πρόβαλε το απαράδεκτο επιχείρημα ότι όντως η Σάσων έχει στρατηγική σημασία για όποιον κατέχει την Αυλώνα (!) Διαφορετικά, η κατοχή της αποτελεί μάλλον μειονέκτημα (!!!). Επίθεση δέχτηκε η κυβέρνηση και από τους Ν. Στράτο, Γ. Θεοτόκη, Δ. Γούναρη και Κ. Κουμουνδούρο (κάποιοι από αυτούς εκτελέστηκαν στο Γουδή το 1922).
Στις 2 Ιουλίου 1915 αποχώρησαν από τη Σάσωνα 25 Έλληνες στρατιώτες που είχαν επικεφαλής επιλοχία και 8 ναύτες με επικεφαλής υποκελευστή, χωρίς να την παραδώσουν σε εκπρόσωπο των Αλβανών. Στο νησί παρέμειναν 15 οικογένειες βλαχόφωνων Ελλήνων βοσκών, οι οποίοι κλαίγοντας, κατά την αποχώρηση των στρατιωτών μας, φιλούσαν την ελληνική σημαία και εκλιπαρούσαν τους στρατιώτες μας να μην τους εγκαταλείψουν.
Ερείπια βλαχόφωνων Ελλήνων-δολοφονημένων μετά την εγκληματική παραχώρησή του στο βασίλειο της Αλβανίας- τελευταίων και τραγικών κατοίκων του νησιού...
«Οι δυστυχείς αυτοί ομόφυλοί μας, στις 16 Ιουλίου 1914 δολοφονήθηκαν άγρια από άτακτα στίφη αλβανικά, που αποβιβάστηκαν για να εγκαθιδρύσουν στο νησί την «αλβανική διοίκηση». Στις 2 Σεπτεμβρίου 1919, η Αλβανία παραχώρησε τη Σάσωνα στην Ιταλία, η οποία εγκατέστησε εκεί ναυτική βάση το 1939. Η αλβανική κυριαρχία στη Σάσωνα αποκαταστάθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1947 και αποτελούσε προκεχωρημένη ναυτική βάση τής τέως ΕΣΣΔ από το 1951 ως το 1961 στη Μεσόγειο, μετά από συμφωνία της κυβέρνησης Χότζα με τους Σοβιετικούς.
Από το 1998, η Ιταλία φέρεται να έχει αποκτήσει δικαιώματα χρήσης στη Σάσωνα, με καταβολή υψηλού χρηματικού ποσού στην Αλβανία, ενώ το νησί αποτελεί τόπο εκπαίδευσης ανδρών των ειδικών δυνάμεων της Μ. Βρετανίας και άλλων χωρών του ΝΑΤΟ...
Σύντομα μετά την παραχώρηση του νησιού από την Ελλάδα στην Αλβανία, το 1915 διαδραματίστηκε στο θέατρο του Φαλήρου στην Αθήνα το θεατρικό έργο του Σπυρίδωνα Σαμάρα με τίτλο Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΗΣ ΣΑΣΣΩΝ, ένα τρίπρακτο κωμικό μελόδραμα με θέμα τις ερωτικές περιπέτειες μιας Αμερικανίδας πριγκίπισσας και ενός Ηπειρώτη νεαρού, με τη σύνθεση του λιμπρέτου να έχει γίνει από τον Πολύβιο Δημητρακόπουλο και τον Νικόλαο Λάσκαρη. Το έργο προβλήθηκε και πάλι το 1957 και το 2016.
Ο «εθνάρχης» Βενιζέλος, το «χαρισμένο» απ΄αυτόν στην Αλβανία ελληνικό νησί Σάσων και η αγορά του από την κόρη του Τραμπ...
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Μέσω του διεθνούς Τύπου μάθαμε ότι πέρασε στα χέρια της οικογένειας Τραμπ το νησί Σάσων στην Αλβανία, όπου η Ιβάνκα Τραμπ και ο σύζυγός της, Τζάρεντ Κούσνερ, ετοιμάζονται να επενδύσουν το εντυπωσιακό ποσό των 1,4 δισ. δολαρίων για να το μετατρέψουν σε έναν πολυτελή τουριστικό προορισμό…
Τι δεν μας λένε, όμως; Ότι το νησί αυτό όχι μόνο υπήρξε ελληνικό από την αρχαιότητα, αλλά και ότι η απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλου να το «χαρίσει» στην Αλβανία εξακολουθεί να αμφισβητείται, τόσο για την ορθότητα όσο και τη νομιμότητά της…
Γνωστή από το 215 π.Χ., η Σάσων (ή Σασώ) αναφέρεται από τον Πολύβιο -λόγω της στρατηγικής της θέσης- σε ένα «επεισόδιο» του πολέμου ανάμεσα στον Φίλιππο Ε’ της Μακεδονίας και τους Ρωμαίους. Κι έχοντας περάσει στο διάβα των αιώνων από πολλούς κατακτητές, συμπεριλήφθηκε τα τελευταία χρόνια, με βάση σειρά Συνθηκών, στα Επτάνησα…
Στο δε Σύνταγμα των Επτανήσων (1817), αναφέρεται ότι «το Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων σύγκειται εκ της Κερκύρας, της Κεφαλληνίας, της Ζακύνθου, της Λευκάδος, της Ιθάκης, των Κυθήρων, των Παξών και εκ των άλλων νησιδίων των παρά τας ακτάς της Αλβανίας και της Πελοποννήσου κειμένων, άτινα πρότερον υπέκειντο εν τη εξουσία των Ενετών».
Το 1864 οι Άγγλοι παρέδωσαν τα Επτάνησα στην Ελλάδα και με το ψήφισμα της Ιονίου Βουλής «αι νήσοι Κέρκυρα, Κεφαλληνία, Λευκάς, Ζάκυνθος, Ιθάκη, Κύθηρα, Παξοί και τα εξαρτήματα αυτών ενούνται αναποσπάστως μετά του βασιλείου της Ελλάδος». Και η Σάσων ως «εξάρτημα» της Κέρκυρας ανήκε στα Διαπόντια Νησιά…
Το 1914 η Αυστρία και η Ιταλία ως «Μεγάλες Δυνάμεις» της εποχής απαίτησαν την παραχώρηση της Σάσωνος στο τότε βασίλειο της Αλβανίας. Και ο (κατά τα άλλα «εθνάρχης») Ελευθέριος Βενιζέλος υπέκυψε ως πρωθυπουργός στην απαίτηση αυτή για λόγους ανεξήγητους και σε κάθε περίπτωση προβληματικούς. Ήταν η πρώτη φορά που, μετά το «μαύρο 1897», παραχωρήσαμε εθνικό έδαφος και μάλιστα αυτή τη φορά χωρίς πόλεμο!
Η εθνικά επιζήμια, ακατανόητη και ολέθρια παραχώρηση έγινε μάλιστα με ένα νομοσχέδιο (αν και αναγνώριζε ότι ανήκε στην Ελλάδα από το 1864!) με δύο μόλις άρθρα, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στην τότε Βουλή…
Ακολούθησαν και τα χειρότερα τον Ιούλιο του 1915, όταν αποχώρησαν από τη Σάσωνα οι 25 Έλληνες στρατιώτες. Στο νησί παρέμειναν 15 οικογένειες βλαχόφωνων Ελλήνων βοσκών, οι οποίοι κλαίγοντας και φιλώντας την ελληνική σημαία εκλιπαρούσαν τους στρατιώτες να μην τους εγκαταλείψουν. Τελικώς «δολοφονήθηκαν άγρια από άτακτα στίφη αλβανικά, που αποβιβάστηκαν για να εγκαθιδρύσουν στο νησί την “αλβανική διοίκηση”»… -Από το 1951 ως το 1961 αποτελούσε προκεχωρημένη ναυτική βάση της Σοβιετικής Ένωσης στη Μεσόγειο, έπειτα από συμφωνία της κυβέρνησης Χότζα με τη Μόσχα. -Από το 1998 είναι ιταλική βάση και αγγλική, εκπαίδευσης ειδικών δυνάμεων με παραχώρηση από το βαθιά διεφθαρμένο και εξίσου υπόδουλο στο ΝΑΤΟ με το ελληνικό αλβανικό καθεστώς... Διαχρονική επιβεβαίωση της στρατηγικής σημασίας της…
Το ΚΚΚ δυναμώνει καθώς τα μέλη του ξεπερνούν τα 100 εκατομμύρια
Πηγή: Xinhua Ενημερώθηκε: 2025-07-01
Οι αστυνομικοί εξετάζουν τον όρκο αποδοχής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας στο πλοίο Hebao της Κινεζικής Ακτοφυλακής σε ύδατα δίπλα στο κινεζικό Huangyan Dao στις 30 Ιουνίου 2024. [Xinhua/Deng Hua]
ΠΕΚΙΝΟ -- Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας (CPC) είχε περισσότερα από 100,27 εκατομμύρια μέλη στο τέλος του 2024, αυξημένα κατά σχεδόν 1,09 εκατομμύρια από το 2023, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα ενόψει της 104ης επετείου από την ίδρυση του Κόμματος.
Τα μέλη του ΚΚΚ έχουν αυξηθεί σταθερά, με τη δομή του να συνεχίζει να βελτιώνεται και τις πρωτοβάθμιες κομματικές οργανώσεις να ενισχύονται, αναφέρει η έκθεση που δημοσιεύθηκε από το Τμήμα Οργάνωσης της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ.
Το ΚΚΚ είχε 5,25 εκατομμύρια οργανισμούς πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στο τέλος του 2024, σημειώνοντας αύξηση 74.000 σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος.
Το ΚΚΚ συνεχίζει να ασκεί αυτοεποπτεία και αυτοδιοίκηση διατηρώντας το πνεύμα της μεταρρύθμισης και εφαρμόζοντας αυστηρά πρότυπα. Έχει επικεντρωθεί στην ενίσχυση των οργανώσεων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και στην καλλιέργεια μιας ομάδας μελών του Κόμματος που τηρούν τα υψηλότερα πρότυπα, έτσι ώστε να παρέχει μια οργανωτική εγγύηση για την οικοδόμηση της Κίνας σε μια ισχυρή χώρα και την επίτευξη εθνικής αναζωογόνησης σε όλα τα μέτωπα επιδιώκοντας τον κινεζικό εκσυγχρονισμό.
Τα στοιχεία της έκθεσης έδειξαν ότι πάνω από 2,13 εκατομμύρια άνθρωποι εντάχθηκαν στο ΚΚΚ το 2024. Από αυτούς τους ανθρώπους, το 52,6% προέρχονταν από την πρώτη γραμμή της παραγωγής και της εργασίας, το 54,4% κατείχε πτυχία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή ανώτερης και το 83,7% εξ αυτών ήταν ηλικίας 35 ετών και κάτω.
Η σύνθεση των μελών του κόμματος συνέχισε να παρουσιάζει θετικές αλλαγές. Η έκθεση αποκάλυψε ότι περίπου 57,79 εκατομμύρια μέλη του Κόμματος, ή το 57,6% του συνόλου των μελών, κατείχαν πτυχία τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ή ανώτερα στο τέλος του 2024, 1,4 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερο από το επίπεδο που καταγράφηκε στο τέλος του προηγούμενου έτους.
Μέχρι το τέλος του 2024, το ΚΚΚ είχε σχεδόν 31 εκατομμύρια γυναίκες μέλη, που αντιστοιχούσαν στο 30,9% του συνόλου των μελών του, σημειώνοντας αύξηση 0,5 ποσοστιαίων μονάδων σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Το ποσοστό των μελών που προέρχονται από εθνοτικές μειονότητες παρέμεινε στο 7,7%.
Οι εργάτες και οι αγρότες αντιπροσώπευαν περίπου το 33% όλων των μελών του ΚΚΚ.
Η εκπαίδευση και η διοίκηση των μελών του Κόμματος συνέχισαν να βελτιώνονται, με τον αριθμό των μελών του Κόμματος που έλαβαν εκπαίδευση το 2024 να αυξάνεται κατά 16,5% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος.
Καταβλήθηκαν επίσης προσπάθειες για την ενίσχυση των κομματικών οργανώσεων σε πρωτοβάθμιο επίπεδο. Στο τέλος του 2024, υπήρχαν 306.000 κομματικές επιτροπές σε πρωτοβάθμιο επίπεδο σε εθνικό επίπεδο, αύξηση 9.000 από το 2023. Ο αριθμός των γενικών κομματικών παραρτημάτων σε πρωτοβάθμιο επίπεδο και των κομματικών παραρτημάτων αυξήθηκε σε 330.000 και περίπου 4,61 εκατομμύρια, αντίστοιχα.
Το 2024, η ηγεσία του Κόμματος σε επίπεδο χωριού ενισχύθηκε περαιτέρω, ενισχύοντας τις προσπάθειες για την αναζωογόνηση της υπαίθρου σε όλη τη χώρα. Στο τέλος του 2024, υπήρχαν σχεδόν 485.000 γραμματείς κομματικών οργανώσεων σε χωριά, εκ των οποίων το 47,6% ήταν απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ή ανώτεροι.
Ο Ιούλιος πήρε το όνομά του από τον Αύγουστο Καίσαρα ο οποίος ήθελε να τιμήσει τον Ιούλιο Καίσαρα και του έδωσε το όνομά του. Μέχρι τότε ονομαζόταν στα λατινικά Quintilis και ήταν ο πέμπτος μήνας του παλιού ρωμαϊκού ημερολογίου.
Στο αττικό ημερολόγιο ήταν ο πρώτος μήνας, ονομαζόταν Εκατομβαιών και είχε διάρκεια τριάντα ημερών που αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα από 23 Ιουνίου ως 23 Ιουλίου.
Για τους αρχαίους, μα και ως πριν από 60-70 χρόνια, που έδιναν μεγάλη σημασία στην γεωργία και στις δουλειές, που είχαν σχέση με αυτή, ο Ιούλιος είναι ο μήνας που γίνεται το αλώνισμα και για το λόγο αυτό, ονομάζεται και Αλωνάρης ή και Αλωνιστής.
Το αλώνισμα των δημητριακών γινόταν σε χώρο που φυσούσαν οι περισσότεροι άνεμοι, το αλώνι είχε σχήμα κυκλικό και στη μέση βρισκόταν το ξύλινο δοκάρι (στρέτζερο ή στρογερό) γύρω από το οποίο βάδιζαν τα ζώα (άλογα, βόδια, μουλάρια ή γαϊδούρια) τα οποία ήταν ζεμένα το ένα δίπλα στο άλλο ή μόνα τους και γυρνούσαν γύρω από ένα κεντρικό στύλο πατώντας τα στάχυα. Στην συνέχεια με τη βοήθεια ενός εργαλείου που λεγόταν δικράνι (κάτι σαν φτιάρι) γινόταν το λίχνισμα, ο διαχωρισμός δηλαδή του καρπού από το άχυρο, πάντα με τη βοήθεια του ανέμου.
Αξίζει να αναφέρουμε πως σύμφωνα με το έθιμο ή τη δεισιδαιμονία, δεν επιτρεπόταν να πάει γυναίκα με ρόκα γνέθοντας στο αλώνι γιατί θα έδιωχνε τον άνεμο και έτσι δεν θα μπορούσαν να λιχνίσουν. Κάποια από τα έθιμα του αλωνισμού προέρχονται από τα αρχαιοελληνικά Θαλύσια που γίνονταν προς τιμήν της θεάς Δήμητρας.
Στις 20 του μήνα είναι "του Άη Λιά" που εκκλησιές του βρίσκονται σε κορυφές βουνών όπου από την αρχαιότητα υπήρχαν κέντρα λατρείας ταυτιζόμενα με τον Δία που έλεγχε τα μετεωρολογικά φαινόμενα και παρουσιάζεται στα αγάλματα και στα αγγεία με τις περίφημες αστραπές στο χέρι του. Αυτές οι ιδιότητες προσδόθηκαν αργότερα στον προφήτη Ηλία από τους Έλληνες και τους Σλάβους αν και διατηρούνται ακόμα αρχαίες ονομασίες, του "Άη Ζήνα" ή του "Αη Δίκιου", από τα αρχαία "ο Ζευς, τον Ζήνα" ή "του Διός", αφού εξάλλου το χριστιανικό εορτολόγιο δεν αναφέρει κανέναν άγιο Ζήνα ούτε άγιο Δίκαιο, ούτε υπάρχουν σε βουνοκορφές εκκλησίες εκκλησιαστικών αγίων πλην του "προφήτη Ηλία" κι αυτές όπου ήταν χαλασμένοι από τους Ρωμαίους 'χριστιανούς" κατακτητές ελληνικοί ναοί του Ηλίου είτε του Διός.
Ο Γ. Αικατερινίδης,δρ Λαογραφίας αναφέρει χαρακτηριστικά λαϊκές δεισιδαιμονίες (κακές αντιγραφές από αγράμματο λαό, των αρχαίων περί Αιόλου): «Οι βροχές και τ’ αστροπελέκια από τον ...προφήτη Ηλία γίνονται. Ξαπλώνει στα σύννεφα και κοιμάται, όταν είναι να καλοσυνέψει ο καιρός. Μα όταν είναι για νερό, τρέχει με τ’ αμάξι του στον ουρανό και γι’ αυτό βροντάει… Όταν βροντάει, είναι που με το πύρινο αμάξι του κυνηγάει τη Λάμια να τη σκοτώσει, για να μην καταστρέψει τα σπαρτά των ανθρώπων. Οι αστραπές που πέφτουνε τότες είναι οι πύρινες σαγίτες που ρίχνει στη Λάμια ο άγιος»!
Η ανθρωπολόγος κ. Λ. Παπαγαλάνη εξηγεί: «Η θρησκευτική λαϊκή παράδοση κρατά ζωντανή τη θαυματουργική χαριτοδότηση των αγίων, όπως και των αρχαίων θεοτήτων. Με ευχές, τελετικά δρώμενα και προσφορές, οι πιστοί προσπαθούν, σ’ ένα συνδυασμό ευλάβειας, πίστης, φόβου και προσωπικής ωφέλειας, να διασφαλίσουν την συνεπικουρία των θείων δυνάμεων».
Στις μέρες μας, ο Ιούλιος είναι μαζί με τον ακόλουθό του Αύγουστο, ο μήνας που ξεκινούν οι διακοπές, τα σαββατοκύριακα στη θάλασσα, η φυγή από τις αστικές μεγαλουπόλεις και η ξεκούραση για τους περισσότερους από μας, τους πιο τυχερούς ίσως...
