Αριστερό ή παλλαϊκό μέτωπο;

Πέμπτη, 7 Ιουλίου 2011

Αν το μέτωπο είναι αριστερό και θα αφορά την αριστερά, ή τέλος πάντων τις δυνάμεις εκείνες που μπορούν να συμφωνήσουν στα προτάγματα που θέτετε, τότε αποκλείει εκ προοιμίου την μεγάλη πλειοψηφία του λαού που βρίσκεται αμήχανη, αλλά ακόμη εγκλωβισμένη στον δικομματισμό. Γιατί θα πρέπει πρώτα αυτός ο κόσμος να γίνει αριστερός για να παλέψει για ζητήματα και αιτήματα που ήδη καταλαβαίνει ότι επείγουν; Γιατί πρέπει να εναποθέσει τις ελπίδες του στην όποια αριστερά;

Γιατί θα πρέπει να δεχθεί ότι το δικό του μέτωπο πρέπει να το συγκροτήσουν ηγεσίες και πολιτικές δυνάμεις που έχουν αποτύχει να τον συνεπάρουν ή να τον κερδίσουν; Θέλω να πω μ’ αυτό ότι κανένα μέτωπο της αριστεράς, καμμιά αριστερή συσπείρωση δεν πρόκειται να κερδίσει τον απλό κόσμο, ακόμη κι αν έχει σωστές θέσεις. Κι αυτό γιατί θέτει ως προαπαίτηση, αφενός, να αλλάξει ο κόσμος μυαλά πριν παλέψει για τα αιτήματά του και, αφετέρου, να δεχθεί εκ προοιμίου ως ηγέτες την συνάντηση κορυφής δυνάμεων και ομάδων της αριστεράς χωρίς ιδιαίτερη λαϊκή απήχηση και επιρροή. Γιατί θα πρέπει να τα δεχτεί αυτά ο απλός κόσμος και γιατί δεν θα τα θεωρήσει ένα ακόμη καπέλο από περίεργους τύπους που θέλουν να τον καβαλήσουν, όπως έκαναν δεκαετίες τώρα τα κόμματα που ψήφιζε.

Το μόνο μέτωπο που μπορεί να πετύχει είναι μόνο εκείνο που αναφέρεται απευθείας στον λαό και τον καλεί να το οικοδομήσει ο ίδιος. Όπως συνέβη με το ιστορικό ΕΑΜ. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα την ανατροπή του καθεστώτος, την διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ, την λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία, τα αναγνωρίζει ως δικά του άμεσα αιτήματα μια μεγάλη μάζα του απλού κόσμου; Σε ποια τακτική οφείλεται κάτι τέτοιο; Σ’ αυτήν που ακολουθήσαμε εξαρχής μαζί με μια δράκα συντρόφων, ή σ’ αυτήν που ακολούθησαν τα άλλα αριστερά σχήματα; Δεν το λέω για επαίνους, αλλά για να συνάγουμε συμπεράσματα για την τακτική που πρέπει να ακολουθήσουμε. Αν είχαμε ακολουθήσει την τακτική που πρότειναν και ακολούθησαν τα σχήματα της αριστεράς από την αρχή της κρίσης, πιστεύετε στ’ αλήθεια ότι σήμερα θα είχαμε ένα τόσο μεγάλο ακροατήριο που να δέχεται να συζητήσει ακόμη και την έξοδο από την ΕΕ;

Αυτό που νομίζω ότι πετύχαμε μέχρι τώρα είναι ένα μεγάλο μέρος των άλλοτε ψηφοφόρων του δικομματισμού να αποδέχεται σήμερα τα αιτήματα που αναδείξαμε ως δικά του. Γιατί θα πρέπει να του απαιτήσεις να γίνει αριστερός για να τα παλέψει; Γιατί θα πρέπει να δεχτεί την ανατροπή του καπιταλισμού ως κινητήρια λογική του μετώπου; Έτσι ή αλλιώς τα αιτήματα αυτά οδηγούν αναγκαστικά σε σύγκρουση και υπέρβαση του συστήματος. Αν θέλει πραγματικά η αριστερά και μάλιστα η επαναστατική, να βοηθήσει υπάρχει μόνο ένας τρόπος: να συνδράμει άμεσα και πρακτικά στην συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου, χωρίς συμφωνίες κορυφής και χωρίς συντεταγμένες συνιστώσες. Ένα παλλαϊκό μέτωπο ανοιχτό σε όλους τους απλούς εργαζόμενους, που θα καλύψει τα μεγάλα κενά οργάνωσης στη γειτονιά και τον χώρο δουλειάς της τεράστιας πλειοψηφίας που βρίσκεται εκτός συνδικάτων και πολιτικών οργανώσεων. Το μέτωπο αυτό μπορεί να συγκροτηθεί μόνο πάνω σε μια ελάχιστη πρόταση ανατροπής και εξουσίας που είναι κατανοητή και αποδεχτή από τις πολύ πλατιές μάζες, χωρίς κανένα ιδεολογικό προαπαιτούμενο. Χωρίς αυτόν τον κόσμο δεν μπορείς να θέσεις άμεσα ζήτημα εξουσίας και χωρίς αυτό δεν διεκδικείς τίποτε περισσότερο από μια ακόμη αντιπολίτευση στον οδοστρωτήρα των κυρίαρχων πολιτικών. Η κοινωνία ήδη διαισθάνεται, ανεξάρτητα από το πώς το ερμηνεύει, ή αν το ερμηνεύει ορθά, ότι αν δεν απαλλαγεί εδώ και τώρα από το καθεστώς που έχει αρχίσει να επιβάλλεται στην χώρα, χάθηκε. Και η διαίσθησή της είναι ορθή. Ή συγκροτείται παλλαϊκό μέτωπο που θέτει άμεσα και με όρους μαζών θέμα εξουσίας, ή θα συντριβεί κάθε είδους λαϊκή και εργατική αντίσταση για δεκαετίες.

Σ’ αυτό το δίλλημα πάει να απαντήσει το ΕΠΑΜ. Μπορεί να μην το απαντά με τον καλύτερο τρόπο. Όμως, σας παρακαλώ δείξτε μου μια άλλη πρόταση που να μπορεί να απαντήσει καλύτερα. Κι αν υπάρξει κάποια τέτοια, προσωπικά δηλώνω ότι θα την υπηρετήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο ακολουθώ την μόνη τακτική που έχει αποδείξει εκ του αποτελέσματος ότι μπορεί να μιλήσει στην καρδιά ολόκληρου του εργαζόμενου λαού και να τον κερδίσει διαπερνώντας διαχωριστικές γραμμές ιδεολογίας και κομματικής ένταξης.                                                                                  Δημητρης Καζακης