Voliotaki: Εισήγηση του κρητικού βοσκού, Μανούσου στην ολομέλ...

Voliotaki: Εισήγηση του κρητικού βοσκού, Μανούσου στην ολομέλ...: Σύντεκνοι και συντέκνισσες, Άφηκα τα οζά στ αόρι*, για να ρθω επαέ* να σα σε πω δυο κουβέντες και να τσ ακούσετε με προσοχή. Θαρρώ, πως δ...

Δημήτρης Καλτσώνης: ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ: ...

Δημήτρης Καλτσώνης: ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ: ...:     δημοσιεύθηκε στο περ. Ουτοπία , τευχ. 96 (2011), σελ. 89-97 H οικονομική κρίση επιβεβαιώνει, κατά τη γνώμη μου, με τον πιο παν...

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟΥ! (ΚΙ ΕΔΩ, ΟΙ ΜΙΣΟΙ ΣΧΕΔΟΝ, "ΓΡΑΦΟΥΝ" GREEKLISH)...

Η ΚΟΙΝΗ ΑΦΙΣΑ ΕΠΑΜ-ΣΠΙΘΑΣ ΧΑΝΙΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ 28 ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ !

Κοινό Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ της Σπίθας Χανίων και του ΕΠΑΜ Χανίων για την 28η Οκτωβρίου

Τα μέλη της Σπίθας Χανίων και του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου Χανίων, εκφράζοντας στην πράξη την ανάγκη για ομοψυχία του λαού ενάντια στον νέα Κατοχή, καλούμε τον χανιώτικο λαό να συμμετάσχει μαζικά στον εορτασμό της Εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Καλούμε τους πολίτες να βγουν στους δρόμους να γιορτάσουμε όλοι μαζί το ηρωικό «ΟΧΙ» των προγόνων μας στα πάνοπλα φασιστικά και ναζιστικά στρατεύματα, καταδεικνύοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι είμαστε έτοιμοι για νέους Αγώνες. Καλούμε το λαό να συμμετάσχει και να ενισχύσει την πραγματοποίηση της παρέλασης την Κυριακή, στις 28 Οκτώβρη.

Από την άλλη όμως προειδοποιούμε κάθε προδότη - μεγαλοστέλεχος των κομμάτων της τριμερούς φερόμενης ως ελληνικής κυβέρνηση

ς να μην τολμήσει να παρουσιαστεί μπροστά στα μάτια των εξαθλιωμένων συμπολιτών του, που θα θελήσουν να γιορτάσουν ειρηνικά το «ΟΧΙ» στους δρόμους της πόλης μας.

Η παρέλαση των παιδιών μας, των μαθητών μας, των στρατιωτικών σωμάτων και των Συλλόγων μας, γίνεται για τους επιζώντες του πολέμου, τους πραγματικούς πατριώτες που αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση, καθώς και για να τιμήσουμε τους χιλιάδες νεκρούς της γερμανικής θηριωδίας. Οι αγανακτισμένοι, αφυπνισμένοι και αποφασισμένοι δημοκράτες πολίτες θα υπερασπιστούν ξανά με κάθε τρόπο την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία και θα παλέψουν με κάθε μέσο για νέο Σύνταγμα που θα φέρει στον τόπο οικονομική άνθηση και πραγματική Δημοκρατία, με θεσμοθετημένο τον πλήρη έλεγχο και την λογοδοσία των ασκούντων εξουσία.
Σπίθα Χανίων – Ε.ΠΑ.Μ. Χανίων

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Η ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΘΕΛΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΕΥΘΥΝΗ ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ "ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ ΤΗΣ"...

Η Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας δεν είναι υπόθεση μιας ημερομηνίας. Πρόκειται για μια συλλογική πράξη ενός λαού που ισοδυναμεί με κοινωνική εξέγερση. Μετά την κήρυξη της απεργίας δεν υπάρχει επιστροφή. Ή θα νικήσει ο λαός και θα προχωρήσει μπροστά, ή θα νικήσει η μαύρη αντίδραση και θα λουφάξει μια για πάντα ο λαός. 
Γι' αυτό και οφείλουμε να την προετοιμάσουμε με την μέγιστη προσοχή και μαεστρία. 
Ο καθορισμός ημερομηνίας είναι εύκολος, αλλά αν δεν βρει την απαιτούμενη ανταπόκριση από την πλειοψηφία του λαού, τότε κάηκε η όλη ιδέα. Θα είναι πολύ δύσκολο να ξανατεθεί τέτοιο ζήτημα. Χρειάζεται πολύ δουλειά στις γειτονιές. Πρέπει οι πυρήνες του ΕΠΑΜ να αναδειχθούν παντού - με την συνεπικουρία των φίλων και των συναγωνιστών από όλα τα άλλα κινήματα και τις πρωτοβουλίες πολιτών - σε φάρο σταθερότητας και βεβαιότητας μέσα σε μια θάλασσα αστάθειας, ανωμαλίας και αβεβαιότητας που συνθλίβει

 τον μέσο πολίτη και πλατιά λαϊκά στρώματα.

 Χωρίς αυτό και χωρίς κατάλληλη προετοιμασία για να αντιμετωπιστούν κράτος, παρακράτος και αναχώματα από τους επίσημους κομματικούς μηχανισμούς (μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων) δεν μπορεί να γίνει δυνατή μια αληθινή ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. 

Ας μάθουμε πρώτα, εμείς οι "πρωτοπόροι", οι πιο συνειδητοποιημένοι, οι πιο έτοιμοι, να απαντάμε πειθαρχημένα, με σθένος και ενθουσιασμό στα προσκλητήρια σαν αυτό της αυριανής απεργίας και θα δείτε πόσο γρήγογα προετοιμάζεται το έδαφος στον υπόλοιπο κόσμο.

 Ας μάθουμε πρώτα να δίνουμε με επιτυχία που θα ζηλεύουν οι πάντες τις "μικρές" μάχες για να πείσουμε τον κόσμο που σε μεγάλο βαθμό έχει στραμμένα τα βλέματά του πάνω μας ότι είμαστε ικανοί να τα βγάλουμε πέρα και με τις μεγάλες καθοριστικές γι' αυτόν μάχες, όπως είναι η ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

 Όλα τα άλλα είναι ανυπομονησία χωρίς όμως ουσιαστικό αντίκρυσμα.

SKANDALISTIS: Η Νέα Τάξη Πραγμάτων και οι σχεδιασμοί της για την...

SKANDALISTIS: Η Νέα Τάξη Πραγμάτων και οι σχεδιασμοί της για την...: Το "Σύστημα" πασχίζει με κάθε τρόπο να ξεσηκώσει πληθυσμούς προς δημιουργία αποσταθεροποιήσεως ή να οδηγήσει ακόμα και σε πολεμικά γεγονό...

ΝΑ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΑΝ ΓΙΝΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΦΕΝΤΗΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ!

(ΣΤΟ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟ ΒΕΡΓΚΛ ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟ 1932, ΑΛΛΑ ΤΟ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ...)

Το πείραμα του Wörgl – Μια ιστορία σαν παραμύθι            (Από το "Αντικλείδι")

Το Wörgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932.

Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergüggenberger (Μίκαελ Ούντεργκέγκενμπέργκερ) ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους. Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους. Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής, είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.

Ο νέος δήμαρχος είχε έναν μακρύ κατάλογο έργων που ήθελε να εκτελέσει. Έργα απολύτως απαραίτητα όπως η ύδρευση της πόλης, η ασφαλτόστρωση των δρόμων, ο οδικός φωτισμός και η φύτευση δέντρων κατά μήκος των οδών. Αλλά τα δημοτικά ταμεία ήταν σχεδόν άδεια, και οι δημότες ήταν ήδη σε δεινή οικονομική κατάσταση, αντιμετωπίζοντας αρκετοί από αυτούς πρόβλημα επιβίωσης. Ο Δήμαρχος καταλάβαινε ότι μία αύξηση της φορολογίας τους, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα δημοτικά έργα, θα οδηγούσε σε περαιτέρω φτώχεια και ύφεση.

Ο Δήμαρχος όμως είχε μελετήσει το βιβλίο «Η Φυσική Τάξη» του οικονομολόγου Silvio Gesell (Σύλβιο Γκέσελ). Ο οποίος πίστευε ότι η αργή κυκλοφορία του χρήματος είναι η κύρια αιτία για την παραπαίουσα οικονομία.

Το χρήμα ως μέσο συναλλαγής ολοένα εξαφανίζεται από τα χέρια των εργατών – παραγωγών και μαζεύεται στα χέρια των λίγων που το συσσωρεύουν, εκμεταλλεύονται τους τόκους, και δεν το επιστρέφουν πίσω στην αγορά. Κατ΄ αυτόν δηλαδή, όσο περισσότερο χρήμα είχαν, όσο περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι το κυκλοφορούν συνεχώς, τότε η Κοινωνία θα έχει υγιή ανάπτυξη και ευημερία.

Ο Δήμαρχος βάζοντας σε εφαρμογή την παραπάνω θεωρία, ξεκίνησε το πρόγραμμα των Δημοτικών του έργων, δίνοντας δουλειά σε πολλούς εργαζόμενους και εργολάβους, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η πληρωμή τους θα γινόταν με σελίνια (το νόμισμα της Αυστρίας) όχι εκτυπωμένα από την Εθνική Τράπεζα της, αλλά από τον Δήμο του Wörgl. Όντως εκτυπώθηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία 32.000 σελίνια ως “Γραμμάτια Πιστοποίησης Εργασίας”, κάτι σαν ένα δωρεάν χρήμα, διότι δεν είχαν αντίκρισμα σε χρυσό, απλά αναγνώριζαν την παροχή έργου προς την Κοινότητα. Κόπηκαν χαρτονομίσματα ονομαστικής αξίας στα 1, 5 και 10 σελίνια.

  Τα χρήματα του Wörgl

Στις 31 Ιουλίου 1932 δόθηκαν τα πρώτα 1.800 Σελίνια για να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, και η αξία των υλικών που αναλώθηκαν τον πρώτο μήνα στα δημοτικά έργα. Οι άνθρωποι που πήραν αυτά τα νέα σελίνια, μπορούσαν να πληρώσουν τους δημοτικούς τους φόρους, αλλά και να αγοράσουν ψωμί. Ο αρτοποιός παίρνοντας αυτά τα σελίνια μπορούσε να αγοράζει αλεύρι από τον μυλωνά. Ο μυλωνάς αγόραζε σιτάρι από τον γεωργό. Ο γεωργός αγόραζε εργαλεία από τον σιδερά. Ο σιδεράς αγόραζε παπούτσια από τον τσαγκάρη. Ο τσαγκάρης πλήρωνε τον δάσκαλο που έκανε μάθημα στα παιδιά του. Ο δάσκαλος αγόραζε ψωμί στον αρτοποιό. Και ο κύκλος κυκλοφορίας του χρήματος επαναλαμβανότανε συνεχώς και καθημερινά, σε τέτοιο σημείο ώστε ήδη την τρίτη μέρα, ο κύκλος εργασιών ολόκληρης της πόλης να είναι παραπάνω από 10πλάσιος από τα 1.800 σελίνια που δόθηκαν στη κυκλοφορία σε σημείο το να υποπτεύονται κάποιοι ότι κάποια σελίνια είχαν πλαστογραφηθεί.

Ο Δήμαρχος όμως είχε εφαρμόσει μία πρόσθετη μέθοδο για να κάνει το χρήμα να αλλάζει συνεχώς χέρια με μεγάλη ταχύτητα: Τα χρήματα του Wörgl έχαναν το 1% της ονομαστικής τους αξίας κάθε μήνα. Για να αποφευχθεί αυτή η υποτίμηση ο ιδιοκτήτης του γραμματίου το δαπανούσε όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ειδάλλως, την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, έπρεπε να αγοράσει ένα κουπόνι σαν γραμματόσημο, με αξία το 1% της ονομαστικής αξίας και να το κολλήσει στο χαρτονόμισμα. Υπήρχε δηλαδή μία λειτουργία αντίθετη από τον τοκισμό, που επέτρεπε στο χρήμα να κυκλοφορεί συνεχώς.

Ο Δήμαρχος φυσικά δεν μπορούσε να προσλάβει όλους τους ανέργους της πόλης για τα δημοτικά έργα. Με την αύξηση του κύκλου εργασιών της πόλης όμως, ο αρτοποιός για παράδειγμα δεν προλάβαινε μόνος του να βγάζει τα ψωμιά που του ζητούσαν, υποχρεώθηκε λοιπόν να προσλάβει έναν βοηθό, τον οποίον πλήρωνε με τα σελίνια του Δήμου. Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι επαγγελματίες. Οι βοηθοί που προσλήφθηκαν όμως διευρύνανε την αγοραστική δύναμη της πόλης και έτσι οι επαγγελματίες είχαν να αντιμετωπίσουν μία περαιτέρω αύξηση της ζήτησης, σε σημείο που κανένας κάτοικος της πόλης να είναι άνεργος, αλλά αντίθετα να υπάρχουν παντού αγγελίες ζήτησης προσωπικού.

Έτσι το σύστημα αρχίζει να αποκτάει μία δυναμική μορφή, και οι άνεργοι από τα γύρω χωριά έρχονται για να δουλέψουν στο Wörgl, επίσης οι παραγωγοί από τα γύρω χωριά που είχαν τα προϊόντα τους απούλητα (διότι μέχρι τώρα κανείς δεν είχε χρήματα για να τα αγοράσει) επιτέλους βρήκαν αγοραστές στο Wörgl, αλλά με τους νέους επισκέπτες διευρύνεται ακόμα περαιτέρω η αγοραστική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται και η παραγωγική δραστηριότητα. Οι ξένοι εργάτες παίρνοντας τα σελίνια του Wörgl, δυνάμωναν και τις δικές τους τοπικές οικονομίες, επεκτείνοντας την ανάπτυξη στα γύρω χωριά, αλλά το ίδιο το Wörgl έβγαινε αλώβητο, από αυτή την έξοδο του χρήματος. Ο Δήμαρχος είχε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Ήταν αυτός που εκτύπωνε το χρήμα. Δεν ήταν ένας ιδιώτης τραπεζίτης με σκοτεινά συμφέροντα κυριαρχίας από πίσω του, αλλά ένας άνθρωπος στην υπηρεσία των πολιτών.

Η πίσω όψη κάθε γραμματίου περιείχε αυτολεξεί την ακόλουθη συγκινητική δήλωση, κάποια λόγια που φαίνονται σαν να γράφτηκαν σήμερα, και όμως γράφτηκαν το 1932:

«Προς όλους τους ενδιαφερόμενους: Ο αργός ρυθμός που κυκλοφορεί το χρήμα έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή ύφεση του εμπορίου και βύθισε εκατομμύρια ανθρώπους σε απόλυτη εξαθλίωση. Από οικονομικής απόψεως, η καταστροφή του κόσμου άρχισε! -Είναι καιρός, με αποφασιστική και έξυπνη δράση, να προσπαθήσουμε να συγκρατήσουμε την πτωτική βουτιά του εμπορίου και έτσι να σωθεί η ανθρωπότητα από αδελφοκτόνους πολέμους, χάος και διάλυση. Οι άνθρωποι ζουν μέσα από την ανταλλαγή υπηρεσιών τους. Η υποτονική κυκλοφορία έχει σταματήσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την ανταλλαγή και έτσι ρίχνονται εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν εκτός εργασίας -Πρέπει, συνεπώς, να αναβιώσουμε αυτή την ανταλλαγή υπηρεσιών και έτσι οι άνεργοι να επιστρέψουν στην παραγωγική τάξη. Αυτός είναι ο στόχος του πιστοποιητικού εργασίας που εκδίδεται από την αγορά της πόλης του Wörgl: Να μειώσει τα βάσανα και το φόβο, να προσφέρει δουλειά και ψωμί».

Η επιτυχία του Wörgl

Σε περίοδο 13 μηνών, ο Δήμαρχος εκτέλεσε όλα τα έργα που είχε σχεδιάσει: Ύδρευση, δρόμοι, φωτισμός. Επίσης κατασκευάστηκαν νέα δημόσια κτίρια, ένας ταμιευτήρας νερού, μία πίστα για σκι, και μια γέφυρα. Επίσης έγιναν αναδασώσεις, γιατί αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι του τότε, που ζούσαν πιο κοντά στη Φύση, το μελλοντικό κέρδος από την ύπαρξη των Δασών.

Σε έξι γειτονικά χωριά επεκτάθηκε το σύστημα με επιτυχία. Ο Γάλλος πρωθυπουργός, Eduard Dalladier, έκανε μια ειδική επίσκεψη για να δει το “θαύμα του Wörgl”. Τον Ιανουάριο του 1933, το νέο οικονομικό σύστημα επεκτείνεται στη γειτονική πόλη της Kirchbühl, και τον Ιούνιο του 1933, ο Δήμαρχος του Wörgl συναντήθηκε με εκπροσώπους από 170 διαφορετικές πόλεις της Αυστρίας που ενδιαφέρονταν για την γενικευμένη εφαρμογή του συστήματος και στις πόλεις τους.

Η παρακάτω έκθεση συντάχθηκε από τον Claude Bourdet, έναν αυτόπτη μάρτυρα Καθηγητή του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης:

«Επισκέφθηκα το Wörgl τον Αύγουστο του 1933, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξη του πειράματος. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα αποτελέσματα φτάνουν το θαύμα. Οι δρόμοι, περιβόητοι για την άθλια κατάσταση τους, συναγωνίζονται τώρα την ιταλική Autostrade (Ιταλική Εθνική Οδό). Το Συγκρότημα των Δημαρχιακών γραφείων έχει ανακαινιστεί όμορφα ως ένα γοητευτικό σαλέ με ανθισμένες γλαδιόλες. Μια νέα τσιμεντένια γέφυρα φέρει περήφανα την πλάκα: “Χτισμένο με δωρεάν χρήματα το έτος 1933″. Παντού βλέπει κανείς νέους φανοστάτες στους δρόμους, καθώς και ένα δρόμο με το όνομά του Silvio Gesell. Οι εργαζόμενοι στα πολλά εργοτάξια είναι όλοι ένθερμοι υποστηρικτές του συστήματος του δωρεάν χρήματος. Στα καταστήματα τα γραμμάτια είναι αποδεκτά παντού, παράλληλα με τα επίσημα χρήματα. Οι τιμές δεν έχουν αυξηθεί. Κάποιοι υποστήριξαν ότι το σύστημα που πειραματίστηκε στο Wörgl εμποδίζει την φορολογική ισότητα, γιατί ενεργεί σαν μία μορφή εκμετάλλευσης του φορολογουμένου. Φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδε κανείς τους φορολογούμενους να μη διαμαρτύρονται έντονα κατά την αφαίρεση των χρημάτων τους. Στο Wörgl κανείς δεν διαμαρτύρονταν. Αντίθετα, οι φόροι (σε μορφή γραμματίων) καταβάλλονται εκ των προτέρων στον Δήμο.

Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι με το πείραμα και διαμαρτύρονται στην Εθνική τους Τράπεζα η οποία αντιτίθεται στην έκδοση των νέων αυτών χαρτονομισμάτων (των τοπικών γραμματίων). Είναι αδύνατο να αποδώσει κανείς τη γενική βελτίωση του Wörgl μόνο στη «νέα μορφή των φόρων». Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με το Δήμαρχο ότι το νέο νόμισμα εκτελεί τη λειτουργία του πολύ καλύτερα από το παλιό. Αφήνω στους ειδικούς για να διαπιστωθεί αν υπάρχει πληθωρισμός, παρά την κατά 100% κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Παρεμπιπτόντως, αυξήσεις των τιμών, το πρώτο σημάδι του πληθωρισμού, δεν εμφανίζονται. Όσον αφορά την οικονομία, μπορούμε να πούμε ότι το νέο νόμισμα ευνοεί την εξοικονόμηση κατά κυριολεξία και όχι την αποθησαύριση του χρήματος. Δεδομένου ότι τα χρήματα χάνουν την αξία τους κρατώντας τα σπίτι, μπορεί κανείς να αποφύγει την υποτίμηση αυτή επενδύοντάς τα σε μία τράπεζα καταθέσεων. Το Wörgl έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για τους μακρο-οικονομολόγους από διάφορες χώρες. Ο καθένας μπορεί να τους αναγνωρίσει αμέσως, από τις εκφράσεις τους, κατά τη συζήτηση τους στους όμορφους δρόμους του Wörgl, ή ενώ κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Ο πληθυσμός του Wörgl με χαρά, περήφανος για τη φήμη τους, τους καλωσορίζει θερμά.»

Το τέλος

Η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας πανικοβλήθηκε, στο ενδεχόμενο το πείραμα του Wörgl να επεκταθεί σε όλη την Αυστρία και αποφάσισε να διεκδικήσει τα μονοπωλιακά δικαιώματα της, απαγορεύοντας δωρεάν νομίσματα. Η υπόθεση έφτασε ενώπιον του Αυστριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο επικύρωσε το μονοπωλιακό δικαίωμα της Κεντρικής Τράπεζας για την έκδοση νομίσματος. Και έγινε ποινικό αδίκημα η έκδοση “νομίσματος έκτακτης ανάγκης”. Το Wörgl γρήγορα επανήλθε στην ανεργία του 30%. Κοινωνική αναταραχή εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Αυστρία, διότι οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνανε γιατί η Κυβέρνησή τους και η Δικαιοσύνη, που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών, δεν τους αφήνει να εξασκούν τη δοκιμασμένη λύση που βρήκανε στην αντιμετώπιση της ύφεσης, αλλά τους επιβάλει τα δικά της μέτρα που αποδεδειγμένα όπως και πριν τους ξαναβύθισε στη φτώχεια και την ανέχεια. Το 1938 ο Χίτλερ προχώρησε στην προσάρτηση της Αυστρίας (χωρίς να βρει την παραμικρή πολεμική αντίσταση) με έναν από τους λόγους για αυτό, το ότι πολλοί άνθρωποι τον είδαν ως τον οικονομικό και πολιτικό σωτήρα τους. Ακολούθησε ο Πόλεμος, και το πείραμα του Wörgl έμεινε στην Ιστορία.

Αποκαλυπτική ενημέρωση από τον καθηγ. Πολυτεχνείου Κρήτης Ηλία Σταμπολιάδη για το θέμα Πατέλη:

Το πρότερο και το ύστερο. Προφάσεις επιβολής υστερόβουλης δικαιοσύνης

Την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012, καλείται να απολογηθεί ενώπιον του Πειθαρχικού Συμβουλίου των μελών Δ.Ε.Π. των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (Π.Σ.Δ.Ε.Π.Α.Ε.Ι.) ο ήδη Αναπληρωτής καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης

 (Π.Κ.) Δημήτριος Πατέλης, για δύο βασικές κατηγορίες:
1) Διότι αποκάλεσε παράνομο το τέως Πρυτανικό Συμβούλιο (Πρ.Σ.) του Π.Κ. και που κατέλαβε την πρυτανική αρχή με αυθαίρετη απόφαση του τότε υπουργού κ. Στυλλιανίδη, η οποία και κρίθηκε παράνομη από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) και
2) Διότι διαμαρτυρήθηκε έντονα θεωρώντας άδικη την απόρριψη του αιτήματος του για αναβάθμιση του από την βαθμίδα του Επίκουρου σε αυτή του Αναπληρωτή Καθηγητή. Ο χρόνος που εκτελέστηκαν, κατά τη γνώμη του Π.Σ.Δ.Ε.Π.Α.Ε.Ι., και τα δύο αυτά αδικήματα εντάσσεται στην περίοδο πριν την έκδοση της απόφασης περί παρανόμου κατάληψης της πρυτανικής αρχής που εξέδωσε το ΣτΕ.

Με ψήφισμα η Ε.Γ.Π.Ο.Σ.Ε.Ε.Δ.Ι.Π. Α.Ε.Ι. διαμαρτύρεται για τη δίωξη αυτή του κ. Πατέλη, τη θεωρεί προσπάθεια φίμωσης των φωνών διαμαρτυρίας και επιβολή λογοκρισίας στην ελευθερία του λόγου των πανεπιστημιακών δασκάλων. Έχει δε προβεί σε συλλογή υπογραφών κατά του φαινομένου δίωξης των αντιφρονούντων πανεπιστημιακών δασκάλων.

Θα επικεντρώσω στην πρώτη κατηγορία όπου το επιχείρημα είναι ότι ναι μεν το ΣτΕ έκρινε παράνομη την κατάληψη της πρυτανικής αρχής από το τέως Πρ.Σ. αλλά δεν θα μπορούσε κανείς να το αποκαλεί παράνομο πριν από την απόφαση του ΣτΕ. Η κοινή αίσθηση της δημοκρατικής δεοντολογίας διέκρινε εξαρχής ότι, στην απόφαση διορισμού Πρ.Σ. με καταμετρημένες τις ψήφους του μισού περίπου εκλεκτορικού σώματος, ο Υπουργός είχε παραβιάσει βασικές και εξόφθαλμες αρχές της δημοκρατικής δεοντολογίας και ότι μία τέτοια πράξη είναι κολάσιμη.
Η απόφαση του ΣτΕ, που απλά επιβεβαίωσε τον παράνομο διορισμό, ήταν αναγκαία, όχι για να στοιχειοθετηθεί η αντιδημοκρατική συμπεριφορά του Υπουργού και του διορισθέντος Πρ.Σ. ώστε να τους καταλογιστούν ευθύνες , αλλά για να επαναληφθούν οι εκλογές ώστε να αναδειχθεί νέο Πρ.Σ.. Η παρανομία έναντι της δημοκρατικής αρχής δεν κρίθηκε και δεν ζητήθηκαν ευθύνες από τον Υπουργό και το παρανόμως υπ’ αυτού διορισθέν Πρ.Σ.

Αντί αυτού έδωσε η μοίρα αυτού του ταλαιπωρημένου και προδομένου έθνους να δούμε τους παρανομήσαντες να κατηγορούν αυτούς που τόλμησαν να αρθρώσουν λόγο διαμαρτυρίας κατά του εξόφθαλμου βιασμού της Δημοκρατίας. Το πρόσχημα είναι τάχα ότι πριν την κρίση ο κατηγορούμενος είναι αθώος και η προσβολή του ως ενόχου συνιστά αδίκημα. Αυτά όμως ισχύουν για υποθέσεις όπου τα υπάρχοντα στο φως στοιχεία δεν αποδεικνύουν την ενοχή αλλά αφήνουν μόνο υποψίες που πρέπει να εξετασθούν. Στην παρούσα περίπτωση το αδίκημα ήταν εξόφθαλμο και επ’ αυτού είχαμε καταρρίψει τα νομικά τάχα επιχειρήματα που είχε προτάξει ο τότε νομικός σύμβουλος του Π.Κ. Η απόφαση του ΣτΕ χρειάζετο μόνο για την απόρριψη του διορισμού και την προκήρυξη νέων εκλογών. Δυστυχώς, συμβαίνει στην πατρίδα μας όταν ο κλέφτης συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω δεν τιμωρείται αλλά απλά επιστρέφει τα κλοπημέα, όσα ήθελαν απομείνει και αλλοίμονο σε όποιον το πει κλέφτη πριν την δικαστική απόφαση, που ως συνήθως χρονίζει αρκετά.

Το βασικό επιχείρημα της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς που δεν βγήκε στον αέρα ήταν ότι το άλλο μισό του εκλεκτορικού σώματος, που δεν καταμετρήθηκε για λόγους ανεξέλεγκτης βίας , αφορούσε τους φοιτητές που ομολογουμένως η συμμετοχή τους στις πρυτανικές αρχές ήταν απαράδεκτα μεγάλη ενώ με τον νέο νόμο προβλέπεται να περιοριστεί σημαντικά. Η σύσταση όμως του εκλεκτορικού είχε γίνει με τον ισχύοντα τότε παλαιό νόμο. Αυτό ακριβώς συνιστά και την αιτία αποτυχίας αυτής της χώρας. Όπως φαίνεται και στο βιβλίο των Νταρόν Ατζέμογλου και Τζέιμς Ρομπινσον «Γιατί αποτυγχάνουν τα κράτη» που παρουσίασε στην Καθημερινή της 7/10/2012 ο καθηγητής του LSE Kevin Featherstone, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν θεσμοί που να βασίζονται σε αποδεκτούς κανόνες. Οι κανόνες που υπάρχουν βασίζονται σε σκοπιμότητες ορισμένων ομάδων της εξουσίας και όσοι είναι εκ φύσεως ανεφάρμοστοι δεν αντικαθίστανται από άλλους λειτουργικούς, αλλά παρακάμπτονται δημιουργώντας ένα κλίμα ανομίας.

Συνιστά πράξη δίωξης η ενοχοποίηση του συναδέλφου Δ.Πατέλη εκ μέρους του Π.Σ.Δ.Ε.Π.Α.Ε.Ι. . Ο απλός κόσμος, που τα βλέπει αυτά διερωτάται, ποιος θα αρθρώσει λόγο για την αποτυχία αυτού του κράτους και απευθυνόμενος προς την ακαδημαϊκή κοινότητα μας ρωτά «Εάν όχι οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι, ποιος?»

Όσον αφορά το δεύτερο «αδίκημα» του Δ. Πατέλη, 

θα πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι μετά την απομάκρυνση του τέως Πρ.Σ. πολύ σύντομα ο συνάδελφος εξελίχθηκε σε Αναπληρωτή Καθηγητή. Καλό θα ήταν το Π.Σ.Δ.Ε.Π.Α.Ε.Ι. να μην ανασκαλεύει πράγματα που γίνονται εν βρασμώ ψυχής και όπως δείχνουν τα γεγονότα μπορούν να έχουν και ουσιαστική αιτία που τα προξένησε.

Βέβαια υπάρχει και τρίτο «αδίκημα» ότι δηλαδή ο Δ.Πατέλης πρόσβαλλε τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης. Επ΄αυτού ας αφήσουμε τον ίδιο τον Σεβασμιώτατο να κάνει την καταγγελία. Όποιος όμως τον γνωρίζει, ξέρει ότι, όχι μόνο δεν προσβάλλεται αλλά χρόνια τώρα προσπαθεί να σώσει ότι σώζεται από τις συνεχείς δικανικές μάχες στις οποίες έχει εμπλακεί το Π.Κ. και πάντα λέει καλά λόγια για όλους. Το να προσπαθούμε εμείς τάχα να τον υπερασπιστούμε μάλλον τον υποτιμούμε."

                                                            Ηλίας Σταμπολιάδης 

                                                  Πολυτεχενείο Κρήτης, 8/10/2012

ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ - Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ...

Ε.ΠΑ.Μ.support: ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ - Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ Α...: Το Αλφάβητο της Αλήθειας είναι μια σειρά ντοκιμαντέρ, αποτελούμενο από 24 κεφάλαια μικρού και μεγάλου μήκους. Διατίθεται δωρεάν στο intern...


Επίσης:

AYTA EINAI TA ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΡΕΚΟΡ ΑΚΡΑΙΩΝ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΩΣ ΤΟ 2.000 -ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΌ 70 ΜΕ 110 ΕΤΩΝ!!!!

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό (WMO), οι καταγεγραμμένες ακραίες τιμές μετεωρολογικών παραμέτρων τον #περασμένοαιώνα πάνω στον πλανήτη, είναι οι εξής:

#Υψηλότερηθερμοκρασία: 58 °C στις 13 #Σεπτεμβρίου1922 στην Ελ Αζίζια (υψόμετρο 112m) της Λιβύης.

#Χαμηλότερη θερμοκρασία: -89,2 °C στις 21 #Ιουλίου1983 στη Βάση Βοστόκ (υψόμετρο 3420m), στην Ανταρκτική.

Υψηλότερη μέση ετήσια θερμοκρασία: 34,4 °C, το 1960 στο Νταλόλ της Αιθιοπίας.

#Μεγαλύτερηημερήσιαδιακύμανση θερμοκρασίας: 55,6 °C, με πτώση της θερμοκρασίας από τους 6,7 °C στους -49 °C, στις 23-24 #Ιανουαρίου1916 στο Μπράουνινγκ (Μοντάνα, ΗΠΑ).

#Ισχυρότεροιάνεμοι στην ξηρά από τυφώνα: 322 χλμ/ώρα, με ριπές ανέμου έως 338 χλμ/ώρα, 17-18 #Αυγούστου1969 κατά μήκος των ακτών της Αλαμπάμα και του Μισισίπι, ΗΠΑ (στη διάρκεια του Τυφώνα Καμίλ).

Υψηλότερη καταμετρημένη #ετήσιαβροχόπτωση: 2.6461,7 χιλιοστά από 1 Αυγούστου 1860 έως 31 Ιουλίου #του1861 στο Τσεπούντζι της Μεγκαλάγια στην Ινδία.

Υψηλότερη μέση ετήσια βροχόπτωση: 11874 χιλιοστά στο Μαουσινράμ της Μεγκαλάγια στην Ινδία.

Υψηλότερη ημερήσια βροχόπτωση: 1825 χιλιοστά 7-8 Γενάρη του 1966 στο νήσι Ρεϊνιόν (ανατολικά της Μαδαγασκάρης) στον Ινδικός ωκεανός.

#Λιγότερεςβροχές (Μήνες ξηρασίας): #173μήνεςδίχωςβροχή (από #Οκτώβριοτου1903 έως Ιανουάριο #του1918), Έρημος Ατακάμα, Χιλή. !!!!!

Αριθμός ημερών βροχής ανά έτος: 350 ημέρες στο όρος Βαϊαλεάλε, στο νησί Καουάι της Χαβάης.

Υψηλότερη ατμοσφαιρική πίεση (SLP): 1083,3 hPa στις 31 Δεκεμβρίου 1968, στο Αγκάτα της Σιβηρίας

Χαμηλότερη ατμοσφαιρική πίεση (SLP): 870 hPa στις 12 Οκτωβρίου 1979, 500 χλμ δυτικά της νήσου Γκόθαμ, Ειρηνικός ωκεανός (στη διάρκεια του Τυφώνα Τιπ).

Μεγαλύτερος χαλαζόκοκκος: 1,02 κιλά, στις 14 Απριλίου 1986, στο Γκοπαλγκάνζ του Μπανγκλαντές.

Πηγή: https://gr.k24.net/articles.aspx?a=5

*** ΜΜΕ 23/1/2024: 
Ένας κάτοικος της Νέας Σκωτίας, ο 22χρονος Ντάλτον Κλάρκ Στιούαρτ, κατηγορήθηκε ότι προκάλεσε την μεγαλύτερη πυρκαγιά στην ιστορία των δασικών πυρκαγιών, στην Ανατολική Καναδική επαρχία, που διήρκεσε ένα μήνα το 2023.

Λίγες μέρες πριν, ένας κάτοικος του Κεμπέκ ανακηρύχθηκε ένοχος από το δικαστήριο, για 14 κατηγορίες συνειδητού εμπρησμού, στον δασικό ιστό.

Τι μας έλεγαν, τότε, τα ΜΜΕ και οι "ειδικοί";;

Αιτία των πυρκαγιών, η "κλιματική αλλαγή!"

Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ (Ε.ΠΑ.Μ.)

• Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ

Γιώργος Ιεροδιάκονος, (μέλος ΕΠΑΜ)

«Ρατσισμός»… Μία λέξη που ενώ ως έννοια μάς είναι κατανοητή, ωστόσο απουσιάζει από το λεξιλόγιο της Ελληνικής Κοσμοθέασης, καθώς το «Ελληνικόν», ως ανθρωποκεντρικό σύστημα αξιών, δεν αποδέχεται και ούτε επικροτεί διακρίσεις στη διαφορετικότητα.

Αντιθέτως, όπως έχει καταδείξει έως σήμερα η Ιστορία, κάθε φορά που η ανθρωπότητα χρειάστηκε να...

κάνει ένα βήμα προόδου (Αναγέννηση, Ανθρωπισμός), στοχεύοντας στην εξέλιξη και την ευτυχία του ανθρώπου, στράφηκε υποχρεωτικά στο πνευματικό κληροδότημα των Ελλήνων.

Σ’ εκείνο ακριβώς το κληροδότημα στρεφόμαστε κι εμείς σήμερα, που οι καιροί απαιτούν μεγάλα βήματα ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, αλληλοκατανόησης και ειρήνης.

Ο Έλληνας άνθρωπος έχει τη δέουσα σεμνότητα. Δεν είναι όμως μετριόφρων. Ούτε υποκριτής. Γνωρίζει το μέγεθος της αξίας του και δεν έχει κανένα πρόβλημα να αυτοπροσδιοριστεί συγκριτικά με άλλους λαούς. Έχει όμως ταυτόχρονα και επίγνωση των αδυναμιών του, ενώ παράλληλα δεν διακατέχεται από κανένα απολύτως σύμπλεγμα όταν πρόκειται να αναγνωρίσει την αξία άλλων εθνών.

Ας απομονώσουμε ανθρώπους και ομάδες που εκφράζουν μικρά ή μεγάλα συμφέροντα, που δεν έχουν ηθικούς φραγμούς και στηρίζονται στην άγνοιά μας. Ας απομονώσουμε αυτούς που παρουσιάζουν τη διαφορετικότητα ως μειονέκτημα, ως κατωτερότητα, ως αιτία συγκρούσεων, που εκμεταλλεύονται τον άνθρωπο και διαχειρίζονται τη βία, σωματική και ψυχική. Αλλά ταυτόχρονα να αποκαλύψουμε και τον στόχο της διεθνούς εξουσίας που επινόησε την άτοπη έννοια της «πολυ-πολιτισμικότητας», ως παγίδα, βεβαίως, άμβλυνσης της διαφορετικότητας, ακριβώς για να πλήξει την κοινωνική συνοχή των εθνών, προκειμένου να χαλιναγωγήσει τις «ανεθνικές» μάζες με μια ενιαία μέθοδο ελέγχου. Να αποκαλύψουμε επίσης όλους εκείνους που συντονίζονται άρρηκτα μεταξύ τους (κυβερνήσεις, ΜΚΟ, μαφία, διακινητές μαύρης σάρκας). Δεκάρα δεν δίνουν για τους εξαθλιωμένους κακομοίρηδες που η διεθνής χούντα εξεδίωξε από τις πατρίδες τους και τους στοιβάζει, τον ένα πάνω στον άλλο, στην πολύπαθη πατρίδα μας. Την δουλειά τους κάνουν, και την κάνουν πολύ καλά, και αμείβονται ακόμα καλύτερα, γι’ αυτές τους τις υπηρεσίες προς τα διεθνή τρωκτικά που πίνουν το αίμα των λαών.

Με το να αποστρέφουμε το βλέμμα από το πρόβλημα, ή απλώς να το αναθεματίζουμε, δεν οδηγούμαστε σε λύση. Οι λύσεις απαιτούν θάρρος, γνώση όλων των πτυχών του προβλήματος, θετικό πνεύμα, ρεαλιστικές και αποτελεσματικές παρεμβάσεις.

Στο πλαίσιο της επίγνωσης και του σεβασμού της διαφορετικότητας λέμε: Ναι, είμαστε διαφορετικοί! Ας βρούμε τις απαραίτητες ισορροπίες και τους δικαιότερους τρόπους, ώστε να ζούμε όλοι μαζί σύμφωνα με τις ιδιαίτερες αντιλήψεις μας, ο κάθε λαός ελεύθερος στην δική του πατρίδα, να συνυπάρχουμε αρμονικά και ειρηνικά στον κοινό πλανήτη που μας φιλοξενεί, γιατί η ίδια η ζωή και η φύση μάς θέλει όλους!

Ένα παλλαϊκό, πατριωτικό και δημοκρατικό Μέτωπο, οφείλει πρωτίστως να εμφορείται από αξίες που πηγάζουν ευθέως από τη διαχρονική δημοκρατική σκέψη και πολιτειακή εμπειρία, από τον ευρωπαϊκό και νεοελληνικό διαφωτισμό και να τάσσεται ενάντια σε κάθε διάκριση που αφορά στη ΦΥΛΗ, ΚΑΤΑΓΩΓΗ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, φύλο, ειδικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες των ατόμων. Ένα Μέτωπο που αγωνίζεται για ουσιαστική Δημοκρατία και Ανθρωπισμό, οφείλει να επιδιώκει μία δικαιότερη κοινωνία μέσω της ΛΟΓΙΚΗΣ και του αλληλοσεβασμού και να οραματίζεται έναν κόσμο ανθρώπων απαλλαγμένο από δεισιδαιμονίες, εμμονές και προλήψεις, έναν κόσμο της Επικοινωνίας και της Γνώσης, έναν κόσμο ισοδύναμων ευκαιριών.

Από την άλλη πλευρά όμως, πρέπει να δηλώνει σε όλους τους τόνους την αντίθεσή του σε κάθε σχέδιο αφομοίωσης των λαών και των εθνών σε μια «σούπα μαζανθρώπων», χωρίς ιδανικά, χωρίς συνείδηση της διαφορετικότητάς τους, έρμαια στις ορέξεις της διεθνούς εξουσίας. Το κάθε έθνος έχει δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό του, δικαίωμα στην διαφορετικότητά του και κυρίως οφείλει να αγωνίζεται για την εθνική του ανεξαρτησία.

Το δικό μας όραμα εστιάζει στην ανάγκη επιστροφής στο δοκιμασμένο από τους προγόνους μας πολιτειακό πολίτευμα της δημοκρατίας. Της πραγματικής δημοκρατίας που δεν έχει ανάγκη από μεσάζοντες. Της δημοκρατίας που βασίζεται στην ενεργοποίηση των πολιτών. Και ο πολίτης πάντοτε αναφέρεται στην Πόλη. Η έννοια του «παγκόσμιου πολίτη», που τώρα τελευταία αναμασάται από διάφορα διεθνή κέντρα εξουσίας, αν όχι παιδαριώδης, είναι τουλάχιστον ύποπτη. Δεν νοείται πολίτης του κόσμου, διότι ο κόσμος είναι και πρέπει να είναι ανομοιογενής. Οι μόνοι που θέλουν τον κόσμο Έναν και Ενιαίο, είναι εκείνοι που επιθυμούν την καθυπόταξή του.

Ένα Δημοκρατικό-Πατριωτικό Μέτωπο, εμφορούμενο από αξίες που εδράζονται ευθέως στην αθάνατη και διαχρονική Ελληνική φιλοσοφική σκέψη και δημοκρατική εμπειρία, δεν μπορεί παρά να υπερασπίζει το δικαίωμα της πολυμορφίας, της ποικιλότητας και λυσσαλέος αντίπαλος κάθε είδους ρατσισμού με οποιανδήποτε μορφή κι αν εμφανίζεται. Αλλά ταυτόχρονα και αντίθετο σε κάθε εκ των άνωθεν σχεδιασμό αφομοίωσης των εθνοτήτων.

Είμαστε διαφορετικοί! Και επιθυμούμε να διατηρήσουμε την διαφορετικότητά μας. Όλοι οι λαοί! Όλα τα έθνη! Μπορούμε να μονιάσουμε. Μπορούμε να συνεννοηθούμε και να συνεργαστούμε όλοι μαζί. Φτάνει να κατανοήσουμε την ευτυχία της διαφορετικότητάς μας και συνάμα να σεβαστούμε την διαφορετικότητα των άλλων λαών. Και κυρίως, να αντιταχθούμε στα σχέδια των διεθνών εξουσιαστών, που απεργάζονται μεθοδικά την διάρρηξη τής, διαφορετικής για κάθε λαό, εθνικής και κοινωνικής του συνοχής.

Σ’ αυτά ακριβώς τα ιδεώδη οφείλουμε να προστατεύσουμε την δική μας εθνική και κοινωνική συνοχή, ακριβώς στον ίδιο βαθμό που θα αναγνωρίζαμε το αυτό δικαίωμα σε κάθε άλλο λαό. Για να είμαστε σε θέση να προωθούμε αποτελεσματικά την πολιτική της αλληλεγγύης και της αλληλοκατανόησης, οφείλουμε πρωτίστως να διαφυλάξουμε την δυνατότητα άσκησης απρόσκοπτης πολιτικής, χωρίς τον ελλοχεύοντα κίνδυνο αλλαγής των εθνογραφικών μας στοιχείων. Εάν οι Έλληνες μετατραπούν σε μειοψηφία μέσα στην ίδια τους την πατρίδα κι αν οι λαοί της Ευρώπης και του πλανήτη γενικότερα μεταλλαχθούν σε αγέλες μετακινούμενων «μαζανθρώπων» αναζήτησης εργασίας στα σκλαβοπάζαρα των «αφεντάδων», τότε το ρολόι του πολιτισμού θα έχει αναπότρεπτα σταματήσει.

Ήδη στην Ελλάδα υπάρχουν πλέον εκατομμύρια παράνομοι «μετανάστες» (ουσιαστικά, δούλοι των διακινητών τους και υποχείρια των ντόπιων επικυρίαρχων). Καθημερινά, σύμφωνα με τα στοιχεία, εισβάλλουν στην Ελληνική επικράτεια 450 άτομα μόνο από τα χερσαία Ελληνο-Τουρκικά σύνορα στον Έβρο. Ένα μουσουλμανικό χωριό προστίθεται καθημερινά στην Ελλάδα. Και οι στρατιές που θα έρθουν είναι ατελείωτες. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση του Εμπορικού Επιμελητηρίου Κωνσταντινούπολης, ήδη πάνω από ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες συνωστίζονται στα δυτικά παράλια της Τουρκίας για να περάσουν στο ελληνικό έδαφος.

Το πρόβλημα δεν έγκειται μόνο στην ιστορική διαπίστωση ότι ουδέποτε εισβολείς έχουν ποτέ ενσωματωθεί στις χώρες υποδοχής. Είμαστε σταθερά αντίθετοι σε κάθε μορφή αφομοίωσης των λαών και των εθνών στην οποιανδήποτε πολυπολιτισμική σούπα. Αντιθέτως, αντιλαμβανόμαστε την φυσική ανάγκη κάθε λαού να διαφυλάσσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και τον πολιτισμό του.

Εκεί όμως έγκειται το πρόβλημα και εκεί ακριβώς επενδύουν οι μηχανορράφοι εξουσιαστές. Ακριβώς σ’ αυτή την φυσική ανάγκη. Διότι αν πράγματι οι σχεδιασμοί τους ολοκληρωθούν, εάν δηλαδή καταφέρουν να μετατρέψουν την κάθε χώρα σε ένα άθλιο πολυπολιτισμικό καζάνι, τότε καμία χώρα, κανένα έθνος και λαός δεν θα μπορεί πλέον να αντιτάξει τα αντιστατικά του κύτταρα στους επίδοξους εξουσιαστές, διότι, πολύ απλά, εκείνα τα αντιστατικά κύτταρα θα έχουν μολυνθεί ανεπανόρθωτα.

Ένα πρωτοπόρο εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο οφείλει να διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι, απέναντι στην διαφαινόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση αντιστεκόμαστε ως έθνος και όχι σαν …μάζα κρεατομηχανής. Και όταν λέμε έθνος δεν αναφερόμαστε βέβαια στην μεταφυσική θεώρησή του, αλλά στην διαχρονική και αδιάλειπτη ενότητα του λαού. Η διατήρηση της εθνικής μας ομοψυχίας αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετεί.

Η αυτή παραίνεση απευθύνεται και στις ορδές των εξαθλιωμένων εισβολέων, οι οποίοι σε αντίθεση με τους συμπατριώτες τους, που ορθώς παραμένουν στις πατρογονικές τους εστίες και αντιστέκονται με όσα μέσα διαθέτουν απέναντι στην μεθοδικά επιχειρούμενη εξαχρείωσή τους, εκείνοι, ως λούμπεν στοιχεία, αναζητούν διέξοδο δια της φυγής.

Η διακηρυγμένη αδιαπραγμάτευτη θέση μας για την ανάγκη συνεργασίας και αλληλεγγύης των λαών, οφείλει να στηλιτεύει επίσης και την αυταπάτη που επιμελώς καλλιεργείται σε εκχυδαϊσμένα τμήματα των λαών να αναζητούν στους σκουπιδοτενεκέδες της αλλοδαπής την χίμαιρα της προσωπικής τους απόδρασης. Σαφώς και διατρανώνουμε την αναγκαιότητα σύσφιξης των σχέσεων του λαού μας με όλους τους λαούς, για παράδειγμα του Πακιστάν, του Αφγανιστάν, του Μπαγκλαντές, όμως εκείνοι οι λαοί βρίσκονται στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν και στο Μπαγκλαντές και όχι στα εγκληματικά λημέρια των κατειλημμένων γειτονιών μας.

Ουαί κι αλίμονο αν αυτοπαγιδευτούμε σε μια στρεβλή αντίληψη ότι όλα εκείνα τα περιπλανώμενα στίφη αποτελούν τμήμα μιας ομιχλώδους εργατικής τάξης, στην οποία υποτίθεται ότι υπαγόμαστε κι εμείς ως δήθεν ταξικά τους «αδέρφια». Η εργατική τάξη υφίσταται μόνο στον βαθμό που τα μέλη της αντιλαμβάνονται την δεσπόζουσα θέση τους μέσα σε μια γενικότερη φυσική οντότητα, ως τμήμα ενός λαού και ενός έθνους. Σε ποιον λαό και σε ποιο έθνος άραγε αναφέρονται εκείνα τα παντελώς απολιτίκ περιπλανώμενα λούμπεν στοιχεία, των οποίων η μοναδική τους έγνοια μέσα στο διεθνές κύκλωμα δουλεμπορίας που τους διακινεί είναι το άθλιο δουλικό μεροκάματο που θα τους παρέχεται από τους «επενδυτές» αποικιοκράτες των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (Ε.Ο.Ζ.);

Να γιατί συνωστίζονται στην ελληνική επικράτεια κοντά στα 3 εκατομμύρια (ίσως και πολύ περισσότεροι) λαθρομετανάστες από απανταχού γης. Τους προορίζουν οι νέοι αποικιοκράτες για δούλους στις αποσχισθείσες από τον ελληνικό εθνοχώρο Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, οι οποίοι βεβαίως θα δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο ψωμί εις βάρος των ιθαγενών.

Για την αντιμετώπιση του μεγίστου αυτού προβλήματος, οφείλουμε να πάρουμε ξεκάθαρες θέσεις. Κατ’ αρχήν το πρόβλημα δεν λύνεται όσο αφήνουμε ανέπαφο το υφιστάμενο πολιτικό Σύστημα που τους διακινεί και τους χρησιμοποιεί προς όφελός του. Άμα δεν διεκδικήσουμε μια αληθινά δημοκρατική και πατριωτική διακυβέρνηση της χώρας που θα μας λυτρώσει από τον θανάσιμο εναγκαλισμό με το καθεστώς πολιτικής και επιχειρηματικής ασυδοσίας που βασιλεύει σήμερα, η βιομηχανία δουλεμπορίου δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Μόνο μετά την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας από μια λαϊκή-πατριωτική κυβέρνηση και την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας θα μπορέσει προοπτικά να υλοποιήσει τις κάτωθι πολιτικές:

α) άμεση απόσυρση όλων των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στα πλαίσια συμμετοχής της χώρας μας στα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα κατοχής στο Αφγανιστάν, στην Λιβύη και αλλού, η οποία εκτός του ότι επιφέρει τεράστιο οικονομικό κόστος για τον λαό μας, ταυτόχρονα συντελεί και στην μεθοδευμένη παραγωγή εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών.

β) μονομερής καταγγελία των συμβάσεων Δουβλίνου και Σένγκεν, ώστε να διευκολυνθούν όλοι όσοι μετανάστες επιθυμούν να μεταβούν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και άμεση απέλαση όλων των παρανόμως εισελθόντων στις χώρες καταγωγής τους, όπως προβλέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία.

γ) απόδοση πλήρη εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε όλους τους νόμιμους μετανάστες και άμεση απέλαση όσων παραβιάζουν τις διατάξεις της σχετικής νομοθεσίας.

δ) ενίσχυση της φύλαξης των Ελληνικών συνόρων (θαλασσίων και χερσαίων), κατά κύριο λόγο από τις δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού, οι οποίες δυνάμεις θα αφεθούν ελεύθερες να πράττουν το καθήκον τους.

ε) άμεση φυλάκιση των συλληφθέντων δουλεμπόρων (είτε Τούρκων είτε Ελλήνων), που μεταγάγουν επιδοτούμενους «μετανάστες» στην Ελλάδα, αλλά και του πολιτικού προσωπικού που τους επιστατεύει, με βαριές ποινές που θα εκτίονται εξ’ ολοκλήρου σε ελληνικές φυλακές.

στ) άμεση δήμευση όποιου κτιρίου ανήκει σε Έλληνα υπήκοο και το ενοικιάζει σε παράνομους εισβολείς με σκοπό τον προσωπικό του πλουτισμό και την εκμετάλλευση της δυστυχίας τους.

Τα παραπάνω θα εδραιώσουν στην παγκόσμια συνείδηση, ότι η Ελληνική επικράτεια δεν είναι πλέον ξέφραγο αμπέλι. Θα αποτελέσει ισχυρό χτύπημα στο κύκλωμα των διεθνών δουλεμπόρων που τους διακινούν. Αλλά και οι ίδιοι οι εισβολείς, πολύ πιο δύσκολα θα ξεκινούν από τις απομακρυσμένες χώρες τους για το μακρύ και πανάκριβο (προφανέστατα επιδοτούμενο) ταξίδι προς την Ελλάδα, όταν δίπλα τους, στο χωριό τους, θα υπάρχουν άνθρωποι επαναπατρισμένοι, που θα τους μεταφέρουν το μήνυμα ότι η Ελλάδα έχει πλέον φυλασσόμενα σύνορα.

Αν η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο κόσμος, κλείσουν τις προσβάσεις στον μετακινούμενο αυτοεξευτελισμό, τότε όλα εκείνα τα λούμπεν στοιχεία θα υποχρεωθούν να αντικρύσουν την οικτρή πραγματικότητα κατάματα. Και η πραγματικότητα είναι ότι το πρόβλημα δεν εξωραΐζεται, ούτε παρακάμπτεται. Η ψευδαίσθηση της απόδρασης απλώς το περιφέρει μαζί της στις φθαρμένες σόλες της αυτοκαταστροφικής περιπλάνησης. Κι αυτή η περιπλάνηση πρέπει να ανακοπεί άμεσα

Οι σπόνσορες της Χρυσής Αυγής

03.10.2012

του Γιώργου Καραμπελιά

Όλοι όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την εκτίναξη ενός ναζιστικού γκρουπούσκουλου στο επίκεντρο της ελληνικής πολιτικής ζωής, θα πρέπει να μας προσφέρουν και κάποιες ικανοποιητικές εξηγήσεις, ερμηνεία αυτού του φαινομένου.
Σωστά έχει επισημανθεί από πολλούς ότι η ανομία, η ατιμωρησία των κλεπτοκρατικών αρχουσών τάξεων, η ανυποληψία των πολιτικών, η παρασιτική μετεξέλιξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, η εξάρτηση από τους δυτικούς τραπεζίτες, βρίσκονται στη βάση μιας πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, απέναντι στην οποία οι Έλληνες εγκαταλείπουν τα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα και αναζητούν νέες και συχνά ρηξικέλευθες λύσεις προκειμένου να εκφράσουν την πολιτική τους διαμαρτυρία. Ωστόσο, αυτή η κοινωνιολογική και κάποτε κοινωνιολογίστικη ερμηνεία δεν είναι αρκετή για να ερμηνεύσει την άνοδο της «Χρυσής Αυγής». Διότι το ερώτημα παραμένει ακέραιο. Για ποιο λόγο η διαμαρτυρία δεν εκφράζεται αποκλειστικά με την ενίσχυση αριστερών δυνάμεων, όπως εν μέρει συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, και κατευθύνεται και σε μια μέχρι χτες ασήμαντη ναζιστική ομαδούλα; Γιατί δεν ενισχύονται έστω οι δυνάμεις της αντισυστημικής Αριστεράς και των αντιεξουσιαστών, που τον Δεκέμβρη του 2008 έμοιαζαν τόσο ισχυρές ώστε να απειλούν το ίδιο το καθεστώς; Γιατί οι Έλληνες δεν στρέφονται προς μια αριστερή εξωκοινοβουλευτική βία, όπως συνέβαινε στη δεκαετία του 1980, όταν επικροτούσαν μαζικά την «17 Νοέμβρη»; Επομένως, δεν αρκεί η γενική κοινωνιολογική ερμηνεία, αλλά θα πρέπει να στραφούμε σε τομείς όπως η πολιτική, η ιδεολογία και τα πολιτισμικά-κοινωνικά φαινόμενα για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει. Και ο κεντρικός ιδεολογικός άξονας για την ερμηνεία του συναρτάται με το ζήτημα της κρίσης του έθνους-κράτους συνολικά, και τις απειλές στην ελληνική ταυτότητα κατ’ εξοχήν.
Πώς και γιατί, σε μια χώρα στην οποία –τουλάχιστον από τον πόλεμο και μετά– η ακροδεξιά είχε ταυτιστεί με την εθνοπροδοσία και τις παρακρατικές δραστηριότητες, ενώ αντίθετα η «δημοκρατική παράταξη» και η αριστερά με την εθνική ανεξαρτησία και τον αντιιμπεριαλισμό, κατόρθωσε ένα σχήμα, που προβάλλει ανοικτά τον Χίτλερ και τον Παπαδόπουλο, να μεταβληθεί σε υπερασπιστή της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων;!
Θα πρέπει να μας τα εξηγήσουν εκείνοι που, από το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», πέρασαν στο «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» του Σημίτη, και στη λυσσαλέα υπεράσπιση του σχεδίου Ανάν. εκείνοι που, από τα αντάρτικα τραγούδια και τον Άρη Βελουχιώτη αναρτημένο στα γραφεία τους, πέρασαν στο «Αιγαίο που ανήκει στα ψάρια του» και στα «ανοικτά σύνορα» των αντιεξουσιαστών, της «επαναστατικής αριστεράς» και των οικολόγων.
Θα πρέπει να μας τα εξηγήσουν όσοι από τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, ως πρότυπα της νεολαίας, πέρασαν στην άρνηση της εθνικής παράδοσης και τη λυσσαλέα υπεράσπιση της αμερικάνικης κουλτούρας.
Αυτές οι βαθύτατες μετατοπίσεις που συνέβησαν τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, δηλαδή η εγκατάλειψη του πατριωτισμού, επέτρεψαν στην προδοτική και γερμανόφιλη ακροδεξιά να τον καπηλευτεί και να τολμά να εμφανίζεται σήμερα ως ο υπερασπιστής του.

Η «προδοσία» της Αριστεράς

Όλα άρχισαν με την ενσωμάτωση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς στο κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, δηλαδή σε μια περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα γνώριζε μια σαρωτική «διεθνοποίηση»: Ένταξη στην ΕΟΚ και την ΕΕ, κατάργηση των δασμών, προσχώρηση στο ευρώ και εγκατάλειψη του εθνικού νομίσματος, πολιτισμική αφομοίωση στη Δύση –κατεξοχήν μέσω της τηλεόρασης– τέλος και προπαντός, προσχώρηση των Ελλήνων στο παγκοσμιοποιημένο δυτικό καταναλωτικό μοντέλο. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια μια κυριολεκτική ανατροπή των πολιτιστικών και πολιτικών παραμέτρων της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή, η ταχύτατη μετάβαση από ένα μοντέλο λιτότητας και αποταμίευσης, στον αντίποδά του, κατανάλωσης και σπατάλης, πραγματοποιήθηκε μέσα σε συνθήκες πολιτικο-ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς και της κεντροαριστεράς.
Οι αριστεροί διανοούμενοι, διωκόμενοι απηνώς σε όλη τη μετεμφυλιακή περίοδο μέχρι το 1974, καταλαμβάνουν, ιδιαίτερα μετά το 1981, το κράτος και τους θεσμούς της «κοινωνίας των πολιτών». Εφημερίδες, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, τηλεοράσεις, εκπαίδευση, ηγεμονεύονται πλέον από αυτήν την αριστερά και τη νέα ιδεολογία της. Αυτή η αλλαγή σηματοδότησε παράλληλα και τη βαθύτατη μετάλλαξη των ιδεολογικών συντεταγμένων της: Στο παρελθόν προέβαλλε την εθνικοαπελευθερωτική επαναστατική παράδοση, σε αντίθεση με την ξενοδουλεία των «κοτζαμπάσηδων» και του ελληνικού μεταπρατικού κεφαλαίου, διεκδικώντας έτσι μια αντιστασιακή αντιιμπεριαλιστική συνέχεια. Στο εξής, ιδιαίτερα μετά το 1989 και την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, προσχωρεί ομοθυμαδόν στην αποδοχή της αυτοκρατορικής κουλτούρας της Δύσης και στην καταδίκη κάθε πατριωτικής ανάμνησης ως παρελθοντολογία και συντηρητισμό.
Σε αυτά τα πλαίσια, θα συγκρουστεί μετωπικά με την Εκκλησία και την ορθόδοξη παράδοση, ως «καθυστέρηση», αντικαθιστώντας την από ένα κράμα ελευθεριακής και παγκοσμιοποιημένης καταναλωτικής ιδεολογίας. Ανάλογες εξελίξεις είχαν συμβεί, βέβαια, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπου η παραδοσιακή προτεσταντική και καθολική ιδεολογία είχε ανατραπεί βίαια, ιδιαίτερα μετά το 1968, από την εισβολή ενός ατομοκεντρικού αμερικανισμού.
Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας, όμως, συνίσταται σε δύο στοιχεία. Πρώτον, στην Ελλάδα, σχεδόν αποκλειστικοί φορείς αυτής της ιδεολογικής μετάλλαξης ήταν οι προερχόμενοι από την αριστερά και την κεντροαριστερά και δεύτερο και κυριότερο… η Ελλάδα δεν είναι μια τυπική δυτική χώρα, αν είναι καν «δυτική».
Σε μας η ανατροπή του πολιτισμικού υποδείγματος δεν αφορούσε απλώς ή κύρια στον τύπο ανθρώπου που δημιουργούσε και προωθούσε η καταναλωτική παγκοσμιοποιημένη μορφή του καπιταλισμού, αλλά συνδεόταν και με ζητήματα που αφορούν στην ίδια την εθνική ανεξαρτησία και επιβίωση της χώρας. Και για να το κάνουμε σαφέστερο: Στη δυτική Ευρώπη, μετά την δεκαετία του 1960, οι παραδοσιακές αξίες της θρησκείας και της αποταμίευσης αντικαθίστανται από τη «σεξουαλική επανάσταση», τον καταναλωτισμό και τον… δανεισμό. Το ιδιωτικό αυτοκίνητο, η τηλεόραση και η αγορασμένη με δάνειο κατοικία, γίνονται τα νέα ενιαία πολιτισμικά πρότυπα του δυτικού κόσμου, σε συνδυασμό με την πολυπολιτισμικότητα και την άρνηση της «στενής» εθνικής ταυτότητας. Στην Ελλάδα, η εισβολή του ανάλογου μοντέλου είναι επίσης πραγματικότητα, από την άποψη του τρόπου ζωής, μόνο που, εδώ, απόρριψη της εθνικής ταυτότητας σημαίνει και ταυτόχρονη αποδοχή της ξένης κυριαρχίας και της υποταγής. πολυπολιτισμός σε μια χώρα των συνόρων σημαίνει μεσοπρόθεσμα την απειλή της κυριολεκτικής εξαφάνισής της.
Στην Ελλάδα, οι υπερασπιστές του νέου ηγεμονικού πολιτιστικού μοντέλου δεν θα μπορούσαν να αρκεστούν μόνο στην καταδίκη του παλαιού συντηρητικού προτύπου, αλλά θα ήταν υποχρεωμένοι να προσχωρήσουν και στην ανοικτή εθελοδουλία και το μίσος ενάντια σε μια απειλούμενη εθνική ταυτότητα. Γι’ αυτό, στη Γαλλία, ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί μπορεί να είναι ταυτόχρονα εκφραστής αυτού του νέου καταναλωτικού πολιτισμικού προτύπου, αλλά και υπερασπιστής των επιθέσεων της Γαλλίας εναντίον της Λιβύης και των Αμερικανών εναντίον του Ιράκ, ενώ ο πολυπολιτισμικός Ολάντ απειλεί καθημερινά με επέμβαση τη Συρία. Στην Ελλάδα, αντίθετα, οι ιδεολογικοί κλώνοι τους, για να υπερασπιστούν το ίδιο πολιτισμικό μοντέλο, θα έπρεπε να στραφούν και ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού έθνους-κράτους! Γι’ αυτό και είναι οι ίδιοι που θα υπογράφουν ταυτόχρονα υπέρ των «Μακεδόνων», του σχεδίου Ανάν, της ελληνοτουρκικής φιλίας και της κυρίας Ρεπούση, παράλληλα με την υπεράσπιση της «ανοικτής κοινωνίας». Κατά συνέπεια, η εκσυγχρονιστική αριστερά και κεντροαριστερά στην Ελλάδα, για να είναι πολυπολιτισμική, θα έπρεπε να είναι και ενδοτική.
Γι’ αυτό και η υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας, της «πατρίδας», της Κύπρου, που ανήκε παραδοσιακά στο οπλοστάσιο της αριστεράς, μιας και η δεξιά και η άρχουσα τάξη ήταν ξενόδουλη και εξαρτημένη, θα εγκαταλειφθεί σταδιακά. Για αρκετά χρόνια, η εναπομείνασα «πατριωτική αριστερά» κάλυπτε κουτσά-στραβά το κενό∙ ωστόσο, τα ακροδεξιά ρεύματα θα κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους από τη δεκαετία του ’80, και θα ενισχύονται όσο περισσότερο η κυρίαρχη κουλτούρα θα βαδίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Όταν λοιπόν θα έλθει η στιγμή της κρίσης, η ακροδεξιά θα εμφανιστεί αίφνης στο προσκήνιο, ως ο παρά φύση εκφραστής των αξιών που οι άλλοι όχι απλώς είχαν εγκαταλείψει αλλά είχαν συκοφαντήσει και εξουθενώσει.
Εδώ και είκοσι πέντε χρόνια τουλάχιστον, η κυρίαρχη αριστερή μιντιακή και ακαδημαϊκή κουλτούρα αγωνιζόταν να απομονώσει εκείνους που, όπως εμείς, επέμεναν στη σύνδεση των δημοκρατικών και επαναστατικών ιδεών και αξιών με την πραγματικότητα της χώρας. Και γι’ αυτό σήμερα εισπράττουν τους νεαντερντάλιους που επιζητούσαν.
Εξάλλου, πολλοί απ’ αυτούς, ανάμεσά τους ο Σωμερίτης και ο θλιβερός «Ιός», έχουν επαναλάβει επανειλημμένα ότι θα προτιμούσαν να αναπτυχθεί στην Ελλάδα ένας Έλληνας Λεπέν, ώστε να πάψουν να έχουν λόγο ύπαρξης οι «αριστεροί πατριώτες». Όλα αυτά με την βλακώδη σκέψη, ότι με έναν ακροδεξιό μπαμπούλα, θα μπορούσαν να ενισχύουν την καταναλωτική βολή τους, ανενόχλητοι από κριτικές που τους υπενθύμιζαν ότι οι ίδιοι είχαν ταυτιστεί με τον… Μπους στη Γιουγκοσλαβία και την Κύπρο.
Όμως, αντί για τον Λεπέν ή τον Καρατζαφέρη, τους βγήκε… ο ανοικτός θαυμαστής του Χίτλερ, Μιχαλολιάκος. Και επειδή οι ίδιοι είναι θύματα της μπαρόβιας δυτικοκεντρικής ιδεολογίας τους, δεν κατανοούν ότι, στην απειλούμενη από τους δυτικούς τραπεζίτες και τον νεοθωμανισμό, Ελλάδα, το ζήτημα του πατριωτισμού δεν είναι δευτερεύον αλλά το κύριο αίτημα της κοινωνίας μας∙ το δε μεταναστευτικό, σε μια χώρα των συνόρων, δεν αφορά απλώς στην καταπολέμηση των ρατσιστικών συνδρόμων, αλλά αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου. Κατά συνέπεια, την ώρα που καταρρέει το παγκοσμιοποιημένο καταναλωτικό μοντέλο, δύο λύσεις απομένουν. Είτε η αναβάπτιση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς στην πατριωτική παράδοση, και η απολάκτιση του παρασιτικού ψευδοελευθεριακού μοντέλου, είτε η ενίσχυση των αυταρχικών ή και φασιστικών λύσεων και δυνάμεων. Τα πράγματα έχουν γίνει σοβαρά, γι’ αυτό και ιδεολογίες και σχήματα, που ταίριαζαν στην παλιά καλή συμπόρευση Κολωνακίου και Εξαρχείων, δεν έχουν πλέον καμιά δυνατότητα μακροημέρευσης. Μπορούν να επιβιώσουν μόνο ως ανοικτοί Κουίσλινγκ της Δύσης – όπως όλοι εκείνοι που μας καλούν να δεχτούμε Γερμανό κυβερνήτη, όπως ο… Ράμφος– ή των νεοθωμανών, όπως οι σπόνσορες του… Σουλεϊμάν.

Η μακρά πορεία της φασιστικής δεξιάς

Πολλοί από όσους σήμερα διαπορούν για το πως και γιατί ήρθε στο προσκήνιο η ναζιστική ακροδεξιά, μας λοιδορούσαν στο παρελθόν όταν ασχολιόμασταν με ιδεολογικά φαινόμενα που οι ίδιοι αγνοούσαν και προσπερνούσαν. Για χρόνια τονίζαμε πως φαινόμενα όπως η αρχαιολατρία, η ουφολογία και η συνωμοσιολογία αποτελούν τα οχήματα μέσω των οποίων η ακροδεξιά δοκίμαζε να επανέλθει στο προσκήνιο, μετά την ιστορική της ήττα εξαιτίας της ταύτισής της με την Χούντα. Ο Πλεύρης, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, θα ξεκινήσει την ιδεολογική αναβάπτιση της φασιστικής Δεξιάς στην αρχαιοελληνική παράδοση. Δεκάδες περιοδικά, από τον Δαυλό έως το Απολλώνειο Φως περνώντας από τηνΕλληνική Αγωγή του Άδωνι Γεωργιάδη, θα προβάλλουν μια φασίζουσα ή ανοικτά φυλετιστική εκδοχή της αρχαίας Ελλάδας, κατεξοχήν της Σπάρτης, ενάντια στον «εβραϊκό χριστιανισμό», και θα δημιουργήσουν ένα πλατύ ιδεολογικό ρεύμα που εξαπλώθηκε με εκατοντάδες εκδόσεις, κανάλια, εκπομπές, και… ταξιτζήδες, σε ευρύτατα λαϊκά στρώματα. Εκείνα τα λαϊκά στρώματα, που οι κυριλέ διανοούμενοι του «σοβαρού τύπου» και των πανεπιστημίων είχαν οριστικά εγκαταλείψει, συναγελαζόμενοι με τα ποικίλα ιδρύματα τραπεζών και άλλων εφοπλιστών. Και όσο αυτοί νόμιζαν πως διατηρούν ακλόνητη την ιδεολογική τους ηγεμονία, ο Πλεύρης πουλούσε ίσως εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, για δεκαετίες ολόκληρες, στα ευρύτερα ημιμαθή λαϊκά στρώματα, ενώ ο Λιακόπουλοςέχει πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία που συνδέουν ουφολογία, ομάδες Έψιλον και φυλετική καθαρότητα. Καθόλου τυχαία, στο ίδιο ιδεολογικό ρεύμα συνέπλεαν οι Βελόπουλοι και οι Γεωργιάδηδες του κάποτε ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή του Μιχαλολιάκου.
Και όμως, οι τόσο «οξυδερκείς» διανοούμενοί μας δεν αντελήφθησαν τίποτα, όχι μόνο γιατί περιφρονούσαν το αγράμματο «πόπολο», αλλά και για έναν ακόμα σοβαρό λόγο. Το γεγονός ότι το ρεύμα της αρχαιολατρίας και ουφολογίας βρισκόταν σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με την ορθοδοξία. Και επειδή ο μεγαλύτερος εχθρός των «εκσυγχρονιστών», ως εκφραστής της παραδοσιακής ταυτότητας των Ελλήνων, υπήρξε η ορθοδοξία και ο «Χριστόδουλος», τι… Καστοριάδης τι… Πλεύρης! Τόσο η αυτόνομη αντιαυταρχική αριστερά όσο και η αρχαιολατρική αυταρχική δεξιά είχαν ως κύριο αντίπαλο την Ορθοδοξία. Οι μεν πρώτοι, διότι η Εκκλησία, κατά την άποψή τους, γκρέμισε το οικοδόμημα της άμεσης δημοκρατίας της αρχαίας Ελλάδας, οι δε δεύτεροι διότι ο «εβραιοχριστιανικός» οικουμενισμός έθεσε τέλος στον αρχαιοελληνικό φυλετισμό. Καθόλου τυχαία δε, η προσπάθεια του Καρατζαφέρη να ενοποιήσει συντηρητικούς ορθόδοξους και αρχαιολάτρες οδηγήθηκε εν τέλει σε αποτυχία και οι πρώην αρχαιολάτρες εγκατέλειψαν το κόμμα του.
Στη συνέχεια, το εναπομείναν αρχαιολατρικό ρεύμα συνδέθηκε όλο και πιο επίμονα με τον αποκρυφισμό, την συνωμοσιολογία, τις ιστορίες περί «κούφιας γης» και των «Έψιλον» που θα μας σώσουν, συναντώντας τις αντίστοιχες χιτλεροφασιστικές θεωρίες περί Κελτών, υπερβορείων και Ινδοευρωπαίων. Στα περιοδικά της Χ.Α. και στις ιστοσελίδες της, περίοπτη θέση κατέχουν ο παγανιστής φασίστας θεωρητικός, Τζούλιους Έβολα, και η ελληνικής καταγωγής οπαδός του Χίτλερ, υμνήτρια των Ινδοευρωπαίων της Ινδίας, Σαβίτρι Ντέβι.
Καθόλου τυχαία δε, μόνο το Άρδην αφιέρωσε τέσσερα ή πέντε τεύχη του στην αρχαιολατρία, τη συνωμοσιολογία και τις συνωμοσιολογικές ρίζες του χιτλερισμού κ.λπ., την ώρα που οι Κολωνοεξαρχειώτες ασχολούνταν με την «αυτοκρατορία» του Νέγκρι και τη συνταρακτική ανακάλυψη των ουρανοξυστών της Νέας Υόρκης από τον Ράμφο! Έτσι, όσοι προσπαθούσαμε να κτίσουμε μια δημοκρατική εναλλακτική εκδοχή του πατριωτισμού, στη σύγχρονη Ελλάδα, συναντούσαμε καθημερινά απέναντί μας δύο αντιπάλους: Από την μία πλευρά τους εθνομηδενιστές καραγκιόζηδες και από την άλλη αυτή την εντεινόμενη και πολυπλόκαμη ανορθολογική προπαγάνδα που μόλυνε και αποπροσανατόλιζε τα αγανακτισμένα και εγκαταλελειμμένα από τις ελίτ λαϊκά στρώματα. Συναντούσαμε καθημερινά τον πατριωτισμό αναμεμειγμένο με τη συνωμοσιολογία και τις αυταρχικές λύσεις. την ανάδειξη της σημασίας του μεταναστευτικού να μεταβάλλεται σε ρατσισμό. την απέχθεια για το πολιτικό σύστημα να μετασχηματίζεται σε προσμονή του ουρανοκατέβατου ηγέτη. την καταδίκη της άρχουσας τάξης και του σιωνισμού να μεταπίπτει σε αντισημιτισμό, κ.ο.κ.
Για τις κυρίαρχες ελίτ δεν υπήρχε πρόβλημα. Ο πατριωτισμός ήταν ούτως ή άλλως εθνικισμός, ο αντισιωνισμός αντισημιτισμός, η επιμονή στην εθνική ταυτότητα, ρατσισμός! Γι’ αυτό και τα κυριότερα βέλη τους στρέφονταν ενάντια σε μας και στο ίδιο το λαϊκό σώμα, που ήθελαν να το ταυτίσουν με τους φασίστες. Να λοιπόν, σήμερα, που μπροστά τους έχουν αυτό που δημιούργησαν ή άφησαν να αναπτυχθεί. Μια ναζιστική ομάδα που, μπρος στο απόλυτο κενό ιδεολογίας, κομμάτων, πνευματικών ελίτ, αναδεικνύεται στο προσκήνιο της πολιτικής με το πιο αποτρόπαιο φαιό πρόσωπο του ρατσιστικού ναζισμού.

Οι «μέθοδοι πάλης» και οι αντιεξουσιαστές

Ένα από τα κυριότερα στοιχεία στα οποία αναφέρονται οι δημοκράτες μας είναι η συστηματική βία που ασκούν οι Νεαντερντάλιοι της Χ.Α. σε όλες τις εκδηλώσεις τους, από τις επιθέσεις στους αλλοδαπούς μικροπωλητές μέχρι τη θεαματική τηλεοπτική βία.
Είναι τουλάχιστον υποκρισία να μιλούν για βία και κουλτούρα της βίας, στην πολιτική και τον αθλητισμό, όλοι εκείνοι που καθημερινά προωθούν και επιβραβεύουν μια διάχυτη κοινωνική βία, την αδιάκριτη και συχνά ανεξέλεγκτη βία του κρατικού μηχανισμού και ειδικά της αστυνομίας, την χωρίς τέλος βαρβαρότητα που χαρακτηρίζει τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο, τα διαδικτυακά παιγνίδια. Όλα αυτά έχουν εθίσει την κοινωνία και τη νεολαία σ’ ένα καθολικό πρότυπο γενικευμένης βίας, η οποία έχει διαχυθεί στα γήπεδα και την ίδια την πολιτική. Ο όμιλος Αλαφούζου, π.χ. –η Καθημερινή και ο Σκάι που εξανίστανται για τη βία της ακροδεξιάς και αναζητούν τις ρίζες της μόνο στην Αριστερά–, καθημερινά, ασταμάτητα, όχι μόνο προβάλλει στην τηλεόραση αναρίθμητες και ατελείωτες σειρές βίας, αλλά ακόμα και τα «οικολογικά» ντοκιμαντέρ είναι γεμάτα από καρχαρίες, πύθωνες και σαρκοβόρους τυραννόσαυρους. Όλα τα κινηματογραφικά έργα και οι τηλεοπτικές σειρές, που απευθύνονται ιδιαίτερα στο νεανικό κοινό, είναι γεμάτα από σίριαλ κίλερ και βασανισμούς. Οι νεαροί αστυνομικοί της ομάδας Δίας, οι χούλιγκαν των γηπέδων και οι λάτρεις της χωρίς τέλος πολιτικής βίας, εμπνέονται από τα ίδια πρότυπα, από την ίδια κουλτούρα μιας ανάλγητης κοινωνίας, συχνάζουν στα ίδια γυμναστήρια και ορχούνται με τις ίδιες ανελέητες και κραυγαλέες μουσικές.
Ωστόσο, αν αυτά είναι τα κατ’ εξοχήν κοινωνικά και πολιτισμικά θεμέλια της επέκτασης και της εξοικείωσης με τη βία, δεν αρκούν από μόνα τους να την ερμηνεύσουν. Γι’ αυτό και, στη διαμάχη ανάμεσα στους μνημονιακούς και την κοινοβουλευτική αριστερά, παίχτηκε ένα κυριολεκτικό θέατρο του παραλόγου, τόσο στο Κοινοβούλιο όσο και στον ευρύτερο δημόσιο χώρο. Οι μνημονιακοί (Σαχινίδης, και άλλοι) προσπαθούν να ταυτίσουν τη λεκτική ή και συμβολική αντιβία των διαδηλωτών, ιδιαίτερα των «αγανακτισμένων» –την οποία εισέπραξαν εν μέρει και οι μνημονιακοί βουλευτές τα προηγούμενα χρόνια–, με την βία της Χ.Α. Τα παπαγαλάκια του καθεστωτικού τύπου, Μανδραβέληδες κ.ά. Μητρόπουλοι, στην Καθημερινή, τα Νέα, το Βήμα, και τα κανάλια «των νταβατζήδων», θέλουν να παρουσιάσουν την «επάνω πλατεία» του Συντάγματος ως ελεγχόμενη από τους ακροδεξιούς και την κάτω από τους ακροαριστερούς, συκοφαντώντας έτσι το πιο αγωνιστικό και πατριωτικό τμήμα των αγανακτισμένων. Επιχειρούν, δηλαδή, να ταυτίσουν τη βία της Χ.Α. με ένα πλατύ λαϊκό κίνημα στο οποίο συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια Έλληνες.
Η επίσημη αριστερά, από την πλευρά της, ενώ σωστά αποκρούει αυτές τις αιτιάσεις ως συκοφαντικές, κουκουλώνει ταυτόχρονα ένα υπαρκτό ζήτημα. Ότι δηλαδή, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και κατεξοχήν από τη δεκαετία του ’90 και μετά, εμφανίζονται ομάδες και δυνάμεις με αριστερό πρόσημο οι οποίες απαλλοτριώνουν ή διαστρέφουν την αντίσταση και την αντιβία των λαϊκών κινημάτων και ασκούν μόνιμα και συστηματικά μορφές βίας, ενισχύοντας τον συντηρητισμό ευρύτερων στρωμάτων και την αύξηση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Γράφουμε και μιλάμε γι’ αυτό το φαινόμενο ήδη από την δεκαετία του ’70, διότι, όταν ο οιοσδήποτε μεταβάλλεται σε «ειδικό της βίας», αναπόφευκτα την αποσπά από το ίδιο το λαϊκό σώμα και την χρησιμοποιεί άσχετα από την πολιτική συγκυρία. Η χρήση ένοπλων μορφών σύγκρουσης σε μια χώρα η οποία μόλις είχε κατακτήσει μορφές πάλης που ανήκουν στην τυπική δημοκρατία, όπως συνέβη μετά τη Χούντα, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά και ενισχύει τον συντηρητισμό της κοινωνίας.
Παράλληλα, στο εσωτερικό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αναπτύχθηκε μια μορφή μισαλλοδοξίας, από την ΚΝΕ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, από ομάδες της άκρας αριστεράς εν συνεχεία, και των αντιεξουσιαστών στο τέλος, που έτεινε να αποκλείσει την ελεύθερη έκφραση μέσα σ’ αυτά. Σταδιακώς κατέληξε να καταστεί αδύνατη η οργάνωση εκδηλώσεων του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου στα πανεπιστήμια και να μπορούν μέσα σ’ αυτά να δρουν μόνο οι μεγάλες παρατάξεις –Δεξιά, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ– και τα γκρουπούσκουλα της ακροαριστεράς και των αντιεξουσιαστών.
Οι πρακτικές μιας ασυνάρτητης βίας έφτασαν στο απόγειό τους στη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος, το 2007, με αποκορύφωμα τη μηδενιστική «επανάσταση» του 2008. Είμαστε οι μόνοι που είχαμε καταγγείλει τη δράση των ομάδων που κατέστρεφαν συστηματικά τράπεζες, καταστήματα και δημόσια κτίρια, με την ανοχή και την κάλυψη όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αρχής γενομένης από τον Αλέκο Αλαβάνο, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και των ΜΜΕ, που έβλεπαν τις «ταραχές» ως ευκαιρία για την ανατροπή της κυβέρνησης της Δεξιάς. Οι επαναλαμβανόμενες κάθε Πέμπτη, επί μήνες, καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας, στη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος, τον χειμώνα του 2007, τις οποίες ενίσχυαν κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις, οδήγησαν στον Δεκέμβριο του 2008. Τότε, σε ένα κείμενο που αναδημοσιεύεται σ’ αυτό το αφιέρωμα, τονίζαμε πως η μηδενιστική χρήση της βίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε άνοδο της ακροδεξιάς.
Ήταν λοιπόν αναπόφευκτο ότι, κάποια στιγμή, όταν θα πληρούνταν οι ιδεολογικοί όροι γι’ αυτό, τη βία των αντιεξουσιαστών θα την αντικαθιστούσε η πιο συστηματική και αποτρόπαια φασιστική βία. Και είναι χαρακτηριστικό πως, σε μια συγκυρία σαν αυτή της παρούσας κρίσης, οι «κουκουλοφόροι» έδρασαν αποσυνθετικά για το κίνημα των Αγανακτισμένων του Συντάγματος, αφήνοντας έτσι ελεύθερο το πεδίο για την απαλλοτρίωση της αγανάκτησης του ελληνικού λαού από μια ναζιστική ομάδα.
Έτσι, ενώ οι ακροαριστεροί και οι αντιεξουσιαστές τα προηγούμενα χρόνια είχαν αποκτήσει μεγάλη δύναμη στη νεολαία, τη στιγμή που θεωρητικά θα έπρεπε να έλθει η «ώρα» τους, περιθωριοποιήθηκαν ιδεολογικά και καθημερινά συρρικνώνονται. Διότι δεν είναι δυνατό να φαντάζεσαι ότι ζεις στο Βερολίνο ή το Μπρονξ και αιφνιδίως να ξυπνάς στα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή. Δεν είναι δυνατόν να γεμίζεις τους τοίχους με συνθήματα του τύπου «οι Έλληνες είναι οι Αμερικανοί των Βαλκανίων» και «ανοικτά τα σύνορα για όλους τους μετανάστες» και να βρίσκεσαι σε συνθήκες όπου η Ελλάδα καταστρέφεται οικονομικά και κοινωνικά ως το αποπαίδι της Δύσης. Γι’ αυτό βρέθηκαν εντελώς έξω από τα νερά τους, όταν ήρθε η περιβόητη κρίση την οποία ευαγγελίζονταν, και αντικαταστάθηκαν αιφνίδια, σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, από τους δήθεν πατριώτες ναζί. Το γεγονός ότι επί τόσα χρόνια είχαν δαιμονοποιήσει τον πατριωτισμό και λοιδορούσαν την έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας, μεταβλήθηκε σε μπούμερανγκ, σε μια στιγμή όπου οι μόνες αξίες είναι η εθνική ανεξαρτησία και η κοινωνική συνοχή.
Οι ευθύνες της αριστεράς λοιπόν είναι υπαρκτές, όχι γιατί δήθεν δημιούργησε το κίνημα των Αγανακτισμένων ή προώθησε τα «γιαουρτώματα» ενάντια στους επίορκους βουλευτές. Αυτό το πράγμα εξάλλου δεν είναι αλήθεια, διότι το κίνημα των Αγανακτισμένων ούτε ξεκίνησε, ούτε εκφράστηκε από τα κόμματα και τις δυνάμεις της Αριστεράς, όπως γνωρίζουμε όσοι συμμετείχαμε σε αυτό από την αρχή του. Οι ευθύνες της Αριστεράς βρίσκονται αλλού, στο ότι, επειδή την βόλευε τακτικά και κυρίως επειδή η βία των ομάδων ήταν ιδεολογικά ταυτισμένη με τον εθνομηδενισμό και τον πολυπολιτισμό τους, και εν τέλει απέκλειε μόνο την πατριωτική αριστερά, την άφησαν να εξελιχθεί και να γιγαντωθεί.

Είναι ήδη αργά;

Είναι άραγε αργά, είναι τελεσίδικη αυτή η ταύτιση, τουλάχιστον για αρκετά χρόνια, των πατριωτικών ιδεωδών με τους φασίστες; Βρισκόμαστε ήδη σε μια Βαϊμάρη χωρίς επιστροφή; Θέλουμε να πιστεύουμε πως όχι. Και αυτό για αρκετούς λόγους.
Πρώτον, διότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει πραγματικό πρόβλημα εξάρτησης και κίνδυνο ιστορικής έκλειψης, πράγμα που σημαίνει πως, πολύ σύντομα, δημοκρατικές δυνάμεις θα υποχρεωθούν να εκφράσουν και πάλι τα πατριωτικά αισθήματα του ελληνικού λαού και δεν θα τα αφήσουν στα χέρια των ναζί. Για να το διευκρινίσουμε, η εθνική διεκδίκηση, ιστορικά, απέκτησε φασιστικό χαρακτήρα μόνο σε χώρες ιμπεριαλιστικές ή επεκτατικές, χώρες με αποικίες ή με αποικιακή παράδοση (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία). Και αυτό γιατί ο φασισμός είναι ένα κοινωνικό κίνημα και μια ιδεολογία που, παρ’ ότι ενσωματώνει πληβειακά στρώματα, γύρω από μια μονοδιάστατη αντίθεση, την αντίθεση της «φυλής» μας με όλους τους άλλους, δρα πάντα –για να φτάσει και όταν φτάνει στην εξουσία– ως εντολοδόχος των κυρίαρχων τάξεων. Αντίθετα, σε όλες τις χώρες που αντιμετωπίζουν πραγματικό εθνικό πρόβλημα ή εθνική καταπίεση, το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα συνδέεται με δημοκρατικές και επαναστατικές δυνάμεις ως άμεση έκφραση των πληβειακών στρωμάτων. Αρκεί να δούμε την παγκόσμια ιστορία από την Κίνα μέχρι την Κατοχή στην Ελλάδα, το ΡΚΚ σήμερα στο Κουρδιστάν, τον Τσάβες στη Βενεζουέλα κ.ο.κ. Στην Ελλάδα, το πατριωτικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα είχε πάντα δημοκρατικό πρόσημο: Ρήγας, Φιλική Εταιρεία και επανάσταση του 1821, κίνημα του 1909 και Βενιζέλος, Αντίσταση στην Κατοχή.
Δεύτερο, διότι, ακόμα, η Χ.Α. και η ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν εκπροσωπεί ένα ιδεολογικό πολιτιστικό ρεύμα ικανό να αποτελέσει τον φορέα ενός πολιτικού φαινομένου με διάρκεια. Αρκεί να ανοίξει κανένας τα έντυπα και τις ιστοσελίδες των φασιστών και της Χ.Α. για να διαπιστώσει ότι είναι γεμάτα από κείμενα του Χίτλερ, του Γκέμπελς, του Έβολα, του Ρουμάνου Κοντρεάνου κ.ά. Ο Πλεύρης και ο Γεωργαλάς δεν αποτελούν ικανές ιδεολογικές βάσεις για τη συγκρότηση ενός ισχυρού πολιτικο-ιδεολογικού ρεύματος. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο φασισμός είχε μαζί του διανοουμένους όπως τον Μαρινέτι και τον Ντ’ Ανούντσιο στην Ιταλία, ο Χίτλερ τον Έζρα Πάουντ και τον Χάιντεγκερ, ο Φράνκο τον Σαλβατόρ Νταλί – ακόμα και ο πιο αδύνατος γαλλικός φασισμός, τον Σελίν και τον Μωράς. Στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο παρά τις ευγενείς προσπάθειες των εθνομηδενιστών. Και σε αυτό έχει παίξει μεγάλο ρόλο η ύπαρξη όλων εκείνων, που τα προηγούμενα χρόνια, εξέφραζαν τη δημοκρατική πατριωτική αριστερά και δεν επέτρεψαν στους φασίστες να μονοπωλήσουν τον πατριωτισμό. Και εδώ η δική μας συμβολή, του Άρδην, υπήρξε κεφαλαιώδης.
Όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν πως, αν αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν ως έχουν και κυρίως αν επιτρέψουμε στους εθνομηδενιστές να συνεχίζουν απρόσκοπτα την κυριαρχία τους, δεν θα δημιουργηθεί αργά ή γρήγορα και κάποιο ανάλογο ιδεολογικό και πολιτιστικό ρεύμα. Ήδη δείξαμε πως η ακροδεξιά στην Ελλάδα χρησιμοποίησε το αρχαιολατρικό ρεύμα. Αν συνεχίσουν να είναι αποκλεισμένες και περιθωριοποιημένες οι φωνές του δημοκρατικού πατριωτισμού, αναπόφευκτα, θα ενισχυθούν εκείνες του φυλετικού εθνικισμού.