Παλαμάς: Ραγιάδες ἔχεις, μάννα γῆ, σκυφτοὺς γιὰ τὸ χαράτσι...

«... Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! Χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους! 

Σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται. 

 Δὲν ἔχεις, Ὄλυμπε, θεούς, μηδὲ λεβέντες ἡ Ὄσσα, 

 ραγιάδες ἔχεις, μάννα γῆ, σκυφτοὺς γιὰ τὸ χαράτσι, 

 κούφιοι καὶ ὀκνοὶ καταφρονοῦν τὴ θεία τραχιά σου γλώσσα, 

τῶν Εὐρωπαίων περίγελα καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι. ....» 

                Κωστής Παλαμάς (Γύριζε) - (1908)

ΓΙΑΤΙ Ο ΓΝΗΣΙΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ (ΜΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΠΙΣΗΣ) ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΙΚΗΣ ΕΘΝΟΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ/ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΟΥ ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΥ/ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ

Κώστας Ντουντουλάκης

Τιμώ κάθε παλιό ή νέο αγνό μαχητή, οποιωνδήποτε κατά τα άλλα πολιτικών απόψεων, για μιαν Ελεύθερη και Ανεξάρτητη Ελλάδα με αυθεντική Λαϊκή Κυριαρχία!
  Μα γιαυτό ταυτόχρονα είμαι τόσο κατά της εθνομηδενιστικής,κατευθυνόμενης από Ροκφέλερς,Ρότσσιλντς,Σόρος,Μέρντοχ,Μπρεζίσκι,Κίσιγκερ και λοιπούς αρχισιωνιστές, καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, όσο και κατά του παλιού ή νέου ναζισμού/φασισμού που ως γεννήματα σύζευξης γερμανικού ή ιταλικού σωβινισμού με τους μεγαλοκαπιταλιστές Γερμανίας και Ιταλίας οι οποίοι τους ανέδειξαν και τους στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις, έσπειραν (συνέβαλαν πάρα πολύ βέβαια και οι "Σύμμαχοι" Άγγλοι κλπ αποικιοκράτες...) τον όλεθρο στην πατρίδα μου κατά της οποίας απρόκλητα και άνανδρα επιτέθηκαν (παρότι ο πρωθυπουργός ήταν ομοϊδεάτης τους!!!...)      Δεν είναι τυχαίο πως οι Ροκφέλερς προμήθευαν μέχρι τέλους του πολέμου με το 25% των πετρελαίων που είχε ανάγκη αυτός,το όργανό τους Χίτλερ!
Τα εργοστάσιά τους όπως πχ των ρουλμάν SDK στη Σουηδία έφτιαχναν όλα τα χιλιάδες ρουλμάν που ήταν απαραίτητα για κάθε τανκ και αεροπλάνο των ναζί!!! Δεκάδες εκατομμύρια!!!...
  Ο Χίτλερ μπήκε στην υπηρεσία τους από τότε που όπως γράφουν όλες οι βιογραφίες του,έγινε μέρος της αποκρυφιστικής "Μυστικής Εταιρείας της Θούλης".
  Από τότε άρχισε να αναδεικνύεται.
ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ "ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΕΣ" /ΜΑΣΟΝΙΚΗΣ ΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΑ ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ!!!
 Ο Χίτλερ ήταν γιαυτούς το ίδιο χρήσιμος στα μακρόπνοα σχέδιά τους, όπως ο επίσης δημιουργηθείς από αυτούς αργότερα Μπιν Λάντεν και η Αλ Κάιντα.
Ο νεοναζισμός σήμερα τα βάζει δημαγωγικά με κάποιους παραβατικούς αδύνατους ενώ γλείφει στο έπακρο τους μεγαλοκαπιταλιστές κάθε χώρας όπου αυτός εκδηλώνεται  Παραδειγματος χάριν, είναι γνωστό το γλείψιμο που κάνει η νεοναζιστική ηγεσία της Χρυσής Αυγής εδώ προς τους (στερούμενους κάθε έννοιας πατριωτισμού..) "Έλληνες" εφοπλιστές του Σίτυ, ενώ αναποδογυρίζει θεατρινίστικα πάγκους παράνομων ξένων στις λαϊκές αγορές!...
Δεν ταυτίζω επουδενί όλους  τους ψηφοφόρους κάθε κόμματος, τόσο των εξαιρετικά επικίνδυνων σήμερα, αυτών του δοσιλογισμού (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ) που κατέστρεψαν και καταστρέφουν τώρα την πατρίδα μας, όσο και κάθε κόμματος που μπορεί να την αποκαταστρέψει αργότερα στο όνομα της "σωτηρίας" της, με τις επιδιώξεις ή τις ετερόκλητες, αλληλοσυγκρουόμενες, δημαγωγικές, υπηρετικές των ελίτ που κερδίζουν από την εξαθλίωση του ελληνικού λαού απόψεις της ηγεσίας του, είτε αυτό λέγεται Χρυσή Αυγή, είτε οτιδήποτε άλλο με  "προοδευτικό", "αριστερό",  "αντιφασιστικό" κλπ μανδύα...
Μα δεν τους απαλλάσσω, δε μας απαλλάσσω όλους μας, από την βαρύτατη ευθύνη να αντιληφθεί καθείς  μας  τα αυτονόητα...

Ποιος αποστάτης πρόσφερε στην Τουρκία τρία ελληνικά νησιά; (Το Σχέδιο Άτσεσον προέβλεπε διχοτόμηση της Κύπρου και παραχώρηση του Καστελόριζου στην Τουρκία)...

ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ 15ης ΙΟΥΛΙΟΥ 1965 Ποιος αποστάτης πρόσφερε στην Τουρκία τρία ελληνικά νησιά;

Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου ανετράπη στις 15 Ιουλίου 1965 με βασιλικό συνταγματικό πραξικόπημα, επειδή ο Γεώργιος Παπανδρέου, όταν τον Ιούνιο του 1964 επισκέφθηκε την Ουάσιγκτον, δεν υπέκυψε στις πιέσεις του προέδρου Λίντον Τζόνσον να αποδεχθεί το Σχέδιο Ατσεσον, που προέβλεπε διχοτόμηση της Κύπρου και παραχώρηση του Καστελόριζου στην Τουρκία.

ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ 15ης ΙΟΥΛΙΟΥ 1965
Ποιος αποστάτης πρόσφερε στην Τουρκία τρία ελληνικά νησιά;
Και μεταφορά στην Ελλάδα του Πατριαρχείου και της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης
Του ΒΙΚΤΩΡΑ ΝΕΤΑ

Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου ανετράπη στις 15 Ιουλίου 1965 με βασιλικό συνταγματικό πραξικόπημα, επειδή ο Γεώργιος Παπανδρέου, όταν τον Ιούνιο του 1964 επισκέφθηκε την Ουάσιγκτον, δεν υπέκυψε στις πιέσεις του προέδρου Λίντον Τζόνσον να αποδεχθεί το Σχέδιο Ατσεσον, που προέβλεπε διχοτόμηση της Κύπρου και παραχώρηση του Καστελόριζου στην Τουρκία.

Ο Γ. Παπανδρέου στη συνάντησή του με τον Τζόνσον και με άλλους Αμερικανούς αξιωματούχους αντιστάθηκε σθεναρά στις πιέσεις. Μετά τις συναντήσεις του προέβλεψε στους συνεργάτες του: «Τελειώσαμε. Οι μεγάλοι δεν τα συγχωρούν αυτά».

Μετά την αναχώρηση του Γ. Παπανδρέου από τις ΗΠΑ, ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον κάλεσε τον Ελληνα πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον Αλ. Μάτσα και με απειλητικό ύφος επανέλαβε τα περί του Σχεδίου Ατσεσον. Ο Μάτσας τού θύμισε τις εξηγήσεις που του είχε δώσει ο Γ. Παπανδρέου, ότι «καμία ελληνική Βουλή δεν θα μπορούσε να δεχθεί ένα τέτοιο σχέδιο» και ότι «το ελληνικό Σύνταγμα δεν επιτρέπει σε καμία ελληνική κυβέρνηση να παραχωρήσει ένα ελληνικό νησί». Ακολούθησε ο παρακάτω απίστευτος διάλογος:

Τζόνσον: Τότε ακούστε με, κύριε πρέσβη. Γαμώ τη Βουλή σας και το Σύνταγμά σας! Η Αμερική είναι ελέφαντας. Η Κύπρος είναι ψύλλος. Και η Ελλάδα είναι ψύλλος. Αν αυτοί οι δύο ψύλλοι εξακολουθούν να φέρνουν φαγούρα στον ελέφαντα, μπορεί ο ελέφαντας να τους ρουφήξει μία και καλή με την προβοσκίδα του!

Μάτσας: Θα διαβιβάσω τις απόψεις σας στον πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου, αλλά είμαι βέβαιος για την ελληνική απάντηση. Η Ελλάδα είναι δημοκρατία. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να εναντιωθεί στις επιθυμίες της Βουλής.

Τζόνσον: Θα σας πω ποια απάντηση θα δώσω, αν πάρω τέτοιου είδους απάντηση από τον πρωθυπουργό σας. Ποιος νομίζει ότι είναι; Δεν μπορώ να έχω και δεύτερο Ντε Γκολ στα πόδια μου. Πληρώνουμε πολλά αμερικανικά δολάρια στους Ελληνες, κύριε πρέσβη. Αν ο πρωθυπουργός σας μου μιλήσει για Δημοκρατία, Βουλή και Σύνταγμα, τότε εκείνος, η Βουλή και το Σύνταγμά του μπορεί να μην κρατήσουν και πολύ!

Τον διάλογο αυτό, όπως του τον μετέφερε ο πρεσβευτής Αλ. Μάτσας, τον δημοσίευσε στο βιβλίο του «Ι should Have Died» (Ν. Υόρκη 1977) ο Φίλιπ Ντην (Γεράσιμος) Τσιγάντες, γιος του ταξίαρχου Χριστόδουλου Τσιγάντε.

Οι απειλές του προέδρου Τζόνσον πραγματοποιήθηκαν και επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη του Γεωργίου Παπανδρέου, ότι θα τον ανατρέψουν. Προωθήθηκε το 1965 το σχέδιο ανατροπής με εκτελεστή το Παλάτι και με τη στήριξη των αποστατών, που εγκατέλειψαν την Ενωση Κέντρου και σχημάτισαν τις βασιλικές κυβερνήσεις. Λεπτομέρειες του σχεδίου αναφέρονται σε απόρρητα έγγραφα της CIA και του Φόρεϊν Οφις, τα οποία αποχαρακτηρίστηκαν και δημοσιεύθηκαν.

Οι Αμερικανοί δεν εγκατέλειψαν τα διχοτομικά τους σχέδια για την Κύπρο και ενθάρρυναν την Αγκυρα να πραγματοποιήσει στρατιωτική επέμβαση. Ο Τούρκος καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου Νιχάτ Ερίμ, που χειρίστηκε το Κυπριακό επί των κυβερνήσεων Ινονού και διετέλεσε πρωθυπουργός το 1971, γράφει στο βιβλίο του «Η Κύπρος» (αποσπάσματα δημοσιεύθηκαν στη Βαλκανική Βιβλιογραφία του ΙΜΧΑ, τόμος ΙΙΙ - 1974, Θεσσαλονίκη 1976) τα εξής αποκαλυπτικά: «8 Φεβρουαρίου 1964:

Ο Αμερικανός Lawrence Sh. Moore, δημοσιογράφος της εφημερίδας Christian Science Monitor, με ζήτησε στο τηλέφωνο. Επειδή δεν με βρήκε, ήρθε σπίτι χωρίς ειδοποίηση και άφησε ένα βιβλίο για την Κύπρο και τις απόψεις του. Στο γράμμα του συνιστά ότι είναι δίκαιο και να ιδρυθεί τουρκοκυπριακό κράτος σε τουρκοκυπριακό τομέα. Ο Necdet (μπατζανάκης μου) μού έφερε σήμερα μια πολύ ενδιαφέρουσα είδηση. Ο νοικάρης του Roland, ασυρματιστής στην αμερικανική πρεσβεία στην Αγκυρα, συνέστησε στον Necdet, σαν δική του ιδέα, να γίνει απόβαση στην Κύπρο. (...) Στις 22 Φεβρουαρίου 1964 έφυγα στη Νέα Υόρκη. Η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας στις 4 Μαρτίου ήταν νίκη της Τουρκίας. (...) Παράλληλα έγινε γνωστό στα Ηνωμένα Εθνη, ότι η τουρκική κυβέρνηση έλαβε απόφαση αποβάσεως σε περίπτωση που δεν θα συμμορφωθεί ο Μακάριος. Στις 11 Μαρτίου με κάλεσε ο Ινονού. Ανέφερα τις εντυπώσεις μου από την Αμερική: "Η Αμερική είναι με το μέρος μας, αλλά δεν επιθυμεί έναν πόλεμο με την Ελλάδα. Σκέπτεται το ΝΑΤΟ. Εάν εμείς πιέσουμε την Αμερική, ανάλογα με την πίεση θα προχωρήσει. Η Αγγλία συμπεριφέρεται όπως τη συμφέρει, αλλά αυτή μπορεί να την καθησυχάσει η Αμερική". Ινονού: "Δεν είμαστε σε θέση να στείλουμε στρατό στην Κύπρο, αυτό συζητούμε με τους στρατηγούς τρεις φορές την ημέρα"».

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου προφανώς γνωρίζοντας τις κινήσεις της Τουρκίας έστειλε κρυφά -όπως έγινε αργότερα γνωστό- μια μεραρχία στην Κύπρο για να αντιμετωπιστεί το ενδεχόμενο απόβασης. Τη μεραρχία απέσυρε από την Κύπρο η χούντα τον Δεκέμβριο του 1967.

Μας προσφέρει δυο-τρία νησιά

Στην περίοδο της αποστασίας συνέβησαν περίεργα πράγματα, όπως αποκαλύπτεται από την τουρκική πλευρά. Ο Σουάτ Χαϊρί Ουργκιουπλού, που διετέλεσε πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον, γερουσιαστής και πρωθυπουργός της Τουρκίας από τις 20 Φεβρουαρίου έως τις 22 Οκτωβρίου 1965, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Μιλιέτ» στις 27 Ιανουαρίου 1976, με τίτλο «Μερικές απόρρητες αναμνήσεις για τις τουρκοελληνικές σχέσεις», έγραψε τα εξής εκπληκτικά και απίστευτα:

«Μια τελευταία πρόταση που καταπλήσσει τον Inonu

Ο άξιος πρέσβης μας Taluy, που έχει πεθάνει, μια μέρα μου έστειλε με αγγελιαφόρο και με την παράκληση "να καή" το αποτέλεσμα μιας μυστικής συναντήσεως σε ανώτατο επίπεδο, που είχε οργανωθή πολύ έξυπνα. Ετρεξα αμέσως στον Inonu, που ήταν άρρωστος, και του το έδειξα. Ισως να το διάβασε πέντε και έξη φορές, το κράτησε, και ενίσχυσα τα μέτρα ασφαλείας στο σπίτι του. Το πρωί, άρρωστος, ήρθε στο σπίτι μου. Υστερα από πολύωρη συνομιλία είπε τα εξής: "Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όλη τη νύχτα. Μας λέει ο άνθρωπος 'να διευθετήσουμε τις διαφορές μας σαν τον Ατατούρκ και τον Βενιζέλο'. Μας προσφέρει 2-3 πολύ κοντινά νησιά και επιπλέον προτείνει 'να μεταφερθή στην Ελλάδα το Πατριαρχείο και η Θεολογική Σχολή που έμειναν χωρίς νόημα και πλήττουν τα εθνικά μας αισθήματα'. Απορώ και δεν νομίζω να έχη τέτοια δύναμη. Τους ξέρω καλά τους Ελληνες· αν υπήρχε ένας Βενιζέλος, θα τα κατάφερνε, αλλά είναι αδύνατοι κ' έχουν ένα σωρό κόμματα. Δεν μπορούν να τολμήσουν ούτε ένα βράχο σαν το Καστελλόριζο να μας δώσουν. Αν είναι, όπως λένε, πολύ ευχαρίστως, θα σε υποστηρίξω στη Βουλή, συνέχισε. Μην τυχόν κάψης το κρυπτογράφημα. Κάνε δύο αντίγραφα και το ένα φύλαξέ το στο αρχείο του πρωθυπουργού και το άλλο στο αρχείο του υπουργού των Εξωτερικών"».

Το ερώτημα είναι: Ποιος έκανε την απίστευτη πρόταση από την ελληνική πλευρά; Ασφαλώς δεν έγινε από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος αντέδρασε στις πιέσεις του προέδρου Τζόνσον και ανετράπη. Η πρόταση πρέπει να έγινε μετά τις 15 Ιουλίου έως τις 22 Οκτωβρίου 1965, που ήταν πρωθυπουργός στην Τουρκία ο Σουάτ Χαϊρί Ουργκιουπλού, από παράγοντα «ανωτάτου επιπέδου» των κυβερνήσεων της αποστασίας. Στο διάστημα αυτό υπουργός Εξωτερικών στην Αθήνα ήταν ο Σταύρος Κωστόπουλος, από 15 έως 20 Ιουλίου, και από τις 20 Ιουλίου έως τις 20 Αυγούστου ο Γεώργιος Μελάς (κυβέρνηση Γεωργίου Νόβα). Ο Ηλίας Τσιριμώκος (που ήταν και πρωθυπουργός) από τις 20 Αυγούστου έως τις 17 Σεπτεμβρίου και στη συνέχεια ώς τις 14 Απριλίου 1966 ήταν αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Στέφ. Στεφανόπουλου και υπουργός Εξωτερικών. Μετά το υπουργείο Εξωτερικών ανέλαβε ο ναύαρχος Ιωάννης Τούμπας.

Η πρόταση έγινε χωρίς να γνωρίζει τίποτε το υπουργείο Εξωτερικών; Πάντως μια έρευνα μπορεί να αποκαλύψει ποιος παράγων της αποστασίας πρόσφερε απλόχερα δώρα στην Τουρκία. * 

Πηγή: Ελευθεροτυπία 15/7/2009

Αυτά είναι ίσως τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών !

    Τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών, σύμφωνα με 100 σύγχρονους συγγραφείς.

 100 συγγραφείς από 54 χώρες πρότειναν τα κορυφαία βιβλία όλων των εποχών, σε κατάλογο που δημιούργησε η Νορβηγική Λέσχη Βιβλίου, για να απεικονίσει την παγκόσμια λογοτεχνία με βιβλία από όλες τις χώρες, πολιτισμούς και χρονικές περιόδους. 

Δεν υπάρχει αξιολόγηση στην σειρά. Η σειρά είναι χρονολογική, με μια ελαστικότητα σε συγγραφείς που είχαν περισσότερα από ένα έργα στον κατάλογο (Ντοστογιέφσκι, Φλομπέρ, Ντίκενς, Τολστόι Σαίξπηρ κλπ) τα οποία μπήκαν μαζί. 

Οι διοργανωτές δήλωσαν ότι όλα είναι στην ίδια σειρά, με την εξαίρεση του Δον Κιχώτη που του απονεμήθηκε η διάκριση του «καλύτερου λογοτεχνικού έργου που γράφηκε ποτέ».    

                                           Ο κατάλογος   

                      (Χρονολογία, Συγγραφέας, Τίτλος έργου, Γλώσσα)

 18ος–17ος αι. π.Χ. άγνωστος Έπος του Γκιλγκαμές Ακκαδική 

850–750 π.Χ. Όμηρος Ιλιάς Αρχαία Ελληνική,  8ος αι. π.Χ. Όμηρος Οδύσσεια Αρχαία Ελληνική

 6ος– 4ος αι. π.Χ. άγνωστος Το βιβλίο του Ιώβ Εβραϊκή 

431 π.Χ.Ευριπίδης Μήδεια Αρχαία Ελληνική 

430 π.Χ. Σοφοκλής Οιδίπους Τύραννος Αρχαία Ελληνική 

4ος αι. π.Χ.– 4ος αι. μ.Χ. Βυάσα Μαχαβαράτα Σανσκριτική 
3ος αι. π.Χ.– 3ος αι. μ.Χ. Βαλμίκι Ραμαγιάνα Σανσκριτική 
1ος αι. π.Χ.– 4ος αι. μ.Χ. Καλιντάσα Σακούνταλα Σανσκριτική 

29–19 π.Χ. Vergilius (Βιργίλιος) Aeneis (Αινειάς) Λατινική 

1ος αι. μ.Χ. Ovidius (Οβίδιος) Metamorphoses (Μεταμορφώσεις) Λατινική 

700–1500 άγνωστος Χίλιες και μία νύχτες Αραβική 1

1ος αι. Μουρασάκι Σικίμπου Η ιστορία του Γκέντζι Ιαπωνική 

13ος αι. άγνωστος Njál’s Saga (Η ιστορία του Νγιαλ) Αρχαία Σκανδιναβική 

1257 Σααντί Μποστάν (Ο Φρουτόκηπος) Περσική 

1258–73 Ρουμί Μασναβί Περσική 

1265–1321 Dante Alighieri (Δάντης) Divina Commedia (Θεία κωμωδία) Ιταλική 

1349–53 Giovanni Boccaccio (Βοκάκιος Decamerone (Το Δεκαήμερο) Ιταλική 

14ος αι. Geoffrey Chaucer (Τζέφρι Τσόσερ) The Canterbury Tales (Οι ιστορίες του Καντέρμπουρι) Αγγλική 

1532–34 François Rabelais (Ραμπελαί) Pantagruel (Πανταγκρυέλ) και Gargantua (Γαργαντούας) Γαλλική 

1595 Michel de Montaigne (Μισέλ ντε Μονταίν) Essays (Δοκίμια) Γαλλική 

1603 William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) Hamlet (Άμλετ) Αγγλική 1608 William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) King Lear (Ο βασιλιάς Ληρ) Αγγλική 1609 William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) Othello (Οθέλος) Αγγλική 

1605 & 1615 Miguel de Cervantes (Μιγκέλ ντε Θερβάντες) Don Quijote (Δον Κιχώτης) Ισπανική 1726

Jonathan Swift (Τζόναθαν Σουϊφτ) Gulliver’s Travels (Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ) Αγγλική 

1760 Laurence Sterne (Λώρενς Στερν) Tristram Shandy (Τρίστραμ Σάντυ) Αγγλική 

1796 Denis Diderot (Ντενί Ντιντερό) Jacques le fataliste (Ζακ ο μοιρολάτρης και ο αφέντης του) Γαλλική 

1808 & 1832 Johann Wolfgang von Goethe (Γκαίτε) Faust (Φάουστ) Γερμανική 

1813 Jane Austen (Τζέιν Ώστεν) Pride and Prejudice (Περηφάνια και Προκατάληψη) Αγγλική 

1818 Giacomo Leopardi (Τζιάκομο Λεοπάρντι) Canti (ποιήματα) Ιταλική 

1830 Stendhal (Σταντάλ) Le Rouge et le Noir (Το κόκκινο και το μαύρο) Γαλλική 

1833-1850 Edgar Allan Poe (Έντγκαρ Άλλαν Πόε) διηγήματα Αγγλική (ΗΠΑ)

 1835 Honoré de Balzac (Ονορέ ντε Μπαλζάκ ) Le Père Goriot (Ο Μπάρμπα-Γκοριό) Γαλλική 

1835–37 Hans Christian Andersen (Χανς Κρίστιαν Άντερσεν) Eventyr (Παραμύθια) Δανική 

1842 Νικολάι Γκόγκολ Νεκρές ψυχές Ρωσική 1847

Emily Brontë (Έμιλι Μπροντέ) Wuthering Heights (Ανεμοδαρμένα Ύψη) Αγγλική 

1851 Herman Melville (Χέρμαν Μέλβιλ) Moby-Dick (Μόμπυ Ντικ) Αγγλική (ΗΠΑ) 

1855 Walt Whitman (Ουώλτ Ουίτμαν) Leaves of Grass (Φύλλα Χλόης) [ποίηση] Αγγλική (ΗΠΑ) 

1857 Gustave Flaubert (Γκυστάβ Φλωμπέρ) Madame Bovary (Μαντάμ Μποβαρί) Γαλλική 

1869 Gustave Flaubert L’Éducation sentimentale (Η αισθηματική αγωγή) Γαλλική 

1861 Charles Dickens (Τσάρλς Ντίκενς) Great Expectations (Μεγάλες Προσδοκίες) Αγγλική 

1865–1869 Λέων Τολστόι Πόλεμος και Ειρήνη Ρωσική 1886 Λέων Τολστόι Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς Ρωσική 1877 Λέων Τολστόι Άννα Καρένινα Ρωσική 

1866 Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Έγκλημα και τιμωρία Ρωσική 1869 Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Ο ηλίθιος Ρωσική 1872 Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Οι δαιμονισμένοι Ρωσική 1880 Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Αδελφοί Καραμαζώφ Ρωσική 

1871 George Eliot (Τζορτζ Έλιοτ) Middlemarch (Μίντλμαρτς) Αγγλική 

1879 Henrik Ibsen (Χένρικ Ίψεν) Et dukkehjem [Nora] (Ένα κουκλόσπιτο [Νόρα]) Νορβηγική 

1884 Mark Twain (Μαρκ Τουαίην) Adventures of Huckleberry Finn (Οι περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν) Αγγλική (ΗΠΑ) 

1886 Αντόν Τσέχωφ διηγήματα Ρωσική 

1890 Knut Hamsun (Κνουτ Χάμσουν) Sult (Η πείνα) Νορβηγική 

1901 Thomas Mann(Τόμας Μαν) Buddenbrooks (Οι Μπούντενμπρόοκς) Γερμανική 

1924 Thomas Mann (Τόμας Μαν) Der Zauberberg (Το μαγικό βουνό ) Γερμανική 

1904Joseph Conrad (Τζόζεφ Κόνραντ) Nostromo Αγγλική 

1913–27 Marcel Proust (Μαρσέλ Προυστ) À la recherche du temps perdu (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο) Γαλλική 

1913 D. H. Lawrence (Ντ. Χ. Λώρενς) Sons and Lovers (Γιοι και εραστές) Αγγλική 

1918 Λου Σιουν Το ημερολόγιο ενός τρελού Κινεζική 

1922 James Joyce (Τζαίημς Τζόυς) Ulysses (Οδυσσέας) Αγγλική (Ιρλανδία)

 1923 Italo Svevo (Ίταλο Σβέβο) La Coscienza di Zeno (Η συνείδηση του Ζήνωνα) Ιταλική 

1924 Franz Kafka (Φραντς Κάφκα) διηγήματα Γερμανική 1925 Franz Kafka (Φραντς Κάφκα) Der Prozess (Η Δίκη) Γερμανική 1926 Franz Kafka (Φραντς Κάφκα) Das Schloss (Ο Πύργος) Γερμανική 

1925 Virginia Woolf (Βιρτζίνια Γουλφ) Mrs Dalloway (Η κυρία Νταλογουέη) Αγγλική 1927 Virginia Woolf (Βιρτζίνια Γουλφ) To the Lighthouse (Στο φάρο) Αγγλική 

1929 Alfred Döblin (Άλφρεντ Ντέμπλιν) Berlin Alexanderplatz (Μπερλίν, Αλεξάντερπλατς) Γερμανική 

1928 Federico García Lorca (Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα) Romancero gitano (Τσιγγάνικο τραγουδιστάρι) Ισπανική 1928 Fernando Pessoa (Φερνάντο Πεσσόα) Livro do Desassossego (Το βιβλίο της ανησυχίας) Πορτογαλική 

1929 William Faulkner (Γουίλιαμ Φώκνερ) The Sound and the Fury (Η βουή και η αντάρα) Αγγλική 1936 William Faulkner (Γουίλιαμ Φώκνερ) Absalom, Absalom! (Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ !) Αγγλική 

1930–32 Robert Musil (Ρόμπερτ Μούζιλ) Der Mann ohne Eigenschaften (Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες) Γερμανική 1932 Louis-Ferdinand Céline (Λουί-Φερντινάντ Σελίν) Voyage au bout de la nuit (Ταξίδι στο τέλος της νύχτας) Γαλλική 

1934–35 Halldór Laxness (Χαλντόρ Λάξνες) Sjálfstætt fólk (Ανεξάρτητοι άνθρωποι) Ισλανδική 

1942 Albert Camus (Αλμπέρ Καμύ) L’Étranger (Ο Ξένος) Γαλλική 

1944 κ.ε. Jorge Luis Borges (Χόρχε Λουίς Μπόρχες) Ficciones (Ιστορίες) Ισπανική (Αργεντινή) 

1945 Astrid Lindgren (Άστριντ Λίντγκρεν) Pippi Långstrump (Πίπη η Φακιδομύτη) Σουηδική 

1946 Νίκος Καζαντζάκης Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά Νεοελληνική 

1949 George Orwell (Τζορτζ Όργουελ) Nineteen Eighty-Four (Χίλια ενακόσια ογδόντα τέσσερα) Αγγλική 

1951–53 Samuel Beckett (Σάμιουελ Μπέκετ) Molloy, Malone Meurt, L’Innommable (Μολλόυ, Ο Μαλόν πεθαίνει, Ο ακατονόμαστος –τριλογία) Γαλλική, Αγγλική (Ιρλανδία) 

1951 Marguerite Yourcenar (Μαργκερίτ Γιουρσενάρ) Mémoires d’Hadrien (Αδριανού απομνημονεύματα) Γαλλική 1952 Ernest Hemingway (Έρνεστ Χέμινγουεϊ) The Old Man and the Sea (Ο Γέρος και η Θάλασσα) Αγγλική 

1954 Γιασουνάρι Καβαμπάτα Ο ήχος του βουνού Ιαπωνική 

1955 Vladimir Nabokov (Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ) Lolita (Λολίτα) Αγγλική (ΗΠΑ) 

1955 Juan Rulfo (Χουάν Ρούλφο) Pedro Páramo (Πέδρο Πάραμο) Ισπανική (Μεξικό)

 1956 João Guimarães Rosa (Χοάο Γκιμαράες Ρόζα) Grande Sertão: Veredas (Μεγάλοι δρυμοί : Μονοπάτια) Πορτογαλική (Βραζιλία) 

1958 Chinua Achebe (Τσινούα Ατσέμπε) Things Fall Apart (Τα πράγματα καταρρέουν) Αγγλική (Νιγηρία) 

1959 Ναγκίμπ Μαχφούζ Τα παιδιά του Τζεμπελάουϊ Αραβική (Αίγυπτος) 

1952 Paul Celan (Πωλ Σελάν) Mohn und Gedächtnis (Παπαρούνα και μνήμη) [ποίηση] Γερμανική 

1952 Ralph Ellison (Ραλφ Έλλισον) Invisible Man (Αόρατος άνθρωπος) Αγγλική (ΗΠΑ) 

1959 Günter Grass (Γκύντερ Γκρας) Die Blechtrommel (Το τενεκεδένιο ταμπούρλο) Γερμανική 

1962 Doris Lessing (Ντόρις Λέσινγκ) The Golden Notebook (Το χρυσό σημειωματάριο) Αγγλική 

1967 Gabriel García Márquez (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες) Cien años de soledad (Εκατό Χρόνια Μοναξιάς) Ισπανική (Κολομβία) 

1985 Gabriel García Márquez (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες) El amor en los tiempos del cólera (Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας) Ισπανική (Κολομβία) 

1971 Ταγέμπ Σαλίχ Η εποχή της μετανάστευσης στο Βορρά Αραβική (Σουδάν) 

1974 Elsa Morante (Έλσα Μοράντε) La storia (Η ιστορία) Ιταλική 

1981 Salman Rushdie (Σαλμάν Ρασντί) Midnight’s Children (Τα παιδιά του μεσονυκτίου) Αγγλική 

1987 Toni Morrison (Τόνι Μόρρισον) Beloved (Αγαπημένη) Αγγλική (ΗΠΑ)

 1995 José Saramago (Ζοζέ Σαραμάγκου) Ensaio sobre a cegueira (Δοκίμιον περί της τυφλότητος) Πορτογαλική 

    Οι συγγραφείς της Επιτροπής:    ( Όνομα Χώρα )

 Τζινγκίζ Αϊτμάτωφ Κιργισία Ahmet Altan Τουρκία Άαρον Άπελφελντ Ισραήλ Πολ Όστερ ΗΠΑ Félix de Azúa Ισπανία Julian Barnes Αγγλία Simin Behbahani Ιράν Robert Bly ΗΠΑ André Brink Νότιος Αφρική Suzanne Brøgger Δανία A. S. Byatt Αγγλία Peter Carey Αυστραλία Martha Cerda Μεξικό Jung Chang Κίνα/Αγγλία Maryse Condé Γουαδελούπη Mia Couto Μοζαμβίκη Jim Crace Αγγλία Edwidge Danticat Αϊτή Bei Dao Κίνα Assia Djebar Αλγερία Mahmoud Dowlatabadi Ιράν Jean Echenoz Γαλλία Kerstin Ekman Σουηδία Nathan Englander ΗΠΑ Hans Magnus Enzensberger Γερμανία Emilio Estévez Κούβα Nuruddin Farah Σομαλία Kjartan Fløgstad Νορβηγία Jon Fosse Νορβηγία Janet Frame Νέα Ζηλανδία Marilyn French ΗΠΑ Κάρλος Φουέντες Μεξικό Izzat Ghazzawi Παλαιστίνη Amitav Ghosh Ινδία Pere Gimferrer Ισπανία Nαντίν Γκόρντιμερ Νότιος Αφρική Νταβίντ Γκρόσμαν Ισραήλ Einar Már Guðmundsson Ισλανδία Seamus Heaney Ιρλανδία Christoph Hein Γερμανία Aleksandar Hemon Βοσνία-Ερζεγοβίνη Alice Hoffman ΗΠΑ Chenjerai Hove Ζιμπάμπουε Sonallah Ibrahim Αίγυπτος John Irving ΗΠΑ P. C. Jersild Σουηδία Yasar Kemal Κουρδιστάν/Τουρκία Jan Kjærstad Νορβηγία Μίλαν Κούντερα Τσεχία/Γαλλία Leena Lander Φινλανδία Τζον Λε Καρρέ Αγγλία Siegfried Lenz Γερμανία Ντόρις Λέσινγκ Αγγλία Άστριντ Λίντγκρεν Σουηδία Viivi Luik Εσθονία Aμίν Mααλούφ Λίβανος/Γαλλία Claudio Magris Ιταλία Νόρμαν Μέιλερ ΗΠΑ Tomás Eloy Martínez Αργεντινή Frank McCourt Ιρλανδία/ΗΠΑ Gita Mehta Ινδία Ana Miranda Βραζιλία Ρόιντον Μίστρι Ινδία/Καναδάς Abdel Rahman Munif Σαουδική Αραβία Χέρτα Μύλερ Ρουμανία Βιντιαντάρ Σουρατζπρασάντ Νάιπολ Τρινιντάντ/Αγγλία Cees Nooteboom Ολλανδία Ben Okri Νιγηρία/Αγγλία Ορχάν Παμούκ Τουρκία Sara Paretsky ΗΠΑ Jayne Anne Phillips ΗΠΑ Valentin Rasputin Ρωσία João Ubaldo Ribeiro Βραζιλία Alain Robbe-Grillet Γαλλία Salman Rushdie Ινδία/Αγγλία Nawal El Saadawi Αίγυπτος Hanan al-Shaykh Λίβανος Nihad Sirees Συρία Göran Sonnevi Σουηδία Susan Sontag ΗΠΑ Wole Soyinka Νιγηρία Gerold Späth Ελβετία Graham Swift Αγγλία Αντόνιο Ταμπούκι Ιταλία Fouad al-Tikerly Ιράκ D. M. Thomas Αγγλία Adam Thorpe Αγγλία Kirsten Thorup Δανία Alexander Tkachenko Ρωσία Pramoedya Ananta Toer Ινδονησία Olga Tokarczuk Πολωνία Michel Tournier Γαλλία Jean-Philippe Toussaint Βέλγιο Μεχμέτ Ουζούν Κουρδιστάν/Τουρκία Nils-Aslak Valkeapää Λαπωνία Yvonne Vera Ζιμπάμπουε Fay Weldon Αγγλία Christa Wolf Γερμανία A. B. Yehoshua Ισραήλ Spôjmaï Zariâb Αφγανιστάν Βασίλης Βασιλικός Ελλάς.   

(Πηγή: wikipedia και antikleidi.com)

ΤΟ Voyager 1 "ΚΟΛΛΗΣΕ" ΣΤΑ ΑΠΩΤΑΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ! ΑΜΗΧΑΝΙΑ...

Πλάτων Πισατίδης | 18/8/2013 21:28

«Το Voyager πιθανότατα θα αποδείξει ότι έχουμε κάνει λάθος στις εκτιμήσεις μας»

ΣταμάτηςΚριμιζής.

Είμαστε φυλακισμένοι μέσα στο ηλιακό μας σύστημα;

Όταν το 1977 εκτοξεύτηκε το εξερευνητικό διαστημόπλοιο Voyager1 με σκοπό να ταξιδέψει πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, δεν ξέραμε τι θα βρούμε. Οι αστροφυσικοί, μέσα στα 36 χρόνια που το Voyager1 πορεύεται στο διάστημα, ήλπιζαν ότι μια ωραία ημέρα θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τι υπάρχει πέρα από τα σύνορα του ηλιακού μας κόσμου. Τώρα όμως που το διαστημόπλοιο έφτασε σε αυτά τα σύνορα, γκρεμίστηκαν όλα τα μοντέλα που είχαν φανταστεί οι επιστήμονες για την έξοδο στο άγνωστο σύμπαν. Αυτό που έχει συμβεί θυμίζει σενάριο από ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Το παράδοξο Σχεδόν 18 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τη Γη, στα όρια του ηλιακού συστήματος, οι συνθήκες δεν είναι αυτές που περίμεναν οι ερευνητές: Οι ηλιακοί άνεμοι χάνουν την έντασή τους, οι κοσμικές ακτίνες κινούνται ιδιόμορφα και το μαγνητικό πεδίο αυξομειώνεται αναπάντεχα. Οι αστροφυσικοί έχουν έρθει σε αμηχανία καθώς αναλύουν τις πληροφορίες που έρχονται από το Voyager1. Το διαστημόπλοιο έχει φτάσει σε μια περιοχή, πέρα από την οποία δεν μπορεί να προχωρήσει. Παλινδρομεί συνέχεια εμπρός-πίσω, σαν να το εμποδίζει μια γιγάντια, αόρατη ασπίδα. 

Αμήχανοι οι επιστήμονες Ο διεθνώς διακεκριμένος Χιώτης ακαδημαϊκός και διαστημικός επιστήμονας, ερευνητής του αμερικανικού Johns Hopkins University Δρ. Σταμάτης Κριμιζής, επικεφαλής σημαντικού τμήματος της έρευνας, δήλωσε στους Los Angeles Times ότι αυτό που συμβαίνει είναι αδιανόητο επιστημονικά και αποδεικνύει ότι η φύση είναι πολύ πιο ευφάνταστη από όσο είμαστε εμείς. «Το Voyager πιθανότατα θα αποδείξει ότι έχουμε κάνει λάθος στις εκτιμήσεις μας», ανέφερε ο κος Κριμιζής. Εν ολίγοις πρόκειται για μια μη αναμενόμενη εξέλιξη, η οποία κάνει τους αστροφυσικούς να συνειδητοποιήσουν ότι προς το παρόν δεν έχουν στα χέρια τους ένα επαρκές μοντέλο που να εξηγεί τα του σύμπαντος. Ίσως αυτή η ασπίδα (ή φυσαλίδα, αν προτιμάτε, μέσα στην οποία περικλείεται το ηλιακό μας σύστημα) προστατεύει το πλανητικό μας σύστημα. Ή (κάνοντας μια δική μας ακραία υπόθεση) προστατεύει το υπόλοιπο σύμπαν από τους ανθρώπους ...
Πηγή

http://olympios1.blogspot.gr/2013/08/blog-post_1165.html

Γράμμα από τη Βολισσό ή αλλιώς η τρυφερή επανάσταση

• Μακριδάκης Γιάννης


• 
  
•                                                                                                                                    
• Αγαπητέ σύντροφε Νίκο 
• 
  
• Μπελαβίλα

Με έκπληξη και χαρά διάβασα το ανοιχτό σου γράμμα σε μένα, που δημοσίευσες στην "Αυγή" την περασμένη Κυριακή και θέλω να σ' ευχαριστήσω για τα λόγια σου και για την ευκαιρία που μου έδωσες να θέσω επιγραμματικά μερικά ζητήματα, τα οποία κατά τη γνώμη μου αποτελούν πρόκληση για τη σύγχρονη Αριστερά.

Το αδιέξοδο, το οποίο αυτή τη στιγμή καλείται να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα, είναι η ταχύτατη αστικοποίηση του πλανήτη. Σήμερα το 60% των κατοίκων της γης που ανήκουν στο ανθρώπινο είδος, είναι αστοί καταναλωτές, γεγονός που σημαίνει ότι:

Α) Από την ώρα που θα ανοίξουν τα μάτια τους το πρωί, μέχρι την ώρα που θα τα κλείσουν το βράδυ, καταναλώνουν, λελογισμένα ή σπάταλα, φυσικούς πόρους, τους οποίους ούτε στο ελάχιστο δεν αναπληρώνουν. Οι πιο συνειδητοποιημένοι από αυτούς κάνουν ανακύκλωση, ενέργεια που απέχει πολύ από την αναπλήρωση και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει τελικά θετικό περιβαλλοντικό πρόσημο. Όλη αυτή η στάση ζωής οδηγεί σε οφθαλμοφανές αδιέξοδο, με δεδομένο και επιστημονικά τεκμηριωμένο το πεπερασμένο του πλανήτη.

Β) Έχουν απομακρυνθεί από τις συνέπειες των απλών καθημερινών τους κινήσεων. Έτσι, δεν γνωρίζουν και δεν σκέφτονται π.χ. τι συνέπειες έχει, «κάπου μακριά», η παραγωγή της ενέργειας που καταναλώνουν με κάθε πράξη τους, δεν σκέφτονται ότι οι φυσικοί πόροι είναι πεπερασμένοι. Απεναντίας, έχουν γενιά με τη γενιά γαλουχηθεί πλέον με την εντύπωση ότι ο μοναδικός φυσικός πόρος, η αρχή των πάντων είναι το χρήμα, το έχουν αναγάγει αυτό καθαυτό σε αξία, ενώ δεν είναι παρά μια μονάδα μέτρησης αξιών, μια ευφυής σύλληψη του ανθρώπου για να διευκολύνει τις ανταλλαγές του.
 Δώσαμε υπέρτατη αξία στη μονάδα μέτρησης των αξιών και απαξιώσαμε τις αξίες δηλαδή, γεγονός που οδηγεί στο να έχουμε απαξιώσει πρώτα απ' όλα τον ίδιο μας τον εαυτό, να τον βλέπουμε και να τον ορίζουμε πλέον ως έναν αριθμό του συστήματος, κατόπιν στο να παράγουμε χρηματοοικονομικές φούσκες που γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες, και τέλος στο να «παράγουμε απορρίμματα», σχήμα οξύμωρο και τρανή απόδειξη της κατάντιας του λεγόμενου πολιτισμού μας.

Γ) Έχουν αφήσει πίσω τα αρχέγονα, τα βασικά, τα πρωταρχικά της ανθρώπινης ύπαρξης και δεν ασχολούνται καθόλου με αυτά. Κανείς καταναλωτής στις πόλεις δεν ασχολείται και δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα τρία βασικά στοιχεία της ύπαρξής του, τους σπόρους, το νερό και οξυγόνο. Παράτησαν αυτά τα ταπεινά, τα χαρακτήρισαν ως ανούσια και ανάξια λόγου και ενασχόλησης, παράτησαν και τις πατρίδες τους, τους τόπους που έθρεψαν, με δυσκολίες βέβαια, γενιές και γενιές, για να μετακομίσουν από το χωριό στην πόλη κι από το οικοσύστημα στο χρηματοοικονομικό σύστημα, να μεταλλαχθούν από πλάσματα της φύσης σε καταναλωτές, από ελεύθεροι άνθρωποι - όντα του οικοσυστήματος σε αριθμημένα γρανάζια του χρηματοοικονομικού συστήματος κι από πλούσιοι με πολλά μικρά εισοδήματα και προϊόντα σε εξαρτημένους εκ μηνιαίου μισθού εξειδικευμένους πένητες. Άφησαν τα ταπεινά αλλά τόσο ουσιώδη και τόσο απαραίτητα για την ίδια τους την ύπαρξη, και στράφηκαν σε μια πρόοδο και μια ανάπτυξη συνώνυμη του γιγαντισμού και της Ύβρης.

Και είναι απόλυτα σαφές σύντροφε Νίκο, πώς ό,τι αφήνεις, το παίρνει άλλος. Κι όσα εμείς ως ανθρωπότητα αφήσαμε, όλα αυτά που απαρχής της ύπαρξης του ανθρώπου επί γης αποτελούσαν αγαθά κοινοκτημοσύνης, τα παραδώσαμε τώρα με την αδιαφορία μας και τη μετάλλαξή μας σε καταναλωτές, στα χέρια ανήθικων και κερδοσκοπικών πολυεθνικών, για να τα διαχειρίζονται (να τα δηλητηριάζουν) και να μας τα πουλάνε ως προϊόντα αγορών.

Μετατρέψαμε με λίγα λόγια τα αγαθά σε προϊόντα, την κοινοκτημοσύνη σε ιδιώτευση, την αξία σε τίποτα, το τίποτα σε αξία, τον πολυμήχανο άνθρωπο σε εξειδικευμένο, αριθμημένο γρανάζι καταναλωτή και με αυτή την πορεία που ακολουθούμε, συμβάλλουμε καθημερινά, ο καθένας με την προσωπική του στάση ζωής στο να επέλθει σύντομα η πλήρης υποκατάσταση του αυθύπαρκτου οικοσυστήματος από το φτιαχτό, πλαστό και πλάνο χρηματοοικονομικό σύστημα, στην εξολοκλήρου άλωσή μας δηλαδή, αφού ολόκληρος ο πλανήτης σε λίγα χρόνια θα έχει αστικοποιηθεί, με όλες βέβαια τις συνέπειες που έχει κάτι τέτοιο και διαφαίνονται ήδη, στα άλλα πλάσματα, στα τοπία, στο κλίμα, στον εναπομείναντα άνθρωπο. Ζούμε δηλαδή έναν ανηλεή ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον οποίον έχουν εξαπολύσει και τροφοδοτούν με τη ζωή τους καθημερινά οι καταναλωτές εναντίον των ανθρώπων (που έχουν οι ίδιοι μέσα τους αλλά και όσων δεν εντάχθηκαν ακόμα στο σύστημα και συνεχίζουν να αντιστέκονται) και κάθε άλλου πλάσματος, κι αυτό το ζούμε στο πετσί μας πολύ έντονα τα τελευταία χρόνια εδώ στην Ελλάδα.

Ζούμε τις συνέπειες της άκρατης αστυφιλίας των περασμένων δεκαετιών.

 Η ανθρωπότητα αυτή την ιστορική στιγμή της, μοιάζει με τον σκορπιό που έχει γυρίσει το κεντρί του και ετοιμάζεται να τσιμπήσει το κεφάλι του. 

Η ιδιωτικοποίηση των βασικών φυσικών πόρων (σπόρων, νερού, οξυγόνου, ενέργειας) είναι η τελευταία πράξη του καπιταλιστικού δράματος. 

Κι η μόνη διέξοδος πλέον, η μόνη πρόταση ζωής, είναι η αποσυμπίεση, η αλλαγή πορείας, η αποανάπτυξη, το τέλος του γιγαντισμού, η κατεδάφιση του πύργου της Βαβέλ μας τούβλο - τούβλο, και η στροφή της ανθρωπότητας στη μικρή κλίμακα με σεβασμό στον άνθρωπο και στη φύση γύρω του, η επιστροφή στην παραγωγή, στα ταπεινά αλλά τόσο βασικά, τα αρχέγονα της ύπαρξής μας διότι αν δεν επιζούμε ως βιολογικά όντα, ούτε ανθρώπινες σχέσεις, ούτε ανάπτυξη, ούτε πρόοδο, ούτε τεχνολογία, ούτε σπουδές, ούτε τέχνες, ούτε πολιτική μπορούμε να παράξουμε και να θεραπεύσουμε. 

Αυτά τα ζητήματα έχει χρέος να θέσει στην κοινωνία η σύγχρονη Αριστερά σύντροφε Νίκο, κι όχι να μπαίνει στο πλαστό καπιταλιστικό δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη», του οποίου όλοι οι όροι είναι παντελώς αλλοιωμένοι, αφού η λιτότητα από αρετή έχει πλασαριστεί ως κατάρα και η ανάπτυξη από πρόοδος έχει μετατραπεί σε οπισθοδρόμηση, κατάντια και καταστροφή.

Προσωπικά λοιπόν σύντροφε Νίκο, κάνω πράξη την πεποίθησή μου ότι δεν υπάρχει καμία παγκόσμια συνωμοσία που απεργάζεται την καταστροφή μας, κάνω πράξη την πίστη μου ότι το σύστημα είμαι εγώ, κι αφού συνειδητοποίησα την αδιέξοδη καταναλωτική ζωή μου ως αστός, επέστρεψα στη γη για να ασχοληθώ με τους σπόρους και τα νερά, έτσι ώστε να συμβάλλω στην επανάσταση από ένα άλλο μετερίζι, το οποίο αφήσαμε, με κίνδυνο όταν και αν, εξεγερθούμε μια μέρα στις πόλεις, όπως λες, να ξεκάνουμε και να διαλύσουμε τους καπιταλιστές μέσα μας κι έξω από μας αλλά ύστερα να πεθάνουμε όλοι από έλλειψη καθαρής τροφής, μιας και τους σπόρους και τα νερά μας τα έχουμε παραδώσει προ πολλού στα βρόμικα χέρια του χρηματοοικονομικού μας συστήματος.

Κλείνοντας λοιπόν έχω να σου πω ότι μπορεί από τη βιομηχανική επανάσταση κι ύστερα οι ιδέες και οι εξεγέρσεις να ξεκινούσαν πάντοτε από τις πόλεις, αλλά ας μην υποτιμούμε τον ρόλο των ανθρώπων του βουνού και του λόγγου σε αυτές. Ιδίως στη σημερινή εποχή που ενώ οι κάτοικοι της πόλης είναι, όπως και στην προηγούμενη Κατοχή, υπό σφιχτή και αδίστακτη επιτήρηση, σε όλη την άλλη Ελλάδα, από το Αποπηγάδι μέχρι τις Σκουριές γεννιούνται και δρουν ανυποχώρητοι πυρήνες όχι μόνο αντίστασης αλλά και επίθεσης, με όπλο μια διαφορετική φιλοσοφία ζωής, μια διαφορετική θεώρηση του εαυτού και του κόσμου μας, μια αλλαγή του τοπίου μέσα κι έξω μας.

Αυτή είναι η ελπίδα μιας τρυφερής επανάστασης σύντροφε Νίκο, οι νέοι άνθρωποι που αλλάζουν και καθημερινά ζυμώνουν το διαφορετικό μέσα τους, και ένα μεγάλο κομμάτι αυτών, πίστεψέ με, ειδικά σήμερα, δεν βρίσκονται στα αστικά κέντρα αλλά έχουν πάρει των ομματιών τους και προετοιμάζουν το μέλλον που έρχεται ολοταχώς ύστερα από την επερχόμενη ολοφάνερη κατάρρευση του παρελθόντος, το οποίο ακόμα μας κυβερνά.

Με απόλυτη εκτίμηση και πάθος για προσέγγιση, σύνθεση, αγώνα...

Η Εβραία Omer Goldman κόρη του επικεφαλής της Μοσάντ αποκαλύπτει το εγκληματικό πρόσωπο του Ισραήλ !

«Πατέρα συγχώρεσέ με αλλά αρνούμαι να πολεμήσω για το Ισραήλ σου». Η δήλωση αυτή ανήκει στην 19χρονη Omer Goldman η οποία αρνήθηκε να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό και για το λόγο αυτό θα στερηθεί την ελευθερία της καθώς αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης. 


Το αξιοσημείωτο όμως είναι ότι η Omer είναι κόρη του πρώην αναπληρωτή επικεφαλής της Μοσάντ. 

Μάλιστα ο πατέρας της εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στον τομέα της ασφάλειας στο Ισραήλ. Η 19χρονη όμως έφτασε να έχει αυτές τις απόψεις γιατί μπόρεσε να δει από κοντά τον τρόπο που προσπαθούσε

το Ισραήλ να επιβληθεί στους Παλαιστινίους αφού "έκλεψε" την γη τους .Τολμά να αποκαλύψει το Εβραϊκό καθεστώς τρομοκρατίας .Επίσης ότι ο στρατός εφαρμόζοντας την πολιτική του Ισραήλ δολοφονεί αθώους πολίτες .Και δεν τα λέει μια τυχαία Εβραία ...Ίσως βέβαια για αυτό είναι ακόμα ζωντανή και δεν της συνέβη κάποιο ατύχημα !

Έτσι σε ένα απόσπασμα συνέντευξης της δήλωσε : 

«Πήγα σε ένα χωριό στη Δυτική όχθη και ο ισραηλινός στρατός έφτιαξε ένα σημείο ελέγχου στο κέντρο του χωριού. Χωρίς κανένα λόγο, απλά για να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους εκεί άρχισαν να ουρλιάζουν στον κόσμο και να πυροβολούν στον αέρα σαν τρελοί. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το έκαναν αυτό. Υποτίθεται πως ο ρόλος του στρατού σε μια κοινωνία είναι για να προστατεύει τους πολίτες, όχι για να τους τρομοκρατεί. Εγώ αρνούμαι να υπηρετήσω σε έναν στρατό που σκοτώνει και δολοφονεί αθώους ανθρώπους. Αρνούμαι να συμμετάσχω στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η χώρα μου. Η βία δε θα φέρει κανενός είδους λύση. Δε θα συμμετάσχω στη βία, κι ας γίνει ότι είναι να γίνει. Κατάλαβα την πραγματικότητα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μόνο όταν πέρασα στην αντίπερα όχθη και είδα τι γίνεται με τα ίδια μου τα μάτια. Οι αρχές του Ισραήλ παραπληροφορούν τον κόσμο. Λένε ψέμματα ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε άμυνα ενάντια στην τρομοκρατία. Έχουμε τη μεγαλύτερη λογοκρισία παγκοσμίως».

Πηγή: http://koinosparanomastis.blogspot.gr/2012/11/omer-goldman.html

ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΕΚΡΟ; Ποιους “δείχνει” το πόρισμα Ορνεράκη πίσω από το σχέδιο δολοφονίας του Κ.Καραμανλή

13/8/2013 του Δαμιανού Βασιλειάδη

Την ισραηλινή Mossad, την βρετανική ΜΙ6 και την αμερικανική CIA φωτογραφίζει το πόρισμα του εισαγγελέα Πρωτοδικών Νίκου Ορνεράκη, αναφορικά με την διερεύνηση των στοιχείων που έχουν βρεθεί για το σχέδιο δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή το 2008. Το σχέδιο θα εκτελείτο από Έλληνες και θα ετίθετο σε εφαρμογή λίγες ημέρες μετά από το τυχαίο μπλοκάρισμά τους από την ρωσική επιχειρησιακή ομάδα η οποία είχε αφιχθεί στην Ελλάδα για να εξασφαλίσει το απόρρητο των επικοινωνιών Πούτιν-Καραμανλή-Προχόροφ για την επικείμενη ενεργειακή συμφωνία του South Stream αλλά και την προμήθεια των ΤΟΜΑ ΒMP-3HEL. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις εγγράφου των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών που είχε τεθεί υπ'όψιν του διοικητή της ΕΥΠ Ι.Κοραντή «η σημερινή γενιά τρομοκρατών είναι ελεγχόμενη από τις Δυτικές Υπηρεσίες». Να σημειώσουμε ότι την ίδια εποχή η ΕΥΠ είχε διακριβώσει την άφιξη μεγάλου αριθμού επιχειρησιακών ανδρών της GRU στην Αθήνα και ο ίδιος οο Ι.Κοραντής μιλωντας σε άνθρωπο που συνομιλούσε με την ρωσική πρεσβεία είχε πει "Τι τον θέλουν τόσο κόσμο εδώ; Μόνο η GRU έχει 18 άτομα"! τότε δεν ήξερε... Να σημειώσουμε ότι η FSB απαγορευτόταν μέχρι πριν δύο μήνες που ψηφίστηκε σχετικός νόμος να στέλνει για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 6 μηνών στελέχη της στο εξωτερικό. Ήταν ένας περιοριστικός νόμος που είχε ψηφιστεί επί Γιέλτσιν. Και όλο το βάρος αποστολών στο εξωτερικό είχε πέσει επάνω στην μυστική υπηρεσία του Στρατού, την GRU. Γίνεται ειδική αναφορά στην ομάδα παρακολούθησης του πρώην πρωθυπουργού και εκτιμάται ότι ανερχόταν σε 20 άτομα, με την επισήμανση ότι «δεν ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο», ενώ σε μια περίπτωση παρακολούθησης διαπιστώθηκε η παρουσία και δύο ακόμη νέων ατόμων, «που ήταν μάλλον Βρετανοί». Στο όχημα που εγκατέλειψε αυτή η ομάδα και στη συνέχεια ερευνήθηκε από τους Ρώσους πράκτορες, σύμφωνα πάντα με έγγραφο της ΕΥΠ, βρέθηκαν στοιχεία που αφορούν στην καταγραφή της διαδρομής που ακολουθούσε στη μετακίνησή του ο πρώην πρωθυπουργός, η οποία διαδρομή ήταν σχεδόν πάντα η ίδια μέσω της Αττικής Οδού. Κάτι που είχε κάνει μεγάλο Έλληνα επιχειρηματία, φίλο του, να αναφωνήσει κάποια στιγμή: "Όλοι ξέρουν τι ώρα περνάει ο πρωθυπουργός και πάει στο γραφείο τυο. Είναι δυνατόν;". Στην ομάδα που τον παρακολουθούσε βρέθηκκαν χάρτες, κιάλια υπερύθρων, εκρηκτική ύλη C-4, πιστόλια 7,65 χλστ. TOKAREV και ΑΚ-47, υλικά καμουφλάζ, υλικά μακιγιάζ, συστήματα επικοινωνίας συγχρονισμένα στις συχνότητες της ΕΛ.ΑΣ. και άλλα υλικά. Στα σημειώματα υπήρχαν δύο ημερομηνίες σημειωμένες τις αμέσως επόμενες ημέρες αφ’ ότου η ρωσική ομάδα αντιπαρακολούθησης, εντόπισε τους υποψήφιους δολοφόνους να παρακολουθούν τον πρωθυπουργικό κομβόϊ και άρχισε μια καταδίωξη θανάτου στους δρόμους των Μεσογείων από δύο αυτοκίνητα με πράκτορες των FSB και GRU. Κάποια στιγμή στρίμωξαν του ξένους  πράκτορες σε ένα δρομάκι και με τα όπλα στα χέρια κατέβηκαν, αλλά διαπιστώθηκε ότι είχαν εγκαταλείψει το σημείο με ένα εφεδρικό αυτοκίνητο, αφήνοντας πίσω το σύνολο του υλικού τους. Τα ευρήματα μεταφέρθηκαν για εξέταση στα Κεντρικά της Μόσχας και με βάση τις αναλύσεις που έγιναν, οι ρωσικές υπηρεσίες ενημέρωσαν ότι υπήρχε «οργανωμένο σχέδιο παρακολούθησης του Στόχου (Κ. Καραμανλής) το οποίο οργανώθηκε από Δυτικές Υπηρεσίες με τη συμμετοχή και της ομόλογης Υπηρεσίας του Ισραήλ. Το εν λόγω σχέδιο υλοποιήθηκε κυρίως από Έλληνες. Ο αντικειμενικός σκοπός του ήταν η πραγματοποίηση επίθεσης σε βάρος του Στόχου, με ειδικότερο σκοπό την αναβολή ή τη ματαίωση της ενεργειακής πολιτικής της χώρας». Ο τότε διοικητής της ΕΥΠ και βουλευτής του ΛΑΟΣ Ιωάννης Κοραντής, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ράδιο 9», προχώρησε στην αποκάλυψη και ενός ονόματος που περιεχόταν στις ρωσικές αναφορές: Αυτό του διαβόητου Άλεξ Ρόντου, το οποίο περιεχόταν μέσα στην ενημέρωση των Ρώσων, ότι ήταν «Ο άνθρωπος που γνώριζε την υπόθεση της συνωμοσίας για την δολοφονία του Κώστα Καραμανλή»! Μέσα στα έγγραφα που είχαν φτάσει από τις ρωσικές υπηρεσίες περιεχόταν το όνομα του Άλεξ Ρόντου, ως γνώστη της υπόθεσης αυτής. Δεν ξέρω τίποτα περισσότερο, αλλά γενικά ότι πληροφορίες μας έδιναν οι Ρώσοι αποδεικνύονταν απόλυτα αξιόπιστες». Μάλιστα έφερε ως παράδειγμα μια επίθεση βόμβας με τηλεχειρισμό στην λεωφόρο Αλεξάνδρας, η οποία έγινε ακριβώς όπως περιέγραφαν οι Ρώσοι ότι θα γινόταν η επίθεση κατά του πρωθυπουργικού αυτοκινήτου. Την ευθύνη της επίθεσης την είχε πάρει μια «τρομοκρατική» οργάνωση με την επωνυμία «Λαϊκή Θέληση», δηλαδή μία από αυτές τις οργανώσεις που οι Ρώσοι χαρακτηρίζουν «ελεγχόμενες από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες». «Η επίθεση έγινε όπως ακριβώς περιγραφόταν ότι θα γινόταν η επίθεση στο κομβόϊ του πρωθυπουργικού αυτοκινήτου. Βέβαια τότε ο Κ.Καραμανλής είχε πάρει μέτρα και δεν θα κινδύνευε πλέον». Στην συνέντευξή του ο Ι.Κοραντής σημειώνει ότι «Οι πληροφορίες κρίθηκαν ως απόλυτα έγκυρες. Ακόμα και το συμπέρασμα ότι θα δολοφονούσαν τον Καραμανλή για να ανατρέψουν την ενεργειακή πολιτική του σε ότι αφορά την προσέγγιση με την Ρωσία, κρίναμε από όλα τα στοιχεία που περιήλθαν στην διάθεσή μας ότι δεν ήταν ένας έωλος ισχυρισμός, αλλά τεκμηριωμένος. Σε ότι αφορά το θέμα του Άλεξ Ρόντου και ότι γνώριζε την υπόθεση δεν μπορέσαμε να το ελέγξουμε". O Άλεξ Ρόντος, σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών είτε όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών ο Γ.Παπανδρέου, είτε όταν ήταν πρωθυπουργός, με πολλές αποστολές σε πρώην σοβιετικές δημοκρατίες "ενεργειακού χαρακτήρα", με εμπλοκή σε ΜΚΟ στις χώρες αυτές, με κρίσιμο ρόλο στην πολιτική της Γεωργίας που οδήγησε την χώρα στον αυτοκτονικό πόλεμο κατά της Ρωσίας το 2008, ένας μυστηριώδης άνθρωπος που εμφανίζεται σε όλα τα "καυτά σημεία" του πλανήτη... Κάποιοι, λοιπόν, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα γεωπολιτικά και ενεργειακά συμφέροντα, ήθελαν τον Καραμανλή νεκρό. Μήπως τον θέλουν νεκρό ακόμα και σήμερα; Άλλωστε η μεγάλη πλειοψηφία της ΚΟ της ΝΔ προσβλέπει σε αυτόν ως "ύστατη λύση"...

ΑΠΑΤΗ και οι ANONYMOUS και μάλιστα ΜΕΓΑΛΗ! ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ! - Αφύπνιση Συνείδησης

ΑΠΑΤΗ και οι ANONYMOUS και μάλιστα ΜΕΓΑΛΗ! ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ! - Αφύπνιση Συνείδησης

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ: Τα σενάρια της επόμενης μέρας…Τι πρέπει να κάνουν ...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ: Τα σενάρια της επόμενης μέρας…Τι πρέπει να κάνουν ...:     Αυγούστου 12, 2013                                                  Του Ανδρέα Γιατρά Πολλοί θ...

Τ. ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ;

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ*

Δεν είναι τυχαίο που Κεϋνσιανοί και «Μαρξιστές»καταφεύγουν σε δόγματα όταν προσπαθούν ν’ αγνοήσουν την παγκοσμιοποίηση, εφόσον τόσο τα στατιστικά δεδομένα (που παρερμηνεύουν κατά βούληση), όσο και η ιστορική εμπειρία, τους διαψεύδουν οικτρά, όπως θα δούμε στα επόμενα άρθρα. Όμως, οι συνέπειες δεν είναι απλά θεωρητικές. Έχουν τραγικά αποτελέσματα σε λαούς ολόκληρους, όπως ο Ελληνικός, που αποπροσανατολίζονται συστηματικά, κυρίως από «προοδευτικούς» αναλυτές ―εξαιρουμένων βέβαια των κομουνιστών που απλά προσκολλώνται σε δόγματα του περασμένου αιώνα.

Έτσι, οι Κεϋνσιανοί για να «εξηγήσουν» τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση καταφεύγουν σε «δόγματα σοκ» ή σε κατάφωρη παρερμηνεία των στατιστικών στοιχείων ―όλα αυτά με Μαρξίζουσα σάλτσα για να φαίνονται και «προοδευτικά». Και αυτό, γιατί ξέρουν ότι αν δεχτούν την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σαν αναπότρεπτο συστημικό φαινόμενο μέσα στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα της αγοράς, θα πρέπει να αλλάξουν… θεωρία, εφόσον σήμερα ο Κεϋνσιανισμός, που θεμελιώθηκε στην εποχή του κράτους-έθνους, είναι νεκρός και θαμμένος για πάντα. Όχι, βέβαια, από τους «κακούς» νεοφιλελεύθερους, αλλά από το γεγονός ότι, με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, (όπως επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση που δεν αμφισβητούν!), μόνο ένας παγκόσμιος Κεϋνσιανισμός θα ήταν πια δυνατός. Αλλά, ένας παγκόσμιος Κεϋνσιανισμός είναι απλά κακόγουστο ανέκδοτο! Ούτε οι χώρες της «Ομάδας των 7», όπου εδράζονται βασικά οι υπερεθνικές επιχειρήσεις (η ψυχή της παγκοσμιοποίησης) αλλά ούτε και τα οικονομικά «θαύματα» της «Ομάδας των 20» (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.), θα δεχόντουσαν ποτέ αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές κεφαλαίου, εργασίας αλλά και εμπορευμάτων, όπως προέβλεπε ο Κεϋνσιανισμός. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε το τέλος των υπερεθνικών επιχειρήσεων και, επομένως, το τέλος της «ανάπτυξης» των τελευταίων 30 περίπου χρόνων που θεμελιωνόταν στην διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και, φυσικά, την κατάρρευση των οικονομικών «θαυμάτων» που αναδύθηκαν βασικά χάρη στις υπερεθνικές επιχειρήσεις που μετακόμισαν στο Νότο για να εκμεταλλευθούν τις εκεί άθλιες συνθήκες εργασίας!

Από την άλλη μεριά, οι «Μαρξιστές» που μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, «δεν βλέπουν» ότι ποτέ άλλοτε οι καπιταλιστικές ελίτ που είναι ενσωματωμένες στη Νέα Διεθνή Τάξη(η οποία οριζεται απο τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τις κοινοβουλευτικές Χούντες), δεν ήταν τόσο ενωμένες στο βασικό στόχο τους για τη συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας/δύναμης, παρά τις επί μέρους (μη ανταγωνιστικές) διαφορές τακτικής. Και αυτό, τη στιγμή που η αποδεκατισμένη (χάρη στην αποβιομηχάνιση της παγκοσμιοποίησης) δυτική εργατική τάξη δεν μπορεί να ενωθεί ούτε σε στοιχειώδη αμυντικό αγώνα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της παγκοσμιοποίησης!

Το στοιχείο που ενώνει όλους αυτούς τους Μαρξιστές είναι η από μέρους τους μετατροπή σε δόγμα της αναχρονιστικής Λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού, ή της αντίστοιχης θεωρίας του υπέρ-ιμπεριαλισμού του Καούτσκι, που, όπως και η Κεϋνσιανή θεωρία, επίσης στηριζόντουσαν στο κράτος-έθνος. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι πολιτικές διαφορές μεταξύ τους, π.χ. για το θέμα της ΕΕ, είναι αγεφύρωτες. Έτσι, από τη μια μεριά, είναι η Ευρώδουλη «Αριστερά» που εξαπατά τα λαϊκά στρώματα ότι θα μπορούσε η ΕΕ να αλλάξει «από μέσα» και να ανοίξει το δρόμο για μια «καλή» παγκοσμιοποίηση, αν όχι για τον σοσιαλισμό και …άλλα (ψηφοθηρικά) παραμύθια. Και, από την άλλη, είναι οι «επαναστάτες» Μαρξιστές που, πάλι με βάση το ίδιο δόγμα του ιμπεριαλισμού, αδυνατούν να κατανοήσουν την σημασία της σημερινής παγκόσμιας κοινωνικής σύγκρουσης. Δηλαδή, το γεγονός ότι η σύγκρουση αυτή δεν είναι απλά μια σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας για την … σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά μια πελώρια σύγκρουση μεταξύ θυμάτων και θυτών στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης που, εν δυνάμει, ενέχει, βέβαια, και το θέμα της συστημικής αλλαγής. Τα θύματα είναι οι εργαζόμενοι με μισθούς επιβίωσης ή με συμβόλαια «μηδέν ωρών», οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι συνταξιούχοι, η Παιδεία, η Υγεία. Οι θύτες είναι τα στελέχη των υπερεθνικών επιχειρήσεων και οργανισμών και τα διαπλεκόμενα προνομιούχα στρώματα που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση.

Με άλλα λόγια, ο αγώνας σήμερα είναι τόσο κοινωνικός όσο και εθνικός, εφόσον η παγκοσμιοποίηση επιβάλλει την κατάργηση τόσο της οικονομικής αυτοδυναμίας των λαών, όσο και, συνακόλουθα, της εθνικής κυριαρχίας τους. Πράγμα που επιβάλλει Λαϊκά Μέτωπα, με πολύ ευρύτερους κοινωνικούς στόχους από αυτούς των ιστορικών Μετώπων σαν το ΕΑΜ, που θα επιδίωκαν την κοινωνική αλλά και την εθνική απελευθέρωση. Δηλαδή, την ταυτόχρονη μονομερή έξοδο από ΕΕ, Ευρώ, ΝΑΤΟ κ.λπ., ώστε να μπορούν να τεθούν οι βάσεις για την αυτοδυναμία και, εν δυνάμει, για συστημική αλλαγή. Αλλά θα επανέλθω.

Υ.Γ. Δεν συνηθίζω να παραποιώ, και μάλιστα σκόπιμα, τις θέσεις κανενός και επιστρέφω ως ασύστολη συκοφαντία τον σχετικό ατεκμηρίωτο ισχυρισμό του ΕΠΑΜ. Η θέση ότι «έξοδος από το Ευρώ σημαίνει ντε φάκτο και έξοδο από την Ε.Ε» δεν στηρίζεται πουθενά, (ούτε βέβαια στην καταστατική συνθήκη της ένταξής μας στην ΕΕ που προβλέπει ρητή αποχώρηση μέλους μόνο από την ΕΕ) και επομένως είναι απλή υπεκφυγή στο κρυστάλλινο ερώτημα: βάζει το ΕΠΑΜ θέμα ταυτόχρονης μονομερούς εξόδου από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, ναι ή όχι;

*Δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» την Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Κ.Λαπαβίτσας: Να αλλάξουν όλα, για να μην αλλάξει τίποτε

του Κώστα Λαπαβίτσα

Ο Γατόπαρδος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα είναι έργο που ανάγλυφα αποδίδει την κοινωνική αναταραχή στην Ιταλία του δέκατου ένατου αιώνα. Σε μια από πιο χαρακτηριστικές του σκηνές ο νεαρός Τανκρέντι λέει στο θείο του Ντον Φαμπρίτσιο, πρίγκιπα Σαλίνας: αν θέλουμε να μην αλλάξει τίποτε, πρέπει όλα ν’ αλλάξουν. Η φωνή του απηχεί τη βαθιά υπεροψία της σικελικής αριστοκρατίας, την καταφρόνια της για τους νέους ισχυρούς του χρήματος και τον ταξικό της κυνισμό. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε την κοινωνική μας υπεροχή, θα πρέπει να δεχτούμε αλλαγές σε όλα, ακόμη και γάμους εξ ανάγκης.

Η επίσημη φιλολογία για την ελληνική κρίση αποδίδει την ευθύνη της κυρίως σε δύο κοινωνικές ομάδες: τους δημόσιους υπάλληλους και τους μικρομεσαίους φοροφυγάδες. Δηλαδή στον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, όπως υποδηλώνει κι εκείνο το θρασύτατο ‘μαζί τα φάγαμε’. Παράλληλα απαιτεί ‘μεταρρυθμίσεις’, αλλαγές σε όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλέον ένθερμοι οπαδοί των ‘μεταρρυθμίσεων’ είναι άνθρωποι που κατείχαν καίριες θέσεις όταν η χώρα έτρεχε με ορμή προς την καταστροφή. Όλα πρέπει ν’ αλλάξουν, για να μην αλλάξει τίποτε.

Την ευθύνη για την κρίση δεν την έχουν φυσικά ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε οι μικρομεσαίοι φοροφυγάδες. Αυτοί βρέθηκαν σε ένα σύστημα πολύ πιο πέρα από τα προσωπικά τους μέτρα και προσαρμόστηκαν όπως μπορούσαν. Το σύστημα φτιάχτηκε από το ανώτερο αστικό στρώμα με συμφέροντα στις τράπεζες, τη ναυτιλία, τις κατασκευές, τα ΜΜΕ, το εμπόριο, κι αλλού. Αυτοί οικοδόμησαν το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, αυτοί διαμόρφωσαν τους μηχανισμούς διαφθοράς και διαπλοκής, αυτοί εξασφάλισαν φορολογική ασυδοσία, αυτοί στήριξαν τις βασικές στρατηγικές επιλογές της Ελλάδας, όπως την ένταξη στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Αυτοί έχουν και την κύρια ευθύνη της κρίσης.

Πρόκειται για στρώμα διακριτικό και σιωπηλό που έχει μάθει να πετυχαίνει αυτό που θέλει μέσω της δύναμης του χρήματος, αλλά και με λίγες αποφασιστικές κουβέντες στον εκάστοτε υπουργό. Ο χαρακτήρας του είναι βαθιά κοσμοπολίτικος, πράγμα φυσικό για τους απογόνους της πρώτης ιστορικά αστικής τάξης της Ανατολικής Μεσογείου. Για τον ίδιο λόγο, έχει περιφρόνηση για το λαϊκό στοιχείο και πονηρή δουλικότητα προς τον ισχυρό ξένο.

Ακούγεται συχνά ότι η ελληνική αστική τάξη έχει γίνει σκιά του εαυτού της γιατί πια περιέχει βαρκάρηδες και μαυραγορίτες, πολιτικούς αναρριχητές και τυχάρπαστους επαρχιώτες. Πως θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει το ρόλο αυτών των λαμπρών κοινωνικών τύπων στις γραμμές του ελληνικού αστισμού; Είναι όμως λάθος να πιστεύεται ότι υπήρξε κάποιο μυθικό παρελθόν που οι νεήλυδες αμαύρωσαν. Οι καταβολές κάθε αστικής τάξης είναι ακριβώς τέτοιας ολκής, κι όταν πάψει να αντλεί από αυτές τότε βρίσκεται δυο βήματα πριν την κατάρρευση. Δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος για τον ελληνικό αστισμό.

Η αστική τάξη διαμόρφωσε την πολιτική πραγματικότητα της Μεταπολίτευσης, η οποία, αντίθετα από ότι λέγεται, αποδείχτηκε επιτυχημένη γιατί εξασφάλισε απαράμιλλη σταθερότητα για δεκαετίες. Οι πολιτικοί φρόντισαν για την ενσωμάτωση των μικρομεσαίων στρωμάτων μέσω παράπλευρων μηχανισμών διαφθοράς και διαπλοκής, όλο αυτό το ατέλειωτο αλισβερίσι φορολογικών απαλλαγών, επιδοτήσεων, παροχών, προγραμμάτων και διορισμών που σφράγισε τη χώρα. Τα μικρομεσαία στρώματα παρείχαν το πολιτικό προσωπικό, αλλά κι επάνδρωσαν αυτό που οι Άγγλοι αποκαλούν τις ‘φλύαρες τάξεις’ – τα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια, τα ερευνητικά κέντρα. Το ωραίο αυτό σύστημα περιβλήθηκε τον ιδεολογικό μανδύα του ευρωπαϊσμού και πίστεψε ότι βρήκε την ιστορική του δικαίωση όταν η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ.

Το πρόβλημα ήταν φυσικά η αδυναμία ανταγωνισμού εντός της ΟΝΕ, άρα η τρομακτική συσσώρευση χρέους και εν τέλει η αποτυχία. Τα Μνημόνια, τα οποία σύσσωμη επέλεξε η αστική τάξη, επιχειρούν τώρα να τα αλλάξουν όλα, ώστε να μην αλλάξει τίποτε. Ο πέλεκυς έπεσε βαρύς στη μισθωτή εργασία που συντρίφτηκε από την ανεργία και τη μείωση των μισθών. Έπεσε όμως και στα μικρομεσαία στρώματα που ρημάχτηκαν από την ύφεση και τη φορολογική καταιγίδα.

Δεν υπάρχει πλέον επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς. Για να παραμείνει στην ΟΝΕ, η αστική τάξη πρέπει να δημιουργήσει ένα νέο σύστημα όπου θα κυριαρχεί απόλυτα το μεγάλο κεφάλαιο, η εξάρτηση από τους ξένους θα είναι πλήρης, η ανεργία υψηλή, οι μικρομεσαίοι εξουθενωμένοι, η φτώχεια διάχυτη και οι προοπτικές κοινωνικής ανέλιξης τελείως περιορισμένες. Έτσι θα παραμείνει αλώβητη η δικιά της κυριαρχία. Απομένει να δούμε τι θα δεχτεί η ελληνική κοινωνία κι αν πραγματικά υπάρχουν αντισυστημικές δυνάμεις.

11 /8/2013 από την «Ελευθεροτυπία»

«Ο θείος από την Αμερική».

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

  Αθήνα, 7.8.2013

Ζούμε ένα νέο Ανατολικό Ζήτημα. Καμία αμφιβολία, όπως τότε και τώρα το κεντρικό ζήτημα για τις χώρες της Δύσης και κυρίως για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, είναι η Ρωσία.[1]Ας ανασκαλέψει κανείς την ιστορία του Ανατολικού Ζητήματος και θα το διαπιστώσει αμέσως

Όλη η στρατηγική των Αμερικανών στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου στρέφεται κατά πρώτον στον πλήρη και οριστικό αποκλεισμό της Ρωσίας από τις πηγές και τον έλεγχο των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου και κατά δεύτερο λόγο στην πλήρη απεξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο εγγύς και απώτερο μέλλον από το φυσικό αέριο και πετρέλαιο της Ρωσίας.

Όπως είχα αναλύσει στη μελέτη μου Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός το βασικό στρατηγικό όπλο παγκόσμια είναι η ενέργεια και η βάση της ενέργειας είναι και παραμένει ο μαύρος χρυσός, δηλαδή οι υδατάνθρακες.

Χώρες που ιστορικά και πολιτιστικά διατηρούσαν και διατηρούν επαφή με τη Ρωσία, όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία, η Ελλάδα, η Κύπρος και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, μπήκαν κατά καιρούς στο στόχαστρο των ΗΠΑ και υπέστησαν καταστροφές. Αρκεί να θυμίσω ως πρώτο θύμα την Κύπρο με τον Μακάριο, τον λεγόμενο Κάστρο της Μεσογείου.

Η Κύπρος έπρεπε να διχοτομηθεί από τις τρεις νατοϊκές χώρες, Αγγλία, Τουρκία και Ελλάδα (δυστυχώς συνέργησε και η ελληνική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, λόγω αντικομουνισμού σ’ αυτό), για να μην υπάρχει κανένας απολύτως κίνδυνος, αυτό το στρατηγικής σημασίας αεροπλανοφόρο στην καρδιά της Νοτιοανατολικής Μεσογείου με την ύψιστη στρατηγική σημασία, να περιπέσει στην επιρροή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τώρα της Ρωσίας. Έπρεπε η Κύπρος να ελέγχεται απόλυτα από τη Δύση.

Ακολούθησε το Ιράκ, μετά αμέσως η πρώην Γιουγκοσλαβία, μετά η Ελλάδα με τον οικονομικό της στραγγαλισμό και την ακύρωση του αγωγού Νοβοροσίσκ, Μπουργκάς, Αλεξανδρούπολη, κατόπιν την ακύρωση συμφωνίας για την ΔΕΣΠΑ κ.λπ. Ασφαλώς και την Ελλάδα θα βομβάρδιζαν οι «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας», αν δεν ήταν στην Ευρώπη και το ΝΑΤΟ. Επέλεξαν όμως έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο, να την ελέγξουν: Το οικονομικό στραγγαλισμό και όχι μόνο.

Όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία. Ένας ήταν και είναι ο στόχος: Η Ρωσία. Ο αγωγός ΤΑΡ ελέγχεται απόλυτα από τη Δύση. Γι’ αυτό και εγκρίθηκε η κατασκευή του.

Οι ΗΠΑ ως καταρρέουσα αυτοκρατορία οικονομικά, αλλά στρατιωτικά ακόμη πανίσχυρη, την μόνη χώρα που φοβάται στον χώρο της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής είναι η Ρωσία. Γιατί η Ρωσία και είναι και θα αναπτυχθεί στο μέλλον ως η πιο ισχυρή στρατιωτικά χώρα του κόσμου, επειδή έχει όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές για την υλοποίηση του σκοπού αυτού. Αν δεν είχε μεσολαβήσει το κομμουνιστικό καθεστώς, τώρα η Ρωσία θα ήταν αναμφισβήτητα η πρώτη οικονομικά και στρατιωτικά χώρα του κόσμου.

Τώρα που απεφάσισαν οι Αμερικανοί να βάλουν μπρος την αξιοποίηση του φυσικού αερίου και πετρελαίου στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και του Ιονίου, για την προμήθεια της Ευρώπης με φυσικό αέριο και τον αποκλεισμό της Ρωσίας, θα ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις από τις ΗΠΑ, οι οποίες θα έχουν άμεσες επιπτώσεις για την Κύπρο και την Ελλάδα και για την περιοχή ολόκληρη.

Ποιες είναι αυτές οι κρίσιμες αποφάσεις. Πέραν του Σκοπιανού προβλήματος και ενός νέου σχεδίου Ανάν, που ήδη γνωρίζουμε ότι θα πιέσουν οι Αμερικανοί για λύση, εικασίες μόνο μπορούμε να κάνουμε για τον τρόπο που θα λυθούν τα προβλήματα που έχουν σχέση με το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο της περιοχής που περιγράφουμε.

Θα απαιτήσουν οι Αμερικανοί συμφωνίες, ώστε το φυσικό αέριο της Κύπρου και του Ισραήλ να περάσουν να περάσουν με αγωγούς μέσω Τουρκίας ή θα προτιμήσουν να αποφύγουν την Τουρκία. Είναι ένα βασικό ερώτημα. Θα επιτρέψει το Ισραήλ μια τέτοια λύση, που κατά βάση, σύμφωνα με την άποψή μου, θα ήθελε να αποφύγει, ή θα υποταχθεί αναγκαστικά στη θέληση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που στόχος του είναι να ελέγχονται οι αγωγοί και από την Τουρκία;

Θα επιμείνει η Αμερική να δημιουργήσει μια αναγκαστική συμμαχία για το φυσικό αέριο με Ισραήλ, Κύπρο, Τουρκία ή θα καταφέρει το εβραϊκό λόμπι να αποτρέψει την προσέγγιση με την ισλαμική Τουρκία. Μήπως επίκειται, αν υπάρχει κάποια αντίσταση από μέρους της Τουρκίας, και για να γίνουν τα πράγματα πιο ευνοϊκά για το Ισραήλ, να ανατραπεί ο Ερντογάν, ενταφιάζοντας τη στρατηγική του Νταβούτογλου, που δημιουργούσε τριβές ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία; Γιατί η στρατηγική του στρατηγικού βάθους του Νταβούτογλου ήταν ομολογουμένως ευλογία για την Ελλάδα.

Τίποτε δεν αποκλείεται, γιατί βασικά στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, εκτός από τη Συρία, όπου οι Ρώσοι έχουν άμεσα συμφέροντα και δεν κάνουν πίσω, εκείνοι που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις είναι οι ΗΠΑ, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Τουρκία, γιατί δεν υπάρχει ένα πραγματικά λαϊκό κίνημα, που θα το υπολόγιζαν οι Δυτικοί. Η υποτέλεια δεν μπορεί να δημιουργήσει ανεξαρτησία και ανεξάρτητη στρατηγική.

Αστάθμητος παραμένει σε ένα βαθμό ο ρόλος του εβραϊκού λόμπι. Τι αποφάσεις θα πάρει; Θα συναινέσει σε μια επαναπροσέγγιση με την Τουρκία, κάτω από άλλους όρους, θα διατηρήσει την δυσπιστία του στο ισλαμικό αυτό κράτος, θα πράξει το ένα ή το άλλο; Είναι προς το παρόν ακόμη άγνωστο. Όμως όχι για πολύ ακόμη. Ίσως έχουμε αύριο ή το αργότερο μεθαύριο την απάντηση, από τις συζητήσεις του Σαμαρά με τον Ομπάμα. Θα φανούν οι κατευθύνσεις είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Το χειρότερο σενάριο για την Ελλάδα που θα έχει γενικότερες επιπτώσεις και για το φυσικό αέριο του Αιγαίου και της Κρήτης ενδεχομένως είναι η επιβολή της συνεργασίας Ελλάδας, Τουρκίας, Ισραήλ,  με μοναδικό στόχο, τον αποκλεισμό της Ρωσίας από το χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Απόφαση για τους αγωγούς μέσω Τουρκίας αποτελεί πια φανερό σημάδι, για το που παν τα πράγματα.

Η Ρωσία δυστυχώς είτε από αδυναμία στην παρούσα φάση, είτε από λάθος στρατηγική, δεν έπραξε εκείνα που έπρεπε να πράξει απέναντι σε χώρες που διατηρούσαν και διατηρούν ακόμη πολυποίκιλες παραδοσιακές σχέσεις.

Κι εδώ υπεισέρχεται και ένας άλλος βασικός παράγοντας, που δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη, κυρίως από τις αριστερές δυνάμεις, ενώ αφήνουν αδιάφορες τις δεξιές. Οι ΗΠΑ ενισχύουν όλες τις ισλαμικές δυνάμεις που από τη φύση τους είναι ενάντια στην ορθόδοξη θρησκεία. Είναι για τις ΗΠΑ ένα ακόμη όπλο, άλλης μορφή, όμως εξίσου αποφασιστικό, για την απομόνωση της Ρωσίας. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί την περίπτωση της ισλαμοποίησης της Ελλάδας με τα εκατομμύρια των ισλαμιστών λαθρομεταναστών. Η περίπτωση των ταυτοτήτων επί κυβερνήσεως Κώστα Σημίτη, είχε αυτό το νόημα. Η εισαγωγή μας από τον Τζέφρυ Παπανδρέου στο ΔΝΤ και η πολιτική του για μια κοσμοπολίτικη παγκοσμιοποιημένη, πολυεθνική, πολυφυλετική και πολυθρησκευτική (κυρίως βέβαια ισλαμική) Ελλάδα με ανοιχτά σύνορα αυτή τη σκοπιμότητα υπηρετούσε.

Η Αμερική ενισχύει τους ισλαμικούς λαούς της Ρωσίας, αλλά και του κόσμου όλου, προκειμένου να αποτρέψει την επιρροή της Ρωσίας στον ορθόδοξο κυρίως πληθυσμό των άλλων κρατών.

Πέρα από την ισχύ των όπλων υπάρχει και η ισχύ της πολιτιστικής επιβολής, η οποία έχει μεγαλύτερη και πιο σταθερά αποτελέσματα από μία στρατιωτική επέμβαση. Όμως ποιος το αντιλαμβάνεται αυτό στην Ελλάδα, που την οδηγούν σκοπίμως τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, να επικεντρώνεται  μόνο στο οικονομικό πρόβλημα;

Σεβασμό και πιθανή αντίσταση με προοπτικές επιτυχίας μπορούσε να έχει ένα πραγματικό πανεθνικό, παλλαϊκό κίνημα. Όταν είσαι δούλος δεν σε λογαριάζει κανείς. Γιατί εξάλλου!

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας!

---

[1] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 2012. Στο βιβλίο αυτό και σε άρθρα μου αναλύω επακριβώς όλο το πλέγμα που έχει σχέση με τα καυτά γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά προβλήματα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, στα οποία εμπλέκεται η Κύπρος και η Ελλάδα και ο Ελληνισμός γενικότερα.