«Ο θείος από την Αμερική».

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

  Αθήνα, 7.8.2013

Ζούμε ένα νέο Ανατολικό Ζήτημα. Καμία αμφιβολία, όπως τότε και τώρα το κεντρικό ζήτημα για τις χώρες της Δύσης και κυρίως για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, είναι η Ρωσία.[1]Ας ανασκαλέψει κανείς την ιστορία του Ανατολικού Ζητήματος και θα το διαπιστώσει αμέσως

Όλη η στρατηγική των Αμερικανών στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου στρέφεται κατά πρώτον στον πλήρη και οριστικό αποκλεισμό της Ρωσίας από τις πηγές και τον έλεγχο των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου και κατά δεύτερο λόγο στην πλήρη απεξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο εγγύς και απώτερο μέλλον από το φυσικό αέριο και πετρέλαιο της Ρωσίας.

Όπως είχα αναλύσει στη μελέτη μου Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός το βασικό στρατηγικό όπλο παγκόσμια είναι η ενέργεια και η βάση της ενέργειας είναι και παραμένει ο μαύρος χρυσός, δηλαδή οι υδατάνθρακες.

Χώρες που ιστορικά και πολιτιστικά διατηρούσαν και διατηρούν επαφή με τη Ρωσία, όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία, η Ελλάδα, η Κύπρος και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, μπήκαν κατά καιρούς στο στόχαστρο των ΗΠΑ και υπέστησαν καταστροφές. Αρκεί να θυμίσω ως πρώτο θύμα την Κύπρο με τον Μακάριο, τον λεγόμενο Κάστρο της Μεσογείου.

Η Κύπρος έπρεπε να διχοτομηθεί από τις τρεις νατοϊκές χώρες, Αγγλία, Τουρκία και Ελλάδα (δυστυχώς συνέργησε και η ελληνική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, λόγω αντικομουνισμού σ’ αυτό), για να μην υπάρχει κανένας απολύτως κίνδυνος, αυτό το στρατηγικής σημασίας αεροπλανοφόρο στην καρδιά της Νοτιοανατολικής Μεσογείου με την ύψιστη στρατηγική σημασία, να περιπέσει στην επιρροή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τώρα της Ρωσίας. Έπρεπε η Κύπρος να ελέγχεται απόλυτα από τη Δύση.

Ακολούθησε το Ιράκ, μετά αμέσως η πρώην Γιουγκοσλαβία, μετά η Ελλάδα με τον οικονομικό της στραγγαλισμό και την ακύρωση του αγωγού Νοβοροσίσκ, Μπουργκάς, Αλεξανδρούπολη, κατόπιν την ακύρωση συμφωνίας για την ΔΕΣΠΑ κ.λπ. Ασφαλώς και την Ελλάδα θα βομβάρδιζαν οι «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας», αν δεν ήταν στην Ευρώπη και το ΝΑΤΟ. Επέλεξαν όμως έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο, να την ελέγξουν: Το οικονομικό στραγγαλισμό και όχι μόνο.

Όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαία. Ένας ήταν και είναι ο στόχος: Η Ρωσία. Ο αγωγός ΤΑΡ ελέγχεται απόλυτα από τη Δύση. Γι’ αυτό και εγκρίθηκε η κατασκευή του.

Οι ΗΠΑ ως καταρρέουσα αυτοκρατορία οικονομικά, αλλά στρατιωτικά ακόμη πανίσχυρη, την μόνη χώρα που φοβάται στον χώρο της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής είναι η Ρωσία. Γιατί η Ρωσία και είναι και θα αναπτυχθεί στο μέλλον ως η πιο ισχυρή στρατιωτικά χώρα του κόσμου, επειδή έχει όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές για την υλοποίηση του σκοπού αυτού. Αν δεν είχε μεσολαβήσει το κομμουνιστικό καθεστώς, τώρα η Ρωσία θα ήταν αναμφισβήτητα η πρώτη οικονομικά και στρατιωτικά χώρα του κόσμου.

Τώρα που απεφάσισαν οι Αμερικανοί να βάλουν μπρος την αξιοποίηση του φυσικού αερίου και πετρελαίου στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και του Ιονίου, για την προμήθεια της Ευρώπης με φυσικό αέριο και τον αποκλεισμό της Ρωσίας, θα ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις από τις ΗΠΑ, οι οποίες θα έχουν άμεσες επιπτώσεις για την Κύπρο και την Ελλάδα και για την περιοχή ολόκληρη.

Ποιες είναι αυτές οι κρίσιμες αποφάσεις. Πέραν του Σκοπιανού προβλήματος και ενός νέου σχεδίου Ανάν, που ήδη γνωρίζουμε ότι θα πιέσουν οι Αμερικανοί για λύση, εικασίες μόνο μπορούμε να κάνουμε για τον τρόπο που θα λυθούν τα προβλήματα που έχουν σχέση με το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο της περιοχής που περιγράφουμε.

Θα απαιτήσουν οι Αμερικανοί συμφωνίες, ώστε το φυσικό αέριο της Κύπρου και του Ισραήλ να περάσουν να περάσουν με αγωγούς μέσω Τουρκίας ή θα προτιμήσουν να αποφύγουν την Τουρκία. Είναι ένα βασικό ερώτημα. Θα επιτρέψει το Ισραήλ μια τέτοια λύση, που κατά βάση, σύμφωνα με την άποψή μου, θα ήθελε να αποφύγει, ή θα υποταχθεί αναγκαστικά στη θέληση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που στόχος του είναι να ελέγχονται οι αγωγοί και από την Τουρκία;

Θα επιμείνει η Αμερική να δημιουργήσει μια αναγκαστική συμμαχία για το φυσικό αέριο με Ισραήλ, Κύπρο, Τουρκία ή θα καταφέρει το εβραϊκό λόμπι να αποτρέψει την προσέγγιση με την ισλαμική Τουρκία. Μήπως επίκειται, αν υπάρχει κάποια αντίσταση από μέρους της Τουρκίας, και για να γίνουν τα πράγματα πιο ευνοϊκά για το Ισραήλ, να ανατραπεί ο Ερντογάν, ενταφιάζοντας τη στρατηγική του Νταβούτογλου, που δημιουργούσε τριβές ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία; Γιατί η στρατηγική του στρατηγικού βάθους του Νταβούτογλου ήταν ομολογουμένως ευλογία για την Ελλάδα.

Τίποτε δεν αποκλείεται, γιατί βασικά στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, εκτός από τη Συρία, όπου οι Ρώσοι έχουν άμεσα συμφέροντα και δεν κάνουν πίσω, εκείνοι που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις είναι οι ΗΠΑ, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Τουρκία, γιατί δεν υπάρχει ένα πραγματικά λαϊκό κίνημα, που θα το υπολόγιζαν οι Δυτικοί. Η υποτέλεια δεν μπορεί να δημιουργήσει ανεξαρτησία και ανεξάρτητη στρατηγική.

Αστάθμητος παραμένει σε ένα βαθμό ο ρόλος του εβραϊκού λόμπι. Τι αποφάσεις θα πάρει; Θα συναινέσει σε μια επαναπροσέγγιση με την Τουρκία, κάτω από άλλους όρους, θα διατηρήσει την δυσπιστία του στο ισλαμικό αυτό κράτος, θα πράξει το ένα ή το άλλο; Είναι προς το παρόν ακόμη άγνωστο. Όμως όχι για πολύ ακόμη. Ίσως έχουμε αύριο ή το αργότερο μεθαύριο την απάντηση, από τις συζητήσεις του Σαμαρά με τον Ομπάμα. Θα φανούν οι κατευθύνσεις είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Το χειρότερο σενάριο για την Ελλάδα που θα έχει γενικότερες επιπτώσεις και για το φυσικό αέριο του Αιγαίου και της Κρήτης ενδεχομένως είναι η επιβολή της συνεργασίας Ελλάδας, Τουρκίας, Ισραήλ,  με μοναδικό στόχο, τον αποκλεισμό της Ρωσίας από το χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Απόφαση για τους αγωγούς μέσω Τουρκίας αποτελεί πια φανερό σημάδι, για το που παν τα πράγματα.

Η Ρωσία δυστυχώς είτε από αδυναμία στην παρούσα φάση, είτε από λάθος στρατηγική, δεν έπραξε εκείνα που έπρεπε να πράξει απέναντι σε χώρες που διατηρούσαν και διατηρούν ακόμη πολυποίκιλες παραδοσιακές σχέσεις.

Κι εδώ υπεισέρχεται και ένας άλλος βασικός παράγοντας, που δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψη, κυρίως από τις αριστερές δυνάμεις, ενώ αφήνουν αδιάφορες τις δεξιές. Οι ΗΠΑ ενισχύουν όλες τις ισλαμικές δυνάμεις που από τη φύση τους είναι ενάντια στην ορθόδοξη θρησκεία. Είναι για τις ΗΠΑ ένα ακόμη όπλο, άλλης μορφή, όμως εξίσου αποφασιστικό, για την απομόνωση της Ρωσίας. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί την περίπτωση της ισλαμοποίησης της Ελλάδας με τα εκατομμύρια των ισλαμιστών λαθρομεταναστών. Η περίπτωση των ταυτοτήτων επί κυβερνήσεως Κώστα Σημίτη, είχε αυτό το νόημα. Η εισαγωγή μας από τον Τζέφρυ Παπανδρέου στο ΔΝΤ και η πολιτική του για μια κοσμοπολίτικη παγκοσμιοποιημένη, πολυεθνική, πολυφυλετική και πολυθρησκευτική (κυρίως βέβαια ισλαμική) Ελλάδα με ανοιχτά σύνορα αυτή τη σκοπιμότητα υπηρετούσε.

Η Αμερική ενισχύει τους ισλαμικούς λαούς της Ρωσίας, αλλά και του κόσμου όλου, προκειμένου να αποτρέψει την επιρροή της Ρωσίας στον ορθόδοξο κυρίως πληθυσμό των άλλων κρατών.

Πέρα από την ισχύ των όπλων υπάρχει και η ισχύ της πολιτιστικής επιβολής, η οποία έχει μεγαλύτερη και πιο σταθερά αποτελέσματα από μία στρατιωτική επέμβαση. Όμως ποιος το αντιλαμβάνεται αυτό στην Ελλάδα, που την οδηγούν σκοπίμως τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, να επικεντρώνεται  μόνο στο οικονομικό πρόβλημα;

Σεβασμό και πιθανή αντίσταση με προοπτικές επιτυχίας μπορούσε να έχει ένα πραγματικό πανεθνικό, παλλαϊκό κίνημα. Όταν είσαι δούλος δεν σε λογαριάζει κανείς. Γιατί εξάλλου!

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας!

---

[1] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 2012. Στο βιβλίο αυτό και σε άρθρα μου αναλύω επακριβώς όλο το πλέγμα που έχει σχέση με τα καυτά γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά προβλήματα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, στα οποία εμπλέκεται η Κύπρος και η Ελλάδα και ο Ελληνισμός γενικότερα.