Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Μπογιόπουλος: Ο Λένιν απαντά στα μεγάλα σημερινά ερωτήματα...

Του Ουλιάνωφ το μειδίαμα…

Πρώτη καταχώρηση: 23/01/2014 - 14:34

Τελευταία δημοσίευση: 24/01/2014 19:58Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από τον κόσμο των 3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που «ζουν» με 1,5 δολάρια την ημέρα. Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ευρώπη των 120 εκατομμυρίων φτωχών και απόκληρων. Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ελλάδα της αιθαλομίχλης: «Τι να κάνουμε;»…

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, σε άλλες (;) συνθήκες το ερώτημα είχε τεθεί και είχε απαντηθεί από τον άνθρωπο που την περασμένη Δευτέρα συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από τον θάνατό του, στις 21 Γενάρη 1924: Τον Λένιν.

Κατ’ αρχάς τι σόι άνθρωπος, τι σόι τύπος ήταν ο Λένιν; «Λένιν, ο πιο ανθρώπινος άνθρωπος», έγραφε μετά τον θάνατό του ο Μαγιακόφσκι. Αλλά ο Μαγιακόφσκι λάτρευε τον Λένιν και ίσως δεν θα μπορούσε να είναι αντικειμενικός στην κρίση του. Είναι σημαντικότερο, λοιπόν, να μας περιγράψει την προσωπικότητά του κάποιος που οι σχέσεις του μαζί του υπήρξαν, το λιγότερο, πολυκύμαντες: «Ο Λένιν – γράφει ο Τρότσκι – ανεχόταν την νεροποντή από εγκώμια με τον τρόπο που ένας ανυπόμονος πεζός υπομένει τη βροχή κάτω από μια ξώπορτα». Και ως πολιτικός, ως ηγέτης; Ο Τρότσκι πάλι αναφέρει: «Δεν επέβαλε το σχέδιό του στις μάζες. Βοηθούσε τις μάζες να συλλάβουν και να πραγματοποιήσουν τα δικά τους σχέδια».

Έχει να πει κάτι ο Λένιν σήμερα στους εργαζόμενους και στους άνεργους; Τί νόημα έχουν τα λόγια του στην εποχή του Wi – Fi; Και κυρίως τί προοπτική μπορεί να προσφέρει η πολιτική του δράση τώρα που επήλθε το «Τέλος της Ιστορίας», τώρα που το εγχείρημα της Οκτωβριανής Επανάστασης ανατράπηκε;

Μια σκέψη είναι αυτή που διατυπώθηκε από τον Σαρτρ: Ο μαρξισμός, έλεγε,«είναι αξεπέραστος διότι δεν ξεπεράστηκαν οι συνθήκες που τον ανέδειξαν». Και ο Λένιν δεν εκπροσωπεί τίποτα λιγότερο από αυτό: Τον μαρξισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Δηλαδή την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των μονοπωλίων στον κόσμο. Η’ μήπως σήμερα, επί «Ζήμενς» και «Κρούπ», επί τραπεζιτών και εργολάβων, ζούμε κάποια άλλη εποχή;

Αν πάλι ο Σαρτρ δεν ακούγεται και τόσο πειστικός στα αυτιά ορισμένων, τότε τους προτείνουμε να λάβουν τοις μετρητοίς τον κ.Σαμαρά. Αυτός (!) είναι που μνημονεύει τον Λένιν στη Βουλή συχνότερα κι από το ΚΚΕ. Και τον κ.Στουρνάρα. Αυτός (!) είναι που επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ότι διαβάζει τον Λένιν. Ανελλιπώς, όπως λέει. Οι μαρτυρίες τους ίσως φανούν χρήσιμες για την πιστοποίηση της επικαιρότητας της λενινιστικής παρακαταθήκης. Ειδικά αν σκεφτούμε τι διαπράττουν οι κκ. Σαμαράς – Στουρνάρας, γεγονός που πείθει ότι ο λόγος που διαβάζουν τον Λένιν είναι για να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα…

«Τι να κάνουμε;», για παράδειγμα, στην Ελλάδα που λιμοκτονεί υπό το βάρος των χρεών; Έχει ο Λένιν να μας πει κάτι; Έχει να προτείνει κάτι στους Έλληνες του μόχθου που – ως μη όφειλαν - έχουν πληρώσει αυτά τα χρέη χίλιες φορές, αλλά τους επιβάλλουν να τα πληρώσουν άλλες χίλιες;

«…νομίζουμε – έλεγε ο Λένιν απευθυνόμενος στους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου - πως για την ακύρωση των χρεών θα αναγκαστούν (σσ: οι λαοί) να περιμένουν κάτι άλλο και να δουλέψουν σε κάποια άλλη κατεύθυνση, χωρίς να υπολογίζουν στη "γενναιοψυχία" των κυρίων καπιταλιστών».

Τι έκανε λοιπόν ο Λένιν που δεν επαφίετο στην «γενναιοδωρία» των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων και φυσικά δεν «διαπραγματευόταν» μαζί τους; Το Γενάρη του 1918, η σοβιετική κυβέρνηση, με διάταγμα υπογεγγραμμένο από τον Λένιν, ακύρωσε τα εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια που είχε συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή κυβέρνηση. Τέλος!

Όμως, οι Μπολσεβίκοι, επειδή ακριβώς ήταν κομμουνιστές, δηλαδή και πατριώτες και διεθνιστές, την ώρα που οι πολιτικοί προπάτορες του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσμου έστελναν στρατό εναντίον τους, εκείνοι, όσον αφορά την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, να τι έκαναν:

«Ενα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής κυβέρνησης στον εξωτερικό τομέα ήταν η παραίτησή της από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (...) από την Οχτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, με απόφαση του Δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Αγιο Ορος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρώσικο νοσοκομείο στον Πειραιά, το σημερινό Τζάνειο) κλπ.» (Κώστας Αυγητίδης, «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Ετσι αντιμετώπισαν, λοιπόν, οι Μπολσεβίκοι και ο Λένιν τα θέματα του χρέους

Και για τους εκάστοτε «σωτήρες» μας; Έχει να πει κάτι ο Λένιν; Η άποψή του δεν μας φαίνεται και πολύ παράταιρη:

«Σε μια κοινωνία – έλεγε - που βασίζεται (…) στην υποδούλωση των εκατομμυρίων φτωχών και εργαζομένων από μια χούφτα πλουσίων, η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο πιστός φίλος και σύμμαχος των εκμεταλλευτών, ο πιο πιστός φρουρός της εξουσίας τους. Και για να είναι σίγουρος φρουρός, δεν αρκούν στον καιρό μας τα κανόνια, οι ξιφολόγχες και ο βούρδουλας:Πρέπει να φροντίσεις να υποβάλλεις στα θύματα της εκμετάλλευσης την ιδέα ότι η κυβέρνηση στέκεται πάνω από τις τάξεις, ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευγενών και της αστικής τάξης, αλλά τα συμφέροντα της δικαιοσύνης, ότι φροντίζει να προστατεύει τους αδύναμους και τους φτωχούς από τους πλούσιους και τους ισχυρούς».

Έχει ο Λένιν να μας πει κάτι για την κρίση;

«(…) τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς (…) η μάζα του λαού (…) παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης.Η κρίση – έγραφε ο Λένιν - δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λάου, αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση».

Ωραία. Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε τα προηγούμενα τίθενται δυο ερωτήματα: Πρώτον, να κάτσουμε αναπαυτικά πάνω στο αυθόρμητο της οργής και του θυμού μας και να περιμένουμε την έλευση της ουτοπίας; Δεύτερον (και κυριότερο): Ποιο το νόημα της ουτοπίας που θέλουν να βλέπουν ορισμένοι δογματικοί στον Λένιν, μιας και στο τέλος – τέλος η ουτοπία αυτή ανατράπηκε;

Πριν φτάσουμε στην ανατροπή, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Λένιν, όπως γράφει ο Αντόρνο για τον Μάρξ, δεν ήταν παρά «εχθρός της ουτοπίας προς χάριν της πραγματοποίησής της»! Ο Λένιν ήξερε ότι «το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού», αλλά, όπως πρόσθετε, χωρίς την ανάπτυξη του συνειδητού τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δε θα γίνουν ποτέ τίποτα «περισσότερο (από) ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας» (Λένιν, «Τι να κάνουμε;», σελ. 30, «Σύγχρονη Εποχή»). Ήξερε, δηλαδή, ότι επειδή ακριβώς «η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο βολικά»,υπάρχει ο κίνδυνος χωρίς αγώνα «η κοινωνία (να) σαπίζει» και ο ακόμα μεγαλύτερος ο κίνδυνος «αυτό το σάπισμα (να) παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες».

Οι μετρ του εξυπνακισµού, φυσικά, επιμένουν: «Ναι», θα µας πουν ειρωνικά,«αλλά όση “σοφία” κι αν κρύβουν τα παραπάνω λόγια του Λένιν αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα “καθεστώτα’’ που δημιουργήθηκαν από τον Λένιν και τους οµοίους του κατέρρευσαν». Από τέτοιες τοποθετήσεις του συρµού άλλο τίποτα. Αυτού του τύπου οι αναγνώσεις της Ιστορίας είναι τόσο «εμβριθείς», ώστε να µην προκαλεί πια καµία εντύπωση ότι παραγνωρίζουν ακόµη και τα στοιχειώδη:

Πρώτον, ότι μετά από την ήττα που επέφεραν στο όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης οι εξελίξεις στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», η αλήθεια που περιέχεται στη σκέψη του Οσκαρ Ουάιλντ γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη: «Ένας χάρτης του κόσµου – έλεγε - που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη µόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας µια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της µιας µετά την άλλη Ουτοπίας».
Δεύτερον ότι ο Λένιν – και εδώ μιλάμε για τον Λένιν – είχε ξεκαθαρίσει πολύ νωρίς στους επιγόνους του: «Κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να μας τσακίσει αν δεν κάνουμε καμιά υπερφυσική ανοησία», έγραφε. Το να χρησιμοποιείς τις μεθόδους του καπιταλισμού στο όνομα της «οικοδόμησης του σοσιαλισμού» είναι προφανώς περισσότερο κι από την «υπερφυσική ανοησία», για την οποία προειδοποιούσε ο Λένιν.
Τρίτον, ότι στο πανανθρώπινο αίτημα να «ξελασπώσουμε το μέλλον» δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον που περιέγραφε ο Μαρξ αμέσως μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας: «Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»!

Ο Λένιν, λοιπόν, εκείνο που πάνω απ’ όλα συμβολίζει, για μας φυσικά, είναι η αστείρευτη δύναμη που περικλείεται στην μετατροπή του κοινωνικού δίκιου σε πολιτική δράση. Συμβολίζει εκείνη την ακατάβλητη ζωντάνια της σκέψης και της θεωρίας που δεν γίνεται «πατρόν», δεν γίνεται «δόγμα», αλλά εργαλείο και καθοδήγηση για δράση στην προοπτική ενός κόσμου χωρίς ίχνος δεσποτισμού, όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός συνιστά προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Αυτός είναι και ο λόγος που κανένας – κομμουνιστής τουλάχιστον – δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει με τα λόγια του Μαγιακόφσκι:

«Επιμένουμε: Μην κάνετε τον Λένιν στάμπες/ Μην τυπώνετε το πορτρέτο του σε πλακάτ,/κερόπανα, πιάτα, ποτήρια, ταμπακέρες./ Μην κάνετε τον Λένιν μπρούντζο./ Μην του αφαιρείτε το ζωντανό του βάδισμα/ και το ανθρώπινό του πρόσωπο/ που ο ίδιος μπόρεσε να διαφυλάξει/ ποδηγετώντας την ιστορία./ Ακόμα ο Λένιν είναι της γενιάς μας άνθρωπος/ ζωντανός με τους ζωντανούς/ αφήστε τον να είναι ζωντανός, όχι πεθαμένος/- Διά ταύτα - κάνετε τον Λένιν δάσκαλό σας/ αλλά μην τον αγιοποιήσετε./ Θρησκεία μην κάνετε τ' όνομα ενός ανθρώπου/ που σ' όλη του τη ζωή πολέμαγε όλες τις θρησκείες/ μην τον κάνετε σκεύος λατρείας για να το ρίξτε στο εμπόριο - μην εμπορευτείτε τον Λένιν»

Τσώρτσιλ: "Οι φασίστες του μέλλοντος θα λέγονται ...αντιφασίστες"!

Είδα χθες σε μια ανάρτηση, στο φέισμπουκ, αυτό: Τσώρτσιλ: "Οι φασίστες του μέλλοντος θα λέγονται ...αντιφασίστες"!

Και μου ήρθαν οι παρακάτω σκέψεις (παρόμοιες με ανάλογες του γνωστού "αιρετικού" πολιτικού αναλυτή της αντισυστημικής αριστεράς, του Τάκη Φωτόπουλου της "Περιεκτικής Δημοκρατίας":
Ακούω τα τηλεπαπαγαλάκια και τους ιθύνοντες της μαφιόζικης διαπλοκής τραπεζιτών, ΕΕ,ΔΝΤ,των ενημερωνόμενων από το πολιτικό σύστημα τζογαδόρων cds,των αθωωθέντων από την ...θεόστραβη(προς την εκάστοτε εξουσία) "Δικαιοσύνη", των λήσταρχων και αρχιαπατεώνων-αρχιψευτών-αρχιυποκριτών κυβερνώντων, των απαλλαγμένων από 340 εκατομ. ευρώ οφειλές στο κράτος νταβατζήδων των ΜΜΕ που τις φορτώσανε κι αυτές στην πλάτη μας, των επιτελών της νέας παγκοσμιοποιητικής καπιταλιστικής αταξίας να το παίζουν κάργα και μέχρι πλήρους αυτοεξευτελισμού "αντιφασίστες,δημοκράτες,ανθρωπιστές..." και και ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ:
"Λέτε νά ΄χε δίκιο ο ελεεινός και παμπόνηρος Τσώρτσιλ;"...
Μάλλον κάτι ήξερε ως ικανότατος επιτελής στα άδυτα των αδύτων των διεθνών κέντρων μακροπρόθεσμων σχεδιασμών του Συστήματος των Ρότσιλντς, των Ροκφέλερς κλπ (όλως "τυχαίως" ομοεθνών τους) "παγκοσμιοποιητών"...

Χαμπάρι δεν έχουν πάρει βέβαια οι με παβλοφικά "συνειδησιακά" ανακλαστικά (μη) σκεπτόμενοι, καλών προθέσεων αντιφασίστες, ως προς το ΓΙΑΤΙ ΕΦΤΑΣΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΡΙΣΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ο Τσώρτσιλ... Τους παραπέφτει βαρύ και ανιαρό να ασχοληθούν με την (και) κατά Λένιν αναγκαία "συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης σε κάθε ιστορική περίοδο και περίπτωση κατάστασης"!!!.... Τους αρκεί μια "ηθικολογική" ρητορική!...
Πού να σκοτίσουν το μυαλουδάκι τους περί του αν ο σημερινός,ο απόλυτα κυρίαρχος και εξοντωτικός λαών και ..."μη περιούσιων" εθνών φασισμός είναι ΔΙΕΘΝΟΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ Ο ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥ!...
Και γιαυτό, με την ίδια απανθρωπιά που ονόμαζε "αντιπατριωτική" κάθε αμφισβήτηση της δικής του πατριδοκαπηλείας και κάθε αλληλεγγύη προς άλλους λαούς, τώρα (όλως "περιέργως"...μαζί με συνειδητούς πράκτορες ή απλά ηλίθιους που παριστάνουν ή νομίζουν πως είναι αριστεροί και αντεξουσιαστές) αποκαλεί"φασίζοντες" και "ξενοφοβικούς" και "απομωνοτικούς", όλους όσους εχθρευόμαστε συνειδητά την εθνοαποδομητική-παγκοσμιοποιητική εξαθλίωση και το νέο κοινωνικό μεσαίωνα,πολιτισμική βαρβαρότητα,βία,πολέμους, που φέρνει αυτή μέσω των διεθνών και εγχώριων επιτελείων, μηχανισμών μα και μέσω πάμπολλων πονηρών ή πανικόβλητων ή απλά... αποβλακωμένων παπαγαλακιών της...

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Ο Ιπποκράτης έχει τη θεραπεία του καρκίνου!

Να γιατί παλιοί μας λέγανε: "ΠΙΚΡΟ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ, ΓΛΥΚΟ ΣΤΟ ΣΩΜΑ"...

Η Ιπποκράτειος Αντικαρκινική Άμυνα, στηρίζεται στην ισορροπία των 4 βασικών γεύσεων.
Αμυγδαλέλαιο λαμβάνεται από τους καρπούς του αμύγδαλου. Πλούσιο σε βιταμίνες Α, Ε, Β1, Β2, Β6, Β17 και ιχνοστοιχεία. Η βιταμίνη Β17 δεν είναι βιταμίνη. Είναι η παλιά ονομασία της αμυγδαλίνης.

Η αμυγδαλίνη είναι το πικρό συστατικό των αμυγδάλων και μια πιθανή τοξίνη αφού μπορεί να απελευθερώσει κυανίδη στον οργανισμό. Η αμυγδαλίνη θεωρείται ότι έχει αντικαρκινικές ιδιότητες, αλλά αυτό δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά.

Έχει υποστηριχθεί, ότι με τον αποκλεισμό των πικρών ουσιών – μόνο ηδονή και ευχαρίστηση στο λάρυγγά μας είναι το σύνθημά μας – αποκλείσαμε μια από τις 4 βασικές γεύσεις: αλμυρό, ξινό, πικρό, γλυκό. Πολλοί έχουν απορρίψει και το ξινό και έχουν επιλέξει το αλμυρό και το γλυκό. Έτσι έχει χαθεί η ισορροπία. Ο Ιπποκράτης τόνιζε την ισορροπία, επηρεασμένος από τον πατέρα της ελληνικής ιατρικής τον γιατρό Αλκμαίωνα.

Αυτός θεωρείται η κορυφή της ελληνικής ιατρικής γιατί πρώτος αυτός ασχολήθηκε με την ανατομία και φυσιολογία και διατύπωσε ως εξής τις αντιλήψεις του για την υγεία και την αρρώστια, που υιοθέτησε και ο Ιπποκράτης:

«Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων (= ισονομία) του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του ξινού και του αλμυρού.

Την Αρρώστια την προκαλεί η επικράτηση του ενός (=μοναρχία). Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραχθείσας ισορροπίας, με τη μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη».

Οι αντιλήψεις αυτές τις βρίσκουμε ακέραιες στον Ιπποκράτη. Η ακριβής μείξη, η ισονομία, η συμμετρία, η αρμονία, βρίσκονται στη βάση των δογμάτων των Πυθαγορείων και του Ιπποκράτη.

Γράφει χαρακτηριστικά ο Ιπποκράτης:

«Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει και το πικρό και το αλμυρό, το γλυκό, το ξινό, το στυφό και το άνοστο και… τα συστατικά αυτά όταν αναμειγνύονται και ενώνονται μεταξύ τους, ούτε φαίνονται ούτε βλάπτουν τον άνθρωπο. Όταν όμως κάποιο απ΄ όλα διαχωριστεί και μείνει μόνο του τότε φαίνεται να προκαλεί βλάβη.»

Αν τρώμε πολλά γλυκά και υδρογονάνθρακες και έχει γίνει το σώμα μας σοκολάτα και Ζαχαροπλαστείο, έχει επέλθει ανισορροπία. Η επικράτηση των γλυκών σε βάρος του πικρού θα το πληρώσουμε και μάλιστα ακριβά. Οι όγκοι είναι γεμάτοι από ζάχαρη.

Αυτό απέδειξε ο Warburg. Το 2001 ένα ιατρικό συνέδριο στην Καρλσρούη της Γερμανίας, επιβεβαίωσε την παροιμία: «ότι είναι πικρό στο στόμα, είναι καλό στο στομάχι». Τονίστηκε ότι οι πικρές ουσίες, συμβάλλουν αποφασιστικά στη συνολική διαδικασία της πέψης.

Οι κινήσεις του στομάχου και του εντέρου εντείνονται και επιταχύνεται η προώθηση της τροφής. Διεγείρουν την έκκριση χολής και παγκρέατος, βελτιώνουν την πέψη των λευκωμάτων, πρωτεϊνών και λιπών.

Μειώνεται η αίσθηση του φουσκώματος και εμποδίζονται οι διαδικασίες ζύμωσης και σήψης που συντελούνται στο έντερο. Μέσω της βελτίωσης απορρόφησης της βιταμίνης Β12, οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν την παραγωγή αίματος, προάγουν την απορρόφηση των λιποδιαλυτών στοιχείων, όπως και του σιδήρου. Οι πικρές ουσίες υποστηρίζουν και τη δημιουργία βάσεων (αλκαλικό υψηλό ΡΗ) στον οργανισμό. Και δρουν μ΄αυτό τον τρόπο ενάντια στην υπεροξείδωση του αίματος.

Κανόνας 1ος: Σε περίπτωση συστηματικής λήψης των πικρών ουσιών,

1) δυναμώνει το συκώτι.

Το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει. Η χολή που παράγεται στο συκώτι είναι πικρή. Πως λοιπόν θα έχουμε παραγωγή πρώτης ποιότητας χολής, να διαλύει τα λίπη, αν δεν τρώμε πικρά; Τροφοδοτώντας με ζάχαρη το συκώτι δεν παράγουμε πικρή χολή.

2) Βελτιώνεται ο μεταβολισμός και με τον τρόπο αυτό μειώνεται και η χοληστερίνη. Με τα πικρά μειώνονται και οι τιμές του σακχάρου. Ο καθένας το καταλαβαίνει. Το σάκχαρο προέρχεται από την κατάχρηση υδατανθράκων, όχι από την κατάχρηση πικρών ουσιών και η θεραπεία γίνεται με τα αντίθετα, έλεγε ο Ιπποκράτης.

Πικρές ουσίες, όπως η Clucosonalat Sinigrin, είναι αντικαρκινικές. Πως δρουν οι πικρές ουσίες;

Η περίπτωση του βερίκοκου.

Το κέντρο για τον καρκίνο είναι το συκώτι. Να το διατυπώσω διαφορετικά. Το συκώτι είναι για τον καρκίνο, ότι η καρδιά για το κυκλοφορικό. Το συκώτι είναι το κέντρο. Δυνατό συκώτι διώχνει τον καρκίνο.
Ζαχαροποιημένο και σοκολατοποιημένο συκώτι ίσον καρκίνος. Η άμυνα και ο τερματοφύλακας του οργανισμού εναντίον του καρκίνου βρίσκονται στο συκώτι και το συκώτι θέλει πικρά για να λειτουργήσει σωστά, να αποθηκεύσει τις βιταμίνες. Γιατί δεν παρουσιάζεται καρκίνος στο λεπτό έντερο;

Ρωτήστε κάποιο γιατρό. Πολλοί δεν γνωρίζουν. Άλλοι απαντούν το ΡΗ, η μεγάλη ποσότητα γ – σφαιρίνης (επηρεάζεται από το σελήνιο), ή λόγω της ταχείας διέλευσης… Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, ότι – σύμφωνα με τη φυσιολογία- στο λεπτό έντερο χύνονται οι εκκρίσεις της χολής και του παγκρέατος που κάνουν αλκαλικό το ΡΗ του λεπτού εντέρου.

Τα παγκρεατικά ένζυμα (θρυψίνη, χυμοθρυψίνη) και η χολή, είναι βασικής σημασίας για το περίεργο γεγονός, ότι στο λεπτό έντερο δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ καρκίνος. Ο συνδυασμός και των δύο.

Γιατί και στο πάγκρεας και στο χοληδόχο πόρο εμφανίζεται καρκίνος; Να θέσω διαφορετικά το ερώτημα. Αν είναι το ΡΗ ή η γ-σφαιρίνη η αιτία που το καρκίνου του λεπτού εντέρου είναι πρακτικά 0, γιατί δεν αυξάνουμε τις γ – σφαιρίνες ή δεν διορθώνουμε το ΡΗ του οργανισμού σε αλκαλικό; Ας θυμηθούμε τον Otto Warburg:

1) μεγάλη κατανάλωση γλυκόζης (γαλακτικό οξύ), 2) έλλειψη οξυγόνου, 3) χαμηλό (όξινο) ΡΗ. Η τριάδα των χαρακτηριστικών των καρκινικών κυττάρων.

Πράγματι στο λεπτό έντερο υπάρχει αλκαλικό ΡΗ. Τα ένζυμα είναι πολύ ευαίσθητα. Η θερμοκρασία τα καταστρέφει εντελώς. Για να έχουμε λοιπόν πολλά ένζυμα, πρέπει να καταναλώνουμε ωμές τροφές. Έτσι θα ανεβάζουμε το επίπεδο των πεπτικών ενζύμων του εντέρου και θα έχουμε περισσότερα παγκρεατικά ένζυμα.

Κανόνας 2ος: Τουλάχιστον το 50% των τροφών ενός καρκινοπαθή πρέπει να είναι ωμές, για άριστη λειτουργία των παγκρεατικών ενζύμων.

Πώς το κουκούτσι του βερίκοκου σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα;

Η Β17 που περιέχεται στο κουκούτσι του βερίκοκου, στα πικραμύγδαλα και τα αμύγδαλα, αποτελείται από δύο σάκχαρα (γλυκόζη) ένα βενζελδαύδη και ένα κυάνιο συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όπως ο καθένας γνωρίζει, το κυάνιο είναι υψηλά τοξικό και σε μεγάλες ποσότητες θανατηφόρο.

Όμως σ΄αυτή τη φυσική του μορφή είναι χημικά αδρανές. Υπάρχει μία ουσία, που μπορεί να ξεκλειδώσει το μόριο της βιταμίνης Β17 και να απελευθερώσει το κυάνιο του βερίκοκου. Η ουσία αυτή είναι το ένζυμο beta glucosidase (βήτα γλυκοσιδάση), που το καλούμε, το ένζυμο που ξεκλειδώνει.

Όταν η βιταμίνη Β17, έρχεται σε επαφή μ΄ αυτό το ένζυμο, όχι μόνο απελευθερώνεται το κυάνιο, αλλά και η βενζελδαϊδη, η οποία είναι πολύ τοξική από μόνη της. Αυτές οι δύο ουσίες μαζί έχουν δηλητηριώδη ισχύ 100 φορές περισσότερο απ΄όσο κάθε μια χωριστά. Αυτό καλείται συνεργιστικό αποτέλεσμα.

Ευτυχώς, το ένζυμο αυτό δεν βρίσκεται οπουδήποτε στον οργανισμό μας σε επικίνδυνο βαθμό, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα. Κάποτε δε 100 φορές περισσότερο απ΄ότι στα περιβάλλοντα υγιή κύτταρα. Αποτέλεσμα: Το δηλητήριο που απελευθερώνεται από το κουκούτσι του βερίκοκου και του αμύγδαλου στοχεύει στα καρκινικά κύτταρα και μόνο και τα σκοτώνει.

Υπάρχει επίσης ένα άλλο ένζυμο, που καλείται ροδανάση. Το ονομάζουνε προστατευτικό ένζυμο, για την ικανότητά του να προστατεύει και να ουδετεροποιεί το κυάνιο μετατρέποντάς το σε υποπροϊόντα ωφέλιμα για την υγεία. Αυτό το ένζυμο απαντάται σε μεγάλες ποσότητες σε κάθε σημείο του οργανισμού μας, εκτός από τα καρκινικά κύτταρα,τα οποία δεν προστατεύονται.:

Με λίγα λόγια η ροδανάση προστατεύει τους ιστούς από το κυάνιο ενώ δεν υπάρχει στα καρκινικά κύτταρα. Β γλυκοσιδάση απελευθερώνει το κυάνιο που σκοτώνει τον καρκίνο. Βρίσκεται στα καρκινικά κύτταρα, δεν βρίσκεται στα υγιή. Προσοχή εδώ. Ένα παράδειγμα από την ιστορία.

Οι επιστήμονες γνωρίζουν πως το αντίδοτο στη δηλητηρίαση από κυάνιο, είναι η ζάχαρη. Αναφέρεται στην ιστορική απόπειρα δολοφονίας με κυανιούχο κάλιο κατά του Ρασπούτιν, μισητό πρόσωπο στην προεπαναστατική Ρωσία.

Μολονότι ο Ρασπούτιν δηλητηριάστηκε με κυάνιο, δεν έπαθε τίποτα, διότι το κυανιούχο κάλιο είχε τοποθετηθεί μέσα σε γλυκά και σε κρασί. Αν και η δόση ήταν μεγάλη παρουσίασε ελάχιστα συμπτώματα δευτερεύοντα της δηλητηρίασης, όπως λόξυγκα, σιελόρροια κ.λ.π. Η ζάχαρη είχε εξουδετερώσει τη δράση του πολύ δραστικού δηλητηρίου. Τη λεπτομέρεια αυτή δεν τη γνώριζαν οι επίδοξοι δολοφόνοι.

Ας φανταστούμε λοιπόν σήμερα έναν καρκινοπαθή που έχει καταναλώσει μεγάλες ποσότητες γλυκών, αναψυκτικών, ποτών, πατάτας, ή που η διατροφή του περιλαμβάνει κυρίως υδατάνθρακες, αν είναι δυνατόν να πάθει κάτι με λίγα κουκούτσια από βερίκοκα, όπως τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ είπαν, ακολουθώντας τα κελεύσματα των κυρίων τους στου Μεμόριαλ.

Όπως δεν έπαθαν οι Χούντζας, όπως λέει η παράδοσή μας με το μυλωνά, όπως επιστημονικά το ανέλυσε ο Krebs με τη ροδανάση και τη Β γλυκοσιδάση, τα κουκούτσια από βερίκοκα είναι απολύτως ασφαλή.

Αρχίζουμε σε περιπτώσεις διαγνωσμένου καρκίνου με 5 την ημέρα, την πρώτη βδομάδα., με 10 τη δεύτερη και χωρίς περιορισμό στη συνέχεια. Η όρεξη, η πέψη, ο μεταβολισμός, θα βελτιωθούν.

Τα βερίκοκα είναι φρούτα εποχής και τα προμηθευόσαστε από το μανάβη της γειτονιάς. Από αυτό το αντικαρκινικό φάρμακο όχι μόνο δεν κερδίζουν οι φαρμακευτικές εταιρίες, αντίθετα ζημιώνουν.

Κανόνας 3ος: Τα καρκινικά κύτταρα έχουν όξινο (χαμηλό ΡΗ).

Το ΡΗ το ισορροπεί το ασβέστιο η βιταμίνη D, το μαγνήσιο, το κάλιο, το βόριο. Το λεμόνι, βοηθά στην απορρόφηση του ασβεστίου. Καταναλώνετε πολύ λεμόνι κάθε μέρα, όπως συστήνει η αντικαρκινική δίαιτα Μοερμαν στην Ολλανδία. Τρώτε χέλια (τεράστια πηγή βιταμίνης Δ 5000 ΙΘ (μονάδες) στα 100 γραμ. .

Φρούτα, ειδικά σταφύλι (τεράστια πηγή καλίου). Λαχανικά (μπρόκολο, λάχανο, μωβ – άσπρο) καρότα, λαχανίδες (τεράστια πηγή αφομοιώσιμου ασβεστίου), βλήτα (επίσης τεράστια πηγή ασβεστίου, βορίου), μαϊντανό (ειδικά για καρκίνο του πνεύμονα, ρόκα (ειδικά για καρκίνο των νεφρών), ραδίκια (με το ζουμί τους).

Κανόνας 4ος: Η υποξία (χαμηλό οξυγόνο), είναι χαρακτηριστικό της καρκινογένεσης.

H χλωροφύλλη δίνει το οξυγόνο στα φυτά. Σύμφωνα με το μεγάλο γιατρό Max Gerson (7) που θεράπευσε τον νομπελίστα Αλμπερτ Σβάϊτσερ και αποδεδειγμένα 50 καρκινοπαθείς σύμφωνα με τις ακτινογραφίες τους πριν και μετά τη θεραπεία.

Οι πράσινοι χυμοί, τουλάχιστον 5 την ημέρα, δίνουν το απαιτούμενο οξυγόνο και υγεία στα κύτταρα.

Έχουμε έτσι απόπτωση (θάνατο, κυτταρική αυτοκτονία) των καρκινικών κυττάρων. Οι χυμοί της τσουκνίδας, φύλλων ελιάς , σέλινου, μαϊντανού και καρότου παίζουν σημαντικό ρόλο.

Ο Gerson μάλιστα, χρησιμοποιούσε ειδικό, αποχυμωτή, για τη διατήρηση όλων των θρεπτικών συστατικών. Όταν παρουσίασε τις ανίατες περιπτώσεις στο Κογκρέσο με όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που τις συνόδευαν (εξετάσεις, ακτινογραφίες κ.λ.π.). Αντί να τον συγχαρούν, άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό εναντίον του.

Έτσι δρουν οι φαρμακευτικές εταιρίες. Καταδιώκουν την αλήθεια. Τα ίδια έγιναν και στη Γαλλία με τον Μπελανσονί, γιατρό του προέδρου Μιτεράν κ.λ.π.

Κανόνας 5ος: Τρώτε άφθονο σκόρδο και κρεμμύδι μέχρι «σκασμού».

Σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα.

Γιατί τεράστιες ποσότητες; Υπάρχουν πολλοί σκουπιδιάρηδες στον οργανισμό μας που τον καθαρίζουν από τις τοξίνες και τα δηλητήρια. Το γκλοκουρονικό οξύ, είναι ένα απ΄ αυτά. Έχετε ακούσει κάτι για την εξέταση Β-γλυκουρονιδάση; Ρωτείστε το γιατρό σας.

Στα βιβλία της καρδιολογίας αναφέρεται ως εξέταση στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό και πως συναντάται υψηλή σε σε αδενοκαρκινώματα, λεμφώματα, καρκινώματα από πλακώδη κύτταρα κ.λ.π. Τι κάνει η γλυκουρονιδάση; Καταστέλλει τη σύζευξη μεταξύ τοξίνης και του σκουπιδιάρη γλυκουρινικού οξέως με αποτέλεσμα οι τοξίνες να παραμένουν στον οργανισμό.

Όσο περισσότερο σκόρδο και κρεμμύδι καταναλώνουμε, τόσο περισσότερο καταστέλλεται η δράση της β-γλυκουρουνιδάσης και αποβάλλονται οι τοξίνες από τον οργανισμό.

Το ασβέστιο παίζει επίσης σημαντικότατο ρόλο στη μείωση της δραστηριότητας της β-γλυκουρονιδάσης. Από την άλλη μεριά το γλυκουρονικό οξύ χρειάζεται μήλα μπρόκολα, ραπάνια, λάχανο (ειδικά μωβ), χαμομήλι.
Επίσης τα κρεμμύδια μειώνουν σημαντικά τη γλυκόζη, όσο και την απάντηση της ινσουλίνης στη γλυκόζη. Το γλυκουρανικό οξύ συζεύγνυται με τη χολερυθρίνη από το ένζυμο UDT GT και απεκρίνεται στη χολή. Έχουμε καλύτερη λειτουργία της χολής και του συκωτιού.

Ο γιατρός Χαβάκης έγραφε πως στην Τρασυλβανία, όπου οι κάτοικοι που στη διατροφή τους έχουν μεγάλη θέση τα κρεμμύδια, ο καρκίνος είναι σχεδόν άγνωστος. Επειδή η δράση των κρεμμυδιών στο σάκχαρο είναι γνωστή και στην ιατρική (βλέπε Βιοϊατρική, Κλινική Χημεία Ευάγγελος Σπανός, τόμος Α, σελ. 9).

Είναι αδιανόητο, οι καρκινοπαθείς και οι διαβητικοί να μην τρώνε πολλά κρεμμύδια. Ειδικά αν οι διαβητικοί τρώνε αρκετά φρέσκα κρεμμύδια, πέφτει ο δείκτης του σακχάρου.

Επίσης αν κάθε πρωί στίβουν ξερά κρεμμύδια και πίνουν μισό φλιτζάνι πέφτουν αισθητά η χοληστερίνη και το σάκχαρο. Ο δεύτερος ρόλος του κρεμμυδιού είναι ότι παρεμβαίνει στην τυροσίνη κινάση. Το κρεμμύδι, το μήλο και το γκρέιπφρουτ, περιέχουν κουερσετίνη, ένα βιοφλανοειδές. Η κουερσετίνη είναι σημαντικότατη, γιατί σταματά τη δράση μιας κατηγορίας ενζύμων που λέγονται κινάσες της τυροσίνης.

Tα ένζυμα αυτά βρίσκονται στην κυτταρική μεμβράνη και στο εσωτερικό της και όταν ενεργοποιούνται εντέλουν τα καρκινικά κύτταρα να διασπαστούν και έτσι προκαλούνται οι μεταστάσεις. Για να μην δίδονται εντολές διαίρεσεις του κυττάρου και έτσι να αποτρέπονται οι μεταστάσεις, το μήνυμα είναι: τρώτε άφθονα κρεμμύδια. Υπάρχουν φάρμακα για την αναστολή δράσης της τυροσίνης κινάσης (Τυροφωστίνες).

Ο στόχος των φαρμακευτικών εταιριών είναι σαφής: Θαυμάζουμε το Gleenvec ή τις τυροφωστίνες. Θαυματουργό το Gleenvec, καταπληκτική η επιστήμη! Μπράβο! Εμείς κερδίζουμε και οι καρκινοπαθείς είναι ευχαριστημένοι.! Κουβέντα όμως για το κρεμμύδι, που είναι το φυσικό Gleenvec. Πείτε μου!

Είχε άδικο ο Ιπποκράτης , όταν έγραφε:

«Πιστεύω, ότι για να ασκήσει αποτελεσματικά το επάγγελμά του ένας γιατρός, είναι ανάγκη να γνωρίζει και μάλιστα να προσπαθήσει σκληρά να μάθει, όλα τα περί φύσης, δηλαδή ποιά επίδραση ασκούν στον άνθρωπο, ή τροφή, το ποτό και οι διάφορες συνήθειες σε κάθε άτομο ξεχωριστά. Δεν αρκεί να νομίζει απλά, ότι το τυρί είναι κακή τροφή, επειδή προκαλεί πόνο σε όποιον καταναλώνει μεγάλες ποσότητες. Πρέπει να μάθει, τι πόνο προκαλεί, για ποια αιτία και για ποιο, από όσα υπάρχουν μέσα στο σώμα είναι ακατάλληλο. Γιατί υπάρχουν πολλές άλλες τροφές και ποτά που είναι από τη φύση τους βλαβερά και επιδρούν στον άνθρωπο με ποικίλους τρόπους. Κάποιοι μπορούν να φάνε μεγάλες ποσότητες τυρί, χωρίς να τους πειράξει καθόλου. Αντίθετα τονώνει θαυμάσια όσους ωφελεί. Άλλοι όμως το αφομοιώνουν δύσκολα. Οι οργανισμοί είναι διαφορετικοί. Η γνώση αυτών θα θεράπευε τον άνθρωπο από τις αρρώστιες».

Το ερώτημα παραμένει. Έχουν σήμερα γνώσεις οι γιατροί για τη θεραπευτική αξία των τροφών; Τι διδάσκονται για τη θεραπευτική τους δύναμη; Έχει άδικο ο Ιπποκράτης;

Κανόνας 6ος: Περιορίστε την Αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης (ODC).

Η Αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης είναι το ένζυμο κλειδί στη σύνθεση των πολυαμινών και παίζει σημαντικό ρόλο στη διαίρεση και ανάπτυξη του κυττάρου. Επανερχόμαστε στο μεγάλο ρόλο του συκωτιού.

Η εξίσωση, συκώτι = καρκίνος και καρκίνος = συκώτι, παίζει και εδώ το ρόλο της. Η αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης, είναι ηπατικό ένζυμο. Αν το σταματήσουμε, σταματούμε και την ανάπτυξη των όγκων.

Η αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης κάνει πολύ παρέα με την ινσουλίνη. Είναι στενές, πολύ στενές φιλενάδες. Επιρεάζοντας τις πολυαμίνες, προκαλούν αύξηση των όγκων, μεταστάσεις, αύξηση του βάρους. Επίσης ο συνδυασμός ινσουλίνης με σωματομεδίνες (IGF1 και IGF 2) είναι θανατηφόρος. Οι σωματομεδίνες (IGF1 και IGF 2) μοιάζουν με την προϊσουλίνη και παίζουν σημαντικότατο ρόλο στη ρύθμιση του πολλαπλασιασμού και της λειτουργίας των κυττάρων.

ΣΕ υποκλυκαιμία, σχετιζόμενη με όγκο η (IGF1) είναι υψηλή. Ο όγκος έχει καταναλώσει όλο το σάκχαρο και ζητάει και άλλο. Γι΄αυτό έχουμε υπογλυκαιμία. Η IGF1, είναι ο κύριος παράγοντας για τη διέγερση των λιποκυττάρων, επιτάχυνση της ανάπτυξης των όγκων και πρόκλησης φλεγμονών. Η ινσουλίνη συνοδεύεται από την IGF1, που διεγείρει την κυτταρική ανάπτυξη. Μεγάλη αύξηση της ινσουλίνης και των σωματομεδινών, διεγείρουν την αύξηση των καρκινικών κυττάρων, αλλά και την ικανότητά τους να κάνουν μεταστάσεις (8). Μεγάλη κατανάλωση ζάχαρης, συνδέεται με αύξηση της ινσουλίνης με την παρέα της IGF σε μια προσπάθεια του οργανισμού να ρίξει το σάκχαρο. Τη σκυτάλη μετά την ινσουλίνη, παίρνουν οι σωματομεδίνες και αποκαρβοξυλάση της οπνιθίνης. Αποτέλεσμα: Μεταστάσεις, αυξήσεις των όγκων.

Ας δούμε μερικές έρευνες.

Η S. Hankinson της ιατρικής σχολής του Χάρβαρντ, απέδειξε, ότι από μια ομάδα γυναικών, ηλικίας κάτω των πενήντα, εκείνες με το υψηλότερο IGF, είχαν εφτά φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν καρκίνο του μαστού (ομάδες ερευνητών από το Xάβαρντ, το Mac Gill κ.λ.π. έδειξαν το ίδιο αποτέλεσμα στον καρκίνο του προστάτη με 9 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα στους άνδρες που είχαν ψηλές σωματομεδίνες (10). Άλλες μελέτες έχουν δείξει παρόμοια αποτελέσματα στον καρκίνο του παγκρέατος, του παχέος εντέρου, των ωοθηκών κ.λ.π.

Πως μειώνουμε την ινσουλίνη και τις φίλες της τις σωματομεδίνες; Κόβοντας με το μαχαίρι στους καρκινοπαθείς γλυκά, πατάτες, ψωμιά και γενικά τις επεξεργασμένες τροφές. Η εξέταση ινσουλίνης και σωματομεδινών (IGF1 και IGF2) είναι απαραίτητες. Έρευνες έχουν δείξει, ότι η πλήρης αποχή από τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες μειώνει θεαματικά τα επίπεδα ινσουλίνης και IGF.

Για την αναστολή της ODC (αποκαρβοξυλάση της ορνιθίνης), το σκόρδο, το τσάι, το ρόδι ο χυμός από φύλα ελιάς, τα καρύδια, τα κρεμμύδια, τα κεράσια και όλα τα πικρά παίζουν σημαντικότατο ρόλο.

Όταν πέσουν η ινσουλίνη και οι σωματομεδίνες, ο οργανισμός αποβάλλει τα σάκχαρα. Το σώμα – ζαχαροπλαστείο, διώχνει τον καρκίνο πετώντας τα στοιχεία που τον θρέφουν.

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Λιαντίνης - Ο ρόλος του Πατριαρχείου στην τουρκοκρατία

Λιαντίνης: Το συκοφαντημένο αληθινό πρόσωπο της αρχαίας Σπάρτης

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Η ΚΟΡΥΦΗ ΄ΝΑΙ ΚΟΡΥΦΗ, ΑΝ ΕΙΝ΄ ΚΑΙ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗ!
ΤΟ ΒΡΑΧΟ ΔΕΡΝ΄ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΒΡΑΧΟΣ ΜΕΝΕΙ!

Κορφές και βράχοι φίλοι μου λοιπόν κι όχι φτερά στον άνεμο, σε τούτη την κοινωνική βαρυχειμωνιά! Είναι θέμα επιλογής, ιδιοσυγκρασίας μα και ανθρωπιάς και συλλογικών αγώνων κατά της νέας κατοχής της πατρίδας που δε θα στοιχειώσει στον τόπο αν δε στοιχειώσει στις ψυχές των ανθρώπων του...

Τα δώρα της Σελήνης

TITTIKΑ ΔHMHTPOYΛIΑ
Kριτικός-Mεταφράστρια

OYPΑNIO ΣΩMΑ, στοιχείο κοσμικό, η Σελήνη θεοποιήθηκε εξαρχής, σε όλες τις θρησκείες, μαζί με τον φωτοδότη της, τον Ήλιο, και πολλά άστρα. Θεά Σελήνη και Άρτεμις, Αφαία, Βριτόμαρτη και Δίκτυννα στην ελληνική μυθολογία, Ίσιδα και Ιστάρ στην αιγυπτιακή και την ασσυριακή, το φεγγάρι υπήρξε θεότητα θηλυκή, της γονιμότητας και της αφθονίας, σύμβολο της περιοδικότητας και του χρόνου που περνά, της αναγέννησης. άλλο ένα πρόσωπο της πρωταρχικής Μεγάλης Μητέρας, η Σελήνη ταυτίστηκε όμως και με την απειλή, την προερχόμενη από το ασυνείδητο και τις παρεκτροπές του, με την αχαλίνωτη φαντασία και τη μαγεία, αλλά και με τον θάνατο - και συνδέθηκε έτσι με χθόνιες θεότητες, όπως η Περσεφόνη και η Eκάτη.

Διαρκώς μεταβαλλόμενη και αμφίσημη, ζωή και θάνατος, ευλογία και κατάρα, η Σελήνη γονιμοποίησε πολύ νωρίς και τον ποιητικό λόγο και συνεχίζει να εμπνέει στους αιώνες τους ποιητές, όλων των ρευμάτων και των τάσεων. Ο ορφικός ύμνος που ακολουθεί, αριστοτεχνικά μεταφρασμένος από τον Δ. Π. Παπαδίτσα και την Ελ. Λαδιά, αποτελεί το καλύτερο προοίμιο στην αναζήτηση αυτή των φεγγαριών στην ποίηση:

Εισάκουσε, θεά, βασίλισσα, φωτοφόρα, θεϊκή Σελήνη,

ταυροκέρατη Μήνη, νυχτόδρομη, αεροδιάβατη,

νυκτόβια, δαδοφόρα, κόρη πάνστιλβη, Μήνη,

που αυξάνεις και λιγοστεύεις, θηλυκή και αρσενική,

φωτίστρια, φίλιππη, μητέρα χρόνου, καρποφόρα,

κεχριμπαρένια, βαρύθυμη, ολόφεγγη, νυχτερινή,

συ η παντεπόπτρια, φιλάγρυπνη, με όμορφα αστέρια γεμάτη,

χαρούμενη στην ησυχία και στην καλόμοιρη νύχτα,

λαμπερή, χαριτοδότρια, τελεσφόρα, ω κόσμημα νύχτας,

αστράνασσα, μακρόπεπλη, ελικόδρομη, πάνσοφη κόρη,

πρόσελθε, μακαρία, τερπνή, πάντιλβη, με τρίδιπλο φέγγος

που λάμπεις, να σώζεις τους νέους ικέτες σου, κόρη.

«Eνα γλυκό, τρελό φεγγάρι»

Από την αρχαιότητα, λοιπόν, ώς σήμερα, η Σελήνη ενοικεί στην ποίηση, με όλα της τα πρόσωπα και σε όλους τους ρόλους. Μητέρα χρόνου, μετρά την οδυνηρή μοναξιά της Σαπφώς και όλων όσων ξαγρυπνούν από έρωτα:

«δέδυκε μεν α σελάννα και Πληΐαδες, μέσαι δε/νύκτες, παρά δ' έρχετ' ώρα, εγώ δε μόνα κατεύδω»

(Το φεγγαράκι κρύφτηκε, κι η πούλια· μεσονύχτι· /κι η ώρα πλάι μου περνά, κι εγώ μόνη ξαπλώνω, μεταφράζει ο Σωτ. Κακίσης).

Παραστέκει τους ερωτευμένους, ως υπόμνηση παρουσίας της αγαπημένης ύπαρξης:

«Παίζει απόψε το φεγγάρι / μέσα στην κληματαριά, / που 'ναι να το πιεις, αλήθεια, / στο ποτήρι· / κι όχι τόσο γιατί παίζει / στην κληματαριά / όσο γιατί φέγγει δίπλα / σ' ένα παραθύρι...»·

ή συγκαλύπτοντας, ως ευμενής συμπαραστάτης, τις ατέλειες στη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου:

«άφησέ με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! / Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται / που ασπρίσαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι / θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. / άφησέ με να 'ρθω μαζί σου».

Η Σελήνη συντροφεύει ακόμα και τους επίγειους αγγέλους όπως γράφει ο Θωμάς Γκόρπας:

«Μπήκε στο θάλαμο ένα γλυκό, τρελό φεγγάρι / καθώς φωνή αγαπημένη μπαίνει στην ερημιά/ένας φαντάρος μες στον ύπνο του χαμογελά / κ' αναστενάζει, γέρνει προς το παράθυρο / κλείνει το μάτι στο φεγγάρι και μετά πηδά / σαν άγγελος απ' το κρεβάτι του»·

και τους παρηγορεί.

Ανεξιχνίαστη και μαγική για το καλό και το κακό, αναδεικνύει τη γυναικεία ωραιότητα:

«η ωραία πανσέληνος ετούτης της βαθιάς και κατορθωμένης νύχτας, υψώνει σε αρπαγή λευκή, χάρισμα κυκλικό, την πλήρη γυμνότητα της φευγάτης γυναίκας, της εγγύς και της σκληρής ανατολής», τραγουδάει ο Χουάν Ραμόν Χιμένεθ (μτφρ. Κ. Ε. Τσιρόπουλος).

Ανταπαντά ο Καίσαρ Εμμανουήλ:

«Θραύσμα σελήνης μυστικής, ο υγρός, γλυπτός της ώμος / απ' το γαλάζιο ωλίσθησε της μουσελίνας νέφος»·

και συνεχίζει ο Διονύσης Καψάλης:

«Τοπίο σε παλιό καθρέφτη / το πρόσωπό σου όπως πέφτει / το φως του φεγγαριού χλομό· / κι απ' τον ωραίο σου λαιμό / κι από το γυμνωμένο στήθος / ελευθερώνεται ένας μύθος, / μικρές σιωπές αργοπορούν».

Το φως της Σελήνης σχεδιάζει τα πολλαπλά πρόσωπα του έρωτα.

Kόσμημα της νύχτας

Η Σελήνη είναι πολύτιμη, είναι το κόσμημα της νύχτας, το μαργαριτάρι του Κ. Γ. Καρυωτάκη:

«Το φεγγαράκι απόψε στο γιαλό / θα πέσει, ένα βαρύ μαργαριτάρι. / Και απάνω μου θα παίζει το τρελό / τρελό φεγγάρι»· το «κρίνο / των ουρανών / γεμάτο απ' όλα τα όνειρα»,

του E. E. Κάμινγκς, κρυμμένο στα μαλλιά της αγαπημένης. Χαρούμενη, η Σελήνη χορεύει με τη γάτα Μιναλού στον Γέητς:

«Oταν συναντηθούν δυο συγγενείς, τόσο στενοί / τι πιο καλό από 'ναν εύθυμο χορό;» (μτφρ. Σ. Ηλιόπουλος)·

παίζει με τη μικρή τσιγγάνα του Ελύτη:

«Ντέφι χτυπώντας το φεγγάρι / χορεύει κι έρχεται με χάρη / μεσ' από δάφνες και μυρτιές / κι από το φως ασημωμένη / μικρή τσιγγάνα η Παινεμένη».

Για τον Μπωντλαίρ είναι «η ίδια η ιδιοτροπία», «αλήτισσα και ωραία»

για τον Λαφόργκ. Μακαρία και τερπνή,

κατά τον Ντ. Χ. Λώρενς, «Η νέα σελήνη, από τους δροσερούς ουρανούς επάνω, / σε ρόδινα χρώματα, στις αισθήσεις μας φέρνει / μια γλυκιάν ευωδιά του παραδείσου» (μτφρ. Α. Δικταίος).

Nυκτόδρομη, βαρύθυμη

Η ίδια αυτή χαριτοδότρια Σελήνη όμως, μέσα στο ίδιο ποίημα, στη Σονάτα του Σεληνόφωτος, θεριεύει επίσης τους ίσκιους:

«Oταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι / αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, / ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου / λησμονημένα λόγια».

Νυκτόδρομη και βαρύθυμη, φορτωμένη τις σκοτεινές συνδηλώσεις του ρομαντισμού, σκορπίζει θλίψη στο Oραμα του Μαλλαρμέ

και φως ψυχρό στην ωδή Εις θάνατον του Ανδρέα Κάλβου:

«Από τον ουρανόν, / όπου τα μελανόπτερα / σύννεφα αρμενίζουν / το ψυχρόν της αργύριον / ρίπτει η σελήνη».

Γίνεται σελήνη ταφική και νεκρική, στην Ωδή στη Σελήνη του Διονύσιου Σολωμού: «Yμνον παθητικό θε να σου υψώσω· / παθητικό σαν εσένα, όταν λαμπίζης / στρογγυλό, μεσουράνιο, και το φως σου / σε ταφόπετρα ολόασπρη αποκοιμίζης»·

αλλά και στον Τάσο Λειβαδίτη:

«Μητέρα, της λέω, μη μου ετοιμάζεις πια το γάλα - δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είσαι πεθαμένη». Περίμενα να δω τι θα πει. Hταν Ιούνιος, βράδυ, με μια φανταστική πανσέληνο στον ουρανό. / Και μη μου πείτε πως αυτό δεν ήταν μια απάντηση».

Ξένο και απόμακρο, ψυχρό και ταφικό, το άλλο μισό της Σελήνης γίνεται ενίοτε αιματοχαρές. Η παντεπόπτρια Σελήνη δεν προφητεύει απλώς αλλά επιζητεί τη φρίκη και τον τρόμο, όπως το φεγγάρι που μας συστήνεται στον Ματωμένο Γάμο (μτφρ. Ν. Γκάτσος):

«Είμαι ένας κύκνος στρογγυλός μες στο ποτάμι / Είμαι ένα μάτι στα ψηλά καμπαναριά, / Και μες στις φυλλωσιές φαντάζω ψεύτικο φως της χαραυγής / Κανείς δε μου γλιτώνει εμένα», λίγο προτού βαφτεί με αίμα φονικού: «Tο φως μου πρέπει να κυλήσει για να βαφτούν τη νύχτα τούτη / τα μάγουλά μου αίμα γλυκό».

«Kοκκίνισε η πανσέληνος»

Αίμα ίδιο κι αλλιώτικο από αυτό που βάφει τη γοτθική και ερμητική σελήνη του Λωτρεαμόν:

«Mε μια σελήνη μυστηριακή που στάζει αίμα και τρόμο» (μτφρ. Μ. Δημάκης·

και την εφιαλτική Σελήνη του Μ. Σαχτούρη:

«Από αίμα πουλιών πλημμυρισμένο/κρυμμένο μένει το φεγγάρι / πότε πίσω από δέντρα / πότε πίσω από θηρία / πότε πίσω από σύννεφα / με θόρυβο που ξεκουφαίνει τα φτερά αγγέλων».

Αίμα ανθρώπινο, το αίμα των συντρόφων του, που πονάει τον Ναζίμ Χικμέτ:

«Κοκκίνισε η πανσέληνος. Και, κόκκινην έτσι όπως την είδε / ο παρίας είπεν: Απόψε το φεγγάρι μοιάζει /με των αδελφών μου το αίμα που, / κόμπο-κόμπο σταλάζει στον Γάγγη» (μτφρ. Άρης Δικταίος). Κι αυτό το αιματοβαμμένο φεγγάρι, της δουλείας και της καταπίεσης, είναι ίσως το πιο φρικιαστικό από όλα...

«Όλοι διακρίνουν το φεγγάρι καθένας με τον τρόπο του», λέει ο Kινέζος Λι-Τάι-Πο, τον 8ο μ.Χ. αιώνα (μτφρ. Αμ. Τσακνιά).

Ο Χρ. Λιοντάκης χαιρετίζει την αινιγματική του φύση:

«Mυστικό μισό της σελήνης / που συνοψίζεις νοσταλγία / σε υδάτινους καθρέφτες».

Ο Α. Φωστιέρης θέλει να την ορίσει:

«...Διάβολε / Δέκα χιλιάδες στίχοι έχουν γραφτεί για σένανε / κι ούτε για δείγμα ένας που να πει / τα στοιχειώδη».

Κι ο Νίκος Εγγονόπουλος υμνεί τα εύπλαστα και μαγικά φεγγάρια, στα στήθη και στα σφουγγάρια, στ' αγάλματα και τα δέντρα, τα χνάρια και τα νερά, γιατί

«τα πιο ωραία τραγούδια/ειν' τα τραγούδια του φεγγαριού».

«Kαταραμένο, αγαπητό, χαϊδεμένο παιδί»

Θηλυκή, η Σελήνη συναιρεί τη γέννηση και τον θάνατο, είναι η πύλη του ουρανού και της κόλασης. Είναι η μήτρα του καλού και του κακού, της έμπνευσης και της παραφροσύνης, του έρωτα και του φονικού, της ελευθερίας και της καταπίεσης.

«Και γι' αυτό, καταραμένο, αγαπητό χαϊδεμένο παιδί, βρίσκομαι τώρα ξαπλωμένος στα πόδια σου, αναζητώντας σ' όλη την ύπαρξή σου την ανταύγεια της τρομερής Θεότητας, της μοιραίας αναδόχου, της φαρμακεύτρας τροφού όλων των σεληνιακών»,

λέει ο Μπωντλαίρ (μτφρ. Τ. Βαρβιτσιώτης).

Και ειδικά των ποιητών.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Η ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΝΤΑΒΙΝΤ ΑΛΦΑΡΟ ΣΙΚΕΙΡΟ

ΝΤΑΒΙΝΤ ΑΛΦΑΡΟ ΣΙΚΕΙΡΟ – ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ- ΜΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ

Date: 13/10/2013Author: toutestinmagCategory: ARTOΡΑΜΑTags: art, ΑΡΤΟΡΑΜΑ, ΜΟΥΡΑΛΙΣΜΟΣ, Μαρια Ξυπολοπουλου, ΝΤΑΒΙΝΤ ΑΛΦΑΡΟ ΣΙΚΕΙΡΟΣ,ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ

Ευρηματικός, ανήσυχο πνεύμα, αγωνιστής, επαναστάτης, καλλιτέχνης. Ο λόγος για τον Νταβίντ Αλφάρο Σικέιρο, έναν από τους σπουδαιότερους σύγχρονους εικαστικούς, σημαντικός Μεξικανός τοιχογράφος, εκπρόσωπος του κινήματος του μουραλισμού.

Ο μουραλισμός ή αλλιώς τοιχογραφία πρόκειται για ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο κίνημα που γεννιέται στο Μεξικό σε μια δύσκολη περίοδο πολιτικού αναβρασμού (επανάσταση του 1911). Σημαντικοί εκπρόσωποι του ρεύματος υπήρξαν ο Ορόσκο, ο Ριβέρα αλλά αυτός που ξεχώρισε ήταν ο Σικέιρος. Οι καλλιτέχνες επέλεγαν να ζωγραφίσουν σε δημόσιους χώρους, κυρίως μεγάλα σε μέγεθος έργα – μνημειώδη θα έλεγε κανείς- με στοιχεία από την προκολομβιανή τέχνη της Νότιας Αμερικής και θεματικό άξονα τους κοινωνικούς προβληματισμούς της εποχής τους.

Μάχιμος και αντισυμβατικός πάλεψε για τις κοινωνικές κατακτήσεις του λαού. Μια ζωή γεμάτη από αγώνες, εξορίες, φυλακές αλλά και τέχνη σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός αγωνιστή αλλά και συγχρόνως και ενός δημιουργού. Ο Σικέιρος υπήρξε και τα δύο. Συμμετείχε στον Εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, στην Μεξικανική Επανάσταση, ενώ ιδεολογικά ανήκε στον κομουνισμό. Η τέχνη του λειτούργησε στα χέρια του ως όπλο πολιτικού αγώνα που είχε στόχο την αφύπνιση των φτωχών και των καταπιεσμένων. Επηρεασμένος από τις σοσιαλιστικές του πεποιθήσεις διοχετεύει μέσα από το έργο του έναν έντονο πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό.

Τοιχογραφίες του υπάρχουν σε δημόσια κτήρια στο Μεξικό, στη Χιλή και στην Κούβα. Το μεγαλύτερο του έργο με τίτλο ‘’ Η πορεία της ανθρωπότητας’’ βρίσκεται στο Πολιτιστικό Πολυφόρουμ του Μεξικού. Ταξιδεύοντας στην Ευρώπη, ήρθε σε επαφή με σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Πικάσο. Σε ηλικία 27 ετών γράφει το δικό του μανιφέστο τέχνης.

Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι το γεγονός ότι ερευνούσε και πειραματιζόταν συνεχώς με σύγχρονα υλικά και τεχνικές. Το ύφος του εμπλουτισμένο με εξπρεσιονιστικά και σουρεαλιστικά στοιχεία παραμένει ρεαλιστικό.

Ο κατάλογος των έργων που φιλοτέχνησε είναι μακρύς. Οι διακρίσεις του σημαντικές. Θεωρείται αξεπέραστος σύγχρονος ζωγράφος πορτρέτων και κέρδισε το ανώτερο βραβείο της 25ης Μπιενάλε της Βενετίας. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι το έργο του Σικέιρου αποτέλεσε παράδειγμα και λειτούργησε ως πηγή έμπνευσης για τους νέους ζωγράφους της αμερικανικής ηπείρου που καταπιάστηκαν με τη δημιουργία τοιχογραφιών σε ανοιχτούς χώρους.

Ωστόσο η κυρίαρχη κουλτούρα όπως σημειώνει και ο Φ. Στάιν στο βιβλίο του πάνω στον Μεξικανό ζωγράφο, δεν μπόρεσε να ανεχτεί τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Η σοσιαλιστική φιλοσοφική προσέγγιση της τέχνης που επιχείρησε να κάνει ο Σικέιρος του κόστισε πολλά χρόνια εξορίας και εγκλεισμού στη φυλακή. Η προμηθεική αγωνία του για το Μεξικό τον έκανε να αφοσιωθεί με πάθος στον αγώνα και να συνδέσει την τέχνη με την κοινωνική δικαιοσύνη. Αν και είναι ένας από τους κορυφαίους τοιχογράφους του σύγχρονου ρεαλισμού και παρόλη την καλλιτεχνική του δημιουργία ελάχιστα απασχόλησε όσους ασχολούνται με την τέχνη και την ιστορία της .

Ο Σικέιρος δημιούργησε μορφές με μεγάλη πλαστική δύναμη, με υψηλή εκφραστικότητα ενώ υπεράσπισε με σθένος την ιδέα ότι κάθε καλλιτεχνικό έργο ενεργεί πάνω στη μάζα και μπορεί να την επηρεάσει. Σήμερα, προβληματισμοί προκύπτουν γύρω από το πώς αντιμετωπίζεται η στρατευμένη τέχνη και πώς αυτό μπορεί να επηρεάσει την απήχηση , την αναγνώριση και την μετέπειτα πορεία του καλλιτεχνικού έργου που αφήνει πίσω του ο εκάστοτε δημιουργός. Κατά πόσο ο δημιουργός όταν επιλέγει να θέσει τον εαυτό του και το έργο του στην υπηρεσία ξένων ως προς την τέχνη στόχων χάνει την ελευθερία του επιβάλλοντάς τού περιορισμούς και δεσμεύσεις και αν η στράτευση προς μια συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση αναιρεί την όλη καλλιτεχνική προσπάθεια είναι κάποιοι από αυτούς τους προβληματισμούς. Ωστόσο, η προσφορά του Σικέιρου στον χώρο της τέχνης υπήρξε σπουδαία , και το έργο του αναδεικνύει μια αντιαποικιακή ματιά και την αγωνία του για τις κοινωνικά καταπιεσμένες μάζες.

‘’Αποκηρύσσουμε τη λεγόμενη ζωγραφική του καβαλέτου και όλες τις τέχνες των κύκλων της διανόησης και δοξάζουμε την έκφραση της μνημειακής τέχνης γιατί είναι δημόσια περιουσία. ‘’ Σικέιρος

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΧΑΝΙΩΝ