''Κατά τα τελευταία έτη συνηθίσαντες υπό τα ανθρωπιστικά συνθήματα να ενώνωμεν τους δύο αυτούς διαφορωτάτους αλλήλων κόσμους, τον Ελληνικόν και τον Χριστιανικόν, συγχέομεν εις την σφαίραν του πνευματος δύο διακρινομένας αλλήλων και πολλάκις αντιμαχόμενας καταστάσεις, ων εκάστη είχε και την ιδίαν (δική της) θεώρησιν... Ο Χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού ως Ζωής και ως Σκέψεως. Εβλεπε εις αυτόν... το φιλέρευνον πνεύμα το οποίον ήγεν εις την φιλοσοφίαν. Το ότι δια τους Ελληνας η Αλήθεια δεν ήτο σταθερά και εξ αποκαλύψεως αλλ' εύρημα της ανθρώπινης διάνοιας, τούτο δεν συνεχώρει ο Χριστιανισμός . Κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισης αυτού ως ειδωλολατρικού.... το όνομα Ελλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοιαν του ειδωλολάτρης, μη χριστιανός.... Αυτό το πνεύμα της εχθρότητας προς τον πνευματικόν Ελληνισμόν διετηρήθη έως ότου η νέα θρησκεία κατωχυρώθη, επροστατεύθει ως επίσημος κρατική και απέκτησε τον αδιαπέραστον δογματικόν κλοιόν εις δακτύλιον προστασίας ' '
Νικ.Β.Τωμαδάκης (καθηγητής Βυζαντινής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών 1956) στο έργο του ''Εισαγωγή εις την Βυζαντινή Φιλολογίαν '' τόμος Α', τεύχος Α', εκδ.2η. σελ.23-24, Αθηναι 1956
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου