Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΛΛΑΔΑ - ΕΛΛΗΝΕΣ,
ΟΙ ΠΕΛΑΣΓΟΙ, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ
ΚΑΙ Η ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ (ΓΡΑΜΜΙΚΗ) ΓΡΑΦΗ Α’ ΚΑΙ Β’
ΤΟΥ Α.Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ*
ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
Περιεχόμενα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’
Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΛΛΑΔΑ - ΕΛΛΗΝΕΣ
1. Η ΠΟΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Ο Όμηρος αναφέρει ότι στα Τρωικά με το όνομα «Ελλάδα» ονομαζόταν μόνο μια πόλη – κράτος στο Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία) και με το όνομα «Μυρμιδόνες και Αχαιοί και Έλληνες» ονομάζονταν μόνο όσοι κατοικούσαν στις πόλεις του Πελασγικού Άργους: Ελλάδα, Φθία, Άλος, Αλόπη και Τραχίνα. Οι πόλεις αυτές ανήκαν στο κράτος του Πηλέα και ο στρατός τους στην Τροία είχε ως αρχηγό τους τον Αχιλλέα, έναν από τους πιο ισχυρούς αρχηγούς της τότε εποχής. Ο ‘Όμηρος αναφέρει επίσης ότι με το όνομα «Πανέλληνες» ονομάζονταν κατ’ επέκταση όσοι άλλοι λαοί είχαν εκστρατεύσει μαζί με τους εν λόγω καλούμενους «Μυρμιδόνες και Αχαιούς και Έλληνες» εναντίον της Τροίας, πρβ:
«τους όσοι το Πελασγικόν Άργος έναιον οι τ' Άλον οι τ΄ Αλόπην οι τε Τρηχίν ενέμοντο, οι τα' είχον Φθίην ηδ' Ελλάδα καλλιγύναικα, Μυρμιδόνες δε κελεύντο και Έλληνες και Αχαιοί, των δ' αύ πεντήκοντα νεών ήν αρχός Αχιλλεύς» (Ιλιάδα, Β, 681-5)
«Λοκρών δ’ ηγεμόνευεν Οϊληος ταχύς Αίας μείων, ου τι τόσος γε όσος Τελαμώνιος Αίας αλλά πολύ μειων· ολίγος μεν εην λινοθώρηξ, εγχείη δ εκέκαστο Πανέλληνες και Αχαιούς». (Ιλιάδα B 527 – 530)
Στη συνέχεια από εκεί προήλθε το εθνικό – γενικό όνομα Ελλάδα και Πανέλληνες > Έλληνες= «όλοι οι ομόγλωσσοι και ομόθρησκοι λαοί με αυτούς της αρχαίας πόλης «Ελλάδα».
Ο Θουκυδίδης (Α 2-9) αναφέρει ότι ο Όμηρος με το όνομα Έλληνες ονομάζει μόνο εκείνους που ακολούθησαν τον Αχιλλέα από τη Φθιώτιδα στον πόλεμο της Τροίας, οι οποίοι ήσαν και οι πρώτοι Έλληνες. Όμως από την εποχή που ο Έλληνας, ο γιος του Δευκαλίωνα, και οι γιοί του απέβησαν ισχυροί στην Φθιώτιδα (δηλαδή στην περιοχή όπου υπήρχε η πόλη Ελλάδα και όπου ήσαν οι πρώτοι Έλληνες) και τη βοήθεια τους επικαλούντο οι κάτοικοι των άλλων πόλεων, ονομάζονταν και αυτοί Έλληνες.
Επομένως για το Θουκυδίδη το όνομα Ελλάς – Έλληνες προήλθε ναι μεν από το όνομα της πόλης-κράτος Ελλάδα, όμως έγινε γενικό – εθνικό επί εποχής που στην πόλη-κράτος αυτή ηγεμόνας ήταν ο ονομαζόμενος « Έλλην» > Έλληνες, πρβ: «Αλλ' από την εποχήν που ο Έλλην και οι υιοί του απέβησαν ισχυροί εις την Φθιώτιδα, και την βοήθειάν των επεκαλούντο οι κάτοικοι των άλλων πόλεων, τα διάφορα φύλα, συνεπεία της επικοινωνίας αυτής, ωνομάζοντο ήδη επί μάλλον και μάλλον Έλληνες, μολονότι πολύς επέρασε καιρός πριν το όνομα τούτο ημπορέση να επικράτηση γενικώς» (Θουκυδίδης Α, 3).
Ομοίως ο Στράβωνας, ο Αρχίλοχος και ο Παυσανίας, επικαλούμενος τον ποιητή (Όμηρο), αναφέρουν, ότι η ονομασία Ελλάδα – Έλληνες προήλθε από την αρχαία πόλη με το όνομα Ελλάδα στη Φθιώτιδα: «οι μεν πίστευαν ότι η Ομηρική Ελλάδα είναι η Φθία» (Στράβωνας, Θ΄ 431 - 432). «Η χώρα, ην οικούσι παρ Ομήρω οι υπό του Πηλέα Έλληνες, καλείται Ελλάς και κείται περι Σπερχειόν ποταμόν (Αρχίλοχος, απ. 47-52). «καθότι και Έλληνας το σύμπαν γένος από της εν Θεσσαλία ποτε καλουμένης Ελλάδος. (Παυσανίας Λακωνικά, ΧΧ 6-7)
ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ:
1) Το όνομα επίθετο «Έλλην, Ελληνίς. Έλληνας, Ελληνίδα , παράγεται από το Ελλάς > Ελλάνιος - Ελλήν(ιος,α,ο, πρβ και: Ελάνιον, Ελλήνιον» ( = ονομαστό ιερό της αρχαιότητας στην Αίγυπτο, Ηρόδοτος Β 178), «Ιερό ελλανίου Διός», «Διός και Αθηνάς ελλανίας», Ελλάνικος (= όνομα πολύ αρχαίου συγγραφέα) κ.α.
Με την ονομασία «Ελλάνιοι» και «ελλανόδικος επιτροπή» λέγονταν στην αρχαιότητα όλοι οι κοινοί λειτουργοί, καθώς και οι μόνιμοι εκπρόσωποι που κατοικούσαν στην Ολυμπία, για να επιμελούνται τα των Ολυμπιακών αγώνων, των αγώνων μόνο των Ελλάνων ή Ελλήνων. Με την ονομασία «Ελλανοδίκες» ή «Ελληνοδίκες» (Ηρόδοτος Ε 22) λέγονταν οι κριτές στους Ολυμπιακούς αγώνες, καθώς και οι δικαστές που δίκαζαν αμφικτιονικές ή συμμαχικές διαφορές. Με την ονομασία «Ελληνοταμίαι» λέγονταν οι εισπράκτορες των εισφορών για τον κατά τον Περσών πόλεμο
Με την ονομασία «Ελλάνιοι» και «ελλανόδικος επιτροπή» λέγονταν στην αρχαιότητα όλοι οι κοινοί λειτουργοί, καθώς και οι μόνιμοι εκπρόσωποι που κατοικούσαν στην Ολυμπία, για να επιμελούνται τα των Ολυμπιακών αγώνων, των αγώνων μόνο των Ελλάνων ή Ελλήνων. Με την ονομασία «Ελλανοδίκες» ή «Ελληνοδίκες» (Ηρόδοτος Ε 22) λέγονταν οι κριτές στους Ολυμπιακούς αγώνες, καθώς και οι δικαστές που δίκαζαν αμφικτιονικές ή συμμαχικές διαφορές. Με την ονομασία «Ελληνοταμίαι» λέγονταν οι εισπράκτορες των εισφορών για τον κατά τον Περσών πόλεμο
2) Το όνομα «Ελλάς» ετυμολογικά φαίνεται να προέρχεται από τη σύνθεση των λέξεων «εος, α, ο (= ο,η,ο δικός,ή,ό μας, ο,η,ο αυτός,ή,ό, ο,η,το ίδιος,α,ο κ.α.) και «λαός» (= στη σύνθεση «-λεώ- ή –λη-», πρβ λεωφόρος, βασιλέας, Βασίλης κ.α.) και κάτι όπως οι λέξεις: ε-δικός μας, ε-ορτή, Ε-ορδαία κ.α. Δηλαδή Ελλάς – Έλληνες = ο δικός μας λαός, οι ίδιοι με μας, οι εκ της ίδιας οργανικής ύλης, του ίδιου πηλού όντα. Κάτι που γίνεται εμφανές, αν αφαιρέσουμε τα προσφύματα δ και ν από τις λέξεις Ελλα(δ)ικος και Ελλα(ν)ικος = ελ + λα(δ)ικός ή λα(ν)ικος = λαϊκός, λαός., αλλά και από την οικογενεια των λέξεων: λαός, λαϊκός, βασί-λειο, βασι-λέας ή βασιλεύς, παν-λαός > Παλλάς, Παλλάδιον, παν-λαική > παλλαϊκή, χαρά + λαός = Χαρίλαος ή Χαρίλλος (= ο Σπαρτιάτης βασιλιάς που αντέγραψε τους μινωικούς νόμους), Αχαιών + λαός = Αχιλλέας …
Τα δυο λλ στις λέξεις Παλλάς, Ελλάς, Χαρίλλος κ.τ.λ. μπαίνουν, για να δείξουμε ότι έχουμε σύνθετη λέξη με τη λέξη –λαός. Η λέξη «λαός» στον Όμηρο σημαίνει το ενόργανο σώμα (ο στρατός ή το βασίλειο = το σώμα που έχει λαλιά ) και έχει τονικό παρώνυμο (δηλαδή είναι λέξη που έχει δυο έννοιες οι οποίες διακρινόμενες τονικά, κάτι όπως και οι: πότε- ποτέ, θέα-θεά, γέρος-γερός, θέρμος-θερμός κ.α.) τη λέξη «λάος ή λάας -λάς», που σημαίνει το ανόργανο σώμα, οι πέτρες εξ ου και λατομείο, λατόμος, λάιτος ή ληιτος > λίθος κ.α., πρβ και:
α) τη φράση της Ιλιάδος «λαούς δε λάας ποίησε Κρονίων», που σημαίνει ότι ο χρόνος ποίησε (κύησε, μετέβαλε) την ανόργανη ύλη, τους λάας –λας ή λάιτους-ληιτους > λίθους σε οργανική, ανθρώπους, ζωή, και
β) το μύθο που αναφέρει ο Απολλόδωρος που λέει ότι ο Δευκαλίων και η Πύρρα ρίχνοντας πίσω τους «λάας» (= λίθους, ανόργανα όντα) γινόταν «λαός» (= άνθρωποι, οργανικά όντα), άνδρες όσες πέτρες έριχνε ο Δευκαλίωνας και γυναίκες όσες πέτρες έριχνε η Πύρρα οπότε μεταφορικά από τους λάας ονομάστηκαν λαοί («όθεν και λαοί μεταφορικώς ωνομάσθησαν από του λάας ο λίθος), πρβ: «ο δε αιρείται ανθρώπους αυτώ γενέσθαι. Και Διός ειπόντος υπέρ κεφαλής έβαλλεν αίρων λίθους, και ούς μεν έβαλε Δευκαλίων, άνδρες εγένοντο, ους δε Πύρρα, γυναίκες. όθεν και λαοί μεταφορικώς ωνομάσθησαν από του λάας ο λίθος.» (Απολλόδωρος, Α, 7, 1 – 3)
Ο Ησίοδος (Απόσπασμα 63 = στίχος 234 και απόσπασμα 102) αναφέρει ότι «Οι Λέλεγες κατοικούσαν στην απότομη Πήδασο, κοντά στην Σατνιόεντα με βασιλιά τους τον Άλτη και πατέρα της Λαοθόης», καθώς και ότι: «ο Λοκρός έγινε αρχηγός του λαού των Λελέγων, αυτός που κάποτε ο Δίας που έχει άφθαρτη σοφία, διαλεγμένες πέτρες από τη γη έδωσε στο Δευκαλίωνα (Ησίοδος, Απόσπασμα 63 = στίχος 234 και απόσπασμα 102). Επομένως ο Ησίοδος υπονοεί - ετυμολογεί τα ονόματα «Λαο-θόη», Έλληνες και «Λέλεγες» από το λαλώ - λέω (= ομιλώ ή κινούμαι κ.α.), απ΄όπου και το θέμα λα- των λέξεων λαός ή λεώς (το ομιλούν - κινούν, το ενόργανο σώμα), αλλά και το συν-λαλώ > συλλαλητήριο, συν-λά(ν)ιος > συλλανιος, εν-λάνιος > ελλάνιος - Ελλάς, παν-λάνιος – Παλλάς κ.α.
3) Μερικοί (Wilamowitz κ.α.) λένε ότι ο Αριστοτέλης αναφέρουν ότι το όνομα Ελλάς και Έλληνες προήλθε από το όνομα «Σελλοί > (Σ)Έλληνες > Έλληνες», που ήταν το όνομα μιας φυλής της Ηπείρου. Ωστόσο αυτό δεν είναι αληθές, γιατί ο Αριστοτέλης αναφέρει επακριβώς αφενός ότι επί εποχής του Δευκαλίωνα έγινε ένας κατακλυσμός που παραμόρφωσε πολλές περιοχές, όπως π.χ. αυτή των Μυκηνών που από γόνιμη έγινε άγονη και αυτή του Άργους που από άγονη έγινε καλλιεργήσιμη και αφετέρου ότι μετά τον εν λόγω κατακλυσμό, ο οποίος είχε επίκεντρο τη Δωδώνη της Ηπείρου όπου κατοικούσαν οι καλούμενοι Σελλοί (= φυλή των Γραικών ή Πελασγών, σύμφωνα με τον Ησίοδο), οι μέχρι τότε καλούμενοι Γραικοί μετονομάστηκαν και αυτοί Έλληνες, πρβ: Ο κατακλυσμός) περί τον Ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπον. Και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ' εστίν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον. Ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν. Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ' Έλληνες". (Αριστοτέλης Μετεωρολογικά 1 352 a ).
Ομοίως ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Π΄ 233 -235) λέει ότι στη Δωδώνη διαμένουν οι Σελλοί, χωρίς όμως να τους ονομάζει «Έλληνες» ή να ονομάζει «Ελλάδα» μόνο τη χώρα τους:
"Ζευ, άνα Δωδωναίε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων, Δωδώνης μεδέν δυσχειμέρου' αμφί δε Σελλοί σοι ναίουσ' υποφήται ανιπτόποδες χαιμαιεύναι" = "Δία βασιλιά Δωδωναίε, Πελασγικέ, που κάθεσαι μακριά και προστατεύεις τη Δωδώνη με το βαρύ χειμώνα, γύρω δε οι Σελλοί κατοικούν, οι ερμηνευτείς των χρησμών σου που κοιμούνται κατά γης και έχουν άνιπτα πόδια" . ( Όμηρος Ιλιάδα Π΄ 233 -235)
2. ΟΙ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ, ΟΙ ΕΠΗΛΥΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Α. ΟΙ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΠΕΛΑΣΓΟΙ
Ο Θουκυδίδης (Α 2-9) αναφέρει, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τους: Εκαταίο το Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 - 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α., αρχικά και μέχρι την "κάθοδο" των Δωριέων με τους Ηρακλείδες (έγινε 80 χρόνια μετά από τα Τρωικά) δεν υπήρχαν ούτε μόνιμοι κάτοικοι στην Ελλάδα ούτε και πόλεις ούτε και σύνορα και κράτη, επειδή δεν είχε ακόμη επινοηθεί η γεωργία και η ασφάλεια του στρατού. Υπήρχαν μόνο διάφορες φυλές, με μεγαλύτερη τους καλούμενους Πελασγούς, που ζούσαν μεταναστευτικά για εξεύρεση πηγών διατροφής, ενώ η πολυπληθέστερη ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε αυτή που έβρισκε μπροστά της, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο με συνέπεια να αναπτυχθεί ο βαρβαρισμός και η Ελλάδα να είναι κατοικία βαρβάρων. Ο Θουκυδίδης αναφέρει επίσης ότι δεν υπήρχαν και οι ονομασίες Έλληνες και βάρβαροι, άλλως αυτό θα το ανέφερε ο Όμηρος. Αυτό έγινε μετά τα τρωικά και η πρώτη κοινή συνεργασία των Ελλήνων ήταν η εκστρατεία στην Τροία.
Τελευταία μετακίνηση φύλου στην Ελλάδα, σύμφωνα με τους Θουκυδίδη και Ηρόδοτο κ.α., ήταν αυτή των Δωριέων με τους Ηρακλείδες, η οποία έγινε 80 χρόνια μετά τα Τρωικά, δηλαδή το 1129 π.Χ., και πρώτη φορά που φυτεύτηκαν σπόροι στην Ελλάδα, σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, ήταν στην Ελευσίνα το έτος 1410 π.Χ. από τη Δήμητρα, την ανακηρυχθείσα μετά Θεά.
Β. ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΤΩΝ ΠΕΛΑΓΩΝ: ΔΩΡΙΕΙΣ, ΑΙΟΛΕΙΣ, ΑΧΑΙΟΙ ΚΑΙ ΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ
Ο Στράβωνας, επικαλούμενος τον ποιητή (Όμηρο) και τον Ησίοδο, σχετικά με τους Πελασγούς, αναφέρει ότι ήσαν αφενός ήσαν οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδος και αφετέρου ήσαν διασκορπισμένοι σε όλη την αρχαία Ελλάδα,
πρβ: «Οι δε Πελασγοί των περί την Ελλάδα δυνασευσάντων αρχαιότατοι λέγονται’ και ο ποιητής φησίν ούτω <<Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ. Ο δε Ησίοδος: Δωδωνην φηγόν τε Πελασγών εύρανον ήεν». (Στράβων Ζ, Ήπειρος, 9).
Ο Εκαταίος ο Μιλήσιος (Στράβων 7, 321), σχετικά με τους πρώτους κατοίκους της αρχαίας Ελλάδας, τους Πελασγούς κ.α., αναφέρει:
«Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, έτσι λογάριαζαν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απ' αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, κι ο Δαναός από την Αίγυπτο, κι οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες που ήρθαν με τον Εύμολπο, τη Δαυλίδα της Φωκίδας ο Τηρεύς την Καδμεία οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο, και την ίδια τη Βοιωτία κατέκτησαν οι Aονες, οι Τέμμικες και οι Ύαντες.» (Στράβων 7, 321)
Ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας στη Ρωμαϊκή Αρχαιολογία αναφέρει ότι οι Πελασγοί ήταν φύλο Ελληνικό, που από τη Θεσσαλία εξαπλώθηκαν σε πάρα πολλά μέρη της Ασίας και Ευρώπης ( Κρήτη, Κυκλάδες, Όλυμπο, Βοιωτία, Ασία κ.τ.λ), πρβ: «Σκεδασθέντες οι Πελασγοί απήλθον εκ Θεσσαλίας εις Κρήτην και κατέσχον τινάς των Κυκλάδων νήσων. Άλλοι πάλιν εξ αυτών κατήλθον εις την Όσσαν, άλλοι μετέβησαν εις τον Όλυμπον, άλλοι δε εις την Βοιωτίαν και Φωκίδα και Ευβοιαν διεκομίσθησαν. Οι δε εις την Ασίαν διαπεραιωθέντες κατέσχον πολλά μέρη περί τον Ελλήσποντον και των παρακειμένων νήσων και έστειλαν αποικίαν εις την Λέσβον» (Διονύσιος Άλικαρνασέας. Α,', σελ. 21.), «ην δε και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν» (Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, "Ρωμαϊκή Αρχαιολογία", I 17).
Ο Αισχύλος αναφέρει ότι ο βασιλιάς του Άργους καυχιόταν λέγοντας ότι είναι στο γένος Πελασγός και το γένος των Πελασγών άρχει μέχρι της Παιονίας και του Στρυμόνος ποταμού: «Του γηγενούς γαρ ειμ’ εγώ Παλαίχθονος ίνις Πελασγός, τησδε γης αρχηγέτης. Εμού δ’ άνακτος ευλόγως επώνυμον γένος Πελασγών τήνδε καρπουται χθόνα. Και πασαν αιαν ης δ’ αγνός έρχεται Στρυμών, το προς δυνοντος ηλίου, κρατώ ορίζομαι δε την τε Περραιβων χθόνα, Πίνδου τε ταπέκεινα, Παιόνων πάλα, όρη τε Δωδωναία, συντέμνει δ΄ όρος υγρας θαλάσσης τώνδε ταπί τάδε κρατώ..,….» (Αισχύλος, Ικέτιδες 250)
Ο Ηρόδοτος (βλέπε συνδυαστικά: Α 57-58, Β 54-57, Θ 85, Η 43 κ.α.) αναφέρει ότι η Ελλάδα (εννοεί την αρχική αρχαία Ελλάδα) πριν ονομαζόταν Πελασγία και φύλα των Πελασγών ήταν οι Αιολείς, οι Αχαιοί, οι Ίωνες και οι Δωριείς και από αυτούς οι Δωριείς (= οι μετέπειτα Σπαρτιάτες, οι Μακεδόνες κ.α.), αποκόπηκαν πρώτοι από τους Πελασγούς και (αποκόπηκαν και πήγαν πρώτα στην Πίνδο όπου πήρα το όνομα Μακεδνοί και από εκεί κάποιοι από αυτούς κατέβηκαν στην Πελοπόννησο όπου ονομάστηκαν Δωριείς) αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό και μετά προσχώρησαν σ΄ αυτό όλοι οι Πελασγοί (= και οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Θεσσαλοί κ.α.), καθώς και πολλοί άλλοι βάρβαροι (οι Δαναοί, οι Πέλοπες, οι Καδμείοι ή Θηβαίοι κ.α.), πρβ:
«Γιατί όσο βασίλευε ο Δευκαλίων, κατοικούσαν τη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό. Το Ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά - αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 57- 58)
Αν πράγματι οι Φοίνικες πήραν τις άγιες γυναίκες (= τις δυο ιέρειες του Δία, που, σύμφωνα με τους Αιγύπτιους, η μια μετά έκτισε το μαντείο της Δωδώνης στην Ελλάδα και άλλη το της Θήβας στη Λιβύη) και τις πούλησαν, τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα, νομίζω ότι η γυναίκα αυτή της σημερινής Ελλάδας, της ίδιας δηλαδή χώρας που παλαιότερα ονομάζονταν Πελασγία («Της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης»), πουλήθηκε στη Θεσπρωτία…. ( Ηρόδοτος B 54 - 57)
«Οι νησιώτες έδωσαν 17 πλοία και ήσαν οπλισμένοι όπως οι Έλληνες και αυτό το έθνος είναι Πελασγικό, ύστερον όμως ονομάσθηκαν και οι Ίωνες της δωδεκαπόλεως, ελθόντες εξ Αθηνών. Οι Αιολείς έδωσαν 65 πλοία, οπλισμένοι ως οι Έλληνες και ονομάζονταν παλιά Πελασγοί, όπως λένε οι Έλληνες (Ηρόδοτος Θ, 85)
«Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85)
«Συγκροτούσαν δε το στόλο (τον Ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας) οι εξής: Από την Πελοπόννησο οι Λακεδαιμόνιοι με 16 πλοία, οι Κορίνθιοι, με τον ίδιο αριθμό πλοίων, το οποίον έδωσαν και εις το Αρτεμίσιον. Οι Σικυώνιοι, με δέκα πλοία, οι Επιδαύριοι με δέκα, οι Τροιζήνιοι με πέντε, οι Ερμιονείς με τρία. Όλοι αυτοί, εκτός των Ερμιονέων ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, ελθόντες στην Πελοπόννησο από τον Ερινεόν και την Πίνδον(«εόντες ούτοι πλην Ερμιονέων Δωρικό τε και Μακεδνόν έθνος, εξε Ερινεού τα και Πίνδου»), και το τελευταίον από την Δρυοπίδα. Οι δε Ερμιονείς είναι καθαυτό Δρύοπες τους οποίους εξεσήκωσαν από την σήμερον λεγόμενη Δωρίδα ο Ηρακλής και οι Μαλιείς. Εκ των Πελοποννησίων αυτοί ήσαν εις τον στόλον (δηλαδή τον Ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας)» (Ηρόδοτος Η, 43)
Γ. ΟΙ ΕΠΗΛΥΔΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ: ΔΑΝΑΟΙ, ΚΑΔΜΕΙΟΙ ΚΑΙ ΠΕΛΟΠΕΣ
Το Πάριο Χρονικό και οι Ηρόδοτος (Α, 2, Α 57- 58 κ.α.), Εκαταίος Μιλήσιος (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδης (Α, 3 -9), Παυσανίας (Βοιωτικά 5, 1 – 10), Διόδωρος (βίβλος Μ, Απόσπασμα 3), Απολλόδωρος (Ιστορική βιβλιοθήκη), Ισοκρατης (Ελένης εγκώμιο 68 – 69, Παναθηναϊκός 79-80), Πλάτων (Μενέξενος, 245c-d) κ.α. αναφέρουν ότι απ΄όσους έμεναν στην Ελλάδα πριν από τον Τρωικό πόλεμο βαρβαρικής καταγωγής ήσαν οι Δαναοί, οι Καδμείοι ή Θηβαίοι και οι Πέλοπες, οι οποίοι είχαν έρθει στην Ελλάδα από άλλα μέρη, επειδή δεινοπαθούσαν στους τόπους τους και στη συνέχεια αναμείχτηκαν με τους Έλληνες. Μάλιστα, επειδή στη συνέχεια οι Πέλοπες και οι Δαναοί αναμείχθηκαν με τους Σπαρτιάτες, οι Αθηναίοι (Πλάτωνας, Ισοκράτης κ.α.) λέγανε ότι οι Σπαρτιάτες δεν ήσαν καθαρόαιμοι Έλληνες και γι αυτό δεν έπρεπε να κηδεμονέψουν των Ελλήνων, αλλά οι Αθηναίοι, πρβ:
Σύμφωνα με Πάριο Χρονικό (είναι τρεις μεγάλες πλάκες από μάρμαρο Πάρου όπου οι αρχαίοι έγραφαν τα πιο σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα):
Ο Δευκαλίωνας βασίλευε το έτος 1570 π.Χ και ο Έλληνας το έτος 1521 π.Χ.
Ο Δαναός έφτασε στο Άργος το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στη Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ.
Ο Μίνωας Α’ βασίλευε το έτος 1470 π.Χ.,
πρώτη φορά που φυτεύτηκαν σπόροι στην Ελλάδα ήταν στην Ελευσίνα το έτος 1410 π.Χ. από τη Δήμητρα, την ανακηρυχθείσα μετά Θεά και ο Τρωικός πόλεμος έγινε το 1218 - 1209 π.Χ. |
«Η εκστρατεία στην Τροία από τον Αγαμέμνονα ήταν πράξη ωφελιμότατη για τους Έλληνες, για να μην υποστεί η Ελλάδα από τους βάρβαρους δεινά παρόμοια με κείνα που υπέστη παλαιότερα κατά την κατάληψη όλης της Πελοποννήσου από τον Πέλοπα, του Άργους από το Δαναό και της Θήβας από τον Κάδμο (Ισοκράτους Παναθηναϊκός 79-80),
«Εξαιτίας αυτών (της εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία) επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, αφού έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόννησο οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιο 68 – 69)
«Ως προς τους άλλους διαψεύστηκε, αφού συμφώνησαν στην παράδοση, συνήψαν συνθήκες και ορκίστηκαν οι Κορίνθιοι, οι Αργείοι και οι Βοιωτοί και οι άλλοι σύμμαχοι, ότι θα παρέδιδαν τους Έλληνες της ηπείρου, αν τους έδιναν χρήματα ο βασιλιάς (των Περσών). Μόνοι εμείς (= οι Αθηναίοι) δεν τολμήσαμε ούτε Έλληνες να παραδώσουμε ούτε όρκους (προδοσίας ή υποταγής) να κάνουμε. Γιατί είναι τόσο ευγενικό, ελεύθερο και σταθερό το φρόνημα της πόλης μας (= της Αθήνας) και φυσικά εχθρική προς τους βάρβαρους, επειδή είμαστε γνήσιοι Έλληνες και ανόθευτοι από τους βάρβαρους. Άλλωστε δε συγκατοικούν με μας ούτε Πέλοπες, ούτε Κάδμοι ούτε Δαναοί, ούτε Αιγύπτιοι αλλά βάσει του νόμου Έλληνες και χωρίς βαρβαρικές προσμείξεις, γεγονός από το οποίο δημιουργήθηκε στην πόλη μας το μίσος για τις ξένες φυλές…». (Πλάτων, Μενέξενος, 245c-d)
Αναφέρουν επίσης ότι πριν από τα τρωικά, το 1500 π.Χ. , ξέσπασαν στην Αίγυπτο λοιμώδεις ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού και για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων, οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη.
Οι Εβραίοι με αρχηγό το Μωυσή πάνε στην Ιουδαία.
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό ( απ΄ όπου και Δαναοί) μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στη γενιά. Ωστόσο επειδή από τη μια ο βασιλιάς των Αργείων, που ονομάζονταν Γελάνωρ, δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν επέδειχνε στρατιωτικές ικανότητες για νίκη των Αργείων, οι Αργείοι στο τέλος κάλεσαν το Δαναό αφενός για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά στα Τρωικά οι Αργείοι (= οι Αχαιοί κάτοικοι του Άργους) ονομάζονταν και Αχαιοί και Δαναοί και Αργείοι και απ΄αυτούς κατ’ επέκταση και όλοι οι Έλληνες.
Οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, οι οποίοι, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α, 2), αφενός ήταν Φοινικικής καταγωγής και αφετερου ζούσαν στη Θήβα της Αιγύπτου, εξ ου και η ονομασία τους Θηβαίοι, με αρχηγό τον Αγήνορα πάνε στα παράλια της Ασίας και συγκεκριμένα στη χώρα που απ΄αυτούς πήρε το όνομα Φοινίκη.
Από εκεί μετά αφενός οι Κρήτες έκλεψαν την Ευρώπη, τη μάνα του Μίνω, και αφετέρου ένα μέρος τους με αρχηγό το γιο του Αγήνορα, τον Κάδμο απ’ όπου και Καδμείοι, πέρασε σε πολλά ελληνικά νησιά, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την πόλη Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα από το όνομα της πόλης απ΄ όπου έφυγαν, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Ο Δαναός έφτασε στο Άργος έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στη Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Επίσης πριν από τα Τρωικά κάποιοι Φρύγες με αρχηγό τον Πέλοπα (εξ ου και Πέλοπες) έφυγαν από την Ασία και πήγαν στις Μυκήνες προκειμένου να λάβουν μέρος σε αθλητικούς αγώνες και συνάμα ο Πέλοπας να παντρευτεί την κόρη του ντόπιου βασιλιά. Ωστόσο ο Πέλοπας κατέλαβε και το θρόνο και όλη την Πελοπόννησο, η οποία από τότε και εξής ονομάζεται με αυτό το όνομα.
«Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3)
«Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)
«Όταν πρωτοήρθε ο Δαναός στη χώρα τούτη, στα Πυράμια της Θυρεάτιδος, κι ενώ πορευόταν προς το Άργος, είδε ένα λύκο να μάχεται με ταύρο. Θεωρώντας, λοιπόν, ο Δαναός πως ο λύκος ήταν αυτός ο ίδιος (που, ενώ ήταν ξένος, επετίθετο στους ντόπιους) παρακολούθησε τη μάχη και, όταν νίκησε ο λύκος, αφού προσευχήθηκε στο Λύκειο Απόλλωνα, επιτέθηκε κατά του Άργους και νίκησε, ενώ ο Γελάνωρ, που βασίλευε τότε στο Άργος, εκθρονίστηκε με επανάσταση. Έκανε, λοιπόν, το ανάθημα για το λόγο τούτο» (Πλούταρχος, Πύρρος 32)
Λίγο πριν από τα Τρωικά φεύγει από τη Φρυγία της Μ. Ασίας με Φρύγες στρατιώτες ο Πέλοπας, εξ ου και Πέλοπες, και πάει και καταλαμβάνει όλη την Πελοπόννησο, εξ ου και η ονομασία αυτή. Ο Πέλοπας ήταν γιος του Τάνταλου, βασιλιά της Φρυγίας και Παφλαγονίας στη Μ. Ασία, ο οποίος όταν έμαθε ότι ο βασιλιάς της Πίσσας προκήρυξε αγώνα ιπποδρομίας για τον οποίο έλεγε ότι αυτός που θα κέρδιζε τον αγώνα θα έπαιρνε σύζυγο του την μονάκριβη κόρη του Ιπποδάμεια ως έπαθλο και ο ηττημένος θα φονευόταν, πήρε μαζί του αρκετούς Φρύγες και ήρθε στην Ελλάδα προκειμένου να λάθει μέρος στον αγώνα αυτό. Τον αγώνα κέρδισε με δωροδοκία ο Πέλοπας και παντρεύτηκε την Ιπποδάμεια και στη συνέχεια έγινε αυτός βασιλιάς.
Το Πάριο Χρονικό, σχετικά με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, τον Κάδμο, το Μίνωα κλπ, αναφέρει τα εξης:
«To έτος 1310 πριν από το Διόγνητο (= το 1574 πριν από το Χριστό) ο Δευκαλίωνας βασίλευσε στη Λυκώρεια, κοντά στον Παρνασσό και επίσης ο Κέκροπας στην Αθήνα. Όταν έγινε ο κατακλυσμός στην εποχή του Δευκαλίωνα, ο Δευκαλίωνας έφυγε με τα νερά από τη Λυκώρεια και πήγε και βρήκε τον Κραναό στην Αθήνα, όπου ίδρυσε το ιερό του Ολυμπίου Διός και θυσίασε εκεί για τη σωτηρία του. Το έτος 1265 πριν από το .Διόγνητο = 1519 π.Χ. ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα. Το έτος 1257 π.Δ. = 1521 π.Χ. ο Έλληνας του Δευκαλίωνος βασίλευσε στη Φθιώτιδα και Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί. Το έτος 1255 π.Δ. = 1519 π.Χ. ο Κάδμος του Αγήνορος έφτασε στη Θήβα και έκτισε την Καδμεία, εποχή που ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα. Το έτος 1247 π.Δ. = 1511 π.Χ. ο Δαναός με πλοίο πενήντα κουπιών έφυγε από την Αίγυπτο και πήγε στην Ελλάδα, στη Λίνδο της Ρόδου. Το έτος 12 (10) π.Δ. = 1470 π.Χ. όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα, ο Μίνωας ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία και σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, βρέθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω,. Το έτος 1146 π.Δ. = 1410 π.Χ. , όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα, η Δήμητρα έφτασε στην Αθήνα, με καρπό. Όταν ο Τριπτόλεμος θέρισε τον καρπό που έσπειρε στην Ραρία που καλούμε Ελευσίνα ήταν το έτος 1(1)45 = 1409 π.Χ. εποχή που ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα. ….
«To έτος 1310 πριν από το Διόγνητο (= το 1574 πριν από το Χριστό) ο Δευκαλίωνας βασίλευσε στη Λυκώρεια, κοντά στον Παρνασσό και επίσης ο Κέκροπας στην Αθήνα. Όταν έγινε ο κατακλυσμός στην εποχή του Δευκαλίωνα, ο Δευκαλίωνας έφυγε με τα νερά από τη Λυκώρεια και πήγε και βρήκε τον Κραναό στην Αθήνα, όπου ίδρυσε το ιερό του Ολυμπίου Διός και θυσίασε εκεί για τη σωτηρία του. Το έτος 1265 πριν από το .Διόγνητο = 1519 π.Χ. ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα. Το έτος 1257 π.Δ. = 1521 π.Χ. ο Έλληνας του Δευκαλίωνος βασίλευσε στη Φθιώτιδα και Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί. Το έτος 1255 π.Δ. = 1519 π.Χ. ο Κάδμος του Αγήνορος έφτασε στη Θήβα και έκτισε την Καδμεία, εποχή που ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα. Το έτος 1247 π.Δ. = 1511 π.Χ. ο Δαναός με πλοίο πενήντα κουπιών έφυγε από την Αίγυπτο και πήγε στην Ελλάδα, στη Λίνδο της Ρόδου. Το έτος 12 (10) π.Δ. = 1470 π.Χ. όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα, ο Μίνωας ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία και σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, βρέθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω,. Το έτος 1146 π.Δ. = 1410 π.Χ. , όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα, η Δήμητρα έφτασε στην Αθήνα, με καρπό. Όταν ο Τριπτόλεμος θέρισε τον καρπό που έσπειρε στην Ραρία που καλούμε Ελευσίνα ήταν το έτος 1(1)45 = 1409 π.Χ. εποχή που ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα. ….
ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ:
1) Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 - 1209 π.Χ.), επειδή είχαν ήδη συγχωνευτεί με τους Αχαιούς, εξ ου και η ονομασία «Δαναοί ή Αργείοι ή Αχαιοί». Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν βαρβαρικής καταγωγής, καθώς λέει ο Ηρόδοτος. Μετά τα Τρωικά όσοι λαοί είχαν πάει με το στρατόπεδο των Αχαιών , όπως οι Κρήτες, οι Μυκηναίοι κλπ , ονομάστηκαν Έλληνες και όσοι είχαν πάει με τους Τρώες ονομαστήκαν Βάρβαροι. «ενταύθα γαρ δη χιλίων ναών στόλον Ελληνικόν συνήγαγ’ Αγαμέμνων άναξ, τον καλλίνικον στέφανον Ιλίου θέλων λαβείν Αχαιοίς τους θ’ υβρισθέντας γάμους Ελένης μετελθείν, Μενέλεω χάριν φέρων….. (Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν ταύροις).
2) Ο Όμηρος αποκαλεί την Θεσσαλία «Πελασγικό Άργος» και συνάμα αναφέρει ότι ότι οι διάφορες φυλές των Πελασγών κατά τα Τρωικά ήσαν άλλες με τους Αχαιούς και άλλες με τους Τρώες. Συγκεκριμένα οι φυλές που κατοικούσαν στη Λάρισα ήσαν με το μέρος των Τρώων, πρβ: «Ο Ιππόθοος οδηγούσε φυλές Πελασγών που ήσαν πολύ ικανές στο δόρυ και κατοικούσαν στην Λάρισα με την εύφορη χώρα», Ιλιάδα Β 840),
ενώ οι Πελασγοί της Κρήτης και του Πελασγικού Άργους (Θεσσαλίας) ήσαν με το μέρος των Αχαιών στον Τρωικό πόλεμο, πρβ: «Αυτοί που κατοικούσαν στο Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία), την Άλο, την Αλόπη, την Τρηχίνα, τη Φθία και την Ελλάδα, που βγάζει ωραίες γυναίκες, που έφεραν το όνομα Μυρμιδόνες, Έλληνες και Αχαιοί, είχαν πενήντα πλοία με αρχηγό τον Αχιλλέα» (Ιλιάδα Β 683 – 688). Οι Παίονες, σύμφωνα με τον Όμηρο, ήταν κι αυτοί πελασγικής καταγωγής, πρβ «Στο μέρος της θαλάσσης οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον γένος» (Ιλιάδα, Κ 450-455). Απλώς είχαν πάει με το μέρος των Τρώων. Κατά τα περσικά οι Παίονες πήγαν με το μέρος των Περσών.
ενώ οι Πελασγοί της Κρήτης και του Πελασγικού Άργους (Θεσσαλίας) ήσαν με το μέρος των Αχαιών στον Τρωικό πόλεμο, πρβ: «Αυτοί που κατοικούσαν στο Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία), την Άλο, την Αλόπη, την Τρηχίνα, τη Φθία και την Ελλάδα, που βγάζει ωραίες γυναίκες, που έφεραν το όνομα Μυρμιδόνες, Έλληνες και Αχαιοί, είχαν πενήντα πλοία με αρχηγό τον Αχιλλέα» (Ιλιάδα Β 683 – 688). Οι Παίονες, σύμφωνα με τον Όμηρο, ήταν κι αυτοί πελασγικής καταγωγής, πρβ «Στο μέρος της θαλάσσης οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον γένος» (Ιλιάδα, Κ 450-455). Απλώς είχαν πάει με το μέρος των Τρώων. Κατά τα περσικά οι Παίονες πήγαν με το μέρος των Περσών.
3) Ο Παυσανίας λέει ότι ο Πελασγός ήταν ο πρώτος αυτόχθων βασιλιάς της Αρκαδίας και από αυτόν ονομάσθηκε Πελασγία η Πελοπόννησος, πρβ:« φασί δε Αρκάδες ως Πελασγός γένοιτο εν τη γη ταύτη πρώτος. εικὸς δε έχει του λόγου και άλλους ομού τω Πελασγώ μηδὲ αυτόν Πελασγὸν γενέσθαι μόνον: ποίων γάρ αν και ήρχεν ὁ Πελασγός ανθρώπων; μεγέθει μέντοι και κατὰ αλκὴν και κάλλος προείχεν ὁ Πελασγός καὶ γνώμην υπὲρ τους άλλους ἦν, καὶ τούτων ἕνεκα αἱρεθῆναί μοι δοκεί βασιλεύειν υπ' αὐτών. πεποίηται δε και Ασίω τοιάδε ες αυτόν: …………….. Πελασγού δε βασιλεύοντος γενέσθαι κα τη χώρα Πελασγίαν φασὶν όνομα. (Παυσανίας, Αρκαδικά, 4 - 6).
Ο Απολλόδωρος (Επιτομή, 8) αναφέρει ότι πριν να ονομάσει ο Πέλοπας την Πελοπόννησο με το όνομά του, δηλαδή Πελοπόννησος, η νήσος λέγονταν Άπια και Πελασγιώτιδα. Αναφέρει επίσης ότι οι κάτοικοι της Πελοποννήσου ήσαν απόγονοι του Άργου και του Πελασγού, παιδιών του Δία και της Νιόβης, απ΄όπου οι Πελοποννήσιοι ονομάσθηκαν Πελασγοί. Αναφέρει επίσης ότι ο Πελασγός και η Μελίβοια, κόρη του Ωκεανού ή κατ’ άλλους την Κυλλήνη, γέννησαν τον Λυκάονα, τον βασιλιά των Αρκάδων που με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό … και έτσι, εννοείται, οι Πελασγοί εξαπλώθηκαν σ’ όλη την Ελλάδα, πρβ: «Αρχικά ήταν ο Ωκεανός και η Τηθύς, οι οποίοι γέννησαν τον Ινάχο, από τον οποίο πήρε το όνομα ο ποταμός Ινάχος στο Άργος. Ο Ινάχος και η Μελία, κόρη του Ωκεανού, γέννησαν τον Φορωνέα και τον Αιγιαλέα. Ο Αγιαλέας πέθανε χωρίς να κάνει παιδιά και η χώρα όλη ονομάστηκε Αιγιάλεια. Κατόπιν ο Φορωνέας έγινε δυνάστης και όλη την Πελοπόννησο την ονόμασε Φορωνίδα. Κατόπιν Ο Φορωνέας και η νύμφη Τηλεδίκη απέκτησαν τον Άπιν, από τον οποίο η Πελοπόννησος ονομάστηκε Άπια, καθώς και την Νιόβη. Ο Απις πέθανε χωρίς να κάνει παιδιά, όμως επειδή νομίστηκε θεός ονομάστηκε Σάραπις. Από τη Νιόβη και το Δία (η Νιόβη ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα με την οποία κοιμήθηκε ο Ζευς) γεννήθηκε ο Άργος, όπως λέει ο Ακουσίλαος και ο Πελασγός, από τον οποίον ονομάστηκαν έτσι όσοι κατοικούσαν στην Πελοπόννησο και που ο Ησίοδος τον λέει αυτόχθονα. «(Απολλόδωρος Β, 1 , 1 -4)
«επανάγωμεν δε νυν πόλιν επί τον Πελασγόν, ον Ακουσίλαος μεν Διός λέγει και Νιόβης, καθάπερ υπέθεμεν, Ησίοδος δε αυτόχθονα. τούτου και της Ωκεανού θυγατρός Μελιβοίας, ή καθάπερ άλλοι λέγουσι νύμφης Κυλλήνης, παις Λυκάων εγένετο, ος βασιλεύων Αρκάδων εκ πολλών γυναικών πεντήκοντα παίδας εγέννησε· Μελαινέα Θεσπρωτὸν Έλικα Νύκτιμον Πευκέτιον, Καύκωνα Μηκιστέα Οπλέα Μακαρέα Μάκεδνον, Ορχομενόν . . .» (Απολλόδωρος, Γ, 8, 1)
4) Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με τους Πελασγούς, αναφέρει ότι: «μετά από αυτά, ο Τρίοπας, ένας από τους γιους του Ήλιου και της Ρόδου …. Έπλευσε στη Θεσσαλία, για να βοηθήσει ως σύμμαχος τα παιδιά του Δευκαλίωνα, μαζί με τα οποία έδιωξε τους Πελασγούς από τη Θεσσαλία και έλαβε μερίδιο το λεγόμενο Δώτιο πεδίο» (Διόδωρος, 5, 61),
«Ο Ξάνθος του Τρίοπα, που ήταν βασιλιάς των Πελασγών του Άργους, αφού κατέλαβε ένα μέρος της χώρας της Λυκίας στην αρχή εγκαταστάθηκε εκεί, βασιλιάς στους Πελασγούς που τον είχαν ακολουθήσει, στη συνέχεια πέρασε στη Λέσβο που την βρήκε έρημο και την ονόμασε Πελασγία, ενώ πριν λέγονταν Ίσσα (Διόδωρος, 5, 81),
«Όσο καιρό ο Διόνυσος πολιορκούσε το Ρήγιο, οι Κέλτες που κατοικούσαν πέρα από τις Άλπεις πέρασαν τις στενές διαβάσεις και με μεγάλες δυνάμεις κατέλαβαν την περιοχή μεταξύ των Απεννίνων και των Άλπειων διώχνοντας τους κατοίκους της Τυρρηνίας. Γι αυτούς μερικοί λένε πως ήταν άποικοι από τις 12 πόλεις της Τυρρηνίας, ενώ άλλοι λένε πως ήταν Πελασγοί που κατάφυγαν πριν από τα Τρωικά, με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, σ’ αυτόν τον τόπο και εγκαταστάθηκαν. (Διόδωρος 1, 113)
5) Ο Ησίοδος λέει ότι στην Ήπειρο (στη Δωδώνη και τη Βελανιδιά) ήταν η έδρα των Πελασγών (= όπου οι κάτοικοι λέγονταν και Γραικοί, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη), καθώς και ότι η Ελλοπία ήταν πόλη των Πελασγών, πρβ: «Είναι κάποια Ελλοπία πολύσπαρτη κι ομορφολίβαδη, πλούσια. Εκεί κάποια Δωδώνη στην άκρη της είναι χτισμένη πύλη. Αυτήν ο Δίας αγάπησε και έκανε το μαντείο του …..(λείπει κείμενο)…. και κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς. (Ησίοδος Ηοίαι Απόσπασμα 66 = στίχος 240). «Στη Δωδώνη και στη Βελανιδιά, την έδρα των Πελασγών, πήγε. Κι σ αυτούς που κατοικούσαν στο βάθος της Βελανιδιάς στο φούσκωμα του βροχοδερμένου ποταμού» (Ησίοδος, Ηοίαι απόσπασμα 102 = στίχος 319)
6) Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «Εξιστορούν πως μετά τον κατακλυσμό πρώτος βασιλιάς των Θεσπρωτών και των Μολοσσών έγινε ο Φαέθων, ένας από εκείνους που έφτασαν στην Ήπειρο μαζί με τον Πελασγό. Μερικοί λένε πως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, αφού ίδρυσαν εκεί το ιερό της Δωδώνης κατοίκησαν στους Μολοσσούς» (Πλουτάρχου, Πύρος, 1-2)
7) Ο Πλάτων στο έργο "Νόμοι" μας παραθέτει έναν διάλογο μεταξύ του ιδίου, του Κνώσιου Κλεινία και του Λακεδαίμονα Μέγιλλου ο οποίος γίνεται κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους από την Κνωσό προς το Άντρο του Διός (στη Δίκτη) και το ιερό του Δικταίου Διός (στην) Πραισό: «εκ Κνωσού οδός εις το του Διός άντρον και ιερόν» και στον οποίο ο Κλεινίας λέει ότι οι Δωριείς ήταν Αχαιοί, πράγμα με το οποίο συμφωνεί ο Μέγγιλος (στην πραγματικότητα, όπως είδαμε πιο πριν, οι Αχαιοί και οι Δωριείς δεν ήσαν το αυτό, αλλά αδελφικά φύλα, φύλα των Πελασγών):
"...στην διάρκεια όμως των δέκα ετών της πολιορκίας στο Ίλιον (Τροία), στην πατρίδα κάθε επιτιθεμένου τα πράγματα χειροτέρεψαν. Οι νεότεροι στασίασαν (επαναστάτησαν) και δεν υποδέχθηκαν όπως έπρεπε τους στρατιώτες κατά την επιστροφή τους. Ακολούθησαν αμέτρητοι θάνατοι και σφαγές και εξορίες. Όσοι διώχθηκαν ξαναγύρισαν αργότερα με άλλο όνομα. Τώρα λέγονταν Δωριείς αντί Αχαιοί γιατί εκείνος που τους συγκέντρωσε στην Εξορία κατάγονταν από την Δωρίδα. Πλήρης περιγραφή αυτών που έγιναν τότε υπάρχουν καταγεγραμμένα στην ιστορία των Λακεδαιμόνιων".. Μέγιλλος (Σπαρτιάτης): "Απόλυτα ορθόν" (Πλάτωνος Νόμοι 682d)
Δ. ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ: ΑΔΕΛΦΙΑ ΓΡΑΙΚΟΣ, ΕΛΛΗΝΑΣ, ΜΑΓΝΗΣ, ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ
ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ: ΓΡΑΙΚΟΣ, ΕΛΛΗΝΑΣ, ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΚΛΠ
Ο Ησίοδος, που είναι ένας από τους αρχαιότερους συγγραφείς του κόσμου, στο «Γυναικών κατάλογος ή Ηοίαι» αναφέρει ότι ο Γραικός, o Έλληνας, ο Μάγνης και ο Μακηδόνας είναι μια οικογένεια, παιδιά του Δία και της Πανδώρας, κόρης του Δευκαλίωνα. Ο Δευκαλίων είναι ο μοναδικός άνθρωπος που επέζησε μαζί με τη γυναίκα του μέσα σε μια λάρνακα, ύστερα από ένα κατακλυσμό που έγινε επί εποχής του, άρα οι Μακεδόνες, οι Μάγνητες, οι Έλληνες και Γραικοί είναι μια οικογένεια, πρβ:
«Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα, η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων, σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό. Η ίδια συλλαμβάνουσα από το Δία γέννησε στον κεραυνόχαρο δυο γιους, τον Μάγνητα και το Μακηδόνα το αλογόχαρο, που κατοικούσαν στα δώματα γύρω από την Πιερία και τον Όλυμπο. Κι ο Μάγνης (γέννησε) το Δίκτη και Πολυδέκτη. Και από τον Έλληνα το φιλοπόλεμο βασιλιά γεννήθηκαν ο Δώρος κι ο Ξούθος και ο αλογόχαρος Αίολος…..»
(Ησίοδος, Γυναικών κατάλογος ή Ηοίαι 1-6, μετάφραση εκδόσεις «Κάκτος»)
Η Ελλάδα και οι Έλληνες, ως γνωστόν, ονομάζονται από τους δυτικούς λαούς Γραικία και Γραικοί (Λατινικά Graecia – Graecus) και από τους ανατολικούς Γιουνάν (Ίωνες). Το Πάριο Χρονικό, ο Απολλόδωρος και ο Αριστοτέλης αναφέρουν ότι οι Έλληνες ονομάζονταν πριν Γραικοί και μετά από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα μετονομάστηκαν σε Έλληνες από το γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρας, τον Έλληνα, ενώ οι Μακεδόνες και οι Μάγνητες διατήρησαν για πολύ το όνομά τους:
« Ο κατακλυσμός) περί τον Ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπον. Και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ' εστίν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον. Ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν. Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ' Έλληνες". (Αριστοτέλης Μετεωρολογικά 1 352 a ).
«Έλληνος δε και νύμφης Ορσηίδος Δώρος Ξούθος Αίολος. αυτός μεν ουν αφ αυτού τους καλουμένους Γραικούς προσηγόρευσεν Έλληνας, τοις δε παισίν εμέρισε την χώραν· και Ξουθος μεν λαβών την Πελοπόννησον εκ Κρεούσης της Ερεχθέως Αχαιόν εγέννησε και Ίωνα, αφ’ ων Αχαιοί και Ίωνες καλούνται, Δώρος δε την πέραν χώραν Πελοποννήσου λαβών τοις κατοίκους αφ’ εαυτού Δωριείς εκάλεσεν, Αίολος δε βασιλεύων των περί την Θεσσαλίαν τόπων τοις ενοικούντας Αιολείς προσηγόρευσε,…». (Απολλόδωρος Α 7, 1-3)
«To έτος 1310 πριν από το Διόγνητο (= το 1574 πριν από το Χριστό) ο Δευκαλίωνας βασίλευσε στη Λυκώρεια, κοντά στον Παρνασσό και επίσης ο Κέκροπας στην Αθήνα. Όταν έγινε ο κατακλυσμός στην εποχή του Δευκαλίωνα, ο Δευκαλίωνας έφυγε με τα νερά από τη Λυκώρεια και πήγε και βρήκε τον Κραναό στην Αθήνα, όπου ίδρυσε το ιερό του Ολυμπίου Διός και θυσίασε εκεί για τη σωτηρία του. Το έτος 1265 πριν από το .Διόγνητο = 1519 π.Χ. ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα. Το έτος 1257 π.Δ. = 1521 π.Χ. ο Έλληνας του Δευκαλίωνος βασίλευσε στη Φθιώτιδα και Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί. Το έτος 1255 π.Δ. = 1519 π.Χ. ο Κάδμος του Αγήνορος έφτασε στη Θήβα και έκτισε την Καδμεία, εποχή που ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα. Το έτος 1247 π.Δ. = 1511 π.Χ. ο Δαναός με πλοίο πενήντα κουπιών έφυγε από την Αίγυπτο και πήγε στην Ελλάδα, στη Λίνδο της Ρόδου. Το έτος 12 (10) π.Δ. = 1470 π.Χ. όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα, ο Μίνωας ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία και σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, βρέθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω,. Το έτος 1146 π.Δ. = 1410 π.Χ. , όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα, η Δήμητρα έφτασε
Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΓΡΑΙΚΙΑ – ΓΡΑΙΚΟΙ
Η ονομασία Γραικία, απ’ όπου Γραικός, Γραικοί υπολογίζεται ότι έχει προέλθει κατ’ επέκταση από την αρχαία ελληνική πόλη Γραία, αφού ο Όμηρος απαριθμώντας στον κατάλογο των «νηών» τις μεγάλες πόλεις που έλαβαν μέρος στον πόλεμο της Τροίας περιλαμβάνει και την πόλη Γραία (Ιλ. Β 498) και ο Θουκυδίδης (Β 23,3) αναφέρει: ''παριόντες δε (οι Πελοπονήσιοι) Ωρωπόν την γην την Γραικήν καλουμένην, ην νέμονται Ωρώπιοι Αθηναίων, υπήκοοι, εδήωσαν''). Ο Όμηρος λέει επίσης γι αυτήν: « Την Θέσπεια, την Γραία και την ευρύχωρη Μυκαλησσό», καθώς και ότι ο Αριστοτέλης λέει ότι ο Ωροπός ονομαζόταν «Γραία» και η περιοχή του Ωρωπού «Γραϊκή». Ο Παυσανίας (Βοιωτικά, 20 - 24) από τη μια αναφέρει ότι το όνομα της πόλης «η Γραία» προέκυψε από σύντμηση της αρχικής ονομασίας «Τανα-γραία» (που αρχικά η ονομασία αυτή ήταν όνομα γυναίκας, της κόρη του Ασωπού, και μετά της πόλης) και από την άλλη ότι η Γραία ήταν πολύ μεγάλη σε έκταση, περιλάμβανε την Αυλίδα, τη Μυκαλησσό, το Άρμα κ.α.
Σημειώνεται ότι:
Α) Η ονομασία «Γραία» απ΄όπου Γραικία, Γραικός κ.α. ετυμολογικά φαίνεται σχετίζεται και με τα: ρα(γ)ιά > (γ)ραία απ΄όπου και τα Rex, ρήγας, ρήγιον, ραγιάς κ.α. και όχι με τα γ(ε)ραιά > γραία, γριά.
Δε σχετίζεται επίσης με το λατινικό Greculus, όπως κακώς ισχυρίζονται μερικοί ανθέλληνες, λέξη που χαρακτήριζε τον χαμερπή, κόλακα και εθνικά ανάξιο καιροσκόπο, αφού το όνομα Γραικία γράφεται με αι = ae και ι, όπως η πόλη Γραία, και όχι με e και (ο)υ, όπως γράφεται το Greculus ή για τους ανθέλληνες Γραικύλος. Η λέξη Greculus πρέπει να είναι είτε σλαβική, από τη λέξη Γκρεχ (Грех) που υποδηλώνει την απάτη και αμαρτία, είτε ελληνο-λατινική, από τη λέξη λατινικά Γκρεξ (Grex) = Ελληνικά αγέλη…, άρα ο αγροίκος, αμόρφωτος, ο ανάξιος κ.τ.λ.
Β) Η λέξη Έλληνας αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη με το όνομα Ιαυάν (Ησαΐας 66:19). Η λέξη "Ιαυάν" είναι εβραϊκή και σημαίνει Ίωνας – Ίωνες και κατ’ επέκταση οι Έλληνες. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν αναφορές στους Έλληνες και με τα δύο ονόματα (Έλληνας και Ιαυάν): Ησαΐας 66:19, Ιεζεκιήλ 27:13, Δανιήλ 8:21, 10:20, 11:2, Ιωήλ 3:6, Ζαχαρίας 9:13, κ.α. Τούρκικα η Ελλάδα λέγεται Γιουνάν.
Γ) Ο Απολλόδωρος (Α 7,3) αναφέρει ότι ο θεός Δίας αποφάσισε κάποια στιγμή να εξαφανίσει το γένος των ανθρώπων με κατακλυσμό, εξ αιτίας της κακίας και της διαφθοράς του. Ωστόσο ο Δευκαλίωνας ακολουθώντας τη συμβουλή του πατέρα του, του θεού Προμηθέα, κατασκεύασε μια λάρνακα (γούρνα, πλοιάριο), όπου έβαλε μέσα τα απαραίτητα πράγματα και στη συνέχεια μπήκε μέσα μαζί με τη γυναίκα του, την Πύρρα, και έτσι διασώθηκαν από τον κατακλυσμό. Μετά τη διάσωσή τους ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα (ή άλλως Πανδώρα ή Θυϊα), ύστερα από υπόδειξη του Ερμή, έριχναν πάνω από τα κεφάλαια τους πέτρες και όσες από αυτές έριχνε ο Δευκαλίωνας γίνονταν άνδρες και όσες έριχνε η Πύρρα γίνονταν γυναίκες. Παιδιά του βασιλιά Δευκαλίωνα και της Πύρρας ήσαν ο Αμφικτύωνας, ο Έλληνας, η Πρωτογένεια και ο Αέθλιος. Ο Έλληνας μετονόμασε τους καλουμένους Γραικούς σε Έλληνες. Παιδιά του Έλληνα (βασίλευε το έτος 1521 π.Χ.) και της νύμφης Ορσηίδας ήσαν: ο Δώρος, ο Αίολος και ο Ξούθος (πατέρας του Ίωνα και Αχαιού), στους οποίους διαμοίρασε ο βασιλιάς Έλληνας τη χώρα του, πρβ:
[Α 7,3] «Έλληνος δε και νύμφης Ορσηίδος Δώρος Ξούθος Αίολος. αυτός μεν ουν αφ αυτού τους καλουμένους Γραικούς προσηγόρευσεν Έλληνας, τοις δε παισίν εμέρισε την χώραν· και Ξουθος μεν λαβών την Πελοπόννησον εκ Κρεούσης της Ερεχθέως Αχαιόν εγέννησε και Ίωνα, αφ’ ων Αχαιοί και Ίωνες καλούνται, Δώρος δε την πέραν χώραν Πελοποννήσου λαβών τοις κατοίκους αφ’ εαυτού Δωριείς εκάλεσεν, Αίολος δε βασιλεύων των περί την Θεσσαλίαν τόπων τοις ενοικούντας Αιολείς προσηγόρευσε,…». (Απολλόδωρος Α 7,2-3)
Δ) Επειδή παλιά δεν υπήρχαν κράτη και σύνορα, οι διάφορες ομάδες ανθρώπων (οι φυλές), ονομάζονταν και μετονομάζονταν πολλές φορες και από το όνομα του εκάστοτε βασιλιά τους, π.χ. Ελλην > Έλληνες, Κάδμος > Καδμείοι, κλπ
«Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85).
Ε) Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι οι αρχαίοι βασιλιάδες χωρίζονται σε δυο γένη’ στο γένος του Δευκαλίωνα και στο γένος του Ινάχου και τα παρακλάδια τους (Γένος Ηρακλειδών, Γένος Αγηνορειδών κ.α.). Στο βασιλικό γένος του Δευκαλίωνα ανήκουν οι βασιλιάδες του οίκου της Φθιώτιδας. Δηλαδή ο βασιλιάς Έλληνας και τα παιδιά του: Δώρος, Ξούθος, Αίολος, καθώς και τα εγγόνια του: Ίων, Αχαιός, Μάγνης κ.τ.λ. , στα οποία διαμοίρασε τη χώρα τους και σχηματίσθηκαν τα σχετικά βασίλεια στην Πελοπόννησο, Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα κ.α.. Στο βασιλικό γένος του Ινάχου ανήκουν οι βασιλιάδες του οίκου του Άργους. Δηλαδή οι βασιλιάδες Άργος και Πελασγός, απόγονοι του Ινάχου, και οι απόγονοί τους. Γιος του Πελασγού ήταν ο Λυκάονας, που έγινε βασιλιάς των Αρκάδων και με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους, τους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό …. Κόρη του Άργους ήταν η Ιώ απ΄όπου προέρχονται οι βασιλιάδες της Αιγύπτου, Αραβίας, Κιλικίας κ.α. Δηλαδή οι βασιλιάδες Έπαφος, Δαναός, οι Αγηνορίδες, οι Καδμείοι κ.α. (Περισσότερα βλέπε στα παρακάτω Κεφάλαια)
Ε. ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Επειδή στην αρχή Ελλάδα - Έλληνες λεγόταν μόνο μι πόλη-κράτος με το όνομα «Ελλάς» στο Πελασγικό Άργος (Θεσσαλία), όπως είδαμε πιο πριν, και μετα αυτό το όνομα άρχισε σιγά-σιγά να επεκτείνεται και να γίνεται ενικό, γι αυτό και οι αρχαίοι συγγραφείς λέγανε π.χ. «ες Ελλάδα και Μακεδονία/Κρήτη κ.α.», πρβ: «Μετά δε Μολωπίαν Αμβρακία πόλις Ελληνίς… εντεύθεν άρχεται η Ελλάς» ( Σκύλακας Περίπλους 33, 6ος π.Χ. αι.), "Μετά δε το παύσασθαι τον θόρυβον προσκαλεσάμενος ο Παύλος τους μαθητάς και ασπασάμενος εξήλθε πορευθήναι εις Μακεδονίαν. Διελθών δε τα μέρη εκείνα και παρακαλέσας λόγω πολλώ ήλθεν εις την Ελλάδαν. Ποιήσας τε μήνας τρεις γενομένης αυτώ επιβουλής υπό των Ιουδαίων μέλλοντι ανάγεσθαι εις την Συρίαν, εγένετο γνώμη του υποστρέφειν διά Μακεδονίας" ( Απόστολος Παύλος: Πράξεις Αποστόλων 20 ). «Ελλάδος εστιν Αμβρακία πρώτη πόλις» (Διονύσιος Καλλίφωνος, Αναγρφ. 24). «την Ελλάδα και Πελοπόννησον» (Δημοσθ. 19, 303),
Ο Αρριανός (Αλέξανδρου Ανάβασις) και ο Πλούταρχος (Αλέξανδρος) αναφέρουν ότι μετά τους Περσικούς πολέμους, οι Έλληνες συναθροισθέντες στην Κόρινθο ορίζουν αρχικά τον Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππο και μετά το γιο του Μ. Αλέξανδρο ύπατο αρχηγό των Ελλήνων, για να εκστρατεύσει εναντίον των βαρβάρων της Ασίας, άρα το όνομα Ελλάς – Έλληνες ήταν τότε γενικό.
Οι Ρωμαίοι, καθώς μας πληροφορεί ο Αππιανός, με το όνομα Graecia = Ελλάδα καλούσαν μόνο την Πελοπόννησο, τη Στερεά και τη Θεσσαλία. Σύμφωνα με τον ίδιο υπήρχε και η Magna Graecia= η μεγάλη Ελλάδα στην Ν. Ιταλία και Σικελία (= οι πόλεις Τάραντας, Θούριοι κ.α , βλέπε Αππιανός Εκ της Σαυνιτικής 7), άρα η αρχαία Ελλάδα δεν ήταν μόνο η η Θεσσαλία, η Στερέα και η Πελοπόννησος, αλλά και η Μακεδονία, η Κρήτη κ.α. Απλώς άλλο τα ονόματα λαών και άλλα τα ονόματα των περιοχών. Σαφώς οι Ρωμαίοι λέγοντας Ελλάδα στο δικό τους νου έρχονταν μόνο η «πρώτη Ελλάδα», κάτι όπως γίνεται και στους Έλληνες που, όταν ακούνε π.χ. «Ρωμαίοι», που εννοούν μόνο τους κατοίκους της αρχαίας Ρώμης.
Οι Βυζαντινοί, όπως μας πληροφορεί το επί Ιουστινιανού δημοσιευθέν σύγγραμμα του Ιεροκλέους «Συνέκδημος», η υπό ανθυπάτου διοικούμενη «επαρχία της Ελλάδος» περιλαμβάνει την Στερεά, την Πελοπόννησο, την Εύβοια και διάφορα άλλα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου Πελάγους. Αυτή η επαρχία, περιέχει 79 πόλεις και μητρόπολη είναι η Κόρινθος. Αργότερα το «θέμα Ελλάδος» κατά το «Περί των θεμάτων» σύγγραμμα του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, αποτελείται από την Αττική, Βοιωτία, Φωκίδα, Λοκρίδα, Εύβοια, Κυκλάδες και την μέχρι του Πηνειού Θεσσαλία. Πρωτεύουσα αυτού του θέματος είναι η Θήβα. Κατά τον ΙΑ΄ και ΙΒ΄ αιώνα τα δύο θέματα Ελλάδας και Πελοποννήσου συναντιόνται ενωμένα σε ένα θέμα με πρωτεύουσα συνήθως την Κόρινθο. Του θέματος Ελλάδος οι κάτοικοι ονομάζονται ελλαδικοί.
Μετά από την άλωση της Κων/πολης από τους Λατίνους το 1204, οι Λατίνοι δεν χρησιμοποιούσαν το όνομα ‘Ελλάς και Έλλην», επειδή η Ελλάδα είχε διαιρεθεί. Αντίθετα οι Έλληνες από τους ίδιους χρόνους άρχισαν συχνότερη τη χρήση των λέξεων Έλληνες και Ελλάς με την ευρύτερη εθνολογική και πολιτιστική σημασία. Παράλληλα άρχισε να ακούγεται και το όνομα Ρωμιός, που σήμαινε Ρούμελη, αλλά και Ρώμη, μια και η Ελλάδα ήταν μέρος της Ανατολικής Ρωμαικής αυτοκρατορίας.
Ο Ιωάννης ο Γ΄ Δούκας ο Βατάτζης, ο αυτοκράτορας της Νικαίας (1222- 1255) σε επιστολή του προς τον Πάπα Γρηγόριον τον Θ΄ («Αθήναιον», τ. Α΄ σ. 373 -378) γράφει «ότι τε εν τω γένει των Ελλήνων ημών η σοφία βασιλεύει» και μετά «ότι μεν ουν από του ημετέρου γένους η σοφία και το ταύτης ήνθησεν αγαθόν». Ο σουλτάνος της Αιγύπτου και Συρίας Νασίρ Νασρεδδίν Μοχάμεδ, γράφει προς τον Ανδρόνικο Γ΄ τον Παλαιολόγο (1328-1341) προσαγορεύοντάς τον «κληρονόμο της βασιλείας των Ρωμαίων» και τον αποκαλεί «σπάθην του βασιλέως των Μακεδόνων» και «ανδρειότητα της βασιλείας των Ελλήνων». Ο διάδοχος του Σουλτάνου Νασίρ Νασρεδδίν Χασάν, το 1348, σε επιστολή προς τον Ιωάννη ζ΄ τον Κατακουζηνό (εκδ. Βόννης σ. 94 - 99) ονομάζει αυτόν «σπάθη των Μακεδόνων» και «βασιλέα των Ελλήνων». Ο Νικηφόρος Γρηγοράς , κατά τους ίδιους περίπου χρόνους, λέει για τον Πατριάρχη Γρηγόριο του Κυπρίου που έζησε τον ΙΓ΄ αιώνα, «διαβόητος εν τοις τότε γενόμενος Έλλησιν». Ο Ιωάννης ο Αργυρόπουλος προσφωνεί τον Ιωάννη Η΄ τον Παλαιολόγο (1425-1448) «ω της Ελλάδος ήλιε βασιλεύ» (Σάθα, Momuments τ. Α΄ σ. ΧΙΙ). Ο δε τελευταίος στην Κων/πολη Χριστιανός βασιλιάς Κωνσταντίνος ΙΑ΄ ο Παλαιολόγος, που και αυτός, όπως και οι προκάτοχοί του, έφερε τον τίτλο του «βασιλέως και αυτοκράτορος Ρωμαίων», στην προσλαλιά του κατά την προτεραία της αλώσεως, αποκαλεί την Κωνσταντινούπολη «ελπίδα και χαράν πάντων των Ελλήνων».
Μετά την άλωση της Κων/πολης από τους Τούρκους, το Ελληνικό έθνος αποκτά ζωηρότερη συνείδηση του εαυτού του, το όνομα Έλληνας και Ελλάδα περιβάλλονται με μεγαλύτερη αίγλη και καθίσταται συνέχεια προσφιλέστερο. Ο ιστορικός Λαόνικος Χαλκοκονδύλης γράφει «Ελλήνων πράγματα», «Ελλήνων βασίλειο» κ.α.
Κατά την επανάσταση του 1821 το έθνος αγωνίζεται για την ελευθερία των Ελλήνων και της Ελλάδος. Η συνέλευση της Επιδαύρου που συνέταξε το «Προσωρινόν πολίτευμα τής Ελλάδος» εξέδωσε την 1η Ιανουαρίου 1822 κήρυγμα, με το οποίο «το Ελληνικόν έθνος, το υπό την φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν… κηρύττει σήμερον δια των νομίμων παραστατών του, εις εθνικήν συντεταγμένων συνέλευσιν… την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν». Έτσι το έθνος, άμα την έναρξη του μακριού απελευθερωτικού αγώνα, απέβαλε επίσημα εις το νέο κράτος το Ελληνικό όνομα «Ελληνική Επικράτεια, Ελληνική Πολιτεία, Βασίλειον της Ελλάδος, Ελληνική Δημοκρατία». Βέβεια παράλληλα ο Αθανάσιος Διάκος διακηρύσσει στους Τούρκους «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω»>
ΣΤ. ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΟ ΚΑΙ ΝΟΜΑΔΙΚΟ ΒΙΟ ΣΤΟ ΜΙΝΩΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
Ο Θουκυδίδης (Α 2-9), όπως είδαμε πιο πριν, αναφέρει ότι αρχικά και μέχρι την κάθοδο των Δωριέων με τους Ηρακλείδες (έγινε 80 χρόνια μετά από τα Τρωικά) δεν υπήρχαν ούτε μόνιμοι κάτοικοι στην Ελλάδα ούτε και πόλεις ούτε και σύνορα και κράτη, επειδή δεν είχε ακόμη επινοηθεί η γεωργία και η ασφάλεια του στρατού. Υπήρχαν μόνο διάφορες φυλές, με μεγαλύτερη τους καλούμενους Πελασγούς, που ζούσαν μεταναστευτικά για εξεύρεση πηγών διατροφής, ενώ η πολυπληθέστερη ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε αυτή που έβρισκε μπροστά της, για να εκμεταλλευτεί αυτή το χώρο με συνέπεια να αναπτυχθεί ο βαρβαρισμός και η Ελλάδα να γίνει κατοικία βαρβάρων. Ο Θουκυδίδης αναφέρει επίσης ότι Μίνωας ήταν ο πρώτος Έλληνας ηγεμόνας που συγκρότησε πολεμικό ναυτικό με το οποίο έδιωξε από το Αιγαίο και τις Κυκλάδες τους Κάρες και Φοίνικες που τις είχαν καταλάβει με αποτέλεσμα από τη μια ο ίδιος να γίνει θαλασσοκράτορας και από την άλλη να ελευθερωθούν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες αφενός να μπορέσουν να ασχοληθούν και με τη ναυτιλία και να πλουτίσουν και αφετέρου να σταματήσουν το μεταναστευτικό βίο που τους εξανάγκαζαν οι κακοποιοί, αλλά και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να επικρατήσουν μετά στα τρωικά. Ο Μίνωας ήταν επίσης εκείνος, καθώς θα δούμε πιο κάτω να λένε ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο Στράβων, ο Πλούταρχος, ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας κ.α, εκείνος που δημιούργησε τον πρώτο αξιόλογο πολιτισμό, τον οποίο αντέγραψαν οι υπόλοιποι Έλληνες, καθώς και οι Ρωμαίοι και έτσι εκπολιτίστηκαν και αυτοί.
(Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο:
«Κρητική Ιστορία», Κεφαλαίο «Μινωικός πολιτισμός»)
ΚΝΩΣΟΣ
|
 |
 |
 |
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’
Η ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ (ΓΡΑΜΜΙΚΗ) ΓΡΑΦΗ
1. Η ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΠΡΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ = Η ΓΡΑΜΜΙΚΗ Α’ ΚΑΙ Β’
Ο Διόδωρος Σικελιώτης (3,67, 5 - 57 και 5, 74) αναφέρει ότι σύμφωνα με το Διονύσιο Σκυτέα, ένα αρχαιότερό του ιστορικό, στην Ελλάδα πριν από τη σημερινή ελληνική γραφή υπήρχε μια άλλη, η Πελασγική, άρα η γραφή αυτή είναι εκείνη που ο Έβανς ονομάζει Γραμμική. Ο Διόδωρος αναφέρει επίσης ότι τα γράμματα δεν είναι έργο των Φοινίκων, όπως λέγεται, αλλά των Πελασγών (= οι αυτόχθονες κάτοικοι της Ελλάδας, που μαζί με τους επήλυδες Δαναούς, Καδμείους ή Θηβαίους, Πέλοπες κ.α., αποτέλεσαν μετά το ελληνικό έθνος), τα οποία ιδιοποιήθηκαν οι Φοίνικες, όταν λόγω κατακλυσμού αφανίστηκαν τα ελληνικά γραπτά μνημεία, ενώ αυτοί απλώς μεταβάλανε το σχήμα τους, πρβ:
<<Στους Έλληνες λέγεται ότι πρώτος ανακάλυψε τους ρυθμούς και το τραγούδι ο Λίνος και όταν ο Κάδμος έφερε από τη Φοινίκη τα λεγόμενα γράμματα, πρώτος αυτός μετέφερε στην ελληνική γλώσσα, όρισε την ονομασία του καθενός και χάραξε το σχήμα τους. Γενικώς όλα μαζί τα γράμματα ονομάστηκαν φοινικικά, επειδή μεταφέρθηκαν στους Έλληνες από τους Φοίνικες, ειδικά όμως, επειδή πρώτοι οι Πελασγοί χρησιμοποίησαν τους φερόμενους χαρακτήρες προσαγορεύτηκαν Πελασγικά……. …. (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 3, 67)
«Σε εκείνους που λένε πως οι Σύριοι είναι οι εφευρέτες των γραμμάτων, πως οι Φοίνικες τα έμαθαν από εκείνους και τα παρέδωσαν στους Έλληνες και πως αυτοί οι Φοίνικες ήταν εκείνοι που έπλευσαν με τον Κάδμο στην Ευρώπη και πως γι αυτό οι Έλληνες ονομάζουν τα γράμματα φοινικικά, απαντούν πως οι Φοίνικες δεν ήταν οι αρχικοί εφευρέτες και πως το μόνο που έκαναν ήταν να αλλάξουν τη μορφή των γραμμάτων και, καθώς η πλειοψηφία των ανθρώπων χρησιμοποίησε αυτό το είδος των γραμμάτων, γι αυτό τους δόθηκε η παραπάνω ονομασία…… >> (Διόδωρος Σικελιώτης. βίβλος 5, 74)
Λογιστικά σύμβολα (ιδεο-λεξογράμματα) της γραμμικής γραφής Α’
|
Η Πελασγική (Γραμμική) Γραφή δεν υπάρχει, άρα καταργήθηκε μετά το 1200/1100 π.Χ. (δηλαδή κάπου μεταξύ Τρωικού πολέμου και καθόδου Δωριέων) και συνεπώς τότε φαίνεται ότι επινοήθηκε η σημερινή αλφαβητική, αφού μετά την εποχή αυτή δεν έχουν βρεθεί επιγραφές γραμμένες με τη γραφή αυτή, ενώ από τον 1000/900 π.Χ. και εξής βλέπουμε πάμπολλα γραπτά μνημεία με τη σημερινή Ελληνική Γραφή.
Οι πρώτες επιγραφές με Πελασγική γραφή ανακαλύφθηκαν στην Κνωσό της Κρήτης το 1900 από τον Άγγλο αρχαιολόγο Sir Arthur Evans (1851-1941), ο οποίος στη συνέχεα αφενός ονόμασε τη γραφή αυτή γραμμική, επειδή τα γράμματά της είναι γραμμικά σχήματα και όχι σφήνες, όπως στη σφηνοειδή γραφή ή εικόνες όντων όπως είναι στη αιγυπτιακή ιερατική γραφή και αφετέρου είπε ότι η γραφή αυτή είναι έργο των Μινωιτών (ονομασία που έδωσε στους αρχαίους Κρήτες από το μυθικό βασιλιά της Κνωσού Μίνωα) και από τη γραφή αυτή ίσως να προήλθε το σημερινό ελληνικό αλφάβητο. Αργότερα επιγραφές με Πελασγική (Γραμμική) γραφή ανακαλύφθηκαν και από τους: D. Levi, Πλάτωνας - Τουλούπα τόσο στην Κρήτη (στα παλαιά ανάκτορα Φαιστού, Αγ. Τριάδας, Ζάκρου, Κνωσού, Μαλίων κ.α.), όσο και στην Πύλο, στις Μυκήνες, στη Θήβα, στην Τίρυνθα, στον Ορχομενό, στην Μήλο κ.α., άρα η Πελασγική (Γραμμική) γραφή είναι η γραφή ελληνική, των καλούμενων Αχαιών ή Άργείων, όπως ονομάζει τους κατοίκους της περιοχής αυτής ο Όμηρος.
Σύμφωνα επίσης με τον Εβανς η Πελασγική (Γραμμική) Γραφή διακρίνεται σε δυο βασικούς τύπους. Τη Γραμμική Α, που χρονολογείται από το 1800/1700-1500 π.Χ. και δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί και τη Γραμμική Β’, που χρονολογείται από το 1500 -1200 π.Χ. και έχει αποκρυπτογραφηθεί από το Μ. Ventris.
H αποκρυπτογράφηση των πινακίδων της Γραμμικής Β’ έδειξε ότι η γραφή αυτή είναι σε Ελληνική Γλώσσα, καθώς και ότι η γραφή αυτή δεν ήταν ακριβώς όμοια σε όλες τις αρχαίες ελληνικές πόλεις-κράτη, κάτι ως συνέβη και μετά με την Αλφαβητική Γραφή.
Η Γραμμική Γραφή Β’ σχετίζεται - είναι εποχής επί – με το βασιλιά της Κρήτης Μίνωα Α και το Μινωικό πολιτισμό, αφού η γραφή αυτή χρησιμοποιείται από το 1500 π.Χ. και εξής και ο Μίνωας Α’ βασίλευε το έτος 1474 π.Χ, σύμφωνα με το Πάριο χρονικό. Κάτι που πιστοποιείται και από τον Όμηρο, Ηρόδοτο κ.α., αφού αναφέρουν ότι ο Τρωικός πόλεμος (1200 π.Χ.) έγινε τρεις γενιές μετά από το θάνατο του Μίνωα (ο Ιδομενεύς, ο αρχηγός των Κρητών στον τρωικό πόλεμο, ήταν εγγονός του Μίνωα).
 |  |
2. Η ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΙΚΗΣ (ΠΕΛΑΣΓΙΚΗΣ) ΓΡΑΦΗΣ
Σύμφωνα με το Μ. Ventris (και τις παρατηρήσεις Chadwick και Α. Gober) η Γραμμική Β’ γραφόταν από δεξιά προς αριστερά και είχε 5 γράμματα για τα 5 φωνήεντα (= τα: α, ε, ο, ου, ι ) και κάπου 88 συλλαβογράμματα, αυτά που βλέπουμε στο σχετικό πίνακα και από τα οποία μερικά είναι ακόμη ανερμήνευτα. Παράλληλα υπήρχαν και κάποια γράμματα για τις λέξεις που χρησιμοποιούνται πιο συχνά, κάτι ως γίνεται και σήμερα με τα: κ., δις, δρ, δρχ, klg, &, %…("αγόρασα 10m ύφασμα προς 1000 $").
Οι αρχαίες γραφές χρησιμοποιούσαν και φθογγογράμματα και συλλαβογράμματα και λεξόγραμματα (ιδεογράμματα) για λόγους βραχυγραφίας, επειδή παλιά δεν ήταν εύκολο να βρεις ή να διαχειριστείς γραφική ύλη, λόγω του ότι τότε δεν είχαμε χαρτί, αλλά πέτρινες ή πήλινες πλάκες.
Έγιναν πάρα πολλές προσπάθειες για την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής γραφής, όμως μόλις το 1952 ο Άγγλος ασυρματιστή Μ. Ventris (1922-56) σε συνεργασία με το γλωσσολόγο Chadwick (στις παρατηρήσεις Α. Gober) κατόρθωσαν να αποκρυπτογραφήσουν τα περισσότερα σύμβολα της Γραμμικής γραφής Β’ και να αποδείξουν ότι η γραφή αυτή είναι ελληνική ή η γλώσσα που μιλούσαν επί Γραμμικής γραφής Β’ στην Κνωσό ήταν η ελληνική ή η ίδια γλώσσα που μιλούσαν και οι Αχαιοί (Μυκηναίοι). Σωστότερα να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα του Ομήρου, του Διόδωρου Σικελιώτη, Ισοκράτη κ.α. που αναφέρουν ότι ο Μίνωας και οι αρχαίοι κάτοικοι της Κρήτης (= οι αυτόχθονες: Ετεοκρήτες και Κύδωνες με τους επήλυδες ή άλλως μετανάστες από Θεσσαλία: Αχαιούς, Δωριείς και Πελασγούς) ήσαν Έλληνες.
 |  |
ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΠΕΛΑΣΓΙΚΗΣ (ΓΡΑΜΜΙΚΗΣ) ΓΡΑΦΗΣ Β’
 |
ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ:
1) Τα γράμματα της Γραμμικής γραφής χαραζόταν με αιχμηρό αντικείμενο πάνω σε πήλινες πλάκες, οι οποίες κατόπιν ξεραινόταν σε φούρνους. Κάποιες πλάκες από αυτές διατηρούνται ως σήμερα εξαιτίας του ότι η μια πυρκαγιά στην Κνωσό έψησε τον πηλό τους ο οποίος σε άλλη περίπτωση θα είχε εξαφανιστεί.
2) Οι περισσότερες από τις επιγραφές που έχουν βρεθεί με Γραμμική γραφή είναι λογιστικές και ως απ’ αυτό περιέχουν εικόνες ή συντομογραφίες (για υπόδειξη του είδους καταγραφής ή οφειλής) των εμπορεύσιμων προϊόντων και αριθμούς (για υπόδειξη της ποσότητας καταγραφής ή οφειλής) και κάτι ως θα γράφαμε σήμερα π.χ.: Λ = 1000 αντί: «Λάδι εκατό κιλά», ή ως θα γράφαμε «ΛΔ 1000» κ.α. Ειδικότερα οι πλάκες που βρέθηκαν στην Κνωσό με τη Γραμμική γραφή παρέχουν πληροφορίες για την οργάνωση του βασιλείου, όπως για τις ιδιοκτησίες του βασιλιά, για τις προσφορές στις θεότητες και για τις μετακινήσεις των στρατευμάτων κ.α.
3) Επειδή με την αποκρυπτογράφηση του Μ. Ventris δεν μπορούν να διαβαστούν επιγραφές που βρέθηκαν με την ίδια γραφή και στον Ορχομενό και Βοιωτία , ορισμένοι αρχαιολόγοι βγάζουν το συμπέρασμα ότι η Γραμμική γραφή Β’ δεν είναι μια ενιαία γραφή, αλλά συγκροτήματα γραφών με διαφορές στη φωνητική αξία των γραμμάτων στις διάφορες περιοχές, κάτι όπως συμβαίνει και στην αλφαβητική γραφή με την ιωνική και δωρική ορθογραφία ή κάτι όπως και η γραφή με το λατινικό και το ελληνικό αλφάβητο.
4) Εξετάζοντας διαχρονικά τις επιγραφές που έχουν βρεθεί με τη Γραμμική γραφή βλέπουμε ότι η γραφή αυτή ξεκίνησε ως ιδεογραφική, δηλαδή μια για κάθε έννοια : ζώο, αντικείμενο, τμήμα του ανθρωπίνου σώματος κ.τ.λ. είχαμε και ένα σχετικό σύμβολο, και κατέληξε αρχικά να γίνει απλά φωνητική, κάτι ως η αιγυπτιακή και η σφηνοειδής γραφή, και στο τέλος και φωνητική και συνάμα ετυμολογική (με τη χρψηση και των ομόφωνων γραμμάτων ο & ω, η & ι & υ & οι & ει, αι & ε κλπ = η σημερινή ελληνική γραφή), ώστε να μην γίνονται παρανοήσεις με τις ομοηχίες, π.χ. λύρα και λίρα, αυτοί και αυτή και αυτί κλπ.
5) Παρατηρώντας τον πίνακα με τα συλλαβογράμματα της Γραμμικής γραφής Β’ του M. Ventris βλέπουμε ότι μερικά από αυτά δεν έχουν ακόμη αποκρυπτογραφηθεί και συνάμα να μην υπάρχουν γράμματα για τις συλλαβές που περιέχουν δυο ή περισσότερα συνεχόμενα σύμφωνα, καθώς και γράμματα για τα σύμφωνα, όταν αυτά δεν έχουν φωνήεν, κάτι που θα έπρεπε, γιατί οι λέξεις, ελληνικές και ξένες, δεν είναι φτιαγμένες μόνο με συλλαβές που αποτελούνται από ένα μόνο σύμφωνο συν ένα φωνήεν, αλλά και από συλλαβές που αποτελούνται με δυο ή περισσότερα συνεχόμενα σύμφωνα συν ένα φωνήεν, π.χ. εκ, την, αστράφτω, κρατήρας, ασβέστης….. Επομένως ισχύουν όσα είπαμε πιο πριν. Δηλαδή η η γραμμική γραφή είναι φωνητική, έχοντας για κάθε φθόγγο και ένα γράμμα, και συνάμα για λόγους βραχυγραφίας χρησιμοποιούνται και κάποια συλλαβογράμματα.
ΤΟ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ
|
Στη Γραμμική γραφή, οι αριθμοί γράφονται με γραμμές οι μονάδες και με κουκίδες ή ένα κύκλο και ακτίνες οι δεκάδες. Παρέβαλε του πίνακες:
|
 |
 |
 |
Πινακίδα Πύλου με Γραμμική γραφή Β’. (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο)
| 
Πινακίδες Κνωσού 1700 – 1450 π.Χ. με Πελασγική (Γραμμικής) γραφή (Μουσείο Ηρακλείου)
| |
 |  | |
Πινακίδες Κνωσού με Γραμμική γραφή Β’
Αριστερά η μετάφραση μιας εξ αυτών
| ||
Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ
Εκτός των πινακίδων με πελασγικά γράμματα (Γραμμική Γραφή) έχει βρεθεί και ο περίφημος Δίσκος της Φαιστού με μια γραφή που φαίνεται να μοιάζει με την Ιερατική (αιγυπτιακή) γραφή, όμως δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί. Χρονολογείται στο 17ο π.Χ. αι. και φέρει και από τις δύο πλευρές σημεία ως τα ιερογλυφικά και τοποθετημένα σε σπειροειδές σχήμα που αποτυπώθηκαν με σφραγίδες, όταν ο πηλός ήταν νωπός, άρα είναι η παλαιότατη ένδειξη τυπογραφίας στον κόσμο. Ο δίσκος αυτός περιλαμβάνει σαράντα πέντε διαφορετικούς τύπους συμβόλων και μερικά από αυτά μοιάζουν ή μπορούν να ταυτιστούν με ιερογλυφικά. Τα εν λόγω ιερογλυφικά πρέπει να είναι φωνητικά σύμβολα, κάτι όπως και τα ιερογλυφικά της ιερατικής γραφής της Αιγύπτου. Υπενθυμίζουμε ότι στην αρχαία αιγυπτιακή ιερογλυφική γραφή οι φθόγγοι των λέξεων γράφονται με γράμματα που δεν είναι γραμμές, αλλά οι εικόνες διαφόρων όντων (αετού, λέοντα κλπ) και έτσι σου δίνουν την εντύπωση ότι η γραφή αυτή είναι ιδεογραφία. ενώ δεν είναι. Είναι γραφή φωνητική.
| ||
3. Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΓΡΑΜΜΙΚΗ ΓΡΑΦΗ
Μια γραφή που παρουσιάστηκε στη Κύπρο ανάμεσα στα 1500 π.Χ. και 300 π.Χ., η ονομαζόμενη Κυπρομινωική, έχει όμοιους χαρακτήρες μ' αυτούς της Γραμμικής Α. Έχει πάνω από 54 διαφορετικά συλλαβογράμματα και μερικά από αυτά είναι ακόμη μη αποκρυπτογραφημένα.
 |  |
ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΓΡΑΜΜΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ
|
 |
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’
ΑΝΑΛΗΘΕΙΕΣ- ΚΑΚΟΗΘΕΙΕΣ
Μερικοί ισχυρίζονται ότι οι Μινωίτες δεν ήσαν Έλληνες και συνεπώς και ο Μινωικός Πολιτισμός δεν ήταν ελληνικός και η Γραμμική Γραφή (η γραφή των Μινωιτων) δεν είναι ελληνική, γιατί αφενός ο Ηρόδοτος στο εδάφιο Α, 173 αναφέρει ότι «αρχικά ολόκληρη την Κρήτη την είχαν οι βάρβαροι» και αφετέρου η Κρήτη, άρα και ο Μινωικός Πολιτισμός, καταστράφηκε από παλιρροϊκό κύμα (τσουνάμι) που προκάλεσε η έκρηξη του ηφαίστειου της Θήρας και έτσι βρήκαν την ευκαιρία οι Αχαιοί και την κατέλαβαν και από τότε και εξής οι Κρήτη κατοικείται από Έλληνες, κάτι που είναι κακοήθεια, ψευδές, γιατί:
1) Όλα αυτά δεν επιβεβαιώνονται από κάποια αρχαία μαρτυρία. Αντίθετα ο Διόδωρος ( 6, 60 και 5, 80), ο Ηρόδοτος ( Ζ , 169 – 171) , ο Στραβών ( Ι, ΙV 6 – 7) κ.α., αναφέρουν ξεκάθαρα ότι οι Αχαιοί, οι Δωριείς και οι Πελασγοί της Κρήτης δεν είχαν πάει στο νησί ως κατακτητές, αλλά ως άποικοι, μετανάστες, Ήταν φυλές των Πελασγών, όπως και αυτές της Κρήτης, που έφυγαν από τη Θεσσαλία με αρχηγό τον Τεκταμο (παππού του Μίνωα εκ πατρός) και πήγαν ως άποικοι στην Κρήτη, όταν έγινε η καταστροφή της Θεσσαλίας από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Ακολούθως στα τρωικά όσες φυλές, εντός και εκτός Κρήτης, πήγαν με το μέρος των Μυκηναίων στον πόλεμο της Τροίας ονομάστηκαν Έλληνες. Στο πόλεμο αυτό οι Κρήτες με αρχηγό τον εγγονό του Μίνωα πήγαν με το μέρος των Μυκηναίων και έτσι και οι Κρήτες ονομάστηκαν Έλληνες.
2) Ο Ηρόδοτος πράγματι στο εδάφιο Α, 173 ότι «την Κρήτη ολόκληρη αρχικά την είχαν οι βάρβαροι», όμως και ο ίδιος πιο πριν έχει πει (βλέπε Ηροδότου «Ιστορία Α, 57-58) και ότι οι Έλληνες αρχικά ήταν και αυτοί όλοι βάρβαροι και σε κάποια στιγμή, πριν από την εποχή του Μίνωα, αποκόπηκαν πρώτα οι Δωριείς από τους βάρβαρους Πελασγούς και απετέλεσαν ξέχωρο έθνος, το ελληνικό και μετά προσχώρησαν σ’ αυτό όλοι οι Πελασγοί, καθώς και πολλοί άλλοι βάρβαροι.
3) Έκρηξη του Ήφαιστου της Θήρας έγινε , όμως ο Στράβων, που επικαλείται ένα αρχαιότερό του ιστορικό, τον Ποσειδώνιο, αναφέρει ότι κατά την έκρηξη του εν λόγω ηφαιστείου συνέβησαν επακριβώς τα εξής, απ όπου δεν προκύπτει ότι η Κρήτη καταστράφηκε από σεισμό ή παλιρροιακό κύμα: «(Καθά φησί Ποσειδώνιος….) η θήρα έχει ιδρύσει αποικία στην Κυρήνη. Ανάμεσα στη Θήρα και στη Θηρασία ξεσηκώθηκαν φλόγες από τη θάλασσα και το φαινόμενο συνεχίστηκε για 4 ημέρες, έτσι που ολόκληρη η θάλασσα έβραζε και φλεγόταν. Οι φλόγες έβγαλαν στη επιφάνεια σιγά-σιγά ένα νησί που σχηματίστηκε λες από ενοποιημένη διάπυρη μάζα και που είχε περίμετρο 12 στάδια. Μόλις σταμάτησε το φαινόμενο πρώτοι τόλμησαν να πλησιάσουν στον τόπο οι θαλασσοκράτορες τότε Ρόδιοι και ίδρυσαν στο νησί ιερό του Ασφαλίου Ποσειδώνα..» .(Ποσειδώνιος, ΑΠΑΝΤΑ Α 14-15 και Στράβων, Γεωγραφικά Α, ΙΙΙ 16).
4) Αν η Κρήτη είχε καταστραφεί με τον τρόπο αυτό, θα υπήρχαν σε όλη την επιφάνεια της Κρήτης και σε αφθονία ηφαιστειακά και θαλάσσια (όστρακα, φύκια κλπ) υπολείμματα, κάτι που δε συμβαίνει
5) Ο Μ. Ventris απέδειξε ότι η Γραμμική γραφή Β’ είναι ελληνική, άρα ελληνική είναι και η Α’. Δεν θα ήταν ελληνική, αν την Κρήτη τότε την κατείχε άλλος λαός, όμως κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από καμία αρχαία πηγή.
6) Η καταστροφή της Κνωσού και της Φαιστού δεν έγινε από την έκρηξη του ηφαίστειου της Θήρας, αλλά από τους Άραβες Σαρακηνούς, οι οποίοι λεηλάτησαν και πυρπόλησαν τις κρητικές πόλεις όταν κατέλαβαν την Κρήτη.
ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΤΗΣ ΘΗΡΑ, 2700 - 1450 Π.Χ.
| |||||||
Κυρία Θήρας. Φορά κοντομάνικη ζακέτα, φούστα, ζώνη μέσης, βραχιόλι, σκουλαρίκια κλπ. |  Κορίτσι Θήρας. Φορά κοντομάνικη ζακέτα, φούστα /ζιπ κιλότα, ζώνη μέσης, περιβραχιόνια στο μπράτσο , βραχιόλια στο χέρι και περισφύρια στα πόδια, σκουλαρίκια κλπ. | ||||||
Κορίτσι της Θήρας, που κρατά κομπολόι ή περιδέραιο (κολιέ) |
Κορίτσι Θήρας που μαζεύει λουλούδια κρόκου | ||||||
Κυρία Θήρας. Φορά κοντομάνικη ζακέτα, φούστα, ζώνη μέσης κλπ |
Ιέρεια Θήρας που κρατά θυμιατήρι. Φορά ποδήρη φόρεμα , βραχιόλι, σκουλαρίκια, κολιέ κλπ | ||||||
1. ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΡΗΤΗΣ
Ο Όμηρος στην Οδύσσεια (τ 178 – 183) αναφέρει ότι η Κρήτη κατά τα Τρωϊκά είχε 90 πόλεις, μια των οποίων ήταν η κνωσός, όπου ειχε την έδρα του ο Μίνωας, με αναρίθμητο κόσμο και άλλοι από αυτούς ήταν Ετεόκρητες, άλλοι Κύδωνες, άλλοι Πελασγοί, άλλοι Αχαιοί και άλλοι Δωριείς και ως εξ αυτού είχαν γλώσσα μεμειγμένη (δηλαδή με λέξεις από πολλούς διαλέκτους, από τη δωρική, ιωνική κλπ):
Κρήτη τις γαι’ έστι, μέσω ενί οίνοπι πόντω,
καλή και πίειρα, περίρρυτος· εν δ’ άνθρωποι
πολλοί, απειρέσιοι, και εννήκοντα πόληες
άλλη δ’ αλλων Γλώσσα μεμιγμένη· εν μεν Αχαιοί,
εν δ’ Ετεοκρήτες μεγαλήτορες, εν δ’ Κύδωνες,
Δωριέες τε τριχαϊκες δίοι τε Πελασγοί.
τησι δ’ ενί Κνωσός, μεγάλη πόλις, ένθα τε Μίνως
εννέωρος βασίλευε Διός μεγάλου οαριστής…
πατρός εμοίο πατήρ, μεγαθύμου Δευκαλίωνος
Δευκαλίων δ’ εμέ τίκτε και Ιδομενήα άνακτα…... (Οδύσσεια, ραψωδία τ 178 – 183)
Σύμφωνα με Πάριο χρονικό και τους: Ηρόδοτος (Ζ 169 – 171), Στράβωνας (10, IV 6-7), Διόδωρος (4, 60, 5,64 και 5,80), Απολλόδωρος (Βιβλιοθήκη) κ.α., πρώτοι κάτοικοι της Κρήτης ήταν οι καλούμενοι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες ή Ετεόκρητες, που κατ’ άλλους ήταν αυτόχθονες και κατ’ άλλους άποικοι που είχαν έρθει στην Κρήτη από τη Φρυγία της Μ. Ασίας και την πρώτη πόλη που έκτισαν στην Κρήτη ήταν η Ιεράπυτνα. Στη συνέχεια, όταν ήταν βασιλιάς των Ετεοκρητών ο Κρηθέας, επειδή η Κρήτη είχε πάθει μεγάλη ερήμωση (τα αίτια που ερημώθηκε τότε η Κρήτη δεν τα αναφέρει ο Ηρόδοτος, ωστόσο τα αίτια αυτά πρέπει να ήταν ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, ο οποίος, σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, έγινε το έτος 1265 πριν από το Διόγνητο = το έτος 1529 π.Χ.), φεύγουν από το Πελασγικό Άργος (= η Θεσσαλία, που είχε καταστραφεί από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα) κάποιες φυλές των Αχαιών, Πελασγών και Δωριέων με αρχηγό τον Τέκταμο (ήταν γιος του Δώρου του Έλληνα και παππούς του Μίνωα) και πάνε ως μετανάστες και καταλαμβάνουν ειρηνικά το ανατολικό μέρος του νησιού. Οι νέοι κάτοικοι αυτοί της Κρήτης, σε σχέση με τους παλαιότερους, ονομάστηκαν επήλυδες, δηλαδή μετανάστες, άποικοι, ενώ οι ντόπιοι ονομάστηκαν Ετεοκρητες, επειδή ήσαν οι γνήσιοι Κρήτες. Όταν πέθανε ο Τέκταμος τη βασιλεία των Δωριέων της Κρήτης πήρε ο γιος του Αστέριος, ο οποίος, επειδή η γυναίκα του δε του έκανε γιο, τη χώρισε και πήγε και έκλεψε από τη Φοινίκη την κόρη του βασιλιά της Τύρου Αγήνορα, την πανέμορφη Ευρώπη, κάτι που ήταν και μια από τις αιτίες που έγινε αργότερα ο Τρωικός πόλεμος. Απλώς η Ελληνική μυθολογία, για τους λόγους που θα δούμε σε άλλο κεφάλαιο, αναφέρει ότι την εν λόγω αρπαγή έκανε ο Δίας. Όταν πέθανε ο Αστέριος, συνεπλάκησαν οι γιοι του, ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας, για το ποιος θα πάρει τη βασιλεία. Νίκησε ο Μίνωας και ο Σαρπηδόνας με τους στασιαστές κυνηγημένοι κατέφυγαν στη Λυκία της Μ. Ασίας όπου έκτισαν την πόλη Μίλητο σε ανάμνηση της Κρητικιάς πόλης Μίλατος. Στη συνέχεια ο Μίνωας (βασίλευε το έτος 1470 π.Χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό), με τη βοήθεια του αδελφού του Ραδάμανθυ, ένωσε σε ενιαίο σύνολο (και μάλιστα σε μια πρωτόγνωρη σε θεσμούς για την εποχή πολιτεία, όπως θα δούμε πιο κάτω) τους αυτόχθονες (Ετεοκρήτες και Κύδωνες) με τους επήλυδες (Αχαιούς, Πελασγούς και Δωριείς) Κρήτες με ηγεμονίδα πόλη (έδρα του κοινού βασιλιά των Ενωμένων Κρητικών πόλεων) την Κνωσό:
«Κατά τον Στάφυλο, ανατολικά της Κρήτης ζούνε οι Δωριείς, στα δυτικά οι Κύδωνες και στα νότια οι Ετεοκρήτες, με οικισμό τους τον Πράσο, όπου βρίσκεται το ιερό του Δικταίου Δία. Οι υπόλοιποι είναι πιο δυνατοί και κατέχουν τις πεδιάδες. Είναι εμφανές ότι Ετεοκρήτες και Κύδωνες είναι αυτόχθονες, ενώ οι άλλοι Επήλυδες. Ο Άνδρων λέει ότι οι Επήλυδες Κρήτες ήρθαν από τη Θεσσαλία, από την περιοχή που παλιά λεγόταν Δωρίδα και σήμερα Εσταιώτιδα. (Στράβων, Ι, ΙV 6 – 7)
«Ο Τέκταμος του Δώρου, του γιου του Έλληνα που ήταν γιος του Δευκαλίωνα, κατέπλευσε στην Κρήτη μαζί με Αιολείς και Πελασγούς κι έγινε βασιλιάς του νησιού, παντρεύτηκε την κόρη του Κρηθέα κι απόκτησε τον Αστέριο..». (Διόδωρος, βίβλος 4, 60)
«Αφού διευκρινίσαμε όλα αυτά, απομένει να μιλήσουμε για τα έθνη τα οποία ήρθαν σε επιμειξία με τους Κρήτες. Ότι οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι ονομαζόμενοι Ετεοκρήτες, που θεωρούνται αυτόχθονες, το είπαμε πιο πριν. Μετά από αυτούς και πολλές γενιές αργότερα, Πελασγοί, που περιπλανιόνταν ένεκα συνεχών εκστρατειών και μεταναστεύσεων, έφτασαν στην Κρήτη και εγκαταστάθηκαν σε ένα μέρος του νησιού. Τρίτο ήταν, λένε, το γένος των Δωριέων που έφτασε στο νησί με αρχηγό τον Τέκταμο, το γιο του Δώρου. το μεγαλύτερο μέρος ετούτου του λαού συγκεντρώθηκε, λένε, από την περιοχή του Ολύμπου, αλλά ένα μέρος του ήταν από τους Αχαιούς της Λακωνίας, επειδή ο Δώρος είχε τη βάση εξόρμησης στην περιοχή του Μαλέα. Τέταρτο γένος που ανακατεύθηκε με τους κατοίκους της Κρήτης ήταν, λένε, ένα συνονθύλευμα βαρβάρων που με τα χρόνια εξομοιώθηκαν στη γλώσσα με τους Έλληνες κατοίκους. Μετά απ΄αυτά, επικράτησαν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς και συνένωσαν τα έθνη του νησιού σε ενιαίο σύνολο...» ( Διόδωρος, 5, 80)
«Όταν όμως στην Κρήτη συνεπλάκησαν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Μίνωας με το Σαρπηδόνα, για το ποιος θα γίνει βασιλιάς, επεκράτησε ο Μίνωας και έδιωξε το Σαρπηδόνα με τους στασιαστές του και αυτοί κυνηγημένοι κατέφυγαν στην Ασία, στο μέρος που ονομάζεται γη της Μιλυάδας …» (Ηρόδοτος Α, 172 - 173)
«Σύμφωνα με την ιστορία των Πραισίων, όταν ερημώθηκε η Κρήτη, άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων, αλλά κυρίως Έλληνες ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη. Έπειτα στην Τρίτη γενιά μετά το θάνατο του Μίνωα, ξέσπασε ο Τρωικός πόλεμος, στον οποίο οι Κρήτες αποδείχτηκαν από τους καλύτερους πολεμιστές που είχε στη διάθεσή του ο Μενέλαος. Επιστρέφοντας, όμως, στην πατρίδα τους, η ανταμοιβή τους για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν ήταν πείνα και πανούκλα που έπληξε ανθρώπους και ζώα, σε τέτοιο βαθμό, ώστε η Κρήτη ερημώθηκε για δεύτερη φορά από τον πληθυσμό της. Έτσι, οι σημερινοί Κρήτες, μαζί με όσους απέμειναν από τους προηγούμενους κατοίκους της, είναι η Τρίτη γενιά που ζει στο νησί.….» (Ηρόδοτος Ζ , 169 - 171)
«Όταν όμως στην Κρήτη συνεπλάκησαν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Μίνωας με το Σαρπηδόνα, για το ποιος θα γίνει βασιλιάς, επεκράτησε ο Μίνωας και έδιωξε το Σαρπηδόνα με τους στασιαστές του και αυτοί κυνηγημένοι κατέφυγαν στην Ασία, στο μέρος που ονομάζεται γη της Μιλυάδας …» (Ηρόδοτος Α, 172 - 173)
Όταν ο Μίνωας έγινε βασιλιάς των Δωριέων της Κρήτης, ένωσε σε ενιαίο σύνολο όλες τις φυλές της Κρήτης (Ετεοκρήτες, Κύδωνες, Αχαιούς, Δωριείς και Πελασγούς) με πρωτόγνωρους θεσμούς (επινόησαν το σύνταγμα, τους βουλευτές, το κράτος πρόνοιας, τους νόμους που διέπονται από θρησκευτικό και περί δικαίου συναίσθημα κλπ), δημιουργώντας έτσι την περίφημη πολιτεία των Κρητών, τον πρώτο αξιόλογο πολιτισμό στον κόσμο, το Μινωικό, καθώς λένε οι ίδιοι αι αρχαίοι συγγραφείς (Ηρόδοτος, Πλούταρχος, Πλάτωνας κ.α.).
Την Κρητική πολιτεία αντέγραψαν μετά όλοι οι Έλληνες. Πρώτα οι Σπαρτιάτες με το Λυκούργο και μετά οι Αθηναίοι με το Σόλωνα, καθώς και οι Ρωμαίοι με το Νόμα και έτσι εκπολιτίστηκαν και αυτοί.
Παράλληλα ο Μίνωας συγκρότησε για πρώτη φορά στο κόσμο πολεμικό ναυτικό και μ’ αυτό έδιωξε από το Αιγαίο τους πειρατές και τους ληστές Κάρες και Φοίνικες και εγκατέστησε στα νησιά μόνιμους κατοίκους που έφερε από την Κρήτη, με συνέπεια ο ίδιος να γίνει ο πρώτος στον κόσμο θαλασσοκράτορας, αλλά και να ελευθερωθούν οι θαλάσσιοι διάδρομοι και έτσι οι Έλληνες να μπορέσουν να επικοινωνήσουν, να ασχοληθούν με ναυτικές εργασίες και να πλουτίσουν, να κτίσουν μόνιμες πόλεις κλπ και έτσι να επικρατήσουν μετά στον Τρωικό Πόλεμο.
Όλα αυτά είναι και ο λόγος για τον οποίο οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι εξυμνούν το Μίνωα και μετά θάνατο τον ανακήρυξαν κριτή στον Άδη. Ο Τρωικός πόλεμος ήταν η αιτία που χώρισε τις αρχαίες πόλεις-κράτη σε δυο στρατόπεδα-ομάδες, από τη μια οι Έλληνες και από την άλλη οι βάρβαροι.
Ο Μίνωας, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, έζησε τρεις γενιές πριν από τον Τρωικό πόλεμο: «Τρίτη δε γενεή μετά Μίνων τελευτήσαντα γενέσθαι Τρωικά» ( Ηρόδοτος Ζ, 171). Το αυτό λέει και ο Όμηρος (Ιλιάδα Ν. 445 – 455), αρχικά ήταν, λέει, βασιλιάς της Κρήτης ο Μίνωας, μετά ο Δευκαλίωνας και μετά ο Ιδομενέας που πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Παράβαλε ομοίως ότι ο Απολλόδωρος (Γ, 1-2, Γ 22, Επιτομή, 1,6) λέει επίσης ότι ο Μίνωας ήταν προ παππούς του Αγαμέμνονα και του Μενέλαου από της κόρες του γιου Κατρέα. Σύμφωνα επίσης με το Πάριο Χρονικό, το Διόδωρο Σικελιώτη (4, 60 – 61 και 5, 79-80) και τον Πλούταρχο («Θησεύς 19.6]), υπήρχαν δυο βασιλιάδες με το όνομα Μίνωας, ο Μίνωας Α, και ο Μίνωας Β’. Ο Μίνωας Α’ βασίλευε λέει το έτος 1210 πριν από τον Διόγνητο (άρα το 1474 π.Χ.) και ο Μίνωας Β’ το έτος 1031 πριν από το Διόγνητο (άρα το 1295 π.Χ.), ενώ η άλωση της Τροίας έγινε το έτος 945 πριν από το Διόγνητο (άρα το 1209 π.Χ.)
Περισσότερα για το Μίνωα και το Μινωικό πολιτισμό βλέπε στο βιβλίο:
«Κρητική ιστορία», Α. Κρασανάκη.
Σημειώνεται
Α) Αυτόχθονες στην Κρήτη ήσαν οι Ετεοκρήτες και επήλυδες οι Πελασγοί, οι Αχαιοί και οι Δωριείς, όμως αυτό δε σημαίνει και ότι ήσαν διαφορετικού έθνους. Αν οι Ετεοκρήτες δεν ήσαν Έλληνες, αφενός οι αρχαίοι συγγραφείς θα τους αποκαλούσαν βάρβαρους (ή π.χ. ο Όμηρος θα τους αποκαλούσε βαρβαρόφωνους, κάτι ως κάνει π.χ. για τους Κάρες) και συνάμα ο Διόδωρος δε θα έκανε ξέχωρη μνεία για τους βάρβαρους που ένωσε ο Μίνωας σε ενιαίο σύνολο μαζί με τους Ετεοκρήτες, Κύδωνες, Αχαιούς, Πελασγούς και Δωριείς της Κρήτης, πρβ: «Ότι οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι ονομαζόμενοι Ετεοκρήτες, που θεωρούνται αυτόχθονες, το είπαμε πιο πριν. Μετά από αυτούς και πολλές γενιές αργότερα, Πελασγοί, που περιπλανιόνταν ένεκα συνεχών εκστρατειών και μεταναστεύσεων, έφτασαν στην Κρήτη και εγκαταστάθηκαν σε ένα μέρος του νησιού. Τρίτο ήταν, λένε, το γένος των Δωριέων που έφτασε στο νησί με αρχηγό τον Τέκταμο, το γιο του Δώρου. το μεγαλύτερο μέρος ετούτου του λαού συγκεντρώθηκε, λένε, από την περιοχή του Ολύμπου, αλλά ένα μέρος του ήταν από τους Αχαιούς της Λακωνίας, επειδή ο Δώρος είχε τη βάση εξόρμησης στην περιοχή του Μαλέα. Τέταρτο γένος που ανακατεύθηκε με τους κατοίκους της Κρήτης ήταν, λένε, ένα συνονθύλευμα βαρβάρων που με τα χρόνια εξομοιώθηκαν στη γλώσσα με τους Έλληνες κατοίκους. Μετά απ΄αυτά, επικράτησαν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς και συνένωσαν τα έθνη του νησιού σε ενιαίο σύνολο.» ( Διόδωρος, Βίβλος 5, 80).
Άλλωστε, όταν πήγαν οι Πελασγοί, οι Αχαιοί και οι Δωριείς στην Κρήτη και βρήκαν εκεί τους Ετεόκρητες δεν υπήρχε ακόμη ο διαχωρισμός σε Έλληνες και βάρβαρους, αφού αυτό έγινε από τα τρωικά και εξής. Ειδικότερα ο Εκαταίος ο Μιλήσιος (Στράβων 7, 321), ο Θουκυδίδης (Α, 3 – 9), ο Ησίοδος (Ηοίαι), ο Ηρόδοτος (Α 57-58, Α 65 κ.α.) κ.α., αναφέρουν ότι:
Β) Η μόνη διαφορά που είχαν οι Ετεοκρήτες ή άλλως Ιδαίοι Δάκτυλοι ή Κουρήτες από τους Δωριείς και Αχαιούς ήταν ότι οι πρώτοι ήσαν αυτόχθονες στην Κρήτη ή ήσαν οι πρώτοι που κατοίκησαν στην Κρήτης, ενώ οι άλλοι επήλυδες, δηλαδή είχαν πάει το νησί από τη Θεσσαλία μετά από τους Ετεόκρητες. Κάτι όπως είχε συμβεί και με τους Δωριείς Σπαρτιάτες, που και αυτοί είχαν πάει στην Πελοπόννησο από τη Δωρίδα, και εκεί βρήκαν του Μυκηναίους.
2. Ο ΜΙΝΩΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΝΩΙΤΕΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ
Μερικοί ισχυρίζονται ότι ο Μίνωας και οι Μινωίτες δεν ήσαν Έλληνες και συν επώς και η γραφή τους, δηλαδή η Γραμμική.
Ωστόσο ανατρέχοντας στον Όμηρο βλέπουμε να αναφέρει ότι στον πόλεμο της Τροίας όλες οι πόλεις της Κρήτης: Κνωσός, Γόρτυνα, Λύκτος ή Λύττος, Λύκαστος κλπ ήσαν με το μέρος των Αχαιών ή Αργείων ή Δαναών ή Πανελλήνων και αρχηγός όλων των αντρών των Κρητικών πόλεων (όλων των αντρών της Κνωσού, της Γόρτυνας κ.τ.λ.) ή ο αρχηγός όλων των εθνών που κατοικούσαν στην Κρήτη (= των Ετεοκρητών, Κυδώνων, Αχαιών, Πελασγών και Δωριέων) ήταν ο Ιδομενέας, που ήταν αφενός εγγονός του Μίνωα και αφετέρου ένας από τους Γενικούς αρχηγούς όλων των Αχαιών ή Αργείων ή Δαναών ή Πανελλήνων: «…δε γέροντας αριστήας Παναχαιών, Νέστορα μεν πρώτιστα και Ιδομενέα άνακτα…» (Ιλιάδα, Β 402 – 405). Συνεπώς ο Μίνωας και οι αρχαίοι κάτοικοι της Κρήτης (οι Ετεοκρήτες, οι Αχαιοί κ.τ.λ.) ήταν Έλληνες, μέρος των Πανελλήνων.
Πέραν αυτών ο Ηρόδοτος (Γ 121), ο Διόδωρος Σικελιώτης (1, 94 και 5, 54 και 78-79), ο Πλάτωνας (Μίνως 318 – 321), ο Απολλόδωρος κ.α. λένε ξεκάθαρα ότι ο Μίνωας και οι Μινωίτες ήσαν Έλληνες, πρβ:
«Της Καρπάθου πρώτοι κάτοικοι ήσαν κάποιοι από εκείνους που εκστράτευσαν μαζί με το Μίνωα, την εποχή που έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας… (Την δε Κάρπαθον πρώτοι μεν ώκησαν των μετά Μίνω τινές συστρατευσάντων, καθ’ όν χρόνο εθαλασσοκράτησε πρώτος των Ελλήνων…, Διόδωρος Σικελιώτης, 5 54)
«Πρώτος, λένε, που έπεισε το λαό να χρησιμοποιεί γραπτούς νόμους ήταν ο Μνεύης. Αυτός λοιπόν προσποιήθηκε πως του έδωσε τους νόμους ο Ερμής, με τη διαβεβαίωση πως θα φέρουν μεγάλα καλά στη ζωή των ανθρώπων, όπως ακριβώς έκανε, λένε, στους Έλληνες ο Μίνωας στην Κρήτη και ο Λυκούργος στους Λακεδαιμονίους, που ο ένας είπε ότι πήρε τους νόμους από το Δία και ο άλλος από τον Απόλλωνα.». (Διόδωρος Σικελιώτης, Βίβλος 1, 94)
«Ο Μίνωας, που ήταν ο μεγαλύτερος των αδελφών, έγινε βασιλιάς του νησιού και ίδρυσε σ’ αυτό αρκετές πόλεις, με γνωστότερες την Κνωσό, Φαιστό και Κυδωνία. Ο ίδιος θέσπισε και αρκετούς νόμους για τους Κρήτες, προσποιούμενος ότι τους έλαβε από τον πατέρα του το Δία με τον οποίο συνομιλούσε μέσα σε κάποια σπηλιά. Απέκτησε, επίσης, μεγάλη ναυτική δύναμη, κυρίευσε τα περισσότερα νησιά κι έγινε ο πρώτος Έλληνας θαλασσοκράτορας…». (Διόδωρος Σικελιώτης Βίβλος 5, 78-79)
Ομοίως ο Παυσανίας λέει από τη μια ότι ο Μίνωας ήταν ο άρχοντας του Αρχιπελάγους (= η Ελληνική θάλασσα) και από την άλλη αποκαλεί τον εγγονό του Μίνωα, τον Ιδομενέα, Αχαιό και Έλληνα, όταν περιγράφει τα αφιερώματα στο ναό της Ολυμπίας: «υπάρχουν κοινά αφιερώματα όλων των Αχαιών (στο ναό της Ολυμπίας) και παριστάνουν όλους αυτούς που πήραν μέρος στην κλήρωση για τη μονομαχία με τον Έκτορα, όταν αυτός προκάλεσε όποιον Έλληνα ήθελε να συμμετάσχει μαζί του. Είναι στημένα κοντά στο μεγάλο ναό …. Και απέναντι σε απ αυτά, σε διαφορετικό βάθρο, βρίσκεται ο ανδριάντας του Νέστορα… Εκείνος με τον πετεινό στην ασπίδα είναι ο Ιδομενέας, απόγονος του Μίνωα.(Παυσανίας Ηλιακά Α 25, 8-9),
«. Και τούτου οι Κρήτες τον ταύρον ες την γην πέμψαι σφίσι Ποσειδώνα φασίν ότι Θαλάσσης άρχων Μίνως της Ελληνικής ουδενός Ποσειδώνα ήγεν άλλου Θεού μάλλον εν τιμή, κομιθέναι μεν δη ταύρον τούτον φασιν ες Πελοπόννησον εκ Κρήτης και Ηρακλέι των δώδεκα καλουμένων…. ».. (Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, «Αττικά, 27,7),
Ομοίως ο Πλάτωνας λέει ότι οι αρχαίοι Κρήτες ήσαν Έλληνες και οι πιο άξιοι βασιλείς τους ήταν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς, οι οποίοι είναι αυτοί που έφτιαξαν τους νόμους τους:
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αυτοί λοιπόν, οι Κρήτες, έχουν τους πιο παλιούς νόμους απ’ όλους τους Έλληνες; («Ουκούν ούτοι, οι Κρήτες, παλαιοτάτοις νόμοις χρώνται των Ελλήνων»)
ΕΤΑΙΡΟΣ: Ναι.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ξέρεις ποιοι ήταν οι άξιοι βασιλείς τους; Ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς, γιοι του Δία και της Ευρώπης’ δικοί τους είναι οι νόμοι. (Πλάτωνα «Μίνως», 318 b – 321)
Θα ‘πρεπε να πεις: Ξένε, δεν είναι τυχαίο που οι νόμοι της Κρήτης έχουν τόσο μεγάλη φήμη σε ολόκληρο τον Ελληνικό κόσμο. (Ω ξένε, εχρην ειπειν, οι Κρητών νόμοι ουκ εισίν μάτην διαφερόντως εν πάσιν ευδόκιμοι τοις Έλλησιν) Είναι νόμοι δίκαιοι, που προσφέρουν ευτυχία σε όσους τους ακολουθούν, Δίνουν δηλαδή όλα τα αγαθά, τα οποία ανήκουν σε δυο κατηγορίες, ανθρώπινα και θεία.… (Πλάτωνα, Νόμοι, 625 - 631)
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Το παρόν βιβλίο είναι μια πρότυπη μελέτη που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε αρχαίους συγγραφείς, καθώς και σε αναγνωρισμένους σύγχρονους ειδικούς, Έλληνες και ξένους, των οποίων τα ονόματα αναφέρονται εκεί που αναφέρονται και τα λεγόμενά τους εντός του βιβλίου.
ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ
30. ΨΕΥΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ
| ||
| ||
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου