ὔει μὲν ὀ Ζεῦς͵ ἐκ δ΄ ὀράνω μέγας
χείμων͵ πεπάγαισιν δ΄ ὐδάτων ῤόαι
[...]
[...]
κάββαλλε τὸν χείμων΄͵ ἐπὶ μὲν τίθεις
πῦρ ἐν δὲ κέρναις οἶνον ἀφειδέως
μέλιχρον͵ αὐτὰρ ἀμφὶ κόρσᾳ
μόλθακον ἀμφιβάλων γνόφαλλον.

(αντί για το «ὔει»[1] (βρέχει), στη Lyra Graeca εμφανίζεται ως «νεύει» [2])

ΑΛΚΑΙΟΣ απ. 338 Lobel-Page

Μετάφραση

Χιονίζει ο Δίας και βαρύς χειμώνας

μας ήρθε κι έχουν τα νερά παγώσει.

_ _ _ _ _ _ _ _

_ _ _ _ _ _ _ _

Νίκα τον το χειμώνα, ανάβοντας στο τζάκι

φωτιά και χύνοντας γλυκό κρασί στις κούπες

αλύπητα, κι ύστερα κάτω από το κεφάλι

το μαλακό τοποθετώντας προσκεφάλι.