Πώς πέθανε ο Στάλιν; Μια πιο εσωτερική ματιά στον ιστορικά ανεξιχνίαστο θάνατο-σίγουρη δηλητηρίαση κατά τα ντοκουμέντα, του σοβιετικού ηγέτη
Πώς πέθανε ο Στάλιν; Μια πιο εσωτερική ματιά στον «σκοτεινό» θάνατο του σοβιετικού ηγέτη
Πώς πέθανε ο Στάλιν; Μια πιο εσωτερική ματιά στον «σκοτεινό» θάνατο του σοβιετικού ηγέτη
Οι τελευταίες του μέρες, οι άνθρωποι που τον είδαν νεκρό και τα μυστήρια που μάλλον θα μείνουν ..."μυστήρια"
Newsroom
Ο Ιωσήφ Στάλιν(το πλήρες όνομά του είναιΙωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι) θεωρείται από πολλούς ένας από τους μεγάλους ηγέτες που πέρασαν από τον μάταιο τούτο κόσμο, ενώ για άλλους θεωρείται ένας αρχηγός με στοιχεία μεγαλομανίας και δικτάτορα. Αφήνουμε στην ιστορία να κρίνει ποιος από τους δύο χαρακτήρες είναι πιο κοντά στην αλήθεια.
Αν μπορεί να υπάρξει τέτοια με όρους απολυτότητας...
Ο θάνατος του Ιωσήφ Στάλιν ήρθε τον Μάρτιο του 1953 έθεσε τέλος στη μακρά ηγεσία του στη Σοβιετική Ένωση.
Πώς πέθανε όμως τελικά ο ιστορικός ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης;
Στάλιν: Η περίοδος πριν το μοιραίο
Προς το τέλος της ζωής του, ο Σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν είχε αρχίσει να περνάει σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο του στην εξοχική κατοικία του στο προάστιο Κούντσεβο της Μόσχας. Έχοντας κατάθλιψη όταν έμενε μόνος του, καλούσε τακτικά τέσσερα μέλη του στενού του κύκλου να τον συναντήσουν εκεί για μια ταινία και ένα γεύμα.
Στους «συμπολεμιστές» του Στάλιν εκείνη την εποχή περιλαμβάνονταν ο Γκεόργκι Μαλένκοφ, ο πιθανός διάδοχος του Στάλιν και αναπληρωτής πρωθυπουργός, ο Λαυρέντι Μπέρια, ο επικεφαλής της μυστικής αστυνομίας του Στάλιν, ο οποίος επίσης διεκδικούσε την εξουσία, ο Νικίτα Χρουστσόφ, τον οποίο ο Στάλιν είχε καλέσει στη Μόσχα, και ο Νικολάι Μπουλγκάνιν, ο υπουργός Άμυνάς του.
«Μόλις ξυπνούσε, μας τηλεφωνούσε -και στους τέσσερις μας- και είτε μας καλούσε να δούμε μια ταινία είτε ξεκινούσε μια μακρά συζήτηση για ένα ζήτημα που θα μπορούσε να είχε λυθεί σε δύο λεπτά», διηγήθηκε αργότερα ο Χρουστσόφ.
Το 1953, ο Στάλιν ήταν 73 ετών. Είχε υποστεί είτε καρδιακή προσβολή είτε μια σειρά από εγκεφαλικά επεισόδια το 1945, και η υγεία του δεν ήταν η ίδια από τότε.
Όταν είχε πάει για τον τακτικό του έλεγχο το 1951, ο γιατρός του τού είπε να ξεκουράζεται περισσότερο και να εργάζεται λιγότερο, λόγια που ο Στάλιν δεν τα πήρε καλά, έγραψε ο βιογράφος του Roman Brackman στο βιβλίο του The Secret File of Joseph Stalin. Ο γιατρός συνελήφθη και κατηγορήθηκε ότι εργαζόταν ως κατάσκοπος για τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες...
Η μέρα που πέθανε ο Στάλιν
Στις 4πμ της 6ης Μαρτίου 1953,αναγγέλθηκε από τον κρατικό ραδιοσταθμό ότι:
«Η καρδιά του συντρόφου ηγέτη και συνεχιστή της μεγαλοφυΐας του σκοπού του Λένιν, του σοφού ηγέτη και δασκάλου του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Σοβιετικής Ένωσης, έπαψε να χτυπά.»
Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, ο επονομαζόμενος Στάλιν, ανακοινώθηκε ότι είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία και είχε πεθάνει στις 9:50 μ.μ. στις 5 Μαρτίου 1953.Ήταν 73 χρονών.
Την ημέρα πριν πεθάνει είχε μια συνηθισμένη συνάντηση με τέσσερα υψηλόβαθμα μέλη του κόμματος, τον Νικήτα Χρουστσόφ, τον Γκεόργκι Μαλένκοφ, τον Μπουλγκάνιν και τον Λαυρέντιο Μπέρια. Μετά, γράφτηκε ότι, οΣτάλιν αποχαιρέτησε όλους τους καλεσμένους νωρίς το πρωί. Όταν πήγαινε για ύπνο διέταξε τους υπηρέτες και τους φρουρούς του να μην τον ενοχλούν. Το πρωί, το προσωπικό του άκουσε θορύβους και συμπέρανε ότι ο Στάλιν είχε ξυπνήσει. Κανείς όμως δεν τολμούσε να μπει στο δωμάτιό του, επειδή φοβόταν την οργή του.
Όταν άργησε από το συνηθισμένο η υπηρέτριά του μπήκε προσεκτικά στο δωμάτιό του και τον βρήκε ξαπλωμένο στο πάτωμα μέσα στα ούρα του. Είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο και βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Μπορούσε να μιλήσει αλλά δεν είχε τις αισθήσεις του.
"Οι υπηρέτες τον είχαν βάλει μέσα από το πάτωμα και τον είχαν τοποθετήσει σε έναν καναπέ στην τραπεζαρία. Οι φρουροί φοβόντουσαν πολύ για να το μάθει κανείς, οπότε κάλεσαν τον Χρουστσόφ, τον Μπέρια και άλλα υψηλόβαθμα μέλη του κόμματος."...
Πώς πέθανε όμως ο Στάλιν;
Οι υπηρέτες του Στάλιν αντί να καλέσουν γιατρό, κάλεσαν τους συμβούλους του γύρω στη 1 π.μ. της 2ας Μαρτίου. Ο Χρουστσόφ ισχυρίζεται ότι ο ίδιος και άλλοι πήγαν στην κατοικία αλλά δεν είδαν τον Στάλιν. Πιθανώς φοβούμενοι την αντίδρασή του όταν ξύπνησε, είπαν ότι "δεν το θεώρησαν κατάλληλο όταν ο δικτάτορας βρισκόταν σε τόσο δυσάρεστη κατάσταση"...
Άλλες μαρτυρίες, ωστόσο, δείχνουν ότι τουλάχιστον ο Μπέρια είδε τον Στάλιν.Σύμφωνα με έναν από τους φρουρούς του Στάλιν, ο Μπέρια είπε:
«Γιατί είσαι σε τέτοιο πανικό; Δεν βλέπετε ότι ο σύντροφος Στάλιν κοιμάται βαθιά. Μην τον ενοχλείτε και σταματήστε να μας ανησυχείτε.»
Όπως και να ‘χει, οι τέσσερις ηγέτες έφυγαν – για να επιστρέψουν λίγες ώρες αργότερα, όταν ο Στάλιν δεν είχε ακόμα ξυπνήσει...
«Έπρεπε να τον εξετάσουν, αλλά τα χέρια τους ήταν πολύ τρεμάμενα», θυμάται ένας από τους φρουρούς του Στάλιν. «Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ο οδοντίατρος έβγαλε την οδοντοστοιχία του και του έπεσε κατά λάθος». Αντιμετώπισαν τον ηγέτη με βδέλλες, κρύες κομπρέσες και απόλυτη σιωπή. Αλλά εκείνος δεν ξύπνησε ποτέ.
Ο Ιωσήφ Στάλιν πέθανε στις 5 Μαρτίου 1953, γύρω στις 9:50 μ.μ.
Αλλά πώς πέθανε ο Στάλιν; Επί δεκαετίες, οι ιστορικοί παλεύουν με αυτό το ερώτημα. Και ορισμένοι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμαότι ο Στάλιν, στην πραγματικότητα, δηλητηριάστηκε από έναν από τους τέσσερις ηγέτες του στενού του κύκλου...
Στις 5 Μαρτίου, ο Στάλιν έκανε εμετό με αίμα και το στομάχι του άρχισε να αιμορραγεί, μια λεπτομέρεια που αποκόπηκε από την τελική έκθεση που εκδόθηκε στην Κεντρική Επιτροπή, μέχρι που οι μελετητές Τζόναθαν Μπρεντ και Βλαντιμίρ Ναούμοφ έφεραν στο φως τη λεπτομέρεια το 2003.
Τα επί μακρόν θαμμένα στοιχεία θα μπορούσαν να υποδηλώνουν μια συγκάλυψη. Είναι γνωστό ότι τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου ο Στάλιν ήπιε “χυμό φρούτων” (αραιωμένο γεωργιανό κρασί).
Το δηλητήριο, ίσως με τη μορφή του δηλητηριώδους, άγευστου αντιπηκτικού βαρφαρίνης, θα μπορούσε εύκολα να είχε μπει στο ποτό του Στάλιν και να είχε προκαλέσει την αιμορραγία στο στομάχι του.
Αλλά το αν αυτό ισχύει, "μάλλον θα παραμείνει για πάντα θέμα εικασιών", καταλήγουν οι Μπρεντ και Ναούμοφ στο βιβλίο "Stalin’s Last Crime" The Plot Against the Jewish Doctors, 1948-1953...
Η διαδοχή του Στάλιν
Μετά το θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν, την εξουσία ανέλαβε ο Νικίτα Χρουστσόφ. Νίπτει γρήγορα τας χείρας του για το πρώην αφεντικό του, λέγοντας στο ακροατήριο του 20ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1956 ότι ο Στάλιν ήταν ένας «δεσπότης»...
Ο Στάλιν είχε χρησιμοποιήσει «καταστολή και φυσική εξόντωση», είπε ο Χρουστσόφ στους συντρόφους του κομμουνιστές. «Όχι μόνο εναντίον πραγματικών εχθρών, αλλά και εναντίον ατόμων που δεν είχαν διαπράξει κανένα έγκλημα εναντίον του κόμματος και της σοβιετικής κυβέρνησης».
Στο πλαίσιο της πολιτικής «αποσταλινοποίησης» του Χρουστσόφ, το σώμα του Στάλιν απομακρύνθηκε ακόμη και από τον τάφο του Λένιν και ξαναθάφτηκε δίπλα στον τοίχο του Κρεμλίνου.
Και στα χρόνια που ακολούθησαν, η ζωή και η διακυβέρνησή του κρίθηκαν και καταδικάστηκαν σε μεγάλο βαθμό.
Τι γίνεται όμως με τον θάνατο του Στάλιν; Είναι δυνατόν κάποιος να δηλητηρίασε τον ηγέτη; Ακόμη και ο Χρουστσόφ άφησε να εννοηθεί ότι ο Στάλιν είχε δηλητηριαστεί. Στα απομνημονεύματά του το 1970, με τίτλο «Ο Χρουστσόφ θυμάται», ισχυρίστηκε ότι ο (δολοφονηθείς αργότερα από τον Χρουστσόφ...) Μπέρια είπε σε έναν άλλο κορυφαίο σύμβουλό του: «Εγώ τον σκότωσα! Σας έσωσα όλους»...
*Σημ. "Αντίλογου":
1. Ψάχνοντας, πχ στην Βικιπαίδεια, διαπιστώνουμε (από τα γεγονότα, αν και φυσικά δεν ομολογείται σ΄αυτήν)μεγάλη συνάφεια του "μυστηριώδους" θανάτου-προφανούς δολοφονίας - του Στάλιν, με τον προηγηθέντα "μυστηριώδη" θάνατο, του γνωστού ως ορισθέντα απ΄αυτόν διαδόχου του,Ζντάνοφ,ιδεολογικοπολιτικού αντίπαλου τού Μαλένκοφ και των τεχνοκρατών του, της "νέας αστικής τάξης" που άρχιζε να καταγγέλλει ο Στάλιν, της μετέπειτα γνωστής ως προνομιακής και αντισοσιαλιστικής "νομενκλατούρας"της οποίας οι ηγέτες Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν κλπ (αρχής γενόμενης εν μέρει από τον αποπεμφθέντα γι αυτό Χρουστσόφ) τελικά ανέτρεψαν εντελώς ό, τι απέμεινε από την ΕΣΣΔ.
Ηνομενκλατούρα των τεχνοκρατών-αρριβιστών αναπτύχθηκε ραγδαία κυρίως (αλλά όχι μόνο) λόγω των δραματικών συνθηκών, των απωλειών εκατομμυρίων πρωτοπόρων κομμουνιστών στα μέτωπα, των έκτακτων οργανωτικών και τεχνοκρατικών αναγκών του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Χιλιάδες μέλη της αναδείχθηκαν σταδιακά το 1941-53 σε ηγετικές θέσεις σε όλους τους τομείς στην ΕΣΣΔ. Τέτοιοι ήταν οι (και μεταξύ τους αντίπαλοι για την εξουσία) υποκριτικά εξυμνούντες συνεχώς τον Στάλιν όσο ζούσε, ενώ στο παρασκήνιο ισχυροποιούσαν πυρετωδώς τη νομενκλατούρα, Μαλένκοφ, Μπέρια, Χρουστσόφ.
Εμπόδια και θανάσιμοι αντίπαλοί τους στην ηγεσία οι Στάλιν και Ζντάνοφ, Μολότοφ και ο δολοφονηθείς προπολεμικά δήμαρχος του Λένινγκραντ Κίροφ...
Βικιπαίδεια: "...Τα χειρότερα γεγονότα των τελευταίων χρόνων του Στάλιν, όπως το ρήγμα με τη Γιουγκοσλαβία, η υπόθεση Λένινγκραντ , οι θεατρικές δίκες στη Βουλγαρία , την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία και η "αντισημιτική" συνωμοσία των γιατρώνσυνέβησαν όλα μετά τον θάνατο του Zhdanov.Η υπόθεση Λένινγκραντ ήταν μια βάναυση εκκαθάριση των πρώην συμμάχων του Ζντάνοφ, ιδίως του Κουζνέτσοφ και του Νικολάι Βοζνεσένσκι. Ο πιο αξιοσημείωτος επιζών αυτής της εκκαθάρισης ήταν ο μελλοντικός πρωθυπουργός Alexei Kosygin .
Στο Khrushchev Remembers , ο Nikita Khrushchev θυμήθηκε ότι ο Zhdanov ήταν αλκοολικός και ότι κατά τις τελευταίες του μέρες, ο Στάλιν του φώναζε να σταματήσει να πίνει και να του επέμενε να πίνει μόνο χυμό φρούτων (σημ. Αντίλογου: τον ίδιο χυμό στον οποίο έβαλαν ή έβαζαν για διάστημα οι της νομενκλατούρας το ίδιο προφανώς δηλητήριο και στον Στάλιν...)[25]Ο Στάλιν είχε μιλήσει ότι ο Ζντάνοφ ήταν διάδοχός του, αλλά η "κακή υγεία" του Ζντάνοφ έδωσε στους αντιπάλους του στο Πολιτικό Γραφείο Λαυρέντι Μπέρια , Γκεόργκι Μαλένκοφ και Νικήτα Χρουστσόφ , μια ευκαιρία να τον υπονομεύσουν. Ο Στάλιν αργότερα θα κατηγορούσε για τον θάνατο του Ζντάνοφ τους γιατρούς του Κρεμλίνου και τους «σιωνιστές» συνωμότες.[26]
ΗZhdanovshchina ήταν η έμφαση στην εξαγνισμένη κομμουνιστική ιδεολογία που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου από τον Zντάνοφ. Προέκυψε από τα επιχειρήματά του εντός της κομματικής ιεραρχίας που αντιτίθεται στην πραγματιστική παράταξη του Γκεόργκι Μαλένκοφ. Ο Μαλένκοφ τόνισε τις παγκόσμιες αξίες της επιστήμης και της μηχανικής και πρότεινε την προώθηση των ειδικών της τεχνολογίας στις υψηλότερες θέσεις της σοβιετικής διοικητικής ελίτ.Η παράταξη του Ζντάνοφ είπε ότι η σωστή ιδεολογία υπερισχύει της επιστήμης και ζήτησε να δοθεί προτεραιότητα στην πολιτική εκπαίδευση και την ιδεολογική καθαρότητα.
Ωστόσο, οι τεχνοκράτες είχαν αποδειχθεί εκπληκτικά επιτυχημένοι κατά τη διάρκεια του πολέμου όσον αφορά τη μηχανική, τη βιομηχανική παραγωγή και την ανάπτυξη προηγμένων πυρομαχικών. Ο Ζντάνοφ προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την ιδεολογική κάθαρση του κόμματος ως όχημα για να αποκαταστήσει τον πολιτικό έλεγχο του Κρεμλίνου στις επαρχίες και τους τεχνοκράτες.
Ανησυχούσε ότι τα αφεντικά των επαρχιακών κομμάτων και οι επικεφαλής των οικονομικών υπουργείων είχαν επιτύχει πολύ υψηλό βαθμό αυτονομίας κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν η ανώτατη ηγεσία συνειδητοποίησε την επείγουσα ανάγκη της μέγιστης κινητοποίησης των ανθρώπινων και υλικών πόρων.
Η υψηλότερη προτεραιότητα στη μεταπολεμική εποχή ήταν η φυσική ανασυγκρότηση μετά τη μαζική καταστροφή του πολέμου.
Το ίδιο επιχείρημα που ενίσχυε τους τεχνοκράτες συνέχισε να λειτουργεί και η ενωμένη αντιπολίτευση του Malenkov, των τεχνοκρατών, των επαρχιακών κομματικών αφεντικών και των βασικών υπουργείων που καταδίκασε τις προτάσεις του Zhdanov.
Ως εκ τούτου, στράφηκε για να αφιερώσει την προσοχή του στην κάθαρση των τεχνών και του πολιτισμού. [27]
2. Μυστικά ντοκουμέντα αποκαλύπτουν ότι ο Στάλιν δηλητηριάστηκε.
Στις 29.12.2005, η ΠΡΑΒΔΑ, με αφορμή την 126η επέτειο από τη γέννηση του Στάλιν, δημοσίευσε ένα άρθρο βασισμένο σε μια μελέτη του ιστορικού και εκδότη Νικολάι Dobryukha ο οποίος μελέτησε τα ιατρικά αρχεία του Στάλιν και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Στάλιν τελικά δολοφονήθηκε με δηλητήριο που του χορηγήθηκε.
Το άρθρο αυτό δεν είναι το πρώτο που ασχολείται με το θέμα της δολοφονίας του Στάλιν.
Στο ίδιο συμπέρασμα έχουν καταλήξει ακόμα και αντισταλινικοί επιστήμονες όπως για παράδειγμα ο πολιτικός επιστήμονας Abdurakhman Avtorkhanov που το 1975 έγραψε ότι ο Στάλιν δηλητηριάστηκε.
Ηδολοφονία του Στάλιναναφέρεται και στα πολιτικά απομνημονεύματα του Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφπου κυκλοφόρησαν το 1993.
Τα τελευταία χρόνια, καθώς κείμενα του Κρεμλίνου δίνονται πλέον στη δημοσιότητα, τα στοιχεία πληθαίνουν.
Με αφορμή τα 50 χρόνια από το θάνατο του Στάλιν, η εφημερίδα New York Times(NYT) είχε κεντρικό άρθρο στις 5.3.2004στη σελίδα Α3κείμενο βασισμένο σε αρχεία του Κρεμλίνου που αναφέρονταν στην δολοφονία του Στάλιν. Τα στοιχεία βασίστηκαν σε μια μελέτη του Ρώσου ιστορικού Βλαντιμίρ Ναούμοβ και του Αμερικάνου Τζόναθαν Μπρεντ. Το κείμενο των NYT αναφέρει ως πιθανή αιτία θανάτου την δηλητηρίαση από βαρφαρίνη (warfarin), ένα άχρωμο και άοσμο δηλητήριο που χρησιμοποιείται και για να σκοτώνει ποντίκια.
Ως βασικό στοιχείο του συμπεράσματός τους ήταν ότι η αρχική αναφορά των γιατρών κάνει λόγο για στομαχική αιμορραγία λίγο πριν το θάνατο του Στάλιν.
Μια αναφορά που δεν υπάρχει στην 20σέλιδη ιατρική αναφορά για το θάνατο του, η οποία δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 1953, περισσότερο από τρεις μήνες μετά το θάνατό του...
Το κείμενο της Πράβδα είναι αναλυτικότερο και περισσότερο εμπεριστατωμένο αφού κάνει χρήση όλων των ιατρικών αρχείων της εποχής και το παραθέτουμε μεταφρασμένο από τα αγγλικά όπου το βρήκαμε στην ιστοσελίδα της εφημερίδας:
ΠΡΑΒΔΑ 29 του Δεκέμβρη 2005
"Μυστικά ντοκουμέντα αποκαλύπτουν ότι ο Στάλιν δηλητηριάστηκε Στις 21 Δεκεμβρίου ήταν η 126η επέτειος της γέννησης του Σοβιετικού ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν. Ο ιστορικός και εκδότης Νικολάι Dobryukha λέει ότι αρχεία του Κρεμλίνου περιέχουν στοιχεία ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι ο Στάλιν δηλητηριάστηκε. Τα ντοκουμέντα που βρέθηκαν απορρίπτουν πλήρως όλες τις διαπιστεύσεις ότι ο Στάλιν πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία που προκλήθηκε από την αδύναμη υγεία του. Τα ντοκουμέντα είναι οι φάκελοι με τις ιατρικές εξετάσεις του Στάλιν σε μια περίοδο 30 χρόνων. Τα ντοκουμέντα επίσης αποδεικνύουν ότι ο Στάλιν δεν ήταν καθόλου ανήσυχος με τις ιατρικές του εξετάσεις και δεν φοβόνταν τη χορήγηση φαρμάκων όπως φημολογούνταν. Λεγόταν επίσης ότι ο Στάλιν από φόβο να επισκεφτεί τους γιατρούς κατέφευγε στο να χορηγεί ο ίδιος φάρμακα στον εαυτό του. Στην πραγματικότητα πολύ έμπειροι γιατροί καλούνταν ακόμα και με την παραμικρή αδιαθεσία του Στάλιν. Μάλιστα είχε στενή ιατρική παρακολούθηση από ειδικευμένο προσωπικό όλη τη μέρα. Αρχεία που δημιουργήθηκαν το Σεπτέμβρη του 1947 φανερώνουν ότι ο Ιωσήφ Στάλιν είχε μια υπέρταση στο αρχικό της στάδιο, χρόνιους αρθριτικούς ρευματισμούς και υπερκόπωση. Ο Δρ. Κιρίλοφ (Kirrilov) κατέγραψε την πίεση του Στάλιν και την βρήκε 14.5 με 8.5 –η οποία ήταν εξαιρετική για την ηλικία των 67 που ήταν εκείνη την εποχή. Στην ηλικία των 70 η πίεση του Στάλιν ήταν 14 με 8 και ο παλμός του στους 74 χτύπους το λεπτό πριν κάνει μπάνιο. Μετά το μπάνιο, η πίεση έπεφτε στο 13.8 με 7.5 και ο παλμός του στους 68 χτύπους το λεπτό. Ο Σοβιετικός ηγέτης δεν παραπονέθηκε ποτέ για κακό ύπνο, αφόδευε φυσιολογικά και γενικά ήταν καλά. Τα ιατρικά αρχεία δείχνουν ότι ο Στάλιν στα 72 είχε πίεση 14 με 8 και παλμό 70 χτύπους το λεπτό. Η τελευταία μέτρηση έγινε όταν ο Στάλιν είχε γρίπη και πυρετό. Είναι μάλλον απίθανο νεότεροι και πιο υγιείς άνθρωποι να μπορούν να πετύχουν μια παρόμοια εικόνα. Και είναι εκπληκτικό ότι κανένα άλλο ιατρικό αρχείο δεν αναφέρει την αρχικού σταδίου υπέρταση του Στάλιν. Δεν είναι αλήθεια αυτό που έλεγαν μερικοί ότι «ο Στάλιν ήταν σοβαρά άρρωστος, κυρίως μετά το μεγάλο άγχος που του δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ». Τέτοιες αναφορές για την υγεία του Στάλιν εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μετά τις 4 Μαρτίου του 1953. Αυτά τα επίσημα δελτία γράφουν ότι τη νύχτα της 2ας Μαρτίου ο Ιωσήφ Στάλιν είχε εγκεφαλική αιμορραγία που προκλήθηκε από την υπέρταση και την αρτηριοσκλήρωσή του. Οι ψευδείς αναφορές προωθήθηκαν από τον Λαυρέντι Μπέρια και τους διαδόχους του Μαλένκοφ και Χρουστσόφ μόλις έγιναν ηγέτες της χώρας. Τα ντοκουμέντα που βρέθηκαν αποκαλύπτουν ότι ο Σοβιετικός ηγέτης δηλητηριάστηκε στο διάστημα μεταξύ 28 Φλεβάρη – 1 Μάρτη 1953, μεταξύ Σάββατου βράδυ και Δευτέρας, διάστημα κατά το οποίο η πλειοψηφία των γιατρών βρισκόταν σε άδεια και δεν θα μπορούσε να βοηθήσει. Αυτό έγινε εσκεμμένα ώστε το δηλητήριο να έχει αρκετό χρόνο να δράσει. Αλλά δεν αποκλείεται μάλιστα οι συνωμότες να δηλητηρίασαν όχι μόνο το Στάλιν αλλά και το σωσία του. Στην πραγματικότητα, ο Μπέρια δεν περίμενε ότι το δηλητήριο θα επιδρούσε για αυτό ήταν νευρικός. Στις 4 Μαρτίου, οι εφημερίδες που ελέγχονταν από τον Μπέρια έγραφαν ότι «ο Στάλιν λόγω εγκεφαλικής αιμορραγίας έμεινε στο διαμέρισμά του στη Μόσχα τη νύχτα της 2ας Μαρτίου» το οποίο είναι ψέμα γιατί ο Στάλιν πέθανε στο εξοχικό του. Γιατί χρειαζόταν ο Μπέρια να αναφέρει ότι ο Στάλιν πέθανε στο διαμέρισμά του στη Μόσχα; Πιθανόν να διέδωσε ψεύτικες πληροφορίες για να χρησιμοποιήσει το σωσία του Στάλιν: ίσως ο Στάλιν να πέθανε αμέσως μόλις δηλητηριάστηκε στο εξοχικό του ενώ ο σωσίας του «αδιαθέτησε» κάποια στιγμή στο Κρεμλίνο και τη νύχτα της 2ας Μαρτίου μετακινήθηκε στο εξοχικό για να αντικαταστήσει τον ήδη νεκρό Στάλιν. Για να σιγουρευτεί ότι είναι ασφαλής, μόλις ανακοινώθηκε ο θάνατος του Στάλιν, ο Μπέρια συνέλαβε τον προϊστάμενο του εργαστηρίου που έφτιαχνε δηλητήρια. Πολλοί ήξεραν ότι ο Μπέρια ετοιμάζονταν να διεξάγει πόλεμο ενάντια στο Στάλιν. Ο γιος του Σέργκο είπε ότι ο πατέρας του είναι πολύ πιθανό να ετοίμαζε κάτι ενάντια στον Στάλιν με τη βοήθεια των υποστηριχτών του στα κλιμάκια της δικαιοσύνης και ότι τα δικά του κλιμάκια δεν ελέγχονταν από τα κλιμάκια της κυβέρνησης. Οι σωματοφύλακες του Στάλιν λένε ότι ο ηγέτης δηλητηριάστηκε αμέσως αφού ήπιε μεταλλικό νερό. Πράγματι, ο Στάλιν βρέθηκε να κείτεται νεκρός δίπλα σε ένα τραπέζι το οποίο είχε πάνω ένα μπουκάλι μεταλλικό νερό και ένα ποτήρι. Το δηλητήριο έδρασε άμεσα. Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι έπεσε νεκρός και κάποιες άλλες αναίσθητος. Η μελέτη των αρχείων δείχνει ότι στις 8 Νοεμβρίου 1953 το υγειονομικό τμήμα του Κρεμλίνου ήθελε να εξετάσει «φάρμακα και τρία άδεια μπουκάλια μεταλλικού νερού» από το Μουσείο Στάλιν. Αλλά για κάποιο λόγο δόθηκαν στο τμήμα μόνο δύο μπουκάλια από το Μουσείο στις 9 Νοεμβρίου. Ποιο ήταν το μυστικό του τρίτου μπουκαλιού που χάθηκε; Το ημερολόγιο που κρατούσαν οι γιατροί που κούραραν τον Στάλιν δεν θυμίζει σε τίποτα τις αναμνήσεις και τις έρευνες για την τελευταία ασθένεια του Στάλιν και το θάνατό του. Όπως φαίνεται από τις καταγραφές στο ημερολόγιο, οι γιατροί προφανώς κατάλαβαν ότι ο Στάλιν δηλητηριάστηκε. Αυτό φαίνεται από τις συνταγές που έφτιαξαν: επάλειψη πάγου στο κεφάλι, γλυκό τσάι με λεμόνι, κάθαρση με θειούχο οξείδιο μαγνησίου (sulfur-acid magnesia) κλπ. Όταν οι γιατροί εξέτασαν τον Στάλιν στις 7 π.μ. στις 2 Μαρτίου βρήκαν τον ασθενή να κείτεται σε ένα καναπέ ανάσκελα με το κεφάλι γυρισμένο προς τα αριστερά και με τα μάτια κλειστά.
Η υπεραιμία του προσώπου ήταν μέτρια, η αναπνοή δεν ήταν διαταραγμένη. Ο σφυγμός ήταν στους 78 χτύπους το λεπτό, οι ήχοι της καρδιάς ήταν πνιχτοί. Η πίεση του αίματος ήταν 19 με 11.
Το στομάχι ήταν μαλακό και το συκώτι εξείχε 3-4 εκατοστά κάτω από την άκρη των πλευρών. Ο Στάλιν ήταν αναίσθητος, η κατάστασή του ανησυχητική. Ο δρ. Lukomsky ανακάλυψε ότι το δεξί χέρι του Στάλιν και το πόδι είχαν παραλύσει. Από καιρό σε καιρό το αριστερό του πόδι κινούνταν λίγο.
Από τα ιατρικά αρχεία φαίνεται ότι οι γιατροί έκαναν το καλύτερο δυνατό για να θεραπεύσουν τον ηγέτη από τη δηλητηρίαση και από τις συνέπειές της, αναταραχή στην κυκλοφορία του αίματος και προσβολή, την ίδια στιγμή. Αλλά κανείς δεν αποφάνθηκε ότι ήταν δηλητηρίαση. Ήταν 3 Μάρτη ότι οι γιατροί του Στάλιν βεβαιώθηκαν ότι η κατάσταση του ασθενή γινόταν ολοένα και χειρότερη και η καρδιακή δραστηριότητα ασθενούσε. Την επόμενη μέρα, 4 του Μάρτη, η κατάσταση του ασθενή έγινε εξαιρετικά άσχημη λόγω συχνών αναπνευστικών σταματημάτων. Ξαφνικά, το δέρμα του προσώπου, τα πόδια και τα χέρια έγιναν μπλε το οποίο είναι αρκετά συνηθισμένο σε δηλητηριάσεις με κάποια δηλητήρια. Όταν ο ανθρώπινος οργανισμός δηλητηριαστεί με ανιλίνη, νιτριβενζένιο και άλλα, η αιμοσφαιρίνη μετατρέπεται σε μεθαιμοσφερίνη μετατρέπονται σε η οποία έχει σκούρο χρώμα. Δεν είναι εξακριβωμένο αν ο Στάλιν δηλητηριάστηκε με μείγμα από διαφορετικά δηλητήρια. Τη νύχτα της 5ης Μάρτη, οι γιατροί είχαν αποτελέσματα από τις αιματολογικές και ουρολογικές εξετάσεις του Στάλιν οι οποίες έδειχναν ότι ο ασθενής υπέφερε από δηλητηρίαση.
Αλλά οι γιατροί φοβούνταν να το πουν στον Μπέριασαν να φοβόνταν ότι θα κατηγορήσει κάποιον από αυτούς για την δηλητηρίαση.
Το συκώτι του Στάλιν ήταν ακόμα πρησμένο, ένα ακόμα σημάδι δηλητηρίασης. Νωρίς το πρωί της 5ης Μάρτη, ο Στάλιν είχε αιμοπτύσεις με αποτέλεσμα να μειωθεί ο σφυγμός και η πίεση του αίματος.
Οι γιατροί ήταν σε αδυναμία στο πώς να εξηγήσουν το τι συνέβαινε στον ασθενή. Ολόκληρη την ημέρα ο Στάλιν είχε αιμοπτύσεις και κατάρρευσε αρκετές φορές. Το βράδυ της 5ης Μάρτης, ο Στάλιν ήταν μουσκεμένος από ιδρώτα, ο σφυγμός του ήταν ασταθής και η κυάνωση ήταν οξυμένη. Οι γιατροί έδωσαν στον ασθενή carbogene αρκετές φορές αλλά η κατάστασή του δεν καλυτέρευε. Στις 9:40 μ.μ ο Στάλιν είχε τεχνητή αναπνοή αλλά ήταν αναποτελεσματική. Ως ώρα θανάτου καταχωρήθηκε η 9:50 μ.μ. Οι γιατροί άφησαν πολλά ντοκουμέντα, συμπεριλαμβανομένης και της νεκροψίας του Στάλιν, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τις καταθέσεις αυτόπτων μαρτύρων. Για παράδειγμα, η κόρη του Στάλιν η Σβετλάνα είπε ότι δεν μπορούσε να αναγνωρίζει τον πατέρα της διότι η ασθένειά του τον άλλαξε σε βαθμό που να μην μπορεί να αναγνωριστεί. Είναι πιθανό ότι οι άνθρωποι του Μπέρια αντικατέστησαν τον Στάλιν με τον σωσία του και ακόμα και οι ίδιοι οι συγγενείς του δεν μπορούσαν να τον αναγνωρίσουν; Ένα από τα αρχεία που σχετίζονται με το θάνατο του Στάλιν και βρέθηκε στα αρχεία του Κρεμλίνου δείχνει ιδιαίτερα μυστήριο. Το αρχείο λέει ότι η νοσοκόμα Moiseyeva έδωσε στον Στάλιν ένεση γλυκονικού ασβεστίου (calcium gluconate) στις 8:45 μ.μ. Ποτέ πριν κατά τη διάρκεια της ασθένειας του Στάλιν δεν είχε δοθεί τέτοια ένεση.
Στις 9:48μμ, η νοσοκόμα έβαλε την υπογραφή της σε ένα αρχείο που αποκαλύπτει ότι έδωσε στον Στάλιν ένεση 20% καμφορέλαιο (20-percent camphor oil).Τελικά, η γυναίκα έφτιαξε μια ένεση αδρεναλίνης για τον Στάλιν για πρώτη φορά από την έναρξη της ιατρικής παρακολούθησής του και έφτιαξε επίσημο αρχείο με το γεγονός.
Λίγο αργότερο ο Σοβιετικός ηγέτης πέθανε.
Αυτή η σύμπτωση ενισχύει τις φήμες ότι μια Εβραία εκπαιδεύτηκε από τον Μπέρια να στείλει τον Στάλιν στον άλλο κόσμο δίνοντας του μια ειδική ένεση. Όταν οι γιατροί εκείνη την περίοδο μελέτησαν τα ιατρικά αρχεία του Στάλιν και τις τελευταίες ώρες της ζωής του ανέφεραν ότι ενέσεις αδρεναλίνης είναι απαγορευμένες για ασθενείς που παρουσιάζουν τα ίδια συμπτώματα με αυτά που εμφάνιζε ο Στάλιν. Παρ’ όλα αυτά είναι γεγονός ότι αμέσως μόλις οι συνάδελφοι του Στάλιν ανέλαβαν καθήκοντα σε μια ειδική διαρκή συνεδρίαση στο Κρεμλίνο, πήγαν στην εξοχική κατοικία του Στάλιν όπου τον βρήκαν ζωντανό και του έκαναν την θανατηφόρα ένεση."
(Πηγή:Anasintaxi20/1/2009 από Εφημερίδα Ανασύνταξη, αρ. φυλ. 223 1-15 Μάρτη 2006)
Και μια πιο σαφής αποκάλυψη για από άλλες έγκυρες πηγές για την καθοδηγούμενη από ελεγχόμενη από την CIA διεθνή εβραϊκή εθνικιστική οργάνωση ομάδα γιατρών-δολοφόνων αξιωματούχων της ΕΣΣΔ
«....Ο Ryumin επέβλεψε προσωπικά την έρευνα (σ. σ.: για την «υπόθεση των γιατρών»)»‘. (Y. Rapoport: ό. π., σ. 100).
Ο Ryumin είχε προηγουμένως ηγηθεί του Τομέα της Κρατικής Ασφάλειας της ειδικής γραμματείας του Στάλιν:
«Ο Ryumin, πριν αναλάβει Αναπληρωτής Υπουργός Κρατικής Ασφαλείας…ηγείτο του Τομέα της Κρατικής Ασφάλειας της ειδικής γραμματείας του Στάλιν» (B.Nicolaevsky: ό. π., σ. 155).
Ως αποτέλεσμα των ευρημάτων των ερευνών,
«…το καλοκαίρι του 1952 πολλοί…γιατροί, που είχαν εργαστεί στο νοσοκομείο του Κρεμλίνου για πολλά χρόνια και επέβλεπαν πολλούς αξιωματούχους απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Μεταξύ τους ήταν οι Miron Vovsi και Vladirmir Vinogradov. Οι πρώην διοικητές του Νοσοκομείου του Κρεμλίνου, Aleksey Busalov, Mikhail Yegorov… και Sophia Karpai συνελήφθησαν (Y. Rapoport: ό. π., σ. 72).
Στις 13 Ιανουαρίου 1953 η Πράβντα ανέφερε την είδηση της σύλληψης «μιας τρομοκρατικής ομάδας γιατρών που είχε ως σκοπό της την δολοφονία ηγετικών προσωπικοτήτων στη Σοβιετική Ένωση μέσω της παροχής σκόπιμα λανθασμένης θεραπευτικής αγωγής. Οι συμμετέχοντες στην τρομοκρατική αυτή ομάδα, εκμεταλλευόμενοι τις θέσεις τους ως γιατροί και την εμπιστοσύνη των ασθενών τους, από πρόθεση έκαναν λανθασμένες διαγνώσεις …και τους κατέστρεφαν με λάθος θεραπεία» (‘Pravda’, 13 January 1953; σ. 4, στο: ‘Current Digest of the Soviet Press’, Volume 4, No. 31 (31 January 1953); σ. 3).
Εννέα γιατροί κατονομάστηκαν ως συμμετέχοντες στην τρομοκρατική αυτή ομάδα:
Οι Mikhail και Boris Kogan ήταν αδέρφια, ενώ ο Miron Vovsi ήταν συγγενής του εβραίου ηθοποιού ‘Solomon Mikhoels’, που το πραγματικό του επίθετο ήταν Vovsi.
Οι γιατροί κατηγορήθηκαν ότι δολοφόνησαν με αυτό τον τρόπο τον Αντρέι Ζντάνοφ και τον Alelsandr Scherbakov*, και προσπάθησαν να δολοφονήσουν τους στρατηγούς Aleksandr Vasilevsky*, Leonid Covorov*, και Ivan Konev, όπως επίσης και τους Αρχιστράτηγο Sergey Shtemenko* και Αρχιναύαρχο Cordey Iavchenko*.
Υποστηρίχτηκε ότι οι πιο πολλοί από τους συμμετέχοντες της τρομοκρατικής ομάδας (M. S. Vovsi, B. B. Kogan, A. I. Feldman, A. M. Grinshtein, Ya. H. Yetinger κ.α.) είχαν δεσμούς με την διεθνή αστική εθνικιστική εβραϊκή οργάνωση ‘JOINT’, που ιδρύθηκε από την Αμερικανική κατασκοπεία με σκοπό να παρέχει υλική υποστήριξη σε εβραίους σε άλλες χώρες. Στην πραγματικότητα αυτή η οργάνωση, υπό την καθοδήγηση της αμερικανικής κατασκοπείας, διεξήγαγε έντονη κατασκοπευτική δραστηριότητα, τρομοκρατικό και άλλο υπονομευτικό έργο σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Σοβιετικής Ένωσης… Ο συλληφθείς Vovsi είπε στους ερευνητές ότι είχε λάβει εντολές να «καθαρίσει τα ηγετικά στελέχη της ΕΣΣΔ» -τις είχε λάβει από τις ΗΠΑ διαμέσου της ‘JOINT’ μέσω ενός γιατρού στη Μόσχα, του Shimeliovich, και του ευρέως γνωστού εβραίου αστού εθνικιστή Mikhoels. Άλλοι συμμετέχοντες στην τρομοκρατική ομάδα (V. N. Vinogradov, M. B, Kogan, P. I. Yegorov) αποδείχτηκαν παλαιά μέλη της βρετανικής κατασκοπείας». (‘Pravda’, 13 January 1953, σ. 4, σε: ‘Current Digest of the Soviet Press’, Volume 4, No. 51 (3 January 1953); σ. 3).
Το πλήρες όνομα της ‘JOINT’ ήταν «Αμερικανική Εβραϊκή Κοινή Επιτροπή Διανομής», ιδρυμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες το Νοέμβρη του 1914 από τη συγχώνευση τριών επιτροπών, φαινομενικά ως μια διεθνής φιλανθρωπική οργάνωση για την παροχή βοήθειας σε εβραίους όλου του κόσμου.
Η ανακοίνωση κατέληγε ως εξής:
«η έρευνα σύντομα θα ολοκληρωθεί» (‘Pravda’, 13 January 1953, ό. π., σ. 3).
Το κύριο άρθρο στην »Pravda’ την ίδια μέρα υπενθύμιζε στους αναγνώστες της ότι μια ομάδα γιατρών τη δεκαετία του 1930 σε μια συνομωσία κρυφών ρεβιζιονιστών είχε παραδεχτεί σε δημόσια δίκη ότι είχε δολοφονήσει έναν αριθμό από ηγετικά σοβιετικά Μαρξιστικά-Λενινιστικά στελέχη παρέχοντάς τους σκοπίμως λανθασμένη θεραπευτική αγωγή:
«Τα στελέχη της κρατικής ασφάλειας τότε δεν είχαν ανακαλύψει την τρομοκρατική, σαμποταριστική αυτή ομάδα των γιατρών, Ωστόσο τα στελέχη αυτά θα έπρεπε να επαγρυπνούν, καθώς η ιστορία μάς διδάσκει περιστατικά δολοφόνων και προδοτών της πατρίδας που δρούσαν υπό το μανδύα του γιατρού, όπως οι «γιατροί» Levin και Pletnev, που σκότωσαν το μεγάλο ρώσο συγγραφέα A. M. Gorky και τα σοβιετικά στελέχη Β. Β. Κουίμπιτσεφ και V. R. Menzhinsky με σκοπίμως λανθασμένη αγωγή, υπό τις διαταγές των εχθρών της Σοβιετικής Ένωσης». (‘Pravda’, 13 January 1953; p. 1, στο: ό. π., σ. 4).
Και στη μυστική του εισήγηση ο Χρουστσόφ στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ το Φλεβάρη του 1956 δήλωνε «Σύντομα αφότου οι γιατροί συνελήφθησαν, εμείς, τα μέλη του ΠΓ λάβαμε πρωτόκολλα με τις «ομολογίες ενοχής» των γιατρών» (N. S. Khrushchev:1956; «Secret Speech to 20th Congress»; of the CPSU; σ. 64).
Και μετά την απελευθέρωσή τους από τους ρεβιζιονιστές συνωμότες μετά το θάνατο του Στάλιν το Μάρτη του 1953, οι γιατροί παραδέχτηκαν ότι οι ομολογίες τους ήταν γνήσιες:
«Όταν όλοι είχαν απελευθερωθεί, οι Vovsi και Vinograd αυτοπροσώπως μου είπαν ότι είχαν παραδεχτεί την ενοχή τους σε όλες τις κατηγορίες που τους αποδίδονταν…Η πιο τραγική πτυχή αυτών των ομολογιών ήταν ότι καθένας παραδεχόταν όχι μόνο όσα δήθεν είχε διαπράξει, αλλά και την ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης και συλλογικών εγκληματικών πράξεων…Οι κατηγορούμενοι οδηγήθηκαν σε συνεργασία με αυτούς που ερευνούσαν την υπόθεση αποκαλύπτοντας τα εγκλήματα των άλλων. Αυτό συνέβη στο Vovsi και τον Vinogradov, και ίσως και σε άλλους επίσης . Η Sophia Karpai, πρώην γιατρός στο νοσοκομείο του Κρεμλίνου μού είπε το καλοκαίρι του 1953 για την σύγκρουσή της με τους Vovsi, Vinogradov και Vasilenko στη φυλακή. Υποστήριζαν ότι αυτή είχε εκτελέσει τις εγκληματικές τους οδηγίες για να παρέχει επικίνδυνες αγωγές στους ασθενείς της… Έτσι οι άνθρωποι που είχαν «σπάσει» έγιναν μάρτυρες κατηγορίας” (Y. Rapoport: ό. π., σ. 137).
Επιπλέον, οι απελευθερωμένοι γιατροί κατέθεσαν ότι οι ομολογίες τους δεν ήταν αποτέλεσμα «βασανιστηρίων, που οι φήμες ήταν έντονες στα χρόνια των δικών 1937-1939…Ο Vinogradov μου είπε ότι είχε αποφασίσει από την αρχή να μην περιμένει να αρχίσουν βασανιστήρια, αλλά να παραδεχτεί όλες τις κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης και της κατασκοπείας για τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία» (Y. Rapoport: ό. π., σ. 138).
Η αποφασιστικότητα των Μαρξιστών-Λενινιστών να προχωρήσουν με την «υπόθεση των γιατρών» έκανε ζήτημα ζωής και θανάτου για τους ρεβιζιονιστές συνωμότες να σταματήσουν την έρευνα, μέσω της διάλυσης της ειδικής γραμματείας του Στάλιν ως απαραίτητη προϋπόθεση για να καταστρέψουν τον ίδιο το Στάλιν.
Η καταστροφή του πλέγματος ασφαλείας γύρω από το Στάλιν
Έχουμε επισημάνει το ρόλο της ειδικής γραμματείας του Στάλιν – επίσης γνωστής και ως «ειδικού τομέα» της Γραμματείας της ΚΕ του Κόμματος – σχετικά με τις δίκες της δεκαετίας του ’30. Όμως αυτό το σώμα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προστασία του Μαρξιστικού-Λενινιστικού πυρήνα, υπό την ηγεσία του Στάλιν, από τρομοκρατική επίθεση, στην καρδιά του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης.
Του ειδικού αυτού τομέα ηγείτο από το 1928 ο Μαρξιστής-Λενινιστής Aleksandr Poskrebyshev*:
«Όντας επικεφαλής του «ειδικού τομέα» της ΚΕ για πολλά χρόνια, [ο Poskrebyshev] ήταν έμπιστος του Στάλιν μέχρι το 1952» (R. Conquest: ‘The Great Terror’; Harmondsworth; 1971; (απότούδεκαιστοεξής‘R. Conquest (1971)’); σ. 37).
Ενώ ο αντιστράτηγος Nikolay Vlasik*
«… για πάνω από 25 χρόνια υπήρξε ο αρχηγός της προσωπικής ασφάλειας του Στάλιν: ήξερε τόσα πολλά και ήταν έμπιστος του αφεντικού» (D. Volkogonov: ‘Stalin: Triumph and Tragedy’; London; 1991; σ. 333/ Θρίαμβος και Τραγωδία, από την «αξέχαστη» εποχή της Σύγχρονης Εποχής 1989).
Ο Dmitri Volkogonov* ισχυρίζεται ότι ο Pokrebyshev
«… μέχρι το τέλος παρέμεινε ένας αφοσιωμένος υπηρέτης του αφεντικού…ήταν ένας άνθρωπος με μνήμη υπολογιστή…Θα μπορούσες να έχεις ακριβή απάντηση σε κάθε ερώτηση. Ήταν μια κινούμενη εγκυκλοπαίδεια… ο Στάλιν… εμπιστευόταν τους Vlasik και Poskrebyshev». (D.Volkogonov: ό. π., σ. σ. 203-04, 318).
Και ο Levtysky βεβαιώνει ότι:
«όσοι γνώριζαν την κατάσταση στο Κόμμα μετά το 1945 περιέγραφαν τον Poskrebyshev ως μια οργανωτική ιδιοφυΐα με μια μνήμη-φαινόμενο» (B. Levytsky: ό. π., σ. 177).
Ο Conquest διαβεβαιώνει ότι ο Poskrebyshev ήταν «ο πιο κοντινός και στενός άνθρωπος του Στάλιν (αργότερα στη Μυστική εισήγηση του Χρουστσόφ χαρακτηρίστηκε ως ο «ασπιδοφόρος» του Στάλιν)» (R. Conquest (1961): σ. 156).
Ο Volkogonov λέει για τον Vlasik: «Για πάνω από 25 χρόνια υπήρξε ο αρχηγός της προσωπικής ασφάλειας του Στάλιν, ήξερε τόσα πολλά και ήταν έμπιστος του αφεντικού (D. Volkogonov: σ.σ. 318, 333).
Και ο Robert McNeal* λέει ότι «οι Vlasik και Poskrebyshev αποτελεσματικά φύλαγαν τις διόδους για το γραφείο του Στάλιν, ο ένας για τον έλεγχο της ασφάλειας, ο άλλος για τα ραντεβού» (R. H. McNeal: ‘Stalin: Man and Ruler’; Basingstoke; 1988; σ. 301).
Ήταν ξεκάθαρο, επομένως, ότι μια τρομοκρατική επίθεση εναντίον του Στάλιν απαιτούσε μια προηγούμενη εξάλειψη των πιστών στο Στάλιν Poskrebyshev and Vlasik.
Ο Walter Laqueur* σημειώνει:
«Κατά τον τελευταίο χρόνο της ζωής του Στάλιν, ο Poskrebyshev έπεσε σε δυσμένεια» (W. Laqueur: ‘Stalin: The Glasnost Revelations’; London; 1990; σ. 176).
Και ο Nikita Khrushchev λέει πώς επιτεύχθηκε αυτή η «πτώση σε δυσμένεια». Περιγράφει ότι το χειμώνα του 1952-53, θεωρήθηκε ύποπτος για τη διαρροή μυστικών εγγράφων και πώς κατάφερε (ο Χρουστσόφ) να απομακρύνει τις κατηγορίες από το πρόσωπό του και έτσι να πέσουν πάνω στον Poskrebyshev:
«Ο Στάλιν… παραπονέθηκε ότι μυστικά έγγραφα διέρρευσαν από τη γραμματεία μας… Ο Στάλιν ήρθε καταπάνω μου: «εσύ το ‘κανες Χρουστσόφ! Η διαρροή έγινε από το γραφείο σου!» …Κατάφερα να απομακρύνω τις κατηγορίες από πάνω μου, αλλά ο Στάλιν δεν άφησε το θέμα να ξεχαστεί…Αφού έπεισα το Στάλιν ότι η διαρροή δεν έγινε μέσω του γραφείου μου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αυτή η διαρροή είχε γίνει μέσω του Poskrebyshev… Ο Poskrebyshev είχε δουλέψει με τον Στάλιν για πολλά χρόνια. Ο Στάλιν απομάκρυνε τον Poskrebyshev από τη θέση του και προώθησε κάποιον άλλον.». (N. S. Khrushchev (1971): σ. σ. 272, 273, 274, 275)...."
Διαβάστε το παραπάνω συνταρακτικών αποκαλύψεων-επιστημονικά τεκμηριωμένων αποδείξεων βιβλίο, στην ηλεκτρονική του διάσωση. -Είναι "εξαντλημένο"- αλλά ...μη επανεκδιδόμενο αν και εξαιρετικά περιζήτητο σε πολλαπλάσιες τιμές ως μεταχειρισμένο...
Όπως όλη η σειρά ανάλογων ανατρεπτικών της καθεστηκυίας ιστοριογραφίας βιβλίων που πρόλαβε να γράψει ο Νίκος Βεργίδης(αυτό ήταν ψευδώνυμο, το πραγματικό του ήταν Διονύσης Κατσαρός).πριν τον μυστηριώδη θάνατό του, ενώ είχε προαναγγείλει έκδοση βιβλίου μεγάλων αποκαλύψεων για τα σημερινά κέντρα εξουσίας και τα πολιτικά τους πλοκάμια, σε ηλικία 48 ετών, από ανεξιχνίαστο "τροχαίο" αν και ήταν πεζός και εν συνεχεία "ατυχή" μετάγγιση μολυσμένου αίματος...
Φωτογραφία: Νίκος Βεργίδης (Διονύσης Κατσαρός)
Δείτε το εδώ:
Νίκου Βεργίδη:Τα πιο αντικειμενικά,με πλήθος άγνωστων στοιχείων βιβλία για Στάλιν, Νέρωνα, Χίτλερ κλπ: Όλα "εξαφανισμένα", όπως κι εκείνος...
ΚΑΤΕΒΆΣΤΕ ΤΟ ΠΙΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΕΡΙ ΣΤΑΛΙΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΡΑΦΤΕΙ ΠΟΤΕ -ΑΠΟ ΜΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ- ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ:
Εισαγωγή / Ένας νεαρός πληβείος αναταράζει τον Καύκασο / Ο Κόμπα αναγνωρίζεται σαν ένας απ’ τους κορυφαίους ηγέτες του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος / Το κόμμα των Μπολσεβίκων: Κόμμα του Λένιν ή του Στάλιν; / Η παλιά φρουρά αντεπιτίθεται / Εκβιομηχάνιση και εκκαθαρίσεις / Πορεία προς τον παγωμένο θρίαμβο / Ο σταλινισμός / Η διπλή δολοφονία του Στάλιν / Ειδική βιβλιογραφία / Βιβλιογραφία συγγραφέων ή τίτλων χωρίς συγγραφέα (στα ρώσικα) / Ντοκουμέντα του Μπολσεβίκικου Κόμματος, της Κυβέρνησης και των διοικητικών μηχανισμών / Γενική βιβλιογραφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου