Η πάλη του Ιακώβ με το ...Θεό!
(Σημ. Αντίλογου: ή "Μπουρδολογίας το απαύγασμα"...)
Παρατήρηση: Προφανώς το παρόν άρθρο δεν αποτελεί «βαθυστόχαστη» ανάλυση αλλά ερέθισμα σκέψης για την αξιολόγηση καταστάσεων της πραγματικότητας κυρίως της οικονομικής…
Ένα από τα πιο περίεργα (και ενδιαφέροντα συνάμα) περιστατικά της Βίβλου είναι η πάλη του Ιακώβ με τον Θεό.
Μία πάλη, η οποία περιγράφεται με λεπτομέρεια στο βιβλίο της ΓΕΝΕΣΕΩΣ 32 (23:34).
Ας δούμε όμως λεπτομερέστερα τα γεγονότα και ας εξετάσουμε το νόημα αυτής της μικρής μεν αλλά σπουδαιότατης περικοπής.
Αρχικά ο Ιακώβ απομάκρυνε όλους τους δικούς του ανθρώπους. Τις δύο γυναίκες του, τα έντεκα παιδιά του και όλα τα υπάρχοντα του. Πέρασαν όλοι και όλα στην αντίπερα όχθη του χειμάρρου. Ο Ιακώβ έμεινε πίσω μόνος. Τι περίμενε άραγε; Πως γνώριζε ότι έπρεπε να μείνει εκεί πέρα μόνος του; Προφανώς ήθελε να εξασφαλίσει τους δικούς του ανθρώπους και τα υπάρχοντά του. Άρα ΓΝΩΡΙΖΕ εκ των προτέρων για την επικείμενη πάλη. Από πού όμως και από ποιόν και γιατί;
Τότε πάλεψε κάποιος μαζί του ως την αυγή. Τι είδους πάλη ήταν αυτή; Μάλιστα ο άγνωστος όταν είδε ή κατάλαβε πως δεν μπορούσε να νικήσει τον Ιακώβ τον χτύπησε στην κλείδωση του μηρού του. Παρόλα αυτά λέει στον Ιακώβ να τον αφήσει γιατί ξημέρωσε. Τότε ο Ιακώβ του απάντησε πως δεν πρόκειται να τον αφήσει αν δεν τον ευλογήσει. Πραγματικά μία ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ απόκριση. Σκεφτείτε να παλεύετε με έναν άγνωστο (που με κάποιον τρόπο περιμένατε ότι θα εμφανισθεί) και ενώ χαράζει και σας ζητά να φύγει, εσείς δεν τον αφήνετε και επιπλέον του ζητάτε να σας …ευλογήσει. Εκτός αυτού ποιο το νόημα της ευλογίας σαν έννοια. Τι ακριβώς προσπορίζεται από την κίνηση της ΕΥΛΟΓΙΑΣ προς έναν άνθρωπο.
Ο άγνωστος, ο οποίος φαίνεται ήταν αναμενόμενος από τον Ιακώβ τότε τον ερωτά ΠΩΣ λέγεται. Συνεπώς ο άγνωστος ΔΕΝ γνώριζε με ποιόν πάλευε όλη τη νύχτα (αν και ο Ιακώβ επαναλαμβάνω) περίμενε την άφιξη του αγνώστου.
Τότε προς έκπληξή μας για άλλη μια φορά ο άγνωστος αλλάζει το όνομα του Ιακώβ σε Ισραήλ λέγοντας του πως ο λόγος αυτής της αλλαγής ήταν η νίκη του επί των ανθρώπων αλλά και του Θεού! Το πλέον ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ της υπόθεσης αυτής.
Ας σημειωθεί ωστόσο ότι ο Ιακώβ δεν διακρινόταν και για το ιδιαίτερο θάρρος του, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κάποιος από μία προσεκτική ανάγνωση της ιστορίας του. Ούτε ότι ήταν νικητής σε κάθε του μάχη· κάθε άλλο μάλιστα. Ήταν και ιδιαίτερα άτολμος κάτι που φάνηκε στο άλλο περίφημο όνειρό του, όταν στην πρόσκληση του Θεού να ανέβη τη σκάλα δείλιασε… Αυτή η δειλία πληρώθηκε πολύ ακριβά…
Στην συνέχεια όταν ο Ιακώβ ζήτησε μετά από αυτή τη συνομιλία να μάθει το όνομα του αγνώστου αυτός αποκρίθηκε με αινιγματικό τρόπο ερωταπόκρισης και τον ευλόγησε. Τότε ο Ιακώβ συμπέρανε πως είδε το Θεό κατά πρόσωπο και επέζησε…
Η ιστορία αυτή είναι σύμφωνα με τους κανόνες της λογικής μας εντελώς παράλογη και ασαφής. Αποτελεί μνημείο σουρεαλιστικής πράξης, όπου τα γεγονότα συμβαίνουν ΧΩΡΙΣ (προφανή) αιτία, δημιουργούνται καταστάσεις ΧΩΡΙΣ (προφανή) εξήγηση, γίνονται συζητήσεις ΧΩΡΙΣ (προφανές) νόημα και καταλήγουν σε συμπεράσματα ΧΩΡΙΣ (προφανή) αιτιολόγηση.
Το τελικό μήνυμα της ιστορίας ΧΩΡΙΣ (προφανές) νόημα είναι πως ο Ιακώβ αγωνίστηκε με το Θεό και τους ανθρώπους και νίκησε…
Πως θα μπορούσαμε να «μεταφράσουμε» αυτά τα μυστηριώδη γεγονότα;
Σίγουρα σχολιαστές και ραβίνοι έχουν εμβαθύνει με τον πλέον ουσιαστικό τρόπο στην κατανόηση αυτού του γεγονότος. (Στο σημείο αυτό σημειώνω πως στη θέση του Θεού τοποθετείται η λέξη είτε του Αγγέλλου, είτε του πνευματικού). Αυτό όμως δεν αλλάζει την ουσία.
Ας δούμε όμως μία οικονομικού τύπου προσέγγιση σε αυτό το μνημειώδες περιστατικό.
Στη θέση του Ιακώβ ας τοποθετήσουμε τον εαυτό μας, τις επιδιώξεις μας, την επαγγελματική μας θέση. Πως θα μπορούσαμε να κινηθούμε και να διδαχθούμε από την στρατηγική του Ιακώβ;
Ο Ιακώβ γνώριζε ότι είχε μπροστά να αντιμετωπίσει τη νύχτα… Δεν γνώριζε λεπτομέρειες αλλά περίμενε την πάλη με το άγνωστο. Γνώριζε ότι έπρεπε να δώσει τη μάχη του. Τη μάχη του με το άγνωστο και έπρεπε να είναι μόνος. Εξασφάλισε τα μέχρι τότε κατακτηθέντα και έμεινε για να αντιμετωπίσει το άγνωστο.
Όντως αυτό συνέβη. Πάλεψε όλη τη νύχτα και αν και δέχτηκε χτύπημα στο μηρό ΔΕΝ άφησε το άγνωστο να φύγει. Δεν αρκούσε απλά να ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ από τη δυσκολία. ΕΠΡΕΠΕ και να κερδίσει από την εμπειρία αυτή, από τη μάχη αυτή. Αυτό είναι το νόημα της ευλογίας. Γνώριζε πως πλέον δεν θα ήταν ο ίδιος. Γιατί μέσα από αυτή τη μάχη άλλαξε και άλλαξε πλέον και το όνομά του.
Μέχρι όμως εδώ στην πραγματικότητα δεν σας λέω κάτι καινούργιο. Με τη χρήση της λογικής και της συλλογιστικής επισημάνθηκαν και αναλύθηκαν κάποιες παράμετροι. Ας δούμε όμως λίγο διαφορετικά τα πράγματα.
Ο Ιακώβ απομάκρυνε κάθε πιθανό μάρτυρα και ποτέ του δεν πάλεψε με κανέναν. Ίσως μόνο μέσα στη νύχτα κάπου σκόνταψε και χτύπησε στον μηρό του. Ίσως κοιμήθηκε κάπου ήσυχα και την άλλη ημέρα διηγήθηκε αυτό που ήθελε να διηγηθεί. Η ατυχία του στο να χτυπήσει στο πόδι του, του προσέφερε μία θαυμάσια επιπλέον ένδειξη της πάλης με τον άγνωστο.
Είναι όμως τεραστίας σημασίας τι έγινε ΠΙΣΤΕΥΤΟ από τους άλλους… Αυτό που ο Ιακώβ ήθελε να παρουσιάσει ως ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ από την ώρα που εξελήφθη έτσι από τους υπολοίπους έγινε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ…
Επιτρέψτε μου τώρα να περιπλανηθώ λίγο σε πιο απόκοσμες περιγραφές. Φυσικά δεν αποτελούν από απολύτως προσωπικές απόψεις και με αυτόν τον τρόπο απολύτως τις παρουσιάζω…
Θα θεωρήσω πως κάθε σκέψη ή πράξη κάθε ανθρώπου αφήνει ένα αποτύπωμα στο Σύμπαν. Εάν έγινε όντως αφήνει ένα πραγματικό αποτύπωμα. Αν δεν έγινε αλλά πιστεύεται ότι έγινε αφήνει ένα αποτύπωμα είδωλο. Ποια διαφορά έχουν τα δύο αποτυπώματα; Δύσκολο να απαντηθεί καθότι στην μία περίπτωση ένας γνωρίζει ότι είναι αποτύπωμα είδωλο, ενώ οι υπόλοιποι το θεωρούν πραγματικό. Αν δεχθούμε εν προκειμένω και πρόθεση από τον δημιουργό της φανταστικής πράξης ή γεγονότος και αυτή ως σκέψη – δράση καταγράφεται. Ποιός τα γνωρίζει όμως όλα αυτά και ποιος μπορεί να τα αποκωδικοποιήσει; Σίγουρα πάντως όχι οι άνθρωποι. Αν η πρόθεση μεταβληθεί τότε ναι μεν αλλάζει η φύση και ουσία του γεγονότος από τον δημιουργό της, αλλά αυτό δεν είναι αντιληπτό από τους υπολοίπους… Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να επέμβουμε στο παρελθόν και να τροποποιήσουμε το πνεύμα του γεγονότος όχι όμως και το ίδιο το γεγονός… Ωστόσο αυτό δεν μπορεί να είναι αντιληπτό στους υπολοίπους (εκτός αν το αποδεχθούμε, αλλά και πάλι…).
Οι υπόλοιποι ωστόσο ανεξαρτήτως του αν το γεγονός (σκέψη ή πράξη) είναι αληθινό, ως αληθινό το αντιλαμβάνονται και το μεταχειρίζονται… Δημιουργούν σκέψεις και πράξεις ΑΛΗΘΙΝΕΣ άσχετα αν αυτές έχουν σημείο αναφοράς ένα είδωλο. Από αυτή τη στιγμή αυτές οι νεοδημιουργηθείσες σκέψεις – δράσεις αποκτούν δική τους οντότητα και είναι πέρα ως πέρα αληθινές…
Αυτή είναι και η τεράστια δύναμις του ανθρώπου. Να δημιουργεί γεγονότα ή είδωλα γεγονότων. Οι προθέσεις-σκέψεις καταγράφονται. Αλλαγή τους αλλάζει μόνο το πνεύμα του γεγονότος (όμως μόνο για το δημιουργό τους). Όχι όμως για τους άλλους, οι οποίο βασίστηκαν σε αυτά τα υπαρκτά ή υποτιθέμενα γεγονότα για να δημιουργήσουν τα δικά τους αποτυπώματα (πραγματικά ή είδωλα).
Η τεράστια συνεισφορά του Ιακώβ έγκειται στη δημιουργία μιας εικόνας ενός γεγονότος –της πάλης εν προκειμένω- (αληθούς ή ψευδούς) πάνω στην οποία βασίστηκε ολόκληρος ο Εβραϊσμός…
Ο Ιακώβ ήταν προφανώς master αυτής της γνώσης, της δημιουργίας εικόνων (αληθινών ή ψευδών) αλλά πραγματικών για τους άλλους.
Στο σημείο αυτό να δούμε δύο ενδιαφέροντα σημεία.
Κατ’ αρχήν την αλλαγή του ονόματος. Ποιο το νόημα αυτής της φαινομενικά «περιττής» πράξης. Ας ανατρέξουμε όμως στον Αβραάμ, του οποίου το όνομα αρχικά ήταν Αβράμ και ο ίδιος ο Θεός του το άλλαξε προκειμένου να αποκτήσει τον Ισαάκ. Αυτό συνέβη διότι η ονοματοδοσία, όπως είναι γνωστό αποτελεί πράξης δημιουργίας ή τροποποίησης. Οι Χαλδαίοι έδιναν τεράστια σημασία σε αυτό το ζήτημα. Προφανώς αυτή η αλλαγή ενεργοποιεί διαφορετικούς κόμβους με τις δικές τους αυτόνομες συνδέσεις που αποκτούν την δική τους δυναμική. Σημειώνω πως οι Χαζάροι είχαν το έθιμο της αλλαγής της προσωπικότητας, (άλλη ιστορία όμως αυτή). Ιδού και η σημασία της αλλαγής του ονόματος, την οποία όμως επέβαλε κάποιος τρίτος.
Ένα βήμα παραπέρα:
Ποιο το νόημα της ευλογίας; Η ευλογία όπως και η αλλαγή ονόματος ΠΡΕΠΕΙ να προέλθουν από άλλον, όχι από τον ίδιο μας τον εαυτό, ή κατά κάποιον τρόπο να ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ με κάποιον τρόπο μία από αυτές τις πράξεις.
Ιδού το δεύτερο τεραστίας σημασίας γεγονός της αξίας του Ιακώβ: επέβαλλε στον άγνωστο την αλλαγή του ονόματός του και την ευλογία του. Αυτό σημαίνει πως κάποιος άλλος απεμπολείται ένα τμήμα των δυνάμεών του προκειμένου να προσδώσει σε κάποιον άλλον μία νέα συμπαντική κομβική θέση (αλλαγή ονόματος) και ταυτόχρονα μία θετική ενέργεια προς νέες λαμπρές κατευθύνσεις (ευλογία). Προσοχή ισχύει και η κατάρα αντίστροφα, η οποία όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει από μόνη την ενέργεια του καταραμένου (οφείλει και ο στόχος-θύμα να αποδεχτεί αυτήν την μεταβολή). Το κόστος για αυτές τις πράξεις είναι τεράστιο για εκείνον που επιδίδεται στην πράξη της ευλογίας (ή της κατάρας). Γι’ αυτό η ευλογία δίδεται με εξαιρετική φειδώ και άπαξ και δοθεί δεν μπορεί να αντιστραφεί , (τα παραδείγματα της εξαπάτησης του Ισαάκ που ευλόγησε τον Ιακώβ αντί του Ησαύ και της ευλογίας – προφητείας του Ιακώβ προς τα παιδιά του, που δόθηκε ΜΟΝΟ πριν το τέλος του. Θα ήταν αδύνατον να επιζήσει ούτως ή άλλως με την ενεργοποίηση τέτοιας έκτασης συμπαντικών μεταβολών). Δεν έχει καμία σημασία αν υπήρχε δόλος ή εξαναγκασμός. Αυτό είναι σαφές διότι ούτε ο Ησαύ ούτε ο ίδιος ο Ισαάκ δεν θα μπορούσαν να αντιστρέψει το γεγονός της δόλιας ευλογίας του Ισαάκ προς τον Ιακώβ. Από τη στιγμή που το γεγονός έγινε δεν μπορεί να αντιστραφεί… Φυσικά παίζει ρόλο και η δύναμη της πηγής από την οποία προέρχονται οι μεταβολές (αλλαγή ονόματος, ευλογία, κατάρα). Να λοιπόν που ο Θεός είναι ο μόνος που μπορεί να ασκεί αυτές τις πράξεις χωρίς να εξαντλείται και να έχουν ταυτόχρονα απόλυτη ισχύ, κάτι που για τον άνθρωπο (όσο μεγάλη δύναμη να διαθέτει) δεν ισχύει…
Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το βαθύτερο νόημα της πάλης του Ιακώβ ανεξάρτητα αν όντως έγινε ή απλά ήταν ένα λαμπρό δημιούργημα του Ιακώβ.
Επέβαλε την αλλαγή του ονόματός του και απέσπασε ταυτόχρονα και την ευλογία όχι από τον άγνωστο με τον οποίο είναι εντελώς αδιάφορο αν ποτέ πάλεψε, αλλά από τους υπολοίπους που δέχτηκαν ως αληθή την πάλη του και δημιούργησαν ένα απίστευτο πλέγμα αληθινών συμπαντικών δράσεων.
Προφανώς ο Ιακώβ είχε μεγάλη εμπειρία στο ζήτημα αυτό. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα σε ένα από τα πλέον περίεργα και ανεξήγητα γεγονότα της Βίβλου. Προφανώς ο Ιακώβ θα διεκδικούσε το Nobel Γενετικής καθότι κατέρριψε του νόμους της κληρονομικότητας του Μέντελ με εντυπωσιακό τρόπο. Αναφέρομαι στο θέμα του διαμοιρασμού της περιουσίας του με τον πεθερό του Λάβαν. Χωρίς να αναλύσω ιδιαιτέρως το περιστατικό αυτό με τις βέργες (μπορείτε να το επαναφέρετε στη μνήμη σας ΓΕΝΕΣΙΣ 29 37:40) από ένα φαινομενικό γεγονός δημιούργησε πραγματικά περιστατικά.
Ο Ιακώβ από μία ψευδή εικόνα (εικόνα είδωλο) δημιούργησε πραγματικά γεγονότα. Τα ζώα βλέποντας τις ριγέ βέργες γέννησαν ριγέ και υγιή κατσικάκια. ΕΙΚΟΝΑ (αληθής ή ψευδής) ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ (πραγματικά) γεγονότα.
Πηγή:Η πάλη του Ιακώβ - Cohen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου