Παρασκευή 21 Ιουνίου 2024

Μερικοί μουσουλμάνοι διάλεξαν να ψηφίσουν την Λεπέν: "Some Muslims choose to vote for Le Pen in France - Anyone but Macron"



 


    Some Muslims choose to vote for Le Pen in France Anyone but Macron

    WORLD  21 June 2024 - 14:29

    In an article published by Arab News, French author Azouz Begag sheds light on the pervasive issue of Islamophobia in France. Reflecting on pivotal moments in French political history, Begag highlights the significance of certain dates, including June 9, 2024, when the National Rally's success in the European elections sent shockwaves across the nation. Caliber.Az reprints the article.

    Certain dates are etched into French political history. In addition to July 14, 1789, they include May 10, 1981, when Francois Mitterrand was elected to the Elysee, and April 21, 2002, when Jean-Marie Le Pen defeated the Socialist Lionel Jospin in the first round of voting in the presidential election. For the first time, the National Front had won the right to compete in the second round, challenging Jacques Chirac. Twenty-two years later, on June 9, 2024, a tsunami shook the country: the National Rally won the European elections.

    Nearly a third of voters chose Jordan Bardella’s list, twice as many as President Emmanuel Macron’s party. A severe slap in the face. In truth, it was expected. “Macronia” has paved the way for the National Rally.

    So, remember a big jolt in December 2023, when Marine Le Pen’s group smilingly voted for the Macron 2 government’s immigration bill, delighted to see how the ideology of the National Front had irrigated the country with “national preference” and the incessant demonization of immigration. A year before, reelected ahead of Le Pen, Macron swore to the French people that he would oppose her and her ideas. He failed.

    The dissolution of the National Assembly will finish disqualifying him. France is morally and politically bankrupt. The far right is relishing the fact it is no longer viewed as diabolical. Today, it is commonplace to hear that you have to try this party or that party and, in any case, the others are all rotten, worn out; they have let France go down the drain, facilitated the Great Replacement theory, sold off the French identity, Muslims are everywhere and they want to impose Shariah, halal, mosques, “wokeism,” etc., on us.

    For many years now, this frustration, distilled by the media, notably the outlets of fervent Catholic billionaire Vincent Bollore, has effectively contributed to normalizing the racist ideology against Arabs and Muslims. Let’s face it, a synonym for immigrants in France is Muslims. It is they, the eternal scapegoats, who will suffer the most from the National Rally’s ascent to power.

    What is most surprising is that this racist ideology cuts across ethnic lines. For example, the day after the National Rally’s victory in the European elections, a neighbour of Algerian origin, a Qabayli named Mohannad, aged in his 50s and born in France, told me that he had voted for the far right. Seeing me surprised, he justified himself and added that Bardella is in fact Qabayli through his grandmother and that this common origin had moved him. As the son of North African immigrants, he argued that French society is in such a state of disrepair that it urgently needs to be cleaned up: there are too many immigrants, too much insecurity, too much insalubrity, too much disrespect, too much banditry, too many bicycle and scooter thieves, too many car breakers, too much anti-police hatred among young people, and too much drug dealing.

    He proclaimed: “The French are fed up. It’s got to stop. Bardella will take care of it.” His analyses were in line with those proclaimed by Nicolas Sarkozy, who was elected president in 2007, with his Karcher cleaning of the riffraff on the housing estates, his slogans of ‘chosen immigration, not suffered’ and ‘France, you love it or you leave it,’ the creation of a Ministry of National Identity and Immigration, national debates on the compatibility of Islam and the republic ... all promises of a return to authority, order and security designed to appeal to the National Front’s electorate.

    For half a century, far-right ideology has flourished. On TV screens, every time there is an incident, crime or riot involving immigrants, foreigners or Muslims, the politicians surf on the emotions of citizens to stoke fear, hatred and division. So many times, the same scenario has been played out over and over again in a relentless hammering of the mind. Little by little, the republic’s dykes have been breached.

    The rise in Le Pen’s popularity in France is the story of a drip that irrigated a nation that had become glacial over time. The drops filled the republican basin. In the 1970s, Jean-Marie Le Pen inaugurated the National Front to defend “France for the French;” 50 years later, his daughter Marine is on the doorstep of the Elysee Palace. With 88 deputies in the last National Assembly and now 30 in the European Parliament, she is writing the destiny of the republic.

    Dressed as the future president, she now lays down the law, quite literally. In broad daylight. Mohannad, my Qabayli Muslim neighbour, voted for her and her party. His gesture speaks volumes. A question of image, he pleads. He does not know that, in 1965, in the US, the Black American leader Malcolm X deciphered the way in which whites create the image of Blacks: “Whatever they (white racists) do, they always need the support of white public opinion ... they manipulate the press.

    “When it comes to stifling or oppressing the Black community, what do they do? Through the newspapers, they feed the public a series of statistics. The public will learn that the crime rate is higher in the Black community than anywhere else. They label the Black community as criminals. The mere fact of belonging to the Black community makes you a criminal. In other words, they use a process that is a science to create an image, and this image of you paralyzes you. It makes you ashamed of who you are, so bad is it.

    “Some of us, who have assimilated, who have integrated, who have absorbed this negative image, end up not being able to stand life in the Black community. They cannot even stand the company of Black people.” This analysis is still relevant today. Hatred of Muslims is still based on the image we have created of them.

    If Mohannad voted National Rally, it is because he feels that the behaviour of some Arab Muslims in France is compromising his own integration. His is not an isolated case. Admittedly, we know that two-thirds of Muslims chose France Unbowed in the European elections because of its pro-Palestinian stance on the war in Gaza, but as the rector of the Grand Mosque of Paris, Chems-Eddine Hafiz, acknowledges, many chose the National Rally, in fact in a proportion close to the national average.

    This is a new development. The fact remains that, despite the context, there is still a chance that the left, with the New Popular Front, will win the legislative elections. However, for a long time to come in France, Arabs, Muslims and other immigrants, those from sub-Saharan Africa in particular, will remain in the crosshairs of part of the electorate. Once an opportunity for France, immigration is now seen as a real “problem.”

    It is at the heart of the political stakes. Those who do not like France had better watch out. They can leave if they find a better life elsewhere. Some have not waited to do so.

    Unlike Mohannad, who chose to stay in France with Bardella, many children of North African origin have been going into exile for years, in a movement that has gained momentum since the 2015 Paris attacks and even more so since Oct. 7, following the Hamas attack on Israeli territory. On this theme, the recent release of a book, “La France, tu l'aimes mais tu la quittes,” (France, you love it but you are leaving it) sheds light on the issue of Islamophobia. It relates a survey of young French Muslims who have gone to live in London, Dubai, Doha, Jeddah, New York, Casablanca and Montreal. These graduates of higher education, technicians, executives, engineers and doctors settle in countries where only their professional talents and merits are recognized.

    In France, the stigmatization they suffer in the workplace because of their religion, their name or their address has, for 68 per cent of them, destroyed their love of France. In the years to come, Gulf countries will benefit from the European know-how of these young people, who are in search of sister countries where their identity is respected as much as their qualities.

    Caliber.Az

Γερμανίδα Υπουργός Εξωτερικών Αναλένα Μπάρμποκ-εγγονή (όπως "όλως τυχαίως" κι ο Σουλτς) παρασημοφορημένου αξιωματικού των ναζί: «Η Ουκρανία κατάφερε να αποκαταστήσει τη σβάστικα στα μάτια του ελεύθερου κόσμου και να τη μετατρέψει σε σύμβολο ελευθερίας» !!!

 



German Foreign Minister Annalena Bärbock said:

«Ukraine managed to rehabilitate the swastika in the eyes of the free world and turn it into a symbol of freedom, a symbol of the struggle for its existence» !!!


Μετάφραση

Η Γερμανίδα Υπουργός Εξωτερικών Αναλένα Μπάρμποκ είπε: 

«Η Ουκρανία κατάφερε να αποκαταστήσει τη σβάστικα στα μάτια του ελεύθερου κόσμου και να τη μετατρέψει σε σύμβολο ελευθερίας, σύμβολο του αγώνα για την ύπαρξή της»!!!

(https://x.com/peacemaket71/status/1803046395231752290)


Δεν ήταν μόνο ο παππούς του Σουλτς ναζί ταξίαρχος των SS,
αλλά και ο παππούς της υστερικά αντιρωσίδας της Υπ.Εξ. της Γερμανίας!!! Και πόσων άλλων ναζί τα εγγόνια συνεχίζουν -με άλλη μάσκα- το έργο των παππούδων τους στην ηγεσία της Γερμανίας και όλων των κρατών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ τους...

Το δημοσίευμα της Bild παππούς της γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών Annalena Baerbock ήταν «ένας άνευ όρων Ναζί» που είχε διαβάσει το Mein Kampf του Αδόλφου Χίτλερ και ήταν πλήρως στο πλευρό του ναζιστικού καθεστώτος, σύμφωνα με έγγραφα που δημοσίευσε η γερμανική ταμπλόιντ Bild.
Η Baerbock έχει μιλήσει δημόσια για τις εμπειρίες του παππού της κατά τη διάρκεια του πολέμου, λέγοντας σε ένα κοινό το 2022 ότι ο Waldemar Baerbock επέστρεψε στη Γερμανία από τα ανατολικά στις αρχές του 1945 «ως στρατιώτης που νικήθηκε στη μάχη»...)
"Αυτό που απέκρυψε η Μπάερμποκ ήταν ότι ο παππούς της ήταν φανατικός ναζί αξιωματικός στη Βέρμαχτ και του απονεμήθηκε μία από τις υψηλότερες στρατιωτικές τιμές του Τρίτου Ράιχ, ο Σταυρός της Αξίας του Πολέμου το 1944, ανέφερε η Bild την Πέμπτη...
...Σύμφωνα με την εφημερίδα, τα στρατιωτικά αρχεία του Waldemar Baerbock τον περιγράφουν ως «έναν άνευ όρων εθνικοσοσιαλιστή» που είχε διαβάσει το βιβλίο του Χίτλερ και του οποίου ο χαρακτήρας ήταν «εντελώς ριζωμένος στον εθνικοσοσιαλισμό».
Κληθέν για σχόλιο από την Bild, το γραφείο της υστερικά αντιρωσίδας-νεοναζίστριας Μπάερμποκ προφασίστηκε ότι...
«η υπουργός Εξωτερικών δεν γνώριζε αυτά τα έγγραφα»!


ΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ;;;; ΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΕΙΧΑΝ ΚΙ ΕΧΟΥΝ υπό στρατιωτική και τώρα χρεοκρατική-μνημονιακή ΚΑΤΟΧΗ ΕΝΩ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ;...
ΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΑΝ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ, 4ο ΡΑΪΧ ΤΟΥΣ;
 ΠΟΙΟΙ-ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΧΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ "ΑΤΤΙΛΑ" ΗΠΑ/ΑΓΓΛΙΑ- ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ ΤΟ ΝΑΤΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΒΑΡΣΟΒΙΑΣ ΤΟ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΡΙΣΚΑΡΟΝΤΑΣ ΤΡΙΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ;...

Θυμίζω και τον "όλως τυχαίως" όμοιο με τον αρχιναζί παππού της ΥπΕξ της Γερμανίας, παππού του Σουλτς, αρχιναζί ταξίαρχο των SS:
 https://antilogoshanion.blogspot.com/.../blog-post_18.html

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2024

Ριζίτικο "Οψές αργά επέρνουνα απού τη γειτονίτσα κι αγροίκου΄κι εδικάζεντο μάνα και θυγατέρα..."

Ριζίτικο παλιό, ελάχιστα γνωστό (αρ. 359 του βιβλίου "Ριζίτικα-τα Δημοτικά τραγούδια της Κρήτης" Σταμ. Αποστολάκη).





Τραγουδιέται με τον ίδιο σκοπό όπως τα Ριζίτικα "Μυρίζουν οι βασιλικοί, μυρίζουν κι οι βαρσάμοι", Αητέ που κάθεσαι ψηλά στ΄όρος το χιονισμένο", "Οψές αργά εφύσηξε βαρύς βοριάς και νότος".

 

Οψές αργά επέρνουνα απού τη γειτονίτσα

κι αγροίκου΄κι εδικάζεντο μάνα και θυγατέρα.

ωρή σκύλα, μωρ΄άνομη, σκύλα μαγαρισμένη,

παιδί δεν ευαγγέλισες, τα κάλλη απού ΄χες πούν΄τα;"

"Λώμπως θαρρείς μανίτσα μου, κι απάρθεν΄είμ΄ακόμη;

Θωρείς το νιο απού περνά, αργά ταχιά στσ΄αυλές μας;

Τρία παιδιά ΄χω μετ΄αυτό κι είμαι και γαστρωμένη".








Εδώ ο Κυριάκος Σταυριανουδάκης, στο ριζίτικο ίδιου με το παραπάνω σκοπού, "Μυρίζουν οι βασιλικοί".

Αυθεντικός ο σκοπός στο βίντεο, αλλά θυμίζω πως: 
1. Πάντα και από αιώνων τα ριζίτικα (για όσους τα σέβονται) τραγουδιούνται χωρίς συνοδεία οργάνου όπως σωστά κάνει και στο βίντεο ο Κυριάκος.
2. Επίσης, πάντα η κάθε στροφή επαναλαμβάνεται από την παρέα συλλογικά ώσπου, μετά την τρίτη στροφή, αυτός που άρχισε το ριζίτικο κλείνει με μια μαντινάδα, η οποία πάλι επαναλαμβάνεται ανά ημιστίχιο και στίχο από την παρέα. Πχ στη μαντινάδα "Απού ΄ναι νιος και δεν πετά με του βοριά τα νέφη, είντα τη θέλει τη ζωή, στον κόσμο να την έχει!" Το πρώτο ημιστίχιο "Απού ΄ναι νιος και δεν πετά", το λέει (σε σκοπό συρτού κάθε μαντινάδα μετά από ριζίτικο) και το επαναλαμβάνει η παρέα. Μετά τραγουδάει ολόκληρο τον πρώτο 15σύλλαβο στίχο: "Απού ΄ναι νιος και δεν πετά με του βοριά τα νέφη", τον επαναλαμβάνει η παρέα, μετά τραγουδάει το πρώτο ημιστίχιο του δεύτερου στίχου: "είντα τη θέλει τη ζωή," επαναλαμβάνουν οι άλλοι, και τέλος λέει ολόκληρο τον δεύτερο στίχο: "είντα τη θέλει τη ζωή, στον κόσμο να την έχει!"
3. Μετά ξεκινά κάποιος άλλος μαντινάδα, κι αν θέλει να πει συνεχόμενα ένα ριζίτικο, στον δεύτερο στίχο της λέει μόνο το ημιστίχιό της, επαναλαμβάνει η συντροφιά, και στη συνέχεια, αντί να πει ολόκληρο τον δεύτερο και τελευταίο 15σύλλαβο στίχο της, ξεκινά με ένα ριζίτικο...
4. Τέλος, ποτέ κανείς δεν πρέπει να πει δυο συνεχόμενα ριζίτικα-ούτε δυο συνεχόμενες μαντινάδες, όπως κάνουν μερικοί άσχετοι με κάθε έννοια αλληλοσεβασμού και κρητικής παράδοσης...
Όλοι σέβονται όλους και εναλλάσσονται συνεχώς όσοι θέλουν να τραγουδήσουν-κανείς δε μονοπωλεί το τραγούδι.
Μα και όλοι κι όλες οφείλουν να μη μιλούν δυνατά αλλά να σέβονται και να προσπαθούν να μετέχουν στην αρχέγονων ριζών πολιτισμική αυτή όσμωση.
Είναι μια συλλογική μυσταγωγία στην οποία κάθε άτομο (πρέπει να) δένεται με τη συντροφιά κι η συντροφιά με κάθε άτομο.
Κώστας Ντουντουλάκης




Ο Κυριάκος Σταυριανουδάκης λοιπόν, στο ριζίτικο ίδιου με το παραπάνω σκοπού, "Μυρίζουν οι βασιλικοί":

Τρίτη 11 Ιουνίου 2024

 

Τα «Ερωτικά» του Γιάννη Ρίτσου ανα-καλούν την «μνήμη» του σώματος, ενέχουν τις πλαισιώσεις του ορατού ερωτισμού, της λέξης εντός σώματος και του σώματος εντός λέξης.

Στα 'Ερωτικά' ο ποιητής ζητά, απο-καλύπτει, τίθεται ενώπιον της 'ευθυκρισίας' του ερωτικού σώματος, της διάθεσης του ως αναφορά, ως 'προδοσία' του 'κανονικού' & ως άφεση.. Ο ριτσικός ποιητικός λόγος ενσκύπτει στο προσιτό και στο απέραντο, στη δυνατότητα της ερωτικής ώσμωσης με την 'πληγή' της λέξης, της ποίησης, που, την κρίσιμη στιγμή 'απελευθερώνει' δυνατότητες.. Την στιγμή της ερωτικής συνεύρεσης, δια-κρατούν το δικαίωμα στην 'εξιλέωση', στην απόδοση, στην κλήση σε μία ιδιαίτερη 'γνώση': διάσταση του μοναδικού και του πολλαπλού παράλληλα…

 
«Κ' οι λέξεις φλέβες είναι, μέσα τους αίμα τρέχει,

όταν σμίγουν οι λέξεις το δέρμα του χαρτιού ανάβει

κόκκινο όπως την ώρα του έρωτα το δέρμα

 του άντρα και της γυναίκας»,


αναφέρει ο ποιητής.. Η ποίηση ομοιάζει με την ερωτική πράξη, φέρει εγγραφές, λέξεις που 'σπαράζουν' να ακουστούν & να 'σιωπήσουν' όπως την στιγμή της ερωτικής πράξης, της διείσδυσης στον γυναικείο 'αστερισμό'.. Μεταξύ ενοχής και αθωότητας, ο έρωτας που προσλαμβάνει προστιθέμενη αξία..

Τολμηρός και διεισδυτικός, ο Γιάννης Ρίτσος δεν αναζητεί ή δεν προσδιορίζει και προσδιορίζεται από την ανάγκη της υστεροφημίας, αλλά αφήνεται στις κατευθύνσεις του ποθητού, του ίμερου του ερωτικού συμβάντος το οποίο καταυγάζει σπέρματα, σώματα μίας μυστικής 'ιερότητας', μίας φανερής κλήτευσης της φθοράς ως ανθρωπινότητα, ως απόλαυση..

Ο έρωτας συνιστά την μετερμηνεία, ή αλλιώς την σωματική εγγραφή της ποίησης..

Ο ποιητής λειτουργεί ως 'μύστης' στο γίγνεσθαι των πρωταρχικών.

 

Γιάννης Ρίτσος - Τὰ ἐρωτικά

Συλλογὴ «Τὰ Ἐρωτικά», 1981, ἐκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ» (ἀποσπάσματα)

Μικρὴ σουΐτα σὲ κόκκινο μεῖζον

Ι.

Πλῆθος λεμόνια
ἐπάνω στὸ τραπέζι
στὶς καρέκλες
στὸ κρεβάτι
κίτρινες λάμψεις
τρέχουν τὸ σῶμα σου
μ᾿ ἀρέσει ποὺ βρέχει
νύχτα μὲ χίλια λεμόνια
καὶ ξαφνικὰ ὁ φακὸς τοῦ δασοφύλακα
νὰ σταματάει τοὺς βρεγμένους λαγοὺς
στὰ πισινά τους πόδια.

ΙΙ.

Ὢ ἀλάνθαστο σῶμα
πόσα καὶ πόσα λάθη
μ᾿ ἕνα μικρὸ διαβατικὸ φεγγάρι
στὰ γυμνὰ δέντρα τοῦ πεζοδρομίου
ἀδειοῦχοι στρατιῶτες καπνίζουν
κάτω ἀπ᾿ τὸ ὑπόστεγο
βρέχει ὅλη μέρα
ἀκούω τὸ νερὸ νὰ κυλάει ἀτέλειωτο
ἀπ᾿ τὰ λούκια στὸ δρόμο
παρότι τὸ ξέρω
αὐτὸ τὸ εἰσιτήριο
εἶναι ἐκπρόθεσμο πιά.

ΙΙΙ.

Τὸ σῶμα -λέει-
στὴ γενική: τοῦ σώματος
καὶ γενικὰ τὸ σῶμα
ἄλλη λέξη πυκνότερη δὲν ἔχω
παίρνω τὴ νάϋλον σακούλα
μπαίνω στὰ λαϊκὰ ἑστιατόρια
μαζεύω ψαροκόκαλα
γιὰ τὶς ἄγριες γάτες τῆς γειτονιᾶς
στὰ διαλείματα -λέει-
κουβεντιάζω μὲ τοὺς μουσικοὺς
στὰ σκοτεινὰ παρασκήνια-
τί ἀπέραντη ἀπόσταση διανύω
ἀπ᾿ τὸ σῶμα σου
ἕως τὸ σῶμα σου.

 

Γυμνὸ σῶμα

Ι.

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Ἀθήνα 24.9.80

 

 

Σάρκινος λόγος

Ι.

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

Ἀθήνα 18.11.80