Μήπως ήρθε η ώρα για δυναμικές μορφές αγώνα;

ΤΕΤΆΡΤΗ, 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2013

του Δημήτρη Καζάκη

Βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή. Η κοινωνία καταρρέει με ταχύτατους ρυθμούς. Μέρα τη μέρα η κατάσταση μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων οδηγείται σε πλήρες αδιέξοδο. Το καθεστώς από την άλλη έχει αποφασίσει την μετωπική αναμέτρηση με την κοινωνία για να την καθυποτάξει. Η ανοιχτή καταστολή και οι προβοκάτσιες έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη. Η σκόπιμη διοχέτευση στην δημοσιότητα των πειστηρίων από τον βασανισμό των εικοσάχρονων που εμπλέκονται στην ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, ήταν μια σαφής πολιτική δήλωση εκ μέρους των δυνάμεων κατοχής για το πώς θα αντιμετωπίζουν οιονδήποτε αντιδρά. Αρκεί βέβαια να αντιδρά με τρόπο που διευκολύνει και νομιμοποιεί την καταστολή.

 

Κι έτσι η τρομοκρατία των πυρήνων ή της συνωμοσίας, οι σφαίρες της αποκαλούμενης «Κρητικής Επανάστασης», οι τζούφιες θεωρίες για δυναμική αναμέτρηση με το καθεστώς κάποιων «λίγων και καλών», ή δήθεν αποφασισμένων, έρχονται να κουμπώσουν με την εγκληματική δράση των ναζί εντός και εκτός σωμάτων καταστολής. Πρόκειται για τις δυο όψεις του ίδιου βαθιά αντιδραστικού νομίσματος.

 

Σ’ αυτές τις συνθήκες, όπως είναι φυσικό, βγαίνει στην επιφάνεια ο μικροαστισμός που έχει καλλιεργηθεί για δεκαετίες στην μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, δηλαδή η νοσηρή εκείνη αντίληψη που φτάνει τον ατομισμό στα άκρα. Αν και με ποικίλες εκδηλώσεις, αυτός ομικροαστικός ατομισμός έχει σαν κοινή συνισταμένη την απέχθεια απέναντι στην συλλογική μαζική δράση. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, είναι η κοινή επωδός. Ο λαός δεν καταλαβαίνει,....
είναι ανόητος, είναι χαζός, είναι αδύνατον να οργανωθεί και άλλα τέτοια αποτελούν την τυπική περιφορά του μικροαστικού επιταφίου.

 

Η λογική αυτή είναι το ίδιο εύκολο να οδηγηθεί σε φασιστικά, ναζιστικά μονοπάτια εκθειασμού της «σιδηράς πυγμής», του Φύρερ, του μεγάλου ηγέτη που σέρνει ξωπίσου του το ανώνυμο πλήθος ως όχλο, όπως και να εμφανιστεί με τον μανδύα του δήθεν επαναστάτη που θεωρεί ότι με δυναμικές κινήσεις και ενέργειες μιας μικρής ομάδας θα «ξυπνήσει» ο κόσμος. Πρόκειται για δυο όψεις της ίδιας νοσηρής μικροαστικής ιδεολογίας που είναι εξίσου επικίνδυνες για το κίνημα και η μια τροφοδοτεί την άλλη.

 

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που απασχολεί το κίνημα και τους αγωνιστές του ο τρόπος αντίδρασης και πάλης ενάντια σ’ ένα καθεστώς που στοχεύει στην εξόντωση της κοινωνίας. Η σύγκρουση ανάμεσα στον εξουθενωμένο μικροαστούλη που δεν μπορεί να περιμένει την οργανωμένη και συλλογική δράση του ίδιου του λαού, που του πέφτει βαριά η καλογερική της επίμονης και υπομονετικής δουλειάς μέσα στις μάζες, που ντύνει την ανίατη ψυχοπαθολογία του με ξοφλημένες εδώ και αιώνες θεωρίες περί δυναμικών ενεργειών και μειοψηφιών και στον αληθινό λαϊκό αγωνιστή που ξέρει πολύ καλά ότι μόνο μέσα από τον λαό και μαζί με το λαό υπάρχει ελπίδα, προηγείται πάντα κάθε τελικής αναμέτρησης με το καθεστώς που πρέπει να ανατραπεί.

 

Κι αυτή η σύγκρουση πρέπει να διεξαχθεί με όλη την σκληρότητα που οφείλει να διέπει μια αναμέτρηση ανάμεσα σε δυο διαφορετικά είδη του ζωικού βασιλείου. Το ίδιο και στην κοινωνία. Αν δεν ξεκαθαρίσουμε αποφασιστικά με όλους αυτούς που νομίζουν ότι η δική τους μοναδική θέληση, οι φαντασιώσεις τους για αυτοθυσίες και ηρωισμούς μέσα από δυναμικές ενέργειες αδιαφορώντας για την κατάσταση του λαού, τον βαθμό οργάνωσης και ετοιμότητάς του, τότε είναι σίγουρο ότι θα οδηγηθούμε σε πανωλεθρία.

 

 

Η ηθική της αυτοθυσίας και του ηρωισμού, η ηθική των «λίγων και καλών», υπήρξε ανέκαθεν το βολικό άλλοθι για τον πρακτικό εκμαυλισμό των αγωνιστών κάθε εποχής. Από την εποχή των μυστικών χριστιανικών κοινοτήτων, έως τους πλέον ακραιφνείς «καταστροφείς» του καπιταλισμού, η ηρωική αποθέωση προσώπων και ιδεών, συνοδευόταν ανέκαθεν από την ηθική, ιδεολογική και πολιτική απαξίωση της συλλογικής δράσης. Γι’ αυτό και αρκετά νωρίς, ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, μερικοί από τους πιο φωτισμένους επαναστάτες θεωρούσαν ότι η «υλική δύναμη» της επανάστασης μπορεί να συγκροτηθεί, να σταθεί στα πόδια της, μόνο στο βαθμό που ξεκόβει οριστικά από τις «ηρωικές εποχές», δηλαδή από τις εποχές που για να κινητοποιηθεί χρειαζόταν μεγάλους ήρωες και φανατικούς μάρτυρες.

 

Ο Ρώσος επαναστάτης δημοκράτης των μέσων του 19ου αιώνα, Πιοτρ Λαβρόφ, διαπίστωνε ότι η υλική δύναμη της επανάστασης «στο μεγαλύτερο μέρος της ξοδεύεται μάταια, σε κάθε άδειο και ασήμαντο πραγματάκι που μόλις χτυπά στο μάτι. Άνθρωποι χάνονται για τα συμπτώματα του κακού, ενώ η ουσία του παραμένει αδιάβλητη. Τα βάσανα δεν μειώνονται αλλά πιθανά και να αυξάνονται, γιατί καθώς ο αγώνας εντείνεται η έχθρα μεταξύ των ανταγωνιστών αναπτύσσεται. Η διχόνοια και η πολυδιάσπαση εμφανίζεται στις ίδιες τις τάξεις των σταυροφόρων, γιατί όσο πιο φλογερός γίνεται ο αγώνας τους, τόσο πιο ζηλόφθονα παρακολουθεί ο ένας τον άλλο. Μιας και παρ’ όλη την ενεργητικότητα και τις θυσίες τους, τα αποτελέσματα είναι ασήμαντα… Για να μην σπαταλιέται άδικα η υλική δύναμη πρέπει να οργανωθεί… Η εποχή για ασυνείδητα βάσανα και όνειρα έχει περάσει. Η εποχή για ήρωες και φανατικούς μάρτυρες, για κατασπατάληση της δύναμης και για μάταιες θυσίες, έχει επίσης περάσει. Έχει έρθει η εποχή για ψύχραιμους, συνειδητούς τεχνίτες, για καλά υπολογισμένα χτυπήματα και για ακλόνητη, υπομονετική δράση…»[1].

 

Όσοι απαξιώνουν την συντεταγμένη δουλειά στις γειτονιές, εκεί όπου βρίσκεται ο λαός, εκεί όπου εργάζεται για να οργανωθεί και ο ίδιος να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, δεν έχουν ούτε καν συναίσθηση του τι σημαίνει δημοκρατία. Αν ο ίδιος ο λαός δεν κινηθεί, αν ο ίδιος ο λαός δεν μάθει να αγωνίζεται και να αντιπαρατίθεται με την εξουσία με σκοπό να την ανατρέψει, πώς θα ξέρει τι να οικοδομήσει, πώς θα ξέρει τι σημαίνει και πώς πρέπει να οικοδομηθεί η δημοκρατία σύμφωνα πάντα με τα συμφέροντά του; Είναι σίγουρο ότι ο λαός δεν κινείται όλος μονομιάς. Δεν ωριμάζει ισόμετρα, ούτε η συνείδησή του είναι ενιαία. Πάντα χρειάζονται κάποιοι λίγοι που στην αρχή σηκώνουν το βάρος της κινητοποίησης του κόσμου. Στο βαθμό που αυτοί οι πρωτοπόροι μαθαίνουν να δουλεύουν μέσα στον λαό και να λειτουργούν ως καταλύτης για την αυτοτελή και ανεξάρτητη οργάνωση του ίδιου του λαού με σκοπό ο ίδιος ο λαός να βγει στο προσκήνιο της αναμέτρησης και όχι κάποιοι άλλοι αντ’ αυτού, τότε εκπληρώνουν την ιστορική τους αποστολή ακόμη κι αν ηττηθούν.

 

Όσοι όμως νομίζουν ότι με δυναμικές ενέργειες θα πυροδοτήσουν την αφύπνιση του κοιμισμένου λαού, τότε αυτοί είναι άκρως επικίνδυνοι για το κίνημα. Αντιλαμβάνονται τον λαό σαν όχλο που θέλει έξωθεν, ή άνωθεν παρακίνηση χωρίς να έχει την δυνατότητα ανεξάρτητης δράσης. Την οργάνωση την κατανοούν με όρους κλίκας, ένα είδος συνωμοτικής μυστικής εταιρείας, σαν αδελφότητα του μεσαίωνα, σαν Μασονική Στοά, ή σαν τις societas των Ιησουιτών. Και σε μια τέτοια μορφή οργάνωσης δεν μπορεί παρά να ανθεί η διαβολή, η συκοφαντία, το ψέμα, η ανεπάρκεια, η μετριότητα, η σκοπιμότητα, το δηλητήριο, ακόμη και η δολοφονία. Η πιο αισχρή μορφή συνομωτισμού, ήταν εκείνη που εισήγαγε ένας από τους πρωτεργάτες του είδους, ο Ρώσος μηδενιστής Νετσάγιεφ. Ο Σεργκέι Νετσάγιεφ (1847 – 1882) υπήρξε ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της άποψης που ταύτιζε την επαναστατική οργάνωση με τις μυστικές εταιρείες του μεσαίωνα, που ως πρότυπό τους είχαν την societas των Ιησουιτών. Η άποψή του ήταν ότι μια μικρή ομάδα αφοσιωμένων επαναστατών μπορούσε να προκαλέσει την επανάσταση πνίγοντας στο αίμα το τσαρικό καθεστώς με σειρά δυναμικών ενεργειών.

 

Ίσως η πιο χαρακτηριστική «επαναστατική» πράξη του ήταν η εν ψυχρώ δολοφονία του συντρόφου του Ιβανόφ το 1869, όταν ο τελευταίος διέπραξε το θανάσιμο αμάρτημα να διαφωνήσει με την άνωθεν «γραμμή». Η υιοθέτηση της αστικής ανηθικότητας ως ιδανικό του επαναστάτη, έφτασε στο απόγειό της με την Κατήχηση ενός Επαναστάτη που συνέγραψε ο ίδιος ο Σεργκέι Νετσάγιεφ. Η Κατήχηση γραμμένη με τη μορφή αριθμημένων παραγράφων σχετικά με το πώς πρέπει να είναι, να σκέφτεται και να δρα ο επαναστάτης, περιλάμβανε θέσεις σαν τις παρακάτω:

 

«§ 3. Ένας επαναστάτης περιφρονεί κάθε θεωρητική δοξασία και αρνείται την εγκόσμια επιστήμη αφήνοντάς την για τις μελλοντικές γενιές. Γνωρίζει μόνο μια επιστήμη, εκείνη της καταστροφής…

 

§ 4. Περιφρονεί την κοινή γνώμη. Περιφρονεί και μισεί την υπάρχουσα κοινωνική ηθική με όλες τις παρορμήσεις της και όλες τις εκδηλώσεις της. Γι’ αυτόν, ηθικό είναι οτιδήποτε ευνοεί το θρίαμβο της επανάστασης, ενώ οτιδήποτε τον εμποδίζει είναι ανήθικο και εγκληματικό…

 

§ 6. Αυστηρός με τον εαυτό του, πρέπει να είναι το ίδιο αυστηρός και με τους άλλους. Όλα τα συναισθήματα στοργής, όλα τα αισθήματα της συγγένειας, της φιλίας, της αγάπης και της ευγνωμοσύνης που τον κάνουν μαλθακό, πρέπει να πνιγούν μέσα του από ένα μοναδικό και ψυχρό πάθος για την υπόθεση της επανάστασης. Γι’ αυτόν υπάρχει μόνο μία ευχαρίστηση, μία παρηγοριά, μία ανταμοιβή και μία ικανοποίηση: η επιτυχία της επανάστασης…

 

§ 13. Ένας επαναστάτης εισέρχεται στον κόσμο του Κράτους, στον κόσμο των τάξεων, στον επονομαζόμενο πολιτισμένο κόσμο και ζει μέσα σ’ αυτόν μόνο και μόνο γιατί πιστεύει στην επικείμενη και ολοκληρωτική καταστροφή… Δεν πρέπει να διστάζει μπροστά στην καταστροφή οποιασδήποτε θέσης, δεσμού ή ανθρώπου που ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο. Πρέπει να μισεί τα πάντα και όλους εξίσου…

 

§ 15. Το σύνολο αυτής της μιαρής κοινωνίας πρέπει να διαιρεθεί σε μερικές κατηγορίες. Η πρώτη απαρτίζεται από εκείνους που είναι καταδικασμένοι σε θάνατο δίχως καθυστέρηση. Οι σύντροφοι πρέπει να καταρτίσουν καταλόγους με αυτούς τους καταδικασμένους στη βάση του πόσο είναι επιβλαβείς για την επιτυχία της υπόθεσης της επανάστασης, έτσι ώστε να ξεφορτωθούμε τους πρώτους αριθμούς πριν τους άλλους…

 

§ 17. Η δεύτερη κατηγορία θα πρέπει να απαρτίζεται από ανθρώπους που τους επιτρέπεται να ζήσουν προσωρινά, έτσι ώστε μέσα από μια σειρά από τερατώδεις πράξεις να οδηγήσουν το λαό στην αναπόφευκτη εξέγερση.

 

§ 18. Η τρίτη κατηγορία καλύπτει έναν μεγάλο αριθμό από κτήνη σε υψηλές θέσεις που ξεχωρίζουν όχι για το μυαλό τους, ούτε για την ενέργειά τους, αλλά οι οποίοι λόγω της θέσης τους, διαθέτουν πλούτο, διασυνδέσεις, επιρροή και εξουσία. Πρέπει να τους εκμεταλλευτούμε με κάθε δυνατό τρόπο, να τους ξεγελάσουμε, να τους μπερδέψουμε, και όποτε κάτι τέτοιο είναι δυνατό να τους κάνουμε σκλάβους μας γνωρίζοντας τα βρώμικα μυστικά τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο η εξουσία τους, οι διασυνδέσεις τους, η επιρροή τους και ο πλούτος τους θα γίνει ένας ανεξάντλητος θησαυρός και μια ανεκτίμητη βοήθεια για τις ποικίλες επιχειρήσεις μας.

 

§ 19. Η τέταρτη κατηγορία απαρτίζεται από ποικίλους άνδρες στην υπηρεσία του Κράτους και φιλελεύθερους διαφόρων αποχρώσεων. Μπορούμε να συνωμοτήσουμε μαζί τους στη βάση του δικού τους προγράμματος, προσποιούμενοι ότι τους ακολουθούμε τυφλά. Πρέπει να τους κάνουμε να πέσουν στα χέρια μας, με το να αρπάξουμε τα μυστικά τους και να τους εκθέσουμε πλήρως, έτσι ώστε η υποχώρηση γι’ αυτούς να είναι αδιανόητη και να τους αξιοποιήσουμε για να προκαλέσουμε φασαρίες στο εσωτερικό του Κράτους.

 

§ 20. Η πέμπτη κατηγορία αποτελείται από τους θεωρητικούς, συνωμότες, επαναστάτες, όλους εκείνους που φλυαρούν στις συνελεύσεις και στο χαρτί.  Θα πρέπει μονίμως να ενθαρρύνονται και να παρασύρονται σε άμεσες και ριψοκίνδυνες διαδηλώσεις οι οποίες θα έχουν σαν αποτέλεσμα την εξόντωση της πλειοψηφίας και την μετατροπή των υπολοίπων σε πραγματικούς επαναστάτες.

 

§ 21. Η έκτη κατηγορία είναι πολύ σημαντική – οι γυναίκες, οι οποίες πρέπει να διαιρεθούν σε τρεις τάξεις: Η πρώτη, άχρηστες γυναίκες δίχως κότσια ή καρδιά, που πρέπει να τις εκμεταλλευτούμε με τον ίδιο τρόπο όπως την τρίτη και τέταρτη κατηγορία των ανδρών. Η δεύτερη, φλογερές, αφοσιωμένες και ικανές γυναίκες, που παρόλα αυτά δεν είναι μαζί μας γιατί δεν έχουν ακόμη φτάσει σε μια πρακτική και απερίφραστη επαναστατική συνείδηση, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν όπως η πέμπτη κατηγορία των ανδρών. Τέλος, γυναίκες που είναι ολοκληρωτικά μαζί μας, οι οποίες δηλαδή έχουν πλήρως μυηθεί και έχουν αποδεχτεί το πρόγραμμά μας στο σύνολό του. Θα πρέπει να τους συμπεριφερθούμε σαν να ήταν οι πιο ανεκτίμητοι θησαυροί μας, μιας και χωρίς την δική τους βοήθεια δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε…»[2].

 

Πόσες και πόσες φορές δεν τα έχουμε ακούσει όλα αυτά – με ποικίλες παραλλαγές – να λέγονται σήμερα από δήθεν φλογερούς επαναστάτες που δεν μπορούν να περιμένουν τον ηλίθιο λαό πότε θα ξυπνήσει, ούτε το μεγαλείο τους μπορεί να ξεπέσει τόσο χαμηλά ώστε να δουλέψει συστηματικά στις γειτονιές για να οργανώσει τον λαουτζίκο. Δεν προλαβαίνουμε, σου λένε και βουρ για την δική τους προσωπική επανάσταση που ταιριάζει απόλυτα στο «Άκου Ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράιχ. Το όλο σύστημα αυτής της «επαναστατικής ηθικής» δεν είναι τίποτε περισσότερο πέρα από την «εξιδανίκευση του ληστοσυμμορίτη ως πρότυπο του επαναστάτη.»[3]

 

Πνευματικά ασήμαντος, πιστός όπως κάθε θρησκόληπτος, εθισμένος απόλυτα στην ίντριγκα και την απάτη, συναισθηματικά πορωμένος και με συνείδηση αλήτη, ήταν ο ιδανικός τύπος του επαναστάτη που επιχείρησε να επιβάλει το δόγμα Νετσάγιεφ και αποτέλεσε έκτοτε υπόδειγμα ανηθικότητας και μετατροπής της ηθικής του υπόκοσμου σε «επαναστατική στάση ζωής». Μόνο που η στάση αυτή δεν παράγει αληθινούς επαναστάτες, αλλά δαιμονισμένους, των οποίων τη νοσηρή ψυχογραφία έχει αποδώσει με εξαιρετικό τρόπο ένας μαιτρ του είδους, ο Φ. Ντοστογέφσκι, στο ομώνυμο βιβλίο του, που το εμπνεύστηκε από τον Νετσάγιεφ και τη δολοφονία του Ιβανόφ.

 

Δαιμονισμένοι σαν τον Νετσάγιεφ ήταν ανέκαθεν και παραμένουν έως σήμερα όσοι νομίζουν ότι δυναμικές μειοψηφίες με πράξεις ένοπλης ή μη αναμέτρησης με τον λαό στην γωνία, ή στο σπίτι του, θα επιφέρουν την ανατροπή. Η λογική τους «είναι ο ατομισμός τραβηγμένος μέχρι τα άκρα. Κανένας άλλος δεν το έχει δείξει καθαρότερα από τον Στίρνερ στο βιβλίο του «Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του.» Όμως αυτό το δόγμα της σπουδαιότητας του ατόμου – τραβηγμένο ως τις πιο ακραίες συνέπειές του – εξηγεί το πώς άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα για συγκροτημένη σκέψη, που παρασύρονται εύκολα από πάθη και παρορμήσεις, ή επηρεάζονται εύκολα από ύποπτους εξωτερικούς ψιθύρους και υπαινιγμούς, επιτίθενται με φυσική βία εναντίον ατόμων που κατέχουν θέσεις ισχύος, γιατί θεωρούν αυτά τα άτομα υπεύθυνα για τα κακά της κοινωνίας. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο είναι δυνατή η σκέψη: «Αν πετύχουμε να παραμερίσουμε ένα ισχυρό άτομο, τότε έχει διαπραχθεί μια μεγαλειώδης, ηρωική πράξη για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.» Στο σκοτεινό νου όσων σκέφτονται έτσι, η σκέψη αυτή συνδέεται με την ιδέα: «Δεν έχει καμιά σημασία ποιος θα χτυπηθεί αρκεί το θύμα να ανήκει στα ανώτερα κλιμάκια.»»[4] Ο κοινωνικός αυτοματισμός που θέλει να επιβάλει το καθεστώς από την ανάποδή του.

 

Αντίθετα οι αληθινοί επαναστάτες, αυτοί που πάντα επενδύουν στην αυτοτελή και ανεξάρτητη δράση των μαζών, στην οργάνωση του ίδιου του λαού, απαντούσαν ανέκαθεν στην μικροαστική ανυπομονησία των άπειρων και των αφελών, που εύκολα πέφτουν θύματα των ανισσόροπων Νετσάγιεφ κάθε εποχής, ως εξής: «Όσο κι αν είναι φυσική η επιθυμία των μαζών των εργαζομένων να απελευθερωθούν σήμερα, αντί για αύριο, από την κοινωνική εξαθλίωση και την οικονομική και πολιτική καταπίεση, ξέρουμε πώς δεν θα είναι δυνατό για εμάς να επιτευχθεί ο στόχος μας νωρίτερα από όταν η γενική ανάπτυξη, την οποία προσπαθούμε να επιταχύνουμε με την οργάνωση των εργατικών τάξεων για τον αγώνα, θα έχει προχωρήσει σε σημείο τέτοιο, ώστε θα είναι αρκετά ισχυρή για να μετασχηματίσει την κοινωνία. Από αυτή την σκοπιά μπορούμε και πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως εχθρούς και να αγωνιστούμε με αποφασιστικότητα ενάντια σε όλα εκείνα τα πρόσωπα που βρίσκονται στην εξουσία, που μας αντιτίθενται, αλλά εμείς δεν πρόκειται ποτέ να φανταστούμε ότι με την αφαίρεση αυτών των ατόμων δια της βίας θα έχουμε κερδίσει κανένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα. Αντίθετα, τα πανιά της αντίδρασης θα φουσκώσουν από άνεμο.»[5]

 

Η δουλειά μας είναι μέσα στον κόσμο. Όσο δύσκολο κι αν είναι. Όταν ολόκληρο το σύστημα διδάσκει τον λαό, όπως έγραφε ο Μαρξ, «τη δειλία, την αυτοπεριφρόνηση, τον εξευτελισμό, την υποτακτικότητα και την ταπεινότητα, με λίγα λόγια, όλες τις ιδιότητες του όχλου», η δουλειά ενός αληθινού αγωνιστή είναι να παλέψει με κάθε τρόπο ώστε ο λαός να μην επιτρέψει να τον μεταχειριστούν σαν όχλο, γιατί «χρειάζεται το κουράγιο, την αυτοπεποίθηση, την υπερηφάνεια και το αίσθημα ανεξαρτησίας περισσότερο ακόμη κι απ’ το ψωμί του.»[6] Όσοι λοιπόν ονειρεύονται μικρές συνωμοτικές ομάδες που επιδίδονται σε δυναμικές ενέργειες μπας και ξυπνήσει ο κόσμος, έχουν κάνει την επιλογή τους. Βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, έστω κι αν δεν το καταλαβαίνουν. Αντιλαμβάνονται και μεταχειρίζονται τον λαό σαν όχλο. Έχουν εκφυλιστεί τόσο πολύ ώστε να εκλαμβάνουν ως επαναστατική την σάπια ηθική και την αντίληψη της ζωής που τους έχει ποτίσει το καθεστώς, έστω κι αν εμφανίζονται να το αντιμάχονται. Μόνο κακό μπορούν να κάνουν στον εαυτό τους και σε όποιον άλλον πάρουν στο λαιμό τους. Η ιστορία των κοινωνικών κινημάτων βρίθει από τέτοια παραδείγματα.

 

Η ιστορία αυτή επαναλήφθηκε και την εποχή της ναζιστικής κατοχής όπου υπήρχαν και τότε εκείνοι που έβλεπαν στις δυναμικές ενέργειες την λύση. Ειδικά τα πρώτα χρόνια όπου κυριαρχούσε στον ελληνικό λαό η μοιρολατρία, η απογοήτευση, η ψυχική παράδοση στον κατακτητή και μόνο λίγοι επέμεναν και οργάνωναν αργά και βασανιστικά την μαζική λαϊκή αντίσταση, οι φωνές που ήθελαν δυναμικές ενέργειες ήταν πολλές. Εμφανίζονταν μάλιστα και ως άκρως επαναστατικές, έναντι εκείνων που επέμεναν να δουλεύουν με τον λαό που δεν φαινόταν να καταλαβαίνει, ούτε να συμμερίζεται την ανάγκη για αντίσταση. Οι τελευταίοι ήταν εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην δημιουργία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), που στα πρώτα χρόνια της κατοχής ήταν μια μικρή σχετικά αντιστασιακή ομάδα εν μέσω δεκάδων άλλων. Πολλές απ’ αυτές λοιδορούσαν τους ΕΑΜίτες και την προσπάθειά τους να κινήσουν τον λαό ακόμη και σε μορφές παθητικής αντίστασης.

 

Αυτές εκθείαζαν τον ηρωισμό των «λίγων και καλών» που είναι ικανοί για δυναμικές ενέργειες, για δολοφονίες, για σαμποτάζ, κοκ. Να πώς απαντούσαν οι ΕΑΜίτες τον Μάιο του 1942: «Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες της εξαθλίωσης, των μαζικών θανάτων απ’ την πείνα, της λεηλασίας, των διώξεων, τουφεκισμών και εμπρησμών χωριών και πόλεων που δημιούργησαν οι ξένοι κατακτητές και τα όργανά τους, είναι πολύ εύκολα να ξεφυτρώνουν και πολλές στραβές αντιλήψεις όσον αφορά τον τρόπο και τις μέθοδες στην αντιμετώπιση της κατάστασης… ο εξτρεμισμός δεν πιστεύει στη δυνατότητα της λαϊκής κινητοποίησης και της μαζικής δύναμης, περιφρονεί τη λαϊκή δύναμη, αρνείται τη χρησιμοποίηση της πλατειάς μαζικής κινητοποίησης σαν μέσο πάλης και καταλήγει στη θεωρία της «σοβαρής» πάλης των λίγων αλλά «καλών». 

 

 

Απ’ τη βασική αυτή εξτρεμιστική αντίληψη πηγάζει και η εξτρεμιστική τακτική – δηλαδή της οργάνωσης και των μορφών και των μεθόδων πάλης – που το πιο έκδηλο χαρακτηριστικό είναι η κούφια «υπερεπαναστατική» φρασεολογία. Στηριζόμενος στη θεωρία των «λίγων και καλών» ο εξτρεμισμός περιφρονεί και αρνείται την πλατειά συνδικαλιστική οργάνωση καθώς και όλες τις λαϊκές οργανώσεις και στηρίζεται στις στενές «συνωμοτικές ομάδες παλληκαράδων» που στέκονται μακριά απ’ τον «αμόρφωτο όχλο». Είναι «αδιάλλακτος» δεν κάνει συμβιβασμό ούτε και ελιγμό, δεν καταδέχεται να καταπιαστεί με «μικροζητήματα» ούτε και με «μικρές» μορφές πάλης – τραβάει ίσα στην «επανάσταση». Τους αντιπάλους που τον εμποδίζουν στο δρόμο του νομίζει πώς μπορεί να τους κανονίσει ακόμα και με την κουμπούρα των «παλληκαράδων» του (ατομικές τρομοκρατικές μέθοδες). Αν και στην ουσία είναι κι αυτό κούφια φρασεολογία και τίποτα άλλο… Δεν είναι δύσκολο να δούμε που οδηγεί ο εξτρεμισμός και η τακτική του. Στην απομόνωση απ’ την πλατειά μάζα του λαού που αποτελεί τη μοναδική αποτελεσματική δύναμη τόσο στη διεκδίκηση των καθημερινών απαιτήσεων της ζωής, όσο και στη γενικότερη λαϊκή νίκη…»[7]

 

Σε αντίθεση με τους «εξτρεμιστές» της εποχής εκείνης, οι πρωτεργάτες της εποποιίας της μαζικής λαϊκής αντίστασης την εποχή της ναζιστικής κατοχής ήθελαν μια μορφή οργάνωσης που να «πιστεύει πέρα για πέρα στην αποτελεσματικότητα της μαζικής λαϊκής δύναμης και πάλης και μόνο σ’ αυτή. Οργανώνει τους εργάτες και όλο το λαό μέσα στις πιο πλατειές οργανώσεις, ζει κινείται και παλεύει από μέσα απ’ τις οργανώσεις αυτές μαζί με όλο το λαό γιατί μόνο έτσι μεγαλώνει στον υπέρτατο βαθμό η μαζική λαϊκή πίεση και δράση. Καταπιάνεται με τη διεκδίκηση των πιο μικρών απαιτήσεων της ζωής του λαού. Αρχίζει από τη χρησιμοποίηση των πιο απλών και στοιχειωδών μορφών ομαδικής πάλης για να πείσει τη μάζα με την ίδια τη δική της πείρα για την ανάγκη μεγαλύτερων μαζικών αγώνων και όσο το πετυχαίνει, τόσο περνάει στις ανώτερες μορφές λαϊκής πάλης. Αυτό θα πει ότι δεν είναι στο χέρι μας να προσδιορίσουμε εμείς τις απαιτήσεις και μορφές πάλης κατά τη θέλησή μας – αλλά χρειάζεται δουλειά, πολύ δουλειά να πείσουμε και όλους τους άλλους – το λαό – για το ότι πρέπει να γίνει έτσι που το λέμε εμείς και να τους κάνουμε να παλέψουν μαζί μας. Αλλιώτικα θα βγούμε έξω απ’ το λαό, θα απομονωθούμε, θα μείνουμε καπετάν ένας και θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό σε βάρος μας και σε βάρος του λαού.»[8]

 

Αυτά βέβαια τα άκουγαν βερεσέ όσοι ονειρεύονταν εκρήξεις και μάχες εκ του συστάδην και εκ παρατάξεως ως λύτρωση από τον κατακτητή. Να πώς απαντούσαν εκείνοι που τελικά ηγήθηκαν του πιο μαζικού και αυθεντικά λαϊκού αντιστασιακού κινήματος στην κατεχόμενη Ευρώπη, που ήταν επίσης και το μόνο που απελευθέρωσε την χώρα του πριν καταφθάσουν οι σύμμαχοι: «Δεν σιχαινόμαστε τα αίματα και ούτε λυπόμαστε τη ζωή των καταχτητών και των χαφιέδων τους μα απ’ αυτούς θα γλυτώσουμε μόνο όταν κάνουμε ικανό όλο το λαό ή το μεγαλύτερο μέρος του – να παλέψει οργανωμένα και ομαδικά εναντίον τους. Αλλιώτικα θα ξεμπερδεύεις έναν (αν το καταφέρεις κι αυτό) και θα ξεφυτρώνουν στη θέση του δέκα και το χειρότερο που με τις μέθοδες αυτές τον βοηθάς γιατί απομακρύνεσαι απ’ τις μέθοδες της ομαδικής λαϊκής πάλης που είναι ο μοναδικός τρόπος πραγματικού ξεμπερδέματος της πηγής του κακού. Δεν διστάζουμε καθόλου να ενισχύσουμε και να πλατύνουμε τον εθνοαπελευθερωτικό ανταρτοπόλεμο. Μα αυτό δεν είναι ατομική τρομοκρατική πράξη και ούτε και γίνεται όποτε και όπως μας αρέσει εμάς και κάθε άλλον. Είναι μέρος του λαϊκού κινήματος που κάτω από ορισμένες συνθήκες διώξεων και πιέσεων του κατακτητή ωριμάζει και περνά σε ανώτερες – ένοπλες μορφές λαϊκής πάλης. Μα και σε τούτη την περίπτωση ο λαϊκός παράγοντας είναι επίσης όπως πάντα αποφασιστικός. Κανένα αντάρτικο κίνημα οσοδήποτε πλατύ και να είναι δεν μπορεί να προκόψει και να δώσει σοβαρά αποτελέσματα παρά μόνο όταν ενισχύεται και υπερασπίζεται από το λαό. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να ξεφεύγει ρούπι απ’ τον εθνοαπελευθερωτικό του σκοπό, γι’ αυτό πρέπει να είναι ο ένοπλος προστάτης του λαού, γι’ αυτό πρέπει να είναι σε θέση να απαντά στα αντίποινα που εφαρμόζει ο κατακτητής κατά του πληθυσμού, με διπλάσια και τριπλάσια αντίποινα εναντίον του. Το σαμποτάζ κατά του καταχτητή μέσα σε συνθήκες που αυτός βρίσκεται σε θανάσιμη ένοπλη σύγκρουση… – δεν έχει καμιά σχέση με τον εξτρεμισμό. Κακό θα ήταν μόνο στην περίπτωση που θα αφήναμε τις βασικές μορφές πάλης, δηλαδή τον ομαδικό λαϊκό αγώνα και θα ανεβάζαμε το σαμποτάζ σαν την μοναδική μορφή πάλης και θα ασχολούμεθα μόνο ή κυρίως μ’ αυτό. Αλλά σαν συμπλήρωμα του μαζικού λαϊκού αγώνα χρειάζεται καλή οργάνωση της δουλειάς αυτής και εκλογή στόχων που έχουν σοβαρή αξία στον κατακτητή και όχι κουτουρού και ό,τι βρεθεί μπροστά μας.»[9]

 

Όλα αυτά γράφονταν σε μια περίοδο ανάλογη με την δική μας σήμερα. Η κοινωνία είχε παντελώς «καθίσει», έμοιαζε να είχε παραδοθεί στη μοίρα της και στον κατακτητή. Όσο αντιστέκονταν ήταν εξαιρετικά λίγοι και με πανσπερμία διαφορετικών οργανώσεων. Αυτό που κυριαρχούσε ήταν η μοιρολατρία. Να τι έγραφε ο δάσκαλος της αντίστασης, ο Δημήτρης Γληνός, τον Ιούνη του 1942: «Μέσα στην σκληρότατη και απάνθρωπη σκλαβιά, την πείνα, την αρρώστια και την εξαθλίωση, όπου έριξαν τον ελληνικό λαό οι βάρβαροι καταχτητές του, υπάρχει κι ένας ακόμη εχθρός, ίσως ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους. Ο εχθρός αυτός είναι κείνος που καλλιεργεί τη μοιρολατρία και την ψυχική νάρκωση, όπου έχουνε συμφέρον να μας ρίξουν οι καταχτητές μας και οι κάθε λογής σύμμαχοί τους φανεροί και κρυφοί.»[10]

 

Γιατί θεωρούσε ο Γληνός την μοιρολατρία και την ψυχική νάρκωση του λαού ως τον πιο επικίνδυνο εχθρό; Διότι αυτό κυριαρχούσε την εποχή εκείνη στην ελληνική κοινωνία, στα πολύ πλατιά στρώματα του λαού, τα οποία κάθονταν στ’ αυγά τους, σήκωναν ψηλά τα χέρια και επαναλάμβαναν μονότονα ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Παρά τα βάσανα, την πείνα, τους νεκρούς και τις θηριωδίες των καταχτητών. Ο Γληνός ξεχώριζε δυο μορφές μοιρολατρίας: «Η μια μορφή μοιρολατρίας είναι κείνη, που ψιθυρίζει στον καθένα μας, πώς είμαστε πολύ μικροί κι αδύνατοι για να αντισταθούμε στην κολοσσιαία υπεροχή της δύναμης που έχουν απέναντί μας οι εχθροί… Ό,τι έγινε λοιπόν έγινε. Νικηθήκαμε, χάσαμε τα πάντα. Ας υποταχτούμε στη μοίρα μας και ας κοιτάξει ο καθένας να βολέψει τον εαυτούλη του καταφέρνοντάς τα όπως μπορεί, πιάνοντας σχέσεις, λυγίζοντας τη ράχη του μπροστά στον κατακτητή, προσφέροντας του υπηρεσίες διάφορες, δίνοντας ακόμα και τη γυναίκα ή την κόρη του ή την αδελφή του στα λάγνα χάδια της ακολασίας ή κλείνοντας τα μάτια του απέναντι στην αγοραπωλησία της σάρκας… Η δεύτερη μορφή της μοιρολατρίας είναι κείνη, που ψιθυρίζει στ’ αυτό του καθενός μας, πώς κάθε αντίσταση και κάθε αγώνας ενάντια στον εχθρό είναι άσκοπος και κάθε θυσία μάταιη, αφού έτσι κι αλλιώς άλλοι αγωνίζονται να μας λυτρώσουν και θα μας λυτρώσουν. Οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι, όλοι αυτοί παλεύουν τώρα και για λογαριασμό δικό μας. Εμείς αρκετά αγωνιστήκαμε και τα πάθαμε, ας καθίσουμε τώρα ήσυχοι. Ας σταυρώσουμε τα χέρια και ας περιμένουμε τη λευτεριά σα δώρο απ’ τους άλλους.»[11]

 

Μήπως δεν κυριαρχούν οι δυο αυτές μορφές μοιρολατρίας σήμερα; Δεν είναι αυτές που προπαγανδίζουν συνέχεια μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις; Όλες αυτές οι αμπελοφιλοσοφικές θεωρήσεις περί «διεθνών διασκέψεων» και «διεθνών λύσεων», μαζί με την δια της αναθέσεως σωτηρία σε συγκεκριμένα κόμματα, δεν αποτελούν την σύγχρονη εκδοχή της δεύτερης μορφής της μοιρολατρίας; Φαίνονταν τόσο άσχημα τα πράγματα στην ψυχολογία των λαϊκών μαζών, που αρκετοί ήταν εκείνοι που έβρισκαν καταφύγιο σε λογικές αντάρτικου και δυναμικών ενεργειών. Ωστόσο ο Γληνός επέμενε: «Τώρα κατανοούμε, πώς ένας λαός δεν μπορεί ν’ αγωνιστεί για τη λευτεριά του αναθέτοντας το έργο αυτό σε λίγα άτομα, ή σε μερικές ομάδες, ή σε μερικά μπουλούκια, ή σε λίγους τρομοκράτες, ή σε λίγους επαγγελματίες των αγώνων. Μαζική πάλη σημαίνει πάλη ολόκληρου του λαού. Και επειδή ο απελευθερωτικός αγώνας δεν μπορεί να φτάσει ποτέ σε αποτέλεσμα αν γίνεται από ασύνταχτα πλήθη, ή από μπουλούκια, μαζική πάλη σημαίνει οργανωμένη πάλη, πάλη του λαού οργανωμένου και κινητοποιημένου ολόκληρου προς ένα σκοπό. Απαραίτητη λοιπόν και πρώτη προϋπόθεση της μαζικής πάλης είναι η οργάνωση ολόκληρου του λαού μέσα στα οργανωτικά πλαίσια, που δίνει η ίδια η ζωή του λαού… Η παλλαϊκή λοιπόν οργάνωση είναι η πρώτη κι απαραίτητη προϋπόθεση για τον παλλαϊκό αγώνα μαζικό αγώνα. Το να σπρώξουμε λοιπόν όλο το λαό σ’ αυτή την οργάνωση και το να πετύχουμε σε όσο μπορεί μεγαλύτερο βαθμό την οργάνωση αυτή είναι ο πρώτος, ο αμεσότερος σκοπός για τις ενέργειές μας. Και μόνο σε μια τέτοια παλλαϊκή οργάνωση μπορεί να πετύχει ο γενικός φρονηματισμός του λαού, το χτύπημα της μοιρολατρίας, της αδιαφορίας, του ατομικισμού, της προδοσίας κάθε μορφής. Γιατί όλοι πρέπει να καταλάβουμε πώς η προδοσία αρχίζει από την αδιαφορία. Από την στιγμή που αποφεύγεις να οργανωθείς αρχίζεις κιόλας να προδίνεις τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.»[12]

 

Έχει αλλάξει τίποτε σήμερα; Όχι βέβαια. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν για το σημερινό εθνικοαπελευθερωτικό καθήκον που έχουμε μπροστά μας. Βέβαια, όπως και στην εποχή του Γληνού, έτσι και σήμερα υπάρχουν ορισμένοι που θεωρούν όλα αυτά πολύ χρονοβόρα, δύσκολα έως ακατόρθωτα και τέλος ο λαός δεν είναι έτοιμος για τέτοια. πάντων υπεράνω των δυνάμεών τους. Κι επειδή μικροαστικός εκφυλισμός δεν τους αφήνει να παραδεχτούν ότι το καθήκον είναι υπεράνω των δυνάμεών τους, σκαρφίζονται διάφορα για να κρύψουν ότι η αδιαφορία ή η αποστροφή τους από την παλλαϊκή οργάνωση είναι το πρώτο καίριο σημάδι της προδοσίας τους.

 

Δεν έχει καμιά σημασία πόσες δικαιολογίες θα εφεύρουν για τον εαυτό τους. Δεν έχει σημασία πόσες ανόητες και αδιέξοδες δυναμικές ενέργειες εμπνευστούν για να κρύψουν τον θρασύδειλο χαρακτήρα τους. Δεν έχει σημασία πόσο επαναστάτες και αγωνιστές «κατά μόνας» θα το παίζουν. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι από την στιγμή που κάποιος αρνείται, ή αποφεύγει να οργανωθεί αρχίζει κιόλας να προδίδει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, όπως πολύ εύστοχα έγραφε ο Γληνός.

 

Πολύ περισσότερο όταν συνωμοτεί, δημιουργεί κλίκες, διακινεί συκοφαντίες, δουλεύει για την πάρτη του, προσπαθεί να διχάσει, να διαλύσει, να σπρώξει σε τυχοδιωκτικές λογικές και πρακτικές. Αν δεν είναι πράκτορας, τότε είναι σίγουρο ότι θα γίνει πράκτορας ακόμη και χωρίς να το καταλάβει. Γι’ αυτό και το κίνημα, η παλλαϊκή οργάνωση δυναμώνει όταν ξεκαθαρίζει τις γραμμές της από κάθε τυχοδιωκτική λογική και πρακτική. Κι ο λόγος είναι απλός: «Χρέος λοιπόν όλων των συνειδητών αγωνιστών είναι να φρονηματίζουν όλο το λαό γύρω τους, να δυναμώνουν όσους λιγοψυχούν, να κεντρίζουν τους αδιάφορους, να χτυπούν τους τομαρόφιλους, που είναι κιόλας μέσα στην προδοσία,» όπως έγραφε κι ο Γληνός.

 

[1] Peter Lavrov, Historical Letters, Berkeley & Los Angeles: University of California Press, 1967, σ. 171-181.

[2] Παρατίθενται στο Κ. Μαρξ & Φρ. Ένγκελς, Η Συμμαχία και η Δ. Ε. Ε.. K. Marx & F. Engels, Collected Works, vol. 23, Moscow: Progress Publishers, 1988, σ. 545-547.

[3] Ό. Π., σ. 549.

[4] Assassinations and Socialism, From a Speech by August Bebel, Delivered at Berlin, November 2, 1898, New York, σ. 8-9.

[5] Στο ίδιο, σ. 11.

[6] Κ. Μαρξ, Ο Κομμουνισμός της Rheinisher Beobachter. K. Marx & F. Engels, Collected Works, vol. 6, Moscow: Progress Publishers, 1976, σ. 231.

[7] ΚΟΜΕΠ, αριθμ. φύλλου 1, Μάης 1942, σ. 33-34.

[8] Στο ίδιο, σ. 35.

[9] Στο ίδιο, σ. 35-36.

[10] ΚΟΜΕΠ, αριθμ. φύλλου 2, Ιούνης 1942, σ. 43.

[11] Στο ίδιο, σ. 43-44.

[12] Στο ίδιο, σ. 45-46.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΑΠΟΛΥΣΗ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΗΣ

Συνάδελφοι δικαστές και εισαγγελείς σαν απάντηση στους ελάχιστους συναδέλφους που αντιδρούν στις κινητοποιήσεις μας αλλά και στις αμφιβολίες και στις αντιρρήσεις που ήδη εγείρονται για την κλιμάκωση του αγώνα , τις οποίες σέβομαι , αλλά δεν υιοθετώ αναφέρω τα κάτωθι :

Αγωνιζόμαστε ως κλάδος , ως ανεξάρτητη εξουσία ενάντια στην προκλητική παραβίαση του Συντάγματος από την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία , ενάντια στην κατεδάφιση όλων των κοινωνικών δικαιωμάτων , ενάντια στην ισοπέδωση της παιδείας και της υγείας του λαού μας , ενάντια στη γενοκτονία που επιχειρείται εις βάρος όλων μας με την μείωση των μισθών και των συντάξεων σε επίπεδα μη βιώσιμα στα πλαίσια δήθεν του αποκαλούμενου δημοσίου συμφέροντος το οποίο όπως φαίνεται σύμφωνα με την 668/20-2-2012 απόφαση του ΣτΕ , που έκρινε συνταγματικό το μνημόνιο σε όλα τα μέτρα του υπερισχύει του ίδιου του Συντάγματος , των άρθρων που κατοχυρώνουν τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά και της ΕΣΔΑ .

Εδώ υπάρχει και μια αντίφαση και ειρωνεία των σοφών του ΣτΕ καθώς όλα τα μέτρα που λαμβάνονται στα πλαίσια του δημοσίου συμφέροντος για τη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας μας συγχρόνως τα ίδια μέτρα καταστρατηγούν , ισοπεδώνουν το δημόσιο συμφέρον και καταστρέφουν την κοινωνία μας για το καλό της οποίας εφαρμόζονται .  

Αγωνιζόμαστε ενάντια στο καθεστώς κατοχής που έχουν επιβάλλει η Τρόικα , οι σύμβουλοί τους , οι αξιωματούχοι της ευρωπαϊκής ένωσης και του ΔΝΤ και οι ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες . Αγωνιζόμαστε ενάντια στην κυβέρνηση « δωσιλόγων » που προσφέρουν γή και ύδωρ στους δανειστές μας εξοντώνοντας το λαό μας με την κατάλυση κάθε είδους εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματός του . Αγωνιζόμαστεενάντια στο φαύλο αυτό καθεστώς της δήθεν κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το οποίο νομοθετεί ενάντια στη θέληση και βούληση του λαού υποστηρίζοντας ότι διαθέτει λαϊκή νομιμοποίηση και εντολή . Αγωνιζόμαστε ενάντια στη λειτουργία της βουλής οπερέτας και της κυβέρνησης « yes men » που έχουμε που νομοθετούν πάντα με δημοκρατικό τρόπο ψηφίζοντας όλα τα μέτρα που οδηγούν στην εξόντωση το λαό μας και στη διάλυση το κράτος μας , σε ένα άρθρο , για να μην υπάρξουν αντιδράσεις και διαρροές . Αλήθεια τι δημοκρατική πρακτική που είναι αυτή . Την επικροτούμε ως δικαστική εξουσία ;Αγωνιζόμαστε ενάντια στην ανεργία που έχει ξεπεράσει το 30 % , αγωνιζόμαστε για τις οικογένειες των 3.000 συμπολιτών μας που αυτοκτόνησαν μην αντέχοντας την εξαθλίωση που τις οδήγησε η νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή μας . Αγωνιζόμαστεενάντια στον ορυμαγδό των νέων μέτρων λιτότητας και ισοπέδωσής μας , τα οποία κατά τους κυβερνώντες παίρνονται για το καλό μας και για να υπάρξει ανάπτυξη , όμως εδώ και δύο χρόνια συνεχώς βαθαίνει η ύφεση και δεν υπάρχει διέξοδος και τέλος .Αγωνιζόμαστε για την εθνική μας κυριαρχία και ανεξαρτησία . Αλήθεια μήπως δεν έχετε αντιληφθεί ότι ήδη ζούμε σε καθεστώς κατοχής , δουλείας , αποικιοκρατίας γερμανικής προέλευσης . Ποιος πιστεύει ότι είμαστε ελεύθερο και κυρίαρχο κράτος που θα δώσει ένα τέλος στην αυτοκαταστροφή του , στο φαύλο κύκλο που μας οδηγεί η προδοτική αυτή πολιτική που δήθεν υπερασπίζεται τα συμφέροντά μας ως ελληνικό κράτος και πολίτες .Αγωνιζόμαστε ενάντια στην απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας , στην αμετάκλητη και άνευ όρων παραίτησή μας από την εθνική μας κυριαρχία στην οποία προβήκαμε στο άρθρο 14 παράγραφος 5 της δανειακής σύμβασης που υπόγραψε ο υπουργός οικονομικών το Μάιο του 2010 χωρίς την έγκριση και κύρωσή της από τη βουλή και με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας οι εκπρόσωποι της Τρόικας και του ΔΝΤ , οι οποίοι με τις ευλογίες των πολιτικών μας συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε αποικία ή μήπως βρίσκονται . Αγωνιζόμαστε για να διατηρήσει ο καθένας το σπίτι του που με μόχθο και κόπο και με τις οικονομίες του έφτιαξε και αγόρασε και να μη του το πάρει η τράπεζα γιατί με την περικοπή του μισθού του δεν έχει πια τα χρήματα για να πληρώνει το στεγαστικό του δάνειο . Αγωνιζόμαστε για να έχουν τα παιδιά μας μέλλον σε αυτό τον τόπο και όχι να μεταναστεύουν , να μένουν άνεργα και να αμείβονται με 500 ευρώ . Αγωνιζόμαστε για να παραμείνουμε ελεύθεροι πολίτες με γνώμη και άποψη και όχι δούλοι , απλοί διεκπεραιωτές και εφαρμοστές των άθλιων νόμων που ψηφίζει η βουλή αυτή των άθλιων εκπροσώπων μας οι οποίοι για άλλη μια φορά αφού υφάρπαξαν την ψήφο του λαού μας με ψευδή διλλήματα περί δήθεν καταστροφή μας αν δεν ακολουθήσουμε πιστά τις οδηγίες των δανειστών μας θεωρούν ότι έχουν τη λαϊκή νομιμοποίηση και εντολή .

Η μέχρι τώρα στάση μας και η κλιμάκωση του αγώνα μας όχι μόνο δεν είναι αντισυνταγματική και παράνομη όπως θέλουν μερικοί να πιστεύουν και να παρουσιάσουν αλλά αντίθετα υπηρετεί το λαό και το Σύνταγμα που καλούμαστε να εφαρμόσουμε .Αγωνιζόμαστε για να σταματήσει η προκλητική ισοπέδωση των ατομικών , κοινωνικών , εργασιακών δικαιωμάτων του λαού μας . Αγωνιζόμαστε για την προστασία των αδύνατων . Αγωνιζόμαστε για την προστασία όλης της κοινωνίας , όλων των πολιτών .Αγωνιζόμαστε για να μην εξαφανιστεί η φυλή μας , το έθνος μας , η Ελλάδα μας , ο τόπος μας που τόσο ξεδιάντροπα αφανίζεται από τους δήθεν αντιπροσώπους του , από αυτούς που είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά και στην ανομία . Ας πληροφορηθεί λοιπόν η ηγεσία μας , η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου , ο Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου καθώς και οι εκλεκτοί συνάδελφοι που διαφωνούν με τη στάση μας ότι αγωνιζόμαστε για όλα τα ανωτέρω . Η μόνη διέξοδος στην κρίση είναι η σθεναρή και αποφασιστική στάση μας για να τεθεί τέρμα στην καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και δικαιοσύνης που βιώνουμε και για να υπάρξει μέλλον στον τόπο μας . Διαφορετικά αν πάψει να υφίσταται και ο θεσμός της δικαστικής εξουσίας , της δικαιοσύνης που τώρα τελευταία με αφορμή τις κινητοποιήσεις μας βάλλεται από παντού και κυρίως από το εσωτερικό του , την ηγεσία του αλλά και τους ίδιους τους λειτουργούς του δεν θα υπάρχει , δεν θα έχει μείνει όρθιο τίποτα πια . Τότε ας συνεχίσουμε να μασάμε το κουτόχορτο που μας προσφέρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης , οι εργολάβοι – καναλάρχες και οι πολιτικοί πάτρωνές τους που θαυμάζουμε στη βουλή και ας συμμορφωθούμε με τις υποδείξεις .

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία .                 

 

                                       Γιάννης Πενταγιώτης

                                    Εισαγγελέας Πρωτοδικών 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ: Και η απάντηση του τιμωρημένου αξιωματικού Α. Τσου...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ: Και η απάντηση του τιμωρημένου αξιωματικού Α. Τσου...: Η απάντηση Τσουκαράκη, στις 10 ημέρες φυλακή που του "έριξε" ο Α/ΓΕΕΘΑ Του Αντισυνταγματά...

keritisriver: Ο ρατσισμός ως αντιρατσισμός

keritisriver: Ο ρατσισμός ως αντιρατσισμός: του Λευτέρη Ριζά Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση περί ρατσισμού και αντιρατσισμού καλά κρατεί. Η αριστερά μας – ιδιαίτερα ορισμένοι...

Τι σόι "επενδύσεις" πήγε να ψαρέψει ο κ. Σαμαράς στο Κατάρ;

του Δημήτρη Καζάκη

Τι δουλειά είχε ο κ. Σαμαράς και η κουστωδία του στο Κατάρ; Ξέρετε εκεί που πήγε συνοδευόμενος με έναν συρφετό από τους πιο κρατικοδίαιτους και διαπλεκόμενους επιχειρηματίες που διαθέτει η Ελλάδα. Μα τι άλλο; Να φέρουν επενδύσεις! Έτσι τουλάχιστον είπαν επίσημα και φυσικά εμείς θα πρέπει να το πάρουμε τοις μετρητοίς καθότι γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά πόσο φιλαλήθεις είναι ο κ. Σαμαράς και η παρέα του. Που είναι λοιπόν οι επενδύσεις; Υπήρξε καμιά συμφωνία για συγκεκριμένες επενδύσεις που να λέει ότι θα φτιαχτεί το τάδε ή το δείνα εργοστάσιο, ή έστω θα δημιουργηθεί η τάδε ή η δείνα επιχειρηματική δραστηριότητα με προβλέψεις απόδοσης για τόσα και τόσα χρόνια, με το δημόσιο να αναμένει τόσα και τόσα έσοδα, ότι θα δημιουργηθούν τόσες θέσεις εργασίας και θα αξιοποιηθεί το άλφα ή το βήτα στρατηγικό πλεονέκτημα της ελληνικής οικονομίας; Είδατε πουθενά τέτοια συμφωνία; Πουθενά.

Το μόνο που ανακοινώθηκε είναι ότι το Κατάρ φέρεται διατεθειμένο να επενδύσει στην Ελλάδα περί τα 1 δις ευρώ στα πλαίσια ενός κοινού επενδυτικού κεφαλαίου με την Ελλάδα κατά το πρότυπο της συμφωνίας με την Ιταλία πριν από ένα χρόνο. Η αναλογία στο κοινό επενδυτικό κεφάλαιο θα είναι 50:50 για Κατάρ και Ελλάδα με στόχο κατά κύριο λόγο να επενδύσει σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κυρίως στον χώρο των ακινήτων και της οικοδομής, όπως αναφέρει το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων του Κατάρ.

Με άλλα λόγια η πρόθεση του Κατάρ και των Ελλαδιτών που πήγαν εκεί δεν είναι οι επενδύσεις σε συγκεκριμένους τομείς με σκοπό την παραγωγή νέων προϊόντων και υπηρεσιών, η προστιθέμενη αξία και η αύξηση των θέσεων εργασίας, αλλά η χρηματοδότηση υφιστάμενων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων με σκοπό την εκμετάλλευση φιλέτων της αγοράς που υπάρχουν στην ελληνική οικονομία. Το κοινό επενδυτικό κεφάλαιο θα είναι κάτι σαν την Marfin Investment Group. Τα επενδυτικά κεφάλαια δεν κερδίζουν από την επιχειρηματική ανάπτυξη, αλλά από την χρηματιστική αξία μιας επιχείρησης, αλλά και από την αξιοποίηση ευκαιριών ξεπουλήματος σε μια οικονομία. Δεν τους ενδιαφέρει να στήσουν νέες επιχειρήσεις για να αποκομίσουν κέρδη, αλλά να εκμεταλλευτούν χρηματιστικά τις ήδη υπάρχουσες. Ειδικά σε μια εποχή που καταρρέει μια οικονομία και όπου οι αρπαχτές με αγοραπωλησίες, συγχωνεύσεις, συμπράξεις και εξαγορές δίνουν και παίρνουν. Σαν καθαρόαιμα αρπακτικά ορέγονται περιουσίες, εταιρείες και έτοιμα μερίδια αγορών με σκοπό να κερδίσουν από τα παιχνίδια που μπορούν να παίξουν στην χρηματιστική αγορά. Πίσω τους αφήνουν αποκαΐδια και συντρίμμια.

Βέβαια ο ΣΕΒ δεν θα μπορούσε να λείπει από όλο αυτό το πανηγύρι. Με πρωτοβουλία του ΣΕΒ ιδρύθηκε στη Ντόχα το Επιχειρηματικό Συμβούλιο Ελλάδας - Κατάρ. Η σχετική συμφωνία υπογράφηκε από τον πρόεδρο του ΣΕΒ - Επιχειρηματικό Συμβούλιο Διεθνών Δράσεων, Θανάση Λαβίδα, στο Φόρουμ που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, στη Ντόχα του Κατάρ, παρουσία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και των υπουργών που τον συνοδεύουν. Μετά την υπογραφή, ο κ. Λαβίδας, σχολιάζοντας την πρωτοβουλία του ΣΕΒ για την ίδρυση του διμερούς Επιχειρηματικού Συμβουλίου, τόνισε ότι «είμαστε αποφασισμένοι να ανακινήσουμε το ενδιαφέρον ξένων μεγάλων επιχειρηματικών σχημάτων στη χώρα μας. Οι ελληνικές επιχειρήσεις, παρόλες τις δυσκολίες και τις προκλήσεις, με την παρουσία τους εδώ δηλώνουν έτοιμες να προχωρήσουν σε επιχειρηματικά σχέδια που θα αποδώσουν ουσιαστικά οφέλη, θα δημιουργήσουν δουλειές και νέες θέσεις εργασίας και θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας μας και γενικότερα της ελληνικής κοινωνίας».

Ποιες ακριβώς επιχειρήσεις αντιπροσωπεύει σήμερα ο ΣΕΒ; Πάντως όχι της βιομηχανίας. Οι έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες που συνόδευσαν τον κ. Σαμαρά είναι χαρακτηριστικοί τύποι ραντιέρηδων, δηλαδή παράσιτων που κερδίζουν από τις αποδόσεις της χρηματιστικής αγυρτείας με οτιδήποτε κατορθώσουν να βάλουν στο χέρι. Οι περιουσίες τους και το εισόδημα που συγκεντρώνουν προέρχεται από την χρηματιστική δραστηριότητα της αγοράς και την ιδιοκτησία χρηματοπιστωτικών τίτλων και όχι από δραστηριότητα στο «πραγματικό» τομέα της οικονομίας, ή την εκμετάλλευση μέσων παραγωγής. Γι’ αυτό και δεν ενδιαφέρονται για επενδύσεις στην πραγματική οικονομία με εξαίρεση εκείνες που τους εξασφαλίζουν χρηματιστική υπεραξία. Και σήμερα δεν υπάρχει καμιά καλύτερη επένδυση γι’ αυτά τα παράσιτα από το να εκμεταλλευθούν την γενικευμένη καταστροφή και εκποίηση της χώρας.

Όμως για να το κάνουν θα πρέπει ταυτόχρονα να έχουν εξασφαλίσει και τις διόδους διαφυγής των κερδών και των κεφαλαίων τους στο εξωτερικό. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να βρουν έρθουν σε συμφωνία με χώρες ασφαλείς για κερδοσκοπικά κεφάλαια αυτού του είδους. Το Κατάρ είναι μια τέτοια χώρα. Μαζί με την Σαουδική Αραβία, τα Αραβικά Εμιράτα, το Ντουμπάι και το Κουβέιτ αποτελούν ένα σύμπλεγμα ραντιέρικων κρατών που έχουν σαν βασική τους ενασχόληση το ξέπλυμα πολιτικού και επιχειρηματικού χρήματος από το εξωτερικό. Τα τεράστια έσοδα που διαθέτουν λόγω των εξαγωγών πετρελαίου τους εξασφαλίζουν την δυνατότητα να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Λειτουργούν ως βολικές βιτρίνες επιχειρηματικών ή πολιτικών συμπράξεων με σκοπό την απόλυτη κερδοσκοπία.

Ειδικά το Κατάρ είναι στις 10 πρώτες θέσεις παγκόσμια στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος που προέρχεται είτε από επιχειρηματικά, είτε από πολιτικά κυκλώματα. Εκτιμάται ότι κάθε χρόνο εξάγει 5-6 δις δολάρια μαύρο χρήμα. Το Κατάρ είναι ένα κράτος από εκείνα που υπάρχουν παγκόσμια μόνο και μόνο γιατί οι μεγάλες αγορές και οι μεγάλες δυνάμεις τα χρειάζονται για να κάνουν τις βρομοδουλειές τους. Στην πρωτεύουσα Ντόχα κατοικεί το 80% του πληθυσμού. Ο πληθυσμός του κρατιδίου ανέρχεται στα 1,7 εκατ. κατοίκους εκ των οποίων τα ¾ είναι ξένοι με προσωρινή άδεια διαμονής. Πάνω από το 90% της απασχόλησης είναι επίσης ξένοι, στην πλειοψηφία τους μετανάστες από άλλες μουσουλμανικές χώρες, που έρχονται στο κρατίδιο με εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων για να δουλέψουν στα μεγάλα έργα της χώρας και συχνά αφήνουν τα κόκαλά τους στην έρημό της.
Το Κατάρ είναι από μόνο του μια Ειδική Οικονομική Ζώνη με τζίρο (ΑΕΠ) της τάξης των 173 δις δολαρίων για το 2102. Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που διαθέτει το Κατάρ αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 50% του ΑΕΠ, περίπου το 85% των εσόδων από τις εξαγωγές, και το 70% των κρατικών εσόδων. Πρόκειται για ένα κατ’ ευφημισμό κράτος μιας και οι εμίρηδες που το διοικούν φροντίζουν έτσι ώστε να αποτελεί τον παράδεισο για κάθε μεγάλο τυχοδιώκτη της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής. Αρκεί κι αυτοί να παίρνουν το μερίδιό τους. Να γιατί ο κ. Σαμαράς αλλά και η συμμορία που κυβερνά αυτόν τον τόπο ενδιαφέρονται τόσο πολύ για οικονομική συνεργασία και επενδύσεις με το Κατάρ, αλλά και με τις άλλες χώρες της αραβικής χερσονήσου.

Βέβαια μια σοβαρή οικονομία που θα ήθελε στα σοβαρά να προσελκύσει ξένες επενδύσεις για να αναπτύξει τις παραγωγικές της υποδομές, να αξιοποιήσει νέες τεχνολογίες και να αυξήσει τις θέσεις εργασίας υψηλής παραγωγικότητας ούτε καν θα πλησίαζε τέτοιες χώρες σαν το Κατάρ. Πρώτον, γιατί τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να προσφέρει το Κατάρ. Ούτε καν πετρελαϊκή και πετροχημική τεχνογνωσία δεν διαθέτει, μιας και εξαρτάται πλήρως από τις μεγάλες πολυεθνικές. Δεύτερο, γιατί καταπατάται με τον πιο βάναυσο τρόπο η εθνική αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού της μόνο από το γεγονός ότι συνάπτει στενές οικονομικές σχέσεις με κρατίδια αυτού του φυράματος. Στενές οικονομικές και μάλιστα επενδυτικές σχέσεις με κρατίδια τύπου Κατάρ θέλουν μόνο όσοι επιζητούν ασφαλή καταφύγια για μαύρο πολιτικό, ή επιχειρηματικό χρήμα. Ή επιδιώκουν να τα χρησιμοποιήσουν ως βιτρίνα προκειμένου να συμμετάσχουν εκ του ασφαλούς στην λεηλασία και στο ξεπούλημα της χώρας τους. Για τον κ. Σαμαρά και την παρέα του είναι σίγουρο ότι ισχύουν και τα δυο.

Είναι σίγουρο ότι οι «δικοί μας» ονειρεύονται να χρησιμοποιήσουν το Κατάρ σαν εφαλτήριο άγριας κερδοσκοπίας με το γενικό ξεπούλημα της χώρας. Ειδικά την εκχώρηση ολόκληρων περιοχών της εθνικής επικράτειας. Είναι τυχαίο άραγε το γεγονός ότι ο κ. Σαμαράς συναντήθηκε με τον κ. Ερντογκάν στο Κατάρ; Ξέρετε τώρα πώς συμβαίνουν αυτά. Πήγε να πάρει το πρωινό του ο κ. Σαμαράς (αυγό ρουφηχτό με χυλό βρώμης) και ξαφνικά, τελείως αναπάντεχα, πέφτει πάνω στον κ. Ερντογκάν που μόλις είχε τελειώσει με το δικό του. «Δεν πίνουμε ένα απεριτίφ, μιας και βρεθήκαμε;» είπε ο ένας στον άλλο και έτσι στήθηκε το σκηνικό μιας δήθεν τυχαίας συνάντησης.

Τι συζήτησαν; Σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο του Κατάρ, το θέμα της Θράκης κυρίως. Τι ακριβώς; Δεν είπαν. Η Τουρκία ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ίδρυση Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην Θράκη. Η διείσδυση έχει ξεκινήσει με τουρκικές τράπεζες γερμανικών συμφερόντων. Οι πλασιέ των ΕΟΖ εκ Γερμανίας έχουν ήδη ξεκινήσει να εισάγουν την ιδέα ενός συμπλέγματος Ζωνών στην ευρύτερη Θράκη κατά το πρότυπο της «Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Ζώνης», όπως ονόμασε η Τουρκία την ΕΟΖ στην δική της περιοχή της Θράκης. Λέτε να δούμε το Κατάρ να ενδιαφερθεί για τις ΕΟΖ στην Θράκη; Αν ναι, τότε είναι σίγουρο ότι πίσω του θα βρίσκονται ελληνοτουρκικά επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα.

Πάντως ο βαθμός αξιοποίησης του παραγωγικού δυναμικού στην ελληνική οικονομία έχει πέσει σε ιστορικά πρωτοφανή επίπεδα φτάνοντας το 64% τον Νοέμβριο του 2012 και συνεχίζει καθοδικά. Ο σχηματισμός ακαθάριστου παγίου κεφαλαίου σε σταθερές τιμές 2005 ήταν το τρίτο τρίμηνο του 2012 ήταν κατά 30% χαμηλότερος από το πρώτο τρίμηνο του 2000. Με άλλα λόγια το ύψος των επενδύσεων στην ελληνική οικονομία έχει πέσει στο επίπεδο των αρχών της δεκαετίας του ’90. Ο λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι απλός. Η συρρίκνωση των εισοδημάτων του πληθυσμού. Η διαρκής συμπίεση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων έχει ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα την καταβαράθρωση της εσωτερικής αγοράς και επομένως την συντριβή του κύκλου εργασιών στο λιανικό εμπόριο.

Η εξέλιξη του Δείκτη Κύκλου Εργασιών (σε τρέχουσες τιμές) και του Δείκτη Όγκου (κύκλος εργασιών σε σταθερές τιμές) στο Λιανικό Εμπόριο, με έτος βάσης 2005=100,0 για το μήνα Νοέμβριο 2012, σύμφωνα με προσωρινά και διορθωμένα, ως προς τον τυπικό μήνα, στοιχεία, έχει ως εξής:

Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών, χωρίς τα καύσιμα κατά το μήνα Νοέμβριο 2012, σε σύγκριση με το δείκτη του Νοεμβρίου 2011, σημείωσε πτώση 17,2%, έναντι πτώση 5,1%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2011 προς το 2010.

Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών, με τα καύσιμα, κατά το μήνα Νοέμβριο 2012, σε σύγκριση με το δείκτη του Νοεμβρίου 2011, σημείωσε πτώση 16,6%, έναντι πτώσης 6,4%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2011 προς το 2010.

Ο Δείκτης Όγκου, χωρίς τα καύσιμα, κατά το μήνα Νοέμβριο 2012, σε σύγκριση με το δείκτη του Νοεμβρίου 2011, σημείωσε πτώση 16,9%, έναντι πτώσης 6,6%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2011 προς το 2010.

Ο Δείκτης Όγκου, με τα καύσιμα, κατά το μήνα Νοέμβριο 2012, σε σύγκριση με το δείκτη του Νοεμβρίου 2011, σημείωσε μείωση 16,8%, έναντι μείωσης 8,9%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2011 προς το 2010.

Μπορεί να ανακάμψει η οικονομία από την ύφεση δίχως τζίρο στην αγορά; Ούτε κατά διάνοια. Και πώς μπορεί να ανακάμψει ο τζίρος στην αγορά όταν η ληστρική επιδρομή στο λαϊκό εισόδημα συνεχίζεται και εντείνεται; Τι σόι επενδύσεις μπορούν να γίνουν σε μια οικονομία όπου δεν υφίσταται εσωτερική αγορά, ή τουλάχιστον αυτή πνέει τα λοίσθια; Μόνο χρηματιστικές επενδύσεις. Δηλαδή μόνο επενδύσεις που θέλουν να εκμεταλλευθούν χρηματιστικά τα περιουσιακά στοιχεία της οικονομίας. Δημόσια και ιδιωτικά. Γι’ αυτό και η συγκυβέρνηση της συμφοράς έχει κρεμάσει στο κατώφλι της χώρας ένα μεγάλο, τεράστιο Πωλείται!. Τα πάντα είναι προς πώληση. Όχι μόνο η δημόσια περιουσία και οι δημοσίου ενδιαφέροντος συμμετοχές, αλλά και τα δημόσια αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, η δημόσια διοίκηση.

Μάλιστα ο κ. Στουρνάρας είπε πρόσφατα ότι με το νέο Αναπτυξιακό Νόμο, η ίδια η έννοια του Προγράμματος των Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) θα πάψει να υφίσταται. Με τον τρόπο αυτό το ίδιο τα δημόσια έργα ταυτίζονται με τα ιδιωτικά έργα, ενώ οι επενδύσεις θα γίνονται αποκλειστικά και μόνο εκεί όπου έχει ενδιαφέρον ο ιδιώτης. Το κράτος απλά θα επιδοτεί τα αρπακτικά του ιδιωτικού τομέα με τις κατάλληλες διασυνδέσεις, χωρίς καν να δεσμεύεται από το δημόσιο συμφέρον, όπως τυπικά είχε καθήκον να κάνει με το ΠΔΕ.

Στην πράξη κάθε μέρα και με την πλήρη ανοχή, καθώς και την κάλυψη των ανώτερων κλιμακίων της δικαιοσύνης, το κράτος ιδιωτικοποιείται σε τέτοιο βαθμό που επικρατεί πλήρης ανομία όσον αφορά τις σχέσεις του με επιχειρηματικά συμφέροντα, επενδυτές και δανειστές. Σε λίγο, πολύ λίγο, δεν θα υπάρχει κανενός είδους φραγμός δημοσίου συμφέροντος, περιορισμός, ή κανόνας στον τρόπο που δρουν οι ντόπιοι και ξένοι επίδοξοι επενδυτές.

Το δήλωσε άλλωστε ξεκάθαρα και ο ίδιος ο υφυπουργός ανάπτυξης κ. Μηταράκης στο ευρωκοινοβούλιο: «Μετασχηματίζουμε την Ελλάδα από χώρα "red tape", που δημιουργούσε γραφειοκρατικά εμπόδια στις επενδύσεις, σε χώρα "red carpet" - ασφαλές λιμάνι επενδύσεων», δήλωσε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι η κυβέρνηση δίνει έμφαση στη μείωση των δαπανών αντί αύξηση φόρων, στο νέο επενδυτικό και αναπτυξιακό νόμο, ενώ, παράλληλα ξεμπλοκάρουν μεγάλα επενδυτικά σχέδια που ήταν για χρόνια παγωμένα. Ειδικότερα, ο κ. Μηταράκης αναφέρθηκε στην απελευθέρωση της αγοράς στο λιανεμπόριο, στο σύστημα δημοσίων συμβάσεων και προμηθειών, το οποίο θα είναι έτοιμο τον Μάρτιο, στην εθνική στρατηγική για τις εξαγωγές, στην απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, στην απελευθέρωση των μεταφορών και το νέο νόμο για τις περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις και στην απελευθέρωση των περιορισμών για είσοδο στην αγορά ("Business Friendly Greece"). Ο υφυπουργός Ανάπτυξης χαρακτήρισε «καταλύτες ανάπτυξης» την προσπάθεια αποκρατικοποιήσεων, το Παράκτιο Αττικό Μέτωπο, την επανέναρξη τεσσάρων αυτοκινητοδρόμων που θα δημιουργήσουν 30.000 θέσεις εργασίας, τα περιφερειακά αεροδρόμια και άλλα μεγάλα επενδυτικά έργα, όπως οι επεκτάσεις του μετρό, τα έργα στα λιμάνια της Ηγουμενίτσας, της Πάτρας και του Λαυρίου κ.λπ.

Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώστε! Αυτό είναι το επενδυτικό δόγμα που έχει επιβληθεί στην κατεχόμενη Ελλάδα. Όχι μόνο τα εργασιακά, οι αμοιβές και τα δικαιώματα, αλλά και το περιβάλλον, ο κοινωνικός ιστός, η ιστορική κληρονομιά του τόπου δεν αξίζουν απολύτως τίποτε μπροστά στην ανάγκη προσέλκυσης ξένων και ντόπιων επενδυτών. Κανενός είδους προστασία δεν νοείται πια.

Σε λίγο το ίδιο το δικαίωμα στην ιδιοκτησία των Ελλήνων πολιτών θα τεθεί υπό διωγμό. Ήδη η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έχει φορτωθεί τόσο μεγάλα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία που φαίνεται αδύνατο να γλυτώσει ακόμη και τα αγροτεμάχια που έχει στην κατοχή της. Το 2012 έληξε με ετήσιες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο, δηλαδή την εφορία, που ξεπερνούν τα 13 δις ευρώ. Με άλλα λόγια μόνο μέσα στο 2012 ο κάθε φορολογούμενος φορτώθηκε με ληξιπρόθεσμο χρέος προς την εφορία της τάξης των 2.200 ευρώ κατά μέσο όρο. Μέσα στο 2013 με δεδομένη την περαιτέρω συρρίκνωση των εισοδημάτων και την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης ιδίως στα ακίνητα, είναι σίγουρο ότι το χρέος αυτό θα διπλασιαστεί. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών θα φορτωθεί τέτοια χρέη προς την εφορία ώστε όποτε κρίνει αναγκαίο η συμμορία που κυβερνά τον τόπο να μπορεί να βάζει χέρι στην ιδιωτική περιουσία προς όφελος των πιο αρπαχτικών συμφερόντων που έχουν να επιδείξουν οι αγορές.

Αναγκαίο συμπλήρωμα ενός τέτοιου καθεστώτος προσέλκυσης επενδύσεων είναι η νομιμοποίηση της διαπλοκής σε βαθμό ανήκουστο μέχρι σήμερα. Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα και το κράτος της δεν ήταν έρμαιο της διαπλοκής όσο είναι σήμερα. Η διαφθορά έχει βγει στην επιφάνεια και το πύον των διαπλεκόμενων συμφερόντων ρέει πηχτό και αηδιαστικό από όλους τους πόρους της πολιτικής. Κανείς πλέον από τους πολιτικούς δεν νοιάζεται να κρύψει τις εξαρτήσεις του από συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μετρήσεις για την διαφθορά που κάνει η Transparency International δείχνουν – ακόμη κι αυτές – μια ραγδαία επιδείνωση την εποχή των μνημονίων. Έτσι η Ελλάδα το 2012 έχει την 94η θέση στην παγκόσμια κατάταξη των πιο διεφθαρμένων κρατών, στο ίδιο επίπεδο με το Μπενίν, την Κολομβία, το Τζιμπουτί, την Ινδία και την Μολδαβία. Το 2010, χρονιά του πρώτου μνημονίου, η Ελλάδα κατείχε την 78η θέση, ενώ το 2002 κατείχε την 44η θέση. Το 1998 η Ελλάδα κατείχε την 38η θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Η δραματική επιδείνωση της πολιτικής διαφθοράς έχει άμεση σχέση με το ευρώ, αλλά και με το άνοιγμα των αγορών. Όσο λιγότεροι κανόνες και ανελαστικά πλαίσια τίθενται, ώστε να προστατεύεται το δημόσιο συμφέρον, τόσο ανοίγει η πολιτική στην διαφθορά και στην διαπλοκή. Σήμερα μετά από 3 σχεδόν χρόνια καθεστώτος δουλοπαροικίας του χρέους και η διαπλοκή της πολιτικής με τράπεζες, επενδυτές και επιχειρηματίες που νέμονται κρατικούς πόρους, χρηματοδοτήσεις και ενισχύσεις κάθε είδους δεν κρύβεται πια στα παρασκήνια. Αποτελεί την πιο επίσημη πολιτική του κράτους και των κυβερνώντων. Είναι το υπέρτατο αγαθό της ένταξής μας στο ευρώ. Πώς αλλιώς θα προσελκύσουμε επενδύσεις;

Δημοσιεύτηκε Στο Χωνί, 3/2/2013, dimitriskazakis.blogspot.com

Ελεύθερη Ελλάδα: Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ. τ...

Ελεύθερη Ελλάδα: Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ. τ...: ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τις εξελίξεις όπως αυτές διαμορφώνονται τόσο στο επίπεδο τ...

Η ΛΑΥΡΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΟΚ/Ε.Ε. ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ ΤΟ 1977:


     Αντιγράψτε και πληκτρολογήστε:  http://www.youtube.com/watch?v=oy5VlFaiGWE

                                              ΘΑ ΕΚΠΛΑΓΕΙΤΕ!!!...

      

ΚΙΝΗΣΗ ΧΑΝΙΩΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

               
                  Τρίτη 29 Ιανουαρίου 8μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο Χανίων

Ο Ελληνικός λαός στενάζει κάτω από τη βάρβαρη μπότα μιας νέας πρωτοφανούς, οικονομικής και πολιτικής κατοχής της πατρίδας μας.
Η εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερου μέρους του λαού μας, η φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας, η πρωτόγνωρη έκρηξη ανεργίας, οι μεσαιωνικές εργασιακές συνθήκες, οι καθημερινές αυτοκτονίες εξουθενωμένων από αυτή την πολιτική συνανθρώπων μας, δεν αντέχονται πια.
Η οργή του λαού μας κοχλάζει. Δεν είναι τόσο μακριά η κοινωνική έκρηξη. Στόχος των δράσεών μας θα πρέπει να είναι η άμεση αντιμετώπιση της εξαθλίωσης και του ξεπουλήματος. Με ενότητα δράσης όλων ανεξαίρετα των δημοκρατικών πατριωτικών δυνάμεων, πέρα και πάνω από παλιά ή νέα κομματικά, ιδεολογικά και άλλα σύνορα που συμφέρουν μόνο όσους εξυπηρετούν το “διαίρει και βασίλευε”.
Όλοι όσοι και όσες ενδιαφερόμαστε για μια τέτοια κατεύθυνση, για κοινές δράσεις – μη υποτιμώντας καμιά μορφή δράσης – σε άμεσα τοπικά και πανελλαδικά προβλήματα, με αλληλεγγύη και συλλογικό αγώνα. Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, στοχεύοντας σε μια Ελεύθερη Ελλάδα με Κυρίαρχο το Λαό της, στην κατάκτηση Δημοκρατίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας, Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Να συζητήσουμε το πώς και με ποιούς άμεσους πολύ συγκεκριμένους τρόπους, θα το κάνουμε αυτό πράξη.

Ενωμένοι, πέρα και πάνω από κομματικά στεγανά και φοβίες, ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΧΑΝΙΩΝ

Ακολουθούν με αλφαβητική σειρά, τα ονόματα των ιδρυτικών μελών της Κίνησης:

1. Αλευράκη Στέλλα, άνεργη
2. Αναστασάκης Αντώνης,άνεργος
3. Βερναδάκη Ιωάννα
4. Βερούλη Ελισάβετ, μουσικός
5. Βήχου Βάσω, δημοτικός υπάλληλος
6. Γερωνυμάκης Σταύρος, επιχειρηματίας
7. Γιακουμάκης Βασίλης, τραπεζοϋπάλληλος
8. Γκούνη Αγγελική
9. Καντεράκης Χρήστος, φοιτητής
10. Καπαρουδάκης Παντελής, δημοτικός σύμβουλος Δήμου Αποκορώνου
11. Κοπανάκης Ηλίας, χημικός μηχανικός
12. Κορωνάκη Μαρία, βιβλιοπώλης
13. Κουράκη Ελένη
14. Λιβανός Νεκτάριος, ιδ. υπάλληλος, μέλος Δ.Σ. Εργατ. Κέντρου Χανίων
15. Λουράκης Μανώλης, αξιωματικός, ιπτάμενος Π.Α. ε.α.
16. Μανούσακα Ιωάννα,συντ/χος
17. Μαρινάκης Δημήτρης
18. Μαστοράκη Ειρήνη, πρόεδρος σωματείου παιδιών με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες
19. Μαστρογιαννίδου Λία, δασκάλα – μουσικός
20. Μαχαιρίδης Χρήστος, γλύπτης – συγγραφέας
21. Μουμουτζής Νεκτάριος, πληροφορικός
22. Μπιζάς Μανώλης, νευρολόγος Ε.Σ.Υ.
23. Ντουντουλάκης Κώστας, συντ/χος δάσκαλος
24. Παπαδάκης Σταμάτης, μουσικός
25. Παπαδερός Θεόδωρος, συντ/χος υπάλλ.αγροτ. συνεταιρισμού
26.Παπαδόσηφος Γιάννης, συντ/χος δάσκαλος,πρόεδρος Ένωσης Σφακιανών Χανίων
27. Παπασηφάκης Γιώργος, δημόσιος υπάλληλος Δ.Ε.
28. Παπαφιλιππάκη Γεωργία
29. Πατεράκης Γιάννης, αξ/κός Π.Ν. ε.α.
30. Πολυράκης Γιάννης, γεωπόνος, πρώην δ/ντής Αγροτ. Τράπεζας Χανίων
31. Τζωρτζινάκης Μάρκος, δημόσιος υπάλληλος
32. Τουζλούκωφ Τατιάνα, ελ. επαγγελματίας
33. Τσουπάκης Γιώργος, αγρότης – επιχειρηματίας
34. Τσουρής Γιάννης, πολιτικός μηχανικός, Γρ/τέας ΤΕΕ Δυτ. Κρήτης
35. Φαλαγγάρης Κώστας, δημόσιος υπάλληλος
36. Φασαράκης Βασίλειος, διευθυντής ΕΠΑΛ Βρυσσών
37. Χιωτάκης Παναγιώτης, οικοδόμος

Μια αξιόλογη "από τα κάτω" Κίνηση Πολιτών. Ας φροντίσουμε να υπάρξουν παρόμοιες σε όλη την Ελλάδα!και να συντονιστούν...

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της "Κ.Α.Π.Αγρινίου"

Είμαστε διαφορετικοί, γι’ αυτό χρειαζόμαστε όλοι

ΑΡΘΡΟ 1ο – Προοίμιο

 α) Ο ελληνικός λαός καθώς και η πλειοψηφία των λαών της Ευρώπης βρίσκονται σήμερα κάτω από την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ και ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ του παγκόσμιου κεφαλαίου, που συγκροτημένα και μεθοδικά σχεδίασε, δρομολόγησε και υλοποίησε την εξαθλίωση και την καταστροφή κάθε κοινωνικής χειραφέτησης και εργασιακής κατάκτησης όλων των προηγούμενων ετών στη χώρα μας.

β) Οι ηγεσίες των κομματικών σχηματισμών, που λειτούργησαν στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας από το 1974 μέχρι και σήμερα και την έχουν υπηρετήσει είτε ως κυβερνητικοί μηχανισμοί είτε ως αντιπολιτευτικές συνιστώσες αυτού του συστήματος, έχουν αποτύχει.

γ) Η αποτυχία αυτή είναι θέμα χρόνου να ξεπεράσει τελείως αυτά τα κόμματα και ως πολιτικούς οργανισμούς, αφού στη συνείδηση του λαού δεν έχουν απλά και μόνο τεράστια ευθύνη για την εξαθλίωση που βιώνει, αλλά τα θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνα και υπόλογα.

δ) Το λαϊκό μεταπολιτευτικό αίτημα για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», αντί να ικανοποιηθεί από την οικονομική ανάπτυξη μιας όλο και πιο πολύ βελτιωμένης παραγωγικότητας με στόχο το συνολικό κοινωνικό κέρδος, καλύφθηκε από έναν άμετρο δανεισμό, ο οποίος κατασπαταλήθηκε σε διαχειριστικές πολιτικές, που αναπαρήγαγε η προπαγάνδα του πολιτιστικού πρότυπου της διεθνοποιημένης αγοράς των πιστωτών μας.

ε) Από τις μαζικές κινητοποιήσεις για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης οδηγηθήκαμε στην καταναλωτική αποχαύνωση τις ΔΎΟ ΤΕΛΕΥΤΑΊΕΣ  δεκαετίας.

στ) Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της χρονικής περιόδου των 37 τελευταίων χρόνων ήταν μια καλά σχεδιασμένη και υλοποιημένη απάτη στην οποία οδηγήθηκε ο ελληνικός λαός από τις πολιτικές του ηγεσίες, η οποία γέννησε στήριξε και συντήρησε έναν διμορφικό καθεστωτικό κυβερνητικό Ιανό, που στο ένα πρόσωπό του φορούσε τη μάσκα ενός «μικρομεσαίου σοσιαλισμού» και στο άλλο την μάσκα ενός «μικρομεσαίου φιλελευθερισμού». Αυτό το διπολικό καθεστωτικό σχήμα επιχείρησε να βολέψει ταυτόχρονα τους πάντες. Και τα αφεντικά και τους εργάτες, και τα «νέα τζάκια» του «μεγάλου Έλληνα τιμονιέρη» και τα συνδικάτα.

ζ) Ταυτόχρονα όλα αυτά τα χρόνια η ηγεσία της Αριστεράς στην Ελλάδα εγκλωβίστηκε μέσα σε αδιέξοδες και προσχηματικές στρατηγικές της συντήρησης της και μόνο. Παρ’ όλες τις διεργασίες, τα συνέδρια, τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις, δεν έχει κανένα ουσιαστικό σχέδιο, καμιά στρατηγική απάντηση στην κρίση από σκοπιά αντικαπιταλιστική. Απόδειξη όλων αυτών είναι: Η σημερινή αμηχανία της ηγεσίας της απέναντι στο Κίνημα που διαμορφώνεται στις πλατείες της χώρας, αλλά και η ανικανότητά της να υπάρξει στην πρωτοπορία του.

η) Ο μετασχηματισμός αυτός του καπιταλισμού συνεπικουρούμενος από την παραπάνω ταυτόχρονη αδυναμία  της αριστεράς να συγκροτήσει δομημένο προοδευτικό και οραματικό λόγο, δίνουν δυστυχώς τη δυνατότητα στην «αυγοθήκη» της Νέας Τάξης να οικοδομήσει την απαραίτητη θερμοκοιτίδα για να γεννήσει προκαταλήψεις, μίσος και βία εναντίον οποιουδήποτε ανήκει σε διαφορετική εθνότητα, θρησκεία ή τάξη στο όνομα της καθαρότητας της φυλής και της αφύπνισης ενός ευνουχισμένου πατριωτισμού.

θ) Η σύνοδος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πραγματοποιήθηκε στις 26 Μαρτίου του 2010 έβαλε οριστικό τέλος σε ότι επιχειρήθηκε να χτιστεί σε λαϊκό, εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο στην Ελλάδα από το 1974 και μετά.

ι) Η Ελλάδα σήμερα έχει μετατραπεί σε «πεδίο βολής» διεθνών οικονομικών συμφερόντων των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία απροσχημάτιστα και με όλο και πιο πολύ αύξουσα επικινδυνότητα για τον ελληνικό λαό και τα συμφέροντα του, έχουν οδηγήσει τη χώρα στο τετελεσμένο της απεμπόλησης της εθνικής μας κυριαρχίας και τα λαϊκά στρώματα στην οικονομική εξαθλίωση τους με στόχο το πλήρες και οριστικό πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας.

ια) Προωθείτε στη ελληνική κοινωνία η δομική εκπαιδευτική αμάθεια της νέας γενιάς και η απαξίωση των επιστημών και των τεχνών. Οι λαϊκοί και συμμετοχικοί θεσμοί που γνωρίσαμε μετατρέπονται σε κρατικούς και ευρωπαϊκούς μηχανισμούς ελέγχου και χειραγώγησης των πολιτών. Καταστρέφονται δυναμικοί παραγωγικοί τομείς της χώρας του πρωτογενή και δευτερογενή τομέα υπέρ των πολυεθνικών εταιρειών και των μεταλλαγμένων προϊόντων. Ο οικολογικός και περιβαλλοντικός τρόπος ζωής υπάρχει μόνο σε επίπεδο εθελοντισμού και ακτιβιστικών δράσεων.

ιβ) Μέσα και απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα αποφασίζουμε σήμερα 3 Σεπτεμβρίου 2011 την ίδρυση πολιτικής ένωσης προσώπων.

ΑΡΘΡΟ 2ο – Επωνυμία

Η επωνυμία της Ένωσης είναι «Κίνηση Ανεξάρτητων Πολίτων Αγρινίου» και για λόγους συντομίας Κ.Α.Π.Α. ή και «Κ»

ΑΡΘΡΟ 3ο – Έδρα

Η έδρα της Ένωσης βρίσκεται στην πόλη του Αγρινίου του Δήμου Αγρινίου της Περιφέρειας της Δυτικής Ελλάδας και στην οδό Καψάλη 9, όπου και τα γραφεία της.

ΑΡΘΡΟ 4ο – Διάρκεια

Η διάρκεια της Ένωσης που αρχίζει σήμερα είναι απεριόριστη.

ΑΡΘΡΟ 5ο – Σκοπός

α) Η ενεργοποίηση των πολιτών σε έναν άλλον τρόπο δραστηριοποίησης για τα κοινά, καθώς και η ανάπτυξη ουσιαστικών και αποφασιστικών δράσεων στον τοπικό, εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές χώρο με βάση τις αρχές της άμεσης Δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αυτοδιοίκησης, της ισονομίας, της ισοπολιτείας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

ΑΡΘΡΟ 6ο – Βασικές θέσεις και αρχές

α) ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΜΕ: Εδώ και 37 χρόνια έχουμε βαρεθεί να δημιουργούμε, να συντηρούμε και να διασώζουμε ένα καθεστώς διαπλεκόμενων συμφερόντων μιας μικρής μειοψηφίας, η οποία με καλπονοθευτικούς εκλογικούς νόμους εναλλάσσει στην εξουσία τους διαχειριστές του μόνο και μόνο για να διατηρήσει, να εξελίξει και να ενδυναμώσει τις ίδιες ταξικές του επιλογές προς όφελος του κεφαλαίου και μόνο.

Επειδή όμως εκτός από το παραμύθι υπάρχει και η πραγματικότητα αποφασίζουμε σήμερα να βάλουμε μπροστά το χτίσιμο της δική μας πραγματικής ζωής που χρόνια τώρα ζούμε μόνο στα όνειρα μας και που αρκεί μόνο αυτή μας η απόφαση για να την δρομολογήσει και να την ορίσει ως δική μας πραγματικότητα.

β) ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ: Η ιεραρχική δομή στη λήψη των αποφάσεων έχει καταγραφεί ήδη στην κοινωνική συνείδηση ως μια διαδικασία που ευνοεί τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια μιας ανεξέλεγκτης κρατικής γραφειοκρατίας, η οποία ορίζει και συντηρεί το ένα και μοναδικό δίπολο με το οποίο μπορεί αυτή η γραφειοκρατία να αποκτήσει λειτουργικότητα, αυτό  του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου.

Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ απαιτεί ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης, που βασίζεται στη καθοριστική αυτονομία των ατόμων και των συλλογικοτήτων σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής καθημερινότητας.

Πρώτο χαρακτηριστικό της αυτοοργάνωσής μας ως ένωση προσώπων είναι να διαλύσουμε κάθε «πυραμίδα» και κάθε γραφειοκρατία και κάθε συγκεντρωτική οργάνωση στη βάση της ισότιμης συμμετοχής, τόσο στη λήψη των αποφάσεων, όσο και στην παραγωγή και συνδιαχείρηση των αγαθών της κοινωνικής δημιουργίας.

Η αυτοοργάνωση αυτής μας της προσπάθειας διακρίνεται από τον ταξικό προσανατολισμό της ενάντια στο κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, αλλά και από τη συλλογική προσπάθεια για τη δημιουργία συνθηκών αυτάρκειας, για όλα τα μέλη της Κίνησης και της κοινωνίας μέσα στην οποία δραστηριοποιούνται και σε όλα τα επίπεδα της ζωής.

Η θεωρία του παγκόσμιου χωριού, καθώς και της παγκοσμιοποιημένης και ελεύθερης αγοράς βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα των επιδιώξεων μας.

Όχι μόνο οι μητροπόλεις του καπιταλισμού, όπως η Αθήνα αλλά και οι μικρότερες πληθυσμιακά πόλεις, όπως το Αγρίνιο, με την υποταγή τους στην κυρίαρχη κοινωνική πολεοδομία του πρόσφατου παρελθόντος κατασκευάστηκαν και εντάχτηκαν καθεμιά με τον τρόπο της στο συγκεντρωτικό, ιεραρχικό μοντέλο οργάνωσης του κράτους και του κεφαλαίου, το οποίο αντιλαμβάνεται τη γη ως λάφυρο πλουτισμού.

Από αυτή την άποψη η καταστροφή  αποδόμηση της υπαίθρου και η υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού στις πόλεις έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ανάδυση ενός νέου μοντέλου οργάνωσης της ζωής που θα επιδιώξουμε και το οποίο θα στηρίζεται στις άμεσες σχέσεις και δράσεις μας με βάση τον ελεύθερο δημόσιο χώρο για όλους του πολίτες. Αυτό είναι μία ακόμα προϋπόθεση για την απελευθέρωση μας, από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας.

Η άμεση δημοκρατία είναι μία λειτουργία της συνολικής μας απελευθέρωσης, και όχι το απόλυτο όπλο στα χέρια μας. Η Λαϊκή Συνέλευση της πλατείας Δημοκρατίας στο Αγρίνιο, της πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα και των άλλων πόλεων της χώρας λειτουργούν ως ένα μεγάλο σχολείο στην προσπάθεια αυτή. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θεωρούμε τη δράση μας σ’ αυτές, ως τον ύστατο στόχο. Οι «πλατείες» η αρχή του δρόμου και όχι το τέλος.

γ) ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ: Έχει πάψει πια να μας απασχολεί το πιο κόμμα θα ‘ρθει πρώτο στις επόμενες, τις μεθεπόμενες ή τις μελλοντικές εκλογές αυτού του κατοχικού και καθεστωτικού συστήματος. Έχουμε πια συνειδητοποιήσει ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν το σύστημα το ίδιο το υπάρχον πολιτικό σύστημα θα είχε φροντίσει να τις καταργήσει.

Προχωράμε στην αυτοοργάνωση μας σε επίπεδο κοινωνίας με στόχο όχι μόνο τον συντονισμό της δράσης μας απέναντι σε κάθε τι που αντιμάχεται την συλλογική και ατομική μας ελευθερία, την παραγωγική και οικονομική μας αυτονομία και αυτοτέλεια, τη πολιτιστική και κοινωνική μας αξιοπρέπεια και ιδιομορφία, αλλά ταυτόχρονα και στην δημιουργία μιας καινούργιας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής συναντίληψης με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και στόχο την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της Κίνησης μας καθώς και του συνόλου της κοινωνίας, για την ύπαρξη ενός παλλαϊκού μετώπου απέναντι στις δυνάμεις κατοχής της χώρας.

δ) ΑΝΑΔΙΑΡΘΩΡΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: Μέχρι σήμερα ζήσαμε πάνω στο πετσί μας την εξαθλίωση, στην οποία μας οδήγησαν όλοι όσους επιλέξαμε ως αντιπροσώπους, για να ρυθμίσουν και να αποφασίσουν για το πώς θα ζούμε, θα εργαζόμαστε, θα πληρωνόμαστε, θα πεθαίνουμε. Αλλιώς όμως φροντίσανε να ζήσουνε οι ίδιοι, κάνοντας κατάχρηση της εξουσίας που τους εμπιστευτήκαμε, κι αλλιώς εμείς.

Εμείς ζήσαμε ως διωκόμενοι, εκείνοι ζήσανε ως διώκτες.

Αλλιώς δουλέψαμε εμείς, αλλιώς εργαστήκανε εκείνοι.

Εμείς δουλέψαμε για να ξεχρεώσουμε τις χρεωμένες μας ζωές στους πιστωτές μας, αφού με τις αποφάσεις τους και τις πολιτικές τους επιλογές συστηματικά και σχεδιασμένα μας οδήγησαν μπροστά στα κισέ ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο δεν χρηματοδότησε τις δημιουργικές μας παραγωγικές δυνάμεις, αλλά την ολοσχερή οικονομική και κοινωνική μας εξαθλίωση με την εξαντλητική και συνεχή υποθήκευση των βασικών μας βιοτικών αναγκών.

Σήμερα λοιπόν που η «μέρα αυτή τελείωσε» το φως λιγόστεψε, το σκοτάδι της μιζέριας και της απαξίωσης ήδη έχει αρχίσει να πέφτει πάνω στα κεφάλια μας και ήρθε η ώρα του απολογισμού τους, στέκονται ξεδιάντροπα μπροστά μας για να διατυπώσουν ως μοναδική τους δικαιολογία τη συνενοχή μας.

Αγνοούν φαίνεται ή θέλουν να αγνοούν πως την καταστροφή στην οποία μας οδήγησαν δεν θα την ζήσουμε μόνοι μας, αφού εμείς οι ίδιοι θα φροντίσουμε να καταστραφούν πρώτοι.

Αν για μας αυτή η καταστροφή θα είναι ένας δρόμος ανάκτησης της προσωπικής μας ελευθερίας και αξιοπρέπειας, για τους ίδιους θα είναι το τέλος της δράσης τους.

Είμαστε αποφασισμένοι να μην αναλάβουμε την «αναδιάρθρωση του χρέους» που μας χρέωσαν. Αυτό ούτε το αναγνωρίζουμε, ούτε και το πληρώνουμε. Είναι δικό τους και θα κάνουμε τα πάντα για να τους «πνίξει».

ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΕΟΣ: ΝΑ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ μέσα στην οποία ζούμε, να την απαλλάξουμε από την παρασιτική τους δράση και να επαναδιατυπώσουμε ξανά τις δημοκρατικές αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της δικαιοσύνης.

ε) Η ΚΙΝΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑ ή ΠΑΡΑΤΑΞΗ: Δεν είμαστε εδώ για να σώσουμε τον κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να τον σώσει ή να τον καταστρέψει. Είμαστε αποφασισμένοι κατ’ αρχάς να αλλάξουμε τις ζωές μας και τον κοινωνικό μας χώρο σε πραγματικό χρόνο. ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ.

Αυτή είναι η προπαγάνδα της δικής μας κοινότητας, αυτό θα διαδώσουμε στους γύρω μας, αυτό θα εργαστούμε για να πετύχουμε. Έτσι όπως όλοι εμείς που συμμετέχουμε σε αυτή τη συλλογικότητα θα το συναποφασίσουμε, θα το σχεδιάσουμε και θα το υλοποιήσουμε.

Έχουμε όλοι μας σαφή συνείδηση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων μας που απορρέουν από τον σημερινό καταστατικό συνταγματικό χάρτη της χώρας, τον οποίο σεβόμαστε και εφαρμόζουμε.

Στο πλαίσιο αυτό επιχειρούμε και δρούμε με κάθε δημοκρατικό τρόπο και μέσο για την ανατροπή των κοινωνικών όρων και συσχετισμών, έτσι ώστε να επιβάλουμε μαζί και με άλλες κοινωνικές δυνάμεις μια συντακτική εθνοσυνέλευση, που θα διαμορφώσει ένα νέο σύνταγμα για τη χώρα, το οποίο θα κατοχυρώνει τα εθνικά και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας καθώς επίσης και τις ατομικές και δημοκρατικές μας ελευθερίες, που έχουν καταπατηθεί.

Προς το παρόν δεν χρειαζόμαστε κανέναν άλλον πέρα από τη συλλογική και ατομική μας αποφασιστικότητα και δημιουργικότητα για να φτάσουμε ως συλλογικότητα σε μία κοινωνία άμεσης δημοκρατίας, ισοπολιτείας, ισηγορίας, ελευθερίας, αλληλεγγύης και αυτοθέσμισης.

Παραμερίζουμε αυτό που μας χωρίζει και επιλέγουμε να αναδεικνύουμε αυτό που μας ενώνει ως την μοναδικό εργαλείο – απαραίτητη παιδεία – που χρειάζεται κάθε κοινωνικό σύνολο για να κατακτήσει τον αλληλοσεβασμό και την αλληλοεκτίμηση των μελών του.

Θεωρούμε ότι ο κοινωνικός χώρος δεν είναι ανταγωνιστικό πεδίο αντιπαράθεσης συμφερόντων. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι λειτουργικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ο καθένας έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση της συμμετοχικής δράσης του με δημιουργικό τρόπο και με στόχο τη συλλογική οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική μας πρόοδο.

Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται να τεθεί σε λειτουργία η μοναδική, ικανή, αναγκαία και απαραίτητη παραδοχή:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ.

στ) Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΓΕΝΝΑΕΙ ΒΙΑ: Η εκμετάλλευση γεννάει το αίσθημα της αδικίας. Η αδικία γεννάει την αντίδραση. Η αντίδραση, συνήθως, γεννάει τη βία… και τότε η βία γεννάει μόνο βία.

Η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών Αγρινίου δεν χρειάζεται το εργαλείο της βίας για να προπαγανδίσει και να υλοποιήσει τις θέσεις, τις απόψεις και την αντίσταση της σε όσα δρομολογούν οι εθνικές ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξουσίες για να ελέγξουν και ευνουχίσουν τους λαούς του κόσμου.

Δεν πρόκειται όμως να ανεχθεί και κανενός είδους βία από κανέναν. Ούτε την απροσχημάτιστη και αναίτια βία των μονάδων καταστολής κανενός καθεστώτος, ούτε τη βία της στέρησης της διεκδίκησης ενός καλύτερου αύριο, ούτε τη βία της κατοχής της χώρας από τους δανειστές της.

Διεκδικούμε ειρηνικά το δικαίωμα μας στην οικοδόμηση ενός νέου κόσμου, διαμηνύοντας προς κάθε πολιτικό και φυσικό προϊστάμενο των δυνάμεων καταστολής του ελληνικού κράτους ότι: Στις 29 Ιουνίου ο ελληνικός λαός διαδηλώνοντας ειρηνικά την αντίθεση του στο ξεπούλημα της χώρας, οι πολιτικοί και φυσικοί προϊστάμενοι των Μονάδων Αποκατάστασης της Τάξης φρόντισαν αυτός ο λαός να πάρει το μάθημα του. Αυτό το μάθημα λοιπόν, αλλά και αυτούς που μας το παραδώσανε, υποσχόμαστε να μην τους ξεχάσουμε ποτέ.

ζ) ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: Είμαστε απέναντι στην αντίληψη που θέλει να επιβάλλει παγκόσμιο κράτος, παγκόσμια θρησκεία, παγκόσμιο νόμισμα, παγκόσμιο πολιτισμό και παγκόσμια κυβέρνηση.

• Αντιδρούμε στην αφομοίωση και υποδούλωση λαών και εθνών. Απαιτούμε την κατάργηση όλων των συνθηκών που πλήττουν βάναυσα τις ατομικές ελευθερίες, τα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα των πολιτών ανεξαρτήτου θρησκείας φυλής που κατοικούν στην πατρίδα μας.
• Απαιτούμε την ανατροπή και την κατάργηση όλων των συνθηκών, που έχουν εκχωρήσει ή περιορίσει την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία και την αυτοδιάθεση του λαού μας.

η) ΑΜΕΣΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ – ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ: Απαιτούμε άμεση παύση πληρωμών του Δημοσίου Χρέους, γιατί ούτε μπορούμε, ούτε θέλουμε να το πληρώσουμε.

• Δεν μπορούμε, γιατί οι δημοσιονομικές πολιτικές που εφαρμόζονται πάνω μας καταργούν κάθε έννοια δικαίου της ανταποδοτικότητας της φορολόγησης, αλλά και την ταυτόχρονη διαχειριστική αναποτελεσματικότητα και ανεπάρκεια όλων αυτών που την επιβάλουν, αφού τα ελλείμματα συντηρούνται και ο δανεισμός αυξάνει, συνθλίβοντας ταυτόχρονα τις παραγωγικές μας δυνατότητες.
• Δεν θέλουμε, γιατί το συγκεκριμένο χρέος αποτελεί προϊόν του εγκλήματος της απάτης κατά του ελληνικού λαού, το οποίο συνδιαμορφώθηκε ερήμην του από επίορκους πολιτικούς αντιπροσώπους, ξένους και ντόπιους τραπεζίτες.
• Απαιτούμε πολιτικό και διαχειριστικό έλεγχο έτσι ώστε να γνωρίζουμε όλοι πως φτάσαμε ως εδώ, καθώς και την παραδειγματική τιμωρία όσων κακοδιαχειρίστηκαν τα δημόσια οικονομικά τα τελευταία 37 χρόνια, όσους λεηλάτησαν τους εθνικούς λογαριασμούς, αλλά και όλους όσους συναίνεσαν στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και στην υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας.
• Απαιτούμε πάγωμα όλων των χρεών όλων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των νοικοκυριών και των πολιτών μέχρι τότε που η χώρα θα αποτινάξει από πάνω της την οικονομική κατοχή στην οποία την έχουν σύρει οι παγκόσμιοι πλιατσικολόγοι.
•  Απαιτούμε την άρση κάθε εμπράγματης υποθήκης που αφορά την δημόσια περιουσία του ελληνικού λαού, ο οποίος ήταν είναι και θα είναι ο μοναδικός, κύριος και αποκλειστικός ιδιοκτήτης της. ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ δεν εκχώρησε το δικαίωμα να συναινέσει, και να υλοποιήσει την υποθήκευση της ή την εκχώρηση της ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΡΩΤΗΘΗΚΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΤΟ. Κάθε τέτοια πράξη είναι άκυρη, αποτελεί εγκληματικό προϊόν ιδιαζούσης και ειδεχθούς απάτης και το αντικείμενο αυτής της συναλλαγής άμεσα επιστρεπτέο στον μοναδικό και κύριο κάτοχο και νομέα του, που δεν είναι άλλος από τον ελληνικό λαό.

θ) ΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ: Απαιτούμε και επιδιώκουμε μέσα στο πλαίσιο του ισχύοντος συντάγματος και με κάθε πρόσφορο, νόμιμο και δημοκρατικό τρόπο την ανάληψη πρωτοβουλιών για την εμπέδωση στη λαϊκή συνείδηση της αναγκαιότητας της συγκρότησης και λειτουργίας συντακτικής εθνοσυνέλευσης, που θα εγκαθιδρύσει στη χώρα την άμεση δημοκρατία των τοπικών λαϊκών συνελεύσεων και θα μεταφέρει όλες τις εξουσίες και τους πόρους στις τοπικές κοινωνίες, οι οποίες μέσα από την αυτοθέσμιση, θα αναλάβουν την αυτοδιαχείριση τους.

ι) ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ: Από σήμερα 3ης Σεπτεμβρίου 2011 ιδρύεται στην έδρα της Κίνησης η Διαρκής Ανοιχτή Κινηματική Συνέλευση του Αγρινίου, η οποία και αποτελεί το μοναδικό και αποκλειστικό όργανο της λήψη των αποφάσεων και της διαχείρισης της Κίνησης, όπως αυτό θα καθοριστεί ρητά από το καταστατικό που θα διέπει τη λειτουργία της. Η σύνταξη του καταστατικού της Κίνησης θα πραγματοποιηθεί από συντακτική επιτροπή που ορίζεται σήμερα και θα ισχύσει έτσι όπως αυτό θα τροποποιηθεί και θα ψηφισθεί στην Κινηματική Συνέλευση της 18^ηςΣεπτεμβρίου 2011 και θα επικυρωθεί από το αρμόδιο πρωτοδικείο.

ια) ΔΙΑΡΚΕΣ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ: Ούτε έτοιμες συνταγές υπάρχουν, ούτε και τις χρειαζόμαστε. Δεν υπάρχει καν δρόμος. Το δρόμο θα τον ανοίξουμε προχωρώντας.

Μοναδικό μας εργαλείο σε αυτή τη προσπάθεια η πυξίδα της διαρκούς αμφισβήτησης ακόμα και του ίδιους μας του εαυτού, αλλά και η ασίγαστη δημιουργικότητα όλων όσων πιστεύουν στην ελευθερία που σέβεται την ελευθερία του άλλου, στην αυτονομία και στην αυτοδιάθεση που σέβεται την αυτονομία και την αυτοδιάθεση του άλλου.

Είμαστε αποφασισμένοι να σχεδιάσουμε οι ίδιοι και μαζί τους κανόνες και τις συνθήκες, που θα ορίσουν τις συλλογικές μας επιθυμίες και στοχεύσεις για να δημιουργήσουμε έναν τοπικό κοινωνικό χώρο, όπου το μοναδικό εφικτό θα είναι η ατομική και συλλογική ευημερία.

Το κάλεσμα σε αυτό τον αγώνα είναι διαρκές και απευθύνεται σε όλους όσους γεννήθηκαν, ζουν, εργάζονται, φιλοξενούνται ή διαμένουν προσωρινά στο Δήμο Αγρινίου και επιθυμούν να συμμετάσχουν σ’ αυτόν και έχουν την ελληνική ιθαγένεια ή άλλη.

Εμπρός για ένα νέο πολιτικό, πατριωτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, μορφωτικό και ανεξάρτητο παλλαϊκό κίνημα πολιτών.

Δημιουργούμε το δικό μας κοινό τόπο.

http://kapagriniougroupsid.blogspot.com