Το σφαγείο των λέξεων

(αναδημοσίευση από την Εντροπία)

Η αλληλουχία των λέξεων επαναλαμβάνεται μονότονα και οι χειρονομίες συναντιούνται με το χθεσινό τους είδωλο στα προεκλογικά πάνελ των καναλιών. Το απεγνωσμένο ζάπινγκ αποτυγχάνει να γίνει λυτρωτικό. Υπνωτισμένοι με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας ζούμε καθημερινά ένα αφόρητο deja vu όπου μόνο το πλούσιο βεστιάριο των παρουσιαστών εξασφαλίζει την αναγκαία συνθήκη του θεάματος, την ψευδαίσθησης της αλλαγής. 

Κάποτε το νομίζαμε διασκεδαστικό. Σήμερα διαπιστώνουμε το κόστος αυτής μας της απρονοησίας. Αφήσαμε τις λέξεις μας ανυπεράσπιστες και τώρα παρατηρούμε τα φαντάσματά τους να επιστρέφουν απειλητικά. Αφήσαμε τα νοήματα να αιμορραγούν χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το αίμα έθρεφε τα πλάσματα της νύχτας, τους βρικόλακες της εξουσίας. Αυτούς που μονότονα επαναλαμβάνουν το άνυδρο μουρμουρητό του κυρίαρχου λόγου. Ενός λόγου που δεν είναι τίποτα άλλο από μια πλημμυρίδα ευφημισμών, μετωνυμιών και διαστρεβλώσεων.

Ο Πρετεντέρης ονομάζει την εκπομπή του ΑΝΑΤΡΟΠΗ

και ο Χρυσοχοΐδης το υπουργείο του Προστασίας του Πολίτη

Δεν πρόκειται για τον εξορκιστικό ευφημισμό που μετατρέπει τη Μαύρη Θάλασσα σε Εύξεινο Πόντο αλλά για επιτελεστικό λόγο που εξασφαλίζει ότι στην αυτοκρατορία της αιώνιας γαλήνης όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια συμφέροντα και το ίδιο ενδιαφέρον να διατηρηθεί η υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική τάξη, και επομένως η κοινωνική συναίνεση είναι αυτονόητη, γι’ αυτό τίποτε δεν συνέβη ούτε θα συμβεί ποτέ.

Οι λέξεις έρχονται και παρέρχονται, οι σημασίες εξατμίζονται. Η εξουσία τις αλλάζει, τις διαστρέφει, αυξομειώνει τις αξίες τους στο χρηματιστήριο της ιδεολογίας. Το παιχνίδι των λέξεων δεν είναι παρά η αθόρυβη πλευρά του πολέμου της ηγεμονίας. Είναι μια μοντέρνα σαμανιστική τελετουργική μεσολάβηση που επιχειρεί να απαλύνει την βία της πραγματικότητας. Στο ρολό του μεγάλου σαμάνου τα ΜΜΕ.

Ο Τζορτζ Όργουελ, το περιέγραψε  με θαυμαστή αδρότητα στο «1984»:

« … Όταν τελειώσουμε, οι άνθρωποι σαν εσένα θα πρέπει να μάθουν τη Νέα Ομιλία, που τώρα κατασκευάζουμε, απ’ αρχής. Πιστεύεις, φαντάζομαι, ότι η κύρια δουλειά μας είναι να εφευρίσκουμε νέες λέξεις. Αλλά δε συμβαίνει καθόλου κάτι τέτοιο! Καταστρέφουμε λέξεις – εικοσάδες, εκατοντάδες κάθε μέρα. Πετσοκόβουμε τη γλώσσα ως το κόκαλο

… Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς

…. Η Παλαιά Ομιλία θα εκτοπιστεί μια για πάντα και θα σπάσει και ο τελευταίος κρίκος με το παρελθόν»

Ο κόσμος αλλάζει, αν αλλάξουν οι λέξεις.

Θυμηθείτε:

Την  ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη που σήμαινε τον χρηματιστηριακό τζόγο

Την χρηστή διαχείριση που σήμαινε Τσουκάτους και Τσοχατζόπουλους

Ένα αναρίθμητο πλήθος μετωνυμιών -μεταρρύθμιση, αξιοποίηση, εκσυγχρονισμός, ορθολογισμός, διαρθρωτικές αλλαγές, ευέλικτος, απασχολήσιμος, δια βίου μάθηση, δημοκρατία … -  είναι τα άνθη του τεχνοκρατικού-εξουσιαστικού λόγου, ενώ και μόνο η εκφορά της λέξης ανταγωνιστικότητα χαρίζει ρίγη σεξουαλικής διέγερσης στους μισθοφόρους του συστήματος. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν κάποιοι βιρτουόζοι της γλωσσικής παραπλάνησης. Κορυφαίος όλων ο Βενιζέλος, ο άνθρωπος που ανερυθρίαστα βάφτισε το χαράτσι των ακινήτων μικρό ασφάλιστρο κινδύνου. Ο ίδιος θα μας ζητήσει να πιστέψουμε ότι η αντιμνημονιακές πολιτικές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια εκτός ευρώ, αδιαφορώντας αν τα μαθηματικά που επικαλείται απαιτούν την απόδειξη και όχι την πίστη.

Δεν πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα. Η εξουσία διαστρέφει τις λέξεις γιατί πρέπει να ελέγξει τις σημασίες.Είναι ο τρόπος να αποδυναμωθεί η κοινωνική πραγματικότητα και να παρουσιαστεί λιγότερο αποτρόπαιη, φυσιολογική και προπαντός αναπόφευκτη.

Τα προηγούμενα παραδείγματα, παρά την εξόφθαλμη χοντροκοπιά τους και το διάχυτο κυνισμό τους, εξακολουθούν να λειτουργούν πειστικά για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, όμως για τους περισσοτέρους  σύντομα καταρρέουν και κυρίως όταν η πραγματικότητα υπερβαίνει το όριο σκληρότητας για το οποίο είχε προβλεφθεί η περίτεχνη πολιτική ορθότητα και η λεπτότητα των νεολογισμών.

Όμως η υπεροχή της γλώσσας της εξουσίας δε βρίσκεται στο ότι επιβάλλει μια ψευδή συνείδηση ή μια παραμορφωτική εικόνα της πραγματικότητας, αλλά στο ότι κατασκευάζει σημασιολογικές κατηγορίες μέσα από τις οποίες οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να αντιλαμβάνονται και να βιώνουν τη σχέση τους με τις υλικές συνθήκες της ύπαρξής τους.

Η γλώσσα  της εξουσίας κατασκευάζει την πραγματικότητα γιατί η πραγματικότητα δεν είναι παρά μια αφήγηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα γεγονότα δεν υπάρχουν αυτόνομα, πέρα από την ανθρώπινη συνείδηση, αλλά ότι  η συνείδηση των γεγονότων προκύπτει από τις αφηγήσεις μας γι’ αυτά. Οι άνθρωποι υιοθετώντας ως δική τους αυτή την εκδοχή της πραγματικότητας συντελούν στην αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας και στη διατήρηση των ταξικών, εξουσιαστικών και ιεραρχικών μορφών. Αφού εγκαταστήσει τη γλώσσα της η εξουσία, μπορεί να περιοριστεί στο ρόλο του επιστάτη στον πύργο της Βαβέλ που κατασκεύασε, επιθεωρώντας και επισκευάζοντας από καιρού εις καιρόν τις γλωσσικές μόδες που τον αποτελούν. Την υπόλοιπη δουλειά θα την κάνουν οι υπήκοοί της που έχουν χάσει την κυριότητα του νοήματος πριν καν εκφέρουν το λόγο τους.

Σε αντιστοιχία με τον γενικευμένο διαχωρισμό του εργάτη από το προϊόν της εργασίας του, θα πρέπει να κατανοήσουμε τον γενικευμένο διαχωρισμό των ανθρώπων από το προϊόν του λόγου τους. Η αλλοτρίωση του ομιλούντα από το προϊόν  του λόγου του εκφράζεται ως εξής: όσο περισσότερο χρησιμοποιεί τα λεκτικά σχήματα της εξουσίας τόσο περισσότερο απομακρύνεται από τη δυνατότητα της κατανόησης. Μέσα από την οριοθετημένη γλώσσα  της εξουσίας οι άνθρωποι νομίζουν ότι αναπαράγουν την προσωπικότητα και τη κοινωνικότητά τους αλλά κυρίως αναπαράγουν τις συνθήκες της αποστέρησης και την αποξένωσή τους όχι μόνο από την τάξη τους αλλά και από τον ίδιο τον εαυτό τους, καθώς η ψευτοεπικοινωνιακή γλώσσα αδειάζει το βίωμα από την ουσία του. Όσο περισσότερο δέχεται κανείς να εντάσσει στο λόγο του το κυρίαρχο λεξιλόγιο τόσο απομακρύνεται από τη δική του συνείδηση. Οι λέξεις του δεν του ανήκουν αλλά οργανώνουν το εχθρικό σκηνικό της υποτέλειας μέσα στο οποίο λιγότερο η περισσότερο υπάρχουμε ως Προλετάριοι του Νοήματος.

Η εξουσία δημιουργεί ένα κλειστό ταυτολογικό σύστημα σημασιών που καταδικάζει σε ακατανοησία ότι δε χωράει στα σχήματά της. Εν αρχή ην ο λόγος της εξουσίας και ο λόγος ην προς την εξουσία και εξουσία ην ο λόγος.

Με θεό η χωρίς κάθε εξουσία έχει τη μεταφυσική της

.

Όπως  αργά η γρήγορα ο απρόσεχτος βιολόγος θα αυτοπαγιδευτεί στην ανώδυνη φράση: «το τάδε είδος παρουσιάζει αυτό το χαρακτηριστικό για να προστατευτεί από τους εχθρούς του» και χωρίς να το αντιληφθεί θα πετάξει τους τόμους  του δαρβινισμού στα σκουπίδια μπάζοντας με το αθόρυβο  «για να» τον ευφυή σχεδιασμό και το θεό-δημιουργό από το παράθυρο -οι αρχαϊκοί μύθοι βρίσκουν στα γλωσσικά στερεότυπα ιδανικούς ξενιστές- έτσι οι άνθρωποι αναπαράγοντας στον καθημερινό τους λόγο τα αθόρυβα κλισέ του κυρίαρχου λόγου αποδέχονται μια εικόνα του κόσμου στην οποία η υποταγή τους αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη που τον συνέχει.

Οι αγορές ανησυχούν! Στο τετριμμένο αυτό κλισέ που διανθίζει καθημερινά το λόγο των αμόρφωτων η εντεταλμένων δημοσιογράφων, αποκαλύπτεται η μεταφυσική οντολογία του νεοφιλελευθερισμού. Οι αγορές απόκτησαν συναισθήματα και ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά και το χρηματοπιστωτικό σύστημα αναλήφθηκε σε έναν υπερουράνιο χώρο προς τον οποίο μπορούμε μόνο να απευθύνουμε με ταπεινότητα τους ύμνους, τις δεήσεις και τις παρακλήσεις μας. Μπορούμε ακόμα να παρακολουθούμε τις αναλύσεις των τεχνικών της εξουσίας με την προσήλωση που άλλοτε παρακολουθούσαμε τις συζητήσεις των θεολόγων για το φύλλο των αγγέλων.

Η βασική εγκαταστημένη παρανόηση πάνω στην οποία  ερίδεται η αλλοτριωμένη σχέση των ανθρώπων με τη γλώσσα  βρίσκεται στην ψευδαίσθηση ότι η γλώσσα  αντανακλά παθητικά την πραγματικότητα, ότι τα γεγονότα είναι «ουδέτερα» και είναι δυνατή η καταγραφή τους όπως πραγματικά υπάρχουν «εκεί έξω». Αυτή η παραδοχή εξασφαλίζει την πίστη στην καθολική εγκυρότητά της και συσκοτίζει το γεγονός ότι πρόκειται για ιδεολογική δομή η οποία προσδίδει στη φυσική ή κοινωνική πραγματικότητα μια συγκεκριμένη εννοιολογική οργάνωση, παρουσιάζοντάς την αιώνια και φυσική ενώ στην πραγματικότητα είναι μεταβατική, ιστορικά και πολιτισμικά προσδιορισμένη.

Η κάθε γλωσσική μόδα της εξουσίας αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ιστορικότητα της αλλοτρίωσης αλλά ταυτόχρονα μιας ιστορικότητας της σύγκρουσης που μοιραία αναδύεται όταν οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την αντίφαση ανάμεσα στις κυρίαρχες  ψευδαισθήσεις και τις υλικές συνθήκες της ζωής τους. Η συγκρότηση της γλώσσας θα πρέπει να κατανοηθεί όχι ως μια κατασκευή της εξουσίας αλλά ως προϊόν κοινωνικής σύγκρουσης. Μιας άνισης βέβαια σύγκρουσης. Οι λέξεις υπηρετούν την εξουσία καλυτέρα απ'  ότι υπηρετούν τους ανθρώπους.

Όμως, αν και πάντα είναι αργα να κλεισεις την κερκόπορτα που άφησες ανοιχτή, ο αγώνας δεν τελειώνει στο κατώφλι της, γιατί το ζωντανό θα εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στη Νεκρή Θάλασσα του Κεφάλαιου και το αληθινό θα εξακολουθεί να υπάρχει ως στιγμή μέσα στο ψεύτικο, εφόσον οι άνθρωποι παραμένουν πραγματικοί και η ζωή τους δεν έχει συρρικνωθεί σε θεωρητικό σχήμα.

Αυτές οι στιγμές όπου η επιθυμία γίνεται συνειδητή είναι τα  προγεφυρώματα της δικής μας γλώσσας απ’ όπου θα πρέπει να οργανώνεται η επιθυμία για συνείδηση. Η δική μας γλωσσά είναι η γλώσσα της βιωμένης ποίησης και όχι της ποιητικής εξιδανίκευσης του βιώματος, της πραγματοποιημένης φιλοσοφίας, όχι της φιλοσοφικής θεώρησης της πραγματικότητας. Στη δική μας γλωσσά η επαναστατική θεωρία και οι λέξεις των ερωτευμένων βρίσκονται στην ίδια επικράτεια.

Η δική μας γλώσσα θα είναι εγγεγραμμένη στον ενεστώτα διαρκείας της διακινδύνευσης και όχι στονσυντελεσμένο μέλλοντα της ζωής του μέλλοντος αιώνος σαν τον πρωτογονισμό της ιδιολέκτου του  ΚΚΕ της οποίας ο εκκωφαντικός μπρουταλισμός και η αξιοθρήνητη λεξιπενία – λυκοσυμμορία, πλουτοκρατία, ευρωμονόδρομος και πεντέξη ακόμα λέξεις- πάνε αγκαλιά με το συντακτικό της θεοκρατίας.

Δεν θέλουμε να οικοδομήσουμε την τέλεια γλώσσα, ούτε τον τέλειο κόσμο. Θέλουμε να μεγαλώνουμε την επικράτεια της αλήθειας και να κάνουμε τον κόσμο λιγότερο ανυπόφορο και ωμό από όσο είναι σήμερα 

Ή με τον λαό για τον λαό, ή ενάντιά του: Μέσος δρό...

 Του Δημήτρη Καζάκη
 Ο λαός δεν υποκινείται. Ο όχλος μόνο υποκινείται. Το λέμε αυτό γιατί υπάρχουν αρκετοί που ερμηνεύουν την φαινομενική ...

Η βιοχημεία του έρωτα...

Ο έρωτας «καίει» τον εγκέφαλο - Ερωτας

Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται επειδή δεν ανανεώνεται ο τρόπος συγγραφής της

 του Μανώλη Μπιζά

Υπάρχουν αναλογίες, μας λέει σε ομιλία του στο Αμερικάνικο Κολέγιο Αθηνών (12/2/2013) ο γνωστός ιστορικός Mark Mazower, στην οπτική του Εβραϊκού ζητήματος από την πλευρά των ναζί της εποχής του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αφ' ενός και της οπτικής του ζητήματος των μεταναστών από την πλευρά της ακροδεξιάς σήμερα. “Βάλτε στη θέση των μεταναστών τους Εβραίους και θα καταλάβετε την τρομακτική ομοιότητα”, είπε, για να συμπληρώσει: “Η Χρυσή Αυγή υπόσχεται κάτι το οποίο δεν γίνεται: επιστροφή στην αυτάρκεια μετά την αποκήρυξη του χρέους, αλλά ταυτόχρονα υπόσχονται και αμυντική ασφάλεια για τη χώρα, την οποία δεν μπορούν να πληρώσουν”

Προσπερνώντας την προφανή ιδεολογική συγγένεια του κόμματος της Χρυσής Αυγής με το ναζισμό, κάτι που φανερά ή κρυφά, αντιλαμβάνονται και οι πέτρες στην Ελλάδα, αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω στην προσέγγιση του ομιλητή.

Εντυπωσιάζει κατ' αρχήν η ευκολία με την οποία παθητικά αποδέχεται ότι εφ' όσον έχεις μεγάλο δημόσιο χρέος, επαχθές ή μη δεν έχει καμιά σημασία, οφείλεις να ξεχάσεις όχι μόνο την αυτάρκειά σου, αλλά να υποταχθείς στα καπρίτσια και τα αγελαία ένστικτα των διεθνών χρηματαγορών μέχρι του σημείου να είναι κάτι φυσιολογικό το να μη μπορείς να εγγυηθείς την αμυντική ασφάλεια της χώρας σου. Η δυνατότητα εκπαραθύρωσης των διεθνών αρπακτικών που συνεπάγεται η εθνικοποίηση μιας οικονομίας υπό τις σημερινές συνθήκες ακραίας υποτίμησης της εργασίας, ούτε που του περνάει από το μυαλό. Μάλλον θα τη φαντάζεται “ιστορικά ξεπερασμένη”. Τι κι αν η χώρα μας έχει τεράστια συγκριτικά πλεονεκτήματα στις δυνατότητες ανάπτυξης αγροτικής παραγωγής, αξιοποίησης ορυκτού πλούτου, τουρισμού, ναυτιλίας; Όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία. Η δουλοπαροικία λόγω χρέους είναι η νέα ιστορική κατάκτηση της ανθρωπότητας και συνεπώς, απέναντι στην υποθήκευση και του τελευταίου ελαιόδεντρου θα πρέπει να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να αποδεχτούμε σαν κάτι φυσικό το να μη μπορούμε να πληρώσουμε ούτε για τις αμυντικές ανάγκες τις χώρας. Αρκεί βεβαίως να μπορούμε να πληρώνουμε, για όσο ακόμα υπάρχουμε ως κράτος και έθνος, τους τόκους. Και για ποιό λόγο είναι, υποτίθεται, ακραία θέση πλέον το να αποφασίσει ένα έθνος να διεκδικήσει το δικαίωμά του να υπάρχει; Μα, επειδή το λένε οι εθνικιστές.

Να λοιπόν που φτάσαμε. Σήμερα, παρόλο που ο ελέφαντας έχει μεγαλώσει τόσο που δε μπορεί να κρυφτεί από κανέναν κάτω από το χαλί, είτε είναι εθνικιστής είτε κομμουνιστής είτε ο απλός λαός, εξακολουθεί να είναι αόρατος σε γίγαντες της ιστορικής επιστήμης όπως ο Mazower.

Αυτό βεβαίως δεν ισχύει μόνο για τη δυνατότητα εθνικοποίησης της οικονομίας αλλά και για την επιφανειακή προσέγγιση του μεταναστευτικού ζητήματος. Μόνο ομοιότητες βλέπει ο κ. Mazower. Δε βλέπει διαφορές, και το βασικότερο, δε βλέπει αίτια. Και αυτό, δεν είναι συγχωρητέο για την επιστήμη, την κατεξοχήν πνευματική δραστηριότητα που στοχεύει στην αναζήτηση των αιτίων, στην αποκάλυψη της σχέσης αιτίου – αιτιατού. Δε βλέπει μάζες εξαθλιωμένων να γίνονται παγκόσμιοι νομάδες εξαιτίας τς δράσης ευαγών ιδρυμάτων όπως το ΝΑΤΟ (αξίζει να προσέξει κανείς την αντίληψη του συγγραφέα για το ΝΑΤΟ, στο βιβλίο του “Τα Βαλκάνια”) ή εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και της συνακόλουθης κατακρήμνισης του εργασιακού κόστους, δε βλέπει την τερατογένεση που προκύπτει από την υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου στα χέρια όλο και λιγότερων θεσμικών επενδυτών, την επινόηση της ιδιωτικοποίησης του δικαιώματος έκδοσης νομίσματος με την μεταβίβαση χρέους στην κοινωνία που αυτή συνεπάγεται. Και πάνω από όλα δε βλέπει, ότι οι λαοί, είτε με στρεβλό είτε με συνειδητοποιημένο τρόπο, βλέπουν στη συγκρότηση εθνικά συμπαγών κοινωνιών, ένα ασφαλές ιστορικό καταφύγιο απέναντι στη λαίλαπα που σαρώνει τις κοινωνίες τους.

Το εντυπωσιακό είναι, ότι όχι μόνο ο Mazower, αλλά ακόμα και μαρξιστές ιστορικοί, όπως ο Eric Hobsbaum δεν αποτυπώνουν με σαφήνεια αυτή την κατάσταση. Χαρακτηριστική νομίζω είναι η περίπτωση του βιβλίου του “Οι Επαναστάτες” όπου αυτό που κατεξοχήν αναδύεται είναι η συμπάθεια του συγγραφέα για την μοναχική αναζήτηση ρόλου των ρομαντικών - γραφικών επαναστατών ιδίως στις σταθερές (από τη σκοπιά της επαναστατικής αναγκαιότητας) κοινωνίες της Δύσης. Διαβάζοντάς το, ούτε καν υποπτεύεται κανείς το επικείμενο ξέσπασμα των αντιθέσεων του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, όπως το γνωρίζουμε στις μέρες μας. Η κατάσταση αλλάζει κάπως βέβαια στις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε πριν το θάνατό του, μεσούσης και της οικονομικής κρίσης και τουλάχιστον πρέπει να του αναγνωριστεί η τιμιότητα και η ταπεινότητα να παραδεχτεί ότι το να αποτολμήσει προβλέψεις για το εγγύς μέλλον είναι κάτι που του έφερνε κάποια αμηχανία. Άλλωστε, όπως έλεγε, ιστορία δεν είναι αυτό που θα μπορούσε να συμβεί, αλλά αυτό που συνέβη, οριοθετώντας ξεκάθαρα τα όρια ευθύνης της επιστήμης του όπως αυτός τα αντιλαμβάνονταν.

Τίθεται πάντως ένα ζήτημα, που αντιλαμβάνομαι ότι κάθε άλλο παρά σύγχρονο είναι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι και επίκαιρο: Το κατά πόσον μπορεί να γράφει κάποιος ιστορία, παραμερίζοντας στον ένα ή τον άλλο βαθμό ζητήματα που απορρέουν από τον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο και τα διδάγματα της οικονομικής επιστήμης γενικότερα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Το Ιερατείο του ΔΝΤ και τα αδιόρθωτα…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Το Ιερατείο του ΔΝΤ και τα αδιόρθωτα…: Έχουμε κυριολεκτικά πήξει από «μετά Χριστόν προφήτες». Μέχρι και το ΔΝΤ εμφανίστηκε μετανοημένο για τα «λάθη» που έκανε. Δείτε τι είπε ο ...

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ "ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ"(!!!) ΤΗΣ ΗΓΕΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

"Ριζοσπάστης"-Προσυνεδριακός διάλογος ΚΚΕ

Από το 15ο στο 19ο Συνέδριο: 
Εμπλουτισμός ή Αναθεώρηση;

Σύντροφοι,

Ένα προγραμματικό συνέδριο είναι σταθμός στην ιστορία κάθε ΚΚ διότι το Πρόγραμμα - μαζί βεβαίως με το Καταστατικό - χαράσσουν τα βασικά όρια του Κόμματος. Προσδιορίζουν το σκληρό πυρήνα της ιδεολογικοπολιτικής του ταυτότητας και συγκροτούν το μίνιμουμ συμφωνίας μεταξύ των μελών του. Επομένως, αλλάζοντας Πρόγραμμα είναι ζωτικό να αναρωτηθούμε κατά πόσο αλλάζουμε ταυτότητα ως κόμμα. Για αυτό το λόγο θα πρέπει να αντιπαραβάλλουμε το προσχέδιο προγράμματος (εφεξής Προσχέδιο) που τίθεται προς ψήφιση στο 19ο Συνέδριο προς το ισχύον Πρόγραμμα (εφεξής Πρόγραμμα)¹ που ψηφίστηκε από το 15ο Συνέδριο.

Τόσο το Πρόγραμμα όσο και το Προσχέδιο προσδιορίζουν την εποχή μας ως εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό και αναδεικνύουν ως τελικό σκοπό του κόμματος την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αμφότερα προδικάζουν το χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικό και εντοπίζουν στο ίδιο περίπου σύνολο κοινωνικών δυνάμεων την κινητήρια δύναμη αυτής της αλλαγής. Κάπου εδώ φαίνεται να τελειώνουν οι ομοιότητες και να ξεκινούν ορισμένες αγεφύρωτες διαφορές.

Στο πρόγραμμα ο σύγχρονος καπιταλισμός ορίζεται ως κρατικομονοπωλιακός (σελ.11) ενώ στο Προσχέδιο ως μονοπωλιακός (θέση 62)², παράλληλα το τελευταίο καινοφανώς διακηρύσσει πως ο ελληνικός καπιταλισμός «βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του» (θ. 72). Στο Πρόγραμμα η θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα προσδιορίζεται ως ενδιάμεση και εξαρτημένη (σελ. 19), ενώ στο προσχέδιο ως ενδιάμεση με εξαρτήσεις (θ. 5), ενώ επίσης γίνεται λόγος για αλληλεξάρτηση των οικονομιών (θ. 71)³. Στο Πρόγραμμα η στρατηγική για τη συγκέντρωση δυνάμεων για την επαναστατική αλλαγή είναι το αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό - δημοκρατικό μέτωπο (ΑΑΔΜ) (σελ. 25 ), ενώ στο Προσχέδιο το εργατικό-λαϊκό μέτωπο (ΕΛΜ) (θ. 60 κα) που συγκροτείται σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική βάση.

Επισημαίνω επιγραμματικά τις παραπάνω πολύ ουσιώδεις διαφορές, λόγω έλλειψης χώρου και καλώ κάθε σύντροφο να διερευνήσει και να αναλογιστεί τη σημασία τους. Θα σταθώ σε αυτό που θεωρώ το κύριο ζήτημα στρατηγικής.

Το ΑΑΔΜ στοιχίζει δυνάμεις σε ΑΑΔ κατεύθυνση και με προσδιορισμένους τους βασικούς στόχους πάλης (11 σημεία που προσδιορίζει το Πρόγραμμα σελ. 32 - 38), οι οποίοι δεν απαιτούν τη συμφωνία με το σοσιαλισμό. Η συσπείρωση και η κλιμάκωση του αγώνα στη βάση αυτών των στόχων υπηρετούν την άμεση ανακούφιση του λαού ταυτόχρονα με τη συγκέντρωση δυνάμεων που θα διεκδικήσει την εξουσία. Είναι βασικό πως η βάση συσπείρωσης δεν περιλαμβάνει αναγκαστικά τη συμφωνία με το σοσιαλισμό, παρόλο που ανοίγει δρόμο για αυτόν.

Το ΕΛΜ από την άλλη, έχει «αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό» (θ. 62), το οποίο σημαίνει πως η βάση συσπείρωσης περιλαμβάνει αναγκαστικά τη συμφωνία με το σοσιαλισμό, θέση η οποία εκτός του ότι βρίσκεται σε σύγκρουση με το ισχύον πρόγραμμα, αντιφάσκει με τις βασικές παραδοχές του μαρξισμού - λενινισμού. Αν η μόνη αντικαπιταλιστική δύναμη σε μια κοινωνία είναι η εργατική τάξη (κατά τη Μ-Λ θεωρία), τότε η βάση της συμμαχίας της με άλλες κοινωνικές δυνάμεις δεν μπορεί να είναι αντικαπιταλιστική, διότι τότε θα σήμαινε πως υπάρχουν και άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις⁴ πλην του προλεταριάτου. Είναι επίσης ασυνεπής με την Ιστορία του κόμματος.

Οι διαφορές δεν είναι λεκτικές. Συνιστούν αναθεώρηση της προγραμματικής μας αντίληψης και στροφή στη στρατηγική μας. Εχουν να κάνουν με το κομβικό πολιτικό ζήτημα: σε τι γραμμή πάλης συσπειρώνουμε. Αν συσπειρώνουμε στη βάση της συμφωνίας με το σοσιαλισμό ή στη βάση ΑΑΔ στόχων που οδηγούν στο σοσιαλισμό. Πρόκειται για αλλαγές που διαπερνούν την πολιτική μας πρακτική τα τελευταία χρόνια κατά παραβίαση του ισχύοντος προγράμματος και κατά συνέπεια κατά παραβίαση της καταστατικής λειτουργίας του κόμματος. Ο καθένας μας μπορεί να αποτιμήσει τα αποτελέσματά τους ως προς την επιρροή του κόμματος στις μάζες, τόσο στον προσωπικό του χώρο ευθύνης όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Δικαιολογία για αυτά τα αποτελέσματα, ιδιαίτερα εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, δεν μπορεί να είναι πως οι μάζες είναι ακόμα ανώριμες, πολύ απλά γιατί αυτό μπορεί να δικαιολογεί τα πάντα, κάθε λάθος, κάθε ανεπάρκεια.

Πρόκειται για μεταβολές που αλλάζουν την ταυτότητα του κόμματος και δεν μπορεί για αυτό να αποτελεί δικαιολογία ότι άλλαξαν οι συνθήκες. Οι συνθήκες αλλάζουν κάθε μέρα, αλλά όταν αλλάζουν με τρόπο που έχουμε προβλέψει (επικείμενη καπιταλιστική κρίση, ρόλος ΕΕ κ.α.), δεν μπορεί αυτό να συνιστά εφαλτήριο για να αλλάξουμε την αντίληψή και την πρακτική μας. Ο καθένας μας πρέπει να αναρωτηθεί για την πολιτική ταυτότητα που θέλει να έχει το κόμμα. με γνώμονα και την προσωπική του κομματική ιστορία. Για παράδειγμα, οι σύντροφοι της δικής μου γενιάς θα πρέπει να αναρωτηθούν αν ήταν οπορτουνιστές ή ρεφορμιστές στα τέλη της δεκαετίας του '90 και τις αρχές του '00 όταν έδιναν μάχη στα πανεπιστήμια υπερασπίζοντας το ΑΑΔΜ ενάντια στις κατηγορίες των αριστερίστικων ομάδων ότι αποτελεί στάδιο ή υποχώρηση από το σοσιαλισμό. Αντίστοιχα, κάθε γενιά πρέπει να τοποθετηθεί με γνώμονα την ιστορία της. Η μνήμη δεν μπορεί να έχει κοντά πόδια για τους κομμουνιστές.

Τη στιγμή που τα λαϊκά στρώματα στην ελληνική κοινωνία οδηγούνται στον αφανισμό, την ίδια ώρα που η εργατική τάξη, οι φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι, οι γυναίκες, η νεολαία, οι προοδευτικοί διανοούμενοι είτε δε βρίσκουν πολιτική διέξοδο είτε στοιχίζονται πίσω από τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, ας αναρωτηθούμε τι κόμμα θέλουμε. Ας αναρωτηθούμε επίσης, αν με αυτήν την πρακτική μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει το κόμμα όπως το ξέραμε. Σήμερα παρά ποτέ η άγνοια δε συγχωρείται και η ολιγωρία πληρώνεται, οι καιροί ου μενετοί.

1. Στην αποτίμηση του Προσχεδίου θα συμπεριλάβω και τις Θέσεις του συνεδρίου καθώς παρουσιάζονται από την ΚΕ ως ενιαίο κείμενο.

2. Ο ίδιος ο Λένιν κάνει λόγο ήδη από την εποχή του για πέρασμα από τον μονοπωλιακό στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό. Βλ. π.χ. Λένιν, Απαντα, τ. 14, σελ.

3. Η θεωρία αυτή έχει διατυπωθεί ήδη από το 18ο Συνέδριο, κατά παράβαση του Προγράμματος και χωρίς έρεισμα στη λενινιστική ανάλυση για τον Ιμπεριαλισμό. Βλ. Λένιν, Απαντα τ. 27.

4. Βλ. Θ. 62, όπου γίνεται λόγο για αντικαπιταλιστικές κοινωνικές δυνάμεις.

Θοδωρής Δημητράκος
ΚΟΒ 5ου Διαμερίσματος Πειραιά

...Το "νέο" κόμμα Αμυρά, των "γνήσιων εθνικοσοσιαλιστών"...

Thursday, February 7, 2013

Εισήγηση Αμυρά στην οργανωτική συνδιάσκεψη του Κόμματος, 3-2-«2013»

Εφ’ όσον είμαστε υπό ξένη κατοχή, το κράτος και η κοινωνία καταρρέουν, και το κοινοβούλιο αποτελεί βιτρίνα χωρίς εξουσίες, η οργανωτική δομή του Πολιτικού μας φορέως οφείλει να προσαρμοστεί στις υπάρχουσες συνθήκες και στόχους.  

1. Ο κύκλος διευρύνσεως του Κόμματος προς νέα μέλη πρέπει να έχει ως εξής: Πρώτα διαφώτιση, για να εξοικειωθούν με τις ιδέες μας. Δεύτερον, στρατολόγηση. Τρίτον, οργάνωση. Τέταρτον, εκπαίδευση. Πέμπτον, διασύνδεση με τους συμπολεμιστές σε όλη την Ελλάδα. Ο κύκλος ξεκινά από την αρχή με τα παλαιά μέλη να διαφωτίζουν τα νέα υποψήφια μέλη.  

2. Η άμεση χρηματοδότηση του Πολιτικού φορέως μπορεί να προέλθει από την προβολή Ελληνικών προϊόντων, και από την έκδοση ομολογιακού πατριωτικού δανείου.

3. Πρέπει να οργανώσουμε πολιτικές δράσεις στους δρόμους. Αλλά χρειάζεται ιεράρχηση δυνατοτήτων, υπολογισμός στο κόστος χρόνου και χρήματος, αποτελεσματική κάλυψη του γεγονότος έστω με δική μας κάμερα. Αν κάποιος συμπολεμιστής προτείνει την διανομή φυλλαδίων θα πρέπει η πρότασή του να είναι ολοκληρωμένη. Ποιό θα είναι το κείμενο του φυλλαδίου, πόσα φυλλάδια να τυπώσουμε, πόσο θα κοστίσει η εκτύπωση, πού θα τα διανείμουμε, σε ποιές κατηγορίες πολιτών στοχεύουν τα φυλλάδα, ποιοί θα αναλάβουν την διανομή τους, τί προπαγανδιστικό όφελος θα έχουμε ως Κόμμα από την συγκεκριμένη δράση σε σχέση με κάποια άλλη δράση.

Και όλα αυτά τα στοιχεία της προτάσεως υποχρεούται να τα παράσχει ο προτείνων. Αλλιώς η πρότασή του είναι ημιτελής και άρα απορριπτέα.

4. Αυστηρός έλεγχος στην είσοδο και έξοδο μελών από το Κόμμα. Ούτε η εγγραφή μέλους αλλά ούτε και η αποχώρηση μέλους θα είναι εύκολη. Είμαστε οργάνωση ΕθνικοΑπελευθερωτικού Αγώνος. Ο αποχωρών μπορεί να δημιουργήσει τεράστια προβλήματα.

Όσοι εντάσσονται στο Κόμμα, θα αποκηρύττουν το ιδεολογικό παρελθόν τους, και ύστερα θα μυούνται με τελετουργικό όρκο.

5. Η πλήρης ένταξη θα γίνεται μετά από δοκιμαστική περίοδο.

6. Θα υπάρχει πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική, και στρατιωτική πτέρυγα. Η οργάνωση σε όλα τα μέτωπα συγκρούσεως θα αντανακλά Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα, όχι κοινοβουλευτικό.

7. Η οργανωτική δομή θα συνδυάζει κάθετη ιεραρχία και δίκτυο περιφερειακών ομάδων και προσώπων. Ούτε προσωποπαγές σχήμα, ούτε άμεση οχλοκρατία.

8. Πρέπει να υπάρχει οργανωτική εξειδίκευση μελών. Να μην κάνουν οι πάντες τα πάντα.

9. Τα μέλη του Κόμματος δηλώνουν παντού την κομματική τους ταυτότητα, και ουδέποτε λαμβάνουν ακομματική θέση στις πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις στο όνομα μίας δήθεν ενότητος.

10. Δημιουργία βίντεο με πολιτικά μηνύματα των στελεχών του Κόμματος για το διαδίκτυο. Να δοθεί άμεσα συνέντευξη Τύπου των μελών για να επισημοποιηθεί η παρουσία του Κόμματος στην κοινωνία.

11. Χρήση αρχαίων ονομάτων όπως «Πρυτανεία», και όχι «κεντρική επιτροπή» για τα όργανα του Κόμματος.

12. Το Κόμμα λειτουργεί ως παράλληλη κυβέρνηση. Θεωρούμε ότι κατέχει νομική, δικαστική, και εκτελεστική εξουσία. Έχουμε ευθύνη και αρμοδιότητα να υπερασπιστούμε τον Λαό.  

13. Επαφές με την Ομογένεια και έκκληση να εμπλακεί ενεργώς στον ΕθνικοΑπελευθερωτικό Αγώνα.

14. Ιεραρχία και Πειθαρχία μέσα στο Κόμμα. Όχι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.  

15. Η προσωρινή οργανωτική επιτροπή πρέπει να έχει τα εξής προτερήματα: συνέπεια, ομαδικό πνεύμα, πρωτοβουλία, υπευθυνότητα, ικανότητα επιλύσεως καθημερινών προβλημάτων.

16. Χρειαζόμαστε ειδικό τμήμα το οποίο θα αναλάβει την τεχνική υποστήριξη του Κόμματος: διαδίκτυο, βάση δεδομένων, μικροφωνική, πανώ, αφίσες, επαφές σε όλη την Ελλάδα για διαμονή και μετακίνηση των μελών.

17. Δημιουργία πολλαπλών δεσμών των νέων μελών με το Κόμμα: κοινωνικοί, θρησκευτικοί, πολιτιστικοί, οικονομικοί, αμυντικοί δεσμοί. Μόνον έτσι δημιουργούνται μακροχρόνιες σχέσεις αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης.

18. Καμμία «ενωτική» υποχώρηση σε άλλα κόμματα ή κινήματα. Κτυπάμε μαζί με τον εχθρό, αλλά παρελαύνουμε ξεχωριστά. Αλλιώς θα έχουμε συνεχώς διαρροές προς τα αμφιταλαντευόμενα κυνοβουλευτικά κόμματα.

19. Χρειαζόμαστε σχολή στελεχών για την εκπαίδευση των μελών. Και τμήμα άγκιτ-προπ για την επιτυχή διεξαγωγή του προπαγανδιστικού πολέμου.

20. Εσωτερικό δίκαιο. Σε περίπτωση σοβαρού παραπτώματος μέλους, το Κόμμα δεν θα απευθυνθεί στην κατοχική δικαιοσύνη, ούτε στην κατοχική αστυνομία. Θα αναλάβει να αποδώσει δικαιοσύνη με βάση τους Νόμους του Κόμματος.

Ιφικράτης Αμυράς

http://iphicratisamyras.blogspot.com

*Σημ. "Αντίλογου": Τα σχόλια και τα συμπεράσματα δικά σας...

ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΩΣ "ΓΝΗΣΙΩΝ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ" -ΥΠΕΡ ΤΩΝ ..."ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ"!!! ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΕΚΦΥΛΙΖΟΥΝ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΠΥΡΗΝΕΣ ΕΝΟΠΛΩΝ ΛΗΣΤΩΝ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ!

• ΠΟΛΙΤΙΚΗ
• ΕΓΚΛΗΜΑ
• ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ
• ΚΟΙΝΩΝΙΑ
• ΠΑΡΑΞΕΝΑ
• ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
• ΕΘΝ.ΘΕΜΑΤΑ
• ΛΑΘΡΟ
• NWO

• Αρχική σελίδα

AΡΘΡΟ ΤΟΥ ΙΦΙΚΡΑΤΗ ΑΜΥΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ

στις 12:28:00 π.μ.

Μακάρι οι εθνικιστές να διέθεταν το αγωνιστικό μένος του 20χρονου αιχμαλώτου πολέμου Νικολάου Ρωμανού ενάντια στο κατοχικό καθεστώς

Προφανώς κινούμαστε σε διαφορετικές ιδεολογικές τροχιές. Η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς διεξάγει ταξικό αγώνα. Εμείς διεξάγουμε ΕθνικοΑπελευθερωτικό Αγώνα. Αλλά το μίσος ενάντια στο κατοχικό καθεστώς είναι κοινό.

Σε κάθε επανάσταση λαμβάνουν μέρος πολλά μικρά ιδεολογικά ρεύματα, τα οποία όταν συναντηθούν γίνονται ορμητικός ποταμός, με κοινό εχθρό το τυραννικό καθεστώς. Μετά από την ανατροπή του τυραννικού καθεστώτος, οι παλαιοί σύμμαχοι θα συγκρουστούν μεταξύ τους για την νομή της εξουσίας.

Χρέος της επαναστατικής ηγεσίας είναι να χαράσσει τακτική και στρατηγική για τον ΕθνικοΑπελευθερωτικό Αγώνα. Αυτή την στιγμή όποιος καταφέρεται εναντίον του κατοχικού καθεστώτος είναι ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΣ μας σύμμαχος.

Οι πρόσφατες δηλώσεις που έκανα στην εκπομπή «Μακελειό» αποσκοπούσαν στο να ωθούν όλα τα στρώματα του πληθυσμού σε γενικευμένο πόλεμο εναντίον της κατοχικής ληστοσυμμορίας Σαμαρά.

Σε έναν πόλεμο ζωής ή θανάτου για την σωτηρία του Έθνους, οφείλουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε κτύπημα εναντίον του εχθρού για να γκρεμίσουμε το καθεστώς.

Ως πολιτικός είμαι αντίθετος με την ακροδεξιά, όπως και με την αναρχική ιδεολογία. Αλλά αυτή την στιγμή οιοδήποτε πλήγμα από ακροδεξιούς ή αναρχικούς εναντίον της μισελληνικής κυβερνήσεως Σαμαρά φέρνει εγγύτερα την κατάρρευση της ληστοσυμμορίας.

Και όμως, όπως έχουμε μία καθεστωτική ακροαριστερά η οποία καπηλεύεται τους ηρωικούς αγώνες της εργατικής τάξεως για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, έτσι εμφανίζεται στο προσκήνιο μία καθεστωτική ακροδεξιά η οποία ομνύει πίστη στην κατοχική νομιμότητα, καπηλευομένη τους ηρωικούς αγώνες πατριωτών και εθνικιστών.

Η καθεστωτική αριστερά μίλησε για προβοκάτορες και πράκτορες που επιζητούν την ανωμαλία. Έτσι χαρακτήρισε την ενέργεια της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς. Η δε ακροδεξιά χρησιμοποίησε την πάγια ορολογία της, «άπλυτοι», «τσογλάνια», «τρομοκράτες», κλπ.

Το πρόβλημα των ακροδεξιών είναι η ιδεολογία των απαλλοτριωτών ή η πράξη τους; Διότι αν είναι εθνικιστές ή εθνικοσοσιαλιστές τότε θα πρέπει να συμφωνούν μαζί μου στο σύνθημα «Ζήτω το Έθνος, κάτω το κράτος», και στο «Ζήτω το Έθνος, κάτω ο κοινοβουλευτισμός».

Όποιος είναι πραγματικός εθνικο-κοινωνιστής δεν πρέπει να έχει κανένα ηθικό πρόβλημα με τα ένοπλα κτυπήματα ενάντια στο κατοχικό καθεστώς. Μόνοι οι καθεστωτικοί ακροδεξιοί και οι καθεστωτικοί ακροαριστεροί καταδικάζουν την Εθνικο-Κοινωνική Επανάσταση.

Γιατί δεν αποκαλούν άπλυτους, τσογλάνια, και τρομοκράτες την ληστοσυμμορία του Σαμαρά; Γιατί επιφυλάσσουν τέτοιους χαρακτηρισμούς μόνον για τους αναρχικούς;

Αν ήταν πραγματικοί εθνικιστές, πατριώτες, εθνικοσοσιαλιστές, θα έκαναν αυτοί απαλλοτριώσεις για να χρηματοδοτήσουν τον Ιερό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα. Θα σχεδίαζαν αυτοί βίαια πλήγματα εναντίον του κατοχικού καθεστώτος. Δεν το πράττουν διότι προφανώς δεν είναι εθνικιστές. Είναι ακροδεξιοί με μανδύα εθνικιστού. Είναι κοινοβουλευτικοί ευρωλιγούρηδες με μανδύα εθνικοσοσιαλιστού.

Οι αναρχοαριστεροί διεξάγουν ταξικό αγώνα, αλλά κτυπούν την κατοχική κυβέρνηση. Δεν ισχυρίζονται κάτι άλλο. Αυτό που ισχυρίζονται, αυτό πράττουν. Η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να νομιμοποιηθεί στον πολιτικό κόσμο απεκδυόμενη τον ιδεολογικό της πυρήνα. Εγκατέλειψε την Ελληνική Θρησκεία και προσκυνάει την εικόνα ενός εβραίου ραββίνου από την Ναζαρέτ. Εγκατέλειψε την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία και μετετράπη σε κοινοβουλευτική φράξια πραιτωριανών της κατοχικής νομιμότητος.

Το αντεπιχείρημά τους; «Μας πολεμά το καθεστώς, άρα είμαστε σωστοί. Εσύ είσαι λάθος». Όντως το καθεστώς τους πολεμά, διότι ΝΟΜΙΖΕΙ ότι είναι εθνικοσοσιαλιστές. Όταν συνειδητοποιήσει ότι είναι ακροδεξιοί, θα σταματήσει να τους πολεμά και θα συμμαχήσει μαζί τους εις βάρος του Λαού και της Επαναστάσεως.

Το καθεστώς πιστεύει ότι η Χ.Α. θέλει το ανατρέψει. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ούτε την ιδεολογική στροφή της Χ.Α., ούτε τον βαθμό ενσωματώσεώς της στο καθεστώς.

Τί δουλειά έχει η Χρυσή Αυγή να στηρίζει τους πραιτωριανούς εις βάρος των αναρχικών όταν η συμμορία Σαμαρά στέλνει τα ΕΚΑΜ(!) εναντίον των απεργών; Τί δουλειά έχουν αμερικανοί μισθοφόροι της Blackwater να υπερασπίζωνται το κατοχικό κυνοβούλιο; Τα όπλα των ΕΚΑΜ ενάντια στους απεργούς δεν τους πειράζουν; Τα όπλα των μισθοφόρων της Blackwater ενάντια στον Λαό δεν τους πειράζουν; Γιατί δεν αποκαλούν άπλυτους, τσογλάνια, και τρομοκράτες τα ΕΚΑΜ και τους άνδρες της Blackwater;

Το αντεπιχείρημά τους; «Οι αναρχικοί είναι παιδιά πλουσίων οικογενειών, και άρα τεμπέληδες». Το αντίθετο συμβαίνει. Τα παιδιά πτωχών οικογενειών λόγω τεραστίων βιοποριστικών αναγκών δεν έχουν τον χρόνο να αφοσιωθούν στην Επανάσταση. Για να οργανώσεις ένοπλο κτύπημα πρέπει να διαθέτεις χρόνο, ειδικές γνώσεις, και χρήμα. Να συλλέξεις πληροφορίες για τον στόχο, να εξασκηθείς στα όπλα, να στρατολογήσεις τολμηρούς επαναστάτες, να λάβεις αντίμετρα για να αποφύγεις τους πραιτωριανούς, να αποκτήσει η ομάδα σου αυξημένη επιχειρησιακή ικανότητα. Δύσκολα πράγματα για παιδιά πτωχών οικογενειών που ξημεροβραδιάζονται στην μισθωτή σκλαβιά.

Ενώ κάποια παιδιά ευκατάστατων οικογενειών διαθέτουν χρόνο, χρήμα, και γνώσεις για τέτοιου είδους πλήγματα στον εχθρό. Θυσιάζονται για τον Λαό. Αντί αυτό να εκληφθεί υπέρ τους, εκλαμβάνεται εναντίον τους. Οι ακροδεξιοί εξαιτίας ιδεολογικών αγκυλώσεων πιστεύουν ότι στις επαναστάσεις δεν λαμβάνουν μέρος οι ευκατάστατοι πολίτες. Λές και τις επαναστάσεις τις κάνουν πάντα οι πτωχοί.

Δεν κατανοούν ότι η Επανάσταση είναι κυρίως συναισθηματικό και ψυχολογικό φαινόμενο, και δευτερευόντως ταξικό και οικονομικό.

Την στιγμή που κάποιες μητέρες αναρχικών δηλώνουν ότι τα παιδιά τους αγωνίζονται για τον Λαό εναντίον ενός σάπιου συστήματος, παρουσιάζονται κάποιοι ηλίθιοι στα μμε και ερμηνεύουν την αγωνιστική στάση των αναρχικών της ΣΠΦ ως εκπορευομένη από διαλυμένες και προβληματικές οικογένειες.

Τέτοιου είδους ψυχανάλυση μόνον από ραγιάδες θα μπορούσε να προέλθει. Αντί να κοιτάξουν την καμπούρα τους, αντί να ντρέπωνται για τον ραγιαδισμό τους, ισχυρίζονται ότι οι οικογένειες των αναρχικών είναι προβληματικές.

Από διαλυμένες και προβληματικές οικογένειες προέρχονται οι ψηφοφόροι του Πασοκ και της ΝΔ διότι μόνον προβληματικά άτομα ψηφίζουν ακόμη Πασοκ και Νέα Δημοκρατία. Και όσες οικογένειες ψηφοφόρων τους δεν είναι διαλυμένες, σύντομα θα διαλυθούν από τα οικονομικά μέτρα της κατοχικής κυβερνήσεως.

Όσοι αναρχικοί κρατούνται στην ΓΑΔΑ είναι αιχμάλωτοι πολέμου και πρέπει να τους απελευθερώσουμε. Και σε τελική ανάλυση γιατί ενοχλούνται κάποιοι ακροδεξιοί από την αλληλεγγύη κάποιων αριστερών κινημάτων προς τους αναρχικούς αιχμαλώτους πολέμου και δεν ενοχλούνται από την απουσία αλληλεγγύης μερίδας του εθνικιστικού χώρου σε φυλακισμένους συναγωνιστές;

Αντί η ακροδεξιά και η Χρυσή Αυγή να ντρέπεται που έχει αφήσει δεκάδες εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές ακάλυπτους όταν τους φυλακίζει το κατοχικό καθεστώς, χωρίς την παραμικρή επίδειξη αλληλεγγύης, χωρίς να ζητά την αποφυλάκισή τους, χωρίς να συγκεντρώνει τον κόσμο της έξω από την ΓΑΔΑ και με δυναμικές διαδηλώσεις να ζητά απελευθέρωση εθνικιστών, αντ' αυτού τί πράττει; Κατηγορεί αριστερές οργανώσεις επειδή πράττουν το καθήκον τους, ζητώντας να αφεθούν ελεύθεροι οι αιχμάλωτοι πολεμου.

Εγώ που προέρχομαι από την επαναστατική αριστερά, δηλώνω ότι όσοι εθνικιστές αιχμαλωτιστούν από την κατοχική ληστοσυμμορία για πράξεις εναντίον των δωσίλογων, θα με βρουν αλληλέγγυο. Εμπράκτως. Θα καταθέσω ως μάρτυς υπερασπίσεως στα κατοχικά δικαστήρια. Θα τους υπερασπιστώ δημοσίως ως πολιτικός καταγγέλοντας ότι είναι αιχμάλωτοι πολέμου. Θα ζητήσω την απελευθέρωσή τους. Ας είμαστε σε αντίθετα στρατόπεδα. Ας έχουμε ένα σωρό ιδεολογικές διαφορές. Όταν τέθηκε το ζήτημα ποιό κόμμα να τεθεί εκτός νόμου, το Πασόκ ή η Χρυσή Αυγή, πήρα ξεκάθαρη θέση: Το Πασόκ. Δεν έχω αλλάξει θέση.

Καλά θα κάνουν στην Χρυσή Αυγή, αν όντως είναι εθνικιστές, να μην καταφέρωνται εναντίον των αναρχικών με τέτοια χυδαία φρασεολογία. Να κοιτάξουν τα δικά τους σφάλματα. Να επιδεικνύουν αλληλεγγύη όταν φυλακίζωνται εθνικοσοσιαλιστές, και να τους υπερασπίζωνται με παρρησία.

Σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ τί να πεί κανείς; Πρίν αποκαλυφθεί ποιός ευρίσκετο πίσω από τις πρόσφατες ένοπλες ενέργειες, είχαν εκδώσει ανακοίνωση με το γνωστό σταλινικό ύφος: κρύβονται πράκτορες και προβακάτορες! Και τώρα που απεκαλύφθη ότι ήταν 20χρονα παιδιά, δεν συγκινούνται. Συνεχίζουν με το ίδιο σταλινικό ύφος.

Αν υπάρχουν πράκτορες και προβοκάτορες στην Ελλάδα, μάλλον θα πρόκειται για σταλινικά μέλη του ΚΚΕ.

Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι κάποιος για να επιτρέπει στον κάθε δωσίλογο και προδότη τύπου Δένδια να κατέχει το μονοπώλιο των όπλων, και μετά να κατηγορεί τους επαναστάτες επειδή φέρουν όπλα;

Η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ αναγνωρίζοντας το μονοπώλιο της βίας και των όπλων στο κατοχικό καθεστώς, νομιμοποιούν την ξένη κατοχή.

Αλληλεγγύη προς όλους τους αιχμαλώτους πολέμου. Αλληλεγγύη προς τους επαναστάτες που πλήττουν το κατοχικό καθεστώς. Είτε αναρχικούς, είτε εθνικιστές.

(!!!...)

    

Tags : αποψεις Ιφικράτης Αμυράς