ΕΠΑΜ: ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Σ. 30 & 31/3/2013 εν όψει του 2ου Συνεδρίου

Η 4^η Τακτική Σύνοδος του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ. που πραγματοποιήθηκε στις 30 και 31 Μαρτίου 2013, συζητώντας το ζήτημα του πολιτικού σχεδιασμού, έτσι ώστε να προσαρμόσουμε την τακτική μας και τους στόχους μας με βάση τα δεδομένα που έχουμε στην πορεία μπροστά μας, κατέληξε στις εξής θέσεις:

1.       Η χώρα μας και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια ανώμαλη περίοδο μέσα σε μια παγκόσμια ανακατάταξη η οποία έχει δραματικές πλευρές και διαστάσεις. Τα διεθνή επιτελεία της παγκοσμιοποίησης βαδίζουν ταχύτατα σε μια κατάσταση πλανητικής οικονομίας. Στόχος τους και επιδίωξή τους είναι να καταργηθεί η έννοια της κοινωνίας, όχι μόνο σε επίπεδο κράτους ή μιας περιφέρειας, όπως μέχρι σήμερα, αλλά σε πλανητικό επίπεδο.

Η ίδια η έννοια του εμπράγματου δικαίου όπως έχει γεννηθεί παραδοσιακά, που έχει να κάνει με πραγματικές σχέσεις ιδιοκτησίας, νομής και κυριότητας ξεπερνιέται πλήρως. Το σύνολο του πλούτου που παράγει η κοινωνία ρευστοποιείται και η ιδιοκτησία αποκτά άυλο χαρακτήρα και γίνεται κινητή αξία που εκφράζεται μέσω τίτλων.

2.       Αυτοί που κατευθύνουν αυτή την εξέλιξη, είναι υπερεθνικά κέντρα και διεθνείς οργανισμοί, σε συνεργασία με τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Αυτό πρακτικά για μας σημαίνει την μετεξέλιξη της Ευρωζώνης σε μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία που δε θα αναγνωρίζει πλέον, ούτε καν τυπικά, την εθνική κυριαρχία των κρατών-μελών της όπως μέχρι σήμερα. Καταλύεται η εθνική οντότητα και υποκαθίσταται με τον νεολογισμό Μπαρόζο της «συλλογικής κυριαρχίας», δηλαδή της συλλογικής κατοχής, προς όφελος των ισχυρών.

3.       Αυτό το προωθούν και προσπαθούν να το επιβάλουν με τους εξής τρόπους:

Πρώτον με την επιβολή του προγράμματος δημοσιονομικής σταθερότητας, με βάση το οποίο ο κρατικός προϋπολογισμός, του κάθε κράτους-μέλους, περνά στην αρμοδιότητα έγκρισης των ευρωπαϊκών οργάνων.

Δεύτερον, με την λεγόμενη τραπεζική ένωση, που σημαίνει ότι οι τράπεζες δεν υπάγονται πια σε κανένα θεσμικό όργανο, σε εθνικό επίπεδο, αλλά ελέγχονται αποκλειστικά από την ΕΚΤ.

Τρίτον, με τη δημιουργία του ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου που θα υποκαταστήσει τον εθνικό πολιτικό χώρο του κάθε κράτους. Τα πολιτικά κόμματα της κάθε χώρας θα υποχρεωθούν να ενταχθούν σε ομάδες κομμάτων, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, από τις οποίες θα εξαιρούνται – στην ουσία θα αποκλείονται ή καλύτερα θα τίθενται εκτός νόμου – τα κόμματα που θα αρνούνται την ισοπέδωση και εξαφάνιση του έθνους-κράτους.

4.       Εκτιμούμε ότι γύρω από αυτές τις εξελίξεις γεννιούνται δύο γενικά αντίρροπες τάσεις.

Η πρώτη τάση αναδεικνύει τον ανεξέλεγκτο και αδυσώπητο ανταγωνισμό στις κορυφές του συστήματος για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και την παγκόσμια κυριαρχία. Με βάση αυτό, θα αυξάνεται και η πιθανότητα μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης σε διεθνές ή ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Παράλληλα, θα συνεχίζονται και θα εντείνονται οι συγκρούσεις με τη μορφή εμφυλίων σπαραγμών, θρησκευτικών αναμετρήσεων και διαλυμένων κοινωνιών.

Η παραγωγή οπλικών συστημάτων βασισμένων στην ρομποτική τεχνολογία, με υπερδιπλάσια ταχύτητα, εξοπλισμών απ’ ότι στις παραμονές του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου πολέμου υποδεικνύει ότι η πολεμική αναμέτρηση, σε διεθνές επίπεδο, έχει ήδη ξεκινήσει, αν και δεν πραγματοποιείται άμεσα μεταξύ των πόλων ισχύος αλλά με «πιόνια» στην παγκόσμια σκακιέρα.

5.       Η δεύτερη τάση, που μας αφορά άμεσα, είναι ότι κάτω από αυτές τις εξελίξεις, όλο και περισσότερο θα αναγεννιέται το εθνικό ζήτημα για όλους τους λαούς που θα βλέπουν να μετατρέπονται σε δουλοπάροικους των διεθνών αγορών.

Εδώ αναδεικνύεται ο σημαντικός ρόλος των λαϊκών κινημάτων τα οποία πρέπει να αντιδράσουν προβάλλοντας το εθνικό ζήτημα στη βάση της δημοκρατίας με όρους κοινωνικής επανάστασης. Διαφορετικά το εθνικό ζήτημα, που θα τεθεί, μακριά από αυτές τις βάσεις θα οδηγήσει σε εθνικούς και θρησκευτικούς πολέμους.

6.       Οι εξελίξεις των τριών τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα έχουν οδηγήσει στη ριζική αλλαγή της συνταγματικής τάξης της χώρας μας. Οι λεγόμενες μνημονιακές δυνάμεις – στην ουσία οι κατοχικές δυνάμεις, (εγχώριοι δωσίλογοι και ξένοι επικυρίαρχοι) επέβαλαν καθεστώς πλήρους ανομίας με κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και κατασταλτική βία. Δεν μπορούμε πλέον να στηριζόμαστε σε κανένα θεσμικό πλαίσιο και καμιά διάταξη του υπάρχοντος συντάγματος, το οποίο μάλιστα θα αναθεωρήσουν ώστε να ενσωματώσουν σ’ αυτό τις εκτροπές.

7.       Η αιφνίδια ανακίνηση του θέματος της διεκδίκησης, εκ μέρους της Ελλάδας, του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων, από τη Γερμανία, δείχνει – ανεξάρτητα από τους λεονταρισμούς – προμελετημένη διάθεση διευθέτησης και οριστικού κλεισίματος του σοβαρού αυτού θέματος, στα πλαίσια των δοσοληψιών μεταξύ της κατοχικής κυβέρνησης και των κατακτητών, προς όφελος των Γερμανών.
Το ΕΠΑΜ είναι κάθετα αντίθετο με την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για ανάθεση της υπόθεσης αυτής σε διακομματική επιτροπή. Το ζήτημα πρέπει να το χειριστεί ή η υπάρχουσα ανεξάρτητη επιτροπή διεκδίκησης του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων, ή μια ανεξάρτητη επιτροπή προσωπικοτήτων που, αποδεδειγμένα, έχουν ταχθεί και αγωνιστεί υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας και της υπεράσπισης των συμφερόντων του λαού. Οποιαδήποτε άλλη μεθόδευση θα αποτελεί προσπάθεια κουκουλώματος, και τελικά απόσβεσης του θέματος, μέσω παρασκηνιακών ενεργειών και κομματικών συναλλαγών.

8.       Η κατάσταση, όπως δημιουργείται από όλα τα παραπάνω, απαιτεί την οργανωμένη παλλαϊκή αντίσταση και δράση 
μακριά από αυταπάτες ανατροπών μέσα από εκλογικές διαδικασίες, των οποίων το αποτέλεσμα μπορούν – μέσω του προέδρου της Δημοκρατίας – να αρνηθούν με κατασκευασμένες προφάσεις, επικαλούμενοι έκτακτες συνθήκες «βαθύτατης εθνικής κρίσης» ή «διότι οι στρατηγικές επιλογές της χώρας τίθενται εν κινδύνω». Ταυτόχρονα θα καλέσουν «συμμάχους» να βοηθήσουν στρατιωτικά στην αποκατάσταση της τάξης.

9.       Το κατοχικό καθεστώς προετοιμάζεται για τη σύγκρουση την οποία επιδιώκει, με τους δικούς του όρους, με τη μορφή μιας ανοργάνωτης και άτακτης κοινωνικής έκρηξης που θα καταπνιγεί από πρωτοφανή καταστολή με την συνεπικουρία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Για να το πετύχουν αυτό:

Πρώτος τους στόχος είναι η πλήρης διάλυση του ιστού της ελληνικής κοινωνίας.

Δεύτερος είναι η διάλυση μέχρι και της τελευταίας μονάδας των ενόπλων δυνάμεων.

Τρίτος είναι να διαμορφώσουν το ΜΠΛΟΚ των πολιτικών δυνάμεων, του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, 
που ορκίζονται πίστη στο υπάρχον «κοινοβουλευτικό» ευρωπαϊκό πλαίσιο.

10.   Έτσι όπως διαμορφώνεται η κατάσταση, που περιγράφεται παραπάνω, τίθεται το θέμα της τακτικής που πρέπει να ακολουθήσει το Μέτωπο, ο λαός και το λαϊκό κίνημα γενικότερα.

Το πιο σημαντικό είναι, κατά πρώτον, να δράσουμε για την αποδυνάμωση και τελικά τη συντριβή του παραπάνω «συνταγματικού τόξου».

Δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους πολιτική συνεργασία με κανένα κόμμα ή πολιτική δύναμη που δεν αποδέχεται το στόχο της πλήρους ανατροπής του κατοχικού πολιτικού συστήματος  και την συγκρότηση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Στόχος που μπορεί να κατακτηθεί μόνο μέσα από μια  Πολιτική Απεργία Διαρκείας του ίδιου του λαού. Αυτή είναι, στις σημερινές συνθήκες, η κόκκινη γραμμή για μας.

11.  Η πολιτική μας τακτική είναι να προετοιμαστούν οι συνθήκες για Γενική Πολιτική Απεργία και τις τυχόν εκλογές οφείλουμε να τις εντάξουμε σε αυτή την λογική. Επιμένουμε στη μόνη ενότητα, που μπορεί να κατακτηθεί σήμερα, την ενότητα από τα κάτω, χωρίς κανένα αποκλεισμό, χωρίς καμιά διάκριση, αρκεί να δομείται πάνω σε κοινά λαϊκά αιτήματα και δράσεις.

Σήμερα δεν υπάρχουν κομματικά στεγανά στη ελληνική κοινωνία, ούτε διαχωρίζεται ο λαός από κομματικά τείχη. Στόχος μας, να διαλύσουμε τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς και να μην υποχωρήσουμε στην λογική κανενός μηχανισμού, προστατεύοντας τις λαϊκές πρωτοβουλίες από τα καπελώματα.

12. Τη στιγμή που, με κάθε μήνα που περνάει, ένα επιπλέον 10% του ελληνικού πληθυσμού  καταλήγει κάτω από το όριο της φτώχειας, στην εξάρτηση από το συσσίτιο και τη φιλανθρωπία, αποκτώντας συνείδηση επαίτη, τα πολιτικά κόμματα, έχοντας χάσει τον ορίζοντα του εθνικού και λαϊκού συμφέροντος, έχουν χάσει και τον ορίζοντα των διεθνών εξελίξεων. Αναπαράγουν τους κεντρικούς τίτλους των ειδησεογραφικών πρακτορείων και παπαγαλίζουν την κυρίαρχη προβληματική, που έρχεται, κυρίως, από το εξωτερικό.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πολιτεύονται στα τυφλά, ακολουθώντας απλά τις συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόζονται. Κάνουν πολιτική διαχείρισης των συνεπειών της χρεοκρατίας, χωρίς καν να επεμβαίνουν για να ανοίξουν μέτωπα εναντίον των όρων που αναπαράγουν τη σημερινή κατάσταση.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όσο αναπτύσσεται το λαϊκό κίνημα από τα κάτω, με την αυτοοργάνωση του κόσμου, τόσο η διάλυση και η αποσάθρωση των κομμάτων αυτών θα γιγαντώνεται και θα διευρύνεται. Μπορούμε να εικάσουμε ότι το κομματικό σύστημα θα καταρρεύσει πλήρως πριν καν προλάβουν να εκτονώσουν την κοινωνική οργή με εκλογές.

13.  Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κωλοτούμπα πριν ακόμα πάρει την εξουσία. Ήδη άρχισε το ξήλωμα και ο  κόσμος που τους ψήφισε δε νιώθει καμιά υποχρέωση να τους ξαναψηφίσει.

Δεν είναι μόνο ότι ασκεί πολιτική τύπου Ζάππειο 1 και Ζάππειο 2 (του Σαμαρά όταν ήταν αντιπολίτευση), αλλά προσχώρησε, ανοιχτά πλέον, στο αμερικανικό στρατόπεδο. Μετατράπηκε σε κόμμα των Αμερικανών, υιοθετώντας βασικές στρατηγικές επιλογές της Ουάσινγκτον για την Ευρώπη, όπως: α) την πρόταση για νέο σχέδιο Μάρσαλ – κάτι που πρότεινε πρώτος ο Μπρεζίνσκι, το 2009 για την Ευρώπη, και το χρυσοπλήρωσε ο αρχιτοκογλύφος Σόρος – και β) τη θέση για Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη, για το χρέος, με ρυθμιστικό παράγοντα τους Αμερικανούς -  στρατηγική επιλογή που διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον Μπερνάγκι, ήδη από το 2010 για την Ευρώπη.

14.  Οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ βρίσκονται κι αυτοί σε κατάσταση κατάρρευσης. Από τη μια υπάρχει ένας ριζοσπαστικοποιημένος κόσμος, απ` τα κάτω, που εγκλωβίστηκε στη λογική της κοινοβουλευτικής λύσης, αλλά, την ίδια στιγμή, η κορυφή του κόμματος έχει μάθει να αναπαράγεται με τους ίδιους όρους και κανόνες που αναπαράγεται το επίσημο πολιτικό σύστημα, το οποίο έχει αποδεχθεί την λογική της κατοχής. Είναι ένα κόμμα στο οποίο παρατηρείται το πρωτοφανές να έχει βουλευτές που συντάσσονται με τη λογική της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας και ψηφίζουν υπέρ της δημιουργίας ΕΟΖ και του ξεπουλήματος ελληνικών νησίδων, την ίδια στιγμή που ψηφοφόροι και οπαδοί τους  - πρώην ή νυν – συμπαρατάσσονται και παλεύουν μαζί μας στον αγώνα εναντίον τέτοιων λογικών και αποφάσεων.

Το κόμμα των ΑΝ.ΕΛ. είναι ένα κόμμα προσωποπαγές, που ο αρχηγός του έχει μάθει να επιβιώνει δια του παλαιοκομματισμού, την τακτική της φαυλοκρατίας, της εναλλαγής στην εξουσία και, ταυτόχρονα, κάτω από τα φτερά ξένης δύναμης και ξένων πρεσβειών. Εξ ου και το γεγονός της στροφής του αρχηγού του προς το δολάριο.

15.  Το ΚΚΕ πνέει τα λοίσθια. Είναι ένα κόμμα ερείπιο που δεν κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια του και τώρα βρίσκεται μπροστά στην πιο ταπεινωτική κατάσταση που έχει βρεθεί ποτέ, πολιτικό κόμμα αντίστοιχης ιδεολογίας και πρακτικής. Διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Έχει υιοθετήσει ανοιχτά την ταξική λογική του περιθωρίου. Στόχος του ο καπιταλισμός γενικά, μακριά από το εθνικό καθήκον, το πατριωτικό καθήκον απ` τη σκοπιά του λαού ή των ασθενέστερων στρωμάτων.

        Η πρόσφατη εκλογή του νέου γραμματέα δείχνει ότι η κομματική ηγεσία αγνόησε την πίεση της βάσης για διεύρυνση της επιρροής του κόμματος και ενωτικές πρωτοβουλίες και προτίμησε την επιλογή του δοκιμασμένου κομματικού στελέχους. Η προτίμηση αυτή δείχνει ότι το ΚΚΕ αντλεί κυρίως δυνάμεις από μεσαία στρώματα που έχουν χάσει τον δυναμισμό τους κι ενώ χρησιμοποιεί μια βερμπαλιστική επαναστατική γλώσσα, στην πράξη δεν έχει καν ανατρεπτική πολιτική τακτική.

16. Το ΕΠΑΜ, όπως έχουμε πει από την Ιδρυτική μας Διακήρυξη, είναι Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο και άρα αυτό δείχνει τη φιλοσοφία μας: να παίξουμε καταλυτικό ρόλο στην οργάνωση του λαού, γιατί μόνο αυτός μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Όχι εμείς αντ’ αυτού. Βασική μας δουλειά είναι να τον βοηθήσουμε να κατανοήσει, να αφυπνιστεί, να οργανωθεί και να έχει τη δυνατότητα να ξεκαθαρίσει τους ανοιχτούς ιστορικούς του λογαριασμούς με αυτό το καθεστώς, που βιώνει από την εποχή της Βαυαροκρατίας σε διάφορες παραλλαγές.

Αυτή είναι η θεμελιώδης ειδοποιός διαφορά του ΕΠΑΜ από τα άλλα πολιτικά και κοινωνικά σχήματα που δρούν αυτή την εποχή. Αυτό προκαθορίζει και την τακτική μας. 
Ο στρατηγικός μας στόχος της ανατροπής των προδοτών και της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης είναι ένας βαθειά πατριωτικός στόχος.

17. Το πολιτικό σχέδιο του ΕΠΑΜ έχει ως κεντρικό πολιτικό στόχο τη δημιουργία προϋποθέσεων Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας. Άλλη λύση δεν μπορεί να υπάρξει.

Κάθε ενέργεια, κάθε πρωτοβουλία, κάθε δράση, κάθε απόφαση του Μετώπου, των πυρήνων του και των μελών του πρέπει να υπηρετεί αυτόν τον κεντρικό πολιτικό στόχο.

Δε βάζουμε νερό στο κρασί μας και δεν μπαίνουμε σε καμιά διαδικασία συνδιαλλαγής,  με οποιονδήποτε, με σκοπό να κερδίσουμε κάποιο χώρο στο κοινοβουλευτικό πεδίο, δημιουργώντας προϋποθέσεις ήττας για το λαό.

Η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας δεν είναι σύνθεση και αποκορύφωση συνδικαλιστικών απεργιών. Είναι παλλαϊκή αντίσταση μικρομεσαίων, αγροτών, εργατών, φοιτητών, που ξεκινάει από το πιο απλό : την παλλαϊκή παύση πληρωμών προς το κράτος. Ο στόχος είναι ένας, συγκεκριμένος και μονοσήμαντος : «Να φύγουν όλοι, και ο λαός να αναλάβει την εξουσία». Ακόμα και η συμμετοχή του Μετώπου σε εκλογές, έχει αυτό και μόνο το στόχο. Κανέναν άλλο.

Η δράση των μελών του ΕΠΑΜ πρέπει να είναι δράση από τα κάτω, και οι πυρήνες να βρίσκονται σε αμφίδρομη σχέση με την γειτονιά. Δεν μπαίνουμε σε διαβούλια κορυφής. Συνεργασία θα υπάρξει μόνο με κείνους, με τους οποίους συγχρωτιζόμαστε στο πεζοδρόμιο. Δε θα βάλουμε πλάτη στον οποιονδήποτε για να πάρει εύσημα αντιμνημονιακού, ή, αξιοποιώντας τη δική μας επίπονη δουλειά μέσα στον κόσμο, να μπορεί να παίξει το δικό του παιγνίδι.

18. Το ΕΠΑΜ δεν είναι ελιτίστικη οργάνωση. Δεν αναφέρεται μόνο σε επαγγελματίες ή όσους θεωρούν ότι είναι επαγγελματίες επαναστάτες. Είναι οργάνωση του απλού κόσμου, του μεροκαματιάρη που καταλαβαίνει ότι αν δεν πάρει την υπόθεση στα χέρια του, δεν υπάρχει ζωή γι` αυτόν. Είναι οργάνωση που θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει τις αναστολές και τους φόβους του και να επιτελέσει το κοινωνικό του έργο, το ιστορικό του καθήκον.

Το ΕΠΑΜ δεν είναι ακτιβίστικη οργάνωση, έστω κι αν δρα ορισμένες φορές ακτιβίστικα. Είναι μαζική παλλαϊκή οργάνωση. Ανοίγει τις πόρτες του σε όλους τους αγωνιστές, ανεξάρτητα του από πού προέρχονται ή πώς σκέφτονται, ή ποια είναι η ιδεολογική τους ταυτότητα, ή σε ποιο θεό πιστεύουν.

Όποιος θεωρεί τον εαυτό του αρκούντως πατριώτη και δημοκράτη, ικανό να κατεβάσει το «εγώ» του στο επίπεδο του «εμείς» και να δράσει συλλογικά ενάντια στον κατακτητή και στη βάση των προταγμάτων του Μετώπου, τότε, αυτός, έχει θέση στο Μέτωπο και ρόλο σημαντικό να παίξει. 
Γι’ αυτό, είναι σημαντικό να προβάλλουμε συνέχεια τον πατριωτικό μας λόγο, κάτι που μας διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες συλλογικότητες.

Το κάθε μέλος του ΕΠΑΜ πρέπει να αποτελεί το στήριγμα του λαού, το φωτεινό παράδειγμα για το πώς πρέπει να αντιδρά το πώς πρέπει να στέκεται ο καθένας από τον κόσμο που έχει λιγοστές ψυχικές αντοχές και σε συνθήκες που τον χτυπούν μαζικά, έτσι ώστε να τον οδηγήσουν στη μαζική μανιοκατάθλιψη. Ο λαϊκός αγωνιστής μετράει τη ζωή του λαού, τη ζωή αυτών που καλεί σε κινητοποίηση, τη ζωή αυτών που πραγματικά συμμετέχουν στον αγώνα, πολύ περισσότερο από τη δική του ζωή.

Είναι πολύ σημαντικό θέμα η προσωπική στάση, ο τρόπος και η συμπεριφορά του ΕΠΑΜίτη, είτε μέσα στο Μέτωπο, είτε ευρύτερα μέσα στην κοινωνία. Η ταυτότητα του αγωνιστή δεν κρίνεται στο διαδίκτυο και στο πληκτρολόγιο, αλλά στο δρόμο και όπου αλλού τον καλεί ο λαός.

Μ` αυτή την έννοια, πιστεύουμε ότι γίνεται κατανοητή η θέση μας ότι οποιοδήποτε μέλος διαχωρίσει τη θέση του από το ΕΠΑΜ και προσεταιριστεί θέσεις  και απόψεις άλλων πολιτικών δυνάμεων, τότε αυτοδίκαια αποκόπτεται από το σώμα του Μετώπου, με αποτέλεσμα, η οποιαδήποτε ‘’μεταμέλειά’’ του - και αίτηση επανένταξής του - να κρίνεται με τη μέγιστη αυστηρότητα και επιφυλακτικότητα από τα μέλη του πυρήνα, στον οποίο ήταν ενταγμένο. Σε τέτοια περίπτωση εντάσσεται ως φίλος και όχι ως τακτικό μέλος, για τουλάχιστον ένα εύλογο διάστημα 6 έως 8 μηνών κατά τη κρίση της ολομέλειας του πυρήνα. Εφ’ όσον κατά το διάστημα αυτό συμμετέχει ενεργά στις εκδηλώσεις του πυρήνα και αποδεικνύει με τη στάση του, ότι όντως θέλει να αγωνιστεί ως μέλος του Μετώπου, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα, τότε επανεντάσσεται ως τακτικό μέλος.

Η 4^η Τακτική Σύνοδος του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ. εκτιμά ότι σήμερα, μετά και τις εξελίξεις στην Κύπρο, σωρεύεται μια κατάσταση εκρηκτική στην ελληνική κοινωνία, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και τα εθνικά ζητήματα. Σ’ αυτό το πλαίσιο, δημιουργείται μια δεύτερη ιστορική ευκαιρία μπροστά μας, μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις στις πλατείες, που πρέπει να την  αξιοποιήσουμε.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση, προχωρούμε άμεσα στην συγκρότηση Επιτροπής Εθνικής Σωτηρίας, αποτελούμενη από διακεκριμένους εκπροσώπους που αντιπροσωπεύουν όλα τα σύμβολα του Ελληνικού Έθνους, η οποία θα γίνει βασικός μοχλός στον παλλαϊκό ξεσηκωμό.

Για το Ε.Σ.Σ. του Ε.Πα.Μ. η Πολιτική Γραμματεία

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ : Σχετικά με ορισμένους μύθους για την Επανάσταση του 1821

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ: Σχετικά με ορισμένους μύθους για την Επανάσταση το...: Ο ρόλος του Νεοελληνικού Διαφωτισμού [1] στην επανάσταση του 1821 αποτελεί αντικείμενο διαφορετικών προσεγγίσεων. Αφενός υπάρχει η άποψη...

Μπέρτολτ Μπρέχτ: Ακούμε, δεν θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας!

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.
Γονάτισες: δε μπορείς άλλο να τρέχεις.Κουράστηκες: δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.
Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.

Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς
κανείς δε θα σε ξυπνήσει πια να πει: σήκω το φαΐ είναι έτοιμο.
Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαΐ;
Σαν δεν μπορείς άλλο να τρέχεις,
θα μείνεις ξαπλωμένος.
Κανείς δε θα σε ψάξει για να πει: έγινε επανάσταση,
τα εργοστάσια σε περιμένουν.
Γιατί να ’χει γίνει επανάσταση;
Όταν πεθάνεις θα σε θάψουν,
είτε φταις που πέθανες, είτε όχι.

Λες: πολύν καιρό αγωνίστηκες.
δε μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.
Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι
σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις.


Λες: πολύν καιρό ήλπιζες,
δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.
Ήλπιζες τι;
Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;

Δεν είν’ έτσι.
Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια που: αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο
δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει
θα χαθούμε.

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του,
οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.
Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.

Η Τοκογλυφία στην Αρχαία Ελλάδα και η Άποψη του Αριστοτέλη

Loutraki One: Η Τοκογλυφία στην Αρχαία Ελλάδα και η Άποψη του Αρ...: Δικαίως Κτω      (Να αποκτάς κάτι τίμια-δίκαια) Εγγύην Φεύγε   (Να αποφεύγεις να εγγυάσαι για κάποιον ή για κάτι). Κτώμενος Ήδου     (...

Τι κάνουμε τώρα; - Όχι στην παγκοσμιοποίηση! ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Χαρακτηριστικό του καθαρά αποπροσανατολιστικού ρόλου που αντικειμενικά παίζει σήμερα ένα μεγάλο τμήμα της Μαρξιστικής Αριστεράς (συνήθως Τροτσκιστικών τάσεων, αλλά όχι μόνο!) είναι ότι μη έχοντας καμιά αντίληψη του νέου συστημικού φαινομένου που αποτελεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και της αποκεντρωμένης άτυπης Υπερεθνικής ελίτ που την διαχειρίζεται, καταφεύγει στα Μαρξιστικά κιτάπια του 19ου αιώνα για να καταλήξει ότι ο δρόμος για την αυτοχειραφέτηση των εργαζομένων και τον σοσιαλισμό περνά μέσα από την παγκοσμιοποίηση! Έτσι, επιστρέφουμε στην παρωχημένη ιδέα της “Προόδου” και στην υιοθέτηση αντιδραστικών στην ουσία τους θέσεων, όπως ότι η αποικιοκρατία έπαιζε προοδευτικό ρόλο, σαν “αναγκαίο” κακό στην ίδια πορεία για τη σοσιαλιστική κοινωνία! Περιττό να αναφέρω ότι παρόμοιες απόψεις (όπως και οι αντίστοιχες των Νέγκρι και Χαρντ) αγκαλιάζονται από τα διεθνή ΜΜΕ που παίζουν σήμερα τον ρόλο των ιδεολογικών οργάνων της παγκοσμιοποίησης. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν πολλοί από τους ίδιους “αριστερούς” που αγκαλιάζουν την παγκοσμιοποίηση υιοθέτησαν χθες τη σφαγή του λαού  της Λιβύης από την υπερεθνική ελίτ, και σήμερα της Συρίας, με το να υποστηρίζουν τους Νατοϊκούς “επαναστάτες” που, αφού αρχίσουν τις σφαγές, στη συνέχεια καλούν  το ΝΑΤΟ για να τις ολοκληρώσει!

Έτσι, όλοι αυτοί δεν βλέπουν ότι η υπερεθνική ελίτ ασκεί τον άτυπο έλεγχό της μέσα από υπερεθνικούς θεσμούς, όπως η ΕΕ, ο ΠΟΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ., και ότι τα εθνικά κράτη που είναι ενσωματωμένα στην παγκοσμιοποίηση παίζουν απλά ρόλο εκτελεστικό των αποφάσεων των υπερεθνικών οργάνων (βλ. Ελλάδα). Ούτε βλέπουν, επομένως, ότι μόνο μέσα από την αποδέσμευση από την παγκοσμιοποίηση και τους θεσμούς της μπορεί ένας λαός να αυτοχειραφετηθεί σήμερα. Αντίθετα μιλούν για αγώνα μέσα στα όργανα αυτά που δήθεν θα ενώσει τους εργαζόμενους σε κοινό αγώνα κατά του κεφαλαίου. Και αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο αυτούς που δεν τολμούν ούτε καν να θέσουν θέμα εξόδου από την ΕΕ, αλλά και αυτούς που άμεσα ή έμμεσα υποστηρίζουν την παγκοσμιοποίηση. Είτε το λένε φανερά, είτε το εννοούν όταν δεν  βάζουν θέμα αποδέσμευσης από τους θεσμούς της.
Φυσικά, η αποδέσμευση από τους υπερεθνικούς θεσμούς δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον για μια φιλολαϊκή παραγωγική  αναδιάρθρωση. Όμως, εάν δεχθούμε ότι το βασικό πρόβλημα σήμερα για τα λαϊκά στρώματα που αντιμετωπίζουν οικονομική καταστροφή είναι η αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, και ότι μια φιλολαϊκή παραγωγική αναδιάρθρωση προϋποθέτει την οικονομική αυτοδυναμία, προφανώς, αυτή δεν είναι δυνατή ούτε μέσα στην ΕΕ, αλλά ούτε και μέσα στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, την οποία πολλοί «αριστεροί» την παίρνουν δεδομένη. Από αυτή τη μεριά τουλάχιστον το ΚΚΕ είναι συνεπές όταν επίσης βλέπει ότι παρόμοια αναδιάρθρωση προϋποθέτει την οικονομική αυτοδυναμία έξω από τους θεσμούς  της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Το θέμα όμως που μπαίνει είναι εάν η αυτοδυναμία προϋποθέτει τη κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας με την έννοια της αντικαπιταλιστικής επανάστασης (που με δεδομένη την έλλειψη των υποκειμενικών συνθηκών παραπέμπει στις καλένδες), ή εάν αρκεί η απεξάρτηση από την παγκοσμιοποίηση.
Αποτελεί, επομένως ασυνέπεια, αλλά και αποπροσανατολισμό να υποστηρίζεται από κάποιους «αριστερούς» ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια «καλή» καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που θα επέτρεπε παρόμοια ριζική αναδιάρθρωση, έστω και μέσα στους υπερεθνικούς θεσμούς που δημιούργησε η υπερεθνική ελίτ. Είναι, δηλαδή, φανερό ότι χρειάζεται ριζική αλλαγή του αναπτυξιακού προσανατολισμού: από την εξωστρέφεια και την ενσωμάτωση στην παγκοσμιοποίηση, που μας οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή,  στην οικονομική αυτοδυναμία.
Αυτοδυναμία όμως δεν σημαίνει, όπως υποστηρίζει η παλαιολιθική Μαρξιστική “Αριστερά” διαστρεβλώνοντας την έννοια, επιστροφή στην εθνική οικονομία και το εθνικό κράτος με τη σημερινή μορφή τους. Πραγματική εθνική οικονομία σημαίνει τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας  από τα λαϊκά στρώματα που αποτελούν τη πλειοψηφία του λαού, και όχι από μια τάξη ή μια ελίτ. Ούτε σημαίνει βέβαια απομονωτισμό, αλλά ένα νέο πραγματικό διεθνισμό που μπορεί να κτιστεί μόνο έξω από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Αυτό επιβάλλει να αρχίσουμε από κάτω, δηλαδή, από την κάθε χώρα χωριστά και από ενώσεις χωρών που επιδιώκουν την αυτοδυναμία τους. Είναι, επομένως, αποπροσανατολιστικά παραμύθια σήμερα (αν δεν είναι εκ του πονηρού) τα περί κοινού ταξικού αγώνα (ακόμη και μέσα στην ΕΕ!) για τη σοσιαλιστική αλλαγή, όταν το εργατικό κίνημα, που έχει καταρρεύσει από καιρό στη Δύση, δεν είχε τη δύναμη ούτε μια μονοήμερη γενική πολιτική απεργία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο να οργανώσει μπροστά στην πιο γενικευμένη ιστορικά επίθεση του κεφαλαίου …
Συμπερασματικά, η ίδρυση αυτοδύναμων οικονομιών αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να γίνει δυνατή η ανάπτυξη του αγώνα για μια νέα μορφή κοινωνίας. Ούτε μια  σοσιαλιστική οικονομία, ούτε μια οικονομική δημοκρατία, είναι δυνατές σήμερα σε μια χώρα που δεν έχει αποκτήσει την οικονομική αυτοδυναμία της και την απεξάρτησή της από την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Θα επανέλθω όμως με πρόταση για τη στρατηγική αυτή και τις γεωπολιτικές επιπτώσεις της.

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_04_28.html

www,inclusivedemocracy.org/fotopoulos

http://www.periektikidimokratia.org/

Γερμανικές οφειλές: Αυτοί που σφύριζαν αδιάφορα, τώρα σφυρίζουν... «κλέφτικα»!

 Γράφει ο  ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πολλή... «λεβεντιά» έχει πέσει τελευταία, με αφορμή τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ολοι αυτοί που μέχρι σήμερα δεν

ήθελαν να ακούσουν κουβέντα για το ζήτημα, που το έκρυβαν κάτω από το χαλί, που θεωρούσαν περίπου

«γραφικούς» όσους το κρατούσαν και το κρατούν ζωντανό, που η βασική τους σχέση με το θέμα ήταν ότι είχαν... χάσει

τα σχετικά έγγραφα, παρελαύνουν τώρα μπροστά από κάμερες και μικρόφωνα για να παραστήσουν ο καθένας με τον

τρόπο του τον... Πρέκα στη γνωστή ταινία.

Μέχρι και ο Βενιζέλος εμφανίστηκε να δηλώνει ότι, αν σε κάποιον χρωστάμε την ανακίνηση του ζητήματος των

γερμανικών αποζημιώσεων, αυτός είναι το... ΠΑΣΟΚ!

Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια, ξεκινώντας από τις οφειλές αυτές καθ' αυτές. Οπως επανειλημμένως έχει αναφέρει το

«Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα»:

«Η Γερμανία μάς οφείλει:

1.  7,160 δισ. δολάρια* που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) για τις καταστροφές που

προξένησαν τα γερμανικά στρατεύματα στην οικονομική υποδομή της χώρας μας.

2.  3,5 δισ. δολάρια* από το δάνειο που οι κατοχικές δυνάμεις υποχρέωσαν τη χώρα μας να τους παράσχει, πέραν των

εξόδων συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων.

Επιπλέον, οφείλουν στην Ελλάδα:

α) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αφαίρεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής από τα μουσεία

μας και τους αρχαιολογικούς χώρους, καθώς και
 β) τις αποζημιώσεις προς τα θύματα των θηριωδιών των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής εις βάρος των κατοίκων 100 περίπου ολοκαυτωμάτων (πόλεων και χωριών), αλλά και

γενικότερα σε βάρος του άμαχου πληθυσμού.
Με διάφορους χειρισμούς, η Γερμανία έχει κατορθώσει να αναβάλει την εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεών της μέχρι τη σύναψη οριστικής συνθήκης ειρήνης (2+4) στη Μόσχα το 1990.

Από τότε όμως πέρασαν δύο δεκαετίες και η μεν Γερμανία δεν εννοεί να εξοφλήσει το χρέος της, οι δε ελληνικές

κυβερνήσεις δεν τολμούν να αξιώσουν την εξόφλησή τους».

Αυτά τόνιζε και τονίζει, δεκαετίες τώρα, το«Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα». 
Σημειώνοντας, παράλληλα, ότι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όσον αφορά τις καταστροφές στην

οικονομική υποδομή της χώρας και το κατοχικό δάνειο, έχουν υπολογιστεί με αγοραστική αξία δολαρίου του 1938.

Πράγμα που σημαίνει ότι το ύψος των οφειλών ξεπερνά σε σημερινές τιμές τα 162 δισ. ευρώ, χωρίς τους

τόκους.

(Ανακοίνωση «Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», 26.11.2010).

Τι έκανε για όλα αυτά επί δεκαετίες το ελληνικό κράτος των «Πλαστήρων», των «Παπάγων», των «Μητσοτάκηδων»,

των «Καραμανλήδων» και των «Παπανδρέου» είναι γνωστό. Περιγράφεται με μια λέξη: Τίποτα!

Είναι πασίγνωστο: Επί εφτά δεκαετίες από τις σφαγές, το κράτος και οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, στο πλαίσιο της

ταξικής κολεγιάς τους με Αγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και Πορτογάλους κεφαλαιοκράτες, σφύριζαν αδιάφορα και ποτέ

- μα ποτέ - δεν διεκδίκησαν ουσιαστικά τις αποζημιώσεις.

Να, όμως, που το τελευταίο διάστημα αλλάξανε σκοπό, και ενώ μέχρι σήμερα σφυρίζανε αδιάφορα, τώρα έχουν

αρχίσει να σφυρίζουν... «κλέφτικα» και «λεβέντικα»!

Ποια είναι, όμως, η αλήθεια;

Η υπόθεση, σε αυτήν την τρέχουσα φάση της, έχει ως εξής:

Πριν από τρία χρόνια, ήρθε η δικαίωση των κατοίκων του Διστόμου από τον ιταλικό Αρειο Πάγο, στον οποίο

προσέφυγαν οι Διστομίτες, διεκδικώντας αποζημιώσεις για τις θηριωδίες των ναζί.

Αλλά, γιατί οι κάτοικοι του Διστόμου αναγκάστηκαν να αναζητήσουν το δίκιο τους στην... Ιταλία;

Για τον πολύ απλό λόγο ότι η εκτέλεση ανάλογων θετικών αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων τορπιλίστηκε,

«πάγωσε» και απαγορεύτηκε (!) στην Ελλάδα μετά από παρέμβαση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και των

αρμοδίων υπουργών του επί της Δικαιοσύνης, με τη σιωπηρή στήριξη των προυχόντων της ΝΔ.

Και ενώ αυτή ήταν η «πολιτεία» του ΠΑΣΟΚ γύρω από το θέμα, μόλις η Γερμανία προσέφυγε στη Χάγη κατά της

απόφασης του ιταλικού Αρείου Πάγου, η κυβέρνηση Παπανδρέου, το Γενάρη του 2011, δήλωσε για λόγους εσωτερικής

κατανάλωσης ότι θα παραβρεθεί ως «συμπαραστάτης» των Διστομιτών στο δικαστήριο της Χάγης, «ξεχνώντας» ότι

επρόκειτο για μια υπόθεση που η ίδια είχε ναρκοθετήσει στο εσωτερικό της Ελλάδας!

Αν, λοιπόν, οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της τρικομματικής κυβέρνησης, στην οποία συμμετέχουν, αναζητούν «κλέη»

για την ανδρεία και τον πατριωτισμό τους γύρω από μια υπόθεση που έχει «ξεχαστεί» και ξεπουληθεί όσο λίγες, θα

πρέπει να μας εξηγήσουν τι έγινε μέχρι να φτάσει το θέμα στη Χάγη (μέσω... Ιταλίας).

Δηλαδή να μας πουν:

Πρώτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, αντί να «συμπαρίστανται» στη Χάγη,

δεν έδωσαν - εδώ, στην Αθήνα - μια εντολή στον υπουργό τους της Δικαιοσύνης να επιτρέψει, ήδη από το 1997, την

εφαρμογή της «παγωμένης» απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (137/1997), το οποίο, μετά από προσφυγή των

Διστομιτών, υποχρέωνε το γερμανικό δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων;

Δεύτερον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους, οι πρωθυπουργοί τους, ενώ το Δικαστήριο της Λιβαδειάς με την

απόφασή του αποδέχθηκε το αίτημα των συγγενών των θυμάτων και τους επιδίκασε αποζημίωση ύψους εννέα δισ.

δραχμών, ενώ ο Αρειος Πάγος απέρριψε την προσφυγή της Γερμανίας και με την 1357/99 απόφασή του αποφάνθηκε

υπέρ της βασιμότητας του δικανικού σκεπτικού του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, ενώ το Πρωτοδικείο Αθηνών δικαίωσε τους

συγγενείς των θυμάτων που προσέφυγαν με αίτημα την αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης εις βάρος του

Ινστιτούτου «Γκαίτε» και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής και απέρριψε το γερμανικό αίτημα ανακοπής, εντούτοις

το ελληνικό υπουργείο Δικαιοσύνης αρνήθηκε να εκδώσει την απαιτούμενη από το άρθρο 923 του ΚΠΔ εξουσιοδότηση

για εκτέλεση δικαστικής απόφασης έναντι τρίτου κράτους;

Τρίτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, δεν έδωσαν εντολή στο υπουργείο

Δικαιοσύνης να εφαρμοστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (12/2000), με την οποία απορρίπτονταν οι γερμανικές

αιτιάσεις περί ετεροδικίας και κατέστη αμετάκλητη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η απόφαση του Πρωτοδικείου

Λιβαδειάς με την οποία επιβαλλόταν η δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα;

Τέταρτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, συνεχίζουν επί 15 και παραπάνω

χρόνια να κρατούν «ανενεργή» την εκτέλεση των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων;

Πέμπτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, δε διαμόρφωσαν το κατάλληλο νομικό

πλαίσιο και δεν προχώρησαν σε αναπομπή της υπόθεσης στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, όταν η Γερμανία κατάφερε

τελικά - με το ελληνικό κράτος να κάνει τα στραβά μάτια - και πέτυχε την ιταμή απόφαση που αναγνωρίζει δικαίωμα

ετεροδικίας στους σφαγείς του ελληνικού λαού; Γιατί δεν διαμόρφωσαν το νομικό πλαίσιο, ώστε να εφαρμοστούν οι

αποφάσεις δικαίωσης των Διστομιτών, αλλά, αντίθετα, επέτρεψαν το μεν Εφετείο Αθηνών και ο Αρειος Πάγος να κάνει

δεκτή με μεταγενέστερη απόφαση (36/2002) την προσφυγή της Γερμανίας για ακύρωση της απόφασης του

Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, το δε Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο προσέφυγαν οι κάτοικοι του Διστόμου να

αποφαίνεται ότι η πράξη του υπουργού Δικαιοσύνης είναι κυριαρχική πράξη της Πολιτείας που δεν υπόκειται σε

«κυριαρχικό έλεγχο»;

Εκτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους, οι πρωθυπουργοί τους, όχι μόνο δεν έθεσαν τις οφειλές σε

διακρατικό επίπεδο αλλά έφεραν τα πράγματα σε τέτοια κατάσταση, ώστε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (για το οποίο μάλιστα... πανηγυρίζουν), πατώντας πάνω στις ελληνικές αποφάσεις να δικαιώνει όχι τους Διστομίτες, αλλά τηΓερμανία ( πράγμα για το ποίο δεν είχαμε καμία αμφιβολία...), κρίνοντας παράνομες τις αποφάσεις ιταλικών

δικαστηρίων για αναγκαστική κατάσχεση σε περιουσία του γερμανικού δημοσίου υπέρ των θυμάτων, με το αιτιολογικό

της... ετεροδικίας και της ασυλίας της Γερμανίας;

Συμπέρασμα:

Λίγα πράγματα είναι τόσο ντροπιαστικά όσο η προσποιητή λεβεντιά. Λίγα πράγματα είναι τόσο ανάξια όσο η

κάλπικη αντρειοσύνη. Λίγα πράγματα είναι τόσο θλιβερά όσο ο κορδακισμός εκείνων που θέλουν να μετρούν σαν μπόιτον ψοφοδεή ίσκιο τους.

Και πραγματικά:

Λίγα πράγματα είναι τόσο απεχθή όσο το να παρακολουθείς τους γλοιώδεις γλείφτες και τους αυλοκόλακες που κοψομεσιάστηκαν, με αφορμή την παραπομπή της υπόθεσης του Διστόμου στη Χάγη, να επιδαψιλεύουν ύμνους και να απαγγέλλουν θούριους για τη «γενναιότητα» των εξόφθαλμα «γυμνών βασιλέων» που υπηρετούν.

** (Σημ, "Αντίλογου"): Αξίες δολαρίων του 1938, χωρίς τους τόκους.

(Δημοσίευμα Μπογιόπουλου στον «Ριζοσπάστη» της 25/4/2013)

ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΩΣ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ; ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ πχ ΜΕ ΤΟ ΓΑΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε. "ΤΩΝ ΛΑΩΝ"

 (Από διάλογο στο παρακάτω μπλοκ)
Η Ελληνικη πραγματικοτητα για το αγελαδινο γαλα
Από Basilis Xesfigis στην ομάδα MELISSOCOSMOS.BLOGSPOT.COM 
"Βαγγελη θα πρέπει να γνωρίζεις ότι.
Αν αύριο εγώ η εσύ αποφασίσουμε να πάρουμε 50 αγελάδες και να παράγουμε γάλα ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε γιατί…
Για να παράγει κάποιος γάλα στην Ελλάδα χρειάζεται ποσόστωση από τον Ε.ΛΟ.Γ.
Η ποσόστωση είναι σαν να λέμε άδεια.
Ο ΕΛΟΓ έχει σταματήσει να δίνει ποσοστώσεις στην Ελλάδα.
Θυμάμαι το 2005 που το προσπάθησα η εξέλιξη ήταν η εξής…
Έπρεπε να κάνω μια επένδυση σε σχέδιο βελτίωσης περίπου 300 χιλιάδων ευρώ.
Και στην συνέχεια να υποβάλω αίτηση στον ΕΛΟΓ για ποσόστωση.
Αν ο ΕΛΟΓ την έκανε δεκτή θα μου έδινε ποσόστωση 60 τόνων αγελαδινού γάλακτος τον χρόνο.
60 τόνοι αντιστοιχεί σε 10 αγελάδες, αφού πιάνει περίπου 6 τόνους η κάθε μια γάλα τον χρόνο.
Όμως με 10 αγελάδες δεν κάνεις απόσβεση στα 300 χιλιάρικα που έχεις επενδύσει ποτέ.
Κάθε αγελαδοτρόφος Έλληνας που βγαίνει σε σύνταξη χάνεται η άδεια του και αυτό σημαίνει ότι έχουμε λιγότερο ελληνικό αγελαδινό γάλα κάθε χρόνο Βαγγελη.
Στόχος της Ελλάδας είναι να μην παράγει ελληνικό αγελαδινό γάλα στο μέλλον, και να το κάνουμε όλο εισαγωγή.
Και τέλος να πω ότι χωρίς άδεια από τον ΕΛΟΓ καμία εταιρεία δεν σου αγοράζει το γάλα αφού τα πρόστιμα είναι τσουχτερά.
Μετά από αυτές τις δυσκολίες το 2006 έσφαξα τα ζώα που είχα αγοράσει και σταμάτησα τις προσπάθειες πριν καταστραφώ"...

.....................................................................................................................................................
Αυτό είναι η απάντηση που έδωσα σε έναν φίλο στο Blog που με ρώτησε γιατί η Ελλάδα να μην παράγει δικό της Αγελαδινό γάλα, ώστε να μην χρειάζεται να εισάγει καθόλου απ έξω...

Σύννεφο με παντελόνια (Μαγιακόφσκι)

Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σαςσάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.
Εσείς οι αβροί!
Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.
Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;
Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ’ το σαλόνι,
εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.
Θέλετε
θα ‘μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος
-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-
θέλετε-
θα ‘μαι η άχραντη ευγένεια
-όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια
(Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος)

ΠΑΤΡΙΔΑ, ΟΠΩΣ ΕΛΛΑΔΑ!

(Αναδημοσιεύτηκε από τον Δημ. Καζάκη την Τετάρτη 24 Απρ.2013 στο χρονολόγιό του στο f/b) 

Κινδυνεύει η πατρίδα! Για το καλό της πατρίδας! Καταστρέφεται η πατρίδα! Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτές τις λέξεις από χείλη πολιτικών και πατριδοκάπηλων, λες και είναι μια αφηρημένη έννοια ή κάτι το μη υπαρκτό, αφού τις χρησιμοποιούν κατά το δοκούν και όπως τους βολεύει. Η πατρίδα, η πατρίδα, συνέχεια αυτή η λέξη, λες και είναι κάτι το αόριστο, κάτι το αόρατο, κάτι το μη υπαρκτό. Πώς όμως χρησιμοποιείται η ίδια λέξη από άλλους ως κατηγόρια γι’ αυτούς που την αγαπούν και την νοιάζονται; Είστε εθνικιστές, είστε φασίστες, είστε οπισθοδρομικοί όσοι μιλάτε για πατρίδα. Εμείς είμαστε προοδευτικοί και ριζοσπάστες και βλέπουμε μπροστά. Πόσο εύκολα χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη χωρίς να έχουν ιδέα για την έννοια της ίδιας της λέξης.

Τι είναι στ’ αλήθεια όμως η πατρίδα; Μην είναι οι κάμποι και τα ψηλά βουνά που έγραφε ο Κώστας Κρυστάλλης ή μήπως ένα φασιστικό κατάλοιπο όπως ισχυρίζονται οι «αριστεριστές»; Καταρχήν η ετυμολογία της λέξης μας περιγράφει ακριβώς την έννοιά της: Πάτρια (εκ του πατρός), Δα (η γη στη Δωρική διάλεκτο). Τη γη των πατέρων μας όριζαν λοιπόν ως πατρίδα οι πρόγονοί μας άσχετα αν σ’ αυτή ζούσαν πλούσιοι ή φτωχοί, αριστεροί ή δεξιοί, προλετάριοι ή αστοί. Και βέβαια οι πραγματικοί προοδευτικοί και θεωρητικοί όλων των τάσεων μιλούσαν με απέραντο σεβασμό για την πατρίδα και το έθνος. «Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης. Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων» έγραφε στα 1869 ο Μιχαήλ Μπακούνιν στα «Γράμματα για τον Πατριωτισμό». «Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αυτή είναι μια φυσική, αληθινή αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός» συμπλήρωνε o ίδιος, ένας εκ των βασικών θεωρητικών του Αναρχισμού.

Η πατρίδα λοιπόν δεν είναι μια απλή λέξη που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, αναλόγως των περιστάσεων και όπως μας βολεύει. Είναι μια έννοια πολύ πιο βαθειά από τις ρητορείες των πολιτικάντηδων και τις άναρθρες κραυγές των ψευτοπροοδευτικών. Είναι μια έννοια που την καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν αίσθηση της ιστορίας, της παράδοσης, της σκέψης και της αληθινής θέλησης για αυτοδιάθεση και ελευθερία. Την καταλαβαίνουν με τη σωστή της έννοια χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς μικροαστικές αγκυλώσεις, αυτοί που πραγματικά επιζητούν μια δίκαιη και ελεύθερη ζωή. Είναι αυτοί που χωρίς να ζητήσουν ανταλλάγματα μπαίνουν στη μάχη για τη σωτηρία της, ορμούν ακόμη και στη φωτιά για τη λευτεριά της και δεν φείδονται κόπων για την αναγέννησή της. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους απλούς ανθρώπους, τους ανθρώπους της βιοπάλης, των λαϊκών στρωμάτων, τους ανθρώπους της καθημερινότητας, που όντας αληθινοί αγωνιστές της ζωής γίνονται μπροστάρηδες των αγώνων για τη σωτηρία του έθνους. Άνθρωποι που όπως ο Δημήτρης δε φοβούνται να βάλουν το κεφάλι τους στον «ντορβά» να βγουν μπροστά στη μάχη, αψηφώντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν, δίνοντας θάρρος και αφυπνίζοντας το λαό παλεύοντας για μια πραγματικά ελεύθερη Ελλάδα.

Τι μπορεί να πει κανείς γι’ αυτή την πατρίδα που όπου κι αν κοιτάξεις γεμίζεις ήλιο, γεμίζεις θάλασσα, γεμίζεις μυρωδιές, γεμίζεις ομορφιά, γεμίζεις εικόνες, γεμίζεις Ελλάδα. Όπου και αν σκάψεις θα βρεις κάτι από την ιστορία της, θ’ αναβλύσει αίμα από τις θυσίες του λαού της, θα βρεις κάτι που θα σου θυμίσει ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και πού πρέπει να πας.

Τι μπορείς όμως να πεις και γι’ αυτόν το λαό, που μπορεί να μοιάζει υπνωτισμένος, ίσως και ναρκωμένος, που σε τρελαίνει ώρες ώρες με την αναλγησία του και σου θυμίζει την απόγνωση που ένοιωθαν οι πρώτοι ΕΑΜίτες, όπως γράφει ο Δ. Γλυνός, από την απάθεια του κόσμου μπροστά στις κατοχικές δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα έγραψε το Έπος της Εθνικής Αντίστασης. Από το συμβιβασμό που είχε ως ένα βαθμό με τον Τούρκο κατακτητή, αλλά ταυτόχρονα επαναστάτησε όχι μόνο ενάντια των Τούρκων αλλά και όλης της Ιερής Συμμαχίας που δεν ανεχόταν με τίποτα μερικούς «ξυπόλυτους» και «αγράμματους» να αντιδρούν μπροστά στα θελήματα των μεγάλων δυνάμεων. Αυτόν το λαό που μόνος αντιστάθηκε στις Περσικές ορδές, που μόνος του ελευθέρωσε τρείς φορές την πατρίδα του, που μπορεί να γέννησε Εφιάλτες και Πήλιους Γούσηδες, αλλά έβγαλε Μιλτιάδη, Λεωνίδα, Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και Ανδρούτσο. Που αντιστάθηκε με όλες του τις δυνάμεις στο φασισμό και το ναζισμό, που μπορεί να είχε δοσίλογους αλλά γέννησε τον Άρη και το ΕΑΜ, που μπορεί να αντιμετώπισε σφαγές και καταστροφές, πιο πολλές αναλογικά απ’ οιαδήποτε άλλη χώρα, αλλά δε λύγισε και κατάφερε μόνος του να λευτερωθεί.

Αυτός ο ίδιος λαός καλείται και τώρα να λευτερώσει την πατρίδα του. Αυτός που μπορεί να βρίσκεται ακόμη κάτω από το φόβο της κατοχής της ευρωζώνης και του ευρώ, αλλά που σιγά σιγά ωριμάζει και σκέφτεται τρόπους ν’ αντιδράσει. Εκεί λοιπόν έρχεται ο ρόλος του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, εμάς των ΕΠΑΜιτών. Να παίξουμε το ρόλο της Φιλικής Εταιρείας, το ρόλο των μπροστάρηδων, το ρόλο των διαφωτιστών, το ρόλο των αποστόλων. Να βγούμε μπροστά, να αφυπνίσουμε τον κόσμο, να του μιλήσουμε για τα προτάγματά μας, να τον βοηθήσουμε να οργανωθεί, να τον κάνουμε να μην αισθάνεται μόνος. Εύκολο; Καθόλου. Αλλά τι νόημα θα είχε να μετράμε τη δυσκολία και να οπισθοχωρούμε χωρίς να κάνουμε το καθήκον μας. Τι νόημα θα είχε απλώς να λέμε ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει και να τον αφήνουμε στην τύχη του. Δεν θα ήμασταν ΕΠΑΜίτες τότε, αλλά ένα ακόμα κίνημα χωρίς ουσία και υπόβαθρο είτε πολιτικό, είτε ιδεολογικό. Θα ήμασταν σαν τους υπόλοιπους λαλίστατους αλλά χωρίς ουσία «επαναστάτες» που περιμένουν το λαό να ωριμάσει, χωρίς αυτοί να κάνουν τίποτα.

Σκεφτείτε λοιπόν πώς θα ήταν τώρα η πατρίδα μας αν τα παρατούσε ο Κολοκοτρώνης όταν οι ορδές του Ιμπραήμ λεηλατούσαν και έσφαζαν και οι γνωστοί δοσίλογοι πολιτικοί της εποχής διαπραγματεύονταν για το τομάρι τους, αδιαφορώντας για το λαό και την πατρίδα. Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους πρόσταξε ο Γέρος του Μοριά και ρίχτηκε στη μάχη. Πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν υπήρχε το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ και δέχονταν το παραμύθι των Τσολάκογλου, Ράλλη και λοιπόν προδοτών του έθνους και κάθονταν στωικά να βλέπουν την καταστροφή της πατρίδας και την κυριαρχία του Ναζισμού.

Ακόμη και αυτοί που βλέπουν τον αγώνα απλά ταξικό ενάντια στο διεθνές κεφάλαιο και τον καπιταλισμό, έχουν σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή τους αν τα προτάγματα των αγώνων του Μαρίνου Αντύπα, του Άρη Βελουχιώτη, του Γρηγόρη Λαμπράκη, των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, δεν ήταν πάνω απ’ όλα εθνικοαπελευθερωτικά. Καμιά ενότητα και κατά συνέπεια καμία νίκη δε θα είχε επιτευχθεί αν παρέμεναν στα στενά ταξικά όρια. Ακόμη και οι μεγάλες επαναστάσεις του 19ου και 20ου αιώνα δεν είχαν μόνο ταξικό, αλλά πάνω απ’ όλα εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα. «Από μαρξιστική άποψη, γενικοί και αφηρημένοι ορισμοί, όπως ο “μη πατριωτισμός”, δεν έχουν καμιά απολύτως αξία. Η πατρίδα, το έθνος, είναι ιστορικές κατηγορίες. Αν σε καιρό πολέμου πρόκειται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ή για αγώνα ενάντια στο ζυγό που καταπιέζει ένα έθνος, εγώ δεν είμαι καθόλου ενάντια σ’ ένα τέτοιο πόλεμο και δεν φοβάμαι τις λέξεις “υπεράσπιση της πατρίδας” όταν αναφέρονται σ’ ένα τέτοιου είδους πόλεμο ή εξέγερση. Οι σοσιαλιστές τάσσονται πάντοτε με το μέρος των καταπιεζόμενων και συνεπώς δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι των πολέμων που έχουν σκοπό τη δημοκρατική πάλη ενάντια στην καταπίεση» έλεγε ο Λένιν «Γράμμα προς τον Μπορίς Σουβάριν» το 1916.

Έτσι λοιπόν το καθήκον μας είναι πιο επιτακτικό. Πρέπει να παλέψουμε ακόμη περισσότερο και πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό μας, να ξεπεράσουμε το «εγώ» μας και να μπούμε με περισσότερο πάθος στον αγώνα. Δεν πρέπει το «εγώ» του καθενός μας να μπαίνει πάνω από τον αγώνα. Το ξέρω, είναι δύσκολο να αποβάλεις κάτι με το οποίο έχεις εκπαιδευτεί χρόνια τώρα. Κάτι που θεωρήθηκε ιδανικό, να κοιτάς δηλαδή την πάρτη σου και να ιδιωτεύεις. Μεγάλη ύβρις για τους προγόνους μας το να είσαι ιδιώτης. Μέγιστο όμως το καθήκον να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να γίνεις μέρος του συνόλου. Να μάθεις να δουλεύεις μέσα στην ομάδα κοιτώντας το «εμείς» και βάζοντας τα προσωπικά σου θέλω κάτω από το συλλογικό καλό. Να μάθεις να νοιάζεσαι πρώτα για τον συναγωνιστή σου και μετά για σένα. Να προσφέρεις ανιδιοτελώς στο συνάνθρωπό σου, πέρα από προσωπικά οφέλη και μικρότητες.

Είναι ιστορικό το καθήκον μας, όσο και αν ακούγεται βαρύγδουπο αυτό. Έχουμε ιστορική υποχρέωση απέναντι στα παιδιά μας, στους φίλους μας, στην οικογένειά μας, στους ίδιους μας τους εαυτούς. Όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό, είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε ακριβώς τι συμβαίνει, τι πρόκειται να συμβεί, τι πρέπει να κάνουμε για να γλιτώσουμε από την καταστροφή και τι όμορφη θα είναι η πατρίδα που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας εάν νικήσουμε.

Αυτό το όνειρο θα ήθελα να είναι η πραγματικότητα που θα ζήσει η γενιά μας και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Θα ήθελα οι μεταγενέστερες γενιές να αλλάξουν το τραγούδι του Κηλαϊδόνη από «κολίγα γιός ο παππούς του παππού μου» σε λεύτερος γιός ο παππούς του παππού μου. Αλλά θα ήθελα να έχω και την ευτυχία να δω τα πρόσωπα των συναγωνιστών μου, που τόσα πολλά μου προσφέρουν, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουν, που με τιμούν με το να μ’ έχουν συναγωνιστή τους, που μου προσφέρουν τόσα όσα ίσως μόνο μ’ αυτά που μου προσφέρουν τα παιδιά μου μπορούν συγκριθούν, που με θεωρούν φίλο τους και αδερφό τους, αυτά τα πρόσωπα θα ήθελα να δω ευτυχισμένα και πραγματικά η σκέψη και μόνο της χαράς στα πρόσωπά τους μου δίνει κουράγιο να συνεχίζω.

Σταύρος Παπαγιάννης
Μέλος ΕΠΑΜ Νέου Κόσμου

ΥΓ. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
(Από το λόγο του Άρη στη Λαμία)

ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΖΙΚΟ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΑΝ ΤΟΥ ΜΠΕΠΕ ΓΚΡΙΛΟ;...

Στην Συρία και στην Βοστώνη, οι προστατευόμενοι των ΗΠΑ μανιακοί εξτρεμιστές ισλαμιστές Τσετσένοι, απαγάγουν μητροπολίτες σαν "απελευθερωτικός στρατός" ξένων μισθοφόρων που τα μεγάλα βρώμικα ΜΜΕ τους "παίζουν" σαν "Σύριους αντάρτες", δολοφονούν μαραθωνοδρόμους ενώ οι Ρώσοι είχαν προειδοποιήσει τις ΗΠΑ πως είναι τρομοκράτες οι προστατευόμενοί τους... Και τα ΜΜΕ και τα συστημικά κόμματα,
αντί να κατακεραυνώνουν τις ΗΠΑ για τους νέους Μπιν Λάντεν που δημιουργούν και υποδαυλίζουν για τα βρώμικα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, αναπαράγουν την ίδια στιγμή αποπροσανατολιστικές ψευδέστατες αμερικανιές για "φήμες περιορισμένης χρήσης χημικών από τον κυβερνητικό συριακό στρατό"!!! (Σαν τα ανύπαρκτα τελικά "χημικά του Σαντάμ", που ήταν το πρόσχημα της εισβολής στο Ιράκ...)
-Στην Ιταλία όλοι οι "διαφορετικοί" εκφραστές της δικτατορίας των διεθνών τραπεζιτών,από την εκπορνευμένη "αριστερά" του Ναπολιτάνο και CIA, μέχρι την πιο παλαβή δεξιά του Μπερλουσκόνι και CIA, με συγκυβέρνηση-τσίρκο "σώζουν την ...πατρίς" και μόνο το κίνημα των 5 αστέρων του Γκρίλο αναδεικνύεται διαρκώς διογκούμενη αντισυστημική (ας ελπίσουμε να αποδειχτεί κιόλας...) δύναμη!
-Στην Ελλάδα, η πιο αντιλαϊκή κυβέρνηση της νεοελληνικής ιστορίας στηρίζεται από τρία εκφυλισμένα συστημικά κόμματα και αποκόμματα που το ένα,δημιούργημα αποκλειστικά των ΜΜΕ, το παίζει και "αριστερή ανανέωση" ενώ ασκεί αδίστακτα ακροδεξιότατη οικονομική πολιτική!!! Και ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΔΩΣΙΛΟΓΗ ΚΥΒΕΡΝΟΣΥΜΠΡΑΞΗ ΩΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΟΣΟ "ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ" ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ/ΒΟΡΙΔΗ/ΚΟΥΒΕΛΗ/ΡΕΠΟΥΣΗ, τα κόμματα που το παίζουν κατά των μνημονίων,είτε ανακαλύπτουν "αγεφύρωτες διαφορές" μεταξύ των, είτε λένε σαν τηΝΔ προεκλογικά,πως θα καταργήσουν (Α! "αναστείλουν" είναι η τελευταία ερμηνεία...) τα μνημόνια κλπ, αλλά ...μόνο αν τους επιτρέψουν να κυβερνούν με ξένο,κατοχικό,νόμισμα! Ορκίζονται στο ευρώ και την ΕΕ του Δ΄Ράιχ! Ή στο...δολλάριο... Ή λένε (ΚΚΕ) πως δεν υπάρχει οικονομική κατοχή, δεν χρειάζεται ένα πλατύ λαϊκό εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο, αλλά μόνο άμεση... ταξική επίθεση κατά του καπιταλισμού. Η ΙΣΧΥΣ ΤΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΞΕΤΣΙΠΩΤΗ ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΤΟΥΣ - ΤΟ "ΔΙΑΙΡΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ" ΤΟ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΠΙΣΗΣ, ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ,ΜΕ ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ, Η "ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ"...
-ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΦΤΥΣΟΥΜΕ ΟΛΟ ΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΑΖΙΚΟ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΥΠΟΥ ΜΠΕΠΕ ΓΚΡΙΛΟ;...

«Ήμασταν και εμείς κάποτε μετανάστες». Το γελοίο επιχείρημα κονιορτοποιείται από την Oriana Fallaci

Της Oriana Fallaci* (από το βιβλίο της «H Οργή και η Περηφάνεια», 2003)

Όχι εδώ και πολύ καιρό, άκουσα κάποιον από τους αναρίθμητους πρώην κυρίους Πρωθυπουργούς που έχουν ταλαιπωρήσει την Ιταλία τις τελευταίες δεκαετίες, να λέει στην τηλεόραση: «Κι ο θείος μου ήταν μετανάστης. Ακόμη θυμάμαι τη στιγμή που έφευγε για την Αμερική. με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι». Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, κύριε παραπληροφορημένε, ή αναξιόπιστε πρώην Πρωθυπουργέ.
Εκτός από το ότι είναι πρακτικά αδύνατον να έχετε θείο που πήγε στην Αμερική με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, για τον απλό λόγο ότι οι θείοι με τις βαλίτσες από χαρτόνι στο χέρι πήγαιναν στην Αμερική στις αρχές του εικοστού αιώνα, δηλαδή τότε που εσείς δεν ήσασταν ακόμη γεννημένος, δεν είναι καθόλου το ίδιο. Και είναι δυο φαινόμενα άσχετα μεταξύ τους για ορισμένους λόγους που εσείς αγνοείτε, ή κάνετε πως αγνοείτε. Οι λόγοι αυτοί είναι οι εξής:

Πρώτον: Η Αμερική είναι μια ήπειρος με έκταση 3 εκατομμύρια και 618.770 τετραγωνικά μίλια. Τεράστιες περιοχές αυτής της έκτασης είναι ακόμη και σήμερα ακατοίκητες ή τόσο αραιά κατοικημένες, ώστε σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να περπατάει κανείς για ολόκληρους μήνες χωρίς να συναντήσει ψυχή. Και σας πληροφορώ ότι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα αυτές οιπεριοχές ήταν ακόμη πιο έρημες και σχεδόν εντελώς ακατοίκητες. Δεν υπήρχαν πόλεις, ούτε κωμοπόλεις, ούτε δρόμοι, ούτε καν οικισμοί. Το πολύ-πολύ να υπήρχαν κάποια φυλάκια ή κάποια καταλύματα για ξεκούραση και για αλλαγή αλόγων. Η πλειονότητα των κατοίκων ήταν, ουσιαστικά, συγκεντρωμένη στις ανατολικές Πολιτείες. Στις Μεσοδυτικές εκτάσεις, ζούσαν μονάχα λίγοι θαρραλέοι τυχοδιώκτες, καθώς και οι φυλές των ιθαγενών Ινδιάνων, που τους ονόμαζαν Ερυθρόδερμους. Πιο δυτικά, στη λεγόμενη Άγρια Δύση, υπήρχαν ακόμη λιγότεροι κάτοικοι: Το Κυνήγι του Χρυσού μόλις είχε αρχίσει. Λοιπόν: Η Ιταλία δεν αποτελεί ήπειρο. Είναι μια μικρή σχετικά χώρα, τριάντα δύο φορές μικρότερη από την Αμερική και υπερβολικά πυκνοκατοικημένη: ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 58 εκατομμύρια κατοίκους έναντι των 282 εκατομμυρίων της Αμερικής. Συνεπώς, αν τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες γιοι του Αλλάχ μεταναστεύουν στην Ιταλία κάθε χρόνο (όπως γίνεται στην πραγματικότητα), για μας είναι σαν να μετανάστευαν τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Μεξικανοί στο Τέξας, στην Αριζόνα ή στην Καλιφόρνια κάθε χρόνο.

Δεύτερον: Για έναν ολόκληρο αιώνα, δηλαδή από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας μέχρι το 1875, η Αμερική ήταν χώρα ελεύθερης προσπέλασης. Τα σύνορα και οι ακτές της παρέμεναν αφύλακτα, οποιοσδήποτε ξένος μπορούσε να μπει ελεύθερα στη χώρα και οι μετανάστες ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. Για να αναπτυχθεί και να ακμάσει το νεοσύστατο έθνος, έπρεπε να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εδάφη του και ο εν δυνάμει πλούτος του, και γι’ αυτό ακριβώς στις 20 Μαΐου του 1862, ο Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε την Homestead Act. Σύμφωνα με την Πράξη αυτή, θα δωρίζονταν 810 εκατομμύρια τ.μ. ομοσπονδιακής γης. Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, στη Μοντάνα, στη Νεμπράσκα, στο Κολοράντο, στο Κάνσας, στη Βόρεια και Νότια Ντακότα κ.ά... Επιπλέον η «Πράξη» δεν ωφελούσε μονάχα τους Αμερικανούς. Με εξαίρεση τους Κινέζους, που γενικότερα τύχαιναν κακομεταχείρισης, καθώς και τους καταδιωκόμενους γηγενείς Ινδιάνους, οποιοσδήποτε (άντρας ή γυναίκα) μπορούσε να κάνει αίτηση και να λάβει ως δωρεά 480 τ.μ. γης. Οι προϋποθέσεις ήταν: ο αιτών να έχει συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος, να εγκατασταθεί στον συγκεκριμένο τόπο για τουλάχιστον πέντε χρόνια, να μετατρέψει την άγρια γη σε φάρμα και κατοικία, να δημιουργήσει οικογένεια και, αν δεν ήταν Αμερικανός, να ζητήσει αμερικανική υπηκοότητα. Ακολουθώντας τα σλόγκαν «Το Αμερικανικό Όνειρο», «Αμερική, η Χώρα των Ευκαιριών», οι περισσότεροι από αυτούς που απέκτησαν έτσι γη, ήταν Ευρωπαίοι. Ο αριθμός των μεταναστών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ολόκληρες φυλές γηγενών (Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, Τσεγιέν, κ.α.)εκτοπίστηκαν βίαια και περιορίστηκαν με επαίσχυντο τρόπο σε καταυλισμούς. Λοιπόν, στην Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη «Πράξη» που να προσκαλεί τους ξένους να έρθουν και να εγκατασταθούν στη χώρα μας: «Ελάτε ξένοι, ελάτε! Αν έρθετε, θα σας δώσουμε ένα καλό κομμάτι γης στο Κιάντι, στη Βαλ Παντάνα ή στη Ριβιέρα. Για χάρη σας θα διώξουμε τους γηγενείς, δηλαδή τους Τοσκανούς, τους Λομβαρδούς και τους Λιγουριανούς, θα τους κλείσουμε σε καταυλισμούς». Όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην Ιταλία, όλοι αυτοί οι μετανάστες που μας ταλαιπωρούν, έχουν έρθει με δική τους πρωτοβουλία. Με τα αναθεματισμένα σκάφη τους, τα καταραμένα φουσκωτά σκάφη της αλβανικής μαφίας, αποφεύγοντας τις περιπόλους της ακτοφυλακής, που προσπαθούν να τους στείλουνε πίσω. Δεν είμαστε μια χώρα με ανοιχτά σύνορα, αγαπητέ κύριε Πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι. Εμείς, δεν έχουμε τεμάχια γης να χαρίσουμε στους ξένους. Δεν έχουμε έρημες περιοχές που πρέπει να κατοικηθούν. Ούτε φυλές Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, και Τσεγιέν για να εκτοπίσουμε.

Τρίτον: Ακόμη κι η Αμερική η Χώρα των Ευκαιριών έπαψε κάποια στιγμή να δείχνει στους ξένους την ίδια επιείκεια που έδειχνε μέχρι και την προεδρία του Λίνκολν. Το 1875, για παράδειγμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να μπουν κάποια όρια, με αποτέλεσμα η Βουλή των Αντιπροσώπων να υιοθετήσει νόμο που απαγόρευε την είσοδο στη Χώρα σε Πρώην κατάδικους και σε πόρνες. Το 1882, ένας δεύτερος νόμος απέκλειε από το δικαίωμα αυτό ψυχασθενείς και άτομα για τα οποία υπήρχαν υποψίες ότι θα βλάψουν τη δημόσια ζωή της χώρας. Το 1903, ψηφίστηκε ακόμη ένας νόμος που απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε επιληπτικούς, σε επαγγελματίες ζητιάνους, σε ασθενείς με μεταδοτικές αρρώστιες και σε αναρχικούς. (Ο τελευταίος ήταν ένας ανακριβής χαρακτηρισμός που αποδιδόταν τόσο σε παλαβούς που δολοφονούσαν προέδρους, όσο και σε ριζοσπαστικούς που προκαλούσαν γενική αναστάτωση και οργάνωναν απεργίες). Από εκεί και πέρα, η μεταναστευτική πολιτική έγινε πιο αυστηρή και οι παράνομοι μετανάστες απελαύνονταν αμέσως. Στη σημερινή Ιταλία και Ευρώπη όμως, οι μετανάστες έρχονται όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν. Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες. Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε καν εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας. Από τη στιγμή που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών. Εννοώ των Ιταλών φορολογουμένων. Λαμβάνουν ακόμη και ένα μικρό ποσό χρημάτων για τα τρέχοντα μικροέξοδά τους. Όσο για τους παράνομους μετανάστες, ακόμη κι αν απελαθούν επειδή έχουν διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα, πάντοτε καταφέρνουν να επιστρέψουν. Αν απελαθούν ξανά, πάλι γυρίζουν πίσω. Φυσικά, για να διαπράξουν κι άλλα εγκλήματα. Και οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτε. Ανάθεμά τους! 

 

Δε θα ξεχάσω ποτέ τις διαδηλώσεις που έκαναν πέρυσι οι παράνομοι, κατακλύζοντας τις πλατείες μας για να απαιτήσουν με αυθάδεια άδειες παραμονής. (Οι περισσότεροι ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους, ή κόκκινες σημαίες). Αυτά τα παμπόνηρα, παραμορφωμένα πρόσωπα. Αυτές οι υψωμένες γροθιές, έτοιμες να μας χτυπήσουν, εμάς τους γηγενείς, να μας κλείσουν σε καταυλισμούς. Αυτές οι κραυγές, που έφερναν στο νου τις κραυγές των οπαδών του Χομεινί στο Ιράν, του Μπιν Λάντεν στην Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν, Ιράκ, Σενεγάλη, Σομαλία, Νιγηρία κ.ο.κ... Δε θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί εκτός από προσβεβλημένη, ένιωσα και εξαπατημένη από τους πολιτικούς που έλεγαν: «Θα θέλαμε να τους απελάσουμε, να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Αλλά, δε γνωρίζουμε πού κρύβονται». Πού κρύβονται;!; Ελεεινοί καραγκιόζηδες! Είχαν κατεβεί κατά χιλιάδες στις πλατείες, και δεν κρύβονταν διόλου. Για να τους απελάσετε, για να τους διώξετε, θα αρκούσε να τους περικυκλώσετε με λίγους ένοπλους αστυνομικούς oι στρατιώτες, να τους φορτώσετε σε φορτηγά, να τους οδηγήσετε σ’ ένα αεροδρόμιο ή ένα λιμάνι, και να τους στείλετε πίσω στις πατρίδες τους.

Όσο για τον τελευταίο λόγο που θα σας αναφέρω, αγαπητέ μου κύριε πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, είναι τόσο απλός, που ακόμη και ένα διανοητικά καθυστερημένο μωρό θα μπορούσε να τον καταλάβει. Η Αμερική είναι ένα νεοσύστατο έθνος, μια πολύ νέα χώρα. Αν αναλογιστείτε ότι η σύσταση του αμερικανικού έθνους έγινε στα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα, θα συμπεράνετε εύκολα ότι σήμερα (έτος 2002) συμπληρώνει μόλις δυο αιώνες ζωής. Επίσης, είναι ένα έθνος μεταναστών. Από την εποχή τουMayflower, από την εποχή των δεκατριών αποικιών, δηλαδή από πάντα, όλοι οι κάτοικοι της Αμερικής ήταν μετανάστες. Παιδιά, εγγόνια, εγγύτεροι ή απώτεροι απόγονοι κάποιων μεταναστών. Ως έθνος μεταναστών, αποτελεί το πιο δυναμικό, το πιο πλούσιο μείγμα φυλών, θρησκειών και γλωσσών που υπήρξε ποτέ σε τούτο τον πλανήτη. Ως νεοσύστατο έθνος, έχει πολύ σύντομη ιστορία.Γι’ αυτό, η πολιτιστική της ταυτότητα δεν έχει ακόμη κατασταλάξει σε κάτι ενιαίο. Αντίθετα, η Ιταλία είναι ένα πολύ παλαιό έθνος. Με εξαίρεση την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι το παλαιότερο της Δύσης. Η καταγεγραμμένη ιστορία της ξεκινάει πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ιδρύθηκε η Ρώμη. Ή, καλύτερα, από την εποχή που οι Ετρούσκοι αποτελούσαν ήδη πολιτισμένη κοινωνία. Σ’ αυτές τις τρεις χιλιετίες, παρ’ όλη την εξάπλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρ’ όλες τις εισβολές που προκάλεσαν την Πτώση αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος, παρ’ όλες τις κατακτήσεις που μας είχαν διαμελίσει για πολλούς αιώνες, η Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ έθνος μεταναστών. Δηλαδή, ένα μείγμα από φυλές, θρησκείες και γλώσσες. Ούτε αλλοιώθηκε η ταυτότητά της από τις επιδράσεις των κατακτητών της.Κανένα από τα ξένα έθνη που μας είχαν κατακτήσει και διαμελίσει (και Γερμανοί και Σκανδιναβοί και Ισπανοί και Γάλλοι και Αυστριακοί) δεν κατάφεραν να μεταβάλουν την οντότητά μας. Αντίθετα, εκείνοι απορροφήθηκαν από εμάς, σαν το νερό από το σφουγγάρι. …. Συνεπώς, η δική μας πολιτιστική ταυτότητα είναι ενιαία. Και, παρ’ όλο που περιέχει κάποια στοιχεία, που έχει απορροφήσει το σφουγγάρι (σκεφτείτε τις πολλές διαλέκτους μας, τις συνήθειές μας, την κουζίνα μας), ποτέ δεν υιοθέτησε συνήθειες του Μουσουλμανικού κόσμου. Με κανέναν τρόπο δεν έχει επηρεαστεί από αυτόν. Επίσης, για δυο χιλιάδες χρόνια, η ενότητά μας ήταν βασισμένη σε μια θρησκεία που ονομάζεται Χριστιανισμός. Σε μια εκκλησία που ονομάζεται Καθολική Εκκλησία... Πάρτε εμένα σαν παράδειγμα. «Είμαι άθεη και αντικληρικών αντιλήψεων, δεν έχω τίποτε κοινό με την Καθολική Εκκλησία», δηλώνω πάντοτε. Κι αυτό είναι αλήθεια.Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και ψέμα. Γιατί, είτε μου αρέσει είτε όχι, έχω αρκετά κοινά με την Καθολική Εκκλησία. Πιστέψτε με, γαμώτο! Πώς θα μπορούσα να μην έχω; Γεννήθηκα σ’ έναν τοπίο γεμάτο τρούλους εκκλησιών, μοναστήρια, Χριστούς, Μαντόνες, Αγίους, σταυρούς και καμπάνες. Οι πρώτες μελωδίες που άκουσα όταν γεννήθηκα ήταν οι μελωδίες από τις καμπάνες. Τι καμπάνες του Καθεδρικού της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, που τον Καιρό του Αντίσκηνου, ο μουεζίνης προσβλητικά κατέπνιγε με τα δικά του Αλλάχ-ακμπάρ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα με αυτή τη μουσική, με αυτό το τοπίο γύρω μου, με αυτή την Εκκλησία που την έχουν προσκυνήσει ακόμη και μεγάλα μυαλά, όπως ο Δάντης Αλιγκιέρι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι. Μέσα από αυτήν έχω μάθει τι είναι γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και τι σημαίνει ο συνδυασμός της ομορφιάς με τη γνώση. Χάρη σ’ αυτήν άρχισα κάποτε ν’ αναρωτιέμαι τι είναι το Καλό και το Κακό, αν υπάρχει Θεός. Αν μας έπλασε Εκείνος, ή εμείς Εκείνον και αν η ψυχή είναι μια χημική ένωση που μπορεί να υποστεί επεξεργασία σε εργαστήρια ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Και, μα τον Θεό...
Βλέπετε; Πάλι χρησιμοποίησα τη λέξη «Θεός». Παρ’ όλες τις λαϊκές και αντικληρικές μου αντιλήψεις, παρ’ όλο τον αθεϊσμό μου, είμαι τόσο διαποτισμένη από τον Καθολικό πολιτισμό, ώστε αυτός να είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού και προφορικού μου λόγου. Μα τον Θεό, για όνομα του Θεού, προς Θεού, δόξα τω Θεώ, Θεέ και Κύριε, Παναγία μου, έλα Παναγία μου, Χριστέ και Παναγιά μου, στην ευχή του Χριστού. Χριστέ μου... Τέτοιες εκφράσεις μου έρχονται τόσο αυθόρμητα, που δε συνειδητοποιώ ότι τις λέω ή ότι τις γράφω. Και να σας τα πω όλα; Παρ’ όλο που ποτέ δε συγχώρεσα την Καθολική Εκκλησία για τα αίσχη που μου επέβαλε, με πρωταρχικό εκείνο της γ…..ς Ιεράς Εξέτασης που τον δέκατο έβδομο αιώνα έκαψε ζωντανή την προγιαγιά μου Ιλντεμπράντα, την κακόμοιρη την Ιλντεμπράντα, παρ’ όλ’ αυτά, οι μελωδίες από τις καμπάνες συνεχίζουν να γλυκαίνουν την καρδιά μου. Μου αρέσουν.
Επίσης, μ’ αρέσουν όλες αυτές οι όμορφες αγιογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Είμαι μάλιστα συλλέκτρια παλαιών εικονισμάτων. Επίσης, μου αρέσουν τα αβαεία και τα μοναστήρια και τα περιβόλια τους. Μου δημιουργούν μια ακαταμάχητη αίσθηση γαλήνης και συχνά ζηλεύω αυτούς που μένουν σ’ αυτά. Και, εν τέλει, ας το παραδεχτούμε: οι καθεδρικοί ναοί μας είναι πιο όμορφοι από τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους βουδιστικούς ναούς και τις άχρωμες εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων. …. Όλ’ αυτά τα συμβολικά στολίδια που ανήκαν στη δική μου ζωή. Στον δικό μου πολιτισμό. Ξέρετε, στον κήπο του εξοχικού σπιτιού μου στην Τοσκάνη, υπάρχει ένα μικρό, παλιό ξωκλήσι. Δυστυχώς, είναι πάντοτε κλειστό. Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κανείς δεν το φροντίζει. Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα, πηγαίνω και το ανοίγω. Ξεσκονίζω την Αγία Τράπεζα, προσέχω να μην έχουν κάνει φωλιές τα ποντίκια ή να μην έχουν φάει καμιά σελίδα από τη Σύνοψη. Και, παρά τον λαϊκισμό μου, τον αθεϊσμό μου, εκεί μέσα νιώθω άνετα. Παρά τις αντικληρικές απόψεις μου, εκεί μέσα νιώθω γαλήνη. (Και βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι Ιταλοί θα εκμυστηρεύονταν το ίδιο πράγμα. Σε μένα το έχει εκμυστηρευτεί, Θεέ και Κύριε, ο ίδιος ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξιστών και καθολικών...).

Για όνομα του Θεού, για άλλη μια φορά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς oι Ιταλοί δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τους Αμερικανούς. Δεν είμαστε ένα χωνευτήρι πολλών και διάφορων ειδών, δεν είμαστε ένα μωσαϊκό από ανομοιομορφίες, συγκολλημένες μονάχα με μια υπηκοότητα.Εννοώ ότι ακριβώς επειδή η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι ήδη προσδιορισμένη από τη χιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς... Και που δε θέλουν να γίνουν σαν εμάς, να απορροφηθούν από εμάς. Αντίθετα, μάλιστα, θέλουν να μας απορροφήσουν εκείνοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τις αρχές μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας, τον τρόπο ζωής μας. Και στο μεταξύ, μας αναστατώνουν με την οπισθοδρομική άγνοιά τους, με την οπισθοδρομική μισαλλοδοξία τους, με την οπισθοδρομική θρησκεία τους. Αυτό που εννοώ είναι ότι στον δικό μας πολιτισμό δεν υπάρχει χώρος για μουεζίνηδες και μιναρέδες, για ψευτο-εγκράτειες, για το ταπεινωτικό τσαντόρ, για την εξευτελιστική μπούρκα. Ακόμη κι αν υπήρχε χώρος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν θα τους τον παραχωρούσα.Γιατί θα ήταν σαν να έσβηνα την ταυτότητά μας, σαν να εκμηδένιζα τα επιτεύγματά μας. Θα ήταν σαν να έφτυνα κατάμουτρα την ελευθερία την οποία κερδίσαμε, τον πολιτισμό που έχουμε αναπτύξει, την ευημερία που έχουμε αποκτήσει. Θα ήταν σα να ξεπουλούσα τη χώρα μου, την πατρίδα μου. Κι η χώρα μου, η πατρίδα μου δεν είναι προς πώληση.

* Η Οριάνα Φαλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστης 2003), που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Το βιβλίο συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων». Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της Λογικής» που έγινε και αυτό best seller. Εκεί η Φαλάτσι γράφει πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Ελεύθερη Ελλάδα: Χαιρετισμός στην κ. Παπαρήγα...

Ελεύθερη Ελλάδα: Χαιρετισμός στην κ. Παπαρήγα...: "...η κ. Παπαρήγα κατόρθωσε να αναρριχηθεί στην ηγεσία του ΚΚΕ σε μια κρίσιμη για το κόμμα φάση και να το μεταλλάξει κατ' εικόνα και ομοίωσή της. Χάρις σ' αυτήν το ΚΚΕ μετατράπηκε στην πιο κρίσιμη περίοδο για τον αγώνα του λαού ενάντια στη νέα κατοχή από κόμμα του παλιού ΕΑΜ, σε κόμμα ανάχωμα για το νέο ΕΑΜ που έχει ανάγκη η Ελλάδα σήμερα, από κόμμα ηρώων του παλιού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, σε κόμμα προδοτών και πρακτόρων του σημερινού κατακτητή, από κόμμα που έτρεμαν οι παλιοί δοσίλογοι και οι ταγματαλήτες σε κόμμα που δοξάζουν οι σύγχρονοι δοσίλογοι και ταγματαλήτες. Άλλωστε δεν υπάρχουν δοσίλογοι, προδότες και ταγματαλήτες σήμερα, μόνο καπιταλισμός. Αυτό δεν μας τσαμπουνάει τρία χρόνια τώρα η κ. Παπαρήγα και το συνάφι της; Ότι δηλαδή έλεγαν και οι διάφοροι Τυρίμοι στην παλιά ναζιστική κατοχή. Πώς λοιπόν να μην της δίνει εύσημα ο εκδότης της ναυαρχίδας του σύγχρονου δοσιλογισμού, της Καθημερινής, που καθόλου τυχαία υπήρξε η ναυαρχίδα και του δοσιλογισμού της παλιάς κατοχής;..." 

Kώστας Λαπαβίτσας: Χάινερ Φλάσμπεκ: "Σκεφτείτε σοβαρά την έξοδο από το ευρώ...

Kώστας Λαπαβίτσας: Χάινερ Φλάσμπεκ: "Σκεφτείτε σοβαρά την έξοδο από το ευρώ...: Ο γερμανός οικονομολόγος Χάινερ Φλάσμπεκ υπήρξε μέχρι πρότινος επικεφαλής της διεύθυνσης για την παγκοσμιοποίηση και την ανάπτυξη στρα...

Η ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Γράφει ο Κώστας Λαπαβίτσας Το 1994 το Μεξικό γνώρισε την επονομαζόμενη “κρίση της τεκίλα”. Ήταν η δεύτερη δομική κρίση της χώρας, μετά από αυτήν του 1982, και εξίσου βαθιά. Η βασική αιτία και των δύο ήταν η χρηματοπιστωτική απελευθέρωση των προηγούμενων χρόνων. Η άρση των περιορισμών στις τράπεζες έφερε υπερδιόγκωση της πίστωσης, άρα συνέβαλε σε μεγάλο έλλειμμα στις εξωτερικές συναλλαγές, δημοσιονομικό έλλειμμα, συσσώρευση χρέους και τελικά κατάρρευση της ισοτιμίας του πέσο. Η “θεραπεία” σχεδιάστηκε από το ΔΝΤ, φυσικά σε αγαστή σύμπνοια με την Ουάσινγκτον. Γιατί, όπως λέει και το απόφθεγμα που αποδίδεται στον Πορφίριο Ντίαζ, “το Μεξικό είναι πολύ μακριά από τον θεό, αλλά πολύ κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες“. Εφαρμόστηκε το γνωστό πακέτο – λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση αγορών –  με τα γνωστά αποτελέσματα – ύφεση, ανεργία, και δυστοκία στην ανάπτυξη. Η “κρίση της τεκίλα” ήταν μια κλασική περίπτωση αποτυχημένης χρηματοπιστωτικής απελευθέρωσης, αλλά με μια λεπτομέρεια άκρως διδακτική για την Ελλάδα. Το πρόγραμμα ‘θεραπείας’ κατέληξε σε απώλεια εθνικού ελέγχου επί των τραπεζών. Το 1995 οι χρεοκοπημένες μεξικανικές τράπεζες πέρασαν στα χέρια επιθετικών τραπεζών από την Ισπανία, τις ΗΠΑ και αλλού. Ήταν η εποχή που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται οι θεωρίες για τα θετικά αποτελέσματα που υποτίθεται ότι θα είχαν οι ξένες τράπεζες στις αναπτυσσόμενες χώρες γιατί θα απέφευγαν τα θαλασσοδάνεια και θα τόνωναν τις επενδύσεις. Το Μεξικό δοκίμασε την πραγματικότητα από πρώτο χέρι. Στην πράξη οι ξένες τράπεζες έριξαν το βάρος στις καταναλωτικές πιστώσεις και γενικά μακριά από την παραγωγή. Δεν υπάρχει τίποτε περίεργο σ’ αυτό. Ο δανεισμός για παραγωγικές δραστηριότητες απαιτεί γνώση των συνθηκών του παραγωγικού ιστού, οι οποίες έχουν συγκεκριμένο εθνικό και τοπικό χαρακτήρα. Οι ξένες τράπεζες συνήθως δεν έχουν την ειδική γνώση που απαιτείται και άρα προτιμούν να δανείσουν για άλλους σκοπούς. Χωρίς εθνική ιδιοκτησία επί των τραπεζών, το Μεξικό γνώρισε παντελώς αδιάφορη αναπτυξιακή πορεία τα χρόνια που ακολούθησαν, με ελάχιστη δυναμική και πολύ έντονες ανισότητες. Η ελληνική κρίση έχει βέβαια μεγάλες διαφορές με αυτήν της ‘τεκίλα’. Αλλά στην ουσία παραμένει μια κρίση που συνδυάζει τεράστια εξωτερικά ελλείμματα, υπερχρέωση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και δημοσιονομικά ελλείμματα. Μόνο που η Ελλάδα ανήκει στην ΟΝΕ και άρα η αναταραχή δε μπορεί να εμφανιστεί ως κρίση ισοτιμίας, όπως θα συνέβαινε υπό φυσιολογικές συνθήκες. Αντιμέτωπη με ύφεση, ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση των αγορών, η οικονομία συντρίβεται, χωρίς να υπάρχει ισοτιμία που θα μπορούσε να πέσει και να απορροφήσει μέρος της πίεσης, όπως συνέβη στο Μεξικό. Αναπόφευκτα λοιπόν καταρρέει το τραπεζικό σύστημα. Ο κύριος λόγος είναι το PSI, το οποίο μεταβίβασε τεράστιες ζημίες στις ελληνικές τράπεζες και τελικά στις πλάτες του ελληνικού λαού, αλλά βέβαια και η βαθύτατη ύφεση που δημιουργεί πολύ μεγάλες επισφάλειες. Η ανακεφαλαιοποίηση δεν προχωρεί ομαλά, αφού οι ιδιώτες θα αντιμετωπίσουν μεγάλες ζημίες αν παράσχουν τα επιπλέον κεφάλαια. Η συγχώνευση της Εθνικής με τη Eurobank, δεν λύνει το πρόβλημα αφού και οι δύο έχουν αρνητική καθαρή θέση στους ισολογισμούς τους. Επιπλέον η συγχώνευση θα δημιουργούσε μια υπερ-τράπεζα πολύ επικίνδυνη για την οικονομία συνολικά. Παρακάμπτοντας την ελληνική κυβέρνηση, η Τρόικα τις οδηγεί στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Τουλάχιστον η Εθνική κινδυνεύει να βρεθεί σύντομα σε ξένα χέρια. Η μεταβίβαση των τραπεζών, ιδίως της Εθνικής, σε ξένους θα συμβάλλει στην απόλυτη περιθωριοποίηση της Ελλάδας. Μετά την τεράστια σωρευτική συρρίκνωση των τελευταίων τριών χρόνων, δεν θα υπάρχει καν η δυνατότητα να τονωθεί ο παραγωγικός ιστός μέσω του πιστωτικού συστήματος. Με τις τράπεζες σε ξένα χέρια, οι ρυθμοί ανάπτυξης προοιωνίζονται ακόμη χειρότεροι. Η “παράταξη του ευρώ”, που έχει ήδη προκαλέσει ιστορική ζημία στη χώρα, απειλεί να ολοκληρώσει την καταστροφή. http://costaslapavitsas.blogspot.gr

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ. Ψηφίστηκε ο νόμος S510 στην Αμερική που απαγορεύει την οικιακή κηπουρική.

The Secret Real Truth: ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ. Ψηφίστηκε ο νόμος S510 σ...: Οι πολυεθνικές, με τις ευλογίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ, περνούν νόμο απαγόρευσης και ωθούν στην πείνα μικρο καλλιεργητές και ιδιώτες, απαγο...