Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

ΤΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ-ΔΥΤΙΚΗ ΑΣΙΑ

Αναρτήθηκε από τον/την CretanPatriot στο 27/05/2013
 
 
 
 
 
 
1 Vote

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ

kleinoun-thesi-se-kivwtous-katafygia-01 
Θεοφάνης Ε. Ράπτης
Επιστημονικός Συνεργάτης ΔΤΕ-ΕΚΕΦΕ «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ» – Τμ. Μεταλ. Μηχ. ΕΜΠ
Μετά την τελευταία συντριπτική ήττα των δυνάμεων των λεγόμενων Σαλαφιστών ανταρτών στα μέτωπα της Συρίας, γίνεται όλο κ πιο προφανές ότι οι Δυτικές μεγάλες δυνάμεις θα επιλέξουν την πλαγιοκόπηση κ τον αντιπερισπασμό είτε μέσω Τουρκίας – Κουρδιστάν για να αγγίξουν το Ιράν, είτε κ μέσω της εξάπλωσης του εμφυλίου των Αράβων με τη μορφή γενικευμένης σύγκρουσης Σιιτών κ Σουνιτών. >>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Ήδη βλέπουμε την εξάπλωση ενός χαλαρού μετώπου από την Τυνησία κ τη διαλυμένη Λιβύη έως το Λίβανο ενώ, πρόσφατα η διάχυτη τρομοκρατία με τη μορφή ανεξέλεγκτων μικρών ομάδων έκανε την επανεμφάνιση της στο Λονδίνο αλλά κ τη Στοκχόλμη. Είναι σχεδόν προφανές ότι 
κάτι τέτοιο θα ενδυναμώσει τους ακροδεξιούς θύλακες στην Ευρώπη – «δικαιώνοντας» απρόσμενα τον διαβόητο Νορβηγό δολοφόνο ακροδεξιό Μπρέιβικ – ενώ μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση κ μέσω αυτής την ποθούμενη ΝΑΤΟική επέμβαση στη Μ. Ανατολή
Γι αυτό κ είναι εξαιρετικά πιθανό ότι η διάχυτη τρομοκρατία  θα πολλαπλασιαστεί μέσα στους επόμενους μήνες. Ήδη  Ρωσικά κανάλια προειδοποιούν για επανειλημμένες  απόπειρες διείσδυσης της CIA στον Καύκασο. [http://www.strategic-culture.org/news/2013/05/20/cia-troublemaking-in-caucasus.html ]
Ποιος άραγε ευθύνεται γι αυτό αν όχι οι ηγεσίες Ευρώπης κ ΗΠΑ κ οι μακροπρόθεσμες στρατηγικές κ τακτικές επιλογές τους? Μήπως θα μπορούσε να φταίει η –έστω κ αυταρχική λόγω αμυντικής στάσης ηγεσία της Ρωσικής Ένωσης? Η μήπως θα μπορούσε να κατηγορηθεί η ηγεσία του εξ ίσου αυταρχικού Κινεζικού ΚΚ που ωστόσο διψάει για πρώτες ύλες προκειμένου για τη συνέχιση του ιδιόμορφου κρατικο-καπιταλιστικού οικονομικού θαύματος?
Ο γράφων υποστήριξε επανειλημμένα στο παρελθόν ότι αυτό που τώρα βλέπουμε να εκδηλώνεται είναι η συνέχιση μιας επιχείρησης που ξεκίνησε σχεδόν μετά το τέλος της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετίας το 90, εδραιώθηκε με την 9η Σεπτεμβρίου κ πλέον παίρνει τα χαρακτηριστικά ενός ιδιότυπου Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου όπου οι επιχειρήσεις γίνονται σε μικρά ακαριαία βήματα τα οποία όμως συνοδεύονται από γενική αποδιάρθρωση των χωρών που πλήττονται όπως κ από το επιπλέον οικονομικό όπλο που πήρε τη μορφή της τραπεζικής κρίσης όπως την έχουμε συνηθίσει τα τελευταία 3 χρόνια. 
Η στρατηγική αυτή, απόλυτα δικαιολογημένη από τη σύγχρονη οπλική τεχνολογία, θυμίζει εκείνη ενός πολύ ιδιαίτερου φιδιού της ερήμου που τυλίγεται κ παραμένει κουλουριασμένο σαν έλασμα περιμένοντας για μεγάλα χρονικά διαστήματα μέχρι να περάσει από μπροστά του το επόμενο θύμα οπότε κ εκτινάσσεται με τρομερή ταχύτητα προκειμένου να το αιφνιδιάσει κ κατασπαράξει. Ταυτόχρονα, αποκτά μια νέα θέση στην οποία παραμένει ακίνητο κ παγωμένο ως το επόμενο χτύπημα.
Από διάφορες πηγές ωστόσο δεν είναι τόσο δύσκολο να διαλευκάνουμε τον απώτερο στρατηγικό στόχο όσων ξεκίνησαν ήδη πριν ακόμη ο ανεκδιήγητος πρ. Μπους ηγηθεί των ΗΠΑ στην εκστρατεία του στη Μ. Ανατολή. 
Αρκεί να αντιπαραβάλλουμε τα διαγράμματα των ΑΕΠ όλων των δυτικών δυνάμεων απέναντι στο ΑΕΠ της Κίνας. Μιας Κίνας, η οποία έχει φτάσει στο σημείο να ισχυρίζεται ότι μέχρι το 2025 θα διαθέτει δική της βάση στη Σελήνη! Είναι ίσως περιττό να υπενθυμίσω την ανυπολόγιστη στρατιωτική σημασία μιας τέτοιας βάσης αλλά θα αρκεστώ να υπενθυμίσω ότι από το ύψος της Σελήνης οποιοδήποτε σημείο της Γης μπορεί να πολιορκηθεί με την απλή ρίψη μεγάλων βράχων κ μόνον!
Ταυτόχρονα βλέπουμε τον διαβόητο Bill Gates να προσφέρει την οικονομική του δύναμη για να προμηθεύσει την Κίνα με αντιδραστήρες 4ηςγενεάς [http://oilprice.com/Alternative-Energy/Nuclear-Power/Will-New-Chinese-Nuclear-Reactor-Design-Crush-Western-Competition.html] όπως είναι οι αντιδραστήρες οδεύοντος κύματος [http://en.wikipedia.org/wiki/Traveling_wave_reactor]. 
Διότι βέβαια, η ισχυρότερη προϋπόθεση για την συνέχιση του οικονομικού θαύματος της Κίνας είναι ασφαλώς η ενέργεια. Για τον ίδιο λόγο, όποιος επισκεφθεί το Πεκίνο αυτή την περίοδο θα νομίσει ότι βρίσκεται στο Λονδίνο του 1800! Οι άνθρωποι εκεί καίνε αλόγιστα όσο κάρβουνο διαθέτουν κ όσο πετρέλαιο μπορούν να βρουν.
Άρα λοιπόν, κ επειδή η Κίνα είναι πλέον αδύνατο να χτυπηθεί άμεσα στο έδαφος της χωρίς να επακολουθήσει πυρηνική καταστροφή, θα πρέπει να ελεγχθεί η πρόσβαση της σε πρώτες ύλες κ ενέργεια.  Είναι γνωστή για παράδειγμα η Κινεζική διείσδυση, τόσο στο Νιγηριανό πετρέλαιο όσο κ στο Λιβυκό πριν την πτώση του Γκαντάφι. Πολλοί θυμούνται ακόμη τους χιλιάδες Κινέζους εργάτες που έφταναν άρον, άρον στην Κρήτη με την έναρξη του εμφυλίου στη Λιβύη. 
Λιγότερο γνωστός στο πλατύ κοινό είναι ο πόλεμος των Σπανίων Γαιών τις οποίες κατά κύριο λόγο παράγει η Κίνα κ μέσω του ελέγχου τους μπορεί να αποπειραθεί να στραγγαλίσει την ηλεκτρονική κ κατ’ επέκταση κ την πολεμική βιομηχανία της Δύσης!  [http://english.people.com.cn/90001/90778/90860/6965791.html ]
Άρα το πραγματικό ερώτημα που απομένει είναι εάν η νέα Γιάλτα που θα απαιτηθεί για το εκ νέου μοίρασμα του κόσμου θα είναι εφικτή χωρίς έναν πλήρους κλίμακας Πυρηνικό Πόλεμο κάποια στιγμή στο μέλλον.
Το πιο εκπληκτικό σύμπτωμα αυτής της στρατηγικής όμως είναι μια ανέλπιστη σύγκλιση δογμάτων Ανατολής-Δύσης.
 Συγκεκριμένα, για πρώτη φορά στα μεταπολεμικά χρονικά, η Δυτική αυτοκρατορία «ανακαλύπτει» ότι οι πληθυσμοί στα εδάφη της μπορούν να κυβερνηθούν πολύ καλύτερα υπό συνθήκες Γενικευμένης Κρίσης – Εκτάκτου Ανάγκης κ Καθεστώτων Πολιορκίας! 
Με απλά λόγια, «Bye ByeDemocracy», αλλά από τα παρασκήνια να μην μας πάρουν κ χαμπάρι! Άλλωστε, ο μεταπολεμικός κόσμος έγινε τόσο καλοθρεμμένος – σε σχέση με τον μέσο Κινέζο η ακόμη κ σε σχέση με τους παππούδες μας – που κ αν ακόμη προσπαθούσαν τα σημερινά καθεστώτα να δημιουργήσουν κάτι σαν τον Χίτλερ η τον Στάλιν θα τους έβγαινε μάλλον προς μαριονέτα του Καραγκιόζη! 
Εξ άλλου η δημιουργία μεγάλων συλλογικοτήτων όπως τη δεκαετία του 1930 είναι πλέον κ αυτή επικίνδυνη. Αντίθετα, ο Διαρκής Πόλεμος του παππού Όργουελ κ το διαίρει κ βασίλευε στο εσωτερικό είναι πολύ αποδοτικότερες μέθοδοι ελέγχου. Εάν τώρα προσθέσουμε τις εκθετικά αυξανόμενες δυνατότητες ελέγχου από τις αναδυόμενες τεχνολογίες πληροφορικής-νανομηχανικής-βιοτεχνολογίας κ μελέτης του εγκεφάλου, θα καταφέρουμε μάλλον να δικαιώσουμε ταυτόχρονα κ τον Χάξλευ καταλήγοντας σε κάποιο είδος καθεστώτος σαν αυτό που προσπάθησα να σκιαγραφήσω πριν 6 χρόνια στη μελέτη μου με τίτλο «Τεχνο-Φεουδαρχία»
Εκείνο που είναι πραγματικά εξοργιστικό όμως για κάποιον που γνωρίζει από μέσα ορισμένα στοιχεία, είναι η κατάσταση στον τομέα-κλειδί που όπως είδαμε παραπάνω, ήταν κ παραμένει η Ενέργεια. 
Κ ενώ όλα στρέφονται γύρω από αυτήν, οι ΗΠΑ ανακοινώνουν τώρα τη δυνατότητα άντλησης τεράστιων σχιστολιθικών κοιτασμάτων με τη μέθοδο του Fracking [http://en.wikipedia.org/wiki/Hydraulic_fracturing ] σε όλη τη Β. Αμερική, για την οποία υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι μπορεί να αποβεί περιβαλλοντικά καταστροφική. Φήμες ανεβάζουν τα κοιτάσματα αυτά σε ποσά συγκρίσιμα αν όχι κ μεγαλύτερα από εκείνα των Σαουδαράβων. 
Με αυτό τον τρόπο, οι ΗΠΑ ελπίζουν σε ένα διπλό χτύπημα με το οποίο θα μπορούν να έχουν στο χέρι τον έλεγχο της τιμής του πετρελαίου κ ταυτόχρονα θα μπορούν να ελέγξουν κ να «τιμωρήσουν» τους αναξιόπιστους Σαουδάραβες κ Καταριανούς συμμάχους, οι οποίοι ήδη από το τέλος της προηγούμενης δεκαετίας  συζητούσαν μυστικά τη μεταφορά της αγοράς πετρελαίου στο Ευρώ κ το Γιουάν – επειδή κατά βάθος πάντα έλπιζαν σε μια μεγάλη Σουνιτική αυτοκρατορία χρησιμοποιώντας τις ΗΠΑ.
Αν όμως ρωτήσει κανείς να μάθει τι άλλο υπάρχει εκτός από πετρέλαιο, απάντηση της προκοπής δε θα λάβει. Θα φάει βέβαια στο κεφάλι διάφορες σαχλαμάρες για χωράφια όπου βόσκουν χιλιάδες χαρούμενα φωτοβολταικά, από βουναλάκια κ ραχούλες όπου δεν έμεινε πουλί πετούμενο από τους φτερωτούς Αιωλικούς γίγαντες κ όλα αυτά για μόλις το 20% των συνολικών αναγκών κ ενόσω αυτές οι ανάγκες εξακολουθούν να αυξάνονται με επιταχυνόμενους ρυθμούς για να έχουμε «ανάπτυξη» – κ δε μιλώ μόνον για το νεοελληνικόν θαύμα!
Κ αν παραπέρα τολμούσε κανείς να ρωτήσει γιατί δεν δόθηκε ποτέ ούτε σέντζι σε εφευρέσεις όπως αυτή του καθ. Χρ. Παπαγεωργίου για την «Αιωρούμενη Ηλιακή Καμινάδα», [http://www.floatingsolarchimney.gr/ ] φυσικά απάντηση δε θα πάρει στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. 
Κ αν παραπέρα ρωτήσει κανείς να μάθει τι απέγιναν εκείνοι οι πρώτοι εφευρέτες – σήμερα νεκροί-που κατόρθωσαν πρώτοι την ηλεκτρική διάσπαση του νερού ήδη από το 80 με μέθοδο πολύ οικονομικότερη της ηλεκτρόλυσης όχι μόνον δε θα πάρει απάντηση αλλά θα πέσουν πάνω του διάφοροι ακαδημαϊκοί θεοί κ δαίμονες! 
Και φυσικά ούτε κουβέντα για χρηματοδότηση τέτοιων ερευνών. Αν όμως έλεγε κανείς τη μαγική λέξη «Σωματίδιο του Θεού» όλο το «Καρτέλ» των ακαδημαϊκών θα έτρεχε σούμπιτο γιατί είν’ πολλά τα δισεκατομμύρια! Καλώς η κακώς όμως, δυστυχώς η ευτυχώς, φροντίσαμε κάποιοι από εμάς, να βρούμε, να επαναλάβουμε κ να διασφαλίσουμε αυτά τα στοιχεία. Αλλά γι αυτό θα έρθει η κατάλληλη ώρα στο μέλλον να μιλήσουμε. Όταν «Φοίβος πάλι ελεύσεται…».
Μέχρι τότε κύριοι, φάτε πετρέλαιο κ πούπουλα

PERIERGAA: Ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδος αποκάλυψε: Δεν είμαστε εδω για μεροκάματο! Είμαστε για να σας πάρουμε τη πατρίδα σας! !!!

PERIERGAA: Ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδος αποκάλυψε: Δεν είμαστε εδω για μεροκάματο! Είμαστε για να σας πάρουμε τη πατρίδα σας! !!!

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

του Κώστα Ντουντουλάκη


Η μόνη κοινωνικά, πολιτικά και ανθρωπιστικά 


σωστή στάση στο θέμα της εκρηκτικά 

διογκούμενης λαθρομετανάστευσης είναι 

η μεγαλύτερη δυνατή αλληλεγγύη και 

αλληλοβοήθεια  των λαών να αγωνίζονται  για 

ειρήνη,εθνική κυριαρχία,κοινωνική 

δικαιοσύνη,φιλία των λαών, κατά της 

απάνθρωπης καπιταλιστικής 

παγκοσμιοποίησης, 

μέσα στην χώρα του ο καθένας! 


Το να δημιουργούνται, προωθούμενα από τη 

νέα,παγκοσμιοποιητική-εθνοαποδομητική-

εξαθλιωτική των λαών καπιταλιστική τάξη, 

αλληλοσυγκρουόμενων στόχων,επί μέρους 

συμφερόντων και απόψεων, αποδομητικά των

 εθνικών κρατών, πολυεθνικά, απόλυτα 

χειραγωγήσιμα από το Σύστημα 

πολυπολιτισμικά κοινωνικά συνονθυλεύματα 

εξαθλιωμένων ντόπιων και αλλοεθνών σε 

διάφορες χώρες δυσκολεύει ακόμα 

περισσότερο την δυνατότητα πάλης κάθε 

λαού στην χώρα του. 

Γιαυτό και είναι βασική επιδίωξη όλων των 

διεθνών επιτελείων και των κάθε είδους 

παπαγαλακιών του Συστήματος ...

Γιώργου Καραμπελιά "Η αποστασία των διανοούμενων"



Από το δοκιμιακό βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά "Η αποστασία των διανοούμενων"  Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Η γεωγραφία και η ιστορία μας έφεραν εδώ να παλεύουμε αδιάκοπα, επί δέκα τουλάχιστον αιώνες, ενάντια στους κατακτητές και τους
εσωτερικούς δυνάστες που συντάσσονται μαζί τους...
Γι αυτό και το μνημόνιο θυμίζει τόσο πολύ τα πρώτα δάνεια της απελευθέρωσης, γι αυτό και η κατακραυγή του Ελληνικού λαού είναι
τόσο καθολική, γι αυτό μόνον οι εσωτερικοί δυνάστες και οι ευτελείς βάρδοι τους συντάσσονται με τους Τροϊκανούς, πασχίζοντας
να ενοχοποιήσουν τον λαό και να καθαγιάσουν τους ξένους τραπεζίτες και τα αρπακτικά των χρηματιστηρίων.
Αυτοί χαρακτηρίζουν τον πόθο της ελευθερίας και τον εντοπισμό των υπευθύνων ως ¨Συνωμοσιολογία" και ανάγκη για ανακάλυψη εχθρών
από ένα "ανασφαλές έθνος".
Κι είναι αλήθεια πως μια τέτοια χωρίς τέλος μάχη, ο καημός της ρωμιοσύνης, έχει και παράπλευρες απώλειες, μας κάνει και ολίγον
συνωμοσιολόγους κάποτε-κάποτε, δηλαδή καχύποπτους γιατί έχουν δει τα μάτια μας πολλά!
Και το γεγονός ότι η ελιτ της χώρας και κατ εξοχήν οι διανοούμενοί της, αντί να σκύψουν πάνω στο λαικό στρώμα και να φωτίσουν τις
αιτίες που το αφήνουν μισό, είναι πρόθυμοι διαρκώς, σαν έτοιμοι από καιρό, να μηδίσουν και να υποταχθούν στη φοβερή εξουσία επιτείνει
τα συνωμοσιολογικά χαρακτηριστικά της συλλογικής μας συνείδησης.
Προσωπικώς, προτιμώ να συνδιαλέγομαι με το συνωμοσιολογικό πόπολο που φέρει μέσα του τον ιερό σπόρο της αντίστασης, παρά να
συναγελάζομαι με ανακτορικούς.
Προτιμώ τους Κολυβάδες, τον Μακρυγιάννη, τον Βαλαωρίτη, τον ρομαντικό Κάλβο και τον ατίθασο Βελουχιώτη. Μέσα από μακρά διαδρομή,
έχω πιστεί βαθιά μέσα μου ότι θα μπορέσουμε να θεραπευτούμε απ'τα συμπλέγματα και τα κουσούρια μας, μόνο αν γίνουμε συλλογικά
αυτεξούσιοι. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, τον οποίον επιλέγει ο ύστερος Ράμφος με μια πρωτόγνωρη ελαφρότητα.
Να αποσβεσθούμε ως συλλογική ταυτότητα να υπάρχουμε μόνο ως ατομικότητες, όχι πλέον πολίτες μιας χώρας, άλλα ενός χώρου, οργανικό
τμήμα ενός πλανητικού continuum. Μήπως έτσι δεν συμβαίνει με τόσους διανοούμενους που νιώθουν άνετα μόνο ως ιδεολογικοί γκάσταρμπαιτερ
στο Παρίσι, στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη - εσχάτως στο Βερολίνο και την...Ινσταμπούλ- σιχαίνονται τον όχλο και εξόριστοι στην Ελλάδα,
κινούνται μόνο μεταξύ της Αμερικανικής Σχολής, του Γαλλικού Ινστιτούτου και των ιδρυμάτων των τραπεζών, όπου δεν έχουν έχθρούς, αλλά
μόνο φίλους;
Εχθρός είναι αποκλειστικά ο συνωμοσιολόγος λαός...

"Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων,
 οδός απόντων υπευθύνων! 
 Οδός του πάθους, οδός του λάθους,         
 οδός του ύψους και του βάθους! 
 Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, 
 που πιάνονται αδιάβαστοι,
 που γίνονται ανάρπαστοι,
 οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, 
 που γίνονται ανάρπαστοι
 που σκίζουν και γελάνε, 
 που δε με ξεγελάνε! 
 Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων,
 που δεν τους πιάνει λάστιχο, 
 κι εγώ μ΄ένα τετράστιχο, 
 τους πιάνω από τη μέση! 
 Πονάω και μ΄αρέσει, 
 που ξέρουν να ονειρεύονται,  
 να υπερηφανεύονται, 
 πως είναι και οι "πρώτοι"! 
 -Μακάρι νά ΄ναι πρώτοι!..."



Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος

Το τραγούδησε ο Παπακωσταντίνου 
 με μουσική Χριστόφορου Κροκίδη.

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Αφετηρία για ένα πατριωτικό εναλλακτικό κίνημα (από "Άρδην")

UncategorizedΚίνηση Πολιτών «Άρδην» — Μαΐου 22, 2013 at 12:50 μμ

Η συζήτηση για την διαμόρφωση ενός αντιστασιακού πολιτικού πόλου προχωράει!

68_sekb
Της Κίνησης Πολιτών Άρδην από τη Ρήξη φ. 93
Βρισκόμαστε πλέον στον τέταρτο χρόνο της σφοδρής ελληνικής κρίσης και όσα έχουν ήδη συμβεί ξεκαθαρίζουν αρκετά την υφή και τον χαρακτήρα της περιόδου που διανύουμε.
1) Η κρίση έτσι όπως εκδηλώθηκε στη χώρα μας από τα τέλη του 2009, ως καθολική πανεθνική κρίση, πυροδότησε τρομακτικά επώδυνες και επικίνδυνες για το μέλλον και την επιβίωση του ελληνικού λαού αλλαγές. Η ελληνική κοινωνία, υπό τους εκβιασμούς της γερμανικής Ευρώπης και των λοιπών ξένων δανειστών, εξαναγκάστηκε σ’ έναν «μεγάλο μετασχηματισμό» μέσα από οδυνηρά για την πλειοψηφία του λαού μέτρα. Πλέον ο νεοελληνικός παρασιτισμός, έτσι όπως εκδηλώθηκε κατά την ύστερη μεταπολίτευση, με το συναινετικό κοινωνικό του πρόσωπο, την αναπαραγωγή των εκτεταμένων μεσοστρωμάτων, τον δικομματισμό και τον διάχυτο μηδενισμό και κοσμοπολιτισμό του, τείνει να καταστεί παρελθόν, αφήνοντάς μας όμως ως παρακαταθήκη μια βαθύτατη σήψη και παρακμή.
2) Στη θέση του ορθώνεται μια φτωχοποιημένη και πολλαπλώς εξαρτώμενη αποικία χρέους, με έντονες και σκληρές ανισότητες, την οποία διευθύνει αυταρχικά ένα κράτος-εντολοδόχος των ξένων πολιτικών επικυρίαρχων, των χρηματιστηρίων και των πολυεθνικών. Μέσα σ’ αυτό, κάθε ιδέα-λάβαρο της παλαιάς εποχής αντιστρέφεται, σαν σε φωτογραφικό είδωλο, στο αντίθετό της: Το τοτέμ του κοσμοπολιτισμού και το «ανήκουμεν εις την Δύση» μεταβλήθηκε στο σκιάχτρο-ιανό νεοθωμανισμού και νέας γερμανικής επικυριαρχίας. Η κίβδηλη ευημερία, σε εκτεταμένη εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας, και η ξέφρενη κατανάλωση στα πολυκαταστήματα, στον συνωστισμό και τους καβγάδες των συσσιτίων, για μια σακούλα κρεμμύδια. Ο γαλαντόμος πολυπολιτισμός των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, σε γκέτο και αντιπαράθεση, στο πλαίσιο μιας δημογραφικά παρηκμασμένης χώρας της μεθορίου, μεταξύ Δύσης και Ανατολής, σε μια συγκυρία που πραγματοποιείται η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην ανθρώπινη ιστορία. Και, βέβαια, η αβάσταχτη ελαφρότητα της εγωκρατίας και της καλοπέρασης έχει δώσει τη θέση της στην αβεβαιότητα και την απελπισία, ενώ ένα μεγάλο μέρος των νέων γενεών ξεριζώνεται και εγκαταλείπει τη χώρα.
3) Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω μιας παγκόσμιας θύελλας, καθώς το οικονομικό κέντρο βάρους του πλανήτη μετατοπίζεται από τη Δύση στην Ανατολή και τη Λατινική Αμερική, προς στις νέες οικονομικές δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία, Ινδία, Νότιο Αφρική). Ο παλαιός κόσμος αναδιπλώνεται, η Ευρώπη δείχνει το σκοτεινό της πρόσωπο, ευρισκόμενη σε πορεία μετάβασης προς την αυταρχική λιτότητα, ενώ οι ΗΠΑ εντείνουν την αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή, ως μέσο για να αντιμετωπίσουν διά της γεωπολιτικής το οικονομικό συγκριτικό πλεονέκτημα των νεοανερχόμενων παικτών της παγκόσμιας σκακιέρας. Η παλαιά τάξη αποσυντίθεται και η αποσταθεροποίηση γενικεύεται, γεγονός που αφήνει πολλά κενά σε περιφερειακές δυνάμεις, όπως είναι η Τουρκία, να ενδυναμωθούν και να ξεδιπλώσουν ανοιχτά τις δικές τους ηγεμονικές φιλοδοξίες –λέγε με νεοθωμανισμό. Σε αυτό το τοπίο των σαρωτικών ανατροπών, το αμείλικτο γεωπολιτικό ζήτημα που τίθεται για τον λαό μας είναι ότι οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται, ενώ εμείς οι ίδιοι βιώνουμε μια πρωτοφανή απώλεια κυριαρχικών κεκτημένων, λόγω της δημοσιονομικής κρίσης και της υπαγωγής μας σε καθεστώς ξένης προστασίας. Το ερώτημα που τίθεται για μας είναι αμείλικτο: Αν στην εποχή της «ισχυρής Ελλάδας στην ισχυρή Ευρώπη» τα εθνικά ζητήματα επέμεναν με τη σφοδρότητα των Ιμίων, του Σχεδίου Ανάν, της συστηματικής τουρκικής παρέμβασης στη Θράκη και των επίμονων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, τι θα γίνει τώρα, που οι παγκόσμιες ισορροπίες διαταράσσονται, ισχυροποιείται ο νεοθωμανισμός και η χώρα μας κλυδωνίζεται;
4) Είναι αλήθεια ότι, μέσα σε αυτόν τον πάταγο, ο ελληνικός λαός, αν και επί δεκαετίες εν υπνώσει, αλλοτριωμένος, με τα συλλογικά αντιστασιακά του αντανακλαστικά να ’χουν ατροφήσει από τη χρόνια τηλεδικτατορία, έκανε μια μεγάλη προσπάθεια να αποτρέψει την επέλαση της αποικίας χρέους. Σ’ ένα από τα μαζικότερα κινήματα της μεταπολίτευσης, στις πλατείες της αγανάκτησης, προσπάθησε να κόψει δρόμο και αστραπιαία να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανάσχεσης της ελεύθερης πτώσης. Κατάφερε να θέσει στο στόχαστρο τους πραγματικούς εχθρούς, κατονομάζοντας ως κύριους υπαίτιους της κρίσης τους ταγούς του σάπιου ελληνικού πολιτικού συστήματος, ενώ συνέλαβε σε βάθος την ουσία του ζητήματος συνδυάζοντας αιτήματα για εθνική απελευθέρωση, δικαιοσύνη, κοινωνική ισότητα και άμεση δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου, πως το πιο προωθημένο, μαζικό κίνημα των δεκαετιών, παρέμεινε πολιτικά ανάδελφο, πως η συντριπτική πλειοψηφία των οργανωμένων δυνάμεων, είτε μιλάμε για τα κόμματα και τις οργανώσεις της αριστεράς, είτε για τον διεφθαρμένο, γραφειοκρατικοποιημένο συνδικαλισμό, παρέμειναν στο περιθώριο των κινητοποιήσεων. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, καθώς πολύ σωστά, αυθόρμητα, ο κόσμος έκρινε ότι όλοι αυτοί αποτελούν μέρος του προβλήματος και  δεν μπορούν να εμφανιστούν ως αρωγοί σε οποιαδήποτε διαδικασία άρσης του αδιεξόδου.
5) Τι πέτυχε αυτό το κίνημα; Πολλά, αλλά όχι αρκετά. Εξανάγκασε το κατεστημένο σε αναδίπλωση και έριξε στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας πολλούς από τους μέχρι τότε πρωταγωνιστές του. Διέλυσε τον δικομματισμό και τσάκισε στερεωμένες συμμαχίες δεκαετιών που όριζαν τις τύχες αυτής της χώρας. Εντούτοις δεν έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη μετάβαση από το πολιτικό σύστημα της παράδοσης και της υποταγής, σ’ ένα νέο αντιστασιακό πολιτικό αστερισμό –και γι’ αυτό σύντομα επικράτησαν οι δυνάμεις της Θερμιδώρ που καιροφυλακτούσαν: Εκφράστηκαν αρχικά μέσω του Παπαδήμου, κι ύστερα από την τρικομματική κυβέρνηση, η οποία ανέλαβε να ολοκληρώσει την μετάβαση από την ύστερη μεταπολίτευση στην αυταρχική αποικία χρέους, όπως είπαμε, φτωχοποιώντας την κοινωνία και υποθηκεύοντας το ίδιο το μέλλον του ελληνισμού.
6) Οι λόγοι της αποτυχίας ήταν πολλοί. Ο κυριότερος, ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις προσέκρουσαν στο σκόπελο των δυνάμεων της ίδιας της υστερομεταπολιτευτικής παρακμής. Στο γεγονός ότι κοινωνία και πολιτική σφαίρα είχαν εξαντληθεί αμετάκλητα και δεν μπόρεσαν να γεννήσουν κανένα συνεκτικό υποκείμενο που θ’ αναλάβει να προχωρήσει την υπόθεση της αντίστασης του λαού ένα βήμα πιο πέρα. Εξάλλου, τα τελευταία είκοσι χρόνια, η μαζική υποκατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων από τους ξένους μετανάστες, λαθραίους ή μη, πέρα από τις συνέπειες που μπορεί να έχει στη συνοχή μιας χώρας των συνόρων όπως η δική μας, αλλοίωσε βαθύτατα την ελληνική κοινωνία. Η εργατική τάξη και οι εργάτες γης υποκαταστάθηκαν μαζικά από τους μετανάστες, αποσυνθέτοντας τη συνοχή των εργαζομένων και διαφθείροντας ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που έμαθε να ζει με υπηρέτες, σε ένα καθεστώς οιονεί δουλοκτησίας.
7) Μετά την αποτυχία των άμεσων λαϊκών κινητοποιήσεων, που υπονομεύτηκαν και από τη δράση των επαγγελματιών της βίας (βλέπε Μαρφίν κ.λπ.) ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε ο κύριος αποδέκτης της λαϊκής δυσαρέσκειας και αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, αξιώνοντας να εκφράσει τη ριζική αντίθεση του ελληνικού λαού προς το μνημόνιο. Αποδείχτηκε όμως  ένας νάνος μέσα σε ρούχα γίγαντα, καθώς δεν είναι σε θέση, λόγω της ταξικής του συγκρότησης και της ιδεολογικοπολιτικής του διαμόρφωσης να παίξει τον ρόλο που ο ίδιος διεκδικεί: με μεσοστρωματική και αρκετά εξασφαλισμένη κοινωνικά οργανωτική ραχοκοκαλιά, διαβρωμένος από τον εθνομηδενισμό και την κοσμοπολίτικη αυταπάτη, αρκετά μπλεγμένος στα δίκτυα της εξουσίας κατά το παρελθόν –ιδιαίτερα στους ιδεολογικούς μηχανισμούς, τα ΜΜΕ και το πανεπιστήμιο– δεν μπορεί να εξελιχθεί στο νέο ΕΑΜ. Τόσο για λόγους κοινωνικού-πολιτισμικού χάσματος με την παλιά και τη νέα φτωχολογιά, όσο και για λόγους ιδεολογικούς, καθώς στο παραπέντε της νέας υποδούλωσής μας στη σύμπραξη γερμανικής Ευρώπης και νεοθωμανισμού, πολλοί ανάμεσά τους συζητούν ακόμα για το αν υπάρχουν… Έλληνες και ελληνικό έθνος!
Αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας είναι ότι προσπαθεί να καλύψει το πραγματικό πολιτικό-ιδεολογικό κενό με μακιγιάζ και επικοινωνιακά τερτίπια. Έτσι, ο ίδιος ο πρόεδρός του, αντί να βγει ανοιχτά και να καλέσει σε νέο ΕΑΜ, κηρύσσοντας παρατεταμένο πόλεμο ενάντια στις δυνάμεις της νέας εθνικής υποδούλωσης, επέλεξε τον δρόμο της ψευδοϋπευθυνότητας, εμφανιζόμενος ως «η αριστερά που προσπαθεί να κυβερνήσει». Οπότε, μετά τις εκλογές ακολούθησε ένα ρεσιτάλ διγλωσσίας και παλινδρομήσεων, που υπαγορευόταν από μια ευκαιριακή τακτική η οποία, ελλείψει μιας στρατηγικής βάθους, πότε έδινε έμφαση στο «αριστερά» και πότε στο «μπορεί να κυβερνήσει». Γι’ αυτό και η πορεία του θυμίζει μια αέναη κίνηση εκκρεμούς, που θέτει τον ΣΥΡΙΖΑ πότε σε τροχιά (λεκτικής) ριζοσπαστικοποίησης και πότε σε στάση «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», όπως την εννοεί σήμερα ο πολιτικός κόσμος της υποτέλειας, δηλαδή μέσω συναντήσεων με τον Σόιμπλε και τον Φούχτελ, επισκέψεων στις ΗΠΑ και στην Γερμανία, ομιλιών στο Μπρούκινγκς και στα συνέδρια του Εκόνομιστ.
8) Από την άλλη, τα αυτόνομα υποκείμενα των πλατειών και οι νέες αντιμνημονιακές δυνάμεις έπεσαν θύματα της.. αυθεντικότητάς τους, όντας τέκνα μιας κοινωνίας που τελούσε επί δεκαετίες σε συνθήκες κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτιστικής καθίζησης. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοντάψουν στα εμπόδια χιλίων δύο μαγγανειών, τσαρλατάνων και  ψευδοϊδεολογημάτων. Τα οποία είχαν για κοινό τόπο το ότι αυτοπροτείνονταν ως πανάκεια και υπόσχονταν μια ηρωική, αλλά γρήγορη επιστροφή στη χτεσινή ευκολία. Έτσι, σύντομα εκδηλώθηκαν παθογένειες, που συνοδεύουν μέχρι και σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι της δημόσιας συζήτησης: Έναν οικονομισμό, που θεωρεί κάθε πρόσφατη κακοδαιμονία λίγο πολύ ως απότοκο μιας συνωμοσίας του διεθνούς κεφαλαίου και των ευρωκρατών, εύκολης να ανατραπεί με τρικ όπως η γενικευμένη στάση πληρωμών ή η επιστροφή στη δραχμή. Κι όλα αυτά με αρκετή δόση μανίας, όπου, κάθε στιγμή που ανακηρυσσόταν ένα «σχέδιο ανατροπής» έπρεπε ντε και καλά να ήταν η στιγμή του «ή τώρα η ποτέ», η οποία συνοδευόταν με θούριους, καλέσματα για άμεσες ανατροπές και χειμερινές εφόδους στ’ ανάκτορα – σε απίστευτο διαζύγιο με την πραγματικότητα, η οποία πάντοτε επέμενε να είναι γκρίζα, μίζερη και καταθλιπτική. Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας, το γεγονός ότι οι αυτόνομες, «νέες δυνάμεις», εκδηλώθηκαν οργανωτικά ως καρικατούρα, προσπερνώντας ζητήματα πολύ καίρια, όπως είναι η συγκρότηση, η ιδεολογική επεξεργασία, η ύπαρξη στρατηγικής και τακτικής, ο βαθμός συνειδητοποίησης του κόσμου και το επίπεδο της Παιδείας του, αποδεικνύουν εν τέλει πόσο ατροφικές υπήρξαν, πόσο λίγο κατάφεραν να κερδίσουν τη βαθύτερη εμπιστοσύνη του κόσμου –πέρα από το να εκφράσουν τον καημό και το άχτι, τη βαθύτερη επιθυμία για εκτόνωση της καταρρακωμένης μας αξιοπρέπειας.
Η άνοδος και η σταθεροποίηση της Χρυσής Αυγής αποτελεί την καλύτερη δυνατή απόδειξη της αποτυχίας των εγχειρημάτων του λεγόμενου αντιμνημονιακού τόξου. Διότι εκφράζει ακριβώς την αρνητική, διεστραμμένη εκδοχή της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Εκείνη που εκφυλίζει το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία σε ναζισμό, που εκτονώνει την αγανάκτηση προς το εμφυλιακό σύνδρομο, που καθηλώνει την οργή σε τυφλό, ανθρωποφάγο χουλιγκανισμό, ενισχύοντας τη μετατροπή της κοινωνίας μας σε φατριαστική ζούγκλα, τέλειο συμπλήρωμα της αποικίας χρέους, καθώς όλοι θα αναλώνονται σ’ έναν πόλεμο εναντίον όλων, αφήνοντας τον επικυρίαρχο να κάνει ήσυχος τη δουλειά του.
9) Για τους λόγους αυτούς, δεν κατέστη δυνατή η αποτροπή της προδιαγεγραμμένης πορείας της χώρας προς την υποδούλωση και τη φτωχοποίηση. Κοιτώντας γύρω μας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή έχει επί της ουσίας συντελεστεί –ακόμη κι αν δεν έχουν εκδηλωθεί σε όλη τους την έκταση οι συνέπειες αυτής της εξέλιξης. Έτσι, τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε διαφορετικού τύπου καθήκοντα από αυτά που έθετε ο αντιμνημονιακός αγώνας της πρώτης περιόδου: Πλέον το ζήτημα δεν τίθεται στο να αποτρέψουμε τον νέο ζυγό, αλλά να τον αποτινάξουμε την ίδια στιγμή που αυτός έχει πραγματοποιήσει βαθιές τομές εντός της κοινωνίας και ενώ όλες οι παλιές λύσεις τείνουν να εξαντληθούν. Αυτή η συγκυρία αναδεικνύει τέσσερις κύριες προϋποθέσεις, για το μέγιστο πολιτικό ζήτημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Πρώτον, η απάντησή του πρέπει να δοθεί στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, από ένα πολιτικό υποκείμενο το οποίο θα συσπειρώνει το μέγιστο δυνατό των κοινωνικών συμμαχιών, συνθέτοντας τα επί μέρους αιτήματά τους στο κύριο αίτημα, αυτό της εθνικής μας απελευθέρωσης και της υπέρβασης της εθνικής παρακμής. Ειδάλλως, στις συνθήκες της γενικευμένης κρίσης που ζούμε, η μία κοινωνική ομάδα στρέφεται εναντίον της άλλης, ενώ οι προδοτικές άρχουσες τάξεις επιβιώνουν μέσα από την τακτική του διαίρει και βασίλευε. Τον τελευταίο καιρό, τα φαινόμενα του κοινωνικού αυτοματισμού δεν είναι λίγα, ενώ πλέον είναι εμφανής η τακτική της κυβέρνησης να απομονώνει μία, προς μία τις κοινωνικές ομάδες και να τις συνθλίβει με την πυγμή της.
Δεύτερον, η απάντησή του πρέπει να διαθέτει υψηλή ιδεολογική επεξεργασία. Αφού η κρίση αποτελεί κοινή συνισταμένη εθνικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών παραμέτρων, τέτοιου τύπου θα πρέπει να είναι και η απάντηση σε αυτή. Μέχρι σήμερα, κάθε απόπειρα του ελληνικού λαού να αντισταθεί είχε ως κύρια αδυναμία της την ιδεολογική ένδεια. Κι όμως, μόνο το οραματικό στοιχείο είναι ικανό να ενεργοποιήσει πλήρως τα αντιστασιακά αντανακλαστικά των Ελλήνων. Σε αυτό το σημείο, η σύνθεση μεταξύ εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής χειραφέτησης, άμεσης δημοκρατίας και οικολογίας –σε συνδυασμό με την πολιτιστική και παιδευτική αναγέννηση του ελληνικού λαού, τίθεται ως επιτακτική ανάγκη. Αυτή είναι η πρώτη ύλη που θα συσπειρώσει στο μέγιστο τις λαϊκές δυνάμεις. Η ενότητα του λαού θα πρέπει να έχει ιδεολογική-οραματική βάση, ειδάλλως αποτελεί άλλοθι για ευκαιριακές πολιτικές συμμαχίες, παιχνίδια παραγόντων και πολιτικές απάτες αλά ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης, από τις οποίες έχουμε ταλαιπωρηθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια.
Τρίτον, η απάντησή του θα πρέπει να δοθεί έξω από τους κύριους παράγοντες του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος. Διότι όλοι έχουν αποδειχθεί φθαρμένοι, εξαντλημένοι και ανίκανοι όχι να προκαλέσουν, αλλά έστω και να συμβάλουν στην πολυπόθητη αναγέννηση: Ο κόσμος της μεταπολίτευσης έχει σαπίσει ολοκληρωτικά και κάθε προσπάθεια που ξεκινάει από αυτόν, ακόμα κι αν έχει καλές προθέσεις, είναι καταδικασμένη να υποστεί τη μετάσταση της παρακμής του. Έτσι, το κύριο βάρος πέφτει σε δυνάμεις που καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου δεν είχαν ενσωματωθεί στο καθεστώς, στην ιδεολογία του και στον πολιτικό κόσμο που είχε κατασκευάσει.
Αυτές οι τρεις κύριες προϋποθέσεις είναι που ενεργοποιούν τη δυνατότητα του δικού μας πολιτικού-ιδεολογικού χώρου να αναλάβει για πρώτη φορά μια κεντρική πολιτική πρωτοβουλία. Διότι, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, υπήρξαμε οι θανάσιμοι εχθροί του εκσυγχρονισμού, του εθνομηδενισμού, του παρασιτισμού, όλου του δικτύου της εξουσίας που ξεκινάει από τη νεοφιλελεύθερη δεξιά και καταλήγει στην κοσμοπολίτικη αριστερά. Έχουμε δε, εδώ και δεκαετίες προβεί σε μια συστηματική ιδεολογική δουλειά, στη βάση της κοινωνίας με έντυπα όπως το Άρδην, η Ρήξη, ο Αντιφωνητής κ.λπ.  και πραγματοποιώντας εκατοντάδες εκδηλώσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, ενώ, όπου ήταν δυνατό, υπήρξε και εκλογική παρουσία σε συνδικάτα ή αυτοδιοικητικές δομές. Η δουλειά αυτή έχει διαμορφώσει την κατάλληλη ιδεολογική βάση πάνω στην οποία μπορούμε να πατήσουμε για να ξεκινήσουμε μια ευρύτερη πολιτική απόπειρα.
10) Αυτή, πρέπει να γίνει με όρους μεθοδικότητας και συστηματικότητας, βήμα το βήμα. Μέχρι τώρα, κι εμείς οι ίδιοι, πιεσμένοι από την τροπή και την ταχύτητα των εξελίξεων, δοκιμάσαμε αμέτρητες φορές να κόψουμε δρόμο μέσα από διάφορες συμμαχίες. Η απόπειρα, η εξέλιξη και η κατάληξη της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη είναι χαρακτηριστική, γνωστή σε όλους και δεν χρειάζεται να την αναλύσουμε περαιτέρω. Μέσα σε όλα τα άλλα, απέδειξε ότι ο μετασχηματισμός ενός ιδεολογικού πλεονεκτήματος σε πολιτικό σχήμα δεν είναι μια ευθύγραμμη και εύκολη διαδικασία. Άρα θα πρέπει να κινηθούμε με σύνεση και προσοχή.
Γι’ αυτό και επιλέξαμε να ξεκινήσουμε μια συζήτηση με την προοπτική των διπλών εκλογών, δημοτικών και ευρωεκλογών, που θα πραγματοποιηθούν τον Μάιο του 2014. Διότι η φύση της εκλογικής διαδικασίας, που δεν απαιτεί τις δυνάμεις των εθνικών εκλογών, και λειτουργεί επί της ουσίας ως πειραματικό εργαστήριο, μας δίνει τη δυνατότητα να οργανωθούμε, να δικτυωθούμε σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, αξιοποιώντας όλη την προηγούμενη δουλειά μας, ώστε να εμφανιστούμε αξιοπρεπώς. Ανοίγουμε επομένως αυτήν τη συζήτηση σήμερα, τον Μάιο του 2013, προκειμένου να διερευνήσουμε τους όρους και τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος. Στόχος μας, να διαμορφώσουμε έναν οδικό χάρτη που θα μας οδηγήσει κατά τα τέλη αυτού του χρόνου σ’ ένα κεντρικό οργανωτικό συνέδριο.

Απίθανες εναλλακτικές χρήσεις της μαγειρικής σόδας

Απίθανες εναλλακτικές χρήσεις της μαγειρικής σόδας

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Ο ΓΚΑΙΜΠΕΛΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΕΙΔΩΝ "ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ" ΜΑΘΗΤΕΣ...


Χμ!!! Τελικά το "Χάιλ Χίτλερ" ειπώθηκε από έναν θερμόαιμο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ!!! Νομίζω πως κι αν δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή, θα την εφεύρισκαν οι της κατοχικής "δημοκρατικής" συγκυβέρνησης μα και μερικοί "αριστεροί" σύντροφοι του μακαρίτη Κύρκου που προσπαθούσε, ...μετά την δικτατορία, για την περιβόητη "ΕΑΔΕ" (Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα) του "ΚΚΕ εσωτερ." με την Νέα Δημοκρατία!!! Όπως τώρα την επιδιώκει (σαν "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΤΟΞΟ" ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης με τον ακροδεξιότατο Άδωνι Γεωργιάδη, την Ρεπούση του "συνωστισμού της Σμύρνης" και με διεύρυνση προς ΣΥΡΙΖΑ (του οποίου μεγάλο μέρος "τσιμπάει") και με ΚΚΕ (που μάλλον δεν τσιμπάει...) 
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΤΙΚΗ-ΑΘΩΩΤΙΚΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΥΠΗΡΕΤΕΙ Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΠΟΛΩΣΗ ΤΗΣ 17.5/2013 ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΤΩΝ ΒΡΩΜΙΚΩΝ ΜΜΕ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΑΝ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ (ΤΟΣΟ ΧΡΗΣΙΜΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΩΣ "ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ") Χ.Α...
-Ο ΓΚΑΙΜΠΕΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΤΟΞΟΥ" ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΜΕ ΤΩΝ ΒΑΡΩΝΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ !!!

-Βασίζεται σε παβλοφικά ανακλαστικά και στην θεωρία προπαγάνδας του Γκαίμπελς,που έχει θερμούς οπαδούς τόσο στην Χ.Α. όσο και σε τοιούτους "δημοκράτες" όλων των αποχρώσεων...

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

" OI EΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ ": ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ ΚΕΠΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ


(Από δημοσίευμα του Στέλιου Καζαντζίδη)

     " OI EΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ! "

                        ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

   " Λυσσάν ο Ισάκωφ στην Τασκέντη κι ο Σούσλωφ στο Κρεμλίνο
      κι από κοντά οι μαυρόψυχοι γραικύλοι κάνουν πλάτες.
      Ακούς της Πρέσπας το λυγμό, τον πατρικό του Γράμμου θρήνο,
      καθώς τα τρένα κουβαλάν στη Σιβηρία τους αντάρτες;

    “Είναι μαζί κι ο γιόκας μου”, λέει μια μάνα απ’ την πατρίδα.
    “Τ’ άλλο παιδί μου τυραννιέται στα κάτεργα της Μακρονήσου.
      Κι έτσι μου σπάσαν και τις δυο φτερούγες μες στην καταιγίδα!
      Άμποτε η κόλαση διπλά να κάψει, Γιούδα, την ψυχή σου!”
      
          AΛΕΞΗΣ ΠΑΡΝΗΣ
      



                                          Η δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη

                                             Νίκανδρου Κεπέση*

"Την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσωφικός ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκλημα που δεν το τόλμησαν ούτε οι χιτλερικοί κατακτητές.

Με την ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ δολοφόνησαν τον Ν. Ζαχαριάδη τον εκλεκτό ηγέτη του ΚΚΕ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Ο Χαρ. Φλωράκης θυμάμαι το παρουσίασε ως αυτοκτονία.

«Σκεφτόμασταν, είχε δηλώσει, να τον έχουμε δίπλα μας, να του ζητάμε τη γνώμη μας όταν εκείνος αυτοκτόνησε».


...Ήταν αδύνατο να πιστέψω κάτι τέτοιο. Έγραψα αμέσως ένα σημείωμα στην Αλέκα Παπαρήγα που έγραφα τα παρακάτω περίπου:

"Υποστηρίχτηκε συντρόφισσα ότι αυτοκτόνησε ο Ν. Ζαχαριάδης. Όχι!!!

Συντρόφισσα οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούνε.

Ο Ν. Ζαχαριάδης δεν αυτοκτόνησε.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο ηρωικός μάρτυρας του λαού, αυτοκτόνησε όσο και ο εκλεγμένος Πρόεδρος της Γεν. Συν. Εργ. Ελλάδας Δημ. Παπαρήγας που η Γενική Ασφάλεια τον παρουσίασε ότι αυτοκτόνησε με το κορδόνι της πιτζάμας του στο κελί που τον κρατούσαν".

-Υπάρχει και η εκδοχή ότι όσο ζούσε ο Ν. Ζαχαριάδης δεν θα μπορούσε να σταθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται ότι συναίνεσε με τη χρουστσωφική ηγεσία, αν δεν της το ζήτησε εκείνος, για τη δολοφονία του Ζαχαριάδη.

Όπως και ναχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη.

Η χρουστσωφική ηγεσία του ΚΚΣΕ και της Κυβέρνησης προχώρησε στη δολοφονία, γιατί σε λίγους μήνες, θα υποχρεωνόταν να απολύσει απ’ τη φυλακή τον Ν. Ζαχαριάδη που κρατιόταν χωρίς καμία δικαστική απόφαση πέρα για πέρα παράνομα.Θα απολυόταν και θα αναλάμβανε την ηγεσία του ΚΚΕ. 
Προς όφελος του ΚΚΕ και του ελληνικού λαού, προς όφελος της Ειρήνης και της προόδου, σ’ όλον τον κόσμο.

Αυτό σημαίνει ότι, ύστερα από λίγο καιρό, ούτε ένα χρόνο η χρουστσωφική ηγεσία ήταν υποχρεωμένη να απολύσει το Ν. Ζαχαριάδη απ’ τη φυλακή που τον κρατούσε.

Ήταν υποχρεωμένη να απολύσει το Ν. Ζαχαριάδη 
και επειδή θα ακολουθούσε τη μαρξιστική-λενινιστική σταλινική πολιτική, αυτό το ήξερε καλά, γι’ αυτό βιάστηκε να τον δολοφονήσει με την ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ της."

(Απ’ το βιβλίο του ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ ΚΕΠΕΣΗ: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ. 45-46, Αθήνα 2006)

*ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ: Πήρε μέρος στους πολέμους 1940-41, σαν έφεδρος Ανθυπολοχαγός. Ρίχτηκε απ’ τους πρώτους στον αγώνα ενάντια στους κατακτητές. Αναδείχτηκε σε καπετάνιο του 6ου ανεξάρτητου Συντάγματος ΕΛΑΣ Πειραιά.

Έγινε μέλος της ΟΚΝΕ (μαθητής) το 1930 και το 1936 μέλος του ΚΚΕ.

Το 1944 έγινε μέλος της Γραμματείας της ΚΟ Πειραιά και το 1946 Β΄ Γραμματέας της ΚΟ Αθήνας. Το 1950 όντας φυλακή, εκλέχτηκε από τη Γ΄ Συνδιάσκεψη μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επανεκλέχτηκε από όλα μέχρι και το 11ο Συνέδριο.

Για την πατριωτική και κομματική του δράση διώχτηκε σκληρά. Κλείστηκε σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης 22 σχεδόν χρόνια.

Για την δράση του στην κατοχή και ειδικότερα τη συμβολή του στις μάχες 12-13 Οκτώβρη 1944, τιμήθηκε με κομματικό έπαινο και προήχθηκε σε αντισυνταγματάρχη της ΠΕΕΑ. Υπήρξε επί σειρά ετών βουλευτής του ΚΚΕ μετά την πτώση της χούντας.
-Επιπλέον, την ορθότητα και πειστικότητα  της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη, την οποία συμμερίστηκε ευθύς εξαρχής η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων, ενισχύουν και τα παρακάτω:

Πρώτο, η ομολογία-δήλωση του Σταύρου Ζορμπαλά: Και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών του ΚΚΕ) το 1980 ομολογεί: «Πώς θα μπορούσε να γίνει Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης;» (Δ. Βύσσιος: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)», αλλά και του Πάνου Δημητρίου: «σε κάθε περίπτωση το δίλημμα μόνο η έκθεση της ΚGB για το θάνατό του μπορεί να το λύσει» («Εθνος», 29/12/1990).
Δεύτερο, η σημαντικότατη μαρτυρία της δημοσιογράφου Βέρας Κουζνετσόβας (Σουργκούτ Σιβηρίας) σε συνέντευξή της στην εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών» (Μάης 1994, σελ.17): «έφερα τον Γ. Μαύρο σε επαφή με αρμόδια πρόσωπα όπως το φρουρό του Ζαχαριάδη, τον ιατροδικαστή που έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης πέθανε από την καρδιά του. Ό τ α ν κ ο υ β έ ν τ ι α σ α μ ε τ ο ν ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή π α ρ α δ έ χ τ η κ ε ό τ ι δ ε ν υ π ή ρ χ ε κ α ρ δ ι α κ ή π ρ ο σ β ο λ ή α λ λ ά δ ο λ ο φ ο ν ί α».
Τρίτο, η δήλωση της διευθύντριας των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. Τομιλίνα, την άνοιξη του 2000 στη Θεσσαλονίκη: «η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ!…
Η Τομιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000)...
...Και η παραπάνω δήλωση της διευθύντριας των σοβιετικών-ρώσικων αρχείων ενισχύει την πειστικότητα της εκδοχής των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων δηλ. εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη, δολοφονία που έγινε απ’ τη χρουστσωφική Μπρεζνιεφική ηγεσία με τη «συναίνεση» του Χαρ. Φλωράκη ή «αν δεν της το ζήτησε εκείνος», όπως σημειώνει  και ο βετεράνος κομμουνιστής Νίκανδρος Κεπέσης καταλήγοντας: «Όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη»                  
(Νίκανδρος Κεπέσης: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ. 45, Αθήνα 2006).

Στέλιος Καζαντζίδης  16/5/2013

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ "ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ" ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΥΣΤΗΜΙΚΩΝ "ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ" ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ


Δείγμα δήγματος οχιάς...

Αυτό φαίνεται να έπαθε και η κυρία Κική Δημουλά από την κυρία Άννα
Δαμιανίδη (δημοσιογράφο στην «Εφημερίδα των Συντακτών»).
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή, κυκλοφόρησε με θόρυβο στο διαδίκτυο και σχετικώς στις χθεσινές εφημερίδες. Εν συνόψει: η κυρία Δαμιανίδη παρέστη σε εκδήλωση για την Κυψέλη που οργάνωσαν οι Ατενίστας με ομιλητές την κυρία Κική Δημουλά και τους κ.κ. Μένη Κουμανταρέα και ΜενέλαοΚαραμαγγιώλη.
Στη συνέχεια η κυρία Δαμιανίδη σε χρονογράφημά της στην «Εφημερίδα των Συντακτών» περιγράφει δηλώσεις της κυρίας Δημουλά για τους μετανάστες που ζουν στην Κυψέλη - ότι δεν τους αντέχει τόσοι πολλοί που είναι, πιάνουν και τα παγκάκια, δεν βρίσκεις να καθίσεις στην πλατεία, άσε που κλέβουν και φοβάται πια να βγει απ’ το σπίτι της, α-πα-πα! χάλια.
Το τελευταίο, το α-πα-πα! χάλια, είναι το σχόλιο της κυρίας Δαμιανίδη για όσα είπε(;) η κυρία Δημουλά - όχι όμως το μόνο σχόλιο. Διότι στη συνέχεια η κυρία Δαμιανίδη κάνει την κυρία Δημουλά με τα κρεμμυδάκια. Την παρομοιάζει με τις γριές στα τρόλεϋ, τη βρίσκει μπανάλ κι άλλα το ίδιο ανάξιααλαζονικά καισυμπλεγματικά.
Βεβαίως, η κυρία Δαμιανίδη είναι προσεκτική, δεν βάζει όσα είπε η κυρία Δημουλά σε εισαγωγικά, απλώς τα αφηγείται, τα «περιγράφει», καθώς
εξίσου προσεκτικά η εφημερίδα της σημειώνει σε ρεπορτάζ της επόμενης μέρας (της κυρίας Παρής Σπίνου), με το οποίον εγκωμιάζεται το χρονογράφημα της κυρίας Δαμιανίδη υπό τον τίτλο «Οταν οι λέξεις δεν έχουν ανθρωπιά» - οι λέξεις της κυρίας Δημουλά εννοείται. Στην πυρά η ποιήτρια, διότι προσέτι η καλή εφημερίδα κάθισε και μέτρησε τα σχόλια που εμφανίσθηκαν στο διαδίκτυο περί του θέματος και βρήκε τα «εναντίον» (της κυρίας Δημουλά) πολύ περισσότερα από τα «υπέρ» που συγκέντρωσε ακόμα και ο Βαραβάς σε ανάλογη ψηφοφορία του παρελθόντος.
Ομως, τα είπε έτσι η κυρία Δημουλά; κρύβει μέσα της μια μοχθηρή χρυσαυγίτικη ψυχή υπό τη δορά μιας μελίρρυτης ποιήτριας; Βγαίνει τα βράδια η κυρία Δημουλά και δέρνει Πακιστανούς ή μήπως αίφνης έγινε η Μούσα του Κασιδιάρη; Αν κρίνουμε
απ’ όσα δήλωσαν σε άλλες εφημερίδες οι ίδιοι οι συναγορητές της κυρίας Δημουλά, ο κ. Μένης Κουμανταρέας και ο κ. Μενέλαος Καραμαγγιώλης, η κυρία Δημουλά δεν τα είπε έτσι. Αρα, καλώς έκανε η κυρία Δαμιανίδη και δεν τα έβαλε σε εισαγωγικά.
Αυτά που είπε η κυρία Δημουλά εξέφραζαν τους φόβους της για την παραβατικότητα ορισμένων μεταναστών, για την παρακμή της γειτονιάς της κι άλλα που όλοι λέμε, έχοντας άλλοτε δίκιο κι άλλοτε άδικο στο γράδο μας για τα προβλήματά μας. Μπορεί σε αυτά που είπε η κυρία Δημουλά να είχεδίκιο, μπορεί να είχε και άδικο, όμως,

κι εδώ ερχόμαστε στο ουσιώδες,

η κυρία Δαμιανίδη δεν αντέκρουσε αυτό που είπε η κυρία Δημουλά, τοπεριέπαιξε, το συκοφάντησε, το αποδόμησε. Και μετά αποδόμησε και τηνίδια. Αυτό βεβαίως είναι καθαρός βίαιος φασισμός, αλλά η κυρία Δαμιανίδη δεν το καταλαβαίνει(;)...
Πρόκειται για μια κλασική μέθοδο (την έχω υποστεί κι εγώ και την ξέρω καλά) κατασυκοφάντησης - σου ρίχνουν τη ρετσινιά κι άντε ύστερα εσύ να απολογείσαι στους δημίους σου ότι αδίκως σε σφάζουν.
Τη μέθοδο αυτήν τη μετέρχεται κυρίως μια πλευρά της Αριστεράς (που τώρα στεγάζεται κυρίως στη ΔΗΜΑΡ αλλά ενδημεί και σε θύλακες του ΣΥΡΙΖΑ). Οι άνθρωποι αυτοί, σε
αγαστή συνεργασία με νεοφιλελεύθερους σχολιαστές, δεν έχουν αφήσει σε χλωρό κλαδί όποιον έχει αντισταθεί στην ιδεολογία τους - που τυγχάνει να είναι η κυρίαρχη ιδεολογία. Η ιδεολογία του «εκσυγχρονισμού». Στην καμπούρα της Αριστεράς, ή μάλλον των λαϊκών ανθρώπων της Αριστεράς, οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάνει καριέρα (και κρατικοδίαιτη),
χρεώνοντας στην Αριστερά την οίηση, την αλαζονεία, τον ελιτισμό και την ιδιοτέλεια με τα οποία αντιμετωπίζουν τους λαϊκούς ανθρώπους, τον λαό τον ίδιο - τον «λαϊκιστή» λαό.
Εχοντας υιοθετήσει, πάντα στο όνομα της Αριστεράς, κάθεαμερικανιά, απ’ τον μεταμοντερνισμό και την πολυπολιτισμικότητα έως το εθνικό φαντασιακό, εξακοντίζουν συκοφαντίες προς όποιον βλέπει ότι «είναι γυμνοί» με χαρακτηρισμούς του επιπέδου «φαιοκόκκινοι», «εθνικιστές», «αρχαιολάγνοι», «εθνικοπαράφρονες» - μια πραγματική κρεατομηχανή, ωμοφάγος και αδίστακτη. Κάνει κάποιος, για παράδειγμα,
κριτική στο Ισραήλ για τη ναζιστική πολιτική του εναντίον των Παλαιστινίων, τον βγάζουν αμέσως αντισημίτη! Ο πιο εύκολος και, όπως έχει αποδειχθεί, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να ακυρώνονται άνθρωποι, κριτικές και πολιτικές. Μόλις προχθές
συνάδελφος της κυρίας Δαμιανίδη στην ίδια εφημερίδα, για άλλο έγραφε χωρίς όμως να παραλείψει έτσι στα ξεκούδουνα να σημειώσει ότι στη συνέχεια του ελληνικού έθνους πιστεύουν μόνον οι «εθνικιστές» και οι «αρχαιολάτρες». Εθνικιστής λοιπόν και ο Χομπσμπάουμ όταν γράφει για τον «ξεριζωμό, το 1922, των Ελλήνων απ’ τη Μικρασία ύστερα από 3000 χρόνια αδιάλειπτης ιστορίας». Εθνικιστές και ο Μίκης, ο Καβάφης, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης, εθνικιστική κι όλη η βιβλιογραφία πλην πέντε-έξι αποδομητών.
Ομως, ο άνθρωπος που τα γράφει αυτά δεν μπορεί να ’ναι αμαθής, ούτε«άνθρωπος του ενός βιβλίου», τόση συζήτηση έχει γίνει! Αν είναι απλώς εμμονικός, το ξέρει ο ίδιος, αλλά αν είναι κάτι πιο πολύπλοκο, μας αφορά όλους, διότι οι άνθρωποι αυτοί
αποτελούν (όσον ο κόσμος τούς εκλαμβάνει ως αριστερούς) μάστιγαστη σχέση της Αριστεράς με τον λαό.
Με έναν τρόπο οι άνθρωποι αυτοί άνοιξαν τον δρόμο στη Χρυσή Αυγή,«χαρίζοντας» στη Δεξιά έννοιες όπως η πατρίδα, που με το αίμα τηςυπερασπίσθηκε η Αριστερά. Επέτρεψαν στους πατριδοκάπηλους να εμφανίζονται ως πατριώτες, ταύτισαν τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό και συκοφάντησαν κάθε παράδοση ευγένειας, αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας πάνω στην οποίαν θα μπορούσε να στηριχθεί ο λαός μας.
Στην «Ελευθεροτυπία» (που φρόντισε να κλείσει η κυρία Τεγοπούλουκάνοντας τα αδύνατα, δυνατά) υπήρχαν δημοσιογράφοι που έγραφανσεντονιάδες εναντίον του φασιστικού κινδύνου (όταν ήταν ανύπαρκτος) αλλάούτε λέξη εναντίον του κ. Σημίτη, για παράδειγμα, ή όλων εκείνων των καθεστωτικών πολιτικών (που εν τέλει οδήγησαν -και τώρα καταφεύγουν- στο φασιστικό βρυκολάκιασμα).
Σε αυτόν τον εσμό (ευάριθμον μεν αλλά με δύναμη τριών μεραρχιών στα ΜΜΕ και στα ΑΕΙ) η κυρία Διαμιανίδη ταξιδεύει με τον τελευταίον τροχό της αμάξης - πλην όμως εξ όνυχος τον λέοντα, τώρα δάγκωσε την κυρία Δημουλά. Ας μην κακοκαρδίζεται η ποιήτρια, ουδέναν άξιον έχουν αφήσει αδάγκωτον -«βρυκόλακες» κήρυξαν τους λογοτέχνες της γενιάς του ’30, αποσυνάγωγο τονΚονδύλη, «πεθαμένον» τον Καρούζο - τίποτα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να στηριχθεί ο λαός δεν γλίτωσε το μένος μιας ορδής ουτιδανών, που ορισμένοι επιδοτούνται, άλλοι λυμαίνονται μέσω ΜΚΟ την κοινωνία, αλλά όλοι τους δηλώνουν «αριστεροί», διότι τοιούτον τι,
να δηλώνεις δηλαδή «αριστερός» (και να υπηρετείς την κυρίαΓιαννάκου ή την κυρία Διαμαντοπούλου το ίδιο, όπως έκανε η κυρία Ρεπούση) υπήρξε «διαβατήριο» για πολλούς απ’ τη γενιά μου που οδήγησαν την υπόληψή της στο ναδίρ. Στη διαδήλωση ο Μήτσος, στην ΕΡΤ ο Μπράμος. Ή οΚούλογλου. Αγωγή εναντίον συναδέλφου του (του κ. Β. Καββαθά) για να του πάρει το σπίτι ο Κούλογλου, στη διαδήλωση ο Μήτσος. Στο τέλος
πάει ο Μήτσος στη διαδήλωση και βρίσκει άλλους τρεις Μήτσους και τον κούκο. Επιμένω σε αυτό το θέμα (όπως οι παλαιοί αναγνώστες γνωρίζετε) και θα επιμείνω. Διότι είναι κρίσιμο για τη Δημοκρατία. Οσο, προς απάντησιν, θα
εισπράττω ύβρεις ή σιωπή, θα επιμένω. Ερωτώ λοιπόν (πάλι) τον συνάδελφο Πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, κ. ΤρίμηΓιατί δεν δίνει η Ενωση στηδημοσιότητα τη λίστα των δημοσιογράφων που εργάζονται σε Γραφεία ΤύπουΥπουργείων, Τραπεζών, Εταιρειών, όσων είναι σε ΜΚΟ με κυβερνητική χρηματοδότηση κι όσων έχουν κρατική πολυθεσία, ώστε να γνωρίζει ο ελληνικός λαός από ποιους ενημερώνεται;
Γιατί η ΕΣΗΕΑ αφήνει τους έντιμους εργάτες του Τύπου ναχαραμίζονται, μπαίνοντας στον ίδιο παρονομαστή με τους πονηρούς;

Ερωτώ, διότι η Αριστερά κάνει κουμάντο στην ΕΣΗΕΑ και η Αριστερά οφείλει να ’ναι έντιμη με τον λαό. Ερωτώ και, ώσπου να πάρω απάντηση, θα ξαναρωτάω. Απάντηση για τις λίστεςΑν δεν ξέρετε ποιοι είναι οι πονηροί, δεν κάνετε καλά τη δουλειά σας ούτε ως συνδικαλιστές, ούτε ως δημοσιογράφοι. Αν ξέρετε και τους καλύπτετε, δεν έχετε σχέση με την Αριστερά, αλλά με τοκαθεστώς...




ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΠΟ

ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΠΟ